Αργεντινή Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε

[_antonis_]

Επειδή έχω γίνει ο πλέον κοινότυπος τύπος, δε θα ξαναγράψω μια απ'τα ίδια.
Πολύ δύσκολο να έχεις δουλειά όλη μέρα και να περιμένεις πως και πώς να τελειώσεις να διαβάσεις κείμενό σου, άστα...μαρτύριο!!

 

[KLEOPATRA]

Ναι τωρα ειδα το φως μου...τα βλεπω κανονικα
Δημητρη δε γλυτωνεις απο εναν ακομα λαθραναγνωστη

 

[10900km]

Μετά από σχεδόν δύο μήνες στο Μπουένος Άιρες, χθες το βράδυ ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα οργισμένος. Διψασμένος για ποδόσφαιρο (πάει σχεδόν ενάμισης μήνας από το τέλος του πρωταθλήματος στην Αργεντινή), πέρασα δύο ώρες σε ένα τρένο κι ένα αστικό λεωφορείο, για να πάω μέχρι το Σαραντί, περιοχή που ανήκει στην Αβεσανέδα, η οποία με τη σειρά της ανήκει στο λεγόμενο “Γκραν Μπουένος Άιρες”, και βρίσκεται αμέσως νότια και ελαφρώς ανατολικά της πόλης του Μπουένος Άιρες. Πήγα να δω την τοπική Αρσενάλ κόντρα στη Σπορτ Ουανκάγιο, από το Περού. Σαράντα πέσος (7-8 ευρώ) το φθηνότερο εισιτήριο, για παιχνίδι προκριματικών του Κόπα Λιμπερταδόρες, του Τσάμπιονς Λιγκ της Λατινικής Αμερικής. Το γήπεδο της Αρσενάλ είναι... ταπεινό, με χαμηλές κερκίδες στις τρεις από τις τέσσερις πλευρές του, και με τόσα σύρματα και κάγκελα που παρακολουθώντας παιχνίδι από την κερκίδα, αισθάνεσαι φυλακισμένος. Δεν ήταν όμως αυτό που με εξόργισε...

Στο δεύτερο ημίχρονο άλλαξα κερκίδα, για να βγάλω φωτογραφίες από διαφορετική οπτική γωνία. Κάτω-κάτω, ακριβώς δίπλα στα... φυλακοσύρματα/κάγκελα, είδα αυτό που με έβγαλε από τα ρούχα μου. Εξηγούμαι προκαταβολικά ότι ούτε ψυχούλα με θεωρώ, ούτε έχω αφιερώσει τη ζωή μου στον εθελοντισμό, ούτε ανάδοχος πιτσιρικά στην Αφρική είμαι (και τα παραδέχομαι και τα τρία χωρίς ίχνος περηφάνιας). Όταν όμως είδα πώς προσπαθούσαν να δουν το παιχνίδι δύο παιδιά σε αναπηρικά αμαξίδια, δεν ξέρω γιατί με “βίδωσε” τόσο, όμως αισθάνθηκα να κοκκινίζω από τα νεύρα μου, και μου ήρθε να σπάσω κάτι, να κλοτσήσω κάτι, να πετάξω κάτι σε κάποιον τοίχο. Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα έτσι από την ημέρα που ήρθα στο Μπουένος Άιρες, 31 Νοέμβρη. Ακόμη κι εγώ, αρτιμελής και ψηλός, δυσκολευόμουν να δω τι συνέβαινε στον αγωνιστικό χώρο. Βλέποντας όμως τα δύο παιδιά, τα οποία δεν είχαν προβλήματα μόνο κινητικότητας, αλλά επίσης είχαν εμφανείς σωματικές δυσμορφίες, πολύ απλά, “τρελάθηκα”...

Στο μυαλό μου, τα έβαλα με την ομάδα, επειδή δεν έχει φροντίσει να προσφέρει μία στοιχειώδη διευκόλυνση στα δύο παιδιά και στους συνοδούς τους, μία θέση στην “καλή” κερκίδα, εκείνη των “επισήμων”, η οποία είναι η μόνη χωρίς σύρματα. Τα έβαλα με τους πυροσβέστες και τους αστυνομικούς που ήταν εκεί γύρω, επειδή δεν έκαναν αυτό που σε μένα φαινόταν αυτονόητο, δεν άνοιγαν μία πόρτα για να αφήσουν τα παιδιά και τους συνοδούς τους να δουν το παιχνίδι πίσω από τις διαφημιστικές πινακίδες, από τη μικρότερη δυνατή απόσταση από τον αγωνιστικό χώρο. Τα έβαλα ακόμη και με τον κόσμο, που ανέχεται την εικόνα που είδα χθες, χωρίς να απαιτεί από την ομάδα και όσους είναι υπεύθυνοι για τη διεξαγωγή ενός αγώνα να κάνουν κάτι για να διευκολύνουν τα παιδιά. Τα έβαλα με όλους, λες κι εγώ είμαι καλύτερος... Δεν εξοργίζομαι βλέποντας τη... στρατιά των αστέγων στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, που τα βράδια κοιμούνται στις εισόδους κτηρίων πάνω σε χαρτόνια, κι εξοργίστηκα επειδή δύο παιδιά με δυσμορφία δεν μπορούσαν να χαρούν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι... Λένε ότι ανά 100 κατοίκους, το Μπουένος Άιρες έχει περισσότερους που επισκέπτονται ψυχοθεραπευτές από οποιαδήποτε άλλη πόλη στον κόσμο. Επιπλέον, ο πατέρας του Μαρτίν είναι ψυχοθεραπευτής, και με συμπαθεί. Ίσως θα έπρεπε να τον δω μια φορά ακόμα πριν φύγω από το Μπουένος Άιρες, κι αυτήν τη φορά όχι για να φάμε με την υπόλοιπη οικογένεια...

Σε κάτι τελείως διαφορετικό, μία εταιρεία τροφίμων διοργανώνει αυτές τις ημέρες έναν διαγωνισμό. Τα έπαθλα αφενός με ξάφνιασαν, αφετέρου χάιδεψαν λίγο την ελληνική περηφάνια/ματαιοδοξία μου. Οι νικητές μπορούν να κερδίσουν 20-25 ταξίδια τριών ημερών στη Βραζιλία, ένα ταξίδι οκτώ ημερών στην Ιταλία, και (εδώ είναι το “καλό”), ένα ακόμη ταξίδι, επίσης οκτώ ημερών, στην... ναι, Ελλάδα(!). Το θαυμαστικό στην παρένθεση έχει να κάνει με το ότι διαβάζω καθημερινά τα νέα από Ελλάδα, και ενίοτε όσα μας “σέρνουν” διάφοροι σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Στην Αργεντινή όμως, όπως έχω ξαναγράψει, η Ελλάδα παραμένει η “πανέμορφη χώρα με την τεράστια ιστορία, τις μαγευτικές παραλίες, και τον καταπληκτικό/φιλόξενο κόσμο”, δεν είναι “η χώρα που συντηρείται από το υστέρημα των Εσθονών και Σλοβάκων φορολογούμενων”.

Παρένθεση: κάποιος μόλις ούρλιαξε “ΓΚΟΟΟΛ”, αρκετές φορές. Πριν από 20 λεπτά άρχισε το “φιλικό” της Μπόκα με τη Ρίβερ (το παιχνίδι που τις προάλλες έγραφα ότι εισιτήριά του κυκλοφορούσαν στο ίντερνετ για 1000 πέσος!!!), οπότε προφανώς κάποιος σκόραρε.

Η Ελλάδα λοιπόν, στην Αργεντινή, παραμένει τόπος ονειρεμένος, και μόνο τυχαίο δεν είναι ότι η συγκεκριμένη εταιρεία επέλεξε την Ιταλία και την Ελλάδα από όλες τις ευρωπαϊκές χώρες σαν προορισμούς για τους τυχερούς συμμετέχοντας στον διαγωνισμό της...

(Η Μπόκα το έβαλε... Είμαι περίεργος να ακούσω αντιδράσεις στη γειτονιά αν σκοράρει η Ρίβερ, ή “Ρίμπερ”, όπως τη λένε εδώ και μερικούς μήνες οι οπαδοί της Μπόκα, από τότε που η RiVer έπεσε κατηγορία κι αγωνίζεται στην Primera B -εξ ου και το “RiBer”).

Soudianos, για το αν υπάρχουν ακόμα τα μαγαζιά που ανέφερες, η απάντησή μου είναι no tengo la menor idea. Go2dbeach, σου βάζω ΑΑΑ (επηρεασμένος από τα των κατηγοριών των Οίκων Αξιολόγησης) για τη χρήση του “qué sé yo”. Λοιποί αγαπητοί αναγνώστες, στη συγκεκριμένη ιστορία σε λίγες ημέρες θα μπει επίλογος, όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά επειδή θα ήταν ανόητο να προσθέτω νέα κείμενα σε μία ιστορία με τίτλο “Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε”, ευρισκόμενος μακριά από το Μπουένος Άιρες. Ροσάριο, Κόρδοβα, Μεντόσα, Σαντιάγο, Βαλπαραΐσο, Λα Σερένα, Αντοφαγάστα, Ικίκε, Αρίκα, Τάκνα, Αρεκίπα, Νάσκα, Πίσκο, Λίμα, Κούσκο, Πούνο, Κοπακαμπάνα, Λα Πας, Κοτσαμπάμπα, Ορούρο, Ποτοσί, Σούκρε, Σάντα Κρους ντε λα Σιέρρα, Κάμπο Γκράντζι, Ρίο ντε Ζανέιρο. Αυτό λέει το πρόγραμμα μέχρι 19 Μαΐου. Όποιος έχει ιδέα για τον τίτλο που θα μπορούσα να βάλω στη νέα ιστορία που θα αρχίσω φεύγοντας από το Μπουένος Άιρες, είμαι όλος αυτιά... Ένας τίτλος, για τη ΜΙΑ ιστορία που θα γράψω στο υπόλοιπο του ταξιδιού. Επηρεασμένος από ένα τραγούδι της Βανδή που έχω στο mp3, και με βάση το πώς αισθάνομαι για το Μπουένος Άιρες και τη φυγή μου από εδώ κάτω από τις συνθήκες που αυτή συμβαίνει, προσανατολίζομαι προς “Υπάρχει ζωή και μετά από σένα, Μπουένος Άιρες”, όμως αισθάνομαι ότι έτσι θα αδικήσω τα μέρη στα οποία θα πάω τους επόμενους τέσσερις μήνες. Θα είναι σαν να προσπαθώ καθημερινά να πείσω μία “πρώην μου” (Μπουένος Άιρες), ότι την έχω ξεπεράσει κι ότι περνάω καλύτερα μακριά της, αν και κατά βάθος θα λιώνω στο ζουμί μου που δεν προσπάθησα σοβαρά και αποφασιστικά να σώσω και να δυναμώσω τη “σχέση” μας... Γι' αυτό, επαναλαμβάνω, αν κάποιος έχει πρόταση, καλώς να τη μοιραστεί...

 

[_antonis_]

Αχ....έγραφα 1-2 παραγράφους και εκεί που πήγα να πατήσω 'απάντηση' εξαφανίστηκε...

Οπότε απλά θα γράψω το τέλος:

Να' σαι καλά!

 

[zmaria]

Ροσάριο, Κόρδοβα, Μεντόσα, Σαντιάγο, Βαλπαραΐσο, Λα Σερένα, Αντοφαγάστα, Ικίκε, Αρίκα, Τάκνα, Αρεκίπα, Νάσκα, Πίσκο, Λίμα, Κούσκο, Πούνο, Κοπακαμπάνα, Λα Πας, Κοτσαμπάμπα, Ορούρο, Ποτοσί, Σούκρε, Σάντα Κρους ντε λα Σιέρρα, Κάμπο Γκράντζι, Ρίο ντε Ζανέιρο.

!!!!!!!!!!!!!!

Θα είναι σαν να προσπαθώ καθημερινά να πείσω μία “πρώην μου” (Μπουένος Άιρες), ότι την έχω ξεπεράσει κι ότι περνάω καλύτερα μακριά της, αν και κατά βάθος θα λιώνω στο ζουμί μου που δεν προσπάθησα σοβαρά και αποφασιστικά να σώσω και να δυναμώσω τη “σχέση” μας... ..

Α ρε Δημήτρη, α ρε Δημήτρη...

 

[mariath]

Ροσάριο, Κόρδοβα, Μεντόσα, Σαντιάγο, Βαλπαραΐσο, Λα Σερένα, Αντοφαγάστα, Ικίκε, Αρίκα, Τάκνα, Αρεκίπα, Νάσκα, Πίσκο, Λίμα, Κούσκο, Πούνο, Κοπακαμπάνα, Λα Πας, Κοτσαμπάμπα, Ορούρο, Ποτοσί, Σούκρε, Σάντα Κρους ντε λα Σιέρρα, Κάμπο Γκράντζι, Ρίο ντε Ζανέιρο. Αυτό λέει το πρόγραμμα μέχρι 19 Μαΐου.

Μας τα πετάς έτσι στα μούτρα και δεν ντρέπεσαι καθόλου;

Καλή συνέχεια! Όσο για τον τίτλο μπορείς πολύ απλά να γράψεις "Το ταξίδι - όνειρο της mariath"

 

[KLEOPATRA]

"Χαμενος στους ρυθμους της Λατινικης Αμερικης"

 

[YBONNH]

Καταλαβα καλα?
Προτιμησες να γραφεις στο φορουμ, αντι να παρακολουθησεις το παιχνιδι Μποκα- Ριβερ?
Ευχαριστω πολυ εκ μερους ολου του φορουμ
Οσο για τη συνεχεια του ταξιδιου σου, τι να πω...
Ζηλευω-φυσικα- , γι αυτο συνεχισε να γραφεις ανεξαρτητα απ' τον τιτλο...

 

[10900km]

Υβόννη, no te enloquezcas, μην τρελαίνεσαι, αν μπορούσα την ώρα του αγώνα να ήμουν στημένος απέναντι από μία τηλεόραση, θα ήμουν. Πώς και δεν μπορούσα προχθές; Επειδή το παιχνίδι το είχε καλωδιακό κανάλι, κι εμείς στο σπίτι μόλις και μετά βίας έχουμε τηλεόραση (συσκευή. Μία μικρή και προβληματική έχουμε, στην οποία δύο μήνες τώρα έχουμε δει ΜΙΑ εκπομπή, ταξιδιωτικού περιεχομένου, με Αργεντινούς που ζουν στο Βερολίνο). Μπορούσα να είχα δοκιμάσει να δω το παιχνίδι στο ίντερνετ, όμως είμαι νευρόσπασμα, και το προβληματικό streaming θα είχε θέσει σε σοβαρό κίνδυνο την ακεραιότητα του netbookακίου μου... Σκακιστικά μιλώντας, προτίμησα να θυσιάσω έναν ίππο (το παιχνίδι), για να προστατέψω τη βασίλισσά μου (το netbook).

Κλεοπάτρα, το “χαμένος” με εκφράζει, αλλά όχι με τον τρόπο που το εννοείς. Ευχαριστώ για την πρόταση, πάντως.

Μαρίες, ψιλοσαδιστικά σάς ενημερώνω ότι η λίστα με τα μέρη που αράδιασα δεν είναι καν αναλυτική. Εννοώ ότι δεν έγραψα όλα τα μέρη που έχω στο πρόγραμμα, επειδή δεν ήθελα να το παρακάνω με τη λίστα. Επιμένοντας σαδιστικά, σας ενημερώνω επίσης ότι βάζοντάς τα κάτω, κάνοντας τα κουμάντα μου για το πού θέλω να περάσω πόσες (χονδρικά, μια και κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού τα δεδομένα μπορούν να αλλάξουν εντυπωσιακά) ημέρες, είδα ότι μου... περισσεύουν σχεδόν τρεις εβδομάδες, κάτι που σημαίνει ότι στην πλήρη λίστα, κι όχι στη “συμπυκνωμένη” που αράδιασα στο προηγούμενο κείμενο, μπορώ να προσθέσω ακόμη περισσότερες(!) στάσεις. Στιγμές σαν κι αυτές οφείλω να ομολογήσω ότι το να είσαι μακροχρόνια άνεργος, έστω και στριμωγμένος οικονομικά, δεν είναι και υπέρτατη τραγωδία...

Αντώνη, πάνε κοντά 12 χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα κάτι απευθείας σε σελίδα στο ίντερνετ. Έχοντας κατακαεί στον χυλό (έχασα ένα μακροσκελές μέιλ, περασμένα μεσάνυχτα, και πριν το ξαναγράψω, πρώτα έριξα μπουνιές και κεφαλιές σε ό,τι επίπεδη επιφάνεια υπήρχε στο γραφείο της τότε εφημερίδας μου), εδώ και τρία Μουντιάλ (έτσι μετράω τον χρόνο, σε Μουντιάλ-τετραετίες) γράφω τα πάντα στο Word, και στο τέλος... αντιγραφή/επικόλληση. Στο συνιστώ, επειδή κάποια στιγμή μπορεί να χάσεις κάποιο πολύ σημαντικότερο κείμενο...

Θέλοντας να πάρω ένα λεωφορείο που μέχρι χθες δεν είχα πάρει, να ακολουθήσω μία διαδρομή που μέχρι χθες δεν είχα ακολουθήσει, και να δω ένα κομμάτι της πόλης που μέχρι χθες δεν είχα δει, πήγα το απόγευμα στο πάρκο Ρόκα, και συγκεκριμένα στο γήπεδο τένις που υπάρχει εντός του, στο οποίο χθες έπαιζαν μουσική τρία ροκ συγκροτήματα, με πιο δημοφιλές το(υς) Catupecu Machu. Τέλειος ο καιρός, πολύς ο κόσμος, και... αναμνήσεις από τους 18 μήνες που πέρασα φαντάρος. Πού κολλάει το φανταρικό μου; Λέγαμε τότε ότι “δεν υπάρχει πρόβλημα με τα ναρκωτικά στον στρατό. Τα βρίσκεις παντού”. Ας πούμε ότι χθες στη συναυλία η νούμερο ένα μυρωδιά ήταν εκείνη της μαριχουάνας(...). Δε χρειαζόταν να ψαχτείς για να δεις από πού ερχόταν. Ερχόταν από παντού... Λεπτομέρεια: δωρεάν η είσοδος. Στην είσοδο έπρεπε να μου είχαν κρατήσει το μπουκαλάκι νερό που είχα μαζί μου, όμως όπως κάνω πάντα όταν θέλω να τύχω ιδιαίτερης μεταχείρισης σε όλες τις ισπανόφωνες χώρες, “ξέχασα” τα λιγοστά Ισπανικά μου, και “φόρεσα” την καλύτερη δυνατή αγγλική προφορά μου. Αποτέλεσμα; Την ίδια ώρα που άλλοι δίπλα μου αναγκάζονταν να αποχωριστούν τα μπουκάλια τους (πουλούσαν νερό στον χώρο της συναυλίας, οπότε δεν επιτρεπόταν να μπεις με δικό σου), εγώ είχα τον τύπο που τσέκαρε το σακιδιάκι μου να μου κάνει σινιάλο να αφήσω το μπουκαλάκι εντός του σακιδίου...

Σήμερα, “τικάροντας” ένα ακόμη κομμάτι της πόλης που ήθελα οπωσδήποτε να δω πριν φύγω, πήγα στο Λινιέρ(ς). Τα κίνητρά μου, δύο. Να κάνω τον γύρο του γηπέδου της Βέλες (ο καθένας με τα κολλήματά του), και να πάρω μία γεύση από... Βολιβία. Τέσσερα τετράγωνα-αποικία Βολιβιανών που έχουν εγκατασταθεί στο Μπουένος Άιρες. Πεζοδρόμια κατειλημμένα από πωλητές που έχουν την πραμάτεια τους πάνω σε πάγκους, με τα περισσότερα “κανονικά” μαγαζιά να είναι κι αυτά... “βολιβιανών συμφερόντων”, με ταμπέλες στα χρώματα της σημαίας τους. Κυρίες που μου θύμισαν Γουατεμάλα κυκλοφορούσαν με μεγάλα καλάθια στα οποία είχαν φαγητό, φαγητό που πουλούσαν σε μερίδες, ενώ ειδικά η Ibarrola μεταξύ Suárez και General Paz (γράφω τα ονόματα των δρόμων με λατινικούς χαρακτήρες μήπως κι ενδιαφέρεται κανείς να το ψάξει στο google maps) είναι μία μεγάλη υπαίθρια κουζίνα. Κάποια στιγμή με έπιασα να αισθάνομαι... γίγαντας. Με ύψος κάτι λιγότερο από 1,90, θυμήθηκα ξανά Γουατεμάλα, τη χώρα των “τσαπαρρίτος” (κοντούληδων. Και το γράφω με πολύ φιλική διάθεση, καθόλου ειρωνική ή περιπαικτική). Προσθέστε στον... τζέρτζελο hecho por bolivianos (“made by Bolivians”) το γεγονός ότι στην “άκρη” της “μικρής Βολιβίας” βρίσκεται ο “Parada Liniers”, ένας σταθμός λεωφορείων με πολλή-πολλή κίνηση, κι έχετε μια εικόνα του τι εστί Λινιέρ(ς), τουλάχιστον στο σημείο που η Χενεράλ Πας συναντάει τη Rivadavia, τον δρόμο που “καρφί” όλο ανατολικά βγάζει στο κέντρο του Μπουένος Άιρες.

Λεπτομέρεια: ένα τετράγωνο ανατολικά της “μικρής Βολιβίας”, αρχίζει μία περιοχή περίπου 10 “χαριτωμένων” τετραγώνων, τα οποία είναι περισσότερο... παραλληλόγραμμα και λιγότερο τετράγωνα. Κόβονται στη μέση από στενούς δρόμους, χωρίς πολλά αυτοκίνητα, προσφέροντας ευκαιρία για ήσυχη βόλτα μπροστά από όμορφα παλιά κτήρια, μονοκατοικίες, δύο ορόφων. Ομολογώ ότι σκέφτηκα πως η περιοχή έχει όλα τα φόντα να αναδειχθεί σε... εναλλακτικό “γκέτο” backpackers στο Μπουένος Άιρες. Τα νοίκια πρέπει να είναι πολύ χαμηλότερα από το κέντρο, από το Παλέρμο, από το Σαν Τέλμο, η περιοχή έχει πολύ “χρώμα” λόγω των Βολιβιανών, υπάρχει σταθμός τρένων σε απόσταση αναπνοής που κάνει τη μετάβαση στο κέντρο παιχνιδάκι, ο σταθμός των λεωφορείων είναι δίπλα, η Χενεράλ Πας (κάτι σαν “περιφερειακός” της Πόλης του Μπουένος Άιρες, από τον οποίο περνούν άπειρα λεωφορεία) είναι 3-4 λεπτά περπάτημα, τα κτήρια είναι όμορφα, τα στενά δρομάκια πέρα από γραφικά που είναι, προσφέρουν ησυχία, μέχρι και εμπορικό κέντρο υπάρχει ένα τετράγωνο δυτικά. Η απόσταση από το κέντρο θα ήταν μειονέκτημα για όποιον άνοιγε χόστελ εκεί, όμως με ατού τις πολύ χαμηλότερες τιμές από το κέντρο, νομίζω ότι κάποιος θα μπορούσε να τραβήξει κόσμο, ειδικά εκείνους που ήδη έχουν φάει με το κουτάλι τα πιο τουριστικά κομμάτια του Μπουένος Άιρες, κι εκείνους που θα ήθελαν να τη... “δουν” λίγο πιο “εναλλακτικά”.

Αργότερα, το απόγευμα, “χτύπησα” το... καθιερωμένο 30άρι (χιλιόμετρα, με το ποδήλατο, για να πάω από το σπίτι στο ποτάμι -ντε λα Πλάτα- και πίσω, κάνοντας πάντα μεγάλους γύρους για να βλέπω διαφορετικούς δρόμους). Ο κόσμος στο πάρκο στο παραποτάμιο κομμάτι της περιοχής Βισέντε Λόπες, πολύς, και σέξι (δε λείπουν οι οικογένειες, όμως οι περισσότεροι είναι νεαροί σχετικά σε ηλικία, πάνω σε ποδήλατα και λοιπές... ρόδες, μικρότερου μεγέθους, με τους άνδρες γυμνούς από τη μέση και πάνω, και τις κοπέλες με σορτσάκια και τοπάκια, αν όχι με μπικίνι αραγμένες στο χορτάρι για ηλιοθεραπεία). Όταν είδα ότι κάτι “μουργκίστας” ετοιμάζονταν να... κάνουν τα δικά τους, κάθισα σε μια γωνιά, άφησα το mp3 στην άκρη, κι απλά έμεινα εκεί να απολαμβάνω τον ήχο των τύμπανων (“μούργκα” είναι μία ομάδα “τυμπανιστών”, που παίζουν μουσική που μοιάζει αρκετά με τη βραζιλιάνικη “μπατουκάντα”, ένα “κλικ” λιγότερο ενθουσιώδης όμως, κατά την άποψή μου τουλάχιστον), και να χαζεύω τον κόσμο (πείτε με παράξενο αλλά ήμουν επικεντρωμένος στις γυναίκες...) που περνούσε... αιθέρια από μπροστά μου, πάνω στα ρόλερ μπλέιτζ του. Τελευταίο Σαββατοκύριακο στο Μπουένος Άιρες, και το πρώτο μισό του με αφήνει, σχεδόν μεσάνυχτα πλέον, με πολλές όμορφες αναμνήσεις. Αύριο είναι μέρα αποχαιρετιστήριων συναντήσεων με φίλους, και τη Δευτέρα πατάω γκάζι για να “τικάρω” τα τελευταία σημεία της πόλης που έχω κατά νου...

 

[_antonis_]

Χμμμ...βλέπετε τι μέρα και τι ώρα διαβάζω το τελευταίο σου κείμενο...Η' είμαι τυχερός που βρίσκομαι στη δουλειά Κυριακάτικα απ'το αξημέρωτο και διαβάσω νέο κείμενό του 10900 ή απλά άτυχος που είμαι στη δουλειά Κυριακάτικα... Και επειδή δε γινόταν να μην είμαι στη δουλειά σήμερα, διαλέγω το πρώτο! Ευχαριστούμε ρε Δημήτρη!!!

 

[10900km]

Πέμπτη απόγευμα. Σε 14 ώρες φεύγω από το Μπουένος Άιρες, κι έτσι θεώρησα πρέπον να προσθέσω σε αυτήν την ιστορία έναν έστω και υποτυπώδη επίλογο. Υποτυπώδη, κι όχι μακροσκελή, επειδή δε μου φταίτε σε τίποτα να διαβάστε ένα ατελείωτο κατεβατό σχετικά με το πόσο συναισθηματικά φορτισμένες είναι αυτές οι ώρες για μένα. Γράφω μόνο ότι γενικά προσπαθώ να βλέπω, και στη συγκεκριμένη επίσης περίπτωση να δω, το ποτήρι μισογεμάτο, αντί για μισοάδειο. Τη στιγμή που με πιάνω να σκέφτομαι ότι δεν πέτυχα να κάνω το Μπουένος Άιρες νέο σπίτι μου, μου θυμίζω ότι πέρασα κάτι περισσότερο από δύο μήνες εδώ, κι ότι πολλοί ονειρεύονται να ξεκλέψουν κάποια στιγμή στη ζωή τους έστω μια βδομάδα-δέκα μέρες για να δουν αυτήν την πόλη. Άλλες πάλι στιγμές σκέφτομαι τα πράγματα που δεν έκανα αυτούς τους δύο τελευταίες μήνες, όμως σύντομα με... επαναφέρω στη “μην είσαι άπληστος και αγνώμων” τάξη, φέρνοντας στο μυαλό μου όλα εκείνα που όντως έκανα. Επιπλέον, φεύγοντας από το Μπουένος Άιρες, πηγαίνω στο Ροσάριο, την πόλη που πριν επιστρέψω στη νότια Αμερική στα τέλη του Νοέμβρη, είχα σαν εναλλακτική (του Μπουένος Άιρες) λύση για “εγκατάσταση” στην Αργεντινή. Όχι ότι θα το δοκιμάσω... Το παραθέτω απλά σαν στοιχείο για να δείξω πόσο ψηλά στην εκτίμησή μου έχω το Ροσάριο, μετά το προ διετίας α-ξέ-χα-στο πενθήμερο πέρασμά μου από εκεί. Είναι σαν να βάζεις με μισή καρδιά τέλος σε μία σχέση που για σένα ήταν σημαντική (κι όχι απλά “για να βρίσκεται”), να βγαίνεις βόλτα για να καθαρίσει λίγο το μυαλό σου, και πάνω στη βόλτα να πετυχαίνεις κάποιο άτομο που την πρώτη φορά που το συνάντησες σε άφησε με εντυπωσιακές αναμνήσεις, όμως μέχρι πρότινος το είχες “δευτεράντζα” στη συνείδησή σου, επειδή ήσουν τυφλωμένος από έρωτα με άλλο άτομο. As far as cities go, το Ροσάριο φιγουράρει στην κορυφή των “παρηγοριών”, αν παρηγοριά και “να ανασυγκροτηθείς” είναι αυτά που χρειάζεσαι, ειδικά αν έχεις φίλο να σε φιλοξενήσει, και λοιπό κόσμο να δεις, κόσμο που την προηγούμενη φορά που τον είδες σε έκανε να αισθανθείς VIP...

Τελευταία (μέχρι τα... επόμενα, μια και μία φωνή στο τσερβέλο μου μου λέει ότι κάποια μέρα θα επιστρέψω εδώ) χαιρετίσματα από το Μπουένος Άιρες.

ΥΓ Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα και στην πρώτη ανάρτησή μου από εδώ. Όποιος το έχει όνειρο να ταξιδέψει στην Αργεντινή, ας προσπαθήσει να το κάνει όσο πιο σύντομα γίνεται. Τον Νοέμβριο του 2009 το Μπουένος Άιρες-Ροσάριο μου κόστισε 40 πέσος. Το αυριανό λεωφορείο (το φθηνότερο στη συγκεκριμένη διαδρομή), μου κοστίζει 95!!! Αν ο πληθωρισμός συνεχίσει να καλπάζει με τους ρυθμούς που αυτό συμβαίνει τα τελευταία πέντε -κυρίως- χρόνια, σε μία διετία το κατά κανόνα πανάκριβο αεροπορικό εισιτήριο για Αργεντινή δε θα είναι ο βασικότερος πονοκέφαλος των επίδοξων επισκεπτών της...

 

[Yorgos]

Καλό ταξίδι και καλές αναζητήσεις. Να περιμένουμε νέα ταξιδιωτική ιστορία με θέμα το ταξίδι που μόλις αρχίζει;