Αργεντινή Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε

[soudianos]

υπάρχει ακόμα το Enstancia;;

ήταν το πιο γνωστό εστιατόριο (φοβερά steak) στο κέντρο του Β. Άιρες. τακτικός πελάτης

 

[el de abajo]

Φίλε Δημήτρη, μαζί με τον Yorgos είστε ίσως ο πιο σημαντικός λόγος να 'μπαίνει' κανείς στο travelstories...
Γνωρίζοντας το ποδοσφαιρικό σου υπόβαθρο και επειδή είμαι Παόκι, ισπανόφωνος, λάτρης του Buenos Aires άλλα και προπονητής ποδοσφαίρου τσέκαρε ένα τελείως off the beaten track 'εστιατόριο' στο Palermo όπου έφαγα τα καλύτερα ζυμαρικά που έχω ποτέ δοκιμάσει ενώ δίπλα σου, σε γήπεδο 5 Χ 5, παίζουνε μπάλα μέχρι τελικής πτώσης Αργεντίνοι κάθε ηλικίας...

Club Eros, Buenos Aires - Opiniones de restaurantes - TripAdvisor

Χαιρετίσματα από Θεσσαλονίκη

 

[amsterdam]

Ευχαριστώ για τις πολύ χρήσιμες πληροφορίες..

Κερνάω Super Lomito (είναι όντως τόσο καλό όσο λένε..??),αν είσαι ακόμη στο Baires στις 22/02...................:xmas_wink:

 

[10900km]

Amsterdam, ευχαριστώ πολύ για την πρόθεση κεράσματος, αλλά είναι πιο πιθανό να μηδενίσει η Ελλάδα το εξωτερικό χρέος της μέχρι τις 22 Φεβρουαρίου, παρά να είμαι ακόμα στο Μπουένος Άιρες εκείνη τη μέρα.

El de abajo, αφενός ευχαριστώ για το σχόλιο (ο Yorgos ξέρει σε πόση εκτίμηση τον έχω σαν ταξιδιώτη και σαν “γραφιά”, οπότε για μένα είναι κολακευτικό να συμπεριλαμβάνει κάποιος το όνομά μου στην ίδια πρόταση με εκείνο του Γιώργου), αφετέρου με έκανες να γελάσω. Εξηγούμαι: τη βραδιά που διάβασα την πρότασή σου για το Club Eros, κανόνιζα με μία φίλη μου από το Ροσάριο που μόλις είχε έρθει στο Μπουένος Άιρες, πού θα πηγαίναμε την άλλη μέρα για φαγητό το μεσημέρι. Είχε κλείσει κρεβάτι σε χόστελ στο Παλέρμο, λίγα τετράγωνα από την Πλάσα Σερράνο, κι όταν με ρώτησε αν ήξερα κανένα καλό και φθηνό μαγαζί για να φάμε, το μυαλό μου πήγε αμέσως στο Club Eros, πριν ακόμη διαβάσω την πρότασή σου. Είχα περάσει από εκεί δύο φορές, δύο μεσημέρια Κυριακής, και μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο κόσμο είχε, αλλά και το τι κόσμο είχε. Μόλις δύο τετράγωνα από την Πλάσα Σερράνο, την καρδιά της πιο trendy (κατά πολλούς) γειτονιάς του Μπουένος Άιρες, η γωνία στην οποία βρίσκεται το Club Eros είναι σαν το... Σαν Μαρίνο, μία “ξεχωριστή οντότητα” περικυκλωμένη από μία πολύ μεγαλύτερων διαστάσεων “οντότητα/περιοχή”, με τη διαφορά ότι η συγκεκριμένη γωνία είναι απείρως διαφορετική από την υπόλοιπη περιοχή γύρω από την Πλάσα Σερράνο, απ' ότι είναι το Σαν Μαρίνο από τη γύρω περιοχή της Ιταλίας στην οποία είναι “εγκλωβισμένο”. Τις δύο Κυριακές δεν είχα καθίσει για φαγητό, επειδή απεχθάνομαι τις ουρές. Το μαγαζί ήταν γεμάτο (διορθώνω: “ΦΙΣΚΑ”), και στον χώρο που έχει μεταξύ πόρτας και κάντσα (το γηπεδάκι που ανέφερες κι εσύ), υπήρχαν κοντά 15 άτομα που περίμεναν να αδειάσει τραπέζι. Πήγαμε όμως με τη φίλη μου τη Ροσαρίνα, ήταν καθημερινή, καθίσαμε με τη μία, ήταν αργούτσικα, τους είχαν μείνει μόνο μιλανέσας, και καθόλου δε μας πείραξε. Γέλια και επιφωνήματα έκπληξης/θαυμασμού ήταν η αντίδρασή μας όταν μας έφεραν τα πιάτα, μια και κάθε ένα είχε όχι από μία ή δύο μιλανέσας, αλλά τρεις(!!!). Η φίλη μου “μπούκωσε” μετά την πρώτη, τσίμπησε λίγο κι από τη σαλάτα που είχαμε παραγγείλει, κι έτσι έμεινα εγώ να κάνω τη... βρόμικη δουλειά, και να αδειάσω και το δικό της πιάτο (από τότε που με θυμάμαι, πάντα άφηνα φαγητό στο πιάτο, μέχρι τον Μάιο του 2009 που έζησα για μερικές εβδομάδες σε σπίτι Γουατεμαλτέκων, όσο έκανα μαθήματα Ισπανικών, κι εκεί μου έγινε συνήθεια να τελειώνω το φαγητό, no matter what). Γευστικότατες οι μιλανέσας, απλή αλλά καλή η σαλάτα, κρύα η Κίλμες (μπίρα, λίτρο), χαλαρό και ευχάριστο το περιβάλλον, με κόσμο που μόνο “trendy” δε θα τον χαρακτήριζες), και 88 πέσος ο λογαριασμός (περίπου 16 ευρώ). Με βάση τα σημερινά δεδομένα του Μπουένος Άιρες, ακριβό ΔΕΝ το λες, ούτε όμως και πάμφθηνο. Σε απόσταση λίγων τετραγώνων υπάρχει η Αρμένια, ένας δρόμος στον οποίο υπάρχουν δύο τουλάχιστον μαγαζιά με εξίσου ενδιαφέρουσα ατμόσφαιρα, καλό φαγητό, και σημαντικά χαμηλότερες τιμές. Όπως και να έχει, με έκανες να γελάσω, επειδή είδα την πρότασή σου το βράδυ που κανόνιζα το μεσημεριανό της επόμενης ημέρας, έχοντας κατά νου ακριβώς το μαγαζί που ανέφερες. What were the chances?!...

Άσχετο με το Μπουένος Άιρες, αλλά “μιλώντας” για chances, το αναφέρω στα πεταχτά... Ένα βράδυ την περασμένη βδομάδα μιλούσα με κάποιον για παράξενες λέξεις που γνωρίζουμε σε ξένες γλώσσες, αλλά δεν γνωρίζουμε στη μητρική μας γλώσσα. Μία από αυτές που του ανέφερα είναι η εσθονική “nurruma”. Είναι το αγγλικό “purr”, ο ήχος που κάνουν οι γάτες, που βγαίνει από το στομάχι/λαιμό τους (ιδέα δεν έχω). Το επόμενο πρωί βρήκα μέιλ από την Εσθονή που μου είχε μάθει τη συγκεκριμένη λέξη, και με την οποία είχαμε χάσει επαφή για χρόνια. Όχι μόνο εμφανίστηκε ΕΚΕΙΝΟ το πρωί στο μέιλ μου, αλλά, όσο τρελό κι απίστευτο κι αν “ακούγεται”, στο μήνυμά της μου έκανε πλάκα, ρωτώντας με αν επιτέλους είχα μάθει πώς λέμε “nurruma” στα Ελληνικά(!!!). Όχι απλά “what where the chances?”, αλλά “WHAT WERE THE FREAKING CHANCES???!!!”

Soudianos, όταν με πρωτορώτησες με είχες πιάσει αδιάβαστο, ιδέα δεν είχα τι ήταν/είναι το μέρος που ανέφερες, ρώτησα τον Μαρτίν, τον οικοδεσπότη/συγκάτοικό μου, ούτε εκείνος ήξερε, και την επόμενη φορά που έγραψα ξέχασα να μοιραστώ την άγνοιά μας. Πριν από λίγες ημέρες ήμουν στη Lavalle (έκανα μία μίνι έρευνα στο ίντερνετ, και φαίνεται ότι εκεί ήταν/είναι το μαγαζί που ανέφερες), περάσαμε με έναν Έλληνα που επισκεπτόταν το Μπουένος Άιρες και μας έφερε σε επαφή ο Έλληνας ιδιοκτήτης χόστελ στο Μεντεγίν, αλλά δεν ήξερα να έχω τα μάτια μου ανοιχτά για να βρω το μαγαζί και να σου απαντήσω. Αν περάσω ξανά, θα σου μεταφέρω νέα.

“Ξεπληρώνοντας γραμμάτια” από προηγούμενες αναρτήσεις, μοιράζομαι μία ιστορία που καταδεικνύει πόσο βασιλεύει η reventa, η “μεταπώληση” (βασικά η “μαύρη αγορά”), στο Μπουένος Άιρες, και υποθέτω γενικά στην Αργεντινή. Σε λίγες ημέρες θα παίξουν Μπόκα-Ρίβερ, στο πρώτο από τα δύο μεταξύ τους φιλικά παιχνίδια αυτό το (νότιου ημισφαιρίου) καλοκαίρι. Οι “πόπους” (“ποπουλάρες”, τα εισιτήρια για τα “πέταλα” του γηπέδου που θα φιλοξενήσει το πρώτο παιχνίδι), κόστιζαν 120 πέσος (περίπου 22 ευρώ), κι “εξαφανίστηκαν” μέσα σε ελάχιστες ώρες την ημέρα που τέθηκαν σε κυκλοφορία. Οι “πλατέας”, τα εισιτήρια που αντιστοιχούν σε θέσεις στις δύο μεγαλύτερες κερκίδες του γηπέδου, κόστιζαν, όσο αδιανόητο κι αν “ακούγεται”, 700 πέσος (κοντά στα 130 ευρώ). Είτε το πιστεύετε είτε όχι, κι αυτά τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν μέσα σε μερικές ημέρες. Κάποια από αυτά, “κυκλοφορούν” σε σάιτ στο ίντερνετ, μόνο που για να αποκτήσει κάποιος ένα, πρέπει να “σκάσει” τουλάχιστον 1000 πέσος (πάνω από 180 ευρώ, επαναλαμβάνω, όσο θεότρελο κι αν “ακούγεται”, με δεδομένο ότι “μιλάμε” για ένα ΦΙΛΙΚΟ παιχνίδι στην Αργεντινή, κι όχι για τον τελικό Παγκοσμίου Κυπέλλου). Μπόκα-Ρίβερ είναι το Μπαρσελόνα-Ρεάλ της Αργεντινής, με τη διαφορά ότι και οι δύο ομάδες είναι του Μπουένος Άιρες, επομένως η τοπική αντιπαλότητα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η Ρίβερ πέρασε τους τελευταίους μήνες αγωνιζόμενη στη δεύτερη κατηγορία (δε θέλω να ακουστώ ιερόσυλος, όμως ποδοσφαιρικά, το ότι έπεσε κατηγορία η Ρίβερ, ποδοσφαιρικά επαναλαμβάνω, ισοδυναμούσε με την κατάρρευση του πρώτου εκ των Δίδυμων Πύργων της Νέας Υόρκης. ΤΟΣΟ αδιανόητο ήταν), επομένως αυτό θα είναι το πρώτο μεταξύ τους παιχνίδι μετά από πολύ καιρό. Έστω κι έτσι, επιτρέψτε μου να έχω τη γνώμη ότι όχι μόνο τα 1000 πέσος της reventa, αλλά ακόμη και τα 700 που ήταν η “κανονική” τιμή των εισιτηρίων, είναι ποσό προκλητικό, και θα χαιρόμουν αν κανείς οπαδός της Μπόκα και της Ρίβερ δεν τα αγόραζε. Για τα κακώς κείμενα του ποδοσφαίρου στην Αργεντινή θα μπορούσα να γράφω καθημερινά σε ξεχωριστή “ταξιδιωτική ιστορία”, όμως εδώ θα το αποφύγω για να μην ξενερώσω (περισσότερο) όσους/όσες δεν ενδιαφέρονται για ποδόσφαιρο και τα εξωαγωνιστικά περί αυτού (αν και ειλικρινά θεωρώ ότι έχουν πολύ ενδιαφέρον, ακόμα και για όσους δεν ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, μια και σε καταστάσεις που έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο καθρεφτίζονται γενικότερες νοοτροπίες των Αργεντινών).

Πολλές οι μέρες που μεσολάβησαν από την προηγούμενη ανάρτησή μου, πολλά κι αυτά που συνέβησαν, όμως για να μη γράψω ολόκληρο τόμο εγκυκλοπαίδειας, θα μείνω μόνο στη χθεσινοβραδινή μιλόνγκα. Για πρώτη φορά από τότε που ήρθα στο Μπουένος Άιρες, πήγα σε εκδήλωση στην οποία κόσμος χορεύει (μεταξύ άλλων) τάνγκο. Εντυπώσεις; Φεύγοντας, το “ταμείο” που έκανα ήταν σαφώς “συν”. Πήγαμε σε μία μιλόνγκα στη γειτονιά μας, όχι δηλαδή σε κάποια “τουριστική” του Σαν Τέλμο ή του Παλέρμο, με τις οποίες δεν έχω κανένα πρόβλημα, ούτε τις βλέπω υποτιμητικά, προσωπικά όμως δε θα πήγαινα, πρώτα λόγω ατμόσφαιρας, και μετά λόγω κόστους. Σε αυτήν που πήγαμε εμείς, μπορούσες να δεις ζευγάρια της... διπλανής πόρτας, τα περισσότερα μίας... κάποιας ηλικίας, αλλά κι αρκετά νεαρά (τα οποία όμως σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσαν πλειοψηφία). Ήταν σπουδαία που είχαμε στην παρέα τον Μαρτίν, ο οποίος όχι μόνο είναι Αργεντινός, αλλά συμβαίνει να κάνει κι ο ίδιος μαθήματα τάνγκο, επομένως μας εξηγούσε βήμα-βήμα τι συνέβαινε στον χώρο. Το πρώτο τέταρτο ήμουν ενθουσιασμένος, επειδή επιτέλους έβλεπα “αληθινούς Αργεντινούς” να χορεύουν τάνγκο. Ομολογώ όμως ότι σύντομα άρχισα να... όχι ακριβώς “βαριέμαι”, αλλά μάλλον να... χάνω το έντονο αρχικό ενδιαφέρον μου (προσέχω τις λέξεις μου προσεκτικά), επειδή το θέαμα αυτό καθ' εαυτό μου φάνηκε μονότονα επαναλαμβανόμενο. Δεν επρόκειτο για επαγγελματίες, ούτε για... βιρτουόζους ερασιτέχνες, αλλά για ζευγάρια (συμπαθέστατα) άνω των 50, και κάποια νεαρά, τα οποία όμως προφανέστατα κάνουν τώρα τα... πρώτα βήματά τους, προφανώς κάπου κάνουν μαθήματα, και πηγαίνουν σε μιλόνγκας για εξάσκηση, όσο και για διασκέδαση. Πάνω στο δίωρο, πήρε το μικρόφωνο ο οργανωτής της μιλόνγκα, η “πίστα” άδειασε, απένειμε τα εύσημα σε έναν κύριο τουλάχιστον 75 ετών (σπουδαίος χορευτής στα νιάτα του) που εξακολουθούσε να χορεύει με την ψυχή του, κι αμέσως μετά κάλεσε στο κέντρο του χώρου, στο κέντρο της “πίστας” που είναι τριγυρισμένη από τραπέζια, ένα συγκεκριμένο ζευγάρι. Αυτοί ήταν επαγγελματίες... Παύση... Ο... “ελαφρώς κουρασμένος” από το προηγουμένως μονότονα επαναλαμβανόμενο θέαμα Δημήτρης, μέσα σε μισό λεπτό μετά την έναρξη του χορού του συγκεκριμένου ζευγαριού, είχε ανατριχιάσει. Κυριολεκτικά. Νωρίτερα με είχα πιάσει να σκέφτομαι ότι οι Βραζιλιάνοι έχουν τη σάμπα τους (αν και υπάρχουν μεγάλα κομμάτια της χώρας που η σάμπα είναι λιγότερο δημοφιλής από άλλους χορούς), κι ότι κουνιούνται σαν τρελοί, ότι ξεδίνουν, ότι “γουστάρουν”, ότι χορεύουν και χαμογελούν ταυτόχρονα, ενώ οι Αργεντινοί έχουν το τάνγκο τους, το αργόοο (όταν το χορεύουν ζευγάρια που δεν είναι και... κορυφές) και αγέλαστο (ούτε χαμογελούν, ούτε καν ανταλλάσσουν κουβέντες τα ζευγάρια την ώρα του χορού. Μόνο με τα χέρια ο άνδρας “στέλνει μηνύματα” στη ντάμα του) τάνγκο τους. Η αλήθεια είναι όμως ότι ποτέ δεν ανατρίχιασα βλέποντας κόσμο να χορεύει σάμπα. Τάνγκο, χθες το βράδυ, ναι.

Ο δεύτερος χορός του σούπερ ζευγαριού ήταν ακόμη πιο καθηλωτικός. Δεν άγγιξαν ο ένας τον άλλον ούτε μια στιγμή, χόρευαν με ένα λευκό μαντήλι στο χέρι, με έντονες εκφράσεις στα πρόσωπά τους, χορεύοντας και acting ταυτόχρονα. Στο τέλος ήμουν τόσο ενθουσιασμένος που αν κάποιος, ΕΝΑΣ, είχε σηκωθεί όρθιος να τους χειροκροτήσει, θα τον είχα μιμηθεί με περίσσιο ενθουσιασμό.

Το ζευγάρι κάθισε, η “πίστα” γέμισε ξανά από τα ζευγάρια της... διπλανής πόρτας που είχαν “ανοίξει” τη βραδιά, και σε ένα τέταρτο είχαμε φύγει, με εμένα προσωπικά να αισθάνομαι ότι είχα δει κάτι που έπρεπε να δω πριν φύγω, ίσως για πάντα, από το Μπουένος Άιρες...

 

[_antonis_]

To κατάλαβες και μόνος σου ότι είχες μέρες να γράψεις, μας έλειψες!!

 

[mariath]

Ο antonis έχει δίκιο, μας έλειψες! Χάρηκα πολύ που ξύπνησα Κυριακή πρωί και βρήκα κείμενό σου να με περιμένει. Όπως κατάλαβες το διάβασα με την μία. Συνέχισε να μας γράφεις όποτε μπορείς για όλα αυτά που είναι η ζωή στο Μπουένος Άιρες, είτε είναι ποδόσφαιρο είτε τάνγκο είτε οτιδήποτε άλλο...

ΥΓ Ο ήχος της γάτας λέγεται γουργούρισμα :xmas_smile:

 

[soudianos]

La Estancia, Buenos Aires, Argentina - Restaurants - VirtualTourist

πετάχτηκα κι εγώ σtο google kai το βρήκα.

ίδια είναι η είσοδος όπως παλιά.
αξέχαστα ζουμερά μαλακά φιλέτα. κι όχι μόνο.

 

[_antonis_]

La Estancia, Buenos Aires, Argentina - Restaurants - VirtualTourist

πετάχτηκα κι εγώ σtο google kai το βρήκα.

ίδια είναι η είσοδος όπως παλιά.
αξέχαστα ζουμερά μαλάκα φιλέτα. κι όχι μόνο.

Αυτό είναι καλό τώρα;;

 

[soudianos]

Αυτό είναι καλό τώρα;;

καλά τόχα αλλά μετακινήθηκε

 

[Rosa]

Επίσης Ε-ΞΑΙ-ΡΕ-ΤΙ-ΚΑ κρεατικά και άπαιχτο φιλέτο, ρουστίκ ατμόσφαιρα κι εξαίρετο σέρβις (και τιμές παραπάνω από λογικότατες, τουλάχιστον για το μακρινό '05, αν κι είμαι σίγουρη πως θα έχουν ανέβει αρκετά...), στο

ESTILO CAMPO, στο Πουέρτο Μαδέρο.


Restaurant Estilo Campo | Puerto Madero. Buenos Aires. Argentina.

 

[soudianos]

Πρόσεξα το "Αντικρυστό" και στα δυο εστιατόρια
δεν τόχουν μόνο στην Κρήτη....

 

[10900km]

Πουέρτο Μαδέρο, Λαβάσε (το “σ” παχύ, όπως προφέρεται το shell στα Αγγλικά), Φλορίδα... Κάποιοι έχετε ταξιδέψει στο Μπουένος Άιρες, και ξέρετε από πρώτο χέρι περί τίνος πρόκειται. Όσοι δεν έχετε επισκεφτεί -ακόμα- την πόλη, αλλά ενδιαφέρεστε, μπορείτε να βρείτε σχετικές πληροφορίες στο ίντερνετ, ή σε ταξιδιωτικούς οδηγούς. Όσο για το πώς βλέπω εγώ τα συγκεκριμένα κομμάτια του Μπουένος Άιρες, ιδού...

Το Πουέρτο Μαδέρο φαντάζει στα μάτια μου κάτι μεταξύ “ελληνοκρατούμενης” Πράγας του 2003, και νεοϋορκέζικης Times Square. Το 2003 πέταξα δύο φορές στην Εσθονία με τη CSA μέσω Πράγας, και τις δύο φορές διάλεξα πτήσεις που μου έδιναν τη δυνατότητα να περάσω αρκετές ώρες στην τσέχικη Πρωτεύουσα, και τις δύο φορές εντυπωσιάστηκα από τον αριθμό των Ελλήνων που κυκλοφορούσαν στο κέντρο της πόλης, και “σήκωναν” ολόκληρα μαγαζιά με ρούχα. Θυμάμαι ότι πολλά καταστήματα ρούχων/παπουτσιών/αναμνηστικών έπαιζαν ελληνική μουσική, και στις πόρτες τους ήταν στημένοι “κράχτες” που ήξεραν δέκα λέξεις στα Ελληνικά και τις χρησιμοποιούσαν για να “τραβήξουν” κόσμο εντός. Σήμερα, πρώτη γλώσσα στο Πουέρτο Μαδέρο είναι τα Πορτογαλικά της Βραζιλίας. Κάθε φορά που πηγαίνω (μια φορά την εβδομάδα), αισθάνομαι ότι είμαι σε λουσάτη γειτονιά βραζιλιάνικης πόλης. Από πολλά μαγαζιά ακούγεται βραζιλιάνικη μουσική, και οι κοπέλες που είναι στημένες στα σκαλιά κάθε ρεστοράν δεν αφήνουν βραζιλιάνικη παρέα να περάσει από μπροστά τους χωρίς να τους προτρέψουν να ρίξουν μία ματιά στο μενού. Όχι φορτικά, οφείλω να σημειώσω. Με τακτ, διακριτικά, όπως αρμόζει σε μαγαζιά που θεωρούνται “πολύ-πολύ καλά”.

Το “νεοϋορκέζικη Times Square” έχει να κάνει με μία εικόνα που μου έχει μείνει από εκεί, την οποία έχω περιγράψει σε άλλη “ταξιδιωτική ιστορία”. Βράδυ Απρίλη, η Times Square γεμάτη από κόσμο να χαζεύει τις τεράστιες φωτεινές ταμπέλες και τις γιγαντοοθόνες, αναρίθμητοι τουρίστες με φωτογραφικές μηχανές, και μεταξύ όλων ημών, ένας κύριος, πιθανότατα Μεξικάνος, ή από χώρα της Κεντρικής Αμερικής, με ρούχα που τον κάνουν να μοιάζει ότι μόλις έχει τελειώσει τη βάρδιά του σε οικοδομή, παρέα με τον μπόμπιρά του που μοιάζει εκστασιασμένος στη θέα των ουρανοξυστών και των φώτων παντού τριγύρω του. Θυμάμαι ότι έγραψα τότε πως αν ήμουν μετανάστης στη Νέα Υόρκη, δεν είχα πολλά λεφτά, και ήθελα να πάω κάπου τον πιτσιρικά μου για να τον ευχαριστήσω, θα ήμουν ευγνώμων στην πόλη για την ύπαρξη ενός τέτοιου μέρους σαν την Times Square, επειδή χωρίς να πληρώσεις ούτε ένα σεντ μπορείς να κάνεις το παιδί σου να μείνει με το στόμα ανοιχτό. Το Πουέρτο Μαδέρο δεν είναι περιφραγμένο, δε χρειάζεται να δείξεις αντίγραφο τραπεζικού λογαριασμού με επταψήφιο νούμερο καταθέσεων σε δολάρια για να μπεις, δεν είναι απαραίτητο να είσαι “κάποιος” για να σε αφήσουν να περάσεις. Δίπλα στις ορδές των Βραζιλιάνων, των “executives”, και των Ευρωπαίων/Βορειοαμερικάνων τουριστών, μπορείς να δεις ζευγαράκια, ή οικογένειες, με φωτογραφικές μηχανές που δεν είναι και... τελευταίες λέξεις της τεχνολογίας, και φυσιογνωμίες που παραπέμπουν σε περιοχές της Αργεντινής κοντά στα σύνορα με Βολιβία και Παραγουάη, σε περιοχές που σημαντικό μέρος των ντόπιων έχουν... αυτόχθονα χαρακτηριστικά, και οικονομίες σε τράπεζα που απέχουν πολύ-πολύ-πολύ από εκείνες των Πορτένιος συμπατριωτών τους που γευματίζουν σε κάποιο ρεστοράν, κάνοντας διάλειμμα από τη δουλειά τους σε κάποια από τις πολυεθνικές εταιρείες που έχουν γραφεία στο Πουέρτο Μαδέρο... Τα μαγαζιά είναι ακριβά, όμως τα παγκάκια και η περατζάδα σε ένα από τα πιο ευχάριστα σημεία του Μπουένος Άιρες, είναι δωρεάν...

Φλορίδα; Πεζόδρομος-σήμα κατατεθέν του Μπουένος Άιρες, για τον οποίο ισχύει ό,τι ισχύει και για το Πουέρτο Μαδέρο, αναφορικά στον αριθμό των Βραζιλιάνων που “κυκλοφορούν”, και στο πόσο... καλοδεχούμενοι είναι από τα εμπορικά καταστήματα, κάποια μάλιστα εκ των οποίων έχουν ονόματα στα Πορτογαλικά, και ταμπέλες στα έντονα χρώματα της βραζιλιάνικης σημαίας. Προσωπικά όμως, όταν σκέφτομαι “Φλορίδα”, σκέφτομαι “μαντέρος” και παράνομο εμπόριο. Πέρασα προχθές από εκεί, και μερικές δεκάδες “μαντέρος” (άνθρωποι που απλώνουν την πραμάτεια τους πάνω σε ένα τραπεζομάντηλο ή σεντόνι στη μέση του πεζόδρομου), είχαν κλείσει τη λεωφόρο Κορριέντες, διαμαρτυρόμενοι επειδή η μητροπολιτική αστυνομία τους “κυνηγάει” εδώ και μια βδομάδα-δέκα μέρες. Φανταστείτε μη αδειοδοτημένους πλανόδιους πωλητές στη Θεσσαλονίκη να εκδιώχνονται μία μέρα από το κέντρο της πόλης, και να αντιδρούν “κλείνοντας” την Εγνατία στο ύψος της Αριστοτέλους(!). Κάτι παρόμοιο συνέβη εδώ. Οι καταστηματάρχες στη Φλορίδα είδαν κι απόειδαν, και πριν από μερικές εβδομάδες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους. Άνοιξαν τα καταστήματά τους νωρίς το πρωί, κι αμέσως έκαναν οι ίδιοι κατάληψη στον πεζόδρομο, βγάζοντας προϊόντα τους εκεί, πουλώντας τα χωρίς αποδείξεις, χωρίς ΦΠΑ, 20-25% φθηνότερα, διαμαρτυρόμενοι έτσι για την απάθεια της κεντρικής Κυβέρνησης κι εκείνης της πόλης του Μπουένος Άιρες (η οποία ουσιαστικά αυτοδιοικείται). Μέσα σε λίγες ημέρες η μητροπολιτική αστυνομία πήρε εντολή να επέμβει, οι “μαντέρος” κλήθηκαν να υποβάλουν αίτηση για χορήγηση άδειας προκειμένου να πουλάνε τα προϊόντα τους σε άλλο σημείο της πόλης, και τώρα είναι όλοι στα... χαρακώματα. Κάθε δεύτερη μέρα όλο και κάποια συμπλοκή σημειώνεται μεταξύ “μαντέρος”, καταστηματαρχών, αστυνομίας, με τηλεοπτικά συνεργεία να έχουν... ρίξει άγκυρα στον πεζόδρομο, περιμένοντας την επόμενη αναμπουμπούλα...

Λαβάσε; Δεύτερος μεγαλύτερος πεζόδρομος του Μπουένος Άιρες, που σε κάποιο σημείο συναντιέται με τη Φλορίδα. Έχω διαβάσει σε ταξιδιωτικό οδηγό να καρφώνεται στον τοίχο σαν αποθέωση του κιτς. Προσωπικά, τη Λαβάσε τη βλέπω σαν τα Μακντόναλντ'ς... Στη συγκεκριμένη αλυσίδα πηγαίνω όταν Α) χρειάζομαι τουαλέτα, Β) έχω πρόβλημα με το στομάχι μου έχοντας δοκιμάσει διάφορες τοπικές λιχουδιές σε “παράξενες” χώρες και χρειάζομαι κάτι που ξέρω ότι δε θα με ξετρελάνει, αλλά θα “καλοπιάσει” το στομάχι μου, Γ) όταν πολύ απλά πεινάω, και δεν έχω διάθεση να πειραματιστώ με τοπική κουζίνα, ή είναι η πλησιέστερη επιλογή. Η Λαβάσε δεν είναι ο τελευταίος δρόμος που θα περπατήσω στο Μπουένος Άιρες λέγοντας μελαγχολικά “αντίο” στην πόλη, περνώντας χρόνο στο αγαπημένο μου σημείο της, όμως... αν είμαι εκεί γύρω, μία οποιαδήποτε μέρα, δίνει λύσεις. Κάποια απλά φαγάδικα με κάτι που τσιμπάς όρθιος, είναι τα φθηνότερα στην πόλη (σε κανένα άλλο σημείο του Μπουένος Άιρες δεν έχω δει μεγάλα χοτ ντογκς με 4 πέσος). Τις προάλλες που ψάχναμε με έναν Έλληνα ένα μέρος να αγοράσει ένα τριποδάκι για τη φωτογραφική μηχανή του, μπήκαμε σε ένα κατάστημα εκεί και βρήκε αυτό που έψαχνε σε πολύ χαμηλή τιμή. Έχει πολλών ειδών μαγαζιά, μίνι μάρκετ, τράπεζες, σινεμά, ΔΕΝ έχει αυτοκίνητα, ΕΧΕΙ -και μάλιστα πολύ- “χάζι”, κι επιπλέον έχει χώρο να περπατήσεις, κάτι που δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό για τη Φλορίδα, τις ημέρες που οι “μαντέρος” καταφέρνουν να απλώσουν την πραμάτεια τους στη μέση του πεζόδρομου. Ο κόσμος στη Φλορίδα είναι τόσος, και ο χώρος τόσο περιορισμένος, που πολύ απλά, μέσα σε 2-3 “μανσάνας”, “τετράγωνα”, κουράζεσαι. Κιτς η Λαβάσε; Ίσως... Όχι όμως και για κάρφωμα στον τοίχο...

Κατά τα άλλα, από χθες φιλοξενούμε ένα ζευγάρι Κολομβιανών. Μιλούσαμε για 15 λεπτά, και κάποια στιγμή ρώτησαν τον Μαρτίν πού είναι ο Έλληνας που ήξεραν ότι φιλοξενείται εδώ, στο σπίτι. Ξαφνιάστηκαν όταν τους είπα ότι είμαι εγώ, επειδή είχαν μείνει με την εντύπωση ότι είμαι Αργεντινός(!). Λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης, τα Ισπανικά μου συνηθίζω να τα “θάβω”, όταν κάποιος μου λέει ότι μιλάω πολύ καλά σχεδόν τον βγάζω τρελό, όμως τελικά ο τρελός στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είν(μ)αι ένας, κι όχι οι πολλοί. Μία... μέση εξήγηση μπορεί να είναι ότι μιλώντας σε μία ξένη γλώσσα, είναι εύκολο να “ξεγελάσεις” κάποιον και να σε περάσει για ντόπιο, κρατώντας τις προτάσεις σου σύντομες και περιεκτικές, αντί να επιδίδεσαι σε τρίλεπτους μονολόγους. Στην περίπτωση της Αργεντινής, το να προφέρεις το playa σαν plasha, ή το calle σαν cashe είναι απλό, ή να αρχίζεις μία ερώτηση με podés (μπορείς) αντί για puedes, ή να λες vos sos αντί για tú eres, και αντί για qué bueno να λες qué bárbaro ή una piola. Πιο tricky είναι το “κελάηδισμα” στη φωνή, το να μην ακούγεσαι φλατ, να μην ακούγεσαι Ισπανός ή ξένος μη ισπανόφωνος, όμως όσο πιο σύντομες είναι οι προτάσεις σου, τόσο πιο εύκολο είναι να “ξεγελάσεις” κάποιον ακόμα και στο “κελάηδισμα”. Αυτές τις ημέρες το Μπουένος Άιρες έχει κατακλυστεί από διαφημίσεις της Κόκα-Κόλα (είναι παντού, γι' αυτό και αυθόρμητα μου ήρθε να χρησιμοποιήσω την ατάκα τους), που “λένε” vayas donde vayas, disfrutala (κι όχι disfrútala, όπως θα ήταν σχεδόν σε όλες τις υπόλοιπες ισπανόφωνες χώρες) más fría que nunca (οπουδήποτε κι αν πας/πηγαίνεις, απόλαυσέ την πιο κρύα από ποτέ). Άκουσε δέκα ισπανόφωνους να προφέρουν το “vayas donde vayas”, και ο ένας, ο Αργεντινός, θα κάνει μπαμ με την προφορά του, όχι μόνο λόγω y/sh, αλλά και με το πώς θα... ανεβάσει φωνητικά σκάλα στο δεύτερο “vayas”. Σε μία πρόταση τριών, πέντε, δέκα λέξεων, μπορείς να το μιμηθείς. Μιλώντας ακατάπαυστα επί τρία λεπτά, πρέπει να έχεις περάσει πολύ χρόνο εδώ, ή να είσαι πραγματικά προικισμένος στον τομέα “εκμάθηση ξένων γλωσσών και προσαρμογή στην τοπική προφορά”, για να μη σου ξεφύγουν φλατ σημεία. Σταματήστε με, επειδή αν συνεχίσω με τα των Ισπανικών, θα shεμίσω άshες δέκα παραγράφους...

Όπως πάντα, ευχαριστώ όλους εσάς που με διαβάζετε. Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες.