Αργεντινή Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε

[KLEOPATRA]

Πολυ ευστοχος ο παραλληλισμος στην τελευταια παραγραφο με τους ασθενεις.
Μονο ανθρωποι που εχουν περασει απο την ιδια κατασταση μπορουν να καταλαβουν τι συμβαινει στην Ελλαδα μας.

 

[10900km]

Το να “τρέχει” η ποδοσφαιρική περίοδος στην Αργεντινή και να μη διεξάγονται αγώνες ημέρα Σάββατο, είναι σαν να χιονίζει στην Ελλάδα Απρίλη μήνα. Όχι και ανήκουστο, σίγουρα όμως όχι συνηθισμένο. Κάποιος ιδιαίτερος λόγος πρέπει να συντρέχει, κι όντως, το Σάββατο που μας πέρασε, κάποιος ιδιαίτερος λόγος συνέτρεχε. Στην Αργεντινή είχαμε (πώς βρίσκετε τον πρώτο πληθυντικό μετά από μόλις δύο εβδομάδες εδώ; ) τη “reasunción” της “presidenta” Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ, την επίσημη δηλαδή ανάληψη των καθηκόντων της στην προεδρία της χώρας, δεύτερη, μετά από εκείνη που ακολούθησε τον θάνατο του μακαρίτη άνδρα της, Νέστορ Κίρσνερ, πριν από τέσσερα ακριβώς χρόνια...

Την “πρεσιδέντα”, μόνο σε δελτία ειδήσεων ελληνικών τηλεοπτικών καναλιών την είχα ακούσει μέχρι το περασμένο Σάββατο, όχι για περισσότερο από 10, 15, 20 το πολύ, δευτερόλεπτα. Το Σάββατο όμως, την ώρα που έβγαζε λόγο, μια που ήμουν σπίτι, την άκουσα στο ραδιόφωνο. Δε θα τη χαρακτήριζα και Γκουίνεθ Πάλτροου στην απονομή των Όσκαρ, τότε που η προαναφερθείσα, μέσα στη συγκίνησή της για το αγαλματίδιο που της έδωσαν, πέρασε μερικά λεπτά “κλαίγοντας” χωρίς να χύσει ούτε ένα δάκρυ, όμως... κοντά ήταν. Άρχισε την ομιλία της και νόμιζες ότι ανά πάσα στιγμή θα σταματούσε, θα έμπηγε τα κλάματα, και θα ζητούσε συγγνώμη από τους παρευρισκόμενους στην αίθουσα για τη συγκίνησή της... Σύντομα, άρχισε να κάνει κάτι που μου θύμισε, μεταξύ άλλων, τσαβική προπαγάνδα στους δρόμους του Καράκας...

Δεν ξέρω αν στους 10-11 μήνες που έχουν περάσει από τότε που ήμουν στη Βενεζουέλα έχει αλλάξει η εικόνα που ευθύς αμέσως θα περιγράψω, τότε όμως, έβλεπες σε τεράστιες πινακίδες στους δρόμους “αποδείξεις” τού πόσο “λειτουργεί” ο “σοσιαλισμός”. Σε μία πινακίδα έβλεπες το αμελητέο, είναι αλήθεια, ποσοστό βρεφικής θνησιμότητας στη Βενεζουέλα. Σε άλλη έβλεπες ότι μόνο μία χούφτα άνθρωποι σε όλη τη χώρα δεν ήξεραν να διαβάζουν και να γράφουν. Για να μη μακρηγορήσω, παντού έβλεπες πινακίδες με νούμερα και στοιχεία που καταδείκνυαν πόσο ρόδινα κυλούσαν όλα στη χώρα. Φυσικά, πουθενά δεν υπήρχαν ταμπέλες για την εκτίναξη της εγκληματικότητας στη στρατόσφαιρα, ή για τα επαίσχυντα (ακόμη και για τα δεδομένα της Λατινικής Αμερικής) επίπεδα διαφθοράς...

Αυτό που έκανε λοιπόν η Κριστίνα ήταν να αραδιάσει μία ατελείωτη σειρά από νούμερα που ουσιαστικά εξυμνούσαν το έργο που επιτελέστηκε την τελευταία τετραετία (κι όχι μόνο), κάνοντας συχνά-πυκνά αναφορές στον προκάτοχό της, Νέστορ Κίρσνερ, ίσως (και το ίσως το προσθέτω μόνο και μόνο για να έχω τον πισινό μου καλυμμένο, αν και το θεωρώ περιττό) τον πιο δημοφιλή πρόεδρο της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν έχω λόγο (ούτε στοιχεία) να βγάλω... αφερέγγυα την Κριστίνα για τα νούμερα που αράδιασε, κάποια στιγμή όμως αισθάνθηκα ότι το... μάτωσε, κι ότι είχε ξεπεράσει τα όρια του “υπογραμμίζουμε το έργο μας για να μην το αφήσουμε να περάσει στο ντούκου”, και άρχισε να περιγράφει μία χώρα στην οποία σχεδόν τα πάντα είναι καλώς καμωμένα. Για το αν είναι όντως, σας παραπέμπω στο προηγούμενό κείμενό μου...

Γεγονός είναι πάντως, ότι η “πρεσιδέντα” είναι δημοφιλής, κι ότι ακόμη κι εκείνοι που δεν πίνουν νερό στο όνομά της, αναγνωρίζουν ότι η Κυβέρνησή της τα τελευταία τέσσερα χρόνια “δεν ήταν κακή”. Είναι εντυπωσιακό, αν μη τι άλλο. Εννοώ, να λένε καλά λόγια για μία Κυβέρνηση άνθρωποι οι οποίοι δεν την ψήφισαν, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει κι ότι τα... έβαψαν μαύρα τη βραδιά των πρόσφατων εκλογών. Σε μία χώρα που για δεκαετίες, μέχρι πριν από λίγα χρόνια, η “καλύτερη” Κυβέρνηση είχε διαπράξει... μόνο “εγκληματικά” λάθη, και η χειρότερη είχε στείλει στον τάφο -κυριολεκτικά- χιλιάδες Αργεντινούς (θύματα είτε της δικτατορίας, είτε του χαμένου πριν καν αρχίσει πολέμου στις Μαλβίνες), μία “όχι και κακή” Κυβέρνηση είναι σχεδόν μάννα εξ ουρανού...

Όσο για τον μακαρίτη Νέστορ, το όνομά του έχει δοθεί ήδη σε... ό,τι μπορεί να φανταστεί ανθρώπινος νους, από δρόμους και πλατείες, μέχρι το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της χώρας. Δεν έχουν φθάσει ακόμα στο σημείο να έχουν εταιρεία ταξί ή ταχυμεταφορών με το όνομά του (όπως συμβαίνει με το “Μέγας Αλέξανδρος” στη Θεσσαλονίκη), όμως... Ήταν τόσο πετυχημένος σαν πρόεδρος; Δε θα το κρίνω εγώ. Συμπαθής όμως, σίγουρα ήταν. Για πολιτικός, ήταν αλέγκρος χαρακτήρας. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά σε φωτογραφίες από την ημέρα της ανάληψης των προεδρικών καθηκόντων του, και να τις συγκρίνει με φωτογραφίες προκατόχων του. Όλοι οι προηγούμενοι ήταν “τυπικοί”, “σοβαροί”, “ξενέρωτοι”. Στέκονταν δίπλα στον αντιπρόεδρό τους, βαριά-βαριά σκάζοντας ένα χαμόγελο. Ο Κίρσνερ “φόρεσε” στον αντιπρόεδρό του την κορδέλα που (σαν άλλες Μις καλλιστείων) φορούν οι ίδιοι οι πρόεδροι, και του... χάλασε τα μαλλιά τρίβοντας τα δάκτυλά του στο κεφάλι του, ναι, του αντιπροέδρου του, όπως κάνουν τα μεγαλύτερα αδέλφια στα μικρότερα. Με τέτοια και με άλλα, είχε κερδίσει τη συμπάθεια των περισσότερων Αργεντινών...

Κατά τ' άλλα, το χάιλαϊτ των χάιλαϊτ των τελευταίων ημερών ήταν το “ασάδο” που ετοίμασε χθες το βράδυ ο πατέρας του οικοδεσπότη μου στο σπίτι που μένει με τη δεύτερη σύζυγό του και τα τρία παιδιά τους, “ασάδο” (αργεντίνικο μπάρμπεκιου) στο οποίο ήμουν καλεσμένος. Μπόλικη κουβέντα για την Ελλάδα, από το ποιος είναι ο πιο διάσημος Αργεντινός στη χώρα μας, μέχρι το αν πραγματικά σπάμε πιάτα στα νυχτερινά μαγαζιά. Ούτε ίχνος ειρωνείας για το πώς έχουν τα πράγματα σήμερα στην Ελλάδα, από κανέναν τους, ούτε μπηχτές, ούτε κυνικά σχόλια, κάτι πάντως που καμία έκπληξη δε μου προξένησε, μια και για το πώς μας βλέπουν οι Αργεντινοί, τουλάχιστον αυτοί με τους οποίους εγώ έχω μιλήσει τις δύο τελευταίες βδομάδες, έγραψα στο προηγούμενο κείμενό μου, σε μία παράγραφο στην οποία δεν αλλάζω ούτε κόμμα.

Καλοκαιρινά χαιρετίσματα σε όλους από Μπουένος Άιρες

 

[10900km]

Στοίχημα έχω να παίξω χρόνια, όμως αν μπορούσα να ποντάρω χρήματα στο “περπατώντας αύριο στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, θα πέσεις πάνω σε κάποια διαδήλωση/εκδήλωση διαμαρτυρίας;”, το “σίγουρα” θα το έπαιρνα με απόδοση έστω και στο 1,05 (μόλις πέντε λεπτά του ευρώ καθαρό κέρδος, για κάθε ευρώ που ποντάρεις -για τους μη ασχολούμενους με το “άθλημα” του στοιχήματος). Μπορεί να είναι εκπαιδευτικοί, φοιτητές, νοσοκόμοι, υπάλληλοι κάποιας τράπεζας, υπάλληλοι στον Δήμο του Μπουένος Άιρες, μπορεί να είναι οποιοιδήποτε, όμως “είναι”. Κάθε μέρα όλο και κάποιοι “είναι εκεί”, στο κέντρο του Μπουένος Άιρες, κέντρο=η περιοχή από την πλατιά λεωφόρο 9 Ιουλίου (πάνω στην οποία είναι και ο Οβελίσκος) προς τα ανατολικά, μέχρι το Πουέρτο Μαδέρο.

Εκείνοι που... “είναι και δεν είναι εκεί”, είναι οι αστυνομικοί, πόσο μάλλον τα “ΜΑΤ” της Αργεντινής. Σε κάθε γειτονιά μπορείς να δεις αστυνομικό, από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, μπορείς να δεις περιπολικά να κάνουν αυτό που η λέξη από μόνη της επιτάσσει, να περιπολούν, στο κέντρο η αστυνομική παρουσία είναι ακόμη πιο έντονη, όμως ειδικά στον χώρο των διαδηλώσεων, οι αστυνομικοί είναι τόσοι μόνο όσοι χρειάζονται για να θυμίζουν στους διαδηλωτές ότι υπάρχουν όρια στο πώς μπορούν να διεκδικούν τα αιτήματά τους. Η παρουσία τους είναι διακριτικότατη, κι έχω προσέξει ότι οι περισσότεροι “επιβλέποντες” σε διαδηλώσεις είναι είτε... τροφαντοί, είτε γυναίκες, κάτι που μπορεί να είναι τυχαίο, εμένα όμως μου φέρνει λίγο σε “αυτός ο μπουλούκος κι αυτή η κουκλίτσα δεν πρόκειται να σηκώσουν το γκλομπ τους πάνω μου” (βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση διαδηλωτή).

Ρώτησα τον οικοδεσπότη μου πώς και δεν εκμεταλλεύονται την κατάσταση κάποιοι “μπερδεμένοι”, πολλούς εκ των οποίων έχουμε και στην Ελλάδα, άτομα που τα έχω συνηθίσει να πηγαίνουν σε μία διαδήλωση πρώτα και κύρια για να σπάσουν και να ρημάξουν. Μου είπε ότι υπήρχαν και τέτοιοι, όμως σταδιακά απομονώθηκαν από τους ίδιους τους διαδηλωτές, οι οποίοι δεν ήθελαν οι διεκδικήσεις τους να συνδέονται με καταστροφές και λοιπούς βανδαλισμούς. Επιπλέον, με την αστυνομία μόνο διακριτικότατα παρούσα, οι “μπερδεμένοι” δεν έχουν με ποιον να “τα βάλουν”. Φαντάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό, προφανώς τα ίδια “μέτρα” δεν μπορούν απαραίτητα να αποδώσουν σε διαφορετικές χώρες, όμως... έχει το ενδιαφέρον του...

Κάτι άλλο που σου τραβάει την προσοχή στις διαδηλώσεις στο Μπουένος Άιρες, είναι ότι κάθε μια τους είναι και μία μικρή μουσικοχορευτική παράσταση. Ομολογώ ότι στην εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από υποκατάστημα τράπεζας (απολύθηκαν εννέα υπάλληλοι, και οι συνάδελφοί τους απαιτούσαν την επαναπρόσληψή τους) δεν είδα κανέναν να χορεύει, όμως και τύμπανα είχαν, και άλλα μουσικά όργανα. Το μεγαλύτερο “πανηγύρι” το έστησαν οι εκπαιδευτικοί, σε διαμαρτυρία τους για το σχέδιο που επεξεργάζεται η Κυβέρνηση για το πώς θα γίνονται από εδώ και στο εξής οι προσλήψεις. Από κοντά κι οι φοιτητές, σε μία “συμμαχία” που θύμιζε γιορτή. Αστυνομικοί; Μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, να τα λένε “στο χαλαρό” με διαδηλωτές. Μόνο τα χέρια στην τσέπη δεν είχαν, και μόνο καφεδάκι δεν πρόσφεραν οι μεν στους δε. Πιο πολλά ήταν τα τηλεοπτικά συνεργεία, παρά οι αστυνομικοί...

Πώς εξηγούνται οι τόσες πολλές διαδηλώσεις; Μία εξήγηση που νομίζω ότι ευσταθεί, χωρίς να είναι η βασική, και χωρίς να με έχω αυτοανακηρύξει ειδικό επί τα της αργεντίνικης νοοτροπίας, εξήγηση όμως που προκύπτει κι από λόγια που έχω ακούσει από άτομα που έχω κάνει παρέα τις δύο τελευταίες εβδομάδες, είναι ότι από το 2000 και μετά ο κόσμος άρχισε να διεκδικεί περισσότερο αυτά που πιστεύει ότι δικαιούται. Αμέτρητοι άνθρωποι βγήκαν τότε στους δρόμους για πρώτη φορά στη ζωή τους, έχοντας φθάσει “στο αμήν”. Παράτησαν καναπέδες και πολυθρόνες, και βγήκαν στους δρόμους. Εννοείται ότι οι διαδηλώσεις σήμερα δεν είναι το ίδιο μαζικές (ούτε κατά διάνοια), όμως ο τότε 20άρης που βγήκε στους δρόμους με τους γονείς και τους παππούδες του επειδή έβλεπε να του στερούν ένα αξιοπρεπές αύριο, βγαίνει σήμερα, 30άρης πλέον, πιο εύκολα, επειδή έχει δει τι μπορεί να πετύχει η φωνή του, ενωμένη με τις φωνές πολλών άλλων.

Το αν και πόσο ακούγονται, είναι ένα ζήτημα, ζήτημα που δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να το αγγίξω. Εκείνο στο οποίο εγώ αναφέρομαι είναι ότι ο κόσμος έγινε πιο διεκδικητικός τα δέκα τελευταία χρόνια, πέρασε στο υποσυνείδητό του ότι αν κάτι στραβό βλέπει, πρέπει να το φωνάξει, να διεκδικήσει τη διόρθωσή του, να κάνει κάτι γι' αυτό τέλος πάντων, αντί απλά να μουρμουρίσει “κοίτα να δεις... Απολύθηκαν εννιά άτομα στην τράπεζά μου”, χαζεύοντας τηλεόραση...

Κατά τ' άλλα, τις τρεις τελευταίες ημέρες ο καιρός είναι περισσότερο φθινοπωρινός παρά καλοκαιρινός. Τη μια στιγμή έχει ήλιο και σκας, την επόμενη στιγμή έχει αρχίσει να ρίχνει καρεκλοπόδαρα, να φυσάει, και να μπιμπικιάζεις από το κρύο. Ο κόσμος συναντιέται σαν τρελός, ο καθένας σπεύδει να κανονίσει συνάντηση με φίλους και γνωστούς πριν το τέλος του χρόνου, πριν πολλοί φύγουν από την πόλη για διακοπές. Ακόμη κι εγώ που είμαι... χθεσινός εδώ, πριν απαντήσω σε πρόσκληση για μπίρα-καφέ-φαγητό, τσεκάρω το πρόγραμμά μου (ο... πολυάσχολος μάνατζερ εταιρείας), για να βεβαιωθώ ποια μέρα είμαι ελεύθερος, ή, τα Σαββατοκύριακα, ποια ΩΡΑ της ημέρας είμαι ελεύθερος. Ο άνθρωπος που για να βγει από το σπίτι του στη Θεσσαλονίκη πρέπει κάποιος να σπάσει την πόρτα του και να τον τραβήξει έξω με το ζόρι, στο Μπουένος Άιρες ξυπνάει και πριν πάει στην τουαλέτα για να ρίξει νερό στο πρόσωπό του, σκέφτεται ποιους έχει να συναντήσει και ποιες ώρες, μέχρι να επιστρέψει το βράδυ στο σπίτι... Το λέω στους γονείς μου μέσω σκάιπ, και νομίζουν ότι κάποιος έχει καταλάβει το σώμα του μοναχογιού τους και μιλάει με τη φωνή του, λέγοντας πράγματα που τους ακούγονται εντελώς εξω-Δημητριακά...

Καλά να περνάτε όλοι, αν είστε στις ετοιμασίες για ταξίδι... τόσο το καλύτερο, και χαιρετίσματα από το νότιο ημισφαίριο...

 

[YBONNH]

Παρουσιαζεις τη ζωη στο Μπουενος Αιρες τοσο θελκτικη!
Ο κοσμος ολη μερα στους δρομους, διαδηλωσεις χωρις παρατραγουδα,
και σιγα σιγα να ερχεται και το καλοκαιρακι...(ειδικα αυτο το τελευταιο)

Αληθεια ,πως παιρνουν τις διακοπες τους οι Πορτενιος?

 

[zmaria]

[

Το λέω στους γονείς μου μέσω σκάιπ, και νομίζουν ότι κάποιος έχει καταλάβει το σώμα του μοναχογιού τους και μιλάει με τη φωνή του, λέγοντας πράγματα που τους ακούγονται εντελώς εξω-Δημητριακά...
..

A ρε Δημήτρη αυτός ο γλωσσοπλάστης σου!

Εκπληκτική περιγραφή όπως πάντα, δεν χορταίνω να διαβάζω κείμενα σου!

 

[orestcrete]

το εχω ξαναπει και θα το ξαναλεω . Πιο περιγραφικος δεν θα μπορουσες να γινεις ..!
με δουλεια τι εκανες,βρηκες κατι;;

 

[fenia42]

Ορέστη πολύ για λατινικές αμερικές διαβάζεις και ανησυχώ

 

[orestcrete]

Ορέστη πολύ για λατινικές αμερικές διαβάζεις και ανησυχώ

να μην ανησυχεις καθολου,ισα ισα να παιρνεις ιδεες ..
το λεει και το ταξιδι-ονειρο μου αλλωστε

:argentina01:

 

[Rosa]

Δημήτρη, καλά να τα περνάς! Γράψε, αν θέλεις, κάτι και για την Εθνική Ημέρα Τάνγκο....:xmas_wink:

 

[domer]

έχω επισκεφτεί 2 φορές το Μπουένος Άιρες. Την πρώτη φορά για 14 μέρες και τη δεύτερη για 30. Απο τότε που πρωτοπάτησα το πόδι μου σ' αυτή την πόλη ερωτεύτηκα τη ζωή. Ερωτεύτηκα τα πάντα. Όνειρό μου είναι να μπορέσω να ζήσω εκεί για χρόνια. Αλήθεια, πως μπορείς να μείνεις στο Μπουένος Άιρες για τόσους μήνες? Δεν χρειάζεται ειδική βίζα? Απ΄όσο ξέρω, η βίζα διαρκεί 3 μήνες. ή κάνω λάθος? Πόσο εύκολο είναι να πάει κάποιος και να ανοίξει ενα εμπορικό μαγαζί εκεί?:xmas_wink:

 

[10900km]

Υβόννη, απαντήσεις στο “πώς περνούν τις διακοπές τους οι Πορτένιος” βρήκα στον anfitriόn μου (ναι, έτσι λένε τον “οικοδεσπότη”), και σε διαφημιστικές μπροσούρες κολλημένες σε τζάμια ταξιδιωτικών γραφείων. Βλέπεις πολλά “πακέτα” για Καραϊβική (συμπεριλαμβανομένου του Μαϊάμι), για Βραζιλία, για Ουρουγουάη, λιγότερα για Μαρ ντελ Πλάτα και λοιπούς παραλιακούς εγχώριους προορισμούς, και ακόμη λιγότερα για Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι τον περασμένο μήνα η Aerolineas Argentinas άρχισε να πετάει προς Κανκούν, Μεξικό. “Δηλαδή η πλειοψηφία των Αργεντινών περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές σε σχετικά ακριβούς προορισμούς στο εξωτερικό;”, ρωτάω και απαντάω μόνος μου. Όχι. Η πλειοψηφία εκείνων που ταξιδεύουν στο εξωτερικό αγοράζοντας ΠΑΚΕΤΑ από ταξιδιωτικά πρακτορεία περνάει τις καλοκαιρινές διακοπές σε “λουσάτους” προορισμούς. Όσοι έχετε ταξιδέψει στη Λατινική Αμερική, ανεξάρτητα από το σε ποια χώρα πήγατε, ξέρετε ήδη ότι οι Αργεντινοί ταξιδεύουν κατά κανόνα σαν backpackers, μένουν σε φθηνά καταλύματα (αν δε στήνουν τέντα σε κάποια παραλία), μετακινούνται με τον φθηνότερο δυνατό τρόπο (ενίοτε κάνοντας και ωτοστόπ), και γενικά φροντίζουν να κάνουν τα πέσος τους να κρατήσουν όσο γίνεται περισσότερο, και να τους πάνε όσο γίνεται πιο μακριά. Τα τελευταία τρία χρόνια βρέθηκα σε μέρη στο Μεξικό, στη Γουατεμάλα, στην Κολομβία, στη Βενεζουέλα, στο Εκουαδόρ, στη Βραζιλία, που έμοιαζαν με μικρές αργεντίνικες αποικίες, με ΠΟΛΛΟΥΣ από τους τουρίστες να είναι Αργεντινοί (η προφορά τους είναι τόσο χαρακτηριστική, που είναι σαν να έχουν τεράστια “ΕΔΩ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΣ” βέλη να τους σημαδεύουν στο μέτωπο). Πολλοί, δε, είναι... “Θεσσαλονικείς”. Διακοπές πηγαίνουν στη “Χαλκιδική” τους, δηλαδή στο σπίτι που κάποια στιγμή αγόρασαν οι γονείς τους σε κάποιο παραλιακό μέρος σε μικρή και μεσαία απόσταση από το Μπουένος Άιρες, στο “εξοχικό” τους. Είναι αυτοί που “τη βγάζουν” πιο οικονομικά από όλους τους άλλους, με εξαίρεση εκείνους που αναγκάζονται λόγω οικονομικής αδυναμίας να περάσουν όλο το καλοκαίρι στην πόλη.

Ορέστη, μονολεκτικά θα σου απαντήσω, επειδή θέλω να κρατήσω το κείμενο μιζέρια-free: “όχι”.

Rosa, ομολογώ ότι “δαγκώθηκα” όταν διάβασα την ερώτησή σου, κι όταν ψάχνοντάς το στο ίντερνετ είδα ότι η Εθνική Ημέρα του τάνγκο ήταν πολύ-πολύ πρόσφατα, στις 11 του μήνα. Αισθάνθηκα ότι πιάστηκα τρελά αδιάβαστος, ότι ήμουν τρελός ποδοσφαιρόφιλος στο Λονδίνο ανήμερα του τελικού του Κυπέλλου Αγγλίας, του σημαντικότερου αγώνα της χρονιάς, κι αντί να πάω στο γήπεδο ή έστω να δω το παιχνίδι σε κάποια παμπ, εγώ πέρασα τη μέρα βλέποντας αμερικάνικες ταινίες σε καθιστικό κάποιου σπιτιού, αγνοώντας τη διεξαγωγή του αγώνα. Ρωτώντας όμως, αισθάνθηκα καλύτερα. Ο Μαρτίν, το παιδί που με φιλοξενεί, ο οποίος μάλιστα κάνει μαθήματα τάνγκο, δεν είχε ιδέα για την 11η Δεκεμβρίου. Μία κοπέλα που συνάντησα για καφέ, το ίδιο. Και χθες, όταν το ανέφερα πίνοντας “μάτε” στο σπίτι παιδιού, φίλος φίλων που γνώρισα τον Γενάρη στην Κολομβία και περάσαμε μαζί τη μέρα χθες, και οι τρεις τους με κοίταξαν με απορία. Ούτε εκείνοι ήξεραν περί 11ης Δεκεμβρίου και Εθνικής Ημέρας τάνγκο. Το σχόλιό μου πάντως για το τάνγκο είναι ότι μεταξύ των σημερινών 20άρηδων και 30άρηδων έχει αναθερμανθεί το ενδιαφέρον, το οποίο μέχρι σχετικά πρόσφατα, και για αρκετά χρόνια (δεν μπορώ να γίνω πιο συγκεκριμένος γιατί δεν έχω συγκεκριμένα στοιχεία) είχε συνδεθεί στο μυαλό της νεότερης γενιάς με κάτι που αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά εκείνους που έχουν επαγγελματικά πάρε-δώσε με τουρίστες, τουρίστες που έρχονταν στο Μπουένος Άιρες προ-γοητευμένοι, νομίζοντας ότι θα έβλεπαν κόσμο να χορεύει στους δρόμους και σε στάσεις λεωφορείων... Προσθέτω ότι κάνοντας βόλτα στην πόλη, βλέπεις κολλημένα χαρτιά σε κολόνες και σε κουβούκλια καρτοτηλεφώνων, που διαφημίζουν “τάνγκο βραδιές”, όχι σε τουριστικά μαγαζιά στο Σαν Τέλμο για παράδειγμα, αλλά σε περιοχές της πόλης... μισή μέρα ταξίδι από το κέντρο, όπου λειτουργούν “μαγαζιά” που απευθύνονται πρωταρχικά, αν όχι αποκλειστικά, σε ντόπιους.

“Domer”, το 90ήμερο ισχύει, γι' αυτό και την 89η μέρα (το αργότερο), πρέπει να βγω από τη χώρα. Αν με κάποιον χαριποτερικό τρόπο συμβεί κάποιο μαγικό κι έχω βρει απασχόληση μέχρι τότε, θα πάω δύο μέρες “απέναντι”, στην πολύ συμπαθητική Κολόνια, στην Ουρουγουάη, και θα επιστρέψω. Αν (το πολύ πιθανότερο) εξακολουθώ να μην ασχολούμαι με κάτι που θα μου αποφέρει ένα έστω και μικρό εισόδημα, θα φύγω από το Μπουένος Άιρες έγκαιρα για να περάσω κάποιες μέρες στην Κόρδοβα και στη Μεντόσα, πριν περάσω τα σύνορα με Χιλή, με προορισμό το Σαντιάγο. Μετά, ταξίδι. Έτσι απλά. Βόρειο μισό Χιλής, Βολιβία, ίσως Περού και μετά Βολιβία, και μετά με κάποιον τρόπο, Ρίο, όπου ούτως ή άλλως θα περάσω κάποιες ημέρες πριν την πτήση (από Βραζιλία) της επιστροφής στη Θεσσαλονίκη, μέσα Μαΐου. Αυτό είναι το (πολύ “φλου”) πλάνο.

Όσο για το πόσο εύκολο είναι να ανοίξει κανείς ένα μαγαζί εδώ, ακόμη κι αν ρώτησες με χιουμοριστική διάθεση, με έβαλες σε περιέργεια. Θα ρωτήσω και θα αναφερθώ στο συγκεκριμένο στο επόμενο κείμενό μου Μπουένος Άιρες.

“Μιλώντας” για μαγαζιά, ρίξτε μια ματιά στο "Salonica articulos de libreria, papeleria, todo para su oficina insumos", και είμαι βέβαιος ότι θα χαμογελάστε έστω και για μια στιγμή... Πέρασα τυχαία μπροστά από το κατάστημα στην οδό Austria, αργότερα όμως την ίδια μέρα διαπίστωσα ότι πρόκειται για “αλυσίδα”, κι όχι για ένα μόνο κατάστημα. Σε αυτό που μπήκα, ένας πιτσιρικάς Αργεντινός που δούλευε στο ταμείο μού είπε ότι ο ιδιοκτήτης ναι, είναι γεννημένος στην Ελλάδα, κι ότι τώρα όμως, πλέον, είναι πολύ μεγάλος σε ηλικία, και προφανώς έχει αφήσει τα καταστήματα υπό την επίβλεψη κάποιου άλλου.

Κατά τ' άλλα, χθες και σήμερα, 19 και 20, ήταν/είναι μέρες μνήμης για τους Αργεντινούς. Ακριβώς πριν από δέκα χρόνια, ήταν το διήμερο που κορυφώθηκε η αγανάκτηση του κόσμου λόγω ανέχειας και “κορραλίτο” (η έμπνευση του τότε υπουργού Οικονομίας να θεσπιστεί όριο στις εβδομαδιαίες αναλήψεις μετρητών από τραπεζικούς λογαριασμούς). Ήταν οι μέρες που ακόμη και η παραδοσιακά αποστασιοποιημένη από μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μεσαία τάξη βγήκε στους δρόμους, πολλοί με κοστούμια και γραβάτες, μετά τη δουλειά τους, κι ενώθηκαν με εκείνους που ήδη από καιρό διαδήλωναν (και έκαναν πλιάτσικο σε σούπερ μάρκετ). Εντός 48 ωρών είχαν σκοτωθεί περίπου 30 άνθρωποι σε όλη τη χώρα, είχαν τραυματιστεί εκατοντάδες (αν όχι χιλιάδες), και η βία κόπασε μόνο μετά τη... χολιγουντιανή φυγή του Ντε λα Ρούα, του τότε προέδρου, από την οροφή τής Κάσα Ροσάδα, με ελικόπτερο παρακαλώ, μια και δεν υπήρχε άλλος τρόπος διαφυγής για εκείνον, με το πλήθος να έχει κατακλύσει την Πλάσα ντε Μάσο μπροστά από την Κάσα Ροσάδα, και τους γύρω δρόμους, μέχρι τον Οβελίσκο και το κτήριο του Κογκρέσου. Χθες το βράδυ πήγα με τα παιδιά που προανέφερα στην Πλάσα ντε Μάσο, και πετύχαμε την αρχή του ντοκιμαντέρ που γυρίστηκε με αφορμή την επέτειο των δέκα ετών από εκείνα τα γεγονότα. Υπήρχε στημένη μία γιγαντοοθόνη, κι εκεί είδαμε φωτογράφους, επαγγελματίες, να μοιράζονται ιστορίες πίσω από πολλές φωτογραφίες που τράβηξαν τότε, φωτογραφίες που είχαν φιλοξενηθεί σε εφημερίδες και ιστοσελίδες σε όλο τον κόσμο. Στο τέλος του ντοκιμαντέρ εκείνοι που ήταν παρόντες χειροκρότησαν, ήταν εμφανής μάλιστα η συγκίνηση κάποιων, και μετά το παρατεταμένο χειροκρότημα (που κράτησε όσο περνούσαν από τη γιγαντοοθόνη τα ονόματα όσων έφτιαξαν το ντοκιμαντέρ), φύγαμε, ρίχνοντας πρώτα μια ματιά στις τεράστιες φωτογραφίες που έχουν στηθεί γύρω από ολόκληρη την πλατεία/πάρκο, φωτογραφίες που λίγο πριν είχαμε δει να “επεξηγούνται” από εκείνους που τις τράβηξαν. Κινδυνολόγος δεν υπήρξα ποτέ, πάντα έβλεπα έστω και λιγοστό φως ακόμη και στα πιο θεοσκότεινα τούνελ, είμαι από εκείνους που η ομάδα τους μπορεί να χάνει 2-0 στο 80΄ και να παίζει με δέκα παίκτες, αλλά ίσως και βλακωδώς πιστεύουν ότι η κατάσταση ΜΠΟΡΕΙ να ανατραπεί, όμως ομολογώ ότι χθες το βράδυ, παρακολουθώντας το ντοκιμαντέρ, βλέποντας εικόνες από το Μπουένος Άιρες του Δεκέμβρη του 2001, με έπιασα να σκέφτομαι ότι έβλεπα εικόνες που θα δω ξανά στο προσεχές μέλλον, και θα λαμβάνουν χώρα εκείνη τη στιγμή, όχι σε ντοκιμαντέρ με αντικείμενο προ δεκαετίας γεγονότα. Και (αναστεναγμός), σε άλλη χώρα(...).

Για μια ακόμη φορά, ένα “ευχαριστώ” σε εσάς που με διαβάζετε, και μου “χαϊδεύετε” τη ματαιοδοξία με τα σχόλια και τα “ευχαριστώ” σας.

Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες

 

[coccobill]

Δεν θα το πιστεψεις αλλα χθες στο Σκαι ο καλεσμενος του Παπαχελα ηταν ο εμπνευστης του "κορραλιτο" Ντομινγκο Καβαλο!!! Και ναι- το ζητουμενο ηταν να δωσει συμβουλες για το πως πρεπει να αντιμετωπισει η Ελλαδα την κριση!! Δεν μπορεις να πεις...εχουν χιουμορ στο Φαληρο...(και για τους δημοσιογραφους τους και για τους καλεσμενους τους)