Αργεντινή Μπουένος Άιρες δώστε μου, και την ψυχή μου πάρτε

[Delmem9770]

Σίγουρα φίλε 10900κμ εσύ θα ξέρεις καλύτερα μιας και είσαι εκεί αλλά εγώ την αργεντινή την έχω στο μυαλό μου σαν μια λατινοαμερικάνικη Ελλάδα.

Δηλαδή ανθρώπους να νοιάζονται μόνο για την ομάδα τους (μποκα,παναθηναικος,ριβερ,ολυμπιακος) και φουλ στις πορείες(Αυτό ξέρω ότι πρέπει να το εξηγήσω εκτενέστερα το τι εννοώ). Για αυτό άλλωστε πιστεύω ότι έφτασαν και στο σημείο που έφτασαν και αυτοί και εμείς.

Τρομερό πάντως που θα ζήσεις τόσους μήνες εκεί και μακάρι να συνωμοτήσει το σύμπαν και να μου συμβεί και εμένα κάτι παρόμοιο κάποτε. :xmas_cheesygrin:

 

[deka]

Δημήτρη, διαβάζω με αμείωτο ενδιαφέρον όσα γράφεις και περιμένω τη συνέχεια! Να είσαι καλά!

 

[10900km]

“Εσείς οι Αργεντινοί πρέπει να έχετε πολύ μεγάλη καρδιά”, είπα με περιπαικτική διάθεση στο παιδί που με φιλοξενεί, τη βραδιά που διάβασα τα περί εμφάνισης Καβάλο στην ελληνική τηλεόραση. “Ή πολύ μικρό μυαλό”, ήταν το κόντρα σχόλιο του Μαρτίν... Είχαμε πιάσει κουβέντα για το 2001, για τον Καβάλο, για τον ντε λα Ρούα, για τον Μένεμ, γενικά για κόσμο που συνέβαλε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να φθάσει η Αργεντινή εκεί που έφθασε το 2001. Από περιέργεια είχα ψάξει στο ίντερνετ λεπτομέρειες για τον ντε λα Ρούα, τον πρόεδρο που “δραπέτευσε” από την έδρα της Κυβέρνησης με ελικόπτερο, στην αποκορύφωση των διαδηλώσεων τον Δεκέμβρη του 2001. Τον φανταζόμουν να έχει εγκατασταθεί σε άλλη χώρα, ειλικρινά, ή έστω να έχει αποσυρθεί σε κάποια μικρότερη πόλη, ίσως κάπου στην εξοχή. Τεράστια χώρα η Αργεντινή, λιγοστοί (αναλογικά) οι κάτοικοί της, πήχτρα στον κόσμο το Μπουένος Άιρες, κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει ά-πλε-τος χώρος να αποσυρθεί κανείς μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μακριά από πολλά-πολλά βλέμματα. Αμ δε...

Ο ντε λα Ρούα, ο Καβάλο, ο Μένεμ, όλοι τους εξακολουθούν να ζουν στο Μπουένος Άιρες (ειδικά ο τελευταίος παραμένει ενεργός πολιτικά!), να πηγαίνουν σε εκδηλώσεις, για καφέ και δείπνο σε μαγαζιά της γειτονιάς τους! Δεν ξέρω... Ίσως να μην έπρεπε να με είχε ξαφνιάσει ΤΟΣΟ. Ο Μαρτίν έχει δίκιο... Αυτά που έκαναν αυτοί, δεν μπορούν να συγκριθούν με όσα έκαναν μέλη του χουντικού καθεστώτος στη χώρα περασμένες δεκαετίες, άνθρωποι που μέχρι το 2005 κυκλοφορούσαν κι εκείνοι “άνετοι κι ωραίοι” στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, νομίζοντας προφανώς ότι θα έμεναν αιώνια ατιμώρητοι. Μόλις στα μισά της περασμένης δεκαετίας, επί Νέστορ Κίρσνερ, χώθηκαν επιτέλους φυλακή κάποιοι εγκληματίες της χούντας. Αφού δε δίσταζαν να κυκλοφορούν ΕΚΕΙΝΟΙ στους δρόμους του Μπουένος Άιρες μέχρι το 2005, θα διστάσει ο ντε λα Ρούα και ο Καβάλο;...

Stolt, το ότι είμαι εδώ, τώρα, ενώ εσύ όχι, δε σημαίνει απαραίτητα ότι “ψυχολογώ” τους Αργεντινούς καλύτερα από σένα. Προχθές το βράδυ είχαμε πάρτι στο σπίτι, επειδή ο Μαρτίν, το παιδί που με φιλοξενεί, είχε τα γενέθλιά του. Γύρω στις τέσσερις το πρωί είχαμε μείνει οι μισοί, τα παιδιά μιλούσαν για διάφορα παράξενα που τους έχουν τύχει στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, και μία κοπέλα άρχισε να περιγράφει καταστάσεις που μερικώς σε δικαιώνουν. Είπε (μέσα στο παράπονο) ότι την έχουν ληστέψει μπροστά σε πολύ κόσμο, με μαχαίρι στον λαιμό, και κανείς δεν αντέδρασε, κανείς δεν έκανε την παραμικρή κίνηση να τη βοηθήσει. Είπε ότι οι δωρητές αίματος είναι ελάχιστοι, κι ότι οι περισσότεροι μη δωρητές δεν είναι ότι δεν ξέρουν τα περί ανάγκης συγκέντρωσης αίματος, παρά απλά αδιαφορούν. Είπε ότι έχει πετύχει πατέρα να ασκεί βία σε κόρη του στον δρόμο, σε σημείο να φοβηθεί εκείνη ότι μπορεί να χτυπούσε άσχημα το κοριτσάκι, κι επίσης κανείς δεν μπήκε στη μέση να πει κάτι στον πατέρα για να τον ηρεμήσει. Γενικά περιέγραψε μία κοινωνία παρτάκηδων, στην οποία οι εννιά στους δέκα δεν τους καίγεται καρφί αν... καίγεται το σπίτι του γείτονα, αρκεί η φωτιά να μην επεκταθεί στο δικό τους σπίτι. Μπορεί λοιπόν να έχεις δίκιο...

Η κοπέλα περιέγραψε σκηνικά που έζησε η ίδια, και δεν έχω κανέναν λόγο να αμφιβάλω για όσα είπε. Στα δικά μου τα μάτια όμως, οι Αργεντινοί, ακόμη και οι Πορτένιος, οι του Μπουένος Άιρες, παρά τη φήμη των “σνομπ” και “κάπως” που έχουν, και την οποία υπογραμμίζουν ως ανταποκρινόμενη στην πραγματικότητα πολλοί εκ των ΙΔΙΩΝ, στα δικά μου μάτια φαντάζουν... μπαχτσέδες. Εγώ δεν έχω δει κανέναν να κακομεταχειρίζεται ανήλικο στον δρόμο. Δεν έχω δει κάποιον/α να πέφτει θύμα επίθεσης και να μένουν όλοι τριγύρω άπραγοι. Έχω δει κόσμο να ζητάει βοήθεια σε λεωφορεία για το πού πρέπει να κατέβει, και το μισό λεωφορείο να προσπαθεί να τον βοηθήσει. Έχω δει ΠΟΛΥ κόσμο να δίνει χρήματα σε άτομα που είτε “εργάζονται” σε τρένα που κάνουν δρομολόγια εντός πόλης (πουλώντας μικροπράγματα, ή παίζοντας μουσική), είτε απλά και ξεκάθαρα επαιτούν. Κι αν αρχίσω να γράφω για το πώς έχουν συμπεριφερθεί σε μένα συγκεκριμένα όλα τα άτομα με τα οποία έχω περάσει χρόνο, θα πλέξω ένα εγκώμιο από εδώ μέχρι την Ελλάδα... Όχι μόνο ο Μαρτίν, αλλά και ο πατέρας του και η μητριά του, με έχουν κάνει να αισθανθώ ότι είμαι σχεδόν μέλος της οικογένειάς τους. Με περιλαμβάνουν σε όλες τις οικογενειακές συνάξεις, μέχρι και δώρο για τα Χριστούγεννα μου πήραν! Παιδιά με τα οποία κάνω παρέα μού συμπεριφέρονται το ίδιο εγκάρδια, ενώ κάθε μα κάθε μα ΚΑΘΕ φορά που χρειάστηκα κάποια πληροφορία στον δρόμο, η ανταπόκριση που βρήκα ήταν άψογη...

Ίσως πάλι να ζω σε κάποιο συννεφάκι, και να βλέπω τον κόσμο τόσο “καλό” επειδή αυτήν την πόλη τη λατρεύω, με όλα τα καλά και τα στραβά της. Ακόμη και τα άθλια πεζοδρόμια (μεταξύ των Πρωτευουσών “πρωτοκοσμικών” χωρών στις οποίες προσωπικά έχω πάει, το Μπουένος Άιρες έχει ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ τα πιο κατάπτυστα πεζοδρόμια. Κάθε τρίτο πλακάκι είτε είναι σπασμένο, είτε απλά... λείπει, με τα καλύτερα σκηνικά να “παίζονται” τις ημέρες που βρέχει, και ξαφνικά πετάγεται ένας πίδακας νερού μπροστά σου, επειδή έχεις πατήσει σε σπασμένο πλακάκι, “ελευθερώνοντας” στον αέρα -με τελικό σημείο υποδοχής το παντελόνι σου και τα παπούτσια σου- νερό που “καιροφυλακτούσε” από κάτω), ακόμη και τα άθλια πεζοδρόμια λοιπόν (μετά από τη μεγαλύτερη παρένθεση στην παγκόσμια ιστορία του γραπτού λόγου), εμένα μου φαίνονται χαριτωμένα. Ακόμη-ακόμη και το ότι μία κοπέλα στο λεωφορείο σήμερα έβαλε δάχτυλο στη μύτη της κι έκανε τα... δικά της εκεί για αρκετά δευτερόλεπτα, κι αυτό χαριτωμένο μού φάνηκε. Τι να πω;... Μπορεί να με φτύνουν κι εγώ να λέω πως βρέχει...

Όσο για τα Χριστούγεννα, “Nochebuena” (24 του μήνα, βράδυ) κάναμε σε σπίτι φίλου, γύρω στα 15 άτομα, με πολύ φαγητό, ομοβροντία πυροτεχνημάτων από τα μεσάνυχτα και μετά, και ανταλλαγή δώρων. Όλοι μας πήραμε από δύο, μικρά, ψιλολόγια, και τα “κληρώσαμε” μεταξύ μας. Όμορφα. “Ζεστά”. Και με όλους τους παρευρισκόμενους να μου λένε πόσο θετική εικόνα έχουν για την Ελλάδα και τους Έλληνες, ασχέτως κρίσης και επαπειλούμενης χρεοκοπίας. Ειδικά εκείνοι που έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα, έσταζαν μέλι, κάνοντάς με να αισθάνομαι όπως -πρέπει να- αισθάνεται ο Τσέστερ, ο γάτος του σπιτιού μας, όταν του χαϊδεύω το κεφάλι και μοιάζει να εισέρχεται σε κατάσταση νιρβάνας...

Για να το κλείσω και σήμερα, παρά τα... γυαλιά που φοράω και με κάνουν να τα βλέπω όλα στο Μπουένος Άιρες όμορφα κι ενδιαφέροντα, μην ξαφνιαστείτε αν στο μεθεπόμενο ή σε εκείνο αμέσως μετά από αυτό, κείμενό μου, διαβάστε ότι έχω έτοιμο τον σάκο για να φύγω. Μου έχω δώσει μέχρι τις 15 Ιανουαρίου. Αν δεν ασχοληθώ σοβαρά με το να βρω κάτι σαν απασχόληση εδώ μέχρι τότε, θα αφήσω να αναλάβει δράση ο αυτοκαταστροφικός Δημήτρης και θα με “τιμωρήσω” αυτο-εξορίζοντάς με από το Μπουένος Άιρες. Αισθάνομαι ότι αν δεν έχω βρει δουλειά μέχρι τότε, δε θα τη δικαιούμαι αυτήν την πόλη, και το καλύτερο που θα έχω να κάνω θα είναι να φύγω με όμορφες μόνο αναμνήσεις, πριν αρχίσω να σιχαίνομαι την -επαγγελματική- απραγία μου εδώ.

Εύχομαι σε όλους του χρόνου τέτοια μέρα, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, να κοιτάξτε πίσω, στο πώς θα έχει κυλήσει το 2012, και να είστε ικανοποιημένοι με τις επιλογές σας. Κι αν μέσα στο 2012 πραγματοποιήστε κάποιο από τα ταξίδια-όνειρά σας, τόσο το καλύτερο...

Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες!

 

[KLEOPATRA]

Σου ευχομαι να εχεις μια καλη χρονια και με δουλεια ,ετσι ωστε να μη χρειαστει να εγκαταλειψεις την αγαπημενη σου.

 

[LULLU]

Χρόνια πολλά και με μια καλή δουλειά !!!! :xmas_lol:

 

[Sailor Moon]

Διηγείσε με έναν πολυ ωραίο τρόπο χωρίς να κουράζεις!Μου αρέσει το πως βλέπεις τα πράγματα εκεί χωρίς να κρίνεις τους ανθρώπους!Κάθε λαός έχει τα στραβά του και τα καλά του αλλα εσύ μένεις μόνο στα καλά!Ελπιζω να βρείς μια δουλειά για να την γευτείς ακόμα περισσότερο!!

 

[_antonis_]

Εύχομαι σε όλους του χρόνου τέτοια μέρα, λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου, να κοιτάξτε πίσω, στο πώς θα έχει κυλήσει το 2012, και να είστε ικανοποιημένοι με τις επιλογές σας. Κι αν μέσα στο 2012 πραγματοποιήστε κάποιο από τα ταξίδια-όνειρά σας, τόσο το καλύτερο...

Χαιρετίσματα από Μπουένος Άιρες!

Ναι. Απο χθές μέχρι σήμερα διάβασα τη τριλογία σου... Phila-Γουατεμάλα-και το ''υπο κατασκευή'' Μπουένος Άιρες!
Μάλλον έχω μπεί σε αυτό που γράφεις στο τελευταίο σου κεφάλαιο...Νιρβάνα! Και όπως φαίνεται, εκεί θα μείνω για πολύ ακόμη, αφού έχει πολύ μέλλον το ταξίδι σου (αν θυμάμαι καλά 15/5 είναι η επιστροφή!).

Θέλω να σου ευχηθώ και εγώ τα καλύτερα για το 2012! Δεν ξέρω τι στόχους έχεις, αλλά να πετύχεις ότι θές! Και ναι, στο 2012 θα κάνω κάποιο/α απ'το/α ταξίδι/α όνειρό/ά μου!!

 

[10900km]

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί στις μεσημεριανές ειδήσεις των ελληνικών τηλεοπτικών σταθμών την Πρωτοχρονιά, μπορούμε να δούμε πώς άλλαξαν τον χρόνο στο Ρίο ντε Ζανέιρο, όχι όμως και στο Μπουένος Άιρες; Η εξήγηση είναι απλή. Τα περασμένα μεσάνυχτα οι Βραζιλιάνοι και χιλιάδες ξένοι τουρίστες έχουν γιορτάσει την είσοδο του νέου χρόνου σε ένα πρωτοκλασάτο “παραλιακό μέτωπο”, με καλά οργανωμένο σόου βεγγαλικών, προσφέροντας ένα σκηνικό άξιο να αποθανατιστεί από τηλεοπτικές κάμερες και να προωθηθεί σαν “οπτικό προϊόν” σε όλο τον κόσμο. Στο δε Μπουένος Άιρες, στο παραποτάμιο μεν, στο “για να δεις το ποτάμι χρειάζεται να φτύσεις αίμα” δε, Μπουένος Άιρες, δε διοργανώνεται κάποια “σύναξη” σε κάποιο κεντρικό σημείο στο οποίο θα μπορούσαν ενδιαφερόμενοι να πάνε και να αλλάξουν τον χρόνο. Οι περισσότεροι μένουν σπίτι, με τις οικογένειές τους. Κάποιοι πηγαίνουν στα μαγαζιά του Παλέρμο, κάποιοι στα μαγαζιά του Σαν Τέλμο, και πολλοί σε πλατείες και πάρκα σε όλη την πόλη και στην “Προβίνσια” του Μπουένος Άιρες, που τυπικά είναι κάτι διαφορετικό, αλλά είναι τόσο διαφορετικό από τη “Σιουδάδ” του Μπουένος Άιρες όσο είναι διαφορετικές η Καλαμαριά και η Σταυρούπολη από τη Θεσσαλονίκη. Αν “ακούγομαι” σαν να γκρινιάζω, σας διαβεβαιώ πως δεν. Μια χαρά πέρασα στο σπίτι του πατέρα του οικοδεσπότη μου, με την οικογένειά του, φίλους τους/γείτονές τους, με μπόλικο εξαιρετικό φαγητό, κουβέντα περί ανέμων και υδάτων μέχρι τις πέντε το πρωί, και με βεγγαλικά στον ουρανό πάνω από τη γειτονιά αμέσως μετά τα μεσάνυχτα (τα πουλούσαν παντού, τα έβλεπες ακόμη και σε βιτρίνες καταστημάτων με παιχνίδια!), πολύ “ζεστά”, ωραία, όμορφα. Όμως, ακόμη και οι ίδιοι οι Αργεντινοί, “έκραξαν” τον τηλεοπτικό σταθμό που χαζέψαμε για δύο λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, βλέποντας ότι στον ουρανό του Μπουένος Άιρες εμφανιζόντουσαν ψεύτικα βεγγαλικά. Τι εννοώ; Το κανάλι είχε στημένη μία κάμερα στην κορυφή ψηλού κτηρίου, με πανοραμική θέα του κέντρου της πόλης. Έβλεπες να ξεφυτρώνουν βεγγαλικά εδώ κι εκεί, όμως τίποτα δεν ήταν οργανωμένο, ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε, αν ήθελε, όποτε ήθελε. Αυτό, τηλεοπτικά, μπορεί να σε “κρεμάσει”, επειδή μπορεί να περάσουν αρκετά δευτερόλεπτα χωρίς “δράση”. Έτσι, το κανάλι σκέφτηκε να... διανθίσει την εικόνα με ψεύτικες εκρήξεις βεγγαλικών, πολύ ψεύτικες όμως, σε σημείο να γελάσουν μαζί του (με το κανάλι) οι Αργεντινοί του σπιτιού...

Λίγο μετά τις πέντε το πρωί επιστρέψαμε στο σπίτι, περίπου 15 τετράγωνα δρόμος. Περάσαμε από ένα μικρό πάρκο που έχουμε στη γειτονιά. Σχεδόν γεμάτο από κόσμο με μπουκάλια στα χέρια, με γέλια να ακούγονται από παντού, με πολλά ζευγάρια αγκαλιασμένα. Δεν είναι απαραίτητο να είσαι το βράδυ της παραμονής της Πρωτοχρονιάς και τις πρώτες ώρες του νέου χρόνου σε παραλία του Ρίο για να περάσεις καλά...

Το επόμενο πρωί (μάλλον... το ίδιο πρωί, απλά μερικές ώρες αργότερα), δύο λέξεις νομίζω ότι περιγράφουν καλύτερα την εικόνα στους δρόμους. “Απομεινάρια”, και “ερημιά”. Απομεινάρια δύο ειδών: μπουκάλια, μπουκάλια, μπουκάλια, άδεια εννοείται, και κάτι μικρά στρογγυλά χαρτονάκια, αμέτρητα όμως, ό,τι είχε απομείνει από τα βεγγαλικά που είχαν χρησιμοποιηθεί το προηγούμενο βράδυ. Μαγαζιά ανοιχτά; Μέχρι τις 3-4 το απόγευμα, μόνο τα κινέζικα σούπερ μάρκετ. Οι δρόμοι ήταν τόσο άδειοι που μπορούσες να πάρεις φίλους, να στήσεις δύο αυτοσχέδιες εστίες, και να παίξεις ποδόσφαιρο. Ανήμερα Πρωτοχρονιάς δε θυμάμαι ποτέ να έχω κυκλοφορήσει στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Πάντα όμως δούλευα όλο τον Αύγουστο, και η εικόνα των δρόμων εδώ, την Πρωτοχρονιά, μου θύμισε 15αύγουστο στην Εγνατία, να γράφω τα φανάρια στα παλιά μου τα παπούτσια, επειδή δεν υπήρχαν αυτοκίνητα στις κάθετες οδούς να εκμεταλλευτούν το πράσινό τους, ούτε πεζοί να περάσουν στην απέναντι πλευρά της Εγνατίας από τη διάβαση...

Η Πρωτοχρονιά... Πρωτοχρονιά, όμως η συγκεκριμένη, στην Αργεντινή, πέρασε κάπως σε δεύτερη μοίρα. Δε συμβαίνει συχνά να μαθαίνεις παραμονές Πρωτοχρονιάς ότι η πρόεδρος της χώρας σου πάσχει από καρκίνο, κι ότι θα εγχειριστεί σε λίγες ημέρες... Ήταν πολύ ενδιαφέροντα τα σχόλια επισκεπτών στις ιστοσελίδες των μεγαλύτερης κυκλοφορίας εφημερίδων της χώρας. Υπήρχαν εκείνοι που τη λατρεύουν, που πίνουν νερό στο όνομά της, και στα σχόλιά τους στέκονταν μόνο στον άνθρωπο Κριστίνα, λες και πρόκειται για τη μάνα τους, την αδερφή τους, την κόρη τους. Υπήρχαν εκείνοι που λυπήθηκαν για τον άνθρωπο Κριστίνα, αλλά και θορυβήθηκαν για το τι θα συνέβαινε στην Κυβέρνηση αν η επέμβαση δεν ήταν πετυχημένη. Τα σχόλιά τους ήταν στο στιλ, “ο Θεός να βάλει το χέρι του και να βοηθήσει την Κριστίνα, αλλιώς πάμε όλοι χαμένοι”. Υπήρχαν εκείνοι που δεν είναι θερμοί υποστηρικτές της, αναγνωρίζουν όμως ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή είναι η καταλληλότερη στη θέση του... τιμονιέρη της χώρας, και της ευχήθηκαν ταχεία ανάρρωση μετά την επέμβαση. Υπήρχαν φυσικά κι εκείνοι που πέταξαν τη σκούφια τους, εκείνοι που ούτε καν το όνομά της δεν προφέρουν, μισώντας την θανάσιμα. Κάποια σχόλια ήταν τόσο ακραία που από ένα σημείο και μετά, οι εφημερίδες ανέστειλαν τη δημοσίευση σχολίων κάτω από το κείμενο της είδησης, εξηγώντας ότι το ζήτημα ήταν πολύ λεπτό για να μπορεί ο καθένας να τοποθετείται επί τούτου γράφοντας οτιδήποτε ήθελε...

Αφήνοντας την πολιτική στην άκρη, αφήνοντας δηλαδή στην άκρη το πόσο καλή ή κακή πρόεδρος είναι η Κριστίνα, μαντεύω ότι αυτοί που χάρηκαν με τα νέα περί καρκίνου, είναι στην πλειοψηφία τους άνθρωποι που δεν έχουν ζήσει στο ίδιο σπίτι με καρκινοπαθή(...). Όσο για τη δική μου αντίδραση στο... διάβασμα της είδησης, ομολογώ ότι για κάποιον ίσως και αφελή λόγο, στενοχωρήθηκα. Ομολογώ επίσης ότι το όλο θέμα θα με είχε αγγίξει πολύ λιγότερο αν δεν επρόκειτο για καρκίνο, αλλά αν για παράδειγμα η Κριστίνα είχε πέσει θύμα τροχαίου. Ο καθένας με τα βιώματά του...

Το άλλο μείζον θέμα των ημερών, είναι η κατά σχεδόν 130%(!) αύξηση της τιμής των εισιτηρίων του Σούμπτε, του μετρό του Μπουένος Άιρες. Στις 2 Γενάρη η ευθύνη για τη λειτουργία του συστήματος πέρασε από την κεντρική Κυβέρνηση στην Κυβέρνηση της πόλης του Μπουένος Άιρες, με τη δέσμευση, ταυτόχρονα, η κεντρική Κυβέρνηση να καταβάλει ΚΑΙ το 2012, το 50%, έστω, της ετήσιας επιδότησης που αφιέρωνε κάθε χρόνο, μέχρι τώρα, για να κρατάει την τιμή των εισιτηρίων στο εξευτελιστικό (είναι αλήθεια), 1,10 πέσο (περίπου 20 λεπτά του ευρώ, τώρα που το ευρώ έχει χάσει 10% σε σύγκριση με πριν από δύο μήνες). Μέσα σε μία μέρα, η Κυβέρνηση της πόλης του Μπουένος Άιρες αποφάσισε να “στείλει” το κόμιστρο στα 2,50 πέσος, υποστηρίζοντας ότι η αύξηση είναι απαραίτητη, προκειμένου η λειτουργία του συστήματος αφενός να διασφαλιστεί, αφετέρου να βελτιωθεί. Έδωσε περιθώριο δύο ημερών, μέχρι χθες, πριν προχωρήσει στην αναπροσαρμογή των ναύλων. Τι έκαναν λοιπόν χθες πάμπολλοι Πορτένιος; Πήγαν σε σταθμούς του μετρό, κι αγόρασαν όσες περισσότερες κάρτες πολλαπλών διαδρομών μπορούσαν, μια και με αυτές θα συνεχίσουν να χρησιμοποιούν το μετρό για καιρό, πληρώνοντας την τιμή που πλήρωσαν χθες, όχι τη νέα που ισχύει πλέον. Στους σταθμούς του μετρό υπήρχαν ταμπέλες που έλεγαν ότι κάθε επιβάτης μπορούσε να αγοράσει μέχρι 20 “πακέτα”. Μεγάλες οι ουρές, υποθέτω ότι οι περισσότεροι αγόρασαν όσα πακέτα επιτρεπόταν μία και καλή, είναι όμως βέβαιο ότι κάποιοι το έκαναν... επάγγελμα για μία μέρα . Τι εννοώ; Σήμερα, στο ίντερνετ, μπορεί να βρει κανείς μαγνητικές κάρτες πολλαπλών διαδρομών, ή και μεμονωμένων, με τους κατόχους τους να τις πουλάνε, και να ζητούν δύο πέσος ανά διαδρομή! Τι έκαναν δηλαδή κάποιοι χθες; Πήραν σβάρνα τους σταθμούς του μετρό και τις ουρές, αγόρασαν αμέτρητες κάρτες προς 1,10 πέσο τη διαδρομή, το έκαναν προφανώς μέχρι που κουράστηκαν να περιμένουν σε ουρές, και πλέον πουλάνε αυτές τις κάρτες έναντι δύο πέσος τη διαδρομή. Κερδίζουν αυτοί, μια και πουλάνε έναντι δύο πέσος το “κομμάτι” κάτι που αγόρασαν με σχεδόν τα μισά λεφτά, κερδίζουν όμως κι εκείνοι που αγοράζουν αυτές τις κάρτες, μια και θα πληρώνουν (για κάποιο διάστημα τουλάχιστον, μέχρι να ξεμείνουν από κάρτες), δύο πέσος τη διαδρομή, αντί για 2,50. Ούτως ή άλλως, την Αργεντινή τη θεωρώ βασίλειο της reventa, της “μεταπώλησης” (περισσότερα επ' αυτού στο επόμενο κείμενο, με νούμερα πολύ-ΠΟΛΥ-Π!Ο!Λ!Υ! μεγαλύτερα από 1,10 και 2,50), οπότε... μικρή η έκπληξη.

Ευχαριστώ για τις ευχές και τα σχόλια, εύχομαι κι εγώ σε όλους μέσα στο 2012 να εκπλαγείτε ευχάριστα από νέα που δεν περιμένετε αλλά θα σας προκύψουν από το... πουθενά, κι ελπίζω σαν λαός του χρόνου να έχουμε την αισιοδοξία που διακρίνει αυτήν την περίοδο την πλειοψηφία των Αργεντινών. Πρόσφατα ψήφισα στη “δημοσκόπηση” μίας ελληνικής ιστοσελίδας για το πόσο αισιόδοξος είμαι για το πώς θα κυλήσουν τα πράγματα στην Ελλάδα το 2012. Ομολογώ ότι επιλογή μου ήταν το “καθόλου”, κι είδα μετά ότι “ανήκα” στο 80 και κάτι τοις εκατό. Σε αντίστοιχες “δημοσκοπήσεις” αργεντίνικων ιστοσελίδων, οι “αισιόδοξοι” για την Αργεντινή του 2012 είναι πάνω από 60%, ποσοστό που ανεβαίνει στο 80% αν προσθέσει κανείς τους “μερικώς αισιόδοξους”...

 

[dmdoc]

Για το θέμα του καρκίνου,είναι ανθρώπινο να θλίβεσαι.Για την συγκεκριμένη ασθενή όμως υπήρξε μια κάποια δραματοποίηση,και όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο.

 

[_antonis_]

Να ξερες πώς περιμένω να διαβάσω κείμενό σου...

Βλέπω ότι διαχωρίζεις και τις παραγράφους τώρα, να μας διευκολύνεις εμάς τους ...παράξενους! :roll:

Να'σαι καλά!!

υ.γ. Ναι, το έλεγαν και εδώ στην τιβι για την εγχείρηση. Αν το δραματοποιούν, συμβαίνει με όλους τους 'γνωστούς', καμία έκπληξη.

 

[LULLU]

για μια ακόμη φορα ευχαριστω....:xmas_lol:

 

[10900km]

Κατά καιρούς δέχομαι μηνύματα από παιδιά που σχεδιάζουν ταξίδια σε μέρη που έχω πάει. Μόνο την τελευταία βδομάδα μού γράψατε δύο εξ υμών, για Κούβα/Μεξικό/Γουατεμάλα, και Κολομβία. Χθες το βράδυ πέρασα χρόνο γράφοντας αναλυτικά σε μία Βραζιλιάνα φίλη μου που έρχεται στο Μπουένος Άιρες σε λίγες ημέρες, τις επιλογές που έχει για να κάνει το αεροδρόμιο-κέντρο. Με αφορμή όοολα αυτά, σκέφτηκα σήμερα να μοιραστώ πέντε πρακτικά, νομίζω, tips, που μπορούν να βοηθήσουν κάποιους, είτε σύντομα, είτε στο λιγότερο προσεχές μέλλον, να γλιτώσουν κάποια χρήματα στο Μπουένος Άιρες.

Εσέισα ή Νιούμπερι;

Όσοι ψάχνετε αεροπορικά εισιτήρια στο ίντερνετ, είναι πολύ πιθανό να σας παρουσιαστούν κατά την αναζήτησή σας αεροπορικά εισιτήρια που αντιστοιχούν σε πτήσεις Ευρώπη-άλλη πόλη της Νότιας Αμερικής (βασικά πόλεις της Βραζιλίας)-Μπουένος Άιρες. Στη λίστα που θα δείτε, προσέξτε ότι κάποιες από τις πτήσεις καταλήγουν στο αεροδρόμιο Νιούμπερι, το μικρότερο αεροδρόμιο του Μπουένος Άιρες, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο. Το βασικό αεροδρόμιο της πόλης είναι το Εσέισα, πολύ μακριά από το κέντρο. Αν το κόστος δύο συνδυασμών πτήσεων είναι παρόμοιο, απλά προτιμήστε σαν προορισμό το Νιούμπερι.

Από το Εσέισα στο κέντρο. Πώς, και πόσο;

Σήμερα, επαναλαμβάνω, σήμερα, τονίζω το σήμερα, μια και με τον πληθωρισμό της Αργεντινής καμία τιμή δε μένει ίδια για περισσότερο από μερικούς μήνες, το Εσέισα-κέντρο με ταξί κοστίζει 150 πέσος (κάτι περισσότερο από 27 ευρώ). Υπάρχει σημείο εξουσιοδοτημένο στο αεροδρόμιο, στο οποίο κανονίζεις τα της μετακίνησής σου, προκειμένου να αποφύγεις τους “έξυπνους” που θα θελήσουν να σε “δαγκώσουν” βλέποντας ότι είσαι ξένος. Αν ταξιδεύεις μόνος, ακόμη κι αν ταξιδεύετε παρέα δύο άτομα, αυτή είναι η ακριβότερη επιλογή. Με 60 πέσος παίρνεις λεωφορείο της Tienda Leon, της μοναδικής εταιρείας που έχει shuttle buses μεταξύ του Εσέισα και του κέντρου. Το σάιτ τους (tiendaleon.com.ar) είναι πολύ κατατοπιστικό. Αν το ξενοδοχείο/χόστελ σας είναι πάνω στη διαδρομή τους, κατεβαίνετε πριν φθάσει στο Πουέρτο Μαδέρο. Αν δε βολεύει η διαδρομή τους, φθάνετε στο ξενοδοχείο σας είτε με μέσα μαζικής μεταφοράς, ή πληρώνοντας κάτι περισσότερο στην ίδια εταιρεία, για να σας πάει μέχρι την πόρτα του ξενοδοχείου σας με δεύτερο, μικρότερο λεωφορείο. Αν ταξιδεύεις μόνος σου, είναι προφανές ότι γλιτώνεις αρκετά χρήματα. Αν είστε δύο, και είστε μεταξύ του ταξί και της Tienda Leon, ίσως είναι προτιμότερο να δώστε κάτι περισσότερο και να πάρετε ταξί. Τρίτη επιλογή, αυτή που... τίμησε ο γράφων, είναι το αστικό λεωφορείο νούμερο 8. Στο ίντερνετ οι απόψεις διίστανται για τη συγκεκριμένη γραμμή, κάποιοι την πετάνε στην πυρά επειδή μπορεί να περάσεις μέχρι και δύο ώρες για να φθάσεις στο κέντρο (τα λεωφορεία της Tienda Leon λέγεται ότι κάνουν την ίδια διαδρομή σε 45 λεπτά, ή μία ώρα τις ώρες αιχμής), κάποιοι άλλοι λένε ότι είναι επικίνδυνη(!), κάποιοι άλλοι γράφουν ότι αν έχεις πάνω από μία αποσκευή ο οδηγός μπορεί να μη σε αφήσει να ανέβεις. Προσωπικά ταξιδεύω με έναν μεγάλο σάκο στην πλάτη, κι έναν πολύ μικρότερο στο στήθος. Το λεωφορείο ήρθε τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στη στάση, ανέβηκα πρώτος, ο οδηγός δε μου έκανε καμία απολύτως παρατήρηση, πλήρωσα τα μόλις δύο πέσος για το εισιτήριο (εξευτελιστικό το τίμημα αν αναλογιστεί κανείς την απόσταση που διανύεις), κάθισα (σημαντικό, μια και μας πήρε δύο ώρες να φθάσουμε στο κέντρο), έβαλα τον σάκο ανάμεσα στα πόδια, κι ειλικρινά δε με κούρασε καθόλου η διαδρομή, μια και αφενός άκουγα συνεπιβάτες να μιλάνε με τη χαριτωμένη πορτένια προφορά τους, κι αφετέρου χάζευα από το ανοιχτό παράθυρο με τα μάτια ορθάνοιχτα. Επαναλαμβάνω, μόλις δύο πέσος. Αλλά δύο ώρες μέχρι το κέντρο. Και για να πάρεις το συγκεκριμένο λεωφορείο πρέπει να έχεις κέρματα. Προσωπικά μου είχαν μείνει κάποια από το προηγούμενο ταξίδι μου εδώ. Διαφορετικά θα έπρεπε να είχα αγοράσει κάτι στο αεροδρόμιο, σε κάποιο μαγαζί, για να πάρω ρέστα ψιλά.

Τι γίνεται με τα ευρώ;

Αν έρθετε στο Μπουένος Άιρες χωρίς ούτε ένα πέσο στην τσέπη, αλλάξτε στο αεροδρόμιο όσο λιγότερα γίνεται, εκτός κι αν έχετε κάρτα που χρησιμοποιείτε για να βγάζετε χρήματα από ΑΤΜ. Αν έρχεστε με ρευστό, πρότασή μου είναι, έχοντας ψάξει το θέμα τολμώ να πω αρκετά, αν όχι εξονυχιστικά, τον κύριο όγκο του να τον αλλάξτε σε ένα ανταλλακτήριο που βρίσκεται πάνω στη Σαρμιέντο, μεταξύ Σαν Μαρτίν και Ρεκονκίστα. Είναι τρεις δρόμοι πάνω από την Πλάσα ντε Μάσο. Είναι το ανταλλακτήριο στο οποίο κάθε φορά που κατεβαίνω στο κέντρο, βλέπω την καλύτερη ισοτιμία. Προσωπικά, από τη στιγμή που το ευρώ άρχισε να παίρνει την κατηφόρα, άρχισα να ανταλλάσσω χρήματα με μέλη μίας ιστοσελίδας που έχω αναφέρει και σε άλλες ιστορίες μου. Στο Μπουένος Άιρες υπάρχουν αρκετοί ντόπιοι που σχεδιάζουν ταξίδι στην Ευρώπη κι ενδιαφέρονται για ευρώ, ενώ υπάρχουν και Ευρωπαίοι που δουλεύουν εδώ, πληρώνονται σε πέσος, και προτιμούν τις οικονομίες τους να τις έχουν σε ευρώ. Σπάμε στη μέση τη διαφορά στις τιμές αγοράς-πώλησης της ημέρας που κάνουμε τη “δουλειά”, κι έτσι κερδίζουμε και οι δύο. Εγώ παίρνω μία ισοτιμία που κανένα ανταλλακτήριο δεν μπορεί να μου προσφέρει, και εκείνος που παίρνει τα ευρώ μου βγαίνει το ίδιο κερδισμένος.

Μετακινήσεις εντός Μπουένος Άιρες;

Πριν από δύο χρόνια πέρασα μια βδομάδα στο Αμπάστο, δύο τετράγωνα από σταθμό του Σούμπτε, του μετρό, και μία βδομάδα στο Μπελγκράνο, επίσης σχετικά κοντά σε σταθμό του μετρό, οπότε για όλες τις μετακινήσεις μου χρησιμοποιούσα τον υπόγειο. Σχεδόν 40 μέρες τώρα, τον Σούμπτε τον έχω πάρει ΜΙΑ φορά. Χρησιμοποιώ τρένα και λεωφορεία. Οι γραμμές των τρένων είναι... προφανείς. Μπαίνεις tbanet.com.ar, και έχεις (κάποιες από) τις γραμμές “πιάτο”. Τι γίνεται όμως με τα λεωφορεία; Μπαίνεις omnilineas.com, επιλέγεις “city buses”, κι απλά παίζεις με τον χάρτη. Κάνεις ένα κλικ στο σημείο που βρίσκεσαι, δεύτερο κλικ στο σημείο που θέλεις να πας, κι αμέσως βλέπεις με ατελείωτες λεπτομέρειες όλες τις επιλογές σου, πάνω στον χάρτη. Γιατί να πάρεις λεωφορείο σε μία πόλη που έχει μετρό; Επειδή η... γεωγραφία των γραμμών του μετρό είναι τέτοια, που μερικές φορές για να πας από... Θεσσαλονίκη μέχρι Αθήνα, πρέπει να περάσεις πρώτα από Πάτρα. Ανεβαίνεις στο λεωφορείο, λες στον οδηγό πού πηγαίνεις, σου λέει πόσο κοστίζει η διαδρομή σου (οι περισσότερες είναι σήμερα 1,25 πέσο), και πληρώνεις στο μηχάνημα με κέρματα. Αν περάστε αρκετές ημέρες στο Μπουένος Άιρες ΑΞΙΖΕΙ να στηθείτε την πρώτη μέρα σε μία ουρά για να βγάλετε τη SUBE, τη μαγνητική κάρτα που σας δίνεται δωρεάν, απλά συμπληρώνοντας τα στοιχεία σας σε ένα χαρτί. “Γεμίζετε” την κάρτα με κρέντιτ, και δεν αγχώνεστε για κέρματα.

Ήρθε η ώρα να πας αλλού στην Αργεντινή;

Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στην Αργεντινή ταξιδεύει με λεωφορεία. Οι τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων δεν είναι για όλους, και το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν είναι και... ανύπαρκτο, σίγουρα όμως είναι φτωχούτσικο, αν όχι φτωχό. Η προφανής επιλογή για λεωφορεία είναι να πας στον Ρετίρο, στον κεντρικό σταθμό λεωφορείων, και να διαλέξεις την εταιρεία που σου “κάθεται” καλύτερα. Οι τιμές ποικίλουν ανάλογα με την παρεχόμενη υπηρεσία, βασικά ανάλογα με το αν η θέση σου είναι απλή, ημι-κρεβάτι, ή κρεβάτι. Εκείνο που δεν είναι πολύ-πολύ γνωστό, είναι ότι στο Μπουένος Άιρες υπάρχει και δεύτερο σημείο αναχώρησης λεωφορείων, τα οποία έχουν πάνω τους νοερά κρεμασμένη την ταμπέλα “παράνομα”. Τα “μη επίσημα αδειοδοτημένα” λεωφορεία αναχωρούν από την πλατεία δίπλα στον Όνσε, τον σιδηροδρομικό σταθμό (άλλο Όνσε, άλλο Ρετίρο -όπου βρίσκεται ο κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός- άλλο Κονστιτουσιόν. Είναι τρεις διαφορετικοί σταθμοί). Όπως και για την αστική γραμμή 8 που πηγαίνει στο Εσέισα, οι απόψεις διίστανται. Όλοι δέχονται ότι οι τιμές είναι μέχρι και 50% χαμηλότερες από τις τιμές που ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΑ βρίσκεις στον Ρετίρο. Κάποιοι όμως λένε ότι είναι επικίνδυνα, ότι δεν περνούν από ελέγχους, κι ότι αν με κάποιον μαγικό τρόπο χαθεί η αποσκευή σου, την πάτησες, μια και ούτε καν στην αστυνομία μπορείς να πας για να βρεις το δίκιο σου. Άλλοι λένε ότι τα λεωφορεία είναι εξίσου καλά με τα “επίσημα”, ίσως ακόμα και καλύτερα, κι ότι το σέρβις είναι πιο... προσωπικό, πιο ζεστό, επειδή τα λεωφορεία τα οδηγούν και γενικά τα προσέχουν οικογένειες, για τις οποίες το λεωφορείο είναι το μέσο βιοπορισμού τους. Μέχρι στιγμής δεν έχω πάρει “παράνομο” λεωφορείο, όμως όταν φύγω από Μπουένος Άιρες για Κόρδοβα ή Μεντόσα, θα πάω στον Όνσε, όχι στα “επίσημα” λεωφορεία του Ρετίρο. Το παιδί που με φιλοξενεί ταξίδεψε με την κοπέλα του πριν από μερικούς μήνες μέχρι τη Βολιβία με “παράνομο” λεωφορείο, κι έμειναν και οι δυο τους απόλυτα ικανοποιημένοι. Ο Μαρτίν είναι της... γύρας, οπότε την άποψή του τη λαμβάνω υπόψη μου μεν, αλλά είναι η θετική εντύπωση με την οποία έμεινε η Κλάρα που με κάνει πολύ περισσότερο να βλέπω τα “παράνομα” λεωφορεία με καλό μάτι, μια και η Κλάρα μού δίνει την εντύπωση ότι είναι πιο... μαζεμένη, πιο διστακτική, πιο “των σίγουρων”, κι αν ένα ΤΕΤΟΙΟ άτομο λέει ότι το λεωφορείο ήταν μια χαρά, η άποψή του μετράει πολύ.

Ξέρω ότι αν κάποιος δε σχεδιάζει ταξίδι στο Μπουένος Άιρες, το σημερινό κείμενο πρέπει να το παράτησε πριν ακόμη το “Εσέισα ή Νιούμπερι;” Αν όμως όσα έγραψα βοηθήσουν έστω και μετά από καιρό, έστω και έναν, να γλιτώσει κάποια χρήματα στο Μπουένος Άιρες, θα χαρώ (αν μου γράψει, για να το ξέρω).

Χαιρετίσματα από το Μπουένος Άιρες των 35+ βαθμών Κελσίου εδώ και 2-3 ημέρες...