poised
Member
- Μηνύματα
- 881
- Likes
- 6.565
Μπάταμπανγκ: Νυχτερίδες
Σύμφωνα με τους οδηγούς, δηλαδή τόσο τα βιβλία όσο και τον τουκτουκτακτζή, υπήρχαν ακριβώς 3 πράγματα που μπορούσες να κάνεις στην Μπάταμπανγκ σαν επισκέπτης. Ένα τρενάκι, το λεγόμενο bamboo train, επίσκεψη σε ένα από τα περίφημα killing grounds, δηλαδή σημεία στα οποία το καθεστώς των Κόκκινων Χμερ δολοφονούσε χιλιάδες κόσμο συνήθως με πολύ απάνθρωπο τρόπο και να δεις κάτι νυχτερίδες. Εγώ του είχα πει ότι θα έκανα σίγουρα τα δύο τελευταία και θα βλέπαμε για το τρένο.
Ο λόγος που το σκεφτόμουν για το τρένο ήταν πως από τον τρόπο που διάβαζα πληροφορίες για αυτό δεν πειθόμουν ότι αξίζει ή ήταν κάτι πολύ τουριστικό ή πολύ άκυρο. Γενικά προσπαθώ να μην βλέπω βιντεάκια ή φωτογραφίες από πράγματα που θέλω να επισκεφθώ για να μη χαλάω την εμπειρία, όμως σε αυτή τη περίπτωση είδα για να ξέρω αν αξίζει να το σουτάρω ή όχι. Πρόκειται για ένα μικρό τμήμα της παρατημένης σιδηροδρομικής γραμμής όπου βάζουν κάτι πλατφόρμες από μπαμπού για τους τουρίστες και τους πάνε μπρος πίσω για λίγα μέτρα με μια θορυβώδη μηχανή χορτοκοπτικού. Κανένα ενδιαφέρον.
Οι νυχτερίδες βγαίνουν βράδυ και πρέπει να είσαι εκεί στη δύση για να τις δεις και το killing ground ήταν στην ίδια κατεύθυνση, οπότε δεν είχε νόημα να ξεκινήσω πρωί για το ένα μόνο. Δώσαμε ραντεβού με τον "φίλο" οδηγό μεσημέρι και για τα δύο. Έτσι ξύπνησα πρωί με την ησυχία μου, δε ξέρω από πότε είχε να γίνει αυτό και πήγα μία βόλτα στη πόλη με στόχο να φάω κάτι αλλά και να κλείσω εισιτήρια λεωφορείου για την επομένη.
Σε λίγες μέρες θα ήταν μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Καμπότζης, κάτι σαν γιορτή των νεκρών αλλά χωρίς πανηγύρια. Λόγω αυτού ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να φεύγει από τις πόλεις να πάει στα πατρικά/μητρικά χωριά να αποδώσει φόρο τιμής στους προγόνους. Υποτίθεται ότι ήταν μόνο δύο ημέρες αργίας αλλά ανεπίσημα ο κόσμος την έκανε κοντά βδομάδα. Αν θυμάμαι τότε έπεφτε Πέμπτη, οπότε αν δεν κλείνανε ήδη όλη τη βδομάδα φεύγανε από Τρίτη-Τετάρτη και γυρνάγανε την επόμενη Δευτέρα.
Γενικά τώρα που το είπα, η Καμπότζη είναι στις τοπ χώρες με τις περισσότερες αργίες ετησίως, τότε νομίζω ήταν πάνω από 25 μέρες το χρόνο και η κυβέρνηση είχε κόψει κοντά μία δεκάδα τα τελευταία χρόνια. Για τις επίσημες λέμε, όχι αυτές από τη σημαία.
Αυτό μπορεί να ήταν πιθανώς η αιτία για το ότι τα πράγματα στην πόλη ήταν υποτονικά. Μια φοβερή ησυχία, πόλη δεν την έλεγες.
Αυτό αν το κάνανε να γυρνάνε τα μάτια να σε κοιτάνε όπως περπατάς θα έλεγε
Μιας που θα κατέληγα στην Πνομ Πεν, είχα προσπαθήσει να επικοινωνήσω με την καμποτζιανή "πρώην". Είχαμε κρατήσει μία σχετική τυπική επαφή τύπου "τι κάνεις" κάθε όποτε. Αλλά εκείνες της μέρες ήταν κάπως δύσκολη στο να απαντάει, έπαιρνε μέρα ή και παραπάνω. Μου είπε ότι είχε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι και μετά θα επέστρεφε πίσω στην Πνομ Πεν για να φύγει αμέσως οικογενειακώς για το χωριό. Το χωριό της ήταν κοντά σε μία πόλη ή κωμόπολη και μιας που όπως είχα καταλάβει η πρωτεύουσα θα άδειαζε κατά τη γιορτή, την ρώτησα κάπως αφελώς αν θα είχε πρόβλημα να πάω να μείνω σε κάποιο ξενοδοχείο εκεί κοντά τις ημέρες των εορτών (σιγά μην είχε χοστέλ) ώστε αν ξέκλεβε χρόνο να πέρναγε να την έβλεπα για κάνα καφέ ή φαγητό.
Δεν θεωρούσα ότι θα γινόταν κάτι μεταξύ μας πάλι, ούτε θα ήθελα να την μπλέξω, απλά το έβλεπα σαν μία ευκαιρία να την δω μετά από καιρό και μαζί και κάποιο μη τουριστικό μέρος που δεν θα πήγαινα ποτέ μόνος μου.
Η απάντησή της ήταν το ασιατικό αντίστοιχο του "μαλάκας είσαι παιδάκι μου;". Δηλαδή όχι αυτές οι λέξεις, το είπε με πολύ τακτ αλλά σίγουρα αυτό σκεφτόταν. Όπως μου εξήγησε, το μέρος ήταν τόσο μικρό που δεν υπήρχε περίπτωση να εμφανιστώ εκεί και να πάμε κάπου χωρίς να συζητηθεί σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Ακόμα και αν ήμασταν ζευγάρι είχε πει, στη περιοχή εκείνη θα εμφανιζόμασταν μαζί μόνο αν είχαμε αρραβωνιαστεί και ήταν σίγουρο ότι θα παντρευτούμε, γιατί αν μας βλέπανε μαζί και δεν κατέληγε σε γάμο θα την παίρνανε για τσούλα που πάει με ξένους. Τόσος συντηρητισμός.
Τέλος πάντων, με ρώτησε τι θα έκανα μετά την Μπάταμπανγκ και της είπα ότι την επόμενη ημέρα θα πήγαινα στην Κάμπονγκ Τσνάχγκ (το οποίο προφέρεται με ένα τρόπο που δεν γράφεται ούτε στα ελληνικά ούτε στα αγγλικά) και μετά Πνομ Πεν. Και κάπου εκεί έπεσε σιγή ασυρμάτου, υπέθεσα ότι θα ξεκίναγε πάλι δουλειά.
Πριν φύγω μίλησα λίγο και με τον συγκάτοικο, ο οποίος ετοιμαζόταν για έξω. Σαν κοκκινοτρίχης με λευκό δέρμα έβαζε αντιηλιακό με τον τόνο (και καλά έκανε). Είχα δει ότι είχε κάτι περίεργες κόκκινες κουκίδες πάνω στα χέρια και τα πόδια του, φαινόταν σαν αλλεργική αντίδραση και εκεί όπως μιλάγαμε σηκώνει την μπλούζα και βλέπω πως είναι όλο του το σώμα έτσι. Ήταν σαν να είχε κάνει βελονισμό ακανόνιστα με τις καρφίτσες κάθε ένα δύο εκατοστά σε όλο το σώμα και είχε ερεθιστεί και μάλλον ματώσει λίγο. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Τον ρώτησα τι είναι (η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα και λίγο μην είναι κάτι κολλητικό) και μου είπε ότι το είχε μερικές μέρες επιστρέφοντας από το νησί Κο Ρονγκ, μάλλον κάποιο ζουζούνι τον είχε φάει.
Ρε συ του λέω τι ζουζούνι, είναι δυνατόν να σε έκανε έτσι σε όλο το σώμα, δε το κοιτάς με κάνα γιατρό; Ναι μου λέει, σκέφτομαι να πάω στο νοσοκομείο εδώ να το δουν.
Θυμήθηκα που είχα γνωρίσει ένα γιατρό που είχε κάνει εθελοντική εργασία κάποιων μηνών στο νοσοκομείο της Μπάταμπανγκ και μου είχε πει χαρακτηριστικά, "αν ποτέ πας στην Καμπότζη και πάθεις κάτι, ας πούμε πέσεις από το μηχανάκι και σου κοπεί το χέρι, βάλε το στο πάγο και πήγαινε αμέσως στο αεροδρόμιο για Σιγκαπούρη, Ταυλάνδη ή Βιετνάμ. Μη πας στο νοσοκομείο, προσπαθούσαμε ακόμα να τους πείσουμε να μη χρησιμοποιούν την ίδια σύριγγα πάνω από μία φορά".
(συνεχίζεται)
Σύμφωνα με τους οδηγούς, δηλαδή τόσο τα βιβλία όσο και τον τουκτουκτακτζή, υπήρχαν ακριβώς 3 πράγματα που μπορούσες να κάνεις στην Μπάταμπανγκ σαν επισκέπτης. Ένα τρενάκι, το λεγόμενο bamboo train, επίσκεψη σε ένα από τα περίφημα killing grounds, δηλαδή σημεία στα οποία το καθεστώς των Κόκκινων Χμερ δολοφονούσε χιλιάδες κόσμο συνήθως με πολύ απάνθρωπο τρόπο και να δεις κάτι νυχτερίδες. Εγώ του είχα πει ότι θα έκανα σίγουρα τα δύο τελευταία και θα βλέπαμε για το τρένο.
Ο λόγος που το σκεφτόμουν για το τρένο ήταν πως από τον τρόπο που διάβαζα πληροφορίες για αυτό δεν πειθόμουν ότι αξίζει ή ήταν κάτι πολύ τουριστικό ή πολύ άκυρο. Γενικά προσπαθώ να μην βλέπω βιντεάκια ή φωτογραφίες από πράγματα που θέλω να επισκεφθώ για να μη χαλάω την εμπειρία, όμως σε αυτή τη περίπτωση είδα για να ξέρω αν αξίζει να το σουτάρω ή όχι. Πρόκειται για ένα μικρό τμήμα της παρατημένης σιδηροδρομικής γραμμής όπου βάζουν κάτι πλατφόρμες από μπαμπού για τους τουρίστες και τους πάνε μπρος πίσω για λίγα μέτρα με μια θορυβώδη μηχανή χορτοκοπτικού. Κανένα ενδιαφέρον.
Οι νυχτερίδες βγαίνουν βράδυ και πρέπει να είσαι εκεί στη δύση για να τις δεις και το killing ground ήταν στην ίδια κατεύθυνση, οπότε δεν είχε νόημα να ξεκινήσω πρωί για το ένα μόνο. Δώσαμε ραντεβού με τον "φίλο" οδηγό μεσημέρι και για τα δύο. Έτσι ξύπνησα πρωί με την ησυχία μου, δε ξέρω από πότε είχε να γίνει αυτό και πήγα μία βόλτα στη πόλη με στόχο να φάω κάτι αλλά και να κλείσω εισιτήρια λεωφορείου για την επομένη.
Σε λίγες μέρες θα ήταν μία από τις μεγαλύτερες γιορτές της Καμπότζης, κάτι σαν γιορτή των νεκρών αλλά χωρίς πανηγύρια. Λόγω αυτού ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να φεύγει από τις πόλεις να πάει στα πατρικά/μητρικά χωριά να αποδώσει φόρο τιμής στους προγόνους. Υποτίθεται ότι ήταν μόνο δύο ημέρες αργίας αλλά ανεπίσημα ο κόσμος την έκανε κοντά βδομάδα. Αν θυμάμαι τότε έπεφτε Πέμπτη, οπότε αν δεν κλείνανε ήδη όλη τη βδομάδα φεύγανε από Τρίτη-Τετάρτη και γυρνάγανε την επόμενη Δευτέρα.
Γενικά τώρα που το είπα, η Καμπότζη είναι στις τοπ χώρες με τις περισσότερες αργίες ετησίως, τότε νομίζω ήταν πάνω από 25 μέρες το χρόνο και η κυβέρνηση είχε κόψει κοντά μία δεκάδα τα τελευταία χρόνια. Για τις επίσημες λέμε, όχι αυτές από τη σημαία.
Αυτό μπορεί να ήταν πιθανώς η αιτία για το ότι τα πράγματα στην πόλη ήταν υποτονικά. Μια φοβερή ησυχία, πόλη δεν την έλεγες.
Αυτό αν το κάνανε να γυρνάνε τα μάτια να σε κοιτάνε όπως περπατάς θα έλεγε
Μιας που θα κατέληγα στην Πνομ Πεν, είχα προσπαθήσει να επικοινωνήσω με την καμποτζιανή "πρώην". Είχαμε κρατήσει μία σχετική τυπική επαφή τύπου "τι κάνεις" κάθε όποτε. Αλλά εκείνες της μέρες ήταν κάπως δύσκολη στο να απαντάει, έπαιρνε μέρα ή και παραπάνω. Μου είπε ότι είχε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι και μετά θα επέστρεφε πίσω στην Πνομ Πεν για να φύγει αμέσως οικογενειακώς για το χωριό. Το χωριό της ήταν κοντά σε μία πόλη ή κωμόπολη και μιας που όπως είχα καταλάβει η πρωτεύουσα θα άδειαζε κατά τη γιορτή, την ρώτησα κάπως αφελώς αν θα είχε πρόβλημα να πάω να μείνω σε κάποιο ξενοδοχείο εκεί κοντά τις ημέρες των εορτών (σιγά μην είχε χοστέλ) ώστε αν ξέκλεβε χρόνο να πέρναγε να την έβλεπα για κάνα καφέ ή φαγητό.
Δεν θεωρούσα ότι θα γινόταν κάτι μεταξύ μας πάλι, ούτε θα ήθελα να την μπλέξω, απλά το έβλεπα σαν μία ευκαιρία να την δω μετά από καιρό και μαζί και κάποιο μη τουριστικό μέρος που δεν θα πήγαινα ποτέ μόνος μου.
Η απάντησή της ήταν το ασιατικό αντίστοιχο του "μαλάκας είσαι παιδάκι μου;". Δηλαδή όχι αυτές οι λέξεις, το είπε με πολύ τακτ αλλά σίγουρα αυτό σκεφτόταν. Όπως μου εξήγησε, το μέρος ήταν τόσο μικρό που δεν υπήρχε περίπτωση να εμφανιστώ εκεί και να πάμε κάπου χωρίς να συζητηθεί σε όλη την ευρύτερη περιοχή. Ακόμα και αν ήμασταν ζευγάρι είχε πει, στη περιοχή εκείνη θα εμφανιζόμασταν μαζί μόνο αν είχαμε αρραβωνιαστεί και ήταν σίγουρο ότι θα παντρευτούμε, γιατί αν μας βλέπανε μαζί και δεν κατέληγε σε γάμο θα την παίρνανε για τσούλα που πάει με ξένους. Τόσος συντηρητισμός.
Τέλος πάντων, με ρώτησε τι θα έκανα μετά την Μπάταμπανγκ και της είπα ότι την επόμενη ημέρα θα πήγαινα στην Κάμπονγκ Τσνάχγκ (το οποίο προφέρεται με ένα τρόπο που δεν γράφεται ούτε στα ελληνικά ούτε στα αγγλικά) και μετά Πνομ Πεν. Και κάπου εκεί έπεσε σιγή ασυρμάτου, υπέθεσα ότι θα ξεκίναγε πάλι δουλειά.
Πριν φύγω μίλησα λίγο και με τον συγκάτοικο, ο οποίος ετοιμαζόταν για έξω. Σαν κοκκινοτρίχης με λευκό δέρμα έβαζε αντιηλιακό με τον τόνο (και καλά έκανε). Είχα δει ότι είχε κάτι περίεργες κόκκινες κουκίδες πάνω στα χέρια και τα πόδια του, φαινόταν σαν αλλεργική αντίδραση και εκεί όπως μιλάγαμε σηκώνει την μπλούζα και βλέπω πως είναι όλο του το σώμα έτσι. Ήταν σαν να είχε κάνει βελονισμό ακανόνιστα με τις καρφίτσες κάθε ένα δύο εκατοστά σε όλο το σώμα και είχε ερεθιστεί και μάλλον ματώσει λίγο. Δεν είχα ξαναδεί κάτι τέτοιο. Τον ρώτησα τι είναι (η αλήθεια είναι ότι φοβήθηκα και λίγο μην είναι κάτι κολλητικό) και μου είπε ότι το είχε μερικές μέρες επιστρέφοντας από το νησί Κο Ρονγκ, μάλλον κάποιο ζουζούνι τον είχε φάει.
Ρε συ του λέω τι ζουζούνι, είναι δυνατόν να σε έκανε έτσι σε όλο το σώμα, δε το κοιτάς με κάνα γιατρό; Ναι μου λέει, σκέφτομαι να πάω στο νοσοκομείο εδώ να το δουν.
Θυμήθηκα που είχα γνωρίσει ένα γιατρό που είχε κάνει εθελοντική εργασία κάποιων μηνών στο νοσοκομείο της Μπάταμπανγκ και μου είχε πει χαρακτηριστικά, "αν ποτέ πας στην Καμπότζη και πάθεις κάτι, ας πούμε πέσεις από το μηχανάκι και σου κοπεί το χέρι, βάλε το στο πάγο και πήγαινε αμέσως στο αεροδρόμιο για Σιγκαπούρη, Ταυλάνδη ή Βιετνάμ. Μη πας στο νοσοκομείο, προσπαθούσαμε ακόμα να τους πείσουμε να μη χρησιμοποιούν την ίδια σύριγγα πάνω από μία φορά".
(συνεχίζεται)
Last edited:
τι μου θύμισες τώρα!
