turms
Member
- Μηνύματα
- 2.104
- Likes
- 2.954
- Επόμενο Ταξίδι
- ΔΝΤ;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σκι στην Παταγονια
αγαπάει...
- Thread starter poised
- Ημερομηνία δημιουργίας
poised
Member
- Μηνύματα
- 935
- Likes
- 7.345
Αμένσιοτο θα ήταν γιατί δε το πήρα χαμπάρι. Δεν ξέρω γιατί έτσι αφού εδώ ήμουν, εδώ και εκεί. Δεν είναι ότι εξαφανίστηκα, χρόνο να συνεχίσω την ιστορία δεν είχα.
varioAthens
Member
- Μηνύματα
- 5.738
- Likes
- 8.896
poised
Member
- Μηνύματα
- 935
- Likes
- 7.345
Παιδιά, όποιος θέλει συνέχειες πιο γρήγορα να του δώσω IBAN και όταν μαζευτούν αρκετά παραιτούμαι από τη δουλειά και πέφτω στη συγγραφή καθημερινά.
poised
Member
- Μηνύματα
- 935
- Likes
- 7.345
Φτάσαμε μπροστά στο theme park και αυτό που είδαμε έβγαζε βάιμπς εγκαταλελειμμένου λουναπάρκ του '80. Αρχικά νομίζαμε ότι ήταν εντελώς κλειστό και παρατημένο, αλλά τα εκδοτήρια δούλευαν, οπότε αρχίσαμε να σκεφτόμαστε αν θα μπούμε ή όχι. Τελικά αφού φτάσαμε ως εκεί, είπαμε να μπούμε να το δούμε.
Δε το θυμάμαι με σιγουριά αλλά νομίζω ότι πήραμε καφέ απ' έξω, είτε γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε να μας το απαγορεύσει μιας που η ώρα που είχαμε πάει ήταν άκυρη με τη μεσημεριανή κουφόβραση να σε αποτρέπει να κάνεις οτιδήποτε, είτε γιατί ρωτήσαμε και δεν υπήρχε ανοιχτό καφέ μέσα να πάρεις κάτι από εκεί. Λίγο περίεργο για theme park και μάλλον ενδεικτικό του τι να περιμένουμε.
Ε, το μέσα ήταν ότι περίπου ότι πρόδιδε το απ' έξω. Αγνοώντας κάτι φτηνά παιχνίδια τύπου λουναπάρκ στην είσοδο, περάσαμε από ένα πάρκο με δράκους δεινόσαυρους που δε κατάλαβα τι νόημα είχαν
και μετά μέσα από ένα "ζωολογικό" ντροπή με τα περισσότερα κλουβιά άδεια
φτάσαμε στο κέντρο του πάρκου. Είχε μία λίμνη την οποία μπορούσες να περπατήσεις γύρω γύρω, με ένα νησάκι στο κέντρο της που πέρναγες με γέφυρα και διάφορους βράχους, μάλλον τεχνητούς που θέλανε λίγο να μοιάζουν με το ha long bay.
Πότε πότε υπήρχαν κάποια οικήματα ή εγκαταστάσεις τα οποία υποτίθεται ότι περιέγραφαν την παραδοσιακή ζωή, αλλά τα περισσότερα ήταν μισογκρεμισμένα ή διαλυμένα από τον καιρό και σχετικά επικίνδυνα (πχ κάποιες ξύλινες γέφυρες πάνω από το νερό με σαπισμένες τάβλες). Κάτι αγάλματα ανθρώπων σε αναπαραστάσεις ή ζώων που έστεκαν όρθια ήταν στα όρια του κιτς. Βάλε και κάτι ψεύτικους μύλους, πέργκολες καρδούλες και βαρκούλες κύκνους για περατζάδα στη λίμνη (που πάντως δεν λειτουργούσαν) να το τερματίσεις.
Το έσωνε το τροπικό περιβάλλον το οποίο θεριεύει χωρίς καμία προσπάθεια μαζί με λίγα προσεγμένα σημεία που συμπλήρωναν μερικές ωραίες (αλλά ψεύτικες) εικόνες. Πληροφορίες δεν υπήρχαν για τίποτα, ίσως κάποτε να είχαν κάποιες πινακίδες οι οποίες είχαν ξεβάψει εντελώς από τον ήλιο.
Να εδώ αναπαράσταση ριζοχώραφου με βουβάλια.
Το σκιάχτρο με τον "γεωργό" μικρή διαφορά είχαν
Κάτι βάρκες με λουλούδια είχαν μισοβουλιάξει, φυσικά όχι επίτηδες σαν τμήμα του ντεκόρ
Αναπαράσταση του διχτυού με το οποίο πιάνουν γαρίδες
Θέα από το ψηλότερο σημείο στο κεντρικό νησί
Είναι από αυτά τα πράγματα που η εγκατάλειψη μαζί με την μουντάδα του καιρού το έκαναν πιο ενδιαφέρον απ' ότι ήταν και στο τέλος δε θεώρησα ότι έχασα εντελώς το χρόνο μου.
Φεύγοντας περάσαμε πάνω από μία από τις μεγάλες γέφυρες του dong nai, ποταμού που αργότερα συνδέεται με τον sai gon και απορρέουν μαζί νοτιότερα κοντά στο δέλτα του μεκόνγκ.
Να ένα πλεονέκτημα της οδήγησης στο βιετνάμ. Σταμάτησα πάνω στη γέφυρα και κατέβηκα για φωτογραφίες χωρίς να φανεί σε κανέναν περίεργο ή να ανησυχήσει. Άντε να σταματήσεις πάνω στη Ρίου-Αντιρίου ας πούμε.
Στο δρόμο, από τα περίχωρα ακόμα, ξεκίνησε η γνωστή κίνηση. Περίπου 5 δευτερόλεπτα πριν ανάψει πράσινο το φανάρι ξεκινάνε όλοι μαζί, πέφτοντας πάνω σε αυτούς από την άλλη κατεύθυνση που θα συνεχίσουν να προχωράνε για άλλα 5 δευτερόλεπτα από το κόκκινο (εξαιρούνται αυτοί που δε σταματάνε ποτέ), δημιουργώντας ένα πανζουρλισμό από κόρνες, ελιγμούς και ξεκίνα-σταμάτα, χωρίς όμως και κανένας να το θεωρεί παράλογο. Είναι ο τρόπος της ζωής.
Νομίζω κάπου εκεί "τσακωθήκαμε" με την βιετναμέζα για τον τρόπο που οδηγούσα. Κάποιος μπροστά μου σταμάτησε σχετικά απότομα (γιατί έτσι) και εγώ άρχισα να κόβω ταχύτητα μένοντας πίσω του. Η βιετναμέζα θεωρούσε ότι η σωστή αντίδραση ήταν να πατήσω κόρνα κάνω αμέσως ελιγμό να τον προσπεράσω (αριστερά ή δεξιά δεν έχει σημασία) και όχι να σταματήσω, γιατί σταματώντας μπορεί να έπεφτε κάποιος που δεν πρόσεχε πάνω μας, λες και με τον απότομο ελιγμό δεν υπήρχε το ίδιο ρίσκο.
Δε το λύσαμε ποτέ, αλλά ξεκινήσαμε μία συζήτηση όπου προσπάθησα να της αποδείξω ότι οι κόρνες δεν έχουν καμία σημασία. Έβαλα στοίχημα ότι αν οποιοσδήποτε είχε οποιαδήποτε αντίδραση, έστω και τόσο μικρή ώστε να κοιτάξει καθρέφτη μετά από κόρνα μου, θα της αγόραζα παγωτό. Για τα επόμενα πολλά λεπτά κόρναρα τυχαία, με ρυθμό ή χωρίς και κανείς δεν ασχολήθηκε. Εγώ το ήξερα.
Στην επιστροφή, μιας που είχαμε το μηχανάκι, δεν πήραμε τον τυπικό δρόμο που πήγαινε στο κέντρο αλλά έναν άλλο που περνάει από μία πιασοκωλέ σύγχρονη περιοχή της πόλης. Εκεί κτίζονται σπίτια βίλες της τάξης εκατομμυρίων (ευρώ) έκαστο σε κλειστές για πρόσβαση περιοχές μόνο για τους πολύ πλούσιους κατοίκους. Γύρω γύρω πάρκο, σε απόσταση 1-2 χλμ από το κέντρο, το περισσότερο από το οποίο μία γέφυρα δρόμος, όταν όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι μένουν σε σπίτια κοντέινερ μέσα σε δαιδαλώδη στενάκια. Αλλά έτσι είναι, αν είχαν κομμουνισμό θα εξαλείφονταν οι ανισότητες και θα οδηγούνταν στην αταξική κοινωνία - oh wait.
Τουλάχιστον η θέα από εκείνη τη πλευρά ήταν ακόμα δωρεάν.
Χαλαρώσαμε για λίγο εκεί, κατέβαζε μία αύρα το ποτάμι που βοήθαγε να πάρουμε μία ανάσα από τη ζέστη και μετά από λίγο το πήραμε για κέντρο. Αν θυμάμαι καλά τότε κοντά είχε δωθεί το πρώτο τμήμα της "walking street" στο κέντρο.
Φτάσαμε κοντά, βρήκα ένα σημείο που μπορούσα να αφήσω το μηχανάκι, σταμάτησα και της λέω κατέβα. Γιατί, μου λέει; Ε, για να παρκάρω. Τι εδώ θα παρκάρεις; Σύμφωνα με την βιετναμέζα, αν το άφηνα εκεί, που ήταν μια χαρά κεντρικό δημόσιο σημείο και δεν εμπόδιζε κανέναν δεν θα το έβρισκα στην επιστροφή. Γιατί της λέω; Κάποιον θα ενοχλεί και θα το πάρει να το πετάξει κάπου. Έκανα και άλλες ερωτήσεις αλλά άκρη δεν έβγαλα, πάντως η λογική στο βιετνάμ είναι ότι το πεζοδρόμιο (και η άκρη του δρόμου δίπλα του) "ανήκει" σε όποιον έχει πρόσοψη σε αυτό. Αν είναι επιχείρηση πρέπει να έχεις σκοπό να μπεις στην επιχείρηση για δουλειά ή αγορά για να το αφήσεις. Αν είναι σπίτι, τότε ρισκάρεις να τσαντιστεί ο ιδιοκτήτης γιατί δε θα μπορεί να παρκάρει το δικό του. Τέλος πάντων πήγαμε σε ένα πληρωμένο πάρκινγκ, δηλαδή ένα τύπο που εισέπραττε αντίτιμο για να σε αφήσει να παρκάρεις στο δημόσιο πεζοδρόμιο (!) και περπατήσαμε λίγο.
Καλά ήταν, δεν πέθανα κιόλας, ή μάλλον πέθανα από την ζέστη και υγρασία.
Πέρασε η ώρα και την πήγα στο σπίτι της. Για άλλη μία φορά επέστρεψα εντελώς εξουθενωμένος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε ένα σημείο της διαδρομής μπήκα σε ένα δρόμο μονής κατεύθυνσης που ήταν κλειστός με μπάρες αριστερά και δεξιά, τουλάχιστον λόγω αυτού μείωνε το άγχος να σου έρθει κάποιος φάντης μπαστούνι από κάθετα. Κοίταξα μπροστά στο δρόμο, είχα αρκετή απόσταση από τον επόμενο, οπότε έβγαλα το κινητό λίγο να δω τη διαδρομή όπως οδηγούσα, μιλάμε για λιγότερο από 5-10 δευτερόλεπτα γιατί βιετνάμ αφού. Όπως σηκώνω τα μάτια μου βλέπω ένα μηχανάκι να έρχεται αντίθετα κατά πάνω μου, τελευταία στιγμή το απέφυγα. Τι διάολο, αφού είχα κοιτάξει και πηγαίναμε όλοι μία κατεύθυνση, πως έγινε, έπεσε από κανένα δέντρο; Η μόνη εξήγηση ήταν πως κάποιος από τους μπροστινούς άλλαξε γνώμη και έκανε αναστροφή. Εντάξει, έλεος.
Επέστρεψα στο χοστέλ και με το που μπήκα άπλωσα το σαρκίο μου στον καναπέ να ισιώσω. Μετά πήγα στο δωμάτιο, έκανα το χαλαρωτικό μου μπάνιο και απέρριψα την πρόταση του ιταλού καθηγητή αγγλικής-γλόμπου να πάμε ποτό για γκομενάκια γιατί οι βιετναμέζες είναι πιο εύκολες από τις κινέζες. Περιπαικτικά ρώτησα την βιετναμέζα αν ισχύει, εισπράττοντας ως απάντηση ένα ξέχεσμα για το ποιόν των ξένων καθηγητών αγγλικής και μαθαίνοντας τη γενικότερη φήμη που διατηρούν επί των βιετναμέζων κορασίδων. Καλή του τύχη.
Πάνω που ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ, παφ, διακοπή ρεύματος. Ελάχιστα με πείραξε, άλλωστε για ύπνο πήγαινα, έλα όμως που κάποιοι ανησύχησαν, άνοιξαν την πόρτα να δουν τι γίνεται και μέσα σε λίγα λεπτά από την ευχάριστη θερμοκρασία που είχαμε με το aircondition η υγρασία και η ζέστη έκαναν το περιβάλλον σχεδόν αφόρητο. Τελικά η διακοπή ήταν μόνο στο κτήριο, κάτι με τις ασφάλειες έπαιξε, το έφτιαξε ο ιδιοκτήτης μόνος του κάποια στιγμή, οπότε καθίσαμε όλοι πάλι μπροστά στο aircondition να συνέλθουμε. Η ζημιά όμως είχε γίνει. Ξανά μπανάκι να φύγει ο ιδρώτας και με αυτά και αυτά έπεσα πάλι με πάνω από μία ώρα καθυστέρηση.
Δε το θυμάμαι με σιγουριά αλλά νομίζω ότι πήραμε καφέ απ' έξω, είτε γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε να μας το απαγορεύσει μιας που η ώρα που είχαμε πάει ήταν άκυρη με τη μεσημεριανή κουφόβραση να σε αποτρέπει να κάνεις οτιδήποτε, είτε γιατί ρωτήσαμε και δεν υπήρχε ανοιχτό καφέ μέσα να πάρεις κάτι από εκεί. Λίγο περίεργο για theme park και μάλλον ενδεικτικό του τι να περιμένουμε.
Ε, το μέσα ήταν ότι περίπου ότι πρόδιδε το απ' έξω. Αγνοώντας κάτι φτηνά παιχνίδια τύπου λουναπάρκ στην είσοδο, περάσαμε από ένα πάρκο με δράκους δεινόσαυρους που δε κατάλαβα τι νόημα είχαν
και μετά μέσα από ένα "ζωολογικό" ντροπή με τα περισσότερα κλουβιά άδεια
φτάσαμε στο κέντρο του πάρκου. Είχε μία λίμνη την οποία μπορούσες να περπατήσεις γύρω γύρω, με ένα νησάκι στο κέντρο της που πέρναγες με γέφυρα και διάφορους βράχους, μάλλον τεχνητούς που θέλανε λίγο να μοιάζουν με το ha long bay.
Πότε πότε υπήρχαν κάποια οικήματα ή εγκαταστάσεις τα οποία υποτίθεται ότι περιέγραφαν την παραδοσιακή ζωή, αλλά τα περισσότερα ήταν μισογκρεμισμένα ή διαλυμένα από τον καιρό και σχετικά επικίνδυνα (πχ κάποιες ξύλινες γέφυρες πάνω από το νερό με σαπισμένες τάβλες). Κάτι αγάλματα ανθρώπων σε αναπαραστάσεις ή ζώων που έστεκαν όρθια ήταν στα όρια του κιτς. Βάλε και κάτι ψεύτικους μύλους, πέργκολες καρδούλες και βαρκούλες κύκνους για περατζάδα στη λίμνη (που πάντως δεν λειτουργούσαν) να το τερματίσεις.
Το έσωνε το τροπικό περιβάλλον το οποίο θεριεύει χωρίς καμία προσπάθεια μαζί με λίγα προσεγμένα σημεία που συμπλήρωναν μερικές ωραίες (αλλά ψεύτικες) εικόνες. Πληροφορίες δεν υπήρχαν για τίποτα, ίσως κάποτε να είχαν κάποιες πινακίδες οι οποίες είχαν ξεβάψει εντελώς από τον ήλιο.
Να εδώ αναπαράσταση ριζοχώραφου με βουβάλια.
Το σκιάχτρο με τον "γεωργό" μικρή διαφορά είχαν
Κάτι βάρκες με λουλούδια είχαν μισοβουλιάξει, φυσικά όχι επίτηδες σαν τμήμα του ντεκόρ
Αναπαράσταση του διχτυού με το οποίο πιάνουν γαρίδες
Θέα από το ψηλότερο σημείο στο κεντρικό νησί
Είναι από αυτά τα πράγματα που η εγκατάλειψη μαζί με την μουντάδα του καιρού το έκαναν πιο ενδιαφέρον απ' ότι ήταν και στο τέλος δε θεώρησα ότι έχασα εντελώς το χρόνο μου.
Φεύγοντας περάσαμε πάνω από μία από τις μεγάλες γέφυρες του dong nai, ποταμού που αργότερα συνδέεται με τον sai gon και απορρέουν μαζί νοτιότερα κοντά στο δέλτα του μεκόνγκ.
Να ένα πλεονέκτημα της οδήγησης στο βιετνάμ. Σταμάτησα πάνω στη γέφυρα και κατέβηκα για φωτογραφίες χωρίς να φανεί σε κανέναν περίεργο ή να ανησυχήσει. Άντε να σταματήσεις πάνω στη Ρίου-Αντιρίου ας πούμε.
Στο δρόμο, από τα περίχωρα ακόμα, ξεκίνησε η γνωστή κίνηση. Περίπου 5 δευτερόλεπτα πριν ανάψει πράσινο το φανάρι ξεκινάνε όλοι μαζί, πέφτοντας πάνω σε αυτούς από την άλλη κατεύθυνση που θα συνεχίσουν να προχωράνε για άλλα 5 δευτερόλεπτα από το κόκκινο (εξαιρούνται αυτοί που δε σταματάνε ποτέ), δημιουργώντας ένα πανζουρλισμό από κόρνες, ελιγμούς και ξεκίνα-σταμάτα, χωρίς όμως και κανένας να το θεωρεί παράλογο. Είναι ο τρόπος της ζωής.
Νομίζω κάπου εκεί "τσακωθήκαμε" με την βιετναμέζα για τον τρόπο που οδηγούσα. Κάποιος μπροστά μου σταμάτησε σχετικά απότομα (γιατί έτσι) και εγώ άρχισα να κόβω ταχύτητα μένοντας πίσω του. Η βιετναμέζα θεωρούσε ότι η σωστή αντίδραση ήταν να πατήσω κόρνα κάνω αμέσως ελιγμό να τον προσπεράσω (αριστερά ή δεξιά δεν έχει σημασία) και όχι να σταματήσω, γιατί σταματώντας μπορεί να έπεφτε κάποιος που δεν πρόσεχε πάνω μας, λες και με τον απότομο ελιγμό δεν υπήρχε το ίδιο ρίσκο.
Δε το λύσαμε ποτέ, αλλά ξεκινήσαμε μία συζήτηση όπου προσπάθησα να της αποδείξω ότι οι κόρνες δεν έχουν καμία σημασία. Έβαλα στοίχημα ότι αν οποιοσδήποτε είχε οποιαδήποτε αντίδραση, έστω και τόσο μικρή ώστε να κοιτάξει καθρέφτη μετά από κόρνα μου, θα της αγόραζα παγωτό. Για τα επόμενα πολλά λεπτά κόρναρα τυχαία, με ρυθμό ή χωρίς και κανείς δεν ασχολήθηκε. Εγώ το ήξερα.
Στην επιστροφή, μιας που είχαμε το μηχανάκι, δεν πήραμε τον τυπικό δρόμο που πήγαινε στο κέντρο αλλά έναν άλλο που περνάει από μία πιασοκωλέ σύγχρονη περιοχή της πόλης. Εκεί κτίζονται σπίτια βίλες της τάξης εκατομμυρίων (ευρώ) έκαστο σε κλειστές για πρόσβαση περιοχές μόνο για τους πολύ πλούσιους κατοίκους. Γύρω γύρω πάρκο, σε απόσταση 1-2 χλμ από το κέντρο, το περισσότερο από το οποίο μία γέφυρα δρόμος, όταν όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι μένουν σε σπίτια κοντέινερ μέσα σε δαιδαλώδη στενάκια. Αλλά έτσι είναι, αν είχαν κομμουνισμό θα εξαλείφονταν οι ανισότητες και θα οδηγούνταν στην αταξική κοινωνία - oh wait.
Τουλάχιστον η θέα από εκείνη τη πλευρά ήταν ακόμα δωρεάν.
Χαλαρώσαμε για λίγο εκεί, κατέβαζε μία αύρα το ποτάμι που βοήθαγε να πάρουμε μία ανάσα από τη ζέστη και μετά από λίγο το πήραμε για κέντρο. Αν θυμάμαι καλά τότε κοντά είχε δωθεί το πρώτο τμήμα της "walking street" στο κέντρο.
Φτάσαμε κοντά, βρήκα ένα σημείο που μπορούσα να αφήσω το μηχανάκι, σταμάτησα και της λέω κατέβα. Γιατί, μου λέει; Ε, για να παρκάρω. Τι εδώ θα παρκάρεις; Σύμφωνα με την βιετναμέζα, αν το άφηνα εκεί, που ήταν μια χαρά κεντρικό δημόσιο σημείο και δεν εμπόδιζε κανέναν δεν θα το έβρισκα στην επιστροφή. Γιατί της λέω; Κάποιον θα ενοχλεί και θα το πάρει να το πετάξει κάπου. Έκανα και άλλες ερωτήσεις αλλά άκρη δεν έβγαλα, πάντως η λογική στο βιετνάμ είναι ότι το πεζοδρόμιο (και η άκρη του δρόμου δίπλα του) "ανήκει" σε όποιον έχει πρόσοψη σε αυτό. Αν είναι επιχείρηση πρέπει να έχεις σκοπό να μπεις στην επιχείρηση για δουλειά ή αγορά για να το αφήσεις. Αν είναι σπίτι, τότε ρισκάρεις να τσαντιστεί ο ιδιοκτήτης γιατί δε θα μπορεί να παρκάρει το δικό του. Τέλος πάντων πήγαμε σε ένα πληρωμένο πάρκινγκ, δηλαδή ένα τύπο που εισέπραττε αντίτιμο για να σε αφήσει να παρκάρεις στο δημόσιο πεζοδρόμιο (!) και περπατήσαμε λίγο.
Καλά ήταν, δεν πέθανα κιόλας, ή μάλλον πέθανα από την ζέστη και υγρασία.
Πέρασε η ώρα και την πήγα στο σπίτι της. Για άλλη μία φορά επέστρεψα εντελώς εξουθενωμένος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι σε ένα σημείο της διαδρομής μπήκα σε ένα δρόμο μονής κατεύθυνσης που ήταν κλειστός με μπάρες αριστερά και δεξιά, τουλάχιστον λόγω αυτού μείωνε το άγχος να σου έρθει κάποιος φάντης μπαστούνι από κάθετα. Κοίταξα μπροστά στο δρόμο, είχα αρκετή απόσταση από τον επόμενο, οπότε έβγαλα το κινητό λίγο να δω τη διαδρομή όπως οδηγούσα, μιλάμε για λιγότερο από 5-10 δευτερόλεπτα γιατί βιετνάμ αφού. Όπως σηκώνω τα μάτια μου βλέπω ένα μηχανάκι να έρχεται αντίθετα κατά πάνω μου, τελευταία στιγμή το απέφυγα. Τι διάολο, αφού είχα κοιτάξει και πηγαίναμε όλοι μία κατεύθυνση, πως έγινε, έπεσε από κανένα δέντρο; Η μόνη εξήγηση ήταν πως κάποιος από τους μπροστινούς άλλαξε γνώμη και έκανε αναστροφή. Εντάξει, έλεος.
Επέστρεψα στο χοστέλ και με το που μπήκα άπλωσα το σαρκίο μου στον καναπέ να ισιώσω. Μετά πήγα στο δωμάτιο, έκανα το χαλαρωτικό μου μπάνιο και απέρριψα την πρόταση του ιταλού καθηγητή αγγλικής-γλόμπου να πάμε ποτό για γκομενάκια γιατί οι βιετναμέζες είναι πιο εύκολες από τις κινέζες. Περιπαικτικά ρώτησα την βιετναμέζα αν ισχύει, εισπράττοντας ως απάντηση ένα ξέχεσμα για το ποιόν των ξένων καθηγητών αγγλικής και μαθαίνοντας τη γενικότερη φήμη που διατηρούν επί των βιετναμέζων κορασίδων. Καλή του τύχη.
Πάνω που ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ, παφ, διακοπή ρεύματος. Ελάχιστα με πείραξε, άλλωστε για ύπνο πήγαινα, έλα όμως που κάποιοι ανησύχησαν, άνοιξαν την πόρτα να δουν τι γίνεται και μέσα σε λίγα λεπτά από την ευχάριστη θερμοκρασία που είχαμε με το aircondition η υγρασία και η ζέστη έκαναν το περιβάλλον σχεδόν αφόρητο. Τελικά η διακοπή ήταν μόνο στο κτήριο, κάτι με τις ασφάλειες έπαιξε, το έφτιαξε ο ιδιοκτήτης μόνος του κάποια στιγμή, οπότε καθίσαμε όλοι πάλι μπροστά στο aircondition να συνέλθουμε. Η ζημιά όμως είχε γίνει. Ξανά μπανάκι να φύγει ο ιδρώτας και με αυτά και αυτά έπεσα πάλι με πάνω από μία ώρα καθυστέρηση.
Last edited:
poised
Member
- Μηνύματα
- 935
- Likes
- 7.345
Ho Chi Minh City: Στενοχώρια για το ανθρώπινο είδος και πάλι
Το πρωί της επόμενης ημέρας η βιετναμέζα θα το πέρναγε να κάνει κάποιες δουλειές σε προετοιμασία της αναχώρησής μας για τις αρκετές (άγνωστο πόσες ακόμα) επόμενες ημέρες, πες μήνα, ποιος ξέρει, μπορεί και παραπάνω. Μεταξύ αυτών που είχε να κάνει ήταν και να μετατρέψει τα τελευταία ευρώ μου σε συνάλλαγμα, από εκεί και πέρα έπρεπε να κάνω αναλήψεις σε ΑΤΜ γιατί είχα ξεμείνει από μετρητά. Tα μετέτρεψε σε βιετναμέζικα στη μαύρη σε τιμή καλύτερη και από την ενδεικτική μέση της revolut χωρίς να υπολογίσω το κόστος ανάληψης των ΑΤΜ, δηλαδή και γαμώ, μπράβο της.
Εγώ θα πήγαινα στο μουσείο πολέμων, που καλύπτει κυρίως το πόλεμο των γάλλων και τον πόλεμο των αμερικάνων. Τον τελευταίο εμείς τον ξέρουμε σαν πόλεμο του βιετνάμ, κυρίως γιατί τον μάθαμε "απ' έξω" και από την αμερικάνικη πλευρά. Ήδη η αντιστροφή αυτή σε κάνει να το σκέφτεσαι αλλιώς. Δεν είναι ο πόλεμος του Βιετνάμ, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, κλπ, αλλά ο πόλεμος των αμερικάνων στο Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, κλπ.
Μιας που ήμουν χαλαρά (τις προηγούμενες ημέρες δεν υπήρχε το τρέξιμο που είχα ειδικά στην αρχή του ταξιδιού), έφαγα το πρωινό μου, ήπια το καφέ μου με την ησυχία μου και μίλησα λίγο με την ιδιοκτήτρια του χοστέλ, μία πενηντάρα που το είχε με τον άντρα της.
Όπως μου μίλαγε της έφερε ο άντρας της το μεσημεριανό, μία σούπα με κάποιο περίεργο, γεμιστό με κιμά λαχανικό, που έμοιαζε σαν αγγούρι που το πότιζαν νερό τσερνομπίλ. Τι είναι της λέω; Α μου λέει δεν ξέρω πως λέγεται στα αγγλικά αλλά κάνει πολύ καλό στην υγεία, μπλα μπλα μπλα, δοκίμασε.
Ε, δε ντρέπομαι με τέτοια, πήρα και δοκίμασα, πάντα έτοιμος για νέες γεύσεις. Ήταν σαν να έχει λιώσει κάποιος πικρά αμύγδαλα μαζί με πικρές μελιτζάνες και στο ζουμί από αυτό να έχει βράσει αγγούρι από αγγουριά που της έχουν πατήσει τα φύλα. Έμεινα με τα μάτια γουρλωμένα χωρίς να μπορώ να διαχειριστώ τέτοια κλοτσιά πικρίλας στο στόμα μου. Σκεφτόμουν αν ήταν καλύτερα να το καταπιώ γρήγορα ή να το φτύσω, ενώ η ιδιοκτήτρια συνέχιζε να μιλάει χωρίς καμία ένδειξη ότι κάτι δε πήγαινε καλά χλαπακιάζοντας μπουκιές με φυσικότητα σαν να έτρωγε πατάτες.
Πρόσφατα έμαθα ότι λέγεται ασιατικό πικροπέπονο και είναι στη λίστα απαγορευμένων τροφών για όσους έχουν έλλειψη ενζύμου G6PD. Νομίζω ότι δεν έχει καμία σχέση με πεπόνι, όμως η λέξη που έχουν στα βιετναμέζικα είναι η ίδια για το αγγούρι και το πεπόνι και ίσως να χάθηκε στη μετάφραση.
Πάντως σοβαρά τώρα, από τότε το πέτυχα σε πικρή, πολύ πικρή και απίστευτα πικρή έκδοση και αν και οριακά μπορώ να φάω μέχρι και την πολύ πικρή, πραγματικά δεν βλέπω το νόημα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Η γέμιση από το κρέας πάντως συνήθως είναι καλή. Αν το πετύχετε σε τέτοια μορφή, φάτε το εσωτερικό, πετάξτε το λαχανικό σε ένα κάδο και βάλτε φωτιά.
Εδώ σε φώτο από το σουπερμάρκετ, βγαίνει και σε πιο δραματικές (οπτικά) εκδόσεις.
Τέλος πάντων, πήγα στο μουσείο πολέμου με τα πόδια, κάπου μισή ώρα δρόμος, αρκετός από τον οποίο μέσα από ένα πάρκα που τουλάχιστον είχα σκιά.
Αυτό που μου αρέσει στα ασιατικά πάρκα είναι ότι βλέπεις κόσμο να κάνει περίεργες ασκήσεις, χορούς ή πρόβες για γυμναστικές επιδείξεις.
Πρώην αποικιακό κτήριο που δουλεύει σαν κυβερνητικό πια. Αυτό τα έσωσε τα περισσότερα και διατηρήθηκαν.
Μπήκα στο μουσείο πολέμων, το οποίο δε ξέρω γιατί άφηνε εκτός την μικρή μεν, πολύ οδυνηρή δε, περίοδο της κατοχής των Γιαπωνέζων.
Στο προαύλιο υπήρχε διάφορο πολεμικό υλικό, άρματα και αεροπλάνα (απ' ότι θυμάμαι) και στο εσωτερικό εκτός από φωτογραφικό υλικό και περιγραφές, κάποια διοράματα (στημένες σκηνές) βασανιστηρίων με ανδρείκελα ή μη, έτσι για να μας θυμίζουν την σκληρότητα των ανθρώπων όταν θεωρούν τους άλλους υποδεέστερους ή και χειρότερα.
Γενικά η παρουσίαση ήταν κάπως μέτρια και σίγουρα μονόπλευρη και προπαγανδιστική, αλλά έτσι είναι, την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Παρόλα αυτά δεν ήταν και τόσο υπερβολική που να κουράσει.
Περνώντας στην εποχή του πολέμου των αμερικάνων υπήρχαν διάφορα εκθέματα όπως άσκαστες βόμβες ή μία αίθουσα (αν το θυμάμαι καλά) με την σφαγή του Μι Λάι (περισσότερο γνωστό ως "μάι λάι" γιατί το βιετναμέζικο my το διάβασαν στον εξωτερικό με την αγγλική προφορά). Στην εποχή της η ιστορία αυτή είχε γίνει ευρέως γνωστή γιατί έσκισε τον τελευταίο φερετζέ του "αμερικάνου στρατιώτη της ελευθερίας που πολεμά για τη δημοκρατία και σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα".
Η έκθεση έκλεισε με τα αποτελέσματα του ψεκασμού με διοξίνες στις νεότερες γενιές. Ε εκεί με τσάκισε. Η εικόνα των παραμορφωμένων μωρών και παιδιών που κοίταζαν με αθώο βλέμμα και η συνειδητοποίηση του πόνου, ανημποριάς και αδικίας για αυτές τις ψυχές με έκανε να σοκαριστώ και να νιώθω ταυτόχρονα βαθιά θλίψη και μεγάλο θυμό για τους υπεύθυνους της αθλιότητας αυτής.
Βγήκα έξω βαρύς και μου πήρε πολύ ώρα να συνέλθω. Ίσως φαίνεται το πόσο χάλια ήμουν από το ότι δεν έβγαλα καμία φωτογραφία από εκείνη την ώρα ως και το βράδυ, τόσο που παραλίγο να μη θυμηθώ τι έκανα.
(συνεχίζεται)
Το πρωί της επόμενης ημέρας η βιετναμέζα θα το πέρναγε να κάνει κάποιες δουλειές σε προετοιμασία της αναχώρησής μας για τις αρκετές (άγνωστο πόσες ακόμα) επόμενες ημέρες, πες μήνα, ποιος ξέρει, μπορεί και παραπάνω. Μεταξύ αυτών που είχε να κάνει ήταν και να μετατρέψει τα τελευταία ευρώ μου σε συνάλλαγμα, από εκεί και πέρα έπρεπε να κάνω αναλήψεις σε ΑΤΜ γιατί είχα ξεμείνει από μετρητά. Tα μετέτρεψε σε βιετναμέζικα στη μαύρη σε τιμή καλύτερη και από την ενδεικτική μέση της revolut χωρίς να υπολογίσω το κόστος ανάληψης των ΑΤΜ, δηλαδή και γαμώ, μπράβο της.
Εγώ θα πήγαινα στο μουσείο πολέμων, που καλύπτει κυρίως το πόλεμο των γάλλων και τον πόλεμο των αμερικάνων. Τον τελευταίο εμείς τον ξέρουμε σαν πόλεμο του βιετνάμ, κυρίως γιατί τον μάθαμε "απ' έξω" και από την αμερικάνικη πλευρά. Ήδη η αντιστροφή αυτή σε κάνει να το σκέφτεσαι αλλιώς. Δεν είναι ο πόλεμος του Βιετνάμ, του Ιράκ, του Αφγανιστάν, κλπ, αλλά ο πόλεμος των αμερικάνων στο Βιετνάμ, Ιράκ, Αφγανιστάν, κλπ.
Μιας που ήμουν χαλαρά (τις προηγούμενες ημέρες δεν υπήρχε το τρέξιμο που είχα ειδικά στην αρχή του ταξιδιού), έφαγα το πρωινό μου, ήπια το καφέ μου με την ησυχία μου και μίλησα λίγο με την ιδιοκτήτρια του χοστέλ, μία πενηντάρα που το είχε με τον άντρα της.
Όπως μου μίλαγε της έφερε ο άντρας της το μεσημεριανό, μία σούπα με κάποιο περίεργο, γεμιστό με κιμά λαχανικό, που έμοιαζε σαν αγγούρι που το πότιζαν νερό τσερνομπίλ. Τι είναι της λέω; Α μου λέει δεν ξέρω πως λέγεται στα αγγλικά αλλά κάνει πολύ καλό στην υγεία, μπλα μπλα μπλα, δοκίμασε.
Ε, δε ντρέπομαι με τέτοια, πήρα και δοκίμασα, πάντα έτοιμος για νέες γεύσεις. Ήταν σαν να έχει λιώσει κάποιος πικρά αμύγδαλα μαζί με πικρές μελιτζάνες και στο ζουμί από αυτό να έχει βράσει αγγούρι από αγγουριά που της έχουν πατήσει τα φύλα. Έμεινα με τα μάτια γουρλωμένα χωρίς να μπορώ να διαχειριστώ τέτοια κλοτσιά πικρίλας στο στόμα μου. Σκεφτόμουν αν ήταν καλύτερα να το καταπιώ γρήγορα ή να το φτύσω, ενώ η ιδιοκτήτρια συνέχιζε να μιλάει χωρίς καμία ένδειξη ότι κάτι δε πήγαινε καλά χλαπακιάζοντας μπουκιές με φυσικότητα σαν να έτρωγε πατάτες.
Πρόσφατα έμαθα ότι λέγεται ασιατικό πικροπέπονο και είναι στη λίστα απαγορευμένων τροφών για όσους έχουν έλλειψη ενζύμου G6PD. Νομίζω ότι δεν έχει καμία σχέση με πεπόνι, όμως η λέξη που έχουν στα βιετναμέζικα είναι η ίδια για το αγγούρι και το πεπόνι και ίσως να χάθηκε στη μετάφραση.
Πάντως σοβαρά τώρα, από τότε το πέτυχα σε πικρή, πολύ πικρή και απίστευτα πικρή έκδοση και αν και οριακά μπορώ να φάω μέχρι και την πολύ πικρή, πραγματικά δεν βλέπω το νόημα να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Η γέμιση από το κρέας πάντως συνήθως είναι καλή. Αν το πετύχετε σε τέτοια μορφή, φάτε το εσωτερικό, πετάξτε το λαχανικό σε ένα κάδο και βάλτε φωτιά.
Εδώ σε φώτο από το σουπερμάρκετ, βγαίνει και σε πιο δραματικές (οπτικά) εκδόσεις.
Τέλος πάντων, πήγα στο μουσείο πολέμου με τα πόδια, κάπου μισή ώρα δρόμος, αρκετός από τον οποίο μέσα από ένα πάρκα που τουλάχιστον είχα σκιά.
Αυτό που μου αρέσει στα ασιατικά πάρκα είναι ότι βλέπεις κόσμο να κάνει περίεργες ασκήσεις, χορούς ή πρόβες για γυμναστικές επιδείξεις.
Πρώην αποικιακό κτήριο που δουλεύει σαν κυβερνητικό πια. Αυτό τα έσωσε τα περισσότερα και διατηρήθηκαν.
Μπήκα στο μουσείο πολέμων, το οποίο δε ξέρω γιατί άφηνε εκτός την μικρή μεν, πολύ οδυνηρή δε, περίοδο της κατοχής των Γιαπωνέζων.
Στο προαύλιο υπήρχε διάφορο πολεμικό υλικό, άρματα και αεροπλάνα (απ' ότι θυμάμαι) και στο εσωτερικό εκτός από φωτογραφικό υλικό και περιγραφές, κάποια διοράματα (στημένες σκηνές) βασανιστηρίων με ανδρείκελα ή μη, έτσι για να μας θυμίζουν την σκληρότητα των ανθρώπων όταν θεωρούν τους άλλους υποδεέστερους ή και χειρότερα.
Γενικά η παρουσίαση ήταν κάπως μέτρια και σίγουρα μονόπλευρη και προπαγανδιστική, αλλά έτσι είναι, την ιστορία τη γράφουν οι νικητές. Παρόλα αυτά δεν ήταν και τόσο υπερβολική που να κουράσει.
Περνώντας στην εποχή του πολέμου των αμερικάνων υπήρχαν διάφορα εκθέματα όπως άσκαστες βόμβες ή μία αίθουσα (αν το θυμάμαι καλά) με την σφαγή του Μι Λάι (περισσότερο γνωστό ως "μάι λάι" γιατί το βιετναμέζικο my το διάβασαν στον εξωτερικό με την αγγλική προφορά). Στην εποχή της η ιστορία αυτή είχε γίνει ευρέως γνωστή γιατί έσκισε τον τελευταίο φερετζέ του "αμερικάνου στρατιώτη της ελευθερίας που πολεμά για τη δημοκρατία και σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα".
Η έκθεση έκλεισε με τα αποτελέσματα του ψεκασμού με διοξίνες στις νεότερες γενιές. Ε εκεί με τσάκισε. Η εικόνα των παραμορφωμένων μωρών και παιδιών που κοίταζαν με αθώο βλέμμα και η συνειδητοποίηση του πόνου, ανημποριάς και αδικίας για αυτές τις ψυχές με έκανε να σοκαριστώ και να νιώθω ταυτόχρονα βαθιά θλίψη και μεγάλο θυμό για τους υπεύθυνους της αθλιότητας αυτής.
Βγήκα έξω βαρύς και μου πήρε πολύ ώρα να συνέλθω. Ίσως φαίνεται το πόσο χάλια ήμουν από το ότι δεν έβγαλα καμία φωτογραφία από εκείνη την ώρα ως και το βράδυ, τόσο που παραλίγο να μη θυμηθώ τι έκανα.
(συνεχίζεται)
Last edited:
poised
Member
- Μηνύματα
- 935
- Likes
- 7.345
Μιας που όπως είπα δεν έβγαλα φωτογραφίες μέχρι και το βράδυ, δε θυμάμαι ακριβώς τι έκανα από εκεί και μέχρι το απόγευμα που είχα κανονίσει να επισκεφθώ ένα μέρος που συνδεόταν με ένα από τα χόμπι μου. Το αφήνω φλου επειδή σχεδόν σίγουρα δεν ενδιαφέρει κανένα άλλο και δεν έχει νόημα να γράψω για αυτό.
Το μόνο που βρήκα αστείο είναι ότι ενώ είχα κανονίσει να πάω μόνος μου γιατί μετά από 100 ερωτήσεις, γιατί, που και πως, η βιετναμέζα είχε αποφασίσει ότι δεν την ένοιαζε και είχε καλύτερα πράγματα να κάνει, μόλις κατάλαβε ότι η επικοινωνία που είχα με το χώρο ήταν με υπεύθυνο που είχε θηλυκό όνομα, κατσικώθηκε και αυτή μαζί μου με βλέμμα γερακιού που επιτηρεί τον κάμπο
Αχ αυτά τα ηλιοβασιλέματα την βροχερή περίοδο...
Αχ αυτή η κίνηση κάθε περίοδο...
Από εκεί και μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουμε, με πήγε σε μία υπόγεια αγορά/food court με στόχο να φάμε ένα πολύ συγκεκριμένο φαγητό που ήταν από άλλη περιοχή και δεν το έβρισκες εύκολα.
Το οποίο ήταν αυτό. Φαίνεται λίγο αχταρμάς, αλλά αυτό που πετυχαίνουν τα βιετναμέζικα πιάτα είναι ότι από ένα συνδυασμό βασικών υλικών σε αναλογίες μυστήριο εκτοξεύουν τις γεύσεις. Το πρόβλημα όμως με αυτό ήταν ότι τα κόκκινα ήταν καυτερό τσίλι και παρόλο που ήταν εξαιρετικό και οι αντοχές μου μετά από 2+ μήνες στην Ασία στο καυτερό είχαν αυξηθεί, δεν μπόρεσα να φάω πάνω από μία δύο μπουκιές.
Και μετά από αρκετή αναζήτηση βρήκαμε αυτή τη σούπα μετά παραδοσιακού γλυκού (στα αριστερά) η οποία ήταν και αυτή υπέροχη, ελάχιστα καυτερή και μπορούσα να τα την φάω. Γενικά δεν είμαι τύπος της σούπας, μπορώ να περάσω την επόμενη ζωή μου χωρίς να ξαναφάω ποτέ και δε θα μου λείψει, αλλά οι σούπες στο βιετνάμ είναι σε άλλο επίπεδο.
Γενικά είναι σπάνιο να βγάλω φωτογραφίες του φαγητού μου, δε ξέρω γιατί το είχα κάνει εκείνη τη μέρα.
Από εκεί κάνοντας μία βόλτα πέσαμε σε pop συναυλία, που το βρήκα ενδιαφέρον για το κάτι διαφορετικό και καθίσαμε λίγη ώρα να ακούσουμε.
Παρόλο που δεν ήμουν ο μόνος ξένος, είχα αρκετές επιτυχίες από κοριτσάκια που θέλανε να βγάλουν σέλφι μαζί μου, αγνοώντας επιδεικτικά το ότι ήμουν με άλλη. Όταν άρχισα να ακούω ένα μόνιμο φσσσσσσ από το κεφάλι της βιετναμέζας, μάλλον τα αέρια από την ασφάλεια διαφυγής μετά το εσωτερικό βράσιμο στο μυαλό της, είπα να φύγουμε να ηρεμήσει λίγο.
Τα είπαμε για την κίνηση; Τα είπαμε.
Ήταν το τελευταίο βράδυ στη HCMC/Σαιγκόν. Από την επόμενη ξεκινάγαμε το ταξίδι εντός βιετνάμ και θα ήμασταν πάλι συνέχεια μαζί. Για καλό ή για κακό; Για να δούμε.
Το μόνο που βρήκα αστείο είναι ότι ενώ είχα κανονίσει να πάω μόνος μου γιατί μετά από 100 ερωτήσεις, γιατί, που και πως, η βιετναμέζα είχε αποφασίσει ότι δεν την ένοιαζε και είχε καλύτερα πράγματα να κάνει, μόλις κατάλαβε ότι η επικοινωνία που είχα με το χώρο ήταν με υπεύθυνο που είχε θηλυκό όνομα, κατσικώθηκε και αυτή μαζί μου με βλέμμα γερακιού που επιτηρεί τον κάμπο
Αχ αυτά τα ηλιοβασιλέματα την βροχερή περίοδο...
Αχ αυτή η κίνηση κάθε περίοδο...
Από εκεί και μην έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουμε, με πήγε σε μία υπόγεια αγορά/food court με στόχο να φάμε ένα πολύ συγκεκριμένο φαγητό που ήταν από άλλη περιοχή και δεν το έβρισκες εύκολα.
Το οποίο ήταν αυτό. Φαίνεται λίγο αχταρμάς, αλλά αυτό που πετυχαίνουν τα βιετναμέζικα πιάτα είναι ότι από ένα συνδυασμό βασικών υλικών σε αναλογίες μυστήριο εκτοξεύουν τις γεύσεις. Το πρόβλημα όμως με αυτό ήταν ότι τα κόκκινα ήταν καυτερό τσίλι και παρόλο που ήταν εξαιρετικό και οι αντοχές μου μετά από 2+ μήνες στην Ασία στο καυτερό είχαν αυξηθεί, δεν μπόρεσα να φάω πάνω από μία δύο μπουκιές.
Και μετά από αρκετή αναζήτηση βρήκαμε αυτή τη σούπα μετά παραδοσιακού γλυκού (στα αριστερά) η οποία ήταν και αυτή υπέροχη, ελάχιστα καυτερή και μπορούσα να τα την φάω. Γενικά δεν είμαι τύπος της σούπας, μπορώ να περάσω την επόμενη ζωή μου χωρίς να ξαναφάω ποτέ και δε θα μου λείψει, αλλά οι σούπες στο βιετνάμ είναι σε άλλο επίπεδο.
Γενικά είναι σπάνιο να βγάλω φωτογραφίες του φαγητού μου, δε ξέρω γιατί το είχα κάνει εκείνη τη μέρα.
Από εκεί κάνοντας μία βόλτα πέσαμε σε pop συναυλία, που το βρήκα ενδιαφέρον για το κάτι διαφορετικό και καθίσαμε λίγη ώρα να ακούσουμε.
Παρόλο που δεν ήμουν ο μόνος ξένος, είχα αρκετές επιτυχίες από κοριτσάκια που θέλανε να βγάλουν σέλφι μαζί μου, αγνοώντας επιδεικτικά το ότι ήμουν με άλλη. Όταν άρχισα να ακούω ένα μόνιμο φσσσσσσ από το κεφάλι της βιετναμέζας, μάλλον τα αέρια από την ασφάλεια διαφυγής μετά το εσωτερικό βράσιμο στο μυαλό της, είπα να φύγουμε να ηρεμήσει λίγο.
Τα είπαμε για την κίνηση; Τα είπαμε.
Ήταν το τελευταίο βράδυ στη HCMC/Σαιγκόν. Από την επόμενη ξεκινάγαμε το ταξίδι εντός βιετνάμ και θα ήμασταν πάλι συνέχεια μαζί. Για καλό ή για κακό; Για να δούμε.
Last edited:
katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 9.800
- Likes
- 12.652
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Τώρα που το άφησες φλου, μου εκτοξεύτηκε η περιέργεια. Ποιο είναι το χόμπι; Πες!
chris7
Member
- Μηνύματα
- 3.136
- Likes
- 24.674
- Επόμενο Ταξίδι
- Λουξεμβούργο
- Ταξίδι-Όνειρο
- Καναδάς
ΕΠΟΣμόλις κατάλαβε ότι η επικοινωνία που είχα με το χώρο ήταν με υπεύθυνο που είχε θηλυκό όνομα, κατσικώθηκε και αυτή μαζί μου με βλέμμα γερακιού που επιτηρεί τον κάμπο
poised
Member
- Μηνύματα
- 935
- Likes
- 7.345
Μπα δε βλέπω το λόγο, άσε που έχει περισσότερη πλάκα να σας βάζω να σκέφτεστε τι μπορεί να είναιΤώρα που το άφησες φλου, μου εκτοξεύτηκε η περιέργεια. Ποιο είναι το χόμπι; Πες!
katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 9.800
- Likes
- 12.652
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Εντάξει. Δεν θα σου χαλάσω την ιστορία παραθέτοντας χόμπιΜπα δε βλέπω το λόγο, άσε που έχει περισσότερη πλάκα να σας βάζω να σκέφτεστε τι μπορεί να είναι
poised
Member
- Μηνύματα
- 935
- Likes
- 7.345
Ho Chi Minh City και Μούι Νε: Παλάτι της Ανεξαρτησίας και αμμόλοφοι
Είχα προτείνει να πάμε πρώτα στη Βουνγκ Τάου, μία παραθαλάσσια πόλη που συγκεντρώνει κυρίως παραθεριστικό εσωτερικό τουρισμό του Σαββατοκύριακου από την HCMC, αλλά η βιετναμέζα μου το ξέκοψε λέγοντας ότι είναι σαν Πατάγια της Σαιγκόν και δεν έχει τίποτα αξιόλογο. Δηλαδή όχι και ακριβώς το ίδιο, ας πούμε αναλογικά (same same but different που λένε στην Ταιλάνδη). Δεν έχει την ίδια έκταση τουρισμού φτηνής διασκέδασης ούτε την εξόφθαλμη πορνεία της "αδελφής" Πατάγιας. Δηλαδή και από τα δύο έχει, παντού έχει, απλά δεν είναι τόσο "στα μούτρα σου", κυρίως γιατί στο Βιετνάμ τυπικά τουλάχιστον η πορνεία απαγορεύεται. Στην πράξη είναι αλλιώς, υπάρχουν μασατζίδικα πλήρους "χαλάρωσης" με "happy ending", ενώ σε 4 από τα 5 μαγαζιά karaoke προσφέρονται κοπέλες με μίνι που τραγουδούν στο "άλλο" μικρόφωνο μετά κατάλληλου αντιτίμου.
Οπότε θα φεύγαμε με μεσημεριανό λεωφορείο για την παραθαλάσσια περιοχή της Μούι Νε, αν θυμάμαι καλά κάπου 4-5 ώρες μακριά. Μέχρι να φύγουμε θα πήγαινα στο παλάτι της ανεξαρτησίας, ένα κτήριο που είχε κάνει χρέη παλατιού, διοικητηρίου, βουλής για όλες τις δυνάμεις που κυριάρχησαν τα τελευταία 200 χρόνια στη περιοχή μέχρι τελικά να γίνει μουσείο σύμβολο μετά την κατάληψη της Σαιγκόν από τον βορρά και την ενοποίηση της χώρας υπό την κουμμουνιστική διοίκηση. Η βιετναμέζα μου είχε πει ότι δεν είχε καμία όρεξη να πάει, το είχε ξαναδεί και κατ' αυτή δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, τζάμπα πήγαινα. Παρόλα αυτά εγώ ήθελα να το δω, δεν είναι ότι είχε και πολλά πράγματα η πόλη να κάνεις.
Πηγαίνοντας προς τα εκεί, φυσικά με τα πόδια καθώς παρά τη ζέστη δεν ήταν μεγάλη η απόσταση και μου άρεσε να βλέπω πράγματα στο δρόμο, παρατήρησα έναν 50ρη-60ρη με μηχανάκι που σταμάτησε στο δρόμο αφού με είδε και με κοίταζε περίεργα. Ήταν κάπως άβολο αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που η έλλειψη διακριτικότητας μου προκαλούσε αμηχανία. Έκανα ότι δεν τον είδα και προχώρησα, προχώρησε με το μηχανάκι πιο πέρα, σταμάτησε και έστριψε πάλι να με κοιτάει.
"Τι θέλει ο μαλάκας" έλεγα από μέσα μου κάνοντας ότι δε δίνω σημασία, βοήθαγε ότι φόραγα γυαλιά ηλίου οπότε δε μπορούσε να δει κάποιος με σιγουριά αν τον είχα δει. Την τρίτη φορά που ξεκίνησε και σταμάτησε πιο μπροστά μου έκανε ένα νόημα που το κατάλαβα σαν να έδειχνε έκπληξη για την γενειάδα μου, οπότε έβγαζε ένα νόημα, τα έχουμε πει ότι οι ασιάτες δεν έχουν πολλές τρίχες στο πρόσωπο, μπορεί να δει κάποιος το στραβό γενάκι του θείου Χο και να καταλάβει (για αυτό που είπα τώρα μπορεί άνετα να φάω πρόστιμο στο Βιετνάμ, γι αυτό να το διορθώσω λέγοντας ότι φυσικά και δεν είχε τίποτα στραβό πάνω του, όλα άψογα ήταν, ο φωτογράφος έφταιγε).
Αφού περάσαμε την αρχική αμηχανία και του έκανα λίγο τη χάρη να του δείξω σημασία άρχισε να μου κάνει νοήματα τύπου που πας, δείχνοντας και το μηχανάκι και φυσικά μιλώντας στα βιετναμέζικα για κάτι το οποίο δε κατάλαβα, αλλά υπέθεσα ότι ήθελε να με πάει κάπου. Ίσως να έκανε χρέη αδήλωτου μοτοταξί για κάποιο έξτρα εισόδημα, ίσως να ήθελε να με εξυπηρετήσει, ίσως να είχε βίτσιο να με καβαλήσει από πίσω και να τραβάει τα μούσια σα γκέμια. Τον απέφυγα με ασιατικό χαμόγελο αλλά συνέχισε να με έχει στο κατόπι για ένα χρονικό διάστημα μέχρι που μπήκα σε ένα μεγάλο πάρκο και αυτός δε μπορούσε να ακολουθήσει γιατί είχε μηχανάκι. Το να μπαίνεις σε πάρκο για να γλιτώσεις από τους ανώμαλους είναι λίγο ανωμαλία από μόνο του.
Εδώ ήταν ένα καφέ με κλουβιά από πουλιά από πάνω
Εδώ κάποιοι κάνανε πρόβα κάποιας πολεμικής τέχνης-χορού με ψεύτικα σπαθιά από μπαμπού
Και εδώ η δασκάλα μαθαίνει τα παιδιά τα πρώτα βήματα του χορού του μυρμηγκοφάγου
Βγαίνοντας από το πάρκο βλέπω τον τύπο με το μηχανάκι να με περιμένει με χαμόγελο από την άλλη πλευρά και να μου κάνει νόημα. Ω να σου... Με μάλλον άγριο ύφος του είπα όχι στα βιετναμέζικα (ακούγεται κάπως σαν "χομ") και τον αγνόησα, ευτυχώς το να αγνοείς τον άλλο χύμα είναι κοινωνικά αποδεκτό χωρίς να είναι περισσότερο παρεξηγήσιμο. Και με τα πολλά έφτασα στο παλάτι.
Αυτό υποτίθεται είναι το τανκ που έριξε την πύλη και "ένωσε" την χώρα, δίνοντας τέλος σε δεκαετίες εσωτερικών πολέμων (όχι όμως και στους πολέμους γενικά). Λέω υποτίθεται γιατί είχα διαβάσει ότι παίζει να μην ήταν όντως αυτό, αλλά μικρή σημασία έχει, έτσι και αλλιώς όλα αυτά σύμβολα είναι.
Τους εσωτερικούς χώρους τους είχαν κρατήσει υποτίθεται όπως ακριβώς ήταν το '70 και εγώ τουλάχιστον το βρήκα ενδιαφέρον γιατί μπαίνεις ξαφνικά σε ένα σκηνικό σαν σε ταινία με σκηνικά της εποχής εκείνης.
Σπάνιο για βιετνάμ υπήρχαν καλές επεξηγήσεις για το τι βλέπεις σε κάθε δωμάτιο.
Τα είχα προλάβει τα τηλέφωνα αυτά σε σπίτια παππούδων, χτύπαγαν και σου κοβόταν η χολή.
Το βρήκα και αρχιτεκτονικά ενδιαφέρον
Εδώ ήταν τα σημεία που ένας νοτιοβιετναμέζος αποστάτης πιλότος (ήρωας πια), πήρε το αμερικάνικο αεροπλάνο του, έριξε δύο βόμβες (που δεν έκαναν τίποτα πέρα από ζημιές) και έφυγε για το βορά. Η πράξη του όμως δημιούργησε μεγάλη αμφιβολία στους αμερικάνους για το κατά πόσο έχουν τον έλεγχο της κατάστασης και πιθανώς επιτάχυνε τις αποφάσεις απεμπλοκής και αναχώρησης.
Τμήμα του εσωτερικού σινεμά
Αυτό δε θυμάμαι τι ήταν, ίσως δώρα;
Χώρος κατοικιών για τον τότε πρόεδρο και επισκέπτες
Στα υπόγεια
Εμένα μου άρεσε αυτό που είδα και σίγουρα δε το μετάνιωσα. Το ίδιο έχω πάθει και εγώ στο ανάποδο, με πράγματα που εγώ βρίσκω εντελώς αδιάφορα στην Ελλάδα φίλοι ξένοι έχουν ενθουσιαστεί.
(συνεχίζεται)
Είχα προτείνει να πάμε πρώτα στη Βουνγκ Τάου, μία παραθαλάσσια πόλη που συγκεντρώνει κυρίως παραθεριστικό εσωτερικό τουρισμό του Σαββατοκύριακου από την HCMC, αλλά η βιετναμέζα μου το ξέκοψε λέγοντας ότι είναι σαν Πατάγια της Σαιγκόν και δεν έχει τίποτα αξιόλογο. Δηλαδή όχι και ακριβώς το ίδιο, ας πούμε αναλογικά (same same but different που λένε στην Ταιλάνδη). Δεν έχει την ίδια έκταση τουρισμού φτηνής διασκέδασης ούτε την εξόφθαλμη πορνεία της "αδελφής" Πατάγιας. Δηλαδή και από τα δύο έχει, παντού έχει, απλά δεν είναι τόσο "στα μούτρα σου", κυρίως γιατί στο Βιετνάμ τυπικά τουλάχιστον η πορνεία απαγορεύεται. Στην πράξη είναι αλλιώς, υπάρχουν μασατζίδικα πλήρους "χαλάρωσης" με "happy ending", ενώ σε 4 από τα 5 μαγαζιά karaoke προσφέρονται κοπέλες με μίνι που τραγουδούν στο "άλλο" μικρόφωνο μετά κατάλληλου αντιτίμου.
Οπότε θα φεύγαμε με μεσημεριανό λεωφορείο για την παραθαλάσσια περιοχή της Μούι Νε, αν θυμάμαι καλά κάπου 4-5 ώρες μακριά. Μέχρι να φύγουμε θα πήγαινα στο παλάτι της ανεξαρτησίας, ένα κτήριο που είχε κάνει χρέη παλατιού, διοικητηρίου, βουλής για όλες τις δυνάμεις που κυριάρχησαν τα τελευταία 200 χρόνια στη περιοχή μέχρι τελικά να γίνει μουσείο σύμβολο μετά την κατάληψη της Σαιγκόν από τον βορρά και την ενοποίηση της χώρας υπό την κουμμουνιστική διοίκηση. Η βιετναμέζα μου είχε πει ότι δεν είχε καμία όρεξη να πάει, το είχε ξαναδεί και κατ' αυτή δεν είχε κανένα ενδιαφέρον, τζάμπα πήγαινα. Παρόλα αυτά εγώ ήθελα να το δω, δεν είναι ότι είχε και πολλά πράγματα η πόλη να κάνεις.
Πηγαίνοντας προς τα εκεί, φυσικά με τα πόδια καθώς παρά τη ζέστη δεν ήταν μεγάλη η απόσταση και μου άρεσε να βλέπω πράγματα στο δρόμο, παρατήρησα έναν 50ρη-60ρη με μηχανάκι που σταμάτησε στο δρόμο αφού με είδε και με κοίταζε περίεργα. Ήταν κάπως άβολο αλλά δεν ήταν η πρώτη φορά που η έλλειψη διακριτικότητας μου προκαλούσε αμηχανία. Έκανα ότι δεν τον είδα και προχώρησα, προχώρησε με το μηχανάκι πιο πέρα, σταμάτησε και έστριψε πάλι να με κοιτάει.
"Τι θέλει ο μαλάκας" έλεγα από μέσα μου κάνοντας ότι δε δίνω σημασία, βοήθαγε ότι φόραγα γυαλιά ηλίου οπότε δε μπορούσε να δει κάποιος με σιγουριά αν τον είχα δει. Την τρίτη φορά που ξεκίνησε και σταμάτησε πιο μπροστά μου έκανε ένα νόημα που το κατάλαβα σαν να έδειχνε έκπληξη για την γενειάδα μου, οπότε έβγαζε ένα νόημα, τα έχουμε πει ότι οι ασιάτες δεν έχουν πολλές τρίχες στο πρόσωπο, μπορεί να δει κάποιος το στραβό γενάκι του θείου Χο και να καταλάβει (για αυτό που είπα τώρα μπορεί άνετα να φάω πρόστιμο στο Βιετνάμ, γι αυτό να το διορθώσω λέγοντας ότι φυσικά και δεν είχε τίποτα στραβό πάνω του, όλα άψογα ήταν, ο φωτογράφος έφταιγε).
Αφού περάσαμε την αρχική αμηχανία και του έκανα λίγο τη χάρη να του δείξω σημασία άρχισε να μου κάνει νοήματα τύπου που πας, δείχνοντας και το μηχανάκι και φυσικά μιλώντας στα βιετναμέζικα για κάτι το οποίο δε κατάλαβα, αλλά υπέθεσα ότι ήθελε να με πάει κάπου. Ίσως να έκανε χρέη αδήλωτου μοτοταξί για κάποιο έξτρα εισόδημα, ίσως να ήθελε να με εξυπηρετήσει, ίσως να είχε βίτσιο να με καβαλήσει από πίσω και να τραβάει τα μούσια σα γκέμια. Τον απέφυγα με ασιατικό χαμόγελο αλλά συνέχισε να με έχει στο κατόπι για ένα χρονικό διάστημα μέχρι που μπήκα σε ένα μεγάλο πάρκο και αυτός δε μπορούσε να ακολουθήσει γιατί είχε μηχανάκι. Το να μπαίνεις σε πάρκο για να γλιτώσεις από τους ανώμαλους είναι λίγο ανωμαλία από μόνο του.
Εδώ ήταν ένα καφέ με κλουβιά από πουλιά από πάνω
Εδώ κάποιοι κάνανε πρόβα κάποιας πολεμικής τέχνης-χορού με ψεύτικα σπαθιά από μπαμπού
Και εδώ η δασκάλα μαθαίνει τα παιδιά τα πρώτα βήματα του χορού του μυρμηγκοφάγου
Βγαίνοντας από το πάρκο βλέπω τον τύπο με το μηχανάκι να με περιμένει με χαμόγελο από την άλλη πλευρά και να μου κάνει νόημα. Ω να σου... Με μάλλον άγριο ύφος του είπα όχι στα βιετναμέζικα (ακούγεται κάπως σαν "χομ") και τον αγνόησα, ευτυχώς το να αγνοείς τον άλλο χύμα είναι κοινωνικά αποδεκτό χωρίς να είναι περισσότερο παρεξηγήσιμο. Και με τα πολλά έφτασα στο παλάτι.
Αυτό υποτίθεται είναι το τανκ που έριξε την πύλη και "ένωσε" την χώρα, δίνοντας τέλος σε δεκαετίες εσωτερικών πολέμων (όχι όμως και στους πολέμους γενικά). Λέω υποτίθεται γιατί είχα διαβάσει ότι παίζει να μην ήταν όντως αυτό, αλλά μικρή σημασία έχει, έτσι και αλλιώς όλα αυτά σύμβολα είναι.
Τους εσωτερικούς χώρους τους είχαν κρατήσει υποτίθεται όπως ακριβώς ήταν το '70 και εγώ τουλάχιστον το βρήκα ενδιαφέρον γιατί μπαίνεις ξαφνικά σε ένα σκηνικό σαν σε ταινία με σκηνικά της εποχής εκείνης.
Σπάνιο για βιετνάμ υπήρχαν καλές επεξηγήσεις για το τι βλέπεις σε κάθε δωμάτιο.
Τα είχα προλάβει τα τηλέφωνα αυτά σε σπίτια παππούδων, χτύπαγαν και σου κοβόταν η χολή.
Το βρήκα και αρχιτεκτονικά ενδιαφέρον
Εδώ ήταν τα σημεία που ένας νοτιοβιετναμέζος αποστάτης πιλότος (ήρωας πια), πήρε το αμερικάνικο αεροπλάνο του, έριξε δύο βόμβες (που δεν έκαναν τίποτα πέρα από ζημιές) και έφυγε για το βορά. Η πράξη του όμως δημιούργησε μεγάλη αμφιβολία στους αμερικάνους για το κατά πόσο έχουν τον έλεγχο της κατάστασης και πιθανώς επιτάχυνε τις αποφάσεις απεμπλοκής και αναχώρησης.
Τμήμα του εσωτερικού σινεμά
Αυτό δε θυμάμαι τι ήταν, ίσως δώρα;
Χώρος κατοικιών για τον τότε πρόεδρο και επισκέπτες
Στα υπόγεια
Εμένα μου άρεσε αυτό που είδα και σίγουρα δε το μετάνιωσα. Το ίδιο έχω πάθει και εγώ στο ανάποδο, με πράγματα που εγώ βρίσκω εντελώς αδιάφορα στην Ελλάδα φίλοι ξένοι έχουν ενθουσιαστεί.
(συνεχίζεται)
Last edited:
Εκπομπές Travelstories
