Αυστραλία Μελβούρνη - Σίδνεϋ και περίχωρα για 5 βδομάδες

[intefix]

Γεια σας.
Αυστραλία, ένα ταξίδι που ήθελα να κάνω πολλά χρόνια και το ανέβαλα για διάφορους λόγους και λόγω της μεγάλης απόστασης.
Ο κύριος λόγος που επισκεύθομαι την Αυστραλία είναι να επισκευτώ τους συγγενείς μου. Σκέφτηκα εκτός από φυσικά τοπία τι άλλο να έχει.
Δεν θα σταθώ σε ιστορικά σημεία καθότι δεν γνωρίζω και πολλά.
Είμαι στη μέση του ταξιδιού και ακολουθώντας την πρόταση του @tatooine άνοιξα αυτό το νήμα.

Προετοιμασία:
Θα ταξιδέψω τελικά με τον ανηψιό μου. Δεν θα πάμε μαζί. Θα γυρίσουμε μαζί.
Ψάχνω για εισιτήρια. Βρήκα τη Scoot. Πολύ καλές τιμές. Μας πήγαινε 700€ περίπου ευρώ πήγαινε - έλα. Φαντάσου είχε και με 620€ αν κοτάξεις τις “τρύπες” τιμών – ημερομηνιών. Γενικά αν έχει μεγάλο transit είναι πιο φτηνά.

Σημείωση. Καλό είναι να κάνεις ξεχωριστές κρατήσεις. Δεν επηρεάζουν την τιμή. Και μπορείς να αλλάξεις – ακυρώσεις χωρίς να χάσεις όλο το ταξίδι.
Εμείς αν και κάναμε αυτό μπορείς να επιλέξεις και multicity. Να γυρίσεις από άλλη πόλη, να σταματήσεις στη μέση κλπ.
Κλείσαμε Αθήνα-Μελβούρνη μέσω Σινγκαπούρης. Επιστροφή από Σίδνεϋ. Στον γυρισμό επίτηδες διάλεξα με μεγάλη αναμονή - transit 23ώρες για να γυρίσουμε την Σινγκαπούρη μια μέρα.

Βίζα: Μου στέλνει ο ξάδερφος έναν σύνδεσμο εδώ λέει θα βγάλεις τη βίζα.
Μου είπε να επιλέξω την eVisa subClass 651. Αυτή είναι δωρεάν. Έχει 3 βήματα . Λόγος επίσκεψης, Χώρα Passport , χρόνος διαμονής.
Επιλέγω: -visiting family or friends , Greece, less than 3 months .
Μου δίνει το σύστημα έναν αριθμό ImmiNumber και λέει όλα οκ. Απόρησα που δεν μου ζήτησε διαβατήριο κλπ αλλά δεν έδωσα την πρέπουσα σημασία.
Διάβαζα δω μέσα που είναι πολύπλοκη η διαδικασία...και λέω σιγά το πολύπλοκο.

Checkin: Οργανώσαμε τις αποσκευές. Θα έπερνα το βαλιτσάκι καμπίνας και ένα μέτριο σακίδιο πλάτης. Μου φτάνουν για 5 βδομάδες μια χαρά. Θα πλύνουμε και στη μέση και όλα οκ. Ήρθε η ώρα να κάνω web-chekin. Δεν μπόρεσα. Έβγαζε σφάλμα με τα ελληνικά έγγραφα, πήγαινε στον γκισέ λέει. Πράγματι πάω 3 ώρες πριν τη πτήση. Ουρά στο γκισέ. Φτάνει η σειρά μου. Δίνω το διαβατήριο. Μου λέει η κοπέλα…
-Κύριε δεν μπορείτε να ταξιδέψετε.!!!
-Γιατί;!!!
-Δεν έχετε βιζα για Αυστραλία.
-Πως λέω αφού έκανα τη διαδικασία μου έδωσε αριθμό κλπ.
Με παραπέμπει στη προϊσταμένη. Μου λέει …
-κύριε δεν έχει εγκριθει η βίζα σας και θέλει 5 μέρες. Αυτά τα βλέπω καθε μέρα εδώ Υπάρχει και μια άλλη βιζα που πληρώνεις 2-3 κατοστάρικα και βγαίνει πιό γρήγορα. Αλλά και πάλι δεν προλαβαίνεις. Το πολύ που μπορώ να σού κάνω είναι να σου βγάλω μέχρι Σινγκαπούρη και προσπάθησε από κει ίσως να βγάλεις βίζα.
-Εγώ πίσω δεν γυρίζω λέω. Βγάλε μου το εισιτήριο.
-Είστε τρελός κύριε; Το πολύ πολύ να μεινω Σινγκαπούρη 5 μέρες σκέφτηκα. Μια χαρά είναι και αυτό. Τελευταίος επιβάτης. Σφαίρα στη πύλη αναχώρησης.
Το στρες και η πίεση 500. Παίρνω τον ξάδερφο στο τηλέφωνο. Ευτυχώς που τον βρήκα. Όσο γινόταν ο έλεγχος χειραποσκευών είμαι με το τηλέφωνο στο αυτί. Τον ρωτάω πόσο χρόνο θέλει να βγει η βίζα; βρες καμμια πιο σύντομη κλπ. Μου λέει -εδώ λέει συνήθως αμέσως αλλά μαξ 72 ώρες, κατέβασε αυτήν την εφαρμογή. Τώρα τη βρήκα. Την κατεβάζω και κάνω νέα αίτηση βιζας την 601 τώρα που πληρώνεις 20 δολάρια. Μένω τελευταίος επιβάτης. Τα μεγάφωνα να γκαρίζουν το ονομά μου και να προσπαθώ να τελειώσω να μη δέχεται το τσιπάκι του διαβατηρίου - ανοιχτό το NFC - ευτυχώς το πήδηξα δεν γινόταν αλλοιώς τσεκάρισμα προσώπου τέλος φτάνω να πληρώσω κλπ όσο έχω ιντερνετ στο αεροδρόμιο. Με αφήνει και ο υπεύθυνος της εταιρίας και πληρώνω. Ε μέχρι να κάτσω στη θέση μου ήρθε και μήνυμα από την εφαρμογή. Ουφφφφφφφ.

Σινγκαπούρη: Εκείνες τις μέρες είαχαμ Ισραήλ – Ιράν πόλεμο. Έχε πλάκα λέω να περνάει Ιραν. Δεν έπιανε το GPS εκεί μέσα να δω από που πάμε. Εξαιτίας που τα παράθυρα ήταν LCD και σκοτίνιαζαν ηλεκτρονικά. Περάσαμε Τουρκία – Κασπία- Αζερμπαϊτζαν – Τουρκμενισταν – Πακιστάν – Αφγανιστάν – Ινδία. Φτάνουμε μετά από 11 ώρες Σινγκαπούρη. Ωραίο αεροδρόμιο.
Σε 8 ώρες πέταγα. Ψάχνω κανα μέρος της προκοπής να τη πέσω λιγάκι, όλα κατειλιμμένα. Πάω στον γκισέ των τρανζιτ και έβγαλα το ένο εισιτήριο. Πράγματι είχε περάσει η βίζα μου. Εγκρίθηκε αυτόματα σε λίγα λεπτά. Όπως είπα παραπάνω. Άρα όσα έλεγε η ΑΡΜΟΔΙΑ υπάλληλος ήταν άκυρα που λέει και ο γιός μου.
Μερικές εικόνες από αεροδρόμιο. Θα το επισκευτούμε στον γυρισμό. Και θα πάμε και στη πόλη για μια μέρα. Τώρα τι θα μπορέσουμε να δούμε...ιδωμεν.

 

[intefix]

Θα πω τις εντυπώσεις μου μέχρι τώρα.
Έχω δει λίγο κέντρο βράδυ και μια μέρα, και λίγο νοτιότερα τη φύση. - Να πω ότι έχω 5 πρώτα ξαδέρφια εδώ και φιλοξενούμε-.
Μεγάλη σε έκταση η Μελβούρνη. Το κέντρο μόνο πυκνό με τους ουρανοξύστες και πολύ κόσμο.

Η Περιφέρεια χαμηλά σπίτια μεταναστών ξύλινα τα πιο παλιά, τουβλινα μετά - ίδιο στυλ - και τώρα πιο σύγχρονα. Το πολύ διόροφα. Θυμίζει Αμερική μάλλον. Πιο καθαρή όμως και πιο νοικοκύρηδες θα έλεγα. Δεν είδα μέχρι τώρα το χάλι της Αμερικής με τα παιδιά στα ναρκωτικά κλπ.

Πολυ-πολιτισμική σίγουρα. Δεν νομίζω κάποιος να διεκδικεί τα πρωτεία.

Προφανώς ο κυριότερος λόγος επίσκεψης - για μένα ήταν οι συγγενείς μου - είναι η φύση. Καμμία σχέση με την Ευρώπη. Τεράστια δέντρα κυρίως της οικογένειας των Ευκαλύπτων. Και άλλα κωνοφόρα και μη.
Δέντρα φυτά που δεν έχουμε δει.

 

[intefix]

Πήγαμε σε ένα Βουνάκι - Olinda - καμμία ώρα από δω. Τεράστια δένδρα Ευκαλύπτων και άλλα.
Δεύτερη βδομάδα στη Μελβούρνη και τα πέριξ.
Ας πω δυο λόγια για τον καιρό. Εδώ χειμώνας πλέον - δεν ξέρω τι γίνεται το ;καλοκαίρι - ο καιρός αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα. Σχεδόν όλες τις μέρες με λίγα σύννεφα και λίγη βροχή ιδιώτη νύχτα. Μια φορά είδα βροχή έντονη αλλά σύντομη. Ίσως πιο χειμώνα να γίνει εντονότερη. Κρύο οκ φοράω μπουφάν όποτε βγαίνουμε αλλά όχι έντονο κρύο

Προχτές λοιπόν κάναμε μια μεγάλη βόλτα - για τα ελληνικά δεδομένα, μικρή για δω - μέχρι τη χερσόνησο Mornington τέρμα κατω.
Βγήκαμε και στον ωκεανό. "Λιγο" πιο κάτω η Ανταρκτική.... λέμε τώρα. Φύσαγε του κερατά εκείνη τη μέρα.

Μου έκανε εντύπωση που δεν υπάρχουν μαγαζιά με καρέκλες έξω. Πουθενά δίπλα στη θάλασσα. Γιατί;
Κάναμε μια πεζοπορία 1-2 ώρες κατά μήκος της ακτής. Σε κάτι κουφά μονοπάτια με δέντρα που γέρνανε από τον αέρα που φυσάει εδώ. Μου θύμισαν Γαύδο.
Συνεχίσαμε και φτάσαμε σε έναν μεγάλο αμπελώνα. Εδώ όλα είναι τεράστια. Είχε και ένα εστιατόριο μέσα. Έξω είχε αγάλματα. Καλοφτιαγμένο μαγαζί. Φάγαμε, ήπιαμε και τα κρασάκια μας.
Πάμε για καφέ στο Mornington. Όλα κούπα. Με πολύ δυσκολία βρήκαμε κάποιο ανοιχτό.
Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Εξωτερικά πλέον.

Α άλλο κουφό εδώ. Δεν έχουν διόδια στους μεγάλους αυτοκινητόδρομους Freeway αλλά έχουν διόδια στο κέντρο της πόλης!!!

Πάμε σε επόμενη μέρα.
Πήγαμε στη St Tilda. Ήταν μια κακόφημη συνοικία με πουτανες και τα σχετικά. Τώρα έχει αναβαθμιστεί αρκετά. Είναι κοντά στο λιμάνι. Κατεβήκαμε με τα πόδια στη θάλασσα. Σε ένα λουνα- παρκ και μια αίθουσα συναυλιών. Περπατήσαμε μέχρι μέσα στο ντοκο.
Παίρνουμε το αμάξι - εύκολα πάντως

παρκάρεις στη πόλη - και πάμε σε ένα μουσείο επιστημών με πλανητάριο. Το μουσείο δεν έλεγε και πολλά πράματα. Περισσότερο για παιδάκια. Το πλανητάριο είχε θέμα σήμερα τις μαύρες τρύπες. Ωραίο να ξαπλώνεις και να βλέπεις τον ουρανό - σε παίρνει και κανας υπνακος - με διάφορες προβολές. Ένα αγαπημένο μου θέμα είναι και η αστρονομία.
Στη συνέχεια πήγαμε στη βιετναμέζικη συνοικία. Φτάσαμε στο ποτάμι. Εκεί είχε και κάτι κινέζικους ναούς. Στον περίβολο κόβανε βόλτες κάποιοι λαγοί. Πολλά και διάφορα πουλιά.
Πιο βράδυ πήγαμε κέντρο. Πήγαμε στο τελευταίο ελληνικό εστιατόριο δίπλα στη China town. Καλούτσικο φαγητό. Γενικά πιο ακριβά από Ελλάδα οι τιμές. Σε μερικές περιπτώσεις εξωφρενικά ακριβές.
Καταλήξαμε σε ένα ξενοδοχείο ουρανοξύστη να πιούμε το ποτό μας.

 

[intefix]

Το Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα έμεινα νότια στο Mornington. Μια παραθαλάσια πόλη στον κόλπο της Μελβούρνης. Βαφτίσαμε τον εγγονό της ξαδέρφης μου. Πήγαμε σε μια ορθόδοξη εκκλησία στο Red Rock στη Παναγία τη Καμαριανή. Κάπου το έχω ακούσει αυτό στην Ελλάδα αλλά δεν θυμάμαι. Στο μέρος είχα ξαναπεράσει στη προηγούμενη βόλτα που περιέγραψα παραπάνω. Ο καιρός ο συνιθισμένος της Μελβούρνης. 4 εποχές σε μια μέρα λένε εδώ.
Πάμε στο τραπέζι. Αρκετοί Έλληνες μετανάστες. Πιάσαμε τη κουβέντα. Μια χαρά είναι οι άνθρωποι εδώ. Τώρα 3 βδομάδες εδώ να σας πω: Μου φαίνεται ότι οι άνθρωποι έχουν λιγότερο άγχος από μας.

Δευτέρα ετοιμαζόμαστε να κάνουμε μια βόλτα αφού ήτανε σχετικά κοντά από το Mornington να πάμε στο Philip Island. Και να δούμε-ακούσουμε τη blow hole. Ξεκινάμε το λοιπόν να κάνουμε στην ουσία έναν μεγάλο κύκλο και να βγούμε πάλι στον ωκεανό της Ανταρκτικής.
Είναι και αυτό σε έναν κόλπο. Μια μικρογραφία της Μελβούρνης. Στο μέση δε του κόλπου έχει και ένα άλλο νησάκι το French Island. Παίρνουμε τον δρόμο Μ420. Στον δρόμο φάρμες και φάρμες. Τεράστιες εκτάσεις καλλιεργούμενες η βοσκούμενες. Φάρμες με αμπέλια με αρωματικά φυτά η απλά χορτάρια με αγελάδες και πρόβατα. Δεν σταματάμε λέμε σε μια φάρμα να δούμε τι γίνεται δω πέρα.

Φάρμα: Πράγματι σταματάμε σε μια οργανωμένη φάρμα με μουσείο εργαλείων επεξεργασίας γάλακτος. Από μηχανές αρμέγματος μέχρι συσκευαστήριο για τα προϊόντα που παρήγαγαν. Γάλα, γιαούρτι, τυριά, παγωτά κλπ. Αρκετός κόσμος σταμάτησε σαν και μας. Είχε και καφετέρια-εστιατόριο στη φάρμα. Παίρνουμε τους καφέδες μας την αράζουμε έξω και χαζεύαμε τα διάφορα ζώα της φάρμας. Από συζήτηση που είχαμε μας λένε ότι πουλάνε το γάλα κάποια σεντς και στα σούπερ μάρκετ το παίρνεις 3 δολαρια. Παντού η ίδια ιστορία εκμετάλευσης. Να βγαίνει η ψυχή του παραγωγού να παράξει κάτι και να του δίνουνε ίσα που να ζήσει.

blow hole: Συνεχίζουμε τον δρόμο προ το νησί του Φίλιππα που είπαμε. Εκεί λέει έχει πιγκουίνους που βγαίνουνε το βραδάκι και πέφτουν στον ωκεανό. Πριν φτάσουμε εκεί να πάμε λέει στη blow hole. ΣτΦτάνουμε σε ενα κάμπινγ θα έλεγα. Ένα μέρος που ήτανε για τροχόσπιτα - συρόμενα ώς επί το πλείστον - και σπιτάκια να νοικιάσεις. Δεν βρίσκαμε τη τρύπα που φυσάει. Ρωτάμε εδώ ρωτάμε εκεί πουθενά. Με τα πολλά σε ένα άλλο σημείο μας λένε που είναι. Κάπου εκεί κοντά. Πάμε στο μέρος αυτό. Ένας άγριος ωκεανός. Πολλές προειδοποιήσεις μην κατέβεις για ψάρεμα. Φόρα πάντα σωσίβιο. Σήμερα όμως είχε μια καταπληκτική μέρα και παρότι είχε αρκετό κύμα η τρύπα δεν βρυχάται όπως θα θέλαμε. Είχε κατι τύπους που κοιτάζανε για φάλαινες. Είχανε δυνατά κυάλια. Στο βάθος τουριτικά σκάφη για αυτό τον λόγο. Αν και νομίσαμε ότι είδαμε κάτι στο βάθος δεν είμαστε σίγουροι ότι είδαμε αυτά τα τεράστια θυλαστικά. Φεύγουμε.

Philips Island: Φτάνουμε στο San Remo. Το τελευταίο χωριό της στεριάς. Περνάμε τη γέφυρα Philips Island και μπάινουμε στο νησάκι. Ένα πανέμορφο μέρος. Το καλοκαίρι εδώ θα γίνεται χαμός φαντάζομαι. Συνεχίζουμε τον ένα κεντρικό δρόμο και φτάνουμε στη πρωτεύουσα Cowes.
Κατεβαίνουμε τέρμα παραλία. Σήμερα ήτανε για μπάνιο. Καταπληκτική ήσυχη θάλασσα. Είχε πια μεσημεριάσει. Αφού φάγαμε παίρνουμε τον δρόμο για τους Πιγκουίνους. Φτάνουμε σε λίγο. Μια ολόκληρη επιχείρηση όλο αυτό.
Μου λέει η ξαδέρφη μου που έχει έρθει προφανώς και άλλες φορές ότι παλιά ήτανε δωρεάν. Τώρα είχε 35 δολάρια το άτομο. Θα ανοίγανε τους Πιγκουίνους 17.30. Θέλαμε 2+ ώρες.
Θα νυχτώναμε στον γυρισμό. Οπότε δεν βγάλαμε εισιτήρια. Παίρνουμε το αυτοκίνητο και κάνουμε εξωτερική γύρα το πάρκο. Σε έναν κυκλικό χωμάτινο μονόδρομο. Όλος ο τόπος από γκρίζες χήνες, διάφορα ζώα μικρά καγκουρό πουλιά κλπ. Φτάνουμε σε κάτι εξέδρες ειδικά για να βλέπεις τον ωκεανό. Πολλοί Ασιάτες τουρίστες. (Ακόμα δεν τους ξεχωρίζω. Όλοι ίδιοι μου φαίνονται.) Παρότι που δεν φύσαγε τεράστια κύματα όταν σκάγανε στα βράχια. Ε με τα πολλά παίρνουμε τον δρόμο του γυρισμού. Νύχτωσε πιά. Σε μιάμιση ώρα φτάσαμε στη νοτιοανατολική Μελβούρνη που μένουμε.

 

[intefix]

Τη χτεσινή μέρα τη φάγαμε στη πόλη. Και το Βράδυ ήρθε ο ανηψιός μου με τον οποίο θα κάνουμε τα Road Trips το Great Ocean Rd και το Μελβούρνη - Σίδνεϋ. Γυρίσαμε το λοιπόν στο κέντρο της πόλης. Έχω ξαναπάει και μέρα και νύχτα. Και θα ξαναπάμε. Δεν νομίζω ότι μπορείς να εξαντλήσεις μια πόλη τόσων εκατομυρίων (5.5) με 2-3 βόλτες. Σήμερα πήγα μόνος μου. Βρεθήκαμε στο παλιό σταθμό με τα ρολόγια. Finders Street Station. Πήγαμε σε μικρά μαγαζάκια τρύπες για καφέ. Και κάπως πιο κεντρικά για φαγητό. Φοιτητικά στέκια μου κάνανε. Τα στενάκια με αρκετά γκράφιτι ωραία θα έλεγα. Η Ξεναγός μου μια νέα κοπέλα με πολύ καλά Ελληνικά παρότι 2η γεννιά εδώ. Οι σπουδές της δε γύρω από την Ελληνική φιλολογία. Πήγαμε σε βιβλιοπωλεία εκθέσεις κλπ.

Φαγητό: Το μεσημεράκι καταλήξαμε σε ένα γιαπωνέζικο. Με τα ανάλογα φαγητά. Μπορώ να πω ότι οι τιμές περίπου σαν τις δικές μας για να μην πω καλύτερες. Εδώ πχ το μενού του μαγαζιού που ήτανε σε ένα QR code στο τραπέζι. Αν σκεφτούμε ότι το δολάριο Αυστραλίας είναι 0.56 ευρώ σχεδόν τα μισά. Ότι βλέπεις τα μισά. Και οι μισθοί 3πλάσιοι τουλάχιστον, άρα είναι τζάμπα. Τουλάχιστον στο φαγητό. Λες γιαυτό τρώνε συχνά έξω; Όπως είπα φτηνό το φαγητό εδώ σχεδόν παντού. Ο κόσμος δεν τρώει το μεσημέρι σαν εμάς. Κάτι ψιλό το μεσημέρι, με ένα καλό πρωΙνό. Και κατά τις 19.00 τρώνε το κυρίως γεύμα τους. Υπάρχουν εδώ όλου του κόσμου οι κουζίνες. Δεν νομίζω να έχω δει αλλού τόσες πολλές και τέτοια ποικιλία.

Συγκοινωνία: Έχει η πόλη ένα περίεργο σύστημα τραίνων-μετρό. Χτες λοιπόν που κατέβηκα μόνος μου στη πόλη χάζευα τις γραμμές στον τοίχο του βαγονιού. Έχει καμμιά δεκαπενταριά γραμμές που είναι σαν ριζικό σύστημα δένδρου. Για μερικές στάσεις 3-4 γραμμές πάνε μαζί και μετά διακλαδίζονται. Στο κέντρο καταλήγουν όλες οι γραμμές σε έναν δακτύλιο μια λούπα που τη λένε και δω. Εσύ λοιπόν μπορεί να θες τη διπλανή στάση και πρέπει να κάνει αλογύρα - που λένε και στη Κρήτη - για να φτάσεις.
Εκείνο που μου έκανε επίσης εντύπωση είναι ότι οι ράγες είναι τσαπατσουλοφτιαγμένες. Χοροπηδάνε τα βαγόνια. Ιδίως στα τραμ. Και γιαυτό δεν τρέχουνε κιόλας. Μια απόσταση 15 χιλιομέτρων κάνει 40 λεπτά.
Έχει αρκετά μεγάλο δίκτυο τραμ και πολλά λεωφορεία. Εντύπωση κάνει που μια πόλη τόσο μεγάλη δεν έχει μετρό στο αεροδρόμιο. Τα φάγανε παλι τα λεφτά. Είναι μεγάλες οι αποστάσεις δεν βολεύει η συγκοινωνία και παίρνεις το αμάξι. Με όλα τα επακόλουθα.

Σιγκαπούρη: Χτες λοιπόν ήρθε και ο Βασίλης. Έχει πλάκα η συνέχεια. Ενώ δεν είχε τα ντράβαλα τα δικά μου με τη βίζα έκανε web-chekin κανονικά και όλα καλά φτάνει Σιγκαπούρη. Αφόρητη ζέστη και υγρασία λέει. Να δω πως θα τη παλέψουμε στην επιστροφή που έκανα την εξυπνάδα να έχουμε μεγάλο τράνζιτ για να δούμε την πόλη. Φτάνει λοιπόν η ώρα της αναχώρησης και αρχίζει ο διάλογος με την υπάλληλο.
- Που είναι τα εισιτήρια της επιστροφής; (Του στέλνω τη κράτηση)
- Αν δεν είχα βγάλει επιστροφή δεν θα ταξίδευα;
- Θα ταξίδευες.
- Τότε γιατί μου τα ζητάτε;
- Γιατί μου είπες ότι τα έχεις...
- Έχεις χαρτί από τη δουλειά σου ότι πας διακοπές; ( Ακούστε μαλακίες )
- Όχι εμείς είμαστε "χύμα" στη δουλειά μου. (Βλέπει τη κράτηση ωστόσο)
- Και γιατί γυρίζεις από Σίδνεϋ;
- Γιατί εσύ θα πήγαινες οδικώς Σίδνεϋ και θα γύρναγες να φύγεις από Μελβούνη; Να έκανες τον κύκλο;
- Εεεε μάλλον όχι..
- Τότε γιατί η ερώτηση;
Υπάλληλος αεροδρομίου Σιγκαπούρης. Να ήτανε αυστραλός παει στο διάλο...Συμπέρασμα: Οι βλάκες έχουν διασκορπιστεί παντού.

 

[apodrasi]

Βαφτίσαμε τον εγγονό της ξαδέρφης μου.

Έχω κι εγώ πρώτα ξαδέρφια που έχουν εγγόνια στη Μελβούρνη και στο Σίδνεϊ. Από περιέργεια ρωτάω: τα εγγόνια τους μαθαίνουν ελληνικά; Τα δικά μας όχι, παρότι οι γονείς τους (δεύτερη γενιά) μιλούν και γράφουν καλύτερα απ' τα ξαδέρφια μου που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Τα παιδάκια θέλουν, ζητούν να μάθουν, ιδιαίτερα κάθε που έρχονται Ελλάδα. Οι γονείς τους όμως δεν βλέπουν το λόγο.

Θα νυχτώναμε στον γυρισμό. Οπότε δεν βγάλαμε εισιτήρια.

Κρίμα. Δεν παρατηρείς μόνο τους πιγκουίνους που επιστρέφουν και που οι αντιδράσεις τους είναι τόσο "ανθρώπινες", αλλά και την κοινωνική τους οργάνωση.