Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Μαυροβούνιο Π.Γ.Δ.Μ. Σλοβενία Οδύσσεια-Ναζί-Μπύρες-Μπάλα-Σταρ-Δράκοι!

[Alex Loco]

Αφήνοντας πίσω το Zagreb μόλις στα τριάντα χιλιόμετρα φτάσαμε στα σύνορα της Σλοβενίας. Εκεί άλλο ένα αστείο γεγονός έγινε για ακόμα μια φορά με τη ταυτότητα του Τάκη. Ο φύλακας στα σύνορα αντί για Τζαβέλλας όπως ήταν το επίθετο του τον διάβασε τραβέλας! Κάτι που φυσικά μας έκανε να κλάψουμε στα γέλια . Τελικά αφού περάσαμε αγοράσαμε και τη βινιέτα που έπρεπε να έχεις για να μην σου βάλουνε πρόστιμο και φύγαμε καρφί για Λιουμπλιάνα. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη και όπως φημίζεται η Σλοβενία για το πράσινο ήταν ακριβώς έτσι γεμάτο δάση. Φτάσαμε αρκετά σύντομα αφού οι δύο πρωτεύουσες έχουν 130 χιλιόμετρα απόσταση. Προσπαθήσαμε πάλι να βρούμε μια συγκεκριμένη είσοδο της πόλης που θα μας έβαζε σχεδόν αμέσως στη πλευρά της πόλης που ήταν το hostel αλλά πάλι δεν τη βρήκαμε και απλά μπήκαμε από τη κεντρική είσοδο της πόλης προς το κέντρο. Το περιβάλλον φάνηκε ζεστό, ήρεμο, όμορφο και οι άνθρωποι καλοί και φιλόξενοι. Ρωτήσαμε σε ένα βενζινάδικο για την οδό του hostel και ένας τύπος μας είπε ακριβώς πώς να πάμε. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες του χαθήκαμε λίγο έκανα κι εγώ ένα λάθος αλλά τελικά βρεθήκαμε ακριβώς έξω από το Aladin hostel. Παρκάραμε και μπήκαμε μέσα με τις βαλίτσες. Έμοιαζε με hostel της ανατολής όπως μαρτυρούσε και το όνομα του.

Ενημερώσαμε ότι θα μείνουμε δύο μέρες πήραμε το κλειδί και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας. Ήταν πολύ όμορφο το hostel και εντυπωσιακό αλλά το δωμάτιο που είχε τέσσερα κρεβάτια κουκέτες ήταν πολύ μικροκαμωμένο. Αφού διαλέξαμε κρεβάτια και ξαπλώσαμε λίγο τα παιδιά που καπνίζαν είχαν ανοιχτό το παράθυρο αφού απαγορευόταν το κάπνισμα όταν ξαφνικά άρχισε να πέφτει καταρρακτώδης βροχή κάνοντας την είσοδο μας στη Σλοβενία αρκετά ρομαντική ειδικά με τη θέα που είχαμε από το δωμάτιο.

Αφού έβρεξε λίγη ώρα σταμάτησε και είπαμε να πάμε δίπλα στο supermarket που υπήρχε να πάρουμε τίποτα να βάλουμε στο ψυγείο μας να υπάρχει. Έπειτα αφού φάγαμε λίγο ξεκινήσαμε να βρούμε το γήπεδο της τοπικής ομάδας της Olimpija Ljubljana (ξέρω έχω κουράσει με τα γήπεδα αλλά μου αρέσει) για να βρω κασκόλ για τη συλλογή μου αλλά και να επισκεφτώ και το γήπεδο. Είχα βρει στο χάρτη που είναι ακριβώς το γήπεδο αλλά έπρεπε να βγούμε στο περιφερειακό και να πάμε στο δρόμο προς Αυστρία για να φτάσουμε στην άλλη πλευρά της πόλης που ήταν το γήπεδο. Επειδή όμως ήταν δύσκολη η πρόσβαση αποφασίσαμε να πάμε μέσα από τη πόλη κάτι που ήταν πολύ δύσκολο καθώς χαθήκαμε. Ρωτήσαμε πολλά αμάξια στη διαδρομή μας διαφώτισαν και τελικά μετά από κάποια ώρα το βρήκαμε ! Ήταν δίπλα ακριβώς με το γήπεδο του μπάσκετ. Και τα δύο στάδια εντός και εκτός ήταν πολύ όμορφα.


Αφού τριγυρίσαμε γύρω από το γήπεδο μήπως βρούμε κάποιο μαγαζί που να πουλάει αθλητικά προϊόντα τελικά δεν βρήκαμε τίποτα. Βγάλαμε φωτογραφίες και φύγαμε ξανά για το κέντρο της πόλης. Κάναμε πολύ ώρα να καταλάβουμε στο σύστημα parkingπου είχανε καθώς εκεί αν αφήσεις το αμάξι κάπου που δεν πρέπει η για παραπάνω ώρα από όσο πρέπει η σου κόβουνε πρόστιμο η το παίρνει ο γερανός κι έπρεπε να ρωτήσουμε αρκετό κόσμο για να καταλάβουμε. Τελικά βρήκαμε μια καλή θέση κοντά στο κέντρο. Εκεί υπήρχαν πολλά μαγαζιά αρκετός κόσμος κυρίως τουριστικός ωραίο περιβάλλον και κυρίως το ποτάμι και οι πολύ όμορφες γέφυρες που ήταν κάθε μία και με διαφορετική ιστορία. Ξεχώριζαν οι γέφυρα που είχε τέσσερις δράκους σε κάθε γωνία και η γέφυρα που πηγαίνουν τα ερωτευμένα ζευγάρια και γεμίζουν το κάγκελο με κλειδαριές που όπως λέει το έθιμο γιατί έτσι κλειδώνει η αγάπη τους.

Σε αυτή τη γέφυρα ο φίλος μου Ο Τάκης είχε την ευγενική διάθεση να μου αγοράσει μια κλειδαριά για να γράψω πάνω μου το όνομά μου και της κοπέλας μου της Φένιας.

Έπειτα αφού ψάχναμε για ώρες να πάρω κάποιο δώρο στη Φένια ένα κασκόλ για τη συλλογή μου και ένα αναπτήρα zippo για τη συλλογή του Laz. Αφού ψάχναμε πολλές ώρες σε μαγαζιά στενά πλατείες φάγαμε kebab ξανά όπως στη Κροατία και αποφασίσαμε να πάμε σε μια περιοχή εκεί κοντά που θύμιζε πολύ την οδό Βαλαωρίτου της Θεσσαλονίκης. Είχε ψαγμένα μαγαζιά και κόσμο που δεν έβλεπες στο κέντρο ειδικά το βράδυ αν και δεν περάσαμε θα ήταν σίγουρα όπως το φανταζόμασταν. Εκεί βρήκα επιτέλους ένα μαγαζί με αθλητικά είδη και κασκόλ αλλά ήταν κλειστό. Κι εκεί που κοιτούσαμε τη βιτρίνα και σχολιάζαμε τα κασκόλ ξαφνικά ένας τύπος με τζίβες μας είπε : ωπ από πού είστε ρε αλάνια! Να και κάτι που δεν περιμέναμε! Γνωριστήκαμε με το παιδί που έμενε τρία χρόνια στη Σλοβενία. Μας είπε ότι είχε έρθει για τον έρωτα τελικά ο έρωτας τελείωσε αλλά αυτός έμεινε εκεί.
Τον αφήσαμε και φύγαμε από το κέντρο να πάμε να πάρουμε το αμάξι να γυρίσουμε στο hostel αφού είχαμε κουραστεί πολύ ήμασταν όλη τη μέρα στο πόδι. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και αράξαμε. Τελικά η κούραση δεν μας άφησε να βγούμε κάποια βόλτα αλλά περάσαμε καλά κάνοντας πλάκα μεταξύ μας και κυρίως στο Τάκη που κοιμότανε και δεν καταλάβαινε τίποτα. Μας πήρε ο ύπνος μετά από λίγη ώρα εύκολα αφού η κούραση ήταν αρκετή μετά από 1500 χιλιόμετρα περίπου που είχαμε κάνει. Το επόμενο ξημέρωμα είχε υποχρεώσεις και αρκετή βόλτα στους όμορφους δρόμους της Λιουμπλιάνας.....

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Borealis]

''Μας είπε να σταματήσουμε στα δεξιά για έλεγχο. Μας ψάξανε ελαφρώς ,μας ρώτησαν που πάμε και αν είχαμε ναρκωτικά μαζί μας !''
'' Στο βάθος στον ουρανό υπήρχαν κάτι μπλε φώτα που έμοιαζαν με κεραυνούς και φαινόταν σαν τρέχανε πάνω στον ουρανό. Έπειτα σταματούσαν και ξανά ξεκινούσαν σε πολλές κατευθύνσεις.''

τελικά είχατε ή προλάβατε και τα πήρατε?

 

[Alex Loco]

xaxaxaxaxa και όμως το θέαμα ήταν αληθινό και ακόμα δεν έχουμε καταλάβει τι ήταν. Λες τα τσιγάρα που κάναμε στη στάση μας να είχαν τίποτα μέσα ??

 

[Alex Loco]

Ποντγκόριτσα- Ζάγκρεμπ μέσω Σαράγεβο.

Ξημέρωσε λοιπόν και αντικρίσαμε ένα όμορφο τοπίο γύρω μας που τη νύχτα δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε ακριβώς λόγο του πυκνού σκοταδιού. Πράσινο τοπίο παντού. Ομορφιά που αποθανατίσαμε με τις φωτογραφικές μηχανές βγάζοντας και εμάς και το μέρος. Και αφού ετοιμαστήκαμε πληρώσαμε και φύγαμε για το κέντρο της πόλης για να πάρουμε τα απαραίτητα να δούμε λίγο τη Podgorica το πρωί και να φύγουμε για ακόμα μια μεγάλη διαδρομή μέχρι το μακρινό Zagreb. Τα πράγματα φαινότανε ήρεμα και ωραία όπως και ο κόσμος. Βρήκαμε αρχικά να φάμε τα πρωινά μας αφού παρκάραμε δίπλα στο γήπεδο όπου προμηθεύτηκα και το κασκόλ της συλλογής που έκανα από την επίσημη boutique. Στεγαζόταν κάτω από το στάδιο της τοπικής Buducnost που βγάλαμε φωτογραφίες και μέσα και έξω, το οποίο ήταν υπό κατασκευή.

Έπειτα πήγαμε προς το κέντρο της πόλης να βρούμε κάποιο μαγαζί με σουβενίρ να πάρουμε τα αναμνηστικά μαγνητάκια και τον αναπτήρα zippo που έκανε συλλογή ο Laz. Εμείς σταθήκαμε τυχεροί καθώς βρήκαμε τα μαγνητάκια αλλά ο Laz όχι τόσο καθώς δεν βρήκε τίποτα και το άφησε για την επιστροφή προς Ελλάδα μήπως και έβρισκε σε κάποιο εμπορικό κέντρο. Είδαμε αρκετό μέρος της πόλης και αφού βγήκαμε και μια φωτογραφία στο μεγαλύτερο μνημείο του Μαυροβουνίου τη Millenium bridge ξεκινήσαμε το μακρύ ταξίδι αρχικά για τη Βοσνία και έπειτα αφού τη διασχίσουμε όλη το Ζάγκρεμπ της Κροατίας.

Αφού βγήκαμε από την Podgorica ανεβαίναμε όλο και πιο βόρεια αρχικά προς το Niksic τη μεγαλύτερη πόλη του βορρά και έπειτα προς τα σύνορα με τη Βοσνία. Η διαδρομή κυλούσε ωραία με μουσική και πλάκες διασχίζοντας τα βουνά το Μαυροβουνίου. Σαν χώρα είναι πράγματι γεμάτη βουνά που έχουν ένα βαθύ πράσινο προς το μαύρο! Αφού περάσαμε και το Niksic ήμασταν μέσα στα βουνά από τα δεξιά και διασχίζοντας ένα ποτάμι από τα αριστερά περνώντας από πάνω του αφού υπήρχαν τρεις γέφυρες και περνώντας κάτω από πάρα πολλές σήραγγες σκαμμένες μέσα στο βουνό. Πολλά φαράγγια σήραγγες ποτάμια γέφυρες έδειχναν το πιο όμορφο πρόσωπο του Μαυροβουνίου. Κάναμε την απαραίτητη στάση και φωτογραφίσαμε το υπέροχο τοπίο.

Έπειτα συνεχίσαμε την όμορφη διαδρομή που σε σύντομο χρονικό διάστημα καθώς το Μαυροβούνιο είναι αρκετά μικρό κρατίδιο, φτάσαμε στα σύνορα με τη Βοσνία. Το φυλάκιο ήταν στη καρδιά του βουνού σε ένα σημείο που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπάρχουν σύνορα. Περνώντας μια ξύλινη γέφυρα φτάσαμε μπροστά στο φυλάκιο. Υπήρχε έντονη ανησυχία γιατί μπήκαμε με δυσκολία στην Αλβανία και το Μαυροβούνιο που θεωρητικά μπορούσαμε σίγουρα να μπούμε με ταυτότητες ενώ στη Βοσνία ήταν έντονες οι αμφιβολίες μας. Οι φύλακες πάντως ήταν οι πιο ευγενικοί που μιλούσαν και αγγλικά. Μας ρώτησαν αν πάμε διακοπές και από πού ήμαστε. Πολύ απλά και εύκολα μας επέτρεψαν να περάσουμε και συνεχίσαμε ενθουσιασμένοι το ταξίδι μας με πρώτο προορισμό το Sarajevo για να αλλάξουμε λεφτά καθώς το φτωχό σύνορο δεν είχε κάποιο μαγαζί να μας αλλάξει σε βοσνικές μάρκες.
Η αρχική διαδρομή ήταν μέσα σε βουνά όπως και στο Μαυροβούνιο. Σταματήσαμε μετά από λίγο γιατί βρήκαμε μια βρύση με τρεχούμενο νερό από το βουνό και γεμίσαμε τα παγούρια μας. Ο δρόμος μας ήταν στενός και διπλός αλλά αν υπήρχε και αμάξι στο αντίθετο ρεύμα τότε τα πράγματα ήταν δύσκολα καθώς ο γκρεμός ήταν ένα βήμα από τα αυτοκίνητα. Όσο αφήναμε το βουνό άρχισε να ανοίγει ο δρόμος και να μπαίνουμε σε κεντρικό δρόμο. Τα χωριά της Βοσνίας ήταν πολύ φτωχά με λίγα σπίτια και με πολύ χαμηλή υποδομή. Βρήκαμε το πρώτο βενζινάδικο και γεμίσαμε με φτηνή αρκετά βενζίνη το ντεπόζιτο μας πληρώνοντας σε euro. H διαδρομή μέχρι το Sarajevo ήταν όμορφη και βγάλαμε και ένα βίντεο στο αυτοκίνητο που κάναμε πλάκες μεταξύ μας για να περάσει και η ώρα μέχρι να φτάσουμε.
Είχε φτάσει απογευματάκι όταν μπαίναμε στη πρωτεύουσα της Βοσνίας. Καταλάβαμε ότι θα φτάναμε το βράδυ αργά στο Zagreb. Θέλαμε να αλλάξουμε τα λεφτά μας και να φάμε τίποτα γιατί είχαμε να φάμε από το πρωί. Στην είσοδο της πόλης βρήκαμε ένα McDonalds αλλά μας είπαν ότι έπρεπε να μπούμε στη πόλη να αλλάξουμε τα λεφτά σε κάποιο ανταλλακτήριο και μετά να ξαναπάμε όπως και κάναμε με την ευκαιρία να πάρουμε μια γεύση από το Sarajevo που θα ερχόμασταν να μείνουμε σε τρεις μέρες από τότε. Μια όμορφη μαζεμένη πόλη καλά οργανωμένη με ένα μείγμα ανθρώπων και σχετικά καινούρια καθώς πριν δεκαπέντε και παραπάνω χρόνια ήταν στη δύνη του πολέμου και το Sarajevo ήταν βομβαρδισμένο. Αφού αλλάξαμε λεφτά πήγαμε φάγαμε και αφήσαμε πίσω το Sarajevo ανηφορίζοντας όλο και πιο πάνω.
Η διαδρομή ήταν δύσκολη καθώς για ένα μικρό διάστημα το εθνικό δίκτυο διέθετε ένα μικρό καινούριο κομμάτι αυτοκινητοδρόμου και όλοι οι υπόλοιποι δρόμοι ήταν μικροί και το ρίσκο μεγάλο να κάνεις προσπέραση. Διασχίζαμε ένα σωρό μικρά γραφικά χωριά με ελάχιστους κατοίκους και λίγα σπίτια αλλά με όμορφα φωταγωγημένα τζαμιά. Η νύχτα είχε απλωθεί σε όλο τον ουρανό κι εμείς αρκετά κουρασμένοι από τους βοσνικούς δρόμους φτάναμε ανυπόμονα στα σύνορα. Από εκεί είχαμε άλλα 140 χιλιόμετρα αλλά θέλαμε πως και πώς να περάσουμε σε κροατικά εδάφη για να ανανεωθούμε και ας είχαμε ακόμα δρόμο μπροστά μας.
Και επιτέλους φτάσαμε στα σύνορα με τη Κροατία. Εδώ μας ζήτησαν απλά ταυτότητες καθώς ήταν στην ευρωπαική ένωση κι έτσι μπήκαμε άνετοι και ωραίοι. Κάναμε και μια στάση να ενημερώσουμε τους δικούς μας ανθρώπους όπως μπορούσαμε γιατί ήταν και αρκετά αργά και θα είχαν ανησυχήσει. Ξεκινήσαμε και μπήκαμε στον αυτοκινητόδρομο και πλέον ήταν μια μεγάλη ευθεία μπροστά μας . Η κούραση δεν έλειπε σίγουρα από το καθένα μας αλλά πιο αδύναμος φάνηκε ο Τάκης που αποκοιμήθηκε δίνοντάς μας την ευκαιρία με το Laz να τον βγάζουμε φωτογραφίες! Με τον Spo να πατάει φουλ τα γκάζια στον αυτοκινητόδρομο φτάσαμε στο Zagreb σε μία ώρα και κάτι. Είχαμε σκοπό έξω από το Zagreb να πάρουμε μια στροφή που θα μας έβγαζε στο hostel μας που ήταν αρκετά έξω από τη πόλη. Όμως δεν βρήκαμε ποτέ αυτή τη στροφή κι έτσι μπήκαμε στη πόλη από την άλλη της πλευρά και είχαμε χαθεί ολοκληρωτικά από το στόχο μας που ήταν το hostel . Αρκετά αργά τη νύχτα και περιπλανημένοι στην Ευρώπη και τα Βαλκάνια ψάχναμε πλέον μια λύση μέσα στο κέντρο της πόλης καθώς αποδεχτήκαμε ότι δεν θα το βρίσκαμε ποτέ. Παρκάραμε στα στενά του Zagreb και εγώ με το Spo ρωτήσαμε τουλάχιστον σε 5 διαφορετικά hostel. Ένας τύπος ιδιοκτήτης ενός hostel που μας είπε ότι δεν είχε διαθέσιμο δωμάτιο μας είδε που ψαχνόμασταν και προσφέρθηκε να μας πάει να παρκάρουμε πίσω από το σταθμό των τρένων καθώς εκεί ήταν δωρεάν. Χωρίς αυτόν θα είχαμε σίγουρα φάει ακόμα ένα πρόστιμο. Τελικά αποφασίσαμε να μείνουμε σε ένα από αυτά τα hostel που ρωτήσαμε. Ήταν ένα ωραίο γωνιακό σε καλή τοποθεσία που το είχαν δύο κοπέλες. Ο Spo μάλιστα γούσταρε την μία! Εγώ με το που ανέβηκα στο δωμάτιο άνοιξα αμέσως το pc για να δω αν έχω μήνυμα από τη κοπέλα μου. Και είχα τα πιο όμορφα μηνύματα όπως το προηγούμενο βράδυ. Έπαιρνα δύναμη από την αγάπη της και προσπαθούσα να την κάνω να μην στεναχωριέται όσο δύσκολο ήταν και για τους δυο μας. Έπειτα αφού η ώρα ήταν τρεις τη νύχτα κάναμε όλοι μπάνιο με τη σειρά και πέσαμε για ύπνο μετά από μια κουραστική μέρα που περάσαμε από τρεις χώρες!......... Συνεχίζεται

 

[done]

μόλις τελειώσεις με τους έρωτες, πες και τίποτα για το Ζάγκρεμπ...περιμένω!

 

[Alex Loco]

ΖΑΓΚΡΕΜΠ

Το πρώτο πρωινό στο Zagreb βρήκε εμένα το Σπο και το Τάκη στους δρόμους να ψάχνουμε ανταλλακτήριο για να πληρώσουμε το hostelκαθώς δεν δέχονταν τα euroκαι είχαμε κάνει συμφωνία με τη κοπέλα να κρατήσει τις ταυτότητες μας κι εμείς να ψάξουμε κάπου να βρούμε ανοιχτό ανταλλακτήριο αν και ήταν Κυριακή. Εντωμεταξύ αφήσαμε το Laz να κοιμάται κι εμείς περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα στους δρόμους.

Τελικά αφού ήταν όλα κλειστά πήγαμε στο Sheratonτο 5στερο ξενοδοχείο και μας τα άλλαξαν. Επιστρέψαμε πίσω πληρώσαμε πήραμε και το Laz και φύγαμε να βρούμε το hostel μας που είχαμε κλείσει από την Ελλάδα και δεν είχαμε βρει. Στο χάρτη πιο νωρίς που τον ξανάβλεπα κατάλαβα ότι έπρεπε να βρούμε μια μεγάλη κεντρική οδό που ακολουθώντας την θα βγαίναμε από τη πόλη και θα βρίσκαμε μια αριστερή στροφή που θα μας οδηγούσε στο hostel. Και όπως είχα υπολογίσει βρήκαμε σχετικά εύκολα την οδό που έψαχνα και αρχίσαμε να αφήνουμε το κέντρο της πόλης βγαίνοντας σε ένα προάστιο που ο δρόμος μας οδηγούσε σε αδιέξοδο μπροστά και υπήρχαν οι επιλογές αριστερά και δεξιά με την δεξιά να μοιάζει πιο φυσιολογική καθώς από την άλλη κάθονταν μια παρέα νέγρων που ήταν περίεργη εικόνα και δεν ήταν ότι καλύτερο να πάμε από εκεί αλλά τελικά αφού δεν βρήκαμε τίποτα από την άλλη πήγαμε από εκεί. Όμως ήταν το απόλυτο αδιέξοδο αφού μας έβγαλε σε χωματόδρομο δίπλα στα τρένα και σε ένα έλος. Οπότε αποφασίσαμε να το παρατήσουμε και να πάμε να βρούμε μέσα στη πόλη ένα άλλο πιο φτηνό από αυτό που μείναμε. Κάθε αποτυχία και δύσκολη αλλά είχαμε συνηθίσει πλέον. Εδώ στο Βελιγράδι και στη Βουδαπέστη κοιμηθήκαμε στο αμάξι ανάμεσα σε στενά και κόσμο. Ευτυχώς είχα προνοήσει να κοιτάξω και κάποιο ακόμα hostel σε περίπτωση που δεν βρίσκαμε το δικό μας όπως κι έγινε.

Το άλλο hostel ήταν πιο φτηνό και μάλιστα και κοντά στο στάδιο Maksimir έδρα της DinamoZagreb που ήθελα πολύ να επισκεφτώ. Το hostel ήταν σε μια κάθετη πάνω στην οδό Maksimir και δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε μέσα στη μέση του δρόμου γι αυτό πήγαμε μέχρι το γήπεδο παρκάραμε και αφήσαμε αρχικά τα πράγματα στο αμάξι για να πάμε να δούμε αν υπάρχει δωμάτιο. Εκεί δίπλα ήταν και το πολύ όμορφο γήπεδο που εκτός από τα ωραία graffiti εκτός του γηπέδου ανεβαίνοντας κάτι κυλιόμενες σκάλες μπορούσες να θαυμάσεις από μια γωνία και το εσωτερικό του γηπέδου.

Αφού βγήκαμε και φωτογραφίες κατηφορίσαμε να βρούμε το ξενοδοχείο και τελικά καταφέραμε να το βρούμε. Κλείσαμε δωμάτιο σε καλή τιμή και βάλαμε τα κινητά να φορτίσουν. Προτιμήσαμε να βγούμε να φάμε κάτι και να αγοράσουμε διάφορα από το supermarketκαι μετά γυρίσαμε και ξεκουραστήκαμε αφού πρώτα φάγαμε ένα πολύ ωραίο κεμπάμπ. Το απόγευμα ο Σπο πήρε τηλέφωνο έναν φίλο του κροάτη που τον είχε φιλοξενήσει στην Ελλάδα πριν λίγα χρόνια. Αποφασίσαμε να βρεθούμε σε μια πλατεία για να μας πάει μια βόλτα στο Zagreb. Τον βρήκαμε αργά το απόγευμα και περπατήσαμε μέχρι το κέντρο της πόλης. Εκεί είχε αρχίσει ο τελικός του παγκοσμίου κυπέλου που έπαιζε η Γερμανία με την Αργεντινή και αφού αγοράσαμε μπύρες καθίσαμε με το πλήθος να παρακολουθήσουμε στη γιγαντοοθόνη τον τελικό.

Ο κόσμος ήταν με το μέρος της Γερμανίας καθόλου περίεργο αφού οι Κροάτες ήταν πάντα φίλοι με τους Γερμανούς. Και τελικά πανηγύρισε όλο το Zagrebτη νίκη της Γερμανίας. Εμείς είδαμε μόνο το πρώτο ημίχρονο. Μετά φάγαμε και μας πήγε ο Filip σε κάτι κρυφά δρομάκια με πολλά σκαλιά που οδηγούσαν στην άνω πόλη που υπήρχαν πολλά κάστρα μνημεία εκκλησίες η βουλή και διάφορα πάρκα μέσα στα δέντρα. Και ξαφνικά και πάλι μέσα στο κέντρο. Μέσα σε λίγα λεπτά μπορούσες να αλλάξεις εύκολα τοπίο.

Επειδή ήταν Κυριακή τα λεωφορεία ήταν δωρεάν. Έτσι χαιρετήσαμε το φίλο μας και γυρίσαμε στο hostel όπου και κοιμηθήκαμε. Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε ετοιμαστήκαμε πληρώσαμε και ξεκινήσαμε να βγαίνουμε από τη πόλη. Επόμενος προορισμός η γειτονική και κοντινή Λιουμπλιάνα πρωτεύουσα της Σλοβενίας...

 

[done]

μπα, δύσκολα θα ψάξω να βρω το γήπεδο και αγώνα Γερμανία-Αργεντινη όταν θα παω... (άτιμο χάσμα γενεών!) για πες και για τη Σλοβενια...

 

[joch]

1. ΟMG, τι εξάγουμε στα Βαλκάνια !!!!!
2. Aδελφέ όλα καλά.... όμως φωτό με κίτρινες μπλούζες δε βλέπω
ΓΙΝΕ ΑΡΗΣ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ.....Vamos

 

[Alex Loco]

1. ΟMG, τι εξάγουμε στα Βαλκάνια !!!!!
2. Aδελφέ όλα καλά.... όμως φωτό με κίτρινες μπλούζες δε βλέπω
ΓΙΝΕ ΑΡΗΣ ΝΑ ΓΟΥΣΤΑΡΕΙΣ.....Vamos

πάρε μία από Zagreb . και μια από πέρσι Βουδαπέστη έκανα τη βλακεία φέτος και δεν πήρα μπλούζα μαζί μου :/ όπως πέρσι στην Ουγγαρία!

 

[Alex Loco]

Αφήνοντας πίσω το Zagreb μόλις στα τριάντα χιλιόμετρα φτάσαμε στα σύνορα της Σλοβενίας. Εκεί άλλο ένα αστείο γεγονός έγινε για ακόμα μια φορά με τη ταυτότητα του Τάκη. Ο φύλακας στα σύνορα αντί για Τζαβέλλας όπως ήταν το επίθετο του τον διάβασε τραβέλας! Κάτι που φυσικά μας έκανε να κλάψουμε στα γέλια . Τελικά αφού περάσαμε αγοράσαμε και τη βινιέτα που έπρεπε να έχεις για να μην σου βάλουνε πρόστιμο και φύγαμε καρφί για Λιουμπλιάνα. Η διαδρομή ήταν πανέμορφη και όπως φημίζεται η Σλοβενία για το πράσινο ήταν ακριβώς έτσι γεμάτο δάση. Φτάσαμε αρκετά σύντομα αφού οι δύο πρωτεύουσες έχουν 130 χιλιόμετρα απόσταση. Προσπαθήσαμε πάλι να βρούμε μια συγκεκριμένη είσοδο της πόλης που θα μας έβαζε σχεδόν αμέσως στη πλευρά της πόλης που ήταν το hostel αλλά πάλι δεν τη βρήκαμε και απλά μπήκαμε από τη κεντρική είσοδο της πόλης προς το κέντρο. Το περιβάλλον φάνηκε ζεστό, ήρεμο, όμορφο και οι άνθρωποι καλοί και φιλόξενοι. Ρωτήσαμε σε ένα βενζινάδικο για την οδό του hostel και ένας τύπος μας είπε ακριβώς πώς να πάμε. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες του χαθήκαμε λίγο έκανα κι εγώ ένα λάθος αλλά τελικά βρεθήκαμε ακριβώς έξω από το Aladin hostel. Παρκάραμε και μπήκαμε μέσα με τις βαλίτσες. Έμοιαζε με hostel της ανατολής όπως μαρτυρούσε και το όνομα του.

Ενημερώσαμε ότι θα μείνουμε δύο μέρες πήραμε το κλειδί και ανεβήκαμε στο δωμάτιό μας. Ήταν πολύ όμορφο το hostel και εντυπωσιακό αλλά το δωμάτιο που είχε τέσσερα κρεβάτια κουκέτες ήταν πολύ μικροκαμωμένο. Αφού διαλέξαμε κρεβάτια και ξαπλώσαμε λίγο τα παιδιά που καπνίζαν είχαν ανοιχτό το παράθυρο αφού απαγορευόταν το κάπνισμα όταν ξαφνικά άρχισε να πέφτει καταρρακτώδης βροχή κάνοντας την είσοδο μας στη Σλοβενία αρκετά ρομαντική ειδικά με τη θέα που είχαμε από το δωμάτιο.

Αφού έβρεξε λίγη ώρα σταμάτησε και είπαμε να πάμε δίπλα στο supermarket που υπήρχε να πάρουμε τίποτα να βάλουμε στο ψυγείο μας να υπάρχει. Έπειτα αφού φάγαμε λίγο ξεκινήσαμε να βρούμε το γήπεδο της τοπικής ομάδας της Olimpija Ljubljana (ξέρω έχω κουράσει με τα γήπεδα αλλά μου αρέσει) για να βρω κασκόλ για τη συλλογή μου αλλά και να επισκεφτώ και το γήπεδο. Είχα βρει στο χάρτη που είναι ακριβώς το γήπεδο αλλά έπρεπε να βγούμε στο περιφερειακό και να πάμε στο δρόμο προς Αυστρία για να φτάσουμε στην άλλη πλευρά της πόλης που ήταν το γήπεδο. Επειδή όμως ήταν δύσκολη η πρόσβαση αποφασίσαμε να πάμε μέσα από τη πόλη κάτι που ήταν πολύ δύσκολο καθώς χαθήκαμε. Ρωτήσαμε πολλά αμάξια στη διαδρομή μας διαφώτισαν και τελικά μετά από κάποια ώρα το βρήκαμε ! Ήταν δίπλα ακριβώς με το γήπεδο του μπάσκετ. Και τα δύο στάδια εντός και εκτός ήταν πολύ όμορφα.


Αφού τριγυρίσαμε γύρω από το γήπεδο μήπως βρούμε κάποιο μαγαζί που να πουλάει αθλητικά προϊόντα τελικά δεν βρήκαμε τίποτα. Βγάλαμε φωτογραφίες και φύγαμε ξανά για το κέντρο της πόλης. Κάναμε πολύ ώρα να καταλάβουμε στο σύστημα parkingπου είχανε καθώς εκεί αν αφήσεις το αμάξι κάπου που δεν πρέπει η για παραπάνω ώρα από όσο πρέπει η σου κόβουνε πρόστιμο η το παίρνει ο γερανός κι έπρεπε να ρωτήσουμε αρκετό κόσμο για να καταλάβουμε. Τελικά βρήκαμε μια καλή θέση κοντά στο κέντρο. Εκεί υπήρχαν πολλά μαγαζιά αρκετός κόσμος κυρίως τουριστικός ωραίο περιβάλλον και κυρίως το ποτάμι και οι πολύ όμορφες γέφυρες που ήταν κάθε μία και με διαφορετική ιστορία. Ξεχώριζαν οι γέφυρα που είχε τέσσερις δράκους σε κάθε γωνία και η γέφυρα που πηγαίνουν τα ερωτευμένα ζευγάρια και γεμίζουν το κάγκελο με κλειδαριές που όπως λέει το έθιμο γιατί έτσι κλειδώνει η αγάπη τους.

Σε αυτή τη γέφυρα ο φίλος μου Ο Τάκης είχε την ευγενική διάθεση να μου αγοράσει μια κλειδαριά για να γράψω πάνω μου το όνομά μου και της κοπέλας μου της Φένιας.

Έπειτα αφού ψάχναμε για ώρες να πάρω κάποιο δώρο στη Φένια ένα κασκόλ για τη συλλογή μου και ένα αναπτήρα zippo για τη συλλογή του Laz. Αφού ψάχναμε πολλές ώρες σε μαγαζιά στενά πλατείες φάγαμε kebab ξανά όπως στη Κροατία και αποφασίσαμε να πάμε σε μια περιοχή εκεί κοντά που θύμιζε πολύ την οδό Βαλαωρίτου της Θεσσαλονίκης. Είχε ψαγμένα μαγαζιά και κόσμο που δεν έβλεπες στο κέντρο ειδικά το βράδυ αν και δεν περάσαμε θα ήταν σίγουρα όπως το φανταζόμασταν. Εκεί βρήκα επιτέλους ένα μαγαζί με αθλητικά είδη και κασκόλ αλλά ήταν κλειστό. Κι εκεί που κοιτούσαμε τη βιτρίνα και σχολιάζαμε τα κασκόλ ξαφνικά ένας τύπος με τζίβες μας είπε : ωπ από πού είστε ρε αλάνια! Να και κάτι που δεν περιμέναμε! Γνωριστήκαμε με το παιδί που έμενε τρία χρόνια στη Σλοβενία. Μας είπε ότι είχε έρθει για τον έρωτα τελικά ο έρωτας τελείωσε αλλά αυτός έμεινε εκεί.
Τον αφήσαμε και φύγαμε από το κέντρο να πάμε να πάρουμε το αμάξι να γυρίσουμε στο hostel αφού είχαμε κουραστεί πολύ ήμασταν όλη τη μέρα στο πόδι. Φτάσαμε στο ξενοδοχείο και αράξαμε. Τελικά η κούραση δεν μας άφησε να βγούμε κάποια βόλτα αλλά περάσαμε καλά κάνοντας πλάκα μεταξύ μας και κυρίως στο Τάκη που κοιμότανε και δεν καταλάβαινε τίποτα. Μας πήρε ο ύπνος μετά από λίγη ώρα εύκολα αφού η κούραση ήταν αρκετή μετά από 1500 χιλιόμετρα περίπου που είχαμε κάνει. Το επόμενο ξημέρωμα είχε υποχρεώσεις και αρκετή βόλτα στους όμορφους δρόμους της Λιουμπλιάνας.....

 

[done]

Μας είπε ότι είχε έρθει για τον έρωτα τελικά ο έρωτας τελείωσε αλλά αυτός έμεινε εκεί.

respect!

 

[Alex Loco]

respect!

το είπα έτσι ακριβώς όπως μας το είπε !! respect στο αλάνι!