Ινδία Μπανγκλαντές Οι πέντε από τις επτά αδελφές, μια ξαδέρφη και η Ντάκα

[Yorgos]

Το στρατιωτικό νεκροταφείο.

Φυσικά με θέα. Από τις πιο αμφιθεατρικές πόλεις που έχω δει ποτέ.

Έξω από τον καθεδρικό.

Και μέσα.

Και πάλι έξω, ρε τι τράβηξε κι αυτός ο δόλιος ο Ιησούς.

Η εκκλησία απέξω σχεδιάστηκε να θυμίζει σπίτι από τη Nagaland.

Πολεοδομικά τη λές και χαμούλη την Κοχίμα.

Αυτή την αηδία έτρωγε ο οδηγός.

Είσοδος στην Κασίμα.

Κι επισήμως το Sektenyo ονομάζεται "μίνι Hornbill".

Το αμφιθέατρο όπου λάμβαναν χώρα τα δρώμενα.

Καλαμοπτύστης.

Αυτοί κέρδισαν το διαγωνισμό χορωδίας.

Η μάσα ήταν για όλους.

Η ξεκούραση των πολεμιστών, κυριολεκτικά όμως.

Να και το πριόνι της ημέρας.

Κουραστική η φωτιά.

Άλλο παιχνίδι αυτό, με πετρούλες πάλι.

Στο περίπτερο των νικητών.

Η σβούρα ήθελε ειδική τεχνική.

Είχε πολλά αντίγραφα παραδοσιακών σπιτιών από οικισμούς διαφορετικών εθνοτήτων.

Τους χαιρόσουν πάντως, είχαν ενθουσιασμό οι άνθρωποι.

Ναγκαλαντικό πιτόγυρο.

Άλλη χορωδία, φοβερούς ήχους έβγαζαν.

O συνοδηγός που με πήρε για ωτοστόπ.

Και το λαογραφικό μουσείο.

Όπου διαπίστωνε κανείς πόσο παιχνιδιάρηδες κι αθλητικοί είναι στη Nagaland,

Εδώ λοιπόν είχε κάτι ενδιαφέροντα αρχαία.

Αυτός ο αρχαιολογικός χώρος ήταν κοντά στο αεροδρόμιο που θα πήγαινα την επόμενη.

Χαριτωμένο και το setting του μουσείου.

Ευκιαρία για βόλτα κατά την επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Όμορφα έφαγα, δεν έχω παράπονο.

 

[BASILISPAP]

Αυτή την αηδία έτρωγε ο οδηγός.
View attachment 498106

Καλημέρα, πρόκειται για το Doma and Pani, φύλλο μπετελ, ενας καρπός και λιγο όξινο για την ενίσχυση της απόδοσης. Θεωρείται καρκινογόνο.
Πολύ ιδιαίτερο ταξίδι, ευχαριστούμε πολύ για την περιγραφή Γιώργο!!

 

[poised]

Σε παρέα πρόσφατα μία είπε ότι είχε περάσει 6 μήνες στη "μία από τις επτά αδερφές"

ΥΓ. Για γιόγκα είχε πάει

 

[Yorgos]

Σε παρέα πρόσφατα μία είπε ότι είχε περάσει 6 μήνες στη "μία από τις επτά αδερφές"

View attachment 498157

ΥΓ. Για γιόγκα είχε πάει

ΚΛΑΜΑ!

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 20: Κάτι τσόντα αρχαία και άφιξη στην Καλκούτα​

Πάλι πρωινό στο κρεβάτι μου έφεραν, “μας κακομαθαίνετε κύριε πρέσβη” φάση. Στην Καλκούτα θα περνούσα το σημερινό βράδυ, αλλά την επόμενη θα πετούσα μεταμεσονύκτια, οπότε έκανα κράτηση μόνο για μια βραδιά.

Είχα κανονίσει το ταξί από την προηγούμενη και αφού καταφέραμε να βγούμε από την πόλη χωρίς πολλές καθυστερήσεις, είπα να του προτείνω να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη και να επισκεφθούμε για λίγα ευρώ παραπάνω κάτι αρχαία που υπήρχαν μέσα στην πόλη της Dimapur και φυσικά δέχθηκε. Το συγκεκριμένο χώρο τον είχα διαβάσει μόνο στις λίστες της nomadmania, κάπου σε ένα μουσείο είχε πάρει το μάτι μου και μια φωτογραφία, ε why not, με 5€ διαφορά δε θα έπεφτε έξω και ο προϋπολογισμός. Οπότε αντί να πάμε κατευθείαν στο αεροδρόμιο της Dimapur, μπήκαμε στην πόλη και ακολουθήσαμε το GPS το οποίο μας έφερε σε ένα χωματόδρομο που κατέληξε σε αδιέξοδο και συγκεκριμένα σε μια υπομονάδα ηλεκτρικής ενέργειας σ' ένα χωράφι. Ρωτήσαμε ένα γείτονα, μας έδειξε πώς έπρεπε να βγούμε για να καταλήξουμε ένα χιλιόμετρο πιο πέρα μέσα από κάτι άλλα στενάκιa που ίσα που χωρούσε το αυτοκίνητο, οπότε άρχισε να βλαστημάει ο ταξιτζής , ειδικά όταν χρειάστηκε να περάσει μέσα κι από ένα παζάρι καταράστηκε και τα 5€ έξτρα σε άπταιστα Nagamese, αλλα τελικά φτάσαμε. Ομολογουμένως ο χώρος ήταν πολύ ιδιαίτερος, τα περί “γιγιαντιαίας σκακιέρας” βέβαια ήταν λίγο τραβηγμένα, αλλά ήταν όμορφο, ιντριγαδόρικο και μυστηριακό το όλο θέαμα. Μιλάω για τα αρχαία του Kachari Rajbari, με τάφρο, πύλη και μπόλικες μυστήριες στηλες, 10ου μΧ αιώνα.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο, το οποίο ήταν μικροσκοπικό αλλά η γνωστή μας indigo ήταν στην ώρα της και με μια ολιγόωρη στάση στο πολύβουο και ανεξήγητα πανάκριβο αεροδρόμιο του Guwahati έφτασα στην Καλκούτα, αφού πρώτα ομολογώ πως καταβρόχθισα μια αφράτη και πικάντικη (όπως πρέπει δηλαδή, όχι ιταλικές αηδίες) πίτσα .

Η Καλκούτα είναι μια από τις ελάχιστες μεγάλες πόλεις της Ινδίας που μου έλειπε και την είχα αφήσει για το τέλος, ως ξέμπαρκη ξαδέρφη. Είχα διαβάσει βεβαίως ότι είναι πενταβρώμικη, με τρομερά επίπεδα φτώχειας και απίστευτα θορυβώδης, οπότε δε μου έκανε καμία αίσθηση η χορωδία από κλάξον κατά την άφιξη στο αεροδρόμιο, αντιθέτως η κίνηση δεν ήταν και τόσο τρομερή και τα πολλά φώτα στα μαγαζιά μου θύμισαν ότι πια είχε επιστρέψει στις πόλεις για τα καλά.

Με το κατάλυμα πάντως είχα πάλι τα ίδια: με το που έφτασα διαπίστωσαν ότι είμαι αλλοδαπός (τσακάλια), δεν είχαν άδεια φιλοξενίας ξένων οπότε με έστειλαν σε άλλο ξενοδοχείο με το οποίο συνεργάζονται, όπου επέμεινα να πληρώσουν αυτοί το ταξί και ψιλοτσακώθηκα όταν έφτασα επειδή ήθελαν να πληρώσω και τη διαφορά στην τιμή, την οποία τελικώς κάλυψαν αυτοί αφού έχασα κανά μισάωρο από τη ζωή μου επιπλέον.

Είχε νυχτώσει για τα καλά και πεινούσα. Βγήκα από το εκπάγλου καλλονής στενάκι όπου βρισκόταν το “νέο” αλλά όχι κακό ξενοδοχείο μου και, με τα περισσότερα μαγαζιά κλειστά πια, βρήκα ένα μπαρ να το πω; Ντίσκο; Εστιατόριο; Ένα φλωρινιώτικο μέρος πάντως με πλαστικοδερμάτινα πουφ, ντισκομπάλες και πέντε νέους μπάκουρες απέναντι που είχαν βγει για νυχτερινή έξοδο με τα καλά τους ντυμένοι ως ινδο-γυπαετοί με στρας και λευκά λουστρίνια, το οποίο όμως σέρβιρε εξαιρετικό dynamite chicken και μου έσωσε τη βραδιά. Και διαιτητικό και καυτερό, λουκούμι σκέτο. Έκανα και τις βόλτες μου ανάμεσα σε πληθώρα ακίνδυνων άστεγων και πήγα για ύπνο για να εξερευνήσω την Καλκούτα την επόμενη με πλήρεις δυνάμεις.

Διεκπαιρεωτική η σημερινή ημέρα, ες αύριον τα σπουδαία.

 

[Yorgos]

;Άφιξη στην Καλκούτα, πολιτισμός. Ίσως και όχι.

Εμένα μου αρέσει πολύ όταν με ευχαριστούν στα αεροδρόμια, το βρίσκω ωραία χειρονομία για να είμαι ειλικρινής.

Στο αεροδρόμιο του Guwahati δεν έβρισκες να κάτσεις η δε οχλαγωγία ήταν φοβερή.

Ο δρόμος προς το αεροδρόμιο της Dimapur χρήζει βελτίωσης, για να το πω κομψά.

Επιτέλους βρήκαμε την είσοδο στα αρχαία.

Όπου υπάρχουν κάποιες στήλες σε σχήμα φαλλού ατάκτως ερριμμένες.

Είναι λίγο ανακατεμένες οι φωτό αλλά δεν πειράζει. "Να, εκεί στο βάθος είναι ο αρχαιολογικός χώρος!", λέω όλο ενθουσιασμό στον ταξιτζή κοιτώντας το googlemaps. Μου έριξε ένα βλέμμα αποδοκιμασίας, όχι άδικα, κοντέψαμε να πάθουμε ηλεκτροπληξία.

Ορίστε τα βρήκαμε, τι γκρινιάζεις.

Αυτούς μουρμούραγε, εγώ τον έβγαζα φωτό, υπήρχε μια αλληλεπίδραση.

"Καλά σίγουρα εκεί είναι;" ρωτούσε ο αφελής. "Ναι βρε τι σου λέω, αφού το λέει ο γούγλης".

Όμορφα πράγματα, φαλλικώς πλασμένα.

Δεν είναι όλοι οι φαλλοί όρθιοι. Βγαλμένο απ' τη ζωή.

Μιλάμε για κλαμπάρα, πάρκινγκ, κλαμπ, εστιατόριο, μπαρ και γυποφωλιά μαζί, τρελό μαγαζί.

Δυσάρεστο θέαμα των 4-5 άστεγων σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Θλιβερό, μιλάμε για ανερχόμενη παγκόμσια δύναμη, αλλά εδώ που λέμε τα βλέπεις κι άλλού αυτά.

Αγαπάμε chicken dynamite.

 

[fotast]

Συνεπέστατος στις υποσχέσεις του

 

[Yorgos]

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 21: Καλκούτα, India par Excellence​

Έφτασε επιτέλους και η μέρα που θα έβλεπα την Καλκούτα, με αξίωσε ο Θεός να φτάσω στην πρωτεύουσα της Δυτικής Βεγγάλης. Και τι δεν είχα ακούσει: ότι δεν έχει αξιοθέατα, τέτοια φτώχεια δεν έχεις ξαναδεί, απίστευτη κίνηση, θα λιώσεις από τη ζέστη, είναι χάος, απόφυγέ την. Ρε στη Ντάκα έχετε πάει; Μια χαρά αποδείχθηκε η Καλκούτα, έως και ευχάριστη έκπληξη θα έλεγα εγώ.

Άφησα το σάκο μου στο ξενοδοχείο και πήρα τους -γεμάτους λουόμενους σε δημόσιες βρύσες!- δρόμους. Οι εικόνες ήταν κλασικής Ινδίας: άλλος πλενόταν με σαπούνι στο πεζοδρόμιο, άλλος -πιο τυχερός- έπλενε τα δόντια του σε κάποιο μπαλκόνι, κορναρίσματα, αρκετά σκουπίδια (αλλά σε καποία περίπτωση σε ...ντακικά επίπεδα), γραφικά μικρομάγαζα, μιναρέδες , ινδουιστικοί ναοί,απίστευτα τραμ όλα αυτά τα ντεζαβού που κάνουν την Ινδία αυτό που είναι.

Έκανα και μια προσπάθεια να βρω ένα παραδοσιακό φόρεμα που να αρέσει στην κοπέλα μου, αλλά ποιον κοροϊδεύουμε, πιο πιθανό ήταν να πάει η Ιντιάνα στου τελικούς του ΝΒΑ (ουπς), δεν της άρεσε τίποτε απ' ό,τι της έστειλα μέσω whatsapp και με απάλλαξε. Πέρασα από δυο τοπικές αγορές με πολύ χρώμα, πήγα να δω το Oberoi που δυστυχώς ήταν κλειστό λόγω επισκευών, πέρασα όμως από το Indian Museum που ως κτίριο ήταν μεγαλοπρεπές αλλά χρήζει συντήρησης . Ωραίο ήταν με κάποια εντυπωσιακά γλυπτά, ωραίο κομμάτι φυσικής ιστορίας και κάποια παλιά βιβλία αλλά για “σημαντικότερο μουσείο” τέτοιας χώρας το λες και underwhelming, άχαστο δεν είναι.

Θέλησα να δοκιμάσω τα διάσημα kati roll αλλα ήταν κλειστά όταν πέρασα και δεν ήθελα να περιμένω να ανοίξουν, όπως και να έχει το street food είναι τόσο ενδιαφέρον που βρήκα πολύ πράγμα να δοκιμάσω, πέρασα από το πλανητάριο, μου άρεσε ο Καθεδρικός που ήταν μια όαση ηρεμίας και κατευθυνθηκα στο Victoria Memorial, που για να είμαι ειλικρινής δεν είχα καταλάβει τι ακριβώς είναι. ΟΚ, ένα μνημείο που χτίστηκε από το Raj προς τιμήν της Βικτωρίας λίγα χρόνια μετά το θάνατό της, αλλά δεν είχα καταλάβει το μέγεθος -και την ομορφιά- του μέρους.

Ήδη πριν φτάσω άρχισε να ξεπροβάλλει το θηριώδες αλλά αρμονικό σύμπλεγμα με τους φοβερούς κήπους, που με εντυπωσίασε. Η ουρά για τα εισιτήρια ήταν μικρή, με ελάχιστους ξένους και πολλούς Ινδούς και στο εσωτερικό, πέραν του αναμενομένου αγάλματος της Βικτωρίας όπου ποζάριζαν τόσο πολλοί Ινδοί που δεν μπόρεσα να βγάλω μια φωτογραφία της προκοπής (τι μανία είναι αυτή να βγαίνουν φωτογραφίες μαζί με τα μνημεία; what's the point? ) , υπήρχαν εξαιρετικές φωτογραφίες από την οικοδόμηση του μνημείου και μπόλικοι πίνακες εποχής (λατρεύω). Ο τρούλος είναι εντυπωσιακός αλλά η καλύτερη θέα είναι απέξω, όπου το κτίριο καθρεπτίζεται στις τεχνητές λίμνες.

Πήρα ένα mototaxi και με λιγότερο από μισό ευρώ βρέθηκα στο κέντρο για να φάω σε ένα παραδοσιακό εστιατόριο που δε με ενθουσίασε κιόλας και πήρα το (πήχτρα) μετρό βγάζοντας εισιτήριο με Qr (!) με σκοπό να πάω στο Marble Palace. Πολύχρωμη η διαδρομή, η Ινδία είναι από τις καλύτερες χώρες στον κόσμο για να περπατάς τις πόλεις της, τρομερές εικόνες. Το παλάτι γνώριζα πως είναι κλειστό αλλά μου άρεσε πολύ απέξω και η βόλτα ήταν όλα τα λεφτά σε μια από τις αυθεντικότερες γειτονιές της πόλης, τι χρώματα, τι φαγητά, τι (βρωμερές ενίοτε) μυρωδιές.

Σειρά είχε η γέφυρα για την αγορά των λουλουδιών. Ήδη πριν φτάσω (πάντα με τα πόδια, αυτές είναι πόλεις για να κάνεις 30-40-50χλμ) άκουγα μια οχλοβοή σε περισσότερα ντεσιμπέλ από το σύνηθες (ναι, είναι δυνατόν) αλλά όταν έφτασα στη γέφυρα και κοίταξα από κάτω έπαθα πλάκα. Απίστευτο θέαμα, ένας τρελός συνωστιμσός από ανθρώπους που πουλούσαν, αγόραζαν, κουβαλούσαν λουλούδια σε όλα τα πιθανά χρώματα, να σπρώχνονται με κάρα με βόδια, μεταξύ τους, από κάτω τους πατημένα άνθη, φαγητά, σκατά όλα ένας καμβάς χάους, ιδρωτίλας, μπίχλας, εξωτισμού, αρωμάτων, χρωμάτων και κλασμάτων (δηλαδή κάποιος έκλασε κιόλας αλλά ας μην το κάνουμε θέμα). Εννοείται πως δεν αρκέστηκα στην -εξαιρετική ομολογουμένως- πανοραμική θέα της γέφυρας, αλλά κατέβηκα να σπρωχτώ, να βρωμίσω, να μυρίσω γιατί τι είναι η ζωή τι είναι ο άνθρωπος, τι είναι αυτός που πάτησα ΓΤΧΜ σβουνιά ήταν.

Πήρα άλλο ένα uberάκι με κατεύθυνση αυτή τη φορά το BBD, δηλαδή το οικονομικό κέντρο αυτής της τερατούπολης των 15 εκατομμυρίων ψυχών, που είχε επίσης ενδιαφέροντα κτίρια, όμορφους ναούς και λίγο πιο πέρα υπήρχε και το Birla Mandir, ένα σύμπλεγμα ναών που επιμελήθηκε στη σύγχρονη εποχή μια οικογένεια επιφανών Ινδών επιχειρηματιών όπου έπαθα ένα WOW ρε τι δουλειά σε μάρμαρο είναι αυτή; Πραγματικά κρίμα που είναι τόσο αυστηροί με την απαγόρευση φωτογραφιών γιατί μιλάμε για μουσικήη σκαλισμένη σε μάρμαρο, κάτι σε November Rain μου έκανε.

Είχα δει τα ωράρια και είχα αφήσει για το τέλος το ναό Kalighat, προφανώς αφιερωμένο στη θεά Κάλι, απ' όπου και πήρε και το όνομά της η πόλη. Τεράστια η ουρά για την είσοδο κι ήμουν ο μοναδικός ξένος τουρίστας, γιατί σίγουρα οι εγχώριοι ήταν αρκετοί. Κάποιοι πονηροί τους πλησίαζαν και τους έλεγαν ότι για ένα μπαξίσι μπορούσαν να τους πάνε από την πίσω πόρτα. Δεν τσίμπησα και μάλλον σωστά, αργότερα κατάλαβα ότι τους πάνε στον παραπλήσιο ναό, κάτι σαν παρεκκλήσι. Μου φάνηκε ότι η ουρά δε θα ήταν παραπάνω από μια ώρα έτσι όπως τα υπολόγισα, κι έκατσα, τη σήμερον ημέρα με το ίντερνετ δε βαριέται κανείς και πουθενά. Πράγματι, τόσο κράτησε η ουρά κι η αληθεια είναι ότι την άξιζε την αναμονή ο ναός.

Ήθελα το τελευταίο μου γεύμα στη χώρα να είναι πολύ καλό, πήγα στο courtyard corner όπου ο χώρος ήταν εξαιρετικός αλλά οι κριτικές αμφιλεγόμενες κι επειδή το σέρβις ήταν για τα μπάζα την έκανα με ελαφρά πηδηματάκια, ψάχνοντας λίγο κατέληξα στο σεμνό και ταπεινό Gopala's όπου παρότι ήμουν ανησυχητικά μόνος (ούτε ένας άλλος πελάτης) καταευχαριστήθηκα paneer και φοβερό πράσινο κάρι, α ρε Ινδία με τις φαγητάρες σου!

Γύρισα στο ξενοδοχείο, πήρα την αποσκευή μου και πήγα στο αεροδρόμιο, όπου με περίμεναν οι γνωστοί απαράδεκτοι έλεγχοι (έλεος ρε παιδιά με τα καλώδια) και μια βατή πτήση προς Αμπου Ντάμπι, όπου η πιστωτική κάρτα (Aegean Premium visa bonus, να τα λέμε τα καλά) μου κάλυψε όλα τα έξοδα (ναι και τα ταξί και τα φαγητά) που αναγκάστηκα να πληρώσω λόγω της παραμονής ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο ένεκα της απεργίας της 28/2. Είδα και το φίλο μου το Στέλιο, όλα καλά μου πήγαν.

Στο τελευταίο κεφάλαιο ακολουθεί μια αξιολόγηση της χώρας γενικώς (το ξέρω ότι δεν μπορείτε να κοιμηθείτε χωρίς τις αξιολογήσεις χωρών μου) αλλά και του ταξιδιού γενικότερα.

 

[Yorgos]

Πρωινό ντoυσάκι έξω από το ξενοδοχείο μου.

Πρωινό βουρτσισματάκι δοντιών.

Μαγαζάκια.

Σούπερ τραμ.

Φιλότιμη η κυριούλα, μου έδειξε όλα τα χρωματα, κανένα δεν έκανε στη μανδάμ μου.

Αγαπάμε υπαίθριες αγορές στην Ινδία.

Το κλειστό Ομπερόι.

Το Μουσείο της Ινδίας.

Δεν κατάφερα να τα δοκιμάσω

Πόσα λεφτά έχει βγάλει αυτός ο τύπος πια;

Τα' φαγα κι αυτά, πάαααρα πολύ ωραία.

Θα ορκιζόμουν ότι αυτός είναι ο Χοσέ Μαρτί

Kόσμος κοιμάται -και ζει- παντού. Αλλά εδώ που τα λέμε έτσι είναι το Σαν Φρανσίσκο πια, δε θα είναι η Καλκούτα;

Από μνημεία σκίζουν πάντως.

Χαριτωμένο και το πλανητάριο.

Όαση φρεσκάδας και ησυχίας ο καθεδρικός.

Και βουαλά και το μνημείο της Βικτωρίας.

Εξαιρετικό το φωτογραφικό υλικό μέσα, όπως και οι πίνακες εποχής.

Φοβερός ο τρούλος, αναπόφευκτα ό,τι κι αν φωτογραφίσεις θα έχει μέσα και χαμογελαστές οικογένειες να ποζάρουν.

Οι Ινδοί είναι ικανοί να κάνουν πικνίκ οπουδήποτε.

Πολύ βολικά και πρακτικά τα μοτοτάξι.

Και τσάμπα...

Δε διάλεξα σωστά εστιατόριο αυτή τη φορά. Fail.

Mωρε μπράβο και εισιτήρια με QR στο μετρό!

\

Το οποίο μετρό είναι μονίμως πήχτρα βέβαια.

Χαλλαρά.

Όρεξη να έχεις να περπατάς είναι η Καλκούτα, απόλαυση.

Α ναι, και το μαρμάρινο παλάτι.

Αγοράρες, γουστάρω.

Κι η αγορά με τα λουλούδια.

Ινδία σε αγαπώ.

αν και μοντέρνος, απίστευτος ναός.

Και το kalighat.

Aν προλάβαινα, με χαρά θα την ξανάβλεπα την ταινία.

Ωραίο το εστιατοριάκι αλλά από σέρβις δεν, οπότε την έκανα.

Κι έφαγα υπέροχα αλλού.