Pan Kai
Member
- Μηνύματα
- 23
- Likes
- 72
- Επόμενο Ταξίδι
- Κάπου που δεν έχω πάει
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ένα "Ταξίδι Ζωής"
Περιεχόμενα
Το δίλημμα στο οποίο βρισκόμουν ήταν πράγματι μεγάλο. Από τη μία, ήθελα πολύ να επιστρέψω άρον-άρον πίσω και να αποφύγω μεγαλύτερο διασυρμό. Από την άλλη, όμως, είχα και μια περηφάνεια, έναν εγωϊσμό. Τί θα έλεγαν οι δικοί μου, όταν με έβλεπαν να επιστρέφω 4 μέρες νωρίτερα;
Κι έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι μου! Ναι, το ξέρω ότι ήταν καθαρή τρέλλα, αλλά αφού είχα καφέ και τσιγάρα, δε με ένοιαζε και τόσο. "Θα τα βολέψω", σκέφτηκα, "κουτσά-στραβά".
Έτσι, πήρα το τρένο από Λονδίνο και ανέβηκα Εδιμβούργο. Βγήκα από το σταθμό και τράβηξα κατά το hostel. Στα αριστερά μου, βλέπω ένα λόφο κι απάνω του το κάστρο του Εδιμβούργου - να σημειώσω ότι, καθ' ότι Αύγουστος, η πόλη είχε βάλει τα γιορτινά της, μέσω του Φεστιβάλ της. Σταματάω, βγάζω το σακίδιο από την πλάτη μου, το ακουμπάω κάτω, γονατίζω κι αρχίζω να ψάχνω για την φωτογραφική μου μηχανή. Δε γινόταν να μην αποθανατίσω αυτή την εικόνα!...
Αμ, δε! Πουθενά η μηχανή! Άδειασα όλο το σακίδιο, έψαξα παντού, κάθε τσέπη και σχισμή, τίποτα! Κια τότε, μου περνάει μια σκέψη από το μυαλό, που με αφήνει έντρομο:
Η φωτογραφική μου μηχανή, μια Olympus με μεχάλο zoom, που αγόρασα λίγο πριν το ταξίδι και την οποία χρησιμοποίησα για πρώτη φορά στο ταξίδι, αναπαυόταν... μέσα στο ντουλάπι του δωματίου στο hostel, στο Λονδίνο! Πάω αμέσως σε θάλαμο, τηλεφωνάω στο hostel (μάλιστα, η κοπελλιά που δούλευε ρεσεψιόν μια από τις βάρδυες και την οποία πέτυχα στο τηλέφωνο, ήταν "δικιά μας"... Ελληνίδα... Κύπρια!) αλλά, όχι... Η μηχανή μου δεν βρέθηκε πουθενά! Δε θα ντραπώ να σας το πω: Έβαλα τα κλάμματα! Όχι τόσο για τη μηχανή, ούτε για τα 180 χιλιάρικα που μου είχε κοστίσει, όσο για τις φωτογραφίες που ήταν μέσα της και για αυτές που δε θα μπορώ να τραβήξω! (κΙ έτσι, όπως καταλαβαίνετε, από αυτό μου το ταξίδι δεν έχω ούτε μία φωτό ως ανάμνηση)!...
Περίλυπος, με μάτια κόκκινα ακόμα και με σκυμμένο το κεφάλι, παίρνω το δρόμο για το hostel, αφού πρώτα έκανα μια στάση στα Mc Donalds για να φάω. (Μάλιστα, στο γεύμα μου, είχα συντροφιά τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη: "Μίλησέ μου, μίλησέ μου, δε σε φίλησα ποτέ μου..."
...Ήταν η τελευταία φορά που έβαζα φαγητό στο στόμα μου, στο Ηνωμένο Βασίλειο!
Κι έτσι, αποφάσισα να συνεχίσω το ταξίδι μου! Ναι, το ξέρω ότι ήταν καθαρή τρέλλα, αλλά αφού είχα καφέ και τσιγάρα, δε με ένοιαζε και τόσο. "Θα τα βολέψω", σκέφτηκα, "κουτσά-στραβά".
Έτσι, πήρα το τρένο από Λονδίνο και ανέβηκα Εδιμβούργο. Βγήκα από το σταθμό και τράβηξα κατά το hostel. Στα αριστερά μου, βλέπω ένα λόφο κι απάνω του το κάστρο του Εδιμβούργου - να σημειώσω ότι, καθ' ότι Αύγουστος, η πόλη είχε βάλει τα γιορτινά της, μέσω του Φεστιβάλ της. Σταματάω, βγάζω το σακίδιο από την πλάτη μου, το ακουμπάω κάτω, γονατίζω κι αρχίζω να ψάχνω για την φωτογραφική μου μηχανή. Δε γινόταν να μην αποθανατίσω αυτή την εικόνα!...
Αμ, δε! Πουθενά η μηχανή! Άδειασα όλο το σακίδιο, έψαξα παντού, κάθε τσέπη και σχισμή, τίποτα! Κια τότε, μου περνάει μια σκέψη από το μυαλό, που με αφήνει έντρομο:
Η φωτογραφική μου μηχανή, μια Olympus με μεχάλο zoom, που αγόρασα λίγο πριν το ταξίδι και την οποία χρησιμοποίησα για πρώτη φορά στο ταξίδι, αναπαυόταν... μέσα στο ντουλάπι του δωματίου στο hostel, στο Λονδίνο! Πάω αμέσως σε θάλαμο, τηλεφωνάω στο hostel (μάλιστα, η κοπελλιά που δούλευε ρεσεψιόν μια από τις βάρδυες και την οποία πέτυχα στο τηλέφωνο, ήταν "δικιά μας"... Ελληνίδα... Κύπρια!) αλλά, όχι... Η μηχανή μου δεν βρέθηκε πουθενά! Δε θα ντραπώ να σας το πω: Έβαλα τα κλάμματα! Όχι τόσο για τη μηχανή, ούτε για τα 180 χιλιάρικα που μου είχε κοστίσει, όσο για τις φωτογραφίες που ήταν μέσα της και για αυτές που δε θα μπορώ να τραβήξω! (κΙ έτσι, όπως καταλαβαίνετε, από αυτό μου το ταξίδι δεν έχω ούτε μία φωτό ως ανάμνηση)!...
Περίλυπος, με μάτια κόκκινα ακόμα και με σκυμμένο το κεφάλι, παίρνω το δρόμο για το hostel, αφού πρώτα έκανα μια στάση στα Mc Donalds για να φάω. (Μάλιστα, στο γεύμα μου, είχα συντροφιά τη φωνή της Νάνας Μούσχουρη: "Μίλησέ μου, μίλησέ μου, δε σε φίλησα ποτέ μου..."
...Ήταν η τελευταία φορά που έβαζα φαγητό στο στόμα μου, στο Ηνωμένο Βασίλειο!