Pan Kai
Member
- Μηνύματα
- 23
- Likes
- 72
- Επόμενο Ταξίδι
- Κάπου που δεν έχω πάει
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ένα "Ταξίδι Ζωής"
Περιεχόμενα
Τελείωσα, που λέτε, το φαγητό μου, και πήρα το δρόμο για το hostel. Όλα καλά, δε χρεώθηκα κάτι παραπάνω από αυτά που περίμενα. Ανέβηκα στο δωμάτιο, κι έπεσα κουρασμένος (περισσότερο ψυχικά) για ύπνο.
Την επομένη το πρωϊ, νά'μαι πάλι στο σταθμό του τρένου. Γλασκώβη... 40 χλμ. απόσταση, σε μισή ωρίτσα την είχα κάνει, οπότε είχα σχεδόν όλη μέρα στη διάθεσή μου για να δω την πόλη. Έλα, όμως, που έτυχε κείνη τη μέρα να παίζει η ΑΕΚ με την Glasgow Rangers! Κι έτσι, προορισμός μου ήταν μια σκωτσέζικη παμπ, λίγο πιο κάτω από το hostel που στρατοπέδευσα.
Μπαίνω μέσα, παραγγέλνω μια μπύρα και κάθομαι σ' ένα τραπεζάκι. "Θα βάλεις τον αγώνα"; είπα στο μπάρμαν... Με το που του το είπα, αυτός άλλαξε κανάλι στην τηλεόραση κι έβαλε το ματς (έβρεχε κιόλας, θυμάμαι... όχι πολύ έντονα, αυτό το "σπαστικό").
Λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, βάζουμε γκολ! "Τώρα",΄λέω γώ, "τί κάνουμε; Πανηγυρίζουμε ή καθόμαστε στα αυγά μας;". Άφησα να μου ξεφύγει ένα "γιες" με τη χαρακτηριστική κίνηση της γροθιάς, που μόνο εγώ το άκουσα, και συνέχισα να παρακολουθώ τον αγώνα.
Στο ημίχρονο, σηκώθηκα και πήγα στο μπαρ να πάρω άλλη μια μπυρίτσα. Ε, λοιπόν, όσοι από τους θαμώνες βρισκόντουσαν ήδη εκεί, ή όσοι ερχόντουσαν να παραγγείλουν, μου έσφιγγαν το χέρι και μου έδιναν συγχαρητήρια!!! Καμάρι, εγώ μιλάμε... σα γύφτικο σκεπάρνι! Και να τα χαμόγελα, και να τα συγχαρήκια. Μη σας τα πολυλογώ, ο αγώνας έληξε 1-0 υπέρ της ΑΕΚ, μέσα στη Σκωτία!
Κι εγώ, πήρα το δρόμο για το hostel... Αυτές οι 2 μπύρες ήταν ότι είχα βάλει στο στόμα μου όλη μέρα. Παραδόξως, όμως, δεν πείναγα! (Ευτυχώς, κιόλας, έτσι;...) Κάτι η νιότη μου, κάτι ο ενθουσιασμός μου για το ταξίδι, κάτι που με μάγεψε η Σκωτία, κάτι η νίκη της ΑΕΚ, με έκαναν να ξεχάσω το αίσθημα της πείνας. Πάλι καλά!
Και ξημερώνει η άλλη μέρα... Βουρ για το Κάρντιφ! Είναι και λίγο μακρυούτσικα, πανάθεμά το!...
Την επομένη το πρωϊ, νά'μαι πάλι στο σταθμό του τρένου. Γλασκώβη... 40 χλμ. απόσταση, σε μισή ωρίτσα την είχα κάνει, οπότε είχα σχεδόν όλη μέρα στη διάθεσή μου για να δω την πόλη. Έλα, όμως, που έτυχε κείνη τη μέρα να παίζει η ΑΕΚ με την Glasgow Rangers! Κι έτσι, προορισμός μου ήταν μια σκωτσέζικη παμπ, λίγο πιο κάτω από το hostel που στρατοπέδευσα.
Μπαίνω μέσα, παραγγέλνω μια μπύρα και κάθομαι σ' ένα τραπεζάκι. "Θα βάλεις τον αγώνα"; είπα στο μπάρμαν... Με το που του το είπα, αυτός άλλαξε κανάλι στην τηλεόραση κι έβαλε το ματς (έβρεχε κιόλας, θυμάμαι... όχι πολύ έντονα, αυτό το "σπαστικό").
Λίγο πριν το τέλος του πρώτου ημιχρόνου, βάζουμε γκολ! "Τώρα",΄λέω γώ, "τί κάνουμε; Πανηγυρίζουμε ή καθόμαστε στα αυγά μας;". Άφησα να μου ξεφύγει ένα "γιες" με τη χαρακτηριστική κίνηση της γροθιάς, που μόνο εγώ το άκουσα, και συνέχισα να παρακολουθώ τον αγώνα.
Στο ημίχρονο, σηκώθηκα και πήγα στο μπαρ να πάρω άλλη μια μπυρίτσα. Ε, λοιπόν, όσοι από τους θαμώνες βρισκόντουσαν ήδη εκεί, ή όσοι ερχόντουσαν να παραγγείλουν, μου έσφιγγαν το χέρι και μου έδιναν συγχαρητήρια!!! Καμάρι, εγώ μιλάμε... σα γύφτικο σκεπάρνι! Και να τα χαμόγελα, και να τα συγχαρήκια. Μη σας τα πολυλογώ, ο αγώνας έληξε 1-0 υπέρ της ΑΕΚ, μέσα στη Σκωτία!
Κι εγώ, πήρα το δρόμο για το hostel... Αυτές οι 2 μπύρες ήταν ότι είχα βάλει στο στόμα μου όλη μέρα. Παραδόξως, όμως, δεν πείναγα! (Ευτυχώς, κιόλας, έτσι;...) Κάτι η νιότη μου, κάτι ο ενθουσιασμός μου για το ταξίδι, κάτι που με μάγεψε η Σκωτία, κάτι η νίκη της ΑΕΚ, με έκαναν να ξεχάσω το αίσθημα της πείνας. Πάλι καλά!
Και ξημερώνει η άλλη μέρα... Βουρ για το Κάρντιφ! Είναι και λίγο μακρυούτσικα, πανάθεμά το!...