ΗΠΑ Ο Άγιος Φραγκίσκος της Καλιφόρνιας.

[Delmem38110]

Ο Πύργο Coit.

Βγαίνοντας από το καράβι μετά την επίσκεψη στην βραχονησίδα απάτη του Αλκατράζ είπαμε να συνεχίσουμε αριστερά προς την αποβάθρα 39.

Όμως ακριβώς απέναντι σε μικρή απόσταση δέσποζε ένα μεγάλο περίεργο κτήριο στη κορυφη ενός λόφου.
Ανοίγω τους χάρτες και μάθαμε το όνομα του, πύργος Coit.


Χτισμένος πάνω στο Telegraf Hill με έτος ολοκλήρωσης κατασκευής το 1933 (τέτοια αρχαία έχουν οι Αμερικάνοι) είναι ίσως ο πιο εικονικός πύργος της πόλης.

Η επίσκεψη γίνετε για τη θέα μεν που είναι ανεμπόδιστη σε 360 μοίρες από τον τελευταίο όροφο αλλά και για τις ανατρεπτικές για την εποχή του τοιχογραφίες που είναι στο λόμπι.
Διαβάζω πως αυτός ο πύργος υπήρξε κάποτε επίκεντρο πολικής αναταραχής όταν κάποιοι πίστευαν ότι οι τοιχογραφίες του είχαν κουμουνιστικά θέματα.
Μερικοί από τους καλλιτέχνες είχαν επηρεαστεί από τον Μεξικανό καλλιτέχνη Ντιεγκο Ριβιέρα.
Ο πύργος καθυστέρησε να ανοίξει και είχαν σαν σκέψη την καταστροφή των τοιχογραφιών. Τελικά τον Οκτώβριο του 1934 άνοιξε μετά από πολλές διαμάχες με τις τοιχογραφίες ανέπαφες.

Στο telegram hill μπορείς να ανέβεις με αυτοκίνητο αλλά προτείνω ανάβαση με τα πόδια, αρχίζοντας απο μια σιδερένια, σχεδόν κάθετη σκάλα, που ξεκινάει στο τέλος της οδού filbert (ένας πολύ μικρός δρόμος) κάθετη της οδού sansomet που με τη σειρά της συνδέετε με την παραλιακή και την αποβάθρα 29.

Τα σκαλοπάτια δικαίως έχουν το όνομα Greenwich Steps.

Η κουραστική άνοδος αποζημιώνει καθώς περνάει μέσα από μια γειτονιά χτισμένη στη πλαγιά τον λόφου σε διαφορά επίπεδα με πολύ όμορφες ξύλινες και μη μονοκατοικίες με μεγάλες καταπράσινες αυλές γεμάτες δέντρα και λουλούδια αριστερά και δεξιά.
Ανεβαίνοντας η σιδερένια σκάλα θα δώσει τη θέση του σε ξύλινη και μετά σε τσιμεντένια και μετά πάλι σε ξύλινη και πάει λέγοντασ μέχρι την κορυφή.

Αρκετά από τα σπίτια αν και περιποιημένα φαινόντουσαν κλειστά. Υπήρχαν φύλα στισ αυλές και το γρασίδι δεν ήταν φρεσκοκουρεμένο. Προφανώς οι ιδιοκτήτες να έλειπαν η τα χρησιμοποιούν παροδικά..

Ένα άλλο ερώτημα που έρχεται στη σκέψη είναι πως οι ένοικοι αυτών των σπιτιών πηγαινοέρχονται καθημερινά πως μεταφέρουν τα ψώνια τους εκεί και πως ζουν σε τέτοια κλίση εδάφους όπου είναι χτισμένα τα σπίτια. Ειδικά αν έχουν μια κάποια ηλικία.
Υπήρχαν δυο δρόμοι κάθετοι προσβάσιμοι με αυτοκίνητο, αλλά και πάλι για τα σπίτια που βρίσκονται χαμηλά η λίγο πια κάτω από τη μέση είναι καθημερινός γολγοθάς.

Η αποθέωση ήταν βέβαια προς το τέλος της ανόδου στην οδό montgomery. Μια πανέμορφη τριώροφη μονοκατοικία στα αριστερά με δικό της κλειστό πάρκινγκ και ίσως πισίνα στην οροφή. Το κόστος αγοράς πρέπει να ήταν τεράστιο. Γενικά η περιοχή είναι παρά πολύ ακριβή. Είσαι στο κέντρο της πόλης αλλα την πόλη δεν την βλέπεις πουθενα.
Η θέα από εκείνο το σημείο δίνει ρέστα. Και η ησυχία της περιοχής φυσικά.
Στην κουβέντα που κάναμε συμφωνήσαμε ότι δεν αρκούν μόνο τα χρήματα για την αγορά ενός τέτοιοι ακινήτου αλλά και συνεχόμενο πολύ υψηλό εισόδημα για τη συντήρηση του.

Λίγα μέτρα πιο πάνω και φτάσαμε στο κήπο που περιστοιχίζει τον Πύργο, ακολουθώντας το τσιμεντένιο μονοπάτι είδαμε την είσοδο. Μας υποδέχτηκε ένας πολύ χαρούμενος κύριος που πρέπει να ήταν 70, μας ρώτησε από που είμαστε και μας είπε μια ζέστη καλημέρα στα ελληνικά. Πληρώσαμε 10 δολάρια για το εισιτήριο και μπήκαμε στην ουρά.

(Είδαμε αρκετούς ανθρώπους σε μεγάλη ηλικία να δουλεύουν στη σύντομη επίσκεψη μας. Δεν με χαροποίησε το γεγονός αυτό.)

Ο χρόνος αναμονής δεν πάει χαμένος γιατί μπορείτε να θαυμάσετε τις τοιχογραφίες μέχρι και την είσοδο του ασανσέρ. Για όσους έχουν κουραστεί από την ανάβαση υπάρχουν πάγκοι όπου μπορούν να καθίσουν και να ξεκουραστούν η μπορείτε να πάρετε μια πρώτη γεύση από το τι σας περιμένει στην κορυφή απολαμβάνοντας την θεά από τον χώρο του πάρκινγκ μπροστά από τον πύργο βγάζοντας σελφι η παίρνοντας ένα καφέ από την καντίνα που έχει εκεί.
Για να ξεδιψάσετε πρόσεξα βρύσες με πόσιμο νερό λίγα σκαλοπάτια πιο κάτω.

Το ασανσέρ είναι λίγο αργό αλλά και σε οδηγεί σχεδόν στην κορυφή. Μετά λίγα σκαλιά ακόμα και φτάσατε.

Από εκεί μπορείτε να δείτε ανεμπόδιστα όλη την πόλη του Αγίου Φραγκίσκου της Καλιφόρνιας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Delmem38110]

Αλκατράζ.



Ξυπνήσαμε νωρίς όπως όλα τα πρωινά όλες τις μέρες των διακοπών. Δεν είχαμε προσαρμοστεί όπως πρέπει στις αλλαγές ώρας.

Η πόλη μας περίμενε να την εξερευνήσουμε στις 4 μέρες που μας μέναμε.
Άλλοι θα πουν λίγο, άλλοι πολύ
Κατεβήκαμε πήραμε πρωινό αρχίζοντας τη μέρα.

Βγαίνοντας αγόρασα ένα μεγάλο αμερικανικό καφέ από το γωνιακό σταρμπαξ (venti τον ζητάς στο πιο μεγάλο μέγεθος από την ιταλική λέξη venti, 20 ουγκιές δηλαδή). Μάθαμε κάτι και σήμερα.

Πήραμε τον δρόμο για την παραλία όπου είναι οι αποβάθρες. Έχει πολλές
Εγώ μέτρησα 39.
Μερικές ήταν κλειστές, μερικές φιλοξενούσαν καταστήματα, μερικές ήταν χώρος αναχώρησης για τα γύρω μέρη με καράβι.
Εμείς έπρεπε να πάμε στην 39 για να παίρναμε το καράβι που πάει Sausalito και από εκεί να ανέβουμε στην χρυσή γέφυρα.
Ο ήλιος άρχισε να ανεβαίνει αλλά η θερμοκρασία δεν ήταν καλοκαιρινή στα φόρτε της, είχε μια σχετική δροσιά. Φέτος δεν είχαν και το καλύτερο καλοκαίρι στο όρμο μου είπαν. αυτό για μας δεν ήταν πρόβλημα. Προτιμούσαμε τη δροσιά από την πολύ ζέστη.

Μου αρέσουν οι δρόμοι στην Αμερική, είναι τεράστιοι, αδικαιολόγητα τεράστιοι, όπως και τα πεζοδρόμια τους. Τα χαίρεσαι.
Απολαμβάνεις να περπατάς και να κοιτάς αριστερά και δεξιά χωρίς κίνδυνο να καταλήξεις εκτός η να τρακάρεις με τον απέναντι αφού έχεις πολύ χώρο.
Και οι διαβάσεις. Τεράστιες….
Όλα είναι μεγάλα σε αυτή την χώρα. Και τα αμάξια…..
και τεσλα πολλά τεσλα..

Περπατώντας αργά είδαμε κόσμο να μπαίνει στην αποβάθρα για το Αλκατράζ,
Θα έρθουμε αύριο, αλλά πάμε να δούμε τα ωράρια λέω.
Ένας πιτσιρικάς που ήταν στην είσοδο μας είπε ότι δεν έχει εισιτήρια διαθέσιμα μέχρι και 4 μέρες μετά και αν θέλαμε να πάμε θα έπρεπε να ρωτήσουμε το εκδοτήριο αν μπορεί να μας χώσει σε αυτό το δρομολόγιο. Ήταν και το πρώτο.
Μου φάνηκε λίγο περίεργο αλλά έπεσα στην παγίδα (δεν ήταν και η πρώτη φορά άλλωστε) και πήγα και ρώτησα.
Μπορούμε να σας βάλουμε (σιγά μην δεν μπορούσαν) μου είπε ο υπεύθυνος και αυτό θα σας κοστίσει 40 δολάρια το άτομο. Δεν είπα λέξη έδωσα την κάρτα κράτησε τα εισιτήρια.
Κάπου διάβασα ότι δεν δέχονται ρευστό αλλά δεν είμαι σίγουρος αν ήταν εκεί η κάπου αλλού.

Η ώρα αναχώρησης πλησίαζε και το πλήθος αυξάνονταν.
Το έτερον ήμισυ μου λέει. Πωωωω αυτή είναι μπιζνα. Τους δίνει 150Κ τζίρο την ημέρα πάνω κάτω μόνο από τα εισιτήρια. 40Χ200 (το γέμισμα του δρομολογίου) Χ19 (που είναι τα δρομολόγια) = 152Κ, δεν έβαλα τα δυο νυχτερινά.
Το βούλωσα, δεν έδωσα συνέχεια στο θέμα γιατί αν έκανε τους υπολογισμούς θα ήταν σωστοί.

Αν δεν πας στο Αλκατράζ θα σου μείνει μια ζωή το απωθημένο (μα πήγα στο Σαν Φρανσισκο και δεν πήγα να δω το Αλκατράζ!!!!!)
Αν πάλι πας το πιο πιθανό είναι να το βρεις αδιάφορο και να πεις, γιατί να ξοδέψω 40 ευρώ και 4 ώρες από τη ζωή μου σε αυτό το κώλονησι.


Το καράβι ξεκίνησε και η θέα προς την πόλη να απλώνετε μπροστά σου καθώς απομακρυνόμασταν από την ακτη ήταν καταπληκτική (fabulous), κάτω από το φως του πρωινού δυνατού ηλίου.
Έχουμε σχεδόν το ίδιο ουρανό, παρόμοιο με εκείνον της Λισσαβόνας θα έλεγα, το καταλαβαίνεις και από το πως μπλεδιζει στις φωτογραφίες. Ίσως είναι λίγο πιο γαλάζιο σε μας. Αλλά έχουν ωραίο ουρανό.

Το καράβι άρχισε να πλησιάζει προς το νησί (βραχονησίδα) και όλοι μεταφερθήκαμε στην πλευρά με την καλύτερη θέα. Αλλά τι να δεις.. δεν είχε και πολλά. Ένας βράχος και κάτι κτίρια…
Και πολλοί γλάροι, απελπιστικά πολλοί γλάροι με τους νεοσσούς τους που έκανα θόρυβο και είχαν γεμίσει τον τόπο γλαροσκ …α. Κάτι σαν τα περιστέρια της πλατείας του Αγίου Μάρκου. Ήταν παντού.


Το καράβι έδεσε και αποβιβαστήκαμε. Έπρεπε να περιμένουμε λίγο για να οργανωθούν και να μας δώσουν το ΟΚ για να μπορέσουμε να ξεκινήσουμε την επίσκεψη. Αυτό συμβαίνει μόνο με το πρώτο καράβι μας είπαν μετά κατεβαίνεις και ξεκινάς αμέσως.

Μας δώσαν οδηγίες ότι δεν πρέπει να πάμε σε μέρη που απαγορεύετε, δεν πρέπει να φεύγουμε εκτός πορείας σε επικίνδυνα μέρη, δεν πρέπει να ταΐζουμε τα ζώα στο νησί και αλλά δεν πρέπει που δεν τα θυμάμαι.

Καπνιστήριο έχει ένα μέρος καθώς κατεβαίνεις τέρμα αριστερά σε μια γωνία. Το κάνουν προφανώς για να σε τιμωρήσουν επειδή καπνίζεις. Σε αντίθεση με τις άλλες χώρες στη Λατινική Αμερική που επισκεφτήκαμε στις ΗΠΑ καπνίζουν αρκετά, όχι σαν την Ελλάδα αλλά καπνίζουν.

Αρχίσαμε την άνοδο για να πάμε στο κυρίως τμήμα, στις φυλακές δηλαδή. Μπήκαμε στην ουρά και σε κάποιο σημείο δώσανε στον καθένα μια συσκευή αφήγησης. Είχε διάφορες γλώσσες (όχι ελληνικά) προεπιλεγμένες και έπρεπε να πατήσεις σταρτ σε ένα συγκεκριμένο σημείο και να αρχίσεις τη ξενάγηση.

Ένα πράγμα που μπορείς να το δεις σε 5 λεπτά το κάνανε να κρατήσει μια ώρα. Είχε ακόμα και (επικούς) διαλόγους μεταξύ κρατουμένων. Πολλές φορές βαριόσουνα την αφήγηση στεκούμενος μπροστά από ένα κελί και προχωρούσες και περίμενες να τελειώσει την προηγούμενη αφήγηση για να αρχίσει με το σημείο που είχες πάει. Το έκλεισα..
Στο κάτω κάτω μια φυλακή είναι δεν έχει να δεις και κάτι παραπάνω.
Μια επίδειξη ηλεκτροπληξίας ας πούμε με πραγματικούς κρατούμενους, (η έστω γλάρους αφού έχουν πολλούς πρόχειρους εκεί γύρω) θα κρατούσε το ενδιαφέρον σε μεγάλο βαθμό.

Αφού τελειώσεις την ξενάγηση παραδίδεις το μαραφέτι και βγαίνεις να δεις τον εξωτερικό χώρο με ανακούφιση αφού βγάζεις και τη μάσκα και αφού περάσεις από το σουβενιραδικο. Πιο πολύ ενδιαφέρον είχε η θέα της χρυσής γέφυρας που δυστυχώς ήταν καλυμμένη στα σύννεφα παρά ο εξωτερικός χώρος του νησιού.
Μη έχοντας τι άλλο να κάνουμε κατεβήκαμε αργά κοιτώντας τους γλάρους να ταΐζουν τους νεοσσούς τους. μήπως θα έπρεπε να το απομονώσουν και να το κάνουν γλαρονήσι; Κάτι σαν καλιφορνέζικο γκαλαπαγκος.

Στην Αμερική βλέπεις αρκετές καλοστημένες τουριστοπαγιδες.
Το Αλκατραζ είναι μια από αυτές. Ένα αδιάφορο μέρος. Που όμως αν δεν πας θα χτυπιέσαι όλη σου τη ζωή και θα λες γατί δεν πήρα.. και όταν πας θα λες γιατί πήγα να δω αυτή τη μαμακια…

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου δεν ικανοποιείτε με τίποτε.

Ο καιρός ήταν υπέροχος και η μέρα ακόμα μεγάλη στην όμορφη πόλη του Αγίου Φραγκίσκου της Καλιφόρνιας.

 

[Hayate]

Για τις μύγες στο καράβι δεν είπες... Οτι χειρότερο πραγματικά
Απο κει και πέρα να ειμαι ειλικρινης τις αφηγήσεις των τροφίμων της φυλακής τις βρήκα ενδιαφέρουσες. Οτι για παράδειγμα σε μια μερα με ευνοϊκό ανεμο ακούγανε τις φωνές απο τα κοριτσοπουλα στην απέναντι όχθη, κάτι που τους έδινε χαρά και πολλά άλλα.. Όσο για το κάπνισμα υπάρχουν πλέον πολιτειες στην Αμερική με μονοψηφιο ποσοστό καπνιστών και ίσως γιαυτο δεν ενδιαφερονται τοσο πολυ για χορους καπνιστών...Εγώ και ενας ακόμα ειμασταν εκει..

 

[Delmem38110]

Για τις μύγες στο καράβι δεν είπες... Οτι χειρότερο πραγματικά

τις θυμάμαι τις μύγες. αλλά σε εμένα δεν ερχόντουσαν.
εσύ ελπίζω να πέτυχες καλό καιρό.

 

[Hayate]

τις θυμάμαι τις μύγες. αλλά σε εμένα δεν ερχόντουσαν.
εσύ ελπίζω να πέτυχες καλό καιρό.

Μουνταδα φουλ αλλα θα ελεγα '' εδινε'' κατι ο καιρός

 

[Manos46]

Περιμένω με ανυπομονησία την συνέχεια

 

[Delmem38110]

Ο Πύργο Coit.


Βγαίνοντας από το καράβι μετά την επίσκεψη στην βραχονησίδα απάτη του Αλκατράζ είπαμε να συνεχίσουμε αριστερά προς την αποβάθρα 39.

Όμως ακριβώς απέναντι σε μικρή απόσταση δέσποζε ένα μεγάλο περίεργο κτήριο στη κορυφη ενός λόφου.
Ανοίγω τους χάρτες και μάθαμε το όνομα του, πύργος Coit.


Χτισμένος πάνω στο Telegraf Hill με έτος ολοκλήρωσης κατασκευής το 1933 (τέτοια αρχαία έχουν οι Αμερικάνοι) είναι ίσως ο πιο εικονικός πύργος της πόλης.

Η επίσκεψη γίνετε για τη θέα μεν που είναι ανεμπόδιστη σε 360 μοίρες από τον τελευταίο όροφο αλλά και για τις ανατρεπτικές για την εποχή του τοιχογραφίες που είναι στο λόμπι.
Διαβάζω πως αυτός ο πύργος υπήρξε κάποτε επίκεντρο πολικής αναταραχής όταν κάποιοι πίστευαν ότι οι τοιχογραφίες του είχαν κουμουνιστικά θέματα.
Μερικοί από τους καλλιτέχνες είχαν επηρεαστεί από τον Μεξικανό καλλιτέχνη Ντιεγκο Ριβιέρα.
Ο πύργος καθυστέρησε να ανοίξει και είχαν σαν σκέψη την καταστροφή των τοιχογραφιών. Τελικά τον Οκτώβριο του 1934 άνοιξε μετά από πολλές διαμάχες με τις τοιχογραφίες ανέπαφες.

Στο telegram hill μπορείς να ανέβεις με αυτοκίνητο αλλά προτείνω ανάβαση με τα πόδια, αρχίζοντας απο μια σιδερένια, σχεδόν κάθετη σκάλα, που ξεκινάει στο τέλος της οδού filbert (ένας πολύ μικρός δρόμος) κάθετη της οδού sansomet που με τη σειρά της συνδέετε με την παραλιακή και την αποβάθρα 29.

Τα σκαλοπάτια δικαίως έχουν το όνομα Greenwich Steps.

Η κουραστική άνοδος αποζημιώνει καθώς περνάει μέσα από μια γειτονιά χτισμένη στη πλαγιά τον λόφου σε διαφορά επίπεδα με πολύ όμορφες ξύλινες και μη μονοκατοικίες με μεγάλες καταπράσινες αυλές γεμάτες δέντρα και λουλούδια αριστερά και δεξιά.
Ανεβαίνοντας η σιδερένια σκάλα θα δώσει τη θέση του σε ξύλινη και μετά σε τσιμεντένια και μετά πάλι σε ξύλινη και πάει λέγοντασ μέχρι την κορυφή.

Αρκετά από τα σπίτια αν και περιποιημένα φαινόντουσαν κλειστά. Υπήρχαν φύλα στισ αυλές και το γρασίδι δεν ήταν φρεσκοκουρεμένο. Προφανώς οι ιδιοκτήτες να έλειπαν η τα χρησιμοποιούν παροδικά..

Ένα άλλο ερώτημα που έρχεται στη σκέψη είναι πως οι ένοικοι αυτών των σπιτιών πηγαινοέρχονται καθημερινά πως μεταφέρουν τα ψώνια τους εκεί και πως ζουν σε τέτοια κλίση εδάφους όπου είναι χτισμένα τα σπίτια. Ειδικά αν έχουν μια κάποια ηλικία.
Υπήρχαν δυο δρόμοι κάθετοι προσβάσιμοι με αυτοκίνητο, αλλά και πάλι για τα σπίτια που βρίσκονται χαμηλά η λίγο πια κάτω από τη μέση είναι καθημερινός γολγοθάς.

Η αποθέωση ήταν βέβαια προς το τέλος της ανόδου στην οδό montgomery. Μια πανέμορφη τριώροφη μονοκατοικία στα αριστερά με δικό της κλειστό πάρκινγκ και ίσως πισίνα στην οροφή. Το κόστος αγοράς πρέπει να ήταν τεράστιο. Γενικά η περιοχή είναι παρά πολύ ακριβή. Είσαι στο κέντρο της πόλης αλλα την πόλη δεν την βλέπεις πουθενα.
Η θέα από εκείνο το σημείο δίνει ρέστα. Και η ησυχία της περιοχής φυσικά.
Στην κουβέντα που κάναμε συμφωνήσαμε ότι δεν αρκούν μόνο τα χρήματα για την αγορά ενός τέτοιοι ακινήτου αλλά και συνεχόμενο πολύ υψηλό εισόδημα για τη συντήρηση του.

Λίγα μέτρα πιο πάνω και φτάσαμε στο κήπο που περιστοιχίζει τον Πύργο, ακολουθώντας το τσιμεντένιο μονοπάτι είδαμε την είσοδο. Μας υποδέχτηκε ένας πολύ χαρούμενος κύριος που πρέπει να ήταν 70, μας ρώτησε από που είμαστε και μας είπε μια ζέστη καλημέρα στα ελληνικά. Πληρώσαμε 10 δολάρια για το εισιτήριο και μπήκαμε στην ουρά.

(Είδαμε αρκετούς ανθρώπους σε μεγάλη ηλικία να δουλεύουν στη σύντομη επίσκεψη μας. Δεν με χαροποίησε το γεγονός αυτό.)

Ο χρόνος αναμονής δεν πάει χαμένος γιατί μπορείτε να θαυμάσετε τις τοιχογραφίες μέχρι και την είσοδο του ασανσέρ. Για όσους έχουν κουραστεί από την ανάβαση υπάρχουν πάγκοι όπου μπορούν να καθίσουν και να ξεκουραστούν η μπορείτε να πάρετε μια πρώτη γεύση από το τι σας περιμένει στην κορυφή απολαμβάνοντας την θεά από τον χώρο του πάρκινγκ μπροστά από τον πύργο βγάζοντας σελφι η παίρνοντας ένα καφέ από την καντίνα που έχει εκεί.
Για να ξεδιψάσετε πρόσεξα βρύσες με πόσιμο νερό λίγα σκαλοπάτια πιο κάτω.

Το ασανσέρ είναι λίγο αργό αλλά και σε οδηγεί σχεδόν στην κορυφή. Μετά λίγα σκαλιά ακόμα και φτάσατε.

Από εκεί μπορείτε να δείτε ανεμπόδιστα όλη την πόλη του Αγίου Φραγκίσκου της Καλιφόρνιας.

 

[Delmem38110]

Sausalito.


Το Sausalito βρίσκετε ακριβώς δίπλα στη χρήση γέφυρα και λίγα ναυτικά μίλια απέναντι από την πόλη του Αγίου Φραγκίσκου.
Έχει μόλις 7 χιλιάδες κατοίκους σε μια πανέμορφη πόλη χτισμένη στις πλαγιές των λόφων της γύρω περιοχής.

Την αποκαλούν το Aμάλφι του κόλπου. Καμία σχέση βέβαια το έναν μέρος από το άλλο
Όλοι ξέρουμε πως οι αμερικανοί αρέσκονται να παρομοιάζουν μέρη τους με αντίστοιχα ανά τον κόσμο.

Η συγκεκριμένη πόλη όμως αντικειμενικά είναι πανέμορφη.
Μπορείς να έρθεις εδώ αυθημερόν για περπάτημα για φαγητό για την παραλία η μπορείς να μείνεις σε κάποιο από τα ξενοδοχεία της περιοχής.
Visit Sausalito | Official Tourism Site For Sausalito, CA

Αν όχι για διαμονή θεωρώ ότι η επίσκεψη είναι απαραίτητη σε κάποιον που θα μείνει στον Άγιο Φραγκίσκο μερικές μέρες.

Αφού εξερευνήσετε λίγο την πόλη περπατήσετε αριστερά και δεξιά, καθίσετε να πάρετε πρωινό η μεσημεριανό στα πολλά εστιατόρια που βρίσκονται εκεί, μπορείτε όπως κάναμε εμείς να πάτε στην χρυσή γέφυρα μερικά χιλιόμετρα αριστερά.

Το ταξίδι για το Sausalito άρχισε από την αποβάθρα 1 κατα τισ 9 το πρωί. Υπάρχουν δρομολόγια και από την αποβάθρα 41 αλλά αρχίζουν αργότερα. Πριν ξεκινήσετε ελέγξτε τον καιρό. Αλλάζει γρήγορα στην περιοχή του όρμου. Ένα ελαφρύ μπουφάν η αντιανεμικό και ίσως μια μικρή ομπρέλα είναι καλό να έχετε μαζί σας.

Άγοράσαμε τα εισιτήρια από αυτόματους πολητες, (υπάρχει κάποιο άτομο που βοηθάει) και κατευθυνθήκαμε προς το πλοίο.

Η ναυτιλιακή που εξυπηρετεί τα συγκεκριμένα δρομολόγια από την αποβάθρα 1 ανήκει σε Έλληνα όπως διάβασα στην ταμπέλα, Στέφανος Σ Λεονουδάκης.
Η διαδρομή κρατάει μια ώρα περίπου αλλά για κακή μας τύχη πέσαμε σε ταχύπλοο και σε 20 λεπτά είμασταν απέναντι. Δεν την απολαύαμε γιατί έξω ήταν αδύνατον να κάτσεις λόγω του δυνατού αέρα.
Πραγματικά η θέα της μικρής πόλης από τη θάλασσα πλησιάζοντας είναι υπέροχη με όμορφα χαμηλά σπίτια μέσα στο πράσινο, χτισμένη στις πλαγιές.

Τα περισσότερα καταστήματα εκείνη την ώρα ήταν κλειστά όχι όμως τα σουβενιραδικα και
ένας φούρνος που σέρβιρε καφέ και γλυκά.

Ανεβάσαμε τον ζάχαρο πήραμε άλλο ένα καφέ για τον δρόμο και ξεκινήσαμε για την χρυσή γέφυρα με τα πόδια σε μια πολύ όμορφη διαδρομή.

 

[Delmem38110]

Η Χρυσή Γέφυρα.



Άνοιξε το 1937 και σκοπός της ήταν το άνοιγμα της πόλης προς τον ειρηνικό ωκεανό.
Είναι εικονικό σημείο και σχετίζει παγκόσμια την ίδια την πόλη και την πολιτεία της Καλιφόρνιας.
Θεωρείτε ίσως η πιο όμορφη και σίγουρα η πιο φωτογραφημένη γέφυρα στον κόσμο.
Άρα ένα μέρος που πρέπει να επισκεφτεί κάποιος όταν βρίσκετε εκεί.

Υπάρχουν αρκετοί τρόποι.
Φτάνεις στη γέφυρα με κάποιο μέσο και μετά με τα πόδια,
Με ποδήλατο που όπως είδα είναι προς ενοικίαση από τις τελευταίες αποβάθρες με κάποιο κόστος Τέλος κάνοντας όλη τη διαδρομή με τα πόδια και όταν κουραστείτε καλείτε ουμπερ για να επιστρέψετε.
Εμείς επιλέξαμε την πιο λογική και την πιο μεγάλη κατά την γνώμη μου.
Διαδρομή μονής κατευυθνσης από το sausalito μέχρι και το ξενοδοχείο μας πίσω.
Είχαμε πει ότι αν κουραζόμασταν θα καλούσαμε ουμπερ. Δεν χρειάστηκε όμως.
Η διαδρομή βγαίνει άνετα (ειδικά από νέους) με μερικές στάσεις και φυσικά στάση για φαγητό σε ένα από τα πολλά μέρη κοντά στη αποβάθρα 39 και στα πέριξ.

Η ανηφόρα από τα saosalito ήταν ευχάριστη, καθόλου κουραστική είχε μικρή κλίση, πρόσφερε καλή θέα στον όρμο και στην πόλη, καθώς και στις όμορφες βίλες κατά μήκος της παραλίας.
Προχωρώντας αρχίζει να ξεπροβάλει η γέφυρα και νιώθεις ότι πρέπει να επιταχύνεις για να την δεις από κοντά και να την περάσεις
Σε ένα σημείο του δρόμου προ τη γέφυρα έχει μια διχάλα ο κάτω δρόμος πάει κάπου αλλού.
Ο άλλος συνεχίζει την ανηφόρα προς τη γέφυρα. Λίγες δεκάδες μέτρα πιο πάνω έχει άλλη μια επιλογή, να πας αριστερά (αυτό πρέπει να κάνουμε) η να προχωρήσεις δεξιά στο τούνελ. Συνεχίζουμε αριστερά στο απαγορευτικό σήμα για τα αυτοκίνητα αλλά όχι για μας και τα ποδήλατα.

Όλη η διαδρομή είναι ευχάριστη και πάντα υπάρχουν ανεμπόδιστα μεγάλα τμήματα που βλέπουν απέναντι στο san francisco.

Στα αριστερά μας πριν τη γέφυρα έχει μια μεγάλη πιάτσα παρκινγ για λεωφορεία και αυτοκίνητα και ένα εστιατόριο καφέ . Προφανώς εδώ αφήνουν τους τουρίστες.
Το μήκος της είναι 1280 μέτρα.
Όταν ξεκινήσαμε μπορούσες να δεις απέναντι, αλλά στην μέση περίπου ήρθαν τα σύννεφα και κάλυψαν μεγάλο τμήμα της. Ο αέρας ήταν δυνατός σε όλη τη διαδρομή και οι εναλαγεσ καιρού συχνές. Ήλιος συννεφιά κάποια στιγμή ελαφριά βροχή και ξανά πάλι ήλιος.

Προσοχή στους ποδηλάτες γιατί οι περισσότεροι είναι άσχετοι. Υποτίθεται ότι οι πεζοί πάνε αριστερά και οι ποδηλάτες δεξιά αλλά υπάρχει να μπάχαλο από την πολυκοσμία.
Όσοι υποφέρουν από ίλιγγο καλό είναι να μην κοιτάξουν κάτω.
Πραγματικά ωραία εμπειρία όχι για μια μόνο φορά.

Φτάσαμε στο τέλος και κοιτώντας πίσω και δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτε. Είχε χαθεί μέσα στα σύννεφα.

Κινηθήκαμε αριστερά λίγο κουρασμένοι και είπαμε να πάρουμε ουμπερ. Είχαμε νερό στο σακίδιο και μια σοκολάτα. Μπορούμε σκέφτηκα να συνεχίσουμε άνετα.
Πολύ μακριά είδα ένα τεράστιο κτήριο που δεν ήταν ουρανοξύστης και είχε τεράστιο τρούλο.
Τι είναι αυτό είπα; Πρέπει να πάμε να το δούμε.

Ήταν το παλάτι των καλών τεχνών.

 

[Delmem38110]

Το παλάτι των καλλών τεχνών.


Χρίστηκε το 1915 για την διεθνή έκθεση panama pacific από τον Bernard Maybeck (Επηρεασμένο από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό) στην περιοχή marina ακριβώς στη μέση της διαδρομής από την χρυσή γέφυρα προς το Fisherman’s Wharf στην αποβάθρα 39 δηλαδή και στα πέριξ όπου γίνετε ο τουριστικός τζερτζελές της πόλης.

Ξεκινήσαμε την πορεία μας περπατώντας αργά σε τσιμεντένια μονοπάτια σχεδιασμένα για πεζούς και ποδήλατα μέχρι κάτω την πεδιάδα.
Γυρνούσαμε συχνά το κεφάλι για να δούμε την γέφυρα ξανά και ξανά αν έχει βγει από τα σύννεφα αλλά δεν σταθήκαμε τυχεροί. Την επόμενη φορά ίσως.

Στην πεδιάδα προς μεγάλη μας έκπληξη είδαμε ένα μεγάλο σμήνος από αγριόχηνες να τσιμπολογάνε στην πρασινάδα ανενόχλητες. Στην Ελλάδα θα βρισκόντουσαν σε ταψί η σε σούβλα… νόστιμες είναι.

Φτάνοντας αντικρίσαμε αυτό που δεν αποτυπώνετε στις φωτογραφίες που παραθέτω πιο κάτω. Αν δεν πας εκεί να το δεις δεν θα καταλάβεις το μέγεθος του. Είναι τεράστιο.
Αποτελεί σημείο επίσκεψης πολλών καθώς, είναι μέρος για φωτογραφήσεις για τα κοινωνικά μέσα. Οι κατοικίες γύρω από τη λίμνη που είναι χτισμένο το παλάτι πολλοί θα ήθελαν να τις αγοράσουν λόγω της τοποθεσίας.
Καθίσαμε σε ένα παγκάκι κουρασμένοι αλλά και πάλι δεν το βάλαμε κάτω.
Ήταν εξάλλου η ώρα του φαγητού και το fisherman’s wharf ήταν κοντά.
Φεύγοντας ερχόταν ένα ζευγάρι νεονύμφων για φωτογράφηση.

 

[Delmem38110]

Αποβάθρα 39 και πέριξ.


Σουβενιράδικα, καταστήματα, εστιατόρια, θαλάσσιοι ελέφαντες, πελεκάνοι, καφέ (ακόμα και Χαρντ ροκ με ζωντανή μουσική) ενυδρείο, περατζάδα.
Ότι θέλει ο τουρίστας και ακόμα πιο πολλά. Και όλα αυτά με θέα το Αλκτράζ, την χρήση γέφυρα, τον Πύργο κοϊτ, τους ουρανοξύστες της πόλης και τη θάλασσα.

Βρίσκετε στην άκρη της περιοχής fisherman’s wharf που με τη σειρά του προσφέρει άλλα τόσα και ακόμα πιο πολλά.
Και αν βαρεθείτε κάνα 20 λεπτό πιο κάτω με τα πόδια προς τη μεριά της πόλης έχει το
Ferry building market place για μια από τα ίδια αλλά πιο κυριλέ.
Εκεί (και όχι μόνο) μπορείτε να δείτε πως οι Αμερικάνοι πουλάνε τα πάντα, ακόμα και αέρα κοπανιστό.
Μερικές μέρες την εβδομάδα έξω στο πεζοδρόμιο έχει αγορά από παραγωγούς με ντόπια προϊόντα. Αν βρείτε μηλόπιτα αγοράστε την.
Την τούρτα όμως όχι τις μερίδες.

 

[orestcrete]

Τρομερό το ότι ανεβήκατε Coit Tower και είχε ντάλα ήλιο και η γέφυρα ήταν μέσα στην ομίχλη, πρέπει να ήταν απίστευτο θέαμα, αλλά και κουραστική η ανάβαση.

Στο κατέβασμα από τον κεντρικό δρόμο από Coit tower προς Pier 39, φαίνεται και στην ευθεία στον απέναντι λόφο η Lombard street με τον φιδογυριστό δρόμο.

Πόση ώρα ήταν ο δρόμος με τα πόδια από Sausalito μέχρι την γέφυρα;