Περιεχόμενα
Η τελευταία μέρα λοιπόν είχε περπάτημα στην πόλη της Βηρυτού.
Κατεβήκαμε με λεωφορείο στο κέντρο και ξεκινήσαμε με το Εθνικό μουσείο, ένα πολύ όμορφο κτίριο του 1930, το οποίο μετά τις ζημιές που έχει υποστεί από τους βομβαρδισμούς, έχει ανακαινιστεί και στεγάζει μία πολύ πλούσια συλλογή αρχαιολογικών ευρημάτων.
Περπατήσαμε στο φως της ημέρας για πρώτη φορά στην Solidere και χαζέψαμε με την απίστευτα όμορφη αρχιτεκτονική των κτιρίων, ένα μείγμα από την εποχή της αρχιτεκτονικής της οθωμανικής εποχής και της γαλλικής κυριαρχίας.
Είδαμε τα κυβερνητικά κτίρια πάλι από μακριά, μια και δεν μας επιτρέψανε να πλησιάσουμε και παρατηρήσαμε μερικά κτίρια τριγύρω, τα οποία είναι κατεστραμμένα ακόμη από τους βομβαρδισμούς.
Αγοράσαμε ένα λεύκωμα με φωτογραφίες, οι οποίες ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία τις έβλεπες, έδειχναν περιοχές της Βηρυτού κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά την αναστύλωση… Παρατηρήσαμε τις ίδιες φωτογραφίες στο αεροδρόμιο, όπου όπως περπατούσες, άλλαζε και το θέμα της φωτογραφίας.
Περπατήσαμε στην Κορνίς και είδαμε τους βράχους των περιστεριών, αν και περιστέρια δεν υπήρχανε…καθίσαμε σε μία παραλιακή καφετερία και ήπιαμε δροσερή λεμονάδα, αγναντεύοντας τη Μεσόγειο.
Χαθήκαμε και μέσα σε μουσουλμανικές συνοικίες για να διαπιστώσουμε, πως υπάρχει και η άλλη Βηρυτός, αυτή με τις φτωχογειτονιές, με τους σημαδεμένους από τις ριπές των όπλων τοίχους και με τις γυναίκες κρυμμένες πίσω από ερμητικά κλειστά παντζούρια…
Στην επιστροφή προς το ξενοδοχείο πήραμε ένα υπηρεσιακό ταξί και όταν προσπάθησα να βγάλω φωτογραφία ένα τανκ με στρατιώτες ο οδηγός μου κατέβασε έντρομος τη φωτογραφική μηχανή λέγοντας no,no …Αφού με είδε να επιμένω, έβγαλε το κινητό του και μου έδειξε φωτογραφίες από τον πόλεμο, τον ίδιο στρατιώτη, τον ίδιο τραυματισμένο, άλλους στρατιώτες σκοτωμένους και καθώς πλησιάζαμε την περιοχή της Χάμρα, μας υπέδειξε μία μικρή πλατεία και μετά ένα βίντεο, το οποίο διαδραματιζόταν ένα μήνα περίπου πριν σε κείνη την πλατεία…δεν άντεξα να δω και πολλά…
Κυκλοφορούσαμε ασφαλείς ή αφελείς μέσα σε δρόμους, οι οποίοι λίγες ημέρες πριν ήταν πεδία διαμάχης και εμφύλιων συγκρούσεων. Παρ’ όλα αυτά δεν νιώσαμε στιγμή να κινδυνεύουμε, ούτε φοβηθήκαμε.. Ίσως αυτό να συνέβη, λόγω της παρουσίας των ένστολων, ίσως επειδή τίποτα γύρω μας δεν θύμιζε τις εικόνες φρίκης που είχαμε δει στην τηλεόραση.
Το τελευταίο βράδυ το περάσαμε στο κέντρο για φαγητό και μετά για ποτό, όπου συνοψίσαμε τις εντυπώσεις μας από αυτήν την πανέμορφη, μικρή, μαρτυρική χώρα με τους υπέροχους κατοίκους.
Το επόμενο πρωί αναχωρήσαμε για Ελλάδα δίνοντας υπόσχεση, πως θα επιστρέφαμε
σύντομα.
Κατεβήκαμε με λεωφορείο στο κέντρο και ξεκινήσαμε με το Εθνικό μουσείο, ένα πολύ όμορφο κτίριο του 1930, το οποίο μετά τις ζημιές που έχει υποστεί από τους βομβαρδισμούς, έχει ανακαινιστεί και στεγάζει μία πολύ πλούσια συλλογή αρχαιολογικών ευρημάτων.
Περπατήσαμε στο φως της ημέρας για πρώτη φορά στην Solidere και χαζέψαμε με την απίστευτα όμορφη αρχιτεκτονική των κτιρίων, ένα μείγμα από την εποχή της αρχιτεκτονικής της οθωμανικής εποχής και της γαλλικής κυριαρχίας.
Είδαμε τα κυβερνητικά κτίρια πάλι από μακριά, μια και δεν μας επιτρέψανε να πλησιάσουμε και παρατηρήσαμε μερικά κτίρια τριγύρω, τα οποία είναι κατεστραμμένα ακόμη από τους βομβαρδισμούς.
Αγοράσαμε ένα λεύκωμα με φωτογραφίες, οι οποίες ανάλογα με την οπτική γωνία από την οποία τις έβλεπες, έδειχναν περιοχές της Βηρυτού κατά την διάρκεια του πολέμου και μετά την αναστύλωση… Παρατηρήσαμε τις ίδιες φωτογραφίες στο αεροδρόμιο, όπου όπως περπατούσες, άλλαζε και το θέμα της φωτογραφίας.
Περπατήσαμε στην Κορνίς και είδαμε τους βράχους των περιστεριών, αν και περιστέρια δεν υπήρχανε…καθίσαμε σε μία παραλιακή καφετερία και ήπιαμε δροσερή λεμονάδα, αγναντεύοντας τη Μεσόγειο.
Χαθήκαμε και μέσα σε μουσουλμανικές συνοικίες για να διαπιστώσουμε, πως υπάρχει και η άλλη Βηρυτός, αυτή με τις φτωχογειτονιές, με τους σημαδεμένους από τις ριπές των όπλων τοίχους και με τις γυναίκες κρυμμένες πίσω από ερμητικά κλειστά παντζούρια…
Στην επιστροφή προς το ξενοδοχείο πήραμε ένα υπηρεσιακό ταξί και όταν προσπάθησα να βγάλω φωτογραφία ένα τανκ με στρατιώτες ο οδηγός μου κατέβασε έντρομος τη φωτογραφική μηχανή λέγοντας no,no …Αφού με είδε να επιμένω, έβγαλε το κινητό του και μου έδειξε φωτογραφίες από τον πόλεμο, τον ίδιο στρατιώτη, τον ίδιο τραυματισμένο, άλλους στρατιώτες σκοτωμένους και καθώς πλησιάζαμε την περιοχή της Χάμρα, μας υπέδειξε μία μικρή πλατεία και μετά ένα βίντεο, το οποίο διαδραματιζόταν ένα μήνα περίπου πριν σε κείνη την πλατεία…δεν άντεξα να δω και πολλά…
Κυκλοφορούσαμε ασφαλείς ή αφελείς μέσα σε δρόμους, οι οποίοι λίγες ημέρες πριν ήταν πεδία διαμάχης και εμφύλιων συγκρούσεων. Παρ’ όλα αυτά δεν νιώσαμε στιγμή να κινδυνεύουμε, ούτε φοβηθήκαμε.. Ίσως αυτό να συνέβη, λόγω της παρουσίας των ένστολων, ίσως επειδή τίποτα γύρω μας δεν θύμιζε τις εικόνες φρίκης που είχαμε δει στην τηλεόραση.
Το τελευταίο βράδυ το περάσαμε στο κέντρο για φαγητό και μετά για ποτό, όπου συνοψίσαμε τις εντυπώσεις μας από αυτήν την πανέμορφη, μικρή, μαρτυρική χώρα με τους υπέροχους κατοίκους.
Το επόμενο πρωί αναχωρήσαμε για Ελλάδα δίνοντας υπόσχεση, πως θα επιστρέφαμε
σύντομα.
