Το πλοιο ακομα κοιμαται.Με τον καφε στο χερι, ανεβαινω στη γεφυρα.Παντου γυρω νησια.Απολυτη μπουνατσα.Μπροστα, πανω απο την παχνη της αυγης, υψωνονται τα αδεντρα βουνα του ανατολικου Κομοντο.Ο καπετανιος κοιταζει με ελαφρα περιφρονηση το φραπε μου και φαινεται ναχει ορεξη για κουβεντα.
Μα σοβαρα τωρα, πινεις αψητο καφε;Tελος παντων, εισαι τυχερος πουναι λαδι η θαλασσα, ετσι θα το δεις καλυτερα, λεει και δειχνει σε μια κατευθυνση βορεια.Η λεια υδατινη επιφανεια, χαραζεται απο μια αφρισμενη γραμμη μηκους, οχι λιγοτερο απο τετρακοσια μετρα.
Εκει συναντιουνται οι δυο θαλασσες, βαρκα την καταπινει, αλλα κι εμας θα μας ζοριζε αν πλησιαζαμε, πολυ επικινδυνα νερα, παιδι μου.Σκεφτομαι ποσοι μυθοι των γυρω λαων, θαχουν εμπνευστει το τρομακτικο τους περιεχομενο, απ' αυτην την αιωνια λευκη, θυμωμενη χαρακια, στο πετσι της θαλασσας.Το φανταστικο περιτυλιγμα του μυθου, κουβαλαει, προστατευει και "κρυβει" την αληθεια, οπως συνηθως συμβαινει με τους μυθους.Η αληθεια, στην προκειμενη περιπτωση ειναι :ΠΡΟΣΟΧΗ, επικινδυνα νερα.
Δυο ωρες αργοτερα, συγκεντρωμενοι στο υποστεγο του δασικου φυλακιου, ακουμε τον επικεφαλης οδηγο, να δινει οδηγιες για την τετραωρη περιηγηση μας.Μετα απο μια ωρα περπατημα, ο προπορευομενος οδηγος κανει σινιαλο για ησυχια.Ενα λοφακι σα μεγαλη μυρμηγκοφωλια, εχει παραξενη "κορυφη".Η σαυρα λιαζεται, "χυμενη" σα φυσικη προεκταση του εδαφους.Δεν ξεπερναει τα δυο μετρα και δεν ειναι διατεθειμενη να διακοψει τη σιεστα της, ουτε για εικοσι φωτογραφικες μηχανες, που την περικυκλωνουν.Μιση ωρα αργοτερα, ξεδιψαμε στο δασικο παρατηρητηριο, υπερυψωμενο μπροστα σ' ενα ξεφωτο, με ενα νερολακκο στο κεντρο.Οι θαμνοι απεναντι τρανταζονται και ηχοι απο κλαδακια που σπανε, διακοπτουν αποτομα τις κουβεντες.Η μεγαλη σαυρα, βγαινει στο ξεφωτο και κατευθυνεται αργα στο νερο.Το ερπετο ξεπερναει τα τεσσερα μετρα μηκος.Οι συνοδοι πασχιζουν να μας κρατησουν σε αποσταση ασφαλειας.Το δαγκωμα αυτου του ζωου δεν ειναι θανατηφορο, αλλα το σαλιο του εχει ογδοντα τοξινες, ικανες να σαπισουν νεροβουβαλο, μεσα σε λιγες ωρες.Πινει νερο, ποζαρει ευσυνειδητα και ανασηκωνεται να μας δει καλυτερα.Απομακρυνεται νωχελικα, ανοιγει δρομο αναμεσα μας και ανεβαινει μια αποτομη ανηφορα, που ανθρωπος δυσκολα θα σκαρφαλωνε, χωρις να χρησιμοποιησει τα χερια του.Ικανοτατος ορειβατης και ακομα πιο ικανος κολυμβητης, περναει συχνα απο το ενα νησι στο αλλο, κανοντας αυτα τα νερα ακομα πιο επικινδυνα.Δικαιως καταλαμβανει την κορυφη της τροφικης πυραμιδας, στα λιγα οικοσυστηματα που συμμετεχει.Εκτος απο το Κομοντο, ζει στην κοντινη Ριντσα και σε μερικες απομονωμενες ακτες της νησου Φλορες.Ολη η περιοχη ειναι προστατευομενο εθνικο παρκο και επιτηρειται μαλλον ικανοποιητικα.Ο πληθυσμος ειναι σταθερος, με αυξητικη ταση κι αυτο ισως να μην ειναι ασχετο με την τουριστικη ελξη που ασκει.Το ευχαριστο ειναι οτι το τουριστικο ρευμα κρατιεται σε ηπιο επιπεδο και οι ημερησιες επισκεψεις υποκεινται σε αυστηρους αριθμητικους και αλλους περιορισμους.
Η τεραστια σαυρα εξαφανιζεται στη βλαστηση κι εμεις ξακιναμε να επιστρεψουμε.Στη διαδρομη συνανταμε αλλα δυο τρια, αλλα κανενα δεν πλησιαζει το μεγεθος του μεγαλου σταρ, που μας εκανε την τιμη να διψασει τη σωστη στιγμη και να ποζαρει για το αλμπουμ των αναμνησεων μας.
Φτανοντας στην παραλια, διαπιστωνουμε οτι λιγο παρακατω απ' το δασικο φυλακιο, τρια τεσσερα βαρανους, φωτογραφιζονται απ' οσους βαριουνται τον ποδαροδρομο και οι φυλακες τα αντιμετωπιζουν, σχεδον σαν κατοικιδια.Η πρωτη συναντηση μαζι τους τελειωνει και λιγο αργοτερα αρμενιζουμε για την περιφημη κοκκινη παραλια, στο μικρο ερημονησι απεναντι.
Φτανοντας εκει, το χρωμα της αμμουδιας εξηγει το ονομα και βουταμε να διαπιστωσουμε αν δικαιολογει τη φημη της, ως ενα απο τα καλυτερα σημεια ολοκληρης της Ινδονησιας για snorkeling.H απαντηση δινεται μολις η μασκα αγγιξει το νερο.Τουτο δω το θεαμα δεν τοχω ξαναδει, διαθεσιμο σε τοσο μικρο βαθος, τοσο κοντα στην ακτη, τοσο αποτομα μετα την αμμο.Στην ανατολικη μερια της παραλιας, η επιφανεια του νερου ειναι πιο σκουρα.Ο λογος ειναι μια αποικια αχινων, με αγκαθια σαραντα ποντων.Τα αγκαθια κινουνται προς την κατευθυνση του κολυμβητη και σχηματιζουν ενα κεντρικο πυκνωμα απο κατω του και δυο αντιστοιχα αραιωματα εκατερωθεν.Ο σχηματισμος παρακολουθει το αγνωστο πλασμα στην επιφανεια, κλεινει πισω του κι ανοιγει μπροστα, σα μια μαυρη θαλασσα, που τη διασχιζουν δυο εξωλεμβιες.Ξεχνιεμαι με το αχινοσερφαρισμα και ο πανταχου παρων Φραντζεσκο φωναζει να φυγουμε.Φαινεται οτι βγαινοντας, ειχα τοσο χαζοχαρουμενο υφος που, μισοαστεια μου προτεινει να μ' αφησουν εδω και να με μαζεψουν την επομενη μερα, που θα ξαναπερασουν.
Μα σοβαρα τωρα, πινεις αψητο καφε;Tελος παντων, εισαι τυχερος πουναι λαδι η θαλασσα, ετσι θα το δεις καλυτερα, λεει και δειχνει σε μια κατευθυνση βορεια.Η λεια υδατινη επιφανεια, χαραζεται απο μια αφρισμενη γραμμη μηκους, οχι λιγοτερο απο τετρακοσια μετρα.
Εκει συναντιουνται οι δυο θαλασσες, βαρκα την καταπινει, αλλα κι εμας θα μας ζοριζε αν πλησιαζαμε, πολυ επικινδυνα νερα, παιδι μου.Σκεφτομαι ποσοι μυθοι των γυρω λαων, θαχουν εμπνευστει το τρομακτικο τους περιεχομενο, απ' αυτην την αιωνια λευκη, θυμωμενη χαρακια, στο πετσι της θαλασσας.Το φανταστικο περιτυλιγμα του μυθου, κουβαλαει, προστατευει και "κρυβει" την αληθεια, οπως συνηθως συμβαινει με τους μυθους.Η αληθεια, στην προκειμενη περιπτωση ειναι :ΠΡΟΣΟΧΗ, επικινδυνα νερα.
Δυο ωρες αργοτερα, συγκεντρωμενοι στο υποστεγο του δασικου φυλακιου, ακουμε τον επικεφαλης οδηγο, να δινει οδηγιες για την τετραωρη περιηγηση μας.Μετα απο μια ωρα περπατημα, ο προπορευομενος οδηγος κανει σινιαλο για ησυχια.Ενα λοφακι σα μεγαλη μυρμηγκοφωλια, εχει παραξενη "κορυφη".Η σαυρα λιαζεται, "χυμενη" σα φυσικη προεκταση του εδαφους.Δεν ξεπερναει τα δυο μετρα και δεν ειναι διατεθειμενη να διακοψει τη σιεστα της, ουτε για εικοσι φωτογραφικες μηχανες, που την περικυκλωνουν.Μιση ωρα αργοτερα, ξεδιψαμε στο δασικο παρατηρητηριο, υπερυψωμενο μπροστα σ' ενα ξεφωτο, με ενα νερολακκο στο κεντρο.Οι θαμνοι απεναντι τρανταζονται και ηχοι απο κλαδακια που σπανε, διακοπτουν αποτομα τις κουβεντες.Η μεγαλη σαυρα, βγαινει στο ξεφωτο και κατευθυνεται αργα στο νερο.Το ερπετο ξεπερναει τα τεσσερα μετρα μηκος.Οι συνοδοι πασχιζουν να μας κρατησουν σε αποσταση ασφαλειας.Το δαγκωμα αυτου του ζωου δεν ειναι θανατηφορο, αλλα το σαλιο του εχει ογδοντα τοξινες, ικανες να σαπισουν νεροβουβαλο, μεσα σε λιγες ωρες.Πινει νερο, ποζαρει ευσυνειδητα και ανασηκωνεται να μας δει καλυτερα.Απομακρυνεται νωχελικα, ανοιγει δρομο αναμεσα μας και ανεβαινει μια αποτομη ανηφορα, που ανθρωπος δυσκολα θα σκαρφαλωνε, χωρις να χρησιμοποιησει τα χερια του.Ικανοτατος ορειβατης και ακομα πιο ικανος κολυμβητης, περναει συχνα απο το ενα νησι στο αλλο, κανοντας αυτα τα νερα ακομα πιο επικινδυνα.Δικαιως καταλαμβανει την κορυφη της τροφικης πυραμιδας, στα λιγα οικοσυστηματα που συμμετεχει.Εκτος απο το Κομοντο, ζει στην κοντινη Ριντσα και σε μερικες απομονωμενες ακτες της νησου Φλορες.Ολη η περιοχη ειναι προστατευομενο εθνικο παρκο και επιτηρειται μαλλον ικανοποιητικα.Ο πληθυσμος ειναι σταθερος, με αυξητικη ταση κι αυτο ισως να μην ειναι ασχετο με την τουριστικη ελξη που ασκει.Το ευχαριστο ειναι οτι το τουριστικο ρευμα κρατιεται σε ηπιο επιπεδο και οι ημερησιες επισκεψεις υποκεινται σε αυστηρους αριθμητικους και αλλους περιορισμους.
Η τεραστια σαυρα εξαφανιζεται στη βλαστηση κι εμεις ξακιναμε να επιστρεψουμε.Στη διαδρομη συνανταμε αλλα δυο τρια, αλλα κανενα δεν πλησιαζει το μεγεθος του μεγαλου σταρ, που μας εκανε την τιμη να διψασει τη σωστη στιγμη και να ποζαρει για το αλμπουμ των αναμνησεων μας.
Φτανοντας στην παραλια, διαπιστωνουμε οτι λιγο παρακατω απ' το δασικο φυλακιο, τρια τεσσερα βαρανους, φωτογραφιζονται απ' οσους βαριουνται τον ποδαροδρομο και οι φυλακες τα αντιμετωπιζουν, σχεδον σαν κατοικιδια.Η πρωτη συναντηση μαζι τους τελειωνει και λιγο αργοτερα αρμενιζουμε για την περιφημη κοκκινη παραλια, στο μικρο ερημονησι απεναντι.
Φτανοντας εκει, το χρωμα της αμμουδιας εξηγει το ονομα και βουταμε να διαπιστωσουμε αν δικαιολογει τη φημη της, ως ενα απο τα καλυτερα σημεια ολοκληρης της Ινδονησιας για snorkeling.H απαντηση δινεται μολις η μασκα αγγιξει το νερο.Τουτο δω το θεαμα δεν τοχω ξαναδει, διαθεσιμο σε τοσο μικρο βαθος, τοσο κοντα στην ακτη, τοσο αποτομα μετα την αμμο.Στην ανατολικη μερια της παραλιας, η επιφανεια του νερου ειναι πιο σκουρα.Ο λογος ειναι μια αποικια αχινων, με αγκαθια σαραντα ποντων.Τα αγκαθια κινουνται προς την κατευθυνση του κολυμβητη και σχηματιζουν ενα κεντρικο πυκνωμα απο κατω του και δυο αντιστοιχα αραιωματα εκατερωθεν.Ο σχηματισμος παρακολουθει το αγνωστο πλασμα στην επιφανεια, κλεινει πισω του κι ανοιγει μπροστα, σα μια μαυρη θαλασσα, που τη διασχιζουν δυο εξωλεμβιες.Ξεχνιεμαι με το αχινοσερφαρισμα και ο πανταχου παρων Φραντζεσκο φωναζει να φυγουμε.Φαινεται οτι βγαινοντας, ειχα τοσο χαζοχαρουμενο υφος που, μισοαστεια μου προτεινει να μ' αφησουν εδω και να με μαζεψουν την επομενη μερα, που θα ξαναπερασουν.
