Μετα τις Φλορες, η συνθεση των επιβατων εχει ανανεωθει κατα 40%.Μεταξυ των καινουργιων, ειναι ενα ζευγαρι μεσηληκων γαλλων, με δυο υιοθετημενα πιτσιρικια, ενα αγορακι απο το Βιετναμ κι ενα οχταχρονο κοριτσακι απο τη Τζαμαικα.Πιστευτο ή οχι, καποιος ρωτησε τη λευκη μαμα, αν το κιτρινο αγορακι και το μαυρο κοριτσακι, ηταν δικα της παιδια.Το κοριτσακι ειναι μια ενδειξη, οτι οι πιο ομορφοι ανθρωποι των κοσμου, ειναι οι κρεολοι. Συλλαμβανω τον εαυτο μου να το "φτυνει" για να μην το ματιασει (πραγμα σπανιο για ανθρωπο, του οποιου το μεταφυσικο βαθος ειναι σχεδον μηδεν).Η μικρουλα εχει ξετρελανει ολον τον κοσμο.Εχει βαλθει να μαθει σε ολους μας, ενα παιχνιδι μ' ενα σπαγγο, που πλεκει στα δαχτυλα μας και στο τελος, τον ξεμπλεκει με μια κινηση.Το παιχνιδι μου αχνοθυμιζει κατι, αλλα οποτε μου ζηταει να δοκιμασω μονος μου, μπλεκομαι και σκαει στα γελια με νο κομ σα, σε σι φασιλ, και δωστου γελια.Πανω στην κουβεντα με τη μαμα της, ρωταω πως τα φερανε βολτα στις Φλορες, με τα ζητηματα υγειας και υγιεινης.Με προσοχη και μαλαρον, απανταει απλα.Ωστοσο το αγορακι εχει πυρετο κι αυτοι δεν εχουν καμπινα.Παραυτα, τους προσφερεται η κουκετα του καπετανιου για τη νυχτα.
Ενα γκει ζευγαρι πενηνταρηδων Ολλανδων, προστιθεται στην παρεα.Ειναι καθηγητες, οπως και οι Ιταλιδες, οπως και η γυναικα μου (τι διαολο, με την οσφρηση αναγνωριζονται μεταξυ τους και τακιμιαζουν).Οι δασκαλοσυζητησεις με κυνηγανε μεχρι τη μεση του πουθενα.
Κοντευει εννεα το πρωι, οταν αγκυροβολουμε στο Moyo.H πρωτη εικονα επιβεβαιωνεται, οταν περπαταμε στο χωριο και τους γυρω αγρους.Ειναι το πιο καθαρο και νοικοκυρεμενο χωριο που εχουμε συναντησει.Σπιτακια σε πασσαλους, μεγαλα και καθαρα, αρκετα απ' αυτα με δορυφορικη κεραια, ομορφα περιβολια, μπολικα οικοσιτα ζωα, κανενας ζητιανος.Αρκετοι πιτσιρικαδες μας ακολουθουν στο μικρο καταρρακτη και πηδανε πρωτοι μεσα με τα ρουχα.Ο ενας απο τους δυο Ολλανδους, εχει κολλησει με το wet look, οταν βγαινουν και επιστρεφοντας στο πλοιο, εχει εξαφανιστει.Πολλα μπορουμε να υποθεσουμε και το ιδιο κανει και ο φιλος του, που λεει να μην ανησυχουμε για την αργοπορια του.Παντως, οι ντοπιοι ομορφονιοι, δε φαινονταν να ποζαρουν πρωτη φορα για δυτικο.Πιθανως το μερος να φημιζεται και για υπηρεσιες που δε γραφουν οι οδηγοι.Anyway, παμε παρακατω.Κατευθυνομαστε δυτικα και αγκυροβολουμε στην τελευταια σταση για snorkeling.Οταν ξεκινησαμε, πριν απο πεντε μερες, το εμπα-εβγα στο βαρκακι, ηταν μια περιπετεια με ανθρωπους που αλλου πατουσαν κι αλλου βρισκονταν.Τωρα, και η πιο αδεξια κοπελιτσα, σαλταρει μεσα-εξω, σαν πειρατης της Καραιβικης.
Στο λιμανι φτανουμε νυχτα.Προηγουμενως, ο Φραντζεσκο εχει βγαλει ενα συγκινητικο λογο, για το ποσο προσπαθησαν να σεβαστουν την εμπειρια μας και να κανουν αυτο μας το πενθημερο, αξεχαστο ταξιδι ζωης.Μουχε γυαλισει ενα μπιχλιμπιδι που φορουσε, τουχε γυαλισει το αδιαβροχο μου."Εχω δει οτι σου αρεσει, παρτο" του λεω.Χωρις να το σκεφτει, ξεκρεμαει το χαιμαλι, μου το δινει και λεει "κι εγω εχω δει οτι σου αρεσει αυτο, παρτο να θυμασαι το φιλο σου το Φραντζεσκο".Φχαριστω φιλε, θα σε θυμαμαι, ετσι κι αλλιως.Ολους θα σας θυμαμαι, αλλα στο προσωπο σου συνοψιζω το λογο που ταξιδευω.
Ο πρωτος και τελευταιος λογος που ταξιδευω, ειναι οι ανθρωποι.Ενδιαμεσως, υπαρχουν μνημεια, αξιοθεατα, αμμουδιες, υποπτα κουνουπια, λωριδες ασφαλτου, παραξενες θαλασσες, αλλοκοτα πλασματα, τσιγκινες παραγκες, καλωδιωτες γεφυρες, αστερια του Νοτου, αγνωστες γευσεις και δεν ξερω τι αλλο.Θα τα ψαχνω και θα τα θαυμαζω ολ' αυτα, αλλα θα τους γυρισω αμεσως την πλατη, για ν' ανταποδωσω το χαμογελο του ξεδοντιαρη πιτσιρικου, που ποζαρε για τις αναμνησεις μου.
Δεν προτεινω το συγκεκριμενο ταξιδι σε ολους.Ειναι αυτονοητο οτι, η διηγηση ιεραρχηθηκε με απολυτως υποκειμενικα κριτιρια.Οι πρακτικες δυσκολιες και οι αναποδιες, εν πολλοις ανυπαρκτες στο κειμενο, ηταν υπαρκτες στην πραγματικοτητα.Η θεση τους στην κλιμακα ασημαντου-σημαντικου, ειναι προσωπικη υποθεση του καθενος.
Ευχαριστω για τη φιλοξενια.
Βαγγελης
Ενα γκει ζευγαρι πενηνταρηδων Ολλανδων, προστιθεται στην παρεα.Ειναι καθηγητες, οπως και οι Ιταλιδες, οπως και η γυναικα μου (τι διαολο, με την οσφρηση αναγνωριζονται μεταξυ τους και τακιμιαζουν).Οι δασκαλοσυζητησεις με κυνηγανε μεχρι τη μεση του πουθενα.
Κοντευει εννεα το πρωι, οταν αγκυροβολουμε στο Moyo.H πρωτη εικονα επιβεβαιωνεται, οταν περπαταμε στο χωριο και τους γυρω αγρους.Ειναι το πιο καθαρο και νοικοκυρεμενο χωριο που εχουμε συναντησει.Σπιτακια σε πασσαλους, μεγαλα και καθαρα, αρκετα απ' αυτα με δορυφορικη κεραια, ομορφα περιβολια, μπολικα οικοσιτα ζωα, κανενας ζητιανος.Αρκετοι πιτσιρικαδες μας ακολουθουν στο μικρο καταρρακτη και πηδανε πρωτοι μεσα με τα ρουχα.Ο ενας απο τους δυο Ολλανδους, εχει κολλησει με το wet look, οταν βγαινουν και επιστρεφοντας στο πλοιο, εχει εξαφανιστει.Πολλα μπορουμε να υποθεσουμε και το ιδιο κανει και ο φιλος του, που λεει να μην ανησυχουμε για την αργοπορια του.Παντως, οι ντοπιοι ομορφονιοι, δε φαινονταν να ποζαρουν πρωτη φορα για δυτικο.Πιθανως το μερος να φημιζεται και για υπηρεσιες που δε γραφουν οι οδηγοι.Anyway, παμε παρακατω.Κατευθυνομαστε δυτικα και αγκυροβολουμε στην τελευταια σταση για snorkeling.Οταν ξεκινησαμε, πριν απο πεντε μερες, το εμπα-εβγα στο βαρκακι, ηταν μια περιπετεια με ανθρωπους που αλλου πατουσαν κι αλλου βρισκονταν.Τωρα, και η πιο αδεξια κοπελιτσα, σαλταρει μεσα-εξω, σαν πειρατης της Καραιβικης.
Στο λιμανι φτανουμε νυχτα.Προηγουμενως, ο Φραντζεσκο εχει βγαλει ενα συγκινητικο λογο, για το ποσο προσπαθησαν να σεβαστουν την εμπειρια μας και να κανουν αυτο μας το πενθημερο, αξεχαστο ταξιδι ζωης.Μουχε γυαλισει ενα μπιχλιμπιδι που φορουσε, τουχε γυαλισει το αδιαβροχο μου."Εχω δει οτι σου αρεσει, παρτο" του λεω.Χωρις να το σκεφτει, ξεκρεμαει το χαιμαλι, μου το δινει και λεει "κι εγω εχω δει οτι σου αρεσει αυτο, παρτο να θυμασαι το φιλο σου το Φραντζεσκο".Φχαριστω φιλε, θα σε θυμαμαι, ετσι κι αλλιως.Ολους θα σας θυμαμαι, αλλα στο προσωπο σου συνοψιζω το λογο που ταξιδευω.
Ο πρωτος και τελευταιος λογος που ταξιδευω, ειναι οι ανθρωποι.Ενδιαμεσως, υπαρχουν μνημεια, αξιοθεατα, αμμουδιες, υποπτα κουνουπια, λωριδες ασφαλτου, παραξενες θαλασσες, αλλοκοτα πλασματα, τσιγκινες παραγκες, καλωδιωτες γεφυρες, αστερια του Νοτου, αγνωστες γευσεις και δεν ξερω τι αλλο.Θα τα ψαχνω και θα τα θαυμαζω ολ' αυτα, αλλα θα τους γυρισω αμεσως την πλατη, για ν' ανταποδωσω το χαμογελο του ξεδοντιαρη πιτσιρικου, που ποζαρε για τις αναμνησεις μου.
Δεν προτεινω το συγκεκριμενο ταξιδι σε ολους.Ειναι αυτονοητο οτι, η διηγηση ιεραρχηθηκε με απολυτως υποκειμενικα κριτιρια.Οι πρακτικες δυσκολιες και οι αναποδιες, εν πολλοις ανυπαρκτες στο κειμενο, ηταν υπαρκτες στην πραγματικοτητα.Η θεση τους στην κλιμακα ασημαντου-σημαντικου, ειναι προσωπικη υποθεση του καθενος.
Ευχαριστω για τη φιλοξενια.
Βαγγελης
