Ο οδοντωτός, τα έλατα και το καλό κρασί!

[dimosf]

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Η εκδρομή εκείνης της μέρας ήταν πιο μικρή και στα κοντινά στα Καλάβρυτα μέρη.



Ξεκινήσαμε από το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, στο οποίο δεν μπήκαμε μέσα, αλλά μόνο στους χώρους έξω απ’ αυτό.



Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο χιονοδρομικό, όπου επικρατούσε απόλυτη ερημιά, μιας και ήταν καλοκαίρι και στην Ελλάδα δεν το συνηθίζουμε τα χιονοδρομικά να αξιοποιούνται και το καλοκαίρι με ανάλογες δραστηριότητες, όπως γίνεται σε άλλες χώρες.



Ο ελατοσκέπαστος Χελμός όμως, ήταν στις δόξες του!

Από εκεί πήραμε το δρόμο, που είχαμε πάρει και την προηγούμενη. Στο χωριό Κάτω Λουσοί, στρίψαμε αριστερά και ακολουθώντας πινακίδες και οδηγίες ντόπιων



φτάσαμε στον Πύργο Πετιμεζά ή των Πετιμεζαίων.



Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα οχυρωμένης κατοικίας του 17ου αι



με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τον κυκλικό της πύργο. Υπήρξε η κατοικία της οικογένειας Πετιμεζά, χρησιμοποιήθηκε σε μάχες κατά των τούρκων πριν και κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821. Είναι σε αρκετά καλή κατάσταση και μια πρόσφατη συντήρηση τον έκανε ακόμα καλύτερο.

Η επόμενη στάση ήταν στο μαγευτικό Πλανητέρο.



Εκεί βρίσκονται οι πηγές του Αροάνιου ποταμού και παντού νερά κυλούν μέσα σε ένα δάσος από πλατάνια.



Υπέροχο, όσο και δροσερό τοπίο.



Έχει πάγκους με διάφορα καλούδια, όπως βότανα και τοπικά προϊόντα και κάποια εστιατόρια, που σερβίρουν και πέστροφα. Σε ένα από αυτά κάτσαμε, απολαύσαμε ωραίο ορεινό ψάρι, και καταπληκτική δροσιά.



Μετά το φαγητό, επισκεφτήκαμε ένα νερόμυλο με νεροτριβή και πήραμε το δρόμο της επιστροφής στα Καλάβρυτα.

Οι υπόλοιποι αποσύρθηκαν για ξεκούραση και εγώ με τη μηχανή μου βγήκα για φωτογραφική βόλτα στη μαρτυρική πόλη.

Έχει εντυπωσιακά κτίρια,



όπως το Αρχοντικό της Παλαιολογίνας του 15ου αι,



τον Ναό της Κοίμησης



με το ρολόι σταματημένο στις 2.34, την ώρα της εκτέλεσης των αντρών της πόλης,



το παλιό δημοτικό σχολείο, που είναι σήμερα το Μουσείο του Ολοκαυτώματος,



με το μοναδικό γλυπτό της μάνας, που σέρνει το νεκρό πατέρα πάνω στην κουβέρτα και τα παιδιά ένα γύρω της.



Απέναντι από το σχολείο, στον πεζόδρομο έκατσα σε ένα καφενείο,



γεμάτο πίνακες ναΐφ με θέμα τα Καλάβρυτα, για ένα καφέ, να περάσει η απογευματινή κάψα.
Γύρισα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ κι εγώ και το βράδυ το περάσαμε εκεί στην πλατεία των Καλαβρύτων. Τελευταίο βράδυ της εκδρομής μας. Αύριο φεύγουμε και θα πάμε από άλλα ορεινά περάσματα, να δούμε και να δούνε και οι φίλοι μας κι άλλες ορεινές ομορφιές αυτού του τόπου.

Με το καλό να ξανάρθουμε σ’ αυτά τα μέρη!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[alma]

Να είσαι καλά βρε Δήμο που μου θύμισες ένα ταξίδι με υπέροχη φύση που όταν το πραγματοποίησα πριν ένα χρόνο, με έκανε να αναρωτηθώ γιατί δεν το είχα κάνει τόσα χρόνια...
Πράγματι πολλές φωτογραφίες "χάνονται" καθώς προχωράει το τρένο, αλλά από ένα σημείο και μετά προτίμησα απλώς να χαζεύω την ομορφιά του τοπίου,παρά να προσπαθώ να το απαθανατίσω...Απλώς ζούσα τη στιγμή...

 

[dimosf]

Κυριακή 3 Αυγούστου 2014

Η μέρα αυτή είχε πολλές επισκέψεις σε μια μεγάλη βόλτα στα ορεινά της Αχαΐας και της Αρκαδίας.

Μετά το πλούσιο πρωινό, μπήκαμε στο αυτοκίνητο των φίλων μας και ξεκινήσαμε.

Πρώτη στάση στο μνημείο του ολοκαυτώματος και μετά στα σπήλαια των λιμνών. Το αξιοθέατο αυτό της περιοχής των Καλαβρύτων είναι κορυφαίο. Δεν είναι όμως προσβάσιμο και έτσι ο Werner δεν μπορούσε να μπει ενώ η Σοφία θα δυσκολεύονταν πολύ, αν και το είχε δει μερικά χρόνια πριν, όπως κι εγώ, που έχω πάει 2-3 φορές. Έτσι κάτσαμε για καφέ, όσο να πάει η Anita, η οποία ενθουσιάστηκε.

Αφού βγήκε και ήπιε κι αυτή ένα καφέ συνεχίσαμε. Επόμενη στάση το χωριό Παγκράτι, όπου επισκεφτήκαμε ένα μνημείο της φύσης.

​

Το κλήμα του Παυσανία. Πρόκειται για μια κληματαριά τεραστίων διαστάσεων, που καλύπτει όλο το προαύλιο της εκκλησίας, όπου βρίσκεται και θεωρείται πως είναι από τα αρχαία χρόνια, μιας και αναφέρει την ύπαρξη ενός τέτοιου κλήματος σε αυτή τη θέση ο Παυσανίας.

Από εκεί και πέρα κάναμε τη βόλτα στα ορεινά της Αρκαδίας. Περάσαμε έξω από τη Βυτίνα και στρίψαμε στο δρόμο για Πυργάκι και Ελάτη κάνοντας τη διαδρομή μέσα από το εντυπωσιακό, πυκνό ελατοδάσος και σε λίγο φάνηκε η καταπληκτική εικόνα της Στεμνίτσας. Οι φίλοι μας μείνανε με ανοικτό το στόμα. Τους άρεσε πάρα πολύ.

​

Στην πλατεία του χωριού είναι το τριώροφο καμπαναριό του Αγίου Γεωργίου, που φτιάχτηκε το 1877 από τον Θεοτίκο, μαρμαροτεχνίτη από την Τήνο. Στη σκιά του κάτσαμε για φαΐ.

​

Στη συνέχεια μπήκαμε να δούμε την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, του 1810

​

με τις ωραίες εικόνες,

​

το επίχρυσο τέμπλο

​

και τις τοιχογραφίες του Φώτη Κόντογλου και των μαθητών του

​

και μετά, κάναμε μια βόλτα στο χωριό. Έγινε η πρώτη «άτυπη» πρωτεύουσα της επαναστατημένης Ελλάδας καθώς εκεί έγινε η συνέλευση της Α΄ Πελοποννησιακής Γερουσίας. Το χωριό αυτό είναι γνωστό για τα ασημικά του, μια παράδοση που συνεχίζεται και σήμερα με τη σχολή αργυροχρυσοχοΐας, που υπάρχει εκεί και στην οποία φοιτούν παιδιά από όλη τη χώρα.

​

Ήταν όλα υπέροχα στη βόλτα μας στην «ασημένια» Στεμνίτσα!

Η συνέχεια ήθελε καφέ και βέβαια Δημητσάνα!

​

Το «μπαρουτοκαπνισμένο» αστέρι των βουνών της Αρκαδίας. Δυστυχώς ένα μικρό μέρος του χωριού είναι προσβάσιμο σε καροτσάκι. Κάτσαμε για καφέ ακριβώς στη στροφή του δρόμου.

​

Πρώτα εγώ και αφού γύρισα η Anita, κάναμε μια μεγάλη βόλτα στα καλντερίμια του χωριού.

​

Κάναμε και άλλη μία σε πιο προσβάσιμα κομμάτια και οι τέσσερεις και αργά το απόγευμα πήραμε το δρόμο του γυρισμού για τα Καλάβρυτα. Έξω από τη Βυτίνα ένας παπάς μας έκανε οτοστόπ (!!) αλλά δεν είχαμε θέση.

Το βράδυ κάναμε και πάλι βόλτα στα Καλάβρυτα.

Μια υπέροχη μέρα, σε καταπληκτικά μέρη έφτασε στο τέλος της. Καληνύχτα!

 

[dimosf]

Δευτέρα 4 Αυγούστου 2014

Η εκδρομή εκείνης της μέρας ήταν πιο μικρή και στα κοντινά στα Καλάβρυτα μέρη.

​

Ξεκινήσαμε από το Μοναστήρι της Αγίας Λαύρας, στο οποίο δεν μπήκαμε μέσα, αλλά μόνο στους χώρους έξω απ’ αυτό.

​

Στη συνέχεια ανεβήκαμε στο χιονοδρομικό, όπου επικρατούσε απόλυτη ερημιά, μιας και ήταν καλοκαίρι και στην Ελλάδα δεν το συνηθίζουμε τα χιονοδρομικά να αξιοποιούνται και το καλοκαίρι με ανάλογες δραστηριότητες, όπως γίνεται σε άλλες χώρες.

​

Ο ελατοσκέπαστος Χελμός όμως, ήταν στις δόξες του!

Από εκεί πήραμε το δρόμο, που είχαμε πάρει και την προηγούμενη. Στο χωριό Κάτω Λουσοί, στρίψαμε αριστερά και ακολουθώντας πινακίδες και οδηγίες ντόπιων

​

φτάσαμε στον Πύργο Πετιμεζά ή των Πετιμεζαίων.

​

Πρόκειται για χαρακτηριστικό δείγμα οχυρωμένης κατοικίας του 17ου αι

​

με ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τον κυκλικό της πύργο. Υπήρξε η κατοικία της οικογένειας Πετιμεζά, χρησιμοποιήθηκε σε μάχες κατά των τούρκων πριν και κατά τη διάρκεια της επανάστασης του 1821. Είναι σε αρκετά καλή κατάσταση και μια πρόσφατη συντήρηση τον έκανε ακόμα καλύτερο.

Η επόμενη στάση ήταν στο μαγευτικό Πλανητέρο.

​

Εκεί βρίσκονται οι πηγές του Αροάνιου ποταμού και παντού νερά κυλούν μέσα σε ένα δάσος από πλατάνια.

​

Υπέροχο, όσο και δροσερό τοπίο.

​

Έχει πάγκους με διάφορα καλούδια, όπως βότανα και τοπικά προϊόντα και κάποια εστιατόρια, που σερβίρουν και πέστροφα. Σε ένα από αυτά κάτσαμε, απολαύσαμε ωραίο ορεινό ψάρι, και καταπληκτική δροσιά.

​

Μετά το φαγητό, επισκεφτήκαμε ένα νερόμυλο με νεροτριβή και πήραμε το δρόμο της επιστροφής στα Καλάβρυτα.

Οι υπόλοιποι αποσύρθηκαν για ξεκούραση και εγώ με τη μηχανή μου βγήκα για φωτογραφική βόλτα στη μαρτυρική πόλη.

Έχει εντυπωσιακά κτίρια,

​

όπως το Αρχοντικό της Παλαιολογίνας του 15ου αι,

​

τον Ναό της Κοίμησης

​

με το ρολόι σταματημένο στις 2.34, την ώρα της εκτέλεσης των αντρών της πόλης,

​

το παλιό δημοτικό σχολείο, που είναι σήμερα το Μουσείο του Ολοκαυτώματος,

​

με το μοναδικό γλυπτό της μάνας, που σέρνει το νεκρό πατέρα πάνω στην κουβέρτα και τα παιδιά ένα γύρω της.

​

Απέναντι από το σχολείο, στον πεζόδρομο έκατσα σε ένα καφενείο,

​

γεμάτο πίνακες ναΐφ με θέμα τα Καλάβρυτα, για ένα καφέ, να περάσει η απογευματινή κάψα.
Γύρισα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ κι εγώ και το βράδυ το περάσαμε εκεί στην πλατεία των Καλαβρύτων. Τελευταίο βράδυ της εκδρομής μας. Αύριο φεύγουμε και θα πάμε από άλλα ορεινά περάσματα, να δούμε και να δούνε και οι φίλοι μας κι άλλες ορεινές ομορφιές αυτού του τόπου.

Με το καλό να ξανάρθουμε σ’ αυτά τα μέρη!

 

[alma]

Υπέροχη η φύση στο Πλανητέρο,θυμάμαι κι εγώ όσους πωλούσαν τοπικά προιόντα.Μάλιστα είχαμε αγοράσει από ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αυγά χήνας,τα οποία ως τότε δεν είχα ξαναδοκιμάσει....


Όσο για το μουσείο του Ολοκαυτώματος ,με το γλυπτό της γυναίκας που σέρνει το πτώμα του άντρα της και έχει δίπλα τα παιδάκια της, δεν άντεξα να μπω μέσα.Είδα κι εγώ το ίδιο γλυπτό που φωτογράφισες κι εσύ στην είσοδο και μου έφερε τέτοια θλίψη.....

 

[XristinaK]

http://www.dmko.gr/episkepsi/
με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος...
να πω πως αξίζει μια επίσκεψη στο Μουσείο....
Υ. .Γ. Καλή επιλογή τα βιολογικά κρασιά Τετράμυθος!

 

[dimosf]

Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Την Τρίτη το πρωί, μετά το πρωινό, πληρώσαμε, φορτώσαμε (είχανε έρθει και τα κρασιά από την προηγουμένη) και ξεκινήσαμε, παίρνοντας και πάλι το δρόμο προς Σπήλαια Λιμνών. Αφού περάσαμε και την Κλειτορία (ή Μαζέϊκα) συνεχίσαμε και σε λίγο στρίψαμε αριστερά για τις πηγές του Λάδωνα.

​

Άλλο μοναδικό τοπίο με τις πηγές να περιτριγυρίζονται από πολύ πράσινο και το ποτάμι να ξεχύνεται ορμητικό για να ενωθεί 60 περίπου χμ μετά με τον Αλφειό.

Συνεχίσαμε ανηφορίζοντας προς το χωριό Λυκούρια, το προσπεράσαμε και περνώντας από το άνοιγμα που έχουν σκάψει στο διάσελο,

​

βρεθήκαμε πάνω από το οροπέδιο του Φενεού στην Κορινθία.

Από εκεί ο δρόμος κατηφορίζει και σε κάποιο σημείο στρίβει αριστερά για να βρει το διαμάντι της περιοχής,

​

την τεχνητή λίμνη Δόξα, την «Ελβετία» της Πελοποννήσου, όπως συνηθίζουν να λένε. Εκεί συναντήσαμε τους φίλους μας από την Πάτρα. Είχαμε τηλεφωνηθεί και το είχαμε κανονίσει.

​

Το τοπίο στη λίμνη και γύρω απ’ αυτήν δεν περιγράφεται. Είναι από τις πιο όμορφες εικόνες που μπορεί να δει κάποιος σε αυτόν τον τόπο.

​

Το νησάκι με την εκκλησία στη μέση απογειώνει την ομορφιά της.

​

Από πάνω, μέσα στο πυκνό πράσινο στέκει το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου Φενεού. Πρόκειται για τη νέα μονή του 17ου αι, μιας και μεταφέρθηκε εκεί από την παλιά της θέση (Παλαιομονάστηρο), του 14ου αι, το καθολικό της οποίας δεν είναι άλλο, από το εκκλησάκι μέσα στη λίμνη.

​

Το μοναστήρι είναι φρουριακού χαρακτήρα, τριώροφο,

​

με πλακόστρωτη αυλή και καθολικό

​

με επίχρυσο τέμπλο

​

και ωραίες τοιχογραφίες του 18ου αι, σε αρκετά καλή κατάσταση.

​

Στο 2ο όροφο είναι το Αρχονταρίκι. Εκεί ένας μοναχός μας κέρασε το παραδοσιακό γλυκό της περιοχής, τη ροδοζάχαρη (γλυκό του κουταλιού από πέταλα τριαντάφυλλων), που φτιάχνουν εκεί και το πουλάνε, όπως και το βαλσαμόλαδο.

​

Συνεχίσαμε για το χωριό Γκούρα και στην πλατεία κάτσαμε να φάμε.

Από εκεί ο δρόμος μας δεν είχε άλλες στάσεις. Ανηφορίσαμε μέχρι την Καστανιά και κατηφορίσαμε από την άλλη μεριά του βουνού στη Στυμφαλία. Συνεχίσαμε στο Ψάρι Κορινθίας και περνώντας μέσα από τους αμπελώνες της περιοχής, φτάσαμε στη Νεμέα. Εκεί αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας από την Πάτρα και οι υπόλοιποι 4 μπήκαμε στην εθνική Κορίνθου-Τρίπολης και νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στο σπίτι μας για να φορτώσουμε ξανά και να είμαστε το βράδυ στην Κάρυστο. Μια εκδρομή, που μας έδωσε την ευκαιρία να δείξουμε στους αγαπημένους μας φίλους μερικά πολύ όμορφα μέρη του τόπου μας, τελείωσε και μείναμε όλοι ευχαριστημένοι*. Ας ελπίσουμε να είμαστε καλά να τους δείξουμε κι άλλα!


*Τις επόμενες μέρες ο Werner ζωγράφισε δύο συνθέσεις.

​

Ένα τετράπτυχο, που το ονόμασε «Καλάβρυτα»

​

και ένα τρίπτυχο, που το ονόμασε «Στεμνίτσα». Το δεύτερο μας το χάρισε δύο μέρες αφότου γυρίσαμε στην Κάρυστο και σήμερα στολίζει το σαλόνι μας.


Από το http://disaki.blogspot.gr/2016/12/blog-post.html

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα