KIKI
Member
- Μηνύματα
- 2.820
- Likes
- 8.028
- Επόμενο Ταξίδι
- Ιορδανία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αφρική Ναμιμπια
Πούνο - Λιμνη Τιτικάκα 02 -07 Απριλιου
Ξημερώματα ειμαστε ετοιμες για το ολοημερο ταξιδι που θα μας οδηγησει στη Τιτικάκα.
Η διαδρομη ειναι προγραμματισμένη με πολυτελές πουλμαν και περιλαμβανει αρκετές στασεις και φαγητο .
Ηταν πολυ ομορφα τα τοπία , διασχισαμε μερος των Ανδεων βλέποντας την ζωη των χωρικων , μέσα απο το τζάμι εννοείται !!.
Περασαμε απο υψόμετρο 4200 μετρα και στη σταση που κάναμε εκει , αισθανομουν σαν ζόμπι , αλλού το πνεύμα και αλλού το σώμα άσε που νομιζα οτι ίπταμαι , κοιτουσα τα πόδια μου που ήταν κατω αλλά εγω νομιζα οτι ηταν στον αέρα , πολυ αστείο μου φάνηκε!! Δεν ξερω πόσο οξυγόνο ειχα , αλλά αν ποτέ κανω τεστ ευφυίας θα αποφυγω επιμελώς να είναι σε υψομετρο ! Μιλαμε για πλήρη αποχαυνωση ....
Μία ωρα πριν το Πούνο , διασχισαμε τη Χουλιάκα που είναι γνωστη για το αεροδρόμιο της το οποιο εξυπηρετει την ευρυτερη περιοχη . Εχει κακή φήμη , γιατι εκει γινεται πολυ παραεμποριο με τη Βολιβία και επιπλεον ειναι η πιο ασχημη πόλη που εχω δει .
Εύστοχα ο Yorgos την αποκαλει Αγρινιο της Λατ.Αμερικής !
Μετα 10 ώρες φθάνουμε στο Πούνο που θα ειναι η βάση μας για εκδρομές στη λίμνη
Η πόλη συνδυαζει τους δύο αρχαιους πολιτισμούς των Ανδεων, των Αιμαρα απο τα νότια και των Κέτσουα απο τα βόρεια μαζι με αποικιακες επιρροές .
Γεματη εκκλησίες με μεγαλυτερη την μπαρόκ Σαν Χουαν Μπαουτιστα στη κεντρικη πλατεία , σχεδιασμενη απο τον Περουβιανό αρχιτεκτονα Σίμον δε Αστο.
Ο καθεδρικος ειναι ο ναός της πολιούχου του Πούνο , Μαμίτα Καντελαρια και φημιζεται
για τα αναγλυφα που συνδυαζουν την ισπανική μεγαλοπρεπεια με τοπικά στοιχεία των Ανδεων .
Εχουν κουραστει τα μάτια μου να βλεπουν εκκλησιες σε όλο το ταξιδι , αυτοί οι Ισπανοί απο όπου πέρασαν ολο εκτιζαν ναους και μάλιστα τεραστιους και επιβλητικους . Προσωπικα παντου οι καθεδρικοί με "φοβιζουν".
Αντι να χτισουν νοσοκομεια και σχολεια σε μιά χωρα που πραγματικα τα εχει αναγκη ,
εφτειαχναν ναους -τερατα .
Μαλλον για να προκαλουν δεος στους φτωχούς και αγαθούς ιθαγενεις ;
Κριμα γιατί δεν χρειαζομαστε και άλλους ενοχικούς ανθρώπους , αφηστε τους ντοπιους στην ησυχία τους .
Τι διαστροφη και αυτη , μετα την Ιερά εξεταση, και τι πεταμένα χρήματα !
Το ξενοδοχείο που πήγαμε ηταν καθαρο συμπαθητικο με 50 ευρω το δικλινο
στο κέντρο της πόλης Ειχε και θερμανση πραγμα πολύ χρησιμο γιατι το βραδυ έπεφτε πολύ η θερμοκρασια .
Εκει πήραμε και την τελικη αποφαση για τις ακυρες μέρες της Βολιβίας , θα τις περνουσαμε στο Πουνο για να ξεκουραστουμε και να αφομοιώσουμε όλα αυτά που ζούμε σε αυτη την υπεροχη χώρα .
Μπηκαμε στο πειρασμο για Αρεκίπα και φαραγγια , αλλά το Περού εχει τόσα να δεις που χρειαζεται και άλλο ταξιδι , ευκαιρία ψαχνουμε !
Καναμε και λογαριασμους και δεν χαρηκαμε καθολου .
Χαναμε τα χρηματα του ξενοδοχειου στη Λα Παθ , το εισιτηριο Λα Παθ - Λιμα και έπρεπε να πληρωσουμε άλλο ξενοδοχειο και αεροπορικο απο Χουλιακα - Λιμα .
Ειπαμε το ταξιδι ξεκινησε εντονο και συνεχιζοταν έτσι .
Καλά να ειμαστε και τα χρηματα θα βρεθουν !
Βοήθεια μας (κυριολεκτικά) !
Στάση για καφέ (δεν είχαν) και για να κάνουμε την "ανάγκη μας".
Σημ. Η ανάγκη σας στο Περού και σε όλα τα τουριστικά μέρη κοστίζει 1 Sol.
Από τις αγαπημένες μου φώτο: Εγώ με τη Τούλα λιαζόμαστε και στρίβω τσιγαράκι. Ο κύριος δίπλα μας αστυνόμος (βλ. Σαϊνης) που τα έχει χαμένα. Όχι μόνο είμαστε γυναίκες που καπνίζουν αλλά στριβούν κι όλας !!!! Το ύφος του όλα τα λεφτά !
Η Κική ξαποσταίνει σε ένα μπακάλικο όπου για ένα τέταρτο που βρισκόμασταν εκεί δεν εμφανίστηκε άνθρωπος. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά είχαμε βάλει στο μάτι και το κεφάλι με το τυρί που ήταν πάνω στο πάγκο.
Και η τελευταία φωτογραφία από τη διαδρομή μας. Αφού περάσαμε από τη ζέστη και την υγρασία (Lima), από τους τροπικούς (Αμαζόνιος), τη βροχή(Cusco) είδαμε και χιόνι (Άνδεις). Και όλα αυτά σε μία μόνο χώρα!!!
Όσο για το υψόμετρο των 4.338 μέτρων που βρεθήκαμε ήταν το πιο ψηλό σημείο της διαδρομής.
Σημ.Η Τούλα και σε αυτό το υψόμετρο μπορούσε χωρίς κανένα πρόβλημα να ψωνίζει από τους ντόπιους, να καπνίζει και να περπατάει.
Ιδού και το χιόνι.
Uros island
Κίκα το έφαγες το καλαμάκι σου ?
Πάντως καλύτερα να το μασάς παρά να το καβαλάς !!!
Uros
Οι εν λόγο βάρκες φτιαγμένες από totora.
Κάναμε και βαρκάδα και καήκαμε από τον ήλιο. Το πιο στενάχωρο ήταν ότι μας είπαν ότι όποιος ήθελε μπορούσε να δώσει το διαβατήριο του και να του βάλουν σφραγίδα.
Δεν έχω διαβατήριο καρδιά μου...
Amantani
Η φιλόξενη κουζίνα μια υπέροχης οικογένειας.
Όσο για τη σούπες από κινόα καλύτερα να μιλήσει η Κική με τη Τούλα που όλο μούγκριζαν.... μουυυυυυυυυυυ
Amantani
H αυλή, η κυρία και το κουζινάκι της.
Και τα τρία υπέροχα.
Από τις πιο γλυκές εμπειρίες του ταξιδιού.
Taquile
Στη φώτο τα 545 σκαλοπάτια, ευτυχώς που ήταν ο δρόμος για την κατάβαση στο λιμάνι.
Chucuito
Ωχ κυρίες μου που κάθεστε ?
Σαν δεν ντρέπεστε !!!
Puno
Ήρθε η ώρα να δείτε το μελοντικό Πρόεδρο του Peru !!!
Ollanta... Ollanta... Ollantaaaaaaaaaaaa
Ξημερώματα ειμαστε ετοιμες για το ολοημερο ταξιδι που θα μας οδηγησει στη Τιτικάκα.
Η διαδρομη ειναι προγραμματισμένη με πολυτελές πουλμαν και περιλαμβανει αρκετές στασεις και φαγητο .
Ηταν πολυ ομορφα τα τοπία , διασχισαμε μερος των Ανδεων βλέποντας την ζωη των χωρικων , μέσα απο το τζάμι εννοείται !!.
Περασαμε απο υψόμετρο 4200 μετρα και στη σταση που κάναμε εκει , αισθανομουν σαν ζόμπι , αλλού το πνεύμα και αλλού το σώμα άσε που νομιζα οτι ίπταμαι , κοιτουσα τα πόδια μου που ήταν κατω αλλά εγω νομιζα οτι ηταν στον αέρα , πολυ αστείο μου φάνηκε!! Δεν ξερω πόσο οξυγόνο ειχα , αλλά αν ποτέ κανω τεστ ευφυίας θα αποφυγω επιμελώς να είναι σε υψομετρο ! Μιλαμε για πλήρη αποχαυνωση ....
Μία ωρα πριν το Πούνο , διασχισαμε τη Χουλιάκα που είναι γνωστη για το αεροδρόμιο της το οποιο εξυπηρετει την ευρυτερη περιοχη . Εχει κακή φήμη , γιατι εκει γινεται πολυ παραεμποριο με τη Βολιβία και επιπλεον ειναι η πιο ασχημη πόλη που εχω δει .
Εύστοχα ο Yorgos την αποκαλει Αγρινιο της Λατ.Αμερικής !
Μετα 10 ώρες φθάνουμε στο Πούνο που θα ειναι η βάση μας για εκδρομές στη λίμνη
Η πόλη συνδυαζει τους δύο αρχαιους πολιτισμούς των Ανδεων, των Αιμαρα απο τα νότια και των Κέτσουα απο τα βόρεια μαζι με αποικιακες επιρροές .
Γεματη εκκλησίες με μεγαλυτερη την μπαρόκ Σαν Χουαν Μπαουτιστα στη κεντρικη πλατεία , σχεδιασμενη απο τον Περουβιανό αρχιτεκτονα Σίμον δε Αστο.
Ο καθεδρικος ειναι ο ναός της πολιούχου του Πούνο , Μαμίτα Καντελαρια και φημιζεται
για τα αναγλυφα που συνδυαζουν την ισπανική μεγαλοπρεπεια με τοπικά στοιχεία των Ανδεων .
Εχουν κουραστει τα μάτια μου να βλεπουν εκκλησιες σε όλο το ταξιδι , αυτοί οι Ισπανοί απο όπου πέρασαν ολο εκτιζαν ναους και μάλιστα τεραστιους και επιβλητικους . Προσωπικα παντου οι καθεδρικοί με "φοβιζουν".
Αντι να χτισουν νοσοκομεια και σχολεια σε μιά χωρα που πραγματικα τα εχει αναγκη ,
εφτειαχναν ναους -τερατα .
Μαλλον για να προκαλουν δεος στους φτωχούς και αγαθούς ιθαγενεις ;
Κριμα γιατί δεν χρειαζομαστε και άλλους ενοχικούς ανθρώπους , αφηστε τους ντοπιους στην ησυχία τους .
Τι διαστροφη και αυτη , μετα την Ιερά εξεταση, και τι πεταμένα χρήματα !
Το ξενοδοχείο που πήγαμε ηταν καθαρο συμπαθητικο με 50 ευρω το δικλινο
στο κέντρο της πόλης Ειχε και θερμανση πραγμα πολύ χρησιμο γιατι το βραδυ έπεφτε πολύ η θερμοκρασια .
Εκει πήραμε και την τελικη αποφαση για τις ακυρες μέρες της Βολιβίας , θα τις περνουσαμε στο Πουνο για να ξεκουραστουμε και να αφομοιώσουμε όλα αυτά που ζούμε σε αυτη την υπεροχη χώρα .
Μπηκαμε στο πειρασμο για Αρεκίπα και φαραγγια , αλλά το Περού εχει τόσα να δεις που χρειαζεται και άλλο ταξιδι , ευκαιρία ψαχνουμε !
Καναμε και λογαριασμους και δεν χαρηκαμε καθολου .
Χαναμε τα χρηματα του ξενοδοχειου στη Λα Παθ , το εισιτηριο Λα Παθ - Λιμα και έπρεπε να πληρωσουμε άλλο ξενοδοχειο και αεροπορικο απο Χουλιακα - Λιμα .
Ειπαμε το ταξιδι ξεκινησε εντονο και συνεχιζοταν έτσι .
Καλά να ειμαστε και τα χρηματα θα βρεθουν !
Το επόμενο πρωί ξεκινάει η διήμερη εκδρομή στα νησιά της λίμνης Τιτικάκα.
Μας πήγαν στο λιμάνι όπου μπήκαμε σε ένα μικρό πλοίο χωρητικότητας 20 ατόμων, όλες οι φυλές του κόσμου και ευτυχώς όλοι συμπαθέστατοι.
Πρώτη στάση πολύ κοντά στα νησάκια Uros.
Η φυλή των Uros ανέπτυξαν τα μοναδικά, πλωτά νησιά τους πριν από αιώνες. Αυτοαποκαλούνται ο "παλαιότερος λαός της γης". Αναγκάστηκαν να αναμιχθούν στη πορεία με τους Aymara και άλλες φυλές. Σήμερα μιλούν aymara. Οι νησιώτες χρησιμοποιούν το totora (πάπυρος που μοιάζει με καλάμι) για τροφή και για καύσιμη ύλη. Με τα totora φτιάχνουν επίσης βάρκες, σπίτια και χειροτεχνήματα. Οι περισσότεροι κερδίζουν το ψωμί τους από το ψάρεμα και το τουρισμό.
Καθίσαμε περίπου μία ώρα σε ένα από τα νησάκια όπου μας έκαναν επίδειξη του τρόπου ζωής τους, άκρως τουριστικό το όλο θέαμα αλλά τόσο ενδιαφέροντα και μοναδικά αυτά που είδα, που το απόλαυσα.
Μετά από διαδρομή τριών ωρών με το πλοιαράκι φθάσαμε στο νησάκι Amantani. Οι κάτοικοι του φημίζονται για τα καλάθια που πλέκουν από ίτσου (είδος χόρτου) και τα ανάγλυφα από γρανίτη. Στις κορυφές του νησιού υπάρχουν ιερές τοποθεσίες των Ινκας.
Στην προβλήτα μας περίμενε μια γλυκιά κυρία που μας οδήγησε στο σπίτι της όπου και θα μέναμε για το βράδυ, κάτι σαν τα δικά μας ενοικιαζόμενα δωμάτια στα νησιά, αλλά με την διαφορά ότι ο τουρισμός εκεί είναι κοινοτικός. Όλα τα χρήματα πηγαίνουν στο νησί για να βελτιωθεί η εκπαίδευση και να ενισχυθεί η τοπική κουλτούρα.
Στο δρόμο προς το σπίτι, επειδή είχε ανηφόρα και είμαστε πάνω από 3800 υψόμετρο τα βρήκα δύσκολα και σταματούσα συνέχεια γιατί είχα ταχυκαρδία όπως επίσης και οι δυο συνταξιδιώτισσες.
Το σπίτι πολύ όμορφο με βασικές ανέσεις, κουζίνα και μπάνιο στην αυλή χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό από μια βρύση στη αυλή.
Γύρισα πίσω στο χρόνο, ακριβώς έτσι ζούσα στο χωριό μου μικρή τη δεκαετία του ΄60.
Προσαρμόστηκα αμέσως και απόλαυσα το πολύ νόστιμο σπιτικό φαγητό, μαγειρεμένο στο τζάκι και τη πολύ θερμή φιλοξενία από την κυρία και τη μικρή της κόρη.
Ο πατέρας απών, μας είπαν ότι είναι εσωτερικός μετανάστης στον Αμαζόνιο προς αναζήτηση μεροκάματου και βλέπει την οικογένεια του κάθε 6 μήνες.
Εκεί ένοιωσα πολύ συγκινημένη γιατί είμαι παιδί μεταναστών και στο κοριτσάκι έβλεπα τον εαυτό μου και στη κυρία του σπιτιού τη μητέρα μου.
Το βράδυ ανεβήκαμε στη πλατεία του χωριού όπου θα γινόταν χορός προς τιμή των επισκεπτών.
Είχε ζωντανή ορχήστρα, ήπιαμε τις μπύρες μας και χορέψαμε με την ανάλαφρη μουσική τους κάτι σαν τα δικά μας νησιώτικα.
Καμία σχέση με τη μονότονη μουσική των Άνδεων.Το νερό τελικά είτε θάλασσα είτε λίμνη κάνει τους ανθρώπους πιο αλέγρους και ζωηρούς.
Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε την εκδρομή μας στη λίμνη φθάνοντας στο νησί Taquile. Τι ωραίο νησί, μου θύμισε Αιγαίο ειδικά με τα 545 σκαλοπάτια που έπρεπε να ανέβεις μέχρι τη κορυφή του. Ευτυχώς ο ξεναγός μας λυπήθηκε και ανεβήκαμε από σχετικά βατό δρόμο… (κόντρα ανηφόρα!) οπότε χρειάστηκε μόνο να τα κατεβούμε!
Περίπου 350 οικογένειες που μιλούν την γλώσσα Quechua ζουν ακόμα εδώ τηρώντας το δόγμα των Ίνκας : Μην κλέβεις, μην τεμπελιάζεις, μην ψεύδεσαι.
Δεν υπάρχει αστυνομία και τα προβλήματα λύνονται από τους αιρετούς ηγέτες της κοινότητας.
Οι κάτοικοι φορούν πολύχρωμα ρούχα, υφασμένα στο χέρι. Οι παντρεμένοι άνδρες φορούν κόκκινες κάπες και οι ανύπαντροι ερυθρόλευκες. Ωραίο σύστημα, δεν χρειάζεται να κοιτάς για βέρα που στη δική μας κοινωνία μπορεί να είναι κρυμμένη στο βάθος της τσέπης !
Στο νησί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα ούτε γαϊδούρια ή λάμα. Οι κάτοικοι κουβαλούν τις προμήθειες στη πλάτη τους, ανεβαίνοντας τα 545 απότομα σκαλοπάτια από την προβλήτα.
Γυρίζοντας απόγευμα στο Puno, μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη.
Είχαμε ζητήσει πριν την αναχώρηση από το πρακτορείο να μας κλείσει ξενοδοχείο για τις χαμένες νύχτες στη Βολιβία και το αεροπορικό για την επιστροφή στη Λίμα και φυσικά να μας ενημερώσει για το κόστος. Η απάντηση ήταν, να μας πάνε σε ένα ξενοδοχείο 4ων αστέρων που κόστιζε 250 $ τη βραδιά με θέα τη λίμνη, να μας κλείσουν ολοήμερη εκδρομή με φαγητό στα περίχωρα του Puno για να "μην πλήξουμε" τις επόμενες ημέρες καθώς και το εισιτήριο από Χουλιάκα για Λίμα.
Πόσο κόστισαν όλα αυτά ;
Ήταν δωρεάν, προσφορά του ταξιδιωτικού γραφείου για το ατυχές συμβάν της κλοπής!
Τι να πω ; Σπάνια βρίσκεις τέτοιους επαγγελματίες. Απολαύσαμε τα ωραία μαλακά κρεβάτια ,το χρειαζόμασταν με τόσο τρέξιμο τις προηγούμενες ημέρες, και το πολύ καλό φαγητό και την επομένη ξεκινήσαμε για την ολοήμερη εκδρομή μας στη γύρω περιοχή.
Πρώτα φθάσαμε στο χωριό Chucuito, όπου υπάρχουν δύο πολύ όμορφες αποικιακές εκκλησίες (όχι που δεν θα υπήρχαν!) αλλά το ενδιαφέρον μας τράβηξε το Ίνκας Ουγιο, ένα μέρος που αναφέρεται σαν ο κήπος της γονιμότητας και είναι γεμάτο πέτρινους φαλλούς. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν γυναίκες που πάνε και κάθονται με τις ώρες πάνω στις πέτρες στη προσπάθεια τους να γίνουν γόνιμες.
Το μεσημέρι επιστρέψαμε στο Puno για το γεύμα, ήταν σε ένα πολύ όμορφο παραδοσιακό εστιατόριο και εκεί έφαγα επιτέλους φιλέτο από αλπάκα το οποίο ήταν πολύ νόστιμο και ζουμερό.
Την ώρα που θα φεύγαμε για το άλλο μισό της εκδρομής βλέπουμε στη κεντρική πλατεία κόσμο μαζεμένο με σημαίες.
-Ποιον περιμένετε παιδιά ;
-Τον Ollanda ,έρχεται να μιλήσει σε μισή ώρα!
Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη, ακυρώνουμε τη συνέχεια του τουρ και αφήνουμε ένα ξεναγό κατάπληκτο και πιάνουμε θέση μπροστά-μπροστά για να ακούσουμε το λόγο του Προέδρου!
Ήρθε ντυμένος πολύ απλά με τζην παντελόνι και πουκάμισο, του φόρεσαν οι ντόπιοι πλεχτό σκούφο και γιρλάντες με λουλούδια. Μίλησε όμορφα και απλά στο Λαό του (Κική-Τούλα-Λία).
Έχοντας ακούσει για "συγγένεια"με Chaves και Fidel, φοβόμουνα κανένα παραλήρημα ωρών αλλά μια χαρά τα είπε και σύντομα.
Πολύ το ευχαριστηθήκαμε το γεγονός και περιμένουμε στης 5 Ιουνίου να βγει Πρόεδρος. Αν γίνει αυτό σίγουρα θα του έχουμε φέρει γούρι. Άσε που μάλλιασε η γλώσσα μου 20 ημέρες να κάνω προπαγάνδα υπέρ του με όσους Περουάνους συνομιλούσα!
Πολλές εκκλησίες, πολλοί σταυροί.Μας πήγαν στο λιμάνι όπου μπήκαμε σε ένα μικρό πλοίο χωρητικότητας 20 ατόμων, όλες οι φυλές του κόσμου και ευτυχώς όλοι συμπαθέστατοι.
Πρώτη στάση πολύ κοντά στα νησάκια Uros.
Η φυλή των Uros ανέπτυξαν τα μοναδικά, πλωτά νησιά τους πριν από αιώνες. Αυτοαποκαλούνται ο "παλαιότερος λαός της γης". Αναγκάστηκαν να αναμιχθούν στη πορεία με τους Aymara και άλλες φυλές. Σήμερα μιλούν aymara. Οι νησιώτες χρησιμοποιούν το totora (πάπυρος που μοιάζει με καλάμι) για τροφή και για καύσιμη ύλη. Με τα totora φτιάχνουν επίσης βάρκες, σπίτια και χειροτεχνήματα. Οι περισσότεροι κερδίζουν το ψωμί τους από το ψάρεμα και το τουρισμό.
Καθίσαμε περίπου μία ώρα σε ένα από τα νησάκια όπου μας έκαναν επίδειξη του τρόπου ζωής τους, άκρως τουριστικό το όλο θέαμα αλλά τόσο ενδιαφέροντα και μοναδικά αυτά που είδα, που το απόλαυσα.
Μετά από διαδρομή τριών ωρών με το πλοιαράκι φθάσαμε στο νησάκι Amantani. Οι κάτοικοι του φημίζονται για τα καλάθια που πλέκουν από ίτσου (είδος χόρτου) και τα ανάγλυφα από γρανίτη. Στις κορυφές του νησιού υπάρχουν ιερές τοποθεσίες των Ινκας.
Στην προβλήτα μας περίμενε μια γλυκιά κυρία που μας οδήγησε στο σπίτι της όπου και θα μέναμε για το βράδυ, κάτι σαν τα δικά μας ενοικιαζόμενα δωμάτια στα νησιά, αλλά με την διαφορά ότι ο τουρισμός εκεί είναι κοινοτικός. Όλα τα χρήματα πηγαίνουν στο νησί για να βελτιωθεί η εκπαίδευση και να ενισχυθεί η τοπική κουλτούρα.
Στο δρόμο προς το σπίτι, επειδή είχε ανηφόρα και είμαστε πάνω από 3800 υψόμετρο τα βρήκα δύσκολα και σταματούσα συνέχεια γιατί είχα ταχυκαρδία όπως επίσης και οι δυο συνταξιδιώτισσες.
Το σπίτι πολύ όμορφο με βασικές ανέσεις, κουζίνα και μπάνιο στην αυλή χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό από μια βρύση στη αυλή.
Γύρισα πίσω στο χρόνο, ακριβώς έτσι ζούσα στο χωριό μου μικρή τη δεκαετία του ΄60.
Προσαρμόστηκα αμέσως και απόλαυσα το πολύ νόστιμο σπιτικό φαγητό, μαγειρεμένο στο τζάκι και τη πολύ θερμή φιλοξενία από την κυρία και τη μικρή της κόρη.
Ο πατέρας απών, μας είπαν ότι είναι εσωτερικός μετανάστης στον Αμαζόνιο προς αναζήτηση μεροκάματου και βλέπει την οικογένεια του κάθε 6 μήνες.
Εκεί ένοιωσα πολύ συγκινημένη γιατί είμαι παιδί μεταναστών και στο κοριτσάκι έβλεπα τον εαυτό μου και στη κυρία του σπιτιού τη μητέρα μου.
Το βράδυ ανεβήκαμε στη πλατεία του χωριού όπου θα γινόταν χορός προς τιμή των επισκεπτών.
Είχε ζωντανή ορχήστρα, ήπιαμε τις μπύρες μας και χορέψαμε με την ανάλαφρη μουσική τους κάτι σαν τα δικά μας νησιώτικα.
Καμία σχέση με τη μονότονη μουσική των Άνδεων.Το νερό τελικά είτε θάλασσα είτε λίμνη κάνει τους ανθρώπους πιο αλέγρους και ζωηρούς.
Την επόμενη μέρα συνεχίσαμε την εκδρομή μας στη λίμνη φθάνοντας στο νησί Taquile. Τι ωραίο νησί, μου θύμισε Αιγαίο ειδικά με τα 545 σκαλοπάτια που έπρεπε να ανέβεις μέχρι τη κορυφή του. Ευτυχώς ο ξεναγός μας λυπήθηκε και ανεβήκαμε από σχετικά βατό δρόμο… (κόντρα ανηφόρα!) οπότε χρειάστηκε μόνο να τα κατεβούμε!
Περίπου 350 οικογένειες που μιλούν την γλώσσα Quechua ζουν ακόμα εδώ τηρώντας το δόγμα των Ίνκας : Μην κλέβεις, μην τεμπελιάζεις, μην ψεύδεσαι.
Δεν υπάρχει αστυνομία και τα προβλήματα λύνονται από τους αιρετούς ηγέτες της κοινότητας.
Οι κάτοικοι φορούν πολύχρωμα ρούχα, υφασμένα στο χέρι. Οι παντρεμένοι άνδρες φορούν κόκκινες κάπες και οι ανύπαντροι ερυθρόλευκες. Ωραίο σύστημα, δεν χρειάζεται να κοιτάς για βέρα που στη δική μας κοινωνία μπορεί να είναι κρυμμένη στο βάθος της τσέπης !
Στο νησί δεν υπάρχουν αυτοκίνητα ούτε γαϊδούρια ή λάμα. Οι κάτοικοι κουβαλούν τις προμήθειες στη πλάτη τους, ανεβαίνοντας τα 545 απότομα σκαλοπάτια από την προβλήτα.
Γυρίζοντας απόγευμα στο Puno, μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη.
Είχαμε ζητήσει πριν την αναχώρηση από το πρακτορείο να μας κλείσει ξενοδοχείο για τις χαμένες νύχτες στη Βολιβία και το αεροπορικό για την επιστροφή στη Λίμα και φυσικά να μας ενημερώσει για το κόστος. Η απάντηση ήταν, να μας πάνε σε ένα ξενοδοχείο 4ων αστέρων που κόστιζε 250 $ τη βραδιά με θέα τη λίμνη, να μας κλείσουν ολοήμερη εκδρομή με φαγητό στα περίχωρα του Puno για να "μην πλήξουμε" τις επόμενες ημέρες καθώς και το εισιτήριο από Χουλιάκα για Λίμα.
Πόσο κόστισαν όλα αυτά ;
Ήταν δωρεάν, προσφορά του ταξιδιωτικού γραφείου για το ατυχές συμβάν της κλοπής!
Τι να πω ; Σπάνια βρίσκεις τέτοιους επαγγελματίες. Απολαύσαμε τα ωραία μαλακά κρεβάτια ,το χρειαζόμασταν με τόσο τρέξιμο τις προηγούμενες ημέρες, και το πολύ καλό φαγητό και την επομένη ξεκινήσαμε για την ολοήμερη εκδρομή μας στη γύρω περιοχή.
Πρώτα φθάσαμε στο χωριό Chucuito, όπου υπάρχουν δύο πολύ όμορφες αποικιακές εκκλησίες (όχι που δεν θα υπήρχαν!) αλλά το ενδιαφέρον μας τράβηξε το Ίνκας Ουγιο, ένα μέρος που αναφέρεται σαν ο κήπος της γονιμότητας και είναι γεμάτο πέτρινους φαλλούς. Ακόμα και σήμερα υπάρχουν γυναίκες που πάνε και κάθονται με τις ώρες πάνω στις πέτρες στη προσπάθεια τους να γίνουν γόνιμες.
Το μεσημέρι επιστρέψαμε στο Puno για το γεύμα, ήταν σε ένα πολύ όμορφο παραδοσιακό εστιατόριο και εκεί έφαγα επιτέλους φιλέτο από αλπάκα το οποίο ήταν πολύ νόστιμο και ζουμερό.
Την ώρα που θα φεύγαμε για το άλλο μισό της εκδρομής βλέπουμε στη κεντρική πλατεία κόσμο μαζεμένο με σημαίες.
-Ποιον περιμένετε παιδιά ;
-Τον Ollanda ,έρχεται να μιλήσει σε μισή ώρα!
Δεν υπήρχε δεύτερη σκέψη, ακυρώνουμε τη συνέχεια του τουρ και αφήνουμε ένα ξεναγό κατάπληκτο και πιάνουμε θέση μπροστά-μπροστά για να ακούσουμε το λόγο του Προέδρου!
Ήρθε ντυμένος πολύ απλά με τζην παντελόνι και πουκάμισο, του φόρεσαν οι ντόπιοι πλεχτό σκούφο και γιρλάντες με λουλούδια. Μίλησε όμορφα και απλά στο Λαό του (Κική-Τούλα-Λία).
Έχοντας ακούσει για "συγγένεια"με Chaves και Fidel, φοβόμουνα κανένα παραλήρημα ωρών αλλά μια χαρά τα είπε και σύντομα.
Πολύ το ευχαριστηθήκαμε το γεγονός και περιμένουμε στης 5 Ιουνίου να βγει Πρόεδρος. Αν γίνει αυτό σίγουρα θα του έχουμε φέρει γούρι. Άσε που μάλλιασε η γλώσσα μου 20 ημέρες να κάνω προπαγάνδα υπέρ του με όσους Περουάνους συνομιλούσα!
Βοήθεια μας (κυριολεκτικά) !
Στη διαδρομή από το Cusco στο Puno.Στάση για καφέ (δεν είχαν) και για να κάνουμε την "ανάγκη μας".
Σημ. Η ανάγκη σας στο Περού και σε όλα τα τουριστικά μέρη κοστίζει 1 Sol.
Από τις αγαπημένες μου φώτο: Εγώ με τη Τούλα λιαζόμαστε και στρίβω τσιγαράκι. Ο κύριος δίπλα μας αστυνόμος (βλ. Σαϊνης) που τα έχει χαμένα. Όχι μόνο είμαστε γυναίκες που καπνίζουν αλλά στριβούν κι όλας !!!! Το ύφος του όλα τα λεφτά !
Κι άλλη στάση για το Puno. Και άλλο ένα Sol για την ανάγκη μας.Η Κική ξαποσταίνει σε ένα μπακάλικο όπου για ένα τέταρτο που βρισκόμασταν εκεί δεν εμφανίστηκε άνθρωπος. Και όχι τίποτα άλλο, αλλά είχαμε βάλει στο μάτι και το κεφάλι με το τυρί που ήταν πάνω στο πάγκο.
Όσο για το υψόμετρο των 4.338 μέτρων που βρεθήκαμε ήταν το πιο ψηλό σημείο της διαδρομής.
Σημ.Η Τούλα και σε αυτό το υψόμετρο μπορούσε χωρίς κανένα πρόβλημα να ψωνίζει από τους ντόπιους, να καπνίζει και να περπατάει.
Ιδού και το χιόνι.
Uros island
Κίκα το έφαγες το καλαμάκι σου ?
Πάντως καλύτερα να το μασάς παρά να το καβαλάς !!!
Uros
Οι εν λόγο βάρκες φτιαγμένες από totora.
Κάναμε και βαρκάδα και καήκαμε από τον ήλιο. Το πιο στενάχωρο ήταν ότι μας είπαν ότι όποιος ήθελε μπορούσε να δώσει το διαβατήριο του και να του βάλουν σφραγίδα.
Δεν έχω διαβατήριο καρδιά μου...
Amantani
Η φιλόξενη κουζίνα μια υπέροχης οικογένειας.
Όσο για τη σούπες από κινόα καλύτερα να μιλήσει η Κική με τη Τούλα που όλο μούγκριζαν.... μουυυυυυυυυυυ
Amantani
H αυλή, η κυρία και το κουζινάκι της.
Και τα τρία υπέροχα.
Από τις πιο γλυκές εμπειρίες του ταξιδιού.
Taquile
Στη φώτο τα 545 σκαλοπάτια, ευτυχώς που ήταν ο δρόμος για την κατάβαση στο λιμάνι.
Chucuito
Ωχ κυρίες μου που κάθεστε ?
Σαν δεν ντρέπεστε !!!
Puno
Ήρθε η ώρα να δείτε το μελοντικό Πρόεδρο του Peru !!!
Ollanta... Ollanta... Ollantaaaaaaaaaaaa
Attachments
Last edited:
