_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.249
Τι να πώ τώρα... ας μην είμαι κακός!
Να περάσεις τέλεια και να μαζεύεις πληροφορίες για τους επόμενους ταξιδιώτες... (εύχομαι να είμαι μέσα σε αυτούς).
- Thread starter isabelle
- Ημερομηνία δημιουργίας
Να περάσεις τέλεια και να μαζεύεις πληροφορίες για τους επόμενους ταξιδιώτες... (εύχομαι να είμαι μέσα σε αυτούς).
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 909
- Likes
- 4.244
Piccolo_mondo για να τελειώσω αποκλείεται (υπολείπεται σχεδόν η μισή διαδρομή), ίσως όμως προλάβεις το κεφάλαιο για την Askja.
Όπως και να'χει, το μονο σίγουρο είναι ότι σ' αυτό σου το ταξίδι, μαζί με τις δικές μου καλύτερες ευχές, θα σε συνοδεύουν το ενδιαφέρον, η προσμονή και η (καλοπροαίρετη) ζήλεια όχι μόνο του συνήθους υπόπτου Αντώνη
αλλά και του μισού τουλάχιστον travelstories που φαίνεται να'χει βάλει (δικαίως!!!) την Ισλανδία στο μάτι.
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.249
Έτσι είναι!θα σε συνοδεύουν το ενδιαφέρον, η προσμονή και η (καλοπροαίρετη) ζήλεια όχι μόνο του συνήθους υπόπτου Αντώνη
Και isabelle η κοπέλα θέλει να διαβάσει και το επόμενο κεφάλειο που είπες, άντε!!!!
georgetrips
Member
- Μηνύματα
- 31
- Likes
- 66
- Επόμενο Ταξίδι
- ΣΙΚΕΛΙΑ !
- Ταξίδι-Όνειρο
- ΟΛΑ
...Ειναι η'' μαλλον ηταν στα υπ'οψην ,μεχρι που μας βαρεσε η κριση κατακουτελα και τωρα προσπαθουμε να επιβιωσουμε! Παντα ομως ελπιζουμε για το μελλον ...Δες τις ''δικες μου τρελες'' με την μηχανη ..[ ME MHXANH MY TRIPS WITH MOTO BARCELONA NORD CAPP TURKEY GAVDOS PORTUGAL ] και τα ξαναλεμε ...! Ευχαριστω!Georgetrips καλώς σε βρίσκω και σ' ευχαριστώ για το ενδιαφέρον σου. Επειδή διαπίστωσα από το προφίλ σου ότι ενδιαφέρεσαι για το μηχανόβιο ταξίδι, σε βεβαιώνω ότι στην Ισλανδία θα βρεις τον παράδεισό σου: Με τέτοιο καλό οδικό δίκτυο, αραιή κυκλοφορία και εκπληκτικά τοπία, τι άλλο χρειάζεται ένας μοτοσικλετιστής για να νοιώσει ευτυχισμένος; (Καλό αδιάβροχο εξοπλισμό είναι η απάντηση!).
Αν επιπλέον οδηγείς enduro, ποιος σε πιάνει! Όλη η κεντρική ηφαιστειακή έρημος θα είναι δική σου.
Menia21
Member
- Μηνύματα
- 781
- Likes
- 2.050
- Επόμενο Ταξίδι
- Το σχεδιάζω...
- Ταξίδι-Όνειρο
- Photography trip
isabelle τέλειες φωτογραφίες! Ο Detifoss στις φωτογραφίες σου έμοιαζε τελείως διαφορετικός από τις χιονισμένες δικές μου! Με τον άντρα μου υποσχεθήκαμε να πάρουμε τον μικρό όταν ξεπεταχτεί λίγο και να ξαναπάμε καλοκαίρι αυτή τη φορά! Η διήγησή σου μ' έχει κάνει να ανυπομονώ την ώρα και την στιγμή!
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 909
- Likes
- 4.244
Έτσι όπως το λες Menia21, τελείως διαφορετικές! Κι όπως εσείς υποσχεθήκατε να ξαναπάτε καλοκαίρι, έτσι κι εμείς θέλουμε να ξαναπάμε φθινόπωρο μπας και πετύχουμε και το σέλας.
Πολύ μερακλιδικο το σάιτ georgetrips! Άντε λοιπόν να ορθοποδήσεις γρήγορα για να σε δούμε και σε άλλα!
Καλά ντε, μη φωνάζεις! Αύριο θα σ' αποζημιώσω (ελπίζω τουλάχιστον!).Έτσι είναι!
Και isabelle η κοπέλα θέλει να διαβάσει και το επόμενο κεφάλειο που είπες, άντε!!!!
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.249
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 909
- Likes
- 4.244
Καλά, τότε θα συνεχίσω σε κάνα μήνα
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.249
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 909
- Likes
- 4.244
isabelle
Member
- Μηνύματα
- 909
- Likes
- 4.244
Στο δρόμο για την Askja - Ταξίδι στη μαύρη καρδιά της Ισλανδίας
Σταματημένοι εδώ και πέντε λεπτά στην όχθη του Grafarlandaa παρακολουθούμε τη ροή του ποταμού τροφοδότη του Jokulsa a Fjollum (εκείνου που κατακρημνίζεται στο Dettifoss) προσπαθώντας να μαντέψουμε το βάθος του. Περνάμε ή δεν περνάμε; Ιδού το αμλετικό δίλημμα το οποίο (υποψιάζομαι ότι) ταλανίζει εσωτερικά και τους τέσσερις της παρέας μας, κι ας μην το ομολογεί κανένας φωναχτά.
Εμένα πάντως το σαράκι της αμφιβολίας σίγουρα με τρώει. Κι όχι μόνο τώρα, εν όψει της «ώρας της αλήθειας», αλλά εδώ και μήνες, καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της προετοιμασίας αυτού του ταξιδιού. Και μιας και το συζητάμε, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να κατανάλωσα πάνω από το πενήντα τα εκατό του χρόνου έρευνας στο να μαζεύω λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την ισλανδική ενδοχώρα, την κατάσταση των δρόμων και τις τεχνικές δυσκολίες. Μιλάμε για εμμονή. Τόσο που στο τέλος κατέληξα να βλέπω περάσματα ποταμών ακόμα και στον ύπνο μου. Και μάλιστα όχι πάντα με αίσιο τέλος. Διόλου περίεργο το τελευταίο άμα σκεφτεί κανείς τον αριθμό των αδρελινογεννεσουργών αφηγήσεων που περισυνέλεξα στα διάφορα ταξιδιωτικά φόρουμ, με ιστορίες τρόμου για τροχοφόρα παγιδευμένα στην γκρίζα ηφαιστειακή άμμο, κολλημένα σε θανατηφόρες λάσπες, ντεραπαρισμένα σε γλιστερές κροκάλες ή, ακόμα χειρότερα, ακινητοποιημένα εν μέσω ποταμού με τη μηχανή πνιγμένη από τα νερά. Ανάμεσα στα πιο γνωστά περιστατικά, είναι αυτό που σημειώθηκε το 2000 όταν 4χ4 ισλανδικό τουριστικό λεωφορείο παρασύρθηκε από τον ορμητικό ρου για να ξεβραστεί δεκάδες μέτρα μακρύτερα, και το άλλο, το 2006, όταν μια 67χρονη Γερμανίδα υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το πλημμυρισμένο της όχημα και να περπατήσει καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα μέχρι να ξαναβγεί στον κεντρικό δρόμο και να βρει επιτέλους βοήθεια.
Ο Θωρ να βάλει το χέρι του δηλαδή, να μη μας βρουν τα ίδια…!
Στο μεταξύ, το αμλετικό ερώτημα με το οποίο ξεκίνησα τη σημερινή αφήγηση πρόκειται ν’ απαντηθεί οσονούπω, αφού βλέπω τον Ζυρ να τραβάει την τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο του, να το σβήνει στην άμμο, να μαζεύει (εννοείται!) την γόπα και να κάθεται στο τιμόνι.
- Έτοιμοι;
- Έτοιμοι!!!
Με το πού ο αγαπημένος μου βάζει μπρος τη μηχανή και ρίχνει την πρώτη ταχύτητα συντελείται μέσα μου η προσδοκώμενη μαγική μεταστροφή. Εν ριπή οφθαλμού, το άγχος και η ανησυχία πάνε περίπατο και παραχωρούν τη θέση τους στο μόνο συναίσθημα αντάξιο τέτοιων στιγμών: την εκρηκτική χαρά της περιπέτειας. Εδώ είμαστε λοιπόν! Στο στοιχείο μας!
Αχ πόσο γνώριμες και συναρπαστικές αυτές οι «πρώτες φορές»! Και για να θυμηθώ μερικές: Η πρώτη σοβαρή δοκιμασία με τις λάσπες στα Βαρδούσια, σε διαδρομές που επισήμως είχαν κλείσει από τις καταρρακτώδεις βροχές. Η πρώτη επίπονη αναμέτρηση με το χιόνι στους δασικούς δρόμους του νομού Καστοριάς τότε που στο τσακ δεν κολλήσαμε ανεπανόρθωτα για να μας βρουν κατεψυγμένους την επόμενη άνοιξη. Άσε πια η πρώτη εμπειρία οδήγησης σε πάγο, στο ξεχασμένο Αιτωλικό, που παρ ’ολίγο να μετατραπεί σε πρώτη (και τελευταία) εμπειρία πτώσης στους χάσκοντες γκρεμούς από κάτω. Κι όμως τα καταφέραμε. Πάντα. Ας είναι καλά το ηρωικό suzukάκι μας, το ταπεινό πλην θαυματουργό τζηπάκι των 1300 κυβικών που συνεχίζει να μας περιφέρει ακούραστα ανά την Ελλάδα κοντά ένα τέταρτο του αιώνα μετά από κείνες τις «πρώτες φορές». Ας είναι καλά και το νοικιασμένο Landrover που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους πριν καμιά δεκαετία στην παρθενική μας επαφή με τις αμμώδους εκτάσεις της Ναμίμπ και της Καλαχάρι. Και μια σκέψη ευγνωμοσύνης για το άλλο νοικιασμένο όχημα, ένα Toyota Landcruiser που…
Έχουμε μπει μέσα στο ποτάμι! Μπροστά μας μόνο το νερό κι από κάτω οι ρόδες που αφρίζουν. Με το λεβιέ του 4χ4 στο κοντό διαφορικό, προχωράμε αργά αλλά απολύτως σταθερά. Ούτε υποψία ντεραπαρίσματος. Ο χρυσός κανόνας οδήγησης που ο Κώστας τηρεί απαρέγκλιτα: οδηγεί το αυτοκίνητο ελαφρώς διαγώνια, με τη φορά του ποταμού, και με μια ταχύτητα μόλις λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν της ροής. Σίγουρος και ατάραχος ο καλός μου! Σαν έτοιμος από χρόνια γι αυτήν ειδικά τη στιγμή.
Λίγο μετά τη μέση, το νερό βαθαίνει κάπως παραπάνω αλλά για ελάχιστη μονάχα απόσταση. Το Wrangler συνεχίζει να συμπεριφέρεται άψογα, ενώ καταπίνει το υγρό στοιχείο χωρίς ίχνος δυσφορίας. Το αντίθετο μάλιστα, δείχνει να το απολαμβάνει κι όλας. Κι εμείς ακόμα περισσότερο, ειδικά όσο, μέτρο το μέτρο, το αυτοκίνητο κερδίζει την εμπιστοσύνη μας.
Φτάσαμε στην όχθη. Τι; Κι όλας; Αυτό ήταν; Σιγά το πράγμα! Γι αυτό είχα αγχωθεί τόσο καιρό; Ανακουφισμένοι και χαρούμενοι, βγάζουμε πολεμικές ιαχές χορεύοντας ένα γύρο σαν Ινδιάνοι μπροστά στο πεδίο λάβας που μας περιμένει για τη συνέχιση της διαδρομής.
Τι λέτε, πάμε; Ε όχι δα! Να μην παίξει λιγάκι κι ο Βαγγέλης; Γίνεται; Δεν γίνεται. Το αυτοκίνητο έχει μόλις στραγγίξει από τα νερά, καιρός λοιπόν να ξαναβραχεί. Ο Βαγγέλης μπαίνει μόνος του μέσα στο Wrangler για μια αλέ-ρετούρ διάσχιση ξεχαρμανιάσματος, κι ο Κώστας θα κάνει αυτό που προσδοκούσε και δεν μπορούσε όσο καθόταν στη θέση του οδηγού: Να φωτογραφήσει. Ορίστε, δείτε κι εσείς.
Από νωρίς το πρωί που αναχωρήσαμε από το Μύβατν, η διάσχιση του Grafarlandaa ήταν το μόνο κάπως σοβαρό εμπόδιο στην μέχρι τώρα πορεία μας. Η στροφή για την F88, την αποκαλούμενη Oskjuleid route (ή αλλιώς ο δρόμος για την Askja ) ξεκινάει από το Grimsstadir, πάνω στη γνωστή Ring Road, τριάντα δύο χιλιόμετρα ανατολικά του Μύβατν. Από κει μέχρι τον Grafarlandaa, η διαδρομή πραγματοποιείται πάνω σ’ έναν απολύτως ομαλό δρόμο από ηφαιστειακή τέφρα, σε χρώμα – τι άλλο; - σταχτί.
Τώρα όμως όσο προχωράμε, τα πράγματα δυσκολεύουν, και όσο δυσκολεύουν, τόσο πιο απόκοσμα γίνονται.
Μόνιμα πλέον μέσα στο οπτικό μας πεδίο, το στεφανωμένο φευγάτα σύννεφα Herdubreid, σήμα κατατεθέν του «δρόμου για την Askja» και αγαπημένο βουνό κάθε Ισλανδού.
Ωχ! Και τώρα τι γίνεται; Έχουμε φτάσει μπροστά στον Lindaa (άλλον έναν τροφοδότη του Jokulsa) και μια απλή ματιά αρκεί για να διακρίνει κανείς τη διαφορά βαθμού επικινδυνότητας αυτής της διάσχισης σε σχέση με την προηγούμενη. Το ποτάμι εδώ είναι σαφώς πιο φουσκωμένο, ενώ οι έντονες κατά τόπους αναταράξεις σηματοδοτούν ανώμαλο βυθό και αυξομειώσεις βάθους.
Στην όχθη στέκεται ήδη ένα Toyota RAV με δυο Ελβετούς ακόμα πιο διστακτικούς από μας. Μας ομολογούνε δε απερίφραστα ότι περιμένουν εδώ και κάνα εικοσάλεπτο ελπίζοντας να εμφανιστεί κάποιο αυτοκίνητο να διασχίσει το ποτάμι πριν απ’ αυτούς. «Ευτυχώς που ήρθατε! Με το Wrangler, εσείς δεν θα έχετε πρόβλημα να περάσετε!»
- Τι λέτε; Καλοσύνη σας! Εκτιμώ το άδολο και μη συμφεροντολογικό της προτροπής σας (όχι, το τελευταίο δεν το είπα).
Αλονζ ανφάν! Το γαλλιστί σύνθημα έχει μόλις εκστομιστεί από τον Κώστα που ήδη κάθεται στη θέση του οδηγού, απολύτως ήρεμος και χαμογελαστός. Οι Ελβετοί μόνο που δεν χοροπηδάνε από τη χαρά τους που επιτέλους βρέθηκαν πρόθυμα πειραματόζωα.
Λίγα μόλις μέτρα από την όχθη, ο βυθός κατηφορίζει απότομα και το αυτοκίνητο παίρνει έντονα πρόσθια κλίση ενώ το νερό γύρω μας αφρίζει. Κι όταν λέμε αφρίζει, αφρίζει πολύ!
Εδώ βρίσκεται και το πιο κρίσιμο σημείο. Να μην πανικοβληθείς και να κρατήσεις σταθερό τιμόνι και ταχύτητα. Αυτό ήταν! Η δυσκολία ξεπεράστηκε. Η υπόλοιπη διάσχιση ολοκληρώνεται χωρίς παρατράγουδα.
Και όπως πολύ σωστά καταλάβατε από την ύπαρξη φωτογραφιών, το παιχνίδι μας άρεσε τόσο πολύ που το επαναλάβαμε και δυο και τρεις φορές. Έ, μετά την τρίτη φορά, μέχρι και οι Ελβετοί ξεψάρωσαν κι αποτόλμησαν το μεγάλο βήμα.
Σταματημένοι εδώ και πέντε λεπτά στην όχθη του Grafarlandaa παρακολουθούμε τη ροή του ποταμού τροφοδότη του Jokulsa a Fjollum (εκείνου που κατακρημνίζεται στο Dettifoss) προσπαθώντας να μαντέψουμε το βάθος του. Περνάμε ή δεν περνάμε; Ιδού το αμλετικό δίλημμα το οποίο (υποψιάζομαι ότι) ταλανίζει εσωτερικά και τους τέσσερις της παρέας μας, κι ας μην το ομολογεί κανένας φωναχτά.
Εμένα πάντως το σαράκι της αμφιβολίας σίγουρα με τρώει. Κι όχι μόνο τώρα, εν όψει της «ώρας της αλήθειας», αλλά εδώ και μήνες, καθ’ όλη σχεδόν τη διάρκεια της προετοιμασίας αυτού του ταξιδιού. Και μιας και το συζητάμε, συνειδητοποιώ ότι πρέπει να κατανάλωσα πάνω από το πενήντα τα εκατό του χρόνου έρευνας στο να μαζεύω λεπτομερείς πληροφορίες σχετικά με την ισλανδική ενδοχώρα, την κατάσταση των δρόμων και τις τεχνικές δυσκολίες. Μιλάμε για εμμονή. Τόσο που στο τέλος κατέληξα να βλέπω περάσματα ποταμών ακόμα και στον ύπνο μου. Και μάλιστα όχι πάντα με αίσιο τέλος. Διόλου περίεργο το τελευταίο άμα σκεφτεί κανείς τον αριθμό των αδρελινογεννεσουργών αφηγήσεων που περισυνέλεξα στα διάφορα ταξιδιωτικά φόρουμ, με ιστορίες τρόμου για τροχοφόρα παγιδευμένα στην γκρίζα ηφαιστειακή άμμο, κολλημένα σε θανατηφόρες λάσπες, ντεραπαρισμένα σε γλιστερές κροκάλες ή, ακόμα χειρότερα, ακινητοποιημένα εν μέσω ποταμού με τη μηχανή πνιγμένη από τα νερά. Ανάμεσα στα πιο γνωστά περιστατικά, είναι αυτό που σημειώθηκε το 2000 όταν 4χ4 ισλανδικό τουριστικό λεωφορείο παρασύρθηκε από τον ορμητικό ρου για να ξεβραστεί δεκάδες μέτρα μακρύτερα, και το άλλο, το 2006, όταν μια 67χρονη Γερμανίδα υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει το πλημμυρισμένο της όχημα και να περπατήσει καμιά εξηνταριά χιλιόμετρα μέχρι να ξαναβγεί στον κεντρικό δρόμο και να βρει επιτέλους βοήθεια.
Ο Θωρ να βάλει το χέρι του δηλαδή, να μη μας βρουν τα ίδια…!
Στο μεταξύ, το αμλετικό ερώτημα με το οποίο ξεκίνησα τη σημερινή αφήγηση πρόκειται ν’ απαντηθεί οσονούπω, αφού βλέπω τον Ζυρ να τραβάει την τελευταία ρουφηξιά από το τσιγάρο του, να το σβήνει στην άμμο, να μαζεύει (εννοείται!) την γόπα και να κάθεται στο τιμόνι.
- Έτοιμοι;
- Έτοιμοι!!!
Με το πού ο αγαπημένος μου βάζει μπρος τη μηχανή και ρίχνει την πρώτη ταχύτητα συντελείται μέσα μου η προσδοκώμενη μαγική μεταστροφή. Εν ριπή οφθαλμού, το άγχος και η ανησυχία πάνε περίπατο και παραχωρούν τη θέση τους στο μόνο συναίσθημα αντάξιο τέτοιων στιγμών: την εκρηκτική χαρά της περιπέτειας. Εδώ είμαστε λοιπόν! Στο στοιχείο μας!
Αχ πόσο γνώριμες και συναρπαστικές αυτές οι «πρώτες φορές»! Και για να θυμηθώ μερικές: Η πρώτη σοβαρή δοκιμασία με τις λάσπες στα Βαρδούσια, σε διαδρομές που επισήμως είχαν κλείσει από τις καταρρακτώδεις βροχές. Η πρώτη επίπονη αναμέτρηση με το χιόνι στους δασικούς δρόμους του νομού Καστοριάς τότε που στο τσακ δεν κολλήσαμε ανεπανόρθωτα για να μας βρουν κατεψυγμένους την επόμενη άνοιξη. Άσε πια η πρώτη εμπειρία οδήγησης σε πάγο, στο ξεχασμένο Αιτωλικό, που παρ ’ολίγο να μετατραπεί σε πρώτη (και τελευταία) εμπειρία πτώσης στους χάσκοντες γκρεμούς από κάτω. Κι όμως τα καταφέραμε. Πάντα. Ας είναι καλά το ηρωικό suzukάκι μας, το ταπεινό πλην θαυματουργό τζηπάκι των 1300 κυβικών που συνεχίζει να μας περιφέρει ακούραστα ανά την Ελλάδα κοντά ένα τέταρτο του αιώνα μετά από κείνες τις «πρώτες φορές». Ας είναι καλά και το νοικιασμένο Landrover που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους πριν καμιά δεκαετία στην παρθενική μας επαφή με τις αμμώδους εκτάσεις της Ναμίμπ και της Καλαχάρι. Και μια σκέψη ευγνωμοσύνης για το άλλο νοικιασμένο όχημα, ένα Toyota Landcruiser που…
Έχουμε μπει μέσα στο ποτάμι! Μπροστά μας μόνο το νερό κι από κάτω οι ρόδες που αφρίζουν. Με το λεβιέ του 4χ4 στο κοντό διαφορικό, προχωράμε αργά αλλά απολύτως σταθερά. Ούτε υποψία ντεραπαρίσματος. Ο χρυσός κανόνας οδήγησης που ο Κώστας τηρεί απαρέγκλιτα: οδηγεί το αυτοκίνητο ελαφρώς διαγώνια, με τη φορά του ποταμού, και με μια ταχύτητα μόλις λίγο μεγαλύτερη απ’ αυτήν της ροής. Σίγουρος και ατάραχος ο καλός μου! Σαν έτοιμος από χρόνια γι αυτήν ειδικά τη στιγμή.
Λίγο μετά τη μέση, το νερό βαθαίνει κάπως παραπάνω αλλά για ελάχιστη μονάχα απόσταση. Το Wrangler συνεχίζει να συμπεριφέρεται άψογα, ενώ καταπίνει το υγρό στοιχείο χωρίς ίχνος δυσφορίας. Το αντίθετο μάλιστα, δείχνει να το απολαμβάνει κι όλας. Κι εμείς ακόμα περισσότερο, ειδικά όσο, μέτρο το μέτρο, το αυτοκίνητο κερδίζει την εμπιστοσύνη μας.
Φτάσαμε στην όχθη. Τι; Κι όλας; Αυτό ήταν; Σιγά το πράγμα! Γι αυτό είχα αγχωθεί τόσο καιρό; Ανακουφισμένοι και χαρούμενοι, βγάζουμε πολεμικές ιαχές χορεύοντας ένα γύρο σαν Ινδιάνοι μπροστά στο πεδίο λάβας που μας περιμένει για τη συνέχιση της διαδρομής.
Τι λέτε, πάμε; Ε όχι δα! Να μην παίξει λιγάκι κι ο Βαγγέλης; Γίνεται; Δεν γίνεται. Το αυτοκίνητο έχει μόλις στραγγίξει από τα νερά, καιρός λοιπόν να ξαναβραχεί. Ο Βαγγέλης μπαίνει μόνος του μέσα στο Wrangler για μια αλέ-ρετούρ διάσχιση ξεχαρμανιάσματος, κι ο Κώστας θα κάνει αυτό που προσδοκούσε και δεν μπορούσε όσο καθόταν στη θέση του οδηγού: Να φωτογραφήσει. Ορίστε, δείτε κι εσείς.
Από νωρίς το πρωί που αναχωρήσαμε από το Μύβατν, η διάσχιση του Grafarlandaa ήταν το μόνο κάπως σοβαρό εμπόδιο στην μέχρι τώρα πορεία μας. Η στροφή για την F88, την αποκαλούμενη Oskjuleid route (ή αλλιώς ο δρόμος για την Askja ) ξεκινάει από το Grimsstadir, πάνω στη γνωστή Ring Road, τριάντα δύο χιλιόμετρα ανατολικά του Μύβατν. Από κει μέχρι τον Grafarlandaa, η διαδρομή πραγματοποιείται πάνω σ’ έναν απολύτως ομαλό δρόμο από ηφαιστειακή τέφρα, σε χρώμα – τι άλλο; - σταχτί.
Τώρα όμως όσο προχωράμε, τα πράγματα δυσκολεύουν, και όσο δυσκολεύουν, τόσο πιο απόκοσμα γίνονται.
Μόνιμα πλέον μέσα στο οπτικό μας πεδίο, το στεφανωμένο φευγάτα σύννεφα Herdubreid, σήμα κατατεθέν του «δρόμου για την Askja» και αγαπημένο βουνό κάθε Ισλανδού.
Ωχ! Και τώρα τι γίνεται; Έχουμε φτάσει μπροστά στον Lindaa (άλλον έναν τροφοδότη του Jokulsa) και μια απλή ματιά αρκεί για να διακρίνει κανείς τη διαφορά βαθμού επικινδυνότητας αυτής της διάσχισης σε σχέση με την προηγούμενη. Το ποτάμι εδώ είναι σαφώς πιο φουσκωμένο, ενώ οι έντονες κατά τόπους αναταράξεις σηματοδοτούν ανώμαλο βυθό και αυξομειώσεις βάθους.
Στην όχθη στέκεται ήδη ένα Toyota RAV με δυο Ελβετούς ακόμα πιο διστακτικούς από μας. Μας ομολογούνε δε απερίφραστα ότι περιμένουν εδώ και κάνα εικοσάλεπτο ελπίζοντας να εμφανιστεί κάποιο αυτοκίνητο να διασχίσει το ποτάμι πριν απ’ αυτούς. «Ευτυχώς που ήρθατε! Με το Wrangler, εσείς δεν θα έχετε πρόβλημα να περάσετε!»
- Τι λέτε; Καλοσύνη σας! Εκτιμώ το άδολο και μη συμφεροντολογικό της προτροπής σας (όχι, το τελευταίο δεν το είπα).
Αλονζ ανφάν! Το γαλλιστί σύνθημα έχει μόλις εκστομιστεί από τον Κώστα που ήδη κάθεται στη θέση του οδηγού, απολύτως ήρεμος και χαμογελαστός. Οι Ελβετοί μόνο που δεν χοροπηδάνε από τη χαρά τους που επιτέλους βρέθηκαν πρόθυμα πειραματόζωα.
Λίγα μόλις μέτρα από την όχθη, ο βυθός κατηφορίζει απότομα και το αυτοκίνητο παίρνει έντονα πρόσθια κλίση ενώ το νερό γύρω μας αφρίζει. Κι όταν λέμε αφρίζει, αφρίζει πολύ!
Εδώ βρίσκεται και το πιο κρίσιμο σημείο. Να μην πανικοβληθείς και να κρατήσεις σταθερό τιμόνι και ταχύτητα. Αυτό ήταν! Η δυσκολία ξεπεράστηκε. Η υπόλοιπη διάσχιση ολοκληρώνεται χωρίς παρατράγουδα.
Και όπως πολύ σωστά καταλάβατε από την ύπαρξη φωτογραφιών, το παιχνίδι μας άρεσε τόσο πολύ που το επαναλάβαμε και δυο και τρεις φορές. Έ, μετά την τρίτη φορά, μέχρι και οι Ελβετοί ξεψάρωσαν κι αποτόλμησαν το μεγάλο βήμα.
_antonis_
Member
- Μηνύματα
- 3.357
- Likes
- 1.249
Τι να πώ;;; Δεν έχω λόγια!! ΚΑΙ φωτογραφίες, παραπάει!!!
(σιγά μη βρώ κανέναν να θέλει να κάνει τέτοια πράγματα μαζί μου!!)
(σιγά μη βρώ κανέναν να θέλει να κάνει τέτοια πράγματα μαζί μου!!)
Εκπομπές Travelstories
