Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.400
- Likes
- 17.206
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Νομίζω έχω αρκετό διάστημα εδώ για να μπορώ να κάνω μια ασφαλή εκτίμηση όσον αφορά το κόστος ζωής αλλά και το επίπεδο ζωής που αυτό εξασφαλίζει σε κάποιον κάτοικο της Μελβούρνης.
Ας ξεκινήσω από το θέμα της διαμονής: τα ενοίκια σε ένα σπίτι με κήπο, με δύο υπνοδωμάτια σε ένα καλό προάστιο, κυμαίνονται από 350-450 την εβδομάδα, δηλαδή 1500-2000 δολλάρια το μήνα (τα ενοίκια εδώ υπολογίζονται εβδομαδιαία, άρα το ετήσιο κόστος είναι το ενοίκιο επί 52 ή χοντρικά επί 4,3 για να βγει το ενοίκιο του μήνα). Σπίτι με 3 υπνοδωμάτια σε καλό προάστιο, και μιλάμε πάντα για πάνω από 15χλμ από την πόλη, 450-550 την εβδομάδα, δηλαδή 2 με 2,5 χιλιάδες δολλάρια. Αν κάποιος υπολογίσει και τα πάγια έξοδα των utilities, δηλαδή νερό / ρεύμα / αέριο, που είναι αρκετά ακριβά εδώ, όλα μαζί χοντρικά της τάξης των 300$ το μήνα (δε ξέρω μήπως λέω και λίγα) τότε καταλαβαίνετε ότι το κόστος διαμονής είναι ψηλό. Οι τιμές μειώνονται όσο απομακρύνεσαι από την πόλη, και όσο πηγαίνεις προς προάστια που δε θεωρούνται καλά από πλευράς σχολείων, βίας, συμμοριών κλπ. Για τους πολύ τολμηρούς (ή τους πολύ πλούσιους), στην πόλη ένα διαμέρισμα σε ουρανοξύστη μπορεί να κοστίσει ακόμα και 900 δολλάρια την εβδομάδα.
Τι σου αγοράζουν όμως αυτά τα λεφτά; διαμονή σε προάστια αντίστοιχα με αυτά των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων της ανατολικής ακτής. Δηλαδή περιοχές που έχουν μόνο κατοικίες, πολύ πράσινο και κανένα σπίτι ψηλότερο από τα δέντρα της περιοχής - δηλαδή όλα ισόγεια με κεραμίδι. Πολύ ησυχία, κλίμα "γειτονιάς", πάρκα που θα ζήλευαν ακόμα και οι πόλεις-πρότυπα στη διαχείριση πρασίνου όπως η Βοστόνη και η Σιγκαπούρη, και playgrounds για τα μικρά σε κάθε γωνία, που περιλαμβάνουν υποδομές για όλες τις δραστηριότητες που η πόλη καλύπτει: τέννις, κολύμπι, κρίκετ, μπάσκετ, netball, κλπ. Τα προάστια της Μελβούρνης δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι είναι το ιδανικότερο μέρος που έχω δει για να μεγαλώσει κάποιος οικογένεια και μετά το αρχικό σοκ των εξόδων νιώθουμε πολύ τυχεροί που είμαστε εδώ.
Τα "παράπλευρα" έξοδα διαβίωσης είναι πολύ υψηλότερα από αυτά μιας πόλης στις ΗΠΑ, και αρκετά υψηλότερα από μια μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Το εισιτήριο στο τρένο κάνει 3,5 δολλάρια (one way αυτό...) αν είσαι σε μία ζώνη μόνο, αν καλύπτεις δύο ζώνες (δηλαδή ζεις πιο μακριά από 15χλμ από την πόλη) το εισιτήριο κάνει 7 δολλάρια. Ένας γρήγορος υπολογισμός μας λέει 300 δολλάρια το μήνα χοντρικά αν κάποιος χρησιμοποιεί το τρένο για τη δουλειά του
- από την άλλη το πάρκινγκ στο κέντρο είναι -απλά- ακατόρθωτο. Δεν υπάρχουν θέσεις πάρκινγκ ελεύθερες, είναι τόσο απλό, αν θες να παρκάρεις υπάρχουν συγκεκριμένες θέσεις σε κάποιους δρόμους με κόστος κάτι του στυλ 12 δολλάρια την ώρα 
διαφορετικά πας σε πάρκινγκς που στοιχίζουν γενικά 25-30 δολλάρια για μία μέρα. Κάνουν όμως εκπτώσεις αν μπεις και βγεις συγκεκριμένες ώρες (πριν τις 9 το πρωί και μετά τις 5 το απόγευμα, δηλαδή βολεύουν αρκετό κόσμο που πάει στη δουλειά του), οπότε και πάει η μισή τιμή.
Φυσικά χωρίς αυτοκίνητο εδώ είσαι όπως και στις ΗΠΑ, δηλαδή περίπου νεκρός, δε μπορείς να πας πουθενά, οι αποστάσεις είναι πραγματικά τεράστιες. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα πάει στη Βοστόνη και οι αποστάσεις μου έμοιαζαν τελείως διαφορετικές από τις ευρωπαϊκές, εδώ είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα - εδώ λες "πετάγομαι δίπλα" και εννοείς 10 χιλιόμετρα δρομο
. Η τιμή της βενζίνης αυτές τις μέρες παίζει κοντά στα 1,3 - 1,4 δολλάρια το λίτρο, το αέριο είναι 65 λεπτά. Εγώ έκανα το λάθος το πρώτο τρίμηνο να προσπαθήσω να τη βγάλω χωρίς αυτοκίνητο, και την ταλαιπωρία που τράβηξα θα τη θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή.
Σουπερμάρκετ 1200$ το μήνα.
Το ξαναγράφω μπας και δε το πιάσατε. Έξοδα για σουπερμάρκετ (δύο ενήλικες , ένα μικρό 5 ετών και ένα μωρό) 1200 δολλάρια, με ΠΟΛΥ ψάξιμο για το πού είναι τα φτηνότερα προϊόντα, και πολύ προσοχή στο τί αγοράζουμε και καταναλώνουμε - στην Αθήνα πληρώναμε maximum 400ευρώ. Είναι τα πάντα πολύ ακριβά, ακόμα και τα ντόπια προϊόντα (μάλλον ειδικά τα ντόπια). Γενικά οτιδήποτε στην Αυστραλία περιλαμβάνει human services κοστίζει πάρα πολύ.
Αυτός όμως είναι και ο λόγος που η χώρα απολαμβάνει πολύ ψηλό βιοτικό επίπεδο - οι μισθοί είναι αρκετά ψηλότεροι από τους ευρωπαϊκούς και πολύ ψηλότεροι από τους αμερικάνικους - ενδεικτικά μια κοπέλα που πιανει πρώτη δουλειά σε ένα κατάστημα ρούχων ας πούμε παίρνει minimum μισθό 20-22 δολλάρια την ώρα. Φυσικά αν κάνετε τα μαθηματικά θα δείτε ότι με ένα τέτοιο βασικό μισθό, κόστος ζωής δε βγαίνει εδώ με ενοίκιο, ή βγαίνει αφόρητα δύσκολα. Με δύο μισθούς όμως τα πράγματα σαφώς και βελτιώνονται, ενώ οι μισθοί μεγαλώνουν σε μεγάλα "βήματα" οπότε όταν οι Αυστραλοί λένε ότι βάζουν λεφτά στην άκρη εννοούν σοβαρά ποσά.
Τα σχολεία είναι όπως και στην Ελλάδα, δηλαδή έχει δημόσια που είναι δωρεάν, και ιδιωτικά που κοστίζουν ΠΟΛΛΑ λεφτά. Όπως και στον επαγγελματικό χώρο, τα σχολεία το παίζουν πολύ χαλαρά το έργο: διακοπές 2 εβδομάδες μετά από κάθε τρίμηνο, χωρίς πολλά πολλά ζόρια, και γενικά με προσοχή μη μας πάθουν τίποτα τα παιδιά
. Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε εδώ είναι στις μικρές ηλικίες που ουσιαστικά αν δεν έχεις βοήθεια είναι αδύνατον να δουλεύουν και τα δύο άτομα σε ένα ζευγάρι: τα παιδιά 4 ετών πάνε μεν kindergarten αλλά αυτό είναι... 2,5 μέρες τη βδομάδα και τα τρίχρονα πάνε... 3 ώρες τη βδομάδα. Αυτόματα καταλαβαίνει κανείς ότι αν δεν έχεις εδώ γονείς να βοηθήσουν με τα παιδιά, ο ένας γονέας κατσικώνεται σπίτι. Για δε πιο μικρά μωρά, τα πράγματα είναι απελπιστικά ακριβά - για baby care που κρατάνε μωρά πχ 2 ετών, το κόστος είναι -κρατηθείτε- 100$ τη μέρα. - αν όμως είσαι μόνιμος κάτοικος το κράτος σου επιδοτεί το 50%, οπότε κάπως μαζεύεται το πράγμα.
Τα σχολεία εδώ έχουν αγγλοσαξωνική νοοτροπία, είναι πολύ by the book, όλα τα παιδιά φοράνε στολές (τα αγόρια παντελόνι και πουκάμισο με γραβάτα και γιλέκο το χειμώνα, τα κορίτσια φούστες - ενώ υπάρχουν και σχολεία αρρένων και θηλέων μόνο), τα πανεπιστήμια προσπαθούν να τραβήξουν φοιτητές με διάφορα κίνητρα και πολλές διαφημίσεις (η Μελβούρνη έχει το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο του νότιου ημισφαιρίου το Monash που είναι εδώ στη γειτονιά μου), και το σύστημα εκπαίδευσης προετοιμάζει τα παιδιά για επαγγελματική σταδιοδρομία και νοοτροπία από τα 18 τους. Είναι απ'ότι έχουμε αντιληφθεί πολύ πιο light από τα σχολεία της Ελλάδας τα οποία κατά γενική ομολογία έχουν πολύ υψηλό επίπεδο και πολύ μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Αυτός είναι ίσως και ένας λόγος που άνθρωποι που έρχονται μετανάστες από ευρωπαϊκές χώρες τα πάνε πολύ καλά επαγγελματικά εδώ - αυτή τουλάχιστον είναι η αίσθηση που έχω αποκομίσει.
Σίγουρα έχω ξεχάσει να γράψω πάρα πολλά αλλά τώρα βρήκα λίγο χρόνο (οι γυναίκες του σπιτιού έχουν πάει ομαδικώς κομμωτήριο ) αλλά μετά από 8 μήνες εδώ, η αίσθηση που έχω είναι ότι πρόκειται για ένα μέρος που αποτελεί πραγματικό προνόμιο να ζεις, και αυτό το πληρώνεις πολύ ακριβά.
Ας ξεκινήσω από το θέμα της διαμονής: τα ενοίκια σε ένα σπίτι με κήπο, με δύο υπνοδωμάτια σε ένα καλό προάστιο, κυμαίνονται από 350-450 την εβδομάδα, δηλαδή 1500-2000 δολλάρια το μήνα (τα ενοίκια εδώ υπολογίζονται εβδομαδιαία, άρα το ετήσιο κόστος είναι το ενοίκιο επί 52 ή χοντρικά επί 4,3 για να βγει το ενοίκιο του μήνα). Σπίτι με 3 υπνοδωμάτια σε καλό προάστιο, και μιλάμε πάντα για πάνω από 15χλμ από την πόλη, 450-550 την εβδομάδα, δηλαδή 2 με 2,5 χιλιάδες δολλάρια. Αν κάποιος υπολογίσει και τα πάγια έξοδα των utilities, δηλαδή νερό / ρεύμα / αέριο, που είναι αρκετά ακριβά εδώ, όλα μαζί χοντρικά της τάξης των 300$ το μήνα (δε ξέρω μήπως λέω και λίγα) τότε καταλαβαίνετε ότι το κόστος διαμονής είναι ψηλό. Οι τιμές μειώνονται όσο απομακρύνεσαι από την πόλη, και όσο πηγαίνεις προς προάστια που δε θεωρούνται καλά από πλευράς σχολείων, βίας, συμμοριών κλπ. Για τους πολύ τολμηρούς (ή τους πολύ πλούσιους), στην πόλη ένα διαμέρισμα σε ουρανοξύστη μπορεί να κοστίσει ακόμα και 900 δολλάρια την εβδομάδα.
Τι σου αγοράζουν όμως αυτά τα λεφτά; διαμονή σε προάστια αντίστοιχα με αυτά των αμερικάνικων μεγαλουπόλεων της ανατολικής ακτής. Δηλαδή περιοχές που έχουν μόνο κατοικίες, πολύ πράσινο και κανένα σπίτι ψηλότερο από τα δέντρα της περιοχής - δηλαδή όλα ισόγεια με κεραμίδι. Πολύ ησυχία, κλίμα "γειτονιάς", πάρκα που θα ζήλευαν ακόμα και οι πόλεις-πρότυπα στη διαχείριση πρασίνου όπως η Βοστόνη και η Σιγκαπούρη, και playgrounds για τα μικρά σε κάθε γωνία, που περιλαμβάνουν υποδομές για όλες τις δραστηριότητες που η πόλη καλύπτει: τέννις, κολύμπι, κρίκετ, μπάσκετ, netball, κλπ. Τα προάστια της Μελβούρνης δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι είναι το ιδανικότερο μέρος που έχω δει για να μεγαλώσει κάποιος οικογένεια και μετά το αρχικό σοκ των εξόδων νιώθουμε πολύ τυχεροί που είμαστε εδώ.
Τα "παράπλευρα" έξοδα διαβίωσης είναι πολύ υψηλότερα από αυτά μιας πόλης στις ΗΠΑ, και αρκετά υψηλότερα από μια μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Το εισιτήριο στο τρένο κάνει 3,5 δολλάρια (one way αυτό...) αν είσαι σε μία ζώνη μόνο, αν καλύπτεις δύο ζώνες (δηλαδή ζεις πιο μακριά από 15χλμ από την πόλη) το εισιτήριο κάνει 7 δολλάρια. Ένας γρήγορος υπολογισμός μας λέει 300 δολλάρια το μήνα χοντρικά αν κάποιος χρησιμοποιεί το τρένο για τη δουλειά του
- από την άλλη το πάρκινγκ στο κέντρο είναι -απλά- ακατόρθωτο. Δεν υπάρχουν θέσεις πάρκινγκ ελεύθερες, είναι τόσο απλό, αν θες να παρκάρεις υπάρχουν συγκεκριμένες θέσεις σε κάποιους δρόμους με κόστος κάτι του στυλ 12 δολλάρια την ώρα διαφορετικά πας σε πάρκινγκς που στοιχίζουν γενικά 25-30 δολλάρια για μία μέρα. Κάνουν όμως εκπτώσεις αν μπεις και βγεις συγκεκριμένες ώρες (πριν τις 9 το πρωί και μετά τις 5 το απόγευμα, δηλαδή βολεύουν αρκετό κόσμο που πάει στη δουλειά του), οπότε και πάει η μισή τιμή. Φυσικά χωρίς αυτοκίνητο εδώ είσαι όπως και στις ΗΠΑ, δηλαδή περίπου νεκρός, δε μπορείς να πας πουθενά, οι αποστάσεις είναι πραγματικά τεράστιες. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα πάει στη Βοστόνη και οι αποστάσεις μου έμοιαζαν τελείως διαφορετικές από τις ευρωπαϊκές, εδώ είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα - εδώ λες "πετάγομαι δίπλα" και εννοείς 10 χιλιόμετρα δρομο
. Η τιμή της βενζίνης αυτές τις μέρες παίζει κοντά στα 1,3 - 1,4 δολλάρια το λίτρο, το αέριο είναι 65 λεπτά. Εγώ έκανα το λάθος το πρώτο τρίμηνο να προσπαθήσω να τη βγάλω χωρίς αυτοκίνητο, και την ταλαιπωρία που τράβηξα θα τη θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή.Σουπερμάρκετ 1200$ το μήνα.
Το ξαναγράφω μπας και δε το πιάσατε. Έξοδα για σουπερμάρκετ (δύο ενήλικες , ένα μικρό 5 ετών και ένα μωρό) 1200 δολλάρια, με ΠΟΛΥ ψάξιμο για το πού είναι τα φτηνότερα προϊόντα, και πολύ προσοχή στο τί αγοράζουμε και καταναλώνουμε - στην Αθήνα πληρώναμε maximum 400ευρώ. Είναι τα πάντα πολύ ακριβά, ακόμα και τα ντόπια προϊόντα (μάλλον ειδικά τα ντόπια). Γενικά οτιδήποτε στην Αυστραλία περιλαμβάνει human services κοστίζει πάρα πολύ.
Αυτός όμως είναι και ο λόγος που η χώρα απολαμβάνει πολύ ψηλό βιοτικό επίπεδο - οι μισθοί είναι αρκετά ψηλότεροι από τους ευρωπαϊκούς και πολύ ψηλότεροι από τους αμερικάνικους - ενδεικτικά μια κοπέλα που πιανει πρώτη δουλειά σε ένα κατάστημα ρούχων ας πούμε παίρνει minimum μισθό 20-22 δολλάρια την ώρα. Φυσικά αν κάνετε τα μαθηματικά θα δείτε ότι με ένα τέτοιο βασικό μισθό, κόστος ζωής δε βγαίνει εδώ με ενοίκιο, ή βγαίνει αφόρητα δύσκολα. Με δύο μισθούς όμως τα πράγματα σαφώς και βελτιώνονται, ενώ οι μισθοί μεγαλώνουν σε μεγάλα "βήματα" οπότε όταν οι Αυστραλοί λένε ότι βάζουν λεφτά στην άκρη εννοούν σοβαρά ποσά.
Τα σχολεία είναι όπως και στην Ελλάδα, δηλαδή έχει δημόσια που είναι δωρεάν, και ιδιωτικά που κοστίζουν ΠΟΛΛΑ λεφτά. Όπως και στον επαγγελματικό χώρο, τα σχολεία το παίζουν πολύ χαλαρά το έργο: διακοπές 2 εβδομάδες μετά από κάθε τρίμηνο, χωρίς πολλά πολλά ζόρια, και γενικά με προσοχή μη μας πάθουν τίποτα τα παιδιά
. Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε εδώ είναι στις μικρές ηλικίες που ουσιαστικά αν δεν έχεις βοήθεια είναι αδύνατον να δουλεύουν και τα δύο άτομα σε ένα ζευγάρι: τα παιδιά 4 ετών πάνε μεν kindergarten αλλά αυτό είναι... 2,5 μέρες τη βδομάδα και τα τρίχρονα πάνε... 3 ώρες τη βδομάδα. Αυτόματα καταλαβαίνει κανείς ότι αν δεν έχεις εδώ γονείς να βοηθήσουν με τα παιδιά, ο ένας γονέας κατσικώνεται σπίτι. Για δε πιο μικρά μωρά, τα πράγματα είναι απελπιστικά ακριβά - για baby care που κρατάνε μωρά πχ 2 ετών, το κόστος είναι -κρατηθείτε- 100$ τη μέρα. - αν όμως είσαι μόνιμος κάτοικος το κράτος σου επιδοτεί το 50%, οπότε κάπως μαζεύεται το πράγμα.Τα σχολεία εδώ έχουν αγγλοσαξωνική νοοτροπία, είναι πολύ by the book, όλα τα παιδιά φοράνε στολές (τα αγόρια παντελόνι και πουκάμισο με γραβάτα και γιλέκο το χειμώνα, τα κορίτσια φούστες - ενώ υπάρχουν και σχολεία αρρένων και θηλέων μόνο), τα πανεπιστήμια προσπαθούν να τραβήξουν φοιτητές με διάφορα κίνητρα και πολλές διαφημίσεις (η Μελβούρνη έχει το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο του νότιου ημισφαιρίου το Monash που είναι εδώ στη γειτονιά μου), και το σύστημα εκπαίδευσης προετοιμάζει τα παιδιά για επαγγελματική σταδιοδρομία και νοοτροπία από τα 18 τους. Είναι απ'ότι έχουμε αντιληφθεί πολύ πιο light από τα σχολεία της Ελλάδας τα οποία κατά γενική ομολογία έχουν πολύ υψηλό επίπεδο και πολύ μεγάλο βαθμό δυσκολίας. Αυτός είναι ίσως και ένας λόγος που άνθρωποι που έρχονται μετανάστες από ευρωπαϊκές χώρες τα πάνε πολύ καλά επαγγελματικά εδώ - αυτή τουλάχιστον είναι η αίσθηση που έχω αποκομίσει.
Σίγουρα έχω ξεχάσει να γράψω πάρα πολλά αλλά τώρα βρήκα λίγο χρόνο (οι γυναίκες του σπιτιού έχουν πάει ομαδικώς κομμωτήριο
) αλλά μετά από 8 μήνες εδώ, η αίσθηση που έχω είναι ότι πρόκειται για ένα μέρος που αποτελεί πραγματικό προνόμιο να ζεις, και αυτό το πληρώνεις πολύ ακριβά.
