Βοσνία-Ερζεγοβίνη Κροατία Π.Γ.Δ.Μ. Σερβία Πρώην Γιουγκοσλαβία, οδικό ταξίδι.

[vasiliss]

8η ημέρα: Μαυροβούνιο – Αλβανία – Οχρίδα

Ως συνήθως ξυπνήσαμε νωρίς, γιατί είχαμε αρκετά δύσκολα χιλιόμετρα μέσα στην Αλβανία, με τελικό στόχο μας να φτάσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα στην Οχρίδα, στόχος που όμως δεν επιτεύχθηκε. Είχαμε αποφασίσει να μην κινηθούμε παραλιακά στο Μαυροβούνιο, γιατί φοβηθήκαμε την κίνηση που ήταν μεγάλη, αλλά και την πιθανή καθυστέρηση στο συνοριακό σταθμό Muriqan – Sukobin. Έτσι επιλέξαμε να κινηθούμε προς την Ποντγκόριτσα και να μπούμε στην Αλβανία από το αντίστοιχο πέρασμα.

Ψάχνοντας στην Μπούντβα ( που είχε πολλή κίνηση) να βρούμε βενζινάδικο με υγραέριο, χάσαμε δύο ώρες αφού το πρώτο δεν είχε και το δεύτερο μόλις ανεφοδιαζόταν. Μας έκανε την «χάρη» και το GPS να μας οδηγήσει στην έξοδο για Ποντγκόριτσα από κάτι απίθανους δρόμους και έτσι το πακέτο ολοκληρώθηκε.

Ο δρόμος για Ποντγκόριτσα ήταν αρκετά καλός και γρήγορος, ενώ η πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου μας φάνηκε εντελώς αδιάφορη.

Με τούτα και με εκείνα μπήκαμε στην Αλβανία με έναν φόβο να ομολογήσω γιατί είχαμε διαβάσει πολλά για τους δρόμους και τους οδηγούς της. Ε λοιπόν, ότι έχετε διαβάσει για το σπορ που λέγεται οδήγηση στην Αλβανία, είναι αλήθεια. Τα δύο πιο επικίνδυνα σημεία ήταν η διάσχιση της Σκόδρας αλλά κυρίως των Τιράνων. Αφού τα καταφέραμε και περάσαμε και τα Τίρανα αλώβητοι, κάναμε τον σταυρό μας, πήραμε βαθιές ανάσες και συνεχίσαμε. Κινούμενοι προς το Ελβασάν, τα πράγματα είναι σαφώς πιο ήρεμα και το τοπίο αποκτά ενδιαφέρον καθώς γίνεται ορεινό.

Με μία μόνο στάση για φαγητό και κάποιες άλλες ολιγόλεπτες για καύσιμα και τσιγάρο, συμπληρώσαμε στον δρόμο και στο αυτοκίνητο 12 ολόκληρες ώρες!

Στα δωμάτια μας φτάσαμε στις 8 το βράδυ όπου μας περίμενε ο ιδιοκτήτης τους ο Jose, ο οποίος μας «μάλωσε» που ήρθαμε τόσο αργά και δεν θα προλάβουμε να δούμε τίποτα από την περιοχή.

Για τον Jose θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο κεφάλαιο, αλλά δεν νομίζω ότι χωράει στην ιστορία μου. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι όντας δάσκαλος χορού ( ο Jose) και καθώς κι εμείς είχαμε δύο γυμναστές στην παρέα, βρέθηκαν να χορεύουν στην αυλή του σπιτιού του παραδοσιακούς χορούς του τόπου του (που από ότι είπαν οι δικοί μας πολύ μοιάζουν με τους ελληνικούς) αλλά και να τον μαθαίνουν συρτάκι.

Μετά από μία μικρή νυχτερινή βόλτα και φαγητό στο εστιατόριο Belvedere που μας είχε συστήσει, ποιος άλλος, ο Jose,

επιστρέψαμε εξουθενωμένοι στα δωμάτιά μας.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasiliss]

1η ημέρα Γιάννενα - Νις Σερβία
Σημείο συνάντησης λίγο μετά από τα διόδια των Μαλγάρων.

Όλοι ερχόμαστε από διαφορετικό ενδιάμεσο σταθμό εντός Ελλάδος. Άλλος από τα Γιάννενα, άλλος από Θεσσαλονίκη ή Κατερίνη.
Μοιραζόμαστε τα walkie talkie.
(Είναι η πρώτη φορά που τα χρησιμοποιώ σε ταξίδι μου, και χτυπάω το κεφάλι μου γιατί τόσα χρόνια δεν χρησιμοποιούσα αυτό το τόσο χρήσιμο εργαλείο στα οδικά μου ταξίδια. Όσοι ταξιδεύετε με παρέα μην παραλείψετε να κάνετε αυτή την μικρή επένδυση.
Ανά πάσα στιγμή μπορείς να πάρεις απόφαση για το προς τα πού θα κινηθείς, τι θα κάνεις, αν θα σταματήσεις ή όχι, κ.τ.λ. Νιώθεις ότι είσαι μια μεγάλη παρέα, επικοινωνείς, αστειεύεσαι.
Εμάς μας χρησίμευσαν και για επικοινωνία στην βόλτα - μην ξεχνάμε ότι είμαστε 17 άτομα-, ή από διαμέρισμα σε διαμέρισμα, όπου δεν βρήκαμε κοινή στέγη. Κυριολεκτικά μας έλυσαν τα χέρια.)

Σχετικά γρήγορο πέρασμα των συνόρων, σύντομη στάση για τσιγάρα στα duty free, καύσιμα στα Σκόπια. Το ρολόι γυρνά μία ώρα πίσω και έτσι θα μείνει σε όλες τις χώρες που περάσαμε, μέχρι να γυρίσουμε Ελλάδα. Το οδόστρωμα στα Σκόπια μας φάνηκε ψιλοχάλια. Τα διόδιά τους 3Χ1,5€ - δεν παίρνουν κέρματα κάτω από 0,50€.

Μπαίνουμε στη Σερβία, όπου το οδόστρωμα είναι εμφανώς καλύτερο. Το κομμάτι που δεν είναι αυτοκινητόδρομος είναι αρκετά αργό, όμως γίνονται έργα και φαίνεται ότι σε κάποια φάση θα γίνει κι αυτό αυτοκινητόδρομος. Μέχρι τη Νις δεν έχει διόδια.

Πρώτη μας διανυκτέρευση η Niska Banja, ( τα μπάνια της Νις), μικρή λουτρόπολη με ιαματικά νερά, 10 λεπτά από την Νις, την τρίτη σε πληθυσμό πόλη της Σερβίας και γενέτειρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Στο ξενοδοχείο συναντάμε έναν Έλληνα από τα Τρίκαλα, ο οποίος εργάζεται στα οδικά έργα, που θα ενώσουν τη Νις με τη Σόφια. Μας δίνει πολλές πληροφορίες για το πώς και προς τα πού θα κατευθυνθούμε αλλά και για την ζωή στην πόλη. Ο χρόνος μας είναι λίγος. Με το λεωφορείο φτάνουμε στην πόλη. Κάνουμε μια νυχτερινή βόλτα στο κάστρο και στον πεζόδρομο στο κέντρο της πόλης.

Πιάνει ψιλόβροχο. Ένας ντόπιος μας βλέπει χαμένους και μας βοηθά να βρούμε εστιατόριο να φάμε. Μένουμε έκπληκτοι με τις τιμές. Φάγαμε και ήπιαμε μόνο με 50€ τα 12 άτομα.

Επιστροφή στα δωμάτια με το τελευταίο λεωφορείο και ύπνος. Έχουμε πρωινό ξύπνημα (όπως και κάθε μέρα βέβαια)

 

[vasiliss]

2η ημέρα Νις – Mokra Gora

Το πρωί κάνουμε μια σύντομη βόλτα στο πάρκο της Niska Banja.

Γυμναστική για τα παιδιά, στο υπαίθριο γυμναστήριο

και φυσικά (όπως και πολλοί άλλοι )

ποδόλουτρο στα ζεστά ιαματικά νερά που τρέχουν μέσα στο πάρκο.

Το πρόγραμμα έλεγε μία σύντομη επίσκεψη στο Cele Kula (Πύργος των κρανίων) που είναι 4 χμ. έξω από τη Νις, όμως το παρακάμψαμε γιατί στις 16:00 έπρεπε να είμαστε στην Mokra Gora.

(Ο Πύργος των Κρανίων είναι ένα ιστορικό μνημείο της πρώτης σερβικής επανάστασης . Το μνημείο στήθηκε από τους Οθωμανούς μετά την νικηφόρα μάχη τους επί των επαναστατημένων Σέρβων το οποίο έχτισαν με τα κρανία των ηττημένων (συνολικά 952 κρανία) – τα υπόλοιπα τα είχαν στείλει πεσκέσι στον σουλτάνο. Όταν η Νις έγινε μέρος της Σερβίας το 1878 το Σερβικό κράτος κατασκεύασε ναό στο σημείο. Σήμερα το τμήμα που διασώζεται αποτελεί μουσείο κι μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της Σερβίας.)

Στις 9:30 ξεκινάμε και για περίπου 100 χμ κινούμαστε σε αυτοκινητόδρομο. Στα πρώτα διόδια παίρνουμε χαρτάκι και στην έξοδο πληρώνουμε με € (μάλλον 3€). Η διαδρομή μέχρι και το Τσάτσακ (Чачак) αδιάφορη, ο δρόμος με μία λωρίδα αλλά δεν είναι κουραστικός. Μετά το Τσάτσακ, η διαδρομή γίνεται ενδιαφέρουσα, καθώς κινούμαστε πλάι στον ποταμό Μοράβα (συγκεκριμένα τον Δυτικό Μοράβα) και σιγά σιγά ανηφορίζουμε τα βουνά, οπότε το τοπίο είναι ανάλογο.

Σε κάποιο σημείο της διαδρομής συναντάμε ένα τοπικό πανηγύρι, βγάζουμε το συμπέρασμα μόνοι μας ότι γιορτάζουν τη «Μεταμόρφωση Του Σωτήρος» καθώς οι γιορτές τους πηγαίνουν 14 ημέρες μετά, κάνουμε ένα μίνι συμβούλιο μέσω walkie talkie για το αν θα σταματήσουμε, καθώς μας φάνηκε ενδιαφέρον το σκηνικό, όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, πριν τις 16:00 πρέπει να είμαστε στον σταθμό της Mokra Gora γιατί τότε ξεκινά το τελευταίο τρενάκι που θέλουμε να προλάβουμε.

Τελικά στις 15:10 φτάνουμε στο μικρό χωριό.

Συνεχίζεται αύριο με το τρενάκι της Mokra Gora…

 

[vasiliss]

2η ημέρα - Το τρένο της Mokra Gora

Βρίσκουμε τον σταθμό και παίρνουμε τα εισιτήρια που ευτυχώς είχε την καλοσύνη να μας κρατήσει η ευγενική σπιτονοικοκυρά μας η Όλγα, γιατί το τρένο ήταν γεμάτο. Τα εισιτήρια κοστίζουν 5 € (600 RSD) για τους μεγάλους και 2,5€ (300RSD) για τα παιδιά (παίρνουν και €)

Ας πούμε λοιπόν λίγα λόγια για το πρώτο τουριστικό αξιοθέατο του μικρού αυτού ορεινού χωριού, το τρενάκι που κάνει ένα μέρος της διαδρομής sarganska osmica ή Sargan 8. Το τμήμα αυτό της διαδρομής 15χμ. περίπου, αποτελεί κομμάτι της σιδηροδρομικής γραμμής που ένωνε από το 1925 μέχρι το 1974 το Βελιγράδι με το Σεράγεβο. Προκειμένου το τρένο να κατορθώσει να ανέβει τα 300 μ. της υψομετρικής διαφοράς, οι γραμμές κινήθηκαν σε σχήμα 8 (από εκεί και το όνομα) περνώντας μέσα από σήραγγες, πάνω από γέφυρες και μέσα από ορεινά φαράγγια σε ένα εκπληκτικό τοπίο. Το οχτάρι αυτό είναι ορατό από ψηλά.

Μεταξύ 1999 και 2003 το τμήμα αυτό της διαδρομής επισκευάστηκε και δόθηκε σε χρήση για τουριστικούς σκοπούς. Συνολικά περνάς από 5 γέφυρες και 22 σήραγγες – με τη μεγαλύτερη να φτάνει τα 1666 μ.
Τα δρομολόγια γίνονται από την 1η Απριλίου μέχρι και την 31η Οκτωβρίου και είναι τρία: το πρώτο στις 10:30, το δεύτερο στις 13:30 και το τρίτο (εάν έχει αρκετό κόσμο) στις 16:10.

Μπαίνουμε λοιπόν στο βαγόνι μας, που είναι το πρώτο μετά την μηχανή, αλλά ενώ στην αρχή νομίζουμε ότι είναι το χειρότερο, διαπιστώνουμε ότι η καλή μας Όλγα ορθά είχε πράξει και διάλεξε αυτό το βαγόνι.

Η διαδρομή που κάνεις διαρκεί περίπου 2,5 ώρες. Το πρώτο μέρος της διαδρομής είναι περίπου 40 λεπτά (με ολιγόλεπτη στάση για να δεις το σημείο που φαίνεται το οχτάρι της διαδρομής) μέχρι να φτάσεις στον σταθμό του Sargan Vitasi.

Εκεί η μηχανή αλλάζει θέση και έτσι από πρώτοι βρεθήκαμε τελευταίοι! Όποιος πρόλαβε και έπιασε θέση έξω στο κιγκλίδωμα – και αυτά ήταν κυρίως τα παιδιά- έχει πλέον ανεμπόδιστη θέα στην καταπληκτική αυτή διαδρομή.

Από εδώ ξεκινά η επιστροφή στον σταθμό της Mokra Gora με πολλές στάσεις (κάποια από αυτή είναι μισή ώρα) σε παλιούς σταθμούς, πλατφόρμες παρατήρησης κ.α.

Στην επιστροφή οι στάσεις είναι τόσες πολλές ώσπου προς το τέλος το σκεφτόμασταν να κατεβούμε από το τρένο, όμως τελικά υποκύψαμε!

Το κάθε βαγόνι του τρένου είναι διαφορετικό, άλλο με ξύλινα παγκάκια και σόμπα και άλλο πιο ΄΄πολυτελές΄΄ όπως το δικό μας.

(Όσοι έχετε δει την ταινία Life is a Miracle του Εμίρ Κουστουρίτσα, παρατηρήστε τα αντικείμενα των δύο παραπάνω φωτογραφιών, ίσως κάτι να σας θυμίσουν. Περισσότερα γι' αυτό στην αφήγηση της επόμενης ημέρας.)

Περίπου στις 18:30 επιστρέφουμε στην Mokra Gora με έναν ουρανό μαύρο και σκοτεινό, έτοιμο να ρίξει πολύ νερό.

Διασκορπιζόμαστε στα διαμερίσματά μας για ανασυγκρότηση. Στις 9 πηγαίνουμε για φαγητό στο εστιατόριο που είναι ακριβώς απέναντι από τον σταθμό. Το φαγητό του είναι εξαιρετικό. Δοκιμάσαμε αρκετά τοπικά πιάτα και το ένα ήταν καλύτερο από το άλλο. Η δε τιμή, εξίσου εξαιρετική, σχεδόν 100€ τα 17 άτομα!!!

Επιστροφή στα δωμάτιά μας για ξεκούραση. Αύριο μας περιμένει το δεύτερο τουριστικό αξιοθέατο της Mokra Gora

και πολλά πολλά ακόμα!

 

[vasiliss]

3η ημέρα Mokra Gora - Serajevo - Mostar

Kustendorf
Οι πολύ πρωινοί έχουν κάνει τη βόλτα τους στη φύση και μιλούν με τα καλύτερα λόγια για το 3ο ατού του χωριού, την φύση και τα μονοπάτια του. Εμείς όμως πριν φύγουμε πρέπει να δούμε το δεύτερο σημείο που προσελκύει κόσμο και δεν είναι άλλο από το Drvengrad ( Ξύλινη Πόλη ) ή Kustendorf (Χωριό του Κούστα) δηλαδή το χωριό του Εμίρ Κουστουρίτσα.

Είναι χτισμένο αμφιθεατρικά στις βόρειες πλαγιές του βουνού Ζλάτιμπορ, πάνω από το χωριό της Mokra Gora (Υγρό Βουνό).
Στην ευρύτερη περιοχή γινόντουσαν τα γυρίσματα της ταινίας Life is a Miracle του Εμίρ Κουστουρίτσα, όπου και εμπνεύστηκε την κατασκευή ενός πολιτιστικού κέντρου, υπό την μορφή χωριού – ξενοδοχείου το οποίο και κέρδισε, το 2005, το Βραβείο Ευρωπαϊκής Αρχιτεκτονικής Phillipe Rotthier , ένα βραβείο που δίνεται πάνω από 30 χρόνια, σε έργα με οικολογική και ιστορική συνείδηση.

(Στην τέταρτη φωτογραφία αριστερά, το σπίτι που μένει ο ίδιος όταν βρίσκεται στο χωριό και στο βάθος σκηνή από το Arizona dream.)

Όπως λέει και ο σκηνοθέτης, έχασε την πόλη του στον πόλεμο και αποφάσισε να χτίσει εδώ το σπίτι του και ταυτόχρονα μια εστία τέχνης, οικολογίας και ειρήνης. Με πολύ σινεμά.

Μπαίνοντας στο Kustendorf, αφού πληρώσεις 2€ το άτομο (μόνο οι μεγάλοι), στο βάθος του κεντρικού δρόμου, βλέπεις την ξύλινη εκκλησία του Αγίου Σάββα.

Τριγύρω θα συναντήσεις ξύλινα κουκλίστικα σπίτια, που απλώνονται σε δρομάκια και πλατείες με ονόματα όπως : οδός Φεντερίκο Φελίνι, οδός Μπρους Λη, οδός Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, πλατεία Νικόλα Τέσλα, πλατεία Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και διάφορες άλλες προσωπικότητες, σημαντικές για την ζωή του σκηνοθέτη.

Ο χώρος είναι διακοσμημένος με διάφορα αυτοκίνητα ή στοιχεία που έχουν κατά καιρούς χρησιμοποιηθεί σε ταινίες του.

Αφού τελειώσαμε την περιήγησή μας, αποχαιρετίσαμε τη Σερβία, με την υπόσχεση ότι σύντομα θα την εξερευνήσουμε εκτενέστερα, και κατευθυνθήκαμε στα σύνορα με τη Βοσνία.

Συνεχίζεται…

 

[vasiliss]

συνέχεια… 3η ημέρα Mokra Gora - Serajevo - Mostar

Σε 5 λεπτά ήμασταν στα σύνορα με τη Βοσνία. Τα πρώτα σημάδια του πολέμου κάνουν την εμφάνισή τους.

Γρήγορο πέρασμα με κατεύθυνση την πόλη Visegrad.

Προσπερνάμε την πόλη και κάνουμε μία στάση στην πολυφωτογραφημένη του γέφυρα (Mehmed Pasa Sokolovic) πάνω από τον ποταμό Drina.

Μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, κατασκευάστηκε το 1577 από τον αρχιτέκτονα Miamar Sinan, ένα από τους μεγαλύτερους αρχιτέκτονες της Οθωμανικής περιόδου.

Έχει μήκος 179,5 μέτρα και αποτελείται από 11 καμάρες οι οποίες έχουν μήκος από 11 ως 15 μέτρα. Η γέφυρα έγινε ευρέως γνωστή από το μυθιστόρημα του νομπελίστα Ίβο Άντριτς, «Η Γέφυρα του Ντρίνα».

Στη συνέχεια ακολουθούμε το ποτάμι σε μία καταπληκτική διαδρομή από πλευράς τοπίου. Ο δρόμος είναι χαραγμένος στην πλαγιά του βουνού με δεκάδες μικρά και μεγάλα τούνελ τα οποία διασχίζουν τις Δειναρικές Άλπεις, αφήνοντας το ποτάμι κάποιες φορές, δεκάδες μέτρα κάτω από τα πόδια μας. Ο καιρός είναι ευμετάβλητος, φαίνεται ότι θα βρέξει αλλά τελικά δεν ρίχνει ούτε σταγόνα.

Στόχος μας η πρωτεύουσα της Βοσνίας το Σεράγεβο στο οποίο φτάνουμε μετά από 2 ώρες. Περνάμε όλη την πόλη και κατευθυνόμαστε προς το αεροδρόμιο. Θέλουμε να προλάβουμε πριν κλείσει το τούνελ της ελπίδας. Ήδη έχει γίνει μια πρώτη συζήτηση με τα παιδιά για τα γεγονότα του πολέμου και τώρα είναι μια ευκαιρία να δουν από πιο κοντά το σκληρό του πρόσωπο.

Το πάρκινγκ είχε 2€ ενώ το εισιτήριο ήταν 10ΚΜ (αυστηρά σε ΚΜ).

Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε κάτι περισσότερο, χωρίς βέβαια να είναι απογοητευτικό.

Επιστρέφουμε στην πόλη για μια βόλτα στην παλιά πόλη.

Η πόλη είναι γνωστή για τη θρησκευτική της ποικιλομορφία, καθώς συνυπήρχαν οπαδοί του Ισλάμ, του Ρωμαιοκαθολικισμού, της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Ιουδαϊσμού. Το μουσουλμανικό στοιχείο βέβαια είναι πιο έντονο.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το όνομα της κεντρικής αγοράς (Bascarsija), η οποία βρίσκεται στην καρδιά της παλιάς πόλης, έχει Τούρκικες ρίζες, καθώς «bas» στα Τούρκικα σημαίνει κεντρική και «carsı» είναι η αγορά.

Στον πεζόδρομο συναντάει κανείς δεκάδες μαγαζάκια για τσάι ή καφέ στην χόβολη με τα κλασσικά χαμηλά τους παγκάκια, ντυμένα με παραδοσιακά υφάσματα. Ανάμεσα τους μικρά καταστήματα με σουβενίρ.

Στην κεντρική πλατεία ή όπως είναι ευρέως γνωστή “πλατεία με τα περιστέρια” υπάρχει και το συντριβάνι ονόματι Sebilj, σύμβολο της πόλης. Ξύλινο, χτισμένο από τον Mehmed-pasha Kukavica το 1753, αλλά τοποθετημένο στην συγκεκριμένη πλατεία από τον Τσέχο αρχιτέκτονα Alexander Vitek το 1891.

Σίγουρα οι ώρες που καθίσαμε δεν ήταν αρκετές παρά μόνο για να πάρουμε μια μικρή γεύση της πόλης, έτσι και το Sarajevo μπήκε στα προσεχώς.

Επιβίβαση στα αυτοκίνητα και βάζουμε ρότα για το Μόσταρ όπου και θα διανυκτερεύσουμε. Και αυτή η διαδρομή επίσης πολύ όμορφη, να συναντά τη λίμνη Jablanica και να ακολουθεί τον ποταμό Νερέτβα. Και σε αυτή τη διαδρομή συναντήσαμε ένα πανηγύρι, σε μουσουλμανικό χωριό αυτή τη φορά, αλλά ούτε κι εδώ μπορέσαμε να σταματήσουμε.

Σε δύο ώρες έχουμε φτάσει. Ξεκουραζόμαστε και βγαίνουμε για νυχτερινή βόλτα στην πόλη. Το GPS μας κάνει κόλπα και μας ταλαιπωρεί. Ευτυχώς βρέθηκε ένας ευγενικός ντόπιος, ο οποίος μας οδηγεί στο ¨κρυφό¨ δωρεάν πάρκινγκ της παλιάς πόλης, αφού μας πει πολλές φορές ότι ο Μπάγεβιτς είναι από το Μόσταρ!

Η διανυκτέρευση στο Μόσταρ σίγουρα αξίζει πολύ. Το βράδυ ( όπως είπε και μία φίλη μας) στο Μόσταρ είναι λες και ζεις σε παραμύθι. Ο κόσμος σαφώς πιο λίγος από το πρωί και η πόλη, με τη γέφυρα να δεσπόζει, είναι πολύ όμορφα φωτισμένη.

 

[vasiliss]

4η ημέρα Mostar – καταρράκτες Kravica - Stolac - Trebinje

Πρωινό ξύπνημα. Θέλουμε να δούμε το Μόσταρ και στο φως της ημέρας.

Ο κόσμος το πρωί εμφανώς περισσότερος, καθώς γκρουπ και όχι μόνο, έρχονται για ημερήσια επίσκεψη στην πόλη.

Καθώς είμαστε κάτω από την γέφυρα, στο ποτάμι, ένα παλικάρι βγαίνει έξω από τα κάγκελα και ετοιμάζεται να βουτήξει. Αφού περιμένει να μαζευτεί κόσμος, επιστρέφει και βγάζει καπελάκι για την είσπραξη.

Τελικά, άλλος νεαρός κάνει την βουτιά και ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα. Κάθε καλοκαίρι διοργανώνεται διαγωνισμός καταδύσεων από την γέφυρα και είναι μία τουριστική ατραξιόν της πόλης.

Αφού το είδαμε κι αυτό, χαζέψαμε στα στενά της παλιάς πόλης, που δεν την λες και μεγάλη και ψωνίσαμε τα απαραίτητα τουριστικά ενθύμια.

Λίγο πιο έξω από την παλιά πόλη είναι εμφανή ακόμη τα σημάδια του πολέμου.

Μαζευόμαστε σιγά - σιγά για αναχώρηση γιατί και σήμερα τα χιλιόμετρα είναι αρκετά.
Στο πρόγραμμα είχα βάλει ότι θα πηγαίναμε στον Blagaj Tekke, αν προλαβαίναμε στο Pocitelj και έπειτα στους καταρράκτες Kravice. Μετά από μια μίνι σύσκεψη, η ομάδα αποφάσισε ότι ο χρόνος ήταν λίγος και καλό θα ήταν να επικεντρωθούμε στους καταρράκτες. Μέγα λάθος. Όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων ο χρόνος επαρκούσε για κάποια από τα δύο σημεία ενδιαφέροντος (εγώ προσωπικά προτιμούσα τον Tekke Blagaj) οπότε έμειναν κι αυτά να μας περιμένουν στο μέλλον!!!

Σε 40-45 λεπτά φτάσαμε στους καταρράκτες, πληρώσαμε 2€ για το παρκινγκ και 1€ το άτομο είσοδο και πήραμε την κατηφόρα για τους καταρράκτες. Έχει και ένα τρενάκι που σε κατεβάζει πιο κάτω, αλλά δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πληρώσεις το εισιτήριο γιατί η απόσταση είναι μικρή ( 3-4 λεπτά).

Το θέαμα είναι καταπληκτικό. Δεν χορταίνεις να βλέπεις και να ακούς τον ήχο του νερού. Ο κόσμος βέβαια πάρα πολύς, αλλά το θέαμα εξακολουθεί να είναι εκπληκτικό. Η ζέστη ήταν αρκετή οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε να μπούμε, όπως και τόσοι άλλοι.

Το νερό ήταν καταπαγωμένο, οπότε οι λιγότερο τολμηροί οπισθοχώρησαν και κάθισαν να πιουν κάτι και να θαυμάσουν τη θέα.

Οι υπόλοιποι κάναμε την καρδιά μας πέτρα και βουτήξαμε. Σου παίρνει λίγη ώρα να το συνηθίσεις αλλά μετά το ευχαριστιέσαι, βοηθάει και η ζέστη. Σε λίγο ακούσαμε τα επίμονα σφυρίγματα του φύλακα του χώρου, που περιφέρεται με μία βάρκα και ψάχναμε να βρούμε τι γίνεται. Κάποιος – ονόματα δεν λέμε –προσπαθούσε να μπει κάτω από τα νερά του μεγάλου καταρράκτη.

Κάποια στιγμή είπαμε να βγούμε κι εμείς, πριν γίνουμε παγάκι. Χαζέψαμε τριγύρω, λυπηθήκαμε τις κυρίες με τα μαύρα τσαντόρ που έβραζαν μέσα σε αυτά, αλλά δεν μπορούσαν ούτε το ποδαράκι τους να βουτήξουν και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής, που ήταν ελαφρώς πιο δύσκολος λόγω της ανηφόρας αλλά κυρίως της ζέστης.

Βάζουμε πλώρη λοιπόν προς την πόλη Trebinje, όπου θα κάνουμε τις επόμενες δύο διανυκτερεύσεις μας.

Περνώντας από την Radimlja, είδαμε για λίγο - από τον δρόμο- την νεκρόπολη με τις επιτύμβιες στήλες των Stecci

και συνεχίσαμε για το Stolac όπου και κάναμε στάση για καφέ κάτω από την παχιά σκιά των πλατάνων με θέα την πέτρινη γέφυρα και το τζαμί Hadzi Alije Hadzisalihovica δίπλα στον ποταμό Bregava.

Ψηλά στον λόφο δεσπόζει το κάστρο της πόλης που φαίνεται ενδιαφέρον αλλά πάει στα προσεχώς κι αυτό.

Στο ποτάμι, λίγο πιο πάνω, υπήρχε και άλλο μικρό γεφυράκι όπου ακούγονταν φωνές από πολλά παιδιά και πλησιάσαμε να δούμε τι γίνεται. Οι πιτσιρικάδες επιδίδονταν σε ασκήσεις θάρρους, πηδώντας από την γέφυρα στο ποτάμι. Ένας μεγάλος εμψύχωνε τους δειλούς με ένα επαναλαμβανόμενο «άιντε – άιντε» για να πηδήσουν.
Λίγο πιο πάνω είχαν δημιουργήσει μικρή πλαζ 2Χ5 δίπλα στο ποτάμι, ενώ από την απέναντι πλευρά υπήρχαν πέτρινα σκαλιά κι ένας βατήρας για βουτιές.

Αφού χαζέψαμε για λίγο τους ντόπιους που έκαναν ηλιοθεραπεία και τους πιτσιρικάδες που προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν τις κοπελιές με τις βουτιές τους, συνεχίσαμε για τον τελικό προορισμό της μέρας το Trebinje.

Για το Trebinje όπου διανυκτερεύσαμε, δεν είχα διαβάσει κάτι, ήταν απλά για το ταξίδι μας ένας φτηνός τόπος διανυκτέρευσης κοντά στο Ντουμπρόβνικ. Τελικά δεν ήταν μια αδιάφορη πόλη. Με τον ποταμό Trebisnjica να την διαρρέει, (τελικά τα ποτάμια χαρίζουν ομορφιά στις πόλεις που διαρρέουν ) μια μεγάλη όμορφη πλατεία, μία μικρή συμπαθητική παλιά πόλη και τον ορθόδοξο ναό Hercegovacka Gracanica να δεσπόζει φωτισμένος πάνω στον λόφο, δεν λες ότι είναι μία αδιάφορη πόλη, το αντίθετο μάλιστα.

Το βράδυ που φτάσαμε ήταν ο τελικός στο μπάσκετ ανάμεσα στις ΗΠΑ και τη Σερβία – για τους Ολυμπιακούς αγώνες - (βρισκόμαστε σε περιοχή της Σέρβικης Δημοκρατίας της Βοσνίας) οπότε τα πάντα στην πλατεία είναι γεμάτα και εμείς μάταια ψάχνουμε κάπου να φάμε. Ευτυχώς συναντήσαμε τους σπιτονοικοκύρηδες μας που μας πρότειναν ένα εστιατόριο, που όμως είχε μόνο εσωτερικό χώρο, αλλά αναγκαστικά καθίσαμε. Το φαγητό όμως ήταν εξαιρετικό. Ο ιδιοκτήτης μόλις έμαθε ότι είμαστε Έλληνες, έβαλε ελληνική μουσική και επιστράτευσε τον Έλληνα «μετανάστη» στην πόλη να έρθει και να μας εξηγήσει την ντόπια κουζίνα και να μας προτείνει τι να φάμε.

Επιστροφή στα δωμάτια για ξεκούραση. Αύριο μας περιμένει το Ντουμπρόβνικ.

 

[vasiliss]

5η ημέρα Ντουμπρόβνικ

Η ημέρα αυτή ήταν αφιερωμένη ολόκληρη στο Ντουμπρόβνικ και τα περίχωρά του και το βράδυ είχε επιστροφή στο Trebinje για διανυκτέρευση.

Η απόσταση μεταξύ των δύο πόλεων ήταν 35 λεπτά, εκείνο όμως που με προβλημάτιζε ήταν πόση ώρα θα μας έπαιρνε η διέλευση των συνόρων.

Σε συζήτηση που είχαμε με αρκετούς ντόπιους, η συμβουλή τους ήταν να ξεκινήσουμε αρκετά πρωί και να μην γυρίσουμε αργότερα από τις 6 το απόγευμα, γιατί, σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, πολλοί περνούσαν τα σύνορα για να πάνε στις ακτές της Κροατίας για μπάνιο.

Ακολουθήσαμε τις συμβουλές τους και ξεκινήσαμε κατά τις 8. Σε μία ώρα είχαμε φτάσει στο Ντουμπρόβνικ και κατευθυνθήκαμε προς το υπόγειο πάρκινγκ, γιατί ήδη είχε αρχίσει να έχει κίνηση. Κόστος παρκαρίσματος «μόνο» 5€ η ώρα.
Η απόσταση από το πάρκινγκ μέχρι την παλιά πόλη είναι 10 -15 λεπτά, με τα πόδια βέβαια.

Περνάμε την πύλη Pila και τι αντικρίζουν τα ματάκια μας,

ο κεντρικός δρόμος της παλιάς πόλης (Stradum) έχει στην κυριολεξία κατακλυστεί από τουρίστες.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι εγώ είχα «αναποδογυρίσει» το πρόγραμμά μας για να μην βρεθούμε στις ακτές και κυρίως στο Ντουμπρόβνικ Σαββατοκύριακο. Από ότι φάνηκε και αργότερα, οι Δαλματικές ακτές έχουν πάρα πολύ τουρισμό το καλοκαίρι.

Αφού πήραμε την πρώτη ψυχρολουσία, κινηθήκαμε με δυσκολία και δώσαμε ραντεβού στο άγαλμα του Ορλάνδου σε περίπτωση που χανόμασταν.

Ευτυχώς στα στενά και κυρίως σε αυτά με τα σκαλοπάτια ο κόσμος λιγόστευε και μπορούσες να απολαύσεις κάπως αυτή την πανέμορφη πόλη.
Αφού τριγυρίσαμε αρκετά,

μπήκαμε και σε μερικά από τα μνημεία της πόλης, κινηθήκαμε προς την πύλη Pila για να βγούμε εκτός των τειχών.

Έτσι πιστεύαμε βέβαια, γιατί ένα κύμα τουριστών που προσπαθούσε να μπει στην πόλη, “συγκρουόταν” με πολλούς σαν κι εμάς που θέλαμε να βγούμε εκτός. Η χαρά του αγοραφοβικού – ευτυχώς δεν είχαμε κανένα μαζί μας.

Μετά από μισή ώρα σπρωξίματος, στριμώγματος και άλλων ευγενών αθλημάτων, καταφέραμε να βγούμε από την πόλη και όπου φύγει – φύγει!

Αποφασίσαμε να κινηθούμε προς το Mlini μήπως μπορέσουμε και βρούμε καμία παραλία για μπάνιο όπου δεν θα γίνεται ο κακός χαμός. Στο ρεύμα εισόδου της πόλης είχε σχηματιστεί ουρά χιλιομέτρων, αλλά ευτυχώς το δικό μας ρεύμα δεν είχε πολλή κίνηση. Για να μην τα πολυλογώ και στο Mlini υπήρχε το σχετικό μποτιλιάρισμα, οπότε κάναμε μία μικρή βόλτα

και αφού ο ουρανός είχε μαυρίσει και άρχισε να ψιλοβρέχει, απογοητευμένοι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.

Γενικά η μικρή μας επαφή με την τουριστική Κροατία μας άφησε μια πικρή γεύση. Κάτι ο πάρα πολύς για τα γούστα μας κόσμος, κάτι η αγενής συμπεριφορά των ντόπιων (έγιναν δυο τρία περιστατικά που πολύ μας δυσαρέστησαν), κάτι οι υψηλές τιμές που αναγκαστήκαμε να πληρώσουμε (είχαμε βλέπετε καλομάθει από τη Σερβία και τη Βοσνία), μας δημιούργησαν μία άσχημη εντύπωση.

Ξαναλέω ότι το Ντουμπρόβνικ είναι εξαιρετικό, αλλά αν κάποια στιγμή το ξαναεπισκεφτώ, θα προτιμήσω άλλη εποχή με λιγότερους επισκέπτες.

Έτσι, γύρω στις 4 είχαμε γυρίσει στο Trebinje, ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε να εξερευνήσουμε την πόλη, που όπως έχω ξαναγράψει, καθόλου αδιάφορη δεν την λες. Κάποιοι ανέβηκαν στον λόφο όπου υπάρχει η εκκλησία Hercegovačka Gračanica, που βλέπαμε το βράδυ φωτισμένη και είδαν την πόλη από ψηλά

ενώ κάποιοι άλλοι πήγαν στην πλατεία για καφέ. Έπειτα τριγυρίσαμε στην μεγάλη όμορφη πλατεία της πόλης και την μικρή παλιά πόλη που ακουμπά στις όχθες του ποταμού Trebišnjica.

Από την προηγούμενη είχαμε κανονίσει να ψήσουμε στην πολύ όμορφη αυλή του σπιτιού που είχαμε νοικιάσει, η οποία ήταν ακριβώς δίπλα στο ποτάμι και είχε τα απαραίτητα για barbeque, όμως ο δυνατός αέρας και το κρύο μας οδήγησαν για φαγητό στο εστιατόριο Stara Hercegovina το οποίο μας είχαν προτείνει κάποιοι ντόπιοι. Δυστυχώς το εστιατόριο – το οποίο μας φάνηκε εξαιρετικό και πολύ λυπηθήκαμε που δεν βρήκαμε να καθίσουμε - ήταν γεμάτο και ένας σερβιτόρος μας πρότεινε το εστιατόριο Konak, στο οποίο πήρε τηλέφωνο ο ίδιος και μας έκλεισε τραπέζι.

Το Konak είχε κι αυτό εξαιρετικό φαγητό κι έτσι έκλεισε μία ακόμη ημέρα του ταξιδιού μας.

 

[vasiliss]

Ημέρα 6η Herceg Novi – Perast – Radovici

Αποχαιρετήσαμε λοιπόν το Trebinje και κινηθήκαμε προς τις ακτές του Μαυροβουνίου. Μπαίνοντας στο Μαυροβούνιο, αν δεν κάνω λάθος, πληρώσαμε 2€ διόδια. Το ευρώ είναι και το επίσημο νόμισμα της χώρας.

Πρώτη μας στάση η πόλη του Herceg Novi. Η παλιά πόλη είναι σκαρφαλωμένη σε έναν λόφο και έχει δύο μικρά κάστρα, το Kanli Kula και λίγο παρακάτω το Forte Mare.

Λίγο πιο κάτω από το δεύτερο υπάρχει μια παραλία για μπάνιο, όμως για εμάς ήταν αρκετά νωρίς μιας και είχαμε ακόμη αρκετό δρόμο. Στο λιμανάκι βρίσκεις και τουριστικά βαρκάκια που κάνουν κάποιες διαδρομές στον κόλπο.

Είχαμε αποφασίσει να κινηθούμε περιμετρικά του κόλπου του Kotor ώστε να θαυμάσουμε την φύση, τον ίδιο τον κόλπο αλλά και τα χωριά που βρίσκονται περιμετρικά.

Επόμενη στάση μας κάποια παραλία που μας φάνηκε συμπαθητική και χωρίς κόσμο. Τα νερά της ήταν αρκετά παγωμένα, όμως η ζέστη ήταν μεγάλη και χρειαζόμαστε ένα αναζωογονητικό μπάνιο. Στα χαλίκια της παραλίας έβλεπες να ξεπροβάλουν μικρά ρυάκια παγωμένου νερού, που προφανώς ερχόταν από το βουνό που κρεμόταν από πάνω μας.

Αφού δροσιστήκαμε, ξεκινήσαμε για τον επόμενο προορισμό μας που ήταν το χωριό Perast. Στην είσοδο του χωριού υπάρχει άνετο parking επί πληρωμή. Εκεί μας προσέγγισαν και οι κράχτες για τα τουριστικά πλοιάρια που σε πηγαίνουν στα δύο νησάκια που βρίσκονται απέναντι , το Sveti Dorde και το Gospa od Skpjela, τα οποία φαίνονται ενδιαφέροντα, αλλά ο χρόνος δεν επαρκούσε.

Περπατήσαμε στο πολύ όμορφο χωριό, ήπιαμε και έναν καφέ,

χαζέψαμε και μία φωτογράφηση

και φύγαμε για τοRadovici όπου και θα διανυκτερεύαμε τα δύο επόμενα βράδια.

Η κούραση και τα χιλιόμετρα είχαν αρχίσει να συσσωρεύονται, οπότε αφού φάγαμε, πήγαμε σχετικά νωρίς για ύπνο.

 

[vasiliss]

7η ΗΜΕΡΑ BUDVA – SVETI STEFAN - REZEVICA DO BEACH – KOTOR

Η ημέρα σήμερα θα ήταν ελαφρώς πιο χαλαρή ( μέχρι και μεσημεριανή σιέστα περιελάμβανε).

Πρώτος στόχος μας η παλιά πόλη της Budva. Σε μισή ώρα περίπου είμαστε εκεί. Η σύγχρονη πόλη σε αντίθεση με την παλιά δεν μας λέει κάτι.

Εύκολα βρίσκουμε την παλιά πόλη και οικονομικό πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα (0,90€ η ώρα). Η παλιά πόλη είναι εντελώς επίπεδη, στην άκρη της σημερινής μαρίνας, μικρούλα και κουκλίστικη.

Το φρούριο αρχικά είχε χτιστεί σε ένα μικρό νησάκι κοντά στην ακτή, όμως με τις επιχωματώσεις τελικά συνδέθηκε με την ακτή. Είναι τόσο μικρή που σε μισή ώρα έχεις γυρίσει όλα τα στενά 2-3 φορές.

Έξω από τα τείχη υπάρχει μία μικρή παραλία με άμμο,

ενώ αν ακολουθήσεις το μονοπάτι αριστερά, βγαίνεις σε μεγαλύτερη παραλία με πάρα πολύ κόσμο.

Αφού ψωνίσαμε και τα σουβενίρ μας, ήρθε η ώρα να κάνουμε ένα μπάνιο γιατί η ζέστη ήταν αρκετή. Η πρώτη μας σκέψη ήταν η παραλία έξω από το νησάκι Sveti Stefan.

Όταν όμως κάναμε την παράκαμψη από το κεντρικό δρόμο, μπλέξαμε σε κάτι στενά με αρκετή κίνηση, όποτε εγκαταλείψαμε το σχέδιο και κατευθυνθήκαμε πιο νότια, σε ανεύρεση άλλης παραλίας. Τυχαία στρίψαμε προς την παραλία Rezevica Do και μείναμε έκπληκτοι με αυτό που αντικρίσαμε. Μία όμορφη παραλία, στην άκρη της οποίας υπήρχε ο σκελετός από ένα μισοτελειωμένο τεράστιο ξενοδοχείο τερατούργημα.

Στην αρχή νομίσαμε ότι ήταν σε εξέλιξη οι εργασίες καθώς βλέπαμε του τεράστιους γερανούς να κινούνται, όμως παρατηρώντας προσεκτικότερα αντιληφθήκαμε ότι κινούνταν από τον αέρα και ότι το «εκπληκτικό» αυτό κατασκεύασμα είχε εγκαταλειφθεί αρκετά χρόνια τώρα. Του γυρίσαμε την πλάτη, και απολαύσαμε το μπάνιο μας στη θάλασσα. ( απολαύσαμε τρόπος του λέγειν, γιατί κι εδώ η θάλασσα ήταν πολύ παγωμένη για τα γούστα μας και δεν σε αφήνει να καθίσεις και πολλή ώρα μέσα)

Αργά το μεσημέρι επιστρέψαμε στα δωμάτια για ξεκούραση. Το απόγευμα, βάλαμε πλώρη για την παλιά πόλη του Kotor.

Ήταν και η πιο ενδιαφέρουσα από τις τρεις που επισκεφτήκαμε στο Μαυροβούνιο και χωρίς τον υπερβολικό κόσμο που συναντήσαμε στο Ντουμπρόβνικ. Αμέσως σου κάνουν εντύπωση οι φιδογυριστές οχυρώσεις πάνω στο βουνό Σαν Τζιοβάνι που καταλήγουν στο St. John Fortress.

Οι 14 από εμάς κινηθήκαμε προς τα εκεί, ψάχνοντας την είσοδο για το μονοπάτι με τα 1.350 σκαλοπάτια που σε ανεβάζουν στην κορυφή.

Στην αρχή του μονοπατιού πληρώνεις εισιτήριο, ( 3 € το άτομο μας ζήτησαν στην αρχή αλλά ψάχνοντας να συνεννοηθούμε αν τα παιδιά πληρώνουν και από ποια ηλικία, καταλήξαμε να πληρώσουμε 10€ όλοι μαζί) και έπειτα αρχίζουν τα δύσκολα. Τα σκαλοπάτι θέλουν μια κάποια προσοχή γιατί γλιστρούν και μία φυσική αντοχή που κάποιοι από εμάς δεν είχαμε οπότε οι συχνές στάσεις είναι απαραίτητες.

Τα παιδιά βέβαια δεν συγκρατούνται και χοροπηδούν και ανεβαίνουν σαν τα κατσίκια αφήνοντας εμάς να ανεβαίνουμε ασθμαίνοντας.

Ήδη έχει αρχίσει να σουρουπώνει και σε κάποιο σημείο (περίπου στα 850 σκαλοπάτια από ότι είπαν τα παιδιά που μετρούσαν) μετά από ένα μίνι συμβούλιο αποφασίζουμε οι περισσότεροι να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής γιατί χωρίς φακό στο σκοτάδι η κατάβαση στα γλιστερά σκαλιά είναι επικίνδυνη. Τέσσερις όμως αποφάσισαν να συνεχίσουν και να «κατακτήσουν» την κορυφή.

Η ιδανικότερη ώρα για να κάνεις την ανάβαση είναι το απόγευμα προς το βραδάκι για να μην φας όλη τη ζέστη, αν είναι καλοκαίρι, και να απολαύσεις την πόλη φωτισμένη.

Σειρά έχει η παλιά πόλη. Το μεσαιωνικό κομμάτι της πόλης είναι χτισμένο σε ένα τριγωνικό κομμάτι γης που περιβάλλεται από τον Κόλπο του Κότορ, το ποτάμι Σκούρντα στα βόρεια και τον λόφο Σαν Τζιοβάνι στα ανατολικά. Διαθέτει τρεις πύλες: την κεντρική Πύλη της Θάλασσας, τη βόρεια Πύλη του Ποταμού και τη νότια Πύλη Γκούρντιτς . Περνώντας την Πύλη της Θάλασσας, δεσπόζει ο Πύργος του Ρολογιού του 1602,

ενώ ένα μικρότερο οικοδόμημα σε σχήμα πυραμίδας χρησιμοποιήθηκε ως χώρος τιμωρίας των αδιάντροπων πολιτών. Εκεί βρίσκεται και η μεγαλύτερη αλλά και κεντρικότερη πλατεία του Κότορ, η Τρογκ οντ Ορούτζγια (η Πλατεία των Όπλων).

Από εκεί ξεκίνησε η περιήγηση μας μέσα από στενά δρομάκια, που οδηγούν σε μικρότερες πλατείες με μεσαιωνικά μνημεία, εκκλησίες, καθεδρικούς, μουσεία, αλλά και τα απαραίτητα εστιατόρια, καφέ, αντικερί, μαγαζιά με σουβενίρ.

Όπως προείπα, η παλιά πόλη του Κοτόρ μας άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

Τελείωσε κι αυτή η ημέρα. Η επόμενη προβλέπεται κουραστική καθώς πρέπει να διασχίσουμε την Αλβανία και να φτάσουμε στην Οχρίδα.

 

[vasiliss]

8η ημέρα: Μαυροβούνιο – Αλβανία – Οχρίδα

Ως συνήθως ξυπνήσαμε νωρίς, γιατί είχαμε αρκετά δύσκολα χιλιόμετρα μέσα στην Αλβανία, με τελικό στόχο μας να φτάσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα στην Οχρίδα, στόχος που όμως δεν επιτεύχθηκε. Είχαμε αποφασίσει να μην κινηθούμε παραλιακά στο Μαυροβούνιο, γιατί φοβηθήκαμε την κίνηση που ήταν μεγάλη, αλλά και την πιθανή καθυστέρηση στο συνοριακό σταθμό Muriqan – Sukobin. Έτσι επιλέξαμε να κινηθούμε προς την Ποντγκόριτσα και να μπούμε στην Αλβανία από το αντίστοιχο πέρασμα.

Ψάχνοντας στην Μπούντβα ( που είχε πολλή κίνηση) να βρούμε βενζινάδικο με υγραέριο, χάσαμε δύο ώρες αφού το πρώτο δεν είχε και το δεύτερο μόλις ανεφοδιαζόταν. Μας έκανε την «χάρη» και το GPS να μας οδηγήσει στην έξοδο για Ποντγκόριτσα από κάτι απίθανους δρόμους και έτσι το πακέτο ολοκληρώθηκε.

Ο δρόμος για Ποντγκόριτσα ήταν αρκετά καλός και γρήγορος, ενώ η πρωτεύουσα του Μαυροβουνίου μας φάνηκε εντελώς αδιάφορη.

Με τούτα και με εκείνα μπήκαμε στην Αλβανία με έναν φόβο να ομολογήσω γιατί είχαμε διαβάσει πολλά για τους δρόμους και τους οδηγούς της. Ε λοιπόν, ότι έχετε διαβάσει για το σπορ που λέγεται οδήγηση στην Αλβανία, είναι αλήθεια. Τα δύο πιο επικίνδυνα σημεία ήταν η διάσχιση της Σκόδρας αλλά κυρίως των Τιράνων. Αφού τα καταφέραμε και περάσαμε και τα Τίρανα αλώβητοι, κάναμε τον σταυρό μας, πήραμε βαθιές ανάσες και συνεχίσαμε. Κινούμενοι προς το Ελβασάν, τα πράγματα είναι σαφώς πιο ήρεμα και το τοπίο αποκτά ενδιαφέρον καθώς γίνεται ορεινό.

Με μία μόνο στάση για φαγητό και κάποιες άλλες ολιγόλεπτες για καύσιμα και τσιγάρο, συμπληρώσαμε στον δρόμο και στο αυτοκίνητο 12 ολόκληρες ώρες!

Στα δωμάτια μας φτάσαμε στις 8 το βράδυ όπου μας περίμενε ο ιδιοκτήτης τους ο Jose, ο οποίος μας «μάλωσε» που ήρθαμε τόσο αργά και δεν θα προλάβουμε να δούμε τίποτα από την περιοχή.

Για τον Jose θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο κεφάλαιο, αλλά δεν νομίζω ότι χωράει στην ιστορία μου. Το μόνο που θα σας πω είναι ότι όντας δάσκαλος χορού ( ο Jose) και καθώς κι εμείς είχαμε δύο γυμναστές στην παρέα, βρέθηκαν να χορεύουν στην αυλή του σπιτιού του παραδοσιακούς χορούς του τόπου του (που από ότι είπαν οι δικοί μας πολύ μοιάζουν με τους ελληνικούς) αλλά και να τον μαθαίνουν συρτάκι.

Μετά από μία μικρή νυχτερινή βόλτα και φαγητό στο εστιατόριο Belvedere που μας είχε συστήσει, ποιος άλλος, ο Jose,

επιστρέψαμε εξουθενωμένοι στα δωμάτιά μας.

 

[vasiliss]

9η Ημέρα Οχρίδα – Sveti Naum – Κρυσταλλοπηγή – Γιάννενα.


Ουσιαστικά είναι η τελευταία ημέρα που θα είμαστε όλοι μαζί, καθώς μπαίνοντας στην Ελλάδα οι δρόμοι μας θα χωρίσουν (όχι με όλους).

Από το βράδυ ο Jose μας έχει σημειώσει σε έναν χάρτη μία κυκλική πορεία με τα σημαντικότερα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης, οπότε τα πράγματα είναι εύκολα για μας. Ξεκινάμε στις 8 το πρωί και έχουμε 4 ώρες στην διάθεσή μας οι οποίες ήταν αρκετές για να πάρουμε μια μικρή γεύση της πόλης, την οποία σίγουρα θέλουμε να ξαναεπισκεφτούμε.

Αφού ανηφορίσαμε τον λόφο που οδηγεί στο αρχαίο θέατρο,

συνεχίσαμε προς τον άγιο Παντελεήμων, την παλαιοχριστιανική βασιλική, το κάστρο του Σαμουήλ

και κατηφορίσαμε μέσα από το δασάκι προς την εκκλησία St. John the Theologian at Kaneo.

Έπειτα συνεχίσαμε «παραλιακά» και οδηγηθήκαμε στην Αγία Σοφία.

Από εκεί πήγαμε στο παλιό τυπογραφείο όπου μας έδειξαν πως έφτιαχναν χειροποίητο πάπυρο

και στο τέλος βρεθήκαμε στον κεντρικό πεζόδρομο για ψώνια.

Δοκιμάσαμε και το φαλάφελ του Dr. Falafel που προτείνεται στο TripAdvisor, - το βρήκαμε εξαιρετικό- και πήραμε τον δρόμο για το Sveti Naum.
Στον «παραλιακό» δρόμο έβλεπες αρκετά διαμορφωμένα σημεία όπου μπορούσες να καθίσεις για μπάνιο, αλλά ο χρόνος είχε είδη περάσει και δεν προλαβαίναμε.

Στο Sveti Naum μην περιμένετε ότι θα δείτε ένα μοναστήρι ανάλογο με τα ελληνικά. Περισσότερο μοιάζει με ένα μεγάλο εμπορικό πανηγύρι.

Αν τα παραβλέψεις όλα αυτά, ο χώρος και το περιβάλλον είναι πολύ όμορφα. Ένα μικρό ποτάμι περνάει από εκεί και ρίχνει τα νερά του στη λίμνη.

Στον ναό θεωρητικά για να μπεις πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο, αλλά αφού κανείς δεν πλήρωνε, ακολουθήσαμε το παράδειγμά τους κι εμείς.

Στα sos που μας είχε πει ο Jose ήταν να ακουμπήσουμε το αυτί μας στον τάφο του αγίου, που βρίσκεται μέσα στην εκκλησία, για να ακούσουμε τον χτύπο της καρδιάς του. Κάποιοι πιο «πιστοί» τον άκουσαν, ενώ οι «άπιστοι» δεν άκουσαν τίποτα.

Η ώρα έχει πάει 5 το απόγευμα οπότε έφτασε η ώρα για την επιστροφή στα πάτρια εδάφη. Μετά από ένα 2ωρο πέρασμα στην Αλβανία και αφού γλιτώσαμε από 3 μπλόκα της αστυνομίας, αργά το απόγευμα μπήκαμε στην Ελλάδα από τα σύνορα της Κρυσταλλοπηγής.
Ένα μεγάλο χαμόγελο ήταν χαραγμένο στα χείλη όλων μας. Χαιρετηθήκαμε με όσους θα ακολουθούσαν διαφορετικό δρόμο και πήραμε τον δρόμο για τα Γιάννενα.
Το ταξίδι μας μόλις είχε τελειώσει.

Ακολουθεί μίνι απολογισμός και κάποια στατιστικά του ταξιδιού.