Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Ρίο, Μπάιρες, Μοντεβιδέο, 3 (μήνες) επί 3

[Taksidiwtis]

Καλησπερα στους Λατινοατρεις κ απο εμενα.Παντα διαβαζω με χαρα τα μνμτα απο ταξιδιωτες στην Νοτιο Αμερικη κ ειναι σαν τα ταξιδευω κ εγω μαζι σας.Ειχα βρεθει κ εγω στο “Mi Buenos Aires querido”το 2011-12 αλλα κ το 2013-14 μιας κ απο εκει ξεκινουσα κ τελειωνα τα ταξιδια μου.Το Δεκεμβρη του 2013 θυμαμαι ειχε τρομερους καυσωνες 40 + και η πολη δεν ειχε νερο γιατι ειχε διακοπες το ρευμα λογω καυσωνα κ φυσικα ουτε αιρκοντισιον και γενικα λιωναμαι κ ο Δημος της Πολης μοιραζε μπουκαλια νερο στο κοσμο.Ο Γεναρης ειναι ο καλυτερος μηνας γιατι η πολη ειναι αδεια φευγουν για διακοπες. Υπαρχει ξανα το blue dollar? πριν 2 χρονια οταν ειχα μεινει στο Bariloche η ισοτιμια ηταν 1:14 δεν υπηρχε μαυρη αγορα .Μιας κ θαπας Ουρουγουαη κρατα λιγες μερες για Cabo Polonio λατρεμενο μερος ππου εχω βρεθει 2 φορες ενα μερος που το καλοκαιρι σφυζει με κοσμο απο Αργεντινη Βραζιλια κ φυσικα Ουρουγουαη.

Αν εισαι ακομα στο Μπ Αιρες στην avenida 9 de julio υπαρχει ενας ελληνας 60 χρονια εκει εχει ενα μαγαζι με calzados .κοντα στον οβελισκο.

Εγω ειμαι σε σκεψεις να φυγω τον Δεκεμβριο για Νοτιο Αμερικη για ενα διαστημα εξι μηνων εχω 2 χρονια να παω κ μπορω να πω οτι μου εχει λειψει ο κοσμος οι εικονες κ φυσικα η γλωσσα.

 

[aspa]

Καλημέρα εχω κολλήσει στον προγραμματισμό
φθάνουν για την Παταγονία 2 μέρες στο El calafate 3 στην ushaiaia και 3 puerto matryn?
να πάμε 2 μέρες Ροζάριο 2 μέρες Κόρντοβα και 2 καταράκτες και ημερήσια στην colonial
έχω 24 διανυκτερεύσεις
ευχαριστώ

 

[10900km]

Εφτά παρά δέκα... “Κανονικά”, τώρα έπρεπε να τελειώνει ο πρώτος τελικός τού Λιμπερταδόρες, εδώ, στα πέντε τετράγωνα, στο Μπομπονέρα. Αν είστε του ποδοσφαίρου, ξέρετε ήδη τι συνέβη...

Άρχισε να βρέχει γύρω στις τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα, κι απλά... συνεχίζει να βρέχει. Βγήκα το πρωί για να πάρω ένα παπούτσι που άφησα σε τσαγκάρη πριν από λίγες ημέρες και να πάω στο μίνι Καρφούρ τής γειτονιάς. Η αστυνομία είχε στήσει ήδη... οδοφράγματα στα τέσσερα τετράγωνα γύρω από το γήπεδο. Ήταν έντεκα και μισή, πεντέμισι ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι, και κόσμος είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζει ουρά για να μπει στο γήπεδο. Δεν ξέρω τι ώρα άνοιξαν τις πόρτες, όμως στις φωτογραφίες από τον... φινλανδικό αγωνιστικό χώρο (με χίλιες λίμνες), φαίνονται οπαδοί τής Μπόκα σε ένα από τα δύο πέταλα. Ήταν προφανές από νωρίς ότι δεν μπορούσε να παιχτεί ποδόσφαιρο σήμερα στο Μπομπονέρα. Το ανέβαλαν για αύριο, αλλά η πρόγνωση του καιρού λέει ότι η βροχή δεν πρόκειται να σταματήσει, τουλάχιστον μέχρι τις δύο, δύο ώρες πριν τη νέα προγραμματισμένη ώρα έναρξης.

Πιστέψτε με, έχω όλη τη διάθεση να... θάψω τους Αργεντινούς για το ότι αναβλήθηκε τελικός Λιμπερταδόρες(!!!) λόγω καιρικών συνθηκών(!!!), σκέφτομαι ότι στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε σήμερα να συμβεί κάτι ανάλογο, τις δύο τελευταίες εβδομάδες συνέβησαν διάφορα που με... τσάτισαν στο Μπουένος Άιρες, όμως... ειλικρινά, ειλικρινά-ειλικρινά, τους βρίσκω πολλά ελαφρυντικά. Η βροχή που έπεσε σήμερα ήταν τόση που πραγματικά πιστεύω ότι ακόμα και σε “πρωτοκοσμική” ευρωπαϊκή χώρα με στάδιο “μοντέρνας κατασκευής” το παιχνίδι δύσκολα θα είχε διεξαχθεί.

Η Βερόνικα, η airbnb hostess μου, χάρηκε που το ανέβαλαν. Για εκείνη, το σημαντικότερο κομμάτι κάθε εντός έδρας αγώνα τής Μπόκα έχει να κάνει με το ότι δεκάδες άνθρωποι βγάζουν λεφτά γύρω από το γήπεδο. Η Βερόνικα είναι στο πλευρό εκείνων που πουλάνε choripanes, αναμνηστικά, στο πλευρό των cuidacoches (εκείνοι που “προσέχουν” παρκαρισμένα αυτοκίνητα), στο πλευρό ακόμα και των chorros, των... μικροκλεπτών, που κάνουν θραύση γύρω από το γήπεδο τις ημέρες των αγώνων, εκμεταλλευόμενοι το ότι οι δρόμοι γύρω από το Μπομπονέρα είναι σχετικά στενοί, χιλιάδες κόσμου μαζεύεται/στριμώχνεται, κι έτσι είναι εύκολο για κλεφτρόνια να... επωφεληθούν. Με τέτοιον καιρό, το... εμπόριο, το παρεμπόριο, και φυσικά το κλεφτρονιομάνι, θα δυσκολεύονταν, οπότε... “καλύτερα που το ανέβαλαν”, είπε η Βερόνικα.

Κάτι ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο περί Μπόκα, και δεν θα επεκταθώ σήμερα. Αναφέρω απλά ότι δίπλα στις χιλιάδες “λαού” που ζούνε ΓΙΑ την ομάδα, που τη στηρίζουν χωρίς ιδιοτέλεια, υπάρχουν αμέτρητοι “οπαδοί” τής Μπόκα που ζούνε ΑΠΟ τον σύλλογο, όχι ΓΙΑ τον σύλλογο. Είναι “επαγγελματίες οπαδοί”, οι πρώτοι που για εντελώς ιδιοτελείς λόγους δεν θέλουν να χτιστεί νέο γήπεδο.

Για την περιοχή, τη γειτονιά, αμέλησα να αναφέρω τις προάλλες ότι ανεξαρτήτως ώρας, βλέπεις πολλούς αστυνομικούς στους δρόμους. Οι περισσότεροι/ες είναι πιτσιρίκια, 20-κάτι, που συνήθως βαριούνται και κάτι κάνουν με το κινητό τους, αν δεν καπνίζουν (όχι ότι έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα). Σαν “προσωρινός κάτοικος” της Μπόκα, θεωρώ την παρουσία τους καλοδεχούμενη, χωρίς όμως να έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες από κανέναν τους. Πριν από λίγες ημέρες έσπασαν τζάμι συνοδηγού παρκαρισμένου αυτοκινήτου, μέρα-μεσημέρι, με δέκα αστυνομικούς γύρω-γύρω (ένα τετράγωνο από το Καμινίτο), και κανείς δεν είδε τίποτα(...).

Η Μπόκα είναι λίγο... Αβάνα. Δύο βδομάδες πέρασα εκεί το 2009, και μία από τις αναμνήσεις μου έχει να κάνει με το ότι κάθε φορά που έψαχνα κάτι και ρωτούσα κάποιον στον δρόμο (ή την κυρία στο διαμέρισμα της οποίας έμεινα τις περισσότερες από τις 15 μέρες μου στην πόλη), ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν είχαν αυτό που έψαχνα (μία σημαία τής Κούβας, πούρα, αυτό, το ένα, το άλλο), ήξεραν κάποιον που το είχε, και φρόντιζαν να με... στέλνουν συστημένο. Ο κόσμος στην Αβάνα μού έδωσε την αίσθηση ότι... στηρίζουν ο ένας τον άλλον, βοηθάνε ο ένας τον άλλον, τουλάχιστον εκείνους τού κύκλου τους, είναι ένα... τεράστιο “δίκτυο αλληλοϋποστήριξης”, κάτι που μου άρεσε. Στην Μπόκα βλέπω κάτι παρόμοιο, με το επιπρόσθετο ότι εδώ το ίδιο δίκτυο είναι και “δίκτυο αλληλοκάλυψης”. Ανάλογα με το τι συνέβη πού, οι ντόπιοι λίγο-πολύ ξέρουν ποιος το έκανε, αλλά δεν καρφώνουν. Ειδικά με τους πιτσιρικάδες chorros έχουν μεγάλη ανοχή, αφενός επειδή “παιδιά είναι, από προβληματικές οικογένειες, στα ναρκωτικά τρώνε ό,τι κλέβουν”, κι αφετέρου επειδή κατά κανόνα τα θύματα των chorros δεν είναι ντόπιοι, αλλά “περαστικοί”...

Κατά τα άλλα, η Μπόκα έχει ποδηλατόδρομο, ο οποίος χρησιμοποιείται ελάχιστα από ντόπιους. Ποιοι τον χρησιμοποιούν; Cartoneros (κόσμος που “τσιμπάει” πράγματα από κάδους σκουπιδιών, κυρίως όμως μεγάλα χαρτόνια), και γκρουπ τουριστών που τριγυρνάνε με ποδήλατα, ακολουθώντας “οδηγό”. Χαμογελάω κάθε φορά που βλέπω την εικόνα, στο ένα “ρεύμα” τού ποδηλατόδρομου να τραβάει τη μίνι άμαξά του ένας cartonero, και στο άλλο να κάνουν πεταλιές 5-10 ξανθομπάμπουρες με όμοια κράνη (τού τουριστικού γραφείου ή χόστελ που έχει οργανώσει το τουρ με ποδήλατα στην Μπόκα).

Όσο για τα πεζοδρόμια της Μπόκα, θα τα θυμάμαι γεμάτα... κακάκια σκύλων(!). Πάνω από ενάμιση μήνα τώρα, οι ιδιοκτήτες σκύλων (δεν μου αρέσει το “ιδιοκτήτες” πριν το “σκύλων”, αλλά... τέλος πάντων) που έχω δει να... μαζεύουν τα κακάκια των τετραπόδων τους είναι ε-λά-χι-στοι. Διευκρινίζω, στην Μπόκα. Σε άλλες γειτονιές στο Μπουένος Άιρες, θα έλεγα ότι στην πλειοψηφία τους, εκείνοι που τουλάχιστον εγώ έχω δει, τα μαζεύουν. Στην Μπόκα, στην πλειοψηφία τους, οι “ιδιοκτήτες” δεν... σκοτίζονται. Επιπλέον, υπάρχουν αμέτρητα αδέσποτα σκυλιά. Προσθέστε τις ακαθαρσίες των μεν και των δε, και φαντάζεστε τι γίνεται στα πεζοδρόμια. “Βομβαρδισμένα”. Ειδικά το βράδυ, σε δρόμους με λιγότερα φώτα, προσέχω κάθε βήμα...

Για να είμαι ειλικρινής, πριν ακόμα έρθω, δεν... ξετρελαινόμουν στην ιδέα να περάσω τρεις μήνες στην Μπόκα. Γεωγραφικά δεν είναι εκεί που θα ήθελα να έχω βάση στο Μπουένος Άιρες, κι επιπλέον είναι... υπερβολικά κιτς για τα γούστα μου. Το πιστεύετε ότι 50 μέρες τώρα δεν έχω πάει στο Καμινίτο για βόλτα, αν και το έχω στα τρία τετράγωνα; Εννοείται ότι πήγα το 2009, ξαναπήγα το 2011, για το χάζι, για φωτογραφίες, για να... δω πώς είναι, αλλά τώρα περνάω από την άκρη του κάθε δεύτερη μέρα, και δεν κάνω αριστερά για να το περπατήσω.

Είναι η πρώτη φορά που “ζω” (πολύ προσωρινά, μόνο για τρεις μήνες) σε μέρος από το οποίο περνάει διώροφο τουριστικό λεωφορείο που κάνει τον... γύρο των τουριστικών αξιοθεάτων τού Μπουένος Άιρες. Πηγαίνω σε σούπερ μάρκετ ή δεξιά-αριστερά για άλλη δουλειά, και από δίπλα μου περνάει το κίτρινο λεωφορείο με δεν ξέρω πόσους τουρίστες μέσα, με κάμερες στα χέρια. Δεν το είχα ξαναζήσει, κι ομολογώ ότι δεν μου αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι... “έκθεμα”. Όχι ότι περνιέμαι για ντόπιος, κι εγώ τουρίστας είμαι (και φαίνομαι, με το σακιδιάκι μονίμως στην πλάτη και τα παντελόνια που έχουν φερμουάρ πάνω από τα γόνατα για να τα μετατρέπεις σε σορτς), αλλά... δεν ξέρω... δεν μου... κάθεται καλά.

Γιατί διάλεξα τότε Μπόκα; Επειδή το δωμάτιο που βρήκα εδώ ήταν σημαντικά φθηνότερο από άλλα δωμάτια που μου άρεσαν στο Μπουένος Άιρες, κι επειδή για μένα το δωμάτιο μου είναι το σημαντικότερο σημείο στην πόλη που περνάω χρόνο, είναι το “σπίτι” μου και το “γραφείο” μου, στο οποίο περνάω με διαφορά τον περισσότερο χρόνο λόγω δουλειάς. Ας το θέσω έτσι όμως: αν, δεν ξέρω πώς και πότε, αποφασίσω να περάσω ξανά τρεις μήνες στο Μπουένος Άιρες, στην Μπόκα δεν πρόκειται να ξαναμείνω. Θα δώσω 50% περισσότερα χρήματα και θα μείνω αλλού. Όχι ότι είναι... “άσχημα”, και “χρώμα” έχει, και πολύ ενδιαφέρον, και χάζι, και καλή συγκοινωνία για... λίγο-πολύ οπουδήποτε εντός και γύρω τού Μπουένος Άιρες, απλά... δεν είναι το μέρος “μου”. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και πάντα, όμως. Στο Ρίο ήμουν... βασιλιάς, έμενα σε condominium (με γυμναστήριο, με πισίνα, με σάουνα, με, με, με) σε σημείο τής πόλης που ανέκαθεν θεωρούσα ι-δα-νι-κό (για μένα), κι ήξερα ερχόμενος στο Μπουένος Άιρες ότι... για λόγους μπάτζετ, έπρεπε να ρίξω τον πήχη.

Taksidiwtis, 9 de julio, κοντά στον οβελίσκο, στην πλευρά τού Πουέρτο Μαδέρο, ή απέναντι, στην δυτική πλευρά; Ψήνομαι να το βρω το μαγαζί. Aspa, νότια δεν πήγα ποτέ, δεν έχω γνώμη. Δύο μέρες στο Ροσάριο, δύο στην Κόρδοβα, δύο Ιγκουασού, μού φαίνονται καλά. Αν με το “Colonial” εννοείς την Κολόνια ντελ Σακραμέντο, απέναντι, στην Ουρουγουάη, για μένα θα ήταν προτιμότερο να ξεκλέψτε ένα βράδυ από αλλού, και να μείνετε τουλάχιστον ένα βράδυ στην Κολόνια. Η μονοήμερη εκεί μπορεί να είναι εφικτή, αλλά για μένα είναι κάπως... τραβηγμένη. Then again, εγώ “μιλάω” με την “πολυτέλεια” του τύπου που δεν πρέπει να στριμώξει σε 24 μέρες όσα μέρη γίνεται περισσότερα. Κι εγώ έχω κάνει “τραβηγμένες” ημερήσιες στο παρελθόν, σκεπτόμενος “από το να μην πάω καθόλου, ας πάω τουλάχιστον μισή μέρα”. Απλά, επαναλαμβάνω, αν μπορέσετε να ξεκλέψτε ένα βράδυ από αλλού, και το περάστε στην Κολόνια, νομίζω ότι δεν θα το μετανιώστε.

 

[el de abajo]

πάντως το 2005 που ήμουν εκεί, όταν άρχισες να ξεμακραίνεις απο το caminito δεν ένιωθες καθόλου βολικά, λες και η ύπαρξη ανθρώπου με backpack σήμανε συναγερμό στα τσακάλια της περιοχής. Συνέπεια αυτού γύρισα σχετικά γρήγορα στο 'ασφαλές', πλην άθλια τουριστικοποιημένο και τότε, caminito (παρεμπιπτόντως το Μπομπονέρα ο ορισμός του γηπέδου αλητεία...με την καλή έννοια...).

 

[10900km]

Μέχρι πριν από λίγες ημέρες, η Βερόνικα πρόσφερε “ξεναγήσεις” στην Μπόκα, μέσω airbnb. “Experiences” μου φαίνεται το αποκαλούν εκεί, δεν είμαι βέβαιος. Για δικούς της λόγους, αποφάσισε να... κάνει ένα διάλειμμα για κάποιον καιρό. Την περασμένη βδομάδα όμως, την “έκλεισε” ένα ζευγάρι, “norteamericanos”, και πέρασε ένα τρίωρο μαζί τους, δείχνοντάς τους τα... κατατόπια. Συναντήθηκαν στο Καμινίτο, μεν, αλλά το πρώτο που έκαναν ήταν να έρθουν στο σπίτι και να αφήσουν τα σακιδιάκια τους. Η Βερόνικα έγραφε στην... παρουσίαση εκείνου που προσέφερε ότι το μεγαλύτερο μέρος τής βόλτας θα ήταν σε “μη τουριστικούς” δρόμους τής Μπόκα, στη Νεκοτσέα για παράδειγμα, κι ήξερε ότι με σακιδιάκια στην πλάτη θα... έδιναν στόχο. Όλα καλά πήγαν, και σ’ αυτό βοήθησε όχι μόνο ότι δεν είχαν σακιδιάκια στην πλάτη, αλλά κι ότι η κοπέλα έχει καταγωγή από τη Ρουμανία, κι είναι μελαχρινή. Ούτε ο φίλος της ήταν ιδιαίτερα λευκός και ξανθομπάμπουρας. Τη δε Βερόνικα, την ξέρουν και οι πέτρες στην Μπόκα, όχι μόνο επειδή έχει περάσει όλη τη ζωή της (50-κάτι) εδώ, αλλά κι επειδή λόγω της ασχολίας της σαν part-time κοινωνική λειτουργός κυκλοφορεί πολύ, και όχι στους... “καλύτερους” δρόμους τής Μπόκα.

Στο τέλος επέστρεψαν σπίτι για μάτε, πολύ τους άρεσε η “γύρα”, η όλη εμπειρία.

Αυτό που κάνω εγώ για να δίνω λιγότερο στόχο (όταν έχει πέσει ο ήλιος κι έχει πολύ-πολύ λιγότερο κόσμο στους δρόμους), είναι να έχω πάντα στα χέρια αυτά που έχω αγοράσει σε σούπερ μάρκετ λίγο νωρίτερα, και να περπατάω χωρίς να χαζεύω δεξιά-αριστερά. Αν είσαι με σακίδιο στην πλάτη και... αρμενίζεις σιγά-σιγά χαζεύοντας τις πολύχρωμες προσόψεις των σπιτιών στην Μπόκα στις δέκα το βράδυ, προφανώς θα σε περάσουν για τουρίστα που... ξέμεινε. Αν έχεις στα χέρια ψώνια από σούπερ μάρκετ, περπατάς με κλειδιά στα χέρια, και με σταθερό βήμα, χωρίς να χαζεύεις δεξιά-αριστερά, είναι προφανές ότι κάπου εδώ γύρω μένεις. Βασικά όμως, διαλέγω τους δρόμους που παίρνω για να φθάσω στο σπίτι μετά τις εννιά το βράδυ. Ξέρω πλέον ποιοι δρόμοι είναι καλύτερα φωτισμένοι, και ποιοι έχουν αστυνομικούς, σε ποιες γωνίες.

Δέκα και τέταρτο το πρωί εδώ. Η CONMEBOL ενημέρωσε χθες ότι την απόφαση για τον τελικό θα την πάρουν στις έντεκα. Το παιχνίδι είναι να αρχίσει στις τέσσερις. Κόντρα στην πρόβλεψη του καιρού, σταμάτησε να βρέχει λίγο μετά τα μεσάνυχτα, και δεν πρέπει να ξανάβρεξε. Στις φωτογραφίες από τον αγωνιστικό χώρο, η κατάστασή του φαίνεται καλή. A ver...

 

[aspa]

Εφτά παρά δέκα... “Κανονικά”, τώρα έπρεπε να τελειώνει ο πρώτος τελικός τού Λιμπερταδόρες, εδώ, στα πέντε τετράγωνα, στο Μπομπονέρα. Αν είστε του ποδοσφαίρου, ξέρετε ήδη τι συνέβη...

Άρχισε να βρέχει γύρω στις τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα, κι απλά... συνεχίζει να βρέχει. Βγήκα το πρωί για να πάρω ένα παπούτσι που άφησα σε τσαγκάρη πριν από λίγες ημέρες και να πάω στο μίνι Καρφούρ τής γειτονιάς. Η αστυνομία είχε στήσει ήδη... οδοφράγματα στα τέσσερα τετράγωνα γύρω από το γήπεδο. Ήταν έντεκα και μισή, πεντέμισι ώρες πριν αρχίσει το παιχνίδι, και κόσμος είχε ήδη αρχίσει να σχηματίζει ουρά για να μπει στο γήπεδο. Δεν ξέρω τι ώρα άνοιξαν τις πόρτες, όμως στις φωτογραφίες από τον... φινλανδικό αγωνιστικό χώρο (με χίλιες λίμνες), φαίνονται οπαδοί τής Μπόκα σε ένα από τα δύο πέταλα. Ήταν προφανές από νωρίς ότι δεν μπορούσε να παιχτεί ποδόσφαιρο σήμερα στο Μπομπονέρα. Το ανέβαλαν για αύριο, αλλά η πρόγνωση του καιρού λέει ότι η βροχή δεν πρόκειται να σταματήσει, τουλάχιστον μέχρι τις δύο, δύο ώρες πριν τη νέα προγραμματισμένη ώρα έναρξης.

Πιστέψτε με, έχω όλη τη διάθεση να... θάψω τους Αργεντινούς για το ότι αναβλήθηκε τελικός Λιμπερταδόρες(!!!) λόγω καιρικών συνθηκών(!!!), σκέφτομαι ότι στην Ευρώπη δεν θα μπορούσε σήμερα να συμβεί κάτι ανάλογο, τις δύο τελευταίες εβδομάδες συνέβησαν διάφορα που με... τσάτισαν στο Μπουένος Άιρες, όμως... ειλικρινά, ειλικρινά-ειλικρινά, τους βρίσκω πολλά ελαφρυντικά. Η βροχή που έπεσε σήμερα ήταν τόση που πραγματικά πιστεύω ότι ακόμα και σε “πρωτοκοσμική” ευρωπαϊκή χώρα με στάδιο “μοντέρνας κατασκευής” το παιχνίδι δύσκολα θα είχε διεξαχθεί.

Η Βερόνικα, η airbnb hostess μου, χάρηκε που το ανέβαλαν. Για εκείνη, το σημαντικότερο κομμάτι κάθε εντός έδρας αγώνα τής Μπόκα έχει να κάνει με το ότι δεκάδες άνθρωποι βγάζουν λεφτά γύρω από το γήπεδο. Η Βερόνικα είναι στο πλευρό εκείνων που πουλάνε choripanes, αναμνηστικά, στο πλευρό των cuidacoches (εκείνοι που “προσέχουν” παρκαρισμένα αυτοκίνητα), στο πλευρό ακόμα και των chorros, των... μικροκλεπτών, που κάνουν θραύση γύρω από το γήπεδο τις ημέρες των αγώνων, εκμεταλλευόμενοι το ότι οι δρόμοι γύρω από το Μπομπονέρα είναι σχετικά στενοί, χιλιάδες κόσμου μαζεύεται/στριμώχνεται, κι έτσι είναι εύκολο για κλεφτρόνια να... επωφεληθούν. Με τέτοιον καιρό, το... εμπόριο, το παρεμπόριο, και φυσικά το κλεφτρονιομάνι, θα δυσκολεύονταν, οπότε... “καλύτερα που το ανέβαλαν”, είπε η Βερόνικα.

Κάτι ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο περί Μπόκα, και δεν θα επεκταθώ σήμερα. Αναφέρω απλά ότι δίπλα στις χιλιάδες “λαού” που ζούνε ΓΙΑ την ομάδα, που τη στηρίζουν χωρίς ιδιοτέλεια, υπάρχουν αμέτρητοι “οπαδοί” τής Μπόκα που ζούνε ΑΠΟ τον σύλλογο, όχι ΓΙΑ τον σύλλογο. Είναι “επαγγελματίες οπαδοί”, οι πρώτοι που για εντελώς ιδιοτελείς λόγους δεν θέλουν να χτιστεί νέο γήπεδο.

Για την περιοχή, τη γειτονιά, αμέλησα να αναφέρω τις προάλλες ότι ανεξαρτήτως ώρας, βλέπεις πολλούς αστυνομικούς στους δρόμους. Οι περισσότεροι/ες είναι πιτσιρίκια, 20-κάτι, που συνήθως βαριούνται και κάτι κάνουν με το κινητό τους, αν δεν καπνίζουν (όχι ότι έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν και τα δύο ταυτόχρονα). Σαν “προσωρινός κάτοικος” της Μπόκα, θεωρώ την παρουσία τους καλοδεχούμενη, χωρίς όμως να έχω και ιδιαίτερες προσδοκίες από κανέναν τους. Πριν από λίγες ημέρες έσπασαν τζάμι συνοδηγού παρκαρισμένου αυτοκινήτου, μέρα-μεσημέρι, με δέκα αστυνομικούς γύρω-γύρω (ένα τετράγωνο από το Καμινίτο), και κανείς δεν είδε τίποτα(...).

Η Μπόκα είναι λίγο... Αβάνα. Δύο βδομάδες πέρασα εκεί το 2009, και μία από τις αναμνήσεις μου έχει να κάνει με το ότι κάθε φορά που έψαχνα κάτι και ρωτούσα κάποιον στον δρόμο (ή την κυρία στο διαμέρισμα της οποίας έμεινα τις περισσότερες από τις 15 μέρες μου στην πόλη), ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν είχαν αυτό που έψαχνα (μία σημαία τής Κούβας, πούρα, αυτό, το ένα, το άλλο), ήξεραν κάποιον που το είχε, και φρόντιζαν να με... στέλνουν συστημένο. Ο κόσμος στην Αβάνα μού έδωσε την αίσθηση ότι... στηρίζουν ο ένας τον άλλον, βοηθάνε ο ένας τον άλλον, τουλάχιστον εκείνους τού κύκλου τους, είναι ένα... τεράστιο “δίκτυο αλληλοϋποστήριξης”, κάτι που μου άρεσε. Στην Μπόκα βλέπω κάτι παρόμοιο, με το επιπρόσθετο ότι εδώ το ίδιο δίκτυο είναι και “δίκτυο αλληλοκάλυψης”. Ανάλογα με το τι συνέβη πού, οι ντόπιοι λίγο-πολύ ξέρουν ποιος το έκανε, αλλά δεν καρφώνουν. Ειδικά με τους πιτσιρικάδες chorros έχουν μεγάλη ανοχή, αφενός επειδή “παιδιά είναι, από προβληματικές οικογένειες, στα ναρκωτικά τρώνε ό,τι κλέβουν”, κι αφετέρου επειδή κατά κανόνα τα θύματα των chorros δεν είναι ντόπιοι, αλλά “περαστικοί”...

Κατά τα άλλα, η Μπόκα έχει ποδηλατόδρομο, ο οποίος χρησιμοποιείται ελάχιστα από ντόπιους. Ποιοι τον χρησιμοποιούν; Cartoneros (κόσμος που “τσιμπάει” πράγματα από κάδους σκουπιδιών, κυρίως όμως μεγάλα χαρτόνια), και γκρουπ τουριστών που τριγυρνάνε με ποδήλατα, ακολουθώντας “οδηγό”. Χαμογελάω κάθε φορά που βλέπω την εικόνα, στο ένα “ρεύμα” τού ποδηλατόδρομου να τραβάει τη μίνι άμαξά του ένας cartonero, και στο άλλο να κάνουν πεταλιές 5-10 ξανθομπάμπουρες με όμοια κράνη (τού τουριστικού γραφείου ή χόστελ που έχει οργανώσει το τουρ με ποδήλατα στην Μπόκα).

Όσο για τα πεζοδρόμια της Μπόκα, θα τα θυμάμαι γεμάτα... κακάκια σκύλων(!). Πάνω από ενάμιση μήνα τώρα, οι ιδιοκτήτες σκύλων (δεν μου αρέσει το “ιδιοκτήτες” πριν το “σκύλων”, αλλά... τέλος πάντων) που έχω δει να... μαζεύουν τα κακάκια των τετραπόδων τους είναι ε-λά-χι-στοι. Διευκρινίζω, στην Μπόκα. Σε άλλες γειτονιές στο Μπουένος Άιρες, θα έλεγα ότι στην πλειοψηφία τους, εκείνοι που τουλάχιστον εγώ έχω δει, τα μαζεύουν. Στην Μπόκα, στην πλειοψηφία τους, οι “ιδιοκτήτες” δεν... σκοτίζονται. Επιπλέον, υπάρχουν αμέτρητα αδέσποτα σκυλιά. Προσθέστε τις ακαθαρσίες των μεν και των δε, και φαντάζεστε τι γίνεται στα πεζοδρόμια. “Βομβαρδισμένα”. Ειδικά το βράδυ, σε δρόμους με λιγότερα φώτα, προσέχω κάθε βήμα...

Για να είμαι ειλικρινής, πριν ακόμα έρθω, δεν... ξετρελαινόμουν στην ιδέα να περάσω τρεις μήνες στην Μπόκα. Γεωγραφικά δεν είναι εκεί που θα ήθελα να έχω βάση στο Μπουένος Άιρες, κι επιπλέον είναι... υπερβολικά κιτς για τα γούστα μου. Το πιστεύετε ότι 50 μέρες τώρα δεν έχω πάει στο Καμινίτο για βόλτα, αν και το έχω στα τρία τετράγωνα; Εννοείται ότι πήγα το 2009, ξαναπήγα το 2011, για το χάζι, για φωτογραφίες, για να... δω πώς είναι, αλλά τώρα περνάω από την άκρη του κάθε δεύτερη μέρα, και δεν κάνω αριστερά για να το περπατήσω.

Είναι η πρώτη φορά που “ζω” (πολύ προσωρινά, μόνο για τρεις μήνες) σε μέρος από το οποίο περνάει διώροφο τουριστικό λεωφορείο που κάνει τον... γύρο των τουριστικών αξιοθεάτων τού Μπουένος Άιρες. Πηγαίνω σε σούπερ μάρκετ ή δεξιά-αριστερά για άλλη δουλειά, και από δίπλα μου περνάει το κίτρινο λεωφορείο με δεν ξέρω πόσους τουρίστες μέσα, με κάμερες στα χέρια. Δεν το είχα ξαναζήσει, κι ομολογώ ότι δεν μου αρέσει. Με κάνει να αισθάνομαι... “έκθεμα”. Όχι ότι περνιέμαι για ντόπιος, κι εγώ τουρίστας είμαι (και φαίνομαι, με το σακιδιάκι μονίμως στην πλάτη και τα παντελόνια που έχουν φερμουάρ πάνω από τα γόνατα για να τα μετατρέπεις σε σορτς), αλλά... δεν ξέρω... δεν μου... κάθεται καλά.

Γιατί διάλεξα τότε Μπόκα; Επειδή το δωμάτιο που βρήκα εδώ ήταν σημαντικά φθηνότερο από άλλα δωμάτια που μου άρεσαν στο Μπουένος Άιρες, κι επειδή για μένα το δωμάτιο μου είναι το σημαντικότερο σημείο στην πόλη που περνάω χρόνο, είναι το “σπίτι” μου και το “γραφείο” μου, στο οποίο περνάω με διαφορά τον περισσότερο χρόνο λόγω δουλειάς. Ας το θέσω έτσι όμως: αν, δεν ξέρω πώς και πότε, αποφασίσω να περάσω ξανά τρεις μήνες στο Μπουένος Άιρες, στην Μπόκα δεν πρόκειται να ξαναμείνω. Θα δώσω 50% περισσότερα χρήματα και θα μείνω αλλού. Όχι ότι είναι... “άσχημα”, και “χρώμα” έχει, και πολύ ενδιαφέρον, και χάζι, και καλή συγκοινωνία για... λίγο-πολύ οπουδήποτε εντός και γύρω τού Μπουένος Άιρες, απλά... δεν είναι το μέρος “μου”. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα και πάντα, όμως. Στο Ρίο ήμουν... βασιλιάς, έμενα σε condominium (με γυμναστήριο, με πισίνα, με σάουνα, με, με, με) σε σημείο τής πόλης που ανέκαθεν θεωρούσα ι-δα-νι-κό (για μένα), κι ήξερα ερχόμενος στο Μπουένος Άιρες ότι... για λόγους μπάτζετ, έπρεπε να ρίξω τον πήχη.

Taksidiwtis, 9 de julio, κοντά στον οβελίσκο, στην πλευρά τού Πουέρτο Μαδέρο, ή απέναντι, στην δυτική πλευρά; Ψήνομαι να το βρω το μαγαζί. Aspa, νότια δεν πήγα ποτέ, δεν έχω γνώμη. Δύο μέρες στο Ροσάριο, δύο στην Κόρδοβα, δύο Ιγκουασού, μού φαίνονται καλά. Αν με το “Colonial” εννοείς την Κολόνια ντελ Σακραμέντο, απέναντι, στην Ουρουγουάη, για μένα θα ήταν προτιμότερο να ξεκλέψτε ένα βράδυ από αλλού, και να μείνετε τουλάχιστον ένα βράδυ στην Κολόνια. Η μονοήμερη εκεί μπορεί να είναι εφικτή, αλλά για μένα είναι κάπως... τραβηγμένη. Then again, εγώ “μιλάω” με την “πολυτέλεια” του τύπου που δεν πρέπει να στριμώξει σε 24 μέρες όσα μέρη γίνεται περισσότερα. Κι εγώ έχω κάνει “τραβηγμένες” ημερήσιες στο παρελθόν, σκεπτόμενος “από το να μην πάω καθόλου, ας πάω τουλάχιστον μισή μέρα”. Απλά, επαναλαμβάνω, αν μπορέσετε να ξεκλέψτε ένα βράδυ από αλλού, και το περάστε στην Κολόνια, νομίζω ότι δεν θα το μετανιώστε.

Ευχαριστώ πολύ Θα το οργανώσω έτσι ώστε να μείνουμε 1 νύχτα στην Ουρουγουάη

 

[Taksidiwtis]

Καλημερα κ απο εμενα

Το μαγαζακι βρισκευε απο την πλευρα του Teatro Colon κ ειναι αν θυμαμαι 2-3-4 τετραγωνα πριν τον οβελισκο .Βασικα κανει επισκευες σε παπουτσια κ βρισκετε μεσα στην στοα.Ακριβως οπως μπαινεις στην στοα (στην γωνια ητανε ενα μαγαζακι με γκολοσινας τσιγαρα κτλ)κ αυτος Ελληνας.Στο πεζοδρομιο οταν ανοιγει το μαγαζι (10:00-17:00) αφηνει κ μια ταμπελα στο πεζοδρομιο που γραφει El Griego .Το ονομα του ειναι Epameinondas.Τον πρωτο συναντησψτπν Δεκεμβρη του 11 κ μετα οταν ξαναπηγα τα ξαναειπαμε.Τοτε το 11 συναντησα στο Santiago de Chile μετα στη συνεχεια του ταξιδιου κ αλλον ελληνα που ειχα το καλυτερο τσαγκαρικοωστο Σαντιαγο.Δυστυχυς προπερσι που πηγα ειχε φυγει απο την ζωη κ το μαγαζι το κρατουσαν τα παιδια του.

 

[10900km]

Τους τρεις μήνες στο Ρίο και αυτούς τους δύο στο Μπουένος Άιρες έχω σκεφτεί αρκετές φορές τον παχουλό γκέι σύζυγο του Modern Family(!). Σε ένα επεισόδιο, εκείνος και η ξανθιά κόρη τού Εντ Ο’Νιλ (πάει χρόνος από την τελευταία φορά που είδα Modern Family – στη Θεσσαλονίκη ακόμα – κι έχω ξεχάσει τα ονόματά τους στη σειρά), είχαν ενώσει δυνάμεις για να... αναμορφώσουν ένα σπίτι, και να το πουλήσουν για όσα περισσότερα χρήματα μπορούσαν. Εκείνος επέμενε να ξοδέψουν χρήματα για μία πολύ... φαντασμαγορική fountain στην αυλή τού σπιτιού, κι εκείνη ήταν η “φωνή τής λογικής”, που επέμενε ότι το συγκεκριμένο ήταν περιττή πολυτέλεια. Το βιολί του εκείνος, επέμενε, επέμενε, επέμενε, και το επιχείρημά του ήταν ότι το σπίτι χρειαζόταν ένα “wow factor”, αυτό που δεν σου αρέσει απλά, αλλά σε αφήνει με ένα... αυθόρμητο “wooowww”.

Τελικά, το έκανε χωρίς τη συναίνεσή της, και το βράδυ που πήγαν για να του ρίξουν μια τελευταία ματιά τελειωμένο, πριν το πουλήσουν, η τύπισσα πρώτα “φόρτωσε” όταν κατάλαβε τι είχε κάνει ο συνεργάτης της πίσω από την πλάτη της, αλλά μόλις είδε περί τίνος επρόκειτο, ω ναι, της ξέφυγε ένα αυθόρμητο “wooowww”.

Όοολη αυτήν την εισαγωγή την έκανα επειδή το point μου είναι ότι τουλάχιστον στα δικά μου μάτια, τόσο το Ρίο όσο και το Μπουένος Άιρες, είναι “ουάου”. Με διαφορετικό τρόπο, αλλά... και τα δύο. Προφανώς, το ζήτημα είναι εντελώς υποκειμενικό. Γνωρίζω κόσμο που δεν τον ξετρελαίνει/εντυπωσιάζει το Ρίο, και ακόμα περισσότερους που δεν συγκινήθηκαν ιδιαίτερα όταν ήρθαν στο Μπουένος Άιρες. Το “wow factor”, όπως και η ομορφιά, είναι στα μάτια (και στο μυαλό) τού θεατή.

Επιμένω στο “και στο μυαλό”. Δεν θα ξεχάσω μία νεαρή Χιλιανή που επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη πριν από... 15, πάνω-κάτω, χρόνια, κι επικοινώνησε μαζί μου μέσω του couchsurfing, για να βρεθούμε, να κάνουμε βόλτα, να πιούμε κάτι. Το δικό της must τότε όσο θα έμενε στη Θεσσαλονίκη, ήταν να πάει στον τόπο γέννησης του Αριστοτέλη(!). Ήταν η πρώτη (και μοναδική) φορά που ασχολήθηκα να βρω λεπτομέρειες για το... τι μπορεί να δει κανείς σήμερα, για την ακρίβεια, τι μπορούσε να δει τότε, πριν από 15-τόσα χρόνια, στα Στάγειρα. Τι να “πω”... Cada loco con su tema… Αυτό που κάνει ένα μέρος “ουάου” για κάποιον, το ίδιο ακριβώς μπορεί να αφήνει παγερά αδιάφορο κάποιον άλλο...

Το αναφέρω επειδή χθες για παράδειγμα, όπως τριγυρνούσα στο Σαν Τέλμο, χωρίς να είμαι και στα καλύτερα κέφια, τον θυμήθηκα ξανά τον παχουλό γκέι σύζυγο. Μου αρέσει πολύ, πολύ, πολύ, το ότι είμαι σε μία πόλη που με εντυπωσιάζει, που ενίοτε μου... σηκώνει την τρίχα, που ώρες-ώρες, στα καλά καθούμενα, όπως τριγυρνάω, βλέπω κάτι που με κάνει να σκέφτομαι, “πωωω... Είμαι στο Μπουένος Άιρες, και περνάω ολόκληρο τρίμηνο εδώ...” Ό,τι κι αν είναι εκείνο που με απασχολεί/προβληματίζει, σε αυτήν τη σκέψη, φαντάζει λιγότερο σημαντικό.

Το ίδιο μού συνέβη αρκετές φορές στο Ρίο, να με πιάνω να ενθουσιάζομαι με την ιδέα ότι ήμουν εκεί, για τόσο καιρό. Εκεί, ήταν πιο... εύκολο, επειδή δίπλα σε όλα τα άλλα, το Ρίο ανέκαθεν μου φαινόταν εξωτικό (κάτι που... αν και αθεράπευτα αργεντινόφιλος, δεν θα έλεγα ποτέ για το Μπουένος Άιρες). Στο Ρίο έκοβα βόλτες, και πολλές φορές άκουγα πιθήκους να... επικοινωνούν μεταξύ τους από τα ψηλότερα κλαδιά δέντρων στα οποία περνούσαν όλη τη μέρα. Έβλεπα πουλιά που δεν έχω δει πουθενά αλλού. Έβλεπα γυναίκες από... ξανθιές με γαλάζια μάτια και κατάλευκο δέρμα (εκτός από τα σημεία με τατουάζ, τα οποία στο Ρίο κάνουν θ-ρ-α-ύ-σ-η, ακόμα και μεταξύ γυναικών, κ-ά-θ-ε ηλικίας), μέχρι... κατράμι (και το γράφω με θαυμασμό, για να μην παρεξηγηθώ), με όλες τις “αποχρώσεις” μεταξύ των δύο. Κι όταν έφθανα σε κάποια παραλία, εκεί ήταν που... έλιωνα τελείως.

Εννοείται ότι για την... ιδιάζουσα περίπτωσή μου, “καγκελοτριχικές” στιγμές ήταν πάμπολλες και σε γήπεδα, ειδικά στους αγώνες τής Φλαμένγκο στο Μαρακανά. Για πλάκα μάζευε η Φλα 50, 55, 60.000 κόσμο, ακόμα και σε παιχνίδια με τη... Σεαρά. Αν είσαι του ποδοσφαίρου, στο “Ναός των Ποδοσφαιρικών Ναών” Μαρακανά, βλέποντας Φλαμένγκο, με 60.000 κόσμο, κι ειδικά να τραγουδάνε για το Διηπειρωτικό Κύπελλο που κέρδισαν το 1981 (το αγαπημένο μου τραγούδι τους), είσαι σε φάση... “δεν με πειράζει να πάθω ανακοπή, και να είναι αυτές οι τελευταίες στιγμές μου”.

Από τώρα ξέρω ότι αυτό το... μπόνους δεν θα το έχω τους τρεις μήνες στο Μοντεβιδέο. Θα υπάρχουν άλλα θετικά, αλλά δεν περιμένω να υπάρξει ούτε μία φορά που θα είμαι στη μέση βόλτας, και θα σκεφτώ, “πωωω... Είμαι στο Μοντεβιδέο...” Δεν γίνεται να τα έχουμε όλα και πάντα...

Περί Σαν Τέλμο, το σχόλιό μου είναι ότι θα ήθελα να δω σε δέκα χρόνια από σήμερα, πόσο... Σαν Τέλμο θα έχει γίνει η Μπόκα. Εξηγούμαι: εκεί, βλέπεις πάμπολλα ξενοδοχεία, κυρίως “μπουτίκ”, παλιά κτήρια που τα σουλούπωσαν και πρέπει να είναι πολύ όμορφα μέσα. Από έξω, εκείνο που βλέπω είναι μόνο η πρόσοψη, και τα αστέρια, στην πλάκα με το όνομα κάθε ξενοδοχείου. Εδώ, ξενοδοχείο, ούτε για δείγμα. Το μοναδικό “HOTEL” που έχω δει στην Μπόκα είναι στην... περιφέρειά της, πάνω στην Αλμιράντε Μπράουν, εκτός “καρδιάς” Μπόκα, κι είναι τόσο low-key που το όνομά του είναι αυτό ακριβώς, “HOTEL”, όπως λέει η... ταπεινή επιγραφή πάνω από την ετοιμόρροπη είσοδό του.

Εκεί, βλέπεις πάμπολλα όμορφα μαγαζιά, στα οποία όσο πιθανό είναι να ακούσεις Πορτογαλικά Βραζιλίας, Ισπανικά Ισπανίας, Ισπανικά χωρών Λατινικής Αμερικής (πλην Αργεντινής), Γερμανικά, Γαλλικά, άλλο τόσο πιθανό είναι να ακούσεις ριοπλατένσε Ισπανικά. Εννοώ ότι οι θαμώνες στα μαγαζιά είναι... μοιρασμένοι, μισοί τουρίστες, μισοί ντόπιοι. Στην Μπόκα, αυτό που βλέπεις είναι σούπερ-ντούπερ τουριστικά “ρεστοράν”, στα οποία ντόπιοι δεν είναι ούτε καν εκείνοι που δουλεύουν σε αυτά. Στα μη τουριστικά μαγαζιά, βλέπεις ελάχιστους ξένους (εκείνους που ξεμάκρυναν κάπως από το Καμινίτο), και, ναι, εκεί βλέπεις ντόπιους, είναι στέκια ντόπιων.

Στο Σαν Τέλμο υπάρχουν μουσικές σκηνές, θέατρα, άλλοι... καλλιτεχνικοί χώροι, επιμένω όμως στο της μουσικής, με ροκ, με τζαζ, με, με, με... Στην Μπόκα, μουσική ακούς έξω από... “κοινοτικά κέντρα”, χώροι στους οποίους μαζεύονται κάτοικοι της περιοχής για να κάνουν δωρεάν μαθήματα χορού.

Τέλος, στο Σαν Τέλμο ξέρω από πρώτο χέρι ότι ζουν πολλοί ξένοι που... έχουν σχετική οικονομική άνεση, κόσμος που εγκαταστάθηκε εκεί επειδή θεωρείται "cool" να μένεις εκεί. Στην Μπόκα, ακόμα, όχι (τέτοιου "είδους" ξένοι).

Μία μέρα είχαμε με τη Βερόνικα την κουβέντα τού “gentrification”, πώς πάει στην Μπόκα, πόσο έχει αλλάξει ο χαρακτήρας τής περιοχής, αν έχει αλλάξει, τα τελευταία δέκα χρόνια. Μου είπε ότι οι ξένοι που έχουν εγκατασταθεί εδώ, όπως έγραψα τις προάλλες σε άλλο κείμενο, είναι είτε από χώρες τής Λατινικής Αμερικής, είτε Κινέζοι, όλοι εργαζόμενοι, όλοι... “μικρομεσαία τάξη”. Δεν βλέπεις αυτό που έχω δει σε πολλές γειτονιές σε άλλες πόλεις, σε άλλες χώρες, στις οποίες βρέθηκα δύο και τρεις φορές με διαφορά κάποιων ετών. Δεν βλέπεις ξένους με “καλά” πορτοφόλια να έχουν εγκατασταθεί, να έχουν αναλάβει τις επιχειρήσεις, να έχουν ανοίξει άλλες, να έχουν σπρώξει τα ενοίκια στα ύψη, τόσο που οι ήδη υπάρχοντες κάτοικοι να έφθασαν κάποια στιγμή στο σημείο να μετακομίσουν, επειδή δεν άντεχαν άλλο να ζουν στη “νεο-ακριβή” γειτονιά τους.

Αλλάζουν όμως τα πράγματα; Κι αν ναι, πόσο γρήγορα; Εντύπωσή μου είναι ότι αλλάζουν, αλλά πολύ αργά. Στην Μπόκα βλέπεις πολλές επιγραφές σε τοίχους που λένε “La Boca no está en venta” (αν και κύριο όνομα, η Μπόκα παίρνει άρθρο, είναι από τις εξαιρέσεις, όπως κι η Αβάνα, για παράδειγμα). “Η Μπόκα δεν είναι προς πώληση”. Αλλού βλέπεις γραμμένο, “εδώ ζει μία οικογένεια που παλεύει για το δικαίωμα στη στέγαση”. Τέτοιες επιγραφές βλέπεις σε πολύ-πολύ “καιρο-τσακισμένα” σπίτια, κτήρια που είναι προφανές ότι ο χρόνος έχει φανεί αμείλικτος μαζί τους, λόγω φτωχής συντήρησης. “Basta de desalojos” είναι κάτι άλλο που βλέπεις γραμμένο σε τοίχους. “Φθάνει με τις εξώσεις”. Όσοι ενδιαφέρεστε, μπορείτε να ψάξτε “La Boca desalojos” στο ίντερνετ, και θα βρείτε πολλά ενδιαφέροντα πρόσφατα ρεπορτάζ.

Για την ώρα, νομίζω, εκείνο που... “προστατεύει” την Μπόκα από το gentrification, είναι η... φήμη της, και δεν εννοώ τη φήμη της ως τουριστικό προορισμό, αλλά το πόσο επίφοβη θεωρείται σαν περιοχή. Στο Σαν Τέλμο, χθες, κυκλοφορούσα με mp3, ακουστικά στα αυτιά, ακούγοντας μουσική. Στην Μπόκα, κάθε φορά που περπατάω μέχρι Καλιφόρνια, τρία χιλιόμετρα, έναν δρόμο στον οποίο υπάρχει ένα εμπορικό κέντρο με outlets, ακουστικά στα αυτιά βάζω όταν φθάνω στην Πατρίσιος, τον κεντρικό δρόμο στα όρια με Μπαρράκας. Εννοώ, ακόμα και τη μέρα. Τα εφτά τετράγωνα από το σπίτι μέχρι την Πατρίσιος, ούτε μέρα δεν θα κάνω με ακουστικά στα αυτιά, χωρίς να έχω συναίσθηση του τι συμβαίνει γύρω μου.

Γιατί στο Σαν Τέλμο “ναι” στα ακουστικά, και στην Μπόκα “όχι”; Επειδή όπως έγραψα τις προάλλες, η Μπόκα είναι... comunidad, ξέρουν ο ένας τον άλλον, κι υπάρχει δίκτυο αλληλοστήριξης αλλά και αλληλοκάλυψης, όπως το περιέγραψα τις προάλλες. Βλέπεις αμέτρητα τσογλανάκια μέρα μεσημέρι να κάθονται σε πεζούλια και να “κόβουν κίνηση”, κι όχι με ματιά απλού... θεατή, αλλά με ματιά τύπου που... ζυγίζει τις πιθανότητές του, να κάνει ή να μην... “κάνει κίνηση”. Στο Σαν Τέλμο, κάθε φορά που περνάω από εκεί, δεν βλέπω τέτοιες φάτσες, δεν έχουν μείνει τέτοιοι... κάτοικοι εκεί. Εδώ, οι συγκεκριμένοι, είναι... στο σπίτι τους. Εκεί, δεν έχουν απομείνει τέτοιοι “μόνιμοι κάτοικοι”. Βλέπεις ζητιάνους, δεν βλέπεις όμως... πέντε τσογλανάκια μαζεμένα να “τσεκάρουν” τους θαμώνες μαγαζιών και τους περαστικούς...

Το αν θα έκανε καλό ή κακό στην Μπόκα το gentrification, “σηκώνει πολλή κουβέντα”, κι αυτό το κείμενο είναι ήδη μεγάλο...

Χαιρετίσματα σε όλους από το όλο και καλοκαιρινότερο Μπουένος Άιρες.

 

[10900km]

Η... κακιά σκέψη που έκανα βγάζοντας αυτήν τη φωτογραφία, ήταν ότι η Μπόκα θα νικήσει 6-5 στα πέναλτι (επειδή οι δικές της φανέλες είναι έξι, και της Ρίβερ πέντε. Εγώ; Προληπτικός; Ό-χι βέ-βαι-α... ... ...). Όχι ότι καίγομαι να πάρει το Λιμπερταδόρες η Ρίβερ... Ας το πάρει ο καλύτερος (εκτός κι αν ο καλύτερος είναι η Μπόκα).

Την πρώτη μέρα που ήρθα, η Βερόνικα μου είπε ότι από την ταράτσα φαίνεται το γήπεδο. Έβαλε πλυντήριο σήμερα, κι όταν ήρθε η ώρα να ανέβει για να κρεμάσει τα ρούχα να στεγνώσουν στον ήλιο, ανέβηκα μαζί της. Η θέα ήταν πολύ καλύτερη πριν χτιστεί αυτό το ψηλό κτήριο στα αριστερά. Φαίνεται πάντως το τρίτο διάζωμα του βόρειου “πετάλου”.



Στην άλλη πλευρά, φαίνεται το ποτάμι, κι η γέφυρα που συνδέει την Μπόκα με Ίσλα Μασιέλ (και κατ’ επέκταση Αβεσανέδα).



Πληροφοριακά, ακόμα και λίγα τετράγωνα από το γήπεδο της Μπόκα, ελάχιστες ώρες πριν τον... Τελικό των Τελικών, είδα σήμερα κόσμο με φανέλες τής Ρίβερ(!). Όχι ότι ήταν η πρώτη φορά, αλλά... πάλι, μου έκανε εντύπωση. Δεν φαντάζομαι Αρειανό με φανέλα τής ομάδας του να τριγυρνάει γύρω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ (φυσικά και αντίστροφα), ειδικά μέρα αγώνα μεταξύ των δύο. Κάφροι-κάφροι οι Αργεντίνοι, αλλά... τους ξεπερνάμε.

Περπάτησα πάλι μέχρι Καλιφόρνια, στο εμπορικό κέντρο με outlets. Κακός χαμός ειδικά στο της Nike. Πάντα τα Σάββατα έχει πολύ κόσμο, έχουν σήμερα και μία επιπλέον έκπτωση 20% στα πάντα, οπότε... Κάτι βρήκα που με ενδιέφερε, όμως μέτρησα 37 άτομα στην ουρά για ταμείο. Επαναλαμβάνω, 37. Όπως είχα ξεκρεμάσει τα δύο κομμάτια που με ενδιέφεραν, τα ξανακρέμασα, κι έφυγα.

Οι 11 φανέλες τής φωτογραφίας είναι μερικές από τις περίπου 50 που έχω αγοράσει δύο μήνες τώρα στο Μπουένος Άιρες. Τι να πω... Είμαι άρρωστος. Έχω ξοδέψει περισσότερα λεφτά σε φανέλες παρά στη διαμονή μου. Όχι ότι είναι ακριβές... Οι περισσότερες έκαναν μέχρι 600 πέσος, 15 ευρώ. Κάποιες έκαναν μόλις 300! Μόνο δύο ήταν πάνω από 1000 πέσος, κατά ειρωνεία δύο που δεν βρήκα τρεις μήνες στο Ρίο (μία “ουάου” τής Βάσκο και μία πανέμορφη γαλάζια τής Γκρέμιο).

Στη συλλογή μου έχω πλέον περίπου 400. Θα ήταν πολύ περισσότερες αν δεν είχα... “κανόνες”. Σπάνια έχω δώσει πάνω από 30 ευρώ, ανέκαθεν ήταν το όριό μου, το οποίο εσχάτως έχω ρίξει στα 20 ευρώ, επιτρέποντάς μου ελάχιστες εξαιρέσεις. Επίσης, ποτέ δεν έχω αγοράσει online, αν και πολλές φορές έχω μπει στον πειρασμό. Συνήθως οι φανέλες που αγοράζω είναι τοπικών ομάδων, σε χώρες που ταξιδεύω. Είναι τα... ενθύμιά μου (ομολογουμένως, πιο ακριβά από... μαγνητάκια ψυγείων). Τέλος, πάντα φροντίζω να είναι αυθεντικές, αγορασμένες σε καταστήματα εταιριών (Nike, Adidas, Puma, μεταξύ άλλων, και εννιά στις δέκα φορές, σε outlets τους, εκεί που έχουν κομμάτια περασμένων σεζόν), επίσημα μαγαζιά συλλόγων, ή καταστήματα σοβαρών αλυσίδων.

Μία φορά την πάτησα, στην Κολομβία, αλλά η απομίμηση που μου πούλησαν σαν αυθεντική ήταν τόσο καλή, που όταν πήγα σε κατάστημα της Adidas (αλλού την είχα αγοράσει τη φανέλα) και ζήτησα από τα παιδιά να μου διαλύσουν κάποιες υποψίες που είχα, έπρεπε να την κοιτάξουν καλά-καλά για να διακρίνουν κάποιες διαφορές (κυρίως στις ραφές, και ανεπαίσθητα στο χρώμα τού εσκούδου της κολομβιανής ομοσπονδίας. Ήταν η φανέλα τής εθνικής ομάδας τής Κολομβίας). Εγώ λόγω μυρωδιάς είχα αμφιβολίες. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, οι αυθεντικές φανέλες (τουλάχιστον της Adidas), μυρίζουν διαφορετικά από τις απομιμήσεις που βρίσκεις παντού στον κόσμο. Αν έχεις περάσει πάνω από τη μισή ζωή σου σε μαγαζιά με φανέλες, η μύτη σου... εκπαιδεύεται.

Η Μπόκα γιορτάζει σήμερα, τουλάχιστον για άλλη μία ώρα, μέχρι να αρχίσει το παιχνίδι (για όσους δεν είναι του ποδοσφαίρου, “το παιχνίδι” είναι ο επαναληπτικός τελικός τού Κυπέλλου Λιμπερταδόρες, ίσως το μεγαλύτερο παιχνίδι στην ιστορία τής διοργάνωσης, εδώ και σχεδόν 60 χρόνια, όσο... πομπώδες κι αν αυτό “ακούγεται”). Από νωρίς το πρωί άκουγα κόρνες, φωνές, τραγούδια, κι όταν βγήκα για να πάω να... ικανοποιήσω την εξάρτησή μου (φανέλες, Καλιφόρνια, outlets), είδα την Μπόκα όπως δεν την είχα ξαναδεί. Πάντα βλέπεις αμέεετρητο κόσμο με φανέλες τής Μπόκα, φόρμες τής Μπόκα, καπέλα, ζακέτες, το ένα, το άλλο, αλλά το σημερινό ήταν/είναι... μία κατηγορία μόνο του. Μόνο κάποιοι τουρίστες κυκλοφορούν σήμερα στην Μπόκα χωρίς κάτι πάνω τους που να παραπέμπει στην ομάδα. Ούτε μωρό σε αγκαλιά μαμάς δεν βλέπεις σήμερα στην Μπόκα χωρίς κάτι μπλε και κίτρινο/χρυσαφί πάνω του. Μέχρι και σε σκύλο είδα φακιόλι στα χρώματα της ομάδας.

Γράφεται ιστορία σήμερα, κι αν είστε του ποδοσφαίρου, ξέρετε ότι δεν υπερβάλω. Τελικό σαν τον φετινό, το Λιμπερταδόρες δεν είχε ποτέ, και το πιθανότερο είναι να μην έχει ποτέ ξανά, αφού το σύστημα αλλάζει από την ερχόμενη περίοδο, και οι τελικοί θα είναι μονοί, όχι διπλοί, ένα και μοναδικό παιχνίδι, όπως στην Ευρώπη.

Κλείνω με τούτο: πέρα από το ποδόσφαιρο αυτό καθεαυτό, εκείνο που λατρεύω είναι όσα συμβαίνουν γύρω από το ποδόσφαιρο, από ένα παιχνίδι. Πριν από δύο βδομάδες, την ημέρα τού πρώτου τελικού, στο γήπεδο της Μπόκα, ο ραδιοφωνικός σταθμός τής Κολόνια ντελ Σακραμέντο, απέναντι, στην Ουρουγουάη, γνωστός για τις... εκκεντρικές κατά καιρούς επιλογές του, είχε μετάδοση του αγώνα “για καρδιακούς”(!!!). Είχαν δύο ανθρώπους στο στούντιο, εκφωνητή και σχολιαστή, έβλεπαν το παιχνίδι σε τηλεόραση, κι έκαναν ο καθένας τη δουλειά του χωρίς να σηκώνουν υπερβολικά τον τόνο τής φωνής τους, ακόμα και στα – τέσσερα – γκολ! Ειδικά στο 1-1, ο εκφωνητής πρόφερε το... μακρόσυρτο “γκοοοοοοοολ” τόσο σιγά, λες και κοιμόταν μωρό δίπλα του, και φοβόταν μην το ξυπνήσει. Το κλου, ΤΟ κλου, ήταν ότι επί 90 λεπτά τη μετάδοση του αγώνα συνόδευε απαλή, χαλαρωτική, ζεν μουσική . Priceless...

 

[orestcrete]

Περιμενω με μεγαλη αγωνια να μας πεις το κλιμα που επικρατει στην πολη μετα τα χθεσινοβραδινα και για το εαν θα γινει το ματς και σημερα...

 

[10900km]

Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος, όμως πρέπει να ήταν σε επεισόδιο του “Ταξιδεύοντας” που το άκουσα, γυρισμένο στο Νεπάλ. Αν δεν κάνω λάθος, μιλούσε η Μάγια η Τσόκλη με κάποιον ντόπιο, και της είπε ότι η Κατμαντού είναι “οργανωμένο χάος”. Αυτοκίνητα, κόρνες, θόρυβος, κόσμος-κόσμος-κόσμος, χαμός γενικά, “χάος”, αλλά “οργανωμένο”...

Σκέφτομαι ποια λέξη είναι η αντίθετη του χάους... “Ευταξία”; Ας πούμε ευταξία, for argument’s sake. Τι (μεταξύ άλλων) είναι το Μπουένος Άιρες για μένα; “Αισχρά ανοργάνωτη ευταξία”...

Το γράφω με αφορμή όσα έγιναν το περασμένο Σαββατοκύριακο με τη διπλή αναβολή τού επαναληπτικού τελικού τού Λιμπερταδόρες, όμως ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα το έγραφα. “Ευταξία”, επειδή κυκλοφορείς ειδικά στο κέντρο τού Μπουένος Άιρες, και βλέπεις επιβλητικά κτήρια, μια ατελείωτα φαρδιά λεωφόρο, διαφημίσεις μεγάλων εταιρειών/τραπεζών, έχεις στο μυαλό σου “Αργεντινή, μεγάλη χώρα, η πιο ‘ευρωπαϊκή’ τής Νότιας Αμερικής”, αν παρακολουθείς κιόλας τα τεκταινόμενα στην πολιτική και οικονομική ζωή τής χώρας συναντάς κάθε τρεις και λίγο επίθετα που κραυγάζουν ότι οι φέροντές τους έχουν γερμανική καταγωγή, άλλοι αγγλική, άλλοι γαλλική (το “ιταλική” και “ισπανική” το θεωρώ αυτονόητο), και... ξεγελιέσαι περνώντας την Αργεντινή για σοβαρή, για οργανωμένη χώρα.

“Αισχρά ανοργάνωτη”, επειδή... Por Dios… Αυτό το “επειδή” θα μπορούσε να κρατήσει ατελείωτες παραγράφους...

Στο αεροδρόμιο Εσέισα, το μεγαλύτερο από τα δύο που έχει το Μπουένος Άιρες, στο μεγαλύτερο διεθνές αεροδρόμιο της Πρωτεύουσας μίας χώρας που καυχιέται ότι είναι η καλύτερη στα πάντα (τουλάχιστον στη Λατινική Αμερική), υπάρχει ΕΝΑ μέρος στο οποίο μπορείς επίσημα να αλλάξεις χρήματα, ένα υποκατάστημα της “Εθνικής” (ας πούμε) τράπεζας της χώρας. Δεν υπάρχουν άλλα ανταλλακτήρια(!!!!!). Την ημέρα που έφθασα, “το σύστημα είχε πέσει”, και δεν ήταν η πρώτη φορά. Για να ανταλλάξω δολάρια με πέσος εκεί, έπρεπε να περιμένω ένα δίωρο(!!). Δεν είχα κάνει πέσος στο Ρίο, επειδή η ισοτιμία ήταν προκλητικά κακή τόσο στην πόλη όσο και στο αεροδρόμιο. Σκέφτηκα ότι στο Εσέισα μόνο καλύτερη θα μπορούσε να ήταν. Δεν είχα φανταστεί, δεν ήξερα για να είμαι ειλικρινής, ότι υπάρχει ΜΟΝΟ ΕΝΑ σημείο για να ανταλλάξεις επίσημα χρήματα.

Χρειαζόμουν να βγάλω κάρτα SUBE, αυτήν που χρησιμοποιείς σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς στο Μπουένος Άιρες. Μου την έδωσαν στο γραφείο τουριστικών πληροφοριών. Για να τη “φορτώσω” χρειάστηκε να πάω σε κιόσκι, να αγοράσω κάτι μικρό, να δώσω πέντε ευρώ, και να πάρω τα ρέστα σε πέσος. Αυτή ήταν η λύση, για να μην περιμένω δύο ώρες μέχρι να... αποκατασταθεί το σύστημα.

Το λεωφορείο, αντί να ακολουθήσει την κανονική διαδρομή του φθάνοντας στην Μπόκα, έκανε αριστερά, κι ο οδηγός με άφησε 10-15 τετράγωνα από τον προορισμό μου, αργά το βράδυ. Αργότερα κατάλαβα ότι οι οδηγοί αποφεύγουν να μπαίνουν στην Μπόκα το βράδυ.

Την επομένη, Σάββατο, για να αλλάξω χρήματα στη Φλορίδα, τον πιο εμπορικό πεζόδρομο στο microcentro, χρειάστηκε να πάω σε κιόσκι, “συστημένος”, επειδή δεν είχα εμπιστοσύνη να αλλάξω χρήματα οπουδήποτε στον δρόμο. Μία Κολομβιανή φίλη τής κυρίας στο σπίτι της οποίας μένω, ήξερε κάποιον ιδιοκτήτη... κιοσκίου στη Φλορίδα, και πήγα εκεί. Άλλη επιλογή εκείνη την ημέρα δεν είχα, αν και Σάββατο, όχι Κυριακή, αν και δύο-τρεις το μεσημέρι-απόγευμα, όχι στις... έντεκα το βράδυ, επειδή τα “κανονικά” ανταλλακτήρια ήταν ήδη κλειστά.

Κάνοντας δε βόλτα στη Φλορίδα εκείνη τη μέρα, κάποια στιγμή διαπίστωσα ότι είχε γίνει blackout, κανείς δεν είχε ρεύμα, εκτός από κάποια μεγάλα μαγαζιά που είχαν ενεργοποιήσει τις δικές τους γεννήτριες.

Ανακεφαλαιώνω λοιπόν, για τις πρώτες... ούτε 20 ώρες μου στο Μπουένος Άιρες τον περασμένο Σεπτέμβριο: στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας, κι ένα από τα πιο busy τής Νότιας Αμερικής, υπήρχε ΕΝΑ μέρος για να αλλάξεις “κανονικά” χρήματα, και ήταν off, λόγω προβλήματος στο σύστημα. Το λεωφορείο που έπρεπε να ακολουθήσει μία διαδρομή Α, ακολούθησε στο τέλος άλλη διαδρομή, ετσιθελικά. Για να αλλάξω χρήματα σε εργάσιμη μέρα, όχι Κυριακή ή εθνική αργία, αναγκάστηκα να πάω σε... πωλητή περιοδικών. Τέλος, στον πιο τουριστικό πεζόδρομο της Πρωτεύουσας της “πιο ευρωπαϊκής χώρας τής Νότιας Αμερικής”, τα μαγαζιά έμειναν χωρίς ρεύμα, εκτός κι αν είχαν δική τους γεννήτρια. Κι αυτά, επαναλαμβάνω, πριν κλείσω 24 ώρες στο Μπουένος Άιρες.

Αν και αθεράπευτα αργεντινόφιλος, όπως έχω ξαναγράψει και ξαναγράψει, αυτό εγώ το λέω και “μπουρδέλο”, ξέροντας ότι έτσι προσβάλω πολύ περισσότερο τα μπουρδέλα, και πολύ λιγότερο το Μπουένος Άιρες...

Πρέπει να έχω κουράσει να το γράφω, είναι κλισέ, θα φανώ να επαναλαμβάνομαι σε εσάς που είστε του ποδοσφαίρου, θα ξενερώσω με ποδοσφαιρική αναφορά εσάς που δεν είστε του ποδοσφαίρου, αλλά ξανά, for argument's sake, θέλω να αναφέρω τούτο: πριν από βδομάδες, δύο ομάδες τού Ροσάριο είχαν να παίξουν μεταξύ τους σε προημιτελικό τού Κυπέλλου Αργεντινής, μονό παιχνίδι, νοκ-άουτ. Την ημέρα που προκρίθηκε η δεύτερη ομάδα (την πρώτη την ξέραμε νωρίτερα, όπως κι ότι με βάση τις διασταυρώσεις θα έπαιζαν μεταξύ τους), άρχισε ένα ατελείωτο, απολαυστικό, γελοίο, λαχταριστό, καταγέλαστο πανηγύρι, γύρω από το πού θα διεξαγόταν το παιχνίδι, και υπό ποιες συνθήκες. Επί μέρες και μέρες και μέρες ακούγονταν διάφορες προτάσεις, όχι θα γινόταν στο Ροσάριο, για να αποδείκνυαν οι τοπικές Αρχές ότι ήταν ικανές να διοργανώσουν τέτοιο παιχνίδι με οπαδούς και των δύο ομάδων (κάτι που δεν επιτρέπεται στο πρωτάθλημα, παρά μόνο σε ελάχιστα παιχνίδια, και σίγουρα όχι σε τοπικά ντέρμπι), όχι θα γινόταν εδώ, όχι εκεί, όχι δεν ξέρω κι εγώ πού, μέχρι που ένα πρωί ανακοινώθηκε ότι θα γινόταν σε ένα γήπεδο της κακιάς (της χείριστης...) ώρας στο Σαραντί, νότια του Μπουένος Άιρες, κοντά μου (με λεωφορείο ή τρένο), ΧΩΡΙΣ ΦΙΛΑΘΛΟΥΣ!!!

Τι να γράψω για να το καταλάβετε εσείς που δεν είστε του ποδοσφαίρου, ειδικά του αργεντίνικου; Ήταν σαν να είχαν περάσει πενήντα νοματαίοι δυο βδομάδες ρίχνοντας ιδέες για το πού θα διοργάνωναν ένα τεράστιο πάρτι, και μετά από όοοοοολο εκείνο το πανηγύρι των προτάσεων, των ιδεών, των “μήπως να”, κατέληξαν να κάνουν το πάρτι σε υπόγειο εγκαταλελειμμένης πολυκατοικίας(!), ΧΩΡΙΣ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΥΣ!!!

Ειλικρινά, εκείνη τη μέρα, σκέφτηκα “πού σκατά ήρθα ρε π...; Πού σκατά ήρθα;...” Ήταν τέτοιο το... anticlimax, που ειλικρινά αισθάνθηκα αηδία...

Την ίδια πολλαπλασιασμένη επί δέκα αισθάνθηκα το Σάββατο, βλέποντας τι είχε συμβεί με το λεωφορείο τής Μπόκα. Στο αγαπημένο μου μπουρδέλο που λέγεται Μπουένος Άιρες, την πόλη που με έκανε να πεθυμήσω σαν τρελός το εξάμηνο που πέρασα στην Κρακοβία (επειδή εκεί, παρά τα άλλα στραβά τής πόλης και της χώρας, ήξερα κάθε μέρα τι μου ξημέρωνε, σε αντίθεση με εδώ που κάθε μέρα κρύβει και μία δυσάρεστη έκπληξη λόγω έλλειψης οργάνωσης και συνέπειας), στο κωλοχανείο λοιπόν που λέγεται Μπουένος Άιρες, η Αστυνομία είχε δύο ολόκληρες εβδομάδες, ΔΥΟ, ΟΛΟΚΛΗΡΕΣ, ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ, για να ετοιμάσει ένα σχέδιο πρώτα και κύρια για ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ: πώς θα έφθανε το λεωφορείο τής Μπόκα στο γήπεδο χωρίς προβλήματα. ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ. Όλα τα υπόλοιπα ήταν δευτερεύοντα. Όλα τα υπόλοιπα μπορούσαν να λυθούν ακόμα και την τελευταία στιγμή, όπως λύνονται τα... έντεκα από τα δέκα προβλήματα στην Αργεντινή. Το πόσο καλά τα πήγε η Αστυνομία, νομίζω ότι περιγράφεται με ένα “σκατά στα μούτρα τους”...

Πέρασα ώρες το Σάββατο και την Κυριακή παρακολουθώντας online Fox Sports, το κανάλι που έχει – μέχρι και φέτος – αποκλειστικά τα δικαιώματα μετάδοσης των αγώνων τού Λιμπερταδόρες. Τι σκεφτόμουν ακούγοντας τα σενάρια περί του τι επρόκειτο να συμβεί, τις εκδοχές τού τι είχε συμβεί, τις on και off the record πληροφορίες, και όλα τα σχετικά με το μ-π-ά-χ-α-λ-ο γύρω από τον διπλά ματαιωμένο τελικό; Το 1982, και τον πόλεμο στις Μαλβίνας, στα Φόκλαντς...

Ήμουν εφτά, και θυμάμαι τις ειδήσεις στην τηλεόραση. Δεν καταλάβαινα τα πάντα, όμως έχω αναμνήσεις από εκείνα τα δελτία ειδήσεων. Το περασμένο Σαββατοκύριακο, εκείνο που σκεφτόμουν ήταν ότι οι Αργεντινοί ήταν τυχεροί τότε που η σύρραξη περιορίστηκε στα νησιά. Όχι ότι υπήρχε θέμα να... εξαπλωθεί στην – ηπειρωτική – Αργεντινή, αλλά... λέμε τώρα, σκεφτόμουν ότι αν οι Βρετανοί ήθελαν, θα είχαν κάνει το Μπουένος Άιρες σύγχρονη αποικία τους σε λίγες εβδομάδες, “πατώντας” στο πόσο μνημειωδώς ανοργάνωτοι, χύμα, “ό,τι να’ναι”, “πάμε και βλέπουμε”, “κάτι θα γίνει”, και “εντάξει μωρέ” είναι οι Αργεντινοί...

Το ότι περνάω χρόνο στην Αργεντινή τρίτη φορά τώρα, και χρόνο... αρκετό, όπως επίσης το ότι από έφηβος παρακολουθώ νέα που έχουν να κάνουν με τη χώρα, προφανώς δεν με κάνει ειδικό επί αυτής. Έχω όμως γνώμη/θεωρία για το ποια είναι η... βάση τού κακού. Μπορεί να είμαι εντελώς... offside, μπορεί να έχω λίγο δίκιο: για όλα, ακόμα και για τη μεγαλύτερη χοντράδα, υπάρχει μια δικαιολογία, την οποία είναι όλοι έτοιμοι πρώτα να χλευάσουν ως γελοία, και μετά να αποδεχθούν(!!).

Πώς γίνεται αστυνομικός διευθυντής που υπό την εποπτεία του πυροβολήθηκαν άνθρωποι σε διαδηλώσεις να κυκλοφορεί ελεύθερος και ουσιαστικά ποτέ να μην λογοδότησε; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή...”

Πώς γίνεται πολιτικός να έχει, αποδεδειγμένα, μοιράσει δεξιά-αριστερά βαλίτσες με χρήματα, και να είναι σήμερα μέλος τού Κονγκρέσου, λέγοντας μάλιστα ότι δεν μετανιώνει για τίποτα; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή...”

Πώς γίνεται η Αστυνομία να μην σκέφτηκε ότι σε εκείνο το σημείο, με τόσους οπαδούς τής Ρίβερ δεξιά-αριστερά, κάποιοι κάτι θα πετούσαν; “Εεε, να, έτσι είναι στην Αργεντινή. Έκανε επιδρομή η Αστυνομία παραμονές τού αγώνα στο σπίτι τού αρχηγού των μπάρρας τής Ρίβερ, βρήκαν 300 εισιτήρια και πολλά χρήματα σε ρευστό, δεν έκαναν το ίδιο με τους μπάρρας τής Μπόκα πριν τον πρώτο τελικό, και... πήραν εκδίκηση στο λεωφορείο”.

“En Argentina es asíii” (παρατεταμένο το “ι”), “έτσι είναι στην Αργεντινή”. Δεν ξέρω πόσες φορές και από πόσα άτομα το έχω ακούσει, όταν μιλάμε για... κακώς κείμενα. “Έεετσι είναι στην Αργεντινή”, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να αλλάξουμε...

Για να το κλείσω... Εδώ και λίγες ημέρες διαβάζω το “¡Academia, carajo!”, ένα βιβλίο για το... “ιστορικό” πρωτάθλημα που κατέκτησε η Ράσινγκ το 2001, τον Δεκέμβρη που ολόκληρη η Αργεντινή και φυσικά το Μπουένος Άιρες ήταν – για κάποιες ημέρες – πεδίο μάχης. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, σε σύγκριση με το υπερκαραμπάχαλο εκείνων των ημερών, και όσα συνέβησαν για να διεξαχθούν τα δύο παιχνίδια που θα έβγαζαν τον πρωταθλητή, να μην “έμενε” ολόκληρη η τελευταία αγωνιστική για τον Φεβρουάριο, σε σύγκριση λοιπόν με ΕΚΕΙΝΑ, όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες με τον τελικό τού Λιμπερταδόρες είναι... “ψιλικατζίδικο”. Οι μηχανορραφίες για να διεξαχθούν τα δύο κρίσιμα παιχνίδια και να βγει συγκεκριμένα η Ράσινγκ πρωταθλήματα ήταν τέτοιες, εν μέσω χάους σε ολόκληρη τη χώρα, με νεκρούς στα πεζοδρόμια, με λεηλασίες μαγαζιών, με τον έναν πρόεδρο να διαδέχεται τον άλλο κάθε λίγες ημέρες, με, με, με, που πραγματικά, το μπάχαλο αυτών των τελευταίων ημερών φαντάζει... παρεξήγηση νηπίων σε παιδικό σταθμό για το ποιος φώναξε “γεια σας κυρία” πιο δυνατά από τον άλλο...

Κλείνω με αυτό... Όπως βλέπω τα πράγματα εγώ (χωρίς, όπως έχω γράψει αμέτρητες φορές όλα αυτά τα χρόνια που μοιράζομαι εδώ εντυπώσεις από ταξίδια, να υποστηρίζω ότι η δική μου εκδοχή των πραγμάτων είναι απαραίτητα σωστή), το Μπουένος Άιρες γοητεύει, αλλά και εξουθενώνει. Σε διαμονή λίγων ημερών, βλέπεις κατά κανόνα τη γοητευτική πλευρά του, ίσως επειδή είσαι προδιατεθειμένος – οι περισσότεροι – να... απολαύσεις το πρώτο ταξίδι σου εδώ. Μετά από κάποιον καιρό όμως, εμένα τουλάχιστον, η έλλειψη οργάνωσης και συνέπειας, με φθείρει. Η Αργεντινή, από άποψη οργάνωσης, κάνει τη Βραζιλία να φαντάζει... γερμανικότερη της Γερμανίας. Οι άνθρωποι πνίγονται σε μια κουταλιά νερό. Είναι κορυφές στο να επιλύουν τελευταία στιγμή και πλαγίως προβλήματα που οι ίδιοι δημιούργησαν χωρίς να υπάρχει κανένας απολύτως λόγος. Επιπλέον, όπως πολύ εύστοχα, εκτιμώ, μου είπε η καλύτερη Αργεντινή φίλη μου, από το Ροσάριο, η Αργεντινή, εδώ και χρόνια, αλλά ειδικά αυτόν τον καιρό, είναι χώρα στην οποία το Κράτος, οι Αρχές, όσοι έχουν κάποια δύναμη στα χέρια τους, κάνουν ό,τι περνάει από αυτά για να περιπλέκουν καταστάσεις, και να κάνουν τη ζωή όλων δύσκολη, μόνο για να εμφανιστούν την τελευταία στιγμή και “ως δια μαγείας” να λύσουν τα προβλήματα που οι ίδιοι είχαν προκαλέσει. Αυτό, το βλέπω, και με φθείρει.

Συνήθιζα να λέω και να γράφω ότι τα αρνητικά τής Αργεντινής τα αναγνωρίζω αλλά τα αποδέχομαι, μέχρι που τα “καλοδέχομαι” κιόλας, σαν αναπόσπαστα κομμάτια της. Χαίρομαι που ήρθα, χαίρομαι που περνάω ένα γεμάτο τρίμηνο, αλλά... δεν είμαι για περισσότερο. Μπορεί μετά από χρόνια να επιστρέψω για σύντομη επίσκεψη, αλλά δεν με βλέπω να επιστρέφω για άλλο τρίμηνο. Στη Βραζιλία, ναι, πολύ ευχαρίστως, ειδικά στο Ρίο, παρά κι εκείνου τα στραβά. Σχεδόν τίποτα δεν με απογοήτευσε ή... εξουθένωσε στο Ρίο, ούτε καν το να σκέφτομαι ποιον δρόμο έπρεπε να πάρω για να αποφύγω πιθανούς πυροβολισμούς. Στο Μπουένος Άιρες, μετά από εννιά εβδομάδες, αισθάνομαι ότι η πόλη με έχει... στεγνώσει με την ανοργανωσιά της.

Μακρηγόρησα...

Χαιρετίσματα σε όλους από το – ακόμα, και μάλλον παντοτινά, βαθιά στην καρδιά μου – Μπουένος Άιρες.

 

[10900km]

Ο ήλιος ανέτειλε στην Μπόκα την επομένη της... “καταστροφής” στη Μαδρίτη, της ήττας από τη Ρίβερ στον τελικό τού Λιμπερταδόρες, όπως ανέτειλε στο Μπέλο Οριζόντε και την υπόλοιπη Βραζιλία την επομένη του 1-7 από τη Γερμανία στο Μουντιάλ τού 2014, όπως ανέτειλε στη Λισαβόνα και την υπόλοιπη Πορτογαλία την επομένη της... κηδείας που τους έκανε η δική μας Εθνική το 2004, στον τελικό. Ο πλανήτης, όχι, δεν σταμάτησε να στριφογυρίζει γύρω από τον άξονά του, άσχετα αν οι αθλητικογράφοι συνηθίζουμε να υπερβάλουμε (σε κάποιες χώρες περισσότερο από άλλες), παρουσιάζοντας ένα παιχνίδι σαν, σχεδόν, το τέλος τού κόσμου για τον – επικείμενα – χαμένο.

Για δικούς μου, μικρόψυχους λόγους, έμεινα σπίτι μέχρι το 75’ τού αγώνα, χωρίς να τον βλέπω στον υπολογιστή. Από τις κραυγές στη γειτονιά, ήξερα ότι το σκορ ήταν 1-1. Τελικά, “λύγισα”, και πήγα έξω από ένα σαντουιτσάδικο. Μέσα, δεν έπεφτε καρφίτσα, αλλά η τηλεόρασή τους ήταν μεγάλη, και μπορούσα άνετα να βλέπω τα πάντα (εκτός από τον χρόνο που απέμενε) από έξω, δέκα μέτρα μακριά.

Ένας υπέρβαρος μποστέρο (χαϊδευτικό των οπαδών τής Μπόκα. Κάποτε θεωρούταν προσβλητικό, άρχισαν να το χρησιμοποιούν οι της Ρίβερ για να πικάρουν τους της Μπόκα - “δύσοσμος” σημαίνει, αν δεν κάνω λάθος – αλλά οι της Μπόκα το... υιοθέτησαν, και πλέον αυτοαποκαλούνται έτσι με... καμάρι), με είδε να μην αντιδρώ στο τι συνέβαινε, και με ρώτησε αν ήμουν της Ρίβερ . “Ξένος είμαι”, του απάντησα, αποφεύγοντας να πω ότι από τους δύο, προτιμούσα 100% να το έπαιρνε η Ρίβερ. Με ρώτησε από πού, τού είπα, και για κάποιον λόγο, μου είπε “Μαραντόνα”, προφανώς επειδή είναι ο μεγαλύτερος παίκτης που έχει παίξει στην Μπόκα. Τον είδα εντυπωσιασμένο όταν του είπα ότι είδα τον Μαραντόνα να παίζει, στην πόλη μου, με τη Νάπολι (στο 1-1, στην Τούμπα).

Έβρεχε, αλλά ήμουν με αδιάβροχο. Έκανε και κρύο. Γαμώ το αργεντίνικο καλοκαίρι... Μία μέρα έσκαγες, και τις δύο επόμενες χρειαζόσουν μπουφάν και ομπρέλα για να κυκλοφορήσεις, Νοέμβρη και Δεκέμβρη μήνα...

Στο 2-1 τής Ρίβερ συγκρατήθηκα. Στο 3-1, λιγότερο. Στα 100 μέτρα μέχρι να επιστρέψω σπίτι, το καλύτερο ήταν τα μπινελίκια από μπαλκόνι σε μπαλκόνι. Οι της Ρίβερ ούρλιαζαν από ηδονή, ένας της Μπόκα φώναξε σε κάποιον “te quiero muerto” (σε θέλω νεκρό), για να του απαντήσει ο της Ρίβερ, “chupame los huevos” (ρούφα τα αυγά μου, κυριολεκτικά, αλλά.. προφανώς άλλο σημαίνει στην πραγματικότητα). Κι αυτά, επαναλαμβάνω, από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, μεταξύ γειτόνων...

Είμαι ήδη στο Μοντεβιδέο, από την περασμένη Κυριακή. Το ταξίδι (με πλοίο από Μπουένος Άιρες για Κολόνια ντελ Σακραμέντο, κι από εκεί με λεωφορείο μέχρι εδώ), είχε... απρόοπτο. Πρώτη φορά στη ζωή μου, χρειάστηκε να απαντήσω σε αρκετές ερωτήσεις τελωνειακών για το περιεχόμενο των αποσκευών μου. Όταν έφυγα από τη Θεσσαλονίκη, τον Ιανουάριο, είχα μαζί μου οκτώ φανέλες ομάδων. Στην Ασουνσιόν και στο Ρίο αγόρασα λίγες ακόμα, για τη συλλογή μου. Στο Μπουένος Άιρες, το ξεφτίλισα... Έχω πλέον μαζί μου ακριβώς 100(!) κομμάτια, με πάνω από 70 να είναι αγορασμένα στην Αργεντινή, σε πολύ χαμηλές τιμές. Τους έκανε εντύπωση. Μου είπαν ότι δεν επιτρέπεται η είσοδος στη χώρα με mercancía αξίας άνω των 300 δολαρίων. Τους είπα την αλήθεια, ότι δεν πρόκειται για εμπόρευμα, αλλά για κομμάτια συλλογής, κι ότι είναι ΤΟΣΑ αφενός επειδή ταξιδεύω μήνες τώρα, κι αφετέρου, κυρίως, επειδή στο Μπουένος Άιρες οι τιμές ήταν... τρελές, ευχάριστα τρελές (σε αντίθεση με το Μοντεβιδέο, όπως διαπίστωσα αυτές τις πρώτες ημέρες μου εδώ). Με ρώτησαν τι δουλειά κάνω, το ένα, το άλλο, και ευτυχώς με πίστεψαν, και με άφησαν να περάσω...

Από τα πρώτα που έκανα στο Μοντεβιδέο, ήταν να επικοινωνήσω με την πρεσβεία τής Ισπανίας (εκεί θα πετάξω από Μοντεβιδέο τον Μάρτιο), και να ρωτήσω τι πρέπει να κάνω για να μην έχω πρόβλημα στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης. Μου απάντησαν εντός 24 ωρών, κάνοντάς μου πάσα ένα λινκ με τόσο επίσημη γλώσσα που ούτε καν με google translate μπόρεσα να βγάλω άκρη. Έχει “English”, αλλά μόνο την πρώτη σελίδα, μετά, πίσω στα Ισπανικά, με λέξεις και όρους που σε μένα φαίνονται Κινέζικα. Επόμενη κίνησή μου είναι να πάω, μάλλον αύριο, στο τελωνείο στο λιμάνι τού Μοντεβιδέο, κι αν ούτε εκεί βγει άκρη, θα δοκιμάσω στη δικιά μας πρεσβεία, στην οποία τουλάχιστον θα μιλήσω στη γλώσσα μου. Άκου να δεις μπελά που βρήκα... Εγώ ανησυχούσα για το βάρος των αποσκευών, και τελικά το... βρήκα από τους τελωνειακούς.

Μου αρέσει το δωμάτιό μου, η θέα μου (έκτος όροφος, με παράθυρο που βλέπει στον πύργο τής Antel – τηλεπικοινωνίες – και στο λιμάνι/ποτάμι), μου αρέσει το διαμέρισμα (είμαστε πέντε άτομα, ο ιδιοκτήτης, Ουρουγουανός, ένας Κουβανός, και δύο Βενεσολάνοι), μου αρέσει η τοποθεσία (δέκα λεπτά περπάτημα από Σιουδάδ Βιέχα), και για να το κλείνω σιγά-σιγά, ένα ακόμα από αυτά που μου αρέσουν στο Μοντεβιδέο αυτές τις πρώτες ημέρες μου εδώ, είναι οι μικρές αποστάσεις. Στο Μπουένος Άιρες, όταν ξεμύτιζα από την Μπόκα και δεν πήγαινα στο microcentro αλλά οπουδήποτε αλλού, κατέληγα να πάρω δύο-τρία μέσα μαζικής μεταφοράς για να φθάσω στον προορισμό μου, κι άλλα τόσα για να επιστρέψω. Στο Μοντεβιδέο, λόγω... μεγέθους, τους τρεις μήνες που θα περάσω συνολικά εδώ, λεωφορείο θα πάρω μόνο για να πάω στο γήπεδο της Πενιαρόλ, που βρίσκεται... λίγο πιο πέρα από το τέλος τού κόσμου, κι επίσης για να πάω στο αεροδρόμιο, 13 Μαρτίου. Όλα τα υπόλοιπα που με ενδιαφέρουν εδώ, τα έχω σε απόσταση μέχρι 6-7 χιλιόμετρα, δηλαδή σε απόσταση που για μένα περπατιέται, και ειδικά στο Μοντεβιδέο, περπατιέται ευχάριστα (σε αντίθεση με μικρότερες αποστάσεις στην Ασουνσιόν, που ήταν μεν μικρότερες, αλλά σκέτο βάσανο).