Αργεντινή Βραζιλία Ουρουγουάη Ρίο, Μπάιρες, Μοντεβιδέο, 3 (μήνες) επί 3

[10900km]

Το σημερινό πρωινό μού υπενθύμισε ότι βρίσκομαι στη... “σωστή” - για μένα – γωνιά τού πλανήτη... Πήγα στο τελωνείο, στο λιμάνι τού Μοντεβιδέο, και τα 15 λεπτά που πέρασα εκεί, πήγαν όπως πήγαν(...), επειδή είμαι στη Νότια Αμερική, και συγκεκριμένα στην Ουρουγουάη, όχι... στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Αυστραλία, ή στη... Λιθουανία.

Το γιατί ήθελα να πάω στο τελωνείο, το έγραψα χθες. Μετά από ημίωρη ευχάριστη βόλτα από το σπίτι μέχρι εκεί, εξήγησα στην κυρία στην είσοδο τι ακριβώς ήθελα, σκάναρε το διαβατήριό μου, και με έστειλε σε ένα γραφείο. Με το που μπήκα, είδα δύο κυρίες (στα 50) και μία κοπέλα (στα 25), να μην... σκοτώνονται ακριβώς στη δουλειά. Οι κυρίες ήταν όρθιες, κουβέντιαζαν, και η κοπέλα κάτι κοιτούσε στο κινητό της, με μάτε δίπλα (μάτε = ό,τι ουρουγουανικότερο μπορεί να πίνει ένας Ουρουγουανός από το πρωί μέχρι το βράδυ).

Εξήγησα την... περίπτωσή μου, τις είπα για το πρόβλημα που είχα στο τελωνείο στην Κολόνια, κι όταν τις είπα πόσες φανέλες έχω μαζί μου, μου είπαν ότι οι υπάλληλοι εκεί φάνηκαν “muy flexibles” επιτρέποντάς μου να περάσω. Τις ρώτησα πώς μπορώ να αποδείξω στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης, ΑΝ με τσεκάρουν, ότι οι φανέλες που κουβαλάω δεν είναι για εμπόριο, αλλά για τη συλλογή μου. Με ρώτησαν αν έχω κρατημένες τις αποδείξεις (εννοείται πως ναι). Μου είπαν ότι αυτό θα πρέπει να φανεί αρκετό, αν οι υπάλληλοι εκεί χρησιμοποιήσουν κοινή λογική. Αν αγοράζεις κάτι με σκοπό να το πουλήσεις, δεν το κουβαλάς μαζί σου επί μήνες, το πουλάς στην πρώτη ευκαιρία. Επίσης, αγοράζεις πολλά κομμάτια τού ίδιου προϊόντος, δεν έχεις 100 διαφορετικά κομμάτια.

Τέλος πάντων, σε πέντε λεπτά είχαμε τελειώσει με το πώς μπορώ να αντιμετωπίσω το πρόβλημα στη Μαδρίτη. Στο καπάκι, η μία από τις δύο κυρίες με ρώτησε αν έχω φανέλα τής Πενιαρόλ (ένας από τους δύο μεγαλύτερους συλλόγους τής Ουρουγουάης), και της είπα ότι ευτυχώς αγόρασα μία στο άουτλετ της Πούμα στην Ασουνσιόν, αφού εδώ οι τιμές είναι... σοκαριστικές. Αμέσως επενέβη η άλλη κυρία, για να μου πει ότι πριν φύγω από την Ουρουγουάη πρέπει να αγοράσω φανέλα τής Νασιονάλ (ο άλλος μεγάλος σύλλογος).

Η δεύτερη κυρία ήξερε(!) ότι έχουν περάσει μεγάλοι Ουρουγουανοί παίκτες από την Ελλάδα, αναφέραμε τον Ρεκόμπα, τον Εστογιανόφ, τον Αμπρέου, βασικά όμως, τον “δικό μου” Πάμπλο Γκαρσία. Με ρώτησε πού είναι, τι κάνει, και της είπα, στη Θεσσαλονίκη, στον ΠΑΟΚ, προπονητής τής δεύτερης ομάδας (κι εύχομαι κάποτε της πρώτης).

Το ότι η συγκεκριμένη ήξερε για τους Ουρουγουανούς που έχουν παίξει στην Ελλάδα, αλλού θα μου είχε προκαλέσει τεράστια έκπληξη. Εδώ όμως, δεν είναι μόνο οι άνδρες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, κι ειδικά οι παίκτες τους που παίζουν στο εξωτερικό, έχουν μεγάλη προβολή στα ΜΜΕ. Μπαίνω κάθε πρωί στο montevideo.com.uy για να διαβάζω ειδήσεις, κι από εκεί καταλήγω στο δικό τους futbol.com.uy, στο οποίο βλέπω αμέτρητες ειδήσεις για Ουρουγουανούς που παίζουν στην Ευρώπη, σε άλλες χώρες τής Λατινικής Αμερικής, μέχρι και στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μιλήσαμε για παίκτες, για φανέλες, για τιμές, και το κλου, ενώ ετοιμαζόμουν να αποχαιρετήσω, ήταν ότι η κοπέλα, που μέχρι εκείνη την ώρα είχε μείνει σιωπηλή και χαμογελαστή, παρακολουθώντας την κουβέντα, ήρθε με ένα χαρτάκι, πάνω στο οποίο είχε γράψει μία διεύθυνση. Είναι ένα μαγαζί με αθλητικά είδη, στο οποίο μου είπε ότι μπορεί να βρει κανείς φανέλες περασμένων σεζόν. Το... σιγανό το ποταμάκι έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της 15λεπτης παραμονής μου στο τελωνείο τού λιμανιού...

Είμαι όντως στο “σωστό” μέρος τού πλανήτη, κάτι που σκεφτόμουν στη Βραζιλία, πηγαίνοντας στη Receita Federal για να βγάλω CPF (έναν αριθμό μητρώου που σου κάνει τη ζωή ευκολότερη εκεί), και σε νοσοκομείο για να δω αν είχα κάνει ζημιά στο δεξί πόδι. Και στη μεν, και στο δε, οι τηλεοράσεις ήταν σε αθλητικά κανάλια (χωρίς ήχο), κι είχαν εκπομπές για το ποδόσφαιρο. Στη δε Αργεντινή, μέχρι και οι πέτρες παρακολουθούν το τι συμβαίνει στο εγχώριο ποδόσφαιρο, κι ειδικά στην Μπόκα, πηγαίνοντας δεξιά-αριστερά σε μαγαζιά για καθημερινά ψώνια, άκουγα κόσμο να μιλάει πιο πολύ για ποδόσφαιρο παρά για οτιδήποτε άλλο.

Δεν ξέρω με τι εντυπώσεις φύγατε από το Μοντεβιδέο όσοι εξ υμών έχετε περάσει από εδώ, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι είναι εύκολο να το... συμπαθήσεις. Δεν θα πήγαινα τόσο μακριά όσο να γράψω “να το αγαπήσεις”, αλλά “να το συμπαθήσεις”, αυτό, ναι, το βρίσκω εύκολο. Το μεγαλύτερο ατού του, για μένα, είναι ότι “εκμεταλλεύεται” - με την καλή έννοια – το παραλιακό μέτωπό του. Μπορείς να περπατήσεις/τρέξεις για χιλιόμετρα δίπλα στο ποτάμι, μπορείς δε να πατήσεις και αμμουδερές παραλίες(!). Δεν είναι “μαγικές”, το νερό δεν σε προσκαλεί να κάνεις βουτιά, όμως... το Μοντεβιδέο “διδάσκει” στο ανεπίδεκτο μαθήσεως Μπουένος Άιρες πώς πρέπει να είναι μία παραποτάμια πόλη, συμφιλιωμένη με το νερό, όχι... μαλωμένη μαζί του, κάνοντας το αυτονόητο (αυτό που στην αγαπημένη μου Αργεντινή αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι), προσφέροντας σε μόνιμους κατοίκους και περαστικούς επισκέπτες τη δυνατότητα/απόλαυση να περπατήσουν δίπλα στο ποτάμι, να καθίσουν και να αγναντέψουν τη θάλασσα (έτσι όπως είναι, σαν θάλασσα φαίνεται, για μένα δεν είναι καν ποτάμι, είναι... απευθείας ο Ατλαντικός).

 

[10900km]

Ήσυχα, ξέγνοιαστα, χαλαρά, όμορφα... Εφτά και μισή το απόγευμα, με 30 βαθμούς Κελσίου, καθαρό ουρανό, και τον ήλιο να κοντεύει να ακουμπήσει τη θάλασσα... Θα μου πει κάποιος, “Χριστούγεννα χωρίς χιόνι και οικογένεια δεν είναι Χριστούγεννα”. Γενικώς, δεκτό. Ειδικώς (για μένα προσωπικά), κάθε άλλο. Κατά κανόνα, απεχθάνομαι το κρύο, το χιόνι δεν συνοδεύεται από ανοιξιάτικες/καλοκαιρινές θερμοκρασίες, οπότε... Όσο για το “οικογένεια”, προσωπικά, όσο πιο μακριά είμαι από τη μάνα μου και λοιπούς συγγενείς, τόσο καλύτερα (βασικά “λιγότερο ένοχος”) αισθάνομαι, οπότε... το “δίδυμο” χιόνι + οικογένεια δεν με κάνει να μου λείπει η Θεσσαλονίκη ανήμερα Χριστουγέννων.

Πριν από καιρό διάβασα σε ένα ελληνικό σάιτ ότι υπάρχουν αρκετοί Ουρουγουανοί που ενδιαφέρονται για την Ελλάδα, σε σημείο να παρακολουθούν μαθήματα Ελληνικών που αν θυμάμαι καλά (από το κείμενο που διάβασα) προσφέρονται δωρεάν ή έναντι συμβολικού τιμήματος από την ελληνική πρεσβεία εδώ (μπορεί να κάνω λάθος). Όταν το διάβασα, σκέφτηκα να “πουλήσω” την ελληνικότητά μου στους ντόπιους, σε σάιτ μέσω των οποίων μπορείς να συναντήσεις κόσμο, για να έχω παρέα με την οποία θα είχαμε κάτι κοινό από την πρώτη στιγμή, το ενδιαφέρον για την Ελλάδα. Στην πράξη, μένω όσο πιο μακριά μπορώ, από οτιδήποτε ελληνικό. Με τη μάνα μου έχουμε φθάσει στο σημείο να μιλάμε μέσω σκάιπ πέντε λεπτά κάθε δύο-τρεις εβδομάδες. Τις δε ειδήσεις από Ελλάδα, τις παρακολουθώ όσο λιγότερο μπορώ, επειδή έτσι προστατεύω την ηρεμία μου. Πλάκα-πλάκα, η πιο... κοντινή σχέση που έχω με την Ελλάδα πλέον, είναι τα κείμενα που γράφω στα Ελληνικά εδώ, στο Travelstories.

Σκεφτόμουν πόσο διαφορετικοί και πόσο ίδιοι είναι οι Ουρουγουανοί με τους Αργεντινούς, ή, για να είμαι πιο σαφής, οι Μοντεβιδεάνος με τους Πορτένιος (τους του Μπουένος Άιρες). Οι εδώ, είναι... χαμηλών τόνων. Οι εκεί, τείνουν να είναι... πομπώδεις, κατά περιπτώσεις. Οι εδώ, δεν φωνάζουν, δεν προκαλούν βαβούρα “επειδή έτσι”. Οι εκεί, στήνουν quilombo στα καλά καθούμενα, έτσι, για το γαμώτο. Οι εδώ, δεν βρίζουν – πολύ. Δέκα μέρες τώρα, το ότι μου κάνει τόση εντύπωση ότι κυκλοφορώ και δεν ακούω κόσμο να βρίζει, οφείλεται στο ότι στο Μπουένος Άιρες άκουγα κόσμο να βρίζει συνεχώς, όχι απαραίτητα επειδή μάλωναν μεταξύ τους, αλλά επειδή γενικά χρησιμοποιούν μπινελίκια στη γλώσσα τους, ακόμα και “χαριτωμένα”, όπως το “μπολούδο”, που είναι όσο βρισιά είναι και το δικό μας “έλα ρε μαλάκα, τι γίνεται;” Στο Μοντεβιδέο, δεν ακούς αισχρά ή “χαριτωμένα” μπινελίκια, επειδή ο κόσμος γενικά εκδηλώνεται δημόσια πολύ λιγότερο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία όμορφη κοπέλα σε ουρά σούπερ μάρκετ, το 2011, στο Μπουένος Άιρες, κοντά στο σπίτι που έμεινα δύο μήνες τότε, να μιλάει δίπλα σε φίλο της για τις τιμές γενικά στα σούπερ μάρκετ, όχι μόνο στο συγκεκριμένο, και να του λέει, χωρίς να κατεβάσει τον τόνο της φωνής της, χωρίς να κάνει καμία απολύτως προσπάθεια να περιορίσει το σχόλιό της σε εκείνη και τον συνομιλητή της, με άλλα λόγια, χωρίς ίχνος διακριτικότητας, ότι κάθε φορά που πήγαινε σε σούπερ μάρκετ και έβλεπε τις τιμές, αισθανόταν ότι τη βίαζαν από τον πρωκτό, και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να αντιδράσει. Αυτή η αθυροστομία, για μένα, είναι re porteña (και κατ’ επέκταση αργεντίνικη, αλλά σε μικρότερο βαθμό εκτός Μπουένος Άιρες).

Στον αντίποδα, δέκα μέρες τώρα στο Μοντεβιδέο, κανείς δεν με έχει αποκαλέσει “querido”, ή “mi amor”. Στην Μπόκα, κρατούσα μία πόρτα ανοικτή για να περάσει μία ηλικιωμένη κυρία, και θα μου έλεγε “gracias, querido”. Πήγαινα σε μαγαζιά να αγοράσω τα καθημερινά μου, και μια στο τόσο η απάντηση σε ερώτησή μου “πόσο κοστίζει αυτό”, θα ήταν “(ποσό), mi amor” (κάτι που κάθε φορά με έκανε να σκεφτώ την Κέρκυρα, από την οποία μία από τις αναμνήσεις μου είναι να με αποκαλούν οι καταστηματάρχες “ψυχή μου, καρδιά μου”, κι άλλα παρεμφερή).

Επίσης, δέκα μέρες τώρα, κανείς δεν με έχει φιλήσει στο Μοντεβιδέο. Μιλάμε για ΤΗ μάστιγα στο Μπουένος Άιρες. Αυτό με τα φιλιά στην Αργεντινή θα μπορούσε να είναι αντικείμενο όχι ξεχωριστού ποστ εδώ, αλλά ολόκληρου βιβλίου. Συναντάς κάποιον για πρώτη φορά, φιλί. Συναντάς κάποιον για δεύτερη φορά, με την πρώτη συνάντηση να ήταν δύο τυπικές κουβέντες, φιλί. Συναντάς κάποιον που είδες ΜΙΑ φορά πριν από καιρό, άρα με το ζόρι είστε “γνωστοί”, φιλί. Στην πολυκατοικία “μου” στο Μοντεβιδέο, όλο κι έχω κουβεντιάσει στην είσοδο με κόσμο, για δύο λεπτά, μπαίνοντας ή βγαίνοντας, αλλά κανείς τους δεν έχει κάνει κίνηση για φιλί στο μάγουλο (φιουυυυυ).

Δεν θα ξεχάσω, στο Μπουένος Άιρες, μέχρι και διαιτητές είδα να φιλιούνται (για “καλή τύχη”), πριν αρχίσει δεύτερο ημίχρονο αγώνα!!! Σε δε τρένο για το... εξωτικό Φλορένσιο Βαρέλα (ο... Βαθύλακκος του Μπουένος Άιρες, ένα μέρος πολύ μακριά από την πόλη, στο οποία τουρίστας εμφανίζεται μόνο αν έχει χαθεί – ακολουθώντας λάθος οδηγίες στο GPS, οδηγώντας – ή αν έχει... απαχθεί. Εγώ πήγα για να προ-αγοράσω εισιτήριο για μεγάλο διεθνή αγώνα τής τοπικής Ντεφένσα ι Χουστίσια), δεν θα ξεχάσω μία τύπισσα κι έναν τύπο, και οι δύο στα 35-40, που έπιασαν κουβέντα στο όρθιο για δέκα λεπτά, μιλώντας περί ανέμων και υδάτων, κυρίως για τα παιδιά τους, και με το που φθάσαμε σε σταθμό που κατέβαινε ο τύπος, ΦΙΛΙ! Για εμένα τον κρυόκωλο, μία χειραψία είναι υπεραρκετή, για να μην πω ένα “γεια σου” νεύμα.

Γενικά λοιπόν, οι Μοντεβιδεάνος είναι πιο... cerraditos, είναι πιο “κλειστοί”, λιγότερο εκδηλωτικοί από τους Πορτένιος, κάτι που όπως έλεγε κάποτε η Ράντου (πού το θυμήθηκα...), “είναι ΚΑΙ καλό ΚΑΙ κακό”, ανάλογα με τη διάθεσή σου.

Γενικά, είμαι πολύ, πολύ-πολύ, ικανοποιημένος, από την επιλογή μου να έρθω στο Μοντεβιδέο. Το όλο... πακέτο, το δωμάτιό μου, το σπίτι, η θέα μου (πρέπει να ανεβάσω δύο-τρεις φωτογραφίες μία από αυτές τις ημέρες...), η ησυχία μου, η γειτονιά, οι μικρές αποστάσεις, το ποτάμι, η έλλειψη αρνητικών εκπλήξεων κάθε δεύτερη μέρα (κάτι που δυστυχώς στο Μπουένος Άιρες ήταν κανόνας), όλα αυτά μαζί, με κάνουν να αισθάνομαι πολύ-πολύ καλά που είμαι εδώ. Το μόνο που μου λείπει αυτές τις ημέρες, και θα συνεχίσει να μου λείπει μέχρι τέλη Ιανουαρίου, είναι το ποδόσφαιρο (η σεζόν είναι “νεκρή” αυτές τις εβδομάδες), όμως το βλέπω σαν... αποτοξίνωση, σαν ευκαιρία να μου λείψει η μπάλα, για να την χαρώ ακόμα περισσότερο τις εφτά τελευταίες εβδομάδες μου στο Μοντεβιδέο.

Έστω και με μικρή καθυστέρηση, καλά Χριστούγεννα σε όσους εξ υμών τα γιορτάζετε και σας λένε κάτι σαν ημέρα/γιορτή.

 

[10900km]

Όταν οι Αργεντινοί, ειδικά οι Πορτένιος, κάνουν... καζούρα στους Ουρουγουανούς, όταν θέλουν να τους... πικάρουν, λένε είτε ότι στο Μοντεβιδέο δεν συμβαίνει ποτέ τίποτα, ότι είναι πολύυυυυ ήσυχο (με την έννοια τού “βαρετού”), είτε ότι η Ουρουγουάη δεν είναι ξεχωριστή χώρα, αλλά... “μία ακόμα” περιφέρεια της Αργεντινής. Πόσο δίκιο ή άδικο έχουν;

Στο Μοντεβιδέο έφθασα Κυριακή απόγευμα, πριν από δύο βδομάδες. Την επομένη το πρωί, βγήκα για να πάω σε τράπεζα, σε ΑΤΜ. Πήγα στην πλησιέστερη στο σπίτι, εκεί που μου συνέστησε ο ιδιοκτήτης. Ήταν... έντεκα και κάτι. Κλειστή(!). Ούτε καν το ΑΤΜ μπορούσα να πλησιάσω. Ένα ζευγάρι καθόταν σε ένα πεζούλι εκεί δίπλα, ρώτησα πώς κι ήταν κλειστή η τράπεζα, και μου είπαν ότι θα άνοιγε στη μία(!). Σκέφτηκα ότι... είχα πέσει στην περίπτωση, ότι για κάποιον λόγο το συγκεκριμένο υποκατάστημα της BROU (Banco de la República Oriental del Uruguay) ήταν κλειστό το πρωινό τής συγκεκριμένης ημέρας.

Στα δύο τετράγωνα, βρήκα υποκατάστημα της BBVA. Εκεί κατάλαβα ότι στο Μοντεβιδέο οι τράπεζες λειτουργούν από τη μία μέχρι τις πέντε το απόγευμα, Δευτέρα με Παρασκευή. Τα πρωινά, ναι μεν λειτουργούν, αλλά όχι για το κοινό. Μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου στα περισσότερα ΑΤΜ, όμως αν χρειάζεται να κάνεις κάτι στο ταμείο, να μιλήσεις με υπάλληλο, πρέπει να πας από τη μία μέχρι τις πέντε, τέσσερις ώρες την ημέρα...

Πέρασαν ημέρες, έφθασε το πρώτο Σάββατό μου εδώ, βρήκα online ένα μαγαζί που με ενδιέφερε να πάω να τσεκάρω, όμως όταν είδα στο σάιτ τους τις ώρες λειτουργίας, ξαφνιάστηκα. Δέκα με μία(!). Τρεις ώρες. Αυτό είναι όλο (τα Σάββατα). Ψάχνοντας άλλα καταστήματα που με ενδιέφεραν, για να ικανοποιήσω την... ανάγκη μου να αγοράσω ποδοσφαιρικές φανέλες, συνειδητοποίησα ότι εκείνο το πρώτο μαγαζί δεν ήταν η εξαίρεση στον κανόνα, αλλά ο κανόνας.

Γενικά, κυκλοφορώντας στο Μοντεβιδέο δύο βδομάδες τώρα, μετά από τρεις μήνες στο... πολύβουο Μπουένος Άιρες, μου έχει δημιουργηθεί η αίσθηση ότι πρόκειται για μία πόλη που... υπολειτουργεί. Ναι, και ΑΤΜ βρήκα για να βγάλω χρήματα, και σε όλα τα μαγαζιά που ήθελα να πάω πήγα, και με τις περιορισμένες ώρες λειτουργίες των σούπερ μάρκετ σχεδόν έχω εξοικειωθεί, δεν είναι ότι... δεν κάνεις ό,τι χρειάζεσαι να κάνεις, όμως τα χρονικά... παράθυρα μέσα στα οποία μπορείς να κινηθείς, μου φαίνονται περιορισμένα. Όχι ότι είναι απαραίτητα “κακό”, κάποιος θα μπορούσε να το πει μέχρι και “πρακτικό”, όμως... μου κάνει εντύπωση, σαν μία κατάσταση στην οποία δεν είμαι συνηθισμένος.

Αυτό, σε συνδυασμό με κάτι που έγραψα πριν από λίγες ημέρες, ότι στο Μοντεβιδέο δεν βλέπεις κόσμο να εκδηλώνεται έντονα δημόσια, δεν υπάρχει η... quilombera ατμόσφαιρα του Μπουένος Άιρες, με κάνουν να... δω, λίγο-πολύ, γιατί οι Πορτένιος πιστεύουν ότι το Μοντεβιδέο είναι σε κατάσταση... αέναης υπνηλίας.

Όσο για το πόσο “ξεχωριστή χώρα” είναι η Ουρουγουάη, δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να τους πικάρω, να τους... μειώσω, όμως... σαν άσχετος, σαν περαστικός, σαν απλός παρατηρητής που δεν γνωρίζει – σε βάθος – την ιστορία τής χώρας, ειλικρινά... αναρωτιέμαι τι το τόσο διαφορετικό έχει που την καθιστά “ξεχωριστή χώρα”.

Τα Ισπανικά της; Σαν να ακούς Πορτένιος ή Ροσαρίνος. Τα φυσικά χαρακτηριστικά τους; Ναι μεν εδώ βλέπεις απογόνους σκλάβων, μαύρους, Ουρουγουανούς-Ουρουγουανούς (πλέον), όμως είναι λίγοι, και κατά κανόνα σε μία βόλτα στους δρόμους τού Μοντεβιδέο βλέπεις τα ίδια χαρακτηριστικά με εκείνα που βλέπεις στο Μπουένος Άιρες. Και οι μεν και οι δε πίνουν μάτε, και θεωρούν το τάνγκο “δικό τους”, συμπεριλαμβανομένου του Κάρλος Γκαρδέλ. Μέχρι και οι σημαίες τους μοιάζουν πάρα-πάρα πολύ. Εθνικοί ήρωες; Αμέτρητοι δρόμοι έχουν τα ίδια ονόματα (όλα “απελευθερωτών”), και οι πλατείες/πάρκα έχουν τα αγάλματα των ίδιων ιστορικών χαρακτήρων. Α! Και οι μεν και οι δε, ορκισμένοι λάτρεις των ασάδος, για να μην αναφερθώ καν στο ποδόσφαιρο. Τελικά, πραγματικά, τι το τόσο μα τόσο “ξεχωριστό” έχει η Ουρουγουάη από την Αργεντινή;

Επαναλαμβάνω, στα δικά μου μάτια, στα μάτια ενός μη γνώστη λεπτομερειών τής ουρουγουανικής ιστορίας, το ότι είναι ξεχωριστή χώρα και όχι περιφέρεια της Αργεντινής, μοιάζει τόσο... πώς να το χαρακτηρίσω... Φανταστείτε τον νομό Κιλκίς για παράδειγμα, να μην αποτελεί κομμάτι τής Ελλάδας, αλλά ξεχωριστή χώρα. Όσες διαφορές βλέπω μεταξύ των Ελλήνων τού νομού Κιλκίς και των υπολοίπων εξ ημών, τόσες διαφορές (πάνω – κάτω) βλέπω και μεταξύ των Αργεντινών και των Ουρουγουανών, κι ειδικά μεταξύ των του Μπουένος Άιρες και του Μοντεβιδέο. Δεν αναφέρομαι στο ότι οι μεν είναι πιο “φασαριατζήδες” και οι δε πιο χαμηλών τόνων, αναφέρομαι στο τι προσδιορίζει την εθνική ταυτότητα κάποιου.

Ίσως πάλι να χρειάζεται να αφήσω στην άκρη τα ποδοσφαιρικά βιβλία που διαβάζω αυτό το διάστημα, και να ασχοληθώ περισσότερο με την ιστορία τής Ουρουγουάης...

Δυο μέρες απομένουν για να τελειώσει το 2018, η χρονιά στην οποία... έσπασα το ρεκόρ μου παραμονής εκτός Ελλάδας. Από το 2009 και μετά, υπήρχαν χρονιές που είχα περάσει μέχρι και δέκα μήνες εκτός, όμως φέτος... σχεδόν το τερμάτισα. Μέσα Ιανουαρίου έφυγα από Θεσσαλονίκη.

Τελευταίες ημέρες χρονιάς, ευκαιρία, σχεδόν... αναπόφευκτη, για μίνι αναδρομή. Δέκα μέρες στο Ρίο τον Ιανουάριο, με αμφιβολίες για αυτό που είχα σχεδιάσει να κάνω, να περάσω μήνες στην Ασουνσιόν. Μετά, πέντε μήνες στην πρωτεύουσα της Παραγουάης, διάστημα με πολλά περισσότερα αρνητικά παρά θετικά, τεράστιο μάθημα, από το οποίο για την ώρα φαίνεται να μαθαίνω. Τρεις μήνες στο Ρίο, οι καλύτεροι, με διαφορά, αυτήν τη χρονιά. Τρεις μήνες στο Μπουένος Άιρες, με θετικό πρόσημο, δίχως αμφιβολία, αλλά με αρκετούς... αστερίσκους. Τέλος, δύο βδομάδες στο Μοντεβιδέο, με ομοίως θετικό πρόσημο, και πολύ λιγότερους “ναι μεν, αλλά...” αστερίσκους. Κι όλα αυτά, καλύπτοντας τα έξοδά μου κι αφήνοντας στην άκρη (περίπου στο 50-50 είναι, τα μισά από τα χρήματα που βγάζω πηγαίνουν για να καλύπτουν τα πάντα, από διαμονή μέχρι... εισιτήρια αγώνων, και τα άλλα μισά τα αφήνω στην άκρη, επειδή δεν πρόκειται ποτέ να πάρω σύνταξη στην Ελλάδα), κάνοντας κάτι που αγαπάω, γράφοντας για ποδόσφαιρο.

Υπάρχουν ημέρες που για τον έναν ή τον άλλο λόγο... στραβώνω, μουρτζουφλιάζω, βλέπω το ποτήρι μισοάδειο, όμως κατά βάθος, παρά τα υπαρκτά και αδιαμφισβήτητα αρνητικά τού τρόπου ζωής που έχω επιλέξει, με θεωρώ τυχερό, μέχρι – σχεδόν – “προνομιούχο” που ζω όπως ζω, μετακινούμενος από μία πόλη/χώρα σε άλλη κάθε μερικούς μήνες. Χωρίς οικογένεια, χωρίς σύζυγο, χωρίς παιδιά, χωρίς... σταθερό σπίτι, χωρίς κολλητούς, χωρίς όλα εκείνα που καταλαβαίνω γιατί για πολλούς είναι... το παν, αλλά σίγουρα με θετικά, κυρίως την ελευθερία να κάνω προσωρινό “σπίτι μου” σχεδόν όποια πόλη θέλω, λίγο-πολύ για όσο θέλω.

Για να καταλήξω, ελπίζω όσοι με διαβάζετε να είστε ικανοποιημένοι με τη ζωή σας (αν όχι ενθουσιασμένοι), κι επίσης να είστε αισιόδοξοι ότι το 2019 θα είναι – ακόμα – καλύτερο από το 2018.

Χαιρετισμούς από το Μοντεβιδέο, κι ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους για την “παρέα” από τον Φεβρουάριο (που άρχισα την ιστορία από την Ασουνσιόν), μέχρι και τώρα.

 

[NightcoreKing]

Ίσως σε ζηλεύω πολλές φορές, ίσως θα ήθελα και έχω φανταστεί κ εγώ αυτή την ελευθερία του ταξιδιού, της διαμονής, της ευχαρίστησης να κάνεις αυτό που θέλεις κ γουστάρεις, να μην έχεις κανέναν στο κεφάλι σου,αυτό το '' δουλεύω και ζω'' σε αντίθεση με πολλούς που βλέπω και μπροστά μου, ίσως και στον εαυτό μου που... Μπορεί να καταλήξουμε να ζούμε για να δουλεύουμε! Θα μ πεις πως θα γίνει αλλιώς.. Εγώ τρέμω για το μέλλον μου, που δε ξέρω τι με τραβάει τόσο, ότι δεν είμαι '' καλός μαθητης'' για να μάθω γλώσσες και να βγω έξω, αυτό θέλω να βρω μια αξιοπρεπείς εργασία (σχετικά με παιδιά κυρίως, άλλη κουβεντα) , να Ζήσω!! Τρελαίνομαι ίσως υπερβολικά με όσα ζεις-ζείτε(με την καλή έννοια) πολλοί εδώ μέσα, εννοείτε με τις δυσκολίες σας, τις θυσίες που έχετε κανει και σας γουστάρω, γουστάρω τις εμπειρίες, την ελευθερία και την ανεξαρτησία που εχετε κάποιοι!

Σχετικά με οικογένεια κολλητούς κτλ έχω φτάσει σε σημείο πάρα το ποσό κοινωνικός είμαι να μην ήθελα παρέα στη σχολή γιατί.. Είχα τους κολλητούς μου σε άλλες πόλεις κ μιλούσαμε από Skype... Λάθος όμως, αποξενωνεσαι και.. Ξανά από την αρχή μετά!Νομίζω είναι στον καθένα κ όπως είπες αρνητικά θετικά... Πιστεύω πως έχεις βρει αυτό που ψάχνεις, κανείς αυτό που γουστάρεις και περνάς καλά, όλα αυτά σε κάνουν να έχεις αγγίξει κάπως..το δρόμο της ευτυχίας που λέμε για σένα και να βάζεις κ άλλους στόχους!

Συγγνώμη για το off topic κυρίως στον γαματο @10900km και σε όλους, ίσως φταίει ο στρατός, ίσως ο πρόσφατος χωρισμός, ίσως τα τρελά μου ψυχολογικά ώρες ώρες αν ενοχλεί να σβηστεί

Τρελε μου, καλή χρονιά να σε βρει εκεί στα ξένα, συνέχισε να μας λες... Ότι σου κατέβει στο κεφάλι, να ζεις και να ευχαριστιεσαι τη ζωή!

 

[10900km]

Φίλε, αν σε κάνει να αισθανθείς λίγο καλύτερα , σ’ ενημερώνω ότι πριν πάω φαντάρος, ταξίδια στο εξωτερικό είχα κάνει όλα κι όλα δύο, εφταήμερη με το Λύκειο στην Ιταλία (με το μισό πρόσωπο παραμορφωμένο, επειδή παραμονή τής αναχώρησής μας τραυματίστηκα πρώτη και μοναδική φορά παίζοντας μπάλα σε αγώνα της – ερασιτεχνικής – ομάδας μου στην Τούμπα), κι ένα run and gun στο Βελιγράδι, με τον κυνηγετικό όμιλο Θεσσαλονίκης, όταν μετέφεραν βοήθεια στους Σέρβους (φθάσαμε αργά το βράδυ, κοιμηθήκαμε οι περισσότεροι στο λεωφορείο, το πρωί πήγαμε σε ένα γηροκομείο κι έναν παιδικό σταθμό, και μετά καρφί πίσω στη Θεσσαλονίκη. Αυτό ήταν). Δύο ταξίδια, ούτε δέκα μέρες.

Με το που τελείωσα από φαντάρος, με είχε πάρει τόσο από κάτω γενικά, τα έβλεπα όλα τόσο μαύρα, που οι γονείς μου κάλεσαν σπίτι έναν καλό οικογενειακό φίλο, ψυχολόγο, για να “μιλήσουμε”, και να μου δείξει ότι είχα λόγους να είμαι πιο αισιόδοξος για το μέλλον.

Σχέση; “Φτωχή”. Ήμουν με μία – καλή – κοπέλα απλά και μόνο για να ήμουν με κάποια, επειδή έτσι αισθανόμουν ότι “έπρεπε” (μια χαρά ήταν η κοπέλα, απλά δεν... ήμασταν ο ένας για τον άλλο).

Δουλειά και εισόδημα; Έπρεπε να φθάσω τα 25 για να αρχίσω να βγάζω περισσότερα από χαρτζιλίκι. Στην ηλικία σου (είδα ότι είσαι 23), είχα απογοητευτεί τόσο από τη γελοία κατάσταση στις αθλητικές εφημερίδες τής Θεσσαλονίκης τότε, που τα είχα παρατήσει – προσωρινά – κι είχα δοκιμάσει μέχρι... πλανόδιος πωλητής παιδικών βιβλίων .

Για να καταλήξω, όσο μαύρα κι αν σου φαίνονται τα πράγματα σήμερα για τους λόγους που ανέφερες, σου παρουσιάζω εμένα σαν ζωντανό παράδειγμα ανθρώπου που 20 χρόνια αργότερα από τη φάση στην οποία είσαι εσύ σήμερα, είναι μια χαρά, χωρίς να έχει κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα. Οι πελάτες μου ξέρουν ότι τα Αγγλικά δεν είναι η μητρική μου γλώσσα, φαίνεται από τα κείμενά μου, όμως εκτιμούν άλλα πράγματα, το ότι είμαι αξιόπιστος (κάνω αυτά που μου ζητάνε, χωρίς ποτέ να παραδίδω κείμενα με καθυστέρηση), και παθιασμένος με αυτό με το οποίο ασχολούμαι (ποδόσφαιρο. Με κάποιον τρόπο, το πάθος σού βγαίνει στο γραπτό, ακόμα κι αν γράφεις σε μη μητρική σου γλώσσα).

Θα τη βρεις την άκρη. Κι αν καταλήξεις να ασχοληθείς με κάτι που σε παθιάζει, ακόμα καλύτερα.

 

[NightcoreKing]

Να σαι καλά φίλε μου, ξες απλά κάποιες φάσεις με πιάνει πολύ η ανησυχία και με διαλύει.. ξαναζηταω συγγνώμη που είπα άσχετα στο θέμα σου και ευχαριστώ πολύ για τις συμβουλες/απόψεις κτλ.. Συνεχισε να μας ταξιδεύεις

 

[El_Libertador]

Καλη χρονιά ρε Δημητρή με υγεια και εργασία πανω απο ολα..περιμενουμε νεα κειμενα απο το μικρο Μπάιρες της Ουρουγουάης
Αλήθεια ποσο θα κάτσεις εκει? Γραψε για το πλανο σου για το 2019...ευχομαι να σαι γερος και δυνατος ρε συναρρωστε δασκαλε να μας ταξιδευεις για πολυ καιρο ακομα στην αγαπημενη Αμερικα λατινα και συντομα ξανα στην περονιστικη Αργεντινα!!!!!

 

[10900km]

Ψάχνοντας στο ίντερνετ για μαγαζιά με αθλητικά είδη, βρήκα διάφορα, και μεταξύ εκείνων, ένα “Starbade”, εταιρεία στο σάιτ τής οποίας είδα φανέλες – μικρών – ομάδων, δικής τους παραγωγής. Η διεύθυνση που είδα στην ιστοσελίδα τους είναι δύο χιλιόμετρα περπάτημα από το σπίτι που μένω, ο πρώτος προορισμός μου στη σημερινή βόλτα.

Αποδείχθηκε όχι κατάστημα λιανικής πώλησης, αλλά... κεντρικά “γραφεία”, ας τα αποκαλέσω έτσι. Εξήγησα τι με ενδιαφέρει (φανέλες συλλόγων), μου είπαν τι ακριβώς παίζει με τις δικές τους, πού μπορώ να τις βρω, το ένα από τα δύο παιδιά πέταξε ένα “Φαμπιάν Εστογιανόφ! Πάμπλο Γκαρσία!”, όταν άκουσε ότι είμαι από την Ελλάδα, περισσότερο όμως μίλησα με το άλλο παιδί, τον Φεδερίκο, ο οποίος είχε διάθεση για κουβέντα.

Από τις... αδιανόητα υψηλές τιμές των φανελών των περισσότερων ομάδων τής Ουρουγουάης, πήγαμε στο ποδόσφαιρο γενικά, και μετά στις τιμές γενικά, στο κόστος ζωής εδώ. Συμφωνήσαμε ότι οι τιμές είναι από υψηλές μέχρι... τρελές, και μία από τις εξηγήσεις που εκείνος έχει, ειδικά για ό,τι έχει να κάνει με τα ενοίκια, είναι ότι οι τιμές βρίσκονται εκεί που βρίσκονται – στα ύψη – επειδή έχουν εγκατασταθεί πάμπολλοι μετανάστες στο Μοντεβιδέο τα τελευταία χρόνια, κυρίως από τη Βενεζουέλα και την Κούβα.

Χαμογέλασα, και του είπα ότι στο διαμέρισμα που μένω, είμαστε πέντε, και μεταξύ ημών, ένας Κουβανός και δύο Βενεσολάνοι.

Πριν αρχίσω να γράφω αυτό το κείμενο, πέρασα λίγο χρόνο στο ίντερνετ ψάχνοντας στοιχεία, συγκεκριμένα νούμερα, κυρίως εκείνα που έχουν να κάνουν με τον βασικό μισθό και τα ενοίκια. Σε τέσσερα-πέντε κείμενα που διάβασα, είδα ότι το ύψος των ενοικίων είναι άρρηκτα δεμένο με τη μεγάλη ζήτηση, ακριβώς λόγω της έλευσης/εγκατάστασης μεταναστών τα τελευταία χρόνια στο Μοντεβιδέο.

Για να πάρετε μία ιδέα πόσο... χαώδης είναι η διαφορά μεταξύ Μπουένος Άιρες και Μοντεβιδέο, ρίξτε, αν έχετε την περιέργεια και την υπομονή, μία ματιά στο airbnb. Ενδεικτικά, 1η Φεβρουαρίου με 1η Μαρτίου, 28 βράδια (για να “πιάσετε” εκείνους που κάνουν έκπτωση για διαμονή από τέσσερις εβδομάδες και πάνω), ένα άτομο, ιδιωτικό δωμάτιο, όχι κρεβάτι σε κοιτώνα, με ίντερνετ, μέχρι 250 ευρώ. Δείτε πόσες επιλογές (κάποιες εκ των οποίων εξαιρετικές) υπάρχουν στο Μπουένος Άιρες (γύρω στις 100), και πόσες στο Μοντεβιδέο (μιάμιση! Εννοώ... εντός Μοντεβιδέο, όχι στο... τέλος τού κόσμου).

Προφανώς, το Μπουένος Άιρες είναι τεράστιο, και το Μοντεβιδέο... μία τρύπα (σε σύγκριση με το Μπουένος Άιρες), όμως... “όχι κι έτσι...” Το Μοντεβιδέο δεν είναι 50 φορές μικρότερο από το Μπουένος Άιρες. Εντάξει, μικρό-μικρό, αλλά δεν είναι και... Σιάτιστα.

Για να καταλήξω – επιτέλους – σε αυτό που θέλω να γράψω από την αρχή αυτού τού κειμένου, το Μοντεβιδέο είναι το αντίθετο του value for money. Για να μην παρεξηγηθώ, πριν από μέρες έγραψα πόσο ικανοποιημένος είμαι από την επιλογή μου να έρθω εδώ και να μείνω τρεις μήνες, αυτό δεν αλλάζει, ούτε το βλέπω να αλλάζει στην πορεία, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι... κλείνω τα μάτια στα αρνητικά του, κι ένα από τα βασικά-βασικότατα αρνητικά του είναι το κόστος ζωής εδώ.

Ειδικά σε σύγκριση με το Μπουένος Άιρες, δυόμισι βδομάδες τώρα, δεν έχω βρει ΟΥΤΕ ΕΝΑ προϊόν, ΟΥΤΕ ΜΙΑ υπηρεσία, που να είναι φθηνότερο/φθηνότερη. “Είναι επειδή κατρακύλησε το αργεντίνικο πέσο τούς τελευταίους μήνες”, θα μπορούσε να πει κανείς. Εν μέρει, δεκτό. Έλα μου όμως που ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟ ΙΔΙΟ μπορώ να γράψω για το Μοντεβιδέο, συγκρίνοντάς το όχι με το Μπουένος Άιρες, αλλά με το ΡΙΟ!

Το κόστος τής διαμονής; Σχεδόν μέρα με τη νύχτα. Βασικά προϊόντα σε σούπερ μάρκετ; Όλα ακριβότερα εδώ. Ρεστοράν και μπαρ; Αντί απάντησης, παραθέτω ένα ηχηρό “ΧΑΧΑΧΑ”. Μετακινήσεις; Μπορεί προσωπικά ακόμα να μην έχω πάρει λεωφορείο, όμως από προχθές το εισιτήριο κοστίζει 38 πέσος (πάνω από ευρώ), ή 31, αν χρησιμοποιείς μία κάρτα. Στο Μπουένος Άιρες, με το ένα τρίτο αυτών των χρημάτων, καλύπτεις μεγάλες αποστάσεις με μετρό. Με ακόμα λιγότερα δε, παίρνεις τρένο που σε πηγαίνει... σε άλλη πόλη. Εδώ, δίνεις περισσότερα για να καλύψεις ασύγκριτα μικρότερες αποστάσεις. Αυτό εννοώ με το “το Μοντεβιδέο είναι το αντίθετο του value for money”.

Όσο για τους μισθούς, ο βασικός ήταν 360 ευρώ μέχρι προχθές, και με την είσοδο του 2019 ανέβηκε στα 400 (και κάτι). Ω ναι... Στην “Ελβετία τής Νότιας Αμερικής” (μπορεί να το έχετε ακούσει/διαβάσει αυτό το κλισέ για την Ουρουγουάη), ο βασικός μισθός μόλις ξεπέρασε, επιτέλους, τα 400 ευρώ, με το μέσο ενοίκιο ενός μικρού διαμερίσματος (ένα υπνοδωμάτιο) στο Μοντεβιδέο να είναι – με βάση επίσημα στοιχεία – ακριβώς τόσο! Μόνο το ενοίκιο ενός μικρού διαμερίσματος!

Φανταστείτε οικογένειες ολόκληρες να ζουν στο ίδιο διαμέρισμα, ακόμα και με τα “παιδιά” στα 30 τους. Φανταστείτε κόσμο και κοσμάκη να μαζεύεται στις λαϊκές αγορές, ξέροντας ότι εκεί θα βρει σχεδόν τα πάντα φθηνότερα απ’ ότι στα σούπερ μάρκετ. Φανταστείτε κόσμο να μαζεύεται σε σπίτια το βράδυ, να πίνουν εκεί, αλκοόλ που έχουν αγοράσει όσο πιο φθηνά μπορούν από μικρομάγαζα της γειτονιάς, κι όταν βγαίνουν να πίνουν σε μπαρ μόνο ένα ή δύο ποτά, υπό τη... ζάλη ακόμα όσων έχουνν πιει – φθηνά – νωρίτερα στο σπίτι. Φανταστείτε κόσμο να μοιράζεται έξοδα βενζίνης, γεμίζοντας το ίδιο αυτοκίνητο τέσσερα άτομα, για να πάνε κάπου γύρω από το Μοντεβιδέο, για Σαββατοκύριακο για παράδειγμα. Έτσι “τη βγάζουν” πάμπολλοι Ουρουγουανοί, πάμπολλοι... “Ελβετοί τής Νότιας Αμερικής” (το γράφω με πικρία, βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση τους. Δεν το γράφω με ειρωνική διάθεση).

Πηγαίνοντας σχεδόν εννιάμισι χρόνια πίσω, Σεπτέμβριο του 2009, την πρώτη (και μοναδική, μέχρι πρόσφατα) φορά που πέρασα λίγο χρόνο εδώ, αναφέρω/ομολογώ ότι το κόστος διαμονής και φαγητού ήταν που με “έδιωξε” από το Μοντεβιδέο μετά από μόλις τέσσερα βράδια εδώ. Εκείνες τις τέσσερις ημέρες, είδα δύο ποδοσφαιρικούς αγώνες, έκανα το κέφι μου, κι όταν είδα ότι στο Μπουένος Άιρες ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΟ χόστελ από εκείνο στο οποίο έμενα εδώ, θα μου κόστιζε ΤΑ ΜΙΣΑ ΛΕΦΤΑ, έφυγα. Τόσο απλά. Για να είμαι ακριβής, οκτώ μήνες το 2009, σε Γουατεμάλα, Μεξικό, Κούβα, Βραζιλία, Ουρουγουάη, Αργεντινή και Παραγουάη, για διαμονή, μόνο τα πρώτα βράδια μου στην Αβάνα έδωσα περισσότερα απ’ όσα έδωσα εδώ, ΟΜΩΣ, στην Αβάνα είχα δικό μου δωμάτιο, όχι κρεβάτι σε κοιτώνα. Κι ήταν δωμάτιο σε επίσημη casa particular, που είχα βρει μέσω ίντερνετ (μετά από τρία-τέσσερα βράδια “μετακόμισα” στο σπίτι συμπαθέστατης κυρίας στην Παλιά Πόλη, κι έδινα λιγότερα από δέκα ευρώ, λιγότερο δηλαδή απ’ όσο έβγαινε η διανυκτέρευση σε κοιτώνα στο φθηνότερο, τότε, χόστελ τού Μοντεβιδέο).

Απέφυγα από την αρχή τού κειμένου να χρησιμοποιήσω τη λέξη “υπερτιμημένη” για την Ουρουγουάη, επειδή στο δικό μου λεξιλόγιο η συγκεκριμένη λέξη έχει να κάνει περισσότερο με την αναλογία “προσδοκίες – πραγματικότητα”, και λιγότερο με κόστη, με νούμερα, με ποσά προϊόντων και υπηρεσιών. Αν τα βάλεις όλα κάτω, εκτίμησή μου είναι ότι ναι, σε σύγκριση με άλλες χώρες τής Νότιας Αμερικής, η Ουρουγουάη δεν είναι “value for money”, όμως παραμένει μία χώρα στην οποία... περνάς σχετικά άνετα, αν δεν σου είναι απαραίτητο να μένεις σε “καλό” ξενοδοχείο και να τρως/πίνεις κάθε δεύτερη μέρα σε “καλά” μαγαζιά. Εκείνη όμως που δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να χαρακτηρίσω εξωφρενικά υπερτιμημένη είναι η Πούντα ντελ Έστε, την οποία έχω βαρεθεί να βλέπω και να ακούω να χαρακτηρίζεται “κορυφαίος τουριστικός προορισμός τής Νότιας Αμερικής”. Τα δωμάτια εκεί, καλοκαίρι, κοστίζουν... μια μικρή περιουσία, λες και είσαι σε γαμάτο ξενοδοχείο σε “πρωτοκλασάτο” νησί στις Κυκλάδες παραμονές Δεκαπενταύγουστου. Με τρελαίνει το ότι λέγονται και γράφονται ύμνοι για ένα “τίποτα”...

Η βασική εξήγηση της καραφούσκας τού κερατά που λέγεται Πούντα ντελ Έστε, είναι ότι πρόκειται για το μέρος που όλες οι... lifestyle “μούρες” τής Αργεντινής “ξεκαλοκαιριάζουν”. VIPs, διασημότητες, λεφτάδες, αστέρες τής μουσικής και του ποδοσφαίρου, όλοι οι γκλαμουράτοι Αργεντίνοι (και φυσικά Ουρουγουανοί) περνάνε κάποια στιγμή από εκεί, μέσα στο καλοκαίρι, άσχετα αν πιο βόρεια, στη Βραζιλία, υπάρχουν παραλίες άπειρες φορές ανώτερες από εκείνη της Πούντα. Τι να “πω”... Ο καθένας ξοδεύει τα λεφτά του και τον χρόνο όπως και, ό,που θέλει... (μέσα στο 2018 πέρασα βλακωδώς πέντε μήνες στην απαράδεκτη Ασουνσιόν, και τρεις μήνες στο Μπουένος Άιρες ξόδεψα περισσότερα χρήματα σε φανέλες παρά στη διαμονή μου, οπότε... δεν με παίρνει να κάνω κήρυγμα σε κανέναν για τις επιλογές του, όσο βλακώδεις κι αν μου φαίνονται).

Οκτώ παρά κάτι (το βράδυ). Σταματάω την γκρίνια, για να ακούσω λίγη μουσική χαζεύοντας τον πορτοκαλοκίτρινο ουρανό. Κι αύριο μέρα είναι (για να γκρινιάξω περισσότερο).

 

[10900km]

Cuervo, το σχέδιο για το 2019 “λέει” επιστροφή στη Θεσσαλονίκη μέσα Μαρτίου, δύο μήνες εκεί (για να χαρώ το νταμπλ τού ΠΑΟΚ από κοντά ), λίγη Πολωνία τέλη Μαΐου/αρχές Ιουνίου για το Μουντιάλ Νέων, λίγη Γαλλία τον Ιούνιο για το γυναικείο Μουντιάλ, τρεις μήνες στο Βελιγράδι (Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο), πίσω στη Θεσσαλονίκη αρχές Οκτωβρίου, και μετά... βλέποντας και κάνοντας. Σου χρωστάω μέιλ!

 

[10900km]

Δεν είχα πρόθεση να θάψω το γενικώς συμπαθέστατο Μοντεβιδέο σε δεύτερο κατά σειρά κείμενο, αλλά μαγειρεύοντας (εντελώς καταχρηστικά χρησιμοποιώ το συγκεκριμένο ρήμα για ό,τι θανάσιμα βαρετό και ελάχιστα υγιεινό φτιάχνω στην κουζίνα για να βάλω στο στομάχι μου) νωρίτερα, σήμερα, τα είπαμε λίγο με τον Λουίς, έναν από τους δύο Βενεσολάνους τού σπιτιού, και παίρνω πάσα από την κουβέντα μας για να γράψω κάτι που έχω στο μυαλό μου από τις δύο πρώτες ημέρες μου εδώ.

Ο κεντρικός σταθμός των λεωφορείων τού Μοντεβιδέο είναι και εμπορικό κέντρο. Αυτό τον κάνει ένα από τα πιο... buzzing σημεία τής πόλης, ή, για να είμαι πιο ακριβής, ένα από τα ελάχιστα σημεία που προσωπικά έχω δει τρεις εβδομάδες τώρα στην πόλη, με ακατάπαυστη κίνηση που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι ναι, είσαι στην Πρωτεύουσα χώρας, κι όχι σε επαρχιακή κωμόπολη εν ώρα σιέστας (όχι ότι έχουν κάτι κακό οι επαρχιακές κωμοπόλεις - διευκρινίζω για να μην παρεξηγηθώ).

Το απόγευμα που έφθασα, πέρασα γύρω στο τέταρτο περιμένοντας τον Αλφρέδο (ο airbnb host μου) να έρθει να με πάρει με αμάξι, όπως είχαμε συμφωνήσει. Όσο ήμουν μέσα στο εμπορικό κέντρο, όλα μού φαινόντουσαν... τακτοποιημένα, καθαρά. Τη στιγμή που βγήκα, έπαθα ένα μίνι σοκ, νομίζοντας ότι με ένα βήμα είχα... τηλεμεταφερθεί σε σκουπιδότοπο.

Φανταστείτε πώς θα ήταν η γειτονιά σας πήχτρα στον κόσμο, με δέκα τεράστιους κάδους σκουπιδιών ανοικτούς, με σακούλες πεταμένες γύρω-γύρω από τους κάδους, και με δυνατό αέρα, να πηγαίνει μισοάδειες σακούλες και κάθε λογής σκουπίδια δεξιά-αριστερά, πάνω-κάτω. Εκείνο το απόγευμα, στο Μοντεβιδέο δεν είχε αέρα, όμως η εικόνα βγαίνοντας από το εμπορικό κέντρο ήταν τόσο... chocante, που λένε εδώ, τόσο “... ... ... (άφωνος, στόμα μισάνοιχτο)”, που έμεινα να χαζεύω.

Σύντομα συνειδητοποίησα ότι με την καθαριότητα το Μοντεβιδέο έχει... ζήτημα, τεράστιο. Δεν αναφέρομαι στην τελευταία βδομάδα, που έκαναν απεργία οι εργαζόμενοι στον τομέα καθαριότητας και η πόλη βούλιαξε στα σκουπίδια, αναφέρομαι σε μία “φυσιολογική” μέρα, περπατώντας σχεδόν οπουδήποτε, με εξαίρεση ελάχιστους δρόμους και πάρκα στην Παλιά Πόλη.

Η απαράδεκτη κατάσταση με τα σκουπίδια είναι εκείνο που ο Λουίς δεν μπορεί να χωνέψει, άσχετα αν έχει ήδη χρόνια εδώ, άσχετα αν τον επόμενο μήνα θα έρθουν η σύζυγος και η κόρη του από τη Βενεζουέλα για μόνιμη εγκατάσταση.

Εμένα πάλι, υπάρχει κάτι που με αφήνει ακόμα πιο “πωωωω...” από την απερίγραπτη κατάσταση με τα σκουπίδια, κάτι που από τη δεύτερη μέρα μου εδώ, ειδικά όμως την πρώτη αργία μετά την άφιξή μου, με έκανε να σκεφτώ τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ινδία(!). Τι κοινό μπορούν να έχουν οι πόλεις των ΗΠΑ που προσωπικά έχω επισκεφτεί, πόλεις στην Ινδία που γνωρίζω, και το Μοντεβιδέο; Είναι οι τρεις χώρες στις οποίες με σόκαρε το πλήθος των αστέγων...

Στην Ινδία, το 2006, πήρα αρκετά τρένα, και συνήθως έφθανα στον επόμενο προορισμό μου νωρίς το πρωί, κάποιες φορές πριν ακόμα ανατείλει ο ήλιος. Θυμάμαι τη... θάλασσα αστέγων, να κοιμούνται ο ένας παράλληλα στον άλλον, στα πεζοδρόμια. Προφανώς έβλεπα αστέγους και κατά τη διάρκειας κάθε μέρας, όμως ειδικά νωρίς το πρωί, η εικόνα ήταν... τηγανιά στο πρόσωπο, με άφηνε άναυδο, να αισθάνομαι μισο-ένοχος και μισο-θλιμμένος. Αλλά πάλι, Ινδία ήταν, η ακραία φτώχεια είναι μέρος τού κάδρου.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες, έναν χρόνο αργότερα, το σοκ ήταν μεγαλύτερο, επειδή σκεφτόμουν, “ΗΠΑ, μεγαλύτερη παγκόσμια δύναμη, αφεντικά τού πλανήτη”. Ουάου... Σινσινάτι (για κάποιον... κουφό λόγο, ήταν η πρώτη πόλη που είδα στις ΗΠΑ), Σαν Ντιέγκο, Λος Άντζελες, Σαν Φρανσίσκο, Σικάγο, άλλες πόλεις σε άλλα περάσματά μου από τη χώρα, ίδια θλιβερή εικόνα, με τρελά πολλούς αστέγους, κόσμο να ψαχουλεύει σκουπίδια, ακόμα και λευκοί.

Δεν έχω γυρίσει όλο τον κόσμο, ούτε πρόκειται να τον γυρίσω, όμως... τα έχω κάνει τα ταξίδια μου. Πιστέψτε με, η Ουρουγουάη είναι η τρίτη χώρα στην οποία το πλήθος των αστέγων με άφησε άναυδο, και συνεχίζει να με αφήνει άναυδο, ειδικά, επαναλαμβάνω, τις αργίες. Τις εργάσιμες ημέρες, βλέπεις άστεγο σχεδόν σε κάθε δεύτερο τετράγωνο, όμως... αν περπατάς για ώρες, κάποια στιγμή “χάνονται” μέσα στον υπόλοιπο κόσμο. Τις αργίες, ακόμα και στην κεντρική λεωφόρο, οι είσοδοι των τραπεζών για παράδειγμα, ή κρατικών κτηρίων, υπουργείων, you name it, μοιάζουν τόσο μα τόσο πολύ με τους δρόμους γύρω από τον σιδηροδρομικό σταθμό μιας ντουζίνας ινδικών πόλεων στις έξι το πρωί...

Ειλικρινά, την περίπτωση της Ουρουγουάης τη θεωρώ πολύ περισσότερο σοκαριστική από εκείνη των ΗΠΑ και της Ινδίας, για έναν βασικό λόγο: πρόκειται για χώρα μικρή, στην οποία, λογικά (τουλάχιστον με βάση τη δική μου λογική), πολιτικές για την καταπολέμηση ενός τόσο προφανούς προβλήματος θα έπρεπε να ήταν πιο εύκολα εφαρμόσιμες. Γαμώ τον μπελά μου, είναι μία από τις δύο πιο “φιλικές για μπίζνες” χώρες τής Νότιας Αμερικής (μαζί με τη Χιλή), είχαν τον Μουχίκα για πρόεδρο, καυχιόνται για το ότι εδώ βρίσκεις πολλά από τα θετικά τής Νότιας Αμερικής χωρίς τα περισσότερα από τα αρνητικά της, καυχιόνται για τη σχετική ευημερία τους, για το ένα, για το άλλο, και ανέχονται σε κάθε δεύτερο τετράγωνο να βλέπουν και κάποιον απλωμένο στο έδαφος, ανάμεσα στο... ντεκόρ τής πόλης, τα σκουπίδια;

Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που βλέπω (έναν συγκεκριμένο) άστεγο κάθε μέρα, δύο μέτρα από την έξοδο της πολυκατοικίας μας. Επίσης, είναι η πρώτη φορά που βλέπω τόσο φορτικούς και σταρχιδιστές αστέγους. Με το “φορτικούς”, εννοώ ότι επιμένουν και επιμένουν και επιμένουν να τους δώσεις χρήματα. Με το “σταρχιδιστές” εννοώ ότι σχεδόν παντού αλλού στον κόσμο, θυμάμαι αστέγους να είναι όσο πιο διακριτικοί μπορούσαν, να κοιμούνται – για παράδειγμα – στο πεζοδρόμιο μεν, αλλά δίπλα σε τοίχο, για να μην... είναι στη μέση. Στο Μοντεβιδέο είναι η πρώτη φορά που είδα τόσους αστέγους να κοιμούνται στη μέση του πεζοδρομίου, διαγώνια, αναγκάζοντας μέχρι και μητέρες με καροτσάκια να κατεβαίνουν στον δρόμο...

Ξανά, για να μην παρεξηγηθώ, δεν τα βάζω με τον κόσμο που δεν έχει στον ήλιο μοίρα, αλλά... η κατάσταση είναι γελοία σε αυτόν τον τομέα στο Μοντεβιδέο, και τρεις εβδομάδες τώρα δεν έχω δει ούτε μία σχετική είδηση στο ίντερνετ. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι ότι για τους Μοντεβιδεάνος η κατάσταση είναι... φυσιολογική, είναι αυτή που είναι, και... τέλος, δεν μένει κάτι να κουβεντιάσουμε και να προσπαθήσουμε να αντιμετωπίσουμε.

Στο προηγούμενο κείμενο ξεκαθάρισα ότι, προσωπικά, στο Μοντεβιδέο, “είμαι καλά”, παρά τα αναμφισβήτητα αρνητικά του. Το επαναλαμβάνω, όπως όμως επίσης επαναλαμβάνω ότι το ότι εγώ προσωπικά είμαι καλά εδώ, αισθάνομαι καλά εδώ, δεν σημαίνει ότι... είμαι και τυφλός. Ήταν έτσι και το 2009, την πρώτη φορά που πέρασα λίγες ημέρες εδώ; Έχω μαζί μου έναν εξωτερικό σκληρό δίσκο με ό,τι έχω γράψει στο προσωπικό ημερολόγιό μου από το 2004 μέχρι τώρα. Βρήκα τα κείμενα από το 2009. Διάβασα τι έγραψα τότε. Είδα και τις φωτογραφίες που τράβηξα τότε, φωτογραφίες στις οποίες φροντίζω να αποτυπώνω όχι μόνο εκείνα που μου... αρέσουν, αλλά γενικά ό,τι μου τραβάει την προσοχή. Δεν είδα καμία φωτογραφία, δεν διάβασα απολύτως τίποτα, σχετικό με σκουπίδια παντού στους δρόμους, και με κόσμο άστεγο. Ούτε είχα/έχω τέτοιες αναμνήσεις από το Μοντεβιδέο τού 2009.

Όλα αυτά τα χρόνια, διάβαζα ειδήσεις σχετικά με τη χώρα, και σε αντίθεση με όλες τις υπόλοιπες χώρες τής Νότιας Αμερικής, οι ειδήσεις για την Ουρουγουάη, εκείνες οι λιγοστές, ήταν θετικές: Μουχίκα, ο πιο cool ηγέτης χώρας. Αποποινικοποίηση της χρήσης μαριχουάνας. Διαρκείς βελτιώσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα. Κορυφαίοι ίσως στον κόσμο, στην αξιοποίηση ποδοσφαιρικών ταλέντων, μέσα από τον σχολικό αθλητισμό. Στην Ουρουγουάη, αν έχεις ταλέντο στο ποδόσφαιρο, κάποιος σκάουτερ θα σε εντοπίσει πριν κλείσεις τα 10, κάπου θα σε δει, σε κάποια ομάδα θα φροντίσει να σε στείλει για να δουλέψεις το ταλέντο σου. Δίπλα σε αυτά, θα μπορούσα να προσθέσω αρκετά άλλα, που όλα αυτά τα χρόνια με έκαναν να αισθάνομαι ότι η Ουρουγουάη μπορεί να μην είναι και η... Ελβετία τής Νότιας Αμερικής, αλλά διάολε, σίγουρα δεν είναι η... Μολδαβία της (με όλο τον σεβασμό στη συμπαθέστατη χώρα στην οποία έχω πάει δύο φορές, κι έμεινα με εξαιρετικές εντυπώσεις από τον κόσμο και τις δύο).

Μετά από τόσες θετικές ειδήσεις, έρχεσαι εδώ, και βλέπεις ότι από πολλές απόψεις η Ουρουγουάη είναι περισσότερο αχούρι ακόμα κι από την καραπροβληματική τού κερατά Αργεντινή. Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο σήμερα, αλλά... ένα παράδειγμα δίνω, η κυβέρνηση κομπάζει για τα φάρμακα που πλέον παρασκευάζονται στη χώρα (επένδυσαν ξένοι) με τη μαριχουάνα μεταξύ των συστατικών τους. Μπράβο τους. Και; Τι να το κάνω, όταν διαβάζω ειδήσεις και βλέπω βίντεο με εμπειρίες απλού κόσμου που λέει ότι με τους μισθούς στη χώρα (κάτι ανέφερα στο προηγούμενο κείμενο) να είναι εκεί που είναι, τα “επίσημα” φάρμακα στην παρασκευή των οποίων έχει χρησιμοποιηθεί και η μαριχουάνα (σε μια μορφή της) είναι απλησίαστα για την πλειοψηφία τού κόσμου, που καταφεύγει σε μη επίσημα παρασκευασμένα προϊόντα, προϊόντα που φτιάχνονται κυριολεκτικά σε σπίτια, σε πίσω αυλές, και τα αγοράζεις μόνο αν έχεις εμπιστοσύνη στον τύπο που τα φτιάχνει και τα πουλάει (προφανώς παράνομα).

Ίσως το πρόβλημα να μην είναι φυσικά η Ουρουγουάη, αλλά οι υψηλές προσδοκίες μου, το πόσο “υπόδειγμα” την είχα πλάσει στο μυαλό μου. Από κάποιες απόψεις, ναι, είναι παράδειγμα προς μίμηση στη Νότια Αμερική. Από πολλές-πολλές άλλες, είναι... μία από τα ίδια, αν όχι χειρότερα από άλλες χώρες αυτού του κομματιού τού πλανήτη που επιμένει να βγάζει τα μάτια του με τα χέρια του...

Μελαγχόλησα...

Υπόσχομαι – στον εαυτό μου και σε όσους με διαβάζετε – ότι στο επόμενο κείμενο θα καταπιαστώ με κάτι πιο... ανάλαφρο.

 

[alltheworld]

10900 km



Διάβασα όλα τα πόστ σου.

Μερικές ερωτήσεις

1. Μπορείς να κάνεις μια περίληψη για ποιες περιοχές να αποφεύγονται στο Ρίο και ποιος στο Μπούενος Άιρες? + Σε ποιες να μείνω;
2. Διαβάζοντας την ιστορία με το Σλοβάκο και τους Ρουμάνους, να υποθέσω ότι εγώ είμαι 1.90,125 κιλά και μοιάζω με (ΕλληνοΙσπανοΤουρκοΑραβοΓεωργιανός ) το Σορίν με κοντά μαλλιά, έχω καλύτερες πιθανότητες να περνάω αδιάφορος στα face control για πεσίματα…Απο την άλλη μου έτυχε σε άλλες χώρες, να με θεωρούν τόσο ντόπιο και οτι κοροιδεύω που δε ξέρω τη γλώσσα
3. Με ενδιαφέρει και εμένα αρκετά το ποδοσφαιρικό κομμάτι. Την εποχή που σκέφτομαι να πάω με το ζόρι προλαβαίνω ματς τελευταίας αγωνιστική της Β ή τα playoff τους.Ισχύει ότι τελειώνουν όλα 19/4 και νωρίτερα; Σκέφτομαι να πάω Quilmes ή Chacarita Juniors . Γνώμη σου;
   Αυτά που γράφεις για τα εισητήρια με συνδέσμους ως συνδεσμίτης Ελλάδα τα έχω ζήσει και εδώ. Τα έκαναν όλες οι ομάδες αλλά αντι για πρακτορεία με καπέλο στους ίδιους τους οπαδούς. Ειδικά ο Σουπερ3 του Άρη ,που είχε σχέσεις και με Μπόκα το είχε πάει σε άλλο επίπεδο, πριν διώξουν τα περιβόητα αυτά μέλη απο το σύνδεσμο. Δε νομίζω οτι Ελλάδα και Αργεντινή απέχουν σε πολλά. Και εγώ είχα ονειρο να πάω Μπόκα αλλά αυτά καθώς τα έχω ζήσει απο μέσα μου προκαλούν αηδία.
4. Μου έκαναν εντύπωση οι cuidacoches (εκείνοι που “προσέχουν” παρκαρισμένα αυτοκίνητα) αλλά δε τα ζεις και Ελλάδα γύρω απο νυχτερινά κέντρα;
5. Σκεφτόμουν να πάω και 1 μέρα Μοντεβιδέο αλλά με έκανες να μη θέλω…Και σκέψου έχω πάει Ινδία(σκουπίδια) και 3 φορές Σαν Φραντσίσκο (άστεγοι)

 

[10900km]

1 Όπως πρέπει να έγραψα σε ένα κείμενο, το πρόβλημα με το Ρίο είναι ότι η... ατμόσφαιρα αλλάζει όχι από γειτονιά σε γειτονιά, αλλά ακόμα κι από δρόμο σε δρόμο στην ίδια περιοχή, ακόμα κι από πεζοδρόμιο σε πεζοδρόμιο, χωρίς υπερβολή. Εγώ έμεινα Largo do Machado, στα όρια μεταξύ Catete και Laranjeiras. Σε προηγούμενα ταξίδια στο Ρίο έμεινα στην ίδια περιοχή, και σε χόστελ σε ένα συγκεκριμένο σοκάκι/αδιέξοδο στο Botafogo, στο οποίο είχε τρία-τέσσερα χόστελ. Παντού θέλει προσοχή στο Ρίο, ακόμα και Copacabana, Ipanema, Santa Teresa, είτε είναι καθημερινή, είτε είναι αργία. Σου προτείνω να αποφύγεις τις Κυριακές την περιοχή που φαίνεται στον χάρτη σαν “Centro”, επειδή με τις δημόσιες υπηρεσίες κλειστές, εκείνες τις ημέρες οι δρόμοι έχουν περισσότερους “παράξενους” τύπους παρά... “φυσιολογικό κόσμο”.

Στο Μπουένος Άιρες αυτήν τη φορά έμεινα μόνο Μπόκα, και τις εντυπώσεις μου τις έγραψα σε αρκετά κείμενα. Τρεις μήνες, δεν μου συνέβη τίποτα, αλλά είχα πάντα τα μάτια μου ανοικτά. Το πού θα μείνεις έχει να κάνει και με το μπάτζετ σου. Εγώ για παράδειγμα, αν ήμουν πολύ άνετος οικονομικά, θα έμενα Παλέρμο, είναι η περιοχή που μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις.

2 Αν είσαι άνδρας, 1,90, και 125 κιλά, αυτό σε κάνει λιγότερο στόχο από πολλούς άλλους. Αν όμως είσαι μόνος σε άδειο δρόμο στην Μπόκα (παράδειγμα), με μηχανή στο χέρι, και πέσεις στην περίπτωση που 4-5 αλάνια είναι μαζεμένα και κόβουν κίνηση, μπορεί να βρεθείς στόχος. Αποτελώ ζωντανή απόδειξη ότι μπορείς να περάσεις τρεις μήνες ακόμα και στην Μπόκα, κυκλοφορώντας σχεδόν πάντα με σακίδιο, και να μην σου συμβεί τίποτα, αλλά οι ιστορίες με... άσχημη κατάληξη εκεί και στο microcentro είναι πολλές.

3 Με βάση το πρόγραμμα της AFA, το οποίο είναι πιο άχρηστο κι από σκουπίδι, η Superliga στην Αργεντινή λήγει στις 7 Απριλίου, ΟΜΩΣ, ακριβώς μια βδομάδα αργότερα, θα αρχίσει μία νέα διοργάνωση, το “Copa de la Superliga” (θέλουν να εναρμονίσουν το καλεντάρι τους με το ευρωπαϊκό, δηλαδή να τραβάει η περίοδος από Αύγουστο μέχρι Μάιο). 14 Απριλίου με 26 Μαΐου, αυτές είναι οι ημερομηνίες. Θα βρεις αγώνες. Βρίσκεις εύκολα και φθηνά εισιτήρια για τα εντός τής Εστουδιάντες (στο Κίλμες), της Βέλες, της Λανούς, και της συμπαθέστατης Μπάνφιλντ. Για Ράσινγκ, Ιντεπεντιέντε και Σαν Λορένσο βρίσκεις εύκολα, αλλά για μένα ακριβά. Τα φθηνότερα της Ράσινγκ είναι για μία άθλια κερκίδα στην οποία δεν βλέπεις μπάλα αλλά κάγκελα και σύρματα. Περίμενα πώς και πώς να δω αγώνα εκεί, πήγα με Σαν Λορένσο, κι έφυγα στο ημίχρονο, αηδιασμένος!!! Μπόκα, μόνο αν τα χώσεις στη μαύρη αγορά. Αν δεν είχα πάει το 2009, ίσως να είχα δώσει 50 ευρώ για να πάω φέτος, έστω και σε παιχνίδι τής σειράς. Ρίβερ, μόνο αν είναι μικρό παιχνίδι. Έδωσα 430 πέσος αγοράζοντας εισιτήριο online, εύκολα, αλλά για... Αλντοσίβι, όχι για Λιμπερταδόρες, ούτε για μεγάλο παιχνίδι πρωταθλήματος. Τσακαρίτα πήγα το 2011, έφθασα μέχρι τα εκδοτήρια, άκουσα πόσο έκαναν τα εισιτήριά τους, γέλασα, κι έφυγα. Αρχεντίνος Σούνιορς είναι μακριά από γραμμή Σούμπτε. Τίγρε επίσης είναι εύκολο να πας, φθηνά εισιτήρια, καλή εμπειρία, και ωραία διαδρομή με το τρένο.

4 Στην Ελλάδα έχω να οδηγήσω χρόνια. Από νυχτερινά κέντρα δεν έχω εμπειρία. Αν ήμουν οδηγός στη Θεσσαλονίκη και έβλεπα cuidacoche στη γειτονιά μου, θα του έριχνα κουτουλιά.

5 Μία μέρα Μοντεβιδέο; Από Μπουένος Άιρες; Δεν είναι και δίπλα. Πέντε ώρες είναι ο συνδυασμός πλοίου-λεωφορείου μέσω Κολόνια, εκτός κι αν είσαι άνετος και πάρεις το ακριβό που έρχεται απευθείας. Αν φθάσεις στο Μοντεβιδέο ακτοπλοϊκώς, στο λιμάνι, και κυκλοφορήσεις μόνο στην Παλιά Πόλη και δίπλα στο ποτάμι, κατά προτίμηση καθημερινή, δεν θα βρεις τίποτα αρνητικό. Θα δεις αστέγους, αλλά θα είναι ψιλοχαμένοι μέσα στον κόσμο. Τους κεντρικούς δρόμους και τα πάρκα στην Παλιά Πόλη τα κρατάνε καθαρά, όπως έγραψα χθες-προχθές. Το παραλιακό μέτωπο επίσης, μέχρι Ποσίτος (παραλία με άμμο). Απλά θεωρώ ότι τα λεφτά (μεταφορικά) είναι πολλά για να δει κανείς το Μοντεβιδέο σε μονοήμερη από Μπουένος Άιρες. Γνώμη μου.