Ρουμανία Ρουμανία: Από την Τρανσυλβανία μέχρι το Βουκουρέστι.

Georgia86 · 27 Αυγούστου 2018

Πέμπτη μέρα

Η τελευταία γεμάτη μέρα στο Βουκουρέστι ήταν πιο κρύα από την προηγούμενη. Όλο το βράδυ έπεφτε το χιόνι και μέχρι το πρωί που φύγαμε από το σπίτι όλο το Βουκουρέστι ήταν άσπρο. Το πρωινό είναι το πιο σημαντικό γεύμα λένε για αυτό και εμείς επισκεφτήκαμε το Luca το οποίο είναι μια αλυσίδα φούρνων και βρίσκεται παντού στην Ρουμανία, εμείς πήγαμε στο κατάστημα της piata Unirii και πήραμε νόστιμες λιχουδιές με λουκάνικο και ζαμπόν-τυρί που κόστιζαν περίπου πενήντα λεπτά το ένα.

Αφού φάγαμε κατεβήκαμε τις σκάλες προς το μετρό και επιβιβαστήκαμε στην Μ1 γραμμή με κατεύθυνση την στάση Muncii και τελικό προορισμό το Arena Nationala δηλαδή το εθνικό στάδιο της Ρουμανίας. Από λάθος υπολογισμούς καταλήξαμε να κάνουμε μια πολύ μακρύτερη διαδρομή από ότι έπρεπε για αυτό αργήσαμε να φτάσουμε στην στάση αλλά τουλάχιστον μέσα στο βαγόνι είχε ζέστη. Φτάσαμε στον προορισμό μας και μετά από τις ακαταλαβίστικες οδηγίες που μας έδωσε μια κυρία που πουλούσε πρέτζελ πήραμε την bulevardul Basarabia προς την αρένα και μετά από αρκετό περπάτημα φτάσαμε στον προορισμό μας. Τα πάντα ήταν καλυμμένα με χιόνι, όλα λευκά και έρημα από κόσμο. Βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και πήραμε κλεφτές ματιές από το εσωτερικό του μιας και εκτός από τα κάγκελα ήταν εκεί και ένας φρουρός που δεν μας άφηνε να πάρουμε φωτογραφία από το εσωτερικό του γηπέδου.

Ήταν μια ευκαιρία να βγούμε από το κέντρο του Βουκουρεστίου και αντί να περπατήσουμε μέχρι το μετρό αποφασίσαμε να πάρουμε το τραμ επειδή είχε στάση ακριβώς έξω από την arena, το οποίο έκανε απίστευτα πολύ ώρα να έρθει και παγώσαμε εντελώς. Ανεβήκαμε είτε στο 40 ή στο 56, δεν μπορώ να θυμηθώ ακριβώς και κατεβήκαμε κοντά στην πλατεία Unirii. Ο φίλος μας ο οποίος δεν είχε προνοήσει και δεν είχε φέρει κασκόλ μαζί του μπήκε σε ένα Zara και αγόρασε ένα γιατί είχε παγώσει τελείως. Οι τιμές των Zara ήταν πολύ κοντά στις τιμές της Ελλάδος, πάντως. Ακριβώς δίπλα ήταν και το KFC και πήραμε ένα σάντουιτς με κοτόπουλο για να μας κρατήσει και φύγαμε αμέσως για τις επόμενες στάσεις μας που ήταν οι εξής: το Parcul Regele Mihai I al României (πάρκο του Βασιλέως Μιχαήλ του πρώτου), η αψίδα του θριάμβου, το εθνικό μουσείο χωριού Dimitrie Gusti και το Hard Rock cafe. Είχαμε πολλά να δούμε και ήμασταν γεμάτοι ενέργεια αν και παγωμένοι ως το κόκκαλο.

Από το μετρό της piata Unirii πήραμε την Μ2 γραμμή και κατεβήκαμε στην Aviatorilor που βρίσκεται δίπλα στην piata Charles de Gaulle. Μπήκαμε στο πάρκο όπου και εκεί δεν κυκλοφορούσε ψυχή κάτι που με ικανοποιούσε αφάνταστα. Περπατήσαμε μέσα στα δέντρα όπου υπήρχαν πολλά αγάλματα διασήμων αντρών, βρήκαμε ευκαιρία και παίξαμε με το χιόνι σαν μικρά παιδιά. Φτάσαμε απέναντι από την αψίδα και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και συνεχίσαμε περπατώντας παράλληλα με το πάρκο για να φτάσουμε στην είσοδο του μουσείου-χωριού «Dimitrie Gusti». Η είσοδος κοστίζει 15lei και ο επισκέπτης μπορεί να δει ολόκληρα σπίτια από διαφορετικές εποχές και περιοχές της Ρουμανίας. Απέξω από κάθε σπίτι μπορείς να διαβάσεις μερικές λεπτομέρειες για την ιστορία του. Ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μουσείο εξωτερικού χώρου, αν και το κρύο μας είχε λιανίσει είδαμε (θέλουμε να πιστεύουμε) ότι είχε να προσφέρει σαν χώρος. Από δίπλα περνούσε το ποτάμι και με τις ιδιαίτερες εκκλησίες της περιοχής Σιγκισοάρα στην όχθη του οι φωτογραφίες έβγαιναν πολύ ιδιαίτερες! Στον χώρο κυκλοφορούσαν και αρκετά γατάκια που τους άρεσαν τα χαδάκια μας. Πριν φύγουμε επισκεφτήκαμε το κατάστημα δώρων και πήραμε πολλά αναμνηστικά δωράκια.

Το Hard Rock café βρίσκεται περίπου 300 με 400 μέτρα από το μουσείο και είναι από τα πιο όμορφα που έχω επισκεφτεί (αν και η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πάει σε πολλά). Παραγγείλαμε ζεστές σοκολάτες και καφέ και καθίσαμε για λίγο να ζεσταθούν τα κοκαλάκια μας. Το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο και ήσυχο. Μετά από μια ώρα περίπου αποφασίσαμε να φύγουμε, ζητήσαμε οδηγίες για να βρούμε το πλησιέστερο μετρό ή στάση λεωφορείου από έναν σερβιτόρο και ξεκινήσαμε για την επιστροφή . Δυστυχώς από την βιασύνη μου και τα κάκιστα αγγλικά του οδηγού ανεβήκαμε σε ένα λεωφορείο που πήγαινε κοντά στο αεροδρόμιο. Κατεβήκαμε στο ΙΚΕΑ και από εκεί μας είπαν να πάρουμε το λεωφορείο για να γυρίσουμε πίσω. Είχε φοβερή κίνηση στον δρόμο και στεναχωρήθηκα πολύ για το λάθος μου που μας κόστισε περίπου μια ώρα από την μέρα μας, επιπλέον έπρεπε να βιαστούμε γιατί θέλαμε να επισκεφτούμε το Carturesti Carusel το διάσημο βιβλιοπωλείο και να αγοράσουμε μερικά ακόμα αναμνηστικά. Εκτός από αυτά έπρεπε να φάμε κιόλας γιατί όλη μέρα ήμασταν με διάφορες λιχουδιές και πεινούσαμε πολύ.

Σαν λάτρης της λογοτεχνίας που είμαι θέλω πάντα να αγοράζω ένα βιβλίο από τις πόλεις που επισκέπτομαι και ψάχνοντας στο Google για κάποιο βιβλιοπωλείο στο Βουκουρέστι έπεσα επάνω στο Carturesti Carusel. Στεγάζεται σε ένα κτήριο του 19ου αιώνα, το βιβλιοπωλείο θεωρείται από τα ομορφότερα της Ευρώπης, η εσωτερική διακόσμηση είναι ιδιαίτερη και μινιμαλιστική. Αγόρασα ένα από τα βιβλία για τα οποία είχα διαβάσει καλές κριτικές και φύγαμε για να το δείπνο μας. Πεινούσαμε πάρα πολύ για αυτό όταν μπήκαμε στο La Placinte (Μολδαβικό ρεστοράν) νιώσαμε πολύ ευτυχισμένοι. Παραγγείλαμε τρία πιάτα , ο καθένας το δικό του, και ένα πιάτο για να το μοιραστούμε. Εγώ πήρα χοιρινό με την παραδοσιακή φασολάδα, ο σύντροφος μου πήρε αρνί με πατάτες στην γάστρα και ο φίλος μας στρογκανόβ με πουρέ. Για την μέση του τραπεζιού πήραμε pelmeni με ξινή κρέμα. Τα pelmeni είναι πουγκιά λεπτής ζύμης γεμιστά με χοιρινό. Όλα ήταν πεντανόστιμα αν και οι τιμές ήταν πολύ κοντά σε αυτές που θα είχαμε πληρώσει στην Ελλάδα αλλά οι μερίδες τους ήταν τεράστιες.

Μετά το φαί λογικό είναι να θέλουμε ένα γλυκάκι για αυτό κατευθυνθήκαμε στο Gloria Jean’s και πήραμε δυο εκλερ και μια πάστα με κομμάτια κέικ σοκολάτας από πάνω. Γυρίσαμε στο σπίτι όπου είχαμε σκοπό να ξεκουραστούμε και να βγούμε αργότερα μέσα στην νύχτα για μια τελευταία βόλτα στο Βουκουρέστι γιατί αύριο θα φεύγαμε πρωί. Επισκεφτήκαμε πολλά από τα αξιοθέατα που είδαμε τις μέρες που ήμασταν στο Βουκουρέστι. Μερικά από αυτά δεν τα είχε δει ο φίλος μας και θέλαμε να τα αποχαιρετίσουμε κιόλας μιας και πολύ πιθανόν να μην τα ξαναδούμε. Ήταν μια γλυκόπικρη βόλτα , κάθε τελευταίο βραδύ που περνώ σε μια ξένη χώρα με θλίβει λίγο!

Γυρίσαμε στο δωμάτιο μας και ξεκινήσαμε το μάζεμα των πραγμάτων μας για να μην τρέχουμε αύριο το πρωί. Και αφού φτιάξαμε τις βαλίτσες μας πέσαμε για ύπνο. Αύριο θα ήμασταν στην Ελλάδα.

Sassenach77 · 27 Αυγούστου 2018

Ιστορία απο τα καλά μου τα παιδιά!!!
Αναμένω

Georgia86 · 27 Αυγούστου 2018

Sassenach77 said:
Ιστορία απο τα καλά μου τα παιδιά!!!
Αναμένω

Ευχαριστούμε για την υποστήριξη χεχε

Sassenach77 · 27 Αυγούστου 2018

Είναι περισσότερο ταξιδιωτική αλληλεγγύη, παρά υποστήριξη! Η υποστήριξη παραπέμπει σε "ιδιαίτερο" ενδιαφέρον και δεν θέλω να κάνω διακρίσεις

Για να πώ και την αλήθεια μου....Ρουμανία είναι αυτή και μάλιστα αγαπημένη

. Δύο φορές αλληλεγγύη εδώ

Georgia86 · 27 Αυγούστου 2018

Sassenach77 said:
Είναι περισσότερο ταξιδιωτική αλληλεγγύη, παρά υποστήριξη! Η υποστήριξη παραπέμπει σε "ιδιαίτερο" ενδιαφέρον και δεν θέλω να κάνω διακρίσεις
Για να πώ και την αλήθεια μου....Ρουμανία είναι αυτή και μάλιστα αγαπημένη . Δύο φορές αλληλεγγύη εδώ

Όχι οχι εννοώ υποστήριξη που διαβάζεις την ιστορία μας και με τονώνεις να γράφω και άλλο! Υπέροχη Ρουμανία!!

Georgia86 · 29 Αυγούστου 2018

ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΕΡΑ

Σηκώθηκα την δεύτερη μέρα μας στο Μπρασοβ πολύ νωρίτερα από τους δύο άλλους συνταξιδιώτες μου. Ντύθηκα καλά και βγήκα έξω περιμένοντας έναν συννεφιασμένο ουρανό και πολύ κρύο αλλά εκτός από την ελαφριά παγωνιά ο καιρός ήταν υπέροχος! Ακολούθησα την ίδια διαδρομή όπως εχθές γιατί είχα προσέξει ότι στην strada Republicii βρίσκοταν μερικά μαγαζιά όπου θα μπορούσα να προμηθευτώ έναν ζεστό καπουτσίνο και κάτι να φάω. Όμως το ρολόι έδειχνε 08.10 και όλα τα μαγαζιά ήταν κλειστά εκτός από ένα επονομαζόμενο Saray όπου οι πωλήτριες ήταν ντυμένες σαν χανουμάκια. Παράγγειλα έναν καπουτσίνο και πήρα 4 σφολιάτες να δοκιμάσουμε· δυο αλμυρές και δυο γλυκές. Γύρισα πίσω στο σπίτι και ξύπνησα τους συνταξιδιώτες μου. Αυτά που αγόρασα δεν με εντυπωσίασαν, το δικό μου σνακ ήταν μια σπανακόπιτα που έτσι και αλλιώς δεν μου αρέσει και όταν ρώτησα την πωλήτρια τι περιέχει μέσα δεν γνώριζε αγγλικά για να μου εξηγήσει και στον φίλο μου έδωσα κάτι σαν πιροσκί με τυρί.
Ετοιμαστήκαμε και κατά τις 09.30 ξεκινήσαμε για την πρωινή μας βόλτα στο Μπρασοβ. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε την Μαύρη εκκλησία και αφού πληρώσαμε τα 10 lei που μας ζήτησαν μπήκαμε μέσα. Η κατασκευή της Καθολικής εκκλησίας ξεκίνησε προς το τέλος του 14ου αιώνα και ήταν αφιερωμένη στην Αγία Μαρία αλλά κάποια στιγμή άλλαξε και έγινε Λουθηριανή. Το εσωτερικό της εκκλησίας είναι εντυπωσιακό ·οι ψηλοί πέτρινοι τοίχοι και τα ξύλινα στασίδια σε μεταφέρουν σε παλαιότερες εποχές. Στον ναό υπάρχουν αρκετά εκκλησιαστικά όργανα, μερικά μεγάλης παλαιότητας! Δεν κάτσαμε πολύ ώρα στον ναό, ούτε βγάλαμε φωτογραφίες μιας που έπρεπε να πληρώσεις για να βγάλεις. Έξω από τον ναό επάνω στην στέγη αν κοιτάξεις προσεχτικά θα δεις το άγαλμα ενός αγοριού που κοιτάει κάτω. Ένας από τους μύθους λέει πως το άγαλμα το έφτιαξε ο πατέρας του αγοριού που έπεσε από το ίδιο σημείο κατά την διάρκεια της κατασκευής της .

Μετά την επίσκεψη μας στην μαύρη εκκλησία κατευθυνθήκαμε προς την strada Republicii για να βρούμε το ανταλλακτήριο συναλλάγματος που είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Ανταλλάξαμε ένα μικρό ποσό με πολύ καλή ισοτιμία και ξεκινήσαμε για το αμάξι, είχαμε μια γεμάτη μέρα μπροστά μας. Τα σχέδια μας περιλάμβαναν επίσκεψη σε δυο οχυρωμένες εκκλησίες, το Bran Castle και το Rasnov Castle.

Ξεκινήσαμε με την πρώτη οχυρωμένη εκκλησία με την ονομασία Prejmer που βρίσκεται στην οδό Strada Pescăriei και ανήκει στην λίστα με τα παγκόσμια μνημεία της Unesco. Το χτίσιμο της εκκλησίας ολοκληρώθηκε προς το τέλος το 13ου αιώνα, είναι η μοναδική εκκλησία στην Ρουμανία που έχει το σχήμα του ελληνικού σταυρού. Τους αιώνες που ακολούθησαν οι κάτοικοι χρειάζονταν ένα ασφαλές μέρος να κρύβονται κατά την διάρκεια των διάφορων επιδρομών για αυτό και έχτισαν ένα τοίχος γύρω από την εκκλησία για να μπορούν οι πολίτες να είναι ασφαλείς. Μέσα στην οχυρωμένη εκκλησία έχτισαν δωμάτια οπού κάθε οικογένεια της περιοχής μπορούσε να μείνει μέχρι να μπορεί να επιστρέψει στο κανονικό της σπίτι. Η είσοδος στον χώρο κόστιζε 8 lei. Ήταν πολύ όμορφα και ήσυχα μέσα στο χώρο, το πράσινο κυριαρχούσε παντού και η αρχιτεκτονική των σπιτιών τριγύρω ήταν πανέμορφη. Είχε τέσσερεις ορόφους με δωμάτια στα οποία μπορούσες να ανέβεις από τις ξύλινες σκάλες και να σταθείς επάνω στο μπαλκόνι που επεκτείνονταν γύρω από το κτίσμα. Περάσαμε αρκετή ώρα κάνοντας τον γύρο του οικήματος, βγάλαμε φωτογραφίες και βίντεο και φύγαμε για την επόμενη οχυρωμένη εκκλησία.

Η Ευαγγελική οχυρωμένη εκκλησία βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από την Prejmer. Μικρότερη σε μέγεθος αλλά εξίσου όμορφη, προσφέρει στον επισκέπτη πολλές ευκαιρίες για εξερεύνηση. Η γυναίκα που βρισκόταν εκεί για τα εισιτήρια μας βοήθησε πολύ δείχνοντας μας που μπορούμε να μπούμε και που όχι και μας προμήθευσε με μικρούς τουριστικούς οδηγούς για την εκκλησία με πολλές χρήσιμες πληροφορίες. Περάσαμε αρκετό από τον χρόνο μας στο χώρο, μπήκαμε μέσα σε ένα από τα κτήρια και ανεβήκαμε τις ξύλινες σκάλες φτάνοντας στο ψηλότερο μέρος της οχυρωμένης εκκλησίας. Προχωρήσαμε κατά μήκος του τοίχους, χωμένοι μέσα σε ένα στενό διάδρομο που έμοιαζε πολύ παλιός με πάτωμα από πιεσμένο χώμα. Ήταν πολύ ωραία και μπορώ να πω ότι ένιωσα πιο άνετα σε αυτό τον χώρο παρά στην οχυρωμένη εκκλησία στο Prejmer.

Η ώρα είχε φτάσει που θα επισκεπτόμασταν ένα από τα πιο διάσημα αξιοθέατα της Ρουμανίας το επονομαζόμενο κάστρο του δράκουλα · το castelul Bran! Αν και τα στοιχεία που να συνδέουν αυτό το κάστρο με αυτό που έμπνευσε τον Bram Stocker είναι μηδαμινά , το κάστρο αυτό έχει παραμείνει πλέον στην συνείδηση όλου του κόσμου σαν το κάστρο του δράκουλα και πάνω σε αυτό βασίζονται οι τουριστικές αρχές για να προσελκύσουν τους τουρίστες. Το όνομα του το πήρε από την πόλη που βρίσκεται δίπλα του, το Bran και κατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα από το Τευτονικό τάγμα. Μας πήρε περίπου μισή ώρα για να φτάσουμε στο χωριό , το οποίο ήταν πανέμορφο και γεμάτο τουρίστες. Αντιληφθήκαμε πως το πάρκινγκ θα ήταν δύσκολο για αυτό αντί να ψάχνουμε σπαταλώντας τον χρόνο μας το αφήσαμε σε ένα ιδιωτικό πάρκινγκ λίγο πιο κάτω από την είσοδο του χώρου. Μας χρέωσαν 4 lei, μηδαμινό ποσό. Ξεκινήσαμε προς την είσοδο κάπως ανήσυχοι γιατί ο ουρανός ήταν γκρίζος και φοβόμασταν μην μας πιάσει βροχή. Λίγο πριν φτάσεις το ταμείο του κάστρου υπάρχει ένας χώρος γεμάτος με ξύλινα σπιτάκια γεμάτα με τουριστικά είδη, αναμνηστικά και τοπικά τυριά. Η είσοδος μας κόστισε 40 lei έκαστο. Για να φτάσεις στο κάστρο πρέπει να ανέβεις μια λιθόστρωτη ανηφόρα μιας και βρίσκεται επάνω σε έναν λόφο. Ο γκρίζος ουρανός χάριζε μια «τρομαχτική» όψη στο κάστρο και αυτό μας έκανε να ανυπομονούμε ακόμα περισσότερο για την επίσκεψη μας στα «λημέρια» του Δράκουλα. Ο χώρος ήταν γεμάτος τουρίστες, στις σκάλες και στα μικρά δωμάτια υπήρχε συνωστισμός. Ξεκινήσαμε να περπατάμε από αίθουσα σε αίθουσα, να σκαρφαλώνουμε σε στενές σκάλες και να βγαίνουμε σε άλλες αίθουσες. Η αλήθεια είναι ότι δεν εντυπωσιάστηκα, προσωπικά περίμενα κάτι άλλο. Ίσως πιο σκοτεινό… πιο τρομαχτικό. Πάντως σίγουρα πρέπει να το επισκεφτεί όποιος βρίσκεται στην Τρανσυλβανία! Στο Bran συναντήσαμε και μια ομάδα μαθητών από την Ελλάδα, μας φάνηκε τόσο περίεργο να ακούμε τα ελληνικά σε όλη μας την περιήγηση στο κάστρο! Από τα μαγαζάκια που ανέφερα πιο πάνω αγοράσαμε μερικά αναμνηστικά και ο φίλος μας ένα κεφαλάκι τοπικό καπνιστό τυρί. Πηγαίνοντας προς το αμάξι σταματήσαμε σε ένα μικρό μαγαζάκι στην άκρη του δρόμου και αγοράσαμε το επονομαζόμενο «γλυκό του Δούναβη», σε καταπληκτική τιμή (αν θυμάμαι καλά είχε 12 lei) και φοβερή ποσότητα! Ήταν από τα πιο γευστικά που έχω φάει, καλυμμένο με ζάχαρη και σκόνη κακάο, φάγαμε τρία άτομα και σκάσαμε.

Επιβιβαστήκαμε στο αμάξι και φύγαμε για το κάστρο Rasnov, λίγα χιλιόμετρα μακριά από το Bran. Σταματήσαμε στην άκρη του δρόμου για να βγάλουμε μερικές καθαρές φωτογραφίες την επιγραφή επάνω στο βουνό, έτσι όπως και στο Brasov. Για να ανέβεις επάνω στο κάστρο υπάρχουν δύο τρόποι με το τελεφερίκ που κοστίζει 15 lei και μια πιο παραδοσιακή, φτηνή και βαλκανική λύση: με το τρακτέρ. Πληρώνοντας 5 lei επιβιβάζεσαι σε ένα βαγονάκι που το σέρνει ένα μεγάλο τρακτέρ και σιγά - σιγά ανεβαίνεις την ανηφόρα. Κάπου στην μέση της διαδρομής βλέπεις κάτι δεινόσαυρους να ξεπετιούνται μέσα από κάτι δέντρα, μην φοβάσαι, είναι μονάχα ένα μουσείο για παιδιά. Η είσοδος για το κάστρο είναι στα 10 lei και σε αντίθεση με το Bran τούτο εδώ είναι ερείπια , αλλά όμορφα και γραφικά ερείπια. Έχει τουριστικά μαγαζάκια διάσπαρτα και άμα προχωρήσεις προς τα πάνω βγαίνεις στην κορυφή του κάστρου. Όταν ανεβήκαμε εμείς φύσαγε μανιασμένα αλλά η θέα ήταν απίθανη. Περάσαμε λίγο χρόνο ακόμα περπατώντας μέσα στον χώρο και φύγαμε κουρασμένοι και γεμάτοι όμορφες εικόνες.

Φτάσαμε στο Μπρασόβ και ο φίλος μας πήγε για ξεκούραση ενώ εμείς συνεχίσαμε την εξερεύνηση μας. Ανεβήκαμε μέχρι τις παρυφές του όρος Τάμπα για να κοιτάξουμε τις ώρες στο τελεφερίκ, θέλαμε αύριο να ανεβούμε ψηλά στην επιγραφή και να θαυμάσουμε την θέα. Προχωρήσαμε παράλληλα με τα τείχη της παλιάς πόλης, από ψηλά οι κόκκινες σκεπές των σπιτιών της χαρίζουν μια πανέμορφη ομοιομορφία. Κατεβήκαμε προς την πόλη και κατευθυνθήκαμε στην πύλη της Κατερίνας, την μοναδική μεσαιωνική πύλη που έχει σωθεί στην πόλη. Είναι καλοδιατηρημένη και πανέμορφη! Γυρνώντας προς το δωμάτιο μας πήγαμε και μέχρι την strada Sforii , περπατήσαμε το δρομάκι μέχρι την άλλη άκρη του και σβήσαμε άλλο ένα αξιοθέατο από την λίστα μας. Γυρίσαμε στο σπίτι για να ετοιμαστούμε και να βγούμε για φαγητό, πεινούσαμε σα λύκοι.

Για φαγητό επιλέξαμε ένα ρεστοράν με καλές κριτικές· το Sergiana. Βρισκόταν στην strada Mureselinor και η διακόσμηση του ήταν πολύ ιδιαίτερη. Ο χώρος ήταν τεράστιος, πολύ ήσυχος και με χαμηλό φωτισμό, ένιωθες πως βρισκόσουν σε κελάρι. Μας έφεραν σαν κέρασμα κάτι ξεροψημένα γλυκάδια χοιρινά, νομίζω από την κοιλιά , που ήταν απίθανα. Παραγγείλαμε από ένα πιάτο ο καθένας και ένα να έχουμε στην μέση. Φυσικά η πολέντα παίζει κύριο ρόλο στην διατροφή των Ρουμάνων όποτε αναγκαστικά φάγαμε αρκετή αφού την έβαλαν σαν συνοδευτικό σε όλα τα πιάτα. Ωραίο το φαΐ και χορταστικό και οι τιμές σε λογικά πλαίσια. Μπορεί να πληρώσαμε το ίδιο πόσο που θα δίναμε σε μια ταβέρνα στην Ελλάδα αλλά έχω παρατηρήσει πως οι μερίδες στις χώρες που έχω πάει ήταν πάντοτε τεράστιες.

Φαγωμένοι κινήσαμε για το σπίτι μας δράττοντας την ευκαιρία να νυχτοπερπατήσουμε στο όμορφο Μπρασοβ. Αύριο θα φεύγαμε και θέλαμε να μαζέψουμε εικόνες πολλές.

ΚΩΣΤΑΣ ΟΙΚ · 31 Αυγούστου 2018

Έχει πάει κανείς στα χωριά της Τρανσυλβανίας Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά; Τι άποψη έχει;

Georgia86 · 1 Σεπτεμβρίου 2018

ΚΩΣΤΑΣ ΟΙΚ said:
Έχει πάει κανείς στα χωριά της Τρανσυλβανίας Χριστούγεννα ή Πρωτοχρονιά; Τι άποψη έχει;

Δυστυχως δεν εχω πάει! Σίγουρα θα κάνει πολύ κρύο και πιθανόν να είναι χιονισμένα!

Georgia86 · 1 Σεπτεμβρίου 2018

Τρίτη ημέρα:

Ξεκινήσαμε για το όρος Τάμπα από πολύ νωρίς γιατί μας πίεζε ο χρόνος. Επιβιβαστήκαμε στο τελεφερίκ για να φτάσουμε στην κορυφή, αν έχεις διάθεση μπορείς να ανέβεις με τα πόδια ακολουθώντας το μονοπάτι αλλά αν είσαι σαν εμάς και η ιδέα δεν σου φαίνεται καθόλου ελκυστική με 16 lei φτάνεις στην κορυφή μέσα σε ελάχιστα λεπτά. Δυστυχώς στα μέσα του Μάρτη τα δέντρα δεν είχαν ακόμα πρασινίσει και χάσαμε την ευκαιρία να δούμε το όρος ανθισμένο. Φτάνεις στην πινακίδα με τα πόδια και είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να θαυμάσεις την θέα καθώς προχωράς. Όπως μπορεί να φανταστεί κάποιος η τοποθεσία μαζεύει αρκετούς τουρίστες για αυτό δυσκολεύεσαι να βγάλεις μια καλή φωτογραφία με θέα το Μπρασόβ. Εμείς περιμέναμε να φύγουν όλοι για να μπορέσουμε να βγάλουμε τις φωτογραφίες που θέλαμε αλλά άξιζε την αναμονή γιατί η θέα είναι υπέροχη. Έχεις όλη την πόλη πιάτο. Τον χειμώνα θα είναι ακόμα πιο όμορφα με όλες τις στέγες σκεπασμένες με χιόνι. Καθίσαμε αρκετή ώρα κοιτάζοντας την θέα, το Μπρασόβ είναι πανέμορφη πόλη και την αγαπήσαμε πραγματικά.

Κατεβήκαμε με τον ίδιο τρόπο που ανεβήκαμε και ξεκινήσαμε προς ανεύρεση πρωινού και συναλλάγματος. Βρήκαμε ένα fornetti όπως και στην Ουγγαρία και πήραμε πίτσα και διάφορες άλλες σφολιάτες, οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές και τα φαγητά νόστιμα. Αλλάξαμε χρήματα στο ίδιο μέρος με εχθές και ξεκινήσαμε για το σπίτι όπου από το πρωί είχαμε ετοιμάσει τις βαλίτσες μας για το ταξίδι στο Βουκουρέστι. Σήμερα η μέρα θα ήταν γεμάτη. Στον δρόμο μας για το Βουκουρέστι θα επισκεφτούμε το Κάστρο των Κατακουζηνών στο Bustani, το μοναστήρι Caraiman και το κάστρο του Πέλες στην Σινάια.

Πρώτη μας στάση όπως προείπα είναι το Κάστρο των Κατακουζηνών. Για να μπεις μέσα πρέπει να δώσεις 20 lei όπου μπορείς να επισκεφτείς τον κήπο του κάστρου αλλά και τον πρώτο όροφο. Εμείς αποφασίσαμε να μην μπούμε μέσα αλλά να θαυμάσουμε το κάστρο εξωτερικά αφού από την αυλή του κάστρου βλέπεις τα Καρπάθια σε όλο το μεγαλείο τους. Ψηλά, επιβλητικά και με τις κορυφές του χιονισμένες είναι από τις πιο όμορφες εικόνες που έχω δει στα ταξίδια μου. Δεν ξέρω αν το νιώθουν και άλλοι αυτό αλλά τα βουνά με γεμίζουν με μια περίεργη αίσθηση. Νιώθω ταπεινή και μαγεμένη! Θέλω να τα θαυμάζω από κάτω, κοιτάζοντας τις κορφές τους. Η αυλή εκτός από την υπέροχη θέα προσφέρει και μερικές μεγάλες ξύλινες κούνιες όπου μπορείς να θαυμάσεις την θέα νιώθοντας σαν μικρό παιδί. Περπατήσαμε γύρω από το κάστρο, φωτογραφίσαμε όπου μπορούσαμε και θεωρήσαμε πως είναι όμορφο για να αποτυπωθεί στην συλλογή μας και φύγαμε για την επόμενη στάση μας το μοναστήρι Caraiman.

Το μοναστήρι Caraiman φιλοξενεί μια ξύλινη εκκλησία από εκείνες που συνηθίζονται σε αυτό το μέρος της Ρουμανίας, κάπως διαφορετικές από αυτές που έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα αλλά που μου αρέσουν φοβερά. Μου ήρθε στο μυαλό το βιβλίο «Η δίκη των μαγισσών του Σάλεμ» και έβγαλα αμέσως το κινητό μου για να αποθανατίσω την εικόνα αυτή. Μπήκαμε στον ιερό χώρο και κατευθυνθήκαμε προς το μοναστήρι. Προχωρήσαμε παρατηρώντας το κτήριο και στο τέλος μπήκαμε στην ξύλινη εκκλησία. Ένας παπάς λειτουργούσε εκείνη την ώρα και μας ρώτησε εάν ήμαστε ορθόδοξοι. Μας σχεδίασε στο μέτωπο τον σταυρό και παρόλο που δεν είμαι θρησκευόμενη εκτίμησα την ευκαιρία να ζήσω μια ρουμάνικη εκκλησιαστική εμπειρία. Δεν είχε όμως κάτι άλλο να δούμε εκεί και φύγαμε αμέσως για την επόμενη και τελευταία μας στάση πριν το Βουκουρέστι· το Κάστρο του Πέλες!

Χρησιμοποιώντας το GPS το βρήκαμε εύκολα. Φτάνοντας στους πρόποδες του λόφου όπου βρίσκετε το κάστρο πληρώσαμε ένα ποσό (δεν θυμάμαι ακριβώς πόσο ήταν) για να μπορέσουμε να παρκάρουμε και από εκεί να συνεχίσουμε με τα πόδια. Δυστυχώς οι οδηγίες που μας έδωσε μια κυρία ήταν λάθος και καταλήξαμε να ανεβαίνουμε μέσα από το δάσος που ήταν γεμάτο λάσπες που έκαναν το περπάτημα δύσκολο και μας λέρωσαν τα παπούτσια και τα ρούχα. Μόλις ανεβήκαμε ανακαλύψαμε πως όλοι οι υπόλοιποι είχαν φτάσει από την πολύ ωραία τσιμεντοστρωμένη ανηφόρα! Κάπως ενοχλημένοι συνεχίσαμε προς το κάστρο κοιτάζοντας τα τουριστικά κιόσκια και την πραμάτεια που προσφέρουν. Εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία και αγόρασα δυο γλυκές λιχουδιές και άφησα τα αναμνηστικά για μετά την επίσκεψη μας στο Πέλες.

Για να μπεις μέσα στο Κάστρο πρέπει να πληρώσεις 30lei συν 30lei αν θες να επισκεφτείς και τον πρώτο όροφο και αν θες να χρησιμοποιήσεις την φωτογραφική σου πρέπει να πληρώσεις ακόμα 30lei ενώ η βιντεοσκόπηση θα σου κοστίσει 60. Έπρεπε να περιμένουμε περίπου 20 λεπτά για να σχηματιστεί το γκρουπ μας για την ξενάγηση στα αγγλικά (χρειάστηκε να περιμένουμε σε άλλη είσοδο από αυτή που θα περίμεναν εκείνοι που θα έκαναν την ξενάγηση στα Ρουμάνικα) και όταν ήρθε η ώρα να περάσουμε μέσα στην αίθουσα έπρεπε να φορέσουμε ειδικά προστατευτικά σκεπάσματα για τα παπούτσια μας.
Η αίθουσα από την οποία ξεκινάει το tour είναι πανέμορφη. Ο χώρος είναι γεμάτος από σκουρόχρωμο ξύλο το οποίο έχει πανέμορφα σκαλίσματα, η ξυλογλυπτική είναι εντυπωσιακή και οι τοίχοι βαμμένοι με έντονα χρώματα και χρυσές λεπτομέρειες.
Ο Βασιλιάς Κάρολος , που ήταν υπεύθυνος για την ανεξαρτησία της Ρουμανίας, ερωτεύτηκε τόσο την περιοχή και την εκπληκτική της θέα προς τα Καρπάθια βουνά που αποφάσισε να χτίσει εκεί ένα εξοχικό. Η κατασκευή του κάστρου ξεκίνησε το 1873 και τελείωσε το 1914. Είναι προφανές πως ο βασιλιάς είχε υπέροχο γούστο γιατί κάθε δωμάτιο είναι φτιαγμένο με καλαισθησία, πανάκριβα υλικά από την Ιταλία και γενικά το κάστρο είναι βουτηγμένο στην χλιδή.

Το tour κράτησε περίπου 45 λεπτά και η ξεναγός μας ήταν πολύ γλυκιά και μας έδινε πολλές ενδιαφέροντες λεπτομέρειες . Σε κάθε δωμάτιο που επισκεπτόμασταν μας ενημέρωνε για την προέλευση των υλικών αλλά και την σκέψη πίσω από την επιλογή της διακόσμησης. Η ώρα πέρασε πολύ γρήγορα και όταν έφτασε στο τέλος της η ξενάγηση αποχωρήσαμε λυπημένοι. Δεν επιλέξαμε να συνεχίσουμε στον πρώτο όροφο και από ότι διάβασα μετά σε διάφορα blog δεν χάσαμε και πολλά. Μετά την εσωτερική ξενάγηση προχωρήσαμε στον εξωτερικό χώρο βγάζοντας πολλές φωτογραφίες.

Είχαμε κάνει καλή διαχείριση χρόνου και έτσι η επιστροφή πίσω στην πρωτεύουσα δεν μας άγχωνε. Ξεκινήσαμε για το ταξίδι νιώθοντας απέραντη ευτυχία για αυτά που είχαμε την τύχη να δούμε στο πανέμορφο Μπρασόβ και την Σινάια αλλά παράλληλα νιώθαμε και θλίψη γιατί η παραμονή μας στην περιοχή έφτασε στο τέλος της. Αλλά, μπροστά μας είχαμε λίγες μέρες ακόμα για να εξερευνήσουμε το Βουκουρέστι και ήμασταν πολύ ενθουσιασμένοι!

Φτάσαμε στο Οτοπένι λίγο πριν τις 7, στην ώρα μας. Παραδώσαμε το αυτοκίνητο και επιβιβαστήκαμε στο βαν που θα μας άφηνε στο αεροδρόμιο, έξω από το παράθυρο παρατηρώ τα φώτα και ησυχάζω όπως κάνω πάντα όταν βρίσκομαι μέσα σε αυτοκίνητο. Έχει πια νυχτώσει και κάνει ψύχρα, οι δρόμοι είναι άδειοι. Σκέφτομαι τι θα με περιμένει να το ανακαλύψω στην πόλη αυτή. Αν θα βρω αυτή την πόλη τόσο όμορφη όσο βρήκα και την πόλη που άφησα πίσω μου. Όλα αυτά τα σκέφτομαι σε διάστημα μερικών λεπτών γιατί όπως έγραψα και πιο πάνω η Klasswagen βρίσκεται πολύ κοντά στον αερολιμένα.

Μας αφήνει στην ίδια είσοδο από την οποία μας παρέλαβε και για να πάρουμε το λεωφορείο προς το κέντρο του Βουκουρεστίου πρέπει να διασχίσουμε το αεροδρόμιο και να κατέβουμε τις σκάλες που βρίσκονται στην πύλη αφίξεων. Από την έρευνα που έχουμε κάνει βρήκαμε πως η κάρτα διαδρομών που μας ταιριάζει είναι η πράσινη για να την γεμίσουμε χρήματα και να μπορέσουμε να την χρησιμοποιήσουμε στο λεωφορείο (από και προς το αεροδρόμιο αλλά και μέσα στην πόλη) και άμα χρειαστεί να πάρουμε το μετρό είχαμε αποφασίσει να βγάλουμε ένα ημερήσιο εισιτήριο. Πήγαμε στον κισσέ όπου μας έγινε ξεκάθαρο πως η γυναίκα που έβγαζε τα εισιτήρια δεν μιλούσε αγγλικά. Με εκείνα και με τα άλλα καταφέραμε να βγάλουμε τις κάρτες μας. Η πράσινη κάρτα λέγεται Activ και η αγορά της κοστίζει 3.7 lei και από εκεί και έπειτα βάζεις όσα χρήματα θες, επίσης είναι για πολλαπλή χρήση. Επιβιβαστήκαμε στο λεωφορείο με τον αριθμό 783 με προορισμό την Piata Urinii. Η διαδρομή διαρκεί περίπου μια ώρα. Από τα παράθυρα δεν μπορούσαμε να δούμε πολλά πράγματα μιας και είχε πλέον σκοτεινιάσει. Μέσω του Viber μιλούσαμε με τον ιδιοκτήτη των διαμερισμάτων που θα μέναμε, κάτι σαν Airbnb παρά ξενοδοχείο, και πολύ ευγενικά προσφέρθηκε να μας μεταφέρει από την στάση του λεωφορείου στο μέρος που θα μέναμε. Ήταν πολύ συμπαθητικός και διαθέσιμος για καθετί που θα χρειαζόμασταν. Το διαμέρισμα που θα μέναμε ήταν πολύ μικρό αλλά είχε ότι χρειαζόμασταν. Το κύριο δωμάτιο είχε ένα διπλό κρεβάτι , μια πολυθρόνα, τηλεόραση και αποθηκευτικούς χώρους όπως ντουλάπα και ντουλάπια. Στο βάθος είχε μια μικρή κουζίνα με όλα όσα μπορεί να χρειαστεί κάποιος για να μαγειρέψει και διπλά της βρισκόταν το μπάνιο. Για τρία βράδια ήταν ότι πρέπει.

Όταν τα πράγματα μας μπήκαν στην θέση τους αποφασίσαμε να βγούμε έξω για εξερεύνηση και φαγητό. Ήταν αργά και ξέραμε ότι τέτοια ώρα μόνο τα φαστφουντάδικα θα ήταν ανοιχτά για αυτό πήγαμε κατευθείαν στα γνωστά (αν και όχι τόσο υγιεινά) McDonalds όπου φάγαμε του σκασμού και πληρώσαμε τα μισά χρήματα (ίσως και λιγότερα) από αυτά που θα δίναμε στην Ελλάδα. Χορτασμένοι από το φαί αλλά νηστικοί από νέες εικόνες φύγαμε για μια σύντομη νυκτερινή βόλτα στο Βουκουρέστι . Η πρώτη μας στάση ήταν το Κοινοβούλιο της Ρουμανίας το γνωστό σε όλους σαν το Παλάτι του Λαού, θέλαμε να το δούμε το βράδυ πριν την αυριανή μας πρωινή επίσκεψη. Για να φτάσουμε μπροστά στο Κοινοβούλιο πήραμε την Bulevardul Unirii , η οποία ήταν γεμάτη με κυριλέ μαγαζιά, η οποία μας έβγαλε στην Piata Constitutiei που βρίσκεται μπροστά από το τερατώδες κοινοβούλιο. Φωτισμένο όπως ήταν φάνταζε τόσο επιβλητικό! Και καθώς παρατηρούσαμε το κτήριο από μακριά ερχόταν ένας εκκωφαντικός θόρυβος που όλο και μας πλησίαζε..Ξαφνικά δυο lamborgini εμφανίστηκαν μπροστά μας, έτρεχαν σα τρελοί! Δεν καθίσαμε πολύ έξω, ήμασταν πτώματα από το ταξίδι και αποφασίσαμε να γυρίσουμε στα δωμάτια μας γιατί την επόμενη είχαμε μεγάλη μέρα μπροστά μας!

Georgia86 · 5 Σεπτεμβρίου 2018

Τέταρτη μέρα στην Ρουμανία.

Ξυπνήσαμε ετοιμοπόλεμοι και γεμάτη όρεξη για την πρώτη ολόκληρη μέρα στο Βουκουρέστι όπου ήμασταν σίγουροι πως θα περνούσαμε το ίδιο υπέροχα όπως και στο Μπρασόβ. Όταν βγήκαμε έξω όμως ανακαλύψαμε πως το κρύο ήταν αρκετά πιο τσουχτερό από εχθές και ο ουρανός ετοιμαζόταν για βροχή. Όποτε κατεβάσαμε το σκουφάκι πιο χαμηλά και ξεκινήσαμε κάπως ανήσυχοι την εξερεύνηση μας. Η πρώτη μας στάση είναι το Πατριαρχείο Ρουμανίας το οποίο ιδρύθηκε το 1872 από τον Φερδινάνδο της Ρουμανίας , Κάρολο β’ της Ρουμανίας και μερικά ακόμα σημαίνοντα πρόσωπα. Το Πατριαρχείο φαίνεται λιτό και απλό στην εμφάνιση του αλλά αν προσέξεις καλύτερα βρίσκεις εντυπωσιακές πινελιές που χαρίζουν μια λάμψη «πολυτέλειας» και Ορθοδοξίας στο κτήριο που συνδυάζει εξαιρετικά την αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική με την βυζαντινή τοιχογραφία. Δεν κάτσαμε όμως πολύ γιατί θέλαμε να πάμε στο Παλάτι του Λαού και ο καιρός μας ανησυχούσε αρκετά.

Ευτυχώς όμως το Κοινοβούλιο ήταν κοντά γιατί καθ οδόν είχαν αρχίσει να πέφτουν οι πρώτες στάλες βροχής. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε την είσοδο στον Κοινοβούλιο και στην αρχή πήγαμε από την λάθος πλευρά αλλά σύντομα ανακαλύψαμε πως η είσοδος είναι από την δεξιά πλευρά όπως κοιτάς το Κοινοβούλιο ενώ βρίσκεσαι στην piata Constitutiei. Φανήκαμε πολύ τυχεροί γιατί ένα νέο γκρουπ ετοιμαζόταν για ξενάγηση ακριβώς την στιγμή που πήγαμε στο ταμείο και προλάβαμε να μπούμε στην ομάδα τους πληρώνοντας 40 lei το άτομο και ακόμα άλλα 30 lei για την άδεια φωτογράφισης. Θέλαμε να επιλέξουμε το πακέτο που σου προσφέρει την ευκαιρία να επισκεφτείς και το διάσημο μπαλκόνι του Παλατιού αλλά δυστυχώς θα ήταν κλειστό για τους επισκέπτες όλο το 2018.
Το Παλάτι του Λαού άρχισε να χτίζεται το 1984 με εντολή του Νικολάε Τσαουσέσκου που ανάθεσε μετά από διαγωνισμό την δημιουργία αυτού του σε μια νεαρή και άγνωστη μέχρι τότε αρχιτέκτονα. Είναι το μεγαλύτερο κτήριο στην Ευρώπη και το δεύτερο στον κόσμο. Όσο αφορά το βάρος όμως παίρνει την πρώτη θέση σε ολόκληρη την υφήλιο. Επηρεασμένος από τα κτήρια που είχε δει στην επίσκεψη του στην βόρεια Κορέα ο Τσαουσέσκου ήθελε να δημιουργήσει κάτι παρόμοιο για να φιλοξενήσει τα γραφεία του κόμματος του. Για την ανοικοδόμηση του καταστράφηκε το 20% του ιστορικού κέντρου του Βουκουρεστίου (ένα 20% που φιλοξενούσε οικισμούς από πολλές χώρες) και ένας ολόκληρος λόφος! Υπήρξαν φυσικά και οικολογικές καταστροφές όπως η αποξήλωση των δασών για να πάρουν το ξύλο και η χρησιμοποίηση των 2/3 του αποθέματος μαρμάρου της Ρουμανίας. Οι εργάτες που δούλεψαν για να χτιστεί αυτό το Παλάτι δεν πληρώνονταν φυσικά και εκτός από τους πολίτες , οι στρατιώτες ήταν επίσης ένα κομμάτι του εργατικού δυναμικού. Ο Νικολάε Τσαουσέσκου δολοφονήθηκε πριν δει την ολοκλήρωση του έργου η οποία έφτασε στο τέλος της το 1997. Μετά την δολοφονία του οι άνθρωποι που ανέβηκαν στην εξουσία αποφάσισαν να κρατήσουν το κτήριο ανέπαφο και να ολοκληρώσουν την κατασκευή του μιας και θα τους κόστιζε πιο ακριβά να το καταστρέψουν. Τώρα πια για να μπορούν να το συντηρούν το έχουν μετατρέψει σε τουριστικό αξιοθέατο και τις πολυτελές του αίθουσες τις νοικιάζουν για διάφορες εκδηλώσεις.
Ο ξεναγός μας ήταν πολύ συμπαθητικός, με χιούμορ και διαθέσιμος να απαντήσει σε όλες μας τις απορίες. Μας πήγαινε σε διάφορα μέρη του παλατιού όπου η χλιδή ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής, ο Τσαουσέσκου ήθελε να σου τρίψει στην μούρη το πόσο πετυχημένη είναι η πολιτική του με ψηλοτάβανα δωμάτια , με χρυσά διακοσμητικά, χαλιά ασήκωτα και κουρτίνες απίστευτου μάκρους. Αν και απέξω δεν μοιάζει τόσο σπουδαίο, εσωτερικά είναι ένα εκπληκτικά εντυπωσιακό κτήριο. Η επίσκεψη μας κράτησε περίπου μια ώρα. Μέσα σε αυτή την ώρα ο καιρός είχε χαλάσει για τα καλά.

Βγαίνοντας από το κτήριο ήρθαμε αντιμέτωποι με βροχή και έντονο αέρα. Η χρήση ομπρέλας ήταν αδύνατη γιατί ο αέρας την τσαλάκωνε και έτσι αχρηστευόταν, εκτός όμως από τον αέρα και την βροχή το κρύο ήταν ακόμα πιο δυνατό από το πρωί. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε, δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε μέχρι εκεί που θέλαμε, είχαμε γίνει μούσκεμα και κρυώναμε πάρα πολύ. Σταματήσαμε ένα ταξί το οποίο θα μας πήγαινε μέχρι την πλατεία Unirii , που ήταν σχεδόν μια ευθεία από εκεί που βρισκόμασταν και κυριολεκτικά μας έγδαρε. Μας χρέωσε περίπου 6 ευρώ για μια διαδρομή 5 λεπτών. Αλλά επειδή ήταν η κατάσταση τέτοια δεν είπαμε τίποτα και βγήκαμε από το ταξί αρκετά νευριασμένοι.
Το πρωί είχαμε φύγει νηστικοί από το ξενοδοχείο και αποφασίσαμε να φάμε νωρίς το μεσημεριανό μας σε μια πιτσαρία που βρήκαμε κοντά εκεί που μας άφησε ο ταξιτζής ελπίζοντας πως ο καιρός θα έφτιαχνε κάπως. Μας έκανε εντύπωση πόσο γρήγορα άρχισαν οι πινακίδες να πιάνουν πάγο και σύντονα καταλάβαμε πως δεν ήταν νερό αυτό που έπεφτε αλλά πάγος. Έβρεχε παγωμένο νερό που είχε κρυσταλλώσει από το κρύο! Μπήκαμε στο ρεστοράν (Borselino) και παραγγείλαμε την μεσαία πίτσα για τρία άτομα που μας κόστισε 28 lei, δηλαδή 6 ευρώ και κάτι. Η σερβιτόρα ήταν αρκετά αγενής αλλά η πίτσα πολύ καλή!!

Από ότι φαινόταν η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει και φεύγοντας από το μαγαζί βρεθήκαμε σε δίλλημα. Δεν ξέραμε αν μπορούσαμε να συνεχίσουμε μιας και ο αέρας ήταν πολύ δυνατός, το κρύο περόνιαζε και η βροχή ήταν έντονη αλλά από την άλλη δεν θέλαμε να χάσουμε καθόλου χρόνο από την μέρα μας. Ο φίλος μας αποφάσισε να γυρίσει στο δωμάτιο του και εμείς να συνεχίσουμε παρά τις κακές καιρικές συνθήκες. Βγαίνοντας από την πιτσαρία στρίψαμε αριστερά και προχωρήσαμε στην bulevardul Ion C. Brătianuγια για να μπούμε στο ιστορικό κέντρο του Βουκουρεστίου. Στρίψαμε πάλι αριστερά στην strada Gabroveni ευτυχώς ο αέρας μειώθηκε αρκετά με το που στρίψαμε και έτσι είχαμε κυρίως το κρύο και την βροχή να μας ταλαιπωρεί. Οι δρόμοι ήταν έρημοι και καθώς περπατούσαμε ακούσαμε ξαφνικά από κάποιο από τα ρεστοράν… Παντελίδη! Λίγο πιο κάτω υπήρχε μια ελληνική ταβέρνα όπου η μουσική έπαιζε πολύ δυνατά, αυτό που λένε έφτασαν στο τσακίρ κέφι.

Αφήσαμε πίσω μας την ελληνική ταβέρνα και τον Παντελίδη και συνεχίσαμε με σκοπό να επισκεφτούμε την strata Postei όπου βρίσκεται η εκκλησία του μοναστηριού της Σταυρουπόλεως.
Δεν δυσκολευτήκαμε να το βρούμε. Η εκκλησία είναι μικρή και βρίσκεται μέσα σε μια πολύ όμορφη και γραφική αυλή. Οι κίονες θυμίζουν κορινθιακό ρυθμό αλλά το υπόστεγο που στηρίζει έχει ανατολικές επιρροές. Στο χώρο διάσπαρτα είναι μάρμαρα από παλαιούς τάφους και μισό καταστρεμμένοι κίονες. Μπήκαμε στην εκκλησία, καθίσαμε λίγο και μετά ξανά βγήκαμε έξω όπου άρχιζε να χιονίζει για τα καλά πια. Ο δρόμος γλιστρούσε λόγω των λίθων και προχωρούσαμε πολύ προσεκτικά.

Φεύγοντας από την εκκλησία βρήκαμε ένα μαγαζί με αναμνηστικά και πήραμε μερικά δωράκια για τους φίλους μας. Είχαμε σκοπό να δούμε όλα όσα θέλαμε σήμερα και έπρεπε να βρούμε τον τρόπο να το κάνουμε γρήγορα και αποτελεσματικά γιατί το κρύο θέριζε και το χιόνι έπεφτε πιο έντονα και οι δρόμοι ήταν επικίνδυνοι. Πήραμε την strada Stavropoleos η οποία θα μας έβγαζε στην Calea Victoriei. Περάσαμε έξω από το Caru’ cu bere την διάσημη μπυραρία & ρεστοράν όπου θα τρώγαμε το βράδυ και λίγο πιο κάτω βρίσκεται μια καφετέρια (Gloria Jean’s) όπου μπήκαμε για να ζεσταθούμε και να πάρουμε μια ζεστή σοκολάτα και ένα λαχταριστό εκλέρ για να μας δώσει δυνάμεις.
Με την ζεστή σοκολάτα να μας ζεσταίνει τα χέρια βγήκαμε στην Calea Victoriei και μπροστά από το Palatul CEC (Δημόσιο Ταμιευτήριο) το οποίο είναι πολύ όμορφο και εντυπωσιακό. Στρίψαμε αριστερά περάσαμε μπροστά από τον Εθνικό μουσείο ιστορίας και στρίψαμε στην strada Franceza και κάναμε αμέσως αριστερά στην strada Postei για να δούμε την ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου. Μετά από εκεί προχωρήσαμε προς το Pasajul Vilacrosse/Mecca. Πρόκειται για ένα δρόμο που χωρίζεται μπροστά από ένα παλιό ξενοδοχείο και έτσι γίνεται ο villacrosse και ο mecca, οι οποίοι είναι σκεπαστοί με κίτρινο γυαλί που πλέον είναι γεμάτο ρεστοράν και στις δύο πλευρές. Βγάλαμε φωτογραφίες αλλά δεν καθίσαμε για φαΐ , φύγαμε για τα υπόλοιπα αξιοθέατα που μας περίμεναν.

Είχε πλέον αρχίσει να το στρώνει για τα καλά. Οι δρόμοι ήταν σχεδόν άδειοι από κόσμο και εμείς θαυμάζαμε όσο μπορούσαμε τα γύρω κτήρια όταν πέσαμε επάνω στο άγαλμα του Iuliu Maniu. Προχωρήσαμε με τα χίλια ζόρια προς την piata Revolutiei (πλατεία της επανάστασης) στην οποία συσπειρώθηκε ο κόσμος κατά του Τσαουσέσκου και ξεκίνησε την επανάσταση του 1989 , επίσης είδαμε και το μνημείο της αναγέννησης. Συνεχίζουμε με καινούργιο μας στόχο το Parcul Ateneului (Αθηναίο) στην Strada Episcopiei αλλά πριν φτάσουμε εκεί είδαμε και το έφιππο άγαλμα του Καρόλου του πρώτου που βρίσκεται απέναντι από το Παλάτι του. To Αθήναιο κτίστηκε το 1865 από τον Γάλλο αρχιτέκτονα Albet Galleron και φιλοξενεί την Ρουμάνικη φιλαρμονική του Enescu. Είναι νεοκλασσικού ρυθμού και μπροστά στο κτήριο μπορείς να δεις ένα άγαλμα αφιερωμένο στον ποιητή Eminescu. Για να μπεις μέσα πρέπει να πληρώσεις είσοδο η οποία είναι γύρω στα δυο ευρώ και προτείνω να το κάνετε γιατί το εσωτερικό του είναι απλά υπέροχο. Οι τοιχογραφίες, τα διακοσμητικά γλυπτά και το ταβάνι είναι πανέμορφα και σου δημιουργούν πολλά συναισθήματα και το μεγάλο εκκλησιαστικό όργανο σου προκαλεί δέος. Όταν φύγαμε από το Αθηναίο σκεφτήκαμε μήπως να παίρναμε το μετρό για να επισκεφτούμε ένα από τα πάρκα που θέλαμε αλλά αποφασίσαμε να περπατήσουμε μέχρι εκεί και γιατί όχι άλλωστε, είχαμε συνηθίσει τον καιρό! Μπορεί ο καιρός να μην μας έκανε την χάρη αλλά εμείς είχαμε σχεδόν δει πολλά από αυτά που θέλαμε και νιώθαμε γεμάτοι ενέργεια και ειλικρινά βιώναμε κάτι το ξένο (αλλά ευχάριστο) προς εμάς με το χιόνι και το κρύο που είχε φτάσει τους -6.

Φτάσαμε στο πάρκο Cismigiu μετά από αρκετό περπάτημα και αφού χαθήκαμε μια δυο φορές. Ψυχή δεν κυκλοφορούσε και δεν μου έκανε εντύπωση, ποιος άλλωστε θα πήγαινε στο πάρκο με τέτοιον καιρό. Το χιόνι εδώ ήταν απάτητο, σαν άσπρο χαλί μπροστά στις κούνιες. Μιας και δεν το ενοχλούσε ανθρώπου πόδι είχε μαζευτεί πολύ και ένιωθες λες και ήταν μέσα Ιανουαρίου. Το πάρκο είναι πολύ όμορφο, με πράσινο αρκετό, με κούνιες για παιδιά , με παρτέρια γεμάτα λουλούδια. Διασχίζοντας το φτάσαμε στον δρόμο ξανά και αποφασίσαμε πως είχε έρθει η ώρα να γυρίσουμε στο ξενοδοχείο· τα μπούτια μας είχαν μουδιάσει από την παγωνιά. Ήμασταν βεβαίως λίγο μακριά από το σπίτι και θα χρειαζόταν αρκετό περπάτημα αλλά ήμασταν χαρούμενοι από όλα όσα είδαμε σήμερα και το περπάτημα δεν μας φόβιζε. Στην διαδρομή μας πέσαμε επάνω σε ένα σούπερ μάρκετ και αποφασίσαμε να μπούμε για να δούμε πως είναι, τι προϊόντα έχει και τα λοιπά και βρήκαμε ελιές καλαμών! Πήραμε έναν χυμό (πράγμα σπάνιο στην Ρουμανία!) και ένα κρουασάν με σταφίδες και φύγαμε για το ξενοδοχείο. Προχωρούσαμε δίπλα από το ποτάμι Dâmbovița αν και φυσούσε πολύ και η παγωνιά ήταν πιο έντονη, ήταν πολύ όμορφα.

Η ξεκούραση ήταν ότι χρειαζόμασταν. Τα μπούτια μου έκαναν δυο ώρες να ζεσταθούν αν και πάλι μέχρι το βράδυ ήταν μουδιασμένα. Για την νυχτερινή μας εξόρμηση αποφάσισα να βάλω ένα κολάν και μια φόρμα, μια μπλούζα και μια ζακέτα από πάνω και φυσικά το μπουφάν, σκουφάκι ,κασκόλ και τα γάντια μου. Πεινούσαμε πολύ για αυτό οι τρεις μας τώρα ξεκινήσαμε για το Caru’ cu bere. Πατούσαμε στο πεζοδρόμιο με πολύ προσοχή γιατί η μάζα χιόνι και λάσπης μετακινούταν εύκολα και κινδύνευες να σπάσεις το πόδι σου.
Στο Caru’ cu μας έβαλαν στο υπόγειο όπου παλιά ήταν το κελάρι, μας άρεσε πολύ η διακόσμηση και νιώθαμε πολύ «ζεστή» την ατμόσφαιρα. Την παραγγελία την ανέλαβα εγώ και παράγγειλα δυο πιατέλες την μία με κρύο κρέας και την άλλη με ψητό. Η πιατέλα με το κρύο κρέας κατέληξε να είναι μια ποικιλία αλλαντικών και ο φίλος μας σίγουρα απογοητεύτηκε αλλά για να μην μείνει πεινασμένος έφαγε και μια μερίδα με λαχανοντολμάδες με κόκκινη σάλτσα που είναι τοπική λιχουδιά. Μετά το φαΐ βγήκαμε για βόλτα, περάσαμε πάλι από κάποια αξιοθέατα για να τα δει και ο φίλος μας και αφού χωνέψαμε για τα καλά γυρίσαμε στο δωμάτιο μας για ύπνο.

Georgia86 · 10 Σεπτεμβρίου 2018