gelf
Member
- Μηνύματα
- 659
- Likes
- 12.801
Περιεχόμενα
Κεφάλαιο 3
Παρασκευή 07-11-2014
Επί τέλους ξεκούραση! Μετά το απολαυστικό πρωινό, ανέβηκα για λίγο στο δωμάτιό μου από όπου υπήρχε θέα προς την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,
καθώς και προς την εκκλησία της πριγκιπικής αυλής.
Ξεκούραστος κατέβηκα από το δωμάτιό μου, για να ξεκινήσω την πρωινή βόλτα στο Βουκουρέστι. Ξεκίνησα την περιήγηση από την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,
από την εκκλησία της πριγκιπικής αυλής, τόσο στο εξωτερικό της, όσο και στο εσωτερικό της
και μετά κατευθύνθηκα προς το χάνι του Μανούκ,
ένα πρώην πανδοχείο το οποίο χρονολογείται από το έτος 1808 και ήταν, κι αυτό, απέναντι από το ξενοδοχείο μου. Βγαίνοντας από το χάνι του Μανούκ, προχώρησα κατά μήκος της γέφυρας
περνώντας το ποτάμι Dampovita (παλαιότερα, ήταν η κύρια πηγή ύδρευσης της πόλης του Βουκουρεστίου) και ρίχνοντας μια ματιά απέναντι προς το ξενοδοχείο μου,
κατευθύνθηκα προς το πάρκο και την πλατεία Ενότητας (Unirii). Όμως στη φάση αυτή δεν είχα προγραμματίσει βόλτα στο πάρκο και την πλατεία Ενότητας. Κατευθύνθηκα προς τη Bulevardul Unirii,
την κεντρική λεωφόρο της αστικής ανάπλασης του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου, η οποία οδηγεί στο παλάτι του λαού.
Για να κατασκευαστούν τα έργα της αστικής ανάπλασης - οράματος - του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου, απαιτήθηκε να κατεδαφιστεί μεγάλο τμήμα του κέντρου της πόλης του Βουκουρεστίου, ενώ κάποια μνημεία (όπως εκκλησίες) μετακινήθηκαν μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες μέτρα μακριά, σύμφωνα με τα σχέδια της αστικής ανάπλασης. Τα βουλεβάρτα που δημιουργήθηκαν (πχ Bulevardul Unirii) θυμίζουν Παρίσι του οποίου θαυμαστής ήταν ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου.
Τα παραπάνω, δηλαδή η εκτόπιση του κόσμου, ήταν ένας από τους τρείς λόγους όπου το έκτακτο δικαστήριο αποφάσισε συνοπτικά, τις 25-12-1989, για τη θανατική ποινή του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου.
Περπατώντας θυμήθηκα τη σχέση του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου με το ΚΚΕ εσωτερικού. Μάλιστα τρεις μήνες περίπου μετά το ταξίδι στο Βουκουρέστι, βρέθηκα στο Πεκίνο και προχωρώντας πέρασα μπροστά από το ρεστοράν Pyongyang, όπου φτάνοντας εκεί είχα δει νεαρές γυναίκες, ντυμένες ομοιόμορφα, να τραγουδάνε. Είχα μπει για φαγητό στο ρεστοράν αυτό και είχα παρατηρήσει ότι οι χαρωπές νεαρές γυναίκες – σχεδόν κοριτσάκια - που τραγουδούσαν, διέκοπταν το τραγούδι τους και σερβίριζαν, ενώ στο πέτο τους είχαν μια κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τότε είχα θυμηθεί ότι τα παλιά χρόνια είχαν δημιουργηθεί πολλές αντιδράσεις στο ΚΚΕ εσωτερικού, όταν η εφημερίδα ΑΥΓΗ – όργανο του κόμματος – έγραψε ένα άρθρο για τη Β. Κορέα στο οποίο ανέφερε: «…ο Κιμ Ιλ Σουνγκ – μεγάλος ηγέτης - ….» και συνεχίστηκε το άρθρο. Δεν είχαν σημασία ούτε τα προηγούμενα ούτε η συνέχεια του άρθρου. Ο λόγος του δημοσιεύματος ήταν απλός. Το ΚΚΕ εσωτερικού το αναγνώριζαν λίγα κομμουνιστικά κόμματα, μεταξύ των οποίων το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο όμως αναγνώριζε και το ΚΚΕ, αλλά μόνο δύο κόμματα από αυτά που είχαν τότε την κρατική εξουσία αναγνώριζαν τότε το ΚΚΕ εσωτερικού. Τη μερίδα του λέοντος στον τομέα αυτό είχε το ΚΚΕ. Τα δύο κράτη τα οποία αναγνώριζαν, αποκλειστικά το ΚΚΕ εσωτερικού, ήταν η Ρουμανία του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου και η Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Είχα ζητήσει μια κονκάρδα, έκανα διαπραγματεύσεις αλλά δεν μου την έδωσαν (λεπτομέρειες των διαπραγματεύσεων και λοιπών αναφέρονται στο κεφάλαιο 21 - Μια βόλτα στην περιοχή Χόου Χάι και η κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ, της ιστορίας μου "Κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο").
Τα παραπάνω, δηλαδή τις επίσημες σχέσεις του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου με το ΚΚΕ εσωτερικού θυμήθηκα τώρα, περιγράφοντας τη βόλτα κατά μήκος της Bulevardul Unirii, προς το παλάτι του λαού.
Το παλάτι του λαού (Palatul Parlamentului), καταλαμβάνοντας έκταση 330.000 τετραγωνικών μέτρων, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κτίριο στη γη, μετά το αμερικανικό πεντάγωνο, ενώ για την κατασκευή του είχαν εργαστεί τρεις βάρδιες 20.000 εργατών και 700 αρχιτεκτόνων. Το κτίσμα δεν είχε ολοκληρωθεί όταν ο Τσαουσέσκου ανατράπηκε τις 25-12-1989. Επίσης όπως προανέφερα τα βουλεβάρτα, στην περιοχή του παλατιού του λαού θυμίζουν Παρίσι, του οποίου θαυμαστής ήταν ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου.
Έξω από το παλάτι του λαού, όπως και σε όλη τη Ρουμανία, υπήρχαν προεκλογικές αφίσες. Την επόμενη Κυριακή θα είχαν προεδρικές εκλογές.
Μπήκα μέσα στο παλάτι του λαού, είδα ότι η ξενάγηση δεν θ' αργούσε, έβγαλα εισιτήριο και ακολούθησα τη ξεναγό,
από την οποία "μάθαμε", ότι τα υλικά κατασκευής του κτιρίου ήταν αποκλειστικά από τη Ρουμανία, ενώ ότι για την κατασκευή δούλεψε πλήθος κόσμου "εθελοντικά", μεταξύ αυτών και οι γονείς της. Αν ήθελαν ας έκαναν αλλιώς. Επίσης περνώντας από την αίθουσα η οποία οδηγούσε προς τη σάλα χορού, αυτή είχε μελετηθεί έτσι ώστε λίγες δεκάδες χειροκροτήματα να ακούγονται στη σάλα χορού ως χιλιάδες.
Του συντρόφου του άρεσε η απόλυτη συμμετρία, τόσο εξωτερικά,
όσο και εσωτερικά, όπως φαινόταν στη συνολική γεωμετρία του κτιρίου, ακόμα και στα δάπεδα.
Όταν τελείωσε η ξενάγηση, βγήκα έξω από το παλάτι του λαού, σταμάτησα ένα ταξί το οποίο με οδήγησε στο μουσείο του χωριού με λιγότερα από 15 λέι.
Το μουσείο του χωριού (Muzeul Satului), μου φάνηκε εντυπωσιακό, με πάνω από 300 κτίσματα, ακριβείς απομιμήσεις κτισμάτων διαφόρων περιοχών της Ρουμανίας, κτισμάτων όπως ξύλινα σπιτάκια, αγροικίες, εκκλησίες κλπ, όλα σε φυσικό μέγεθος,
τα οποία συγκεντρώθηκαν στο Muzeul Satului, για πρώτη φορά από το έτος 1936.
Το Muzeul Satului περιβάλλεται, ή μάλλον βρίσκεται στην περιοχή του πάρκου Herαstrau, με τους εκπληκτικούς κήπους του και τη λίμνη στο κέντρο του πάρκου.
Όταν βγήκα από το Muzeul Satului, συνέχισα τη βόλτα στο πάρκο Herαstrau και γύρω από την κεντρική λίμνη,
όπου ήταν και το hard rock café του Βουκουρεστίου το οποίο μου άρεσε και αποφάσισα να μπω και να πιω τα ποτά μου. Πιστεύω ότι από άποψη θέσης (λόγω της θέας στο πάρκο και στη λίμνη του πάρκου) είναι από τα πλέον προνομιακά της Ευρώπης, ενώ από άποψη εσωτερικών χώρων, ήταν μεγαλοπρεπές και μου θύμιζε το αντίστοιχο στην Times Square στη Νέα Υόρκη.
Όταν βγήκα από το hard rock café του Βουκουρεστίου, είχε σκοτεινιάσει. Ήταν όμως σχεδόν πανσέληνος και παίρνοντας το ποτό μου από το hard rock, έμεινα αρκετή ώρα για να θαυμάζω τις αντανακλάσεις του φεγγαριού, στη λίμνη του πάρκου Herαstrau του Βουκουρεστίου.
Περπατώντας γύρω από τη λίμνη και κοντά στο hard rock café του Βουκουρεστίου, μπήκα σ' έναν από τους συναυλιακούς χώρους που υπήρχαν στην περίμετρο της λίμνης του πάρκου Herαstrau.
Όταν μπήκα ο χώρος ήταν αδειανός, αλλά άρχισε γρήγορα να γεμίζει. Όταν άρχισε η ορχήστρα, ο αχανής χώρος είχε σχεδόν γεμίσει. Μου άρεσε πολύ η αφιλτράριστη μπύρα Ciuc, αλλά δεν μου άρεσε η μουσική. Έτσι βγαίνω έξω από τον πολυχώρο, παίρνω ταξί, επιστρέφω στο κέντρο και απέναντι από το ποτάμι βλέπω το ξενοδοχείο μου και το χάνι του Μανούκ,
ανεβαίνω στο ξενοδοχείο για φρεσκάρισμα και κατεβαίνω σχετικά σύντομα για περιήγηση στο νυχτερινό Βουκουρέστι, παρατηρώντας τα φωτισμένα δημόσια κτίρια
όπως το Ateneul Roman, τον κύριο συναυλιακό χώρο της πόλης.
Επίσης αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι το κέντρο της πόλης, τη νύχτα, μεταβαλλόταν σ' ένα απέραντο εργοτάξιο,
ενώ το πρωί η κυκλοφορία διεξαγόταν κανονικά, αφού το μεγαλύτερο τμήμα του έργου είχε δοθεί στους χρήστες του.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας πέρασα από διάφορα μπαρ για να πιω ένα ποτό, όπως από περιέργεια από το club El Dictador,
από το Gabrinus, που είχε βαρελίσια μπύρα αφιλτράριστη Ciuc,
καθώς και από το αγαπημένο μου jazz-bar 55.
Παρ' όλο του ότι ήταν προχωρημένη ώρα κυκλοφορούσε πολύς κόσμος και στα μπαρ και στους δρόμους.
Ήταν περασμένες 03.00 το πρωί, όταν επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου, πέρασα ακόμα μια φορά από την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,
ενώ φτάνοντας στο ξενοδοχείο και περνώντας από το μπαρ είδα ένα τύπο ο οποίος δεν είχε μετακινηθεί, για ώρες, από τη θέση του, πίνοντας συνεχώς. Τον θυμήθηκα στην ίδια θέση από το μεσημέρι, αλλά και από το βραδάκι που είχα ξαναπεράσει από το ξενοδοχείο. Απλώς την ώρα που περνούσα, τη νύχτα, είχε σηκωθεί για λίγο όρθιος για να ξεμουδιάσει.
Παρασκευή 07-11-2014
Επί τέλους ξεκούραση! Μετά το απολαυστικό πρωινό, ανέβηκα για λίγο στο δωμάτιό μου από όπου υπήρχε θέα προς την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,
καθώς και προς την εκκλησία της πριγκιπικής αυλής.
Ξεκούραστος κατέβηκα από το δωμάτιό μου, για να ξεκινήσω την πρωινή βόλτα στο Βουκουρέστι. Ξεκίνησα την περιήγηση από την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,
από την εκκλησία της πριγκιπικής αυλής, τόσο στο εξωτερικό της, όσο και στο εσωτερικό της
και μετά κατευθύνθηκα προς το χάνι του Μανούκ,
ένα πρώην πανδοχείο το οποίο χρονολογείται από το έτος 1808 και ήταν, κι αυτό, απέναντι από το ξενοδοχείο μου. Βγαίνοντας από το χάνι του Μανούκ, προχώρησα κατά μήκος της γέφυρας
περνώντας το ποτάμι Dampovita (παλαιότερα, ήταν η κύρια πηγή ύδρευσης της πόλης του Βουκουρεστίου) και ρίχνοντας μια ματιά απέναντι προς το ξενοδοχείο μου,
κατευθύνθηκα προς το πάρκο και την πλατεία Ενότητας (Unirii). Όμως στη φάση αυτή δεν είχα προγραμματίσει βόλτα στο πάρκο και την πλατεία Ενότητας. Κατευθύνθηκα προς τη Bulevardul Unirii,
την κεντρική λεωφόρο της αστικής ανάπλασης του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου, η οποία οδηγεί στο παλάτι του λαού.
Για να κατασκευαστούν τα έργα της αστικής ανάπλασης - οράματος - του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου, απαιτήθηκε να κατεδαφιστεί μεγάλο τμήμα του κέντρου της πόλης του Βουκουρεστίου, ενώ κάποια μνημεία (όπως εκκλησίες) μετακινήθηκαν μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες μέτρα μακριά, σύμφωνα με τα σχέδια της αστικής ανάπλασης. Τα βουλεβάρτα που δημιουργήθηκαν (πχ Bulevardul Unirii) θυμίζουν Παρίσι του οποίου θαυμαστής ήταν ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου.
Τα παραπάνω, δηλαδή η εκτόπιση του κόσμου, ήταν ένας από τους τρείς λόγους όπου το έκτακτο δικαστήριο αποφάσισε συνοπτικά, τις 25-12-1989, για τη θανατική ποινή του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου.
Περπατώντας θυμήθηκα τη σχέση του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου με το ΚΚΕ εσωτερικού. Μάλιστα τρεις μήνες περίπου μετά το ταξίδι στο Βουκουρέστι, βρέθηκα στο Πεκίνο και προχωρώντας πέρασα μπροστά από το ρεστοράν Pyongyang, όπου φτάνοντας εκεί είχα δει νεαρές γυναίκες, ντυμένες ομοιόμορφα, να τραγουδάνε. Είχα μπει για φαγητό στο ρεστοράν αυτό και είχα παρατηρήσει ότι οι χαρωπές νεαρές γυναίκες – σχεδόν κοριτσάκια - που τραγουδούσαν, διέκοπταν το τραγούδι τους και σερβίριζαν, ενώ στο πέτο τους είχαν μια κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τότε είχα θυμηθεί ότι τα παλιά χρόνια είχαν δημιουργηθεί πολλές αντιδράσεις στο ΚΚΕ εσωτερικού, όταν η εφημερίδα ΑΥΓΗ – όργανο του κόμματος – έγραψε ένα άρθρο για τη Β. Κορέα στο οποίο ανέφερε: «…ο Κιμ Ιλ Σουνγκ – μεγάλος ηγέτης - ….» και συνεχίστηκε το άρθρο. Δεν είχαν σημασία ούτε τα προηγούμενα ούτε η συνέχεια του άρθρου. Ο λόγος του δημοσιεύματος ήταν απλός. Το ΚΚΕ εσωτερικού το αναγνώριζαν λίγα κομμουνιστικά κόμματα, μεταξύ των οποίων το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο όμως αναγνώριζε και το ΚΚΕ, αλλά μόνο δύο κόμματα από αυτά που είχαν τότε την κρατική εξουσία αναγνώριζαν τότε το ΚΚΕ εσωτερικού. Τη μερίδα του λέοντος στον τομέα αυτό είχε το ΚΚΕ. Τα δύο κράτη τα οποία αναγνώριζαν, αποκλειστικά το ΚΚΕ εσωτερικού, ήταν η Ρουμανία του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου και η Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Είχα ζητήσει μια κονκάρδα, έκανα διαπραγματεύσεις αλλά δεν μου την έδωσαν (λεπτομέρειες των διαπραγματεύσεων και λοιπών αναφέρονται στο κεφάλαιο 21 - Μια βόλτα στην περιοχή Χόου Χάι και η κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ, της ιστορίας μου "Κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο").
Τα παραπάνω, δηλαδή τις επίσημες σχέσεις του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου με το ΚΚΕ εσωτερικού θυμήθηκα τώρα, περιγράφοντας τη βόλτα κατά μήκος της Bulevardul Unirii, προς το παλάτι του λαού.
Το παλάτι του λαού (Palatul Parlamentului), καταλαμβάνοντας έκταση 330.000 τετραγωνικών μέτρων, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κτίριο στη γη, μετά το αμερικανικό πεντάγωνο, ενώ για την κατασκευή του είχαν εργαστεί τρεις βάρδιες 20.000 εργατών και 700 αρχιτεκτόνων. Το κτίσμα δεν είχε ολοκληρωθεί όταν ο Τσαουσέσκου ανατράπηκε τις 25-12-1989. Επίσης όπως προανέφερα τα βουλεβάρτα, στην περιοχή του παλατιού του λαού θυμίζουν Παρίσι, του οποίου θαυμαστής ήταν ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου.
Έξω από το παλάτι του λαού, όπως και σε όλη τη Ρουμανία, υπήρχαν προεκλογικές αφίσες. Την επόμενη Κυριακή θα είχαν προεδρικές εκλογές.
Μπήκα μέσα στο παλάτι του λαού, είδα ότι η ξενάγηση δεν θ' αργούσε, έβγαλα εισιτήριο και ακολούθησα τη ξεναγό,
από την οποία "μάθαμε", ότι τα υλικά κατασκευής του κτιρίου ήταν αποκλειστικά από τη Ρουμανία, ενώ ότι για την κατασκευή δούλεψε πλήθος κόσμου "εθελοντικά", μεταξύ αυτών και οι γονείς της. Αν ήθελαν ας έκαναν αλλιώς. Επίσης περνώντας από την αίθουσα η οποία οδηγούσε προς τη σάλα χορού, αυτή είχε μελετηθεί έτσι ώστε λίγες δεκάδες χειροκροτήματα να ακούγονται στη σάλα χορού ως χιλιάδες.
Του συντρόφου του άρεσε η απόλυτη συμμετρία, τόσο εξωτερικά,
όσο και εσωτερικά, όπως φαινόταν στη συνολική γεωμετρία του κτιρίου, ακόμα και στα δάπεδα.
Όταν τελείωσε η ξενάγηση, βγήκα έξω από το παλάτι του λαού, σταμάτησα ένα ταξί το οποίο με οδήγησε στο μουσείο του χωριού με λιγότερα από 15 λέι.
Το μουσείο του χωριού (Muzeul Satului), μου φάνηκε εντυπωσιακό, με πάνω από 300 κτίσματα, ακριβείς απομιμήσεις κτισμάτων διαφόρων περιοχών της Ρουμανίας, κτισμάτων όπως ξύλινα σπιτάκια, αγροικίες, εκκλησίες κλπ, όλα σε φυσικό μέγεθος,
τα οποία συγκεντρώθηκαν στο Muzeul Satului, για πρώτη φορά από το έτος 1936.
Το Muzeul Satului περιβάλλεται, ή μάλλον βρίσκεται στην περιοχή του πάρκου Herαstrau, με τους εκπληκτικούς κήπους του και τη λίμνη στο κέντρο του πάρκου.
Όταν βγήκα από το Muzeul Satului, συνέχισα τη βόλτα στο πάρκο Herαstrau και γύρω από την κεντρική λίμνη,
όπου ήταν και το hard rock café του Βουκουρεστίου το οποίο μου άρεσε και αποφάσισα να μπω και να πιω τα ποτά μου. Πιστεύω ότι από άποψη θέσης (λόγω της θέας στο πάρκο και στη λίμνη του πάρκου) είναι από τα πλέον προνομιακά της Ευρώπης, ενώ από άποψη εσωτερικών χώρων, ήταν μεγαλοπρεπές και μου θύμιζε το αντίστοιχο στην Times Square στη Νέα Υόρκη.
Όταν βγήκα από το hard rock café του Βουκουρεστίου, είχε σκοτεινιάσει. Ήταν όμως σχεδόν πανσέληνος και παίρνοντας το ποτό μου από το hard rock, έμεινα αρκετή ώρα για να θαυμάζω τις αντανακλάσεις του φεγγαριού, στη λίμνη του πάρκου Herαstrau του Βουκουρεστίου.
Περπατώντας γύρω από τη λίμνη και κοντά στο hard rock café του Βουκουρεστίου, μπήκα σ' έναν από τους συναυλιακούς χώρους που υπήρχαν στην περίμετρο της λίμνης του πάρκου Herαstrau.
Όταν μπήκα ο χώρος ήταν αδειανός, αλλά άρχισε γρήγορα να γεμίζει. Όταν άρχισε η ορχήστρα, ο αχανής χώρος είχε σχεδόν γεμίσει. Μου άρεσε πολύ η αφιλτράριστη μπύρα Ciuc, αλλά δεν μου άρεσε η μουσική. Έτσι βγαίνω έξω από τον πολυχώρο, παίρνω ταξί, επιστρέφω στο κέντρο και απέναντι από το ποτάμι βλέπω το ξενοδοχείο μου και το χάνι του Μανούκ,
ανεβαίνω στο ξενοδοχείο για φρεσκάρισμα και κατεβαίνω σχετικά σύντομα για περιήγηση στο νυχτερινό Βουκουρέστι, παρατηρώντας τα φωτισμένα δημόσια κτίρια
όπως το Ateneul Roman, τον κύριο συναυλιακό χώρο της πόλης.
Επίσης αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι το κέντρο της πόλης, τη νύχτα, μεταβαλλόταν σ' ένα απέραντο εργοτάξιο,
ενώ το πρωί η κυκλοφορία διεξαγόταν κανονικά, αφού το μεγαλύτερο τμήμα του έργου είχε δοθεί στους χρήστες του.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας πέρασα από διάφορα μπαρ για να πιω ένα ποτό, όπως από περιέργεια από το club El Dictador,
από το Gabrinus, που είχε βαρελίσια μπύρα αφιλτράριστη Ciuc,
καθώς και από το αγαπημένο μου jazz-bar 55.
Παρ' όλο του ότι ήταν προχωρημένη ώρα κυκλοφορούσε πολύς κόσμος και στα μπαρ και στους δρόμους.
Ήταν περασμένες 03.00 το πρωί, όταν επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου, πέρασα ακόμα μια φορά από την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,
ενώ φτάνοντας στο ξενοδοχείο και περνώντας από το μπαρ είδα ένα τύπο ο οποίος δεν είχε μετακινηθεί, για ώρες, από τη θέση του, πίνοντας συνεχώς. Τον θυμήθηκα στην ίδια θέση από το μεσημέρι, αλλά και από το βραδάκι που είχα ξαναπεράσει από το ξενοδοχείο. Απλώς την ώρα που περνούσα, τη νύχτα, είχε σηκωθεί για λίγο όρθιος για να ξεμουδιάσει.
Last edited:
