Ρουμανία Ρουμανία Νοέμβρης 2014

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Κυριακή 09-11-2014

Τελευταία ημέρα στη Ρουμανία και κατ' επέκταση στο Βουκουρέστι. Έχω αποφασίσει για μια χαλαρή ημέρα. Άλλωστε η πτήση της aegean ήταν αργά το απόγευμα προς βράδυ. Μετά το πρωινό κατευθύνομαι προς την πλατεία Ενότητας (Piata Unirii) διασχίζοντας τη γέφυρα του ποταμιού Dampovita

και ρίχνοντας μια ματιά προς το παλάτι του λαού (Palatul Parlamentului).

Η πλατεία και το πάρκο Unirii (Ενότητας), είναι ένας μεγάλος σε έκταση χώρος, όπου σ' αυτή την έκταση ο ποταμός ποταμιού Dampovita διέρχεται υπόγεια. Αφήνω την πλατεία Unirii και από το νοτιοδυτικό τμήμα αυτής, ανέρχομαι την aleea de alul mitropoliei η οποία οδηγεί στη Strada Patriarhei, όπου εκατέρωθεν αυτής, σε μικρό λόφο (ο οποίος ονομάζεται λόφος του Πατριαρχείου) ευρίσκονται ο Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός (Catedrala Patriarhei, έτος 1658) και το Πατριαρχικό Μέγαρο (Palatul Patriarhei έτος 1875).

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν οι ουρές που σχημάτιζε ο κόσμος για να προσκυνήσει στον Πατριαρχικό Καθεδρικό Ναό.

Επίσης μεγάλη εντύπωση μου έκανε, η επιγραφή στο Πατριαρχικό Μέγαρο, η οποία αναφερόταν στον Άγιο Αντρέα και στην αναφορά ότι μαρτύρησε στην Πάτρα.

Τότε κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να με παραξενέψει η αφίσα που είχα δει την προηγούμενη ημέρα στη βιτρίνα ενός τουριστικού πρακτορείου για εκδρομή την Πάτρα και στον Ι.Ν. Αγίου Ανδρέα.
Προχώρησα - προφανώς - εκτός της τεράστιας ουράς, η οποία μου έκοψε άμεσα τη διάθεση να επισκεφτώ το ναό και έφτασα έως την είσοδο, όπου είδα τις τοιχογραφίες,

ενώ παράλληλα έριξα και μια γρήγορη ματιά στο εσωτερικό του ναού.

Αφήνοντας το Πατριαρχικό Συγκρότημα και τις εκατοντάδες των πιστών, οι οποίοι αποχωρούσαν από πλαϊνή πόρτα του Πατριαρχικού Καθεδρικού Ναού, κατηφόρισα προς την πλατεία Unirii.

Αφού ξεκουράστηκα στα παγκάκια της πλατείας Unirii, αποφάσισα αυτή τη φορά να ακολουθήσω την παραποτάμια λεωφόρο Ανεξαρτησίας.

εκατέρωθεν της οποίας υπάρχουν επιβλητικά κτίρια, όπως το δικαστικό μέγαρο,

αλλά και άλλα κτίρια,

για αρκετά όμως όμορφα κτίρια απαιτείται ανακαίνιση,

η οποία όταν υλοποιηθεί θα προσδώσει στην πόλη του Βουκουρεστίου ιδιαίτερη αίγλη.
Ως άνθρωπος του νερού, άνθρωπος που αγαπάει πολύ το νερό, συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της παραποτάμιας λεωφόρου Ανεξαρτησίας, βγάζοντας φωτογραφίες το υγρό στοιχείο είτε από τον παραποτάμιο δρόμο είτε από γέφυρες τις οποίες συναντούσα στο δρόμο.

Προχώρησα έως τη θέση, όπου η λεωφόρος Ανεξαρτησίας έως τη διασταύρωση με την οδό Sapientei, όπου έστριψα αριστερά προκειμένου να δω την εκκλησία Biserica Mihai Vodă.

Όχι, όπως θα έχετε καταλάβει, προφανώς, δεν είμαι άνθρωπος της εκκλησίας. Γι' άλλους λόγους έψαχνα τη Biserica Mihai Vodă. Η εκκλησία αυτή ήταν σε θέση η οποία ήταν οχληρή σε σχέση με τα σχέδια του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου, για την ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής. Κατόπιν αυτού ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου, αποφάσισε τη μεταφορά αυτής της εκκλησίας, προκειμένου να υλοποιήσει τα οράματά του για την πόλη του Βουκουρεστίου. Ο σύντροφος ήθελε να κάνει το Βουκουρέστι Παρίσι, οπότε έβαλε ρόδες στην εκκλησία, την μετέφερε 800 - 900 μέτρα και έτσι εγώ είδα την εκκλησία στη νέα της θέση. Μπήκα μέσα στην εκκλησία, αλλά το υποβλητικό, λιτό και σκοτεινό ύφος της

διαταρασσόταν από κάτι Ρουμάνες οι οποίες έπεφταν στο δάπεδο της εκκλησίας, έκαναν μακριούς σταυρούς, σηκώνονταν κι εγώ έμενα με το στόμα ανοιχτό θαυμάζοντας την ευκαμψία τους. Άρχισα να αναρωτιέμαι, μήπως ο σύντροφος Τσαουσέσκου είχε καταφέρει να κάνει όλες τις γυναίκες Κομανέτσι. Και παράλληλα θρησκευόμενες.
Φεύγοντας από την εκκλησία Mihai Vodă έριξα μια τελευταία ματιά προς το παλάτι του λαού,

πέρασα το ποτάμι και προχώρησα βόρεια έως το πάρκο Cismigiu, το παλαιότερο πάρκο της πόλης.

Ξεκουράστηκα σε ένα καφέ στο πάρκο και ήπια την πρώτη μπύρα της ημέρας. Μετά αφού έκανα βόλτα στη λίμνη, η οποία σε καλό καιρό προσφέρεται για ρομαντικές βαρκάδες, βγήκα έξω από το πάρκο, όπου συνάντησα την υπέροχη μπυραρία Gabrinus

και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα άλλη μια φορά μέσα στο μπαρ για να γευτώ την αφιλτράριστη βαρελίσια μπύρα Ciuc.
Όταν βγήκα από τη μπυραρία, περπάτησα για λίγο στους πεζόδρομους του κέντρου της πόλης

έως την ώρα, όπου αποφάσισα να πιω την τελευταία μπύρα στο Βουκουρέστι. Μπήκα στο Arcade Cafe,

επί της Strada Smârdan και απόλαυσα ακόμα μία μπύρα. Ο χρόνος όμως είναι αδυσώπητος και κάποια στιγμή έπρεπε να πάω προς το αεροδρόμιο για να πάρω την πτήση της επιστροφής. Κατεβαίνω προς τη Strada Franceza, όπου κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Βλαντ Τσέπες,

φτάνω στο ξενοδοχείο παίρνω τα πράγματά μου, καλώ ταξί, το οποίο έρχεται άμεσα. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη κίνηση προς το αεροδρόμιο

και όταν φτάσαμε,

σχετικά γρήγορα, το ποσό που πλήρωσα ήταν 27 λέι.

Τελείωσε κι αυτό το τριήμερο.
Πάει κι αυτό το τριήμερο στη Ρουμανία.
Το τέλος του ταξιδιού ολοκληρώνεται στο lounge του αεροδρομίου του Βουκουρεστίου.

Και στο μικρό ταξίδι με την aegean. Και στο σχεδόν δίωρο ταξίδι έως το σπίτι μου. Μετά τη βουτιά στη νυχτερινή θάλασσα του Νοέμβρη, άνοιξα ένα κρασί ρουμανικό Pinot Noir, καταπληκτικό. Τελικά οι Γάλλοι έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στη Ρουμανία. Όχι μόνο στην αρχιτεκτονική αλλά και στην οινοποιία.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

First Προηγούμενη 5 of 5

Go to chapter

Go

[giannoula]

εγώ μου φαίνεται τζάμπα πίνω!!!!! Μπουκαλάκι και ταξιδάκι!! Μ'αρεσεις!! Για συνέχισε..

 

[gelf]

Κεφάλαιο 2

Πέμπτη 06-11-2014


Είχε φθάσει 06.30 το πρωί, της Πέμπτης 06-11-2014 όταν η Gulietta μου, ύστερα από δίωρο άνετο ταξίδι έφθανε για 14η φορά την φετινή χρονιά στο parking μακράς διαρκείας του αεροδρομίου Ελ. Βενιζέλος.

Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από το lounge της Luffthansa, όπου αισθάνθηκα άτυχος βλέποντας την πληθώρα από malt whisky σε συνδυασμό με την πολύ πρωινή ώρα, επιβιβαστήκαμε στο αεροπλάνο.

Το ταξίδι ήταν πολύ άνετο, όπως και η θέση 1C την οποία είχα επιλέξει. Φθάνοντας ύστερα από μία ώρα και τριάντα περίπου λεπτά στο αεροδρόμιο του Βουκουρεστίου, μας περίμενε ο οδηγός ονόματι Alexandrou (δεν ήξερε λέξη αγγλικά – αλλά ήταν πολύ καλός άνθρωπος) με Renault Clio και με το οποίο θα περνάγαμε μεγάλο τμήμα (άνω των 10 ωρών) της υπόλοιπης ημέρας μας. Ξεκινήσαμε προς Βορά, περάσαμε από το Πλοέστι

βιομηχανική πόλη και περιοχή όπου είχε ανακαλυφθεί πετρέλαιο στο μεσοπόλεμο με όλα τα θετικά και κυρίως αρνητικά στοιχεία.
Στη συνέχεια περάσαμε από τη ρουμανική εξοχή

και φθάσαμε στη Σινάια και στο κάστρο Πέλες

το οποίο ήταν δυστυχώς κλειστό, παρ όλο ότι στις πινακίδες έγραφαν ότι το κάστρο θα ανοίξει στις 05-11-2014. Προφανώς στα χρονοδιαγράμματα κάτι δεν πάει καλά, κάτι μου θύμισε από Ελλάδα και έτσι κατάλαβα το γιατί οι Ελληνικές τεχνικές εταιρίες δραστηριοποιούνται με επιτυχία στη Ρουμανία.
Πάντως κάναμε λίγες βόλτες:

Βέβαια αυτό είχε το θετικό ότι ήπια στο καφέ απόσταγμα, δίπλα στο κάστρο και με καταπληκτική θέα αυτού

Αυτό ήταν το πρώτο απόσταγμα στη Ρουμανία (palinka) με 50 βαθμούς αλκοόλ, οι οποίοι άρχισαν να ισορροπούν την κούραση αλλά και την ένταση του ταξιδιού στον οργανισμό μου.
Μετά τα αποστάγματα συνεχίσαμε προς Μπρασόφ

μετά από αρκετές βόλτες στο κέντρο της πόλης καταλήξαμε να φάμε στο Stradivariusεπί της πλατείας και με ωραία θέα σε αυτήν. Το φαγητό ήταν ανέλπιστα οικονομικό ενώ το μπουκάλι το κρασί δεν ξεπερνούσε τα 60 λέι. Μετά το δεύτερο μπουκάλι κρασί συνειδητοποιήσαμε την καλή ποιότητα των ρουμανικών κρασιών.

Στη συνέχεια μετά από βόλτες στους πεζόδρομους του Μπρασόφ επιβιβαστήκαμε στο RenaultClio, όπου ύστερα από τρείς περίπου ώρες φθάσαμε στο ομιχλώδες Βουκουρέστι.

Στο ξενοδοχείο μου κατά το checkin, μου είπαν ότι μου αναβάθμισαν το δωμάτιο σε σουίτα γεγονός το οποίο δέχθηκα ευχάριστα. Η θέα προς την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες καθώς και προς την εκκλησία της πριγκιπικής αυλής ήταν απολαυστική.

Ξεκουράστηκα για λίγο στο ξενοδοχείο και βγήκα μετά τα σχετικά (ντους κλπ) προς το Caru cu bere, εν γνώσει μου ότι έχει δυστυχώς πλέον εξελιχθεί σε τουριστική ατραξιόν, οπότε πήγα μόνο για το περιβάλλον (άλλωστε είχα φάει καλά στο Μπρασόφ), αλλά και για τη μπύρα όπου όμως προς δυσάρεστη έκπληξη κατάλαβα ότι δεν παράγει πλέον τη δική του μπύρα και έτσι … συμβιβάστηκα με την αγαπημένη μου PilsnerUrquel.

Μετά από μια μεταμεσονύκτια βόλτα στους πεζόδρομους του ιστορικού κέντρου όπου αναφώνησα «λευτεριά στη βόρεια Μύκονο» αφού το νταβαντούρι θύμιζε ελληνικό νησί, ήπια μερικά ποτά σε ένα jazz bar και κατά τις 03.30πμ, ύστερα από 24 ώρες στο πόδι ανέβηκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μου.

 

[giannistim]

και μετά..? Ξύπνησες ? Δεν βλέπω συνέχεια....

 

[giannoula]

μετά πήρε τους δρόμους για ένα οδικό στην κεντρική Ευρώπη, πετάχτηκε τις γιορτές στην Ασία για αλλαγή σουβλισε τον οβελία στα jazz clubs της Ν.Υόρκης εεεεεε που να βρει χρόνο για να συνεχίσει την ιστορία!!!!!

 

[gelf]

Συγγνώμη για την καθυστέρηση και giannoula σε ευχαριστώ που με υπερασπίστηκες.

Το ταξίδι στη Ρουμανία έγινε στο τέλος του 1ου δεκαημέρου του Νοέμβρη του 2014. Την ιστορία αυτή δεν την έχω ολοκληρώσει για τους λόγους τους οποίους ανέφερε η giannoula και όχι μόνο γι’ αυτούς. Κατ’ αρχήν, όλους αυτούς τους μήνες είχα πολλά επαγγελματικά τρεξίματα αλλά και επαγγελματικά ταξίδια από Κρήτη έως Θράκη και από Κέρκυρα έως Ρόδο.

Στην αρχή του 3ου δεκαημέρου του Νοέμβρη του 2014, ταξίδεψα στο Ισραήλ. Την ιστορία αυτή την ολοκλήρωσα γιατί διαισθάνθηκα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτήν της Ρουμανίας.

Το Δεκέμβρη ήμουν στη Γερμανία για κάποιες ημέρες.

Από τα Χριστούγεννα του 2014 έως την Πρωτοχρονιά του 2015 έκανα ένα ανοργάνωτο και ολίγον επεισοδιακό Road Trip (Μπριζ, Χαϊδελβέργη, Στρασβούργο, Κολμάρ, Εγκουισχαϊμ, Αμβέρσα, Λιλ). Την ιστορία αυτή την ολοκλήρωσα, παρ’ όλο που το Γενάρη είχα αρκετά ταξίδια (εσωτερικού) και πολύ τρέξιμο.

Το 1ο 10ήμερο του Φλεβάρη του 2015 έφυγα για Κίνα. Επέστρεψα στο τέλος του 2ου 10ημέρου. Πέρασα υπέροχα σ’ αυτό το ταξίδι έχω ξεκινήσει την ιστορία μου «Κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο», όμως δεν έχω προφτάσει να την ολοκληρώσω. Έχω πάντως ολοκληρώσει την ενότητα Σαγκάη και Σουτσόου.

Τον Μάρτη πέρασα από τα jazz barτης Κρακοβίας. Η ιστορία αυτή βρίσκεται σε νηπιακό στάδιο.

Τον Απρίλη του 2015 το οχταήμερο το εκατέρωθεν του Πάσχα (από Μ Τετάρτη έως την Πέμπτη του Πάσχα) βρέθηκα στη Νέα Υόρκη. Οι λόγοι ήταν αρκετοί:
1. Τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια (450 ευρώ).
2. Η παθολογική αγάπη μου για τη μουσική jazz blues, afro cuban jazz κλπ.
3. Η αγάπη μου για τη μουσική, όταν μάλιστα αυτή συνοδεύεται με κατανάλωση ποτού.
4. Πολλοί άλλοι παρεμφερείς λόγοι.
Την ιστορία για το ταξίδι αυτό την έχω ξεκινήσει αλλά δεν έχω προφτάσει νατην ολοκληρώσω. Προσπαθώ πάντως. Την έχω και πρόσφατη.

Επιστρέφοντας από Νέα Υόρκη, ύστερα από έξι ημέρες έφυγα για πενθήμερο ταξίδι στη Βαυαρία. Πιθανώς να γράψω κάτι γι’ αυτό, επειδή τα τελευταία οχτώ χρόνια έχω πάει πάρα πολλές φορές εκεί (στο σημείο όπου σε πολλά μπαρ, ο κάθε μπάρμαν να μου φέρνει το ποτό που πίνω χωρίς να με ρωτήσει).

Πάντως θα συνεχίσω σύντομα την ιστορία της Ρουμανίας. Μάλιστα έχω τύψεις για την ασυνέπειά μου. Όμως θα δώσω προτεραιότητα στις ιστορίες της Κίνας (όπου δεν υπάρχουν πολλές ιστορίες στο φόρουμ, ούτε ιδιαίτερη φωτογραφική τεκμηρίωση – ενώ πέρασα και υπέροχα και συμπάθησα το λαό) καθώς και στην ιστορία της Νέας Υόρκης γιατί γουστάρω τη μουσική της σκηνή και έχω αγαπήσει αυτή την πόλη τα μπαρ και τους ανθρώπους της.

Επισημαίνω βέβαια ότι μέχρι να ολοκληρωθεί η ιστορία της Ρουμανίας, είμαι διαθέσιμος να απαντήσω σε οποιαδήποτε ερώτηση την απάντηση της οποίας γνωρίζω.

Βέβαια τις ιστορίες αυτές θα τις ολοκληρώσω όταν γυρίσω από το Ρίο Ντε Τζανέιρο και το Μπέλλο Οριζόντε, για τα οποία φεύγω την επόμενη εβδομάδα. Επίσης στο τέλος της τρέχουσας εβδομάδας (Πέμπτη – Παρασκευή) θα είμαι σε 2ήμερο επαγγελματικό ταξίδι στο εσωτερικό. Αυτά τα γράφω όχι μόνο για να δώσω κάποιο άλλοθι στον εαυτό μου αλλά για να αποδείξω ότι η φαινομενική ασυνέπεια δεν είναι και το μεγαλύτερο αμάρτημα. Σε έξι ημέρες φεύγω για Βραζιλία. Μέχρι τότε θα ποστάρω ιστορίες από Νέα Υόρκη και πιθανώς Κίνα. Όμως θα επιστρέψω και θα συνεχίσω. Ας είμαστε επιεικείς για τις πιθανές ασυνέπειες.

 

[fotast]

΄Όταν άρχισα να διαβάζω το πόστ νόμιζα(λόγω μεγέθους) ότι παρακάτω θα είναι και η συνέχεια της ιστορίας
Με τέτοιο πρόγραμμα δεν χρειάζεται και να δικαιολογείσαι αφού "τρέχεις" και τέσσερις ιστορίες μαζί....

 

[Billakos Lamda]

μετά από πιθανό αλκοτέστ στους ρουμανικούς αυτοκινητόδρομους

Kαι οχι μονο!! Ελεγχοι γινονται συνεχως (ακομα και με πυκνη χιονοπτωση τους βρισκεις παντου!) και μεσα στο Βουκουρεστι,ολες τις ωρες! Το σοβαροτερο δεν ειναι το προστιμο,αλλα (οπως σωστα ειπες) οτι σε πανε..μεσα!

 

[gelf]

Σημείωση: Όπως προανέφερα στην ιστορία μου για τη Βραζιλία, θεωρώ ότι πρέπει να ολοκληρώσω, έστω και συνοπτικά, όλες τις ιστορίες που είναι σε εξέλιξη. Έδωσα προτεραιότητα στην ιστορία της Βραζιλίας (λόγω και ολυμπιακών αγώνων του Ρίο ντε Τζανέιρο) και παράλληλα συνεχίζω και την ιστορία της Ρουμανίας την οποία είχα αφήσει ανενεργή για πάνω από ένα έτος. Βέβαια η Ρουμανία είναι ένας πολύ κοντινός προορισμός, για τον οποίο έχουν γραφτεί πολλά. Συνεχίζω όμως την ιστορία (έστω και συνοπτικά) για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος είναι ότι δεν θέλω να αφήνω εκκρεμότητες. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι ο καθένας βλέπει το ίδιο θέμα με διαφορετική σκοπιά. Άρα και για προορισμούς για τους οποίους έχουν γραφτεί πολλά πιστεύω ότι εμπλουτίζεται το forum και από μια ακόμη ιστορία.

Οπότε προχωρώ στην ολοκλήρωση της ιστορίας συνοπτικά.



Κεφάλαιο 3

Παρασκευή 07-11-2014

Επί τέλους ξεκούραση! Μετά το απολαυστικό πρωινό, ανέβηκα για λίγο στο δωμάτιό μου από όπου υπήρχε θέα προς την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,

καθώς και προς την εκκλησία της πριγκιπικής αυλής.

Ξεκούραστος κατέβηκα από το δωμάτιό μου, για να ξεκινήσω την πρωινή βόλτα στο Βουκουρέστι. Ξεκίνησα την περιήγηση από την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,

από την εκκλησία της πριγκιπικής αυλής, τόσο στο εξωτερικό της, όσο και στο εσωτερικό της

και μετά κατευθύνθηκα προς το χάνι του Μανούκ,

ένα πρώην πανδοχείο το οποίο χρονολογείται από το έτος 1808 και ήταν, κι αυτό, απέναντι από το ξενοδοχείο μου. Βγαίνοντας από το χάνι του Μανούκ, προχώρησα κατά μήκος της γέφυρας

περνώντας το ποτάμι Dampovita (παλαιότερα, ήταν η κύρια πηγή ύδρευσης της πόλης του Βουκουρεστίου) και ρίχνοντας μια ματιά απέναντι προς το ξενοδοχείο μου,

κατευθύνθηκα προς το πάρκο και την πλατεία Ενότητας (Unirii). Όμως στη φάση αυτή δεν είχα προγραμματίσει βόλτα στο πάρκο και την πλατεία Ενότητας. Κατευθύνθηκα προς τη Bulevardul Unirii,

την κεντρική λεωφόρο της αστικής ανάπλασης του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου, η οποία οδηγεί στο παλάτι του λαού.
Για να κατασκευαστούν τα έργα της αστικής ανάπλασης - οράματος - του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου, απαιτήθηκε να κατεδαφιστεί μεγάλο τμήμα του κέντρου της πόλης του Βουκουρεστίου, ενώ κάποια μνημεία (όπως εκκλησίες) μετακινήθηκαν μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες μέτρα μακριά, σύμφωνα με τα σχέδια της αστικής ανάπλασης. Τα βουλεβάρτα που δημιουργήθηκαν (πχ Bulevardul Unirii) θυμίζουν Παρίσι του οποίου θαυμαστής ήταν ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου.
Τα παραπάνω, δηλαδή η εκτόπιση του κόσμου, ήταν ένας από τους τρείς λόγους όπου το έκτακτο δικαστήριο αποφάσισε συνοπτικά, τις 25-12-1989, για τη θανατική ποινή του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου.

Περπατώντας θυμήθηκα τη σχέση του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου με το ΚΚΕ εσωτερικού. Μάλιστα τρεις μήνες περίπου μετά το ταξίδι στο Βουκουρέστι, βρέθηκα στο Πεκίνο και προχωρώντας πέρασα μπροστά από το ρεστοράν Pyongyang, όπου φτάνοντας εκεί είχα δει νεαρές γυναίκες, ντυμένες ομοιόμορφα, να τραγουδάνε. Είχα μπει για φαγητό στο ρεστοράν αυτό και είχα παρατηρήσει ότι οι χαρωπές νεαρές γυναίκες – σχεδόν κοριτσάκια - που τραγουδούσαν, διέκοπταν το τραγούδι τους και σερβίριζαν, ενώ στο πέτο τους είχαν μια κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Τότε είχα θυμηθεί ότι τα παλιά χρόνια είχαν δημιουργηθεί πολλές αντιδράσεις στο ΚΚΕ εσωτερικού, όταν η εφημερίδα ΑΥΓΗ – όργανο του κόμματος – έγραψε ένα άρθρο για τη Β. Κορέα στο οποίο ανέφερε: «…ο Κιμ Ιλ Σουνγκ – μεγάλος ηγέτης - ….» και συνεχίστηκε το άρθρο. Δεν είχαν σημασία ούτε τα προηγούμενα ούτε η συνέχεια του άρθρου. Ο λόγος του δημοσιεύματος ήταν απλός. Το ΚΚΕ εσωτερικού το αναγνώριζαν λίγα κομμουνιστικά κόμματα, μεταξύ των οποίων το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα το οποίο όμως αναγνώριζε και το ΚΚΕ, αλλά μόνο δύο κόμματα από αυτά που είχαν τότε την κρατική εξουσία αναγνώριζαν τότε το ΚΚΕ εσωτερικού. Τη μερίδα του λέοντος στον τομέα αυτό είχε το ΚΚΕ. Τα δύο κράτη τα οποία αναγνώριζαν, αποκλειστικά το ΚΚΕ εσωτερικού, ήταν η Ρουμανία του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου και η Λαϊκή Δημοκρατία της Βόρειας Κορέας του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ. Είχα ζητήσει μια κονκάρδα, έκανα διαπραγματεύσεις αλλά δεν μου την έδωσαν (λεπτομέρειες των διαπραγματεύσεων και λοιπών αναφέρονται στο κεφάλαιο 21 - Μια βόλτα στην περιοχή Χόου Χάι και η κονκάρδα του συντρόφου Κιμ Ιλ Σουνγκ, της ιστορίας μου "Κάτω από τη σκιά του συντρόφου Μάο").

Τα παραπάνω, δηλαδή τις επίσημες σχέσεις του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου με το ΚΚΕ εσωτερικού θυμήθηκα τώρα, περιγράφοντας τη βόλτα κατά μήκος της Bulevardul Unirii, προς το παλάτι του λαού.

Το παλάτι του λαού (Palatul Parlamentului), καταλαμβάνοντας έκταση 330.000 τετραγωνικών μέτρων, είναι το δεύτερο μεγαλύτερο κτίριο στη γη, μετά το αμερικανικό πεντάγωνο, ενώ για την κατασκευή του είχαν εργαστεί τρεις βάρδιες 20.000 εργατών και 700 αρχιτεκτόνων. Το κτίσμα δεν είχε ολοκληρωθεί όταν ο Τσαουσέσκου ανατράπηκε τις 25-12-1989. Επίσης όπως προανέφερα τα βουλεβάρτα, στην περιοχή του παλατιού του λαού θυμίζουν Παρίσι, του οποίου θαυμαστής ήταν ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου.
Έξω από το παλάτι του λαού, όπως και σε όλη τη Ρουμανία, υπήρχαν προεκλογικές αφίσες. Την επόμενη Κυριακή θα είχαν προεδρικές εκλογές.

Μπήκα μέσα στο παλάτι του λαού, είδα ότι η ξενάγηση δεν θ' αργούσε, έβγαλα εισιτήριο και ακολούθησα τη ξεναγό,

από την οποία "μάθαμε", ότι τα υλικά κατασκευής του κτιρίου ήταν αποκλειστικά από τη Ρουμανία, ενώ ότι για την κατασκευή δούλεψε πλήθος κόσμου "εθελοντικά", μεταξύ αυτών και οι γονείς της. Αν ήθελαν ας έκαναν αλλιώς. Επίσης περνώντας από την αίθουσα η οποία οδηγούσε προς τη σάλα χορού, αυτή είχε μελετηθεί έτσι ώστε λίγες δεκάδες χειροκροτήματα να ακούγονται στη σάλα χορού ως χιλιάδες.

Του συντρόφου του άρεσε η απόλυτη συμμετρία, τόσο εξωτερικά,

όσο και εσωτερικά, όπως φαινόταν στη συνολική γεωμετρία του κτιρίου, ακόμα και στα δάπεδα.

Όταν τελείωσε η ξενάγηση, βγήκα έξω από το παλάτι του λαού, σταμάτησα ένα ταξί το οποίο με οδήγησε στο μουσείο του χωριού με λιγότερα από 15 λέι.

Το μουσείο του χωριού (Muzeul Satului), μου φάνηκε εντυπωσιακό, με πάνω από 300 κτίσματα, ακριβείς απομιμήσεις κτισμάτων διαφόρων περιοχών της Ρουμανίας, κτισμάτων όπως ξύλινα σπιτάκια, αγροικίες, εκκλησίες κλπ, όλα σε φυσικό μέγεθος,

τα οποία συγκεντρώθηκαν στο Muzeul Satului, για πρώτη φορά από το έτος 1936.

Το Muzeul Satului περιβάλλεται, ή μάλλον βρίσκεται στην περιοχή του πάρκου Herαstrau, με τους εκπληκτικούς κήπους του και τη λίμνη στο κέντρο του πάρκου.
Όταν βγήκα από το Muzeul Satului, συνέχισα τη βόλτα στο πάρκο Herαstrau και γύρω από την κεντρική λίμνη,

όπου ήταν και το hard rock café του Βουκουρεστίου το οποίο μου άρεσε και αποφάσισα να μπω και να πιω τα ποτά μου. Πιστεύω ότι από άποψη θέσης (λόγω της θέας στο πάρκο και στη λίμνη του πάρκου) είναι από τα πλέον προνομιακά της Ευρώπης, ενώ από άποψη εσωτερικών χώρων, ήταν μεγαλοπρεπές και μου θύμιζε το αντίστοιχο στην Times Square στη Νέα Υόρκη.

Όταν βγήκα από το hard rock café του Βουκουρεστίου, είχε σκοτεινιάσει. Ήταν όμως σχεδόν πανσέληνος και παίρνοντας το ποτό μου από το hard rock, έμεινα αρκετή ώρα για να θαυμάζω τις αντανακλάσεις του φεγγαριού, στη λίμνη του πάρκου Herαstrau του Βουκουρεστίου.

Περπατώντας γύρω από τη λίμνη και κοντά στο hard rock café του Βουκουρεστίου, μπήκα σ' έναν από τους συναυλιακούς χώρους που υπήρχαν στην περίμετρο της λίμνης του πάρκου Herαstrau.

Όταν μπήκα ο χώρος ήταν αδειανός, αλλά άρχισε γρήγορα να γεμίζει. Όταν άρχισε η ορχήστρα, ο αχανής χώρος είχε σχεδόν γεμίσει. Μου άρεσε πολύ η αφιλτράριστη μπύρα Ciuc, αλλά δεν μου άρεσε η μουσική. Έτσι βγαίνω έξω από τον πολυχώρο, παίρνω ταξί, επιστρέφω στο κέντρο και απέναντι από το ποτάμι βλέπω το ξενοδοχείο μου και το χάνι του Μανούκ,

ανεβαίνω στο ξενοδοχείο για φρεσκάρισμα και κατεβαίνω σχετικά σύντομα για περιήγηση στο νυχτερινό Βουκουρέστι, παρατηρώντας τα φωτισμένα δημόσια κτίρια

όπως το Ateneul Roman, τον κύριο συναυλιακό χώρο της πόλης.

Επίσης αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι το κέντρο της πόλης, τη νύχτα, μεταβαλλόταν σ' ένα απέραντο εργοτάξιο,

ενώ το πρωί η κυκλοφορία διεξαγόταν κανονικά, αφού το μεγαλύτερο τμήμα του έργου είχε δοθεί στους χρήστες του.
Κατά τη διάρκεια της βόλτας πέρασα από διάφορα μπαρ για να πιω ένα ποτό, όπως από περιέργεια από το club El Dictador,

από το Gabrinus, που είχε βαρελίσια μπύρα αφιλτράριστη Ciuc,

καθώς και από το αγαπημένο μου jazz-bar 55.

Παρ' όλο του ότι ήταν προχωρημένη ώρα κυκλοφορούσε πολύς κόσμος και στα μπαρ και στους δρόμους.

Ήταν περασμένες 03.00 το πρωί, όταν επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μου, πέρασα ακόμα μια φορά από την πριγκιπική αυλή του Βλαντ Τσέπες,

ενώ φτάνοντας στο ξενοδοχείο και περνώντας από το μπαρ είδα ένα τύπο ο οποίος δεν είχε μετακινηθεί, για ώρες, από τη θέση του, πίνοντας συνεχώς. Τον θυμήθηκα στην ίδια θέση από το μεσημέρι, αλλά και από το βραδάκι που είχα ξαναπεράσει από το ξενοδοχείο. Απλώς την ώρα που περνούσα, τη νύχτα, είχε σηκωθεί για λίγο όρθιος για να ξεμουδιάσει.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 4

Σάββατο 08-11-2014

Ξυπνάω και ρίχνω μια ματιά από το παράθυρο προς την εκκλησία της πριγκιπικής αυλής.

Μετά το πρωινό στο ισόγειο του ξενοδοχείου, ξεκινώ την περιπλάνηση για δεύτερη ημέρα στο Βουκουρέστι. Περπατώντας στο κέντρο, δηλαδή στην παλιά πόλη του Βουκουρεστίου, περνώ από την εκκλησία της Σταυρουπόλεως,

η οποία επειδή ήταν απέναντι από το Caru cu bere, την είχα δει και την πρώτη νύχτα. Η εκκλησία της Σταυρουπόλεως, κατασκευάστηκε το έτος 1724, από Έλληνα μοναχό και είναι ενταγμένο στα προστατευόμενα κτίσματα από την Unesco.

Παρατήρησα ότι οι επιγραφές τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό του ναού, ήταν γραμμένες στα ελληνικά.

Στη συνέχεια, μετά από μια περιπλάνηση στους πεζόδρομους του ιστορικού κέντρου του Βουκουρεστίου,

ακολούθησα τη Strada Lipscani,

παλιό εμπορικό δρόμο που διέθετε υπαίθριες αγορές στο παρελθόν, κατευθυνόμενος ανατολικά έως την πλατεία Roma. Η πλατεία Roma μια μικρή τριγωνική πλατεία στη συμβολή της Strada Lipscani (από τους κεντρικούς πεζόδρομους της παλιάς πόλης) με τη λεωφόρο Bratianu, έχει στο κέντρο της ένα γλυπτό - αναπαράσταση - της λύκαινας, το οποίο παραπέμπει στη Ρώμη.

Στην πλατεία Roma, έστριψα αριστερά και ακολούθησα τη λεωφόρο Bratianu, όπου εκεί υπάρχουν αρκετά από τα ωραιότερα κτίρια της πόλης. Βέβαια η πρώτη εικόνα ήταν απογοητευτική, αφού μου θύμισε το παλιό Βουκουρέστι, με τα ατάκτως "ερριμμένα στον αέρα" καλώδια μεταφοράς ηλεκτρικού ρεύματος.

Πρέπει όμως να ομολογήσουμε, ότι στο Βουκουρέστι, τουλάχιστον στο ιστορικό κέντρο και στις γύρω περιοχές, το φαινόμενο των εναέριων καλωδίων έχει σχεδόν εξαφανιστεί, μετά από εκτεταμένες εργασίες ανάπλασης στο κέντρο της πόλης, κατά τα τελευταία χρόνια.
Προχωρώντας βόρεια κατά μήκος της λεωφόρου Bratianu, βλέπω απέναντι την εκκλησία Sfantul Gheorge Nou, η οποία κατασκευάστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα

και όπου θεωρείται το σημείο μηδέν της Ρουμανίας, από το οποίο μετρώνται όλες οι αποστάσεις.
Συνεχίζοντας βόρεια κατά μήκος της λεωφόρου Bratianu, παρατηρώ στην ανατολική πλευρά της λεωφόρου, το άγαλμα του Μιχαήλ Καντακουζηνού, μπροστά από το Νοσοκομείο coltea και δίπλα από την εκκλησία coltea,

ενώ στη δυτική πλευρά της λεωφόρου Bratianu, υπάρχει το δημοτικό μουσείο του Βουκουρεστίου,

όπου αξιοσημείωτο στοιχείο ήταν οι φωτογραφίες που υπήρχαν στην περίφραξη του κτιρίου.

Στις άνω φωτογραφίες φαινόταν ένα σημείο του Βουκουρεστίου το έτος 1914 και στην κάτω φωτογραφία φαινόταν το ίδιο σημείο του Βουκουρεστίου το έτος 2014, ένα αιώνα μετά.
Είχα ήδη φτάσει στην πλατεία Universitate, η οποία είναι ένας κυκλικός κόμβος με σταθμό μετρό,

οπότε έστριψα αριστερά, και ακολούθησα τη λεωφόρο Regina Elisabeta. Εκτός από τα κτίρια του πανεπιστημίου και τα αγάλματα,

διέκρινα και μια τσέχικη μπυραρία, με τη μπύρα της Πράγας Staropramen Brewery, οπότε με δεδομένη τη γνωστή μου αδυναμία, μπήκα γρήγορα μέσα στη μπυραρία για να ξεκουραστώ και κυρίως να δροσιστώ. Ήθελα μια πραγματική μπυραρία, γιατί οφείλω να ομολογήσω ότι το Caru cu bere, την πρώτη νύχτα με είχε απογοητεύσει, σχετικά με το παρελθόν, κυρίως γιατί είχε σταματήσει να παράγει μπύρα προς την κατεύθυνση της τουριστικοποίησής του. Βέβαια, την προηγούμενη ημέρα (και νύχτα) είχα γνωρίσει την αφιλτράριστη άριστη μπύρα Ciuc, την οποία είχα περιποιηθεί ιδιαίτερα. Όταν βγήκα από τη μπυραρία, προχώρησα δυτικά, έως την οδό Victoriei, έναν από τους οδικούς άξονες του κέντρου της πόλης, εκεί έστριψα δεξιά ακολουθώντας προς βορά την οδό (ή λεωφόρο) Victoriei. Το πρώτο κτίριο που παρατήρησα στρίβοντας ήταν το γαλλικού νεοκλασικού στυλ Cercul Militar Naţional (εθνική στρατιωτική λέσχη - ή κεντρικό σπίτι του στρατού, όπως είχε ονομαστεί επί εποχής συντρόφου Τσαουσέσκου).

Το κτίριο είχε κατασκευαστεί το έτος 1911, όμως κατά τον Α παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκαν αρκετά στοιχεία του εσωτερικού του κτιρίου, αλλά αυτό αποκαταστάθηκε το έτος 1919.
Προχωρώντας βορειότερα κατά μήκος της λεωφόρου Victoriei, στην απέναντι πλευρά της, (από το Cercul Militar Naţional) συνάντησα την πλατεία και το θέατρο Odeon.

Συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της λεωφόρου Victoriei, από την αριστερή της
πλευρά (όπως κατευθυνόμουν βόρεια), μέχρι την κόκκινη εκκλησία.

Την εκκλησία Creculescu, η οποία κατασκευάστηκε το έτος 1722, και είναι ένα κτίσμα με κόκκινα τούβλα, με εντυπωσιακές τοιχογραφίες

και η οποία καταστράφηκε από τα γεγονότα του έτους 1989, (ήταν πολύ κοντά στο επίκεντρο των γεγονότων) αλλά αργότερα, στην τελευταία 10ετία του 20ου αιώνα, αναστηλώθηκε.
Απέναντι από την εκκλησία Creculescu, βρίσκεται η Piața Revoluției, στην οποία συνέβησαν σοβαρά πολιτικά γεγονότα, κατά το τέλος του έτους 1989, με την πτώση και τη συνοπτική απόφαση για θανατική καταδίκη του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου.
Μάλιστα απέναντι από την εκκλησία Creculescu, από το κυβερνητικό κτίριο, με πρόσοψη προς την πλατεία Revoluției, ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου, έβγαλε τον τελευταίο του λόγο και μετά έγιναν τα γνωστά γεγονότα, δηλαδή η αντίδραση του κόσμου και η συνοπτική καταδίκη και εκτέλεση αυτού και της γυναίκας του Έλενας. Ρίχνω μια ματιά προς το κτίριο του υπουργείου εσωτερικών

και προχωρώ βόρεια της εκκλησίας Creculescu, πάντα κατά μήκος της λεωφόρου Victoriei, όπου απέναντι είναι η Κεντρική Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του Βουκουρεστίου,

σχεδιασμένη από Γάλλο αρχιτέκτονα (Paul Gottereau), όπως άλλωστε είναι καθαρά εμφανές από τον αρχιτεκτονικό ρυθμό του κτιρίου, με πλάγια όψη προς την Piața Revoluției,

ενώ από την αριστερή πλευρά (πάντα όπως κατευθυνόμουν βόρεια), είναι το Εθνικό μουσείο τέχνης της Ρουμανίας,

το οποίο και επισκέφτηκα. Το Εθνικό μουσείο τέχνης της Ρουμανίας ιδρύθηκε το έτος 1948, στο πρώην βασιλικό παλάτι.

Όταν ολοκλήρωσα την επίσκεψή μου στο μουσείο, βγήκα και προχώρησα προς το Ateneul Român,

τον κύριο συναυλιακό χώρο της πόλης και το οποίο κατασκευάστηκε μεταξύ των ετών 1886 και 1888. Μπήκα στο εσωτερικό του κτιρίου, το οποίο ήταν και αυτό εντυπωσιακό.

Έξω από το Ateneul Român, στην πλατεία υπήρχε μια αγορά, με υπαίθριους πάγκους φαγητά και ποτά.

Όταν βγήκα από το κτίριο σταμάτησα για λίγο έφαγα μια σούπα γκούλας και ήπια μπύρα και πάλινκα. Η πάλινκα είναι ένα απόσταγμα, διαδεδομένο στη λεκάνη των Καρπαθίων. Μπορεί να είναι απόσταγμα από δαμάσκηνα ή από βερίκοκα ή από μήλα ή από αχλάδια κλπ. Το συγκεκριμένο που ήπια ήταν απόσταγμα από δαμάσκηνα. Οι αλκοολικοί του βαθμοί ήταν 50. Έμεινα πολύ ευχαριστημένος από την ποιότητά του και προμηθεύθηκα μερικά μπουκάλια.
Στη συνέχεια φορτωμένος με τα λάφυρά μου, άρχισα να περπατώ χαλαρά με νότια κατεύθυνση. Όπως περπατούσα, ξαφνικά σταμάτησα και γέλασα πολύ. Στη βιτρίνα ενός τουριστικού πρακτορείου είδα μια αφίσα.

Γέλασα πολύ. Δεν ήξερα ότι η Πάτρα ήταν προορισμός θρησκευτικού τουρισμού. Συνέχισα να περπατώ χαλαρά προς το ξενοδοχείο μου, δηλαδή προς νότο, έως ότου σταμάτησα σε μια στοά, με ωραία μπαρ, για ένα ποτό.

Όταν βγήκα από το μπαρ στους δρόμους είχε αρχίσει η κίνηση,

αλλά εγώ είχα αποφασίσει να πάω από το ξενοδοχείο μου για ολιγόωρη ξεκούραση. Βέβαια προσεγγίζοντας το ξενοδοχείο, σταμάτησα στο αγαπημένο μου jazz bar για ένα τελευταίο απογευματινό ποτό.

Ήπια γρήγορα το ποτό μου, βγήκα έξω από το μπαρ και προχώρησα προς το ξενοδοχείο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Βλαντ Τσέπες.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο, παρατήρησα κίνηση δίπλα στο χάνι του Μανούκ. Προετοιμάζονταν κάποιες εκδηλώσεις. Έτσι παρακολούθησα για λίγο κάποια δρώμενα στο χάνι του Μανούκ

και ανέβηκα στο δωμάτιο του ξενοδοχείο μου για ξεκούραση. Όταν ξεκουράστηκα πήγα στο City Grill για φαγητό. Τότε το ρεστοράν αυτό ήταν στην οδό Lipscani, κοντά στη διασταύρωση αυτής με τη λεωφόρο Victoriei. Το Σαββατόβραδο συνεχίστηκε με πολύωρη μπαρότσαρκα στο κέντρο της πόλης.

 

[gelf]

Κεφάλαιο 5

Κυριακή 09-11-2014

Τελευταία ημέρα στη Ρουμανία και κατ' επέκταση στο Βουκουρέστι. Έχω αποφασίσει για μια χαλαρή ημέρα. Άλλωστε η πτήση της Aegean ήταν αργά το απόγευμα προς βράδυ. Μετά το πρωινό κατευθύνομαι προς την πλατεία Ενότητας (Piata Unirii) διασχίζοντας τη γέφυρα του ποταμιού Dampovita

και ρίχνοντας μια ματιά προς το παλάτι του λαού (Palatul Parlamentului).

Η πλατεία και το πάρκο Unirii (Ενότητας), είναι ένας μεγάλος σε έκταση χώρος, όπου σ' αυτή την έκταση ο ποταμός ποταμιού Dampovita διέρχεται υπόγεια. Αφήνω την πλατεία Unirii και από το νοτιοδυτικό τμήμα αυτής, ανέρχομαι την aleea de alul mitropoliei η οποία οδηγεί στη Strada Patriarhei, όπου εκατέρωθεν αυτής, σε μικρό λόφο (ο οποίος ονομάζεται λόφος του Πατριαρχείου) ευρίσκονται ο Πατριαρχικός Καθεδρικός Ναός (Catedrala Patriarhei, έτος 1658) και το Πατριαρχικό Μέγαρο (Palatul Patriarhei έτος 1875).

Αυτό που μου έκανε μεγάλη εντύπωση ήταν οι ουρές που σχημάτιζε ο κόσμος για να προσκυνήσει στον Πατριαρχικό Καθεδρικό Ναό.

Επίσης μεγάλη εντύπωση μου έκανε, η επιγραφή στο Πατριαρχικό Μέγαρο, η οποία αναφερόταν στον Άγιο Αντρέα και στην αναφορά ότι μαρτύρησε στην Πάτρα.

Τότε κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να με παραξενέψει η αφίσα που είχα δει την προηγούμενη ημέρα στη βιτρίνα ενός τουριστικού πρακτορείου για εκδρομή την Πάτρα και στον Ι.Ν. Αγίου Ανδρέα.
Προχώρησα - προφανώς - εκτός της τεράστιας ουράς, η οποία μου έκοψε άμεσα τη διάθεση να επισκεφτώ το ναό και έφτασα έως την είσοδο, όπου είδα τις τοιχογραφίες,

ενώ παράλληλα έριξα και μια γρήγορη ματιά στο εσωτερικό του ναού.

Αφήνοντας το Πατριαρχικό Συγκρότημα και τις εκατοντάδες των πιστών, οι οποίοι αποχωρούσαν από πλαϊνή πόρτα του Πατριαρχικού Καθεδρικού Ναού, κατηφόρισα προς την πλατεία Unirii.

Αφού ξεκουράστηκα στα παγκάκια της πλατείας Unirii, αποφάσισα αυτή τη φορά να ακολουθήσω την παραποτάμια λεωφόρο Ανεξαρτησίας.

εκατέρωθεν της οποίας υπάρχουν επιβλητικά κτίρια, όπως το δικαστικό μέγαρο,

αλλά και άλλα κτίρια,

για αρκετά όμως όμορφα κτίρια απαιτείται ανακαίνιση,

η οποία όταν υλοποιηθεί θα προσδώσει στην πόλη του Βουκουρεστίου ιδιαίτερη αίγλη.
Ως άνθρωπος του νερού, άνθρωπος που αγαπάει πολύ το νερό, συνέχισα να περπατώ κατά μήκος της παραποτάμιας λεωφόρου Ανεξαρτησίας, βγάζοντας φωτογραφίες το υγρό στοιχείο είτε από τον παραποτάμιο δρόμο είτε από γέφυρες τις οποίες συναντούσα στο δρόμο.

Προχώρησα έως τη θέση, όπου η λεωφόρος Ανεξαρτησίας έως τη διασταύρωση με την οδό Sapientei, όπου έστριψα αριστερά προκειμένου να δω την εκκλησία Biserica Mihai Vodă.

Όχι, όπως θα έχετε καταλάβει, προφανώς, δεν είμαι άνθρωπος της εκκλησίας. Γι' άλλους λόγους έψαχνα τη Biserica Mihai Vodă. Η εκκλησία αυτή ήταν σε θέση η οποία ήταν οχληρή σε σχέση με τα σχέδια του συντρόφου Νικολάε Τσαουσέσκου, για την ανάπλαση της ευρύτερης περιοχής. Κατόπιν αυτού ο σύντροφος Νικολάε Τσαουσέσκου, αποφάσισε τη μεταφορά αυτής της εκκλησίας, προκειμένου να υλοποιήσει τα οράματά του για την πόλη του Βουκουρεστίου. Ο σύντροφος ήθελε να κάνει το Βουκουρέστι Παρίσι, οπότε έβαλε ρόδες στην εκκλησία, την μετέφερε 800 - 900 μέτρα και έτσι εγώ είδα την εκκλησία στη νέα της θέση. Μπήκα μέσα στην εκκλησία, αλλά το υποβλητικό, λιτό και σκοτεινό ύφος της

διαταρασσόταν από κάτι Ρουμάνες οι οποίες έπεφταν στο δάπεδο της εκκλησίας, έκαναν μακριούς σταυρούς, σηκώνονταν κι εγώ έμενα με το στόμα ανοιχτό θαυμάζοντας την ευκαμψία τους. Άρχισα να αναρωτιέμαι, μήπως ο σύντροφος Τσαουσέσκου είχε καταφέρει να κάνει όλες τις γυναίκες Κομανέτσι. Και παράλληλα θρησκευόμενες.
Φεύγοντας από την εκκλησία Mihai Vodă έριξα μια τελευταία ματιά προς το παλάτι του λαού,

πέρασα το ποτάμι και προχώρησα βόρεια έως το πάρκο Cismigiu, το παλαιότερο πάρκο της πόλης.

Ξεκουράστηκα σε ένα καφέ στο πάρκο και ήπια την πρώτη μπύρα της ημέρας. Μετά αφού έκανα βόλτα στη λίμνη, η οποία σε καλό καιρό προσφέρεται για ρομαντικές βαρκάδες, βγήκα έξω από το πάρκο, όπου συνάντησα την υπέροχη μπυραρία Gabrinus

και χωρίς δεύτερη σκέψη μπήκα άλλη μια φορά μέσα στο μπαρ για να γευτώ την αφιλτράριστη βαρελίσια μπύρα Ciuc.
Όταν βγήκα από τη μπυραρία, περπάτησα για λίγο στους πεζόδρομους του κέντρου της πόλης

έως την ώρα, όπου αποφάσισα να πιω την τελευταία μπύρα στο Βουκουρέστι. Μπήκα στο Arcade Cafe,

επί της Strada Smârdan και απόλαυσα ακόμα μία μπύρα. Ο χρόνος όμως είναι αδυσώπητος και κάποια στιγμή έπρεπε να πάω προς το αεροδρόμιο για να πάρω την πτήση της επιστροφής. Κατεβαίνω προς τη Strada Franceza, όπου κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του Βλαντ Τσέπες,

φτάνω στο ξενοδοχείο παίρνω τα πράγματά μου, καλώ ταξί, το οποίο έρχεται άμεσα. Δεν υπήρχε ιδιαίτερη κίνηση προς το αεροδρόμιο

και όταν φτάσαμε,

σχετικά γρήγορα, το ποσό που πλήρωσα ήταν 27 λέι.

Τελείωσε κι αυτό το τριήμερο.
Πάει κι αυτό το τριήμερο στη Ρουμανία.
Το τέλος του ταξιδιού ολοκληρώνεται στο lounge του αεροδρομίου του Βουκουρεστίου.

Και στο μικρό ταξίδι με την Aegean. Και στο σχεδόν δίωρο ταξίδι έως το σπίτι μου. Μετά τη βουτιά στη νυχτερινή θάλασσα του Νοέμβρη, άνοιξα ένα κρασί ρουμανικό Pinot Noir, καταπληκτικό. Τελικά οι Γάλλοι έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στη Ρουμανία. Όχι μόνο στην αρχιτεκτονική αλλά και στην οινοποιία.

ΤΕΛΟΣ

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη