Ιταλία Ρώμη με λίγο άρωμα Τοσκάνης!

[Journeyer]

2η μέρα (26 Αυγούστου): Φλωρεντία

Ξυπνήσαμε πουρνό-πουρνό έτοιμοι προς εξερεύνηση. Λεωφορείο προς Santa Maria Novella και από εκεί που μας αφήνει φτάσαμε ποδαράτο στην Accademia dell' Arte (http://www.accademia.org/it/ ). Φροντίστε οπωσδήποτε να έχετε κλείσει εισιτήρια εκ των προτέρων από το Internet, γιατί πραγματικά η ουρά δεν παλεύεται. Εμείς φτάσαμε γύρω στις 10.00 και η ουρά ήταν ήδη τεράστια, τους λυπόμουν που τους έβλεπα να περιμένουν και να χάνουν πολύτιμη ώρα και όταν βγήκαμε από την Ακαδημία μετά από 2 ώρες περίπου, η ουρά είχε τριπλασιαστεί κι έφτανε μέχρι τη γωνία.

Κατά την γνώμη μου, το ξακουστό άγαλμα του Δαβίδ του Michelangelo υπερεκτιμημένο. Και μέσα στην ίδια την Ακαδημία και στο Uffizi είδα έργα του που με εντυπωσίασαν και με συγκίνησαν πολύ περισσότερο, όχι απαραίτητα κολοσσιαία. Αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.


Μετά την πρώτη γεύση των μουσείων της Φλωρεντίας, κατευθυνθήκαμε προς τη γνωστή αγορά του San Lorenzo, όπου πραγματικά μπορείτε να βρείτε της Παναγιάς τα μάτια. Ειδικά αν το έχετε με τα παζάρια, τραβήξτε το όσο δεν πάει και δεν θα βγείτε χαμένοι. Εγώ, δυστυχώς, δεν ξέρω να παζαρεύω ούτε οι υπόλοιποι που ήταν μαζί μου, οπότε αρκέστηκα σε λίγα και καλά. Εν πάσει περιπτώσει, η ποιότητα είναι πολυ καλή και στη Ρώμη τα ίδια πράγματα τα βρήκα πολύ ακριβότερα (προφανώς, αφού από εκεί προμηθεύονται). Για Αθήνα δεν το συζητώ καν, οι τιμές δεν πλησιάζονται, το ίδιο και η ποιότητα. Αφού κατασιγάσαμε την καταναλωτική μας ανάγκη, διαπιστώσαμε ότι λιμοκτονούσαμε και ανεβήκαμε στην εσωτερική αγορά Mercato Centraleγια φαγηητό και χάζι. Εκεί μέσα κι αν μπορείς να βρεις τα πάντα! Τέλειο φαγητό, μεγάλη ποικιλία, καλό κρασί, για όλα τα budgets!

Εμείς προτιμήσαμε το μαγαζί με τα burgers που βρίσκεται όπως μπαίνουμε στην αγορά λίγο ευθεία στο αριστερό μας χέρι. Λίγο ακριβούτσικο αλλά αξίζει και με το παραπάνω τα χρήματά του (τα υλικά είναι όλα παραγωγής τους και πραγματικά, αυτό είναι προφανές και στον τρόπο κατασκευής και σε ολόκληρο το κατάστημα). Στον πάνω όροφο της αγοράς, λειτουργεί κάτι σαν delicatessen με πάρα πολύ καλής ποιότητας προϊόντα, όλα φλωρεντίνικα. Προτιμήστε τη και δεν θα βγείτε χαμένοι, εμείς θέλουμε να ξαναπάμε οπωσδήποτε εκεί.

Είχαμε κλείσει εισιτήρια από το Ιντερνετ για Uffizi. Επειδή οι μέρες μας στη Φλωρεντία ήταν περιορισμένες και θέλαμε τουλάχιστον να προλάβουμε τα βασικά και να επανέλθουμε δριμύτεροι άλλη φορά, είχαμε αποφασίσει να προσπαθήσουμε σε αυτά τα 2 τουλάχιστον (Ακαδημία και Uffizi)να είμαστε συνεπείς, αφού είχαμε πληρώσει και φοβόμασταν μήπως δε μάς δέχονταν αν πηγαίναμε αργότερα. Έτσι, στις 16.30, και μετά από ολιγόλεπτη βόλτα στα στενά του κέντρου, βρεθήκαμε στην Piazza della Signoria, όπου δίπλα βρισκόταν και το ξενοδοχείο των υπόλοιπων της παρέας, δίπλα στο Uffizi. Η ίδια κατάσταση με τις ουρές και χειρότερη από την Ακαδημία. Εμείς περάσαμε αμέσως λόγω της προκράτησης και ξεχυθήκαμε στις αίθουσες του Uffizi, των οποίων αρχικός στόχος ήταν η στέγαση γραφείων και διοικητικών υπηρεσιών, αλλά τελικά κατέληξε η παλαιότερη προσβάσιμη στο κοινό πινακοθήκη ανά τον κόσμο. Τελειώνοντας κι εκεί την περιήγηση, τα πόδια μας ήταν έτοιμα να παραδώσουν πνεύμα. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν! Ταξίδι είναι αυτό ή δοκιμασία, λέμε; Ψάχνοντας απεγνωσμένα για φαγητό, καταλήξαμε σε μία τροτορία από αυτές που έχουν λίγο από όλα (panini, pizza κτλ..). Μου διαφεύγει το όνομα, αλλά ήταν στον κεντρικό δρόμο της Φλωρεντίας, που είναι όλα τα μαγαζιά σε μια γωνία. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα (στη Ρώμη έμελλε να γίνει το μεγάλο πανηγύρι της γεύσης, απ' ό,τι φάνηκε μετά) και ήταν και λίγο ακριβά.

Με αναπτερωμένο το ηθικό και τις δυνάμεις μας από το φαγητό, αρχίσαμε τη βόλτα στον Άρνο, στην πασίγνωστη Ponte Vecchio και στη γύρω περιοχή (βασικά, είπαμε πάμε κι όπου μας βγάλει ο δρόμος). Μετά από πολλές φωτογραφίες και γύρους, καταλήξαμε πάλι κατάκοποι στο Venchi με τα παγωτά. Δεν ξέρω αν έχει χαλάσει επειδή είναι αλυσίδα (κάπου το διάβασα, νομίζω όχι στο travelstories), αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχω ξαναφάει καλύτερο παγωτό straciatella και παγωτό καρύδα στη ζωή μου. Επίσης, η σοκολάτα (ειδικά αυτή που βάζου από πάνω και όχι τόσο οι ίδιες οι γεύσεις παγωτό με σοκολάτα) είναι απλά άπαιχτη (και οικονομικό παγωτό σε σχέση με άλλα που βλέπαμε κι έβαζαν μια κουτσουλιά για μπάλα). Μετά, ριλαξάρισμα στην Piazza della Signoria, όπου αφού ο ευγενέστατος αστυνομικός μας ενημέρωσε ότι δε μπορούμε να περάσουμε τρώγοντας παγωτό μέσα στην πλατεία (δίπλα στα λιοντάρια), συνειδητοποίησα ευκρινώς γιατί η Αθήνα έχει αυτό το χάλι. Θα μου πείτε κι εκεί μύριζε άσχημα και δεν ήταν και το πιο καθαρό μέρος του κόσμου οι πλατείες (ειδικά στη Ρώμη), αλλά τουλάχιστον υπήρχαν κάποιοι κανονισμοί που τηρούνταν (επίσης, η άσχημη μυρωδιά προερχόταν κυρίως από τα άλογα).

Και κάπως έτσι, με την κούραση να απεικονίζεται στα μάτια μας και σε όλο μας το είναι,τελείωσε και η δεύτερη μέρα...



3η ημέρα (27 Αυγούστου): Φλωρεντία

Ξυπνώντας πιο αργά σήμερα (ήταν βαρύ το πάπλωμα που μάς σκέπασε το προηγούμενο βράδυ ) και μετά από ένα γερό πρωινό, φτάσαμε στο Duomo με σκοπό να μπούμε στον καθεδρικό, στο Museo dell' Opera del Duomo, να ανεβούμε στον τρούλο και φυσικά να πάμε στο Βαπτιστήριο. Αμ δε! Φτάνοντας, βλέπουμε μια ουρά να, με το συμπάθιο. Κι επειδή θέλαμε εκείνη τη μέρα να προλάβουμε να πάμε και στο Palazzo Vecchio και στο Palazzo Pitti, γιατί την άλλη μέρα θα φεύγαμε από Φλωρεντία, είπαμε να αφήσουμε το Duomo για την επόμενη μέρα, ελπίζοντας ότι πιο νωρίς δεν θα είχε τόσο κόσμο.

Φτάνουμε λοιπόν δίπλα, στο Palazzo Vecchio. Από τα πιο ωραία μουσεία που έχω πάει στη ζωή μου. Ανεβήκαμε στο κάστρο, όπου έβλεπες όλη τη Φλωρεντία πιάτο. Δεν ήταν τόσο η χλίδα και η μεγαλοπρέπεια που με εντυπωσίασαν στις αίθουσες του μουσείου, όσο η σχεδόν προσωπική φροντίδα για κάθε δωμάτιο ξεχωριστά. Η δε αίθουσα με τους χάρτες έγινε εφεξής η αγαπημένη μου. Πραγματικά, θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί με ένα βιβλίο στο χέρι, κι ας περνούν οι ορδές των βαρβάρων. Επίσης, ως φανατική Λανγκτονική, έμεινα με το στόμα ανοιχτό μπροστά στη μάσκα του Δάντη (για την οποία, όμως, έμαθα ότι αποτελεί απλώς μία προσέγγιση του προσώπου του, κι όχι το πραγματικό καλούπι).

Μετά από αυτή την πολύ εντυπωσιακή περιήγηση, κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς την άλλη μεριά του Άρνου και το Palazzo Pitti. Πληρώσαμε το γενικό εισιτήριο που περιλάμβανε όλα τα μουσεία του παλατιού, την γκαλερί, τους κήπους Boboli, το μουσείο της πορσελάνης που βρίσκεται στην εκ διαμέτρου αντίθετη μεριά του συγκροτήματος και το μουσείο των αμαξών, για το οποίο κανείς δε μάς πληροφόρησε ότι εκείνη την ημέρα θα παρέμενε κλειστό λόγω εργασιών συντήρησης (το εισιτήριο το πληρώσαμε, όμως, γιατί, όπως αποφάνθηκαν οι υπεύθυνοι κατόπιν εορτής, πάει όλο μαζί συμπεριλαμβάνοντας κήπους Boboli, άμαξες και πορσελάνες). Προσέξτε να ρωτήσετε τη μέρα που θα πάτε τι λειτουργεί και τι όχι, για να μην πληρώνετε εξτραδάκια χωρίς λόγο.

Αν και το Palazzo Pitti, τα έργα, ο χώρος και το όλο θέμα, ήταν απείρως μεγαλύτερα και περισσότερα από το Palazzo Vecchio, εγώ δεν εντυπωσιάστηκα. Συγγνώμη, αλλά βαρέθηκα να βλέπω παντού πίνακες σχεδόν ίδιους μεταξύ τους του Carlo Dolci. Εντάξει, δεν είμαι και η πρώτη κριτικός τέχνης, αλλά κάτι έχω διαβάσει και πληροφορηθεί. Δε μου άρεσε αυτή η συνεχής επίδειξη αλλά και πάλι γούστα είναι αυτά. Αν, όμως, αποφασίσετε να πάτε όντως σε ολόκληρο το Palazzo Pitti, ξεκινήστε από το μουσείο πορσελάνης που βρίσκεται στην άλλη μεριά (θα πρέπει να διασχίσετε τους κήπους), γιατί αν το αφήσετε για το τέλος, σίγουρα δεν θα έχετε κουράγιο να πάτε. Εμείς κάναμε αυτό το λάθος, και φυσικά δεν αντέξαμε να πάμε ως εκεί, ενώ είχαμε πληρώσει το εισιτήριο. Α, είχε κι ένα μουσείο κουστουμιών, καλό ήταν, αλλά και πάλι, δεν τρελάθηκα, όπως στο Palazzo Vecchio.

Μετά από όοολα αυτά, λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς τους κήπους Boboli. Κάνοντας μία βόλτα, ανακαλύψαμε εκτός από τη χλωρίδα των κήπων και την πανίδα της περιοχής, αφού ανάμεσα στα δέντρα έτρεχαν τσαχπίνικα πολλά σκιουράκια (θα ακολουθήσουν φωτογραφίες, αλλά κάποιες δε βγήκαν και πολύ καλά, γιατί τα σκασμένα ησυχία δεν είχαν ). Πιο κάτω έχει και μια ωραία λιμνούλα με ένα σιντριβάνι κι ένα άγαλμα στο κέντρο του, στο κεφάλι του οποίου είχε θρονιαστεί ένας σταχτοτσικνιάς όπως μας πληροφόρησε ο ερασιτέχνης ορνιθολόγος της παρέας!! Κι αυτός απαθανατίστηκε σε αρκετές φωτογραφίες (ήταν πιο εύκολο γιατί δεν έλεγε να φύγει, δεν τον ενοχλούσαν καθόλου οι άνθρωποι, εξάλλου δε μπορούσες να πλησιάσεις και πολύ στο σιντριβάνι). Βγήκαμε από το Palazzo Pitti και ξεκινήσαμε την αναζήτηση ενός πραγματικού εστιατορίου, να κάτσουμε να φάμε σαν άνθρωποι, βρε αδερφέ, μιας και τελειώσαμε νωρίτερα από χθες. Μπήκαμε λοιπόν στα στενοσόκακα και μετά από λίγη ώρα, πέσαμε πάνω σε μία trattoria που φαινόταν ωραία, είχε και το μενού απέξω και έβλεπες τις τιμές, που ήταν καλές (γύρω στα 10€ το πρώτο πιάτο). Τέλεια, λέμε, επιτέλους!
Παραγγέλνουμε (εγώ παρήγγειλα lasagna al forno, γιατί είχε διάφορα με κρέατα, μανιτάρια και άλλα που δεν τα πολυσυμπαθώ, οπότε πήγα στα σίγουρα για να μην πεινάω μετά) και μου φέρνουν μια κουτσουλιά λαζάνια. Τι να μου κάνει, χριστιανέ μου, εμένα μετά από τέτοιο περπάτημα το πιατάκι που μου έφερες!! Και ο φίλος μου παρήγγειλε ραβιόλια γεμισμένα με τυρί και σπανάκι και του έφεραν μετρημένα 5 (!!!!!!!) μικρά ραβιόλια και τα κοίταζε σαν χάνος. Τελικά, μάλλον τέτοιου είδους εστιατόρια, αποφανθήκαμε, δεν είναι για να τρως πολύ (ήτοι, σαν Ελληνάρας). Δε με πείραξαν τα 10€ που έδωσα για το πιάτο μου, όσο το ότι δεν ήταν καλή η μερίδα.

Εν πάσει περιπτώσει, οι άλλοι παρήγγειλαν την περίφημη bistecca alla fiorentina για την οποία είχαμε ακούσει πολλά. Και φέρνουν 1μιση κιλό μπριζόλα, που λέτε (44€/kg) σε μια τεράστια πιατέλα κι αρχίζουν και τρώνε... Και όσο προχωράνε προς τα μέσα, να σου το αιματάκι να ξεπροβάλλει. Όπως φάνηκε, δεν είχα προλάβει να ενημερωθώ τόσο καλά για αυτό το φλωρεντίνικο έδεσμα και μόλις είδα το αίμα να σκάει (γιατί απέξω φαινόταν καλοψημένη), με έπιασε κάτι, μια αναγούλα να το πω. Πάντως, οι άλλοι όχι μόνο την έφαγαν, αλλά είπαν ότι ήταν νοστιμότατη και δεν καταλάβαινες, λέει, ότι είχε αίμα. Τώρα πως γίνεται αυτό, αφού το έβλεπα μπροστά μου ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω... Εκείνη τη στιγμή, ορκίστηκα στον εαυτό μου (δεν ήθελα πολύ εξάλλου δεν είμαι και πολύ του κρέατος) να μη δοκιμάσω καθόλου κρέας όσο θα είμαι στην Ιταλία και να τη βγάλω με ωραιότατες πίτσες και μακαρονάδες. Και πολύ έκανα, όπως θα δείτε στη (ρωμαΐκή) συνέχεια!

Η βραδιά τελείωσε με παγωτό σε μια άλλα gelateria εκεί κοντά, όπου πήρα γεύση γιαούρτι (λατρεύω, λατρεύω, λατρεύω) και καρπούζι. Ανορθόδοξος συνδυασμός, θα μου πείτε, αλλά τι να κάνω, αυτά μου γυάλισαν!!!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 6
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Journeyer]

2η μέρα (26 Αυγούστου): Φλωρεντία

Ξυπνήσαμε πουρνό-πουρνό έτοιμοι προς εξερεύνηση. Λεωφορείο προς Santa Maria Novella και από εκεί που μας αφήνει φτάσαμε ποδαράτο στην Accademia dell' Arte (http://www.accademia.org/it/ ). Φροντίστε οπωσδήποτε να έχετε κλείσει εισιτήρια εκ των προτέρων από το Internet, γιατί πραγματικά η ουρά δεν παλεύεται. Εμείς φτάσαμε γύρω στις 10.00 και η ουρά ήταν ήδη τεράστια, τους λυπόμουν που τους έβλεπα να περιμένουν και να χάνουν πολύτιμη ώρα και όταν βγήκαμε από την Ακαδημία μετά από 2 ώρες περίπου, η ουρά είχε τριπλασιαστεί κι έφτανε μέχρι τη γωνία.

Κατά την γνώμη μου, το ξακουστό άγαλμα του Δαβίδ του Michelangelo υπερεκτιμημένο. Και μέσα στην ίδια την Ακαδημία και στο Uffizi είδα έργα του που με εντυπωσίασαν και με συγκίνησαν πολύ περισσότερο, όχι απαραίτητα κολοσσιαία. Αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.


Μετά την πρώτη γεύση των μουσείων της Φλωρεντίας, κατευθυνθήκαμε προς τη γνωστή αγορά του San Lorenzo, όπου πραγματικά μπορείτε να βρείτε της Παναγιάς τα μάτια. Ειδικά αν το έχετε με τα παζάρια, τραβήξτε το όσο δεν πάει και δεν θα βγείτε χαμένοι. Εγώ, δυστυχώς, δεν ξέρω να παζαρεύω ούτε οι υπόλοιποι που ήταν μαζί μου, οπότε αρκέστηκα σε λίγα και καλά. Εν πάσει περιπτώσει, η ποιότητα είναι πολυ καλή και στη Ρώμη τα ίδια πράγματα τα βρήκα πολύ ακριβότερα (προφανώς, αφού από εκεί προμηθεύονται). Για Αθήνα δεν το συζητώ καν, οι τιμές δεν πλησιάζονται, το ίδιο και η ποιότητα. Αφού κατασιγάσαμε την καταναλωτική μας ανάγκη, διαπιστώσαμε ότι λιμοκτονούσαμε και ανεβήκαμε στην εσωτερική αγορά Mercato Centraleγια φαγηητό και χάζι. Εκεί μέσα κι αν μπορείς να βρεις τα πάντα! Τέλειο φαγητό, μεγάλη ποικιλία, καλό κρασί, για όλα τα budgets!

Εμείς προτιμήσαμε το μαγαζί με τα burgers που βρίσκεται όπως μπαίνουμε στην αγορά λίγο ευθεία στο αριστερό μας χέρι. Λίγο ακριβούτσικο αλλά αξίζει και με το παραπάνω τα χρήματά του (τα υλικά είναι όλα παραγωγής τους και πραγματικά, αυτό είναι προφανές και στον τρόπο κατασκευής και σε ολόκληρο το κατάστημα). Στον πάνω όροφο της αγοράς, λειτουργεί κάτι σαν delicatessen με πάρα πολύ καλής ποιότητας προϊόντα, όλα φλωρεντίνικα. Προτιμήστε τη και δεν θα βγείτε χαμένοι, εμείς θέλουμε να ξαναπάμε οπωσδήποτε εκεί.

Είχαμε κλείσει εισιτήρια από το Ιντερνετ για Uffizi. Επειδή οι μέρες μας στη Φλωρεντία ήταν περιορισμένες και θέλαμε τουλάχιστον να προλάβουμε τα βασικά και να επανέλθουμε δριμύτεροι άλλη φορά, είχαμε αποφασίσει να προσπαθήσουμε σε αυτά τα 2 τουλάχιστον (Ακαδημία και Uffizi)να είμαστε συνεπείς, αφού είχαμε πληρώσει και φοβόμασταν μήπως δε μάς δέχονταν αν πηγαίναμε αργότερα. Έτσι, στις 16.30, και μετά από ολιγόλεπτη βόλτα στα στενά του κέντρου, βρεθήκαμε στην Piazza della Signoria, όπου δίπλα βρισκόταν και το ξενοδοχείο των υπόλοιπων της παρέας, δίπλα στο Uffizi. Η ίδια κατάσταση με τις ουρές και χειρότερη από την Ακαδημία. Εμείς περάσαμε αμέσως λόγω της προκράτησης και ξεχυθήκαμε στις αίθουσες του Uffizi, των οποίων αρχικός στόχος ήταν η στέγαση γραφείων και διοικητικών υπηρεσιών, αλλά τελικά κατέληξε η παλαιότερη προσβάσιμη στο κοινό πινακοθήκη ανά τον κόσμο. Τελειώνοντας κι εκεί την περιήγηση, τα πόδια μας ήταν έτοιμα να παραδώσουν πνεύμα. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν! Ταξίδι είναι αυτό ή δοκιμασία, λέμε; Ψάχνοντας απεγνωσμένα για φαγητό, καταλήξαμε σε μία τροτορία από αυτές που έχουν λίγο από όλα (panini, pizza κτλ..). Μου διαφεύγει το όνομα, αλλά ήταν στον κεντρικό δρόμο της Φλωρεντίας, που είναι όλα τα μαγαζιά σε μια γωνία. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα (στη Ρώμη έμελλε να γίνει το μεγάλο πανηγύρι της γεύσης, απ' ό,τι φάνηκε μετά) και ήταν και λίγο ακριβά.

Με αναπτερωμένο το ηθικό και τις δυνάμεις μας από το φαγητό, αρχίσαμε τη βόλτα στον Άρνο, στην πασίγνωστη Ponte Vecchio και στη γύρω περιοχή (βασικά, είπαμε πάμε κι όπου μας βγάλει ο δρόμος). Μετά από πολλές φωτογραφίες και γύρους, καταλήξαμε πάλι κατάκοποι στο Venchi με τα παγωτά. Δεν ξέρω αν έχει χαλάσει επειδή είναι αλυσίδα (κάπου το διάβασα, νομίζω όχι στο travelstories), αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχω ξαναφάει καλύτερο παγωτό straciatella και παγωτό καρύδα στη ζωή μου. Επίσης, η σοκολάτα (ειδικά αυτή που βάζου από πάνω και όχι τόσο οι ίδιες οι γεύσεις παγωτό με σοκολάτα) είναι απλά άπαιχτη (και οικονομικό παγωτό σε σχέση με άλλα που βλέπαμε κι έβαζαν μια κουτσουλιά για μπάλα). Μετά, ριλαξάρισμα στην Piazza della Signoria, όπου αφού ο ευγενέστατος αστυνομικός μας ενημέρωσε ότι δε μπορούμε να περάσουμε τρώγοντας παγωτό μέσα στην πλατεία (δίπλα στα λιοντάρια), συνειδητοποίησα ευκρινώς γιατί η Αθήνα έχει αυτό το χάλι. Θα μου πείτε κι εκεί μύριζε άσχημα και δεν ήταν και το πιο καθαρό μέρος του κόσμου οι πλατείες (ειδικά στη Ρώμη), αλλά τουλάχιστον υπήρχαν κάποιοι κανονισμοί που τηρούνταν (επίσης, η άσχημη μυρωδιά προερχόταν κυρίως από τα άλογα).

Και κάπως έτσι, με την κούραση να απεικονίζεται στα μάτια μας και σε όλο μας το είναι,τελείωσε και η δεύτερη μέρα...



3η ημέρα (27 Αυγούστου): Φλωρεντία

Ξυπνώντας πιο αργά σήμερα (ήταν βαρύ το πάπλωμα που μάς σκέπασε το προηγούμενο βράδυ ) και μετά από ένα γερό πρωινό, φτάσαμε στο Duomo με σκοπό να μπούμε στον καθεδρικό, στο Museo dell' Opera del Duomo, να ανεβούμε στον τρούλο και φυσικά να πάμε στο Βαπτιστήριο. Αμ δε! Φτάνοντας, βλέπουμε μια ουρά να, με το συμπάθιο. Κι επειδή θέλαμε εκείνη τη μέρα να προλάβουμε να πάμε και στο Palazzo Vecchio και στο Palazzo Pitti, γιατί την άλλη μέρα θα φεύγαμε από Φλωρεντία, είπαμε να αφήσουμε το Duomo για την επόμενη μέρα, ελπίζοντας ότι πιο νωρίς δεν θα είχε τόσο κόσμο.

Φτάνουμε λοιπόν δίπλα, στο Palazzo Vecchio. Από τα πιο ωραία μουσεία που έχω πάει στη ζωή μου. Ανεβήκαμε στο κάστρο, όπου έβλεπες όλη τη Φλωρεντία πιάτο. Δεν ήταν τόσο η χλίδα και η μεγαλοπρέπεια που με εντυπωσίασαν στις αίθουσες του μουσείου, όσο η σχεδόν προσωπική φροντίδα για κάθε δωμάτιο ξεχωριστά. Η δε αίθουσα με τους χάρτες έγινε εφεξής η αγαπημένη μου. Πραγματικά, θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί με ένα βιβλίο στο χέρι, κι ας περνούν οι ορδές των βαρβάρων. Επίσης, ως φανατική Λανγκτονική, έμεινα με το στόμα ανοιχτό μπροστά στη μάσκα του Δάντη (για την οποία, όμως, έμαθα ότι αποτελεί απλώς μία προσέγγιση του προσώπου του, κι όχι το πραγματικό καλούπι).

Μετά από αυτή την πολύ εντυπωσιακή περιήγηση, κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς την άλλη μεριά του Άρνου και το Palazzo Pitti. Πληρώσαμε το γενικό εισιτήριο που περιλάμβανε όλα τα μουσεία του παλατιού, την γκαλερί, τους κήπους Boboli, το μουσείο της πορσελάνης που βρίσκεται στην εκ διαμέτρου αντίθετη μεριά του συγκροτήματος και το μουσείο των αμαξών, για το οποίο κανείς δε μάς πληροφόρησε ότι εκείνη την ημέρα θα παρέμενε κλειστό λόγω εργασιών συντήρησης (το εισιτήριο το πληρώσαμε, όμως, γιατί, όπως αποφάνθηκαν οι υπεύθυνοι κατόπιν εορτής, πάει όλο μαζί συμπεριλαμβάνοντας κήπους Boboli, άμαξες και πορσελάνες). Προσέξτε να ρωτήσετε τη μέρα που θα πάτε τι λειτουργεί και τι όχι, για να μην πληρώνετε εξτραδάκια χωρίς λόγο.

Αν και το Palazzo Pitti, τα έργα, ο χώρος και το όλο θέμα, ήταν απείρως μεγαλύτερα και περισσότερα από το Palazzo Vecchio, εγώ δεν εντυπωσιάστηκα. Συγγνώμη, αλλά βαρέθηκα να βλέπω παντού πίνακες σχεδόν ίδιους μεταξύ τους του Carlo Dolci. Εντάξει, δεν είμαι και η πρώτη κριτικός τέχνης, αλλά κάτι έχω διαβάσει και πληροφορηθεί. Δε μου άρεσε αυτή η συνεχής επίδειξη αλλά και πάλι γούστα είναι αυτά. Αν, όμως, αποφασίσετε να πάτε όντως σε ολόκληρο το Palazzo Pitti, ξεκινήστε από το μουσείο πορσελάνης που βρίσκεται στην άλλη μεριά (θα πρέπει να διασχίσετε τους κήπους), γιατί αν το αφήσετε για το τέλος, σίγουρα δεν θα έχετε κουράγιο να πάτε. Εμείς κάναμε αυτό το λάθος, και φυσικά δεν αντέξαμε να πάμε ως εκεί, ενώ είχαμε πληρώσει το εισιτήριο. Α, είχε κι ένα μουσείο κουστουμιών, καλό ήταν, αλλά και πάλι, δεν τρελάθηκα, όπως στο Palazzo Vecchio.

Μετά από όοολα αυτά, λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς τους κήπους Boboli. Κάνοντας μία βόλτα, ανακαλύψαμε εκτός από τη χλωρίδα των κήπων και την πανίδα της περιοχής, αφού ανάμεσα στα δέντρα έτρεχαν τσαχπίνικα πολλά σκιουράκια (θα ακολουθήσουν φωτογραφίες, αλλά κάποιες δε βγήκαν και πολύ καλά, γιατί τα σκασμένα ησυχία δεν είχαν ). Πιο κάτω έχει και μια ωραία λιμνούλα με ένα σιντριβάνι κι ένα άγαλμα στο κέντρο του, στο κεφάλι του οποίου είχε θρονιαστεί ένας σταχτοτσικνιάς όπως μας πληροφόρησε ο ερασιτέχνης ορνιθολόγος της παρέας!! Κι αυτός απαθανατίστηκε σε αρκετές φωτογραφίες (ήταν πιο εύκολο γιατί δεν έλεγε να φύγει, δεν τον ενοχλούσαν καθόλου οι άνθρωποι, εξάλλου δε μπορούσες να πλησιάσεις και πολύ στο σιντριβάνι). Βγήκαμε από το Palazzo Pitti και ξεκινήσαμε την αναζήτηση ενός πραγματικού εστιατορίου, να κάτσουμε να φάμε σαν άνθρωποι, βρε αδερφέ, μιας και τελειώσαμε νωρίτερα από χθες. Μπήκαμε λοιπόν στα στενοσόκακα και μετά από λίγη ώρα, πέσαμε πάνω σε μία trattoria που φαινόταν ωραία, είχε και το μενού απέξω και έβλεπες τις τιμές, που ήταν καλές (γύρω στα 10€ το πρώτο πιάτο). Τέλεια, λέμε, επιτέλους!
Παραγγέλνουμε (εγώ παρήγγειλα lasagna al forno, γιατί είχε διάφορα με κρέατα, μανιτάρια και άλλα που δεν τα πολυσυμπαθώ, οπότε πήγα στα σίγουρα για να μην πεινάω μετά) και μου φέρνουν μια κουτσουλιά λαζάνια. Τι να μου κάνει, χριστιανέ μου, εμένα μετά από τέτοιο περπάτημα το πιατάκι που μου έφερες!! Και ο φίλος μου παρήγγειλε ραβιόλια γεμισμένα με τυρί και σπανάκι και του έφεραν μετρημένα 5 (!!!!!!!) μικρά ραβιόλια και τα κοίταζε σαν χάνος. Τελικά, μάλλον τέτοιου είδους εστιατόρια, αποφανθήκαμε, δεν είναι για να τρως πολύ (ήτοι, σαν Ελληνάρας). Δε με πείραξαν τα 10€ που έδωσα για το πιάτο μου, όσο το ότι δεν ήταν καλή η μερίδα.

Εν πάσει περιπτώσει, οι άλλοι παρήγγειλαν την περίφημη bistecca alla fiorentina για την οποία είχαμε ακούσει πολλά. Και φέρνουν 1μιση κιλό μπριζόλα, που λέτε (44€/kg) σε μια τεράστια πιατέλα κι αρχίζουν και τρώνε... Και όσο προχωράνε προς τα μέσα, να σου το αιματάκι να ξεπροβάλλει. Όπως φάνηκε, δεν είχα προλάβει να ενημερωθώ τόσο καλά για αυτό το φλωρεντίνικο έδεσμα και μόλις είδα το αίμα να σκάει (γιατί απέξω φαινόταν καλοψημένη), με έπιασε κάτι, μια αναγούλα να το πω. Πάντως, οι άλλοι όχι μόνο την έφαγαν, αλλά είπαν ότι ήταν νοστιμότατη και δεν καταλάβαινες, λέει, ότι είχε αίμα. Τώρα πως γίνεται αυτό, αφού το έβλεπα μπροστά μου ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω... Εκείνη τη στιγμή, ορκίστηκα στον εαυτό μου (δεν ήθελα πολύ εξάλλου δεν είμαι και πολύ του κρέατος) να μη δοκιμάσω καθόλου κρέας όσο θα είμαι στην Ιταλία και να τη βγάλω με ωραιότατες πίτσες και μακαρονάδες. Και πολύ έκανα, όπως θα δείτε στη (ρωμαΐκή) συνέχεια!

Η βραδιά τελείωσε με παγωτό σε μια άλλα gelateria εκεί κοντά, όπου πήρα γεύση γιαούρτι (λατρεύω, λατρεύω, λατρεύω) και καρπούζι. Ανορθόδοξος συνδυασμός, θα μου πείτε, αλλά τι να κάνω, αυτά μου γυάλισαν!!!

 

[chris7]

Πολύ ωραίο δώρο γενεθλίων.
Πολύ ωραία ιστορία. Περιμένουμε τη συνέχεια και τις φωτογραφίες.

 

[Journeyer]

4η μέρα (28 Αυγούστου): Τοσκάνη - San Gimignano

Αυτή τη μέρα ξυπνήσαμε πολύ πρωί. Πολύ όμως . Και, κουτουλώντας ακόμη, ξεκινήσαμε να συναντηθούμε με τους άλλους για την επίσκεψη στο Duomo που δε μας έκατσε χθες.
Το Duomo, όπως θα έχετε δει και σε φωτογραφίες, είναι πραγματικά κάτι το εκπληκτικό. Βέβαια, ενώ απέξω είναι τόσο...θηριώδες, όταν μπαίνεις μέσα είναι τελείως διαφορετικό από αυτό που περιμένεις: πιο απλό και λιτό σε σχέση με το εξωτερικό. Εμένα, όμως, μου άρεσε πάρα πολύ αυτή η ανεπιτήδευτη απλότητα και πιο πολύ η κατάνυξη που επικρατούσε στον χώρο.
Εδώ θα παραθέσω κάποια ιστορικά στοιχεία γιατί ο καθεδρικός με συγκίνησε ιδιαίτερα: Η Santa Maria del Fiore ξεκίνησε να χτίζεται το 1296 και για πολλά χρόνια, οι άρχοντες της Φλωρεντίας δεν ήξεραν πώς να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του κενού που υπήρχε στην κορυφή του καθεδρικού. Τελικά, το 1418 προκηρύχθηκε διαγωνισμός για την κατασκευή του τρούλου του καθεδρικού. Από την αρχή της κατασκευής του, ο τρούλος (la cupola) περιβαλλόταν με μύθους, καθώς και με το αίσθημα της ανταγωνιστικότητας της Φλωρεντίας απέναντι σε άλλες πόλεις της Τοσκάνης. Ο νικητής του διαγωνισμού ήταν - τότε - ένας απλός χρυσοχόος, ο Filippo Brunelleschi, ο οποίος ανακοίνωσε ότι θα κατασκευάσει 2 τρούλους, τον έναν ενσωματωμένο μέσα στον άλλο. Πολλές διαμάχες ακολούθησαν αυτή την απόφαση, καθώς πολλοί δε συμφωνούσαν με αυτή. Ωστόσο, στη συνέχεια, έγινε αντιληπτό από όλους - σχεδόν - το ιδιοφυές σχέδιο του αρχιτέκτονα, του οποίου ο τρούλος θα αποτελούνταν από έναν μικρότερο χωμένο στο μεγαλύτερο, για να δημιουργεί μία αξεπέραστη προοπτική βάθους. To 1420, o Brunelleschi χρίστηκε υπεύθυνος επόπτης του έργου του τρούλου αλλά λόγω εσωτερικών διαμαχών, ορίστηκε κι άλλος επόπτης, ο Lorenzo Ghiberti. Αυτοί οι δύο επρόκειτο να είναι για πάντα άσπονδοι εχθροί. Τα τεχνικά προβλήματα που εμφανίστηκαν, αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς μέσω των ανυψωτικών συστημάτων, μηχανημάτων και τροχαλιών που εφηύρε ο ίδιος ο Brunelleschi και η χρήση των οποίων παρέμενε επίκαιρη έως και τη Βιομηχανική επανάσταση. Ο μύθος λέει ότι κάποια στιγμή που ο Brunelleschi έπεσε στο κρεβάτι λόγω ασθένειας, ανέθεσε στον Ghiberti τη συνέχεια την κατασκευή του ξύλινου δακτυλίου που θα χρησίμευε στη στήριξη του τρούλου. Όταν ο Brunelleschi σηκώθηκε ως διά μαγείας - όπως λένε - από το κρεβάτι, είδε ότι ο Ghiberti είχε προλάβει να τοποθετήσει μόνο ξύλινα δοκάρια για το δακτύλιο. Έτσι, ο Brunelleschi κατόρθωσε να ρεζιλέψει το Ghiberti για την λεγόμενη ανεπαρκής δουλειά του.

Η αντιπαλότητα συνεχίστηκε, με το Ghiberti να κατηγορεί το Brunelleschi ότι ο τρούλος που έχτισε κινδυνεύει να καταρρεύσει. Η κατασκευή του τρούλου αποπερατώθηκε το 1436, ενώ ο Brunelleschi πέθανε 10 χρόνια αργότερα. Προς τιμήν του, η σωρός του ενταφιάστηκε στην κρύπτη του καθεδρικού, του οποίου τον τρούλο κατασκεύασε. Η κατασκευή του φεγγίτη του τρούλου τελείωσε το 1471.

Τα ιστορικά στοιχεία για το Duomo είναι περίληψη από κείμενο τεύχους του National Geographic.

Έπειτα, μπήκαμε και στο Βαπτιστήριο του Duomo, όπου υπάρχει ένα καταπληκτικό τεράστιο ψηφιδωτό. Θέλαμε να πάμε και στο Museo del' Opera del Duomo για να δούμε κυρίως τις αυθεντικές πόρτες του Βαπτιστηρίου, αλλά ο λαός αποφάνθηκε ότι δεν θα προλαβαίναμε, αφού θέλαμε να πάρουμε και μια γεύση Τοσκάνης κι έπρεπε να παραδώσουμε το νοικιασμένο αυτοκίνητο στην ώρα του. Οπότε δεν ανεβήκαμε ούτε στον τρούλο, πράγμα που σας προτείνω να κάνετε οπωσδήποτε, η θέα πρέπει να είναι φανταστική. Αλλά δεν πειράζει, είναι ωραίο να αφήνεις εκκρεμότητες, για να έχεις αφορμή να γυρνάς στο ίδιο μέρος . Μετά το Duomo, κατευθυνθήκαμε σε ένα μαγαζάκι εκεί δίπλα που είχα σταμπάρει από προηγούμενη μέρα (λέγεται Arte de Ciompi και βρίσκεται στη Via de Cerretani 18). Έχει υπέροχα χειροποίητα πραγματάκια τα οποία θα ζηλέψετε και θα θέλετε να τα πάρετε όλα!!!! Εμείς το τιμήσαμε ιδιαιτέρως.

Φύγαμε, λοιπόν, με κατεύθυνση το San Gimignano! Τι κουκλίστικος μεσαιωνικός οικισμός! Με τον κόσμο που είχε μαζευτεί, νόμιζες ότι θα γινόταν συμβούλιο στην Piazza del Duomo.
Η θέα πάνω στον πύργο υπέροχη, εξαιρετικά κρασιά που μπορείς να τα αγοράσει στα μαγαζάκια του χωριού και μία πίτσα από τις πιο ωραίες που φάγαμε σε όλο το ταξίδι (Ricca Pizza, Via San Matteo 5). Αυτή με το πεπερόνι είναι τέλεια και αρκετά καυτερή
Και ξαφνικά, να σου η νύφη κι ο γαμπρός! Είχαν κανονίσει γάμο κάποιοι Σκωτσέζοι κι εμφανίστηκε ένας τυπάς με μία γκάιντα κι άρχισε να παίζει, εμείς είχαμε εκστασιαστεί που βλέπαμε τέτοιο σκωτσέζικο έθιμο να εκτυλίσσεται μπρος στα μάτια μας!! Πείτε με ρομαντική αλλά εγώ συγκινήθηκα!

Είχαμε την επιθυμία να περάσουμε κι από τη Σιένα, αλλά δεν προλαβαίναμε με τίποτα, οπότε με βαριά καρδιά, είπαμε την επόμενη φορά... Φτάσαμε Ρώμη, στις 18:30 ακριβώς που ήταν η ώρα που έπρεπε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο. Τακτοποιηθήκαμε ο καθείς στο ξενοδοχείο του και βγήκαμε για τη - βραδινή πλέον - πρώτη βόλτα στα ρωμαΐκά στενά. Το ξενοδοχείο όπου μέναμε εγώ και ο φίλος μου ήταν αυτό:

http://www.booking.com/hotel/it/delcorsoroma.el.html?sid=5cfcd830b99b07b2b84a5d566a3eae14;dcid=1;dist=0;from_sav=1;group_adults=2;room1=A,A;sb_price_type=total;srfid=07d80e836f4e1cb47890e788fa009e309fc2dad9X1;type=total;ucfs=1&

Εξαιρετική η τοποθεσία του, κοντά σε στάση που περνούν πολλά σημαντικά λεωφορεία, τέλειο πρωινό και πολύ εξυπηρετικό προσωπικό! Εμείς το πετύχαμε σε καλή προσφορά στο booking και το κλείσαμε, αλλιώς δε νομίζω να το κλείναμε.. Το δωμάτιο ήταν σχετικά μικρό, αλλά πολύ εργονομικό στη διάταξή του και έβλεπες όλη τη Via del Corso και πιο πέρα. Το προτείνω αλλά μόνο αν το βρείτε σε προσφορά, γιατί η τιμή του διαφορετικά είναι λίγο τσουχτερή.

Μετά από μια πρώτη γνωριμία με τη βραδινή Ρώμη, καταλήξαμε σε ένα ωραίο εστιατόριο στην Piazza Capranica (δεν θυμάμαι το όνομά του, αλλά δεν υπάρχει και άλλο σε αυτή την πλατεία). Δοκιμάστε τη μακαρονάδα με το πεκορίνο, εξαιρετική.


5η μέρα (29 Αυγούστου): Ρώμη

Πριν πάμε οπουδήποτε, πήγαμε σε ένα Tourist Info Point που είχαμε βρει στο χάρτη εκεί κοντά (Via de Minghetti) και αγοράσαμε ο καθένας μία Roma Pass. Συμφέρει αν έχετε σκοπό να πάτε σε αρκετά μουσεία/μνημεία, γιατί αφενός τα 2 πρώτα συμπεριλαμβάνονται στην τιμή και αφετέρου σας δίνει έκπτωση για τα υπόλοιπα που θα επισκεφθείτε. Επίσης, συμφέρει για τα μέσα (αν έχετε σκοπό να τα χρησιμοποιήσετε πολλές φορές).

Μετά, πήραμε το λεωφορείο 492 προς Βατικανό και επισκεφθήκαμε τα μουσεία, τη Βασιλική του Αγίου Πέτρου, την Piazza San Pietro... (βγάλαμε και φωτογραφία τον οβελίσκο όπου πέθανε ένας καρδινάλιος στον Λάνγκτον και το σημάδι του πουνέντη , είπαμε φανατική) . Από τα μουσεία μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε η μούμια στην αιγυπτιακή αίθουσα! Μπήκαμε στη θεόρατη Βασιλική, όπου έτυχε να παρακολουθήσουμε και λειτουργία καθολικών. Βγαίνοντας από το κράτος του Βατικανού γύρω στις 17.00-17.30, κατευθυνθήκαμε προς το Castel Sant' Angelo, όπου μετά από αρκετό ανέβασμα (ήμασταν ήδη πτώματα από το Βατικανό) φτάσαμε στην κορυφή του πρώην οχυρού - μαυσωλείου - φυλακής και βρεθήκαμε μπροστά σε έναν... γλάρο, που είχε στρογγυλοκαθίσει σε μία γωνία και αγνάντευε κι αυτός, όπως όλοι όσοι βρισκόμασταν εκεί πάνω. Περιττό να πω ότι οι φωτογραφίες με το γλάρο είναι αναρίθμητες (όσο και να το πλησίαζες, δεν φοβόταν ). Φύγαμε γύρω στις 19:00, γιατί στις 19:30 έκλεινε το Castel Sant' Angelo και φτάσαμε πάλι ποδαράτο στην πλατεία που χτυπά η καρδιά της Ρώμης κάθε βράδυ: την Piazza Navona, όπου εκτός από τους διάφορους άσχετους που κάθονταν και πουλούσαν "και καλά" πίνακες (όλοι ίδιοι ήταν μεταξύ τους, τέτοια ομοιότης πια!), υπήρχε σε μία γωνίτσα της πλατείας κι ένας πραγματικός ζωγράφος που τον είδαμε επί τω έργω από την αρχή έως το τέλος. Τελικά, αγοράσαμε τον προηγούμενο πίνακα που είχε φτιάξει!

Φάγαμε στην Pizzeria del Teatro (Piazza del Teatro), που είχε πολύ διαφορετικές και αυθεντικές γεύσεις και το καταευχαριστηθήκαμε, αλλά δεν είχε τουαλέτα (ενώ είχε τραπέζια για να καθίσουν οι πεινασμένοι), και οι γυναίκες της παρέας κοντεύαμε να σκάσουμε μετά από το Castel Sant' Angelo. Η βραδιά τελείωσε με το καθιερωμένο πλέον παγωτό στο Venchi (το οποίο έχει και site που μπορείς να παραγγείλεις και στα στέλνουν, λέω να παραγγείλω ένα καφάσι με λευκή σοκολάτα )

 

[traveller_30]

Κάναμε παρόμοιο ταξίδι με εσάς ένα μήνα πριν και μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο στη Ρώμη! Κι εμείς το βρήκαμε σε προσφορά και αποδείχτηκε πάρα πολύ βολικό, σε εξαιρετική τοποθεσία!

Πολύ ωραία η ιστορία σου!

 

[Journeyer]

Σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια!

Κάναμε παρόμοιο ταξίδι με εσάς ένα μήνα πριν και μείναμε στο ίδιο ξενοδοχείο στη Ρώμη! Κι εμείς το βρήκαμε σε προσφορά και αποδείχτηκε πάρα πολύ βολικό, σε εξαιρετική τοποθεσία!

Πολύ ωραία η ιστορία σου!

Το ξενοδοχείο είναι όντως πολύ βολικό, απλά είναι να σου κάτσει η προσφορά!! Με τόσα ερεθίσματα και ιδέες που διαβάζω εδώ στο travelstories, έχουν αλλάξει άρδην οι προορισμοί και οι προτεραιότητές μου (η Ρώμη ήταν ένα ζέσταμα) !!

 

[Journeyer]

6η ημέρα (30 Αυγούστου): Ρώμη

Συναντηθήκαμε λοιπόν και περπατήσαμε προς την Piazza del Popolo. Μπήκαμε στην εκκλησία της Santa Maria del Popolo, η οποία είναι εκθαμβωτική και είδαμε το παρεκκλήσι Κίτζι (όπου πέθανε ο πρώτος καρδινάλιος στους "Illuminati" ). Έπειτα, κατευθυνθήκαμε προς το πάρκο της Villa Borghese και τους κήπους Pincio. Κάνοντας περίπατο, φτάσαμε στη Gallerie Borghese, όπου είχαμε σκοπό να χρησιμοποιήσουμε την προσφορά της Roma Pass (σου δίνει τα 2 πρώτα μουσεία που επισκέπτεσαι δωρεάν). Ωστόσο, ατυχώς πληροφορηθήκαμε ότι θα έπρεπε να είχαμε κλείσει εισιτήρια πολύ νωρίτερα μέσω Internet, καθώς σύμφωνα με την υπάλληλο, δεν υπήρχαν καθόλου θέσεις. Όμως, αν είχαμε κλείσει εισιτήρια, θα έπρεπε να πληρώσουμε με πιστωτική και δεν γινόταν δεκτή η Roma Pass και θέλαμε να την χρησιμοποιήσουμε - ειδικά τώρα που την είχαμε ήδη πληρώσει - εκεί γιατί το εισιτήριο είναι ακριβότερο από άλλα μουσεία. Με λίγα λόγια, φιάσκο! Τέλος πάντων, εγώ δεν είχα και μεγάλη επιθυμία να πάω στη Gallerie, αλλά αν θέλετε οπωσδήποτε να πάτε, κλείστε εισιτήρια από πριν (πρέπει να έχετε αποφασίσει μέρα και ώρα που θα πάτε). Επίσης, να έχετε υπόψη ότι τα μουσεία στη Ρώμη τη Δευτέρα (την επόμενη μέρα, δηλαδή) είναι κλειστά (εξαιρουμένης της Κρύπτης των Καπουτσίνων), οπότε μην κανονίσετε να πάτε Δευτέρα σε κάποιο μουσείο γιατί θα φάτε πόρτα. Ευτυχώς αυτό το ξέραμε.

Θέλαμε, λοιπόν, να αξιοποιήσουμε τη Roma Pass, εξάλλου τα υπόλοιπα μέρη της παρέας θα έφευγαν την επόμενη μέρα. Οπότε, αποφασίσαμε να πάμε στο μουσείο του Καπιτωλίου, για το οποίο είχα διαβάσει εξαιρετικές απόψεις και ήθελα οπωσδήποτε να πάω. Πήραμε το μετρό από την Piazza di Spagna, όπου πρέπει ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ, γιατί εμάς πήγαν να μάς κλέψουν κάτι 15χρονα. Η "μπανάνα" στη μέση, αν και βολική, είναι εύκολη στο άνοιγμα όταν υπάρχει πολύ στριμωξίδι στο μετρό της Ρώμης. Μέσα στην αναμπουμπούλα, 2 από τα 3 παιδιά που είχαν βγει σε αναζήτηση πορτοφολιών είχαν στριμώξει έναν από την παρέα μας, ο ένας από μπροστά κι ο άλλος από πίσω, άνοιξε το φερμουάρ ο μπροστινός κι άρχισε να ψαχουλεύει. Ευτυχώς, τον πήρε χαμπάρι το θύμα και ο άλλος την έκανε με ελαφρά πριν προλάβουμε να φωνάξουμε (άνοιγαν οι πόρτες εκείνη την ώρα). Εν πάσει περιπτώσει, πρέπει να είστε πάρα πολύ προσεκτικοί, μάς το είπε κι ένας υπάλληλος του μετρό αργότερα, όταν είδε ότι είχα λίγο χαλαρά την τσάντα μου (για την ακρίβεια, μου είπε να τη σφίγγω πάνω μου και να μην την αφήνω λεπτό από τα μάτια μου).

Μετά από αυτό το συμβάν, κατεβήκαμε στο σταθμό του Κολοσσαίου και βγάλαμε φωτογραφίες απέξω, προχωρήσαμε προς Piazza Venezia, δίπλα στην οποία βρίσκεται το Καπιτώλιο. Το μουσείο του Καπιτωλίου αποτελείται από 2 κτίρια αντικριστά στην Piazza del Campidoglio. Καταπληκτικό μουσείο, αξίζει πραγματικά να το επισκεφθείτε (τελικά κάθε εμπόδιο για καλό, πιστεύω ότι δεν θα εντυπωσιαζόμασταν τόσο στην Gallerie Borghese). Είναι λιγότερο τουριστικό, χωρίς αυτό να μειώνει καθόλου την αξία του, ίσα - ίσα μάλιστα, γιατί δεν ενοχλείσαι από τους υπόλοιπους επισκέπτες και μπορείς να επεξεργαστείς με την ησυχία σου το κάθε έργο.

Έπειτα, περπατήσαμε προς την Isola Tiberina για να βγούμε από την άλλη μεριά του Τίβερη, στο Trastevere. Καθώς λιμοκτονούσαμε, καθίσαμε σε ένα εστιατόριο (δεν θυμάμαι πώς το έλεγαν, αλλά το έχουμε βγάλει φωτογραφία όπου φαίνεται ο τίτλος, οπότε θα το δείτε εκεί). Εγώ παρήγγειλα μία μακαρονάδα al oglio, η οποία ήταν πραγματικά υπέροχη και πολύ πολύ καυτερή!!! Ο φίλος μου παρήγγειλε κάτι που δεν ήξερε ακριβώς τι περιέχει, ρώτησε το σερβιτόρο, ο οποίος δε μιλούσε καθόλου αγγλικά και του είπε απλά "this is pasta". Εντάξει, λέει και ο φίλος μου, αφού λέει ο άνθρωπος ότι είναι pasta, δεν υπάρχει περίπτωση να μην το φάω!

- Χριστιανέ μου, του είπα, δεν είδες ότι αυτό το πιάτο που παρήγγειλες ήταν στον κατάλογο κάτω από ένα άλλο που περιείχε τη λέξη "lobster"? Τι πιάτο περιμένεις να σου φέρει αφού ήταν κάτω από το άλλο με τον αστακο? Μακαρόνια με τίποτα μύδια ή στρείδια θα σου φέρουν!!!" Τι το' θελα και μίλησα. Σε λίγο, να σου μια πιατελάρα με 4 μύδια τεράστια. Όπως καταλαβαίνετε, έπεσε τρελή καζούρα κι από τότε του το χτυπάω συνεχώς .

Καταλήξαμε για βόλτα στο Campo di Fiori και στο Πάνθεον.


7η ημέρα (31 Αυγούστου): Ρώμη

Οι υπόλοιποι 3 της παρέας θα έφευγαν το απόγευμα, οπότε είπαμε να πάμε στην Κρύπτη των Καπουτσίνων. Φτάνοντας στην Piazza Barberini με το μετρό, βρεθήκαμε μπροστά στην κρήνη του Τρίτωνα του Bernini. Η Κρύπτη των Καπουτσίνων είναι ένα μουσείο - εκκλησία που περιλαμβάνει χιλιάδες οστά των μοναχών αυτών, τα οποία περιμάζεψε το 1793 ένας διωκόμενος από τη νεοσυσταθείσα Γαλλική Δημοκρατία Καπουτσίνος μοναχός και σιγά - σιγά ίδρυσε αυτό τον χώρο. Το θέαμα είναι λίγο τρομακτικό, αν σκεφτείτε ότι έχουν φτιάξει φωτιστικά οροφής από κόκκαλα που βρίσκονται πάνω από το κεφάλι σου, καθώς περνάς από αίθουσα σε αίθουσα (μόνο στα δωμάτια με τα οστά, όχι στο μουσείο). Ωστόσο, είναι κάτι τελείως διαφορετικό κι αξίζει τον κόπο, κυρίως για την ιστορία των Καπουτσίνων και τις πεποιθήσεις τους σχετικά με την αναγκαιότητα σωματικής και ψυχικής κάθαρσης.

Συνεχίσαμε προς την εκκλησία της Santa Maria della Vittoria, όπου εκτίθεται η Έκσταση της Αγίας Τερέζας του Bernini, αλλά φάγαμε πόρτα γιατί η εκκλησία κλείνει γύρω στις 12 το μεσημέρι και ανοίγει ξανά το απόγευμα. Οπότε, πήραμε λεωφορείο προς τη Via del Corso (νομίζω το 62 και το 35 πάνε) και πήγαμε στο Πάνθεον, στου οποίου το εσωτερικό δεν είχαμε πάει ακόμα, καθώς περνούσαμε πάντα βράδυ που είχε κλείσει. Εκεί είδαμε τον τάφο του Ραφαήλ, με κάποια πολύ συγκινητικά λόγια για τον καλλιτέχνη και το περίφημο oculus, την τρύπα στην οροφή του ναού. Φάγαμε στην Taverna del Seminario (Via del Seminario) εκεί δίπλα πολύ ωραίες πίτσες!! Ευγενέστατο και πολύ εξυπηρετικό προσωπικό σε ένα πολύ καλαίσθητο περιβάλλον.

Αποχαιρετήσαμε τους άλλους 3 που έφευγαν για αεροδρόμιο και πήραμε για άλλη μια φορά το λεωφορείο 492, για να επισκεφθούμε τον τρούλο (la cupola) της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου, που δεν είχαμε προλάβει την προηγούμενη μέρα που είχαμε αφιερώσει στο Βατικανό. Μόλις είδα το σύνολο των σκαλιών που έπρεπε να ανέβω, με έλουσε κρύος ιδρώτας . Το εισιτήριο για τον τρούλό είναι ξεχωριστό από το εισιτήριο για τα μουσεία του Βατικανού (στη βασιλική, έτσι κι αλλιώς, μπαίνεις δωρεάν). Τουλάχιστον, είχες την επιλογή να πάρεις το ασανσέρ και να ανέβεις ΜΟΝΟ 320 σκαλιά μέχρι την κορφή (7€). Σε διαφορετική περίπτωση, θα ανέβαινα 551 σκαλιά (5€) με κίνδυνο κατάρρευσης του αναπνευστικού μου συστήματος . Φυσικά, προτίμησα την πρώτη επιλογή. Η θέα πάνω στον τρούλο μάς αποζημίωσε, οφείλω να πω.

Κατεβαίνοντας, πήγαμε να ρίξουμε μια ματιά στο κατάστημα Storia e Magia (Via Ottaviano 32), για το οποίο είχα διαβάσει πολύ καλά λόγια. Μετά, διασχίσαμε όοοολη την Via Crescenzio μέχρι την Piazza Cavour και βγήκαμε στον Τίβερη, σε ένα σημείο με απρόσκοπτη θέα στο ποτάμι και τους κωπηλάτες που προπονούνταν και βγάλαμε φωτό. Αγόρασα δώρο για το σκυλάκι μου (βλέπετε φωτό προφίλ ), ιταλική λιχουδίτσα, και φάγαμε - τα πήραμε στο χέρι δηλαδή - σε μία pizzeria δίπλα στο Πάνθεον (προσέξτε λίγο εκεί, γιατί από την κάτω μεριά, στην εσωτερική αυλή του ναού κυκλοφορούν κάτι γομάρια ποντίκια και τσίριξα μόλις με πληροφόρησαν επ' αυτού). Παγωτό Venchi - θεσμός.

 

[Journeyer]

8η ημέρα: (1 Σεπτεμβρίου): Ρώμη

Αυτή τη μέρα είχαμε αποφασίσει να την αφιερώσουμε στο Κολοσσαίο. Πρώτα, όμως,πήγαμε ξανά στη Santa Maria della Vittoria, στην ώρα μας αυτή τη φορά και θαυμάσαμε το γλυπτό της Έκστασης της Αγίας Τερέζας του Bernini. Πραγματικά τρόπος που ο καλλιτέχνης έχει δημιουργήσει αυτό το εφέ σπιράλ μοιάζει σχεδόν μυθικός.
Έπειτα, περιήγηση σε Κολοσσαίο - Παλατίνο λόφο - Αρχαία αγορά. Η Ακρόπολη μου αρέσει πολύ περισσότερο πάντως! Ειδικά στην αρχαία αγορά δεν είχε και τίποτα το αξιόλογο, μια βόλτα κάνεις. Αφού φάγαμε πίτσα στο χέρι, γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και φρεσκάρισμα γιατί στην αρχαία αγορά με ντάλα ήλιο δεν είναι και το όνειρο κάθε ταξιδιώτη κι έπειτα ξεκινήσαμε για τη βραδινή εξόρμηση προς Fontana di Trevi, την οποία είχαμε ξαναεπισκεφτεί το πρώτο βράδυ στη Ρώμη, αλλά έχουμε κακό timing, γιατί έκαναν έργα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Κρίμα! Έχανε πολύ από την αίγλη της έτσι όπως ήταν με τις σκαλωσιές μπροστά! Παρ' όλα αυτά, τα νομίσματα καλά κρατούν στο εσωτερικό της. Βολτάροντας, πέσαμε πάνω σε μία κυρία που είχε εκπαιδεύσει 2 παπαγαλάκια! Τα έβαλε πάνω μας, αυτά κάθονταν, φωτογραφίες, τρελάθηκα εγώ και στο τέλος μας λέει: 10€. Ξαφνιάστηκα αλλά άξιζε τον κόπο γιατί είχε πολλή πλάκα! Φαγητό πάλι στη δοκιμασμένη Taverna del Seminario, που για ακόμη μια φορά δε μάς απογοήτευσε αλλά μάς ενθουσίασε με τις μακαρονάδες al dente. Γυρνώντας στο ξενοδοχείο, να σου ένας γλάρος στη μέση μίας πλατείας βραδιάτικα! Όχι, ο Τίβερης και νερό σε οποιοδήποτε μορφή απείχε πολύ! Αυτός, όμως, είχε κάτσει εκεί γιατί του έδινε φαγητό ένας θυρωρός από ένα ξενοδοχείο οπότε, σου λέει, χαζός είμαι να φύγω;


9η ημέρα (2η Σεπτεμβρίου): Ρώμη

Η τελευταία ολόκληρη μέρα πριν την αναχώρηση ήταν αφιερωμένη ως επί το πλείστον στη φύση. Επίσκεψη στη Villa Borghese και ενοικίαση ποδηλάτου με μηχανή (12€/1h) και έπειτα, σε μια μεγάλη λίμνη μέσα στο πάρκο, βαρκάδα (3€/20 min) !!! Είπαμε να πάρουμε και μια μυρωδιά από το ζωολογικό κήπο της Ρώμης, θεωρώντας οι ανίδεοι ότι θα είναι κάτι σαν το Ζάππειο στις λαμπρές τους εποχές. Ποιό Ζάππειο! Αυτός ο ζωολογικός κήπος ήταν σαν το Αττικό Πάρκο, μόνο που ήταν πιο καλοφτιαγμένος γιατί είχε παντού σκιά και φυλλωσιές. Υπέροχη βόλτα! Επισκεφθήκαμε και το μοναδικό Μουσείο Εγκλημάτων σε βάρος των Ζώων που υπάρχει στην Ευρώπη και βρίσκεται εντός του ζωολογικού κήπου. Είδαμε σπάνια είδη που δεν έχω δει σε άλλους ζωολογικούς κήπους και πραγματικά αυτός ο κήπος αξίζει όχι μόνο μία επίσκεψη, αλλά ενδελεχή αναζήτηση και μελέτη. Η φροντίδα για τα ζώα είναι εμφανής πριν καν μπεις στο πάρκο (http://www.bioparco.it/ ). Μείνετε αρκετή ώρα στους μακάκους πιθήκους, γιατί μπορεί να αρχίσουν να τσακώνονται όταν φύγετε και να χάσετε το πανηγύρι!! Σημειωτέον, μια καλή βόλτα στο ζωολογικό κήπο (για να τα δείτε όλα δηλαδή) θα σας πάρει περίπου 3 ώρες (εισιτήριο: 15€/άτομο).

Φαγητό σε ένα εστιατόριο που μάς είχαν συστήσει από την πατρίδα κοντά στη Villa Borgese, σε κάθετο δρόμο της Via del Corso, μετά τη Santa Maria del Popolo (Il Brillo Parlante, Via della Fontanella). Δοκιμάστε την al pesto με αμύγδαλα και pecorino, απλά τέλεια και βαρβάτες μερίδες! Το καλύτερο εστιατόριο στο οποίο φάγαμε καθ'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Το συστήνω ανεπιφύλακτα!
Το απόγευμα, επισκεφθήκαμε την ξακουστή γειτονιά Monti, για την οποία είχαμε ακούσει πολλά. Πολύ γραφική, αλλά φτάσαμε αργά και τα μαγαζιά είχαν κλείσει. Αφού χωθήκαμε αρκετά στα στενά της γειτονιάς, επιστρέψαμε στο centro storico γύρω από τη βάση μας και φάγαμε παγωτό σε μια gelateria πάνω στη Via del Corso (δίπλα στο ξενοδοχείο, ωραία ήταν).


10η ημέρα (3η Σεπτεμβρίου): Ρώμη - επιστροφή στα πάτρια εδάφη, Αθήνα

Τα τελευταία ψώνια και δώρα, στεναχώρια επειδή επιστρέφουμε. Προμήθεια (για να πάνε κάτω τα φαρμάκια) σοκολατών από το Venchi και ψώνια, πολλά ψώνια για να παρηγορηθώ! Πήγαμε και στο γλυκοπωλείο της οδού Rinascimento, το οποίο βρήκαμε κλειστό, θα άνοιγε γύρω στις 11:00. Αν κρίνω από τη βιτρίνα του, πρέπει να έχει τέλεια πράγματα, να πάτε οπωσδήποτε! Επίσης, πάνω στη Via del Corso, υπάρχει ένα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ κατάστημα χειροποίητων καλλυντικών (Lush λέγεται). Έχει κι άλλα μαγαζιά, σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες και αυτοί οι άνθρωποι φτιάχνουν υπέροχα πράγματα!!! Έχει και ιστοσελίδα, όπου μπορείς να παραγγείλεις. Μετά, επανάληψη της χθεσινής γαϊδουριάς με φαγητό στο Il Brillo Parlante.
Τα υπολοιπα τα ξέρετε: επιστροφή στην ελληνική πρωτεύουσα και αναγκαιότητα αναζήτησης νέου προορισμού για να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα....

Όποιος θέλει περισσότερες πληροφορίες για κάποια συγκεκριμένη επίσκεψη, εστιατόριο κτλ., στείλτε μου πμ!! Θα χαρώ να του απαντήσω!

Ελπίζω να σας άρεσε η ιστορία μου!!!

 

[Journeyer]

Παραθέτω κάποιες φωτογραφίες!



Michelangelo


Palazzo Vecchio

Ponte Vecchio


Στον πύργο του Palazzo Vecchio


San Gimignano



Δε χρειάζεται συστάσεις...


Ο τάφος του Ραφαήλ στο Πάνθεον


Θέα από τον τρούλο του Αγίου Πέτρου


Τίβερης



Ο γλάρος καταμεσής της πλατείας!


Βαρκάδα στη λίμνη της Villas Borghese

 

[katkats]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ευρώπη