Journeyer
Member
- Μηνύματα
- 10
- Likes
- 29
- Επόμενο Ταξίδι
- Βενετία-Γκάρντα-Δολομίτες
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βιετνάμ - Λάος - Καμπότζη
Περιεχόμενα
2η μέρα (26 Αυγούστου): Φλωρεντία
Ξυπνήσαμε πουρνό-πουρνό έτοιμοι προς εξερεύνηση. Λεωφορείο προς Santa Maria Novella και από εκεί που μας αφήνει φτάσαμε ποδαράτο στην Accademia dell' Arte (http://www.accademia.org/it/ ). Φροντίστε οπωσδήποτε να έχετε κλείσει εισιτήρια εκ των προτέρων από το Internet, γιατί πραγματικά η ουρά δεν παλεύεται. Εμείς φτάσαμε γύρω στις 10.00 και η ουρά ήταν ήδη τεράστια, τους λυπόμουν που τους έβλεπα να περιμένουν και να χάνουν πολύτιμη ώρα και όταν βγήκαμε από την Ακαδημία μετά από 2 ώρες περίπου, η ουρά είχε τριπλασιαστεί κι έφτανε μέχρι τη γωνία.
Κατά την γνώμη μου, το ξακουστό άγαλμα του Δαβίδ του Michelangelo υπερεκτιμημένο. Και μέσα στην ίδια την Ακαδημία και στο Uffizi είδα έργα του που με εντυπωσίασαν και με συγκίνησαν πολύ περισσότερο, όχι απαραίτητα κολοσσιαία. Αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.
Μετά την πρώτη γεύση των μουσείων της Φλωρεντίας, κατευθυνθήκαμε προς τη γνωστή αγορά του San Lorenzo, όπου πραγματικά μπορείτε να βρείτε της Παναγιάς τα μάτια. Ειδικά αν το έχετε με τα παζάρια, τραβήξτε το όσο δεν πάει και δεν θα βγείτε χαμένοι. Εγώ, δυστυχώς, δεν ξέρω να παζαρεύω ούτε οι υπόλοιποι που ήταν μαζί μου, οπότε αρκέστηκα σε λίγα και καλά. Εν πάσει περιπτώσει, η ποιότητα είναι πολυ καλή και στη Ρώμη τα ίδια πράγματα τα βρήκα πολύ ακριβότερα (προφανώς, αφού από εκεί προμηθεύονται). Για Αθήνα δεν το συζητώ καν, οι τιμές δεν πλησιάζονται, το ίδιο και η ποιότητα. Αφού κατασιγάσαμε την καταναλωτική μας ανάγκη, διαπιστώσαμε ότι λιμοκτονούσαμε και ανεβήκαμε στην εσωτερική αγορά Mercato Centraleγια φαγηητό και χάζι. Εκεί μέσα κι αν μπορείς να βρεις τα πάντα! Τέλειο φαγητό, μεγάλη ποικιλία, καλό κρασί, για όλα τα budgets!
Εμείς προτιμήσαμε το μαγαζί με τα burgers που βρίσκεται όπως μπαίνουμε στην αγορά λίγο ευθεία στο αριστερό μας χέρι. Λίγο ακριβούτσικο αλλά αξίζει και με το παραπάνω τα χρήματά του (τα υλικά είναι όλα παραγωγής τους και πραγματικά, αυτό είναι προφανές και στον τρόπο κατασκευής και σε ολόκληρο το κατάστημα). Στον πάνω όροφο της αγοράς, λειτουργεί κάτι σαν delicatessen με πάρα πολύ καλής ποιότητας προϊόντα, όλα φλωρεντίνικα. Προτιμήστε τη και δεν θα βγείτε χαμένοι, εμείς θέλουμε να ξαναπάμε οπωσδήποτε εκεί.
Είχαμε κλείσει εισιτήρια από το Ιντερνετ για Uffizi. Επειδή οι μέρες μας στη Φλωρεντία ήταν περιορισμένες και θέλαμε τουλάχιστον να προλάβουμε τα βασικά και να επανέλθουμε δριμύτεροι άλλη φορά, είχαμε αποφασίσει να προσπαθήσουμε σε αυτά τα 2 τουλάχιστον (Ακαδημία και Uffizi)να είμαστε συνεπείς, αφού είχαμε πληρώσει και φοβόμασταν μήπως δε μάς δέχονταν αν πηγαίναμε αργότερα. Έτσι, στις 16.30, και μετά από ολιγόλεπτη βόλτα στα στενά του κέντρου, βρεθήκαμε στην Piazza della Signoria, όπου δίπλα βρισκόταν και το ξενοδοχείο των υπόλοιπων της παρέας, δίπλα στο Uffizi. Η ίδια κατάσταση με τις ουρές και χειρότερη από την Ακαδημία. Εμείς περάσαμε αμέσως λόγω της προκράτησης και ξεχυθήκαμε στις αίθουσες του Uffizi, των οποίων αρχικός στόχος ήταν η στέγαση γραφείων και διοικητικών υπηρεσιών, αλλά τελικά κατέληξε η παλαιότερη προσβάσιμη στο κοινό πινακοθήκη ανά τον κόσμο. Τελειώνοντας κι εκεί την περιήγηση, τα πόδια μας ήταν έτοιμα να παραδώσουν πνεύμα. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν! Ταξίδι είναι αυτό ή δοκιμασία, λέμε; Ψάχνοντας απεγνωσμένα για φαγητό, καταλήξαμε σε μία τροτορία από αυτές που έχουν λίγο από όλα (panini, pizza κτλ..). Μου διαφεύγει το όνομα, αλλά ήταν στον κεντρικό δρόμο της Φλωρεντίας, που είναι όλα τα μαγαζιά σε μια γωνία. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα (στη Ρώμη έμελλε να γίνει το μεγάλο πανηγύρι της γεύσης, απ' ό,τι φάνηκε μετά) και ήταν και λίγο ακριβά.
Με αναπτερωμένο το ηθικό και τις δυνάμεις μας από το φαγητό, αρχίσαμε τη βόλτα στον Άρνο, στην πασίγνωστη Ponte Vecchio και στη γύρω περιοχή (βασικά, είπαμε πάμε κι όπου μας βγάλει ο δρόμος). Μετά από πολλές φωτογραφίες και γύρους, καταλήξαμε πάλι κατάκοποι στο Venchi με τα παγωτά. Δεν ξέρω αν έχει χαλάσει επειδή είναι αλυσίδα (κάπου το διάβασα, νομίζω όχι στο travelstories), αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχω ξαναφάει καλύτερο παγωτό straciatella και παγωτό καρύδα στη ζωή μου. Επίσης, η σοκολάτα (ειδικά αυτή που βάζου από πάνω και όχι τόσο οι ίδιες οι γεύσεις παγωτό με σοκολάτα) είναι απλά άπαιχτη (και οικονομικό παγωτό σε σχέση με άλλα που βλέπαμε κι έβαζαν μια κουτσουλιά για μπάλα). Μετά, ριλαξάρισμα στην Piazza della Signoria, όπου αφού ο ευγενέστατος αστυνομικός μας ενημέρωσε ότι δε μπορούμε να περάσουμε τρώγοντας παγωτό μέσα στην πλατεία (δίπλα στα λιοντάρια), συνειδητοποίησα ευκρινώς γιατί η Αθήνα έχει αυτό το χάλι. Θα μου πείτε κι εκεί μύριζε άσχημα και δεν ήταν και το πιο καθαρό μέρος του κόσμου οι πλατείες (ειδικά στη Ρώμη), αλλά τουλάχιστον υπήρχαν κάποιοι κανονισμοί που τηρούνταν (επίσης, η άσχημη μυρωδιά προερχόταν κυρίως από τα άλογα).
Και κάπως έτσι, με την κούραση να απεικονίζεται στα μάτια μας και σε όλο μας το είναι,τελείωσε και η δεύτερη μέρα...
3η ημέρα (27 Αυγούστου): Φλωρεντία
Ξυπνώντας πιο αργά σήμερα (ήταν βαρύ το πάπλωμα που μάς σκέπασε το προηγούμενο βράδυ
) και μετά από ένα γερό πρωινό, φτάσαμε στο Duomo με σκοπό να μπούμε στον καθεδρικό, στο Museo dell' Opera del Duomo, να ανεβούμε στον τρούλο και φυσικά να πάμε στο Βαπτιστήριο. Αμ δε! Φτάνοντας, βλέπουμε μια ουρά να, με το συμπάθιο. Κι επειδή θέλαμε εκείνη τη μέρα να προλάβουμε να πάμε και στο Palazzo Vecchio και στο Palazzo Pitti, γιατί την άλλη μέρα θα φεύγαμε από Φλωρεντία, είπαμε να αφήσουμε το Duomo για την επόμενη μέρα, ελπίζοντας ότι πιο νωρίς δεν θα είχε τόσο κόσμο.
Φτάνουμε λοιπόν δίπλα, στο Palazzo Vecchio. Από τα πιο ωραία μουσεία που έχω πάει στη ζωή μου. Ανεβήκαμε στο κάστρο, όπου έβλεπες όλη τη Φλωρεντία πιάτο. Δεν ήταν τόσο η χλίδα και η μεγαλοπρέπεια που με εντυπωσίασαν στις αίθουσες του μουσείου, όσο η σχεδόν προσωπική φροντίδα για κάθε δωμάτιο ξεχωριστά. Η δε αίθουσα με τους χάρτες έγινε εφεξής η αγαπημένη μου. Πραγματικά, θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί με ένα βιβλίο στο χέρι, κι ας περνούν οι ορδές των βαρβάρων. Επίσης, ως φανατική Λανγκτονική, έμεινα με το στόμα ανοιχτό μπροστά στη μάσκα του Δάντη (για την οποία, όμως, έμαθα ότι αποτελεί απλώς μία προσέγγιση του προσώπου του, κι όχι το πραγματικό καλούπι).
Μετά από αυτή την πολύ εντυπωσιακή περιήγηση, κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς την άλλη μεριά του Άρνου και το Palazzo Pitti. Πληρώσαμε το γενικό εισιτήριο που περιλάμβανε όλα τα μουσεία του παλατιού, την γκαλερί, τους κήπους Boboli, το μουσείο της πορσελάνης που βρίσκεται στην εκ διαμέτρου αντίθετη μεριά του συγκροτήματος και το μουσείο των αμαξών, για το οποίο κανείς δε μάς πληροφόρησε ότι εκείνη την ημέρα θα παρέμενε κλειστό λόγω εργασιών συντήρησης (το εισιτήριο το πληρώσαμε, όμως, γιατί, όπως αποφάνθηκαν οι υπεύθυνοι κατόπιν εορτής, πάει όλο μαζί συμπεριλαμβάνοντας κήπους Boboli, άμαξες και πορσελάνες). Προσέξτε να ρωτήσετε τη μέρα που θα πάτε τι λειτουργεί και τι όχι, για να μην πληρώνετε εξτραδάκια χωρίς λόγο.
Αν και το Palazzo Pitti, τα έργα, ο χώρος και το όλο θέμα, ήταν απείρως μεγαλύτερα και περισσότερα από το Palazzo Vecchio, εγώ δεν εντυπωσιάστηκα. Συγγνώμη, αλλά βαρέθηκα να βλέπω παντού πίνακες σχεδόν ίδιους μεταξύ τους του Carlo Dolci. Εντάξει, δεν είμαι και η πρώτη κριτικός τέχνης, αλλά κάτι έχω διαβάσει και πληροφορηθεί. Δε μου άρεσε αυτή η συνεχής επίδειξη αλλά και πάλι γούστα είναι αυτά. Αν, όμως, αποφασίσετε να πάτε όντως σε ολόκληρο το Palazzo Pitti, ξεκινήστε από το μουσείο πορσελάνης που βρίσκεται στην άλλη μεριά (θα πρέπει να διασχίσετε τους κήπους), γιατί αν το αφήσετε για το τέλος, σίγουρα δεν θα έχετε κουράγιο να πάτε. Εμείς κάναμε αυτό το λάθος, και φυσικά δεν αντέξαμε να πάμε ως εκεί, ενώ είχαμε πληρώσει το εισιτήριο. Α, είχε κι ένα μουσείο κουστουμιών, καλό ήταν, αλλά και πάλι, δεν τρελάθηκα, όπως στο Palazzo Vecchio.
Μετά από όοολα αυτά, λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς τους κήπους Boboli. Κάνοντας μία βόλτα, ανακαλύψαμε εκτός από τη χλωρίδα των κήπων και την πανίδα της περιοχής, αφού ανάμεσα στα δέντρα έτρεχαν τσαχπίνικα πολλά σκιουράκια (θα ακολουθήσουν φωτογραφίες, αλλά κάποιες δε βγήκαν και πολύ καλά, γιατί τα σκασμένα ησυχία δεν είχαν
). Πιο κάτω έχει και μια ωραία λιμνούλα με ένα σιντριβάνι κι ένα άγαλμα στο κέντρο του, στο κεφάλι του οποίου είχε θρονιαστεί ένας σταχτοτσικνιάς όπως μας πληροφόρησε ο ερασιτέχνης ορνιθολόγος της παρέας!! Κι αυτός απαθανατίστηκε σε αρκετές φωτογραφίες (ήταν πιο εύκολο γιατί δεν έλεγε να φύγει, δεν τον ενοχλούσαν καθόλου οι άνθρωποι, εξάλλου δε μπορούσες να πλησιάσεις και πολύ στο σιντριβάνι). Βγήκαμε από το Palazzo Pitti και ξεκινήσαμε την αναζήτηση ενός πραγματικού εστιατορίου, να κάτσουμε να φάμε σαν άνθρωποι, βρε αδερφέ, μιας και τελειώσαμε νωρίτερα από χθες. Μπήκαμε λοιπόν στα στενοσόκακα και μετά από λίγη ώρα, πέσαμε πάνω σε μία trattoria που φαινόταν ωραία, είχε και το μενού απέξω και έβλεπες τις τιμές, που ήταν καλές (γύρω στα 10€ το πρώτο πιάτο). Τέλεια, λέμε, επιτέλους!
Παραγγέλνουμε (εγώ παρήγγειλα lasagna al forno, γιατί είχε διάφορα με κρέατα, μανιτάρια και άλλα που δεν τα πολυσυμπαθώ, οπότε πήγα στα σίγουρα για να μην πεινάω μετά) και μου φέρνουν μια κουτσουλιά λαζάνια. Τι να μου κάνει, χριστιανέ μου, εμένα μετά από τέτοιο περπάτημα το πιατάκι που μου έφερες!! Και ο φίλος μου παρήγγειλε ραβιόλια γεμισμένα με τυρί και σπανάκι και του έφεραν μετρημένα 5 (!!!!!!!) μικρά ραβιόλια και τα κοίταζε σαν χάνος. Τελικά, μάλλον τέτοιου είδους εστιατόρια, αποφανθήκαμε, δεν είναι για να τρως πολύ (ήτοι, σαν Ελληνάρας). Δε με πείραξαν τα 10€ που έδωσα για το πιάτο μου, όσο το ότι δεν ήταν καλή η μερίδα.
Εν πάσει περιπτώσει, οι άλλοι παρήγγειλαν την περίφημη bistecca alla fiorentina για την οποία είχαμε ακούσει πολλά. Και φέρνουν 1μιση κιλό μπριζόλα, που λέτε (44€/kg) σε μια τεράστια πιατέλα κι αρχίζουν και τρώνε... Και όσο προχωράνε προς τα μέσα, να σου το αιματάκι να ξεπροβάλλει. Όπως φάνηκε, δεν είχα προλάβει να ενημερωθώ τόσο καλά για αυτό το φλωρεντίνικο έδεσμα και μόλις είδα το αίμα να σκάει (γιατί απέξω φαινόταν καλοψημένη), με έπιασε κάτι, μια αναγούλα να το πω. Πάντως, οι άλλοι όχι μόνο την έφαγαν, αλλά είπαν ότι ήταν νοστιμότατη και δεν καταλάβαινες, λέει, ότι είχε αίμα. Τώρα πως γίνεται αυτό, αφού το έβλεπα μπροστά μου ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω... Εκείνη τη στιγμή, ορκίστηκα στον εαυτό μου (δεν ήθελα πολύ εξάλλου δεν είμαι και πολύ του κρέατος) να μη δοκιμάσω καθόλου κρέας όσο θα είμαι στην Ιταλία και να τη βγάλω με ωραιότατες πίτσες και μακαρονάδες. Και πολύ έκανα, όπως θα δείτε στη (ρωμαΐκή) συνέχεια!
Η βραδιά τελείωσε με παγωτό σε μια άλλα gelateria εκεί κοντά, όπου πήρα γεύση γιαούρτι (λατρεύω, λατρεύω, λατρεύω) και καρπούζι. Ανορθόδοξος συνδυασμός, θα μου πείτε, αλλά τι να κάνω, αυτά μου γυάλισαν!!!
Ξυπνήσαμε πουρνό-πουρνό έτοιμοι προς εξερεύνηση. Λεωφορείο προς Santa Maria Novella και από εκεί που μας αφήνει φτάσαμε ποδαράτο στην Accademia dell' Arte (http://www.accademia.org/it/ ). Φροντίστε οπωσδήποτε να έχετε κλείσει εισιτήρια εκ των προτέρων από το Internet, γιατί πραγματικά η ουρά δεν παλεύεται. Εμείς φτάσαμε γύρω στις 10.00 και η ουρά ήταν ήδη τεράστια, τους λυπόμουν που τους έβλεπα να περιμένουν και να χάνουν πολύτιμη ώρα και όταν βγήκαμε από την Ακαδημία μετά από 2 ώρες περίπου, η ουρά είχε τριπλασιαστεί κι έφτανε μέχρι τη γωνία.
Κατά την γνώμη μου, το ξακουστό άγαλμα του Δαβίδ του Michelangelo υπερεκτιμημένο. Και μέσα στην ίδια την Ακαδημία και στο Uffizi είδα έργα του που με εντυπωσίασαν και με συγκίνησαν πολύ περισσότερο, όχι απαραίτητα κολοσσιαία. Αλλά αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.
Μετά την πρώτη γεύση των μουσείων της Φλωρεντίας, κατευθυνθήκαμε προς τη γνωστή αγορά του San Lorenzo, όπου πραγματικά μπορείτε να βρείτε της Παναγιάς τα μάτια. Ειδικά αν το έχετε με τα παζάρια, τραβήξτε το όσο δεν πάει και δεν θα βγείτε χαμένοι. Εγώ, δυστυχώς, δεν ξέρω να παζαρεύω ούτε οι υπόλοιποι που ήταν μαζί μου, οπότε αρκέστηκα σε λίγα και καλά. Εν πάσει περιπτώσει, η ποιότητα είναι πολυ καλή και στη Ρώμη τα ίδια πράγματα τα βρήκα πολύ ακριβότερα (προφανώς, αφού από εκεί προμηθεύονται). Για Αθήνα δεν το συζητώ καν, οι τιμές δεν πλησιάζονται, το ίδιο και η ποιότητα. Αφού κατασιγάσαμε την καταναλωτική μας ανάγκη, διαπιστώσαμε ότι λιμοκτονούσαμε και ανεβήκαμε στην εσωτερική αγορά Mercato Centraleγια φαγηητό και χάζι. Εκεί μέσα κι αν μπορείς να βρεις τα πάντα! Τέλειο φαγητό, μεγάλη ποικιλία, καλό κρασί, για όλα τα budgets!
Εμείς προτιμήσαμε το μαγαζί με τα burgers που βρίσκεται όπως μπαίνουμε στην αγορά λίγο ευθεία στο αριστερό μας χέρι. Λίγο ακριβούτσικο αλλά αξίζει και με το παραπάνω τα χρήματά του (τα υλικά είναι όλα παραγωγής τους και πραγματικά, αυτό είναι προφανές και στον τρόπο κατασκευής και σε ολόκληρο το κατάστημα). Στον πάνω όροφο της αγοράς, λειτουργεί κάτι σαν delicatessen με πάρα πολύ καλής ποιότητας προϊόντα, όλα φλωρεντίνικα. Προτιμήστε τη και δεν θα βγείτε χαμένοι, εμείς θέλουμε να ξαναπάμε οπωσδήποτε εκεί.
Είχαμε κλείσει εισιτήρια από το Ιντερνετ για Uffizi. Επειδή οι μέρες μας στη Φλωρεντία ήταν περιορισμένες και θέλαμε τουλάχιστον να προλάβουμε τα βασικά και να επανέλθουμε δριμύτεροι άλλη φορά, είχαμε αποφασίσει να προσπαθήσουμε σε αυτά τα 2 τουλάχιστον (Ακαδημία και Uffizi)να είμαστε συνεπείς, αφού είχαμε πληρώσει και φοβόμασταν μήπως δε μάς δέχονταν αν πηγαίναμε αργότερα. Έτσι, στις 16.30, και μετά από ολιγόλεπτη βόλτα στα στενά του κέντρου, βρεθήκαμε στην Piazza della Signoria, όπου δίπλα βρισκόταν και το ξενοδοχείο των υπόλοιπων της παρέας, δίπλα στο Uffizi. Η ίδια κατάσταση με τις ουρές και χειρότερη από την Ακαδημία. Εμείς περάσαμε αμέσως λόγω της προκράτησης και ξεχυθήκαμε στις αίθουσες του Uffizi, των οποίων αρχικός στόχος ήταν η στέγαση γραφείων και διοικητικών υπηρεσιών, αλλά τελικά κατέληξε η παλαιότερη προσβάσιμη στο κοινό πινακοθήκη ανά τον κόσμο. Τελειώνοντας κι εκεί την περιήγηση, τα πόδια μας ήταν έτοιμα να παραδώσουν πνεύμα. Δεύτε τελευταίον ασπασμόν! Ταξίδι είναι αυτό ή δοκιμασία, λέμε; Ψάχνοντας απεγνωσμένα για φαγητό, καταλήξαμε σε μία τροτορία από αυτές που έχουν λίγο από όλα (panini, pizza κτλ..). Μου διαφεύγει το όνομα, αλλά ήταν στον κεντρικό δρόμο της Φλωρεντίας, που είναι όλα τα μαγαζιά σε μια γωνία. Δε μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα (στη Ρώμη έμελλε να γίνει το μεγάλο πανηγύρι της γεύσης, απ' ό,τι φάνηκε μετά) και ήταν και λίγο ακριβά.
Με αναπτερωμένο το ηθικό και τις δυνάμεις μας από το φαγητό, αρχίσαμε τη βόλτα στον Άρνο, στην πασίγνωστη Ponte Vecchio και στη γύρω περιοχή (βασικά, είπαμε πάμε κι όπου μας βγάλει ο δρόμος). Μετά από πολλές φωτογραφίες και γύρους, καταλήξαμε πάλι κατάκοποι στο Venchi με τα παγωτά. Δεν ξέρω αν έχει χαλάσει επειδή είναι αλυσίδα (κάπου το διάβασα, νομίζω όχι στο travelstories), αυτό που ξέρω είναι ότι δεν έχω ξαναφάει καλύτερο παγωτό straciatella και παγωτό καρύδα στη ζωή μου. Επίσης, η σοκολάτα (ειδικά αυτή που βάζου από πάνω και όχι τόσο οι ίδιες οι γεύσεις παγωτό με σοκολάτα) είναι απλά άπαιχτη (και οικονομικό παγωτό σε σχέση με άλλα που βλέπαμε κι έβαζαν μια κουτσουλιά για μπάλα). Μετά, ριλαξάρισμα στην Piazza della Signoria, όπου αφού ο ευγενέστατος αστυνομικός μας ενημέρωσε ότι δε μπορούμε να περάσουμε τρώγοντας παγωτό μέσα στην πλατεία (δίπλα στα λιοντάρια), συνειδητοποίησα ευκρινώς γιατί η Αθήνα έχει αυτό το χάλι. Θα μου πείτε κι εκεί μύριζε άσχημα και δεν ήταν και το πιο καθαρό μέρος του κόσμου οι πλατείες (ειδικά στη Ρώμη), αλλά τουλάχιστον υπήρχαν κάποιοι κανονισμοί που τηρούνταν (επίσης, η άσχημη μυρωδιά προερχόταν κυρίως από τα άλογα).
Και κάπως έτσι, με την κούραση να απεικονίζεται στα μάτια μας και σε όλο μας το είναι,τελείωσε και η δεύτερη μέρα...
3η ημέρα (27 Αυγούστου): Φλωρεντία
Ξυπνώντας πιο αργά σήμερα (ήταν βαρύ το πάπλωμα που μάς σκέπασε το προηγούμενο βράδυ
Φτάνουμε λοιπόν δίπλα, στο Palazzo Vecchio. Από τα πιο ωραία μουσεία που έχω πάει στη ζωή μου. Ανεβήκαμε στο κάστρο, όπου έβλεπες όλη τη Φλωρεντία πιάτο. Δεν ήταν τόσο η χλίδα και η μεγαλοπρέπεια που με εντυπωσίασαν στις αίθουσες του μουσείου, όσο η σχεδόν προσωπική φροντίδα για κάθε δωμάτιο ξεχωριστά. Η δε αίθουσα με τους χάρτες έγινε εφεξής η αγαπημένη μου. Πραγματικά, θα μπορούσα να κάτσω όλη μέρα εκεί με ένα βιβλίο στο χέρι, κι ας περνούν οι ορδές των βαρβάρων. Επίσης, ως φανατική Λανγκτονική, έμεινα με το στόμα ανοιχτό μπροστά στη μάσκα του Δάντη (για την οποία, όμως, έμαθα ότι αποτελεί απλώς μία προσέγγιση του προσώπου του, κι όχι το πραγματικό καλούπι).
Μετά από αυτή την πολύ εντυπωσιακή περιήγηση, κατευθυνθήκαμε με τα πόδια προς την άλλη μεριά του Άρνου και το Palazzo Pitti. Πληρώσαμε το γενικό εισιτήριο που περιλάμβανε όλα τα μουσεία του παλατιού, την γκαλερί, τους κήπους Boboli, το μουσείο της πορσελάνης που βρίσκεται στην εκ διαμέτρου αντίθετη μεριά του συγκροτήματος και το μουσείο των αμαξών, για το οποίο κανείς δε μάς πληροφόρησε ότι εκείνη την ημέρα θα παρέμενε κλειστό λόγω εργασιών συντήρησης (το εισιτήριο το πληρώσαμε, όμως, γιατί, όπως αποφάνθηκαν οι υπεύθυνοι κατόπιν εορτής, πάει όλο μαζί συμπεριλαμβάνοντας κήπους Boboli, άμαξες και πορσελάνες). Προσέξτε να ρωτήσετε τη μέρα που θα πάτε τι λειτουργεί και τι όχι, για να μην πληρώνετε εξτραδάκια χωρίς λόγο.
Αν και το Palazzo Pitti, τα έργα, ο χώρος και το όλο θέμα, ήταν απείρως μεγαλύτερα και περισσότερα από το Palazzo Vecchio, εγώ δεν εντυπωσιάστηκα. Συγγνώμη, αλλά βαρέθηκα να βλέπω παντού πίνακες σχεδόν ίδιους μεταξύ τους του Carlo Dolci. Εντάξει, δεν είμαι και η πρώτη κριτικός τέχνης, αλλά κάτι έχω διαβάσει και πληροφορηθεί. Δε μου άρεσε αυτή η συνεχής επίδειξη αλλά και πάλι γούστα είναι αυτά. Αν, όμως, αποφασίσετε να πάτε όντως σε ολόκληρο το Palazzo Pitti, ξεκινήστε από το μουσείο πορσελάνης που βρίσκεται στην άλλη μεριά (θα πρέπει να διασχίσετε τους κήπους), γιατί αν το αφήσετε για το τέλος, σίγουρα δεν θα έχετε κουράγιο να πάτε. Εμείς κάναμε αυτό το λάθος, και φυσικά δεν αντέξαμε να πάμε ως εκεί, ενώ είχαμε πληρώσει το εισιτήριο. Α, είχε κι ένα μουσείο κουστουμιών, καλό ήταν, αλλά και πάλι, δεν τρελάθηκα, όπως στο Palazzo Vecchio.
Μετά από όοολα αυτά, λοιπόν, κατευθυνθήκαμε προς τους κήπους Boboli. Κάνοντας μία βόλτα, ανακαλύψαμε εκτός από τη χλωρίδα των κήπων και την πανίδα της περιοχής, αφού ανάμεσα στα δέντρα έτρεχαν τσαχπίνικα πολλά σκιουράκια (θα ακολουθήσουν φωτογραφίες, αλλά κάποιες δε βγήκαν και πολύ καλά, γιατί τα σκασμένα ησυχία δεν είχαν

Παραγγέλνουμε (εγώ παρήγγειλα lasagna al forno, γιατί είχε διάφορα με κρέατα, μανιτάρια και άλλα που δεν τα πολυσυμπαθώ, οπότε πήγα στα σίγουρα για να μην πεινάω μετά) και μου φέρνουν μια κουτσουλιά λαζάνια. Τι να μου κάνει, χριστιανέ μου, εμένα μετά από τέτοιο περπάτημα το πιατάκι που μου έφερες!! Και ο φίλος μου παρήγγειλε ραβιόλια γεμισμένα με τυρί και σπανάκι και του έφεραν μετρημένα 5 (!!!!!!!) μικρά ραβιόλια και τα κοίταζε σαν χάνος. Τελικά, μάλλον τέτοιου είδους εστιατόρια, αποφανθήκαμε, δεν είναι για να τρως πολύ (ήτοι, σαν Ελληνάρας). Δε με πείραξαν τα 10€ που έδωσα για το πιάτο μου, όσο το ότι δεν ήταν καλή η μερίδα.
Εν πάσει περιπτώσει, οι άλλοι παρήγγειλαν την περίφημη bistecca alla fiorentina για την οποία είχαμε ακούσει πολλά. Και φέρνουν 1μιση κιλό μπριζόλα, που λέτε (44€/kg) σε μια τεράστια πιατέλα κι αρχίζουν και τρώνε... Και όσο προχωράνε προς τα μέσα, να σου το αιματάκι να ξεπροβάλλει. Όπως φάνηκε, δεν είχα προλάβει να ενημερωθώ τόσο καλά για αυτό το φλωρεντίνικο έδεσμα και μόλις είδα το αίμα να σκάει (γιατί απέξω φαινόταν καλοψημένη), με έπιασε κάτι, μια αναγούλα να το πω. Πάντως, οι άλλοι όχι μόνο την έφαγαν, αλλά είπαν ότι ήταν νοστιμότατη και δεν καταλάβαινες, λέει, ότι είχε αίμα. Τώρα πως γίνεται αυτό, αφού το έβλεπα μπροστά μου ακόμα προσπαθώ να το καταλάβω... Εκείνη τη στιγμή, ορκίστηκα στον εαυτό μου (δεν ήθελα πολύ εξάλλου δεν είμαι και πολύ του κρέατος) να μη δοκιμάσω καθόλου κρέας όσο θα είμαι στην Ιταλία και να τη βγάλω με ωραιότατες πίτσες και μακαρονάδες. Και πολύ έκανα, όπως θα δείτε στη (ρωμαΐκή) συνέχεια!
Η βραδιά τελείωσε με παγωτό σε μια άλλα gelateria εκεί κοντά, όπου πήρα γεύση γιαούρτι (λατρεύω, λατρεύω, λατρεύω) και καρπούζι. Ανορθόδοξος συνδυασμός, θα μου πείτε, αλλά τι να κάνω, αυτά μου γυάλισαν!!!
Last edited by a moderator: