Ιρλανδία Σκηνές ροκ στο σμαραγδένιο νησί

[maria s.]

Συνεχίζουμε το ταξίδι μας, η σημερινή μέρα έχει 350 χλμ. Μπαίνουμε στην κομητεία Κέρυ και κατευθυνόμαστε στο Εθνικό Πάρκο του Κιλλάρνεϋ, όπου είναι το ξενοδοχείο μας, το Dunloe Castle. Διαθέτει βοτανικούς κήπους, ποτάμι, κάστρο, καταπράσινα λιβάδια με άλογα και είναι πεντάστερο! Έχει νυχτώσει βέβαια, οπότε πάμε για δείπνο στην τραπεζαρία και τσακίζουμε τους σολομούς. Η καπνιστική παρέα βγαίνει έξω για τσιγάρο μετά το φαγητό και είναι πολύ χαρούμενη. Τα δωμάτια έχουν μπαλκόνια, αλλά και μέσα καπνίζεις με ανοιχτές μπαλκονόπορτες! Και επειδή το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμηθήκαμε, απόψε παραδινόμαστε στις αγκάλες του Μορφέως, πριν να προλάβουμε να κάνουμε ζάπινγκ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 21

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 21

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[maria s.]

Πρώτη μέρα

Ξημερώματα λοιπόν 9ης Αυγούστου βρίσκομαι στο αεροδρόμιο, ψάχνω το γκισέ της πτήσης, όπου θα περίμεναν και κάποιοι αρμόδιοι του γραφείου, βρίσκω ξεχασμένα φιλαράκια που ταξίδευαν με το ίδιο γκρουπ, οπότε θερμαίνεται η ατμόσφαιρα! Πετάμε με Swiss για Ζυρίχη στις 6:30 και από εκεί μετά από μία ώρα για Δουβλίνο. Χάρηκα πολύ που υπήρχε στη Ζυρίχη κλουβί για καπνιστές, τα τελευταία χρόνια αισθάνομαι έντονο το ρατσισμό γιʼ αυτό το θέμα…
Φτάνουμε στις 10:30 τοπική ώρα στο συννεφιασμένο Δουβλίνο. Ανοίγουμε κάποιες αποσκευές και φοράμε κάλτσες, αθλητικά παπούτσια, μπουφάν και αδιάβροχα. Επιβιβαζόμαστε σε πούλμαν και κατευθυνόμαστε προς τα νότια. Πρώτη στάση η πόλη Κάσελ στην κομητεία Τιπερέρυ (it's a long way to Tipperary). Το αξιοθέατο εδώ είναι ο Βράχος του Κάσελ (Rock of Cashel), το πιο πολυφωτογραφημένο ίσως μνημείο στην Ιρλανδία. Δεσπόζει επάνω από την πόλη Κάσελ από τη βάση του που την αποτελεί ένας ογκόλιθος ύψους 61 μ. Βλέπουμε εκκλησία, παρεκκλήσι, νεκροταφείο, κέλτικους σταυρούς. Μετά πάμε για φαγητό και διαπιστώνουμε πως είναι πανέμορφη και η πόλη Κάσελ. Κάνουμε τις βόλτες μας, βγάζουμε φωτογραφίες και ξανά στο πούλμαν. Διασχίζουμε καταπράσινα λιβάδια κι εγώ σκέφτομαι τους Thin Lizzy και το Out in the fields!!!

 

[maria s.]

Επόμενη στάση το επαναστατικό Κορκ, πρωτεύουσα της ομώνυμης κομητείας και δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Ιρλανδίας. Η συνοδός του γκρουπ μάς λέει να ξαμοληθούμε και να επιστρέψουμε σε μία ώρα. Κάτι δεν πάει καλά εδώ, συνήθως οι συνοδοί των γκρουπ περπατάνε λίγο με τους ταξιδιώτες, δείχνουν κάποιον Καθεδρικό και κάποιο Δημαρχείο και μετά αφήνουν τον κόσμο να πάει όπου θέλει, επισημαίνοντας κάποια αξιοθέατα. Δεν το συνειδητοποιώ όμως εκείνη τη στιγμή, είμαι συναισθηματικά φορτισμένη, στην πόλη αυτή μεγάλωσε ο Rory Gallagher, τον οποίο είχα δει σε συναυλία στη Θεσσαλονίκη το 1981, στα φοιτητικά μου χρόνια! Ψάχνω να βρω κάτι από Ρόρυ, όχι μόνο δε βρίσκω τίποτα, αντίθετα κάποιοι νεαροί φτιάχνουν γκράφιτι του Michael Jackson… (o tempora, o mores). Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα και σχολίασα αυτό το γεγονός στο φατσοβιβλίο, πήρα την απάντηση πως γίνεται κάποια κίνηση, ώστε το αεροδρόμιο του Κορκ να πάρει το όνομα Rory Gallagher!!!

https://www.facebook.com/photo.php?pid=32886300&l=5d799f045e&id=1328735929

 

[maria s.]

Συνεχίζουμε το ταξίδι μας, η σημερινή μέρα έχει 350 χλμ. Μπαίνουμε στην κομητεία Κέρυ και κατευθυνόμαστε στο Εθνικό Πάρκο του Κιλλάρνεϋ, όπου είναι το ξενοδοχείο μας, το Dunloe Castle. Διαθέτει βοτανικούς κήπους, ποτάμι, κάστρο, καταπράσινα λιβάδια με άλογα και είναι πεντάστερο! Έχει νυχτώσει βέβαια, οπότε πάμε για δείπνο στην τραπεζαρία και τσακίζουμε τους σολομούς. Η καπνιστική παρέα βγαίνει έξω για τσιγάρο μετά το φαγητό και είναι πολύ χαρούμενη. Τα δωμάτια έχουν μπαλκόνια, αλλά και μέσα καπνίζεις με ανοιχτές μπαλκονόπορτες! Και επειδή το προηγούμενο βράδυ δεν κοιμηθήκαμε, απόψε παραδινόμαστε στις αγκάλες του Μορφέως, πριν να προλάβουμε να κάνουμε ζάπινγκ.

 

[maria s.]

Δεύτερη μέρα

Η επόμενη μέρα έχει την πανοραμική διαδρομή στη χερσόνησο του Κέρυ (Ring of Kerry). Περνάμε πρώτα από το γραφικό χωριό Killorglin και μετά κάνουμε στάση στο Kerry Bog Village Museum, ένα χωριουδάκι του 18ου αιώνα με σπιτάκια σαν αυτά των Χόμπιτ! Μετά πάμε δίπλα στο Red Fox Inn για αυθεντικό Irish coffee. Οι καπνιστές καθόμαστε έξω, αν και ψιχαλίζει. Βάζουμε και κουκούλες, όταν δυναμώνει η βροχή και μετά πάλι στο πούλμαν. Περνάμε από το Glenbeigh, μετά κάνουμε μια μικρή στάση σε κάποιο πλάτωμα, εκεί που οι ακτές είναι στον Ατλαντικό Ωκεανό, βλέπουμε το Cahersiveen από το πούλμαν γιατί βρέχει πολύ και σταματάμε για μεσημεριανό στην Waterville, όνομα και πράγμα! Έχει μεν ωραία περαντζάδα στη θάλασσα, αλλά βρέχει πολύ, ο δυνατός αέρας γυρίζει τις ομπρέλες, οπότε κατευθυνόμαστε για φαγητό, αφού πρώτα φωτογραφήσουμε το άγαλμα και το γκράφιτι του Τσάρλι Τσάπλιν, ο οποίος έζησε για πολλά χρόνια σ' αυτή την πόλη. Επόμενη στάση το Sneem, στο οποίο υπάρχουν σπιτάκια με έντονα χαρούμενα χρώματα, έτσι ώστε να σπάνε τη μουνταμάρα του γκρίζου καιρού. Η πανοραμική διαδρομή συνεχίζεται με μικρή στάση για φωτογραφίες στο Ladies View και καταλήγουμε στην πρωτεύουσα της κομητείας Κέρυ, το Killarney. Εδώ μας αφήνουν για αρκετό χρόνο, χωρίς όμως η συνοδός να δείξει τίποτα, αυτή τρέχει σε κάποιο Outlet… Όμορφη πόλη το Κιλλάρνεϋ, απλά μας τη σπάει ο καιρός, άλλοτε ψιχαλίζει, άλλοτε βρέχει, άλλοτε σταματά.

 

[maria s.]

Εδώ θέλω να μιλήσω για το οδικό δίκτυο της Ιρλανδίας και παρακαλώ να το διαβάσουν όλοι και όχι μόνο οι συνάδελφοι μηχανικοί! Οι δρόμοι της Ιρλανδίας χωρίζονται σε 3 κατηγορίες, αυτοκινητόδρομοι (motorways) με όριο ταχύτητας τα 120km/h, εθνικές οδοί (national routes) με όριο ταχύτητας τα 100km/h και επαρχιακοί δρόμοι (rural routes) με όριο ταχύτητας τα 80km/h. Οι προδιαγραφές των αυτοκινητοδρόμων είναι τουλάχιστον 2 λωρίδες κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, μεσαία διαχωριστική νησίδα και γεωμετρία της οδού τέτοια, ώστε ο χρήστης να κινείται με την ίδια ταχύτητα παντού, με ασφάλεια και άνεση. Αυτό ίσχυε στην Ιρλανδία. Για τις άλλες κατηγορίες όμως, το όριο των 100km/h ή των 80km/h μού φάνηκε αρκετά μεγάλο, όταν υπήρχαν υπερβολικά κλειστές στροφές, χωρίς σήμανση για μικρότερη ταχύτητα. Το θέμα αυτό το συζήτησα με τον ιρλανδό οδηγό του πούλμαν, όταν στη διαδρομή του Κέρυ έβλεπα όριο ταχύτητας τα 100km/h, δηλαδή εθνική οδός, σ’ ένα στενό, πλην γραφικό, δρομάκι με στροφές πολύ μικρής ακτίνας καμπυλότητας. Ο οδηγός μού απάντησε, πως σαφώς και δεν έτρεχε, ήξερε τους δρόμους και η ταχύτητά του ήταν πολύ μικρότερη από τα όρια, πράγμα το οποίο ίσχυε. Προσοχή λοιπόν Ελληνάρες μου, μπορεί στην Ελλάδα να θεωρούνται αναξιόπιστα πολλά όρια ταχύτητας στο επαρχιακό οδικό δίκτυο, αλλά μην πάτε με 100km/h στις εθνικές οδούς της Ιρλανδίας, γιατί κάπου θα στουκάρετε!!!

 

[maria s.]

Τρίτη μέρα

Την επόμενη μέρα συνεχίζουμε στα βόρεια προς την κομητεία Limerick. Εθνική οδός μέχρι το Adare, ένα πανέμορφο χωριό όπου κάνουμε την πρώτη στάση. Σπιτάκια με φυτεμένες οροφές, τα σπιτάκια των Χόμπιτ όπως τα λέγαμε εμείς, παράθυρα με λουλούδια, παραμυθένιο σκηνικό. Στη συνέχεια προς την πόλη Λίμερικ αρχίζει ο αυτοκινητόδρομος, το Λίμερικ είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ιρλανδίας. Εμείς περνάμε από ένα υποθαλάσσιο τούνελ, έξω από το Λίμερικ και κατευθυνόμαστε προς το κάστρο Μπανράτυ. Στάση για επίσκεψη στο κάστρο, βλέπουμε και το θεματικό πάρκο, όμορφα ήταν.

 

[maria s.]

Είμαστε στην κομητεία Clare, περνάμε έξω από το Ennis από ένα κυκλικό κόμβο (roundabout) , ο αυτοκινητόδρομος δεν υπάρχει πλέον, μόνο εθνική οδός. Φτάνουμε στο Lahinch, ένα όμορφο χωριό στον Ατλαντικό Ωκεανό, όπου είναι η μεσημεριανή μας στάση. Χτυπάμε ψαροσάντουιτς, βολτάρουμε στην παραλία, ευτυχώς δε βρέχει, έχει συννεφιά, αλλά καλή ορατότητα. Προετοιμαζόμαστε ψυχολογικά για το πέμπτο φυσικό θαύμα του κόσμου!

 

[maria s.]

Λίγα χιλιόμετρα μετά σταματάμε σ’ ένα πάρκιν, έχουμε φτάσει στους Βράχους του Μόχερ (Cliffs of Moher). Οι βράχοι αυτοί υψώνονται 230 μέτρα πάνω από τον Ατλαντικό Ωκεανό σε μήκος 8 χλμ. Εδώ όμως αλλάζει ο καιρός, συννεφιά κι ομίχλη. Ανεβαίνουμε τα μονοπάτια, αλλά δυστυχώς δε βλέπουμε και πολλά. Πηγαίνουμε σε διάφορα σημεία, μήπως και διακρίνουμε κάτι περισσότερο, τραβάμε φωτογραφίες, αλλά τίποτα δε θυμίζει τις φωτογραφίες που είχαμε δει, όσοι ψάξαμε την Ιρλανδία πριν την αναχώρηση από την Ελλάδα…

 

[maria s.]

Γυρνάμε απογοητευμένοι στο πούλμαν, όπου αρχίζει άλλο σήριαλ. Το πρόγραμμα έλεγε, «Θα συνεχίσουμε τη διαδρομή μας μέσα από την ιδιόμορφη περιοχή Μπέρρεν. Εκεί θα συναντήσουμε δεκάδες μεγαλιθικούς τάφους και κέλτικους σταυρούς καθώς και ένα ερειπωμένο Αβαείο του 12ου αιώνα.» Η συνοδός ανακοινώνει, πως πάμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο στο Γκώλγουεï. Αρχίζουν οι διαμαρτυρίες. Η συνοδός έχει βάλει νωρίς το δείπνο στο ξενοδοχείο, γιατί έχει κανονίσει προαιρετική βραδινή διασκέδαση σε τουριστικάδικο και θα χάσει τις μίζες της. Αρχίζουν να λέγονται διάφορα, όπου διαπιστώνουμε πως τα 45 άτομα δεν είχαν δηλώσει την ίδια εκδρομή. Κάποιοι δήλωσαν το μεγάλο γύρο Ιρλανδίας, κάποιοι άλλοι δήλωσαν την ελαφριά εκδρομή σε λιγότερες πόλεις. Το πρακτορείο τους έβαλε όλους μαζί κι εγώ δεν ξέρω, ποιος ευθύνεται για την άγνοια του προγράμματος από τους ταξιδιώτες της πιο αραχτής εκδρομής. Κάποιοι απείλησαν να τηλεφωνήσουν στο γραφείο για το μπάχαλο. Δεν είχε νόημα, το ίδιο το γραφείο είχε ξεκινήσει το μπάχαλο (η αναξιοπιστία που έλεγα στην αρχή) και η «έμπειρη στα σκυλάδικα του Ντουμπάι» συνοδός έκανε φύλλο και φτερό ένα πανέμορφο πρόγραμμα εκδρομής, ρίχνοντας τα βάρη στον ιρλανδό οδηγό. Η διαδρομή βέβαια συνεχιζόταν στο Μπέρρεν, όπου σε κάποιο σημείο μάς δείχνει ένα κατακόκκινο καινούριο κτήριο στο βάθος του ορίζοντα, λέγοντας πως αυτό είναι το Αβαείο!!! «Τέτοιο χρώμα είχαν τα πορνεία στην Πομπηία», είπε μια κυρία. Σκάσαμε στα γέλια όλοι και αποδεχτήκαμε το γεγονός, πως στην Ιρλανδία τα ερειπωμένα Αβαεία του 12ου αιώνα έχουν χρώμα μπουρδελοκόκκινο!!!
Η συνοδός λοιπόν αυτοδιαφημίστηκε από την αρχή, πως έχει μεγάλη ταξιδιωτική εμπειρία και πως ταξιδεύει συχνά στην Ιρλανδία. Δε λέω, διάβαζε μια φυλλάδα μέσα στο πούλμαν, αλλά ήταν ανίκανη να απαντήσει στις ερωτήσεις των ταξιδιωτών και κυρίως να χειριστεί τη δύσκολη κατάσταση που προέκυψε εκείνη τη μέρα, αν και αυτό ήταν η αφορμή για την άγνοια της Ιρλανδίας, που διαπιστώσαμε από την πρώτη μέρα. Εδώ όμως φάνηκε ο «καλός κόσμος» που ταξίδευε. Έμπειροι ταξιδιώτες οι περισσότεροι (δεν πάει κανείς στην Ιρλανδία στα πρώτα του ταξίδια), συμφωνήσαμε πως δεν έχουμε τίποτα να μοιράσουμε σε προσωπικό επίπεδο, οφείλουμε να σεβαστούμε τις διαφορετικές απόψεις, θέλουμε όμως να τηρηθεί το πρόγραμμα και στον ελεύθερο χρόνο ας κάνει ο καθένας ό,τι θέλει.
Συνεχίζεται λοιπόν η διαδρομή, μας πάνε σε κάποιο μεγαλιθικό τάφο στο Poulnabrone, όπου οι μεν τον επισκέφθηκαν και οι δε άραξαν και περίμεναν.

 

[maria s.]

Μπαίνουμε στην κομητεία του Galway και κατευθυνόμαστε στο ξενοδοχείο μας στο Oranmore (10 χλμ έξω από την πόλη του Galway), οπότε έρχεται η ανακοίνωση της συνοδού, πως μετά το δείπνο το πούλμαν θα παραλάβει τους ταξιδιώτες, που δήλωσαν συμμετοχή για το τουριστικάδικο, για να πάνε στο Galway (κοινώς, όσοι δε μου ακουμπάτε τη μίζα μου, να κόψετε το λαιμό σας). Πήγαν πάλι να οξυνθούν τα πνεύματα, αλλά συμφωνήσαμε πως θα βρούμε τρόπο οι υπόλοιποι να πάμε στο Galway και προφανώς δε θα δώσουμε φιλοδώρημα στο τέλος της εκδρομής.
Καινούριο σήριαλ όταν πήραμε τα δωμάτια. Το Oranmore Lodge Hotel έλεγε πως ήταν 4 αστέρων. Κάποιοι λίγοι πήραν τα ανακαινισμένα δωμάτια, οι υπόλοιποι πήραμε τη σοφίτα της Σταχτοπούτας που βρομούσε κι έζεχνε, στον 3ο όροφο χωρίς ασανσέρ. Ευτυχώς που είμαι γυμνασμένη και ανέβαινα με όλες τις αποσκευές άνετα τις σκάλες, αλλά και κάπνιζα με την άνεσή μου στη 2Χ2 σοφίτα που βρόμαγε από την υγρασία και τη μούχλα. Κάποιοι πιο άτυχοι μεταφέρθηκαν σε άλλο ξενοδοχείο, γιατί δεν υπήρχαν άλλα δωμάτια. Την επόμενη μέρα μας είπαν, πως και τα δικά τους ήταν χάλια.
Μετά το δείπνο βγαίνουμε έξω από το ξενοδοχείο, όπου οι μεν φεύγουν με το πούλμαν για το τουριστικάδικο και οι δε συζητάμε για το τι θα κάνουμε. Έρχεται ένα ταξί και αφήνει ταξιδιώτες, οπότε το παρεάκι μας μπουκάρει για Galway. Ο ταξιτζής είναι ομιλητικός και εξωστρεφής, μας κάνει κανονική ξενάγηση από όπου περνάμε. Στο Galway μάς αφήνει στην κεντρική πλατεία, μας δείχνει τον κεντρικό πεζόδρομο για να βολτάρουμε, μας προτείνει κάποια παμπ με ζωντανή μουσική και τέλος μάς δίνει την κάρτα του με το τηλέφωνό του, ώστε να έρθει να μας επιστρέψει στο ξενοδοχείο, όποια ώρα θελήσουμε.
Πηγαίνουμε στον πεζόδρομο, ένας πλανόδιος μουσικός παίζει το Stairway to Heaven των Led Zeppelin και μόλις πλησιάζουμε ξεκινά το whiskey in the jar των Ιρλανδών Thin Lizzy! Αρχίζουμε να χορεύουμε στον πεζόδρομο, τσακίρ κέφι!!! Συνεχίζουμε τη βόλτα μας στον πεζόδρομο, όπου βλέπουμε και ακούμε κι άλλους πλανόδιους μουσικούς, υπάρχει πολλή ζωή και κίνηση σʼ αυτή την πόλη.
Αργότερα καταλήγουμε στην παμπ με τη ζωντανή μουσική στην άλλη μεριά της πλατείας. Το κάπνισμα βέβαια απαγορεύεται, οπότε εγώ κάθομαι λίγο έξω να καπνίσω. Μια νεαρή ξανθιά βγαίνει από την παμπ, ανάβει τσιγάρο και με ρωτά στα Αγγλικά, αν μιλάω Γαλλικά. Της απαντάω καταφατικά, εκείνη ενθουσιάζεται, μιλάει λίγα Γαλλικά, μετά κολλάει λίγο, την ενθαρρύνω να πει στα Αγγλικά όσες λέξεις δεν ξέρει στα Γαλλικά, οπότε αυτή ξεκινά και μου λέει την ιστορία της ζωής της στα Αγγλικά. Μόλις τελειώνει το τσιγάρο, με ευχαριστεί για την κουβέντα και μπαίνει μέσα. Το ίδιο κάνω κι εγώ, αν και ξαναβγαίνω σύντομα. Αμέσως έρχεται ένας άντρας μεγαλύτερης ηλικίας και με χαιρετά. Καινούρια κουβεντούλα, του λέω πως είμαι Ελληνίδα, ρωτά αν έχουμε λεφτά ακόμα, του απαντώ πως έχουμε λεφτά μόνο για ταξίδια!!! Έτσι ευχάριστα περνά η ώρα έξω από την παμπ, όπου ακούγεται και η μουσική από την ανοιχτή πόρτα.
Το παρεάκι βγαίνει έξω, έρχεται ο ταξιτζής για την επιστροφή. Συνεχίζει να είναι χαρούμενος και ομιλητικός, οπότε προτείνω να μας κάνει και μια βόλτα στο Oranmore. Μας πάει στο κάστρο, μας δείχνει διάφορα στο κέντρο της πόλης, ήταν υπέροχος. Η κούρσα της επιστροφής στοίχισε 20 ευρώ, όταν η πρώτη κούρσα της μετάβασης στοίχιζε 18 ευρώ , οπότε αφήνουμε και 2 ευρώ πουρμπουάρ και μπαίνουμε στο ξενοδοχείο μες στην καλή χαρά. Ένα άλλο παρεάκι μιζεριάζει στο σαλόνι του ξενοδοχείου, τους εξηγώ πως εγώ δε θα χαλάσω τη διάθεσή μου εξαιτίας της άσχετης και ηλίθιας (όπως αποδείχθηκε στη συνέχεια) συνοδού.

 

[maria s.]

Τέταρτη μέρα

Μετά το πρόγευμα φορτώνουμε τις αποσκευές στο πούλμαν και πάμε στο Γκώλγουεï για να γίνει δήθεν η ξενάγηση της πόλης, η οποία έπρεπε να είχε γίνει το προηγούμενο απόγευμα. Ψιλοβρέχει αλλά συνεχίζουμε, η συνοδός δεν ξέρει που είναι ο κεντρικός πεζόδρομος, οπότε εμείς οι έμπειροι (χεχε) της δείχνουμε τη διαδρομή. Καμία όμως σχέση με το χθεσινοβραδινό πεζόδρομο, το πρωί είναι γεμάτος με οχήματα τροφοδοσίας, απορριμματοφόρα, απουσιάζουν οι μουσικοί και η χαρούμενη νεολαία.
Μπαίνουμε στο πούλμαν για να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας προς τα βόρεια με κατάληξη το Σλάιγκο. Η «έμπειρη συνοδός» έχει περάσει με μαρκαδόρο στο χάρτη της τη διαδρομή του αυτοκινητοδρόμου Galway – Sligo, το πρόγραμμα όμως λέει, πως θα διασχίσουμε την περιοχή του Εθνικού Πάρκου της Connemara, καμία σχέση με τον αυτοκινητόδρομο. Ρωτάω ποια διαδρομή θα ακολουθήσουμε, γιατί η διαδρομή στον αυτοκινητόδρομο είναι περίπου 150 χλμ. Η «έμπειρη» ρωτά τον ιρλανδό οδηγό και απαντά, «ό,τι λέει το πρόγραμμα». Βρέχει βεβαίως, αλλά τι να κάνουμε, τουλάχιστον εδώ έχει ορατότητα. Λίμνες, ποτάμια, καταπράσινα λιβάδια στην Κονεμάρα, στάση σ’ ένα ωραίο ξενοδοχείο, συνέχεια της όμορφης διαδρομής στην κομητεία Mayo.
Σταματάμε το μεσημέρι στο Westport, άλλη μια γραφική πόλη με το ποτάμι της, τα όμορφα σπιτάκια και όλα τα σχετικά. Ευτυχώς εδώ δε βρέχει, οπότε βολτάρουμε, τρώμε μεσημεριανό και μετά συνεχίζουμε στην κομητεία Σλάιγκο.