Ιαπωνία Στην Ιαπωνία Αυγουστιάτικα μαζί με τους μακάκες

[Señor_Nada]

Nagano

Το αρχικό μου πλάνο ήταν να επισκεφθώ κάποια πόλη κοντά στο Fuji και να το δω αν είμαι τυχερός, από μακριά. Όταν είδα το πάρκο Jigokudani Yaen Koen με τους μακάκες, η απόφαση ήταν εύκολη, το Fuji φεύγει, το Nagano έρχεται. Μία πόλη που είναι δημοφιλής χειμερινός προορισμός, εκεί κοντά είναι οι Ιαπωνικές Άλπεις με μπόλικα treks ίσως να έχετε δει viral φώτος από ένα διάσημο δρόμο που σχηματίζεται τείχος από πάγο, η διαδρομή Tateyama-Kurobe. To 1998 διοργανώθηκαν οι χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες στην πόλη. Ο στόχος μου ήταν ένας και μοναδικός οι μακάκες.

Το πάρκο πρέπει να ήταν περίπου μισή ώρα μακριά με λεωφορείο. Δεν έχει πολλά μέσα στην ημέρα και ήθελα να πάρω το πρώτο. Πρέπει να ήμουν στον σταθμό από τις 8 το πρωί. Φανταστείτε τι ώρα έφυγα απ'το Tokyo. Οι μακάκες ζουν στο δάσος, ανάλογα την διάθεση τους κάποιες μέρες κατεβαίνουν σ'ένα χώρο που έχει μια φυσική θερμαινόμενη πισίνα και αράζουν. Αυτόν τον χώρο τον έχουν φτιάξει σαν πάρκο ώστε να μπορούμε να πηγαίνουμε να τους πάρουμε μάτι. Οι Γιαπωνέζοι είναι τόσο τίμιοι που έχουν σελίδα στο facebook που ανακοινώνει αν οι μακάκες έχουν κατέβει στο πάρκο για να μην πάτε άδικα. Το ανακοινώνουν και με χαριτωμένο τρόπο, εδώ η σελίδα τους: Jigokudani Yaen-koen

Είχα δει ότι την ημέρα που έφτασα είχαν ήδη κατέβει στο πάρκο από πολύ πρωί.

Το λεωφορείο για το πάρκο είναι ακριβώς έξω απ'το σταθμό των τρένων. Είχα διαβάσει ότι συμφέρει να πάρεις ένα εισιτήριο που περιλαμβάνει το πήγαινε-έλα στο πάρκο με το λεωφορείο και την είσοδο στο πάρκο. Γύρναγα πάνω κάτω τον σταθμό και δεν μπορούσα με τίποτα να βρω το μέρος που πουλάνε τα εισιτήρια. Ήταν και τόσο πρωί που δεν υπήρχαν και υπάλληλοι τριγύρω να ρωτήσω. Γκούγκλαρα πως ένας κοινός θνητός μπορεί να αγοράσει αυτό το εισιτήριο κι ευτυχώς μου έβγαλε ένα site που περιγράφει αναλυτικά που βρίσκεται το εκδοτήριο. Πρέπει να μπεις σε είσοδο άλλης γραμμής. Τα μπερδέματα που έγραφα και για το Τόκιο. Snow Monkey Pass - SNOW MONKEY RESORTS

Το κόστος για το πάσο αν θυμάμαι καλά ήταν 2500yen κι αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι ότι δέχονταν μόνο μετρητά. Το πάσο έχει διάρκεια 2 ημερών. Αν δεν σας κάτσουν οι μαϊμούδες την μία ημέρα έχετε άλλη μια προσπάθεια.

Φεύγανε κι άλλα λεωφορεία για κοντινές εκδρομές στις Ιαπωνικές Άλπεις με ουρές Γιαπωνέζων να περιμένουν. Για τους μακάκες δεν γεμίζαμε ούτε ταξί! Φοβόμουν μήπως είναι φιάσκο! Από κριτικές που διάβαζα, το χειμώνα περιμένουν ουρές για το πάρκο με τους μακάκες.

Φτάνοντας προς το πάρκο ομολογώ ότι το τοπίο μου άρεσε.

Από εκεί που σε αφήνει το λεωφορείο μέχρι το πάρκο είχε μπόλικο περπάτημα σε εύκολη παρόλα αυτά διαδρομή. Οι Γιαπωνέζοι είναι τόσο τίμιοι που πριν αρχίσεις να ανεβαίνεις υπάρχει μια μεγάλη οθόνη που δείχνει live εικόνα απ'το πάρκο. Έτσι ώστε αν δεν βλέπεις μακάκες να μην ανέβεις τσάμπα. Επίσης διάβαζα ότι αν πας στο ταμείο του πάρκου σου λένε αν έχει μαϊμούδες ώστε να μην πληρώσεις εισιτήριο χωρίς λόγο. Ξένες συμπεριφορές σε σχέση με ότι έχω συναντήσει σε άλλες χώρες.

Αυτό που ήταν ακόμα πιο ξένο, αυτό που σου δίνει μια μικρή αισιοδοξία ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα ήταν η συμπεριφορά του κόσμου. Προφανώς μιλάμε για άγρια ζώα που είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να τα προβοκάρεις. Υπήρχαν ταμπέλες που τόνιζαν ότι δεν πρέπει να τα πλησιάζεις πιο κοντά από 1 μέτρο και ο κόσμος το τηρούσε ευλαβικά. Διακριτικές φώτο χωρίς να κολλάνε το κινητό στη μούρη του ζώου, απόλυτη ησυχία, όχι απότομες κινήσεις που μπορεί να τα τρομάξουν (θα καταλάβετε σε άλλο ποστ γιατί δίνω τόσο συγκεκριμένα παραδείγματα) και όλα αυτά ενώ στο πάρκο υπήρχαν παιδιά. Ο απόλυτος σεβασμός. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Προσέξτε αυτόν τον Γιαπωνέζο πως παρεκκλίνει από την πορεία του για να περάσουν οι μακάκες ανενόχλητοι και πως δεν γυρνάει καν το βλέμμα του προς αυτούς για να μην τους προβοκάρει. Είναι τόσο σπάνιο να βλέπεις τέτοιες συμπεριφορές που όταν τις βλέπω ομολογώ ότι συγκλονίζομαι.

Ήταν τέτοια η ηρεμία και ο σεβασμός που οι μακάκες συμπεριφέρονταν σαν μην υπάρχουμε. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Στο πάρκο βρίσκονταν πάρα πολλές μαϊμούδες. Θα μάντευα πάνω από 50 εύκολα.

Το πάρκο είναι διάσημος προορισμός τον χειμώνα, ενώ οι μαϊμούδες γεννούν την άνοιξη που σημαίνει ότι το καλοκαίρι είναι που το πάρκο γεμίζει μαϊμουδάκια.

Όταν με ρωτάνε γιατί μου αρέσει τόσο πολύ να ταξιδεύω, η πρώτη απάντηση που μου έρχεται δεν είναι με λόγια αλλά με φωτογραφίες. Υπάρχουν κάποιες εικόνες που τις έχω φωτογραφήσει και με το μυαλό και με φωτογραφική/κινητό. Εικόνες που όποτε ανασύρω χαμογελώ και δεν σκέφτομαι ούτε πόσα λεφτά έδωσα ούτε την κούραση του ταξιδιού ούτε τίποτα. Αυτό το μακακάκι μου χάρισε μια τέτοια εικόνα.

Εδώ είναι η θερμαινόμενη πισίνα.

Κάποιοι τολμηροί βούτηξαν κιόλας.

Το να πω ότι έφυγα κατενθουσιασμένος είναι λίγο. Δεν είναι μόνο οι μαϊμούδες, επαναλαμβάνω ότι η συμπεριφορά του κόσμου ήταν συγκινητική. Κρίμα που δεν έφυγα με αυτή την εικόνα από την Ιαπωνία κι έκανα το λάθος να επισκεφθώ ακόμα ένα πάρκο με μακάκες.

Επέστρεψα στην πόλη που η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα αίσχος. Είχα παρεξηγήσει το Tokyo σκεφτόμουν.

Με τέτοιες στοές δεν πάτε πουθενά.

Κάτι να θυμίζει ότι εδώ πραγματώθηκαν χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες.

Δεν ήταν όλα χάλια για να είμαι δίκαιος. Το κομμάτι με το ναό Zenkō-ji κι εκεί γύρω ήταν ωραίο. Στο Tokyo δεν είδα κάτι αντίστοιχης ομορφιάς.

Υπήρχαν και κάποια σουβενιράδικα, πιο διακριτικά σε σχέση με το Sensō-ji. Η κεντρική πύλη στο χώρο.

Στην πύλη μπορούσες να ανέβεις, το εισιτήριο κόστιζε περίπου 3ε. Από την μία έχεις θέα το ναό.

Από την άλλη έβλεπες την διαφορά της παλιάς Ιαπωνίας με τη νέα.

Ένα απ'τα πράγματα που μου είχε πει η Ρωσίδα να μην υποτιμώ είναι τα εστιατόρια στους σταθμούς των τρένων και στα εμπορικά τους καταστήματα. Οι Γιαπωνέζοι πηγαίνουν να φάνε εκεί ακόμα κι αν δεν θέλουν να πάρουν τρένο ή να ψωνίσουν. Όντως ήταν έτσι τα πράγματα, στα εστιατόρια του σταθμού γινόταν χαμός, υπήρχαν ουρές. Σε ένα από αυτά έφαγα ένα εξαιρετικό tonkatsu (σνίτσελ).

Ακόμα και σε αυτή την κακάσχημη πόλη, τα εστιατόρια τους ήταν αξιοθέατα από μόνα τους.

Δεν είχα χρόνο για πολλά πολλά, από εκείνη την ημέρα είχε ξεκινήσει το σχέδιο μία μέρα - μία πόλη που περιλάμβανε πολύ πρωινό ξύπνημα και απίστευτη κούραση. Μέχρι σήμερα δεν έχω δώσει πειστική εξήγηση στον εαυτό μου γιατί το έκανα αυτό.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Delmem31458]

Ηταν το ονειρο μου να ζησω για παντα εκει.

 

[Señor_Nada]

Tokyo (μέρος 1ο)

Το ταξίδι με αεροπλάνο είναι για μένα το πιο άχαρο κομμάτι του ταξιδιού, γι’αυτό και ποτέ δεν γράφω κάτι σχετικά με αυτό. Δεν θυμάμαι με ποια εταιρεία έχω πετάξει, σε ποιο terminal, αν σέρβιραν φαγητό και τι. Όλα, ειδικά όσο περνάει ο καιρός, είναι μια θολή εικόνα. Αν μπορούσα να κοιμάμαι σπίτι μου και να ξύπναγα στην άλλη χώρα, ευχαρίστως θα επέλεγα αυτή τη λύση. Σίγουρα προτιμώ τρένο αντί για αεροπλάνο. Σε αυτό το ταξίδι θα κάνω μια εξαίρεση για να πλέξω το εγκώμιο της turkish airlines που νομίζω πήρα πρώτη φορά. Οι πτήσεις ήταν Παρίσι-Κωνσταντινούπολη-Τόκιο και επιστροφή με τον ίδιο τρόπο. Αρχικά πρέπει να ήταν οι πιο αγενείς υπάλληλοι που έχω πετύχει σε πτήση. Μπορώ να πω ότι με εξόργισαν. Από το πως συμπεριφέρονταν οι αεροσυνοδοί μέχρι τους υπάλληλους στα γκισέ. Τι να πρωτοθυμηθώ, έναν υπάλληλο να λέει σε επιβάτη να κάνει στην άκρη λες και μίλαγε σε φίλο του. Την αεροσυνοδό να δίνει λάθος γεύμα στις Γιαπωνέζες που κάθονταν δίπλα μου κι όταν τους ρώταγε τι θέλουν να πιουν κι αυτές δεν άκουγαν, κάνει μια γκριμάτσα απελπισίας στην άλλη αεροσυνοδό. Στο γκισέ να στέλνουν άτομα από γραφείο σε γραφείο λες και ήταν επεισόδιο του ρετιρέ. Μάλιστα μια Αμερικανίδα φώναζε να μιλήσει με τον μάνατζερ που οκ είναι ένα κωμικό κλισέ αλλά η αγανάκτηση της ήταν δικιολογημένη, οι υπάλληλοι συμπεριφέρονταν σαν αναίσθητοι. Να μην ξεχάσω όμως και το φαγητό. Συνήθως πριν τις πτήσεις τσιμπάω κάτι, ακόμα κι αν σερβίρουν φαγητό στην πτήση, αφού το βρίσκω στην καλύτερη αδιάφορο. Καλό φαγητό σε αεροπλάνο που να χω να το θυμάμαι δεν μου έχει τύχει. Τα μόνα φαγητά που θυμάμαι ήταν τα εντελώς χάλια. Η turkish airlines μου πρόσφερε κι εδώ μια υπέροχη ανάμνηση. Στην πτήση Κωνσταντινούπολη Παρίσι ένιωσα ότι κλήθηκα να αναγνωρίσω πτώμα. Σήκωσα διστακτικά το αλουμινόχαρτο, αναγνώρισα το πτώμα και με βουρκωμένα μάτια (από την αναγούλα) το σκέπασα και δεν το ξανακούμπησα. Μια ομελέτα κολύμπαγε σε κάτι ζουμιά. Φοβάμαι ότι αυτή η φρικαλέα εικόνα θα με ακολουθεί για την υπόλοιπη ζωή μου. Σ’ευχαριστώ turkish airlines!

Έφτασα στο αεροδρόμιο Narita και η πρώτη εικόνα που αντίκρισα ήταν η Nintendo και ο σούπερ Μάριος παντού. Η εταιρεία που όχι απλά ανέστησε τη βιομηχανία βιντεοπαιχνιδιών, αλλά πλέον μιλάμε για μια βιομηχανία με πολλαπλάσια έσοδα από τον κινηματογράφο. Σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε τα βιντεοπαιχνίδια λόγω της atari κι ενός μεγάλου κραχ είχαν γίνει κόκκινο πανί για τα παιχνιδάδικα, μέχρι που ήρθε η Nintendo με το nes και έγραψε ιστορία. Ακόμα και σήμερα που έχει μια κονσόλα πιο αδύναμη από κινητό και που είναι τόσο εχθρική προς τον καταναλωτή με τιμές φαρμακείου, κολοσσούς όπως η Microsoft δεν τους βλέπει καν. Αν και αυτή η εχθρικότητα προς τον καταναλωτή την κάνει αδιάφορη για μένα και η μόνη κονσόλα της που είχα ποτέ ήταν το gameboy, αναγνωρίζω ότι έχουν το μαγικό άγγιγμα. Μέχρι και υδραυλικό με μουστάκι και μπάκα κατάφεραν να τον κάνουν τον πιο διάσημο ήρωα βιντεοπαιχνιδιών που έχει υπάρξει!

Είχα μπόλικα πράγματα να κάνω πριν μετακινηθώ στην πόλη. Πρώτη μου δουλειά να τραβήξω λεφτά. Οι τράπεζες έχουν διαφορετικά όρια ανάληψης γι’αυτό ρίχτε μια ματιά από πριν. Συνέχισα βγάζοντας την κάρτα suica που λειτουργεί σαν χρεωστική και μπορείς να πληρώνεις με αυτήν. Μου έλυσε τα χέρια, όχι απλά γιατί κουβαλάς λιγότερα λεφτά μαζί σου (μπορείς να έχεις μέχρι 20.000 yen στην κάρτα) αλλά κυρίως γιατί στην συντριπτική πλειοψηφία των μμμ σε όλες τις πόλεις που βρέθηκα μπορείς να πληρώνεις με αυτήν! Δεν χρειάζεται να βγάζεις εισιτήριο κάθε φορά απλά την σκανάρεις στο μπες και στο βγες. Μόνο και μόνο γι’αυτό την προτείνω με χίλια. Μετά πήγα κι αγόρασα μια sim που έδινε μόνο ίντερνετ, πρέπει να κόστιζε γύρω στα 50ε για ένα μήνα. Το pocket wifi κόστιζε τα διπλάσια για το ίδιο διάστημα και με το επιπλέον μειονέκτημα ότι το νοικιάζεις και πρέπει να το επιστρέψεις. Για τελείωμα άφησα την αγορά του jrpass. Όπως περίμενα στην ουρά με την άκρη του ματιού μου είδα μια διαφήμιση για το snow monkey park κοντά στο Nagano. Κάτι μακάκες λέει ζουν σ’ένα φυσικό πάρκο και τα πρωινά πάνε και αράζουν σε μια φυσική πισίνα. Αξίζει να δείτε φωτογραφίες τον χειμώνα που έχει κρύο και έχουν φάτσες ανακούφισης όταν βουτούν στην θερμαινόμενη πισίνα. Πολύ γέλιο. Επί τόπου αλλάζω το πλάνο που ήταν να πάω κάπου κοντά στο Fuji και το αντικαθιστώ με το Nagano και τους μακάκες. Οι υπάλληλοι για το jrpass ήταν πολύ γρήγοροι και πολύ βοηθητικοί. Μου έδωσαν κι ένα μικρό βιβλιαράκι με όλες τις χρήσιμες πληροφορίες. Μην το αγνοήσετε σας δίνει μασημένη τροφή. Σε αυτή την εμπορική μου συναλλαγή αντίκρισα για πρώτη φορά το πρωτόκολλο πληρωμής. Η υπάλληλος γράφει σε ένα κομπιουτεράκι την τιμή, μου την δείχνει, της δίνω τα λεφτά, μου δείχνει τα λεφτά που της έδωσα, μου δείχνει στο κομπιουτεράκι πόσα ρέστα δικαιούμαι και μου δίνει τα ρέστα απλωμένα. Όλα αυτά με αυτοματοποιημένες κινήσεις σαν ρομπότ κι ενώ ψέλλιζε και κάτι παράλληλα. Αυτό το πρωτόκολλο θα το συναντούσα σχεδόν σε όλες τις συναλλαγές αυτού του ταξιδιού.

Μπορεί να είχα τόσα πράγματα στο μυαλό μου εκείνη τη στιγμή αλλά ήδη είχα πάρει μια πρώτη Γιαπωνέζικη γεύση βλέποντας την συντριπτική πλειοψηφία των υπαλλήλων να φοράει μάσκα. Σε βαθμό που πίστεψα ότι είναι ακόμα υποχρεωτική για τους εργαζόμενους. Όχι, απλά συνιστάται, που για τους Γιαπωνέζους αυτό μεταφράζεται σε υποχρεωτική.

Σκούπα-ρομπότ:

Φυσικά επισκέφθηκα και τις διάσημες τουαλέτες τους. Όπως έγραψα στο πρώτο ποστ, παρατηρητικότητα θέλει και με κοινή λογική βγάζεις άκρη. Μπορεί να φαίνεται πολύπλοκο αλλά δεν είναι. Στη συγκεκριμένη τουαλέτα έχει λεζάντες στα Αγγλικά, ακόμα και να μην είχε, τα σύμβολα πάντα υπήρχαν. Πιστεύω ότι είναι ξεκάθαρο ποιο είναι το καζανάκι και ποιος ο μπιντές. Το φοβερό τους σύστημα που θα έπρεπε να αντιγράψουμε είναι ότι διαλέγεις πόσο νερό θα πέσει. Αν δείτε εκεί που λέει flush έχει και πιο μικρό σύμβολο που σημαίνει ότι ρίχνει λιγότερο νερό. Δεν υπάρχει λόγος να αδειάζουμε τους καταρράκτες του Νιαγάρα μετά από κάθε χρήση.

Η πιο Γιαπωνέζικη στιγμή συνέβη καθώς περίμενα να περάσω τον τελωνειακό έλεγχο. Ήμουν πρώτος στην ουρά και σε κάποια φάση είχε έρθει κι άλλος υπάλληλος που δεν τον είχα πάρει χαμπάρι. Αυτός που περίμενε από πίσω μου τον είδε και πήγε να περάσει. Τότε εμφανίζεται ένας άλλος υπάλληλος τον σταματάει και μου λέει ότι είναι η σειρά μου. Αυτό είναι κάτι που γινόταν παντού από σούπερ μάρκετ μέχρι σε είσοδο σε μμμ. Αν δεν ήταν η σειρά σου δεν σε άφηναν να συνεχίσεις. Μπορώ να πω ότι χαλάστηκα όταν γύρισα και είδα πάλι το μπάχαλο και την επικράτηση του ισχυρότερου στις ουρές.

Είχα κλείσει διαμονή στην περιοχή Asakusa, κάτι που μου πρότεινε και η Ρωσίδα και ο Γιαπωνέζος. Είχα δει ότι υπήρχε απευθείας τρένο από το αεροδρόμιο Narita μέχρι τον σταθμό Asakusa που ανήκε στη γραμμή jrline, δηλαδή την καλύπτει το jrpass. Όπως και σε άλλες πόλεις όπως Kyoto και Osaka, το jrpass καλύπτει και κάποιες μετακινήσεις εντός πόλης. Εδώ είναι η πρώτη φορά που ζορίστηκα. Το σύστημα με μετρό και τρένα του Tokyo το βρήκα εντελώς μπερδεμένο. Δεν έβγαζα άκρη με τις γραμμές που ήταν σημειωμένες η μία πάνω στην άλλη σαν λαζάνια. Ρωτάω Γιαπωνέζους πως να φτάσω Asakusa και έμοιαζαν το ίδιο μπερδεμένοι με εμένα! Στέλνω στη Ρωσίδα τι να κάνω, έχω χάσει τη μπάλα και μου προτείνει να εμπιστευθώ τυφλά το google maps και αυτό έκανα και μου βγήκε σε καλό. Ήταν η τακτική που ακολούθησα μέχρι το τέλος. Το μπέρδεμα γίνεται γιατί δεν έχουν απλά διαφορετικές γραμμές, έχουν διαφορετικές εταιρείες που σημαίνει ξεχωριστά εισιτήρια και σε κάποιες περιπτώσεις διαφορετική είσοδο στο σταθμό. Φανταστείτε να θέλετε να πάρετε μια γραμμή απ’το Σύνταγμα κι ανάλογα την γραμμή να πρέπει να μπείτε από άλλη είσοδο.

Έφτασα στο capsule hotel που θα έμενα και ήταν ακόμα αρκετά νωρίς για check in. Ο υπάλληλος δεν μίλαγε σχεδόν καθόλου Αγγλικά. Του λέω δεν θέλω να κάνω check in, απλά να αφήσω την αποσκευή κάπου. Με κοίταγε λες και μιλούσα Ελληνικά. Αποσκευή λέω και την δείχνω, τίποτα! Φωνάζει έναν άλλο υπάλληλο, ο οποίος ευτυχώς μιλούσε Αγγλικά, πρέπει να ήταν Ινδός και έβγαλα άκρη. Ώρα για την πρώτη αναγνωριστική βόλτα στην περιοχή μέχρι να ρθει η ώρα του check in.

Δεν θα σταθώ σε ομορφιά πόλεων καθόλου. Δεν νομίζω ότι έχει νόημα. Οι πόλεις έχουν κακάσχημα κτίρια, ακόμα και το Kyoto, για το οποίο θα γράψω τα καλύτερα, έχει κτίρια που κάνουν τον Πειραιά να φαίνεται Παρίσι. Η χώρα υποφέρει από σεισμούς, τυφώνες, τσουνάμι. Αν κάτι είναι λειτουργικό, η ομορφιά είναι δευτερεύουσα. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα είναι ότι σε πολλά σημεία αντί για πεζοδρόμιο είχαν απλά αυτές τις γραμμές για τους πεζούς.

Το δεύτερο είναι τα γραφικά φαγάδικα που περιμένεις στην Ιαπωνία δίπλα σε κτίρια που κρύβουν τον ουρανό. Και τι κτίριο το συγκεκριμένο. Η bandai namco με τ'όνομα. Χρυσή την έχω κάνει αυτή την εταιρεία.

Αν έχετε πάει στο Tokyo και δεν επισκεφθήκατε το μουσείο τσαντών και αποσκευών είναι σαν να μην πήγατε.

Ο πρώτος μου στόχος ήταν ο ναός του 7ου αιώνα Sensō-ji. Η πλειοψηφία των ναών τους είναι φρεσκοβαμμένοι και καλοδιατηρημένοι, πράγμα λογικό αφού εξακολουθούν να έχουν αυτούς τους ναούς για χώρους λατρείας. Η κεντρική πύλη του χώρου.

Με το που την πέρασα είδα μια ατελείωτη σειρά από σουβενιράδικα και φαγάδικα. Είχε και πολύ κόσμο σίγουρα, αυτό όμως δεν με πειράζει, αντίθετα σουβενιράδικα και φαγάδικα σε τέτοια σημεία μου χαλάνε όλη την καλή διάθεση.

Ούτε κρύο ούτε ζέστη από τον χώρο με τους ναούς. Έτσι κι αλλιώς δεν είχα προσδοκίες γι'αυτό απ'το Tokyo.

Μετά τους ναούς πέρασα μια βόλτα απ'τις τοπικές εμπορικές στοές. Στοές είδα σε όλες τις πόλεις που επισκέφθηκα. Γενικά τις βρήκα παλιομοδίτικες, δεν έχουν αυτό το ωραίο κλασσικό των Ευρωπαϊκών. Η συγκεκριμένη ήταν κάπως καλύτερη.

Συνέχισα προς το ξενοδοχείο παράλληλα με τον ποταμό και είδα τον πύργο ύψους 634μ, έναν από τους ψηλότερους στον κόσμο, τον Tokyo Sky Tree. Σου δίνει πανοραμική θέα. Με άφησε ασυγκίνητο.

Αφού έφτασα στο ξενοδοχείο συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κοιτάξει αν χρειάζεται αντάπτορας στις πρίζες (θέλει Αμερικάνικου τύπου) και ενώ είχα φέρει ξυριστική μηχανή είχα ξεχάσει το κεφάλι, έπρεπε να αγοράσω ξυραφάκια. Είχα χρόνια να ξυριστώ με το κλασσικό ξυραφάκι, έγινα σαν να πέρασα από τζαμαρία! Πήγα στο πλησιέστερο σούπερ μάρκετ να τα προμηθευτώ. Φτάνει η ώρα να πληρώσω και μου λέει η υπάλληλος να τα βάλω στην υποδοχή της ταμειακής, τα βάζω και μου βγάζει τα ρέστα η ταμειακή απευθείας μόνη της! Φαντάσου είναι η πρώτη μέρα σκεφτόμουν.

Είχα μιλήσει ήδη με τη Ρωσίδα για να συναντηθούμε. Που θες να φάμε με ρώτησε. Η πιο γρήγορη απάντηση που έχω δώσει, κάπου που αν ήμουν μόνος μου δεν θα μπορούσα να παραγγείλω. Η Ρωσίδα μιλάει άπταιστα Γιαπωνέζικα. Μου λέει οκ θα βρω κάτι. Επιστρέφω στην κάψουλα μου κι αφού έχω κάνει μπάνιο κι έχω φορέσει τα ρούχα για να βγω, σκέφτομαι ότι έχω χρόνο ας ξεκουράσω λίγο τα μάτια μου. Η κάψουλα έκλεινε μόνο με ένα κουρτινάκι χωρίς καθόλου ηχομόνωση και δεν εμπόδιζε πλήρως το φως, αλλά για την ώρα δεν έδωσα βάση σε αυτά. Με πήρε ο ύπνος και σε κάποια φάση με ξυπνάει μήνυμα στο κινητό. Κοιμάσαι ε; Μου είχε στείλει και 2 ώρες πριν το όνομα του μαγαζιού που βρήκε κι αν συμφωνώ. Ευτυχώς ήμουν έτοιμος και ήταν κανά 10λεπτο με τα πόδια απ'το ξενοδοχείο.

Επειδή δεν έχει ούτε όνομα στα Αγγλικά θα δώσω την διεύθυνση του: Google Maps

Μόνο που το είδα απέξω ενθουσιάστηκα. Αυτά που έβλεπα στις ταινίες. Ούτε καταλαβαίνεις ότι είναι φαγάδικο, με συρόμενη πόρτα κλπ. Στο βάθος φαίνεται και το Tokyo Sky Tree.

Αυτά τα εστιατόρια μου λέει είναι τύπου izakaya. Αυτά τα μαγαζιά επικεντρώνονται στο σάκε λέει και σερβίρουν φαγητά που να ταιριάζουν με αυτό. Καλά κι εσύ μου πρότεινες να πάρω μπύρα;! Τι διάολο. Μα δεν είναι τέλεια η μπύρα τους; Οι κλασσικές τυποποιημένες μπύρες που έχουμε στην Ευρώπη. Ήμαρτον! Προφανώς συνέχισα με σάκε. Εννοείται πως θα περίμενε την πιο ακατάλληλη στιγμή για να βγάλει σέλφι. Σας είπα είναι ειδική περίπτωση η κοπέλα. Την έχω λογοκρίνει απ'το πλάνο. Αυτή είναι από την σέλφι της με background εμένα σε μια προσωπική στιγμή!

Το φαγητό ήταν φανταστικό. Καλύτερη είσοδο στην χώρα στο θέμα φαγητού δεν θα μπορούσα να κάνω. Πεντανόστιμος τόνος, πεντανόστιμα yakitori κοτόπουλο (καλαμάκια κοτόπουλο δηλαδή, όχι σουβλάκια δεν είναι τυλιγμένα με πίτα!), τέλειο σάκε. Το μενού είναι αυτό:

Την ρωτάω μέσω της μεταφράστριας αν θέλω να το προτείνω σε ανθρώπους που δεν την ομιλούν την Ιαπωνική, τι γίνεται; Μου λέει ετοιμάζουμε τον τελευταίο μήνα την αγγλική έκδοση του μενού. Καλά ένα μήνα για ένα ρημαδομενού κι ακόμα στις ετοιμασίες είστε; Σκέφτηκα από μέσα μου αλλά για λόγους ευγένειας δεν ρώτησα. Είπε πως πάνε και τουρίστες και χρησιμοποιούν app που μεταφράζουν φώτο. Αν πιστεύετε ότι θα βγάλετε άκρη το μαγαζί το προτείνω με χίλια.

Σε κάποια φάση ένας τύπος κομμάτια απ'το μεθύσι πέφτει πάνω στα μπουκάλια που φαίνονται στην αποπάνω φώτο. Πρέπει να ήταν γύρω στα 30 και είχε πάει να φάει λογικά με τους γονείς του! Συνηθισμένη εικόνα μου λέει η Ρωσίδα. Το ποτό τους βαράει εύκολα. Ναι να το δεχτώ αλλά πήγε να ΦΑΕΙ με τους ΓΟΝΕΙΣ του! Ντρέπομαι και μόνο στην ιδέα να πάμε να φάμε οικογενειακώς και να φύγω τύφλα.

Πρώτη μέρα και έχω δει ήδη πολλά που με έχουν κάνει να νιώθω έξω απ'τα νερά μου. Επίσης με προβλημάτισε το γεγονός πως και η Ρωσίδα και ο Γιαπωνέζος πρότειναν να μείνω στην περιοχή Asakusa επειδή υποτίθεται είναι η περιοχή του Tokyo που έχει κρατήσει λίγο απ'τον παλιό χαρακτήρα της πόλης. Δηλαδή οι άλλες περιοχές πως είναι;

 

[Señor_Nada]

Tokyo (μέρος 2ο)

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έμεινα σε κάψουλα. Είχα μείνει και στο αεροδρόμιο του Mexico City και είχα πολύ θετικές εντυπώσεις. Η κάψουλα έκλεινε με συρόμενη πόρτα, είχε αρκετά καλή ηχομόνωση και μπορούσα να κοιμηθώ στο απόλυτο σκοτάδι που για Νοσφεράτου σαν εμένα είναι πολύ σημαντικό. Η κάψουλα που έμεινα στο Tokyo έκλεινε απλά με ένα κουρτινάκι. Σε θάλαμο με πολλά άτομα και πολλοί από αυτούς backpackers φαντάζεστε τι σημαίνει. Φασαρία από τις 5 το πρωί που ετοιμάζονται για τις εκδρομές τους. Ενώ επίσης δεν επικρατούσε το απόλυτο σκότος στην κάψουλα που το θεωρώ απαραίτητο. Από την πρώτη κιόλας ημέρα είχα αποφασίσει ότι τέλος οι κάψουλες σε αυτό το ταξίδι και σχεδόν το τήρησα.

Με ξύπνησαν που με ξύπνησαν, αποφάσισα να ξεκινήσω την βόλτα μου νωρίς. Ο στόχος ήταν το κάστρο Edo ή καλύτερα το παλάτι του αυτοκράτορα στο οποίο ζει σήμερα η αυτοκρατορική οικογένεια. Η Ιαπωνία έχει μέχρι σήμερα αυτοκράτορα και σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε δεν έχει σταθερή πρωτεύουσα. Η πρωτεύουσα της χώρας είναι όπου ζει ο αυτοκράτορας. Αν αύριο αποφασίσει να ζήσει αλλού η πρωτεύουσα θα αλλάξει.

Το παλάτι είναι κοντά στον κεντρικό σταθμό της πόλης που είναι εύκολα προσβάσιμος. Μπορεί να έγραψα ότι οι γραμμές του μετρό με μπέρδεψαν αλλά η αλήθεια είναι ότι αν τις μάθεις είναι δύσκολο να κάνεις λάθος. Κάθε σταθμός αναφέρει ποια θα είναι η ακριβώς επόμενη στάση, ενώ εκτός από τα ονόματα κάθε στάση έχει κι έναν αριθμό πχ 20 στάσεις μια γραμμής G θα είναι αριθμημένες G 1-20. Στην αρχή νόμιζα ότι ο αριθμός αναφέρεται στη γραμμή. Πρέπει να είσαι πολύ αφηρημένος για να πας στην αντίθετη κατεύθυνση.

Έφτασα στον κεντρικό σταθμό και πριν πάω στο παλάτι θέλω να πιω ένα καφέ και να φάω κάτι. Τα μικρά καφέ της γειτονιάς έβλεπα ότι είναι ακόμα κλειστά. Μπήκα τυχαία σ'ένα που φαινόταν να είναι αλυσίδα. Το καφέ λέγεται gusto. Κάθομαι στο τραπέζι και δεν βλέπω υπάλληλους τριγύρω. Μάλλον μια υπάλληλος κατάλαβε ότι δεν ξέρω πως είναι η κατάσταση και βγήκε απ'την κουζίνα να μου εξηγήσει. Η συζήτηση έγινε με παντομίμα και με λέξεις-κλειδιά στα Αγγλικά. Μου έδειξε ότι παραγγέλνω μέσω του τάμπλετ που υπάρχει στο τραπέζι, δεν θυμάμαι αν είχε Αγγλικά στο τάμπλετ ή με βοήθησε να επιλέξω. Με τα πολλά παρήγγειλα. Καλώς τον σερβιτόρο!

Δεν το είχα προσέξει απ'όταν μπήκα και όταν το είδα να έρχεται πέθανα στα γέλια. Αφού πήρα τα πράγματα, το ρομπότ είχε μείνει ακίνητο και επαναλάμβανε κάτι. Κατάλαβα ότι μάλλον κάτι έπρεπε να πατήσω. Τα πάντα ήταν στα Γιαπωνέζικα. Η ίδια υπάλληλος κατάλαβε ότι δεν το χω και βγήκε να το πατήσει αυτή. Ο σερβιτόρος επέστρεψε στο πόστο του.

Η βόλτα προς το παλάτι δεν μου είπε τίποτα. Η ασχήμια, της ασχήμιας, ω ασχήμια.

Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση το παλάτι μοιάζει με ξένο σώμα στην πόλη.

Εδώ η κεντρική πύλη.

Εντός του χώρου βλέπεις και κάποια παραδοσιακά κτίρια της Ιαπωνίας. Όχι κάτι που με ενθουσίασε.

Αυτός ο χώρος, όπως και πολλοί άλλοι είχαν γκρεμιστεί απ'τους βομβαρδισμούς στον 2ο ΠΠ. Τα ξανάχτισαν ακριβώς όπως ήταν πριν.

Αυτή η εικόνα νομίζω είναι αντιπροσωπευτική για το πόσο αταίριαστο είναι το μέρος στο σύγχρονο Tokyo.

Επόμενη στάση που είχα σημειώσει είναι ο ναός Yasukuni jinja, ο αμφιλεγόμενος ναός της Ιαπωνίας. Θα εξηγήσω αργότερα γιατί είναι αμφιλεγόμενος, αν και η λέξη κατάπτυστος του ταιριάζει καλύτερα πιστεύω. Για την ώρα ας γράψω για την διαφορά σιντοϊστικών και βουδιστικών ναών απ'ότι έχω καταλάβει από τις εξηγήσεις της Ρωσίδας. Ο σιντοϊσμός ήταν η παλιά θρησκεία της Ιαπωνίας με τον βουδισμό να έρχεται στη χώρα μεταγενέστερα. Θα δείτε να υπάρχουν ναοί και των δύο θρησκειών στον ίδιο χώρο. Ουσιαστικά οι Γιαπωνέζοι προσεύχονται και στις 2 θρησκείες αλλά είναι μάλλον περισσότερο πολιτιστική παράδοση και λιγότερο θρησκευτική λατρεία. Οι σιντοϊστικοί ναοί αναφέρονται ως shrines (jinja) και είναι συνδεδεμένοι με ευχάριστα γεγονότα γάμους, γεννήσεις κλπ, ενώ οι βουδιστικοί ναοί αναφέρονται ως temples κι έχουν ένα -ji στην κατάληξη του ονόματος.

Καθώς πήγαινα προς το Yasukuni πέτυχα κι ένα στάδιο που τα πιτσιρίκια είχαν αγώνες καράτε.

Το shrine του Yasukuni.

Σέβομαι όλες τις θρησκείες μέχρι τη στιγμή που θα μπλεχτούν με τα πολιτικά, θα κάνουν ξεπλύματα σε εγκληματίες και θα ευλογήσουν εγκλήματα. Ο συγκεκριμένος ναός χτίστηκε για να τιμήσει τους Γιαπωνέζους που πέθαναν στους πολέμους Κίνας-Ιαπωνίας και αργότερα στον πόλεμο της Ινδοκίνας και μέσα σε αυτούς είναι άνθρωποι που έκαναν εγκλήματα πολέμου. Μιλάμε για μαζικές εκτελέσεις ανθρώπων, απαγωγές ανθρώπων πάνω στους οποίους έκαναν πειράματα ή τους έπαιρναν για σκλάβους, απαγωγές γυναικών για σκλάβες του σεξ. Ο αριθμός των θυμάτων είναι τεράστιος και τα εγκλήματα τους αναφέρονται και ως το Ασιατικό ολοκαύτωμα. Είναι δυνατόν να υπάρχει ναός που να τιμά αυτούς τους ανθρώπους; Είχε κάτι ταμπέλες που προσπαθούσαν να μπαλώσουν το αμπάλωτο. Τραγικό όπως τραγικοί όσοι πήγαιναν/πάνε να προσευχηθούν εκεί.

Μεσημέριαζε σιγά σιγά, άρχισα να ψάχνω κατά που να πάω να φάω τίποτα. Στο Tokyo υπάρχει μια μεγάλη αγορά με πολλά θαλασσινά, η Tsukiji. Είπα να πάω να εξερευνήσω. Μόλις τώρα πρόσεξα ότι δεν τράβηξα ούτε μία φώτο εκεί. Απλά θα περιγράψω την κατάσταση, μια πολύ μεγάλη αγορά με ότι μπορείτε να φανταστείτε από φαγώσιμα, μπόλικο street food και άλλου τύπου φαγάδικα. Προτίμησα να πάρω ψητό τόνο στα κάρβουνα και να το φάω στο χέρι καθώς συνεχίζω την εξερεύνηση. Αφού το έφαγα, ψάχνω κάδο να πετάξω το πιάτο μιας χρήσης. Κοιτάω από εδώ κοιτάω από εκεί. Τίποτα! Δεν υπάρχει κάδος για δείγμα. Πρέπει να γύρισα όλη την αγορά και δεν μπορούσα να βρω ένα κάδο. Μην το κουράζεις άλλο σκέφτηκα, κάποιος λόγος θα υπάρχει και επέστρεψα από εκεί που πήρα τον τόνο να τους δώσω το πιάτο.

Πριν επιστρέψω στην κάψουλα να ξεκουραστώ, πέρασα μια βόλτα κι απ'τον Tokyo tower ή αλλιώς τον κόκκινο πύργο του Άιφελ. Μόνο που με έκανε να γελάσω όταν τον είδα, άξιζε το πέρασμα από εκεί. Άιφελ τάουερ πραγματικά απ'τα λιντλ.

Σκοτείνιαζε από τις 6 το απόγευμα. Για την απογευματινή/βραδινή μου βόλτα μετακινήθηκα στην περιοχή Harajuku, μία απ'τις περιοχές που υπάρχει έντονο το στυλ kawaii, ντυσίματα που θυμίζουν anime, περίεργα μαλλιά, οι κοπέλες φοράνε φούστες που θυμίζουν μπομπονιέρες και κάλτσα μέχρι το γόνατο σαν ποδοσφαιριστές. Η καρδιά αυτού του στυλ είναι η Takeshita street. Υπήρχε αυτό το στυλ όντως και για το οποίο είχα ακούσει από κόσμο άσχημα πράγματα. Είδα κυρίως έφηβους σε αυτό το στυλ και μια χαρά καλά κάνουν τα παιδιά. Για μένα δεν διαφέρει σε τίποτα από οποιοδήποτε άλλο στυλ βλέπουμε σε άλλες χώρες σε νεαρές ηλικίες. Αλίμονο σε μας που έχουμε φτάσει 36 και φοράμε ακόμα μπλούζες με πεντάλφες και 666! Η περίφημη Takeshita street.

Προς το τέλος του δρόμου είχε και μια οθόνη με 3d διαφημίσεις. Γιγαντοοθόνες με διαφημίσεις έπαιζαν πολύ και στις άλλες πόλεις, όπου βλέπετε γιγαντοοθόνη να σκέφτεστε ότι συνοδεύεται από ήχο. Φανταστείτε τι γίνεται όταν βρίσκεστε σε σημείο με πολλές γιγαντοοθόνες. Πονοκέφαλος!

Από εκεί το πήρα ποδαράτο μέχρι την περιοχή Shibuya που ήθελα κυρίως να δω. Στην διαδρομή είδα αμέτρητα κτίρια με γιγαντοοθόνες. Ένα απ'τα πιο περίεργα πράγματα που είδα ήταν μια βιτρίνα που μέσα ήταν τέσσερις Γιαπωνέζες ντυμένες καμαριέρες και υπήρχε και βιντεοκάμερα που τις τράβαγε και τις έβλεπες σε μια οθόνη. Δηλαδή τις έβλεπες και απ'την βιτρίνα και απ'την οθόνη. Δεν ξέρω αν ήταν διάσημες ή influencers ή απλά έκαναν διαφήμιση μαγαζιού, πάντως ήταν όλο πολύ περίεργο και Γιαπωνέζοι και Γιαπωνέζες είχαν κολλήσει στην βιτρίνα και τις χαιρετούσαν. Έγραφε ότι απαγορεύονται οι φώτο και γι'αυτό δεν τράβηξα. Αν γνωρίζει κανείς τι μπορεί να ήταν αυτό ας δώσει τα φώτα του.

Αυτή η διαδρομή μου άφησε και μια πίκρα γιατί βρήκα ένα τυπικό εστιατόριο που έμοιαζε παραδοσιακό και πολύ καλό αλλά μου έριξε άκυρο. Μου έλεγε "νο ίνγκρις μένου", της έλεγα δεν πειράζει απλά θα δείχνω και έδειχνα με το δάχτυλο σημεία του καταλόγου, αυτή επαναλάμβανε "νο ίνγκρις μένου" με χαμόγελο, αριγκατο και υπόκλιση αλλά η στάση της ήταν απαράδεκτη. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που μου συνέβη κάτι τέτοιο στο ταξίδι και πήγα σε μέρη που θα αναφέρω στη συνέχεια και δεν ήξεραν ούτε το hello.

Η περιοχή Shibuya είναι διάσημη για τα εμπορικά της καταστήματα και την ψυχαγωγία. Δεν είχα διάθεση για νυχτερινή ζωή. Εξάλλου η Γιαπωνέζικη και η Κορεάτικη ποπ για μένα είναι ότι χειρότερο υπάρχει σε μουσική. Προτιμώ χίλιες φορές τραπ/σκυλάδικα. Δεν υπήρχε περίπτωση να πατήσω σε μαγαζί που παίζει Γιαπωνέζικη ποπ. Μόνο μεταλλάδικα είχα σκοπό να επισκεφθώ στην Ιαπωνία και δεν ήταν η ώρα τους ακόμα. Έκανα απλά μια βόλτα στην περιοχή. Ένα μέρος που δεν θα το πρότεινα σε όσους έχουν επιληψία.

Εδώ είναι και η διάσημη διάβαση που επικρατεί χάος από κόσμο κι όμως διασχίζουν την διάβαση τόσο τακτοποιημένα που μέχρι να ανάψει κόκκινο έχουν περάσει όλοι! Οι άνθρωποι τηρούν ουρές ακόμα και για να περάσουν την διάβαση!

Για βραδινό πήρα takoyaki στο χέρι. Αυτό είναι κάτι μεταξύ λουκουμά και κροκέτας με γέμιση χταπόδι χωρίς να το τηγανίζουν. Το βάζουν σε ένα ειδικό σκεύος σαν πλάκα που του δίνει σφαιρικό σχήμα. Στο τέλος του ρίχνουν από πάνω σάλτσα, φρέσκο κρεμμύδι και κάτι νιφάδες αποξηραμένου ψαριού που της χρησιμοποιούν συχνά πυκνά. Ενώ σε γεύση το takoyaki μου αρέσει πολύ, αυτό το πράγμα δεν ξέρω πως μπορείς να το φας χωρίς να καείς. Δάκρυσα απ'το έγκαυμα που προκάλεσε στο στόμα μου! Θέλει προσοχή. Αφού το έφαγα ώρα να πετάξω τη συσκευασία. Που σαι κάδε ήθελα να σ'αντάμωνα. Άφαντος ο κάδος πάλι. Ώρα για ενισχύσεις. Μήνυμα στη Ρωσίδα για να λυθεί το μυστήριο. Δεν υπάρχουν κάδοι ή μπες σ'ένα μίνι μάρκετ που λογικά θα έχουν ή ακόμα καλύτερα παρ'το μαζί σου στην Ευρώπη να μην μας γεμίσεις σκουπίδια. Προτίμησα την επιλογή του μίνι μάρκετ. Όντως είχε και είδα ότι πολλοί είχαν πετάξει συσκευασίες από street food.

Οι πρώτες εντυπώσεις για την πόλη δεν ήταν καλές αν και όλη αυτή η παραξενιά φυσικά είχε πολύ ενδιαφέρον.

 

[evaT]

Διαβάζω με πολύ ενδιαφέρον για ένα ταξίδι που έχω επίσης πολύ ψηλά!
Περιμένω φηντμπακ για τα μεταλάδικα με την απορία ήδη ζωγραφισμένη στα μούτρα.
Μιλάμε για το παλιό καλό μέταλ όπως το ξέρουμε όλοι ή για μέταλ στα γιαπωνέζικα;

 

[Señor_Nada]

Περιμένω φηντμπακ για τα μεταλάδικα με την απορία ήδη ζωγραφισμένη στα μούτρα.
Μιλάμε για το παλιό καλό μέταλ όπως το ξέρουμε όλοι ή για μέταλ στα γιαπωνέζικα;

Το μενού έχει μπαρ που έπαιζε από αγνό, παραδοσιακό Γιαπωνέζικο μέταλ μέχρι μπλακ μέταλ και μίνι φεστιβάλ με τοπικές μπάντες σε ένα καταγωγι. Δυστυχώς ενώ είχα πλάνα για περισσότερα πράγματα, κάποιες αναγκαστικες αλλαγές στο πλάνο και η απίστευτη κούραση που ένιωσα σε αυτό το ταξίδι δεν με άφησαν για παραπάνω. Θα τα γράψω και στην πορεία, νομίζω ότι αυτό το ταξίδι μου έδωσε ένα καλό μάθημα, δεν χρειάζεται να κυνηγώ όσα περισσότερα "must see" γίνεται. Καλύτερα λιγότερα σε πιο χαλαρούς ρυθμούς.

 

[Señor_Nada]

Nikko & Tokyo (μέρος 3ο)

Την επόμενη μέρα ήταν η σειρά μου να ξυπνήσω πολύ νωρίς και κατ'επέκταση να γίνω ο ενοχλητικός του θαλάμου. Ο στόχος μου ήταν η πόλη Nikko και συγκεκριμένα το συγκρότημα ναών που βρίσκεται στο βουνό. Λόγω των ταινιών-βιντεοπαιχνιδιών η χαρακτηριστική εικόνα που είχα στο μυαλό μου για την Ιαπωνία ήταν οι ναοί μέσα στα δάση.

Είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα το τρένο τους. Είναι υπεράνετο. Πολύ άπλα για τα πόδια, ακόμα και τέρμα πίσω να πας το κάθισμα δεν ενοχλείς. Λίγα λόγια για το πως λειτουργεί το σύστημα αν έχετε αγοράσει το πάσο. Στον πίνακα που έχει τις ανακοινώσεις αναφέρει αν το τρένο έχει θέσεις μόνο με κρατήσεις ή υπάρχουν και θέσεις χωρίς κρατήσεις. Αν το τρένο έχει θέσεις χωρίς κράτηση θα αναγράφονται οι αριθμοί των βαγονιών που δεν χρειάζονται κράτηση. Στα τρένα μπορείτε να μείνετε όρθιοι, άρα ακόμα και γεμάτες να είναι οι θέσεις αν δεν σας πειράζει να είστε όρθιοι θα πάτε στον προορισμό σας. Αν χρειάζεται κράτηση μπορείτε να πάτε είτε στο γκισέ είτε στα αυτόματα μηχανήματα και να κάνετε την κράτησή σας χωρίς έξτρα κόστος αν έχετε το πάσο. Ακόμα κι αν στα τρένα δείτε ότι δεν υπάρχει διαθεσιμότητα θέσεων είναι πολύ πιθανόν να μπορείτε να κάνετε κράτηση για να είστε όρθιοι. Είναι τόσο τίμιοι που αν δουν στο σύστημα τους ότι σε κάποια ενδιάμεση στάση αδειάζει θέση, τότε θα σας δώσουν δύο εισιτήρια, ένα στο όρθιο μέχρι εκείνη την στάση και από εκεί κανονικά στο κάθισμα.

Έφτασα στο Nikko. Στο συγκρότημα των ναών μπορείς να πας απ'τον κεντρικό σταθμό με τα πόδια, είναι γύρω στο μισάωρο. Με την ζέστη που είχε δεν υπήρχε περίπτωση να το έκανα, επιπλέον ήθελα να επισκεφτώ μια λίμνη κι έναν καταρράκτη που ήταν αδύνατον να πάω με τα πόδια. Πηγαίνω στις πληροφορίες για να δω τις επιλογές μου. Ο Γιαπωνέζος υπάλληλος-μορφάρα μου προτείνει να πάρω το λεωφορείο και να πάω πρώτα στη λίμνη γιατί το μεσημέρι περιμένουν βροχή, σε ένα δίωρο το πολύ έχεις δει ότι θες μου λέει, μετά παίρνεις το λεωφορείο και πας στους ναούς, είναι μεσημέρι έχεις πεινάσει, εκεί θα βρεις μπόλικα φαγάδικα, τρως, μετά χορτάτος πας και βλέπεις τους ναούς, κατά τις 17:00 παίρνεις το τρένο για Tokyo. Έτσι ακριβώς μου τα πε! Τον άτιμο με έπεισε. Για το λεωφορείο υπήρχε μονοήμερο εισιτήριο με απεριόριστη χρήση. Αυτό πήρα. Μπορούσες να πληρώσεις μόνο με μετρητά. Κάτι που ίσχυε και σε άλλα λεωφορεία, αλλά και σε κάποιους ναούς.

Το λεωφορείο έκανε περίπου 50 λεπτά να φτάσει στη λίμνη Chūzenji. Οι λίμνες που έχω δει στην Ευρώπη είναι κατά πολύ ανώτερες.

Από εκεί ο καταρράκτης πρέπει να ήταν 10 λεπτά με τα πόδια. Στην διαδρομή έβλεπα πινακίδες που ανέφεραν ότι στην περιοχή υπάρχουν μαϊμούδες, προσοχή μην τις ταΐζετε. Δεν είδα καμία. Έχουν φτιάξει μια πλατφόρμα για να έχεις την καλύτερη δυνατή θέα δωρεάν προς τον καταρράκτη. Υπάρχει άλλη μία πλατφόρμα με πληρωμή την οποία δεν δοκίμασα. Ωραίος ήταν ο καταρράκτης, μπροστά στο καταπληκτικό συγκρότημα ναών σχεδόν έχει σβηστεί απ'τη μνήμη μου.

Όπως είχε προβλέψει ο Γιαπωνέζος έφτασα στο συγκρότημα ναών και πείναγα σαν τρελός. Είχε ένα μαγαζί με ψητό κοτόπουλο στα κάρβουνα και σπιτική λεμονάδα. Ούτε παραγγελιά να το είχα κάνει. Η αδυναμία μου και τα 2 και ήταν πάρα πολύ καλά. Πρώτη φορά έφαγα κοτόπουλο στα κάρβουνα με chopsticks!

Επισκέφθηκα και άλλα δάση με ναούς, το Nikko για εμένα ήταν το πιο όμορφο, με έναν αστερίσκο για το mount Shosha κι ένα εκπληκτικό σημείο που σε ταξίδευε σε μια άλλη εποχή. Σαν σύνολο βάζω το Nikko πάνω από όλα. Το συγκρότημα των ναών του ανήκει στη λίστα της Ουνέσκο. Έχει τέσσερα διαφορετικά σημεία με ναούς, με κάθε ένα να χρεώνει διαφορετική είσοδο, δεν υπήρχε συνδυαστικό εισιτήριο. Πήγα και στα 4.

Η γέφυρα που συνδέει την σύγχρονη πόλη με το κομμάτι των ναών.

Η διαδρομή προς το κύριο κομμάτι των ναών.

Πως να μην έχουν τόση φαντασία στα κινούμενα σχέδια και στα βιντεοπαιχνίδια όταν στην παράδοση τους έχουν τέτοιες εικόνες.

Σε κάποια φάση έπιασε μια καλή μπόρα. Η Ιαπωνία έχει τροπικό κλίμα, να περιμένετε βροχές. Έκανε το σκηνικό ακόμα καλύτερο.

Από τις παραπάνω φώτο ίσως να πιστέψατε ότι το μέρος ήταν άδειο από κόσμο. Έτσι νόμισα κι εγώ μέχρι να πάω στο κομμάτι που θεωρείται το highlight του μέρους, το Toshogu. Το μοναδικό κομμάτι που υπήρχαν ουρές για να αγοράσεις εισιτήριο. Λογικό βέβαια γιατί ήταν όντως το πιο εντυπωσιακό.

Είδα την εικόνα που περίμενα πως και πως να δω. Ένα ελάφι να βόσκει αμέριμνο παραδίπλα.

Για να μπείτε στους ναούς σας ζητούν να βγάλετε τα παπούτσια σας. Εδώ έχει πολλούς οπότε ήμουν στο βγάλε βάλε όλη την ώρα. Μην βαριέστε να το κάνετε αξίζει τον κόπο και το εσωτερικό των ναών τουλάχιστον στο Nikko. Οι φωτογραφίες στο εσωτερικό των περισσότερων ναών απαγορεύεται.

Δεν θέλω να πλατειάζω για τέτοια μέρη ούτε να ποστάρω πολλές φώτο. Το θεωρώ πρώτη προτεραιότητα αν βρεθείτε στο Tokyo. Υπέροχο μέρος.

Όταν επέστρεψα στην κάψουλα πρέπει να ήταν ήδη 7 το απόγευμα. Με ντουζ και λίγη ξεκούραση έπιασε βράδυ. Περιορίστηκα λοιπόν σε βόλτα κοντά στο ξενοδοχείο.

Στο αρχικό μου πλάνο αυτή θα ήταν η τελευταία μέρα στο Tokyo και θα του έδινα επιπλέον μέρες στο τέλος του ταξιδιού. Η Ρωσίδα μου πρότεινε να μείνω και το Σάββατο γιατί έχουν ένα μεγάλο σόου με πυροτεχνήματα, το Sumida River Fireworks Festival. Σοβαρά μου προτείνεις να μείνω για να δω βεγγαλικά; Νόμιζα ότι με συμπαθούσες. Δεν έχεις δει βεγγαλικά στο Tokyo, είναι το κάτι άλλο, δεν θα πιστεύεις στα μάτια σου. Το έλεγε τόσο σοβαρά που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα βγαίνουν δράκοι και θα φτύνουν φωτιές. Εν τω μεταξύ θα συμμετείχε σε ένα τουρνούα καράτε και δεν θα μπορούσε να έρθει. Ήταν ο ορισμός του να μαζευτούμε να πας. Τέλος πάντων, είχα και κάποια άλλα πράγματα που ήθελα να δω και όντως έμεινα στο Tokyo άλλη μια μέρα. Τα πυροτεχνήματα θα έσκαγαν κοντά στο ξενοδοχείο γι'αυτό αποφάσισα να μείνω άλλη μια μέρα εκεί. Πλήρωνα γύρω στα 7000yen/βραδιά για την επόμενη μέρα μου ζήτησαν 9000... Προφανώς δεν τα άξιζε η κάψουλα τόσα λεφτά. Είναι λέει πολύ μεγάλο το φεστιβάλ και η ζήτηση μεγάλη. Άντε να δούμε.

Ξεκίνησα με βόλτα στην Akihabara που είχα ακούσει να την αποκαλούν τον παράδεισο των βιντεοπαιχνιδιών και των άνιμε. Βιντεοπαιχνίδια γουστάρω φουλ, με χαλαρώνουν και τα θεωρώ έναν απ'τους πιο ευχάριστους τρόπους να μάθεις ξένες γλώσσες. Άνιμε δεν μπορώ να δω, ούτε καν αυτά που θεωρούνται κλασσικά και καλές ταινίες όπως του Miyazaki.Το δε στυλ με τους χαρακτήρες με τα μεγάλα μάτια, τις παιδικές φωνούλες και τα μεγάλα βυζιά όσοι τα γουστάρουν.... get a life.

Η φράση που μου ήρθε στο μυαλό όταν είδα το μέρος είναι περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις. Ένα παλιομοδίτικο μέρος που θα το χαρακτήριζα παρακμιακό. Τα arcades έχουν πεθάνει, παίζεις στο σαλόνι σου πολύ ανώτερα πράγματα. Έχει μαγαζιά με μπόλικα πράγματα να αγοράσεις, αλλά η αλήθεια είναι το όλο κλίμα δεν με τράβαγε και δεν πολυασχολήθηκα.

Εκεί είδα πρώτη φορά πολλά maid cafes, μαγαζιά που οι σερβιτόρες είναι ντυμένες καμαριέρες. Μέχρι εκείνη τη στιγμή πίστευα λανθασμένα ότι αυτά τα μαγαζιά απευθύνονται σε κριντζιάρηδες τουρίστες.

Το πήρα με τα πόδια από την Akihabara μέχρι το Ueno park, ήταν γύρω στα 20 λεπτά απόσταση. Ωραίο πάρκο για βόλτα αυτό. Ξεχνιέσαι λίγο από την αστική ζούγκλα.

Είχε και γήπεδο μπέιζμπολ. Είναι από τα εθνικά τους αθλήματα, είδα γήπεδα σε πάρκα και σε άλλες πόλεις.

Στο πάρκο πήγα κυρίως για να επισκεφθώ το εθνικό μουσείο της πόλης. Το μουσείο θα το έβαζα στα highlight της πόλης. Είχε και προϊστορικά ευρήματα και πιο σύγχρονα μαζί με ιστορικά στοιχεία. Σου δίνει μια καλή εικόνα του Γιαπωνέζικου πολιτισμού στα βάθη των χρόνων. Τρελαίνομαι με τις στολές σαμουράι και πόσο κοντές είναι. Μου φαίνεται αστείο που έχουν αυτό το μυθικό όνομα πολεμιστών και οι στολές μοιάζουν με παιδικές.

Ένα απ'τα πράγματα που ξεχωρίζω στις τέχνες τους είναι η ζωγραφική τους σε χαρτί ή μετάξι. Είναι τόσο ιδιαίτερο το στυλ που ακόμα κι ένα απλό σχέδιο έχει μια άλλη ομορφιά.

Στον κήπο του μουσείου υπήρχε μια παραδοσιακή κατοικία από το 1742, το οποίο έχουν μετατρέψει προσωρινά σε καφέ, νομίζω μέχρι τον Γενάρη του 2024. Είναι το Tohaku Chakan.

Συρόμενες πόρτες, υπέροχες τοιχογραφίες. Μπαίνεις χωρίς παπούτσια και κάθεσαι στο πάτωμα. Για τέσσερα γλυκάκια (αδιάφορα θα τα χαρακτήριζα) και τσάι μάτσα (το σιχαίνομαι) έδωσα 3300yen. Δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά!

Μετά από εδώ πετάχτηκα μια βόλτα πάλι απ'τη Shibuya να την δω και τη μέρα. Δεν αξίζει να γράψω κάτι άλλο σχετικά. Πέρασε και δεν ακούμπησε.

Επέστρεψα κατά τις 17:00 κι έβλεπα ήδη κόσμο να μαζεύεται για να δει τα πυροτεχνήματα. Οι influencers δεν μπορούν να ρισκάρουν, έχουν βάλει τα κιμονό τους και ψάχνουν το ιδανικό background. Βγήκα κατά τις 18:30 και έβλεπα ότι έχουν ζορίσει τα πράγματα. Δεν ήταν εύκολο να βρεις μια καλή θέση με θέα στο ποτάμι απ'όπου και θα τα πετούσαν. Τα ψηλά κτίρια δεν βοηθούσαν σε αυτό. Υπήρχε μπόλικη αστυνομία που φώναζε στον κόσμο να συνεχίσει να προχωράει και να μην συνωστίζονται προφανώς επειδή φοβόντουσαν με τόση κοσμοσυρροή. Πρέπει να είχε μαζευτεί όλο το Tokyo γύρω απ'το ποτάμι. Βρίσκω ένα σημείο με άνοιγμα και μένω εκεί. Αρχίζουν τα πυροτεχνήματα και μετά από κανά μισάωρο βλέποντας αυτό:

Σκέφτομαι, τι κάθομαι και βλέπω; Είναι δυνατόν; Κι αποφασίζω να πάω στην περιοχή Shinjuku που είχα δει ότι βρίσκονται τα μεταλάδικα. Έλα όμως που δεν μπορώ να φύγω από πουθενά. Όλο αυτό το προχωρήστε προχωρήστε των αστυνομικών έχει φρακάρει τους δρόμους. Πάω σε έναν αστυνομικό και τον ρωτάω ευγενικά κυρ αστυφύλαξ θέλω να φύγω από αυτό το πραγματικά λαμπερό γεγονός, υπάρχει κάποια διέξοδος. Μου λέει φοβάμαι πως όχι, μισή ώρα θα κρατήσει ακόμα, περίμενε. Μισή ώρα να κάθομαι να σκέφτομαι το λάθος μου; Όταν τελείωσε αυτό το φιάσκο, ένα ποτάμι κόσμου άρχισε να φεύγει. Ποιο μετρό να πάρω εκείνη την ώρα και τι να κάνω. Περιορίστηκα πάλι σε βόλτες στην Asakusa.

Για πες πως σου φάνηκε μου στέλνει η Ρωσίδα. Ένα μεγάλο λάθος απαντώ. Δεν έκατσες στο σωστό σημείο, δες εδώ τι φώτο ποστάρουν στα φέισμπουκς:

Κρίμα. Κρίμα που δεν πήγα στα μεταλάδικα εξαρχής.

Αυτό που κράτησα απ'τις πρώτες μου μέρες ήταν η όλη παραξενιά και φυσικά το Nikko.

 

[Señor_Nada]

Nagano

Το αρχικό μου πλάνο ήταν να επισκεφθώ κάποια πόλη κοντά στο Fuji και να το δω αν είμαι τυχερός, από μακριά. Όταν είδα το πάρκο Jigokudani Yaen Koen με τους μακάκες, η απόφαση ήταν εύκολη, το Fuji φεύγει, το Nagano έρχεται. Μία πόλη που είναι δημοφιλής χειμερινός προορισμός, εκεί κοντά είναι οι Ιαπωνικές Άλπεις με μπόλικα treks ίσως να έχετε δει viral φώτος από ένα διάσημο δρόμο που σχηματίζεται τείχος από πάγο, η διαδρομή Tateyama-Kurobe. To 1998 διοργανώθηκαν οι χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες στην πόλη. Ο στόχος μου ήταν ένας και μοναδικός οι μακάκες.

Το πάρκο πρέπει να ήταν περίπου μισή ώρα μακριά με λεωφορείο. Δεν έχει πολλά μέσα στην ημέρα και ήθελα να πάρω το πρώτο. Πρέπει να ήμουν στον σταθμό από τις 8 το πρωί. Φανταστείτε τι ώρα έφυγα απ'το Tokyo. Οι μακάκες ζουν στο δάσος, ανάλογα την διάθεση τους κάποιες μέρες κατεβαίνουν σ'ένα χώρο που έχει μια φυσική θερμαινόμενη πισίνα και αράζουν. Αυτόν τον χώρο τον έχουν φτιάξει σαν πάρκο ώστε να μπορούμε να πηγαίνουμε να τους πάρουμε μάτι. Οι Γιαπωνέζοι είναι τόσο τίμιοι που έχουν σελίδα στο facebook που ανακοινώνει αν οι μακάκες έχουν κατέβει στο πάρκο για να μην πάτε άδικα. Το ανακοινώνουν και με χαριτωμένο τρόπο, εδώ η σελίδα τους: Jigokudani Yaen-koen

Είχα δει ότι την ημέρα που έφτασα είχαν ήδη κατέβει στο πάρκο από πολύ πρωί.

Το λεωφορείο για το πάρκο είναι ακριβώς έξω απ'το σταθμό των τρένων. Είχα διαβάσει ότι συμφέρει να πάρεις ένα εισιτήριο που περιλαμβάνει το πήγαινε-έλα στο πάρκο με το λεωφορείο και την είσοδο στο πάρκο. Γύρναγα πάνω κάτω τον σταθμό και δεν μπορούσα με τίποτα να βρω το μέρος που πουλάνε τα εισιτήρια. Ήταν και τόσο πρωί που δεν υπήρχαν και υπάλληλοι τριγύρω να ρωτήσω. Γκούγκλαρα πως ένας κοινός θνητός μπορεί να αγοράσει αυτό το εισιτήριο κι ευτυχώς μου έβγαλε ένα site που περιγράφει αναλυτικά που βρίσκεται το εκδοτήριο. Πρέπει να μπεις σε είσοδο άλλης γραμμής. Τα μπερδέματα που έγραφα και για το Τόκιο. Snow Monkey Pass - SNOW MONKEY RESORTS

Το κόστος για το πάσο αν θυμάμαι καλά ήταν 2500yen κι αυτό που θυμάμαι σίγουρα είναι ότι δέχονταν μόνο μετρητά. Το πάσο έχει διάρκεια 2 ημερών. Αν δεν σας κάτσουν οι μαϊμούδες την μία ημέρα έχετε άλλη μια προσπάθεια.

Φεύγανε κι άλλα λεωφορεία για κοντινές εκδρομές στις Ιαπωνικές Άλπεις με ουρές Γιαπωνέζων να περιμένουν. Για τους μακάκες δεν γεμίζαμε ούτε ταξί! Φοβόμουν μήπως είναι φιάσκο! Από κριτικές που διάβαζα, το χειμώνα περιμένουν ουρές για το πάρκο με τους μακάκες.

Φτάνοντας προς το πάρκο ομολογώ ότι το τοπίο μου άρεσε.

Από εκεί που σε αφήνει το λεωφορείο μέχρι το πάρκο είχε μπόλικο περπάτημα σε εύκολη παρόλα αυτά διαδρομή. Οι Γιαπωνέζοι είναι τόσο τίμιοι που πριν αρχίσεις να ανεβαίνεις υπάρχει μια μεγάλη οθόνη που δείχνει live εικόνα απ'το πάρκο. Έτσι ώστε αν δεν βλέπεις μακάκες να μην ανέβεις τσάμπα. Επίσης διάβαζα ότι αν πας στο ταμείο του πάρκου σου λένε αν έχει μαϊμούδες ώστε να μην πληρώσεις εισιτήριο χωρίς λόγο. Ξένες συμπεριφορές σε σχέση με ότι έχω συναντήσει σε άλλες χώρες.

Αυτό που ήταν ακόμα πιο ξένο, αυτό που σου δίνει μια μικρή αισιοδοξία ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα ήταν η συμπεριφορά του κόσμου. Προφανώς μιλάμε για άγρια ζώα που είναι αυτονόητο ότι δεν πρέπει να τα προβοκάρεις. Υπήρχαν ταμπέλες που τόνιζαν ότι δεν πρέπει να τα πλησιάζεις πιο κοντά από 1 μέτρο και ο κόσμος το τηρούσε ευλαβικά. Διακριτικές φώτο χωρίς να κολλάνε το κινητό στη μούρη του ζώου, απόλυτη ησυχία, όχι απότομες κινήσεις που μπορεί να τα τρομάξουν (θα καταλάβετε σε άλλο ποστ γιατί δίνω τόσο συγκεκριμένα παραδείγματα) και όλα αυτά ενώ στο πάρκο υπήρχαν παιδιά. Ο απόλυτος σεβασμός. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Προσέξτε αυτόν τον Γιαπωνέζο πως παρεκκλίνει από την πορεία του για να περάσουν οι μακάκες ανενόχλητοι και πως δεν γυρνάει καν το βλέμμα του προς αυτούς για να μην τους προβοκάρει. Είναι τόσο σπάνιο να βλέπεις τέτοιες συμπεριφορές που όταν τις βλέπω ομολογώ ότι συγκλονίζομαι.

Ήταν τέτοια η ηρεμία και ο σεβασμός που οι μακάκες συμπεριφέρονταν σαν μην υπάρχουμε. Δεν πίστευα στα μάτια μου. Στο πάρκο βρίσκονταν πάρα πολλές μαϊμούδες. Θα μάντευα πάνω από 50 εύκολα.

Το πάρκο είναι διάσημος προορισμός τον χειμώνα, ενώ οι μαϊμούδες γεννούν την άνοιξη που σημαίνει ότι το καλοκαίρι είναι που το πάρκο γεμίζει μαϊμουδάκια.

Όταν με ρωτάνε γιατί μου αρέσει τόσο πολύ να ταξιδεύω, η πρώτη απάντηση που μου έρχεται δεν είναι με λόγια αλλά με φωτογραφίες. Υπάρχουν κάποιες εικόνες που τις έχω φωτογραφήσει και με το μυαλό και με φωτογραφική/κινητό. Εικόνες που όποτε ανασύρω χαμογελώ και δεν σκέφτομαι ούτε πόσα λεφτά έδωσα ούτε την κούραση του ταξιδιού ούτε τίποτα. Αυτό το μακακάκι μου χάρισε μια τέτοια εικόνα.

Εδώ είναι η θερμαινόμενη πισίνα.

Κάποιοι τολμηροί βούτηξαν κιόλας.

Το να πω ότι έφυγα κατενθουσιασμένος είναι λίγο. Δεν είναι μόνο οι μαϊμούδες, επαναλαμβάνω ότι η συμπεριφορά του κόσμου ήταν συγκινητική. Κρίμα που δεν έφυγα με αυτή την εικόνα από την Ιαπωνία κι έκανα το λάθος να επισκεφθώ ακόμα ένα πάρκο με μακάκες.

Επέστρεψα στην πόλη που η αλήθεια είναι ότι ήταν ένα αίσχος. Είχα παρεξηγήσει το Tokyo σκεφτόμουν.

Με τέτοιες στοές δεν πάτε πουθενά.

Κάτι να θυμίζει ότι εδώ πραγματώθηκαν χειμερινοί ολυμπιακοί αγώνες.

Δεν ήταν όλα χάλια για να είμαι δίκαιος. Το κομμάτι με το ναό Zenkō-ji κι εκεί γύρω ήταν ωραίο. Στο Tokyo δεν είδα κάτι αντίστοιχης ομορφιάς.

Υπήρχαν και κάποια σουβενιράδικα, πιο διακριτικά σε σχέση με το Sensō-ji. Η κεντρική πύλη στο χώρο.

Στην πύλη μπορούσες να ανέβεις, το εισιτήριο κόστιζε περίπου 3ε. Από την μία έχεις θέα το ναό.

Από την άλλη έβλεπες την διαφορά της παλιάς Ιαπωνίας με τη νέα.

Ένα απ'τα πράγματα που μου είχε πει η Ρωσίδα να μην υποτιμώ είναι τα εστιατόρια στους σταθμούς των τρένων και στα εμπορικά τους καταστήματα. Οι Γιαπωνέζοι πηγαίνουν να φάνε εκεί ακόμα κι αν δεν θέλουν να πάρουν τρένο ή να ψωνίσουν. Όντως ήταν έτσι τα πράγματα, στα εστιατόρια του σταθμού γινόταν χαμός, υπήρχαν ουρές. Σε ένα από αυτά έφαγα ένα εξαιρετικό tonkatsu (σνίτσελ).

Ακόμα και σε αυτή την κακάσχημη πόλη, τα εστιατόρια τους ήταν αξιοθέατα από μόνα τους.

Δεν είχα χρόνο για πολλά πολλά, από εκείνη την ημέρα είχε ξεκινήσει το σχέδιο μία μέρα - μία πόλη που περιλάμβανε πολύ πρωινό ξύπνημα και απίστευτη κούραση. Μέχρι σήμερα δεν έχω δώσει πειστική εξήγηση στον εαυτό μου γιατί το έκανα αυτό.

 

[Señor_Nada]

Takayama & Shirakawa-gō

Το μία μέρα - μία πόλη πιο σωστά ήταν μία μέρα - μία πόλη και κάτι παραπάνω. Προφανώς ξύπνησα υπερβολικά πρωί γιατί η μέρα θα ήταν μεγάλη. Η απόσταση Nagano Takayama είναι μικρή. Γύρω στις 7 ήμουν ήδη στην Takayama....

Για τις κυλιόμενες σκάλες δεν έχω γράψει ε; Στις περισσότερες κυλιόμενες σκάλες υπήρχαν ταμπέλες που έγραφαν μην περπατάτε.

Στη συντριπτική πλειοψηφία του ο κόσμος έμενε στάσιμος στη μία μεριά της σκάλας. Την άλλη την άφηναν ελεύθερη για ηλικιωμένους και κανά γονιό με παιδί. Τις αποσκευές τους τις έβαζαν μπροστά τους κι όχι δίπλα τους. Αυτό το έκαναν ακόμα κι αν είχε πολύ κόσμο. Μόνο στις μεγαλουπόλεις είδα να πιάνουν και τις 2 μεριές. Το περπάτημα στις κυλιόμενες ήταν σπάνιο ακόμα και στις μεγαλουπόλεις. Αλλά γιατί να σας τα γράφω ξενέρωτα αντί να αφήσω την Ιαπωνία να τα πει με τον δικό της τρόπο;

Η πρώτη μου δουλειά ήταν να βρω τα λεωφορεία προς Shirakawa-gō. Ήταν δίπλα στο σταθμό των τρένων. Είχα κάμποση ελεύθερη ώρα μέχρι να φύγει το λεωφορείο οπότε πήγα για μια πρώτη βόλτα στην πόλη. Αυτή η περιοχή της Ιαπωνίας γλίτωσε τους πολλούς βομβαρδισμούς και γι'αυτό υπάρχουν περισσότερες παραδοσιακές κατοικίες σε συνδυασμό με κακάσχημα κτίρια παραδίπλα φυσικά. Οι πρώτες εικόνες πάντως μου άφησαν θετική εντύπωση.

Είχε και ένα ξεροπόταμο.

Τα υπόλοιπα θα τα βλεπα το απόγευμα. Ήθελα οπωσδήποτε να πιω καφέ μήπως πάρω λίγη ενέργεια γιατί τα πράγματα ζορίζουν. Κατευθύνομαι προς το λεωφορείο και βλέπω να έχει μαζευτεί κόσμος, παίρνω γρήγορα ένα καφέ και μπαίνω στην ουρά που είχε σχηματιστεί. Ήμουν απ'τους τελευταίους που κατάφερε να μπει! Δεν ξέρω αν έβαλαν άλλο λεωφορείο για τους επόμενους ή θα περίμεναν για ώρες. Αν το έχετε στο πλάνο σας να γνωρίζετε ότι μαζεύει πολλούς τουρίστες. Φτάνοντας στο Shirakawa-gō έκανα κάτι για το οποίο δεν είμαι περήφανος. Άφησα το ποτήρι με τον καφέ στο λεωφορείο για σουβενίρ. Ήμουν σίγουρος ότι δεν θα έβρισκα κάδο πουθενά στο χωριό και δεν είχα την όρεξη να το κουβαλάω μέχρι την επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Το Shirakawa-gō (όπως και η Gokayama) είναι περιοχές με χωριά που έμειναν αποκομμένα απ'τον εκσυγχρονισμό της Ιαπωνίας μέχρι την δεκαετία του '60. Τότε που άρχισαν να αδειάζουν τα χωριά και ο κόσμος να μετακομίζει στις πόλεις, οι κάτοικοι αυτών των περιοχών ξεκίνησαν ένα κίνημα για να διατηρήσουν τα χωριά το κλασσικό τους στυλ. Έβλεπαν πολύ μπροστά οι άνθρωποι καθώς σήμερα αποτελούν μνημεία Ουνέσκο και φυσικά προσελκύουν πολλούς, πάρα πολλούς θα έλεγα, τουρίστες.

Το σήμα κατατεθέν σε αυτά τα χωριά είναι η αρχιτεκτονική των σπιτιών, που ονομάζονται gasshō-zukuri, με τις αχυρένιες σκέπες σε τριγωνικό σχήμα.

Ακόμα καλύτερα σε συνδυασμό με καλλιέργειες ρυζιού.

Υπήρχαν και κτίρια που δεν ακολουθούσαν αυτό το στυλ αλλά και πάλι ήταν σε πιο κλασσικό Γιαπωνέζικο στυλ κι όχι στο μοντέρνο.

Έχει και ξεροπόταμο με γραφική γεφυρούλα.

Και φυσικά ναούς.

Δεν περίμενα ότι το χωριό θα καλύπτει τέτοια έκταση. Θέλει 2-3 ώρες σίγουρα για να τον γυρίσεις. Αυτή η άπλα είναι που κάνει τους τουρίστες να μην φαίνονται πολλοί. Πιστέψτε με είχε πολλούς τουρίστες.

Σχετικά κοντά στο σταθμό, περίπου ένα τέταρτο με τα πόδια αλλά με κόντρα ανηφόρα, υπάρχει σημείο για να αγναντέψεις το χωριό. Μην το χάσετε! Είναι πολύ ωραία η θέα. Καλύτερα κιόλας να πάτε πρώτα εκεί όσο βαστάνε τα πόδια σας ακόμα, γιατί το μέρος θέλει ξεποδάριασμα για να το γυρίσεις καλά.

Πολύ ωραίο μέρος.

Επέστρεψα στην Takayama κι έτσι όπως ήμουν με την αλμύρα απ'τον ιδρώτα συνέχισα τις βόλτες στην πόλη. Κατευθύνθηκα προς το Hida folk village. Στην διαδρομή υπήρχε ένας φούρνος που μου είχε πει η Ρωσίδα ότι είναι εξαιρετικός. Ο φούρνος είχε Γαλλικά εδέσματα με το κτίριο επίσης να ακολουθεί το Γαλλικό στυλ. Είχε ουρά από Γιαπωνέζους. Δοκίμασα κάποια πράγματα, τα βρήκα απλά οκ.

Το Hida folk village είναι ένα ανοιχτό λαογραφικό μουσείο με διαφορετικά κτίρια (μεταξουργείο, ξυλουργείο, στάβλος κλπ) τοποθετημένα σαν χωριό. Τα κτίρια ήταν όντως λειτουργικά και τα έχουν μεταφέρει αυτούσια στο μουσείο. Δεν είναι ρέπλικες. Στο κάθε ένα μπορείς να μπεις να δεις τον εσωτερικό του χώρο και να διαβάσεις την ιστορία του. Μου αρέσουν γενικά τα λαογραφικά μουσεία και το συγκεκριμένο το βρήκα καταπληκτικό. Το κακό ήταν ότι ήμουν πολύ κουρασμένος και το μουσείο είναι έτσι στημένο σαν χωριό που ήθελε πολύ περπάτημα και βάλε βγάλε τα παπούτσια για να μπαίνεις μέσα στα κτίρια. Ένα απ'τα πράγματα που σίγουρα θα άλλαζα σε αυτό το ταξίδι είναι ότι θα έβαζα 2 μέρες στην Takayama και δεν θα πήγαινα στην Kanazawa. Ήθελα πιο χαλαρούς ρυθμούς στην Takayama.

Γύρισα στο ξενοδοχείο για να κάνω ένα ντουζ και να ξεκουραστώ ελάχιστα, αφού δεν είχα τελειώσει με ότι ήθελα να δω στην Takayama. Κατευθύνομαι στο πάρκο Shiroyama όπου βρίσκονται τα ερείπια του κάστρου της πόλης και δίνει και λίγη θέα. Στην διαδρομή πέρασα από όμορφα σημεία.

Τραβάω την ανηφόρα, φτάνω στο πάρκο, πολύ κοντά στα ερείπια του κάστρου και αντικρίζω αυτή την πινακίδα.

Μεταβολή και πίσω στο ξενοδοχείο για αλλαγή εσωρούχου.

Ακόμα και το πιο μοντέρνο κομμάτι της πόλης δεν ήταν τόσο άσχημο.

Η περιοχή είναι διάσημη για τις σούπες της και για tempura. Σούπες δεν μπορώ να φάω (ειδικά κρεατόσουπες) με το επιπλέον μειονέκτημα να με αηδιάζει ο τρόπος που ρουφάνε τις σούπες οι Γιαπωνέζοι. Έψαχνα ένα μέρος για να φάω που ιδανικά δεν σερβίρει σούπες. Η Ρωσίδα μου πρότεινε το Toshi ten. Σερβίρει μόνο tempura. Δυσκολεύτηκα να βρω το μαγαζί. Δεν θυμάμαι αν είχε καν γραμμένο το όνομα απέξω. Το βρήκα από την τοποθεσία στο google maps. Το μαγαζί ήταν στημένο έτσι ώστε να έχει 6 άτομα που να κάθονται στη μπάρα κι ένα ή το πολύ 2 τραπέζια. Όταν μπήκα καθόταν μια Γιαπωνέζα μόνο. Ο σεφ-σερβιτόρος-μπάρμαν-ιδιοκτήτης δεν μιλούσε Αγγλικά. Το μενού ήταν γραμμένο μόνο στα Γιαπωνέζικα και χωρίς φώτο. Όλη η συνεννόηση έγινε με google translator και voice translator. Κατάλαβα ότι τα πιάτα τα έφερνε σε στυλ τάπας, τελειώνεις το ένα σου φέρνει το επόμενο και είχε την ευκολία να πάρω την επιλογή 8 πιάτων χωρίς να ξέρω τι θα φέρει. Ανάλογα πως του τα σκαγε εκείνη τη στιγμή. Tempura είναι τηγανιτά από λαχανικά μέχρι κρέατα και θαλασσινά με μια κρούστα χυλού. Σε κάθε ένα πιάτο μου λεγε αυτό φα το σκέτο, αυτό βούτα το στο αλάτι, το άλλο σε αυτή τη σάλτσα. Όλα πολύ καλά με ιδιαίτερη μνεία στο τόφου που γενικά δεν μου αρέσει καθόλου αλλά σε tempura ήταν σαν σαγανάκι, στο κοτόπουλο που ήταν τρομερό και στη γλυκοπατάτα tempura με παγωτό για επιδόρπιο.

Είχα πιάσει την κουβέντα με τον σεφ και με την θαμώνα μέσω google translate. Με ρώταγαν για την Ελλάδα, τι θα επισκεφθώ στην Ιαπωνία και τα σχετικά. Ενθουσιάστηκαν όταν τους είπα ότι το φεστιβάλ neputa είναι μέσα στα βασικά πλάνα αυτού του ταξιδιού. Μου έλεγαν ότι είναι πολύ πιθανό να είναι το highlight του ταξιδιού (έπεσαν μέσα!). Τους έδειξα την φώτο με την ταμπέλα προσοχή για αρκούδες και γέλασαν. Α, είναι σπάνιες επιθέσεις. Μια φορά το χρόνο Μάλλον έχουμε διαφορετικά κριτήρια για το τι σημαίνει σπάνιο. Σε κάποια φάση η Γιαπωνέζα φεύγει και όπως με χαιρέταγε, ο σεφ έρχεται με ένα πιατάκι καλαμάρι tempura. Κερασμένο από την Γιαπωνέζα λέει. Κουφάθηκα! Αφού το έφαγα ο σεφ φέρνει ένα πιατάκι χτένια κι ένα ποτήρι σάκε, κερασμένο από μένα λέει. Μαρμάρωσα! Η Ιαπωνία πίστευα ότι είναι η τελευταία χώρα στον πλανήτη που θα κερνούσαν. Το καλό των ταξιδιών, να σου γκρεμίζουν τα στερεότυπα. Στην πορεία είχαν έρθει κι άλλα άτομα στη μπάρα και με όλα πιάσαμε κουβέντα. Σε αυτό το μέρος πρόσεξα πρώτη φορά αυτό που θα έβλεπα μετά σχεδόν σε όλα τα μέρη. Ο κόσμος που πηγαίνει και κάθεται να φάει στο μπαρ θέλει να πιάνει κουβέντα. Είναι φυσιολογικό γι'αυτούς και ένας τρόπος κοινωνικοποίησης. Δεν θα σας κρύψω ότι υπήρχαν φορές που ήθελα απλά να μασαμπουκώσω, δεν είχα όρεξη για παντομίμες και google translate και επέλεγα είτε απομακρυσμένες θέσεις είτε δεν πήγαινα σε τέτοια μαγαζιά που οι πιθανότητες να πιάναμε κουβέντα θεωρούσα ότι ήταν μεγάλες. Εννοείται πως το συγκεκριμένο μαγαζί το προτείνω ανεπιφύλακτα. Μοναδικό μειονέκτημα ότι τηγανίζει μπροστά σου και σου μένει η τηγανίλα στα ρούχα, όπως δυστυχώς συμβαίνει και στις ψησταριές τους και όπου αλλού μαγειρεύουν μπροστά σου.

Θα ήθελα να κάτσω παραπάνω στο μαγαζί αλλά το κουραστικό πρόγραμμα που είχα αποφασίσει να ακολουθήσω θα συνεχιζόταν με αμείωτη κούραση την επόμενη μέρα. Το τελευταίο πράγμα που επισκέφθηκα στην Takayama ήταν η τοπική της αγορά που μου την είχε προτείνει και η Ρωσίδα αλλά και οι θαμώνες του Toshi ten. Τίποτα το αξιοσημείωτο.

Μακάρι να είχα άλλη μια μέρα στην πόλη.

 

[Señor_Nada]

Kanazawa & Sendai (μέρος 1ο)

Αφού είδα την αγορά της Takayama και ήπια χαλαρός τον καφέ μου, έφυγα για τον επόμενο προορισμό μου, την Kanazawa. Άλλη μία πόλη που γλίτωσε τους βομβαρδισμούς και έχουν διατηρηθεί σπίτια των σαμουράι και οι συνοικίες των γκεϊσών. Είναι η μόνη πόλη εκτός του Kyoto που δραστηριοποιούνται οι γκέισες.

Στην Kanazawa έφτασα το μεσημέρι. Καθώς πήγαινα προς το ξενοδοχείο πιο δίπλα παράλληλα με μένα περπατούσε μια Γιαπωνέζα. Μου λέει πολύ ζέστη ε; Μου πιασε λοιπόν την κουβέντα. Σε κάποια φάση εκεί που μιλάμε μου λέει (το γράφω στα Αγγλικά γιατί στα Ελληνικά χάνει) "Sorry I want to touch the cat" και πάει να χαϊδέψει μια γάτα που ήταν αραχτή μπροστά σε μια πόρτα. Έκανα προσπάθεια να μην γελάω σαν χαζός μόνος μου καθώς περπατούσα αλλά μάταια. Πρέπει να γέλαγα μέχρι τη στιγμή που έφτασα στο ξενοδοχείο. Κλασσικά άφησα τα πράγματα μου και δεν έχασα καθόλου χρόνο βγήκα κατευθείαν για βόλτες. Πρώτο μου μέλημα να φάω. Επέλεξα την αγορά Omicho για σούσι. Ήταν πολύ καλό.

Αφού έφαγα, είπα να πάρω με τη σειρά τις συνοικίες των γκεϊσών. Υπάρχουν τρεις διαφορετικές συνοικίες στην πόλη. Ξεκίνησα με αυτή που είναι γνωστή ως η κρυφή συνοικία, την Kazue-machi που βρίσκεται παράλληλα στον ποταμό Asano. Εδώ η συνοικία μαζί με τον ποταμό.

Οι γκέισες λέει προσλαμβάνονται για να παίξουν μουσική, να χορέψουν και να κάνουν παρέα όπως μπορεί ένας πλούσιος να προσλάβει έναν τραγουδιστή για να τραγουδήσει στη γιορτή του. Δεν είναι πόρνες, η πορνεία στη χώρα είναι παράνομη (θα επανέλθω αργότερα σε αυτό).

Η Kazue-machi έχει περίπου 20 σπίτια, φαίνεται πιο μεγάλη επειδή υπάρχουν μπαρ και εστιατορία μαζί.

Συνέχισα με την πιο μεγάλη, πιο διάσημη, πιο τουριστική, πιο φωτογενής συνοικία της πόλης, την Higashi Chaya. Εδώ βρίσκονται γύρω στα 140 κτίρια με τα 2/3 αυτών να προστατεύονται. Μπορείτε και να επισκεφθείτε κάποιο από αυτά για τσάι αλλά με τον περιορισμένο χρόνο που είχα στην πόλη δεν το θεώρησα καλή ιδέα. Πλακόστρωτοι δρόμοι που έχουν διατηρήσει το σχήμα τους από την παλιά εποχή και ξύλινα κτίρια.

Κοντά στην Higashi Chaya βρίσκεται το κάστρο της πόλης ή μάλλον καλύτερα το πάρκο μαζί με κομμάτια κάστρου. Πολλά τμήματα του κάστρου έχουν καταστραφεί από φωτιές. Σήμερα υπάρχουν μόνο τμήματα του κάστρου που έχουν ανασκευαστεί.

Στο εσωτερικό του κάστρου δεν κατάφερα να μπω. Ήταν 16:00+ και το κάστρο είχε ήδη κλείσει. Γενικά οι είσοδοι σε κάστρα και ναούς σταματούσαν νωρίς. Αυτό που παρέμενε ανοιχτό εκείνη την ώρα ήταν ο κήπος Kenroku-en που βρίσκεται στην ίδια περιοχή. Θεωρείται ένας από τους κήπους που ανήκει στο τοπ3 της Ιαπωνίας. Χρεώνει είσοδο για να μπεις.

Ελπίζω να μην παρεξηγηθεί ο αυτοκράτωρ αν πω ότι δεν ενθουσιάστηκα.

Στην Kanazawa υπάρχει επίσης σπίτι σαμουράι που μπορείς να επισκεφθείς αλλά ήταν αδύνατον χρονικά να τα καταφέρω. Ενώ δεν κατάφερα να επισκεφθώ ούτε το εσωτερικό του ναού αφιερωμένο στους νίντζα αφού αυτό γίνεται μόνο με ραντεβού. Τουλάχιστον ήταν ανοιχτός ο περιβάλλοντας χώρος κι έριξα μια ματιά.

Τελευταίος μου στόχος ήταν η τρίτη συνοικία των γκεϊσών, η Nishi Chaya Gai. Παρόλο που είναι μόλις ένας δρόμος ουσιαστικά είναι πολύ ωραίος και δεν είχε ούτε έναν τουρίστα.

Για τη σύγχρονη πόλη δεν χρειάζεται να αφιερώσω χρόνο. Αδιάφορα αδιάφορη.

Πηγαίνω επιτέλους στο ξενοδοχείο πτώμα από την κούραση. Στα μόνα μέρη που είχα κάνει κράτηση καιρό πριν ήταν το Tokyo τις 3 πρώτες μέρες και το Kyoto που φοβόμουν ότι ίσως να μην βρω. Όλα τα άλλα τα έκλεινα μια μέρα πριν. Έτσι είχα την ευκαιρία να πάω στο Nagano με απόφαση της τελευταίας στιγμής. Είχε έρθει η ώρα να κλείσω την διαμονή στην Aomori που γινόταν το φεστιβάλ Neputa που ήθελα οπωσδήποτε να δω. Ψάχνω διαμονή και βλέπω ότι για το Σάββατο που με βόλευε δεν υπήρχε διαθεσιμότητα! Σοκ! Κοιτάω για Πέμπτη ή Παρασκεύη και το μόνο ξενοδοχείο που είχε διαθεσιμότητα κόστιζε 280ε/βραδιά! Εκτός της Aomori, Neputa φέστιβαλ υπήρχε και στην κοντινή Hirosaki ακριβώς τις ίδιες ημερομηνίες και ακριβώς στο ίδιο στυλ εορτασμού. Ούτε αυτό είχε διαθεσιμότητα Πέμπτη και Σάββατο που θα με βόλευε αλλά βρήκα κάτι για την Παρασκεύη. Ένα ξενοδοχείο περίπου 90ε/βραδιά (με διαφορά η πιο ακριβή διαμονή του ταξιδιού), έκανες λάθος που δεν έκλεισες πολύ νωρίτερα σκέφτομαι, τα σκας και σκας. Το πρόβλημα με αυτό το πλάνο είναι ότι αντί να κάτσω 2 μέρες σερί στη Sendai και μετά να πάω Hirosaki θα έκανα το Sendai-Hirosaki-Sendai, δηλαδή το μία μέρα-μία πόλη δεν είχε τελειώσει. Αυτό το πρόβλημα πάντως με θορύβησε κι έκατσα τότε κι έκλεισα όλες τις διαμονές μέχρι το τέλος του ταξιδιού.

Αφού τελείωσα με αυτά έκανα ακόμα μια, βραδινή αυτή τη φορά, βόλτα στις συνοικίες των γκεϊσών, οι οποίες ήταν σκοτεινές και όχι τόσο φωτογενείς. Η Kanazawa είναι μια πόλη που σίγουρα αξίζει επίσκεψη, έχει πράγματα να δεις αλλά για τα δικά μου κριτήρια θέλει 2 μέρες. Με κουτσή μία μέρα που είχα δεν άξιζε, θα προτιμούσα να είχα δώσει την ημέρα στην Takayama. Αν είχα 2 μέρες επιπλέον φυσικά και θα άξιζε.

Το επόμενο πρωί έπρεπε πάλι να φύγω νωρίς γιατί ήταν μεγάλη η απόσταση μέχρι τη Sendai. Έφτασα στη Sendai το μεσημέρι. Μια πόλη που έζησε μεγάλες καταστροφές και στον 2ο ΠΠ αλλά και πρόσφατα, το 2011 που τη χτύπησε τσουνάμι (υπάρχει μνημείο στην πόλη για τα θύματα). Είναι εντυπωσιακό πως η πόλη έχει επανέλθει τόσο γρήγορα. Είναι κάτι αξιοθαύμαστο στην χώρα πόσο γρήγορα επιστρέφουν μετά από μεγάλες καταστροφές. Η πόλη είναι αδελφοποιημένη με μία από τις αγαπημένες μου Γαλλικες πόλεις τη Rennes. Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να δω κάτι συγκεκριμένο εντός πόλης. Ήθελα την μία μέρα να επισκεφθώ τους ναούς στο βουνό Yama-dera και την άλλη τον κόλπο Matsushima με τα πολλά νησάκια.

Οι πρώτες εικόνες ήταν εμπορικά, εμπορικά και πάλι εμπορικά.

Από το σταθμό ξεκινούσε και μια σειρά από στοές. Ξεχώριζαν οι στολισμοί tanabata, αυτές οι πολύχρωμες σφαίρες με τα πλοκάμια. Στη Sendai έχει φεστιβάλ tanabata τον Αύγουστο.

Σε μία από αυτές τις στοές είδα ένα κατάστημα που πουλούσε γλυκά mochi και φαίνονταν πολύ καλά. Αγοράζω μερικά κι έτσι όπως μου τα δίνει, μου δίνει μαζί κι ένα χαρτάκι με κάτι αριθμούς και Γιαπωνέζικα. Μου δείχνει ένα γλυκό, μετά έναν αριθμό στο χαρτάκι και λέει no eat. Έτσι κουρασμένος που ήμουν μπερδεύτηκα και σκεφτόμουν έχε γούστο να πήρα τίποτα διακοσμητικό γιατί έμοιαζαν με ψεύτικα. Αυτή το βιολί της γλυκό, νούμερο, no eat. Προσέχοντας τον αριθμό κατάλαβα ότι ήταν ημερομηνία (ο μήνας γραμμένος στα Γιαπωνέζικα) που λήγουν. Πόσο τίμιοι είναι έλεγα από μέσα μου. Σε έναν ξεκάρφωτο τουρίστα που δεν πρόκειται να ξαναδεί και δεν μπορεί να συννενοηθεί, κάθεται και του εξηγεί.

Συνέχισα το περπάτημα στις στοές κι έπεσα πάνω σε μαγαζί don quijote. Μου είχε μιλήσει για αυτά η Ρωσίδα. Είναι λέει πολυκατάστημα και πουλάνε μαζί με φαγώσιμα, ηλεκτρικά είδη κι ερωτικά αξεσουάρ. Για να δω τι θα δω. Βλέπω ότι τα ερωτικά αξεσουάρ είναι σε συγκεκριμένο όροφο. Πριν πάω σε αυτόν κάνω μια στάση στον όροφο με τα βιντεοπαιχνίδια για να δω τιμές. Έτσι όπως έβλεπα το τμήμα με τη Nintendo κοιτάω ακριβώς δίπλα και βλέπω αυτό.

Έπαιζε τσόντα κανονικά και ήταν και μέρα μεσημέρι. Μ'αρέσει που την δείχνει και στον υπολογιστή δίπλα, μάλλον για κανέναν που θέλει να αράξει στην καρέκλα να βαρέσει μια παχιά. Στον δε όροφο με τα ερωτικά αξεσουάρ, ακριβώς δίπλα είχε παιδικά παιχνίδια. Δεν ξέρω πιο διεστράμμενο μυαλό έχει αυτές τις ιδέες αλλά μιλάμε για μεγάλο καραγκιόζη.

Επιστρέφω στον σταθμό των τρένων με σκοπό να φάω κάτι και μετά να πάω στη Yama-dera. Όπως τρώω το σούσι μου αρχίζω να αναρωτιέμαι αν χωρίς να κοιτάξω τις φωτογραφίες μου θυμάμαι που είδα τι; Που έφαγα; Που έμεινα; Οι απαντήσεις φυσικά ήταν όχι σε όλα. Έτσι αποφάσισα να αναβάλω τη Yama-dera, να κινηθώ χαλαρά εντός Sendai και την επόμενη μέρα να είμαι ξεκούραστος για το φεστιβάλ. Όταν επιστρέψω στη Sendai θα δω τι θα κάνω. Έτσι λοιπόν επέστρεψα στο ξενοδοχείο και ξεράθηκα.

Το βράδυ έκανα ένα πέρασμα από τις στοές πάλι και μετά πήγα στην περιοχή Kokubuncho που διάβαζα ότι είναι τα εστιατόρια και τα μπαρ.

Καθώς περιφέρομαι στην περιοχή αρχίζω να παρατηρώ περίεργα άτομα, πολλούς κράχτες για μαγαζιά και κάτι μαγαζιά πολύ παράξενα. Τα αγνόησα προς στιγμήν γιατί πείναγα σαν τρελός. Έφαγα τρομερά yakitori εδώ αλλά δυστυχώς δεν συγκράτησα το μαγαζί. Παράγγελνες μέσω του κινητού σου και στα έφερναν στο τραπέζι! Προφανώς ήταν στα Γιαπωνέζικα κι εμένα με βοήθησε ο υπάλληλος. Αφού έφαγα ξεκίνησα την χαλαρή βόλτα και να παρατηρώ καλύτερα. Βλέπω καλά; Maid cafe και BUNNY cafe; Μα εδώ δεν έχει πολλούς τουρίστες και πόσοι από αυτούς να είναι τόσο κριντζιάρηδες που θα περάσουν το κατώφλι τέτοιων μαγαζιών; Και όλα αυτά τα μαγαζιά (κάθε 10 μέτρα κι ένα) με men information και κάτι πρόσωπα γυναικών με τηλέφωνα και τιμές τι είναι; Δεν απαγορεύεται η πορνεία στην Ιαπωνία;

Μήνυμα στη Ρωσίδα να δώσει εξηγήσεις. Αυτά τα μαγαζιά είναι για συνοδούς. Θεωρητικά είναι μόνο για παρέα αλλά ποιος ξερει που καταλήγει το πράγμα πίσω από κλειστές πόρτες και προφανώς απευθύνονται σε Γιαπωνέζους κυρίως, παίζει να μην μιλανε καν Αγγλικά. Δηλαδή μου λες ότι τα maid και bunny cafes απευθύνονται στους παρθένους Γιαπωνέζους μαλακοπίτουρες (σε ελεύθερη μετάφραση); Μπα, μάλλον σε ηλικίες 40-60. Ακραίες απόψεις του στυλ βάψιμο μπλε και πέταμα στον Ειρηνικό ωκεανό προφανώς τις καταδικάζω. Χαίρομαι που είδα αυτό το μέρος γιατί θα έφευγα με τελείως λάθος εντύπωση από την χώρα. Θα τα ριχνα όλα στους τουρίστες.

 

[Señor_Nada]

Hirosaki & Sendai (μέρος 2ο)

Ξύπνησα ξεκούραστος και με διάθεση στα ύψη μιας και περίμενα το φεστιβάλ Neputa πως και πως. Ξεκίνησα την μέρα μου μ'ένα κάφε στην αλυσίδα Veloce που υπάρχει σε πάρα πολλές πόλεις της Ιαπωνίας. Περιμένω τον americano μου στο ταμείο, όταν τον φέρνει η barista βλέπω την ταμία να παίρνει μια έκφραση απελπισίας, παίρνει τον καφέ και πηγαίνει να προσθέσει κι άλλον! Ο χαρακτηρισμός τίμιοι πέρναγε συνέχεια απ'το μυαλό μου.

Η Hirosaki δεν ήταν στα πλάνα μου, έκανα έρευνα τελευταίας στιγμής για το τι έχει να δω πριν το φεστιβάλ που ξεκινούσε στις 7 το απόγευμα. Στην πόλη έφτασα μετά τις 14:00. Πάλι είχα περιορισμένο χρόνο. Το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς πάνω στο δρόμο που θα πέρναγε το φεστιβάλ. Κατέβαινα με τις παντόφλες που λέει ο λόγος.

Έκανα την πρώτη βόλτα μου περιμένοντας να δω στολισμούς. Εκτός από αυτά τα ψάρια δεν είδα κάτι άλλο.

Ουσιαστικά είχα χρόνο για να επισκεφθώ μόνο ένα πράγμα κι αυτό ήταν το κάστρο της πόλης, τον περιβάλλοντα χώρο του δηλαδή. Η ευρύτερη περιοχή διαθέτει ναούς,σπίτια σαμουράι και παραδοσιακούς Γιαπωνέζικους κήπους. Οι κήποι χρέωναν είσοδο και δεν ασχολήθηκα, κυρίως επειδή πείναγα. Σκέφτηκα να κάτσω στο καφέ ακριβώς έξω από τον κήπο που ήταν καθαρά σε Ευρωπαϊκό στυλ, από τα φαγητά μέχρι την διακόσμηση και πως ήταν ντυμένοι οι υπάλληλοι. Δεν μιλούσαν Αγγλικά κι επειδή έπρεπε να κλείσεις θέση μέσω μια οθόνης, δεν κατάφερα να βγάλω άκρη κι αποχώρησα. Το ίδιο το κτίριο ήταν σαν να έχει βγει από Ευρωπαϊκή πόλη.

Έκατσα στο καφέ banton που ήταν εκεί κοντά και ήταν κι αυτό σε Ευρωπαϊκό στυλ. Πολύ ωραίος χώρος. Εδώ έφαγα ένα πιάτο που το αποκαλούν rice curry και είναι ρύζι με μια σάλτσα που θυμίζει κοκκινιστό και υπάρχει σε πολλές παραλλαγές με κρέατα ή λαχανικά. Είναι χαρακτηριστικό πιάτο που σερβίρεται σε καφέ. Σε όλες τις πόλεις που πήγα νομίζω το είδα. Αυτό το πιάτο αποτελεί μία από τις πιο φτηνές επιλογές. Ο χώρος του καφέ banton.

Στο κάστρο γίνονταν κάποιες εργασίες αποκατάστεις και μεγάλο τμήμα ήταν καλυμμένο με σιδεριές.

Γύρω απ΄το κάστρο υπάρχει τάφρος.

Γενικά ο χώρος γύρω απ'το κάστρο ήταν ωραίος για βόλτα. Εκεί κοντά βρίσκεται το μουσείο Neputa αφιερωμένο στο φεστιβάλ, που μπορείτε να δείτε τα άρματα της παρέλασης και να μάθετε για την ιστορία του. Από την στιγμή που θα έβλεπα το ίδιο το φεστιβάλ, κάτι τέτοιο δεν με ενδιέφερε.

Είχε πάει 16:30, είχε φτάσει η ώρα να επιστρέψω στο ξενοδοχείο να κάνω ένα ντουζ, να ξεκουραστώ λίγο και να βγω για τον λόγο που είχα έρθει μέχρι το βόρειο κομμάτι του Honsu. Κατά την επιστροφή μου έβλεπα τα πρώτα άρματα να κατευθύνονται στην αφετηρία.

Αυτό που με τρόμαξε ήταν ότι οι Γιαπωνέζοι, σχεδόν 3 ώρες πριν ξεκινήσει το σόου, είχαν πιάσει θέση είτε με την φυσική τους παρουσία είτε με κάποια καρέκλα ή ακόμα και μονωτική ταινία(!), κάνοντας ξεκάθαρο ότι το πρώτο τραπέζι πίστα τους ανήκει.

Δεν θορυβήθηκα! Συνέχισα με το πλάνο που είχα. Ξαναβγήκα κατά τις 18:00. Πλέον οι πρώτες σειρές στο πεζοδρόμιο ήταν όλες πιασμένες. Δεν με πείραζε, έτσι κι αλλιώς κάθονταν κι έβλεπες άνετα από πίσω. Γινόταν πανικός από street food. Ήθελα να δοκιμάσω πράγματα, αλλά δεν ήθελα να μείνω με το πλαστικό στο χέρι. Αποφάσισα να περιμένω μέχρι το τέλος του φεστιβάλ για ότι αποφάγια έχουν περισσέψει.

Το φεστιβάλ Neputa ξεκίνησε από τοπικό μύθο, μια παράδοση που υπάρχει απ'το 800 μΧ και κατά την οποία ένας στρατηγός κατάφερε να τραβήξει την προσοχή κάποιων ανταρτών που κρύβονταν, φτιάχνοντας μεγάλα φωτεινά φανάρια και παίζοντας μουσική. Σήμερα παρελάζουν άρματα με μεγάλα φανάρια και απίθανες Γιαπωνέζικες ζωγραφιές. Το χαρακτηριστικό στη Hirosaki είναι το σχήμα των αρμάτων που είναι σαν βεντάλια. Τα άρματα συνοδεύονται απο ρυθμικό χτύπημα τυμπάνων και Γιαπωνέζικες κραυγές. Όλα αυτά σε ένα πολύ εύθυμο κλίμα.

Είναι περασμένες 7, ο ήλιος έχει πέσει και το πρώτο τύμπανο κάνει την εμφάνισή του.

Στη φώτο με το μακακάκι έγραψα ότι κάτι τέτοιες εικόνες είναι ο λόγος που μου αρέσει να ταξιδεύω. Αυτό το γεγονός μου πρόσφερε τέτοιες εικόνες για πάνω από 2 ώρες. Κοιτούσα αποσβολωμένος και δεν πήρα χαμπάρι πότε πέρασε η ώρα.

Προσέξτε ότι πάνω στο άρμα βρίσκονται άνθρωποι και αυτό το κομμάτι περιστρέφεται. Υπήρχαν κάποιοι που το γύριζαν με σχοινιά. Πρέπει να ήταν ζόρι. Έτσι μπορούσες να δεις τι ζωγραφιές από όλες τις μεριές. Και τι Ιαπωνία είσαι αν κάποιες ζωγραφιές δεν είναι σπλατεριές.

Σε κάποια φάση ήθελα να φωτογραφήσω ένα άρμα αλλά δεν γύρναγε καλά απ'τη μεριά μου. Ξενερώνω και γυρνάω να δω τα άρματα απ΄την άλλη μεριά. Ένας ηλικιωμένος Γιαπωνέζος με σκούντηξε για να μου δείξει ότι τώρα είχε γυρίσει προς το μέρος μου. Αφιερώνω αυτή τη φώτο στον αφανή αυτόν ήρωα.

Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να γράψω περισσότερα για αυτό το δίωρο έπος. Πίστευα ότι για το ξενοδοχείο είχα δώσει 60ε και όχι 90ε. Είδα ότι ήταν 90ε τώρα που το ξανακοίταξα για την ιστορία. Αυτό νομίζω τα λέει όλα. Όταν ξεχνώ πόσα έχω δώσει και μου μένουν μόνο οι αναμνήσεις, δεν θέλω κάτι άλλο. Σίγουρα το highlight αυτού του ταξιδιού, με μόνο ένα ακόμα μέρος να αγγίζει το μεγαλείο του.

Ευτυχώς βρήκα στο τέλος και κάτι gyozas που ήταν τρομερά και έφυγα χορτάτος από όλες τις απόψεις.

Την επόμενη μέρα η συνήθεια που έγινε λατρεία, τρένο πολύ πρωί κι επιστροφή στη Sendai. Στο σταθμό Hirosaki ήμουν από τις 8 κι εννοείται πως ήθελα καφέ. Πάω στο μοναδικό καφέ που πρόσεξα και βλέπω ότι έχει 2 υπάλληλους μέσα. Η αυτομάτη πόρτα ήταν λίγο ανοιχτή. Πλησιάζω την πόρτα αλλά δεν ανοίγει, κουνάω το χέρι στο μάτι μήπως έχει κολλήσει, τίποτα! Το θολωμένο μου μυαλό σκέφτεται ότι μπορεί να χει κολλήσει και την σπρώχνω με τα χέρια για να μπω. Μπαίνω, λέω καλημέρα και οι υπάλληλοι με κοιτάνε έντρομες. Καφές; Ρωτάω ντροπαλά. Μου λένε ναι και βλέπω την μία υπάλληλο να μου ετοιμάζει τον καφέ και την άλλη να τρέχει να ανοίξει το μαγαζί. Προφανώς ήταν κλειστό, αλλά δεν με έδιωξαν. Αισθάνθηκα πολύ άσχημα και το έκανε ακόμα χειρότερο μια ηλικιωμένη μασκοφορούσα Γιαπωνέζα που με κοίταζε με δολοφονικό βλέμμα από την τζαμαρία.

Φτάνω πάλι στη Sendai. Έχω να επιλέξω μεταξύ δύο εκδρομών. Matsushima bay ή Yama-dera. Επέλεξα τους ναούς στο βουνό, τη Yama-dera, γιατί εκτός του ότι με ενθουσίαζε περισσότερο ήταν πιο εύκολο να πάω. Πηγαίνει τρένο μέχρι ένα σημείο και μετά συνεχίζεις με τα πόδια.

Αν κοιτάξετε ευθεία πάνω θα δείτε που είναι οι ναοί. Ήθελε κανα 45λεπτο σίγουρο η ανάβαση.

Η ανάβαση είχε πάρα πολύ κούραση. Η μπλούζα είχε ποτίστει από ιδρώτα στο 50% θα λεγα. Σίγουρα όμως σε ανταμείβει η θέα.

Τι φοβερό σημείο για ναό είναι αυτό;

Είχε κι άλλους ναούς το μέρος, θέλει τον χρόνο του.

Μου άρεσε αλλά και να χα φύγει κατευθείαν για Kyoto θα ήταν καλή ιδέα, ίσως και προτιμότερο.

Η Sendai είναι μια πόλη που είναι γεμάτη ψησταριές. Ένιωθα πως είμαι τσικνοπέμπτη στην Ελλάδα! Γι'αυτό την πρωτη μέρα έφαγα yakitori και τώρα σκεφτόμουν να δοκιμάσω βοδινό wagyu. Ευτυχώς στην κουβέντα που είχαμε πιάσει στην Takayama μου είχαν πει ότι η Sendai φημίζεται για τη βοδινή γλώσσα. Πράγματι υπήρχε παντού. Έτσι όπως την κόβουν μοιάζει με φιλετάκι. Εύκολα θα την πάταγα. Έπρεπε να πάω κάπου με μικρό ρίσκο. Η Ρωσίδα είναι χορτοφάγος, δεν μπορούσα να βασιστώ σε αυτήν. Δοκίμασε το Kotora μου λέει, το εγκρίνουν κρεατοφάγοι. Έχει ένα μαγαζί στο σταθμό και μερικά ακόμα στην πόλη. Τρόμαξα να το βρω σε τόσους ορόφους. Ευτυχώς είχε θέση. Έρχεται ο σερβιτόρος, του δείχνω τι θέλω να παραγγείλω, τον βλέπω που κοιτάει με βλέμμα μπούφου και το δειχνω ξανά και ξανά. Το κύκλωνα, του έλεγα έχεις καταλάβει ε; Ναι ναι. Ε ο τύπος έφερε το ακριβώς από πάνω! Η κωμωδία της καθημερινότητας που δεν με εκνευρίζει, με κάνει να γελάω. Προφανώς δεν είπα τίποτα. Προτιμούσα την επιλογή που είχε μόνο βόδι, αυτό που έφερε είχε και χοιρινό. Είναι μαγαζί που ψήνεις μόνος σου το κρέας. Ήταν πραγματικά πεντανόστιμο κρέας. Το wagyu ήταν σαν να έφαγα βούτυρο. Δεν θα το πρότεινα το μαγαζί όμως γιατί είναι μικρά κομμάτια κρέατος που περισσότερο δοκιμάζεις παρά τρως κανονικά. Οι τιμές ειναι 20+ και φεύγει 30+ εύκολα.

Κρίμα που δεν θύμαμαι το μαγαζί με τα yakitori που έτρωγες με 2ε το ένα. Το κακό με τη Sendai είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των μαγαζιών είχε το όνομα γραμμένο με Γιαπωνέζικους χαρακτήρες μόνο.

Προφανώς δεν ξαναπάτησα στο αίσχος κομμάτι με τα maid και bunny cafes. Πήγα στις στοές, συγκεκριμένα σε ένα κομμάτι με υποστοές που είχε πολλά μπαρ και φαγάδικα. Εδώ όλα τα μαγαζιά ήταν τρύπες και το να πιάσεις κουβέντα με τους διπλανούς είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο. Οι μεγάλες παρέες έχουν περιορισμένες επιλογές για φαγάδικα στην Ιαπωνία.

 

[Señor_Nada]

Kyoto (μέρος 1ο)

Ξύπνησα ενθουσιασμένος καθώς το Kyoto ήταν η πόλη που ήθελα περισσότερο να δω στην Ιαπωνία. Η προηγούμενη πρωτεύουσα της Ιαπωνίας για πάνω από 1000 χρόνια μέχρι ο αυτοκράτορας να αποφασίσει να πάει στο Tokyo. Είχα τέσσερις μέρες στην πόλη στις οποίες θα στρίμωχνα τη Nara. Ήξερα ότι θα ήμουν στο τρέξιμο χωρίς σταματημό.

Στη διαδρομή από Sendai μέχρι Tokyo χρειαζόταν κράτηση. Είδα ότι οι θέσεις είχαν εξαντληθεί. Πήγα στο ταμείο, μου λένε μπορείς να κάνεις κράτηση για θέση στα όρθια. Κανένα πρόβλημα τους λέω αφού ήθελα να είμαι στο Kyoto όσο πιο νωρίς γίνεται. Εξάλλου για την διαδρομή Tokyo-Kyoto μου έδωσαν θέση. Παρόλο που τα τρένα shinkansen είναι πολύ γρήγορα, δεν είχα θέμα που ήμουν όρθιος. Καθόμουν σε ένα διάδρομο μεταξύ δύο χώρων για τους υπαλλήλους (δεν θυμάμαι ακριβώς τι ήταν). Σε κάποια φάση θέλει να βγει ο υπάλληλος από εκεί και χτυπάει την πόρτα! Μην τυχόν στηρίζεται κανείς στην πόρτα και πέσει καθώς την ανοίγει. Αυτός ο λαός είναι κάτι άλλο.

Φτάνοντας στο Kyoto σκεφτόμουν, επιτέλους θα μπορέσω να συνεννοηθώ στα Αγγλικά στο ξενοδοχείο. Είχα ένα σερί με ξενοδοχεία που πραγματικά τρόμαξα να συνεννοηθώ. Τζίφος και εδώ τα ίδια. Παντομίμα, google translate και διαβάζοντας το μυαλό τους. Στο Kyoto έμεινα σε ψευδοryokan. Έβγαζες τα παπούτσια στην είσοδο, κοιμόσουν κι έτρωγες στο πάτωμα αλλά το κτίριο ήταν σύγχρονο.

Το είχα κλείσει καθαρά για την τοποθεσία. Μπορούσα να πάω σε πολλά σημεία ενδιαφέροντος με τα πόδια, ήταν κοντά στο σταθμό των τρένων αλλά και σε σταθμό μετρό. Το δωμάτιο έβραζε όταν μπήκα πρώτη φορά. Είχε πολύ ζέστη εκείνη την ημέρα. Στο δωμάτιο αισθάνθηκα ακόμα περισσότερη. Άναψα το aircondition και αποχώρησα πριν αρχίσω να γίνομαι βραστός.

Το ξενοδοχείο βρισκόταν πολύ κοντά στο πρώστο σημείο ενδιαφέροντος. Τον ναό Rengeo-in ή Sanjūsangen-dō με τα 1001 αγάλματα της θεάς Kannon. Οι φωτογραφίες εντός δεν επιτρέπονται. Πολύ εντυπωσιακός ναός, αξίζει επίσκεψη. Εδώ το εξωτερικό του.

Από την πρώτη κιόλας στιγμή κατάλαβα ότι χάνεις το μέτρημα από ναούς σε αυτή την περιοχή. Κάθε 2 βήματα υπήρχε κι ένας με τον ένα να είναι καλύτερος απ'τον επόμενο.

Ο πρώτος πραγματικός στόχος της ημέρας ήταν η περιοχή Higashiyama. Από τον σταθμό των τρένων είχα καταλάβει ότι το Kyoto δεν θα έχει καμία σχέση σε θέμα αριθμού τουριστών με ότι είχα δει μέχρι εκείνο το σημείο. Στην Higashiyama γινόταν πανικός από κόσμο. Εδώ είναι στην αρχή της Kiyomizu που ακόμα υπήρχε χώρος να αναπνεύσεις.

Όλος αυτός ο δρόμος μέχρι τον ναό Kiyomizu-dera ήταν γεμάτος παραδοσιακές Γιαπωνέζικες κατοικίες που λειτουργούσαν σαν σουβενιράδικα ή φαγάδικα και ενίσχυαν το πρόβλημα του αδιαχώρητου που επικρατούσε. Εδώ είναι ο ίδιος δρόμος με την αποπάνω φώτο στο κατέβασμα. Σαν να φεύγαμε από συναυλία.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι ο δρόμος παραδίπλα ήταν σχεδόν άδειος. Στην τελική σας κατεβάζει ο Γιαπωνέζος με την άμαξα. Απ'το να ταλαιπωρούν άλογα, καλύτερα να ταλαιπωρούνται οι ίδιοι. Με τέτοια ζέστη δεν ξέρω πως την πάλευαν.

Η κεντρική πύλη πριν τον ναό Kiyomizu-dera.

Για να μπείς απ'το κομμάτι του ναού και πέρα πρέπει να αγοράσεις εισιτήριο. Κατά τη γνώμη μου αυτό το κομμάτι δεν χάνεται. Ο ναός είναι πολύ εντυπωσιακός. Εδώ σε συνδυασμό με την θέα της πόλης. Για να τραβήξω αυτή τη φώτο περίμενα υπομονετικά μια σειρά από influencers.

Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος. Υπάρχει μονοπάτι μέσα από δάσος που φτάνει μέχρι την παγόδα στο βάθος κι ακόμα παραπέρα.

Πήγα μέχρι έναν ναό που ήταν στην άλλη ακρή όμως δυστυχώς ήταν κλειστός. Στη διαδρομή πέρασα από ένα δάσος με μπαμπού που υπήρχαν και πινακίδες, προσοχή μαϊμούδες μην τις ταΐζετε και τα σχετικά. Δεν είδα καμία. Μπαμπού μπορείτε να δείτε και σε άλλα δάση της Ιαπωνίας, όχι μόνο στο διάσημο δάσος με μπαμπού στο Kyoto που θα κράξω σε επόμενο ποστ.

Αφού τελειώσα με αυτό τον χώρο, συνέχισα στην περιοχή Higashiyama που έχει πολύ ψωμί. Πολλά πλακόστρωτα σημεία και παραδοσιακές κατοικίες. Η αλήθεια είναι ότι γινόταν χαμός από κόσμο και ιδιαίτερα από influencers που σκηνοθετούσαν κάθε φωτογραφία. Μου άρεσε πολύ η περιοχή, δεν είχα δει κάτι αντίστοιχης ομορφιάς στην Ιαπωνία αλλά η αλήθεια είναι ότι έχανε με τόσο κόσμο. Ευτυχώς το είδα την επόμενη μέρα όπως του άξιζε. Για την ώρα μια ματιά στις μεσημεροαπογευματινές φώτο.

Αν κοιτάξετε προσεκτικά την παρακάτω φώτο θα δείτε τη γνωστή αλυσίδα ντροπή του καφέ. Βρίσκεται σε παμπάλαιο κτίριο και σου ζητάνε να βγάλεις τα παπούτσια σου για να μπεις.

Εκεί στο δρόμο Ninenzaka βρίσκεται και η παγόδα για την πιο χαρακτηριστική φώτο του Kyoto, ίσως και ολόκληρης της Ιαπωνίας. Υπέροχο σημείο πραγματικά, δεν είναι άδικα χιλιοφωτογραφημένο.

Η Higashiyama από την απέναντι μεριά.

Είχα ακόμα μπόλικο ξεποδάριασμα. Πέρασα από το εθνικό μουσείο της πόλης, το οποίο δυστυχώς δεν είχα τον χρόνο να επισκεφθώ, καθώς και από τον ναό με το τεράστιο άγαλμα Kannon.

Επίσκεψη στο ναό Kodai-ji και τους κήπους του. Συμπαθητικός.

Κι εδώ μπαμπού να φαν κι οι κότες.

Από εκεί πήγα μέχρι το πάρκο Maruyama. Πολύ ωραίο κι αυτό.

Προφανώς είχα ξεθεωθεί κι επέστρεψα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ. Οι πρώτες εντυπώσεις ήταν οι καλύτερες δυνατές. Μισή μέρα είχα δει πόσα πράγματα και είχα σημειώμενα αμέτρητα ακόμα. Ήταν σίγουρο ότι δεν θα προλάβαινα να δω ότι ήθελα.

Για το βράδυ πήγα στην περιοχή Gion κοντά στο ποτάμι που είχα διαβάσει ότι έχει μπόλικα φαγάδικα και μπαρ. Δίπλα στο ποτάμι είχαν κι ένα μίνι φεστιβάλ με ένα μικρό παζάρι και φαγητά. Προσέξτε ότι τα κτίρια είναι κακάσχημα αλλά τουλάχιστον δεν είναι πολύ ψηλά. Έχει μπει όριο στα ύψη των κτιρίων που κάπως έχει σώσει την κατάσταση. Δεν παύει εκτός των παλιών συνοικιών της να είναι μια άσχημη πόλη που κάνει τον Πειραιά να φαίνεται Παρίσι κρατώντας την σύγχρονη Γιαπωνέζικη παράδοση.

Η περιοχή είχε όντως αμέτρητα φαγάδικα και μπαρ, πλακόστρωτα δρομάκια, γραφικά μαγαζιά. Για βραδινή έξοδο με χάλασε τελείως. Δεν είχε αυτό το ντόπιο χαρακτήρα με τα καλά τους και τα κακά τους που είχαν οι άλλες πόλεις που είχα επισκεφθεί. Σε σημεία κάτι Γιαπωνέζες ντυμένες καμαριέρες κρατούσαν κάτι ταμπέλες στα Αγγλικά (γιατί φαντάζομαι οι ίδιες δεν μιλούσαν λέξη), κάτι μαγαζιά έγραφαν cheap drinks για να τραβληξουν κόσμο, άλλα free shots. Ένας τραγέλαφος που απ'ότι φαίνεται εκ του αποτελέσματος αυτό αρέσει στον κόσμο αφού γινόταν πανικός. Μάλλον εγώ είμαι ο παράξενος. Ακόμα και να μου πείτε ότι εκεί είναι το καλύτερο μπαρ του κόσμου και δίνει τσάμπα ποτά δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσω. Παρόλα αυτά έκατσα σε ένα ροκ μπαρ, πρέπει να φυγα πριν τελειώσω τη μπύρα μου και δεν ξαναπάτησα βράδυ στη συγκεκριμένη περιοχή. Ας μείνω με τις πιο γραφικές (με την καλή έννοια) εικόνες.