Ισλανδία Στην Ισλανδία της φωτιάς και του πάγου

[Rosa]

Αν δεν είχα και σένα τι θα είμουν στη γη
Να το εντάξω στο κείμενο με την άδειά σου (εννοείται με κοπυράιτ) ώστε να είμαι σίγουρος ότι το διαβάζουν όλοι;

Εννοείται, παιδί μου, ένταξέ το όπου θες!!!
Κι αφού βλέπω ότι τα θες (τα κειμενάκια), θα σου συμπληρώνω κι άλλα!

 

[hydronetta]

Εννοείται, παιδί μου, ένταξέ το όπου θες!!!
Κι αφού βλέπω ότι τα θες (τα κειμενάκια), θα σου συμπληρώνω κι άλλα!

Υπέροχη όπως πάντα

 

[carbonara]

Οι φωτογραφίες σου είναι πολύ εντυπωσιακές! Η Ισλανδία είναι ένας προορισμός που ανέκαθεν ήθελα να επισκεφτώ.

 

[getxowoman]

Πολυ ωραιες φωτος, πολυ ωραιο κειμενο, χρησιμες πληροφοριες μονο η μουσικη υποκρουση μας λειπει!

Για συνεχισε σε παρακαλω!

 

[Bahari]

Τι θα λέγατε για λίγη παραδοσιακή μουσική της Ισλανδίας;

 

[hydronetta]

Γύρω από τη λίμνη Mývatn

Την επόμενη μέρα κατά τη διάρκεια του πρωινού στο ξενοδοχείο μας, ως μόνοι διαμένοντες, δώσαμε γνήσια δείγματα του μεσογειακού ταμπεραμέντου μας συζητώντας «διαπληκτιζόμενοι» περί …. ενδοοικογενειακής βίας (!!). Ο οδηγός μας που γρι δεν καταλάβαινε, αλλά μας παρατηρούσε όλο απορία, αποφάσισε να πάρει το νόμο στα χέρια του, οδηγώντας άρον-άρον το αλλόφρον γκρουπ στο θηρίο-τζιπ. Οδηγώντας αρχικά στις παρυφές του Eyjafjörður, κατευθυνθήκαμε προς το εσωτερικό του ισλανδικού βορρά με κατεύθυνση τη λίμνη Mývatn. Η έκπληξη ήρθε ήδη από τα πρώτα μέτρα της διαδρομής όπου είχαμε την ευκαιρία να διασταυρωθούμε στο δρόμο με μια αρκτική αλεπού.

Πρώτος σταθμός, 40 km από το Akureyri, ήταν ο καταρράκτης Goðafoss με ύψος 12 μέτρα και πλάτος 30 μέτρα. Σχηματίζεται από τα παγετωνικά ύδατα του ποταμού Skjálfandafljót που πηγάζει 175 χιλιόμετρα μακρυά από τον παγετώνα Vatnajökull μέσα σε μια κοιλάδα λάβας ηλικίας 8000 ετών. Το όνομα του καταρράκτη σημαίνει «καταρράκτης των θεών». Σύμφωνα με τη παράδοση των σάγκα, το 1000 μΧ, ο νομοθέτης Þorgeir πήρε την απόφαση στο Εθνικό Κοινοβούλιο να αποτάξει η Ισλανδία τον παγανισμό και να ασπαστεί το Χριστιανισμό. Γυρνώντας στο τόπο του πέταξε στον καταρράκτη τα παγανιστικά αγάλματα των παλαιοσκανδιναβικών θεοτήτων. "Μα τον Όντιν" που θα έλεγε κι ο βίκινγκ Χοντρομπαφ στον Αστερίξ!! (ο Óðinn θεωρείται ο βασιλιάς των θεών στη σκανδιναβική μυθολογία: θεός της σοφίας, του πολέμου, της μάχης και του θανάτου, όπως επίσης της μαγείας, της ποίησης, της προφητείας, της νίκης και του κυνηγιού)

Goðafoss

Οι εναλλαγές μαύρου άσπρου (χιονιού-λάβας) μας συνόδευσαν μέχρι τις παρυφές της λίμνης Mývatn. Η λίμνη Mývatn («λίμνη των ..σκνιπών») έχει έκταση 37 τετραγωνικά χιλιομέτρα και βάθος μόλις 2,5 μέτρα. Ομολογώ ότι δεν μπορώ να σκεφτώ τι θα γίνεται από τα μικροσκοπικά αυτά πετούμενα το καλοκαίρι και κατά πόσο ευδυλλιακό θα είναι το τοπίο όταν αποφασίσουν να πραγματοποιήσουν καταδρομικές επιχειρήσεις. Πάντως εμείς λόγω χιονιού παραμείναμε αλώβητοι!

Λίμνη Mývatn
Η λίμνη σχηματίστηκε από μια μεγάλη ηφαιστειακή έκρηξη πριν 2300 χρόνια και το περιβάλλον τοπίο κυριαρχείται από ηφαιστειακούς κώνους, ψευδοκρατήρες και σχηματισμούς λάβας. Είναι εθνικό μνημείο φυσικής ομορφιάς, ένας πλούσιος βιότοπος, αλλά και γνωστός τόπος ψαρέματος σολομού. Βέβαια οι λάτρεις του σπορ, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν πήραμε το καλάμι κι άντε τραβήξαμε στο ποτάμι. Χρειάζεται άδεια αλιείας της οποίας το ποσό δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητο.

Hφαιστειακοί κώνοι γύρω από τη λίμνη Mývatn

Ο δρόμος μας έφερε αρχικά στις νότιες ακτές της λίμνης και το σχηματισμό ψευδοκρατήρων Skútustaðagígar γύρω από τη μικρή παγωμένη λιμνούλα Stakhólstjörn. Δυστυχώς το χιονισμένο τοπίο δεν μας επέτρεψε να κάνουμε το συνιστώμενο trekking και να παρατηρήσουμε από κοντά τους σχηματισμούς αυτούς, αν και η καλύτερη οπτική τους είναι από αέρος. Ήταν μάλλον προσφορότερο για χιονοπόλεμο ή πατιναζ στο παχύ στρώμα πάγου στη μικρή λιμνούλα. Εκεί βρήκα την ευκαιρία να φορτώσω στις αποσκευές μου ένα κομμάτι λάβας σαν αναμνηστικό για να κοσμεί τη βιβλιοθήκη μου.

Oι ψευδοκρατήρες Skútustaðagígar και η παγωμένη λίμνούλα Stakhólstjörn

Ο περίπατος στη συνέχεια στα «μαύρα κάστρα» του Dimmuborgir αποκάλυψε σουρεαλιστικούς σχηματισμούς λάβας ηλικίας 2000 ετών που παίρνουν τη μορφή αψίδων, σπηλαίων και ζώων. Ο πιο γνωστός σχηματισμός είναι το Kirkjan («εκκλησία») που η είσοδος και το εσωτερικό θυμίζει γοτθικό ναό. Οι μισοί από το γκρουπ προτίμησαν να μείνουν στο θηρίο, οι υπόλοιποι αψηφώντας το τσουχτερό κρύο ακολουθήσαμε τον οδηγό μας στη σύντομη περιήγηση. Η αλήθεια είναι ότι η διαδρομή ήταν ολίγον δαιδαλώδης λόγω και της ύπαρξης του χιονιού, αν και υπήρχε σχετική σήμανση.

Kirkjan

Μερικά χιλιόμετρα από τη κωμόπολη Reykjahlíð στις όχθες της λίμνης, στραφήκαμε ανατολικά προς την ενεργό γεωθερμική περιοχή του ηφαιστείου Krafla, όπου βρίσκεται και σταθμός παραγωγής ενέργειας. Διασχίζοντας το κορφοβούνι Námafjall σε υπέροχες παστέλ αποχρώσεις, του οποίου οι πλαγιές αχνίζουν, επισκεφθήκαμε αρχικά το Hverarönd, μια περιοχή από καυτές λασπολακούβες, θερμές πηγές και ατμοπίδακες. Χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή στη περιήγηση καθώς παρέκκλιση από τη διαδρομή μπορεί να προκαλέσει σοβαρό τραυματισμό από την υψηλή θερμοκρασία του υλικού. Το γεγονός άφησε ασυγκίνητους τους περισσότερους όχι όμως κι εμένα που ήμουν ικανός να περιδιαβώ πλησίον κάθε λακκούβας και τρυπίτσας. Ως αποτέλεσμα όλη η λάσπη είχε κολλήσει στα παπούτσια μου κι είδα κι έπαθα να την καθαρίσω.

Το κορφοβούνι Námafjall και οι λασπολακκούβες στο Hverarönd

Προσπερνώντας το σταθμό παραγωγής ενέργειας που θύμιζε σκηνικό από τον Πόλεμο των Άστρων, ακολουθήσαμε την ανηφορική διαδρομή μέσα σ'ενα κατάλευκο τοπίο για να αποθανατίσουμε τον κρατήρα Viti («κόλαση») διαμέτρου 320 μέτρων με μια μικρή λίμνη στο βάθος του.

Το απογευματάκι πήραμε το δρόμο επιστροφής κάνοντας όμως μια παράκαμψη στα Jarðböðin við Mývatn, κοινώς «φυσικά θερμικά λουτρά πλησίον της Mývatn». Ως μοναδικοί επισκέπτες απολαύσαμε ένα μπάνιο στα καυτά μεταλλικά νερά (36-41ο C) με φόντο το χιονισμένο τοπίο. Αρκεί να πω πόση γενναιότητα επιστρατεύαμε για να φτάσουμε από τα αποδυτήρια στη λίμνη σε θερμοκρασίες περιβάλλοντος κοντά στους 0o C. Μοναδική εμπειρία μιας και δεν είχαμε επισκεφθεί την τουριστικότατη Blue Lagoon κοντά στο Reykjavik.

Απολαμβάνοντας το ζεστό μας μπάνιο στα Jarðböðin við Mývatn

Το βράδυ καταλύσαμε κοντά στη λίμνη Mývatn στο ξενώνα της φάρμας Vogafjós όπου δειπνίσαμε με φόντο τις γελάδες της φάρμας. Δυστυχώς το θέαμα των συμπαθών τετράποδων συνοδευόταν και από την αντίστοιχη οσμή, κάτι που επισκίασε τη μυρωδιά του γεύματός μας…. Όμως παρά τις αντιξοότητες το κέφι της παρέας παρέμεινε αμείωτο καθώς με συνοδεία κιθάρας το ριξαμε στο τραγούδι (με την ελπίδα να μαγευτούν οι γελάδες και να κατεβάσουν περισσότερο γάλα για το πρωινό μας ) (συνεχίζεται)

 

[Rosa]

Τι μου θύμισες τώρα....τι απίθανη αίσθηση αυτό το blue lagoon.......και πέρα από τη χαλάρωση, δέρμα και μαλλιά βελούδο.....

απορία: στην πέτρινη 'μπανιέρα' ανάμεσα σε αποδυτήρια και λίμνη κατάφερες να μπεις? Παρά την παροιμιώδη αντοχή μου στις υψηλές έως και τσουρουφλιστικές θερμοκρασίες, στάθηκε αδύνατον.....

 

[hydronetta]

Τι μου θύμισες τώρα....τι απίθανη αίσθηση αυτό το blue lagoon.......και πέρα από τη χαλάρωση, δέρμα και μαλλιά βελούδο.....

απορία: στην πέτρινη 'μπανιέρα' ανάμεσα σε αποδυτήρια και λίμνη κατάφερες να μπεις? Παρά την παροιμιώδη αντοχή μου στις υψηλές έως και τσουρουφλιστικές θερμοκρασίες, στάθηκε αδύνατον.....

Δεν καταφέραμε να πάμε στο Blue lagoon. Η μόνη μας εμπειρία ήταν στα μπάνια που προανέφερα, αλλά και πάλι η αίσθηση ήταν μοναδική καθώς δεν υπήρχαν άλλοι τουρίστες και κάναμε ότι θέλαμε μέσα στη πισίνα

 

[Rosa]

Δεν καταφέραμε να πάμε στο Blue lagoon. Η μόνη μας εμπειρία ήταν στα μπάνια που προανέφερα, αλλά και πάλι η αίσθηση ήταν μοναδική καθώς δεν υπήρχαν άλλοι τουρίστες και κάναμε ότι θέλαμε μέσα στη πισίνα

Μα όχι, γι αυτό το blue lagoon μιλάω κι εγώ, της λίμνης Μyvatn. Στο άλλο, κοντά στο Ρέικγιαβικ, ούτε εμείς πήγαμε....(απλά και τα δύο έτσι τα αναφέρουν....)

 

[hydronetta]

Τι μου θύμισες τώρα....τι απίθανη αίσθηση αυτό το blue lagoon.......και πέρα από τη χαλάρωση, δέρμα και μαλλιά βελούδο.....

απορία: στην πέτρινη 'μπανιέρα' ανάμεσα σε αποδυτήρια και λίμνη κατάφερες να μπεις? Παρά την παροιμιώδη αντοχή μου στις υψηλές έως και τσουρουφλιστικές θερμοκρασίες, στάθηκε αδύνατον.....

Δεν το αποτολμήσαμε. Άλλωστε είχαμε κοκκαλώσει από το κρύο από τα αποδυτήρια μέχρι να βουτήξουμε στη πισίνα

 

[hydronetta]

Ο καταρράκτης, το φαράγγι κι οι...φαλλοί

Η δεύτερη μέρα της περιήγησής μας στον ισλανδικό βορρά ξημέρωσε με άστατο καιρό και παγωμένο αέρα που σε ανάγκαζε να κουκουλωθείς πατόκορφα. Πριν αποχαιρετήσουμε τις αγελάδες της φάρμας, κάναμε μια μικρή βολτούλα κοντά στη λίμνη παρέα με τα ισλανδικά πρόβατα που έβοσκαν ανενόχλητα το γρασίδι. Η παρένθεση εδώ ανήκει στα αγαθά αυτά τετράποδα. Τα sauðkindin (ισλανδιστί πρόβατα) λοιπόν, είναι άμεσοι απόγονοι των βικινγκοπροβάτων χωρίς επιμειξίες. Αυτό το γεγονός τα καθιστά αφενός μεν εθνικώς υπερήφανα, αφετέρου διατηρεί το αρνίσιο τους μυαλουδάκι ελεύθερο ρατσιστικών τάσεων προς αλλοεθνή πρόβατα (καθώς αυτά δεν μετανάστευσαν ακόμα τους ισλανδικούς βοσκότοπους). Είναι μεσαίου μεγέθους, με κοντά πόδια και πλούσιο εντυπωσιακό τρίχωμα ποικίλου χρώματος και διπλής στρώσης για να αντέχουν τις ακραίες καιρικές συνθήκες. Παρατηρώντας τα να βοσκούν μέσα στο πυκνό χιόνι καταλαβαίνει κανείς πόσο ανθεκτικά είναι, αφού τα αντίστοιχα ελληνικά θα είχαν ήδη αποδημήσει από το ψωφόκρυο. Το μαλλί τους χρησιμοποιείται για την παρασκευή εξαίρετων (και πανάκριβων) μάλλινων ρούχων σε παραδοσιακά μοτίβα. Το δε κρέας τους είναι μοναδικής ποιότητας. Η απαγόρευση χρήσης ορμονών κι αντιβιοτικών σε συνδυασμό με τη διατροφή σ’ένα πεντακάθαρο περιβάλλον προσδίδουν στο ισλανδικό αρνίσιο κρέας μοναδική γεύση που δεν βρωμοκοπάει αρνίλα κι έχει υψηλή θρεπτική αξία. Επάξια λοιπόν κατατάσσεται στα γκουρμέ πιάτα. Αρκεί να σας πω ότι όταν μας το σέρβιραν σε φιλέτο το περάσαμε για μοσχάρι… Τώρα γιατί εμείς εισάγουμε αρνάκι από την άλλη άκρη του κόσμου (ΝΖ) κι αρκούμαστε μόνο στο μπακαλιάρο από την Ισλανδία, μου είναι άγνωστο.

Περί του αμνού ο λόγος

Μετά λοιπόν τον ύμνο προς το ισλανδικό αρνάκι (εκτός και εντός του πιάτου μου), συνεχίζω τη διήγησή μου. Το πρόγραμμα της ημέρας ξεκινούσε με επίσκεψη στον καταρράκτη Dettifoss. Ο συγκεκριμένος αν και μόνο 44 μέτρα σε ύψος, έχει εντούτοις ροή 500 κυβικών μέτρων νερού το δευτερόλεπτο καθιστώντας τον τον μεγαλύτερο καταρράκτη σε όγκο νερού στην Ευρώπη κι εντός του top ten παγκοσμίως. Nιαγάρα εσείς;; Ντέττιφος εμείς. Αμ πώς! Επειδή είχαμε το θεριό 4Χ4 είπαμε να ακολουθήσουμε μια πορεία μέσω παράκαμψης σε μη ασφαλτοστρωμένο δρόμο. Οι περισσότεροι από αυτούς τους δρόμους είναι απροσπέλαστοι λόγω χιονιού το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, εντούτοις με το θεριό είχαμε την πεποίθηση ότι δεν μας σκιάζει φοβέρα καμιά. Τόσο που επιδεικτικά αγνοήσαμε τη ταμπέλα «δρόμος κλειστός». Ο συγγράφων ελαφρά τη καρδία την απομάκρυνε από τη μέση του δρόμου και συνεχίσαμε ακάθεκτοι τη πορεία μας…..

Μόνο που η αλαζονεία μας πληρώθηκε καθώς κάτι ξέρουν οι αρχές που βάζουν τις σχετικές πινακίδες. Όσο προχωρούσαμε προς την ενδοχώρα τόσο το θεριό άρχισε να εκτινάσσει κύματα χιονιού στο διάβα του, ώσπου σε ένα σημείο πια …. κόλλησε!! Ούτε το 4Χ4 έκανε τίποτα, αλλά νομίζω ούτε και ένα 24Χ24 θα έκανε κάτι, καθώς το στρώμα του χιονιού ήταν αρκετά παχύ. Άρχισε να επικρατεί ο πανικός στην ομάδα: «Πάει θα γίνουμε μούμιες από το κρύο και θα μας βρουν οι παλαιοντολόγοι του μέλλοντος». Εγώ πάλι με τις ταξιδιωτικές εμμονές μου θρηνολογούσα: «Πάει το Μάτσου Πίτσουουουου » . Τζιμάνι όμως ο οδηγός με μικρές μανούβρες κατάφερε να το ξεκολλήσει. Βέβαια δεύτερη σκέψη δεν υπήρχε. Πήραμε το δρόμο επιστροφής με ανάμικτη ανακούφιση κι απογοήτευση που δεν είδαμε το καταρράκτη. Το αστείο είναι ότι στο χωματόδρομο συναντήσαμε κι ένα… Yaris που προφανώς είχε τις ίδιες φιλοδοξίες με μας. Το ξαποστείλαμε πίσω φοβερίζοντας τους επιβάτες ότι αν δεν θέλουν να κολλήσουν στο χιόνι και να γίνουν τροφή για τις πολικές αρκούδες καλύτερα να το ξανασκεφτούν.

Στο πουθενά αναζητώντας τον καταρράκτη Dettifoss

Πάλι πίσω λοιπόν στη λίμνη Mývatn, με πορεία πια προς τα βόρεια και πρώτη στάση στο γραφικό Húsavík, το οποίο με αξιώσεις θα μπορούσε να διεκδικήσει το τίτλο του “τυπικού ισλανδικού ψαροχωρίου». Το λιμανάκι με τα ψαροκάικα προδίδει την εξάρτηση της τοπικής οικονομίας από την αλιεία και την επεξεργασία των αλιευμάτων. Παράλληλα όμως είναι και ένα σημείο όπου τους καλοκαιρινούς μήνες ξεκινούν τουριστικές θαλάσσιες περιηγήσεις για τον εντοπισμό φαλαινών.

Húsavík
Στο Húsavík επισκεφθήκαμε το Μουσείο Φαλαινών, όπου εκτίθενται σκελετοί των θαλάσσιων αυτών θηλαστικών μέσα σε πλήθος πληροφοριών που αφορούν την ζωή τους. Με τόση ενημέρωση αν έχει κανείς το σχετικό ενδιαφέρον μπορεί να φύγει από το μουσείο με δίπλωμα φαλαινολογίας. Η μικρή έκπληξη όμως ήταν η επίσκεψη στο γειτονικό Μουσείο…. Φαλλού!!! Μια ιδιωτική συλλογή από παραφερνάλια σχετικά με το ανδρικό μόριο (σικ!) : από φαλλούς ζώων σε φορμόλη μέχρι αντικείμενα σε σχήμα φαλλού απ’όλο τον κόσμο. Η φαντασία σε όλο της το μεγαλείο!

Μετά την φαλλουπερδοσολογία, πήραμε το δρόμο προς το εθνικό πάρκο Jökulsárgljúfur. Ο γλωσσοδέτης αυτός αντιπροσωπεύει (σε ένα κομμάτι του) το Γκραν Κάνυον made in Iceland. Το πάρκο είναι γνωστό για το πυκνό δάσος σημύδας (κάτι σπάνιο για το γυμνό ισλανδικό τοπίο) που φωλιάζει στην αγκαλιά του φαραγγιού Ásbyrgi με τους εντυπωσιακούς βραχώδεις κάθετους σχηματισμούς σε σχήμα πέταλου. Το πάρκο όμως δεν περιορίζεται μόνο στο φαράγγι. Ο ποταμός Jökulsárgljúfur σχηματίζει στη πορεία του σειρά καταρρακτών που μπορεί κανείς να επισκεφθεί με πρώτο και καλύτερο το Dettifoss που προανέφερα και που δεν μας έλαχε να δούμε. Το τοπίο μας μάγεψε: χρυσοκόκκινα φύλλα των δένδρων, νοτισμένη γη, κάθετοι βράχοι του φαραγγιού και παντελής έλλειψη άλλων τουριστών.

Το φαράγγι στο εθνικό πάρκο Jökulsárgljúfur
Στο τέλος του ασφαλτοστρωμένου δρόμου, ακολουθήσαμε το μονοπάτι που μας οδήγησε σε μια μικρή λίμνη στους πρόποδες του πέταλου του φαραγγιού. Εκεί στην ξύλινη εξέδρα υπό την επήρεια μιας αδιευκρίνιστης διονυσιακής μέθης το ρίξαμε στο χορό και το τραγούδι, αφήνοντας το βορειοευρωπαίο οδηγό μας άφωνο…

Η λιμνούλα στο πέταλο του φαραγγιού Jökulsárgljúfur

Αργά το απόγευμα επιστρέψαμε ξανά στο Hotel Natur κοντά στο Akureyri. Η διαδρομή έγινε μέσα στα ομορφότερα χρώματα του δειλινού που μπορούσε να μας δωρίσει η Μητέρα Φύση. Το απάνεμο Eyjafjörður ήταν απλά μαγευτικό.

Το βραδάκι απολαύσαμε μπυροκατάνυξη μετά λουκούλειου γεύματος στο εστιατόριο Bautinn στο κέντρο του Akureyri. Ήταν το καλύτερο γεύμα μας στην Ισλανδία. Ότι δοκιμάσαμε ήταν εξαιρετικό σε γεύση και εμφάνιση: και το αρνάκι που το βαφτίσαμε μοσχαράκι και το φιλέτο του πτηνού που παρά τις προσπάθειες του οδηγού μας δεν μπορέσαμε να ταυτοποιήσουμε. Κάτι σε… πιγκουίνο μας περιέγραφε αλλά δεν παίρνω κι όρκο (συνεχίζεται)

γιαμ-γιαμ

 

[Dorotija]

Πολύ ωραίες οι φωτό!!!