ggonholidays
Member
- Μηνύματα
- 574
- Likes
- 1.164
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νησιά Γκαλαπάγκος
- Δεν μου λες? Γιατί ο Ουμπέρτο έδειξε τον ουρανό όταν του έδωσες την διεύθυνση που θα μείνουμε στο Ποσιτάνο?
- Εεεε Ποσιτάνο είναι αυτό. Ψηλά θα είναι.
- Μα τον ουρανό έδειξε? Πόσο μακριά είναι το ξενοδοχείο από το Ποσιτάνο?
- 1,5 χιλιόμετρο λέει. Ε πόσο ψηλά λες να είναι? Ε; τι λες;…Ε; δεν απαντάς?
- Και πως θα φτάσουμε εκεί? Με ποιο λεωφορείο?
- Δεν πάμε με τα πόδια; Είπαμε 1,5 χιλιόμετρο είναι.
- Πάρε σε παρακαλώ τηλέφωνο να μας πουν ποιο λεωφορείο να πάρουμε.
Η συζήτηση έλαβε χώρα στη διαδρομή από το Σορέντο στο Ποζιτάνο. Την ώρα που απολαμβάναμε την εξαιρετική θέα από το παράθυρο του λεωφορείου.
Το λεωφορείο μας άφησε έξω από ένα μικρό καφέ και αφού δεν πέρασε το δικό μου και να πάμε με τα πόδια, περιμέναμε να πάρουμε το επόμενο λεωφορείο για να μας πάει στο τελικό μας προορισμό που ήταν το Μοντεπερτούζο τελικά και όχι το Ποζιτάνο αλλά δεν πήκα στο κόπο να διαβάσω την διεύθυνση όταν έκλεινα το ξενοδοχείο. Όταν επιτέλους το λεωφορείο έφτασε μετά βίας καταφέραμε να μπούμε μέσα αφού ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Όρθιοι με τις βαλίτσες στο ένα χέρι και με το άλλο να προσπαθούμε να κρατιθούμε από οπουδήποτε, ξεκινάει το λεωφορείο να ανηφορίζει και να ανηφορίζει. Νοιώσαμε για λίγο σαν σαρδέλες, με πάτησαν 2-3 φορές και ξεμάλιασα μια κοπελιά στη προσπάθεια μου να μην πεσω κάτω. Και το λεωφορείο ανέβαινε και ξανα ανέβαινε και τέρμα κορυφή δεν φτάναμε και το 1,5 χιλιόμετρο τελικά ήταν 6!
Η στάση του λεωφορείου ήταν ακριβώς κάτω απο το ξενοδοχείο μας. Όταν λέμε κάτω εννοούμε κάτω. Κατ ακρίβιαν 100 σκαλιά. Στη σάση μας περίνενε ο Ντιμιτρι. Μας υποδέχτηκε με χαμόγελο και μας ενημέρωσε για τα 100 σκαλιά που θα έπρεπε να ανέβουμε. «Ώωωωωωρεεεεε μάνα μου!» σκέφτομαι «πως ανεβάζω τη βαλίτσα εκεί πάνω;» αλλά πριν τελείωσω τη σκέψη μου ο Ντιμίτρι σηκώνει και τις 2 αποσκευές σαν πούπουλο και ξεκινάει την ανάβαση. Θεός ο Ντιμίτρι! Πίσω του εμείς να τον ακολουθούμε αλλά να τρώμε τη σκόνη του. Όταν τελικά φτάσαμε ο Ντιμίτρι είχε ακόμα το χαμόγελο στο πρόσωπό του και ίχνος ιδρώτα ενώ εμείς σερναμε τα κουφάρια μας.
Το ξενοδοχείο όμως ήταν πολύ καλό για τα λεφτά του. LaGhiande B & B. Δεν ήταν ακριβώς ξενοδοχείο αλλά δωμάτια με πρωινό. Το δωμάτιο ήταν άνετο και πεντακάθαρο και είχε απίστευτη θέα.
By Night
By Day
Είχε επίσης θέα το τρυπημένο βουνό
Μέχρι να τακτοποιηθούμε είχε πάει βράδυ και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την συμβουλή του Ντιμίτρι και να δειπνήσουμε σε ένα εστιατόριο που ήταν μόλις 200 μέτρα από το ξενοδοχείο και για το οποίο μας έδωσε πολύ καλές συστάσεις. Ο Ντιμίτρι κατάφερε να μας εξασφαλίσει τραπέζι την τελευταία στιγμή και πραγματικά ήταν μια απολαυστική εμπειρία.
Το εστιατόριο La Tagliata είναι μια οικογενειακή επιχείρηση. Η mama και ο papa είναι στη κουζίνα και έξω είναι τα παιδιά και τα ανίψια. Το περιβάλλον είναι συμπαθητικό με τα φωτάκια του Ποζιτάνο στον ορίζοντα. Είχε προκαθορισμένο μενού στα 35Ε το άτομο συμπεριλαμβανομένου του κρασιού. Παρόλα αυτά όταν τους είπαμε πως ο σύζυγος δεν τρώει τυρί (ναι! Αν είναι δυνατόν?) του αντικατέστησαν όλα τα πιάτα που περιείχαν τυρί με μεγάλη ευκολία. (και δεν ήταν λίγα!). Το μενού ήταν πάρα πολύ πλούσιο τόσο σε ποικιλία όσο και σε ποσότητα. Τα πιάτα δεν σταματούσαν να έρχονται και ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο.
Την επόμενη μέρα μετά από το υπέροχο πρωινό του Ντιμίτρι αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε πρωί πρωί για Ποσιτάνο. «Γιατί δεν πάτε με τα πόδια ? 1000 σκαλιά είναι. 20 λεπτά κατάβαση.» Εισηγείται ο Ντιμίτρι. «Εεεε καλά αν τα κάνεις εσύ σε 20 εμείς θα τα κάνουμε σε 40.»
- Όχι όχι εγώ σε 10 το κάνω.
- Τι λες καλέ μου πάμε; Θα έχει και υπέροχη θέα. 10 λεπτά λέει αυτός άντε να το κάνουμε 30 λεπτά εμείς.
- Μωρέ δεν βαριέσαι, καλύτερα να πάρουμε το λεωφορείο. Θα έχουμε και ποδαρόδρομο μέσα στο Ποσιτάνο. Μακριά μου φαίνεται!
- Έ πόσο να είναι μωρέ; Άντε πάμε. Μην είσαι τεμπέλης. Θα κάνουμε και λίγο γυμναστική. Θα απολαύσουμε και την θέα. Τέλεια θα είναι. Θα πάμε τέλος. Σκέψου τι φωτογραφίες θα βγάλεις! ( Έτσι! Πρέπει να ξέρεις πότε να δώσεις το σωστό επιχείρημα.)
Μας δίνει που λέτε ο Ντιμιτρι οδηγίες. «Την βλέπετε τη σκάλα εκεί πέρα; Από εκεί ξεκινάτε και πάτε μέχρι κάτω»
Τελικά προέκυψε ότι άλλη σκάλα μας έδειχνε ο Ντιμιτρι και άλλη βλέπαμε εμείς και αφού κατεβήκαμε καμιά 200αρια σκαλιά βρεθήκαμε σε μια ρεματιά και κόντεψαν να μας κατασπαράξουν κάτι σκυλιά. Ένας πιτσιρικάς που μας είδε από την βεράντα του σπιτιού του ότι πηγαίναμε λάθος έτρεξε να μας προειδοποιήσει. Να ναι καλά. «Νο Positano NO!» Φώναζε από μακριά. Μάλλον θα κάνουν πολλοί το ίδιο λάθος αν κρίνω από αποδοκιμαστικό ύφος της γιαγιάς του στυλ. «Πού πάτε ωρε καημένοι;»
Ανεβήκαμε πάλι τα 200 σκαλιά και βρήκαμε τη σωστή σκάλα. Ξεκινήσαμε ορεξάτοι ορεξάτοι να κατεβαίνουμε και να θαυμάζουμε τη θέα.
- Τι υπέροχα που είναι καλέ μου. Είδες που δεν ήθελες να έρθουμε; Κάτσε λίγο να ξαποστάσω!
- Κάτσε να δούμε αν θα λές τα ίδια μέχρι να φτάσουμε. Νωρίς ξεκίνησες να θες ξεκούραση.
Και συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε...
- Πόσα λες να μείνανε?
- Δεν ξέρω έχασα το μέτρημα εδώ και ώρα. Στα έλεγα εγω να πάρουμε το λεωφορείο.
- Καλέ! Δεν θα πίστευα τον Ντιμίτρι. Γέννημα θρέμμα Ποζιτάνος?
- Ποιος Ποζιτάνος χριστιανή μου. Πολωνός είναι ο άνθρωπος.
- Αποκλείεται! Ιταλός είναι. Δεν άκουσες το αξαντ;
- Σταμάτα! Μου το είπε ο ίδιος. Πριν 3 μήνες ήρθε εδω!
Τα πόδια μου δεν με σηκώναν. Σε κάθε σκαλί έτρεμαν τα γόνατά μου. Το στήθος μου έβγαζε φωτιές. Η ανάσα μου κοβόταν. Το τι βρισίδι έφαγε ο αξιαγάπητος Ντιμίτρι δεν περιγράφεται. Ο σύζυγος σταμάτησε και πάλι να μιλάει. Ένα σκυλί που μας ακολουθούσε μας βαρέθηκε. Στα μέσα της διαδρομής ένα ζευγάρι περνάει από δίπλα μας με ταχύτητα που έμοιαζε ιλιγγιώδης. Γκρρρρρ! «Ξαδέλφια του Ντιμίτρι θα είναι».
- Δεν έπρεπε να τον ακούσουμε τελικά τον Ντιμίτρι. Ε καλέ μου? Δεν απαντάς εεε!
Αυτό που πρέπει να ομολογήσω όμως ότι η θέα ήταν ανεπανάληπτη!
Όταν επιτέλους φτάσαμε στο Ποζιτάνο το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να απλώσω τη πετσέτα μου στη παραλία για να αράξει το ταλαιπωρημένο μου κορμί για τις επόμενες 2 ώρες.Το ευτυχές ήταν ότι το σκηνικό ήταν υπέροχο και επίσης σταθήκανε τυχεροί γιατί στη παραλία εκείνη την ώρα γινόταν μια φωτογράφηση και χαζεύαμε την διαδικασία.
Τελικά τα σκαλιά δεν ξέρω πόσα είναι και δεν ξέρω σε πόσοι ώρα τα κάνει ένας άνθρωπος με κανονική φυσική κατάσταση και όχι ερείπιο σαν εμάς αλλά εμείς κάναμε περίπου μια ώρα και κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας εκεί.
Όταν συνήλθαμε πήραμε γεύμα σε ένα μέτριο εστιατόριο στη παραλία και κάναμε βόλτες μέχρι αργά στα στενά του Ποζιτάνο. Το οποίο δεν το βαριέσαι ποτέ. Όμορφα μαγαζάκια και πολύ καλές γκαλερί. Υπέροχο!
- Εεεε Ποσιτάνο είναι αυτό. Ψηλά θα είναι.
- Μα τον ουρανό έδειξε? Πόσο μακριά είναι το ξενοδοχείο από το Ποσιτάνο?
- 1,5 χιλιόμετρο λέει. Ε πόσο ψηλά λες να είναι? Ε; τι λες;…Ε; δεν απαντάς?
- Και πως θα φτάσουμε εκεί? Με ποιο λεωφορείο?
- Δεν πάμε με τα πόδια; Είπαμε 1,5 χιλιόμετρο είναι.
- Πάρε σε παρακαλώ τηλέφωνο να μας πουν ποιο λεωφορείο να πάρουμε.
Η συζήτηση έλαβε χώρα στη διαδρομή από το Σορέντο στο Ποζιτάνο. Την ώρα που απολαμβάναμε την εξαιρετική θέα από το παράθυρο του λεωφορείου.
Το λεωφορείο μας άφησε έξω από ένα μικρό καφέ και αφού δεν πέρασε το δικό μου και να πάμε με τα πόδια, περιμέναμε να πάρουμε το επόμενο λεωφορείο για να μας πάει στο τελικό μας προορισμό που ήταν το Μοντεπερτούζο τελικά και όχι το Ποζιτάνο αλλά δεν πήκα στο κόπο να διαβάσω την διεύθυνση όταν έκλεινα το ξενοδοχείο. Όταν επιτέλους το λεωφορείο έφτασε μετά βίας καταφέραμε να μπούμε μέσα αφού ήταν ασφυκτικά γεμάτο. Όρθιοι με τις βαλίτσες στο ένα χέρι και με το άλλο να προσπαθούμε να κρατιθούμε από οπουδήποτε, ξεκινάει το λεωφορείο να ανηφορίζει και να ανηφορίζει. Νοιώσαμε για λίγο σαν σαρδέλες, με πάτησαν 2-3 φορές και ξεμάλιασα μια κοπελιά στη προσπάθεια μου να μην πεσω κάτω. Και το λεωφορείο ανέβαινε και ξανα ανέβαινε και τέρμα κορυφή δεν φτάναμε και το 1,5 χιλιόμετρο τελικά ήταν 6!
Η στάση του λεωφορείου ήταν ακριβώς κάτω απο το ξενοδοχείο μας. Όταν λέμε κάτω εννοούμε κάτω. Κατ ακρίβιαν 100 σκαλιά. Στη σάση μας περίνενε ο Ντιμιτρι. Μας υποδέχτηκε με χαμόγελο και μας ενημέρωσε για τα 100 σκαλιά που θα έπρεπε να ανέβουμε. «Ώωωωωωρεεεεε μάνα μου!» σκέφτομαι «πως ανεβάζω τη βαλίτσα εκεί πάνω;» αλλά πριν τελείωσω τη σκέψη μου ο Ντιμίτρι σηκώνει και τις 2 αποσκευές σαν πούπουλο και ξεκινάει την ανάβαση. Θεός ο Ντιμίτρι! Πίσω του εμείς να τον ακολουθούμε αλλά να τρώμε τη σκόνη του. Όταν τελικά φτάσαμε ο Ντιμίτρι είχε ακόμα το χαμόγελο στο πρόσωπό του και ίχνος ιδρώτα ενώ εμείς σερναμε τα κουφάρια μας.
Το ξενοδοχείο όμως ήταν πολύ καλό για τα λεφτά του. LaGhiande B & B. Δεν ήταν ακριβώς ξενοδοχείο αλλά δωμάτια με πρωινό. Το δωμάτιο ήταν άνετο και πεντακάθαρο και είχε απίστευτη θέα.
By Night
By Day
Είχε επίσης θέα το τρυπημένο βουνό
Μέχρι να τακτοποιηθούμε είχε πάει βράδυ και αποφασίσαμε να ακολουθήσουμε την συμβουλή του Ντιμίτρι και να δειπνήσουμε σε ένα εστιατόριο που ήταν μόλις 200 μέτρα από το ξενοδοχείο και για το οποίο μας έδωσε πολύ καλές συστάσεις. Ο Ντιμίτρι κατάφερε να μας εξασφαλίσει τραπέζι την τελευταία στιγμή και πραγματικά ήταν μια απολαυστική εμπειρία.
Το εστιατόριο La Tagliata είναι μια οικογενειακή επιχείρηση. Η mama και ο papa είναι στη κουζίνα και έξω είναι τα παιδιά και τα ανίψια. Το περιβάλλον είναι συμπαθητικό με τα φωτάκια του Ποζιτάνο στον ορίζοντα. Είχε προκαθορισμένο μενού στα 35Ε το άτομο συμπεριλαμβανομένου του κρασιού. Παρόλα αυτά όταν τους είπαμε πως ο σύζυγος δεν τρώει τυρί (ναι! Αν είναι δυνατόν?) του αντικατέστησαν όλα τα πιάτα που περιείχαν τυρί με μεγάλη ευκολία. (και δεν ήταν λίγα!). Το μενού ήταν πάρα πολύ πλούσιο τόσο σε ποικιλία όσο και σε ποσότητα. Τα πιάτα δεν σταματούσαν να έρχονται και ήταν το ένα καλύτερο από το άλλο.
Την επόμενη μέρα μετά από το υπέροχο πρωινό του Ντιμίτρι αποφασίσαμε να ξεκινήσουμε πρωί πρωί για Ποσιτάνο. «Γιατί δεν πάτε με τα πόδια ? 1000 σκαλιά είναι. 20 λεπτά κατάβαση.» Εισηγείται ο Ντιμίτρι. «Εεεε καλά αν τα κάνεις εσύ σε 20 εμείς θα τα κάνουμε σε 40.»
- Όχι όχι εγώ σε 10 το κάνω.
- Τι λες καλέ μου πάμε; Θα έχει και υπέροχη θέα. 10 λεπτά λέει αυτός άντε να το κάνουμε 30 λεπτά εμείς.
- Μωρέ δεν βαριέσαι, καλύτερα να πάρουμε το λεωφορείο. Θα έχουμε και ποδαρόδρομο μέσα στο Ποσιτάνο. Μακριά μου φαίνεται!
- Έ πόσο να είναι μωρέ; Άντε πάμε. Μην είσαι τεμπέλης. Θα κάνουμε και λίγο γυμναστική. Θα απολαύσουμε και την θέα. Τέλεια θα είναι. Θα πάμε τέλος. Σκέψου τι φωτογραφίες θα βγάλεις! ( Έτσι! Πρέπει να ξέρεις πότε να δώσεις το σωστό επιχείρημα.)
Μας δίνει που λέτε ο Ντιμιτρι οδηγίες. «Την βλέπετε τη σκάλα εκεί πέρα; Από εκεί ξεκινάτε και πάτε μέχρι κάτω»
Τελικά προέκυψε ότι άλλη σκάλα μας έδειχνε ο Ντιμιτρι και άλλη βλέπαμε εμείς και αφού κατεβήκαμε καμιά 200αρια σκαλιά βρεθήκαμε σε μια ρεματιά και κόντεψαν να μας κατασπαράξουν κάτι σκυλιά. Ένας πιτσιρικάς που μας είδε από την βεράντα του σπιτιού του ότι πηγαίναμε λάθος έτρεξε να μας προειδοποιήσει. Να ναι καλά. «Νο Positano NO!» Φώναζε από μακριά. Μάλλον θα κάνουν πολλοί το ίδιο λάθος αν κρίνω από αποδοκιμαστικό ύφος της γιαγιάς του στυλ. «Πού πάτε ωρε καημένοι;»
Ανεβήκαμε πάλι τα 200 σκαλιά και βρήκαμε τη σωστή σκάλα. Ξεκινήσαμε ορεξάτοι ορεξάτοι να κατεβαίνουμε και να θαυμάζουμε τη θέα.
- Τι υπέροχα που είναι καλέ μου. Είδες που δεν ήθελες να έρθουμε; Κάτσε λίγο να ξαποστάσω!
- Κάτσε να δούμε αν θα λές τα ίδια μέχρι να φτάσουμε. Νωρίς ξεκίνησες να θες ξεκούραση.
Και συνεχίσαμε να κατεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε...
- Πόσα λες να μείνανε?
- Δεν ξέρω έχασα το μέτρημα εδώ και ώρα. Στα έλεγα εγω να πάρουμε το λεωφορείο.
- Καλέ! Δεν θα πίστευα τον Ντιμίτρι. Γέννημα θρέμμα Ποζιτάνος?
- Ποιος Ποζιτάνος χριστιανή μου. Πολωνός είναι ο άνθρωπος.
- Αποκλείεται! Ιταλός είναι. Δεν άκουσες το αξαντ;
- Σταμάτα! Μου το είπε ο ίδιος. Πριν 3 μήνες ήρθε εδω!
Τα πόδια μου δεν με σηκώναν. Σε κάθε σκαλί έτρεμαν τα γόνατά μου. Το στήθος μου έβγαζε φωτιές. Η ανάσα μου κοβόταν. Το τι βρισίδι έφαγε ο αξιαγάπητος Ντιμίτρι δεν περιγράφεται. Ο σύζυγος σταμάτησε και πάλι να μιλάει. Ένα σκυλί που μας ακολουθούσε μας βαρέθηκε. Στα μέσα της διαδρομής ένα ζευγάρι περνάει από δίπλα μας με ταχύτητα που έμοιαζε ιλιγγιώδης. Γκρρρρρ! «Ξαδέλφια του Ντιμίτρι θα είναι».
- Δεν έπρεπε να τον ακούσουμε τελικά τον Ντιμίτρι. Ε καλέ μου? Δεν απαντάς εεε!
Αυτό που πρέπει να ομολογήσω όμως ότι η θέα ήταν ανεπανάληπτη!
Όταν επιτέλους φτάσαμε στο Ποζιτάνο το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να απλώσω τη πετσέτα μου στη παραλία για να αράξει το ταλαιπωρημένο μου κορμί για τις επόμενες 2 ώρες.Το ευτυχές ήταν ότι το σκηνικό ήταν υπέροχο και επίσης σταθήκανε τυχεροί γιατί στη παραλία εκείνη την ώρα γινόταν μια φωτογράφηση και χαζεύαμε την διαδικασία.
Τελικά τα σκαλιά δεν ξέρω πόσα είναι και δεν ξέρω σε πόσοι ώρα τα κάνει ένας άνθρωπος με κανονική φυσική κατάσταση και όχι ερείπιο σαν εμάς αλλά εμείς κάναμε περίπου μια ώρα και κοντέψαμε να αφήσουμε τα κοκαλάκια μας εκεί.
Όταν συνήλθαμε πήραμε γεύμα σε ένα μέτριο εστιατόριο στη παραλία και κάναμε βόλτες μέχρι αργά στα στενά του Ποζιτάνο. Το οποίο δεν το βαριέσαι ποτέ. Όμορφα μαγαζάκια και πολύ καλές γκαλερί. Υπέροχο!
Last edited:
