psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.184
- Likes
- 56.854
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Ημέρα 2η – Στα στρατόπεδα του θανάτου & τη παλιά πόλη
Με δυσκολίες ύπνου λόγω ζέστης και σαφώς βελτιωμένη την υγεία μου, ξυπνήσαμε την άλλη μέρα νωρίς σχετικά το πρωί καθώς είχαμε να κάνουμε δρόμο. Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στη στάση του τραμ, η οποία βρίσκονταν λίγα μέτρα μακριά απ’ το χοστελ μας, και με 0,60€ μόλις βρεθήκαμε στο κέντρο της πόλης:
Προχωρήσαμε μέσω του ‘’Galeria Krakowska Shopping Mall’’, το εμπορικό κέντρο του σταθμού της Κρακοβίας και φτάσαμε στο ‘’Punkt sprzedaży biletów okresowych MPK’’ όπου είναι η αφετηρία των λεωφορείων. Προορισμός της ημέρας μας ήταν το μνημειο ολοκαυτωματος Auschwitz-Birkenau:
Το κόστος του εισιτηρίου είναι περίπου 7€ μετ’ επιστροφής και το εκδώσαμε στα εκδοτήρια του σταθμού αποσπασματικά, καθώς αυτό της επιστροφής βγαίνει χωριστά, απευθείας από τον οδηγό του λεωφορείου. Είναι η ευκολότερη και οικονομικότερη μετακίνηση που μπορεί να βρει κανείς για το μνημείο.
Πήραμε από ένα νεράκι, και 2 παραδοσιακά Πολωνικά κουλούρια που πωλούνται παντού από πλανόδιους και επιβιβαστήκαμε. Η διαδρομή ήταν διάρκειας περίπου μιάμισης ώρας, με αρκετή κίνηση σε σημεία του αυτοκινητόδρομου, αλλά και στάσεις σε 1-2 χωριά.
Το τοπίο εναλλασσόταν στα μάτια μας, από δασικό έως έντονα δασικό και καταπράσινο. Τίποτα δε προμήνυε ότι κατευθυνόμαστε σε τόπο μαρτυρίου. Δεν έχω να θυμάμαι κανένα τόσο πυκνό δάσος όπως αυτό που έβλεπα. Λίγο πριν το τέρμα του λεωφορείου και του parking, είδαμε τις χαρακτηριστικές γραμμές του τρένου, σημάδι ότι πλησιάζουμε όπως είχαμε διαβάσει. Αποβιβαστήκαμε 2 χιλιόμετρα μετά αφού σιγουρέψαμε ρωτώντας τον οδηγό τη στάση και τις ώρες επιστροφής:
Προχωρήσαμε προς την είσοδο προκειμένου να μάθουμε τα διαδικαστικά. Δεν είχαμε κλείσει εισιτήριο μέσω internet – κάτι που δε συνιστώ σε κανέναν, μιας και μπορεί να βρεθεί προ εκπλήξεως – γι’ αυτό και πήγαμε να δούμε τι προβλέπεται. Υπάρχει δωρεάν είσοδος έως τις 9:30 το πρωί και μετά τις 17:00 το απόγευμα. Όλες τις υπόλοιπες ώρες, μπορείς να κλείσεις θέση σε κάποιο από τα γκρουπ οργανωμένης ξενάγησης, τα οποία πέραν των Πολωνικών, διατίθενται σε Αγγλική, Γαλλική, Ισπανική, Ιταλική & Ρωσική γλώσσα. Ήμασταν τυχεροί καθώς βρήκαμε 2 θέσεις στο Αγγλικό τουρ 3 ώρες μετά. Το εισιτήριο κόστιζε περίπου 14€ το άτομο.
Έχοντας πλέον την εμπειρία, δε προτείνω σε κανέναν το τουρ χωρίς ξεναγό. Όσα μάθαμε και μας έδειξε δε θα μπορούσαμε επ’ ουδενί να τα βρούμε μόνοι μας. Άξιζε και με το παραπάνω η ξενάγηση και η καθοδήγηση στο χώρο του Auschwitz από τον απόλυτα καταρτισμένο επαγγελματία που μας έτυχε.
Είχαμε όμως ένα κενό 3 ωρών, το οποίο δε θέλαμε να το περάσουμε απλά περιμένοντας, έτσι αφού δηλωθήκαμε για το τουρ και πήραμε το ειδικό αυτοκόλλητο, ανεβήκαμε στο δωρεάν λεωφορείο που ενώνει τα δύο στρατόπεδα και πήγαμε μόνοι μας στο αχανές Birkenau. Ελάχιστα λεπτά μετά ήμασταν μπροστά στη πασίγνωστη πολυφωτογραφημένη πύλη του στρατοπέδου εξόντωσης Birkenau, έξω από το ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα:
Δε ξέρω πραγματικά τι να γράψω για ένα μέρος του πλανήτη στο οποίο έχασαν τη ζωή τους πάνω από 1.100.000 άνθρωποι με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Ήμουν συγκλονισμένος και μόνο στην ιδέα ότι θα επισκεφτώ ένα τέτοιο χώρο μνήμης, ένα χώρο σπαρακτικό, απομεινάρι της πιο σάπιας και άρρωστης ιδεοληψίας (και όχι ιδεολογίας) που πέρασε ποτέ απ’ το πλανήτη. Το συναίσθημα που βιώνει κανείς είναι πρωτόγνωρο, και η συγκίνηση τεράστια. Λίγους μήνες πριν ήμασταν στο μουσείο του πολέμου στο Βιετνάμ. Τώρα εδώ. Η μία και μοναδική κοινή ερώτηση ήταν «Γιατί;»
Προχωρήσαμε στο διαστάσεων 2Χ2,5 χλμ. στρατόπεδο, μπαίνοντας ενίοτε μαζί με κάποιο γκρουπ ξενάγησης προκειμένου να συλλέξουμε πληροφορίες. Δε θέλω να κουράσω πολύ με γραφή, η εικόνες είναι συγκλονιστικές από μόνες τους:
Το μεγαλύτερο μέρος του Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου έχει καταστραφεί καθώς οι ναζί θέλησαν να μην αφήσουν ίχνη των αποτρόπαιων πράξεων τους, λόγω της ταχείας προέλασης του Κόκκινου στρατού. Δε κατάφεραν όμως να το πραγματοποιήσουν, καθώς ανατίναξαν μεν τα κρεματόρια λίγο πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου, ωστόσο άφησαν πίσω τους κρατούμενους τους οποίους δε πρόλαβαν να εξοντώσουν. Αλώστε, ήταν γνωστή η δράση τους καθώς υπήρχε ένας μικρός αριθμός ανθρώπων που κατάφερε τελικά να αποδράσει:
Οι εικόνες σου φέρνουν αποτροπιασμό. Ειδικά στους θαλάμους στους οποίους φιλοξενούνταν παιδάκια:
Κάποια λουλούδια στη μνήμη των θυμάτων:
Εικόνες από στάβλους οι οποίοι τελικά φιλοξένησαν ανθρώπους καθώς η χωρητικότητα των κτηρίων δεν επαρκούσε:
Αποχωρήσαμε συγκλονισμένοι από το πρώτο μέρος της επίσκεψης μας στο συγκρότημα των στρατοπέδων, επιστρέψαμε με το λεωφορείο στο κεντρικό όπου θα ακολουθούσε κανονική ξενάγηση αυτή τη φορά. Βρήκαμε ένα αναψυκτήριο να ξεδιψάσουμε καθώς η ζέστη ήταν ήδη αρκετή και έπρεπε λίγο να χαλαρώσουμε, αφού ακολουθούσε το κύριο μέρος του προγράμματος.
Εδώ πρέπει να αναφερθεί επίσης κάτι που είναι σημαντικό και δε γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος. Όταν μιλάμε για Άουσβιτς, δε μιλάμε για ένα αλλά στην ουσία για συγκρότημα στρατοπέδων συνολικής έκτασης 40 km² που αποτελούνταν από τρία κύρια και 39 δευτερεύοντα στρατόπεδα. Τα τρία κύρια στρατόπεδα ήταν το Άουσβιτς Ι, το αρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και διοικητικό κέντρο ολόκληρου του συγκροτήματος, το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου στρατόπεδο εξόντωσης, και το Άουσβιτς ΙΙΙ (Μόνοβιτς), στρατόπεδο εργασίας που δεν υπάρχει σήμερα.
Σε ότι αφορά τα θύματα, υπολογίζεται ότι εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Περίπου 900.000 πέθαναν μετά την επιλογή που έγινε άμεσα κατά την άφιξή τους. Άλλοι 200.000 άνθρωποι πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό, βαρύτατη κακοποίηση, συνέπειες ιατρικών πειραμάτων ή δολοφονήθηκαν.
Τα νούμερα είναι ασύλληπτα, και ακόμα και τώρα που γράφω την ιστορία δυσκολεύομαι πολύ να τα συλλάβω. Περισσότερο δε δυσκολεύομαι να κατανοήσω τα κίνητρα και το ποιόν αυτών των ‘’ανθρώπων’’ κάτι που νομίζω δε θα καταφέρω ποτέ.
Γύρω στις 14:00 ξεκινούσε η ξενάγηση μας λοιπόν στο Άουσβιτς Ι, οπότε μισή ώρα νωρίτερα ήμασταν έξω στη πύλη για τα διαδικαστικά.
Με μεγάλη απορία είδαμε ένα τσούρμο 20-30 ατόμων με Πολωνικές σημαίες και περιβραχιόνια να φωνάζει συνθήματα, κρατώντας μάλιστα φωτογραφίες ενός Πολωνού στρατιωτικού, και αστυνομικούς να παρακολουθούν διακριτικά. Η ημερομηνία μόνο τυχαία δεν ήταν, καθώς το ημερολόγιο έδειχνε 14 Ιουνίου, συμπληρωνόντουσαν 79 χρόνια από τις 14 Ιουνίου του 1940, όταν για πρώτη φορά 728 Πολωνοί, πολιτικοί κρατούμενοι, μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς. Το γεγονός αυτό είχε προσελκύσει στο χώρο αρκετούς επίσημους.
Η φασαρία συνεχίζονταν και κοντά στο σημείο ελέγχου και δε χρειαζόταν πολύ φαντασία προκειμένου να καταλάβει κανείς περί τίνων αποβρασμάτων επρόκειτο. Η αστυνομικός που μας πήρε από κοντά και μας έβαλε μέσα, μας προέτρεψε να βγάλουμε τα καπέλα που φορούσαμε καθώς όπως μας είπαν είχαν πάνω ‘’κομμουνιστικά’’ σύμβολα (συγκεκριμένα ήταν από το Βιετνάμ οπότε έφεραν το αστέρι) και ενδεχομένως να αντιμετωπίζαμε πρόβλημα. Μας ζήτησε επίσης συγγνώμη για τη φασαρία και τη συμπεριφορά των ομοεθνών της και μας ανέφερε ότι ‘’δυστυχώς αυτοπροσδιορίζονται ως πατριώτες, αλλά μόνο αυτό δεν είναι’’, επιβεβαιώνοντας τα όσα είχαμε καταλάβει, καθώς και τη ντροπή που ένιωθαν γι’ αυτούς. Τα βλέπουμε άλλωστε και στη χώρα μας, δεν είμαστε καλύτεροι… Επαναλαμβάνω, όλα αυτά τα τραγελαφικά συνέβησαν ΣΤΗ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ!
Με ντροπή για την ανθρώπινη φύση και προβληματισμό, προχωρήσαμε προς του αεροδρομιακού τύπου έλεγχο. Προηγουμένως είχαμε φροντίσει να αφήσουμε τα σακίδια μας στον ειδικό χώρο φύλαξης κρατώντας μόνο τα κινητά μας και τη φωτογραφική μηχανή. Παραλάβαμε και το ειδικό ασύρματο σύστημα με ακουστικά προκειμένου να ακούμε το ξεναγό και συγκεντρωθήκαμε σε ένα σκιερό μέρος:
Ξεναγός με τα άψογα Αγγλικά του μας καλωσόρισε επισημαίνοντας μερικές σημαντικές λεπτομέρειες που έπρεπε να γνωρίζουμε. Αρχικά μας είπε ότι επιτρέπονται παντού οι φωτογραφίες εκτός από πολύ συγκεκριμένα σημεία που πρέπει να προσέξουμε και θα μας πει αυτός, εξαιρώντας βέβαια τις χαζοχαρούμενου τύπου selfies (αλήθεια ποιοι μπορεί να βγάζουν τέτοιες φωτογραφίες στο μέρος αυτό) τις οποίες ζήτησε να αποφύγουμε. Επίσης μας ενημέρωσε ότι μετά τη παρουσίαση του κάθε χώρου μπορούσαμε να υποβάλλουμε ερωτήσεις αν κάτι ήταν δυσνόητο. Τέλος μας τόνισε ότι το στρατόπεδο που θα βλέπαμε και οι συνθήκες που επικρατούν σ’ αυτό είναι όσο πιο ρεαλιστικές γίνεται, καθώς θέλησαν να δείξουν στο κόσμο τα δεδομένα που επικρατούσαν τότε, όπως για παράδειγμα τα δέντρα, το γκαζόν, τα συρματοπλέγματα κ.α. Εκεί μάθαμε για την ύπαρξη των τριών στρατοπέδων τα οποία ευτυχώς (για λόγους καταγραφής της ιστορίας) δε πρόλαβαν να καταστρέψουν ολοσχερώς οι Ναζί, την ώρα που ο Κόκκινος στρατός πλησίαζε προκειμένου να τ’ απελευθερώσει.
Μερικά λεπτά μετά φτάσαμε στη πύλη όπου θα ξεκινούσε η ξενάγηση μας στο μαρτυρικό αυτόν τόπο. Μια πύλη που την έχουμε δει πολλές φορές σε φωτογραφία, με τη χαρακτηριστική ρήση ‘’η εργασία απελευθερώνει’’ πάνω της. Η πύλη της φρίκης… Έμεινα τελευταίoς για να φωτογραφίσω:
Ακριβώς από κάτω μας υπέδειξε το σημείο οπού βρισκόταν η μουσική μπάντα του στρατοπέδου, η οποία καλωσόριζε παραπλανητικά φυσικά τους κρατούμενους:
Το γνωστό απόφθεγμα του φιλόσοφου και ποιητή George Santayana:
Μπήκαμε στο πρώτο κτήριο απ’ όσα θα επισκεπτόμασταν. Εκεί είδαμε μια έκθεση από στοιχεία των κρατουμένων του στρατοπέδου. Αρχικά τα σημεία από τα οποία εστάλησαν οι κρατούμενοι στο Άουσβιτς, με μακρινότερο αυτό της Ρόδου:
Το πίνακα με τα πληθυσμιακά γκρουπ που έφτασαν εκεί:
Φωτογραφίες από τη διαλογή των αφιχθέντων. Οι ικανοί για εργασία εντός, οι υπόλοιποι κατευθείαν στο θάνατο… :
Καρτέλες με προσωπικά στοιχεία κρατουμένων:
Τη χαρακτηριστική φωτογραφία από τον Ιούλιο του 1942 και τη συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στη Πλατεία Ελευθερίας:
Την οποία πλατεία Ελευθερίας εμείς τη χρησιμοποιούμε χρόνια τώρα σαν πάρκινγκ.
Ναι.
ΠΑΡΚΙΝΓΚ….
Είδαμε τα κενά δοχεία του χημικού ‘’Zyklon B’’ το οποίο αν και ξεκίνησε σαν εντομοκτόνο, χρησιμοποιήθηκε τελικά για το λόγο που ξέρουμε:
Γυαλιά μυωπίας που απαγορεύονταν να φορούν:
Αντικείμενα σίτισης των κρατουμένων:
Προσωπικά τους αντικείμενα, παπούτσια κι αποσκευές:
Αλλάξαμε κτήριο, κάτι που γινόταν συνεχώς καθ' υπόδειξη του ξεναγού:
Στο επόμενο κτήριο κράτησης - φυλάκισης. είδαμε φωτογραφίες με τα στολή με τα χαρακτηριστικά τρίγωνα για να ξεχωρίζουν. Θυμίζω, Εβραίοι = 2 τρίγωνα, Πολιτικοί = Κόκκινο τρίγωνο, Αθίγγανοι = Μαύρο κ.α. :
Λίγο πιο κάτω ένα μνημείο με κεριά , μερικά λουλούδια και στεφάνια από επίσημους λόγω της ημέρας:
Πριν μπούμε στο καθένα κτήριο ο ξεναγός μας εξηγούσε τι πρόκειται να δούμε και τι πρέπει να προσέξουμε. Μας ενημέρωσε βέβαια ότι απαγορεύεται να βγάλουμε φωτογραφίες στο χώρο π.χ. όπου εκτίθενται τα μαλλιά των κρατουμένων (τα χρησιμοποιούσαν οι ναζί σε κατασκευές) τα οποία και αποτελούσαν ‘’ζωντανό’’ κομμάτι τους και έπρεπε να δείξουμε σεβασμό όπως μας είπε, τις αίθουσες φυλάκισης – βασανιστηρίων – απομόνωσης κτλ.
Δε χρειάζεται νομίζω να περιγράψω πόσο συγκλονιστική ήταν η εμπειρία που ζούσαμε στο μαρτυρικό αυτό τόπο. Να περπατάς ανάμεσα σε σκοπιές, συρματοπλέγματα, τόπους βασανισμού και εξοντώσεων. Να μη μπορείς να αντιληφθείς το δυσθεώρητο μέγεθος ανθρωπίνου μίσους που ένιωθες μαθαίνοντας τα όσα διαδραματίζονταν εκεί μέσα. Έχοντας καταγωγή και ζώντας βέβαια, στον μαρτυρικό Χορτιάτη και μαθαίνοντας από τις διηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων, μπορώ να καταλάβω περίπου μέχρι που ήταν ικανοί να φτάσουν οι ναζί και οι επιτόπου συνεργάτες τους…
Προχωρήσαμε με πολύ περίεργα συναισθήματα στα υπόλοιπα σημεία του στρατοπέδου:
Παντού ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα:
Σε μια φάση στάθηκα κάτω από μερικούς οριζόντιους και κάθετους στύλους προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι, λύνοντας μου την απορία ο ξεναγός, λέγοντας ότι βλέπαμε κάτι σαν κρεματόριο, όπου τιμωρούσαν για παραδειγματισμό όσους προέβαλαν αντίσταση ή όσους προσπαθούσαν να το σκάσουν. Οι λεπτομέρειες που μαθαίναμε καθ’ όλη τη διάρκεια του τουρ ήταν φρικιαστικές:
Κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο του στρατοπέδου στα διαθέσιμα σημεία επίσκεψης, φτάναμε κοντά στην είσοδο. Ο ξεναγός μας τόνισε επιδεικτικά αυτή τη φορά ότι πρέπει να μιλάμε σιγά, να κάνουμε γρήγορα, να βγάλουμε μεν φωτογραφία αλλά να μη το παρακάνουμε, και τέλος να μη μείνουμε πολύ εντός του χώρου. Όλα αυτά γιατί μπροστά μας είχαμε το χειρότερο ίσως κτίσμα του Άουσβιτς, τους θαλάμους αερίων και τους φούρνους αποτέφρωσης. Μπήκαμε βιαστικά, μην έχοντας τη θέληση για πάνω από 1-2 φωτογραφίες, στο μέρος που έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες αθώου κόσμου:
Με το πρόσχημα του ''ντους'' οδηγόντουσαν προς το θάνατο:
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η μυρωδιά παραμένει ως τα σήμερα… Δε ξέρω, δε προσπάθησα να καταλάβω αν ισχύει κάτι τέτοιο, και μάλλον δεν ήθελα να το καταλάβω. Ήμουν πολύ επηρεασμένος:
Κάπου εκεί η ξενάγηση έλαβε τέλος, και το γκρουπ θα πήγαινε στη στάση του λεωφορείου για να μεταβεί στο Μπιρκεναου. Εμείς είχαμε κάνει μόνοι μας πρωτύτερα αυτή τη διαδικασία, οπότε και ευχαριστήσαμε θερμά τον πολύ καλό ξεναγό μας , αφού τον συγχαρήκαμε για όσα μας έδειξε:
Αμίλητοι και κουρασμένοι από τις ώρες ορθοστασίας και περπατήματος μπήκαμε στο λεωφορείο της επιστροφής στη Κρακοβία. Έπρεπε να «χωνέψουμε» όσα είδαμε. Τα ξέραμε, τα είχαμε χιλιοακούσει και διαβάσει, είναι εντελώς διαφορετική αίσθηση όμως να τα βλέπεις από κοντά.
Είναι περίεργες οι περιηγήσεις τέτοιου τύπου μέσα σε μια χαρούμενη κατά τα άλλα εκδρομή. Αφορούν ωστόσο εμπειρίες που θα σου μείνουν για μια ζωή, εμπειρίες που σε κάνουν πολλές φορές να αναθεωρήσεις, που σε μαλακώνουν, που σε κάνουν εν τέλει καλύτερο άνθρωπο. Δε μετάνιωσα ούτε στιγμή το γεγονός ότι πήγαμε σε ένα μέρος που το λιγότερο που μπορεί να σου προκαλέσει είναι θλίψη, το αντίθετο. Η ιστορική μνήμη πρέπει να διατηρείται, και οφείλουν όλοι εφόσον μπορούν κάποια στιγμή στη ζωή τους να περάσουν από το μνημείο αυτό.
Πηγμένοι στη κίνηση και τη ζέστη κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα μετά φτάναμε στο κέντρο της Κρακοβίας. Αυτό που χρειαζόμασταν για την υπόλοιπη ημέρα ήταν αποφόρτιση και χαλάρωμα. Περάσαμε από το Galleria Mall και πήραμε κατεύθυνση προς τη παλιά πόλη:
Ακολούθως πιάσαμε την οδό ‘’ Mikołaja Kopernika ‘’ που όπως καταλαβαίνετε φέρει το όνομα του γνωστού Πολωνού μαθηματικού και αστρονόμου ‘’Κοπέρνικου’’ ο οποίος σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Κρακοβίας και διατύπωσε το ηλιοκεντρικό μοντέλο του σύμπαντος:
Λίγο μετά θα μπαίναμε στη πασίγνωστη κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης που φέρει το όνομα ‘’Rynek Główny’’ με τις πρώτες εικόνες να είναι εντυπωσιακές:
Εκεί βρίσκεται και η περίφημης ομορφιάς ‘’ Bazylika Mariacka ‘’ μια τούβλινη γοτθική εκκλησία που ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 13ο αιώνα, και είναι χαρακτηριστική για τη σάλπιγγα (Hejnał mariacki) η οποία κάθε μία ώρα παίζει έναν χαρακτηριστικό ήχο από την κορυφή του πιο ψηλού από τους δύο πύργους, για τιμήσει τον σαλπιγκτή του 13ου αιώνα που πυροβολήθηκε κατά τη διάρκεια της επέμβασης των Μογγόλων ενώ καλούσε των συναγερμό της πόλης:
Η παλιά πόλη, αλλά και συνολικά ολόκληρη η πόλη θεωρείται μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO!
Η πλατεία ήταν καταπληκτική και έσφυζε από ζωή εκείνη την ώρα, καθώς αποτελεί ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της Κρακοβίας τις ώρες της μέρας:
Περπατήσαμε και φωτογραφήσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη:
Φυσικά αν κάτι ποθούσαμε εκείνη την ώρα μετά από τέτοιο περπάτημα και ζέστη ήταν μια παγωμένη μπύρα, την οποία βρήκαμε σε ένα διπλανό μίνι μάρκετ. Καθίσαμε να τη πιούμε σε ένα παγκάκι στη πλατεία και βγήκαμε φωτογραφία, βλέποντας τον κόσμο να μας κοιτάζει περίεργα χωρίς να καταλάβουμε το γιατί:
Σε κάποια φάση μας πλησίασε ένα παλικάρι και πολύ ευγενικά μας ενημέρωσε ότι αυτό που κάνουμε είναι παράνομο, καθώς η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιο χώρο είναι κάτι που απαγορεύεται στη Πολωνία. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι στα 2 μέτρα δίπλα μας όλοι έπιναν τις μπύρες τους, απλά καθισμένοι σε τραπέζια μαγαζιού. Σε κάθε περίπτωση δεν υπήρχε σήμανση για κάτι τέτοιο, όπως πχ στο Δουβλίνο & στο Άμστερνταμ. Όπως και να ‘χει οφείλαμε να συμμορφωθούμε με αυτό έτσι αφού τις ήπιαμε πολύ γρήγορα και διακριτικά συνεχίσαμε το δρόμο προς το χοστελ μας:
Κάναμε μια στάση όμως ένεκα της απαγόρευσης στο ‘’Rock PUB Pod Ziemią’’ που μας είχαν μάθει και ήπιαμε 2 Πολωνικές για να συνέλθουμε και να ρεφάρουμε.
Φτάσαμε στο χόστελ, ξεκουραστήκαμε για λίγο και ετοιμαστήκαμε για ακόμα μια νύχτα στη Κρακοβία. Επιστρέψαμε στη ’’Rock PUB Pod Ziemią’’ για να δοκιμάσουμε και τις βότκες τους αυτή τη φορά και συνεχίσαμε στο Propaganda.
Πιάσαμε τη κουβέντα με Πολωνούς στο ‘’Kochanka folk shotbar’’ όπου η δοκιμές στις Πολωνικές βότκες συνεχίστηκαν με αμείωτο ενδιαφέρον, κάναμε ένα διάλειμμα να φάμε ένα Zapiekanka, καθώς η πείνα μας είχε γονατίσει και καταλήξαμε στο ‘’Siedem miliardów uśmiechów’’ και ένα δυο ακόμα μπαράκια στη πλατεία Plac Nowy όπου και βρισκόμασταν για σβήσιμο, συνειδητοποιώντας ότι η Κρακοβία τελικά έχει πολύ ωραία κι ενδιαφέρουσα νύχτα, γεγονός που αποτελεί πόλο έλξης για τουρίστες αλλά και ντόπιους φυσικά, και ένα ακόμα ισχυρό λόγο να επισκεφτεί κανείς τη πόλη!
Με δυσκολίες ύπνου λόγω ζέστης και σαφώς βελτιωμένη την υγεία μου, ξυπνήσαμε την άλλη μέρα νωρίς σχετικά το πρωί καθώς είχαμε να κάνουμε δρόμο. Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε στη στάση του τραμ, η οποία βρίσκονταν λίγα μέτρα μακριά απ’ το χοστελ μας, και με 0,60€ μόλις βρεθήκαμε στο κέντρο της πόλης:
Προχωρήσαμε μέσω του ‘’Galeria Krakowska Shopping Mall’’, το εμπορικό κέντρο του σταθμού της Κρακοβίας και φτάσαμε στο ‘’Punkt sprzedaży biletów okresowych MPK’’ όπου είναι η αφετηρία των λεωφορείων. Προορισμός της ημέρας μας ήταν το μνημειο ολοκαυτωματος Auschwitz-Birkenau:
Το κόστος του εισιτηρίου είναι περίπου 7€ μετ’ επιστροφής και το εκδώσαμε στα εκδοτήρια του σταθμού αποσπασματικά, καθώς αυτό της επιστροφής βγαίνει χωριστά, απευθείας από τον οδηγό του λεωφορείου. Είναι η ευκολότερη και οικονομικότερη μετακίνηση που μπορεί να βρει κανείς για το μνημείο.
Πήραμε από ένα νεράκι, και 2 παραδοσιακά Πολωνικά κουλούρια που πωλούνται παντού από πλανόδιους και επιβιβαστήκαμε. Η διαδρομή ήταν διάρκειας περίπου μιάμισης ώρας, με αρκετή κίνηση σε σημεία του αυτοκινητόδρομου, αλλά και στάσεις σε 1-2 χωριά.
Το τοπίο εναλλασσόταν στα μάτια μας, από δασικό έως έντονα δασικό και καταπράσινο. Τίποτα δε προμήνυε ότι κατευθυνόμαστε σε τόπο μαρτυρίου. Δεν έχω να θυμάμαι κανένα τόσο πυκνό δάσος όπως αυτό που έβλεπα. Λίγο πριν το τέρμα του λεωφορείου και του parking, είδαμε τις χαρακτηριστικές γραμμές του τρένου, σημάδι ότι πλησιάζουμε όπως είχαμε διαβάσει. Αποβιβαστήκαμε 2 χιλιόμετρα μετά αφού σιγουρέψαμε ρωτώντας τον οδηγό τη στάση και τις ώρες επιστροφής:
Προχωρήσαμε προς την είσοδο προκειμένου να μάθουμε τα διαδικαστικά. Δεν είχαμε κλείσει εισιτήριο μέσω internet – κάτι που δε συνιστώ σε κανέναν, μιας και μπορεί να βρεθεί προ εκπλήξεως – γι’ αυτό και πήγαμε να δούμε τι προβλέπεται. Υπάρχει δωρεάν είσοδος έως τις 9:30 το πρωί και μετά τις 17:00 το απόγευμα. Όλες τις υπόλοιπες ώρες, μπορείς να κλείσεις θέση σε κάποιο από τα γκρουπ οργανωμένης ξενάγησης, τα οποία πέραν των Πολωνικών, διατίθενται σε Αγγλική, Γαλλική, Ισπανική, Ιταλική & Ρωσική γλώσσα. Ήμασταν τυχεροί καθώς βρήκαμε 2 θέσεις στο Αγγλικό τουρ 3 ώρες μετά. Το εισιτήριο κόστιζε περίπου 14€ το άτομο.
Έχοντας πλέον την εμπειρία, δε προτείνω σε κανέναν το τουρ χωρίς ξεναγό. Όσα μάθαμε και μας έδειξε δε θα μπορούσαμε επ’ ουδενί να τα βρούμε μόνοι μας. Άξιζε και με το παραπάνω η ξενάγηση και η καθοδήγηση στο χώρο του Auschwitz από τον απόλυτα καταρτισμένο επαγγελματία που μας έτυχε.
Είχαμε όμως ένα κενό 3 ωρών, το οποίο δε θέλαμε να το περάσουμε απλά περιμένοντας, έτσι αφού δηλωθήκαμε για το τουρ και πήραμε το ειδικό αυτοκόλλητο, ανεβήκαμε στο δωρεάν λεωφορείο που ενώνει τα δύο στρατόπεδα και πήγαμε μόνοι μας στο αχανές Birkenau. Ελάχιστα λεπτά μετά ήμασταν μπροστά στη πασίγνωστη πολυφωτογραφημένη πύλη του στρατοπέδου εξόντωσης Birkenau, έξω από το ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα:
Δε ξέρω πραγματικά τι να γράψω για ένα μέρος του πλανήτη στο οποίο έχασαν τη ζωή τους πάνω από 1.100.000 άνθρωποι με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Ήμουν συγκλονισμένος και μόνο στην ιδέα ότι θα επισκεφτώ ένα τέτοιο χώρο μνήμης, ένα χώρο σπαρακτικό, απομεινάρι της πιο σάπιας και άρρωστης ιδεοληψίας (και όχι ιδεολογίας) που πέρασε ποτέ απ’ το πλανήτη. Το συναίσθημα που βιώνει κανείς είναι πρωτόγνωρο, και η συγκίνηση τεράστια. Λίγους μήνες πριν ήμασταν στο μουσείο του πολέμου στο Βιετνάμ. Τώρα εδώ. Η μία και μοναδική κοινή ερώτηση ήταν «Γιατί;»
Προχωρήσαμε στο διαστάσεων 2Χ2,5 χλμ. στρατόπεδο, μπαίνοντας ενίοτε μαζί με κάποιο γκρουπ ξενάγησης προκειμένου να συλλέξουμε πληροφορίες. Δε θέλω να κουράσω πολύ με γραφή, η εικόνες είναι συγκλονιστικές από μόνες τους:
Το μεγαλύτερο μέρος του Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου έχει καταστραφεί καθώς οι ναζί θέλησαν να μην αφήσουν ίχνη των αποτρόπαιων πράξεων τους, λόγω της ταχείας προέλασης του Κόκκινου στρατού. Δε κατάφεραν όμως να το πραγματοποιήσουν, καθώς ανατίναξαν μεν τα κρεματόρια λίγο πριν την απελευθέρωση του στρατοπέδου, ωστόσο άφησαν πίσω τους κρατούμενους τους οποίους δε πρόλαβαν να εξοντώσουν. Αλώστε, ήταν γνωστή η δράση τους καθώς υπήρχε ένας μικρός αριθμός ανθρώπων που κατάφερε τελικά να αποδράσει:
Οι εικόνες σου φέρνουν αποτροπιασμό. Ειδικά στους θαλάμους στους οποίους φιλοξενούνταν παιδάκια:
Κάποια λουλούδια στη μνήμη των θυμάτων:
Εικόνες από στάβλους οι οποίοι τελικά φιλοξένησαν ανθρώπους καθώς η χωρητικότητα των κτηρίων δεν επαρκούσε:
Αποχωρήσαμε συγκλονισμένοι από το πρώτο μέρος της επίσκεψης μας στο συγκρότημα των στρατοπέδων, επιστρέψαμε με το λεωφορείο στο κεντρικό όπου θα ακολουθούσε κανονική ξενάγηση αυτή τη φορά. Βρήκαμε ένα αναψυκτήριο να ξεδιψάσουμε καθώς η ζέστη ήταν ήδη αρκετή και έπρεπε λίγο να χαλαρώσουμε, αφού ακολουθούσε το κύριο μέρος του προγράμματος.
Εδώ πρέπει να αναφερθεί επίσης κάτι που είναι σημαντικό και δε γνωρίζει ο περισσότερος κόσμος. Όταν μιλάμε για Άουσβιτς, δε μιλάμε για ένα αλλά στην ουσία για συγκρότημα στρατοπέδων συνολικής έκτασης 40 km² που αποτελούνταν από τρία κύρια και 39 δευτερεύοντα στρατόπεδα. Τα τρία κύρια στρατόπεδα ήταν το Άουσβιτς Ι, το αρχικό στρατόπεδο συγκέντρωσης και διοικητικό κέντρο ολόκληρου του συγκροτήματος, το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου στρατόπεδο εξόντωσης, και το Άουσβιτς ΙΙΙ (Μόνοβιτς), στρατόπεδο εργασίας που δεν υπάρχει σήμερα.
Σε ότι αφορά τα θύματα, υπολογίζεται ότι εκτοπίστηκαν στο Άουσβιτς περισσότεροι από 1,3 εκατομμύρια άνθρωποι, από τους οποίους τουλάχιστον 1,1 εκατομμύρια εξοντώθηκαν. Περίπου 900.000 πέθαναν μετά την επιλογή που έγινε άμεσα κατά την άφιξή τους. Άλλοι 200.000 άνθρωποι πέθαναν από ασθένειες, υποσιτισμό, βαρύτατη κακοποίηση, συνέπειες ιατρικών πειραμάτων ή δολοφονήθηκαν.
Τα νούμερα είναι ασύλληπτα, και ακόμα και τώρα που γράφω την ιστορία δυσκολεύομαι πολύ να τα συλλάβω. Περισσότερο δε δυσκολεύομαι να κατανοήσω τα κίνητρα και το ποιόν αυτών των ‘’ανθρώπων’’ κάτι που νομίζω δε θα καταφέρω ποτέ.
Γύρω στις 14:00 ξεκινούσε η ξενάγηση μας λοιπόν στο Άουσβιτς Ι, οπότε μισή ώρα νωρίτερα ήμασταν έξω στη πύλη για τα διαδικαστικά.
Με μεγάλη απορία είδαμε ένα τσούρμο 20-30 ατόμων με Πολωνικές σημαίες και περιβραχιόνια να φωνάζει συνθήματα, κρατώντας μάλιστα φωτογραφίες ενός Πολωνού στρατιωτικού, και αστυνομικούς να παρακολουθούν διακριτικά. Η ημερομηνία μόνο τυχαία δεν ήταν, καθώς το ημερολόγιο έδειχνε 14 Ιουνίου, συμπληρωνόντουσαν 79 χρόνια από τις 14 Ιουνίου του 1940, όταν για πρώτη φορά 728 Πολωνοί, πολιτικοί κρατούμενοι, μεταφέρθηκαν στο Άουσβιτς. Το γεγονός αυτό είχε προσελκύσει στο χώρο αρκετούς επίσημους.
Η φασαρία συνεχίζονταν και κοντά στο σημείο ελέγχου και δε χρειαζόταν πολύ φαντασία προκειμένου να καταλάβει κανείς περί τίνων αποβρασμάτων επρόκειτο. Η αστυνομικός που μας πήρε από κοντά και μας έβαλε μέσα, μας προέτρεψε να βγάλουμε τα καπέλα που φορούσαμε καθώς όπως μας είπαν είχαν πάνω ‘’κομμουνιστικά’’ σύμβολα (συγκεκριμένα ήταν από το Βιετνάμ οπότε έφεραν το αστέρι) και ενδεχομένως να αντιμετωπίζαμε πρόβλημα. Μας ζήτησε επίσης συγγνώμη για τη φασαρία και τη συμπεριφορά των ομοεθνών της και μας ανέφερε ότι ‘’δυστυχώς αυτοπροσδιορίζονται ως πατριώτες, αλλά μόνο αυτό δεν είναι’’, επιβεβαιώνοντας τα όσα είχαμε καταλάβει, καθώς και τη ντροπή που ένιωθαν γι’ αυτούς. Τα βλέπουμε άλλωστε και στη χώρα μας, δεν είμαστε καλύτεροι… Επαναλαμβάνω, όλα αυτά τα τραγελαφικά συνέβησαν ΣΤΗ ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟΥ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΟΥ ΑΟΥΣΒΙΤΣ!
Με ντροπή για την ανθρώπινη φύση και προβληματισμό, προχωρήσαμε προς του αεροδρομιακού τύπου έλεγχο. Προηγουμένως είχαμε φροντίσει να αφήσουμε τα σακίδια μας στον ειδικό χώρο φύλαξης κρατώντας μόνο τα κινητά μας και τη φωτογραφική μηχανή. Παραλάβαμε και το ειδικό ασύρματο σύστημα με ακουστικά προκειμένου να ακούμε το ξεναγό και συγκεντρωθήκαμε σε ένα σκιερό μέρος:
Ξεναγός με τα άψογα Αγγλικά του μας καλωσόρισε επισημαίνοντας μερικές σημαντικές λεπτομέρειες που έπρεπε να γνωρίζουμε. Αρχικά μας είπε ότι επιτρέπονται παντού οι φωτογραφίες εκτός από πολύ συγκεκριμένα σημεία που πρέπει να προσέξουμε και θα μας πει αυτός, εξαιρώντας βέβαια τις χαζοχαρούμενου τύπου selfies (αλήθεια ποιοι μπορεί να βγάζουν τέτοιες φωτογραφίες στο μέρος αυτό) τις οποίες ζήτησε να αποφύγουμε. Επίσης μας ενημέρωσε ότι μετά τη παρουσίαση του κάθε χώρου μπορούσαμε να υποβάλλουμε ερωτήσεις αν κάτι ήταν δυσνόητο. Τέλος μας τόνισε ότι το στρατόπεδο που θα βλέπαμε και οι συνθήκες που επικρατούν σ’ αυτό είναι όσο πιο ρεαλιστικές γίνεται, καθώς θέλησαν να δείξουν στο κόσμο τα δεδομένα που επικρατούσαν τότε, όπως για παράδειγμα τα δέντρα, το γκαζόν, τα συρματοπλέγματα κ.α. Εκεί μάθαμε για την ύπαρξη των τριών στρατοπέδων τα οποία ευτυχώς (για λόγους καταγραφής της ιστορίας) δε πρόλαβαν να καταστρέψουν ολοσχερώς οι Ναζί, την ώρα που ο Κόκκινος στρατός πλησίαζε προκειμένου να τ’ απελευθερώσει.
Μερικά λεπτά μετά φτάσαμε στη πύλη όπου θα ξεκινούσε η ξενάγηση μας στο μαρτυρικό αυτόν τόπο. Μια πύλη που την έχουμε δει πολλές φορές σε φωτογραφία, με τη χαρακτηριστική ρήση ‘’η εργασία απελευθερώνει’’ πάνω της. Η πύλη της φρίκης… Έμεινα τελευταίoς για να φωτογραφίσω:
Ακριβώς από κάτω μας υπέδειξε το σημείο οπού βρισκόταν η μουσική μπάντα του στρατοπέδου, η οποία καλωσόριζε παραπλανητικά φυσικά τους κρατούμενους:
Το γνωστό απόφθεγμα του φιλόσοφου και ποιητή George Santayana:
Μπήκαμε στο πρώτο κτήριο απ’ όσα θα επισκεπτόμασταν. Εκεί είδαμε μια έκθεση από στοιχεία των κρατουμένων του στρατοπέδου. Αρχικά τα σημεία από τα οποία εστάλησαν οι κρατούμενοι στο Άουσβιτς, με μακρινότερο αυτό της Ρόδου:
Το πίνακα με τα πληθυσμιακά γκρουπ που έφτασαν εκεί:
Φωτογραφίες από τη διαλογή των αφιχθέντων. Οι ικανοί για εργασία εντός, οι υπόλοιποι κατευθείαν στο θάνατο… :
Καρτέλες με προσωπικά στοιχεία κρατουμένων:
Τη χαρακτηριστική φωτογραφία από τον Ιούλιο του 1942 και τη συγκέντρωση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στη Πλατεία Ελευθερίας:
Την οποία πλατεία Ελευθερίας εμείς τη χρησιμοποιούμε χρόνια τώρα σαν πάρκινγκ.
Ναι.
ΠΑΡΚΙΝΓΚ….
Είδαμε τα κενά δοχεία του χημικού ‘’Zyklon B’’ το οποίο αν και ξεκίνησε σαν εντομοκτόνο, χρησιμοποιήθηκε τελικά για το λόγο που ξέρουμε:
Γυαλιά μυωπίας που απαγορεύονταν να φορούν:
Αντικείμενα σίτισης των κρατουμένων:
Προσωπικά τους αντικείμενα, παπούτσια κι αποσκευές:
Αλλάξαμε κτήριο, κάτι που γινόταν συνεχώς καθ' υπόδειξη του ξεναγού:
Στο επόμενο κτήριο κράτησης - φυλάκισης. είδαμε φωτογραφίες με τα στολή με τα χαρακτηριστικά τρίγωνα για να ξεχωρίζουν. Θυμίζω, Εβραίοι = 2 τρίγωνα, Πολιτικοί = Κόκκινο τρίγωνο, Αθίγγανοι = Μαύρο κ.α. :
Λίγο πιο κάτω ένα μνημείο με κεριά , μερικά λουλούδια και στεφάνια από επίσημους λόγω της ημέρας:
Πριν μπούμε στο καθένα κτήριο ο ξεναγός μας εξηγούσε τι πρόκειται να δούμε και τι πρέπει να προσέξουμε. Μας ενημέρωσε βέβαια ότι απαγορεύεται να βγάλουμε φωτογραφίες στο χώρο π.χ. όπου εκτίθενται τα μαλλιά των κρατουμένων (τα χρησιμοποιούσαν οι ναζί σε κατασκευές) τα οποία και αποτελούσαν ‘’ζωντανό’’ κομμάτι τους και έπρεπε να δείξουμε σεβασμό όπως μας είπε, τις αίθουσες φυλάκισης – βασανιστηρίων – απομόνωσης κτλ.
Δε χρειάζεται νομίζω να περιγράψω πόσο συγκλονιστική ήταν η εμπειρία που ζούσαμε στο μαρτυρικό αυτό τόπο. Να περπατάς ανάμεσα σε σκοπιές, συρματοπλέγματα, τόπους βασανισμού και εξοντώσεων. Να μη μπορείς να αντιληφθείς το δυσθεώρητο μέγεθος ανθρωπίνου μίσους που ένιωθες μαθαίνοντας τα όσα διαδραματίζονταν εκεί μέσα. Έχοντας καταγωγή και ζώντας βέβαια, στον μαρτυρικό Χορτιάτη και μαθαίνοντας από τις διηγήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων, μπορώ να καταλάβω περίπου μέχρι που ήταν ικανοί να φτάσουν οι ναζί και οι επιτόπου συνεργάτες τους…
Προχωρήσαμε με πολύ περίεργα συναισθήματα στα υπόλοιπα σημεία του στρατοπέδου:
Παντού ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα:
Σε μια φάση στάθηκα κάτω από μερικούς οριζόντιους και κάθετους στύλους προσπαθώντας να καταλάβω τι είναι, λύνοντας μου την απορία ο ξεναγός, λέγοντας ότι βλέπαμε κάτι σαν κρεματόριο, όπου τιμωρούσαν για παραδειγματισμό όσους προέβαλαν αντίσταση ή όσους προσπαθούσαν να το σκάσουν. Οι λεπτομέρειες που μαθαίναμε καθ’ όλη τη διάρκεια του τουρ ήταν φρικιαστικές:
Κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο του στρατοπέδου στα διαθέσιμα σημεία επίσκεψης, φτάναμε κοντά στην είσοδο. Ο ξεναγός μας τόνισε επιδεικτικά αυτή τη φορά ότι πρέπει να μιλάμε σιγά, να κάνουμε γρήγορα, να βγάλουμε μεν φωτογραφία αλλά να μη το παρακάνουμε, και τέλος να μη μείνουμε πολύ εντός του χώρου. Όλα αυτά γιατί μπροστά μας είχαμε το χειρότερο ίσως κτίσμα του Άουσβιτς, τους θαλάμους αερίων και τους φούρνους αποτέφρωσης. Μπήκαμε βιαστικά, μην έχοντας τη θέληση για πάνω από 1-2 φωτογραφίες, στο μέρος που έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες αθώου κόσμου:
Με το πρόσχημα του ''ντους'' οδηγόντουσαν προς το θάνατο:
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι η μυρωδιά παραμένει ως τα σήμερα… Δε ξέρω, δε προσπάθησα να καταλάβω αν ισχύει κάτι τέτοιο, και μάλλον δεν ήθελα να το καταλάβω. Ήμουν πολύ επηρεασμένος:
Κάπου εκεί η ξενάγηση έλαβε τέλος, και το γκρουπ θα πήγαινε στη στάση του λεωφορείου για να μεταβεί στο Μπιρκεναου. Εμείς είχαμε κάνει μόνοι μας πρωτύτερα αυτή τη διαδικασία, οπότε και ευχαριστήσαμε θερμά τον πολύ καλό ξεναγό μας , αφού τον συγχαρήκαμε για όσα μας έδειξε:
Αμίλητοι και κουρασμένοι από τις ώρες ορθοστασίας και περπατήματος μπήκαμε στο λεωφορείο της επιστροφής στη Κρακοβία. Έπρεπε να «χωνέψουμε» όσα είδαμε. Τα ξέραμε, τα είχαμε χιλιοακούσει και διαβάσει, είναι εντελώς διαφορετική αίσθηση όμως να τα βλέπεις από κοντά.
Είναι περίεργες οι περιηγήσεις τέτοιου τύπου μέσα σε μια χαρούμενη κατά τα άλλα εκδρομή. Αφορούν ωστόσο εμπειρίες που θα σου μείνουν για μια ζωή, εμπειρίες που σε κάνουν πολλές φορές να αναθεωρήσεις, που σε μαλακώνουν, που σε κάνουν εν τέλει καλύτερο άνθρωπο. Δε μετάνιωσα ούτε στιγμή το γεγονός ότι πήγαμε σε ένα μέρος που το λιγότερο που μπορεί να σου προκαλέσει είναι θλίψη, το αντίθετο. Η ιστορική μνήμη πρέπει να διατηρείται, και οφείλουν όλοι εφόσον μπορούν κάποια στιγμή στη ζωή τους να περάσουν από το μνημείο αυτό.
Πηγμένοι στη κίνηση και τη ζέστη κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα μετά φτάναμε στο κέντρο της Κρακοβίας. Αυτό που χρειαζόμασταν για την υπόλοιπη ημέρα ήταν αποφόρτιση και χαλάρωμα. Περάσαμε από το Galleria Mall και πήραμε κατεύθυνση προς τη παλιά πόλη:
Ακολούθως πιάσαμε την οδό ‘’ Mikołaja Kopernika ‘’ που όπως καταλαβαίνετε φέρει το όνομα του γνωστού Πολωνού μαθηματικού και αστρονόμου ‘’Κοπέρνικου’’ ο οποίος σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Κρακοβίας και διατύπωσε το ηλιοκεντρικό μοντέλο του σύμπαντος:
Λίγο μετά θα μπαίναμε στη πασίγνωστη κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης που φέρει το όνομα ‘’Rynek Główny’’ με τις πρώτες εικόνες να είναι εντυπωσιακές:
Εκεί βρίσκεται και η περίφημης ομορφιάς ‘’ Bazylika Mariacka ‘’ μια τούβλινη γοτθική εκκλησία που ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 13ο αιώνα, και είναι χαρακτηριστική για τη σάλπιγγα (Hejnał mariacki) η οποία κάθε μία ώρα παίζει έναν χαρακτηριστικό ήχο από την κορυφή του πιο ψηλού από τους δύο πύργους, για τιμήσει τον σαλπιγκτή του 13ου αιώνα που πυροβολήθηκε κατά τη διάρκεια της επέμβασης των Μογγόλων ενώ καλούσε των συναγερμό της πόλης:
Η παλιά πόλη, αλλά και συνολικά ολόκληρη η πόλη θεωρείται μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO!
Η πλατεία ήταν καταπληκτική και έσφυζε από ζωή εκείνη την ώρα, καθώς αποτελεί ένα από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της Κρακοβίας τις ώρες της μέρας:
Περπατήσαμε και φωτογραφήσαμε απ’ άκρη σ’ άκρη:
Φυσικά αν κάτι ποθούσαμε εκείνη την ώρα μετά από τέτοιο περπάτημα και ζέστη ήταν μια παγωμένη μπύρα, την οποία βρήκαμε σε ένα διπλανό μίνι μάρκετ. Καθίσαμε να τη πιούμε σε ένα παγκάκι στη πλατεία και βγήκαμε φωτογραφία, βλέποντας τον κόσμο να μας κοιτάζει περίεργα χωρίς να καταλάβουμε το γιατί:
Σε κάποια φάση μας πλησίασε ένα παλικάρι και πολύ ευγενικά μας ενημέρωσε ότι αυτό που κάνουμε είναι παράνομο, καθώς η κατανάλωση αλκοόλ σε δημόσιο χώρο είναι κάτι που απαγορεύεται στη Πολωνία. Το παράλογο της υπόθεσης είναι ότι στα 2 μέτρα δίπλα μας όλοι έπιναν τις μπύρες τους, απλά καθισμένοι σε τραπέζια μαγαζιού. Σε κάθε περίπτωση δεν υπήρχε σήμανση για κάτι τέτοιο, όπως πχ στο Δουβλίνο & στο Άμστερνταμ. Όπως και να ‘χει οφείλαμε να συμμορφωθούμε με αυτό έτσι αφού τις ήπιαμε πολύ γρήγορα και διακριτικά συνεχίσαμε το δρόμο προς το χοστελ μας:
Κάναμε μια στάση όμως ένεκα της απαγόρευσης στο ‘’Rock PUB Pod Ziemią’’ που μας είχαν μάθει και ήπιαμε 2 Πολωνικές για να συνέλθουμε και να ρεφάρουμε.
Φτάσαμε στο χόστελ, ξεκουραστήκαμε για λίγο και ετοιμαστήκαμε για ακόμα μια νύχτα στη Κρακοβία. Επιστρέψαμε στη ’’Rock PUB Pod Ziemią’’ για να δοκιμάσουμε και τις βότκες τους αυτή τη φορά και συνεχίσαμε στο Propaganda.
Πιάσαμε τη κουβέντα με Πολωνούς στο ‘’Kochanka folk shotbar’’ όπου η δοκιμές στις Πολωνικές βότκες συνεχίστηκαν με αμείωτο ενδιαφέρον, κάναμε ένα διάλειμμα να φάμε ένα Zapiekanka, καθώς η πείνα μας είχε γονατίσει και καταλήξαμε στο ‘’Siedem miliardów uśmiechów’’ και ένα δυο ακόμα μπαράκια στη πλατεία Plac Nowy όπου και βρισκόμασταν για σβήσιμο, συνειδητοποιώντας ότι η Κρακοβία τελικά έχει πολύ ωραία κι ενδιαφέρουσα νύχτα, γεγονός που αποτελεί πόλο έλξης για τουρίστες αλλά και ντόπιους φυσικά, και ένα ακόμα ισχυρό λόγο να επισκεφτεί κανείς τη πόλη!
Last edited:
!!!Συμφωνω απόλυτα στην περιγραφή για το Αουσβιτς,ήταν συγκλονιστικό!!!!Παντως εσείς είδατε περισσότερα από εμάς,εμάς η αλήθεια είναι ότι μας δυσκόλεψε το κρύο πολύ!!!Αλλα η Κρακοβια μας άφησε πολύ Καλες εντυπώσεις και σε επικροτώ για όσα έγραψες στον επίλογο σου,είναι ακριβώς όπως τα λες!!!Οποτε το μόνο που θα δεις διαφορετικό στην δικιά μας ιστορία είναι χειμωνιάτικες φωτό και θα διαβάσεις τα ευτράπελα τα δικά μας
!!!
