campesino
Member
- Μηνύματα
- 27
- Likes
- 132
- Επόμενο Ταξίδι
- λατιν αμερικα κ καμποτζη
- Ταξίδι-Όνειρο
- λατιν αμερικα
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Σχετικά με τους χάρτες και τις διαδρομές
- Οaxaca][I]ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ[/I
- San Cristobal de las Casas][I]Το ταξίδι προβλέπεται μακρύ απο την Ο[/I][I]axaca[/I][I] και πραγματικά είναι (12 ώρες)... Το λεωφορείο φεύγει αργά το βράδυ, η αστυνομία σε τραβάει με κάμερα με το που μπείς μέσα και φαντάζεσαι οτι όλο αυτό δεν θα σου βγεί σε καλό. Σε διαφορα σημεια της διαδρομης οπου σταματάς για κάποιο έλεγχο του στρατού ή σε κάποια ανύποπτη στιγμή βλέπεις πάντα 2 μάτια να πετάγονται πάνω απο κάθε κάθισμα, κάπως απορημένα και φοβισμένα και μετα χάνονται. Εαν δε, έχεις και την εμπερία της Μ. να ξυπνάς κατα τύχη 3 η ώρα τη νύχτα και να βλέπεις τον φαντάρο με το [/I][I]full[/I][I]-[/I][I]face[/I][I] και το [/I][I]G[/I][I]3 πάνω απ το κεφάλι σου, ε όπως και να το κάνουμε, αναρωτιέσαι τι διάολο γίνεται.[/I
- Comitan][I]Σκέψου να μην έχεις καμία επικοινωνία με τους ανθρώπους που υποτίθεται θα σε φιλοξενήσουν στην πόλη και ξαφνικά την μέρα που ετοιμάζεσαι να αφήσεις το [/I][I]San [/I][I]Cristobal[/I][I] για το [/I][I]Comitan[/I][I], να καταφέρνεις μέσω μηνύματος να κλείσεις ραντεβού σε ένα [/I][I]caf[/I][I]é στο [/I][I]Zocalo[/I][I]. Δεν μπορείς να φανταστείς καλύτερο σενάριο, οπότε απολαμβάνεις τον καφέ σου ήρεμος περιμένοντας μάλιστα τα παιδιά που θα περάσουν να σε πάρουν με αμάξι, μιας και ήταν στην [/I][I]Tuxtla[/I][I
- Palenque][I]Στέκοντας πεφήφανος και νικητής που έκλεισες τα 2 τελευταία εισιτήρια του λεωφορείου αφού περίμενες με το άγχος μισή ώρα στην ουρά, την κάνεις για πρωινό. Πας στο σταθμό του [/I][I]Comitan[/I][I] στη 13.00, αποχαιρετάς συγκινημένος τους [/I][I]L[/I][I]. και [/I][I]N[/I][I]. και περιμένεις το αργότερο 20.00 να είσαι στο [/I][I]Palenque[/I][I]. Το λεωφορείο σου φεύγει στη 13.30 άλλα ενα ύπουλο παιχνίδι της μοίρας το κάνει να εμφανιστεί στις 15.30 για να σε πάει πρώτα [/I][I]San [/I][I]Cristobal[/I][I] να μαζέψει κόσμο και να φύγει για το εξαντλητικό ταξίδι μέχρι το [/I][I]Palenque[/I][I
- Σύνορα, Γουατεμάλα και πάλι πίσω][I]Διαλυμένοι απο την κούραση περιμένουμε 05.30 η ώρα το πρωί την μεταφορά μας στα σύνορα. Το[/I][I] πλάνο[/I][I] είναι[/I][I] 3[/I][I]ήμερο[/I][I]: Frontera Corozal – Flores – Tikal – Yaxchilan – Bonampak – Palenque. [/I][I]Σίγουρα η σκέψη που βασανίζει το κεφάλι σου είναι αν θα βγούν όλες οι μεταφορές που έχεις κανονίσει, γιατι όπως και να το κάνεις...στο Μεξικό βρίσκεσαι. Δεν θές να σε ξεχάσουν σε καναν χωματόδρομο στη Γουατεμάλα, ούτε να ξεμείνεις σε καμια αρχαία πόλη των Μάγιας χωμένη στη ζούγκλα, κάπου στην όχθες του [/I][I]R[/I][I]í[/I][I]o[/I][I] Usumacinta[/I][I]. [/I
- Κλείνοντας][I]¨Όσοι δεν βρίσκουν αναπαμό ούτε στον Θεό, ούτε στην Ιστορία, καταδικάζονται να ζούν για εκείνους που, όπως και αυτοί, δεν μπορούν να ζούν: για τους ταπεινωμένους¨[/I
Χωρίς πολλά-πολλά λοιπόν καβαλάς το μικρό λεωφορειάκι, με έναν οδηγό, σίγουρο lieutenant κάποιου cartel, που στον ελεύθερό του χρόνο μεταφέρει ξένους στα σύνορα –ίσως να το συνδυάζει με ¨business¨- και κατεβαίνεις μες τα άγρια χαράματα την Carretera Fronteriza.
Η ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Μια απο τις πιο ωραίες διαδρομές που θα κάνεις στην Chiapas, θα είναι πιθανότατα αυτή της Carretera Fronteriza. Στα δεξιά σου και ανατολικά, ξεκινά η Selva Lacandona, η οποία δεν τελειώνει ακόμα και όταν φτάσεις στον προορισμό σου. Αν τα καταφέρεις να μείνεις ξύπνιος τις 3.5 ώρες της ,ομολογουμένως, κουραστικής διαδρομής τότε να σαι σίγουρος οτι το μάτι σου θα γίνει πράσινο. Πραγματική απόλαυση.
Μετά απο μια στάση για τσίμπιμα κάπου στη μέση του πουθενά και μετά απο άλλες 2 ώρες διαδρομής, φτάνεις στο Frontera Corozal. Aν και περισσότερο διαδικαστικό, λόγω του ότι πρέπει να περάσεις απο το γραφείο των Aλλοδαπών της κακιάς ώρας, αυτό το χωριουδάκι είναι συμπαθητικό. Παρόλα αυτά δεν μείνεις πολύ γιατί πρέπει να περάσεις και ένα ποτάμι για Γουατεμάλα.
Ανεβαίνεις στην lancha και μετα απο 30 λεπτά εξαιρετικής διαδρομής στον Rio Usumacinta, φτάνεις στην Γουατεμάλα. Κάποια διαδικαστικά εκεί, αναγνώριση εδάφους και ανθρώπων και θα πάρεις άλλο λεωφορείο, αν και σου φέρνει κατι σε μπρίκι περισσότερο, μέχρι το Αλλοδαπών, το οποίο βρίσκεται στο πουθενά.
Εκεί έχεις τα πάρε-δώσε σου με κάτι χαζοβιόλιδες αξιωματικούς και σου λένε οτι πρέπει να πληρώσεις 40 quetzal ή 200 pesos για να μπείς στη χώρα. Υποθέτεις οτι αυτό το ποσό είναι νόμιμο (που για την είσοδο στην χώρα, μάλλον είναι) αλλά την τελευταία φορά που έκανες μαθηματικά στη σχολή ή το σχολείο εντοπίζεις το άτοπο της υπόθεσης. 40 quetzal είναι περίπου 4 ευρώ, ενώ 200 pesos περίπου 11. Επειδή όμως αμφιβάλλεις αν τα λαμόγια αξιωματικοί των συνόρων της Γουατεμάλας έχουν να σχολιάσουν κάτι επ αυτού, δίνεις 40 quetzal που ευτυχώς έχεις αλλάξει με το που κατέβηκες απ τη βάρκα, λίγο νωρίτερα στο ποτάμι (και μάλιστα δεν σε κλέψανε και ιδιαίτερα).
Κάνεις 1-2 τσιγάρα και το βλέμμα σου διασταυρώνεται με 3-4 φτωχοδιάβολους που περνάνε τα σύνορα ¨παράνομα¨ με τις κατάλληλες οδηγίες οδηγού και αξιωματικών, με το αντίστοιχο αντίτιμο πάντα, ξέρεις, αυτό που καταργεί όλα τα σύνορα.
Οι δρόμοι σας χωρίζουν, αν και θα πέθαινες να μάθεις ποιά είναι η δική τους ιστορία και πρέπει πάλι να επιβιβαστείς στο μπρίκι, για να μαρτυρήσεις με 2 ακόμα ώρες λακούβας, λάσπης και συνεχόμενου ντάπα-ντούπα. Το εξωτικό στοιχείο της χώρας έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται και κρατάς σημειώσεις στο μυαλό σου για να συγκρίνεις τις διαφορές με το Μεξικό, που μόλις πριν λίγο άφησες πίσω σου.
Μετά απο κάμποσες ώρες, με μέση διαλυμένη μα ηθικό ακμαίο και μοναδική δροσιά τα ζουμιά ενός παγωτού καρύδα, φτάνεις στην φρικτή Santa Elena και περνάς την γεφυρούλα που σε οδηγεί στο Flores και την Lago Peten Itza.
Η ΠΟΛΗ
Κοίτα, η Santa Elena και τα χωριά τριγύρω, σίγουρα είναι, πώς να το πούμε, πιο Γουατεμάλα. Παρόλα αυτά δεν θα σε τρελάνουν κιόλας και πιθανόν να σε πιάσουν τα γέλια όταν βλέπεις στημένους αστυνομικούς με επαναληπτικές καραμπίνες να φυλάνε...μαγαζιά με κιλότες και εσώρουχα.
Βέβαια αυτό σου μεταφέρει το κλίμα της όλης κατάστασης και συνειδητοποιείς ότι παρόλο που οι τόποι αυτοί, σφύζουν απο τουρισμό, τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα.
Στο Flores απέναντι το κλίμα είναι πιο χαλαρό. Για την ακρίβεια σου φαίνεται γαλήνιο. Ήρθες 24 Δεκέμβρη, για να περάσεις και Χριστούγεννα εδώ, φοβισμένος οτι θα σε πατήσουν κάτω άτακτοι στρατοί τουριστών αλλα μάλλον είσαι τυχερός.
Το νησί φαίνεται tourist-free για κάποιο λόγο αυτές τις μέρες, λίγοι ταξιδιώτες στους δρόμους και αυτοί πολλές φορές μοναχικοί. Ευλογάς την τύχη σου και κάθεσαι σε κάποιο σημείο στην άκρη της λίμνης.
Πόσο όμορφη φαίνεται απέναντι η Santa Elena τώρα με τέτοιο, πραγματικά, ανώμαλο ουρανό.
Τα χρώματα, η λίμνη να τα καθρεφτίζει και να τα αποδίδει άψογα και το ηλιοβασίλεμα χαρίζουν στα μάτια σου ενα μοναδικό τσαλίμι της φύσης.
Συνεχίζεις τη βόλτα σου στο νησάκι-χωριό και παρόλο που σου φαίνεται μικρό και σύντομο σκέφτεσαι οτι θα μπορούσες να περάσεις βδομάδες ολόκληρες ηρεμίας και χαλάρωσης, με την απαραίτητη προϋπόθεση της tourist-free κατάστασης. Φροντίζεις να αγοράσεις λίγα και μικρά ενθύμια βλασφημώντας όμως για τις τσιμπημένες τιμές των μπιχλιμπιδομάγαζων.
Τσιμπολόγημα (είδες που το ξέχασες αυτό?) θα το κάνεις Café Arqueologico Yaxha, όχι μόνο γιατί έμεινες εδώ αλλα γιατί έχει πολυ καλό φαγητό και οικογενειακό στύλ με χρώμα, ιστορία και τρέλα. Την επόμενη μέρα αν θές, μπορείς να πιάσεις τις μπύρες και τις πίτσες (γιατί το μεξικάνικο φαί συνεχίζει το υπόγειο καταστροφικό του έργο) στην πιτσαρία που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Galeria del Zotz, σύμφωνα με την Μ. Μόλις έρθει η πίτσα θα καταλάβεις οτι έπρεπε να χεις παραγγείλει μικρότερο μέγεθος. Θα στο μαρτυρήσουν κιόλας τα απορημένα βλέμματα των θαμώνων που κάθονται δίπλα σου. Δεν σου κάνω πλάκα, μιλάμε για τεράστια πίτσα, την οποία το στομάχι σου αρχίζει να εκτιμά μετα απο τόσες μέρες.
Για το βράδυ θα λεγες οτι παίζει λίγο φάση καγκουριάς, οπότε ίσως να μην σε ενδιαφέρει κάτι παραπάνω απο καλό φαί, μπύρες και βόλτες στη λίμνη. Σου ρχεται και το Tikal και πίστεψε με θα σου πέσει κατακέφαλα.
ΤΙΚΑL
25 Δεκεμβρίου 2011. ‘Ο,τι και να γίνει θα πας χαράματα εκεί, αλλιώς το χασες το παιχνίδι.
Το Τikal δεν θα στο συγχωρήσει ποτέ, αν κάνεις το σφάλμα και πάς κατα τις 09.00. Ξύπνημα 04.30 λοιπόν, 05.00 σε μαζεύει το πρώτο λεωφορειάκι της γραμμής και 05.40 (αν και θεωρητικά είναι κοντά στη 1 ώρα) βρίσκεσαι προ των πυλών ενός αρχαίου και μυστικιστικού θαύματος που θα σε συνταράξει.
Δεν στα πολυλογώ γιατί βιάζεσαι να περάσεις την είσοδο, δεν έχεις καιρό για χάσιμο. Πάρε πολυ νερό μαζί σου και φαγητό για να μην έχεις ντράβαλα, επίσης.
Δυστυχώς, ξενερώνεις καθώς μπαίνεις και ανασκάπτεις απο την μνήνη σου ασυναίσθητα, τις εμπειρίες σου στο Palenque.
Γιατί τα αστεία τελείωσαν.
Το Tikal είναι διαβολικό και αχανές, η ζούγκλα του υγρή και αφιλόξενη, η ατμόσφαιρα ομιχλώδης και παραπλανητική και οι κραυγές απο τα δέντρα μαρτυρούν οτι είσαι ο κακόμοιρος κομπάρσος, που σκοτώνεται πάντα πρώτος στην πιο εφιαλτική ταινία τρόμου.
To Tikal θα σε μαγέψει και ύστερα θα σε συντρίψει.
Δεν ακούγεται ανθρώπινο κιχ καθώς προχωράς αναγνωριστικά στα μονοπάτια, τα δέντρα γύρω σου σείονται απο τους μόνιμους κατοίκους τους και ενώ είχες προγραμματίσει να πάς σε ένα μικρό σύμπλεγμα κτηρίων πρώτα, για να μπείς στο κλίμα, βρίσκεσαι (ευτυχώς) κατα λάθος στην Gran Plaza.
Μόνος σου.
Το ρίγος που σε διαπερνάει δεν περιγράφεται. Τρέχεις να ανέβεις στον Templo 2 για να συναντήσεις τελικά μετα απο ώρα μερικούς ακόμα κομπάρσους σαν εσένα που κάθονται αποσβολωμένοι, αμίλητοι και αγναντεύουν το άπειρο.
Θα ανακαλύψεις μετά την Acropolis del Norte και την Acropolis del Sur, το στρατηγικά τοποθετημένο Palacio de las Ventanas, καθώς φτάνεις στο ¨κλού¨ της υπόθεσης, τον Templo 4.
Μολις ανέβεις πάνω, αισθάνεσαι τα τερατώδη δέντρα που μέχρι τώρα σε έπνιγαν, σαν πουρνάρια και 2-3 ναούς που ξεπετάγονται απο αυτά, σαν μικρά σπιτάκια. Γιατί πλέον είσαι σχεδόν 70 μέτρα πάνω απο τη γη και όλη η ζούγκλα σου ανήκει. Μεγαλείο.
Όταν βρείς το κουράγιο και την θέληση να κατέβεις θα βρεθείς σύντομα στον χαμένο κόσμο (Mundo Perdido). Απαραίτητη προυπόθεση, να μην βρεθείς κυριολεκτικά στον χαμένο κόσμο, όταν θεωρήσεις ως αόρατη μια πινακίδα που αναγράφει No Pasar, σε μια διασταύρωση πιο πριν.
Γιατί θα προχωράς και θα προχωράς, howler monkeys θα πληθύνουν πάνω απο το κεφάλι σου και μετά απο 20 λεπτά θα καταλάβεις οτι πάς προς το άγνωστο. Ευτυχώς το μυρίζεσαι σχετικά νωρίς και δεν προχωράς κι άλλο, διότι η λάθος απόφαση σου να συνέχιζες μάλλον θα σε οδηγούσε κυριολεκτικά στο...στόμα κάποιου ζώου τελος πάντων. Όχι τίποτε άλλο, αλλά το έπαιζες και μάγκας με τον χάρτη.
Back on track λοιπόν, Mundo Perdido, Plaza de los 7 Templos και τα πέριξ και αν είσαι και λίγο πιο τολμηρός, Templo 6.
Πεθαμένος απο την κούραση και τα κουνούπια (deet και μαλ$%^ες) καθώς είσαι, αφήνεις δυστυχώς το μουσείο και περιμένεις να ακούσεις απο άλλους τις ενυπώσεις τους απο εκεί.
Ίσως το μουσείο να ήταν το κερασάκι στην τούρτα αλλά με τέτοια τούρτα πίστεψέ με, φεύγεις λιγωμένος και 2 κιλά βαρύτερος. Και αρχίσεις να φαντασιώνεσαι τι θα ένοιωσε όποιος πάτησε πρώτος το πόδι του σε αυτό το χώρο. Κάπως έτσι, γυρνάς για φαγητό και ύπνο, αύριο έχεις πάλι το μεγάλο ταξίδι του γυρισμού αλλα και το Yaxchilan και Bonampak, τα οποία θές πάση θυσία να επισκεφθείς.
YAXCHILAN – BONAMPAK – EΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ώρα 04.30 πάλι (ούτε στρατό να ήσουνα) και για άλλη μια φορά ενα λεωφορείο της κακιάς ώρας έρχεται για να σε πάει στα σύνορα.
Ο οδηγός πιθανότατα σου θυμίζει πρωταγωνιστή τσόντας των 90’s, τούμπανος, με λιγδιασμένο μαλλί δεμένο κότσο, ενώ ο σύντροφός του και συνοδηγός σου, σου φαίνεται το ιδανικό τσιράκι του, κοντός καθώς είναι και με τέτοια μουργόφατσα.
Το ίδιο δρομολόγιο πάλι με στάση σε ενα γραφικό χωριό κάπου προς τα σύνορα, λιγουρεύεσαι τους ανανάδες, αλλα σου χουν μείνει ελάχιστα quetzal και κάτι σου λέει οτι θα στα φάνε τα λαμόγια στα σύνορα. Έτσι και γίνεται. Σίγουρος πλέον οτι οι τύποι κονομάνε ανα κεφάλι, αλλά βαριεστημένος να βρείς το δίκιο σου (που μάλλον δεν θα το βρείς), παρατάς τα τελευταία quetzal σου, καβαλάς την lancha και πίσω στο Frontera Corozal.
Αφου τελειώνεις τις δουλειές στο Αλλοδαπών και ενώ έχεις κανονίσει για επίσκεψη σε Yaxchilan και Bonampak, παίρνεις άλλη βάρκα, 1 ώρα προς την αντίθετη πλευρά αυτή τη φορά για επίσκεψη στο πρώτο.
Μπορεί το Tikal να στροβιλίζεται στο μυαλό σου συνέχεια αλλα και δω δεν πάει πίσω λές. Μπορεί το Yaxchilan συγκριτικά να είναι μικρότερο ακόμα και απο το Palenque όμως η τοποθεσία του πάνω στις όχθες του ποταμού και την ακόμα πιο ακατέργαστη ζούγκλα, του δίνουν μεγάλη βαθμολογία, περνώντας το με άριστα και δεν πρέπει με τίποτα να το χάσεις. Αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω, μιας και η τοποθεσία του είναι απλά μοναδική.
Στην επιστροφή έχεις ακόμα μια στάση πριν το Palenque, το Bonampak. Χωμένο βαθιά μέσα στη Selva Lacandona, όμως πολυ μικρότερου βεληνεκούς απο οτι έχεις δει μέχρι τώρα, όχι οτι σε χαλάει κιόλας. Σε χαλάει όμως που κάνουν τους κινέζους στην είσοδο και ουσιαστικά σου ζητάνε να ξαναπληρώσεις, αλλά είσαι ξύπνιος απ τις 04.30 και δεν έχεις όρεξη για πολλά-πολλά, οπότε μπαίνεις κύριος, είτε τους αρέσει είτε όχι.
Οι τοιχογραφίες είναι μοναδικές και θα τις λατρέψεις. Απορείς πώς και δεν τις διέλυσε η υγρασία αυτές, όπως τις υπόλοιπες.
Έτοιμος να πέσεις σε κώμα πλέον, παίρνεις το δρόμο της επιστροφής για να φτάσεις κατα τις 19.30 στο Palenque. Αποφασίζεις να δοκιμάσεις την τύχη σου μια τελευταία φόρα, να βρείς τρόπο να πας στη Laguna Miramar. Συζητήσεις επι συζητήσεων με χάρτες και τα τα σχετικά με όλους τους ανθρώπους απ τα combi, oι οποίοι σε προειδοποιούν οτι αν επιλέξεις να πας απο το Ocosingo, θα είσαι 8 ώρες bailando (=χορεύοντας) πάνω σε μια camioneta, για μια απόσταση ζούγκλας που δεν ξεπερνάει τα 100 χμ.
Αναλογιζόμενος οτι το παγκόσμιο ρεκόρ του μαραθώνιου είναι γύρω στις 3 ώρες και κάνοντας τα μαθηματικά της επιστροφής στην Ελλάδα, που μετράει αντίστροφα πλέον, αποφασίζεις με μεγάλη σου θλίψη να αφήσεις την λίμνη, την οποία σίγουρα θα επισκεφθείς την επόμενη φορά που θα περάσεις απο δώ.
Το πρωί αφήνεις πάλι πίσω σου το Palenque, για το San Cristobal de las Casas και αργότερα για την Oaxaca πάλι, προτού επιστρέψεις πίσω. Ετοιμάζεσαι να τα βροντήξεις ολα την ώρα που βρίσκεσαι στο Ocosingo και κάνεις το τσιγάρο σου, να κατεβάσεις δηλαδή τα μπογαλάκια σου απ το λεωφορείο και να το ρισκάρεις για την λίμνη. Για κάποιο περίεργο λόγο έχεις αφηνιάσει και θέλεις να πας οπωςδήποτε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η φωνή της λογικής και οι συμβουλές των combi-men νωρίτερα στο Palenque, σε επαναφέρουν. Έπρεπε να είχες ακολουθήσει την διαδρομή Comitan – Las Margaritas – Laguna Miramar αλλά πήρες την λάθος απόφαση τελικά. Απλά δέξου το.
Το ταξίδι του γυρισμού είναι μια ιστορία δράματος και πόνου για σένα, που προσπαθείς να ξεχάσεις. Το backpack βαρύτερο κατα 3 κιλά, εσυ ελαφρύτερος κατα 7(!) κιλά, φτάνεις τελικά ξεζουμισμένος απο κει που ξεκίνησες πρίν απο 23 μέρες.
Σε παρηγορεί το γεγονός οτι το Μεξικό σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, όποτε αποφασίσεις να ξανάρθεις. Και για κάποιο περίεργο λόγο, το ξέρεις οτι θα ξαναβρεθείς σίγουρα εδώ κάποια στιγμή...
Η ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Μια απο τις πιο ωραίες διαδρομές που θα κάνεις στην Chiapas, θα είναι πιθανότατα αυτή της Carretera Fronteriza. Στα δεξιά σου και ανατολικά, ξεκινά η Selva Lacandona, η οποία δεν τελειώνει ακόμα και όταν φτάσεις στον προορισμό σου. Αν τα καταφέρεις να μείνεις ξύπνιος τις 3.5 ώρες της ,ομολογουμένως, κουραστικής διαδρομής τότε να σαι σίγουρος οτι το μάτι σου θα γίνει πράσινο. Πραγματική απόλαυση.
Μετά απο μια στάση για τσίμπιμα κάπου στη μέση του πουθενά και μετά απο άλλες 2 ώρες διαδρομής, φτάνεις στο Frontera Corozal. Aν και περισσότερο διαδικαστικό, λόγω του ότι πρέπει να περάσεις απο το γραφείο των Aλλοδαπών της κακιάς ώρας, αυτό το χωριουδάκι είναι συμπαθητικό. Παρόλα αυτά δεν μείνεις πολύ γιατί πρέπει να περάσεις και ένα ποτάμι για Γουατεμάλα.
Ανεβαίνεις στην lancha και μετα απο 30 λεπτά εξαιρετικής διαδρομής στον Rio Usumacinta, φτάνεις στην Γουατεμάλα. Κάποια διαδικαστικά εκεί, αναγνώριση εδάφους και ανθρώπων και θα πάρεις άλλο λεωφορείο, αν και σου φέρνει κατι σε μπρίκι περισσότερο, μέχρι το Αλλοδαπών, το οποίο βρίσκεται στο πουθενά.
Εκεί έχεις τα πάρε-δώσε σου με κάτι χαζοβιόλιδες αξιωματικούς και σου λένε οτι πρέπει να πληρώσεις 40 quetzal ή 200 pesos για να μπείς στη χώρα. Υποθέτεις οτι αυτό το ποσό είναι νόμιμο (που για την είσοδο στην χώρα, μάλλον είναι) αλλά την τελευταία φορά που έκανες μαθηματικά στη σχολή ή το σχολείο εντοπίζεις το άτοπο της υπόθεσης. 40 quetzal είναι περίπου 4 ευρώ, ενώ 200 pesos περίπου 11. Επειδή όμως αμφιβάλλεις αν τα λαμόγια αξιωματικοί των συνόρων της Γουατεμάλας έχουν να σχολιάσουν κάτι επ αυτού, δίνεις 40 quetzal που ευτυχώς έχεις αλλάξει με το που κατέβηκες απ τη βάρκα, λίγο νωρίτερα στο ποτάμι (και μάλιστα δεν σε κλέψανε και ιδιαίτερα).
Κάνεις 1-2 τσιγάρα και το βλέμμα σου διασταυρώνεται με 3-4 φτωχοδιάβολους που περνάνε τα σύνορα ¨παράνομα¨ με τις κατάλληλες οδηγίες οδηγού και αξιωματικών, με το αντίστοιχο αντίτιμο πάντα, ξέρεις, αυτό που καταργεί όλα τα σύνορα.
Οι δρόμοι σας χωρίζουν, αν και θα πέθαινες να μάθεις ποιά είναι η δική τους ιστορία και πρέπει πάλι να επιβιβαστείς στο μπρίκι, για να μαρτυρήσεις με 2 ακόμα ώρες λακούβας, λάσπης και συνεχόμενου ντάπα-ντούπα. Το εξωτικό στοιχείο της χώρας έχει ήδη αρχίσει να διαφαίνεται και κρατάς σημειώσεις στο μυαλό σου για να συγκρίνεις τις διαφορές με το Μεξικό, που μόλις πριν λίγο άφησες πίσω σου.
Μετά απο κάμποσες ώρες, με μέση διαλυμένη μα ηθικό ακμαίο και μοναδική δροσιά τα ζουμιά ενός παγωτού καρύδα, φτάνεις στην φρικτή Santa Elena και περνάς την γεφυρούλα που σε οδηγεί στο Flores και την Lago Peten Itza.
Η ΠΟΛΗ
Κοίτα, η Santa Elena και τα χωριά τριγύρω, σίγουρα είναι, πώς να το πούμε, πιο Γουατεμάλα. Παρόλα αυτά δεν θα σε τρελάνουν κιόλας και πιθανόν να σε πιάσουν τα γέλια όταν βλέπεις στημένους αστυνομικούς με επαναληπτικές καραμπίνες να φυλάνε...μαγαζιά με κιλότες και εσώρουχα.
Βέβαια αυτό σου μεταφέρει το κλίμα της όλης κατάστασης και συνειδητοποιείς ότι παρόλο που οι τόποι αυτοί, σφύζουν απο τουρισμό, τα πράγματα δεν είναι και τόσο εύκολα.
Στο Flores απέναντι το κλίμα είναι πιο χαλαρό. Για την ακρίβεια σου φαίνεται γαλήνιο. Ήρθες 24 Δεκέμβρη, για να περάσεις και Χριστούγεννα εδώ, φοβισμένος οτι θα σε πατήσουν κάτω άτακτοι στρατοί τουριστών αλλα μάλλον είσαι τυχερός.
Το νησί φαίνεται tourist-free για κάποιο λόγο αυτές τις μέρες, λίγοι ταξιδιώτες στους δρόμους και αυτοί πολλές φορές μοναχικοί. Ευλογάς την τύχη σου και κάθεσαι σε κάποιο σημείο στην άκρη της λίμνης.
Πόσο όμορφη φαίνεται απέναντι η Santa Elena τώρα με τέτοιο, πραγματικά, ανώμαλο ουρανό.
Τα χρώματα, η λίμνη να τα καθρεφτίζει και να τα αποδίδει άψογα και το ηλιοβασίλεμα χαρίζουν στα μάτια σου ενα μοναδικό τσαλίμι της φύσης.
Συνεχίζεις τη βόλτα σου στο νησάκι-χωριό και παρόλο που σου φαίνεται μικρό και σύντομο σκέφτεσαι οτι θα μπορούσες να περάσεις βδομάδες ολόκληρες ηρεμίας και χαλάρωσης, με την απαραίτητη προϋπόθεση της tourist-free κατάστασης. Φροντίζεις να αγοράσεις λίγα και μικρά ενθύμια βλασφημώντας όμως για τις τσιμπημένες τιμές των μπιχλιμπιδομάγαζων.
Τσιμπολόγημα (είδες που το ξέχασες αυτό?) θα το κάνεις Café Arqueologico Yaxha, όχι μόνο γιατί έμεινες εδώ αλλα γιατί έχει πολυ καλό φαγητό και οικογενειακό στύλ με χρώμα, ιστορία και τρέλα. Την επόμενη μέρα αν θές, μπορείς να πιάσεις τις μπύρες και τις πίτσες (γιατί το μεξικάνικο φαί συνεχίζει το υπόγειο καταστροφικό του έργο) στην πιτσαρία που βρίσκεται ακριβώς δίπλα. Galeria del Zotz, σύμφωνα με την Μ. Μόλις έρθει η πίτσα θα καταλάβεις οτι έπρεπε να χεις παραγγείλει μικρότερο μέγεθος. Θα στο μαρτυρήσουν κιόλας τα απορημένα βλέμματα των θαμώνων που κάθονται δίπλα σου. Δεν σου κάνω πλάκα, μιλάμε για τεράστια πίτσα, την οποία το στομάχι σου αρχίζει να εκτιμά μετα απο τόσες μέρες.
Για το βράδυ θα λεγες οτι παίζει λίγο φάση καγκουριάς, οπότε ίσως να μην σε ενδιαφέρει κάτι παραπάνω απο καλό φαί, μπύρες και βόλτες στη λίμνη. Σου ρχεται και το Tikal και πίστεψε με θα σου πέσει κατακέφαλα.
ΤΙΚΑL
25 Δεκεμβρίου 2011. ‘Ο,τι και να γίνει θα πας χαράματα εκεί, αλλιώς το χασες το παιχνίδι.
Το Τikal δεν θα στο συγχωρήσει ποτέ, αν κάνεις το σφάλμα και πάς κατα τις 09.00. Ξύπνημα 04.30 λοιπόν, 05.00 σε μαζεύει το πρώτο λεωφορειάκι της γραμμής και 05.40 (αν και θεωρητικά είναι κοντά στη 1 ώρα) βρίσκεσαι προ των πυλών ενός αρχαίου και μυστικιστικού θαύματος που θα σε συνταράξει.
Δεν στα πολυλογώ γιατί βιάζεσαι να περάσεις την είσοδο, δεν έχεις καιρό για χάσιμο. Πάρε πολυ νερό μαζί σου και φαγητό για να μην έχεις ντράβαλα, επίσης.
Δυστυχώς, ξενερώνεις καθώς μπαίνεις και ανασκάπτεις απο την μνήνη σου ασυναίσθητα, τις εμπειρίες σου στο Palenque.
Γιατί τα αστεία τελείωσαν.
Το Tikal είναι διαβολικό και αχανές, η ζούγκλα του υγρή και αφιλόξενη, η ατμόσφαιρα ομιχλώδης και παραπλανητική και οι κραυγές απο τα δέντρα μαρτυρούν οτι είσαι ο κακόμοιρος κομπάρσος, που σκοτώνεται πάντα πρώτος στην πιο εφιαλτική ταινία τρόμου.
To Tikal θα σε μαγέψει και ύστερα θα σε συντρίψει.
Δεν ακούγεται ανθρώπινο κιχ καθώς προχωράς αναγνωριστικά στα μονοπάτια, τα δέντρα γύρω σου σείονται απο τους μόνιμους κατοίκους τους και ενώ είχες προγραμματίσει να πάς σε ένα μικρό σύμπλεγμα κτηρίων πρώτα, για να μπείς στο κλίμα, βρίσκεσαι (ευτυχώς) κατα λάθος στην Gran Plaza.
Μόνος σου.
Το ρίγος που σε διαπερνάει δεν περιγράφεται. Τρέχεις να ανέβεις στον Templo 2 για να συναντήσεις τελικά μετα απο ώρα μερικούς ακόμα κομπάρσους σαν εσένα που κάθονται αποσβολωμένοι, αμίλητοι και αγναντεύουν το άπειρο.
Θα ανακαλύψεις μετά την Acropolis del Norte και την Acropolis del Sur, το στρατηγικά τοποθετημένο Palacio de las Ventanas, καθώς φτάνεις στο ¨κλού¨ της υπόθεσης, τον Templo 4.
Μολις ανέβεις πάνω, αισθάνεσαι τα τερατώδη δέντρα που μέχρι τώρα σε έπνιγαν, σαν πουρνάρια και 2-3 ναούς που ξεπετάγονται απο αυτά, σαν μικρά σπιτάκια. Γιατί πλέον είσαι σχεδόν 70 μέτρα πάνω απο τη γη και όλη η ζούγκλα σου ανήκει. Μεγαλείο.
Όταν βρείς το κουράγιο και την θέληση να κατέβεις θα βρεθείς σύντομα στον χαμένο κόσμο (Mundo Perdido). Απαραίτητη προυπόθεση, να μην βρεθείς κυριολεκτικά στον χαμένο κόσμο, όταν θεωρήσεις ως αόρατη μια πινακίδα που αναγράφει No Pasar, σε μια διασταύρωση πιο πριν.
Γιατί θα προχωράς και θα προχωράς, howler monkeys θα πληθύνουν πάνω απο το κεφάλι σου και μετά απο 20 λεπτά θα καταλάβεις οτι πάς προς το άγνωστο. Ευτυχώς το μυρίζεσαι σχετικά νωρίς και δεν προχωράς κι άλλο, διότι η λάθος απόφαση σου να συνέχιζες μάλλον θα σε οδηγούσε κυριολεκτικά στο...στόμα κάποιου ζώου τελος πάντων. Όχι τίποτε άλλο, αλλά το έπαιζες και μάγκας με τον χάρτη.
Back on track λοιπόν, Mundo Perdido, Plaza de los 7 Templos και τα πέριξ και αν είσαι και λίγο πιο τολμηρός, Templo 6.
Πεθαμένος απο την κούραση και τα κουνούπια (deet και μαλ$%^ες) καθώς είσαι, αφήνεις δυστυχώς το μουσείο και περιμένεις να ακούσεις απο άλλους τις ενυπώσεις τους απο εκεί.
Ίσως το μουσείο να ήταν το κερασάκι στην τούρτα αλλά με τέτοια τούρτα πίστεψέ με, φεύγεις λιγωμένος και 2 κιλά βαρύτερος. Και αρχίσεις να φαντασιώνεσαι τι θα ένοιωσε όποιος πάτησε πρώτος το πόδι του σε αυτό το χώρο. Κάπως έτσι, γυρνάς για φαγητό και ύπνο, αύριο έχεις πάλι το μεγάλο ταξίδι του γυρισμού αλλα και το Yaxchilan και Bonampak, τα οποία θές πάση θυσία να επισκεφθείς.
YAXCHILAN – BONAMPAK – EΠΙΣΤΡΟΦΗ
Ώρα 04.30 πάλι (ούτε στρατό να ήσουνα) και για άλλη μια φορά ενα λεωφορείο της κακιάς ώρας έρχεται για να σε πάει στα σύνορα.
Ο οδηγός πιθανότατα σου θυμίζει πρωταγωνιστή τσόντας των 90’s, τούμπανος, με λιγδιασμένο μαλλί δεμένο κότσο, ενώ ο σύντροφός του και συνοδηγός σου, σου φαίνεται το ιδανικό τσιράκι του, κοντός καθώς είναι και με τέτοια μουργόφατσα.
Το ίδιο δρομολόγιο πάλι με στάση σε ενα γραφικό χωριό κάπου προς τα σύνορα, λιγουρεύεσαι τους ανανάδες, αλλα σου χουν μείνει ελάχιστα quetzal και κάτι σου λέει οτι θα στα φάνε τα λαμόγια στα σύνορα. Έτσι και γίνεται. Σίγουρος πλέον οτι οι τύποι κονομάνε ανα κεφάλι, αλλά βαριεστημένος να βρείς το δίκιο σου (που μάλλον δεν θα το βρείς), παρατάς τα τελευταία quetzal σου, καβαλάς την lancha και πίσω στο Frontera Corozal.
Αφου τελειώνεις τις δουλειές στο Αλλοδαπών και ενώ έχεις κανονίσει για επίσκεψη σε Yaxchilan και Bonampak, παίρνεις άλλη βάρκα, 1 ώρα προς την αντίθετη πλευρά αυτή τη φορά για επίσκεψη στο πρώτο.
Μπορεί το Tikal να στροβιλίζεται στο μυαλό σου συνέχεια αλλα και δω δεν πάει πίσω λές. Μπορεί το Yaxchilan συγκριτικά να είναι μικρότερο ακόμα και απο το Palenque όμως η τοποθεσία του πάνω στις όχθες του ποταμού και την ακόμα πιο ακατέργαστη ζούγκλα, του δίνουν μεγάλη βαθμολογία, περνώντας το με άριστα και δεν πρέπει με τίποτα να το χάσεις. Αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω, μιας και η τοποθεσία του είναι απλά μοναδική.
Στην επιστροφή έχεις ακόμα μια στάση πριν το Palenque, το Bonampak. Χωμένο βαθιά μέσα στη Selva Lacandona, όμως πολυ μικρότερου βεληνεκούς απο οτι έχεις δει μέχρι τώρα, όχι οτι σε χαλάει κιόλας. Σε χαλάει όμως που κάνουν τους κινέζους στην είσοδο και ουσιαστικά σου ζητάνε να ξαναπληρώσεις, αλλά είσαι ξύπνιος απ τις 04.30 και δεν έχεις όρεξη για πολλά-πολλά, οπότε μπαίνεις κύριος, είτε τους αρέσει είτε όχι.
Οι τοιχογραφίες είναι μοναδικές και θα τις λατρέψεις. Απορείς πώς και δεν τις διέλυσε η υγρασία αυτές, όπως τις υπόλοιπες.
Έτοιμος να πέσεις σε κώμα πλέον, παίρνεις το δρόμο της επιστροφής για να φτάσεις κατα τις 19.30 στο Palenque. Αποφασίζεις να δοκιμάσεις την τύχη σου μια τελευταία φόρα, να βρείς τρόπο να πας στη Laguna Miramar. Συζητήσεις επι συζητήσεων με χάρτες και τα τα σχετικά με όλους τους ανθρώπους απ τα combi, oι οποίοι σε προειδοποιούν οτι αν επιλέξεις να πας απο το Ocosingo, θα είσαι 8 ώρες bailando (=χορεύοντας) πάνω σε μια camioneta, για μια απόσταση ζούγκλας που δεν ξεπερνάει τα 100 χμ.
Αναλογιζόμενος οτι το παγκόσμιο ρεκόρ του μαραθώνιου είναι γύρω στις 3 ώρες και κάνοντας τα μαθηματικά της επιστροφής στην Ελλάδα, που μετράει αντίστροφα πλέον, αποφασίζεις με μεγάλη σου θλίψη να αφήσεις την λίμνη, την οποία σίγουρα θα επισκεφθείς την επόμενη φορά που θα περάσεις απο δώ.
Το πρωί αφήνεις πάλι πίσω σου το Palenque, για το San Cristobal de las Casas και αργότερα για την Oaxaca πάλι, προτού επιστρέψεις πίσω. Ετοιμάζεσαι να τα βροντήξεις ολα την ώρα που βρίσκεσαι στο Ocosingo και κάνεις το τσιγάρο σου, να κατεβάσεις δηλαδή τα μπογαλάκια σου απ το λεωφορείο και να το ρισκάρεις για την λίμνη. Για κάποιο περίεργο λόγο έχεις αφηνιάσει και θέλεις να πας οπωςδήποτε.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η φωνή της λογικής και οι συμβουλές των combi-men νωρίτερα στο Palenque, σε επαναφέρουν. Έπρεπε να είχες ακολουθήσει την διαδρομή Comitan – Las Margaritas – Laguna Miramar αλλά πήρες την λάθος απόφαση τελικά. Απλά δέξου το.
Το ταξίδι του γυρισμού είναι μια ιστορία δράματος και πόνου για σένα, που προσπαθείς να ξεχάσεις. Το backpack βαρύτερο κατα 3 κιλά, εσυ ελαφρύτερος κατα 7(!) κιλά, φτάνεις τελικά ξεζουμισμένος απο κει που ξεκίνησες πρίν απο 23 μέρες.
Σε παρηγορεί το γεγονός οτι το Μεξικό σε περιμένει με ανοιχτές αγκάλες, όποτε αποφασίσεις να ξανάρθεις. Και για κάποιο περίεργο λόγο, το ξέρεις οτι θα ξαναβρεθείς σίγουρα εδώ κάποια στιγμή...
