Βουλγαρία Τέσσερις εποχές σε 12 μέρες

[Smaragda53]

Γελάω τόσο πολύ με αυτά που γράφουμε για τα παιδιά μας! Σκέφτομαι κι αυτά που θαλεγαν οι δικοί μας γονεις για μας καποτε και γελάω ακόμα πιο πολύ.
Θυμάμαι πάντως με μεγάλη τρυφερότητα το γιο μου 3 χρόνων που τον τρέχαμε τον γύρο της Πελοποννήσου για 10 μέρες και το βραδι πια εντελως κουρασμένο (μπάνια, ήλιος, αρχαία, διαδρομές όλη μερα) το παιδί ψελλιζε απελπισμενο: "ποτε θα πάμε πιτακι μας?" Με το "πιτακι" μας εννοούσε το εκάστοτε διαφορετικό κάθε βράδυ ξενοδοχείο!

 

[poised]

Οι φωτογραφίες της πρώτης μέρας

Στο οινοποιείο

Προς Μέλνικ

Και στο Μέλνικ

Νομίζω σε αυτό το εστιατόριο κάτσαμε

Που ήταν κάπως έτσι μέσα

Ο δρόμος που μου θυμίζει τα τέμπη της βουλγαρίας

Βασικά ήταν 14449.86Μ, έχω ήδη κάνει διάβημα να διορθωθεί γιατί τι να το κάνεις ένα σήμα άμα στα 15χλμ δεν έχει ακρίβεια εκατοστού;

Να και η πινακίδα "πέφτω στην μαύρη τρύπα" ή αλλιώς λακκούβες (ντούπκι).

Προς τα βουνά για την Ρίλα

Όσο πλησιάζουμε χειμωνιάζει

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο

Και τα γαντάκια μας, μη χάσουμε να τα δείξουμε παντού

στο κατέβασμα ο καιρός ανοιξιάτικος πάλι

 

[poised]

Έχουμε βρει το γονίδιο που έλκει τις γυναίκες στους καθρέφτες ή ακόμα η επιστήμη;

 

[poised]

Άνοιξη, muzeiko και κίνηση

Η μέρα είχε ξεκινήσει με έναν υπέροχο ήλιο και ανοιξιάτικη ζέστη. Πήραμε ένα χαλαρό πρωινό στο διαμέρισμα και αποφασίσαμε σαν πρώτη δραστηριότητα να πάμε στο Μουζέικο, ένα μουσείο τεχνολογίας για παιδιά. Καταλαβαίναμε ότι τα παιδιά μας είναι μάλλον μικρά για να το χαρούν πλήρως αλλά παρόλα αυτά είπαμε να το δοκιμάσουμε ως κάτι διαφορετικό. Όταν σε άλλες χώρες είχε 50ρι και 60ρι μία ώρα παιδότοπος, το 25ρι σε μουσείο με δραστηριότητες φαινόταν τζάμπα (αναφέρομαι στο συνολικό κόστος για τους 4).

Τα ΜΜΜ δεν μας εξυπηρετούσαν εύκολα από εκεί που ήμασταν και αν και μέναμε στην πιο δύσκολη περιοχή στάθμευσης (μπλε) και είχα μία σκέψη μήπως δεν βρούμε μετά θέση στην επιστροφή μιας, η ευκολία του αυτοκινήτου κέρδισε.

Στο ταμείο του μουσείου μας βλέπει η υπάλληλος, "δύο ενήλικες, ένα παιδί και ένα κάτω των δύο ετών, 36 λέβα ". Τι μου ήρθε και εμένα και είπα "ο μικρός είναι δυόμιση". "Ε τότε 48 λέβα". Έκανα εικόνα να φοράω καπέλο σαν του αστυνόμου Σαΐνη, να βγαίνει το μηχανικό χέρι με το κίτρινο γάντι και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο στο χώρο για να πάρει φόρα να κατέληγε μπροστά στα μούτρα μου να με μουτζώνει.

Ο χώρος είχε τρεις ορόφους (με το υπόγειο) αλλά δυστυχώς τα παιδιά μας βαρέθηκαν νωρίς, ειδικά ο μικρός. Στην αρχή είχα εγώ την μεγάλη και προσπαθούσα να της κινήσω το ενδιαφέρον εξηγώντας κάποια από τα εκθέματα, αλλά μάλλον στο μυαλό της είχε ότι θα πηγαίναμε σε παιδότοπο ή απλά δεν την ενδιέφερε τίποτα εκτός από το να παίξει και δεν την έπειθα. Κάποια δε τα καταλάβαινε, άλλα δε τα δοκίμαζε μη πονέσει/φοβηθεί, κάποια πιο ενδιαφέροντα ήταν χαλασμένα, οπότε από ένα σημείο και μετά, πολύ πιο σύντομα από ότι θα έπρεπε για τα λεφτά που δώσαμε, ήθελε να φύγουμε.

Όταν είχαμε φτάσει στο σημείο να φύγουμε της ήρθε τουαλέτα, οπότε την πήγε η μάνα της που ήθελε και αυτή και έμεινα με τον μικρό. Τον πήρα αλλού στο χώρο μη καθόμαστε απ' έξω και κόλλησε με ένα σκουπάκι αρχαιολόγου που μπορούσες να κάνεις ότι ανακαλύπτεις αρχαία κάτω από πριονίδια. Αν τον είχα αφήσει εκεί μπορεί ακόμα να σκούπιζε. Αφού πέρασε κάποια ώρα τον υποχρέωσα να πάει για πιπί σε κάτι άλλες τουαλέτες στο δρόμο μας. Αρχίσαμε τα όχι δε θέλω, τον έβαλα με το ζόρι, δεν έκανε τίποτα. Ρε κατούρα να φύγουμε, θα μπούμε στο αμάξι και δε θα μπορώ να σταματήσω μετά, ΔΕΝ-Ε-ΧΩ.

Πλύσιμο χεράκια γιατί πρόλαβε να ακουμπήσει κάτι, στέγνωμα και με το που πάμε προς την έξοδο και έψαχνα τις άλλες δύο κυρίες, "μπαμπά πιπί". Τον Ηρώδη μου μέσα. Γυρνάμε πίσω γρήγορα, βρακιά κάτω, ανάρτηση μην ακουμπήσει πάλι στη ξένη τουαλέτα (τι τραβάς μέση μου), σφίξιμο, αναμονή και μισή πιτσιλιά. Καλά ρε για αυτό με γύρισες;

Ξανά πλύσιμο χεράκια γιατί στο κατέβασμα πάλι κάτι ακούμπησε, στέγνωμα και με το που βγαίνουμε πάλι πάνω, "μπαμπά κακά, έρχονται, μπαμπααααα, γρήγορα".

Ενώ τον κράταγα πάνω από την τουαλέτα άκουγα το κινητό να χτυπάει, η γυναίκα μου που με έψαχνε αφού είχαμε πει ότι "φεύγαμε" πόση ώρα πριν, βρήκε να τελειώσει το χαρτί με το που το τράβηξα, τα μαντηλάκια τα είχα στην τσάντα πλάτης, ο μικρός αφού έκανε τη δουλειά ήθελε να φύγει και ας είχε τα βρακιά κάτω, ξαναχτύπαγε το τηλέφωνο όσο εγώ προσπαθούσα να μην πιάσει τίποτα άλλο να τον καθαρίσω, πανικός όπως κάπως γίνονται οι καταστάσεις από τα ανέκδοτα.

Βγαίνοντας από το μουσείο ήμασταν σε δίλημμα. Να πάμε σε κάποιο από τα μεγάλα πάρκα εκεί κοντά ή στο κέντρο; Ότι και να κάναμε μετά από αυτό θα έπρεπε να βρούμε φαγητό, οπότε είπαμε να πάμε προς κέντρο το δούμε και να έχουμε περισσότερες επιλογές.

Καθώς δε ήξερα και ακριβώς τι θεωρείται "κέντρο" αλλά θυμόμουν από παλιά ότι γενικά σε μία ώρα έχεις δει ότι θεωρείται άξιο προσοχής στη Σόφια, έβαλα διαδρομή προς μία περιοχή που είχε αρκετά εστιατόρια, με σκοπό να παρκάρουμε κάπου και να περπατήσουμε. Αυτό που δε κατάλαβα ήταν ότι είχα επιλέξει κάτι σαν τα στενά γύρω από τη Μητροπόλεως/Ερμού μέρα που έχουν κατέβει όλοι κέντρο. Πέσαμε σε μία τραγική κίνηση, γυρνάγαμε γύρω γύρω σε μονόδρομους χωρίς να ξέρω πως να βγω από το δράμα. Βγήκα σε μία λεωφόρο, σαν τη σταδίου ας πούμε, με στόχο να απομακρυνθώ από εκεί όμως ήταν χωρίς δυνατότητες στροφής, μόνο ευθεία μπροστά και πήγαινε προς ένα τμήμα που έδειχνε κατακόκκινο στον χάρτη από την κίνηση. Κολλήσαμε λοιπόν σε ένα αθηναϊκού τύπου ξεκίνα-σταμάτα καθώς είχαν κλείσει κάποιους δρόμους στο κέντρο κάνοντας την κατάσταση τρισχειρότερη απ' ότι πρέπει να ήταν γενικά.

Αφού απελευθερωθήκαμε - ούτε εγώ θυμάμαι πόση ώρα μετά, προχώρησα αρκετά πιο πέρα και από υπερβολική αισιοδοξία θεώρησα ότι ήμασταν αρκετά μακριά πια ώστε να μπω σε κάποιο μικρότερο δρόμο και να ψάξω για πάρκιν. Πάλι λάθος. Είχαν αρχίσει τα παιδιά την γκρίνια, είχαμε μπλέξει πάλι στα στενά, πάρκιν ούτε για αστείο, είχε περάσει και η ώρα και λέω της γυναίκας μου βρες ένα εστιατόριο εντελώς εκτός από το κέντρο, βάλε το να μας πάει μόνο του γιατί δε γίνεται άλλο. Η περιοχή που τυχαία πήγαμε παίζει να ήταν σαν το Παγκράτι, δηλαδή μηδέν πάρκινγκ.

Προσπεράσαμε το εστιατόριο, προχωρήσαμε αρκετά στην ίδια οδό χωρίς να βρούμε θέση ούτε για δείγμα και πάνω που τελείωνε ο δρόμος και συζητάγαμε για το αν πρέπει να ψάξουμε για κάτι ακόμα πιο πέρα, βρήκα μία θέση γωνία που μας χώραγε οριακά και φαινόταν νόμιμη. Δε μπορούσα να καταλάβω πως είχε μείνει άδεια και έψαξα μήπως υπήρχε κάτι που απαγόρευε το πάρκιν εκεί, αλλά τελικά μάλλον άγιο είχαμε γιατί δεν πρέπει να υπήρχε άλλη σε ακτίνα χιλιομέτρων. Κατεβήκαμε και το πήραμε πίσω προς το εστιατόριο με τα πόδια.

Για τον μικρό έχουμε ακόμα το καροτσάκι για τις "μεγάλες" αποστάσεις γιατί όταν κουράζεται και θέλει αγκαλιά μου κόβει την μέση να τον κουβαλάω, δεν είναι πια μωρό. Ε, μόλις είδε το καροτσάκι η άλλη, άρχισε τις γκρίνιες ότι ήταν μακριά και θα κουραζόταν, ήθελε να κατεβάσω τον μικρό να ανέβει αυτή, μετά έβγαλε κάτι κακίες, να φωνάζει, να με χτυπάει, να κάθεται κάτω στο πεζοδρόμιο "εγώ εδώ θα κάτσω πηγαίνετε εσείς μόνοι σας" και άλλα που βλέπουμε από κακομαθημένα και λέμε οι γονείς φταίνε. Μου τα έσπασε κανονικά, τι με το καλό, τι με το κακό, είχε "κολλήσει" και στο τέλος την πήρα τραβηχτή ενώ έκλαιγε, θέαμα γίναμε.

Φτάνοντας στο εστιατόριο και τα δύο τους ήταν ασυγκράτητα πάλι, είχαν κάτσει τόσο πολύ στο αμάξι που ήταν γεμάτα ενέργεια, πείραζαν πράγματα, πέταγαν τις χαρτοπετσέτες, άδειασαν τις οδοντογλυφίδες, όλα αυτά πάλι που λέμε μα καλά γονείς δεν έχουν; Ε οι γονείς προσπαθούσαν να διαβάσουν το μενού από τα βουλγάρικα να καταλάβουν τι να παραγγείλουν και ούτε 5 δευτερόλεπτα να συγκεντρωθούμε στο μενού δεν άφηναν. Στο τέλος είπα στη γυναίκα μου να παραγγείλει ότι να 'ναι, τα πήρα σηκωτά και τα πήγα έξω στο δρόμο για ξέχεσμα, αλλά με το που βγήκαμε είδα ότι ακριβώς δίπλα είχε μία συνοικιακή παιδική χαρά. Τα έχωσα μέσα εκεί ενώ ταυτόχρονα τους τα έχωνα και εγώ για αυτά που κάνανε. Όχι ότι άκουγαν, έτσι να λέμε.

Μετά το φαγητό που κάπως είχαν ηρεμήσει τα πράγματα και ειδικά μετά αυτό που είχαμε τραβήξει το πρωί, είπα της γυναίκας μου ότι θα επιστρέφαμε σπίτι να παρκάρουμε και θα κατεβαίναμε κέντρο με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Επιστρέφοντας πήραμε την ίδια λεωφόρο που το πρωί γινόταν χαμός, όμως αυτή τη φορά η κίνηση ήταν πολύ λιγότερη, οπότε είπα να δοκιμάσω πάλι την τύχη μου και μπήκα σε ένα από τα στενά βρίσκοντας θέση σχεδόν αμέσως και μάλιστα σα να λέμε δίπλα στο αντίστοιχο Σύνταγμα.

Κατεβήκαμε να δούμε τα αξιοθέατα, πολύς κόσμος που κράταγε στεφάνια με λουλούδια φτιαγμένα από κάτι εύκαμπτες λεπτές βέργες, ήταν κάτι σαν γιορτή της άνοιξης εκείνη τη μέρα. Θυμήθηκα ότι κάτι παρόμοιο κάνουν και σε άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Στη Τσεχία ας πούμε φτιάχνουν από τις βέργες κάτι σαν μαστίγια και βαράνε τις γυναίκες στον κώλο για "γονιμότητα" κατά το (WTF) έθιμο.

Τέλος πάντων, περπατήσαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, μοιράσαμε και το καροτσάκι λίγο μεταξύ των παιδιών, βρήκε ένα βιετναμέζικο μαγαζί η γυναίκα μου όπου πήραμε τον πιο ακριβό καφέ και bubble tea του ταξιδιού (8.5 ευρώ και τα δύο) και γενικά περάσαμε ήρεμα και ωραία, καμία σχέση με τα μεσημεριανά, λες και ήταν άλλα παιδιά. Βέβαια στην επιστροφή τα έβαλα και τα δύο μπροστά σε ένα παρτέρι με λουλούδια να τα βγάλω φωτογραφία, η μεγάλη αρνήθηκε να στηθεί, όλο έκανε γκριμάτσες ή κοίταγε αλλού να χαλάσει τη φωτογραφία γιατί "δεν ήθελε". Γυναίκες.

Καταλήξαμε πίσω στο σπίτι σχετικά νωρίς, πριν βραδιάσει καθώς είχαμε "δουλίτσες". Εκτός από το να κλείσουμε το επόμενο κατάλυμα, είχαμε να μπανιαρίσουμε τα παιδιά, να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες για την επόμενη, να κάνω μία μικρή δουλειά που είχε προκύψει και να βρω πως να πληρώσω το parking. Παλιά μπορούσες μόνο με κάρτες ξυστά, ευτυχώς τώρα έχουν ένα app με απαράδεκτο UI που παίρνει πιστωτική και μπορείς να το προγραμματίσεις νωρίτερα. Έκλεισα από τις 8:30 το πρωί που θα ξεκινούσε η ελεγχόμενη στάθμευση για το έτσι και αλλιώς μέγιστο δύο ώρες τη μέρα που επέτρεπε να μείνουμε, αφού ως τις 10:30 θα φεύγαμε έτσι και αλλιώς. Ευτυχώς τουλάχιστον στάθηκα τυχερός και βρήκα πάρκινγκ μόλις ένα τετράγωνο μακριά γιατί υπήρχαν εμφανώς λιγότερες θέσεις.

 

[turms]

το αφηνω εδω, να το θυμασαι μετα απο χρονια...
μικρα παιδια, μικρα προβληματα...μεγαλα παιδια... ????

παντως πολλα απο αυτα που περιγραφεις ειναι σαν να μας βλεπω εμας σε παλια ταινια....

 

[poised]

παντως πολλα απο αυτα που περιγραφεις ειναι σαν να μας βλεπω εμας σε παλια ταινια....

Έτσι είναι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία. Δεν υπονοώ ότι συμβαίνουν μόνο σε εμάς ή ότι είναι πρωτόγνωρα και λόγω αυτού άξια αναφοράς, απλά γράφω το πως περάσαμε σε αυτό το ταξίδι, όπως τα θυμάμαι. Ευτυχώς το έχει κάνει η φύση τα πολλά δύσκολα να τα ξεχνάμε, όχι μόνο για τα παιδιά, γενικά.

 

[evaT]

Έτσι είναι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία. Δεν υπονοώ ότι συμβαίνουν μόνο σε εμάς ή ότι είναι πρωτόγνωρα και λόγω αυτού άξια αναφοράς, απλά γράφω το πως περάσαμε σε αυτό το ταξίδι, όπως τα θυμάμαι. Ευτυχώς το έχει κάνει η φύση τα πολλά δύσκολα να τα ξεχνάμε, όχι μόνο για τα παιδιά, γενικά.

καλά κάνεις και τα γράφεις και διανθίζεις την ιστορία σου με αυτά τα μικρά καθημερινά πράγματα που συμβαίνουν όταν έχεις μικρά παιδιά στο ταξίδι ( ή οπουδήποτε). Φυσικά και έχει συμβεί σε όλους ,όσο καλόβολα παιδάκια και να έχουν. Συμφωνώ και με τον @turms για τα μικρά παιδιά και τα προβλήματα, μεγάλα παιδιά άλλες σκοτούρες αλλά τουλάχιστον πηγαίνουν στην τουαλέτα μόνα τους έγκαιρα

 

[poised]

Φωτογραφίες της δεύτερης μέρας

Στο μουζέικο

Στην συνοικιακή παιδική χαρά δίπλα στο εστιατόριο. Είναι φοβερό ότι όσο και αν δεν θες τα στερεότυπα, ο μικρός όπου βρει αυτοκινητάκι, τιμόνι ή μπάλα τελείωσε τον αφήνεις και φεύγεις δεν τον νοιάζει, ενώ η αδερφή του δεν πρέπει να έχει παίξει σε όλη της την ζωή όσο παίζει αυτός τη κάθε φορά.

Η ουρά ήταν έτσι έξω από κάθε εκκλησία, κατέληγε μέσα σε έναν παπά που έλεγε στον καθένα ακατα-μακατα-σουκουτου-μπε, τους λάδωνε στο κούτελο σαν τα κουλουράκια πριν τα βάλεις στον φούρνο και μετά ο επόμενος. Άντε να εξηγήσεις τώρα σε ένα παιδί γιατί.

Αυτή νομίζω είναι η ρωσική εκκλησία

Και το εθνικό θέατρο

Στην μεγάλη πλατεία ενός πάρκου που καταλήξαμε.

Εδώ με το που φτάσαμε και πριν βρούμε την παιδική χαρά ο μικρός ανακοίνωσε πως θέλει κακά. Δεν μας έπειθε γιατί είχε κάνει νωρίτερα στο μουσείο αλλά το ρισκάρεις; Μετά από μία τεράστια ταλαιπωρία να βρω μία άθλια τουαλέτα σε ένα καφέ εκεί κοντά δεν έκανε τίποτα...

Κάποιες κυρίες που τραγουδούσαν παραδοσιακά τραγούδια (ωραίο ήταν αλλά πολύ δυνατά)

Το τετράγωνο με τα (νομίζω) πρώην κομουνιστικά κτήρια

Και η τελευταία φωτογραφία πριν φύγουμε που δεν μου έκανε την χάρη η κυρία να μην κάνει γκριμάτσες

 

[poised]

Το πρωί στο σπίτι είχαμε βάλει στην τηλεόραση κάποια βίντεο από παιδικά τραγούδια και μεταξύ άλλων και το gangnam style (από τα 2-3 τραγούδια "μεγάλων" που ακούνε). Ο μικρός έχει πορωθεί και το ονομάζει "χορό ρομπότ".

Περπάταγε και ξαφνικά σταμάταγε, έλεγε "οπαγκαγκαμ στααα" και χοροπήδαγε. Αργότερα φώναζε "εεεεεε σεξιλέντι" και πάλι "οπ οπ οπ οπ οπ". Πλάκα είχε.

 

[evaT]

Εν τω μεταξύ και τα δύο βιετναμεζάκια; εσύ ως προς την εθνικότητα φιλική συμμετοχή;

 

[poised]

Στην Ελλάδα λένε ότι τα παιδιά είναι εντελώς ασιατάκια και στο Βιετνάμ λένε ότι δεν έχουν τίποτα ασιατικό και η μάνα τους ήταν απλά παρένθετη. Το συμπέρασμα που βγάζω εγώ είναι ότι σε κάθε μέρος βλέπουμε μόνο το διαφορετικό.

 

[poised]

Πέριξ Σόφιας και Πλόβντιβ

Ξυπνήσαμε με γκρι ουρανό και αισθητή πτώση της θερμοκρασίας. Από την ανοιξιάτικη προηγούμενη μέρα μας ξημέρωσε χειμωνιάτικη. Έριχνε πολύ βροχή στην νοτιοδυτική Βουλγαρία που θα ερχόταν σύντομα και στη Σόφια, αλλά προς Πλόβντιβ η πρόβλεψη έδινε μόνο συννεφιά, καλό αυτό.

Φάγαμε πρωινό, βάλαμε τα πράγματα στο αμάξι και ξεκινήσαμε προς την εκκλησία Μπογιάνα που είναι ιστορικό μνημείο στις παρυφές του τεράστιου βουνού στα νότια της πόλης. Ευτυχώς παρόλο που ήταν καθημερινή δε βρήκαμε πολύ κίνηση στο κέντρο βγαίνοντας. Για ένα μεγάλο τμήμα της διαδρομής πηγαίναμε παράλληλα με τις γραμμές του τραμ που είχε συχνά δρομολόγια και τα παιδιά, ειδικά ο μικρός, φώναζαν δυνατά "ΤΡΑΑΑΑΑΜΣ ΚΟΙΤΑΧΤΕ ΤΡΑΑΑΑΜΣ". Όχι "τραμς" ρε παιδιά, "τραμ". Ε, ένα λεπτό μετά, "ΤΡΑΑΑΑΑΜΣ, τρααααμς, μπαμπά τραμς, κοίτα εκεί, μπαμπά". Είναι στην ηλικία που εμφανίζεται το επιστημονικά ονομαζόμενο σύνδρομο "babaquita-mamaquita".

Η περιοχή γύρω από την εκκλησία φαινόταν πιασοκωλέ. Ευτυχώς είτε επειδή ήταν καθημερινή, είτε ο καιρός έτοιμος για βροχή είτε η ώρα τέτοια που δεν είχε γκρουπ, ήταν πρακτικά άδειο και παρκάραμε σχετικά δίπλα, αν και πάνω σε ένα μεγάλο πεζοδρόμιο που πήρα το θάρρος να το κάνω γιατί ήταν και άλλα ντόπια αμάξια. Γενικά στη Βουλγαρία επικρατεί τάξη με το παρκάρισμα, καμία σχέση με το χάος της Ελλάδας. Όταν είχαμε εμείς δημοκρατία αυτοί... ξέρω γω, είχαν οδικό πολιτισμό. Η μικρή είδε ένα σκιουράκι να περπατά πάνω στις γραμμές της "ΔΕΗ" και ενθουσιάστηκε, ο μικρός δεν ήξερε που να κοιτάξει, βρήκε ένα αεροπλάνο στον ουρανό, κάτι ήταν και αυτό.

Μπήκαμε, κάναμε ένα κύκλο την εκκλησία και αποφασίσαμε χωρίς πολύ σκέψη να φύγουμε πάλι. Δε βλέπαμε το λόγο να δίναμε 12 κάτι ευρώ για να δούμε από μέσα γιατί εκτός του ότι δε πιστεύαμε ότι άξιζε τον κόπο θα έπρεπε να περιμένουμε μισή ώρα ακόμα για την επίσημη ξενάγηση και να παλέψουμε να συγκρατούμε τα μικρά. Μαζί με μία στάση για τουαλέτες που προέκυψε και έπρεπε να γίνει με δόσεις, το όλο "μπες - δες - βγες" πρέπει να πήγε άνετα μία ώρα όταν θα μπορούσε να είναι δέκα λεπτά. Αν δεν έσπαγε την γαλήνη ένα μηχάνημα που έκανε έργα θα ήταν καλύτερα.

Η επόμενη στάση ήταν το μοναστήρι Ντραγκαλέβτσι που είναι στην ίδια περίπου περιοχή και σε φυσιολογικές συνθήκες γύρω στα 20 λεπτά μακριά. Όμως το γκουγκλ έβγαζε ότι η διαδρομή ήταν κλειστή λόγω έργων και μας πέταγε παράκαμψη, θα κάναμε 45'. Δεν είναι λίγες οι φορές που το γκουγκλ κάνει λάθος και μερικές φορές πηγαίνω παρόλα αυτά να δω αν ισχύει αυτό που λέει, αλλά είπα να εκμεταλλευτώ την παράκαμψη για να βάλουμε βενζίνη ώστε μετά την επόμενη στάση να φύγουμε άμεσα προς πλόβντιβ.

Το ένα βενζινάδικο που ήταν σχετικά κοντά αποδείχθηκε παραίσθηση του google. Μας έβαλε σε ένα βοηθητικό δρόμο πολυτελούς πολυκατοικίας που οδηγούσε στο πάρκιν της πίσω μεριάς, εντελώς άκυρο. Στη συνέχεια μας έβγαζε ένα βενζινάδικο προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκεί που πηγαίναμε, το ένστικτό μου έλεγε ότι δεν μπορεί να μην υπάρχουν άλλα βενζινάδικα προς τα εκεί που πηγαίναμε αλλά δεν είχα τον χρόνο να το ψάξω. Τελικά ναι μεν βάλαμε βενζίνη, αλλά κάναμε και άλλα 15-20 άκυρα χιλιόμετρα, πέσαμε σε κίνηση και φάγαμε μιάμιση ώρα μέχρι να φτάσουμε, άσε που μετά είδαμε πολλά βενζινάδικα στην πορεία που μπορούσαμε να είχαμε ακολουθήσει από την αρχή.

Το μοναστήρι είναι αρκετά πιο ψηλά στο βουνό σε σχέση με την προηγούμενη εκκλησία και ο ανηφορικός δρόμος ήταν όμορφος μέσα στο δάσος. Σε μία στροφή ακολουθήσαμε την διαδρομή που πρότεινε το GPS παρόλο που ο δρόμος που ήθελε αυτό φαινόταν μικρότερος και χειρότερος σε ποιότητα από τον κεντρικό που ήμασταν. Είχα πάλι την διαίσθηση ότι μας πήγαινε από κάποιον παράδρομο αντί για τον κεντρικό και όντως έτσι ήταν, ευτυχώς τουλάχιστον ήταν βατός. Στην επιστροφή ακολούθησα το ένστικτο και πήρα τον "σωστό", παρόλο που η γυναίκα μου έλεγε να μην κάνω μαλακίες και μπλέξουμε. Βάρεσα στο χέρι στο ταμπλό, είπα θα γίνει αυτό που λέει ο άντρας και δικαιώθηκα - βέβαια όλα αυτό στο μυαλό μου και αμειδίαστα γιατί έτσι και καταλάβαινε τι σκεφτόμουν είχα τελειώσει*.

Το μόνο επισκέψιμο στο μοναστήρι ήταν η εκκλησία, ωραία σαν περιβάλλον κλπ αλλά και πάλι τι ιδιαίτερο να δεις, μπήκαμε, παίξαμε με κάτι γατάκια, βγήκαμε. Αν ήμασταν μόνοι μας θα έλεγα οκ, αλλά με τα παιδιά και την ταλαιπωρία του βγάλε ζώνες, κατέβασέ τα κάτω, φόρα μπουφάν, έλα εδώ εσύ, μη εσύ εκείνο και μετά πάλι το αντίθετο να μπεις το ζυγίζεις αλλιώς. Φτάνοντας στο αμάξι ξεκίνησε παγωμένο ψιλόβροχο, ίσα που προλάβαμε να τα βάλουμε μέσα χωρίς να βραχούν, όταν μπήκα εγώ ψιλοβρεγμένος είδα στο αμάξι θερμοκρασία 7 βαθμών.

Κατεβαίνοντας αρκετοί δρόμοι ήταν κλειστοί λόγω έργων. Κάποιους τους "ήξερε" το γκουγκλ, άλλοι είχαν ανοίξει και τους έδειχνε κλειστούς, άλλοι είχαν κλείσει και δεν το ήξερε και μας κατεύθυνε λαθεμένα προς τα εκεί. Η περιοχή φαινόταν να τελεί υπό κατασκευή πολυτελών κατασκευών τύπου μεζονέτας, τρώγανε το βουνό και ανοίγανε δρόμους και πλατώματα για τέτοια πρότζεκτ. Αναρωτιόμασταν τι κόστος μπορεί να έχουν και πόσοι μπορούν να αγοράσουν σε τι τιμή.

Με τα πολλά μπήκαμε στην εθνική και ξεκινήσαμε. Ούτε 20' μετά κατάλαβα ότι το γκουγκλ ήθελε να μας βγάλει από την εθνική για να κάνουμε κάπου 10-15 χλμ παράκαμψη από επαρχιακό δρόμο και να ξαναμπούμε στην εθνική παρακάτω. Υπό κανονικές συνθήκες μετά τα τόσα χουνέρια που μας είχε κάνει εκείνη τη μέρα θα το είχα αγνοήσει, αλλά πρόλαβα και είδα τον χάρτη ότι το ρεύμα πορείας μας ήταν κόκκινο, υπέθεσα ότι είχε γίνει κάποιο ατύχημα ή έργα. Η παράκαμψη θα μας στοίχιζε το πολύ 10 λεπτά παραπάνω οπότε είπα να το ρισκάρουμε γιατί δεν έχω χειρότερο με το ξεκίνα σταμάτα. Αυτή τη φορά είχε δίκιο. Ενώ όταν στρίψαμε ακόμα ο δρόμος ήταν άδειος, είδαμε αργότερα από απόσταση τα αυτοκίνητα εντελώς σταματημένα. Βέβαια και η παράκαμψη πήρε παραπάνω γιατί μαζί με εμάς βγαίνανε ατέλειωτες νταλίκες και άλλα οχήματα και πηγαίναμε όλοι καροτσάκι με 40-50 σε δρόμους που δεν ήταν και στην καλύτερη κατάσταση.

Όταν ξαναμπήκαμε στην εθνική συνειδητοποίησα ότι θα φτάναμε στο Πλόβντιβ πολύ πιο αργά απ' ότι θα αντέχανε τα παιδιά χωρίς να πεινάσουν και να μας πρήξουν. Βρήκα λοιπόν ένα τυχαίο εστιατόριο σε κάποιο χωριό η κωμόπολη όχι μακριά από την εθνική, το έβαλα σαν ενδιάμεσο σημείο και ξεκινήσαμε προς τα εκεί με κίνδυνο να πάμε και να είναι κλειστό λόγω Δευτέρας.

Το μέρος στο οποίο βρεθήκαμε ήταν απλά ένα κεφαλοχώρι με κεντρική πλατεία με κυρίαρχα παλιά κομουνιστικά χαρακτηριστικά. Παρκάραμε εν μέσω ψιλόβροχου, θα έβαζα στοίχημα ότι το μαγαζί ήταν κλειστό κοιτώντας απ' έξω γιατί δεν υπήρχε καμία κίνηση, ευτυχώς βγήκα στα γρήγορα να το επιβεβαιώσω και ήταν ανοιχτό. Και όχι μόνο αυτό, το είχαν ανακαινίσει και ήταν πολύ πολύ καλύτερο αυτού που περιμέναμε για ένα τέτοιο μικρό μέρος. Εξαιρετικός μοντέρνος χώρος, καλό φαγητό, καλές τιμές και είχε και καφέ και μπαρ για το βράδυ, όπως μάλλον γίνεται παντού στα μικρά μέρη.

Πριν φύγουμε η βροχή είχε σταματήσει και έβγαλα λίγο τα παιδιά στην παιδική χαρά απ' έξω να παίξουν. Παρά τις περιοριστικές εντολές να μην κάνουν τσουλήθρα και άλλα στα βρεγμένα, κάπως το κατάφερε το ένα και κάθησε σε μία λούμπα και βράχηκε.

Το εντυπωσιακό ήταν ότι το μέρος είχε πολλούς πελαργούς. Παίζανε τα παιδιά και πέταγαν λίγα μέτρα από πάνω μας σε κύκλους και πότε πότε κάνανε όλοι μαζί από τις φωλιές κλαπ κλαπ κλαπ τα ράμφη τους λες και είχε διαγωνισμό πετάγματος. Ήταν παιδικό απωθημένο να δω πελαργούς από τότε που κάποτε είχαμε περάσει με τους γονείς μου από την Φιλιππιάδα και είχα δει τις φωλιές άδειες, παίζει να ενθουσιάστηκα περισσότερο από τα παιδιά.

Το μέρος που είχαμε κλείσει στο Πλόβντιβ ήταν πολυτελές, με δικό μας κλειστό πάρκιν που χώραγαν 2, μη σου πω και 3 οχήματα. Το είχαμε κλείσει τελευταία στιγμή το προηγούμενο βράδυ σε εξαιρετική τιμή, δε νομίζω να είχαμε πάει εκεί αλλιώς. Τακτοποιηθήκαμε, πολύ πιο αργά απ' ότι είχαμε υπολογίσει αρχικά, αφού είχαμε χάσει πάνω από τη μισή μέρα με αυτά και τα άλλα και κατεβήκαμε για βόλτα στην πόλη, με τα πόδια φυσικά. Δεν ήμασταν στο κέντρο αλλά αρκετά κοντά, κανένας λόγος να πηγαίναμε με το αμάξι που μόνο ταλαιπωρία θα είχαμε.

Βγαίνοντας από το σπίτι στη γωνία πιο δίπλα ήταν ένα πρακτορείο ασφαλίσεων που ότι έκλεινε, από αυτά τα ισόγεια καταστήματα με τις μεγάλες τζαμαρίες. Όπως περάσαμε η μικρή κοίταζε αδιάκριτα μέσα, κουτσομπόλα από κούνια. Την χαιρέτησαν δύο κυρίες που έβγαιναν, χαιρέτησε και αυτή και πριν απομακρυνθούμε πολύ κολλάει ξαφνικά την φάτσα της στο τζάμι και φωνάζει ΜΑΜΑ ΕΧΕΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ ΕΚΕΙ, δείχνοντας πάνω σε ένα τραπέζι ένα μπολ με τα μικρά σοκολατάκια αυγά. Το κατάλαβε η μία κυρία η οποία γελώντας ξανάνοιξε την πόρτα, πήρε το μπολ και τους πρόσφερε. Ένα θα πάρετε κωλόπαιδα, εεε. Ναι ένα τώρα και ένα για μετά. ΕΝΑ ΕΙΠΑ. Είπαμε μπλαγκονταρία στις κυρίες (ευχαριστώ) και λίγο παρακάτω αρχίσαμε να εξηγούμε ότι δεν ήταν ευγενικό αυτό που έγινε. Αν κρίνω από το σοκολατένιο χαμόγελο ευτυχίας που είχαν νομίζω χέστηκαν αμφότερα.

Εκεί μπλέξαμε γιατί έπρεπε να περάσουμε ένα κλειστό δρόμο ταχείας κυκλοφορίας για να βγούμε κέντρο. Είχε πολλά σκαλιά τα οποία έπρεπε να κατέβεις για να περάσεις υπογείως την διάβαση και αφού το κάναμε με το καροτσάκι σηκωτό συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε πάρει την λάθος πλευρά, πάλι πάνω, μετά μέσα από κάτι ανισόπεδα μονοπάτια όπου εγώ είχα αγκαλιά σηκωτό το καροτσάκι και ο μικρός κάπου σαβουριάστηκε, με τα πολλά τα καταφέραμε.

Δυστυχώς η πρόγνωση του καιρού δεν βγήκε και πολύ σωστή, πότε πότε έπεφταν σταγόνες και φοβόμασταν μην μας πιάσει μπόρα. Παρόλα αυτά κάναμε μία μεγάλη βόλτα όπου υπήρχε αρκετή γκρίνια από τα μικρά, κάτι τα είχε πιάσει που δεν θυμάμαι καν και ξεκινώντας από την μεγάλη άρχισαν να κλαίνε γιατί δεν γινόταν το δικό τους, μας τα σπάσανε. Βρήκαμε ένα μαγειρείο στο δρόμο, πήραμε φαγητό να το φάμε σπίτι και επιστρέψαμε.

*για αστεία τα γράφω αυτά