Βουλγαρία Τέσσερις εποχές σε 12 μέρες

[Smaragda53]

Γελάω τόσο πολύ με αυτά που γράφουμε για τα παιδιά μας! Σκέφτομαι κι αυτά που θαλεγαν οι δικοί μας γονεις για μας καποτε και γελάω ακόμα πιο πολύ.
Θυμάμαι πάντως με μεγάλη τρυφερότητα το γιο μου 3 χρόνων που τον τρέχαμε τον γύρο της Πελοποννήσου για 10 μέρες και το βραδι πια εντελως κουρασμένο (μπάνια, ήλιος, αρχαία, διαδρομές όλη μερα) το παιδί ψελλιζε απελπισμενο: "ποτε θα πάμε πιτακι μας?" Με το "πιτακι" μας εννοούσε το εκάστοτε διαφορετικό κάθε βράδυ ξενοδοχείο!

 

[poised]

Οι φωτογραφίες της πρώτης μέρας

Στο οινοποιείο

Προς Μέλνικ

Και στο Μέλνικ

Νομίζω σε αυτό το εστιατόριο κάτσαμε

Που ήταν κάπως έτσι μέσα

Ο δρόμος που μου θυμίζει τα τέμπη της βουλγαρίας

Βασικά ήταν 14449.86Μ, έχω ήδη κάνει διάβημα να διορθωθεί γιατί τι να το κάνεις ένα σήμα άμα στα 15χλμ δεν έχει ακρίβεια εκατοστού;

Να και η πινακίδα "πέφτω στην μαύρη τρύπα" ή αλλιώς λακκούβες (ντούπκι).

Προς τα βουνά για την Ρίλα

Όσο πλησιάζουμε χειμωνιάζει

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο

Και τα γαντάκια μας, μη χάσουμε να τα δείξουμε παντού

στο κατέβασμα ο καιρός ανοιξιάτικος πάλι

 

[poised]

Έχουμε βρει το γονίδιο που έλκει τις γυναίκες στους καθρέφτες ή ακόμα η επιστήμη;

 

[poised]

Άνοιξη, muzeiko και κίνηση

Η μέρα είχε ξεκινήσει με έναν υπέροχο ήλιο και ανοιξιάτικη ζέστη. Πήραμε ένα χαλαρό πρωινό στο διαμέρισμα και αποφασίσαμε σαν πρώτη δραστηριότητα να πάμε στο Μουζέικο, ένα μουσείο τεχνολογίας για παιδιά. Καταλαβαίναμε ότι τα παιδιά μας είναι μάλλον μικρά για να το χαρούν πλήρως αλλά παρόλα αυτά είπαμε να το δοκιμάσουμε ως κάτι διαφορετικό. Όταν σε άλλες χώρες είχε 50ρι και 60ρι μία ώρα παιδότοπος, το 25ρι σε μουσείο με δραστηριότητες φαινόταν τζάμπα (αναφέρομαι στο συνολικό κόστος για τους 4).

Τα ΜΜΜ δεν μας εξυπηρετούσαν εύκολα από εκεί που ήμασταν και αν και μέν στην πιο δύσκολη περιοχή στάθμευσης (μπλε) και είχα μία σκέψη μήπως δεν βρούμε μετά θέση στην επιστροφή μιας, η ευκολία του αυτοκινήτου κέρδισε.

Στο ταμείο του μουσείου μας βλέπει η υπάλληλος, "δύο ενήλικες, ένα παιδί και ένα κάτω των δύο ετών, 36 λέβα ". Τι μου ήρθε και εμένα και είπα "ο μικρός είναι δυόμιση". "Ε τότε 48 λέβα". Έκανα εικόνα να φοράω καπέλο σαν του αστυνόμου Σαίνη, να βγαίνει το μηχανικό χέρι με το κίτρινο γάντι και κάνοντας ένα μεγάλο κύκλο στο χώρο για να πάρει φόρα να κατέληγε μπροστά στα μούτρα μου να με μουτζώνει.

Ο χώρος είχε τρεις ορόφους (με το υπόγειο) αλλά δυστυχώς τα παιδιά μας βαρέθηκαν νωρίς, ειδικά ο μικρός. Στην αρχή είχα εγώ την μεγάλη και προσπαθούσα να της κινήσω το ενδιαφέρον εξηγόντας κάποια από τα εκθέματα, αλλά μάλλον στο μυαλό της είχε ότι θα πηγαίναμε σε παιδότοπο ή απλά δεν την ενδιέφερε τίποτα εκτός από το να παίξει και δεν την έπειθα. Κάποια δε τα καταλάβαινε, άλλα δε τα δοκίμαζε μη πονέσει/φοβηθεί, κάποια πιο ενδιαφέροντα ήταν χαλασμένα, οπότε από ένα σημείο και μετά, πολύ πιο σύντομα από ότι θα έπρεπε για τα λεφτά που δώσαμε, ήθελε να φύγουμε.

Όταν είχαμε φτάσει στο σημείο να φύγουμε της ήρθε τουαλέτα, οπότε την πήγε η μάνα της που ήθελε και αυτή και έμεινα με τον μικρό. Τον πήρα αλλού στο χώρο μη καθόμαστε απ' έξω και κόλλησε με ένα σκουπάκι αρχαιολόγου που μπορούσες να κάνεις ότι ανακαλύπτεις αρχαία κάτω από πριονίδια. Αν τον είχα αφήσει εκεί μπορεί ακόμα να σκούπιζε. Αφού πέρασε κάποια ώρα τον υποχρέωσα να πάει για πιπί σε κάτι άλλες τουαλέτες στο δρόμο μας. Αρχίσαμε τα όχι δε θέλω, τον έβαλα με το ζόρι, δεν έκανε τίποτα. Ρε κατούρα να φύγουμε, θα μπούμε στο αμάξι και δε θα μπορώ να σταματήσω μετά, ΔΕΝ-Ε-ΧΩ.

Πλύσιμο χεράκια γιατί πρόλαβε να ακουμπήσει κάτι, στέγνωμα και με το που πάμε προς την έξοδο και έψαχνα τις άλλες δύο κυρίες, "μπαμπά πιπί". Τον Ηρώδη μου μέσα. Γυρνάμε πίσω γρήγορα, βρακιά κάτω, ανάρτηση μην ακουμπήσει πάλι στη ξένη τουαλέτα (τι τραβάς μέση μου), σφίξιμο, αναμονή και μισή πιτσιλιά. Καλά ρε για αυτό με γύρισες;

Ξανά πλύσιμο χεράκια γιατί στο κατέβασμα πάλι κάτι ακούμπησε, στέγνωμα και με το που βγαίνουμε πάλι πάνω, "μπαμπά κακά, έρχονται, μπαμπααααα, γρήγορα".

Ενώ τον κράταγα πάνω από την τουαλέτα άκουγα το κινητό να χτυπάει, η γυναίκα μου που με έψαχνε αφού είχαμε πει ότι "φεύγαμε" πόση ώρα πριν, βρήκε να τελειώσει το χαρτί με το που το τράβηξα, τα μαντηλάκια τα είχα στην τσάντα πλάτης, ο μικρός αφού έκανε τη δουλειά ήθελε να φύγει και ας είχε τα βρακιά κάτω, ξαναχτύπαγε το τηλέφωνο όσο εγώ προσπαθούσα να μην πιάσει τίποτα άλλο να τον καθαρίσω, πανικός όπως κάπως γίνονται οι καταστάσεις από τα ανέκδοτα.

Βγαίνοντας από το μουσείο ήμασταν σε δίλημμα. Να πάμε σε κάποιο από τα μεγάλα πάρκα εκεί κοντά ή στο κέντρο; Ότι και να κάναμε μετά από αυτό θα έπρεπε να βρούμε φαγητό, οπότε είπαμε να πάμε προς κέντρο το δούμε και να έχουμε περισσότερες επιλογές.

Καθώς δε ήξερα και ακριβώς τι θεωρείται "κέντρο" αλλά θυμόμουν από παλιά ότι γενικά σε μία ώρα έχεις δει ότι θεωρείται άξιο προσοχής στη Σόφια, έβαλα διαδρομή προς μία περιοχή που είχε αρκετά εστιατόρια, με σκοπό να παρκάρουμε κάπου και να περπατήσουμε. Αυτό που δε κατάλαβα ήταν ότι είχα επιλέξει κάτι σαν τα στενά γύρω από τη Μητροπόλεως/Ερμού μέρα που έχουν κατέβει όλοι κέντρο. Πέσαμε σε μία τραγική κίνηση, γυρνάγαμε γύρω γύρω σε μονόδρομους χωρίς να ξέρω πως να βγω από το δράμα. Βγήκα σε μία λεωφόρο, σαν τη σταδίου ας πούμε, με στόχο να απομακρυνθώ από εκεί όμως ήταν χωρίς δυνατότητες στροφής, μόνο ευθεία μπροστά και πήγαινε προς ένα τμήμα που έδειχνε κατακόκκινο στον χάρτη από την κίνηση. Κολλήσαμε λοιπόν σε ένα αθηναϊκού τύπου ξεκίνα-σταμάτα καθώς είχαν κλείσει κάποιους δρόμους στο κέντρο κάνοντας την κατάσταση τρισχειρότερη απ' ότι πρέπει να ήταν γενικά.

Αφού απελευθερωθήκαμε - ούτε εγώ θυμάμαι πόση ώρα μετά, προχώρησα αρκετά πιο πέρα και από υπερβολική αισιοδοξία θεώρησα ότι ήμασταν αρκετά μακριά πια ώστε να μπω σε κάποιο μικρότερο δρόμο και να ψάξω για πάρκιν. Πάλι λάθος. Είχαν αρχίσει τα παδιά την γκρίνια, είχαμε μπλέξει πάλι στα στενά, πάρκιν ούτε για αστείο, είχε περάσει και η ώρα και λέω της γυναίκας μου βρες ένα εστιατόριο εντελώς εκτός από το κέντρο, βάλε το να μας πάει μόνο του γιατί δε γίνεται άλλο. Η περιοχή που τυχαία πήγαμε παίζει να ήταν σαν το Παγκράτι, δηλαδή μηδέν πάρκινγκ.

Προσπεράσαμε το εστιατόριο, προχωρήσαμε αρκετά στην ίδια οδό χωρίς να βρούμε θέση ούτε για δείγμα και πάνω που τελείωνε ο δρόμος και συζητάγαμε για το αν πρέπει να ψάξουμε για κάτι ακόμα πιο πέρα, βρήκα μία θέση γωνία που μας χώραγε οριακά και φαινόταν νόμιμη. Δε μπορούσα να καταλάβω πως είχε μείνει άδεια και έψαξα μήπως υπήρχε κάτι που απαγόρευε το πάρκιν εκεί, αλλά τελικά μάλλον άγιο είχαμε γιατί δεν πρέπει να υπήρχε άλλη σε ακτίνα χιλιομέτρων. Κατεβήκαμε και το πήραμε πίσω προς το εστιατόριο με τα πόδια.

Για τον μικρό έχουμε ακόμα το καροτσάκι για τις "μεγάλες" αποστάσεις γιατί όταν κουράζεται και θέλει αγκαλιά μου κόβει την μέση να τον κουβαλάω, δεν είναι πια μωρό. Ε, μόλις είδε το καροτσάκι η άλλη, άρχισε τις γκρίνιες ότι ήταν μακριά και θα κουραζόταν, ήθελε να κατεβάσω τον μικρό να ανέβει αυτή, μετά έβγαλε κάτι κακίες, να φωνάζει, να με χτυπάει, να κάθεται κάτω στο πεζοδρόμιο "εγώ εδώ θα κάτσω πηγαίνετε εσείς μόνοι σας" και άλλα που βλέπουμε από κακομαθημένα και λέμε οι γονείς φταίνε. Μου τα έσπασε κανονικά, τι με το καλό, τι με το κακό, είχε "κολλήσει" και στο τέλος την πήρα τραβηχτή ενώ έκλαιγε, θέαμα γίναμε.

Φτάνοντας στο εστιατόριο και τα δύο τους ήταν ασυγκράτητα πάλι, είχαν κάτσει τόσο πολύ στο αμάξι που ήταν γεμάτα ενέργεια, πείραζαν πράγματα, πέταγαν τις χαρτοπετσέτες, άδεισαν τις οδοντογλυφίδες, όλα αυτά πάλι που λέμε μα καλά γονείς δεν έχουν; Ε οι γονείς προσπαθούσαν να διαβάσουν το μενού από τα βουλγάρικα να καταλάβουν τι να παραγγείλουν και ούτε 5 δευτερόλεπτα να συγκεντρωθούμε στο μενού δεν άφηναν. Στο τέλος είπα στη γυναίκα μου να παραγγείλει ότι να 'ναι, τα πήρα σηκωτά και τα πήγα έξω στο δρόμο για ξέχεσμα, αλλά με το που βγήκαμε είδα ότι ακριβώς δίπλα είχε μία συνοικιακή παιδική χαρά. Τα έχωσα μέσα εκεί ενώ ταυτόχρονα τους τα έχωνα και εγώ για αυτά που κάνανε. Όχι ότι άκουγαν, έτσι να λέμε.

Μετά το φαγητό που κάπως είχαν ηρεμίσει τα πράγματα και ειδικά μετά αυτό που είχαμε τραβήξει το πρωί, είπα της γυναίκας μου ότι θα επιστρέφαμε σπίτι να παρκάρουμε και θα κατεβαίναμε κέντρο με οποιοδήποτε άλλο τρόπο. Επιστρέφοντας πήραμε την ίδια λεωφόρο που το πρωί γινόταν χαμός, όμως αυτή τη φορά η κίνηση ήταν πολύ λιγότερη, οπότε είπα να δοκιμάσω πάλι την τύχη μου και μπήκα σε ένα από τα στενά βρίσκοντας θέση σχεδόν αμέσως και μάλιστα σα να λέμε δίπλα στο αντίστοιχο Σύνταγμα.

Κατεβήκαμε να δούμε τα αξιοθέατα, πολύς κόσμος που κράταγε στεφάνια με λουλούδια φτιαγμένα από κάτι εύκαμπτες λεπτές βέργες, ήταν κάτι σα γιορτή της άνοιξης εκείνη τη μέρα. Θυμήθηκα ότι κάτι παρόμοιο κάνουν και σε άλλες χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ. Στη Τσεχία ας πούμε φτιάχνουν από τις βέργες κάτι σα μαστίγια και βαράνε τις γυναίκες στον κώλο για "γονιμότητα" κατά το (WTF) έθιμο. Τέλος πάντων, περπατήσαμε, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας, μοιράσαμε και το καροτσάκι λίγο μεταξύ των παιδιών, βρήκε ένα βιετναμέζικο μαγαζί η γυναίκα μου όπου πήραμε τον πιο ακριβό καφέ και bubble tea του ταξιδιού (8.5 ευρώ και τα δύο) και γενικά περάσαμε ήρεμα και ωραία, καμία σχέση με τα μεσημεριανά, λες και ήταν άλλα παιδιά. Βέβαια στην επιστροφή τα έβαλα και τα δύο μπροστά σε ένα παρτέρι με λουλούδια να τα βγάλω φωτογραφία, η μεγάλη αρνήθηκε να στηθεί, όλο έκανε γκριμάτσες ή κοίταγε αλλού να χαλάσει τη φωτογραφία γιατί "δεν ήθελε". Γυναίκες.

Καταλήξαμε πίσω στο σπίτι σχετικά νωρίς, πριν βραδιάσει καθώς είχαμε "δουλίτσες". Εκτός από το να κλείσουμε το επόμενο κατάλλυμα, είχαμε να μπανιαρίσουμε τα παιδιά, να ετοιμάσουμε τις βαλίτσες για την επόμενη, να κάνω μία μικρή δουλειά που είχε προκύψει και να βρω πως να πληρώσω το parking. Παλιά μπορούσες μόνο με κάρτες ξυστά, ευτυχώς τώρα έχουν ένα app με απαράδεκτο UI που παίρνει πιστωτική και μπορείς να το προγραμματίσεις νωρίτερα. Έκλεισα από τις 8:30 το πρωί που θα ξεκινούσε η ελεγχόμενη στάθμευση για το έτσι και αλλιώς μέγιστο δύο ώρες τη μέρα που επέτρεπε να μείνουμε, ως τις 10:30 θα φεύγαμε έτσι και αλλιώς. Ευτυχώς τουλάχιστον στάθηκα τυχερός και βρήκα πάρκινγκ μόλις ένα τετράγωνο μακριά γιατί υπήρχαν εμφανώς λιγότερες θέσεις.