Βουλγαρία Τέσσερις εποχές σε 12 μέρες

[panpan]

*για αστεία τα γράφω αυτά

Άστα αυτά. Η παντάφλα πάει σύννεφο.

 

[paefstra]

Λουτρο αληθειας για ταξιδι με μικρα παιδακια.
Θα επρεπε να διδασκεται στα ζευγαρια π ρ ι ν τεκνοποιησουν.

 

[dim kyr]

4 εποχες σε λιγες ημερες? Βιβαλντι κρυψου. Σε ψαχνουμε.

 

[evaT]

Λουτρο αληθειας για ταξιδι με μικρα παιδακια.
Θα επρεπε να διδασκεται στα ζευγαρια π ρ ι ν τεκνοποιησουν.

Γι αυτό μ αρέσει η ιστορία του. Δεν το εξωραίζει. 'Οταν θα παίρνεις στο ταξίδι τα παιδάκια, ετοιμάζεσαι για σοβαρές υποχωρήσεις.

 

[poised]

Άστα αυτά. Η παντάφλα πάει σύννεφο.

Μη λες παραπάνω γιατί ακόμα και οι κροκόδειλοι ξέρουν τι σημαίνει παντόφλα.

Λουτρο αληθειας για ταξιδι με μικρα παιδακια.
Θα επρεπε να διδασκεται στα ζευγαρια π ρ ι ν τεκνοποιησουν.

Γι αυτό μ αρέσει η ιστορία του. Δεν το εξωραίζει. 'Οταν θα παίρνεις στο ταξίδι τα παιδάκια, ετοιμάζεσαι για σοβαρές υποχωρήσεις.

Κάθε οικογένεια έχει τις δικές της ισορροπίες αλλά νομίζω είναι δύσκολο να περιμένει κάποιος ότι θα προχωρήσει την ζωή του χωρίς σημαντικές προσαρμογές από την στιγμή που θα επιλέξει να την μοιραστεί με κάποιον άλλο, φυσικά πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν παιδιά. Αυτό θα πρέπει να διδάσκεται, όχι οι λεπτομέρειες του τι καταστάσεις έτυχαν σε εμάς (που δεν ξέρω καν αν είναι ενδεικτικές) ή πως μέσα στα δικά μας πλαίσια χαρακτήρων και αντοχών τις αντιμετωπίσαμε (που αρκετές φορές δεν είναι με τον ενδεδειγμένο τρόπο).

ΥΓ. Αν όλα πάνε καλά αυτή τη βδομάδα θα έχω περισσότερο χρόνο να προχωρήσω την ιστορία.

 

[poised]

Φωτογραφίες τρίτης μέρας

Η εκκλησία Μπογιάνα, φαινόταν σαν να έχουν χτίσει όλα τα ανοίγματα, η είσοδος γινόταν μόνο με ξεναγό από μία μικρή πόρτα.

Ο ωραίος δρόμος μέσα στο δάσος προς το μοναστήρι

Η εκκλησία του απ' έξω

και από μέσα

οι μακάριοι κάτοικοί του

Μετά το μεσημεριανό φαγητό

Φτάνοντας στο πλόβντιβ

Εξάγουμε πολιτισμό ρε (η πινακίδα φαντάζομαι λέει να λαμβάνεις μέτρα προστασίας στην συναυλία, κράνη, ωτασπίδες, κλπ).

 

[chris7]

Κάθε οικογένεια έχει τις δικές της ισορροπίες αλλά νομίζω είναι δύσκολο να περιμένει κάποιος ότι θα προχωρήσει την ζωή του χωρίς σημαντικές προσαρμογές από την στιγμή που θα επιλέξει να την μοιραστεί με κάποιον άλλο, φυσικά πολύ περισσότερο όταν υπάρχουν παιδιά.

Σωστότατος
Πολύ ωραία ιστορία.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[poised]

Μοναστήρι Μπάτσκοβο, Κάστρο Ασένοβγκραντ και Πλόβντιβ

Το πρωί ξύπνησα πιασμένος με πολύ πόνο στον ένα ώμο σχεδόν με οποιαδήποτε κίνηση έκανα. Σύμφωνα με την γυναίκα μου αποκλείεται να έφταιγε το κρεβάτι ή το στρώμα, ίσως είχα ιδρώσει το βράδυ και μετά πάγωσα. Είπε να μου κάνει λίγο μασάζ και σφάδαζα, τρελό πιάσιμο λέμε, το άκουσαν τα παιδιά σου λένε σιγά μη πονάει, πλάκα κάνει, ήρθαν και αυτά να με αποτελειώσουν.

Πήραμε πρωινό χωρίς πολύ πίεση και αφήσαμε τα παιδιά να δουν λίγα παιδικά στην τηλεόραση να χαρούν και αυτά ότι είναι διακοπές. Στη συνέχεια βγάλαμε το αυτοκίνητο από το γκαράζ και ξεκινήσαμε προς το μοναστήρι Μπάτσκοβο. Ο καιρός σύμφωνα με την πρόβλεψη έπρεπε να ήταν καλύτερος από την προηγούμενη, όμως όχι και δραματικά πολύ, είχαμε κρυουλάκι με βαριά συννεφιά και έδειχνε έτοιμο να βρέξει.

Ο δρόμος προς το μοναστήρι μου άρεσε πολύ, μικρός με στροφές δίπλα σε ποτάμι και ανάμεσα σε κατάφυτα δάση. Φτάσαμε και με το που βγήκαμε από τον κεντρικό δρόμο υπήρχε ένα τεράστιο, πλην όμως σχεδόν εντελώς άδειο πάρκιν. Μπροστά από τα πάρκιν ξεκινούσε ένα μικρό δρομάκι προς το μοναστήρι που στη συνέχεια ήταν αρκετά ανηφορικό και αριστερά και δεξιά του είχε μαγαζιά κυρίως εκκλησιαστικών και τουριστικών ειδών, αρκετά από τα οποία ήταν κλειστά.

Σκέφτηκα να ανέβω μέχρι πάνω το μοναστήρι να αφήσω γυναίκα και παιδιά και μετά να κατέβω να παρκάρω, όμως θεώρησα ότι θα έδειχνα αρχοντομαλάκας περνώντας μέσα από τα μαγαζιά με το αυτοκίνητο. Στην είσοδο του πάρκιν η πινακίδα έλεγε πως στοίχιζε 4.30 λέβα. Ήρθε μία κυρία στο παράθυρο από την πλευρά της γυναίκας μου για τη πληρωμή και παρόλο που είχε κάτι μηχανήματα αγκαλιά μας είπε (στα βουλγάρικα φυσικά) πως δεν παίρνει κάρτα. Ευτυχώς είχαμε βγάλει ένα πενηντάρι την προηγούμενη μέρα - και λέω ευτυχώς, γιατί για κάποιο λόγο είχα δοκιμάσει σε 3-4 ΑΤΜ και δεν μου έβγαζαν λεφτά μέχρι να βρω ένα να το κάνει.

Δώσαμε το 50ρι στην κυρία και την άκουσα να μετράει στα βουλγαρικά τα ρέστα, καταλάβαινα τα νούμερα από τα λίγα σλάβικα που ξέρω. "4.30, 5, 25, 45, 50". Βλέπω την γυναίκα μου να την κοιτάει κάπως, στρίβει και μου λέει διακριτικά στα αγγλικά "μας έφαγε λεφτά". Δεν το είχα καταλάβει και με μία ματιά δεν μου φάνηκε να λείπει κάτι, αλλά την έβαλα να τα ξαναμετρήσει. Λέει λοιπόν 4.30, βάζει τρία κέρματα στο χέρι και λέει "5" και μετά τα υπόλοιπα χαρτονομίσματα τα οποία ήταν σωστά. Τα κέρματα όμως ήταν 40 λεπτά όλα μαζί, όχι 70! Τη βάζω να μετρήσει πάλι ένα ένα, 4.30 λέει, βάζει ένα 10λεπτο, 4.40, βάζει ένα ακόμα 10λεπτο και λέει 4.50 και βάζει ένα εικοσάλεπτο και λέει... 5 με απόλυτη φυσικότητα. Σήκωσα το εικοσάλεπτο δείχνοντάς το, πέντε λέει αυτή ξανά σαν να μην έγινε τίποτα. Εντάξει τώρα, 30 λεπτά σε λέβα που πήγαινε να μας φάει, δηλαδή 15 λεπτά του ευρώ, αποφάσισα να της τα χαρίσω κυρίως γιατί είχα εκπλαγεί με το θράσος της. Στην Ασία τουλάχιστον όταν κάνουν "λάθος" και το καταλάβεις σου τα δίνουν σωστά, δε προσπαθούν να σε βγάλουν ηλίθιο.

Ξυπνήσαμε τα παιδιά που, παρά τις προσπάθειές μας να μείνουν ξύπνια μιας που δεν ήταν η ώρα τους, είχαν αποκοιμηθεί στη διαδρομή αλλά όχι τόσο ώστε να χορτάσουν ύπνο και έβγαλαν γκρίνια. Τα ντύσαμε γιατί είχε κρύο και ξεκινήσαμε προσπαθώντας να τα απασχολήσουμε με βλακείες τύπου "κοίτα το λουλουδάκι", "αααα εκεί έχει ένα μεγάλο δέντρο το είδες" για να ξεχάσουν την στραβωμάρα του απότομου ξυπνήματος.

Ξεκινήσαμε την ανηφόρα και από το πιάσιμο ζοριζόμουν που έσπρωχνα το καροτσάκι οπότε είπα στον μικρό να κατέβει να περπατήσει. Δεν ήθελε, γκρίνιαξε αλλά τι να κάνει, είναι πιο βολικός αυτός. Η μεγάλη θεώρησε πως αφού άδειασε το καροτσάκι ήταν ευκαιρία να κάτσει αυτή γιατί ξαφνικά "είχε κουραστεί", της εξήγησα γιατί όχι, άρχισε τους "θυμούς" και μου πέταξε και ένα "δε σε θέλω εσένα θα πάω στο παππού που κάνει ότι θέλω". Ναι μη μου τα θυμίζεις, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα με τους παππούδες. Γενικά αυτή η ανηφόρα μας βγήκε ξινή, άσε που όσο ανεβαίναμε εμείς πέρασαν 2-3 αυτοκίνητα προς τα πάνω χαλαρά και κατάλαβα πως δεν είχε ντροπή το να περάσεις μέσα από τα μαγαζιά, ήταν το φυσιολογικό.

Με τα πολλά φτάσαμε, μπήκαμε στο μοναστήρι που είχε την πιο εντυπωσιακή εκκλησία σε σχέση με ότι είχαμε δει μέχρι τότε αλλά εντάξει ναι, το βλέπεις και προχωράς, εκκλησία είναι. Από την πίσω πλευρά βρήκαμε ότι εκτρέφανε κάτι παγόνια, πλουμιστά "κοτερά" και περιστέρια, οπότε χάρηκαν λίγο τα παιδιά που είδαν ζωάκια αλλά δεν ήταν και τίποτα πολύ ενδιαφέρον. Πάνω που είπαμε να γυρίσουμε ξεκίνησε ένα ψιλόβροχο. Κάτσαμε κάτω από ένα υπόστεγο και σύντομα ο μικρός ανακοίνωσε πως ήθελε κακά. Εδώ είναι που πέφτει το ηχητικό εφέ.

Είπα στη γυναίκα μου να κάτσει εκεί και τον πήρα σε αναζήτηση τουαλέτας. Σε κάτι σα μουσείο ή εργαστήριο μου είπαν να πάω στο κατάστημα με τα εκκλησιαστικά, στο κατάστημα με τα εκκλησιαστικά μου είπαν ότι τουαλέτα είχε απ' έξω όπως βγαίνεις. Το "απ' έξω όπως βγαίνεις" ήταν αφού περάσεις το ανοιχτό πάρκιν που ψιλοέβρεχε και επειδή όλο αυτό έπρεπε να γίνει γρήγορα μην έχουμε ατυχήματα τον πήρα σηκωτό παρά τον πόνο στον ώμο. Η τουαλέτα ήταν ένα υπόγειο οίκημα με μπάρα που ήθελε ψιλά για να ανοίξει, τα οποία όμως τα είχε κρατήσει η γυναίκα μου μετά την πληρωμή του πάρκιν. Πάνω που έβγαζα το τηλ να την πάρω να τα φέρει, πέρασε ο μικρός μόνος του κάτω από την μπάρα και άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά σε φάση "α τι ωραία, με έφερες σε σκαλάκια που μου αρέσει να χοροπηδάω".

Ε, δε γαμιέται η μπάρα, της έδωσα μία, ψιλοάνοιξε αρκετά να χωρέσω να τον προλάβω πριν πέσει από τις σκάλες και έχουμε άλλα. Οι τουαλέτες κάτω δεν ήταν στην καλύτερη κατάσταση, θα έπρεπε να τον κρατάω σηκωτό υποφέροντας από τον ώμο αλλά τι να κάνεις. Του κατέβασα τα βρακιά και την ώρα που τον γύρναγα να τον σηκώσω, ο μαλάκας πολυαγαπημένος νιώθοντας τον φρέσκο αέρα στα καλαμπαλίκια θεώρησε πως είχε πια το ελεύθερο και άνοιξε τη κάνουλα βρέχοντας βρακί και παντελόνι. Μοναστήρι ήταν, δεν χρειαζόταν άλλα καντήλια αλλά έριξα μερικά παρόλα αυτά να έχουν.

Τον ξέχεσα μεταφορικά και κυριολεκτικά και πήρα τηλέφωνο την γυναίκα μου που είχε την τσάντα με την αλλαξιά στο καροτσάκι να έρθει γρήγορα πριν ακουμπήσει κάτι βρώμικο γιατί επάνω στο κρύο ημίγυμνος δε γίνονταν να τον αφήσω. Αφού ήρθε πήγα να φέρω το αμάξι εκεί γιατί είχε αρχίσει κανονική βροχή, μη βραχούνε τα παιδιά, ο μπαμπάς αντέχει. Ευτυχώς με άφησε ο παρκαδόρος να περάσω χωρίς να πληρώσω γιατί στην αρχή πήγε να μου κάνει τον δύσκολο. Πριν φύγουμε είδαμε και ένα αρνάκι που είχαν δεμένο απ' έξω από τη κύρια πόρτα και το καημένο φώναζε συνέχεια κάπως σπαρακτικά. Αρνάκι μόνο του μεγάλη βδομάδα, δεν ήθελε και πολύ να καταλάβεις πως δεν θα έβλεπε άλλη εβδομάδα στη ζωή του...

Λίγο πιο κάτω στο δρόμο περάσαμε ένα μικρό χωριό και είδαμε μια ταβέρνα, το φοβόμουν λίγο για τουριστικό αλλά τελικά είπαμε καλύτερα να πάμε εκεί πριν πεινάσουμε παρά να ψάχνουμε μετά. Τελικά αν και είχε και κάποιους τουρίστες ήταν πολύ τίμιο. Εκεί για άλλη μία φορά τα παιδιά μας βγάλανε την πίστη, ειδικά η μεγάλη, δεν άκουγε με τίποτα, παρέσερνε και τον άλλο. Βρε με το καλό, βρε με το κακό, δε ξέρω αν είχε ξεκουραστεί πολύ με εκείνο τον άκυρο ύπνο, την είχε ανακατέψει το ταξίδι ή απλά το τράβαγε να δει ως που θα πάει, αν δεν είχε κρύο και βροχή θα την είχα πάει σηκωτή έξω, να την αφήσω. Στο τέλος την έβαλα τιμωρία σε ένα διπλανό χώρο που δεν ενοχλούσαμε πολύ αλλά δεν είχε θέρμανση και δεν ήταν και ότι καλύτερο, η γλωσσού ανακοίνωσε με ύφος πως της άρεσε εκεί και θα καθόταν μόνη της να φύγω και άμα ήθελε να φωνάζει θα φωνάζει και άμα ήθελε να έρθει μέσα θα ερχόταν και κάτι άλλα τα οποία κόπηκαν μόνο αφού της είπα ότι και άμα θέλει ξυλιά να μου το πει τώρα να την φάει επί τόπου μη ξανασηκώνομαι. Μετά το έπαιζε μουτρωμένη "δε σου μιλάω τώρα" χωρίς να καταλαβαίνει ότι το να μη μιλάει εκείνη τη στιγμή ήταν ευτυχία. Με την άφιξη του φαγητού κάπως ήρθαμε στα ίσα μας και σε συμπεριφορά.

Από εκεί το πήραμε προς το Ασένοβγκραντ, που νόμιζα ότι είναι μεγάλο κάστρο αλλά ήταν τελικά περισσότερο σαν ένας πύργος πάνω στο βουνό με εξαιρετική θέα. Η διαδρομή ήταν ωραία, ο καιρός όμως καθόλου. Δεν είχαμε καμία όρεξη να βγάλουμε τα παιδιά πάλι έξω, πολύ περισσότερο σε τέτοιο καιρό, μου είπε η γυναίκα μου να πήγαινα μόνος μου. Το σκέφτηκα να κάνω μία γρήγορη καταδρομική γιατί δεν είχε και κανέναν στην είσοδο να κοιτάζει για εισιτήρια αλλά τελικά βαρέθηκα, απλά έβγαλα κάποιες φωτογραφίες και ξαναμπήκαμε στο αμάξι για πίσω στο Πλόβντιβ.

Φυσικά τα παιδιά πάλι κοιμήθηκαν, τουλάχιστον αυτή τη φορά ήταν η ώρα τους. Παρκάραμε το αμάξι στο γκαράζ και χωρίς να ανεβούμε, μη χάνουμε χρόνο, πήγαμε να δούμε την παλιά πόλη. Πήραμε άλλη διαδρομή για να αποφύγουμε τον κλειστό δρόμο, τα σκαλάκια και τις περίπλοκες διαβάσεις. Φτάνοντας στην παλιά πόλη ήταν ξεκάθαρο ότι το καροτσάκι δεν θα την έβγαζε στις κροκάλες που είχαν στον πλακόστρωτο δρόμο, κάθε δεύτερο βήμα σκάλωνε, οπότε κατέβασα τον μικρό και για να μη το κουβαλάω άδειο, το άφησα στον υπεύθυνο ενός πάρκιν να το πάρω μετά. Ε, πάλι ανηφόρα, πάλι γκρίνια, ο μικρός όντως κουραζόταν με την ανηφόρα οπότε τον πήρα στις πλάτες παρά τους πόνους, το είδε η άλλη που ήθελε και αυτή και ζήλεψε και γενικά μας έβγαζε την πίστη.

Φτάσαμε σε ένα πλάτωμα με θέα που ήταν κάποιο παλιό κάστρο στο παρελθόν. Είχα ήδη κατεβάσει τον μικρό και καθόμουν σε ένα πεζουλάκι να ξαποστάσω όταν αποφάσισε να πάει σε ένα παρτέρι με λουλούδια που μπροστά είχε λάσπες. Του φώναξα να μην πάει, του φώναξε και η μάνα του, αυτός έκανε ότι δεν άκουγε και πριν τον προλάβουμε παραπάτησε και έπεσε μέσα στις λάσπες. Δεν είχαμε άλλη αλλαξιά μετά το κατούρημα, μας είχαν βγάλει και την πίστη και τα δύο τους όλη την ώρα, τα άκουσε περισσότερο απ' όσο χρειαζόταν αλλά η υπομονή είχε εξαντληθεί. Και κάπου εκεί που τον καθαρίζαμε όσο μπορούσαμε από τις λάσπες, ήρθε η μεγάλη δίπλα μου κάνοντας μία "φούσκα" με τα σάλια της, τα μισά από τα οποία πέφτανε στη μπλούζα της. Της είχα ξαναπεί πάλι πολλές φορές να μη το κάνει αυτό, ήμουν ήδη μπριζωμένος με όλα τα άλλα και ομολογώ το έχασα, σήκωσα χέρι για φουσκιά που έτσι και τελευταία στιγμή δε συγκρατιόμουν θα το θυμόταν για πολύ καιρό γιατί δεν πήγαινε για παραδειγματισμό αλλά για έγκλημα εν βρασμό ψυχής.

Ευτυχώς τη ταρακούνησε γιατί δεν είναι συνηθισμένη σε αυτά, αλλά εγώ τρόμαξα και απογοητεύτηκα με τον εαυτό μου, οπότε σηκώθηκα να πάω παραδίπλα να ηρεμήσω. Η γυναίκα μου πήρε τον μικρό πιο πέρα να μας αφήσει, η μεγάλη καθόταν όρθια και καλά θυμωμένη με εμφανώς θεατρική στάση με τα χέρια διπλωμένα μπροστά. Την κοίταξα για λίγο σκεπτόμενος τι να της πω, δεν ήξερε πως να το εκλάβει που την κοίταζα χωρίς να μιλάω και μετά από κάτι δευτερόλεπτα που κράταγε τον "θυμό" και δεν ήξερε τι να κάνει, γυρνάει σε ένα αθώο "τι τώρα" με πραγματική απορία, το οποίο παρά τη διάθεση να το παίξω σοβαρός και να την κατσαδιάσω με έκανε να γελάσω. Τη πήρα λοιπόν και της είπα ότι δεν ήταν συμπεριφορά αυτή και δε μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, μπλα μπλα μπλα, στην περίπου πέμπτη πρόταση που έβγαλα από το στόμα με διέκοψε, "ναι μπαμπά να σου πω όμως κάτι εγώ;" "τι θες να μου πεις;" "εδώ τα παλιά χρόνια είχαν πουλιά;". Πες μου ότι με έχεις γραμμένο χωρίς να μου το πεις η φάση.

Κατεβήκαμε πάλι στο κέντρο, πήραμε φαγητό από το ίδιο μαγειρείο που είχαμε πάρει και τη προηγούμενη γιατί μας είχε αρέσει, χωριστήκαμε να πάω να πάρω το καροτσάκι από εκεί που το είχαμε αφήσει και συναντηθήκαμε ξανά σε μία παιδική χαρά που τους είχαμε υποσχεθεί να πάμε πριν επιστρέψουμε όλοι πίσω για φαγητό, μπάνιο και ύπνο.

 

[evaT]

Πόσο ταυτίζομαι δε λέγεται.
Έχω κλάψει από ενοχές γιατί έπεσαν κάτι ψιλές και λίγο πιο χοντρές και αφού ο μπαγάσας τις έφαγε και μυξόκλαιγε, συνέχισε ακάθεκτος την ίδια ζαβολιά με θράσος, τώρα που τις έφαγα είμαι άνετος να κάνω ότι γουστάρω και γω έπεσα σε κατάθλιψη ότι καμία μέθοδος δε λειτουργεί, μεγαλώνουν και αρχίζει μια συνεννόηση αλλά τη σύγχιση δεν την ξέχασα!

 

[poised]

Φωτογραφίες τέταρτης μέρας

Στο δρόμο προς το μοναστήρι, φαίνεται το κάστρο στο οποίο θα πηγαίναμε αργότερα

Η είσοδος του μοναστηριού

"Do not cross" λέει το ταμπελάκι. Και πως θα κάνουμε πάσχα έτσι ρε φίλε;

Κάπου εδώ ήταν και τα πουλιά που εκτρέφανε

Και εδώ μας έπιασε η βροχή

Το μικρό χωριό με την ταβέρνα

το χώριζε το ποτάμι

Στο κάστρο

Και πια στη παλιά πόλη του πλόβντιβ

"Αγόρι μου είναι άγαλμα, δεν είναι αληθινό", "ναι αλλά του αρέσει να το χαϊδεύω". Μπορείς να του πεις κάτι όταν έχει τέτοια επιχειρήματα;

Η παιδική χαρά.

 

[Smaragda53]

Μωρέ είναι μικρούλια ακόμα!
Δύο φορές σήκωσα χέρι στο γιο μου δεν θα τις ξεχάσω ποτέ. Τη μία μάλιστα τη συζητήσαμε όταν μεγάλωσε και δόθηκαν εξηγήσεις και συγνωμες. Ήταν ουρανοκατεβατο χαστούκι. Την πρώτη φορά ήταν στον πωπο. Ακόμα έχω τυψεις

 

[poised]

[...] έπεσα σε κατάθλιψη ότι καμία μέθοδος δε λειτουργεί, μεγαλώνουν και αρχίζει μια συνεννόηση αλλά τη σύγχιση δεν την ξέχασα!

Εγώ πάντως μεγαλύτερος δε θυμάμαι να είχα ποτέ συνετιστεί από προηγούμενο ξύλο σε μελλοντικές πράξεις. Δηλαδή και που ήξερα ότι κάτι θα επέφερε μπερντάχι αν μαθαινόταν, πάλι το έκανα, γι αυτό και δε θεωρώ ότι το ξύλο εκπαιδεύει, μάλλον τιμωρεί και αποσυμπιέζει τους γονείς που νομίζουν ότι κάτι έκαναν.

Δύο φορές σήκωσα χέρι στο γιο μου δεν θα τις ξεχάσω ποτέ.

Και εμένα δύο είναι με την κόρη. Τη πρώτη, που μάλιστα μέχρι τότε δεν ήξερε καν τη σημαίνει η λέξη ξυλιά, ήμασταν στην Ν. Κορέα σε σπίτι που μας είχε καταστεί σαφές ότι μετά τις 9 ή 10, δε θυμάμαι, πρέπει να υπάρχει απόλυτη ησυχία. Είχε πάει 11+ και έκανε επίτηδες πολύ φασαρία, δε σταμάταγε με τίποτα, φοβόμουν ότι θα μας φέρνανε την αστυνομία ή/και την άλλη μέρα θα μας έδιωχναν. Μετά από πολλές προσπάθειες και προειδοποιήσεις έφαγε μία στο μπούτι που ήταν λίγο παραπάνω από συμβολική και να πω την αλήθεια αν και δεν μου άρεσε που έγινε, δεν είχα τύψεις μετά γιατί δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. Άσε που δούλεψε.

Εκείνη στο Πλόβντιβ παρόλο που δεν πιστεύω πως ήταν ιδιαίτερα επίπονη ήταν εντελώς αχρείαστη και αψυχολόγητη από μέρους μου, απλά το έχασα και γι αυτό με πείραξε περισσότερο.