Ταξίδια κι εθελοντισμός

[gmavro75]

εικόνα 1!
Σε ένα ταξίδι εθελοντισμού (τουλάχιστον σε εκείνο που είχα πάει εγώ, στη Γκάνα, στο χωριό Τσέτσερε, το 2011), είχαμε χωριστεί σε τρεις ομάδες και κάθε μέρα εναλλάσσονταν οι ρόλοι... έτσι η μια ομάδα βοηθούσε στο χτίσιμο, η άλλη πήγαινε με τους ντόπιους βόλτα στα χωράφια και βοηθούσε εκεί, και η άλλη με τα παιδιά του σχολείου παρουσίαζε μια δραστηριότητα μέσα από την οποία τα παιδιά αντιλαμβάνονταν πράγματα για τη δικιά μας χώρα και τη δικιά μας ζωή. Στην ομάδα που ανήκα λοιπόν η δραστηριότητα ήταν μουσική! Με πλαστικά κυπελάκια και λίγα πετραδάκια θα φτιάχναμε μαράκες, με μπαλόνια και άδεια κουτιά από γιαούρτια τυμπανάκια που θα τα χτυπάγαμε με μπαγκέτες από μολύβια που στην άκρη είχαν μπάλα από σελοτέιπ, κουτί από χαρτομάντιλα σε ρόλο ηχείου για χορδές φτιαγμένες από λαστιχάκια... όλα αυτά λοιπόν για να τα διακοσμήσουμε είχαμε πάρει και γκοφρέ χαρτιά, κορδελίτσες, στρασάκια και... χρυσόσκονη. Ε, κάτι έγινε με τη χρυσόσκονη εκείνη τη μέρα και μαγνήτισε τα πιτσιρίκια ή μάλλον τα πιτσιρίκια άρχισαν να τη μαγνητίζουν στα προσωπάκια τους... όσο βλέπαν δε, άλλα πιτσιρίκια να χρυσαφίζουν κάτω από το φως, τόσο κατά λάθος έφερναν τα χέρια τους στα κούτελά τους και πασαλείβονταν και να τα γέλια και να τα πειράγματα και να τα πετάγματα χρυσόσκονης δεξιά και αριστερά... ήρθε και έγινε το χωριό χρυσό και απαστράπτον! Μαζί με τα όργανα και το μεγάλο σουξέ " όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι" που ερασιτεχνικά είχαμε μεταφράσει στην Αγγλική φτιάξαμε τη πιο παράξενη μπάντα που ξεχύθηκε έξω από τις τάξεις, δεκάδες πιτσιρίκια που παρασύρανε όλο το χωριό σε γέλια και χωρούς και πάρε και άλλη χρυσόσκονη (μα πόση χρυσόσκονη είχαμε κουβαλήσει πια ) και οι μαμάδες να τρελαίνονται που τα βλέπανε τόσο χαρούμενα και να παίρνουν τα γκοφρέ χαρτιά και αυτές και να φτιάχνουν αυτοσχέδια φορέματα. Οι μουσικές γρήγορα κατέληξαν σε Αφρικανικούς ρυθμούς και γυναικείες πολυφωνίες και όλοι χόρευαν και τραγουδάγανε, ακόμα και οι εργάτες με τις τσάπες, τα σφυριά και ότι είχε ο καθένας βάραγε στο ρυθμό που είχε κατακλίσει το χρυσαφένιο Τσέστερε!

Τρεις μέρες μετά ακόμα δεν είχε φύγει η χρυσόσκονη από τα παιδικά προσωπάκια...

 

[hydronetta]

εικόνα 1!
Σε ένα ταξίδι εθελοντισμού (τουλάχιστον σε εκείνο που είχα πάει εγώ, στη Γκάνα, στο χωριό Τσέτσερε, το 2011), είχαμε χωριστεί σε τρεις ομάδες και κάθε μέρα εναλλάσσονταν οι ρόλοι... έτσι η μια ομάδα βοηθούσε στο χτίσιμο, η άλλη πήγαινε με τους ντόπιους βόλτα στα χωράφια και βοηθούσε εκεί, και η άλλη με τα παιδιά του σχολείου παρουσίαζε μια δραστηριότητα μέσα από την οποία τα παιδιά αντιλαμβάνονταν πράγματα για τη δικιά μας χώρα και τη δικιά μας ζωή. Στην ομάδα που ανήκα λοιπόν η δραστηριότητα ήταν μουσική! Με πλαστικά κυπελάκια και λίγα πετραδάκια θα φτιάχναμε μαράκες, με μπαλόνια και άδεια κουτιά από γιαούρτια τυμπανάκια που θα τα χτυπάγαμε με μπαγκέτες από μολύβια που στην άκρη είχαν μπάλα από σελοτέιπ, κουτί από χαρτομάντιλα σε ρόλο ηχείου για χορδές φτιαγμένες από λαστιχάκια... όλα αυτά λοιπόν για να τα διακοσμήσουμε είχαμε πάρει και γκοφρέ χαρτιά, κορδελίτσες, στρασάκια και... χρυσόσκονη. Ε, κάτι έγινε με τη χρυσόσκονη εκείνη τη μέρα και μαγνήτισε τα πιτσιρίκια ή μάλλον τα πιτσιρίκια άρχισαν να τη μαγνητίζουν στα προσωπάκια τους... όσο βλέπαν δε, άλλα πιτσιρίκια να χρυσαφίζουν κάτω από το φως, τόσο κατά λάθος έφερναν τα χέρια τους στα κούτελά τους και πασαλείβονταν και να τα γέλια και να τα πειράγματα και να τα πετάγματα χρυσόσκονης δεξιά και αριστερά... ήρθε και έγινε το χωριό χρυσό και απαστράπτον! Μαζί με τα όργανα και το μεγάλο σουξέ " όταν θα πάω κυρά μου στο παζάρι" που ερασιτεχνικά είχαμε μεταφράσει στην Αγγλική φτιάξαμε τη πιο παράξενη μπάντα που ξεχύθηκε έξω από τις τάξεις, δεκάδες πιτσιρίκια που παρασύρανε όλο το χωριό σε γέλια και χωρούς και πάρε και άλλη χρυσόσκονη (μα πόση χρυσόσκονη είχαμε κουβαλήσει πια ) και οι μαμάδες να τρελαίνονται που τα βλέπανε τόσο χαρούμενα και να παίρνουν τα γκοφρέ χαρτιά και αυτές και να φτιάχνουν αυτοσχέδια φορέματα. Οι μουσικές γρήγορα κατέληξαν σε Αφρικανικούς ρυθμούς και γυναικείες πολυφωνίες και όλοι χόρευαν και τραγουδάγανε, ακόμα και οι εργάτες με τις τσάπες, τα σφυριά και ότι είχε ο καθένας βάραγε στο ρυθμό που είχε κατακλίσει το χρυσαφένιο Τσέστερε!

Τρεις μέρες μετά ακόμα δεν είχε φύγει η χρυσόσκονη από τα παιδικά προσωπάκια...

Αν αυτό δεν λέγεται εμπειρία για σένα και εικόνες που ξεπηδούν μέσα από τις λέξεις για μας… τι να πω. Το ευχαριστώ ακούγεται λίγο, το like πολύ digital
Γι'αυτό αγαπώ το travelstories

 

[mariath]

Αν αυτό δεν λέγεται εμπειρία για σένα και εικόνες που ξεπηδούν μέσα από τις λέξεις για μας… τι να πω. Το ευχαριστώ ακούγεται λίγο, το like πολύ digital
Γι'αυτό αγαπώ το travelstories

Θα το επαναλάβω και γω: Για κάτι τέτοιες στιγμές αγαπώ το travelstories.

 

[gmavro75]

Και τα ντοκουμέντα.... αν μπορούν οι mods να τις ενσωματώσουν στο κείμενο.

 

[LULLU]

απλα πολυ απλα μπραβο σου...

 

[hydronetta]

Oμόρφυνες τη μέρα μου, με συγκίνησες, τι άλλο να γράψω δε ξέρω. Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Να γιατί η Αφρική είναι μεν δύσκολη αλλά σε σημαδεύει τόσο έντονα.

 

[demie]

Θέλουμε και άλλες φωτογραφίες!

 

[gmavro75]

Ευχαριστώ πολύ, είναι και για μένα χαρά να ξαναζώ μέσα από τις αφηγήσεις εκείνες τις στιγμές !

 

[Chris22]

Μαθηματα ζωης!

 

[Krazykat]

κι άάάάάάλλο!
κι άάάάάάλλο!

 

[gmavro75]

Περί.. υδάτων

Το νερό είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας για το βιοτικό επίπεδο σε μια κοινότητα στην Αφρική. Μια μέση απόσταση που θα χρειαστεί να περπατήσει κάποιος για να φέρει νερό στο σπίτι για τις ημερήσιες ανάγκες είναι 3-5 χιλιόμετρα ενώ δεν είναι σπάνιο η απόσταση αυτή να φτάνει τα 10 χιλιόμετρα. Αυτή είναι μια διαδικασία μου μπορεί να χρειαστεί να επαναληφθεί 2 ή και 3 φορές τη μέρα και αυτή την «αγγαρεία» της επιβίωσης αναλαμβάνουν οι γυναίκες και τα παιδιά. Σκεφτείτε ότι στην επιστροφή κουβαλάνε και 5-10 λίτρα(=κιλά) στο κεφάλι. Τους ξηρούς μήνες το νερό εξαφανίζεται από την επιφάνεια και επιπλέον της εξαντλητική πεζοπορίας χρειάζεται να σκάψουν λάκκους στο χώμα βάθους μέχρι και 2 μέτρων για να φτάσουν σε λίγο λασπόνερο, χωρίς να είναι και σπάνια θανατηφόρα ατυχήματα από κατάρρευση των τοιχωμάτων αυτών των αυτοσχέδιων πηγαδιών.

Έτσι, στα προγράμματα ανάπτυξης μιας κοινότητας της Actionaid… εν αρχή είναι το νερό. Αν δεν υπάρχει ένα χτιστό πηγάδι στο χωριό ή μια αντλία, έργα που δίνουν πρόσβαση σε καθαρό ασφαλές νερό, δεν έχει νόημα να προχωρήσεις σε κάτι άλλο. Ούτε χρόνος για σχολείο μένει στα παιδιά, ούτε καλλιέργειες της προκοπής μπορείς να κάνεις, ούτε να φτιάξεις έργα υγειονομικής περίθαλψης αφού μια μόλυνση ή μια αρρώστια μεταδιδόμενη από το νερό, μπορούν να στείλουν μέσα σε λίγες μέρες το μισό χωριό μαζί και τους γιατρούς στον άλλο κόσμο.

Στη Γκάνα το χωριό εκτός της χειραντλίας για τις καθημερινές ανάγκες σε πόσιμο νερό, είχε σχετικά «εύκολη» πρόσβαση στο νερό, περίπου στο χιλιόμετρο υπήρχε ένας νερόλακκος από όπου μπορούσαμε να προμηθευόμαστε νερό για τις εργασίες κτισίματος του σχολείο. Θυμάμαι εκείνη τη μέρα, φτιάξαμε μια ανθρώπινη αλυσίδα όλοι μαζί, εθελοντές και ντόπιοι, που κάλυπτε όλη την απόσταση από το νερόλακκο μέχρι το «εργοτάξιο» και κουβά τον κουβά, γεμίσαμε μια πλαστική δεξαμενή μέχρι απάνω ώστε να μπορούν οι εργάτες να φτιάξουν τούβλα και τσιμέντο, απερίσπαστοι…
Όταν τελειώσαμε ο Πίτερ που ήταν διαδοχικός μου στην αλυσίδα του νερού και είχαμε κουβεντιάσει αρκετά όλη τη μέρα, με τράβηξε παραπέρα για να μου πει ότι είχε βρει δυο καβούρια στο νερόλακκο, και μου προσέφερε το ένα! Αφού τον ευχαρίστησα κατάφερα να τον πείσω ότι… δεν είχα ιδέα τι να κάνω με ένα καβούρι εκεί που βρισκόμουνα, και να κρατήσει και τα δυο για το δείπνο του… εμένα μου αρκούσε η φωτογραφία του τη στιγμή της -ασύλληπτης για τα δικά μου δεδομένα- γενναιοδωρίας του…

Ενδιαφέρον έχει το ότι λίγους μήνες μετά την επίσκεψή μας στο Τσέτσερε, οι εργασίες για το σχολείο σταματήσανε προσωρινά λόγω του ότι μπήκανε στην ξηρή περίοδο του έτους, και το νερό έφτανε μόνο για τις βασικές ανάγκες. Αν ένα ταπεινό σχολείο χρειάζεται τόσο νερό, αναρωτιέμαι πόσο νερό να έχουμε δεσμεύσει και χύσει άσκοπα ως δυτικοί για να χτίσουμε τον πολιτισμό μας… Ενδιαφέρον κοντράστ στο μυαλό μου το Λας Βέγκας και τα σιντριβάνια του Bellagio ή τα κανάλια του Venetian, καταμεσής στην έρημο της Νεβάδα, που είχα χαρεί λίγους μήνες πριν…

 

[marina vs]

Γεια σας παιδιά! Μετά τον Φεβρουάριο σκοπεύω να πάω για εθελοντισμό στην Κένυα.Ψάχνομαι μέσω της ΑΙSEC και τα λίγα που έχω ψάξει σιγά σιγά είναι ότι το πρόγραμμα διαρκεί 6 βδομάδες και σου προσφέρει διαμονή είτε σε κοινό διαμέρισμα μαζί με τους άλλους εθελοντές, είτε σε φιλοξενεί μια οικογένεια (και προτιμώ την δεύτερη επιλογή γιατί θέλω να ζήσω εις βάθος την κουλτούρα τους και την καθημερινότητα τους).
Έχει κανείς εμπειρία από εθελοντισμό στην Κένυα να με ενημερώσει και να με συμβουλέψει σχετικά και επίσης αν υπάρχει κάποιος κίνδυνος που θα πρέπει να λάβω υπόψη??