Glosoli
Member
- Μηνύματα
- 403
- Likes
- 314
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Ήταν ένα κρύο πρωινό του Δεκεμβρίου του 2009 και είχα φτάσει στο σταθμό τρένων της Θεσσαλονίκης αφού είχα πάρει την απόφαση πως είχε έρθει ή ώρα να επισκεφθώ τον φίλο τον Bojan στα Σκόπια.
Το τρένο που θα μας πήγαινε ήταν ένα τόσο παλιό Σέρβικο τρένο (μιας και τελικός σταθμός της διαδρομής είναι το Βελιγράδι) και στην αποβάθρα ήμασταν το πολύ 9-10 άτομα. Το εισιτήριο κοστίζει από Θεσσαλονίκη Σκόπια και πίσω μόνο 23.40 ευρώ και το ταξίδι διαρκεί 5 ώρες.
Ξεκινάμε και σε 40 λεπτά βρισκόμαστε στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας που λέγεται Ειδωμένη και μπαίνει μέσα ο Έλληνας αστυνομικός για τον καθιερωμένο έλεγχο. Στο σταθμό θα κάτσαμε περίπου 15 λεπτά και ξεκινήσαμε αφού είχε έρθει άλλη μηχανή τρένου λογικά των Σκοπίων. Μέσα σε 2 λεπτά διαδρομή ξεπροβάλουν κάτι ψηλές πολυκατοικίες και βλέποντας ένα μικρό χάρτη που είχα μαζί μου βλέπω πως αυτή είναι η Γευγελή. Το τρένο σταματά και μπαίνει η εκεί αστυνομία να μας δώσει το χαρτάκι να γράψουμε τα στοιχεία μας. Μπορώ να πω πως είχα ένα άγχος γιατί δεν ταξίδευα ως κάνω συνήθως με το Καναδικό μου διαβατήριο αλλά είχα πάει μόνο με την Ελληνική ταυτότητα. Ο έλεγχος ήταν κάτι το εντελώς τυπικό και γρήγορο, η αστυνομικός μάλιστα μας χαιρέτησε και στα ελληνικά και έφυγαν. Έλα μου όμως πως αυτή η διεθνής γραμμή όταν μπαίνεις στο κράτος τους γίνεται τοπική και το τρένο σταμάταγε σε κάθε πόλη και χωριό που έβρισκε. Έτσι κατάντησα να είμαι στο ίδιο κουπέ με μία οικογένεια με 4 παιδάκια τα οποία ήταν και ζωηρά τα άτιμα. Γενικά πολύ φτώχια φαινόταν να υπήρχε και από τον κόσμο και από τα τοπία που έβλεπες. Μοναδική εξαίρεση φάνηκε μία όμορφη πόλη το Βέλες που είναι χτισμένο σε λόφους γύρω από τον ποταμό Αξιό (Vardar για τους γείτονες) όπου και το τρένο ακολουθούσε ως να φτάσουμε στην πόλη των Σκοπίων.
Ευχάριστο διάλειμμα στο ταξίδι ήταν ο εισπράκτορας που όταν του είπα από πού είμαι άρχισε να τραγουδά το «Ο Γιώργος είναι πονηρός και αυτά που λέει μην τα τρως».
Φτάνουμε στα Σκόπια (προσοχή δεν υπάρχουν αναγγελίες) και γρήγορα γρήγορα παίρνω ένα ταξί όπου με 2 ευρώ με πήγε στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει μέσω site χωρίς reviews.Τι το έκανα…βρώμικο και γενικά χάλια. Μπαινόβγαιναν νεαρά ζευγαράκια συνέχεια, την ψιλιάστηκα την δουλεία.
Και να μην έμενα πάλι θα μου τα έπαιρναν από την πιστωτική μου…γαμώ τα Terms and conditions μου.
Βγαίνω για μια γρήγορη βόλτα στη πόλη μόνος καθώς ο Bojan ήταν ακόμα στη δουλειά. Η πόλη έχει πολύ πράσινο, σχετικά μεγάλους δρόμους αλλά υπάρχει μία αίσθηση μιζέριας στον αέρα δεν ξέρω γιατί. Μπορεί το κρύο τι να πω. Τα πάντα τα έχουν ονομάσει ως Μακεδονία. Από το πιο ακριβό ξενοδοχείο μέχρι το τυροπιτάδικο της γωνίας. Είδα αρκετές Ελληνικές τράπεζες και γενικά ελληνικές επιχειρήσεις. Ο κόσμος ακόμα δεν έχει επηρεαστεί από τις πολυεθνικές και το ντύσιμό τους είναι κάπως παλιομοδίτικο. Είμαι σίγουρος πως φαινόμουν πολύ χαζός για τους ντόπιους (το είδα πως γύριζαν και με κοίταζαν) αφού περπάταγα με χάρτη στο χέρι και φωτογραφική.
Μετά από τηλεφώνημα βρίσκομαι με τον Bojan στην κεντρική τους πλατεία την οποία ανακάλυψα κατά τύχη όπου δεσπόζει μία ωραία παλιά γέφυρα και απέναντι υπάρχει το φρούριο της πόλης. Του εξήγησα τι γίνεται με το ξενοδοχείο και μου λέει να πάω να μείνω σπίτι του στην αρχή διστάζω γιατί δεν ξέρω τους γονείς του αλλά μετά πείθομαι. Αφού πάμε και παίρνουμε τα πράγματα πάμε σπίτι του όπου η μητέρα του η οποία μαθαίνει ελληνικά και ακούει φανατικά Χατζηγιάννη είχε ετοιμάσει μία σπιτική τυρόπιτα που απλά ήταν εκπληκτική.
Φάγαμε και βγήκαμε για μία βόλτα στην πόλη. Ήταν Παρασκευή απόγευμα και δεν μπορώ να πω πως είχε και πολύ κόσμο στα μαγαζιά. Φτηνή χώρα, πολύ φτηνή. Το βράδυ για αρχή με πήγαν σε ένα μαγαζί με πολύ ωραία κρασιά και αφού μαζεύτηκε όλη η παρέα γύρω στα 8 άτομα φύγαμε για ένα club όπου η βότκα και ο χορός κράτησε ως τις 4 το πρωί. Στο γυρισμό μου έδειξαν το κτίριο της Ελληνικής Διπλωματικής Αποστολής. Ένα πανέμορφο λευκό κτίριο με κίονες πολύ επιβλητικό για το μέγεθος και το χαρακτήρα της πόλης.
Την επόμενη μέρα είχε ξενάγηση στο φρούριο της πόλης (όχι και κάτι το ιδιαίτερο), στο βουνό Vodo της πόλης για την ωραία θέα που δίνει καθώς και σε μία έκθεση του Dali που ήταν σε εξέλιξη στα Σκόπια που αν και σχετικά μικρή είχε ένα ενδιαφέρον. Περάσαμε και από τον Αλβανικό τομέα της πόλης όπου είδα μία γενική φτώχια σε μεγαλύτερο επίπεδο, άτομα να σέρνουν κάρα και πρόβατα μέσα στην πόλη. Το βράδυ πάλι χορός σε Latin club αυτή τη φορά όπου πραγματικά είχα πάθει σοκ από το πόσο φτηνή είναι η διασκέδαση. Επίσης στα Σκόπια μου άρεσε πολύ μία Ιρλανδική pub που είχαν καθώς και το επίπεδο των live σκηνών που έχουν για το μέγεθος της πόλης.
Φτάνει η Κυριακή μέρα που έφευγα. Εξαντλημένοι από την διασκέδαση της προηγούμενης βραδιάς αποφασίσαμε να μην κάνουμε κάτι. Άλλωστε όπως μου είπαν είχα δει σχεδόν όλη την πόλη μέσα σε 2 μέρες χεχε.
Πήγαμε για ένα χαλαρό καφέ σε ένα καφέ δίπλα από το ποτάμι και μετά σπίτι για αναχώρηση. Το τρένο κανονικά έφευγε 5 από τα Σκόπια αλλά τελικά ήρθε στο σταθμό στις 6 και πήρα το δρόμο της επιστροφής για Θεσσαλονίκη.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
-Δεν χρειάζεται να κλείσετε εισιτήριο πιο πριν, πάντα βρίσκετε θέσεις.
-Καλύτερα να πάτε άνοιξη όπου τα δέντρα θα έχουν όλα φύλλα και θα μπορείτε να κάνετε ποδήλατο δίπλα από το ποτάμι χωρίς να κάνει κρύο. Επίσης η πόλη έχει πολλούς ποδηλατοδρόμους.
-Σαν έλληνας μόνο 2 φορές αντιμετώπισα καχυποψία από τους ντόπιους αλλά δεν ήταν κάτι το σοβαρό.
-Τα άτομα που γνώρισα ήταν σαν να κάνεις παρέα με έλληνες, τρελό γέλιο και κέφι.
-Για ψώνια στα Σκόπια δεν είναι μιας και φανταστείτε όλοι από εκεί πάνε Θεσσαλονίκη για αγορές.
-Πολλές Pubs με καλή μουσική.
-Νόστιμη τοπική κουζίνα σε τιμές που λες γιατί να μην το έχουμε και εμείς.
Το τρένο που θα μας πήγαινε ήταν ένα τόσο παλιό Σέρβικο τρένο (μιας και τελικός σταθμός της διαδρομής είναι το Βελιγράδι) και στην αποβάθρα ήμασταν το πολύ 9-10 άτομα. Το εισιτήριο κοστίζει από Θεσσαλονίκη Σκόπια και πίσω μόνο 23.40 ευρώ και το ταξίδι διαρκεί 5 ώρες.
Ξεκινάμε και σε 40 λεπτά βρισκόμαστε στο τελευταίο χωριό της Ελλάδας που λέγεται Ειδωμένη και μπαίνει μέσα ο Έλληνας αστυνομικός για τον καθιερωμένο έλεγχο. Στο σταθμό θα κάτσαμε περίπου 15 λεπτά και ξεκινήσαμε αφού είχε έρθει άλλη μηχανή τρένου λογικά των Σκοπίων. Μέσα σε 2 λεπτά διαδρομή ξεπροβάλουν κάτι ψηλές πολυκατοικίες και βλέποντας ένα μικρό χάρτη που είχα μαζί μου βλέπω πως αυτή είναι η Γευγελή. Το τρένο σταματά και μπαίνει η εκεί αστυνομία να μας δώσει το χαρτάκι να γράψουμε τα στοιχεία μας. Μπορώ να πω πως είχα ένα άγχος γιατί δεν ταξίδευα ως κάνω συνήθως με το Καναδικό μου διαβατήριο αλλά είχα πάει μόνο με την Ελληνική ταυτότητα. Ο έλεγχος ήταν κάτι το εντελώς τυπικό και γρήγορο, η αστυνομικός μάλιστα μας χαιρέτησε και στα ελληνικά και έφυγαν. Έλα μου όμως πως αυτή η διεθνής γραμμή όταν μπαίνεις στο κράτος τους γίνεται τοπική και το τρένο σταμάταγε σε κάθε πόλη και χωριό που έβρισκε. Έτσι κατάντησα να είμαι στο ίδιο κουπέ με μία οικογένεια με 4 παιδάκια τα οποία ήταν και ζωηρά τα άτιμα. Γενικά πολύ φτώχια φαινόταν να υπήρχε και από τον κόσμο και από τα τοπία που έβλεπες. Μοναδική εξαίρεση φάνηκε μία όμορφη πόλη το Βέλες που είναι χτισμένο σε λόφους γύρω από τον ποταμό Αξιό (Vardar για τους γείτονες) όπου και το τρένο ακολουθούσε ως να φτάσουμε στην πόλη των Σκοπίων.
Ευχάριστο διάλειμμα στο ταξίδι ήταν ο εισπράκτορας που όταν του είπα από πού είμαι άρχισε να τραγουδά το «Ο Γιώργος είναι πονηρός και αυτά που λέει μην τα τρως».
Φτάνουμε στα Σκόπια (προσοχή δεν υπάρχουν αναγγελίες) και γρήγορα γρήγορα παίρνω ένα ταξί όπου με 2 ευρώ με πήγε στο ξενοδοχείο που είχα κλείσει μέσω site χωρίς reviews.Τι το έκανα…βρώμικο και γενικά χάλια. Μπαινόβγαιναν νεαρά ζευγαράκια συνέχεια, την ψιλιάστηκα την δουλεία.
Και να μην έμενα πάλι θα μου τα έπαιρναν από την πιστωτική μου…γαμώ τα Terms and conditions μου.
Βγαίνω για μια γρήγορη βόλτα στη πόλη μόνος καθώς ο Bojan ήταν ακόμα στη δουλειά. Η πόλη έχει πολύ πράσινο, σχετικά μεγάλους δρόμους αλλά υπάρχει μία αίσθηση μιζέριας στον αέρα δεν ξέρω γιατί. Μπορεί το κρύο τι να πω. Τα πάντα τα έχουν ονομάσει ως Μακεδονία. Από το πιο ακριβό ξενοδοχείο μέχρι το τυροπιτάδικο της γωνίας. Είδα αρκετές Ελληνικές τράπεζες και γενικά ελληνικές επιχειρήσεις. Ο κόσμος ακόμα δεν έχει επηρεαστεί από τις πολυεθνικές και το ντύσιμό τους είναι κάπως παλιομοδίτικο. Είμαι σίγουρος πως φαινόμουν πολύ χαζός για τους ντόπιους (το είδα πως γύριζαν και με κοίταζαν) αφού περπάταγα με χάρτη στο χέρι και φωτογραφική.
Μετά από τηλεφώνημα βρίσκομαι με τον Bojan στην κεντρική τους πλατεία την οποία ανακάλυψα κατά τύχη όπου δεσπόζει μία ωραία παλιά γέφυρα και απέναντι υπάρχει το φρούριο της πόλης. Του εξήγησα τι γίνεται με το ξενοδοχείο και μου λέει να πάω να μείνω σπίτι του στην αρχή διστάζω γιατί δεν ξέρω τους γονείς του αλλά μετά πείθομαι. Αφού πάμε και παίρνουμε τα πράγματα πάμε σπίτι του όπου η μητέρα του η οποία μαθαίνει ελληνικά και ακούει φανατικά Χατζηγιάννη είχε ετοιμάσει μία σπιτική τυρόπιτα που απλά ήταν εκπληκτική.
Φάγαμε και βγήκαμε για μία βόλτα στην πόλη. Ήταν Παρασκευή απόγευμα και δεν μπορώ να πω πως είχε και πολύ κόσμο στα μαγαζιά. Φτηνή χώρα, πολύ φτηνή. Το βράδυ για αρχή με πήγαν σε ένα μαγαζί με πολύ ωραία κρασιά και αφού μαζεύτηκε όλη η παρέα γύρω στα 8 άτομα φύγαμε για ένα club όπου η βότκα και ο χορός κράτησε ως τις 4 το πρωί. Στο γυρισμό μου έδειξαν το κτίριο της Ελληνικής Διπλωματικής Αποστολής. Ένα πανέμορφο λευκό κτίριο με κίονες πολύ επιβλητικό για το μέγεθος και το χαρακτήρα της πόλης.
Την επόμενη μέρα είχε ξενάγηση στο φρούριο της πόλης (όχι και κάτι το ιδιαίτερο), στο βουνό Vodo της πόλης για την ωραία θέα που δίνει καθώς και σε μία έκθεση του Dali που ήταν σε εξέλιξη στα Σκόπια που αν και σχετικά μικρή είχε ένα ενδιαφέρον. Περάσαμε και από τον Αλβανικό τομέα της πόλης όπου είδα μία γενική φτώχια σε μεγαλύτερο επίπεδο, άτομα να σέρνουν κάρα και πρόβατα μέσα στην πόλη. Το βράδυ πάλι χορός σε Latin club αυτή τη φορά όπου πραγματικά είχα πάθει σοκ από το πόσο φτηνή είναι η διασκέδαση. Επίσης στα Σκόπια μου άρεσε πολύ μία Ιρλανδική pub που είχαν καθώς και το επίπεδο των live σκηνών που έχουν για το μέγεθος της πόλης.
Φτάνει η Κυριακή μέρα που έφευγα. Εξαντλημένοι από την διασκέδαση της προηγούμενης βραδιάς αποφασίσαμε να μην κάνουμε κάτι. Άλλωστε όπως μου είπαν είχα δει σχεδόν όλη την πόλη μέσα σε 2 μέρες χεχε.
Πήγαμε για ένα χαλαρό καφέ σε ένα καφέ δίπλα από το ποτάμι και μετά σπίτι για αναχώρηση. Το τρένο κανονικά έφευγε 5 από τα Σκόπια αλλά τελικά ήρθε στο σταθμό στις 6 και πήρα το δρόμο της επιστροφής για Θεσσαλονίκη.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
-Δεν χρειάζεται να κλείσετε εισιτήριο πιο πριν, πάντα βρίσκετε θέσεις.
-Καλύτερα να πάτε άνοιξη όπου τα δέντρα θα έχουν όλα φύλλα και θα μπορείτε να κάνετε ποδήλατο δίπλα από το ποτάμι χωρίς να κάνει κρύο. Επίσης η πόλη έχει πολλούς ποδηλατοδρόμους.
-Σαν έλληνας μόνο 2 φορές αντιμετώπισα καχυποψία από τους ντόπιους αλλά δεν ήταν κάτι το σοβαρό.
-Τα άτομα που γνώρισα ήταν σαν να κάνεις παρέα με έλληνες, τρελό γέλιο και κέφι.
-Για ψώνια στα Σκόπια δεν είναι μιας και φανταστείτε όλοι από εκεί πάνε Θεσσαλονίκη για αγορές.
-Πολλές Pubs με καλή μουσική.
-Νόστιμη τοπική κουζίνα σε τιμές που λες γιατί να μην το έχουμε και εμείς.
