Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 1η: Μπέργκεν
- Εκδρομή στο Σόγκνεφιορδ
- Bergen by night, Bergen by day]Επιστροφή στο ξενοδοχείο -για μια ανάσα μόνο- και σειρά έχει βραδινή βόλτα στο κέντρο. Στο κέντρο του Μπέργκεν υπάρχει και μία μάλλον τεχνητή λιμνούλα ([B]Lille Lungegaardsvann[/B]), που μοιάζει πιο πολύ με τεράστιο σιντριβάνι και χαρίζει απαράμιλλη ομορφιά στην περιοχή, καθώς αναδεικνύεται όλος ο χώρος γύρω από αυτή (συνημμένη εικόνα). Πέριξ της λίμνης βρίσκονται και διάφορα μουσεία (και κάποιες γκαλερί), αλλά είχαμε αποφασίσει να μην χάσουμε χρόνο σε μουσεία. Πάντως το Μπέργκεν διαθέτει πλήθος μουσείων, τα περισσότερα στο κέντρο, ενώ μεγάλη επισκεψιμότητα έχει και το σπίτι του συνθέτη Edvard Grieg, που επίσης έχει διαμορφωθεί ως μουσείο. Δυστυχώς δεν υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος να τιμήσουμε κάποια από αυτά. Η είσοδος στα περισσότερα μουσεία είναι ακριβή, αλλά υπάρχει η κάρτα της πόλης «[B]Bergen Card[/B
- Άφιξη στο Τρόντχαϊμ]Μετάβαση στο [B]Φρέσλαντ[/B
- Ημέρα 4η: Εκδρομή στο Κρίστιανσουντ
- Κυριακή στο Τρόντχαϊμ
- Ημέρα 6η]Πολύ χαλαρό ξύπνημα λίγο πριν το μεσημέρι, έχοντας επιτέλους χορτάσει ύπνο και ξεκουραστεί αρκετά. Την καλή διάθεση διαταράσσει ένα τηλεφώνημα από Αθήνα: είμαι λέει εμπλεκόμενος στις εκλογές και πρέπει να μεταβώ άμεσα για κάποιες εργασίες! Ξεκινά ένας μαραθώνιος κλήσεων για να γίνουν οι απαραίτητες συνεννοήσεις μέχρι να βρεθεί προσωρινός αντικαταστάτης, με τίμημα μετά από μία έτσι κι αλλιώς ακριβή εκδρομή και έναν φουσκωμένο λογαριασμό τηλεφώνου. Επειδή είχα άμεση ανάγκη για καφέ ώστε να κάνω τις παραπάνω συνεννοήσεις κατευθυνθήκαμε στο γνωστό φούρνο-καφέ στο [B]Ρόζενμποργκ[/B]. Μετά το πρωινό το περπάτημα μάς φέρνει προς τη πλευρά της θάλασσας, κοντά στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης όπου καταφεύγουμε για λίγη ώρα λόγω μιας δυνατής βροχής. Αφού χαζεύουμε λίγο, και η ιδέα μου να πάμε στην κοντινή πόλη [B]Hell[/B] (η κόλαση στα αγγλικά) ώστε να βγάλουμε φωτογραφίες με φόντο τη λέξη “Hell” στον σταθμό απορρίπτεται πανηγυρικά (πάντως είναι μια δραστηριότητα την οποία κάνουν αρκετοί τουρίστες), συνεχίζουμε το περπάτημα παράλληλα με το κανάλι του ποταμού Νίντελβα. Χαζεύουμε τα εκατοντάδες σκάφη που είναι αγκυροβολημένα κατά μήκος του καναλιού, βλέπουμε και μια εντυπωσιακή σιδηροδρομική γέφυρα ακριβώς ανάμεσα στο κανάλι και τη θάλασσα, και σταματάμε για λίγο στην περιοχή της ψαραγοράς, η οποία δεν μας τράβηξε την προσοχή όπως στο Μπέργκεν. Εκεί είναι ένα περίεργο ρολόι που λέγεται [B]Ravnkloa[/B], και ένα άγαλμα που τιτλοφορείται "[I]The Last of the Vikings[/I]". Από αυτό το σημείο παίρνεις και το σκάφος που σε πάει στο νησάκι [B]Munkholmen[/B
- Στη λίμνη Lianvannet]Σηκωνόμαστε μετά τις 11.00 και βλέποντας ότι νωρίτερα έχει βρέξει, εκμεταλλευόμαστε την ανάπαυλα και ξεκινάμε αμέσως τη βόλτα μας. Κατεύθυνση προς τον κοντινό φούρνο στο [B]Ρόζενμποργκ[/B
- Ημέρα 8η]Ξυπνάμε και βλέπουμε ότι ο καιρός είναι πραγματικά χάλια, κάτι που μας ήταν ήδη γνωστό από το μετεωρολογικό δελτίο. Η βροχή δυνατή με καμία ένδειξη ότι θα σταματήσει σύντομα. Έτσι παίρνουμε τις ομπρέλες μας, ματαιώνουμε το περπάτημα προς δύο σημεία που είχαμε σχεδιάσει (το ένα ήταν το γήπεδο της Ρόζενμποργκ), και επισκεπτόμαστε τον [B]Καθεδρικό Ναό του Νίδαρου (Nidarosdomen)[/B
- Μπέργκεν – Αθήνα]Αναχώρηση ξημερώματα με πρωινή πτήση με τη [B]Norwegian[/B] για [B]Μπέργκεν[/B]. Λίγες ώρες ύπνος, ταλαιπωρία με τα πράγματα μέχρι το λεωφορείο για το αεροδρόμιο, κρύο, και ένας πονοκέφαλος να μου χαλάει τη διάθεση. Φτάνουμε Μπέργκεν, κλειδώνουμε τις αποσκευές σε ένα φοριαμό στο αεροδρόμιο, και παίρνουμε το λεωφορείο για την πόλη. Η πρώτη μας στάση είναι ένας φούρνος – καφέ, για τον απαραίτητο καφέ ώστε να ανοίξει το μάτι και κάτι γλυκό για πρωινό. Μόλις συνερχόμαστε, κάνουμε μια σύντομη βόλτα στο κέντρο και κατευθυνόμαστε προς την αφετηρία ενός διώροφου τουριστικού λεωφορείου που σε μεταφέρει σε ένα εναέριο λιφτ, το [B]Unrikenbannen[/B]. Μοναδικοί επιβάτες του λεωφορείου 4 άτομα, δηλαδή εμείς οι δύο και ένας ακόμη Έλληνας μαζί με τον ηλικιωμένο πατέρα του. Μεταφερόμαστε στη βάση του τελεφερίκ που θα μας ανεβάσει στο λόφο [B]Ούρλικεν[/B
Πριν το ταξίδι…
Αφορμή γι’ αυτό το ταξίδι στάθηκε ένας γνωστός μου που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Τροντχάιμ στη Νορβηγία. Με έναν ακόμη φίλο μου λοιπόν κάναμε μια γενική σκέψη να πάμε κάποια στιγμή στη Νορβηγία. Γνωρίζοντας πως στο Τροντχάιμ δεν θα είχαμε και πολλά πράγματα να κάνουμε, και δεδομένης της μεγάλης απόστασης από την Ελλάδα και των απαγορευτικών τιμών, σχεδιάζαμε να το συνδυάσουμε με παραμονή δύο -τριών ημερών στην πρωτεύουσα Όσλο, ή στο τουριστικό Μπέργκεν. Μία προσφορά της KLM για Μπέργκεν (270?) μας έβγαλε από το δίλημμα, αφού η κανονική τιμή του εισιτηρίου Αθήνα-Τροντχάιμ ή Αθήνα-Μπέργκεν είχε με την τότε ισοτιμία ευρώ-κορώνας 430+?.
Θέλαμε να ταξιδέψουμε εντός τουριστικής περιόδου, που για τη Νορβηγία είναι από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο, αλλά για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν με την καλοκαιρινή άδεια στη δουλειά και το γεγονός ότι προηγούνται οι ελληνικές θάλασσες το καλοκαίρι, επιλέξαμε τελικά ένα εννιαήμερο στα μέσα Σεπτέμβρη του 2009, προλαβαίνοντας οριακά την τουριστική περίοδο.
Πήραμε (αποτυχημένες) πληροφορίες για το κρύο και τον καιρό από τον φίλο μου, επιλέξαμε με δυσκολία τις ώρες των πτήσεων (ξημερώματα ή βράδυ; ) και αποφασίσαμε μόλις 2 διανυκτερεύσεις στο Μπέργκεν (λόγω υψηλότατης τιμής ξενοδοχείων), και 6 ημέρες στο σπίτι του παιδιού στο Τροντχάιμ. Για το Τροντχάιμ δεν θα είχαμε συγκεκριμένο πρόγραμμα, και έτσι ανέλαβα εγώ να κάνω μια εξονυχιστική έρευνα για το Μπέργκεν, θέλοντας να αξιοποιήσω στο έπακρο τη μικρή παραμονή μας εκεί.
Λίγες γενικές πληροφορίες:
Το Μπέργκεν (Bergen) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νορβηγίας με πληθυσμό 250.000 κατοίκων περίπου. Είναι μια παραθαλάσσια, ζωντανή και πανέμορφη πόλη, κέντρο αλιείας και επεξεργασίας των αλιευμάτων, και περιτριγυρίζεται από πλούσια δασωμένους λόφους που καλούνται "Τα επτά βουνά". Το Μπέργκεν είναι από τις πόλεις με την υψηλότερη θερμοκρασία στη Νορβηγία λόγω του Ρεύματος του Κόλπου, ενώ είναι γνωστό και ως η πόλη της βροχής, αφού βρέχει περισσότερες από 250 ημέρες το χρόνο! Το Μπέργκεν φέρει τον τίτλο «η πρωτεύουσα των φιορδ», γιατί αποτελεί εφαλτήριο για τα μεγαλύτερα φιορδ της Νορβηγίας.
Το Τροντχάιμ (Trondheim ή Trondhjem) είναι η τρίτη σε πληθυσμό πόλη της χώρας με 160.000 περίπου κατοίκους. Είναι εκπαιδευτικό κέντρο τεχνολογικής και ιατρικής έρευνας χάρη στο πανεπιστήμιο NTNU που εδρεύει στη πόλη, στο οποίο φοιτούν περισσότεροι από 25.000 φοιτητές. Η πόλη βρίσκεται στην κεντρική Νορβηγία, σε απόσταση 400 χιλιομέτρων βόρεια του Μπέργκεν και 550 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Όσλο.
Προσεχώς η συνέχεια...
Χωρίς ύπνο (εγώ τουλάχιστον) συναντιέμαι με τον συνοδοιπόρο μου στο Ελ.Βενιζέλος στις 3.45 τα ξημερώματα, και με την πτήση των 5:00 ταξιδεύουμε για Μπέργκεν με σύντομη στάση στο Άμστερνταμ.
Φτάνουμε λοιπόν στις 11:00 τοπική ώρα στο μικρό αεροδρόμιο του Fresland που έχει τη φήμη του ακριβότερου αεροδρομίου της Ευρώπης! Δεν καθίσαμε να το εξακριβώσουμε, καθώς μόλις παραλάβαμε τις αποσκευές (τελευταίοι!!) κατευθυνθήκαμε αμέσως προς την έξοδο.
Επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στο Μπέργκεν, και με το που στρίβουμε εκτός του αεροδρομίου μένουμε με ανοιχτό το στόμα! Πανέμορφα καταπράσινα τοπία και μικροί οικισμοί με κουκλίστικα σπιτάκια μας συνεπαίρνουν. Τοπία που με δυσκολία τα χωνεύει το μάτι, καθότι πολύ διαφορετικά απ’ ότι έχουμε συνηθίσει! Με σπίτια διαφόρων χρωμάτων να δένουν αρμονικά με το υπόλοιπο περιβάλλον! Δεν καταλαβαίνουμε πότε πέρασαν 30’ και μπαίνουμε στο Μπέργκεν. Οι πανέμορφες εικόνες της διαδρομής μας έχουν αφήσει με ανοιχτό το στόμα!
Κατεβαίνουμε στη στάση του ξενοδοχείου που είχαμε κλείσει σε κεντρικό σημείο του Μπέργκεν και κάνουμε check-in. Το δωμάτιο είναι πεντακάθαρο και ευρύχωρο, τα κρεβάτια πολύ ωραία, ενώ το μόνο μειονέκτημα είναι η έλλειψη θέας. So far so good σκεφτόμαστε, αφού στα σχόλια της ιστοσελίδας που κλείσαμε δεν ήταν λίγα τα παράπονα για μικροσκοπικά δωμάτια. Να είμαστε εμείς τυχεροί, ή να επρόκειτο για τύπους που δεν ήξεραν τι ήθελαν; Ποιος ξέρει….
Κάνουμε μια μίνι σύσκεψη με το φιλαράκι: Να βγούμε κατευθείαν για βόλτα, ή μετά από έναν αναζωογονητικό υπνάκο; Εγώ όντας ξενύχτης κλίνω προς τη δεύτερη επιλογή –με μισή καρδιά είναι η αλήθεια, αφού λαχταρώ να ξεκινήσω την περιήγηση- αλλά μια δυνατή βροχή που ξεκινά αποφασίζει για εμάς. Η βροχή είναι εγγενές χαρακτηριστικό του Μπέργκεν, είναι η πόλη με τη μεγαλύτερη βροχόπτωση στη Νορβηγία, ενώ κατά μέσο όρο βρέχει περισσότερες από 260 ημέρες το χρόνο, και κανονικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Λίγο η κούραση, λίγο το γεγονός ότι είχαμε όλη τη μέρα μπροστά μας, ξαπλώνουμε κάνα δίωρο και είμαστε έτοιμοι για τη βόλτα μας.
Τις βασικές κατευθύνσεις τις παίρνουμε από την εξυπηρετικότατη -και πανέμορφη (λυγερή, ξανθιά, γαλανομάτα, από αυτές που βλέπεις στα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι και τρελαίνεσαι)- κοπέλα στη ρεσεψιόν, και ξεκινάμε με ψιλόβροχο την πρώτη βόλτα μας στην πόλη. Εδώ να παρατηρήσω ότι το ψιλόβροχο ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ότι έχουμε ζήσει, περπατούσες και δεν σε ενοχλούσε, σου έδινε την εντύπωση ότι δεν σε μούσκευε!
Πρώτη μας στάση το τουριστικό γραφείο όπου προμηθευόμαστε χάρτες της πόλης και κλείνουμε εισιτήρια για την εκδρομή της επόμενης ημέρας στο μαγευτικό Sognefjord. Το κτήριο του τουριστικού γραφείο, το Fresco Hall όπως ονομάζεται, είναι αξιοθέατο από μόνο του. Πρόκειται για κτίσμα του 1862 που επεκτάθηκε αργότερα, και αρχικά στέγαζε το Χρηματιστήριο. Στο εσωτερικό του υπάρχουν περιμετρικά τοιχογραφίες του 1921-23 που έχουν αναγνωριστεί ως εθνικός θησαυρός, και σίγουρα δεν βαριέσαι την αναμονή μέχρι να έρθει η σειρά σου. Μπορείς εξάλλου να ξεφυλλίσεις πλήθος φυλλαδίων σε 5-6 γλώσσες όλων των τουριστικών πρακτορείων. Αρκετός κόσμος στην ουρά, χωρίς όμως να διαμαρτύρεται κανένας ή να γίνεται πιεστικός. Και οι νεαροί υπάλληλοι πρόθυμοι να λύσουν τις οποιεσδήποτε απορίες, με άριστα αγγλικά και πάντα χαμογελαστοί!
Στη συνέχεια, με τη βροχή να έχει σταματήσει και τον ήλιο να παίρνει τη θέση ου στον ουρανό συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Η θερμοκρασία είναι 15ο C αλλά το κοντομάνικο μπλουζάκι που φέρω από την Αθήνα των 30ο C φοριέται άνετα! Κατευθυνόμαστε προς το τουριστικό Bryggen με τα υπέροχα ξύλινα σπιτάκια που λειτουργούν πλέον ως καταστήματα με τουριστικά ήδη. Το Μπρίγκεν είναι μια γειτονιά με σειρές από ξύλινα σπιτάκια, ηλικίας πάνω από 300-400 χρόνων. Από το 1350, ήταν η έδρα των Γερμανών εμπόρων της Χανσεατικής ένωσης από τις περιοχές του Αμβούργου, Λίμπεκ, Βρέμης, που κατέστησαν τότε το Μπέργκεν ως το εμπορικό κέντρο της Νορβηγίας. Αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο αξιοθέατο του Μπέργκεν και η λέξη νομίζω ότι σημαίνει αποβάθρα, γιατί μπροστά του έδεναν τα πλοία των εμπόρων. Το Μπρίγκεν έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Συνεχίζουμε τη βόλτα μας ανάμεσα στα ξύλινα σπιτάκια, (ακόμα και το σοκάκι ήταν ξύλινο!), διασχίζουμε την πλακοστρωμένη οδό Ovregate (η παλιότερη οδός της πόλης, από τον 11ο αιώνα) και καταλήγουμε στη Mariakirken, την εκκλησία της Αγίας Μαρίας (St Mary’s), κτίσμα του 12ου αιώνα και μάλιστα το παλαιότερο της πόλης, που δυστυχώς ήταν κλειστή. Δεν πειράζει, το κτήριο είναι έτσι κι αλλιώς επιβλητικό εξωτερικά, ενώ εντύπωση μας προκαλούν οι παλιοί τάφοι που βρίσκονται στο προαύλιο! Λιτότατοι αλλά επιβλητικότατοι πέτρινοι τάφοι, χωρίς στολίδια και φτιασίδια, όπως έχουμε συνηθίσει.
Βόλτας συνέχεια στο Bergenhus Festning, δηλαδή στο φρούριο του Μπέργκεν. Πρόκειται για κτίσμα του 1560 που χτίστηκε για την προστασία της πόλης. Εντός του φρουρίου υπάρχει και το Haakon’s Hall, που κατά τον 12ο αιώνα ήταν η βασιλική κατοικία. Το Haakon’s Hall καταστράφηκε αρκετές φορές αλλά αναστηλώθηκε, και σήμερα χρησιμοποιείται για διάφορες τελετές. Στην είσοδο του φρουρίου και ο πύργος Rosenkrantz που προσφέρει όμορφη θέα προς τη θάλασσα. Όλο το φρούριο εσωτερικά έχει προσεγμένο γκαζόν και συστοιχίες θάμνων. Σε ένα ύψωμα υπάρχουν (σύγχρονα) κανόνια όπου βγάζουμε κάτι ωραίες φωτογραφίες με φόντο τη νορβηγική σημαία.
Κατευθυνόμαστε και πάλι προς το κέντρο του Μπέργκεν, τώρα κατά μήκος της προκυμαίας, ώσπου μια νέα βροχή ξεσπάει, δυνατή αυτή τη φορά. Ευτυχώς έχουμε τις ομπρέλες μας και έχοντας φτάσει στην κεντρική πλατεία του Μπέργκεν κατευθυνόμαστε βιαστικά στο πρώτο καφέ που βλέπουμε να έχει κόσμο. Self-service όπως ανακαλύπτουμε, όπως τα περισσότερα καφέ στη Νορβηγία. Η βροχή δυναμώνει για τα καλά, αλλά προφυλαγμένοι πλέον απολαμβάνουμε το ζεστό – εννοείται- καπουτσίνο μας. Αυτό που μας άρεσε επιπλέον είναι ότι υπήρχαν διαθέσιμες κανάτες με νερό, όπου γέμιζε τα ποτήρια του όποιος ήθελε να ξεδιψάσει, σε αντίθεση με άλλες χώρες όπου για να πιεις νερό με τον καφέ σου πρέπει να αγοράσεις υποχρεωτικά μπουκαλάκι με νερό σε τιμή μεγαλύτερη από αυτή του αναψυκτικού! Ευτυχώς, σκεφτήκαμε, καθώς ένα μπουκαλάκι νερό στη Νορβηγία ξεκινάει από 2,5? και μπορεί να ξεπεράσει και τα 5?! Μέση τιμή για τον καφέ θα έλεγα 3,5-4,5? για τον καπουτσίνο, και 0,5? φθηνότερα για τον καφέ φίλτρου (regular τον ονόμαζαν, οπότε μάλλον πρόκειται για τον καφέ που πίνουν οι περισσότεροι).
Η βροχή συνεχίζεται ενώ αρχίζουμε να κρυώνουμε (μετά από μία ώρα στο καφέ συνειδητοποιούμε ότι σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι καπνίζουν -σαν φουγάρα να πω ή σαν Έλληνες;- και γι’ αυτό το λόγο κάθονται έξω!). Ανοίγουμε τις ομπρέλες μας και κατευθυνόμαστε σε ένα κοντινό εμπορικό κέντρο, όπου διαπιστώνουμε μεγάλη ποικιλία στις τιμές: Αλλού είναι εξωφρενικές για τα δεδομένα ενός Έλληνα, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις απλά λίγο ακριβότερα από την Ελλάδα ή και σε συγκρίσιμες με την Ελλάδα τιμές. Ενδιαφέρουσα παρατήρηση, αν σκεφθεί κανείς ότι οι μισθοί εκεί είναι υπερτριπλάσιοι των Ελλήνων και καλύπτουν άνετα το ακριβό κόστος ζωής.
Γρήγορο φαγητό – παρακαλώ χωρίς σχόλια, δεν ήταν δική μου επιλογή - στην σταθερή απ-αξία των McDonalds, όπου ένα burger τιμάται πάνω από 60 κορόνες (πάνω από 7?)! Εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι δεν σου βάζουν οι υπάλληλοι αναψυκτικό, απλά σου δίνουν το ποτήρι και το γεμίζεις εσύ μόνος σου στις αντίστοιχες κάνουλες, με τις οποίες όμως οι υπάλληλοι δεν έχουν οπτική επαφή. Πρώτη μας σκέψη –ως γνήσιοι Έλληνες – ήταν ότι οποιοσδήποτε πελάτης μπορούσε να γεμίσει και να ξαναγεμίσει το ποτήρι του χωρίς κανείς να το καταλάβει. Μετά από αρκετή παρατήρηση όμως διαπιστώσαμε ότι ουδείς έμπαινε στον πειρασμό! Στην Ελλάδα αντίστοιχο σύστημα θα είχε οδηγήσει το κατάστημα σε χρεοκοπία. Ένα άλλο σημείο που μας έκανε εντύπωση είναι ότι για να ανοίξει η πόρτα της τουαλέτας πληκτρολογείς έναν κωδικό που γράφει η απόδειξη, αλλά αυτό συνηθίζεται και αλλού.
Έξω έχει αρχίσει να σουρουπώνει καθώς συνεχίσουμε τη βόλτα μας πέριξ του κέντρου, ενώ η βροχή έχει σταματήσει από ώρα. Κάνουμε το γύρο μιας μικρής λίμνης, και θαυμάζουμε αρκετά αγάλματα που είναι διάσπαρτα στην πόλη, σε σιντριβάνια ή σε πάρκα ή μόνα τους, και διάφορα περίεργα γλυπτά μεταλλικής κατασκευής (αυτά που οι περισσότερα τα βλέπουν και χλευάζουν) που εμένα μου αρέσουν πολύ.
Επιστροφή στο δωμάτιο αργότερα και ξεκούραση: Αύριο έχει πρωινό ξύπνημα και εκδρομή στο Σόγκνεφιορδ, το μεγαλύτερο φιορδ της Νορβηγίας.
Πρωινό ξύπνημα και βουρ για ένα δυναμωτικό πρωινό με σκοπό να μας βγάλει όλη την ημέρα. Το σκανδιναβικό πρωινό ήταν απίστευτο – το καλύτερο που έχουμε φάει ποτέ – με πλήθος επιλογών: Κάθε λογής γάλα (μέχρι και ξινόγαλα!), φρέσκοι χυμοί, καφέδες, ροφήματα, και από φαΐ ότι ήθελες! Από ομελέτες, λουκάνικα, σολομό, πλήθος τυριών & αλλαντικών, κέικ, διάφορα πιάτα που δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα τι είναι, και πλήθος γλυκισμάτων! Τρώμε ένα καθόλου φτωχό γεύμα και φεύγουμε βιαστικά –και καθυστερημένοι – για το λιμάνι, ανυπόμονοι να ξεκινήσει η περιήγησή μας στα φιορδ.
Το πακέτο που επιλέξαμε είναι το τουριστικό πακέτο με την επωνυμία “Sognefjord in a nutshell”. Ξεκινάμε με πλοίο στις 8.00 και πλέουμε κατά μήκος του Σόγκνεφιορδ, μέχρι το τουριστικό χωριό Φλαμ (Flam, Flåm στα νορβηγικά), όπου φτάνουμε 13.25. Εκεί στις 14.50 επιβιβαζόμαστε στο τουριστικό τρένο μέχρι το Mydral, όπου και συνεχίζουμε τη διαδρομή με το τρένο της γραμμής για το Μπέργκεν (άφιξη 18:00). Αρκετά μίλια και χιλιόμετρα για μια μέρα, αλλά είναι η βασικότερη ημερήσια εκδρομή στο Μπέργκεν που προτιμά πλήθος τουριστών. Τιμάται 1100 κορόνες (τότε 130?)! (Το πακέτο είναι ευέλικτο και μπορεί να γίνει χαλαρά σε 2 ή 3 ημέρες, όλα τα εισιτήρια είναι ανοικτά εκτός αυτό του τρένου Mydral – Bergen).
Λίγα στοιχεία για το Σόγκνεφιορδ (Sognefjord ή Sognefjorden στα νορβηγικά): Είναι το μεγαλύτερο φιορδ της Νορβηγίας και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, με μήκος 204 χιλιόμετρα. Το μέγιστο βάθος είναι 1308m. Με μέγιστο πλάτος 4,5km είναι αρκετά πλατύ, κάτι που κατά τη γνώμη μου κόβει λίγο από την ομορφιά του.
Στο πλοίο επιβιβαζόμαστε στις 7:59 - ως γνήσιοι Έλληνες, να μην το ξαναπώ – και δυο λεπτά αργότερα το ταξίδι ξεκινάει. Η μέρα είναι πολύ μουντή, ενώ έχει ακόμη την πρωινή ψύχρα. Η θερμοκρασία προς το παρόν απαγορευτική για το κατάστρωμα, οπότε καθόμαστε στα αεροπορικά καθίσματα και απολαμβάνουμε τη θέα από τα μεγάλα παράθυρα. Επιβάτες του πλοίου ένα συνονθύλευμα εθνικοτήτων, και ανάμεσά τους ένα συμπαθητικό ζευγάρι Ελλήνων στο ταξίδι του μέλιτος. Υπάρχουν και λίγοι Νορβηγοί που ταξιδεύουν προς τα μικρά χωριουδάκια που πιάνει το πλοίο κατά τον πλου.
Η διαδρομή μαγευτική, δεν βαριέσαι ποτέ να βλέπεις αυτά τα κουκλίστικα σπιτάκια- χάρμα οφθαλμών με τα έντονα χρώματα που ξεπετάγονται ανάμεσα σε καταπράσινα τοπία που μαζί με το σκούρο μπλε της θάλασσας δημιουργούν μια μοναδική σύνθεση. Σκόρπια σπίτια εδώ κι εκεί, πολλά από αυτά να έχουν μοναδικό τρόπο σύνδεσης με τον υπόλοιπο κόσμο το σκάφος τους. Μικρά πανέμορφα χωριά (οικισμοί είναι σωστότερη λέξη) κατά μήκος της διαδρομής που θυμίζουν καρτ-ποστάλ!
Σε ένα λιμάνι με δύσκολο όνομα μετεπιβιβαζόμαστε σε άλλο πλοίο με μεγαλύτερο κατάστρωμα. Κατά τις 11.00 φτάνουμε στο Balestrand. Το Μπάλεστραντ αποτελεί δημοφιλή προορισμό, καθώς από εκεί ξεκινάνε οι εκδρομές για τον παγετώνα Jostedalsbreen (Jostedalen glacier), το μεγαλύτερο παγετώνα της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αν έχετε χρόνο και χρήματα, πιστεύω ότι αξίζει να μείνετε μια μέρα στο Μπάλεστραντ ώστε την επόμενη να κάνετε την εκδρομή αυτή στον παγετώνα. Στο Μπάλεστραντ είναι και το ιστορικό ξενοδοχείο Kvikne's Hotel που αποτελεί αξιοθέατο από μόνο του, με πλήθος πινάκων ζωγραφικής και ιστορικών κειμηλίων, και βέβαια με αλμυρές τιμές. Το Μπάλεστραντ από το 18ο αιώνα αποτελούσε τόπο έμπνευσης ζωγράφων και θέρετρο ευγενών, γεγονός που άφησε τη σφραγίδα του στην περιοχή. Εμείς ούτε χρόνο έχουμε αλλά ούτε και χρήμα, και περιοριζόμαστε σε έναν εν πλω(!) ανεφοδιασμό του πλοίου με καύσιμα. Ελπίζουμε όμως να μας δοθεί κάποτε στο μέλλον η δυνατότητα να επισκεφθούμε τον παγετώνα.
Η διαδρομή έχει γίνει τώρα πιο όμορφη. Περνάμε αρκετά τοπία με δάση που διακόπτονται από ρέματα ή ποτάμια που σχηματίζουν καταρράκτες καθώς χύνονται στη θάλασσα! Σε κάποιο σημείο διακρίνονται τη στεριά και κάποιες φώκιες στα βράχια, αλλά το πλοίο ήταν αρκετά μακριά. Με σιγουριά μπορώ να σας πω ότι το ομορφότερο κομμάτι της διαδρομής ήταν η τελευταία ώρα στο πέρας του Sognefjord που λέγεται Aurlandfjord και είναι πολύ στενότερο. Η θερμοκρασία πλέον σε ανεκτά επίπεδα ώστε να είσαι στο κατάστρωμα χωρίς να κρυώνεις (ναι, καλά!), ενώ το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει! Δυστυχώς σε όλη τη διαδρομή φωτογραφίες δεν τραβήχτηκαν πολλές λόγω ενός μηνύματος low battery, αλλά και αυτές που τραβήχτηκαν δεν βγήκαν καλές λόγω του περιορισμένου φωτός. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς η διαδρομή αξίζει τη στιγμή που τη ζεις, και όχι όταν τη βλέπεις μετά στο χαρτί.
Λίγο πριν τις 13.30 φτάνουμε στο μικρό τουριστικό χωριουδάκι Φλαμ των 600 κατοίκων. Πηγαίνουμε σε ένα κατάστημα με τουριστικά είδη όπου το μάτι του φίλου μου πέφτει σε κάτι fleece μπουφάν με τη νορβηγική σημαία, και κρίνει απαραίτητη την αγορά του, όχι μόνο για τουριστικό ενθύμιο, αλλά κυρίως για το ότι το κρύο ήταν περισσότερο απ’ ότι περιμέναμε και αντέχαμε με τα τζιν μπουφάν μας. Τον ζηλεύω αμέσως και αγοράζω κι εγώ ένα ίδιο σε διαφορετικό χρώμα! Να σημειώσω ότι ήταν προσφορά με 50% έκπτωση και η τιμή ήταν (μαζί με την έκπτωση) 45?. Το κατάστημα είχε και το σήμα tax-free, και ενημερωτικά λέω για όποιον θέλει να κάνει ψώνια στη Νορβηγία, ότι συμφέρουν τα καταστήματα –συνήθως με τουριστικά είδη- με το σήμα tax-free, γιατί στους αγοραστές με κατοικία εκτός Νορβηγίας επιστρέφεται τμήμα του ΦΠΑ που αντιστοιχεί στο 20% της αξίας των προϊόντων κατά την έξοδό σου από τη χώρα (υπάρχουν σχετικά γραφεία στα αεροδρόμια των Όσλο και Μπέργκεν). Για την ιστορία, εμείς απλά το ξεχάσαμε στην επιστροφή μας!
Στη συνέχεια κάνουμε μια βόλτα στην εξοχή του μικρού αλλά όμορφου χωριού Φλαμ, που δυστυχώς δεν την ολοκληρώνουμε, καθώς πλησιάζει η ώρα για την αναχώρηση του τρένου μας. Η βόλτα πάντως ήταν απολαυστική (φοράγαμε και τα ζεστά μπουφάν, ε;
), μέσα στη φύση, και θαυμάσαμε και κάτι καταρράκτες (από μακριά). Προλαβαίνουμε μόνο μια σύντομη επίσκεψη στο σιδηροδρομικό μουσείο της πόλης που είναι μικρό, γουστόζικο, και δωρεάν. Δεν έχω φωτογραφίες από εκεί γιατί το φλας θα τελείωνε τη μπαταρία, ενώ είχαμε ακόμη διαδρομή μπροστά μας.
Η διαδρομή Flam-Mydral με το τρένο είναι και αυτή καταπληκτική, ενώ αφού πρόκειται για μία αμιγώς τουριστική διαδρομή υπάρχει αφηγητής που μας ενημερώνει σε δύο (ή μήπως περισσότερες; ) γλώσσες για τη διαδρομή! Α, αν ποτέ την κάνετε, φροντίστε να κρατήσετε καλή θέση δίπλα σε παράθυρο που ανοίγει για να βγάζετε φωτογραφίες. Το τρένο πάει αργά λόγω μεγάλης κλίσης της γραμμής, αλλά συχνά κόβει ταχύτητα και για να προλάβουμε να δούμε κάποια τοπία! Διέρχεται και από κάμποσα μικρά τούνελ. Η συνολική απόσταση που καλύπτει είναι 20 km. Αποκορύφωμα της διαδρομής είναι η περίπου 8λεπτη στάση στους καταρράκτες Kjosfossen, όπου ο κόσμος αποβιβάζεται και βγάζει φωτογραφίες με φόντο τους καταρράκτες, όπου το νερό πέφτει από ύψος 90μ!
Μετά από διαδρομή πενήντα λεπτών συνολικά φτάνουμε στο Mydral, όπου και επιβιβαζόμαστε στην κανονική σιδηροδρομική γραμμή με κατεύθυνση το Μπέργκεν. Διαφορετικά τοπία αυτή τη φορά απ’ ότι το πρωί που είμαστε στο πλοίο, αλλά και αυτά υπέροχα: ακόμη πιο πολύ πράσινο, ενώ οι λίμνες (ή φιορδ; ) σε κομμάτια της διαδρομής δεν σε αφήνουν να βαρεθείς. Δυστυχώς σε αυτό τα τρένο τα παράθυρα δεν ανοίγουν και δεν είναι εύκολο να τραβηχτούν φωτογραφίες πίσω από το διπλό τζάμι και με ελλιπή φωτισμό. Οπότε απλά χαζεύεις βλέποντας τα τοπία. Στις 18:00, μετά από 10 ώρες διαδρομής συνολικά, καταφθάνουμε κουρασμένοι αλλά κεφάτοι στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπέργκεν.
Φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε στη φωτογραφική μου γκαλερί, αλλά επειδή υπάρχει όριο ανέβασα 4-5 επιπλέον και εδώ.
» που παρέχει μεταξύ άλλων σημαντικές εκπτώσεις και δωρεάν αστική συγκοινωνία, και αξίζει τον κόπο να την βγάλει κάποιος, εάν έχει το χρονικό περιθώριο και θέλει να κάνει περιήγηση στα μουσεία της πόλης.
Σιγά-σιγά νυχτώνει και αν εξαιρέσεις την κεντρική πλατεία (Torgallmenningen) που έχει πολλή κίνηση, στους γύρω δρόμους δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Για φαγητό επιλέξαμε μια πιτσαρία στην κεντρική πλατεία, αφού κρίναμε ότι είχαμε χαλάσει αρκετά λεφτά για μια μέρα και το ζευγάρι Ελλήνων στην εκδρομή μάς πληροφόρησε ότι το δείπνο τους σε ένα από τα εστιατόριο που είχαμε προσέξει έφτασε τα 100? για δύο άτομα! Έτσι τη βγάλαμε σε πιτσαρία γνωστής αλυσίδας με 20? έκαστος, με πίτσα (ίδια σαν αυτές στην Ελλάδα), σαλάτα (πεντανόστιμη), και βέβαια μπίρα. Παρόλο που ήταν Πέμπτη βράδυ και είχαμε μάθει ότι υποτίθεται ότι οι Σκανδιναβοί βγαίνουν μόνο Παρασκευή και Σάββατο, διαπιστώσαμε ότι στο Μπέργκεν κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ουρά και στα δύο κλαμπ κοντά στην πιτσαρία που καθόμασταν, με νεαρούς Νορβηγούς και πανέμορφες Νορβηγίδες να μπαινοβγαίνουν. Ηλικίες: Από 17 ως 22 θα έλεγα (οι υπόλοιπες ηλικίες που μαζεύονται άραγε; ). 23.00 η ώρα και η πιτσαρία κλειδώνει την είσοδο(!) ενώ μια παρέα τουριστών που προσπάθησαν να μπουν ενημερώνονται ότι δεν σερβίρει μετά τις 23.00. Λίγο αργότερα αποχωρούμε και αφού κάνουμε μια βόλτα στην πλατεία παρατηρώντας τους Νορβηγούς και τους τουρίστες που κάθονταν στις παμπ ή περίμεναν να μπουν στα κλαμπ, κατευθυνόμαστε σε ένα μπαράκι στο λιμάνι. Έξοχη επιλογή καθώς η μουσική ήταν καλή, ο κόσμος μεικτός (τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και Νορβηγοί), οι ηλικίες στις δικές μας, και η θέα από το μπαλκόνι προς το λιμάνι καλή. Τιμήσαμε από μια μπίρα (εντάξει, εγώ τίμησα δύο), και φύγαμε για αλλού. Τελικά δεν εμπνευστήκαμε να μπούμε κάπου αλλού και απλά χαζεύαμε τον κόσμο στην πλατεία. Κάπως έτσι τελειώνει η γεμάτη ημέρα μας.
Ξύπνημα πιο αργά την άλλη ημέρα, ίσα-ίσα να προλάβουμε ένα πλουσιοπάροχο και πάλι πρωινό, και check-out. Αφήνουμε τις αποσκευές στην αποθήκη του ξενοδοχείου καθώς η πτήση μας για Τροντχάιμ ήταν το βράδυ και κάνουμε μια βόλτα στην πολύβουη εκείνη την ώρα πόλη. Ξεκινάμε με την ψαραγορά (Torget) της πόλης, όπου χαζεύουμε τα διάφορα αλιεύματα στους πάγκους (καβούρια, γαρίδες, φάλαινες, μύδια, αστακούς, σολομοί, μπακαλιάροι, κλπ). Δίπλα στην ψαραγορά υπάρχει πολύς νεαρόσκοσμος που κάθονται πέριξ ενός αγάλματος που βρίσκεται πάνω σε έναν πανύψηλο στύλο. Το άγαλμα αναπαριστά τον Christian Michelsen, που ψάχνοντας πριν λίγο από περιέργεια ανακάλυψα ότι είναι Νορβηγός πρωθυπουργός που το 1905 έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στη διάλυση της ένωσης μεταξύ της Νορβηγίας και της Σουηδίας (ένωση στην οποία η Νορβηγία είχε υποδεέστερο ρόλο).
Ο δρόμος μας βγάζει στο τελεφερίκ Φλόιμπανεν (Fløibanen). Πρόκειται για τελεφερίκ σε ράγες και όχι εναέριο, και τους επιβάτες αναλαμβάνουν να τους μετακινήσουν ένα κόκκινο και ένα μπλε βαγονέτο που κινούνται εναλλάξ. Μετά από μια σύντομη ανάβαση βρισκόμαστε σε έναν από τους επτά λόφους που περιτριγυρίζουν το Μπέργκεν, το λόφο Φλόυεν σε υψόμετρο 320μ. Η θέα είναι στ’ αλήθεια απολαυστική, όσο και η βόλτα μας στην ύπαιθρο. Πρόκειται πραγματικά για εξοχή, καθώς είσαι στα όρια της πόλης με το δάσος και το βουνό και τίποτα δεν θυμίζει ότι είσαι λίγα βήματα (κυριολεκτικά) από μια μεγαλούπολη. Παρατηρούμε αρκετούς Νορβηγούς που γυμνάζονται (κυρίως τρέξιμο & τζόκινγκ) και τους τουρίστες που κάνουν τη βόλτα τους σαν κι εμάς. Έχει έρθει περίπατο κι ένα δημοτικό σχολείο και η περιοχή έχει πλημμυρίσει με ξανθούς μπόμπιρες που κάνουν κατάληψη σε μια οικολογική παιδική χαρά! Μετά από ένα δυναμωτικό καπουτσίνο επιστρέφουμε με το τελεφερίκ αφού είχαμε βγάλει εισιτήριο μετ’ επιστροφής, αξίζει όμως να κατέβεις το λόφο με τα πόδια, το κέντρο δεν είναι πολύ μακριά!
Βλέπουμε τον καθεδρικό ναό του Μπέργκεν, το Domkirken, παρακάμπτουμε τα γνωστά μέρη του κέντρου που έχουμε ξαναδεί, περνάμε μέσα από τον εμπορικό δρόμο Strandgaten όπου υπάρχει και πλήθος κτηρίων με γραφεία (μία εικόνα μεγαλούπολης δηλαδή), περνάμε από τη σταυροειδή εκκλησία Nykirken, και καταλήγουμε στο πάρκο Νόρντνες, στην ομώνυμη χερσόνησο (Nordness). Στο πάρκο αυτό σύμφωνα με τον χάρτη υπάρχει ένα ενυδρείο, αλλά δεν το αντιληφθήκαμε (όχι ότι θα πηγαίναμε). Εντύπωση μάς προκαλεί ένα τεράστιο τοτέμ(!) στο μέσο του πάρκου. Άλλη μια απολαυστική βόλτα μέσα στο πράσινο, σε μια ήσυχη τοποθεσία που τίποτα δεν μαρτυρά ότι είναι πέντε βήματα από το κέντρο της πόλης. Και αρκετοί Νορβηγοί να απολαμβάνουν και αυτοί τη βόλτα τους. Επιστροφή από τον παραθαλάσσιο δρόμο με κατάληξη πάλι το Μπρίγκεν, σταθερό σημείο αναφοράς.
Έχει έρθει η ώρα να παραλάβουμε τις αποσκευές μας από το ξενοδοχείο και να πάρουμε το λεωφορείο για αεροδρόμιο...
(Fresland), το αεροδρόμιο του Μπέργκεν, όπου αποκομίζουμε πολύ αρνητικές εντυπώσεις για αεροδρόμιο της 2ης μεγαλύτερης νορβηγικής πόλης, Σε όλα τα γκισέ υπάρχουν μεγάλες ουρές, ενώ κόσμος στέκεται παντού! Αυτό που λείπει είναι ο εκνευρισμός (από τον υπόλοιπο κόσμο τουλάχιστον, εμείς οι δυο γκρινιάζουμε μεταξύ μας). Παίρνουμε τις κάρτες επιβίβασης και μεταβαίνουμε στην αίθουσα αναμονής όπου επικρατεί το αδιαχώρητο (με το ζόρι βρίσκουμε δυο κενά καθίσματα να κάτσουμε), ενώ ο όλος χώρος έχει γεμίσει σκουπίδια, συνέπεια της συνεχούς εναλλαγής του κόσμου. Μια καθόλου «νορβηγική» εικόνα!
Με πτήση της αξιοπρεπούς low-cost Norwegian πετάμε για Τρόντχαϊμ, όπου φθάνουμε μετά από μία ώρα πτήσης. Έχει ήδη νυχτώσει, όταν φτάνουμε στο Værnes, το αεροδρόμιο του Τροντχάιμ που απέχει 35 χιλιόμετρα από την πόλη. Το λεωφορείο για την πόλη κάνει περίπου μισή ώρα. Κάθισα (τυχαία, ε; ) δίπλα σε μια πανέμορφη Νορβηγίδα που ευτυχώς με βοηθάει με την στάση που πρέπει να κατέβουμε, αφού έχει καταλάβει ότι στο τηλέφωνο δεν μπορώ να συνεννοηθώ με το φίλο μου για το όνομα της στάσης. Κατεβαίνουμε στη στάση Solsiden, που μου εξηγεί ότι σημαίνει «η πλευρά του ήλιου», και είναι μια γειτονιά με πλήθος μπαρ, καφέ και εστιατορίων που χαίρουν κίνησης την ημέρα επειδή τα χτυπάει ο ήλιος! Μάλλον τους λείπει αρκετά εκεί πάνω…
Αμέσως εντοπίζουμε την πολυκατοικία που μένει το παιδί, και με μια ακόμη συνεννόηση με το κινητό χάρη στην περιαγωγή (καλά, κάποτε πώς συνεννοούμαστε χωρίς αυτά; ) μας δίνει τον κωδικό του διαμερίσματος που πρέπει να χτυπήσουμε αντί για κουδούνι, ώστε να μας ανοίξει. Η πολυκατοικία μοιάζει μάλλον άχαρη εξωτερικά, και όπως μαθαίνουμε λίγο αργότερα πρόκειται για παλιό εργοστάσιο που ανακατασκευάστηκε με μορφή διαμερισμάτων, τύπου loft, και είναι πολύ δημοφιλή καθώς το κέντρο του Τροντχαιμ είναι κορεσμένο σε κτήρια, ενώ η ζήτηση για στέγη είναι μεγάλη. Το διαμέρισμα πάντως είναι μια χαρά, και μπορούμε να φιλοξενηθούμε άνετα!
Αφού λέμε τα νέα μας κλπ, θα ακολουθήσει η πρώτα βόλτα μας στο κέντρο της πόλης με μια σύντομη ξενάγηση από τον φίλο μας. Εντυπωσιαζόμαστε παρόλο που είναι νύχτα από την εικόνα που δημιουργεί ο ποταμός Νίντελβα (Nidelva) που περικλείει το κέντρο της πόλης (το σπίτι που μένουμε είναι μόλις τρία λεπτά πριν το ποτάμι, στις παρυφές του κέντρου δηλαδή) με τις διάφορες γέφυρες που έχει, καθώς και από τις πράσινες όχθες του ποταμού που βλέπουμε από ψηλά. Αν και νύχτα δεσπόζει ο καθεδρικός ναός του Νίδαρου, σήμα-κατατεθέν της πόλης! Σύντομη στάση για φαΐ στο χέρι σε ένα κεμπαμπτζίδικο ιδιοκτησίας κάποιου Τούρκου/Κούρδου δεν θυμάμαι. Με 70 κορόνες μία ενισχυμένη πεντανόστιμη αραβική πίτα γίγας θα είναι το βραδινό μου!
Στη διάρκεια της βόλτας το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια περίεργη κατασκευή: πρόκειται για το μοναδικό στον κόσμο λιφτ ποδηλάτων (trampe)! Δεν έχω δυστυχώς φωτογραφία καθώς ήταν νύχτα (και τις επόμενες ημέρες παρόλο που περάσαμε συχνά δίπλα του δεν μας τράβηξε την προσοχή). Αυτό το λιφτ βοηθάει τους ποδηλάτες να ανέβουν μία ανηφόρα, πατώντας με το ένα πόδι τους στο μηχανισμό του λιφτ, και στο άλλο το πεντάλ του ποδηλάτου! Δουλεύει όμως με κάρτα που είναι δωρεάν και πρέπει να έχεις προμηθευτεί από πριν από διάφορα σημεία. Η ιδέα του ελκυστήρα ποδηλάτων μπορεί να είναι πρωτοποριακή και να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες ενδεχομένως, αλλά για τη Νορβηγία την βρήκα λίγο γελοία (αν και ίσως όμως να εξυπηρετεί τους μαθητές). Και αυτό γιατί οι Νορβηγοί σιγά μην πτοηθούν από μια ανηφόρα, το πολύ-πολύ να σύρουν το ποδήλατό τους! Πρόκειται για έναν λαό που ο αθλητισμός δεν είναι χόμπι για λίγους, όλοι σχεδόν τους ασχολούνται με κάτι. Πέρα από το εθνικό τους άθλημα, το σκι, σε όλες του τις μορφές και τις παραλλαγές, δεν είναι λίγοι και οι Νορβηγοί που επιδίδονται σε extreme-sports, όπως για παράδειγμα το base jumping (ανεβαίνουν σε κορυφές βουνών και κάνουν ελεύθερες πτώσεις με αλεξίπτωτο)! Επίσης τους αρέσει να φεύγουν τα Σαββατοκύριακα και να μένουν σε "καλύβες" (cabins) χωρίς ηλεκτρικό στο βουνό. Συχνά κάνουν εκδρομές στην εξοχή -μακρυά από κατοικημένα μέρη- χωρίς να έχουν προμήθειες, απλά ψαρεύουν οι ίδιοι και τρώνε! Ειδικά στο Τροντχάιμ οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν και το σκάφος τους, συνέπεια της μεγάλης ναυτικής τους παράδοσης. Πράγματι στο κανάλι του ποταμού Νίντελβα μπορεί να είναι παρατεταγμένα δεκάδες εκατοντάδες σκάφη! (Είπε κανείς τίποτα για τους Έλληνες ως ναυτικό λαό); Γιαυτό η ιδέα του ελκυστήρα κάπως με παρεξένεψε, αλλά αναγνωρίζω το γεγονός ότι είναι καινοτόμος, και ίσως στην χώρα μας να έκανε θραύση, αν βέβαια κατασκευάζαμε ποτέ ποδηλατοδρόμους. Πάντως όσες ημέρες πέρασα από εκεί, δεν είδα κανέναν να το χρησιμοποιεί!
Επειδή δεν έχω δική μου φωτογραφία παραθέτω εξωτερικό σύνδεσμο από την επίσημη ιστοσελίδα του trampe για να πάρετε μια ιδέα πως είναι:
Συνεχίζουμε τη βόλτα προς τη συνοικία Μπακλαντέ (Bakklandet), μια γραφική συνοικία του Τρόντχαϊμ με ξύλινα σπιτάκια διαφόρων χρωμάτων, πλακόστρωτους δρόμους και μειωμένη ως μηδαμινή κίνηση αυτοκινήτων. Σε αυτή την περιοχή υπάρχουν μικρά καφέ-μπαρ (και λίγα εστιατόρια) που θα τα χαρακτήριζα «ζεστά», ίσως και λίγο ιντελεκτουέλ. Σε ένα τέτοιο μπαράκι ήπιαμε την πρώτη μας μπίρα στο Τροντχαιμ. Και αυτό το μπαράκι σελφ-σέρβις, με μόλις μία υπάλληλο! Ο φίλος μας μας πληροφορεί ότι στις 1:00 σταματά το σέρβις σε όλα τα μπαρ (το κατάστημα όμως δεν κλείνει), και καθώς η ώρα είναι 12:55 ξεχνιέμαι και φωνάζω τη μπαργούμαν για να παραγγείλω μία γύρα ακόμη. Παρατηρώ ότι με κοιτάζουν περίεργα οι υπόλοιποι πελάτες, λογικό αφού το μαγαζί είναι σελφ-σέρβις, οπότε με παραίνεση του φίλου μου σηκώνομαι και πηγαίνω στο μπαρ για να πάρω ο ίδιος τις μπίρες (η δύναμη της συνήθειας)! Αναχωρούμε δύο παρά, και μετά από λίγο περπάτημα ανάμεσα στα ξύλινα σπιτάκια και τη θερμοκρασία σε πολύ χαμηλά επίπεδα φτάνουμε σπίτι.
Για την επόμενη ημέρα (Σάββατο) που δεν θα δούλευε το παιδί που μας φιλοξενούσε είχαμε στα σχέδια μία εκδρομή εκτός Τροντχαιμ με νοικιασμένο αυτοκίνητο. Μας ενημερώνει ότι σχεδίαζε μια εκδρομή στο Geirenger που θεωρείται από πολύ κόσμο η πιο όμορφη περιοχή της Νορβηγίας, αλλά τυχαία έμαθε ότι 15 Σεπτεμβρίου διέκοψε τα δρομολόγια το φέρι λόγω λήξης τουριστικής περιόδου. Έτσι η εκδρομή αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί οδικώς. Κρίμα, γιατί στις αναζητήσεις που έκανα για πληροφορίες για τη Νορβηγία, το Γκέιρανγκερ ή Γκάιρανγκερ έπεφτε συνεχώς μπροστά μου ως το ομορφότερο φιορδ της Νορβηγίας (εκεί είναι και οι «Επτά Αδερφές», σύμπλεγμα 7 καταρρακτών που πέφτουν από μεγάλο ύψος στη θάλασσα, εικόνα που τη βλέπεις όμως αν θυμάμαι καλά μόνο από κρουαζιερόπλοιο). Και μια σημείωση εδώ: Οι οδικές μετακινήσεις στη Νορβηγία απαιτούν συχνά πυκνά την χρήση φερι-μποτ, καθώς εξοικονομούνται δεκάδες χιλιόμετρα, λόγω του μεγάλου μήκους των φιορδ. Έτσι αντί να πραγματοποιήσεις έναν τεράστιο κύκλο, απλά χρησιμοποιείς το φέρι και μετά από λίγη ώρα βρίσκεσαι απέναντι, και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις η χρήση του φέρι είναι υποχρεωτική, καθώς δεν υπάρχει εναλλακτική οδική διαδρομή.
Έτσι κατέληξε σε εκδρομή στο Κρίστιανσουντ (Kristiansund) μέσω της εθνικής οδού και στη συνέχεια στο Όλεσουντ (Ålesund) όπου και θα διανυκτερεύαμε. Επιστροφή την επόμενη ημέρα μέσω ορεινού δρόμου, όπου θα διερχόμασταν και από το Όπνταλ (Oppdal), χειμερινό θέρετρο της Νορβηγίας. Τουλάχιστον αυτός ήταν ο προγραμματισμός μας!
(‘Όχι και τόσο) πρωινό ξύπνημα και κάνουμε βιαστικά τη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης. Είναι Σάββατο, ο ουρανός είναι καθαρός και η θερμοκρασία καλή. Αναζητούμε γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων, αλλά σε δυο που ρωτήσαμε δεν έχουν άμεσα διαθέσιμο όχημα. Μετά από ένα τηλεφώνημα βρίσκουμε γραφείο μακριά από το κέντρο, και με ταξί σε λίγα λεπτά είμαστε εκεί (20? παρακαλώ για μία σύντομη διαδρομή), και παραλαμβάνουμε το όχημά μας.
Ξεκινάμε λοιπόν με οδηγό τον «ντόπιο» φίλο μας και σε λίγη ώρα η πόλη του Τρόντχαϊμ είναι ήδη πίσω μας. Η οδήγηση στην εθνική οδό E-39 (που σε εκείνο το τμήμα θυμίζει ελληνική επαρχιακή οδό, με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, και συνεχείς στροφές, εκτός βέβαια την ποιότητα της ασφάλτου) είναι απολαυστικότατη! Η λιακάδα μας βοηθάει να χαρούμε την ύπαιθρο στο έπακρο, με το πράσινο να δεσπόζει και συχνά να οδηγούμε παράλληλα με τα φιορδ. Σε πολλά σημεία δεξιά νόμιζες πως βρισκόσουν σε ορεινό κομμάτι της Ηπείρου, αλλά μόλις γύρναγες λίγο το κεφάλι σου αντίκριζες το νερό της θάλασσας! Ο καιρός εναλλάσσεται από λιακάδα σε βαριά συννεφιά, αλλάζοντας συνεχώς τον χρωματισμό των τοπίων.
Σύντομα συναντάμε τα πρώτα διόδια, όπου επιλέγουμε λάθος λωρίδα! Στα διόδια δεν υπάρχουν πινακίδες στα αγγλικά, παρά μόνο μία προειδοποιητική πινακίδα για επιλογή σωστής λωρίδας (e-pass, credit card) στα νορβηγικά! Υπήρχε και εικονίδιο βέβαια, αλλά μέχρι να το επεξεργαστείς… Εμείς ψάχναμε λωρίδα με υπάλληλο που όμως δεν υπήρχε σε εκείνα τα διόδια. Με άγχος βλέπουμε ότι κατευθυνόμαστε στη λωρίδα e-pass και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος! Ευτυχώς δεν είχε μπάρες, και την κουβέντα μας μονοπωλεί πώς και πού θα έρθει το πρόστιμο! Επειδή όμως περνώντας τα διόδια άκουσα έναν χαρακτηριστικό ήχο ψάχνω το συμφωνητικό ενοικίασης και συνειδητοποιώ ευτυχώς ότι το όχημα είχε τοποθετημένη συσκευή e-pass που δεν είχαμε προσέξει! Μέχρι να το καταλάβουμε βέβαια περάσαμε οπό ένα σχετικό διάστημα άγχους.
Κάνουμε μια σύντομη στάση λίγο έξω από μία μικρή πόλη (στην περιοχή του Romsdal), δίπλα σε μια γέφυρα, και απολαμβάνουμε τη θέα και την όμορφη ηλιόλουστη ημέρα. Από την απέναντι πλευρά της γέφυρας και κατά μήκος της όχθης του ποταμού αντικρίζουμε ένα τεράστιο κάμπινγκ τροχόσπιτων που δεν φαινόταν από το δρόμο! Αναρίθμητα τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά, αφού δεν υπάρχει κανένα μεγάλο αστικό κέντρο στην ευρύτερη περιοχή. Μου φάνηκε πολύ περίεργο!
Συνεχίζουμε να οδηγούμε μέσα στη νορβηγική ύπαιθρο και ο δρόμος μας βγάζει ξαφνικά σε ένα πορθμείο, σε ένα χωριουδάκι με όμορφο λιμανάκι (νομίζω λεγόταν Halsa). Χωρίς να υπάρχει ειδικός χώρος στάθμευσης, απλά σταματάς στη δρόμο και περιμένεις στην ουρά που σχηματίζεται. Ήρεμα και ωραία! Βλέπουμε από μακριά το πλοίο να έρχεται και μέχρι να πάμε σε ένα μαγαζί για καφέ και hot-dog, το φέρυ έχει δέσει και έχουν αποβιβαστεί τα οχήματα. Με πλήρη ηρεμία έρχεται η σειρά μας για επιβίβαση και σε λίγα λεπτά έχουμε βγει στα ανοιχτά, απολαμβάνοντας τα hot-dog μας, τα οποία υπόψη ήταν λουκάνικα με δείγμα ψωμιού γύρω τους (και όχι μέσα σε μπαγκέτα όπως τα ξέρουμε), αλλά πολύ νόστιμα.
Η διαδρομή με το πλοίο σύντομη αλλά αρκετή ώστε να ξεμουδιάσει ο οδηγός, και οδήγησης συνέχεια. Στη διαδρομή περνάμε και από μερικά τούνελ, ένα μάλιστα χωρίς επένδυση, όπου οδηγείς δίπλα και κάτω από γυμνό βράχο! Στα δεύτερα διόδια που περάσαμε επιλέξαμε την σωστή λωρίδα, που είχε και υπάλληλο αυτή τη φορά! Σε κάποια διασταύρωση εγκαταλείπουμε την Ε-39 και κατευθυνόμαστε προς Κρίστιανσουντ.
Το Κρίστιανσουντ (Kristiansund, να μην συγχέεται με το Kristiansand της νότιας Νορβγηγίας) είναι μια πόλη με 23.000 κατοίκους που είναι χτισμένη πάνω σε πέντε νησιά που συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες ή με φέρι-μποτ. Το πέμπτο νησί αποτελούσε άλλο δήμο που συγχωνεύθηκε και αυτός με το Κρίστιανσουντ. Η εικόνα της πόλης από μακριά είναι εντυπωσιακή, ενώ προσπαθώντας να βρούμε πού είναι το κέντρο της περνάμε κάποιες από τις γέφυρες. Το θέαμα πολύ ωραίο, φωτογραφίες από τη μεγάλη γέφυρα δεν βγάλαμε όμως γιατί δεν υπήρχε χώρος να σταματήσεις.
Κάποια tips για την οδήγηση: Στις κυκλικές πλατείες έχει πάντα προτεραιότητα αυτός που κινείται επί της πλατείας, και όχι αυτός που εισέρχεται! Δεν υπάρχουν σήματα STOP, αλλά αυτά της παραχώρησης προτεραιότητας. Στις διαβάσεις πεζών σταματάμε πάντα, καθώς οι πεζοί εισέρχονται κατευθείαν, συχνά χωρίς να κοιτάζουν! Σε όλο το Κρίστιανσουντ ειδικά, ισχύει προτεραιότητα από δεξιά παντού, γεγονός που δυσκόλεψε τον οδηγό μας (ευτυχώς που οι Νορβηγοί οδηγούν μη επιθετικά και γλυτώσαμε μια σύγκρουση)!
Σταθμεύουμε το όχημα και κατευθυνόμαστε στο λιμάνι για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Είναι ώρα για καφέ, τον οποίο απολαμβάνουμε σε μια κεντρική καφετέρια γεμάτη με νεαρόκοσμο. Είναι Σάββατο απόγευμα εξάλλου, γεγονός που δικαιολογεί τον αρκετό κόσμο μέσα και έξω. Στην καφετέρια γνωρίζουμε έναν Έλληνα μόνιμο κάτοικο του Κρίστιανσουντ που εργάζεται ως ψαράς σε αλιευτικό. Μας λέει την ιστορία του, ότι μια μέρα πούλησε τη μηχανή του στην Ελλάδα και βρέθηκε στη Νορβηγία να ψάχνει για δουλειά, και έκτοτε δουλεύει σε αλιευτικό σκάφος, και τον τελευταίο καιρό ζει στο Κρίστιανσουντ! Αλλά σκέφτεται να πιάσει δουλειά σε εξέδρα άντλησης πετρελαίου, όπου ζεις πρακτικά απομονωμένος από τον κόσμο πάνω στην εξέδρα στον ωκεανό για πολλές ημέρες σερί, αλλά παίρνεις συνεχείς μαζεμένες άδειες ως αντιστάθμισμα! Και ούτω καθεξής. Εγώ σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω απομονωμένος σε μια τεχνητή κατασκευή, αποκλεισμένος από τον ωκεανό! Μετά από αρκετή κουβέντα τον χαιρετάμε, αφού μας προτείνει να γευτούμε μπριζόλες φάλαινας σε τοπικό εστιατόριο. Δυστυχώς είχαμε ακόμη 2,5-3 ώρες οδήγησης και προτιμήσαμε να φύγουμε αμέσως ώστε να φτάσουμε στο Όλεσουντ σούρουπο. Μεγάλο λάθος, όπως αποδείχθηκε!
Παίρνουμε το αμάξι και κατευθυνόμαστε στο λιμάνι, όπου θα πάρουμε το φέρι για να κόψουμε αρκετή απόσταση. Πραγματικό λιμάνι αυτή τη φορά, και όχι απλά πορθμείο, όπως νωρίτερα. Δείτε το νορβηγικό σύστημα αναμονής για το φέρι: Τα αυτοκίνητα στοιχίζονται σε σειρές το ένα πίσω από το άλλο σε αριθμημένους διαδρόμους, ανάλογα με τον προορισμό. Και όταν έρθει το φέρι, το ένα πίσω από το άλλο εισέρχονται στο καράβι και στοιχίζονται ήρεμα και ωραία, χωρίς φωνές. Οι ναυτικοί καθοδηγούν τα οχήματα στη θέση τους μόνο μέσα στο πλοίο, με σειρά και τάξη! Και αμέσως έρχεται ο εισπράκτορας και πληρώνεις. Τα περισσότερα πλοία έχουν καταπέλτη και από τις δύο πλευρές, και έτσι τα οχήματα εξέρχονται με τη σειρά που έχουν μπει! Θυμάστε το Ρίο - Αντίρριο ένα πράμα; Καμία μα καμία σχέση! Ενώ τα δρομολόγια είναι απόλυτα ακριβή, χωρίς καθυστερήσεις! Βλέπουμε ότι έχουμε 20 λεπτά διαθέσιμα μέχρι την αναχώρηση και για να σκοτώσουμε τον χρόνο και την πείνα μας παίρνουμε από την καντίνα fish n’ chips. Πρόκειται για μπακαλιάρο με τηγανητές πατάτες, νόστιμο και χορταστικό! Η τιμή: 100 κορόνες, αν θυμάμαι καλά.
Επιβιβαζόμαστε στο φέρι και περνάμε απέναντι. Αυτή τη φορά ακολουθούμε την επαρχιακή οδό 64, σε μια επίσης όμορφη διαδρομή. Κομμάτι της διαδρομής αυτής μήκους 8,5 χλμ ονομάζεται Atlanterhavsveien, που στα ελληνικά αποδίδεται ως Ατλαντική Οδός, (κάποιοι το αποδίδουν και ως «Λεωφόρος του Ατλαντικού»). Πρόκειται για τμήμα του αυτοκινητοδρόμου που έχει κατασκευαστεί πάνω σε νησίδες και κομμάτια στεριάς των φιορδ, που συνδέονται μεταξύ τους με 8 ανισόπεδες γέφυρες, και έχει χαρακτηριστικό του την άπλετη θέα προς τον Ατλαντικό Ωκεανό, χωρίς να εμποδίζεται από νησιά ή στεριά. Όταν έχει θύελλες είναι πολύ επικίνδυνος γιατί τα κύματα σκάνε πάνω στο δρόμο. Η Ατλαντική Οδός αποτελεί ένα εντυπωσιακό θέαμα, με αποκορύφωμα τη γέφυρα με το όνομα «Storseisundet bru», που στέκει ανάμεσα σε δυο επικίνδυνες κυρτές στροφές της οδού! Δυστυχώς ήταν πολύ δύσκολο να σταματήσουμε για να βγάλουμε φωτογραφία γιατί ήταν πιθανό να προκαλέσουμε ατύχημα, ο δρόμος είναι πολύ στενός, ενώ τα οχήματα έρχονται από στροφές και δεν έχουν ορατότητα. Ίσως κάποιος με μοτοσικλέτα μόνο θα μπορούσε να σταματήσει για να την αποθανατίσει. Μία φωτογραφία εν κινήσει πρόλαβα να τραβήξω στην έξοδο της γέφυρας! Περιοριστήκαμε έτσι στη στάθμευση σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο μετά τη γέφυρα, όπου πλήθος κόσμου στάθμευε και έβγαζε φωτογραφίες, χάζευε, ή ψάρευε κατευθείαν από τον Ατλαντικό Ωκεανό!
Η φωτογραφία της γέφυρας από αυτό το σημείο όμως είναι παραπλανητική, καθώς δεν φανερώνει την απότομη στροφή που είχε προηγηθεί.
Δείτε την επίσημη ιστοσελίδα και μια φωτογραφία από το διαδίκτυο:
Atlanticroad - Engelsk
Επιβίβαση ξανά, με τον οδηγό μας να αρνείται επίμονα να αναλάβει άλλος το τιμόνι ώστε να ξεκουραστεί. Σε μια από τις λίγες ευθείες του δρόμου γκαζώνει αρκετά, για να δούμε μετά από λίγο έναν τύπο με το γνωστό φωσφοριζέ γιλέκο να μας κάνει νόημα να βγούμε από το δρόμο. Επίδοση κλήσης για υπερβολική ταχύτητα λοιπόν, με τον αστυνομικό να έχει πάρει τον οδηγό στο περιπολικό και να του εξηγεί αναλυτικά όλους τους δυνατούς τρόπους πληρωμής. Τα χιλιόμετρα ακατέβατα! Οι γνωστές ελληνικές δικαιολογίες που αραδιάζουμε σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ελλάδα όχι απλά δεν έπιασαν τόπο, αλλά τους φάνηκαν διασκεδαστικές, νόμιζαν ότι κάναμε χιούμορ! Και αυτό γιατί οι Νορβηγοί σπάνια υποπίπτουν σε παραβάσεις, και αν υποπέσουν αναλαμβάνουν αμέσως την ευθύνη της πράξης τους, χωρίς να σκαρφίζονται δικαιολογίες. Το αποκορύφωμα ήταν όταν τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες: Ο ένας είχε περάσει το καλοκαίρι στην Κρήτη «όπου οι Έλληνες εκεί οδηγούν σαν τρελοί», όπως μας μετέφερε! Τι να του πεις μετά! Το ποσό της κλήσης ήταν καθαρά νορβηγικό -μην ρωτάτε παρακαλώ, μην ξύνετε πληγές- ικανό να καταστρέψει το οικονομικό πλάνο της εκδρομής (και όχι μόνο αυτό). Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να μεταφέρω μια πληροφορία (με επιφύλαξη): αν διαφωνείς με την κλήση την πληρώνεις πρώτα, και μετά εκθέτεις εγγράφως τις αντιρρήσεις σου. Αν γίνουν δεκτές, επιστρέφεται το ποσό στο λογαριασμό που έχει δηλώσει μερικές εβδομάδες μετά! Πρωτοποριακό σύστημα, που ίσως θα έπρεπε να ακολουθήσουμε στην Ελλάδα, όπου οι κλήσεις συχνά καταλήγουν σε βουλευτές, δημοτικούς συμβούλους, διοικητές, δημάρχους...
Μας χαιρετάνε τα κατά τα άλλα πολύ συμπαθητικά όργανα όπως θα χαιρετούσαν κάποιον γνωστό τους, και εμείς σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε την κατάσταση. Το κέφι όσο να’ναι έχει πέσει αρκετά, ενώ αρχίζει βγαίνει και η κούραση της ημέρας. Συνεχίζουμε την οδήγηση για είκοσι λεπτά ακόμη και φτάνουμε στο πορθμείο της πόλης Μόλντε (Molde). Μπαίνουμε στη γνωστή ουρά και περιμένουμε. Περνάει λίγη ώρα και πλοίο δεν βλέπαμε να έρχεται. Συμβουλεύομαι με δυσκολία τον πίνακα δρομολογίων που είναι στα νορβηγικά και επιπλέον έχει και διάφορους προορισμούς (και δεν έχω ιδέα πως λέγεται το λιμάνι απέναντι), και διαπιστώνω ότι έχουμε πέσει σε μεγάλο κενό δρομολογίου. Στην Νορβηγία τέτοια κενά υπάρχουν συνήθως Σάββατο βράδυ ή Κυριακή πρωί (πράγματι τις υπόλοιπες μέρες και ώρες υπάρχει ανά 30’ δρομολόγιο), όπου ο περισσότερος κόσμος εστιάζει στη σαββατιάτικη έξοδο. Αφού ζυγίζουμε την κατάσταση αποφασίζουμε να αλλάξουμε τα σχέδιά μας και να γυρίσουμε αυθημερόν στο Τρόντχαϊμ, γλυτώνοντας το –διόλου ευκαταφρόνητο- κόστος του ξενοδοχείου στο Όλεσουντ (Ålesund) και λοιπά ενδεχόμενα έξοδα. Εξάλλου η ώρα κόντευε 8, είχε ήδη σουρουπώσει, είχαμε δρόμο ακόμη για το Όλεσουντ, και κουρασμένοι και κακοδιάθετοι όπως είμαστε δεν θα χαιρόμασταν τη βόλτα στη μοναδική αυτή πόλη της Νορβηγίας με την χαρακτηριστική αρτ-νουβό αρχιτεκτονική της. Έτσι το Όλεσουντ μου μένει απωθημένο και δίνω την υπόσχεση στον εαυτό μου να πάω κάποια στιγμή. Πέρα από την ομορφιά του λόγω της αρτ-νουβό τεχνοτροπίας του (συνέπεια ανακατασκευής μετά από μεγάλη πυρκαγιά το 1904 που κατέστρεψε την πόλη), τους καλοκαιρινούς μήνες αποτελεί και εφαλτήριο για μια οκτάωρη (πανάκριβη) κρουαζιέρα στο Γκειράνγκερ, στο ομορφότερο κατά πολλούς φιορδ. Στο Όλεσουντ βρίσκεται επίσης και το Atlanterhavsparken, το «Ατλαντικό Πάρκο», μάλλον το μεγαλύτερο ενυδρείο της Βόρειας Ευρώπης. Ίσως μια άλλη φορά να τα τιμήσουμε, αν στο ενδιάμεσο δεν χρεοκοπήσει η χώρα μας και θα μπορούμε να φτάσουμε πέρα από το Κρυονέρι.
Για την επιστροφή μας επιλέγουμε την ορεινή οδό 70, που καταλήγει στην πόλη Όπνταλ (Oppdal), χειμερινό θέρετρο της Κεντρικής Νορβηγίας. Στη συνέχεια ακολουθούμε την Εθνική Οδό Ε6 που μας επιστρέφει στο Τρόντχαϊμ. Η ορεινή διαδρομή υποτίθεται ότι είναι πολύ όμορφη, αλλά δυστυχώς λόγω της συννεφιάς και του σκότους (και της χαλασμένης διάθεσης) δεν μπορούσαμε να την χαρούμε, εξάλλου το μόνο που έβλεπες τη νύχτα ήταν σκούροι όγκοι. Η θερμοκρασία σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα κάνει απαραίτητη την χρήση του καλοριφέρ. Για να φουλάρουμε το αυτοκίνητο πάμε σε ένα βενζινάδικο χωρίς υπάλληλο, όπου πρέπει να βάλεις πιστωτική και να γεμίσεις ο ίδιος το αμάξι. Προσπαθώ ανεπιτυχώς (οι οδηγίες στα νορβηγικά δεν βοηθάνε), και παραιτούμαι υπέρ του φίλου μου που έχει πλέον πάρει το νορβηγικό κολάι. Μετά από μια κουραστική διαδρομή φτάνουμε αποκαμωμένοι στο πολύβουο και γεμάτο κόσμο εκείνη την ώρα Τρόντχαϊμ λόγω της Σαββατιάτικης εξόδου. Καθώς η ώρα κοντεύει μία και είμαστε εξαντλημένοι, η μόνη επιλογή που έχουμε είναι να πέσουμε για ύπνο…
Το παιδί που μας φιλοξενεί έχει σηκωθεί από νωρίς, έχει επιστρέψει το αυτοκίνητο στην εταιρεία, και έχει γυρίσει με τα πόδια, πριν μας ξυπνήσει! Ευτυχώς, γιατί κάτω από το σπίτι που παρκάραμε ισχύει το σύστημα της ελεγχόμενης στάθμευσης, και δεν είχαμε περιθώριο για 2ο πρόστιμο! Παρεμπιπτόντως η ελεγχόμενη στάθμευση ισχύει παντού στο κέντρο της πόλης, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, αλλά οι περισσότερες θέσεις παραμένουν κενές (τουλάχιστον το καλοκαίρι), αφού ο κόσμος προτιμά το ποδήλατο ή να περπατήσει.
Έχουμε άμεση ανάγκη για καφέ και περπατάμε στους μουσκεμένους -λόγω μιας δυνατής βροχής νωρίτερα το πρωί που κοιμόμασταν- δρόμους μέχρι ένα φούρνο-καφετέρια δεκαπέντε περίπου λεπτά από το σπίτι. Τρώμε κάτι σαν τυρόπιτα και πίνουμε το ζεστό πάντα καπουτσίνο μας! Ο φούρνος είναι στη ήσυχη συνοικία Ρόζενμποργκ (Rosenborg), γνωστή στους Έλληνες από την ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα. Το γήπεδο της ομάδας όμως δεν βρίσκεται εντός της συνοικίας, και σχεδιάζουμε μία από τις προσεχείς ημέρες να περπατήσουμε ως αυτό (κάτι που τελικά δεν έγινε).
Μετά τον καφέ ξεκινά η περιήγησή μας στην όμορφη αυτή σκανδιναβική πόλη. Από το Ρόζενμποργκ κατευθυνόμαστε στο φρούριο της πόλης, το Kristiansten Festning. Πρόκειται για ένα άχαρο πέτρινο οικοδόμημα σε ένα λόφο της πόλης που χαρίζει όμως απαράμιλλη θέα προς το Τροντχάιμ και τα περίχωρά του και όλο το Trondheimfjorden και τα γύρω βουνά. Το φρούριο αυτό ήταν ο τόπος εκτέλεσης των αγωνιστών της νορβηγικής εθνικής αντίστασης.
Κατεβαίνουμε από έναν ήσυχο δρόμο που περνάει δίπλα από την φοιτητική εστία του πανεπιστημίου της πόλης, τη Singsaker Studenterhjem. Η εστία βρίσκεται σε μια εξαιρετική τοποθεσία που θυμίζει προάστιο, σε μια όμορφη αραιοκατοικημένη γειτονιά (Singsaker είναι το όνομα της γειτονιάς) μέσα στο πράσινο, κοντά στο πανεπιστήμιο και σχετικά κοντά στο κέντρο της πόλης. Συνεχίζουμε μέσω μιας οδού με πανέμορφα σπίτια με κήπους αριστερά και δεξιά, και ο δρόμος μας βγάζει στο πανεπιστήμιο της πόλης, το Νορβηγικό Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας, γνωστό ως NTNU, Norges teknisk-naturvitenskapelige universitet (Norwegian University of Science and Technology). Πρόκειται για από τα πιο γνωστά τεχνολογικά ιδρύματα στην Ευρώπη, με πλήθος ερευνητικών προγραμμάτων σε εξέλιξη, που φιλοξενεί περίπου 30.000 προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές. Περιττό να αναφέρω ότι το κτήριο του πανεπιστημίου είναι εντυπωσιακό και περιβάλλεται από πράσινο, σε μια τοποθεσία που χαίρει ηρεμίας!
Η πόλη φαντάζει απίστευτα καθαρή μετά την πρωινή βροχή, ενώ η ατμόσφαιρα είναι ολοκάθαρη, κάτι που μας κάνει να συνεχίσουμε ακούραστοι το περπάτημα. Πλησιάζουμε κέντρο και βλέπουμε τις παλιές προβλήτες στον ποταμό Νίντελβα με τα πολύχρωμα σπιτάκια, που έχουν δίκαια ανακηρυχτεί σε μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Πραγματικά χάρμα οφθαλμών, ενώ ο ποταμός Νίντελβα που περιβάλλει το κέντρο της πόλης αριστερά και δεξιά (στην ουσία το κέντρο της πόλης είναι το δέλτα που σχηματίζει ο Νίντελβα) συνεισφέρει στην ομορφιά του σκηνικού. Το κέντρο συνδέεται με την υπόλοιπη πόλη με διάφορες γέφυρες. Μία από αυτές είναι η Gamle Bybro που χρονολογείται από το 1861 και είναι πλέον ανοιχτή μόνο σε πεζούς και ποδήλατα, και αποτελεί σφραγίδα για την πόλη. Σε αυτή τη γέφυρα ξεκινά η γειτονιά Μπακλαντέ, την οποία αποφασίζουμε να επισκεφθούμε αργότερα.
Συνεχίζουμε το περπάτημα περνώντας και άλλες γέφυρες και ενώ έχει συννεφιάσει ειρωνικά φτάνουμε στην περιοχή Solsiden (την πλευρά του ήλιου, όπως ξαναέγραψα). Περιοχή με πλήθος καταστήματα και γεμάτη κόσμο, ένεκα Κυριακής μεσημέρι. Κατευθυνόμαστε σε μία καφετέρια όπου καθόμαστε για φαγητό. Προσέξτε το νορβηγικό σύστημα: Παραγγέλνεις στο ταμείο όπου και πληρώνεις, σου δίνουν αν έχεις παραγγήλλει τίποτα επιπλέον (εμείς τυπικά μπίρα, τι άλλο; ), και πληρώνεις. Όταν ετοιμαστεί το πιάτο στο φέρνει ο σερβιτόρος. Όλοι οι Νορβηγοί πληρώνουν με μια κάρτα σαν χρεωστική που δεν είναι ακριβώς χρεωστική, πιο πολύ είναι σαν πολυκάρτα με ταυτότητα συνδεδεμένη με τον τραπεζικό τους λογαριασμό (θυμίζει την κάρτα που σκέφτεται να θεσμοθετήσει η ελληνική κυβέρνηση). Εμείς πληρώνουμε με μία τυπική χρεωστική κάρτα που τότε ακόμη (Σεπτέμβρης 2009) δεν είχε τσιπάκι, οπότε δεν χρειαζόταν να πληκτρολογήσουμε κωδικό πρόσβασης. Παρόλα αυτά η υπάλληλος σου ζητούσε να πληκτρολογήσεις ο ίδιος το ποσό (μόλις αντιλήφθηκε πως δεν είχα την οικειότητα με το μηχάνημα το πληκτρολόγησε η ίδια), κάτι που δεν κατάλαβα, αλλά ο «ντόπιος» φίλος μας εξήγησε στη συνέχεια ότι το κάνεις ο ίδιος ώστε να αφήσεις πουρμπουάρ, αν το επιθυμείς. Γευόμαστε λοιπόν ένα ακόμη μη-νορβηγικό πιάτο (νόστιμη και χορταστική η μερίδα μας), επισκεπτόμαστε τις μεικτές(!) τουαλέτες, και την κάνουμε για ολίγο ακόμη περπάτημα. Α, ήπιαμε και δεύτερη μπίρα πρώτα, για να μην ξεχνιόμαστε!
Η βόλτα μάς φέρνει σε ένα καφέ με τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, σε μια γειτονιά με ξύλινα σπιτάκια (δεν είμαι σίγουρος αν ήταν στο Μπακλαντέ ή αλλού), όπου ένας ακόμη καπουτσίνο θα μας αναζωογονήσει! Έχει έρθει το απόγευμα όταν επιστρέφουμε σπίτι. Σε ένα κατάστημα σαν μίνι-μάρκετ λέω να σταματήσουμε να πάρουμε μπίρες, αλλά προς έκπληξή μας ο φίλος μας μας ενημερώνει ότι απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ μετά τις 18:00! Γνώριζα ήδη ότι στα σουπερ μάρκετ και συναφή καταστήματα απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ, αλλά μετά τις 20.00! Αυτό που τελικά ισχύει είναι 20:00 καθημερινές και 18:00 Σαββατοκύριακα! Μία απόφαση της κυβέρνησης ώστε να καταπολεμηθεί η μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, μία απόφαση αμφισβητούμενου αποτελέσματος κατά τη γνώμη μου, αφού οι Νορβηγοί κάνουν προμήθειες στη διάρκεια της ημέρας, και ειδικά Παρασκευές και Σάββατα μαζεύονται σε σπίτια φίλων από νωρίς το βράδυ και πίνουν, και βγαίνουν πολύ αργότερα, αφού ήδη έχουν πιει αρκετά!
Φτάνουμε στο σπίτι όπου τιμάμε λίγο τσίπουρο που έχουμε φέρει από Ελλάδα (προσοχή στο αεροδρόμιο: Απαγορεύεται να φέρεις στη Νορβηγία περισσότερα από 1 λίτρο αλκοόλ, 1 μπουκάλι κρασί και 4 λίτρα μπίρα, αν θυμάμαι καλά – εξαιρούνται βέβαια προϊόντα από τα duty-free). Μετά από τόσες ώρες περπατήματος η ξεκούραση είναι επιβεβλημένη.
Αργά το βράδυ αφήνουμε τον οικοδεσπότη μας να ξεκουραστεί και ξεκινάμε τη βόλτα μας προς το κέντρο για ένα ποτό, όπου όμως τα πάντα είναι έρημα! Κατευθυνόμαστε τελικά και πάλι προς τη σύγχρονη συνοικία Solsiden που είναι πολύ κοντά στο διαμέρισμα που μένουμε, για να επαληθεύσουμε και εκεί το γεγονός ότι παντού υπάρχουν μόνο μία ή δύο παρέες! Να πω εδώ ότι το Solsiden ήταν το μόνο μέρος που μου θύμισε κάπως τα νεανικά στέκια στην Ελλάδα, με όμορφα πολυτελή μπαράκια και εστιατόρια το ένα δίπλα στο άλλο. Δεν πτοούμαστε -εγώ τουλάχιστον- και μπαίνουμε σε ένα όμορφο μπαράκι. Εκεί έρχομαι αντιμέτωπος με μια περίεργη κατάσταση: τον συνταξιδιώτη μου έχει πιάσει μια κρίση νοσταλγίας για την Ελλάδα, και συνεχώς γκρινιάζει και του φταίνε τα πάντα! Του έφταιγε και το γεγονός ότι πουθενά δεν είχε κόσμο, σε αντίθεση με Κυριακή βράδυ στην Αθήνα! Έχω ακούσει και από άλλους όταν είναι εξωτερικό ότι πολλές φορές σε κάποιο σημείο του ταξιδιού υπάρχει μία τέτοια «κρίση» και οφείλεται στο γεγονός ότι έχεις βγει εξολοκλήρου από το πρόγραμμά σου, και θέλοντας να εκμεταλλευτείς πλήρως τον χρόνο σου έχεις γεμάτο πρόγραμμα που δεν σου επιτρέπει να ξεκουραστείς! Πράγματι, και οι 5 μέρες μας ήταν πλήρως γεμάτες, και εγώ αισθανόμουν μεγάλη κούραση, αλλά αντίθετα με το φίλο μου η Ελλάδα δεν μου είχε λείψει καθόλου! Εν πάση περιπτώσει, την επόμενη ημέρα του είχε ευτυχώς περάσει! Απρόσμενα θα ήμουν εγώ που θα έφερνα την Ελλάδα στο προσκήνιο!
ανοιχτά του Τρόντχαϊμ, αλλά τα δρομολόγια προς αυτό είχαν διακοπεί αρχές Σεπτέμβρη λόγω λήξης της τουριστικής περιόδου. Δεν μας πείραξε, εξάλλου το μόνο που λογικά χάσαμε είναι μια άποψη της πόλης από τη θάλασσα. Το νησάκι αυτό κατά καιρούς είχε διατελέσει φρούριο, φυλακή, και μοναστήρι.
Συνεχίζουμε τη βόλτα δίπλα από κάτι γραμμές του τραμ και κατευθυνόμαστε προς ένα τούνελ που βλέπουμε. Το τούνελ είναι στην περιοχή Sverresborg, όπου ο οικοδεσπότης μας είχε προτείνει να πάμε για βόλτα. Ανεβαίνουμε λοιπόν στην ανηφόρα δίπλα στο τούνελ και ακολουθούμε ένα μονοπάτι σε μία όμορφη διαδρομή δίπλα σε ένα ρέμα, με γεφυράκια και σκαλάκια σε σημεία. Φτάνουμε σε μια γαλήνια γειτονιά δίπλα στο δάσος και ο λίγος κόσμος μάς κοιτάζει με περιέργεια! Λιγοστή κίνηση, κυρίως μικροί μαθητές που σέρνουν τα ποδήλατά τους στις ανηφόρες τις περιοχής. Επιστρέφουμε προς τα πίσω για να εντοπίσουμε ένα νέο μονοπάτι που οδηγεί ακόμη πιο μακριά από το κέντρο. Μία βόλτα μέσα σε ένα δασάκι που χαρήκαμε αρκετά παρόλη τη συννεφιά και τη βροχή! Καταλήγουμε σε μία περιφερειακή οδό όπου τυχαία βλέπουμε ένα λεωφορείο να έρχεται. Το σταματώ πριν προλάβω να συνεννοηθώ με το φίλο μου, που τελικά ήθελε να επιστρέψει με τα πόδια, αλλά επειδή ήμουν κουρασμένος από την ανάβαση και επειδή ντράπηκα που σταμάτησα το λεωφορείο, αποφασίσαμε στα γρήγορα να χωριστούμε και να συναντηθούμε αργότερα για φαγητό. Στην περιοχή Sverresborg είναι και ένα ανοιχτό μουσείο, το Sverresborg - Trøndelag Folk Museum που το είδε ο φίλος μου (απ’ έξω) στην επιστροφή του. Αποτελείται από πολλά σπιτάκια του 18ου και 19ου που αναπαριστούν σπίτια σε διάφορες περιόδους της ζωής στη Νορβηγία. Είχαμε αποφασίσει εξαρχής να μην επισκεφθούμε αυτό το μουσείο, δεν θυμάμαι γιατί (μάλλον τότε γίνονταν εργασίες συντήρησης ή στήσιμο μιας νέας έκθεσης, αν θυμάμαι σωστά), διαφορετικά θα πληρώναμε τις 50 κορόνες και θα το βλέπαμε.
Αργά το απόγευμα αποφασίζουμε να πάμε κάπου οικονομικά για φαγητό. Είχαμε δει μία προσφορά σε μια γνωστή αλυσίδα πιτσαρίας, την Peppe’s Pizza (η ίδια που είχαμε φάει και στο Μπέργκεν), όπου με 99 κορόνες έτρωγες όση πίτσα ήθελες. Διαπιστώνουμε ότι η προσφορά αφορά και όση σαλάτα θέλεις, ενώ ο κόσμος στο μαγαζί –κυρίως τουρίστες – τιμούν όλοι τη συγκεκριμένη προσφορά! Έτσι με 150 κορόνες (μαζί με τη μπίρα) τρώμε αρκετά ώστε να σκάσουμε!
Πριν γυρίσουμε σπίτι περνάμε από το σούπερ-μάρκετ για προμήθειες. Αυτό που μας προκαλεί εντύπωση είναι ότι υπάρχει ένας ολόκληρος θάλαμος-ψυγείο σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία, όπου βρίσκονται τα τυριά, γάλατα, αλλαντικά, χυμοί κλπ. Λίγα λεπτά μέσα στο θάλαμο αυτόν και έχεις παγώσει! Πάντως αποτελεί εγγύηση ότι όλα τα προϊόντα διατηρούνται φρέσκα και καλοσυντηρημένα! Παρεμπιπτόντως να γράψω εδώ ότι όλα τα προϊόντα που δοκιμάσαμε από το σούπερ-μάρκετ ήταν πολύ νόστιμα.
Το βράδυ ο φίλος μας μας προτείνει μία μπιραρία κοντά στη παλιά γέφυρα Gamle Bybro. Ευτυχώς μας δίνει ουσιαστικές οδηγίες πρόσβασης, καθώς η είσοδος της μπιραρίας δεν φαίνεται από το δρόμο και πρέπει να κατέβεις μία σκάλα για να την εντοπίσεις. Τη μπυραρία τη θυμόμασταν από την χθεσινή βόλτα, καθώς έχει τραπεζάκια σε μία νησίδα μέσα στον ποταμό Νίντελβα, με την οποία συνδέεται με ξύλινη γεφυρούλα! Τις ημέρες που έχει λιακάδα, παρά την υγρασία, θα ήταν ίσως ωραίο να αράξεις πάνω στο ποτάμι. Τα βράδια ήταν βέβαια κλειστός ο χώρος αυτός. Το κατάστημα αρκετά μεγάλο, με μια περίεργη μυρωδιά ξύλου και υγρασίας στην ατμόσφαιρα. Κόσμος δεν υπήρχε πολύς πάντως, Αράζουμε σε ένα τραπέζι αφού πάρουμε τις μπίρες από το μπαρ και ξεκινάμε μία κουβέντα σε ελληνικές εντάσεις! Μας προκάλεσε έκπληξη ότι οι μπίρες ήταν αρκετά φθηνότερες από ότι στον τιμοκατάλογο, μάλλον ίσχυε κάτι σαν Happy Hour. Εντύπωση μας κάνει και το γεγονός ότι οι νορβηγικές παρέες (κυρίως φοιτητοπαρέες) κάνουν και αυτές τις συνομιλίες τους σε ανάλογες εντάσεις με τις ελληνικές! Ένεκα του happy hour πίνουμε και δεύτερη μπίρα, για να ακολουθήσει αργότερα η επιστροφή στο σπίτι.
, όπου πίνουμε τον πρωινό καφέ μας (ένα γερό πρωινό είχαμε φάει σπίτι από τις προμήθειες στο σούπερ-μάρκετ). Με έκπληξη παρατηρώ έναν Νορβηγό να τρώει κάτι σαν πίτα-γύρο! Αντιλαμβανόμαστε ότι ο φούρνος φτιάχνει και πίτες-γύρο, όπου ο γύρος είναι κομματάκια χοιρινού στην ηλεκτρική σχάρα, στη διόλου ευκαταφρόνητη τιμή των 70 κορόνων. Μην με ρωτήσετε αν είχε τζατζίκι, δεν ξέρω!
Έχοντας ξυπνήσει με τον καφέ, κάνουμε τη γνωστή πια διαδρομή για το κέντρο της πόλης, περνώντας από τις γέφυρες του Νίντελβα και θαυμάζοντας και πάλι τα σπιτάκια στις παλιές προβλήτες. Κάποια στιγμή μάς φέρνει η βόλτα στην αφετηρία της μοναδικής γραμμής τραμ της πόλης, που καλείται Gråkallbanen και έχει μήκος 8,8 χλμ. Πρόκειται για τη βορειότερη υπηρεσία τραμ στην Ευρώπη!
Επιβιβαζόμαστε, και ξεκινάει η διαδρομή. Είμαστε τυχεροί καθώς η θερμοκρασία έχει ανέβει και τα βαριά σύννεφα από τον ουρανό έχουν εξαφανιστεί. Στο τραμ κυρίως επιβάτες νεαρής ηλικίας που επιστρέφουν σπίτι τους από το κέντρο. Πίσω μας κάθεται ένας 55χρονος Νορβηγός που μυρίζει κρασί και δεν αργεί να μας πιάσει την κουβέντα. Ο αλκοολισμός είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα του νορβηγικού κράτους, αλλά δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω ποιοι λόγοι σπρώχνουν τόσο κόσμο στο αλκοόλ. Ο Νορβηγός μάς λέει σύντομα την ιστορία του και μας δίνει διάφορες πληροφορίες. Παράλληλα απολαμβάνουμε την υπέροχη διαδρομή από το παράθυρο, καθώς η γραμμή του τραμ διέρχεται μέσα σε ένα πράσινο μονοπάτι και δείχνει να ακολουθεί μια φυσική πορεία χωρίς την οποιαδήποτε παρέμβαση από τον άνθρωπο, ενώ η απουσία δρόμων και κίνησης ενισχύει και άλλο αυτό το αίσθημα γαλήνης.
Περνάμε δίπλα από ήσυχους οικισμούς και εκτάσεις με πράσινο και δέντρα, ενώ στην προτελευταία στάση βλέπουμε μια λίμνη την οποία σκεφτόμαστε να δούμε στην επιστροφή. Μετά από μόλις 20-25 λεπτά και χωρίς καμία ένδειξη ότι είμαστε δίπλα στην πόλη, φτάνουμε στο τέρμα. Ακολουθώντας το μονοπάτι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πανέμορφο θέαμα που μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα: Μια μεγάλη, κρυστάλλινη λίμνη, περιτριγυρισμένη από δέντρα, σε μια μοναδική σύνθεση μπλε, λευκού και πράσινου χρώματος. Με τη λίμνη να λειτουργεί σαν καθρέπτης, και τα λευκά σύννεφα να ανακλώνται πάνω στην επιφάνειά της, το θέαμα είναι μοναδικό. Πλησιάζουμε και απολαμβάνουμε το τοπίο, όπως και κάνει και λίγος άλλος κόσμος που βρίσκεται εκεί. Πρόκειται για τη λίμνη Lianvannet ή Lianvatnet στην τοποθεσία Lian της περιοχής Bymarka.
Τι κάνουμε; Μετά από έναν αρχικό δισταγμό αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι περιμετρικά της λίμνης, μια έξοχη επιλογή, καθώς πρόκειται για τον περίπατο που χαρήκαμε πιο πολύ απ’ όλους! Υπ’ όψη ότι η περίμετρος της λίμνης είναι σχετικά μεγάλη, και μας πήρε μιαμισι-δυο ώρες για να κάνουμε χαλαρά το γύρω της. Με στάσεις βέβαια ώστε να την χαρούμε όσο το δυνατό περισσότερο. Το μονοπάτι σε μεγάλο μήκος πάει παράπλευρα στη λίμνη, ενώ σε άλλα σημεία χάνεται ανάμεσα σε δέντρα και δίπλα σε σπιτάκια (cabins) που δεν μοιάζουν να κατοικούνται. Εντύπωση μας κάνουν τα μανιτάρια που φύονται στην περιοχή. Το χαλαρό ρυθμό μας διακόπτουν Νορβηγοί που έχουν έρθει για άθληση και κάνουν το γύρο της λίμνης τρέχοντας!
Μόλις φτάσαμε στο σημείο που ξεκινήσαμε, αφήνω το φίλο μας να λιαστεί σε έναν ξύλινο πάγκο, και συνεχίζω τη βόλτα μου στην εξοχή κατά μήκος του δρόμου. Η πραγματικά υπέροχη ημέρα βοηθάει στη διάθεση! Επιστρέφω, τον βρίσκω να κοιμάται και τον ξυπνάω, και κατευθυνόμαστε στην αφετηρία. Μια ξύλινη κατασκευή παίζει το ρόλο της στάσης, και μέσα σε αυτήν ψηλά υπάρχει μια οθόνη που δείχνει τη θέση των βαγονιών του τραμ σε πραγματικό χρόνο καθώς διέρχεται ανάμεσα στις στάσεις! Τέτοια οθόνη σε οποιαδήποτε στάση στην Αθήνα θα είχε κάνει φτερά την ημέρα της τοποθέτησής της, αντίθετα εκεί μένει αφρούρητη μέσα στην ερημιά χωρίς κανείς να σκέφτεται ότι απειλείται! Τεράστια διαφορά στην ποιότητα ζωής ανάμεσα στις δύο πόλεις σκέφτομαι, αφού στο Τρόντχαϊμ η εγκληματικότητα είναι πρακτικά ανύπαρκτη.
Το εισιτήριο του τραμ κοστίζει 30 κορώνες, και δεν θυμάμαι πόση ώρα έχει ισχύ (50 λεπτά; ), δηλ. με το ίδιο εισιτήριο μπορείς να κατέβεις σε ενδιάμεσο σταθμό, να κάνεις τη βόλτα σου και να μπεις σε επόμενο συρμό, ή εναλλακτικά να γυρίσεις πίσω. Προσπάθησα να πείσω τον φίλο να κάνουμε μια στάση και στην προηγούμενη λίμνη που είχαμε δει το μεσημέρι, αλλά είχε κουραστεί, οπότε επιστρέψαμε στο κέντρο.
Από την αφετηρία του τραμ η βόλτα μάς βγάζει σε μια κεντρική πλατεία με ένα πανύψηλο άγαλμα, αυτό του βασιλιά Olav Tryggvason, ιδρυτή της πόλης Τρόντχαϊμ, και αυτός που εμφύσησε στους Βίκινγκς τον χριστιανισμό, γύρω στο 1000 μ.Χ. Έχουμε αρχίσει να πεινάμε, και κανονίζουμε συνάντηση με το παιδί που μας φιλοξενεί έξω από ένα εστιατόριο. Σκάει μύτη με το ποδήλατο μετά από λίγα λεπτά (πολύ βολικό μέσο τελικά), και μπαίνουμε στο εστιατόριο, το οποίο ήταν σχεδόν γεμάτο. Μας πληροφορούν ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι καθώς μετά τις 18.00 είναι κλεισμένο από κάποιο συνέδριο! Με την επιμονή του παιδιού, και αφού διαβεβαιώνουμε ότι ως τις 18.00 θα είχαμε τελειώσει (εξ άλλου είχαμε μία ώρα περιθώριο), καθόμαστε σε ένα τραπέζι. Παραγγέλνουμε στο μπαρ (σελφ-σέρβις – τι πρωτότυπο), και περνάμε εκεί την επόμενη ώρα. Εγώ κλασικά ένα μη-νορβηγικό πιάτο, σε αντίθεση με τους άλλους που τίμησαν σολομό. Λίγο πριν να φύγουμε το εστιατόριο έχει αδειάσει, έτοιμο να υποδεχθεί τους συνέδρους! Ο φίλος μάς γνωρίζει και σε κάποιους Ιρανούς γνωστούς του από το πανεπιστήμιο που ήρθαν λίγο μετά από εμάς. Χωνευτήρι εθνοτήτων αυτές οι πανεπιστημιακές πόλεις!
Λέγοντας πιο πριν για ποδήλατα να συμπληρώσω ότι ο δήμος του Τρόντχαϊμ διαθέτει δωρεάν ποδήλατα το καλοκαίρι στους κατοίκους και επισκέπτες της πόλης, που βρίσκονται σε ειδικά σταντ σε διάφορα σημεία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγάλεις μια ηλεκτρονική κάρτα, πληρώνοντας ένα ποσό ως εγγύηση. Το ποδήλατο μπορείς να το πάρεις ή να το αφήσεις σε οποιοδήποτε σταντ, και χάρη στους αισθητήρες που φέρουν γνωρίζουν αν το έχεις επιστρέψει ή όχι. Την κάρτα την επιστρέφεις όποτε το επιθυμείς και παίρνεις τα λεφτά σου πίσω, αρκεί κάποιο σταντ να δίνει δεμένο το ποδήλατό σου. Χρήσιμο σύστημα για τους επισκέπτες! Να πω επίσης πως δεν υπάρχει εκτεταμένο σύστημα ποδηλατοδρόμων στην πόλη, αλλά η κίνηση είναι γενικά χαλαρή (εκτός τους πολύ κεντρικούς δρόμους) και μπορείς να κυκλοφορήσεις άνετα, και επιπλέον πολλά πλατιά πεζοδρόμια το έχουν χωρίσει στη μέση, το μισό για ποδήλατα και το μισό για πεζούς.
Για το βράδυ -αν θυμάμαι καλά- επιλέξαμε ένα μπαρ στο Solsiden, πιο νωρίς αυτή τη φορά. Να πω σε αυτό το σημείο κάτι που μου έκανε εντύπωση: Παρόλο το κρύο υπήρχε πολύς κόσμος που καθόταν έξω, και πολλοί από αυτούς είχαν στα πόδια τους μία κουβέρτα! Την κουβέρτα την δίνουν τα καταστήματα για να μην κρυώνουν οι πελάτες τους!
Αυτό το βράδυ είναι το μόνο βράδυ για το οποίο έχω κενό μνήμης τι ακριβώς πράξαμε και πού καθίσαμε!
, που επίτηδες αφήσαμε για όταν δεν θα είχε καλό καιρό. Πρόκειται για το σήμα-κατατεθέν της πόλης, ένα οικοδόμημα που δεσπόζει και είναι ορατό από παντού. Οι εργασίες κατασκευής του ξεκίνησαν το 1070 και τελείωσε το 1300. Έχει χτυπηθεί από πυρκαγιές και αστραπές, και οι τελευταίες εκτεταμένες εργασίες συντήρησης έγιναν το 2001, ενώ σε τμήματα του ναού συνεχίζονται και σήμερα. Η ιστοσελίδα του ναού είχε το πλήρες περιεχόμενό της και στα αγγλικά, αλλά στο τελευταίο update που έγινε δεν μπορώ να εντοπίσω το link για την αγγλική γλώσσα:
Nidarosdomen
Στο συγκρότημα του καθεδρικού ναού είναι και το Μέγαρο του Αρχιεπισκόπου (The Archbishop's Palace), το παλιότερο μη εκκλησιαστικό κτήριο σε όλη την Σκανδιναβία, από το 12ο αιώνα. Αποτέλεσε την κατοικία του αρχιεπισκόπου, ενώ σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.
Κλείνουμε ένα ενιαίο εισιτήριο για όλο τον χώρο (100 κορόνες, αρκετά ακριβό), και ξεκινάμε με τον πρωινό καφέ μας στην καφετέρια του μουσείου. Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε μία ανεξάρτητη έκθεση που φιλοξενούνταν τότε στο μουσείο, με τίτλο “The Crown Regalia”. Πρόκειται για έκθεση με βασιλικά αντικείμενα, όπως η κορόνα του Βασιλιά της Νορβηγίας (πρώτη φορά σε έκθεση από την στέψη του), κορώνες, σκήπτρα, βασιλικά εμβλήματα, μία ρομφαία, το οικόσημο του βασιλιά, κλπ. Προσωπικά αυτή η έκθεση με άφησε αδιάφορο, εξάλλου ήταν μικρή σε μέγεθος και δεν φάγαμε πολύ χρόνο. Στη συνέχεια μπαίνουμε στο μουσείο, που εκτεινόταν σε τρεις ορόφους. Αν και δεν ενθουσιάστηκα πολύ με τα εκθέματα, μου άρεσε το στήσιμό τους και η αναγραφή πληθώρας πληροφοριών, ευτυχώς και στην αγγλική γλώσσα. Εξάλλου η ιστορία της χώρας είναι αρκετά πρόσφατη, 1000-1500 χρόνια περίπου, για να έχει εκθέματα που θα εντυπωσιάσουν έναν Έλληνα. Όμως μου άρεσε το γεγονός ότι ήταν σωστά αξιοποιημένη, πχ. ένα από τα εκθέματα ήταν ένα μεσαιωνικό νομισματοκοπείο, και καθώς το προσέγγιζες υπήρχε ο υποβλητικός μεταλλικός ήχος κοπής νομισμάτων που νόμιζες ότι προέρχονταν από αυτό!
Στο μουσείο εκτός από εμάς αρχικά υπήρχε ένα πολυπληθές γκρουπ μαθητών, ενώ στη συνέχεια μία ομάδα από δυτικές καλόγριες! Εμείς ήμασταν τα μόνα μεμονωμένα άτομα!
Μετά το μουσείο σειρά έχει ο καθεδρικός ναός του Νίδαρου (Nidarosdomen), ένας από τους πιο εντυπωσιακούς ναούς που έχω επισκεφθεί. Λόγω του ύψους του έτσι κι αλλιώς δεσπόζει στην πόλη, ενώ το χαρακτηριστικό πρασινωπό χρώμα της σκεπής τον κάνει μοναδικό! Στην πρόσοψη του ναού υπάρχει πλήθος αγαλμάτων που πιθανότατα αναπαριστάνουν αγίους. Μπαίνοντας στο ναό προλάβαμε για λίγο και τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου που παίζει σε συγκεκριμένες ώρες. Αυτό που δεν μπορέσαμε να κάνουμε είναι να ανέβουμε στην κορυφή (δεν μου ’ρχεται άλλη λέξη) του ναού, η οποία θα χαρίζει λογικά και άπλετα θέα προς την πόλη και τον ποταμό Νίντελβα. Η είσοδος στο ναό είναι ελεύθερη, αλλά για να μπορέσεις να προσεγγίσεις την εσωτερική σκάλα και να ανέβεις ψηλά πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο. Εμείς είχαμε πληρώσει ενιαίο που το συμπεριλάβανε, αλλά δυστυχώς αυτό το τμήμα του ναού ήταν κλειστό για τη σεζόν λόγω εργασιών συντήρησης, κάτι που ήδη γνωρίζαμε.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο περίβολος του ναού ουσιαστικά είναι ένα παλιό νεκροταφείο, και για να τον προσεγγίσεις περπατάς δίπλα στους λιτούς αλλά επιβλητικούς τάφους! Ενώ διάφορα περίεργα γλυπτά στέκουν σε διάφορα σημεία του προαύλιου χώρου!
Ευτυχώς η βροχή αποφάσισε να σταματήσει, και ξεκινάμε τη βόλτα μας προς το τουριστικό γραφείο της πόλης που τόσες μέρες δεν είχαμε επισκεφθεί. Εκεί προμηθευόμαστε μαγνητάκια και διάφορα αναμνηστικά, ενώ βλέπουμε και φυλλάδια διάφορων εκδρομών, που αφορούσαν κυρίως Ιούλιο & Αύγουστο. Πάντως υπήρχε πλήθος δραστηριοτήτων για όσους τους αρέσουν είτε τα extreme sports, είτε η φύση (ψάρεμα, trekking, ορειβασία). Περνάμε δίπλα και από μια παλιά εκκλησία, τη Vår Frue Kirke, κτίσμα του 12ου αιώνα, με έναν από τους τοίχους της να είναι αυτός της αρχικής κατασκευής. Βέβαια ο πύργος της είναι πολύ νεώτερος. Στη συνέχεια καταλήγουμε σε ένα εμπορικό κέντρο για διάφορα ψώνια! Μεταξύ άλλων πήρα και ένα σετ κασκόλ-γάντια-κουκούλα, must από τη Νορβηγία, σε λογικότατη τιμή!
Το βράδυ πάμε και οι τρεις στη γνωστή μπυραρία δίπλα στον Νίντελβα και τη Gamle Byblo, όπου διαπιστώνουμε το αδιαχώρητο από τη μία άκρη ως την άλλη! Σήμερα υπάρχει και μια καινοτομία: το μαγαζί έχει σερβιτόρες!!! Πάντως πολύ το χάρηκα το μεγάλο αυτό μαγαζί γεμάτο κόσμο, και όλοι να συζητούν σε μεγάλες εντάσεις, να γελάνε, και γενικώς να υπάρχει πολύ κέφι. Αξίζει να αναφέρω και την χαρακτηριστική μυρωδιά ξύλου στην ατμόσφαιρα, που σου υπενθύμιζε την ιδιαιτερότητα του κτηρίου! Κανονική τιμή για τις μπίρες σήμερα, γεγονός που δεν μας πτόησε για να πάρουμε και δεύτερη! Εξάλλου είναι το τελευταίο μας βράδυ στο Τρόντχαϊμ, η επόμενη είναι η ημέρα της αναχώρησης.
, τον ψηλότερο από τους λόφους που περιβάλλουν το Μπέργκεν, σε υψόμετρο 643m Το βαγόνι που μπαίνουμε είναι άβολο, καθώς είμαστε όρθιοι και κρυώνουμε λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας, αλλά η διαδρομή είναι σύντομη, καθώς το ανέβασμα είναι απότομο και με μεγάλη κλίση.
Μόλις φτάνουμε στην κορυφή, αποζημιωνόμαστε από την καταπληκτική θέα προς το Μπέργκεν και όλο το φιορδ, αλλά και προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς βουνά και οροπέδια! Ο λόφος Ούλρικεν δεν χαρακτηρίζεται από δέντρα, είναι τελείως διαφορετική η μορφολογία του εδάφους του. Από το σημείο που βρισκόμαστε ξεκινούν πολλά οδοιπορικά μονοπάτια προς το βουνό ή τους γειτονικούς λόφους, ενώ σε πινακίδες σημαίνεται η διάρκεια της κάθε διαδρομής. Εμείς βέβαια έχουμε παγώσει, η θερμοκρασία σε αυτό το υψόμετρο είναι μόλις 7 βαθμοί, 5-6 βαθμούς δηλαδή χαμηλότερη απ’ότι στο κέντρο του Μπέργκεν, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πιούμε έναν ακόμη καφέ στην καφετέρια του τελεφερίκ. Η αίθουσα της καφετέριας είναι χωρισμένη, με το μεγαλύτερο κομμάτι της να χρησιμεύει και ως συνεδριακός χώρος, όπου είχε ξεκινήσει να έρχεται και κόσμος για κάποιο συνέδριο. Περιμετρικά της καφετέριας τα τζάμια σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη θέα πίνοντας τον καφέ σου!
Επιστρέφουμε στην πόλη, κάνουμε μια μικρή βόλτα στο Μπρίγκεν και στο λιμάνι, επισκεπτόμαστε τους υπαίθριους πάγκους για τουριστικά μικροπράγματα (όπου όλοι μας ρώταγαν αν είμαστε Ισπανοί, κάτι που είχε ήδη επαναληφθεί πολλές φορές στη διάρκεια του ταξιδιού), και καταλήγουμε στην ψαραγορά Torget της πόλης. Αφού χαζέψουμε με τα αλιεύματα, καθόμαστε σε μία από τις καντίνες που σερβίρουν διάφορους ψαρομεζέδες, και τρώμε το εγγυημένο πιάτο fish n’ chips που προτιμά και ο περισσότερος κόσμος γύρω μας, δηλαδή μπακαλιάρο με τηγανητές πατάτες.
Επιστροφή στο αεροδρόμιο Φρέσλαντ του Μπέργκεν, όπου η πρωινή ησυχία έχει πάει περίπατο και υπάρχει πολύς κόσμος που πηγαινοέρχεται. Εντύπωση μας προκαλεί κόσμος που περιμένει σε μια σκάλα αλλά δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία. Αφού χαζεύουμε στο αεροδρόμιο, έχοντας κάνει check in από το πρωί, πηγαίνουμε στον ανελκυστήρα που σε βγάζει στις αναχωρήσεις. Βγαίνοντας από το ασανσέρ βλέπουμε μια τεράστια ουρά, και συνειδητοποιούμε ότι είναι η ίδια ουρά που φτάνει κάτω από τη σκάλα με τον κόσμο που βλέπαμε πριν. Στο σημείο που βρισκόμασταν η ουρά ήταν σχεδόν στη μέση. Αφού κοιτιόμαστε αμήχανα με το φίλο μου, και αφού ο κόσμος μας κοιτάζει αδιάφορα (οι περισσότεροι) και η δυνατότητα να πάμε στην αρχή της ουράς ήταν αδύνατη μιας και η σκάλα ήταν φρακαρισμένη από κόσμο, μένουμε στο σημείο που βρεθήκαμε. Δεν θα πω ως γνήσιοι Έλληνες αυτή τη φορά, δεν το είχαμε κάνει επίτηδες!
Έρχεται η στιγμή της αναχώρησης και το αεροπλάνο δεν φεύγει, ενώ αστυνομικοί και προσωπικό του αεροδρομίου μπαινοβγαίνουν στον χώρο αποσκευών. Ο πιλότος με απορία και αυτός μας εξηγεί ότι έχει χαθεί μια βαλίτσα η οποία εθεάθει στην πτήση μας(!), και πρέπει να γίνει έρευνα. Το κενό που είχαμε στο Άμστερνταμ ήταν μικρό, λίγο περισσότερο από μια ώρα, και το γεγονός μιας ενδεχόμενης καθυστέρησης μάς προκαλούσε νευρικότητα. Πετάμε τελικά με πενήντα λεπτά καθυστέρηση, και λίγο πριν το Άμστερνταμ ο πιλότος μάς ενημερώνει ότι κάψαμε παραπάνω καύσιμα και καλύψαμε κομμάτι της καθυστέρησης. Εφυσυχαζόμαστε, μέχρι που μετά από λίγο μάς ενημερώνει για νέο πρόβλημα (αγαπητοί επιβάτες, δεν ξέρω πώς να σας το πω, αλλά φαίνεται πως δεν υπάρχει ελεύθερη πύλη προς προσγείωση αυτή τη στιγμή), με αποτέλεσμα επί 15’ να κάνουμε κύκλους πάνω από το Schiphol.
Με το πού προσγειωνόμαστε ξεκινάμε να προχωράμε βιαστικά ψάχνοντας να βρούμε την πύλη επιβίβασής μας, η οποία ήταν σε άλλο τέρμιναλ και το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ τεράστιο! Η ειρωνεία είναι ότι σκοπεύαμε να ψωνίσουμε στο αεροδρόμιο, αλλά πού χρόνος. Περνάμε από τα duty-free, αλλά η ένδειξη για την πτήση μας “gate closing” δεν άφηνε περιθώρια να το σκεφτούμε. Φτάνουμε τελικά στην πύλη μας 10΄ πριν την αναχώρηση, οι υπάλληλοι μάς καθησυχάζουν ότι οι αποσκευές μας λογικά θα πετάξουν μαζί μας, παρά το μικρό χρονικό περιθώριο, και επιβιβαζόμαστε. Ο πονοκέφαλος έχει πάει περίπατο πλέον, και στην πτήση είμαστε αρκετά ζωηροί, αναπολώντας διάφορες στιγμές του ταξιδιού! Στο Ελ.Βενιζέλος πάμε αμέσως στον κυλιόμενο ιμάντα με τις αποσκευές, και όταν τις βλέπουμε να έρχονται πανηγυρίζουμε (είχαμε παλιότερα την εμπειρία χαμένης αποσκευής με την εταιρεία, η οποία ευτυχώς βρέθηκε την επόμενη ημέρα), με τον υπόλοιπο κόσμο να μας κοιτάει περίεργα. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το όμορφο ταξίδι μας.
Αφορμή γι’ αυτό το ταξίδι στάθηκε ένας γνωστός μου που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο του Τροντχάιμ στη Νορβηγία. Με έναν ακόμη φίλο μου λοιπόν κάναμε μια γενική σκέψη να πάμε κάποια στιγμή στη Νορβηγία. Γνωρίζοντας πως στο Τροντχάιμ δεν θα είχαμε και πολλά πράγματα να κάνουμε, και δεδομένης της μεγάλης απόστασης από την Ελλάδα και των απαγορευτικών τιμών, σχεδιάζαμε να το συνδυάσουμε με παραμονή δύο -τριών ημερών στην πρωτεύουσα Όσλο, ή στο τουριστικό Μπέργκεν. Μία προσφορά της KLM για Μπέργκεν (270?) μας έβγαλε από το δίλημμα, αφού η κανονική τιμή του εισιτηρίου Αθήνα-Τροντχάιμ ή Αθήνα-Μπέργκεν είχε με την τότε ισοτιμία ευρώ-κορώνας 430+?.
Θέλαμε να ταξιδέψουμε εντός τουριστικής περιόδου, που για τη Νορβηγία είναι από Μάιο μέχρι Σεπτέμβριο, αλλά για διάφορους λόγους που έχουν να κάνουν με την καλοκαιρινή άδεια στη δουλειά και το γεγονός ότι προηγούνται οι ελληνικές θάλασσες το καλοκαίρι, επιλέξαμε τελικά ένα εννιαήμερο στα μέσα Σεπτέμβρη του 2009, προλαβαίνοντας οριακά την τουριστική περίοδο.
Πήραμε (αποτυχημένες) πληροφορίες για το κρύο και τον καιρό από τον φίλο μου, επιλέξαμε με δυσκολία τις ώρες των πτήσεων (ξημερώματα ή βράδυ; ) και αποφασίσαμε μόλις 2 διανυκτερεύσεις στο Μπέργκεν (λόγω υψηλότατης τιμής ξενοδοχείων), και 6 ημέρες στο σπίτι του παιδιού στο Τροντχάιμ. Για το Τροντχάιμ δεν θα είχαμε συγκεκριμένο πρόγραμμα, και έτσι ανέλαβα εγώ να κάνω μια εξονυχιστική έρευνα για το Μπέργκεν, θέλοντας να αξιοποιήσω στο έπακρο τη μικρή παραμονή μας εκεί.
Λίγες γενικές πληροφορίες:
Το Μπέργκεν (Bergen) είναι η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Νορβηγίας με πληθυσμό 250.000 κατοίκων περίπου. Είναι μια παραθαλάσσια, ζωντανή και πανέμορφη πόλη, κέντρο αλιείας και επεξεργασίας των αλιευμάτων, και περιτριγυρίζεται από πλούσια δασωμένους λόφους που καλούνται "Τα επτά βουνά". Το Μπέργκεν είναι από τις πόλεις με την υψηλότερη θερμοκρασία στη Νορβηγία λόγω του Ρεύματος του Κόλπου, ενώ είναι γνωστό και ως η πόλη της βροχής, αφού βρέχει περισσότερες από 250 ημέρες το χρόνο! Το Μπέργκεν φέρει τον τίτλο «η πρωτεύουσα των φιορδ», γιατί αποτελεί εφαλτήριο για τα μεγαλύτερα φιορδ της Νορβηγίας.
Το Τροντχάιμ (Trondheim ή Trondhjem) είναι η τρίτη σε πληθυσμό πόλη της χώρας με 160.000 περίπου κατοίκους. Είναι εκπαιδευτικό κέντρο τεχνολογικής και ιατρικής έρευνας χάρη στο πανεπιστήμιο NTNU που εδρεύει στη πόλη, στο οποίο φοιτούν περισσότεροι από 25.000 φοιτητές. Η πόλη βρίσκεται στην κεντρική Νορβηγία, σε απόσταση 400 χιλιομέτρων βόρεια του Μπέργκεν και 550 χιλιόμετρα βορειοδυτικά του Όσλο.
Προσεχώς η συνέχεια...
Χωρίς ύπνο (εγώ τουλάχιστον) συναντιέμαι με τον συνοδοιπόρο μου στο Ελ.Βενιζέλος στις 3.45 τα ξημερώματα, και με την πτήση των 5:00 ταξιδεύουμε για Μπέργκεν με σύντομη στάση στο Άμστερνταμ.
Φτάνουμε λοιπόν στις 11:00 τοπική ώρα στο μικρό αεροδρόμιο του Fresland που έχει τη φήμη του ακριβότερου αεροδρομίου της Ευρώπης! Δεν καθίσαμε να το εξακριβώσουμε, καθώς μόλις παραλάβαμε τις αποσκευές (τελευταίοι!!) κατευθυνθήκαμε αμέσως προς την έξοδο.
Επιβιβαζόμαστε στο λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στο Μπέργκεν, και με το που στρίβουμε εκτός του αεροδρομίου μένουμε με ανοιχτό το στόμα! Πανέμορφα καταπράσινα τοπία και μικροί οικισμοί με κουκλίστικα σπιτάκια μας συνεπαίρνουν. Τοπία που με δυσκολία τα χωνεύει το μάτι, καθότι πολύ διαφορετικά απ’ ότι έχουμε συνηθίσει! Με σπίτια διαφόρων χρωμάτων να δένουν αρμονικά με το υπόλοιπο περιβάλλον! Δεν καταλαβαίνουμε πότε πέρασαν 30’ και μπαίνουμε στο Μπέργκεν. Οι πανέμορφες εικόνες της διαδρομής μας έχουν αφήσει με ανοιχτό το στόμα!
Κατεβαίνουμε στη στάση του ξενοδοχείου που είχαμε κλείσει σε κεντρικό σημείο του Μπέργκεν και κάνουμε check-in. Το δωμάτιο είναι πεντακάθαρο και ευρύχωρο, τα κρεβάτια πολύ ωραία, ενώ το μόνο μειονέκτημα είναι η έλλειψη θέας. So far so good σκεφτόμαστε, αφού στα σχόλια της ιστοσελίδας που κλείσαμε δεν ήταν λίγα τα παράπονα για μικροσκοπικά δωμάτια. Να είμαστε εμείς τυχεροί, ή να επρόκειτο για τύπους που δεν ήξεραν τι ήθελαν; Ποιος ξέρει….
Κάνουμε μια μίνι σύσκεψη με το φιλαράκι: Να βγούμε κατευθείαν για βόλτα, ή μετά από έναν αναζωογονητικό υπνάκο; Εγώ όντας ξενύχτης κλίνω προς τη δεύτερη επιλογή –με μισή καρδιά είναι η αλήθεια, αφού λαχταρώ να ξεκινήσω την περιήγηση- αλλά μια δυνατή βροχή που ξεκινά αποφασίζει για εμάς. Η βροχή είναι εγγενές χαρακτηριστικό του Μπέργκεν, είναι η πόλη με τη μεγαλύτερη βροχόπτωση στη Νορβηγία, ενώ κατά μέσο όρο βρέχει περισσότερες από 260 ημέρες το χρόνο, και κανονικά δεν θα έπρεπε να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Λίγο η κούραση, λίγο το γεγονός ότι είχαμε όλη τη μέρα μπροστά μας, ξαπλώνουμε κάνα δίωρο και είμαστε έτοιμοι για τη βόλτα μας.
Τις βασικές κατευθύνσεις τις παίρνουμε από την εξυπηρετικότατη -και πανέμορφη (λυγερή, ξανθιά, γαλανομάτα, από αυτές που βλέπεις στα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι και τρελαίνεσαι)- κοπέλα στη ρεσεψιόν, και ξεκινάμε με ψιλόβροχο την πρώτη βόλτα μας στην πόλη. Εδώ να παρατηρήσω ότι το ψιλόβροχο ήταν τελείως διαφορετικό απ’ ότι έχουμε ζήσει, περπατούσες και δεν σε ενοχλούσε, σου έδινε την εντύπωση ότι δεν σε μούσκευε!
Πρώτη μας στάση το τουριστικό γραφείο όπου προμηθευόμαστε χάρτες της πόλης και κλείνουμε εισιτήρια για την εκδρομή της επόμενης ημέρας στο μαγευτικό Sognefjord. Το κτήριο του τουριστικού γραφείο, το Fresco Hall όπως ονομάζεται, είναι αξιοθέατο από μόνο του. Πρόκειται για κτίσμα του 1862 που επεκτάθηκε αργότερα, και αρχικά στέγαζε το Χρηματιστήριο. Στο εσωτερικό του υπάρχουν περιμετρικά τοιχογραφίες του 1921-23 που έχουν αναγνωριστεί ως εθνικός θησαυρός, και σίγουρα δεν βαριέσαι την αναμονή μέχρι να έρθει η σειρά σου. Μπορείς εξάλλου να ξεφυλλίσεις πλήθος φυλλαδίων σε 5-6 γλώσσες όλων των τουριστικών πρακτορείων. Αρκετός κόσμος στην ουρά, χωρίς όμως να διαμαρτύρεται κανένας ή να γίνεται πιεστικός. Και οι νεαροί υπάλληλοι πρόθυμοι να λύσουν τις οποιεσδήποτε απορίες, με άριστα αγγλικά και πάντα χαμογελαστοί!
Στη συνέχεια, με τη βροχή να έχει σταματήσει και τον ήλιο να παίρνει τη θέση ου στον ουρανό συνεχίζουμε τη βόλτα μας. Η θερμοκρασία είναι 15ο C αλλά το κοντομάνικο μπλουζάκι που φέρω από την Αθήνα των 30ο C φοριέται άνετα! Κατευθυνόμαστε προς το τουριστικό Bryggen με τα υπέροχα ξύλινα σπιτάκια που λειτουργούν πλέον ως καταστήματα με τουριστικά ήδη. Το Μπρίγκεν είναι μια γειτονιά με σειρές από ξύλινα σπιτάκια, ηλικίας πάνω από 300-400 χρόνων. Από το 1350, ήταν η έδρα των Γερμανών εμπόρων της Χανσεατικής ένωσης από τις περιοχές του Αμβούργου, Λίμπεκ, Βρέμης, που κατέστησαν τότε το Μπέργκεν ως το εμπορικό κέντρο της Νορβηγίας. Αποτελεί το πιο αναγνωρίσιμο αξιοθέατο του Μπέργκεν και η λέξη νομίζω ότι σημαίνει αποβάθρα, γιατί μπροστά του έδεναν τα πλοία των εμπόρων. Το Μπρίγκεν έχει ανακηρυχθεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO. Συνεχίζουμε τη βόλτα μας ανάμεσα στα ξύλινα σπιτάκια, (ακόμα και το σοκάκι ήταν ξύλινο!), διασχίζουμε την πλακοστρωμένη οδό Ovregate (η παλιότερη οδός της πόλης, από τον 11ο αιώνα) και καταλήγουμε στη Mariakirken, την εκκλησία της Αγίας Μαρίας (St Mary’s), κτίσμα του 12ου αιώνα και μάλιστα το παλαιότερο της πόλης, που δυστυχώς ήταν κλειστή. Δεν πειράζει, το κτήριο είναι έτσι κι αλλιώς επιβλητικό εξωτερικά, ενώ εντύπωση μας προκαλούν οι παλιοί τάφοι που βρίσκονται στο προαύλιο! Λιτότατοι αλλά επιβλητικότατοι πέτρινοι τάφοι, χωρίς στολίδια και φτιασίδια, όπως έχουμε συνηθίσει.
Βόλτας συνέχεια στο Bergenhus Festning, δηλαδή στο φρούριο του Μπέργκεν. Πρόκειται για κτίσμα του 1560 που χτίστηκε για την προστασία της πόλης. Εντός του φρουρίου υπάρχει και το Haakon’s Hall, που κατά τον 12ο αιώνα ήταν η βασιλική κατοικία. Το Haakon’s Hall καταστράφηκε αρκετές φορές αλλά αναστηλώθηκε, και σήμερα χρησιμοποιείται για διάφορες τελετές. Στην είσοδο του φρουρίου και ο πύργος Rosenkrantz που προσφέρει όμορφη θέα προς τη θάλασσα. Όλο το φρούριο εσωτερικά έχει προσεγμένο γκαζόν και συστοιχίες θάμνων. Σε ένα ύψωμα υπάρχουν (σύγχρονα) κανόνια όπου βγάζουμε κάτι ωραίες φωτογραφίες με φόντο τη νορβηγική σημαία.
Κατευθυνόμαστε και πάλι προς το κέντρο του Μπέργκεν, τώρα κατά μήκος της προκυμαίας, ώσπου μια νέα βροχή ξεσπάει, δυνατή αυτή τη φορά. Ευτυχώς έχουμε τις ομπρέλες μας και έχοντας φτάσει στην κεντρική πλατεία του Μπέργκεν κατευθυνόμαστε βιαστικά στο πρώτο καφέ που βλέπουμε να έχει κόσμο. Self-service όπως ανακαλύπτουμε, όπως τα περισσότερα καφέ στη Νορβηγία. Η βροχή δυναμώνει για τα καλά, αλλά προφυλαγμένοι πλέον απολαμβάνουμε το ζεστό – εννοείται- καπουτσίνο μας. Αυτό που μας άρεσε επιπλέον είναι ότι υπήρχαν διαθέσιμες κανάτες με νερό, όπου γέμιζε τα ποτήρια του όποιος ήθελε να ξεδιψάσει, σε αντίθεση με άλλες χώρες όπου για να πιεις νερό με τον καφέ σου πρέπει να αγοράσεις υποχρεωτικά μπουκαλάκι με νερό σε τιμή μεγαλύτερη από αυτή του αναψυκτικού! Ευτυχώς, σκεφτήκαμε, καθώς ένα μπουκαλάκι νερό στη Νορβηγία ξεκινάει από 2,5? και μπορεί να ξεπεράσει και τα 5?! Μέση τιμή για τον καφέ θα έλεγα 3,5-4,5? για τον καπουτσίνο, και 0,5? φθηνότερα για τον καφέ φίλτρου (regular τον ονόμαζαν, οπότε μάλλον πρόκειται για τον καφέ που πίνουν οι περισσότεροι).
Η βροχή συνεχίζεται ενώ αρχίζουμε να κρυώνουμε (μετά από μία ώρα στο καφέ συνειδητοποιούμε ότι σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι καπνίζουν -σαν φουγάρα να πω ή σαν Έλληνες;- και γι’ αυτό το λόγο κάθονται έξω!). Ανοίγουμε τις ομπρέλες μας και κατευθυνόμαστε σε ένα κοντινό εμπορικό κέντρο, όπου διαπιστώνουμε μεγάλη ποικιλία στις τιμές: Αλλού είναι εξωφρενικές για τα δεδομένα ενός Έλληνα, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις απλά λίγο ακριβότερα από την Ελλάδα ή και σε συγκρίσιμες με την Ελλάδα τιμές. Ενδιαφέρουσα παρατήρηση, αν σκεφθεί κανείς ότι οι μισθοί εκεί είναι υπερτριπλάσιοι των Ελλήνων και καλύπτουν άνετα το ακριβό κόστος ζωής.
Γρήγορο φαγητό – παρακαλώ χωρίς σχόλια, δεν ήταν δική μου επιλογή - στην σταθερή απ-αξία των McDonalds, όπου ένα burger τιμάται πάνω από 60 κορόνες (πάνω από 7?)! Εντύπωση μας προκαλεί το γεγονός ότι δεν σου βάζουν οι υπάλληλοι αναψυκτικό, απλά σου δίνουν το ποτήρι και το γεμίζεις εσύ μόνος σου στις αντίστοιχες κάνουλες, με τις οποίες όμως οι υπάλληλοι δεν έχουν οπτική επαφή. Πρώτη μας σκέψη –ως γνήσιοι Έλληνες – ήταν ότι οποιοσδήποτε πελάτης μπορούσε να γεμίσει και να ξαναγεμίσει το ποτήρι του χωρίς κανείς να το καταλάβει. Μετά από αρκετή παρατήρηση όμως διαπιστώσαμε ότι ουδείς έμπαινε στον πειρασμό! Στην Ελλάδα αντίστοιχο σύστημα θα είχε οδηγήσει το κατάστημα σε χρεοκοπία. Ένα άλλο σημείο που μας έκανε εντύπωση είναι ότι για να ανοίξει η πόρτα της τουαλέτας πληκτρολογείς έναν κωδικό που γράφει η απόδειξη, αλλά αυτό συνηθίζεται και αλλού.
Έξω έχει αρχίσει να σουρουπώνει καθώς συνεχίσουμε τη βόλτα μας πέριξ του κέντρου, ενώ η βροχή έχει σταματήσει από ώρα. Κάνουμε το γύρο μιας μικρής λίμνης, και θαυμάζουμε αρκετά αγάλματα που είναι διάσπαρτα στην πόλη, σε σιντριβάνια ή σε πάρκα ή μόνα τους, και διάφορα περίεργα γλυπτά μεταλλικής κατασκευής (αυτά που οι περισσότερα τα βλέπουν και χλευάζουν) που εμένα μου αρέσουν πολύ.
Επιστροφή στο δωμάτιο αργότερα και ξεκούραση: Αύριο έχει πρωινό ξύπνημα και εκδρομή στο Σόγκνεφιορδ, το μεγαλύτερο φιορδ της Νορβηγίας.
Πρωινό ξύπνημα και βουρ για ένα δυναμωτικό πρωινό με σκοπό να μας βγάλει όλη την ημέρα. Το σκανδιναβικό πρωινό ήταν απίστευτο – το καλύτερο που έχουμε φάει ποτέ – με πλήθος επιλογών: Κάθε λογής γάλα (μέχρι και ξινόγαλα!), φρέσκοι χυμοί, καφέδες, ροφήματα, και από φαΐ ότι ήθελες! Από ομελέτες, λουκάνικα, σολομό, πλήθος τυριών & αλλαντικών, κέικ, διάφορα πιάτα που δεν είχαμε την παραμικρή ιδέα τι είναι, και πλήθος γλυκισμάτων! Τρώμε ένα καθόλου φτωχό γεύμα και φεύγουμε βιαστικά –και καθυστερημένοι – για το λιμάνι, ανυπόμονοι να ξεκινήσει η περιήγησή μας στα φιορδ.
Το πακέτο που επιλέξαμε είναι το τουριστικό πακέτο με την επωνυμία “Sognefjord in a nutshell”. Ξεκινάμε με πλοίο στις 8.00 και πλέουμε κατά μήκος του Σόγκνεφιορδ, μέχρι το τουριστικό χωριό Φλαμ (Flam, Flåm στα νορβηγικά), όπου φτάνουμε 13.25. Εκεί στις 14.50 επιβιβαζόμαστε στο τουριστικό τρένο μέχρι το Mydral, όπου και συνεχίζουμε τη διαδρομή με το τρένο της γραμμής για το Μπέργκεν (άφιξη 18:00). Αρκετά μίλια και χιλιόμετρα για μια μέρα, αλλά είναι η βασικότερη ημερήσια εκδρομή στο Μπέργκεν που προτιμά πλήθος τουριστών. Τιμάται 1100 κορόνες (τότε 130?)! (Το πακέτο είναι ευέλικτο και μπορεί να γίνει χαλαρά σε 2 ή 3 ημέρες, όλα τα εισιτήρια είναι ανοικτά εκτός αυτό του τρένου Mydral – Bergen).
Λίγα στοιχεία για το Σόγκνεφιορδ (Sognefjord ή Sognefjorden στα νορβηγικά): Είναι το μεγαλύτερο φιορδ της Νορβηγίας και το δεύτερο μεγαλύτερο στον κόσμο, με μήκος 204 χιλιόμετρα. Το μέγιστο βάθος είναι 1308m. Με μέγιστο πλάτος 4,5km είναι αρκετά πλατύ, κάτι που κατά τη γνώμη μου κόβει λίγο από την ομορφιά του.
Στο πλοίο επιβιβαζόμαστε στις 7:59 - ως γνήσιοι Έλληνες, να μην το ξαναπώ – και δυο λεπτά αργότερα το ταξίδι ξεκινάει. Η μέρα είναι πολύ μουντή, ενώ έχει ακόμη την πρωινή ψύχρα. Η θερμοκρασία προς το παρόν απαγορευτική για το κατάστρωμα, οπότε καθόμαστε στα αεροπορικά καθίσματα και απολαμβάνουμε τη θέα από τα μεγάλα παράθυρα. Επιβάτες του πλοίου ένα συνονθύλευμα εθνικοτήτων, και ανάμεσά τους ένα συμπαθητικό ζευγάρι Ελλήνων στο ταξίδι του μέλιτος. Υπάρχουν και λίγοι Νορβηγοί που ταξιδεύουν προς τα μικρά χωριουδάκια που πιάνει το πλοίο κατά τον πλου.
Χαρακτηριστικό σπίτι κατά μήκος του Σόγκνεφιορδ
Η διαδρομή μαγευτική, δεν βαριέσαι ποτέ να βλέπεις αυτά τα κουκλίστικα σπιτάκια- χάρμα οφθαλμών με τα έντονα χρώματα που ξεπετάγονται ανάμεσα σε καταπράσινα τοπία που μαζί με το σκούρο μπλε της θάλασσας δημιουργούν μια μοναδική σύνθεση. Σκόρπια σπίτια εδώ κι εκεί, πολλά από αυτά να έχουν μοναδικό τρόπο σύνδεσης με τον υπόλοιπο κόσμο το σκάφος τους. Μικρά πανέμορφα χωριά (οικισμοί είναι σωστότερη λέξη) κατά μήκος της διαδρομής που θυμίζουν καρτ-ποστάλ!
Σε ένα λιμάνι με δύσκολο όνομα μετεπιβιβαζόμαστε σε άλλο πλοίο με μεγαλύτερο κατάστρωμα. Κατά τις 11.00 φτάνουμε στο Balestrand. Το Μπάλεστραντ αποτελεί δημοφιλή προορισμό, καθώς από εκεί ξεκινάνε οι εκδρομές για τον παγετώνα Jostedalsbreen (Jostedalen glacier), το μεγαλύτερο παγετώνα της ηπειρωτικής Ευρώπης. Αν έχετε χρόνο και χρήματα, πιστεύω ότι αξίζει να μείνετε μια μέρα στο Μπάλεστραντ ώστε την επόμενη να κάνετε την εκδρομή αυτή στον παγετώνα. Στο Μπάλεστραντ είναι και το ιστορικό ξενοδοχείο Kvikne's Hotel που αποτελεί αξιοθέατο από μόνο του, με πλήθος πινάκων ζωγραφικής και ιστορικών κειμηλίων, και βέβαια με αλμυρές τιμές. Το Μπάλεστραντ από το 18ο αιώνα αποτελούσε τόπο έμπνευσης ζωγράφων και θέρετρο ευγενών, γεγονός που άφησε τη σφραγίδα του στην περιοχή. Εμείς ούτε χρόνο έχουμε αλλά ούτε και χρήμα, και περιοριζόμαστε σε έναν εν πλω(!) ανεφοδιασμό του πλοίου με καύσιμα. Ελπίζουμε όμως να μας δοθεί κάποτε στο μέλλον η δυνατότητα να επισκεφθούμε τον παγετώνα.
Μπάλεστραντ
Η διαδρομή έχει γίνει τώρα πιο όμορφη. Περνάμε αρκετά τοπία με δάση που διακόπτονται από ρέματα ή ποτάμια που σχηματίζουν καταρράκτες καθώς χύνονται στη θάλασσα! Σε κάποιο σημείο διακρίνονται τη στεριά και κάποιες φώκιες στα βράχια, αλλά το πλοίο ήταν αρκετά μακριά. Με σιγουριά μπορώ να σας πω ότι το ομορφότερο κομμάτι της διαδρομής ήταν η τελευταία ώρα στο πέρας του Sognefjord που λέγεται Aurlandfjord και είναι πολύ στενότερο. Η θερμοκρασία πλέον σε ανεκτά επίπεδα ώστε να είσαι στο κατάστρωμα χωρίς να κρυώνεις (ναι, καλά!), ενώ το μάτι δεν χορταίνει να βλέπει! Δυστυχώς σε όλη τη διαδρομή φωτογραφίες δεν τραβήχτηκαν πολλές λόγω ενός μηνύματος low battery, αλλά και αυτές που τραβήχτηκαν δεν βγήκαν καλές λόγω του περιορισμένου φωτός. Δεν πειράζει, έτσι κι αλλιώς η διαδρομή αξίζει τη στιγμή που τη ζεις, και όχι όταν τη βλέπεις μετά στο χαρτί.
Βραχώδης πλαγιά κατά μήκος του Σόγκνεφιορδ
Λίγο πριν τις 13.30 φτάνουμε στο μικρό τουριστικό χωριουδάκι Φλαμ των 600 κατοίκων. Πηγαίνουμε σε ένα κατάστημα με τουριστικά είδη όπου το μάτι του φίλου μου πέφτει σε κάτι fleece μπουφάν με τη νορβηγική σημαία, και κρίνει απαραίτητη την αγορά του, όχι μόνο για τουριστικό ενθύμιο, αλλά κυρίως για το ότι το κρύο ήταν περισσότερο απ’ ότι περιμέναμε και αντέχαμε με τα τζιν μπουφάν μας. Τον ζηλεύω αμέσως και αγοράζω κι εγώ ένα ίδιο σε διαφορετικό χρώμα! Να σημειώσω ότι ήταν προσφορά με 50% έκπτωση και η τιμή ήταν (μαζί με την έκπτωση) 45?. Το κατάστημα είχε και το σήμα tax-free, και ενημερωτικά λέω για όποιον θέλει να κάνει ψώνια στη Νορβηγία, ότι συμφέρουν τα καταστήματα –συνήθως με τουριστικά είδη- με το σήμα tax-free, γιατί στους αγοραστές με κατοικία εκτός Νορβηγίας επιστρέφεται τμήμα του ΦΠΑ που αντιστοιχεί στο 20% της αξίας των προϊόντων κατά την έξοδό σου από τη χώρα (υπάρχουν σχετικά γραφεία στα αεροδρόμια των Όσλο και Μπέργκεν). Για την ιστορία, εμείς απλά το ξεχάσαμε στην επιστροφή μας!
Στη συνέχεια κάνουμε μια βόλτα στην εξοχή του μικρού αλλά όμορφου χωριού Φλαμ, που δυστυχώς δεν την ολοκληρώνουμε, καθώς πλησιάζει η ώρα για την αναχώρηση του τρένου μας. Η βόλτα πάντως ήταν απολαυστική (φοράγαμε και τα ζεστά μπουφάν, ε;
), μέσα στη φύση, και θαυμάσαμε και κάτι καταρράκτες (από μακριά). Προλαβαίνουμε μόνο μια σύντομη επίσκεψη στο σιδηροδρομικό μουσείο της πόλης που είναι μικρό, γουστόζικο, και δωρεάν. Δεν έχω φωτογραφίες από εκεί γιατί το φλας θα τελείωνε τη μπαταρία, ενώ είχαμε ακόμη διαδρομή μπροστά μας.
Τοπίο στο Φλαμ
Η διαδρομή Flam-Mydral με το τρένο είναι και αυτή καταπληκτική, ενώ αφού πρόκειται για μία αμιγώς τουριστική διαδρομή υπάρχει αφηγητής που μας ενημερώνει σε δύο (ή μήπως περισσότερες; ) γλώσσες για τη διαδρομή! Α, αν ποτέ την κάνετε, φροντίστε να κρατήσετε καλή θέση δίπλα σε παράθυρο που ανοίγει για να βγάζετε φωτογραφίες. Το τρένο πάει αργά λόγω μεγάλης κλίσης της γραμμής, αλλά συχνά κόβει ταχύτητα και για να προλάβουμε να δούμε κάποια τοπία! Διέρχεται και από κάμποσα μικρά τούνελ. Η συνολική απόσταση που καλύπτει είναι 20 km. Αποκορύφωμα της διαδρομής είναι η περίπου 8λεπτη στάση στους καταρράκτες Kjosfossen, όπου ο κόσμος αποβιβάζεται και βγάζει φωτογραφίες με φόντο τους καταρράκτες, όπου το νερό πέφτει από ύψος 90μ!
Τοπίο εν κινήσει στη διαδρομή Flam-Mydral
Μετά από διαδρομή πενήντα λεπτών συνολικά φτάνουμε στο Mydral, όπου και επιβιβαζόμαστε στην κανονική σιδηροδρομική γραμμή με κατεύθυνση το Μπέργκεν. Διαφορετικά τοπία αυτή τη φορά απ’ ότι το πρωί που είμαστε στο πλοίο, αλλά και αυτά υπέροχα: ακόμη πιο πολύ πράσινο, ενώ οι λίμνες (ή φιορδ; ) σε κομμάτια της διαδρομής δεν σε αφήνουν να βαρεθείς. Δυστυχώς σε αυτό τα τρένο τα παράθυρα δεν ανοίγουν και δεν είναι εύκολο να τραβηχτούν φωτογραφίες πίσω από το διπλό τζάμι και με ελλιπή φωτισμό. Οπότε απλά χαζεύεις βλέποντας τα τοπία. Στις 18:00, μετά από 10 ώρες διαδρομής συνολικά, καταφθάνουμε κουρασμένοι αλλά κεφάτοι στο σιδηροδρομικό σταθμό του Μπέργκεν.
Φωτογραφίες μπορείτε να βρείτε στη φωτογραφική μου γκαλερί, αλλά επειδή υπάρχει όριο ανέβασα 4-5 επιπλέον και εδώ.
» που παρέχει μεταξύ άλλων σημαντικές εκπτώσεις και δωρεάν αστική συγκοινωνία, και αξίζει τον κόπο να την βγάλει κάποιος, εάν έχει το χρονικό περιθώριο και θέλει να κάνει περιήγηση στα μουσεία της πόλης.
Σιγά-σιγά νυχτώνει και αν εξαιρέσεις την κεντρική πλατεία (Torgallmenningen) που έχει πολλή κίνηση, στους γύρω δρόμους δεν κυκλοφορεί πολύς κόσμος. Για φαγητό επιλέξαμε μια πιτσαρία στην κεντρική πλατεία, αφού κρίναμε ότι είχαμε χαλάσει αρκετά λεφτά για μια μέρα και το ζευγάρι Ελλήνων στην εκδρομή μάς πληροφόρησε ότι το δείπνο τους σε ένα από τα εστιατόριο που είχαμε προσέξει έφτασε τα 100? για δύο άτομα! Έτσι τη βγάλαμε σε πιτσαρία γνωστής αλυσίδας με 20? έκαστος, με πίτσα (ίδια σαν αυτές στην Ελλάδα), σαλάτα (πεντανόστιμη), και βέβαια μπίρα. Παρόλο που ήταν Πέμπτη βράδυ και είχαμε μάθει ότι υποτίθεται ότι οι Σκανδιναβοί βγαίνουν μόνο Παρασκευή και Σάββατο, διαπιστώσαμε ότι στο Μπέργκεν κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Ουρά και στα δύο κλαμπ κοντά στην πιτσαρία που καθόμασταν, με νεαρούς Νορβηγούς και πανέμορφες Νορβηγίδες να μπαινοβγαίνουν. Ηλικίες: Από 17 ως 22 θα έλεγα (οι υπόλοιπες ηλικίες που μαζεύονται άραγε; ). 23.00 η ώρα και η πιτσαρία κλειδώνει την είσοδο(!) ενώ μια παρέα τουριστών που προσπάθησαν να μπουν ενημερώνονται ότι δεν σερβίρει μετά τις 23.00. Λίγο αργότερα αποχωρούμε και αφού κάνουμε μια βόλτα στην πλατεία παρατηρώντας τους Νορβηγούς και τους τουρίστες που κάθονταν στις παμπ ή περίμεναν να μπουν στα κλαμπ, κατευθυνόμαστε σε ένα μπαράκι στο λιμάνι. Έξοχη επιλογή καθώς η μουσική ήταν καλή, ο κόσμος μεικτός (τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων και Νορβηγοί), οι ηλικίες στις δικές μας, και η θέα από το μπαλκόνι προς το λιμάνι καλή. Τιμήσαμε από μια μπίρα (εντάξει, εγώ τίμησα δύο), και φύγαμε για αλλού. Τελικά δεν εμπνευστήκαμε να μπούμε κάπου αλλού και απλά χαζεύαμε τον κόσμο στην πλατεία. Κάπως έτσι τελειώνει η γεμάτη ημέρα μας.
Ξύπνημα πιο αργά την άλλη ημέρα, ίσα-ίσα να προλάβουμε ένα πλουσιοπάροχο και πάλι πρωινό, και check-out. Αφήνουμε τις αποσκευές στην αποθήκη του ξενοδοχείου καθώς η πτήση μας για Τροντχάιμ ήταν το βράδυ και κάνουμε μια βόλτα στην πολύβουη εκείνη την ώρα πόλη. Ξεκινάμε με την ψαραγορά (Torget) της πόλης, όπου χαζεύουμε τα διάφορα αλιεύματα στους πάγκους (καβούρια, γαρίδες, φάλαινες, μύδια, αστακούς, σολομοί, μπακαλιάροι, κλπ). Δίπλα στην ψαραγορά υπάρχει πολύς νεαρόσκοσμος που κάθονται πέριξ ενός αγάλματος που βρίσκεται πάνω σε έναν πανύψηλο στύλο. Το άγαλμα αναπαριστά τον Christian Michelsen, που ψάχνοντας πριν λίγο από περιέργεια ανακάλυψα ότι είναι Νορβηγός πρωθυπουργός που το 1905 έπαιξε πρωταρχικό ρόλο στη διάλυση της ένωσης μεταξύ της Νορβηγίας και της Σουηδίας (ένωση στην οποία η Νορβηγία είχε υποδεέστερο ρόλο).
Ο δρόμος μας βγάζει στο τελεφερίκ Φλόιμπανεν (Fløibanen). Πρόκειται για τελεφερίκ σε ράγες και όχι εναέριο, και τους επιβάτες αναλαμβάνουν να τους μετακινήσουν ένα κόκκινο και ένα μπλε βαγονέτο που κινούνται εναλλάξ. Μετά από μια σύντομη ανάβαση βρισκόμαστε σε έναν από τους επτά λόφους που περιτριγυρίζουν το Μπέργκεν, το λόφο Φλόυεν σε υψόμετρο 320μ. Η θέα είναι στ’ αλήθεια απολαυστική, όσο και η βόλτα μας στην ύπαιθρο. Πρόκειται πραγματικά για εξοχή, καθώς είσαι στα όρια της πόλης με το δάσος και το βουνό και τίποτα δεν θυμίζει ότι είσαι λίγα βήματα (κυριολεκτικά) από μια μεγαλούπολη. Παρατηρούμε αρκετούς Νορβηγούς που γυμνάζονται (κυρίως τρέξιμο & τζόκινγκ) και τους τουρίστες που κάνουν τη βόλτα τους σαν κι εμάς. Έχει έρθει περίπατο κι ένα δημοτικό σχολείο και η περιοχή έχει πλημμυρίσει με ξανθούς μπόμπιρες που κάνουν κατάληψη σε μια οικολογική παιδική χαρά! Μετά από ένα δυναμωτικό καπουτσίνο επιστρέφουμε με το τελεφερίκ αφού είχαμε βγάλει εισιτήριο μετ’ επιστροφής, αξίζει όμως να κατέβεις το λόφο με τα πόδια, το κέντρο δεν είναι πολύ μακριά!
Βλέπουμε τον καθεδρικό ναό του Μπέργκεν, το Domkirken, παρακάμπτουμε τα γνωστά μέρη του κέντρου που έχουμε ξαναδεί, περνάμε μέσα από τον εμπορικό δρόμο Strandgaten όπου υπάρχει και πλήθος κτηρίων με γραφεία (μία εικόνα μεγαλούπολης δηλαδή), περνάμε από τη σταυροειδή εκκλησία Nykirken, και καταλήγουμε στο πάρκο Νόρντνες, στην ομώνυμη χερσόνησο (Nordness). Στο πάρκο αυτό σύμφωνα με τον χάρτη υπάρχει ένα ενυδρείο, αλλά δεν το αντιληφθήκαμε (όχι ότι θα πηγαίναμε). Εντύπωση μάς προκαλεί ένα τεράστιο τοτέμ(!) στο μέσο του πάρκου. Άλλη μια απολαυστική βόλτα μέσα στο πράσινο, σε μια ήσυχη τοποθεσία που τίποτα δεν μαρτυρά ότι είναι πέντε βήματα από το κέντρο της πόλης. Και αρκετοί Νορβηγοί να απολαμβάνουν και αυτοί τη βόλτα τους. Επιστροφή από τον παραθαλάσσιο δρόμο με κατάληξη πάλι το Μπρίγκεν, σταθερό σημείο αναφοράς.
Έχει έρθει η ώρα να παραλάβουμε τις αποσκευές μας από το ξενοδοχείο και να πάρουμε το λεωφορείο για αεροδρόμιο...
(Fresland), το αεροδρόμιο του Μπέργκεν, όπου αποκομίζουμε πολύ αρνητικές εντυπώσεις για αεροδρόμιο της 2ης μεγαλύτερης νορβηγικής πόλης, Σε όλα τα γκισέ υπάρχουν μεγάλες ουρές, ενώ κόσμος στέκεται παντού! Αυτό που λείπει είναι ο εκνευρισμός (από τον υπόλοιπο κόσμο τουλάχιστον, εμείς οι δυο γκρινιάζουμε μεταξύ μας). Παίρνουμε τις κάρτες επιβίβασης και μεταβαίνουμε στην αίθουσα αναμονής όπου επικρατεί το αδιαχώρητο (με το ζόρι βρίσκουμε δυο κενά καθίσματα να κάτσουμε), ενώ ο όλος χώρος έχει γεμίσει σκουπίδια, συνέπεια της συνεχούς εναλλαγής του κόσμου. Μια καθόλου «νορβηγική» εικόνα!
Με πτήση της αξιοπρεπούς low-cost Norwegian πετάμε για Τρόντχαϊμ, όπου φθάνουμε μετά από μία ώρα πτήσης. Έχει ήδη νυχτώσει, όταν φτάνουμε στο Værnes, το αεροδρόμιο του Τροντχάιμ που απέχει 35 χιλιόμετρα από την πόλη. Το λεωφορείο για την πόλη κάνει περίπου μισή ώρα. Κάθισα (τυχαία, ε; ) δίπλα σε μια πανέμορφη Νορβηγίδα που ευτυχώς με βοηθάει με την στάση που πρέπει να κατέβουμε, αφού έχει καταλάβει ότι στο τηλέφωνο δεν μπορώ να συνεννοηθώ με το φίλο μου για το όνομα της στάσης. Κατεβαίνουμε στη στάση Solsiden, που μου εξηγεί ότι σημαίνει «η πλευρά του ήλιου», και είναι μια γειτονιά με πλήθος μπαρ, καφέ και εστιατορίων που χαίρουν κίνησης την ημέρα επειδή τα χτυπάει ο ήλιος! Μάλλον τους λείπει αρκετά εκεί πάνω…
Αμέσως εντοπίζουμε την πολυκατοικία που μένει το παιδί, και με μια ακόμη συνεννόηση με το κινητό χάρη στην περιαγωγή (καλά, κάποτε πώς συνεννοούμαστε χωρίς αυτά; ) μας δίνει τον κωδικό του διαμερίσματος που πρέπει να χτυπήσουμε αντί για κουδούνι, ώστε να μας ανοίξει. Η πολυκατοικία μοιάζει μάλλον άχαρη εξωτερικά, και όπως μαθαίνουμε λίγο αργότερα πρόκειται για παλιό εργοστάσιο που ανακατασκευάστηκε με μορφή διαμερισμάτων, τύπου loft, και είναι πολύ δημοφιλή καθώς το κέντρο του Τροντχαιμ είναι κορεσμένο σε κτήρια, ενώ η ζήτηση για στέγη είναι μεγάλη. Το διαμέρισμα πάντως είναι μια χαρά, και μπορούμε να φιλοξενηθούμε άνετα!
Αφού λέμε τα νέα μας κλπ, θα ακολουθήσει η πρώτα βόλτα μας στο κέντρο της πόλης με μια σύντομη ξενάγηση από τον φίλο μας. Εντυπωσιαζόμαστε παρόλο που είναι νύχτα από την εικόνα που δημιουργεί ο ποταμός Νίντελβα (Nidelva) που περικλείει το κέντρο της πόλης (το σπίτι που μένουμε είναι μόλις τρία λεπτά πριν το ποτάμι, στις παρυφές του κέντρου δηλαδή) με τις διάφορες γέφυρες που έχει, καθώς και από τις πράσινες όχθες του ποταμού που βλέπουμε από ψηλά. Αν και νύχτα δεσπόζει ο καθεδρικός ναός του Νίδαρου, σήμα-κατατεθέν της πόλης! Σύντομη στάση για φαΐ στο χέρι σε ένα κεμπαμπτζίδικο ιδιοκτησίας κάποιου Τούρκου/Κούρδου δεν θυμάμαι. Με 70 κορόνες μία ενισχυμένη πεντανόστιμη αραβική πίτα γίγας θα είναι το βραδινό μου!
Στη διάρκεια της βόλτας το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια περίεργη κατασκευή: πρόκειται για το μοναδικό στον κόσμο λιφτ ποδηλάτων (trampe)! Δεν έχω δυστυχώς φωτογραφία καθώς ήταν νύχτα (και τις επόμενες ημέρες παρόλο που περάσαμε συχνά δίπλα του δεν μας τράβηξε την προσοχή). Αυτό το λιφτ βοηθάει τους ποδηλάτες να ανέβουν μία ανηφόρα, πατώντας με το ένα πόδι τους στο μηχανισμό του λιφτ, και στο άλλο το πεντάλ του ποδηλάτου! Δουλεύει όμως με κάρτα που είναι δωρεάν και πρέπει να έχεις προμηθευτεί από πριν από διάφορα σημεία. Η ιδέα του ελκυστήρα ποδηλάτων μπορεί να είναι πρωτοποριακή και να εφαρμοστεί και σε άλλες χώρες ενδεχομένως, αλλά για τη Νορβηγία την βρήκα λίγο γελοία (αν και ίσως όμως να εξυπηρετεί τους μαθητές). Και αυτό γιατί οι Νορβηγοί σιγά μην πτοηθούν από μια ανηφόρα, το πολύ-πολύ να σύρουν το ποδήλατό τους! Πρόκειται για έναν λαό που ο αθλητισμός δεν είναι χόμπι για λίγους, όλοι σχεδόν τους ασχολούνται με κάτι. Πέρα από το εθνικό τους άθλημα, το σκι, σε όλες του τις μορφές και τις παραλλαγές, δεν είναι λίγοι και οι Νορβηγοί που επιδίδονται σε extreme-sports, όπως για παράδειγμα το base jumping (ανεβαίνουν σε κορυφές βουνών και κάνουν ελεύθερες πτώσεις με αλεξίπτωτο)! Επίσης τους αρέσει να φεύγουν τα Σαββατοκύριακα και να μένουν σε "καλύβες" (cabins) χωρίς ηλεκτρικό στο βουνό. Συχνά κάνουν εκδρομές στην εξοχή -μακρυά από κατοικημένα μέρη- χωρίς να έχουν προμήθειες, απλά ψαρεύουν οι ίδιοι και τρώνε! Ειδικά στο Τροντχάιμ οι περισσότεροι κάτοικοι έχουν και το σκάφος τους, συνέπεια της μεγάλης ναυτικής τους παράδοσης. Πράγματι στο κανάλι του ποταμού Νίντελβα μπορεί να είναι παρατεταγμένα δεκάδες εκατοντάδες σκάφη! (Είπε κανείς τίποτα για τους Έλληνες ως ναυτικό λαό); Γιαυτό η ιδέα του ελκυστήρα κάπως με παρεξένεψε, αλλά αναγνωρίζω το γεγονός ότι είναι καινοτόμος, και ίσως στην χώρα μας να έκανε θραύση, αν βέβαια κατασκευάζαμε ποτέ ποδηλατοδρόμους. Πάντως όσες ημέρες πέρασα από εκεί, δεν είδα κανέναν να το χρησιμοποιεί!
Επειδή δεν έχω δική μου φωτογραφία παραθέτω εξωτερικό σύνδεσμο από την επίσημη ιστοσελίδα του trampe για να πάρετε μια ιδέα πως είναι:
Συνεχίζουμε τη βόλτα προς τη συνοικία Μπακλαντέ (Bakklandet), μια γραφική συνοικία του Τρόντχαϊμ με ξύλινα σπιτάκια διαφόρων χρωμάτων, πλακόστρωτους δρόμους και μειωμένη ως μηδαμινή κίνηση αυτοκινήτων. Σε αυτή την περιοχή υπάρχουν μικρά καφέ-μπαρ (και λίγα εστιατόρια) που θα τα χαρακτήριζα «ζεστά», ίσως και λίγο ιντελεκτουέλ. Σε ένα τέτοιο μπαράκι ήπιαμε την πρώτη μας μπίρα στο Τροντχαιμ. Και αυτό το μπαράκι σελφ-σέρβις, με μόλις μία υπάλληλο! Ο φίλος μας μας πληροφορεί ότι στις 1:00 σταματά το σέρβις σε όλα τα μπαρ (το κατάστημα όμως δεν κλείνει), και καθώς η ώρα είναι 12:55 ξεχνιέμαι και φωνάζω τη μπαργούμαν για να παραγγείλω μία γύρα ακόμη. Παρατηρώ ότι με κοιτάζουν περίεργα οι υπόλοιποι πελάτες, λογικό αφού το μαγαζί είναι σελφ-σέρβις, οπότε με παραίνεση του φίλου μου σηκώνομαι και πηγαίνω στο μπαρ για να πάρω ο ίδιος τις μπίρες (η δύναμη της συνήθειας)! Αναχωρούμε δύο παρά, και μετά από λίγο περπάτημα ανάμεσα στα ξύλινα σπιτάκια και τη θερμοκρασία σε πολύ χαμηλά επίπεδα φτάνουμε σπίτι.
Για την επόμενη ημέρα (Σάββατο) που δεν θα δούλευε το παιδί που μας φιλοξενούσε είχαμε στα σχέδια μία εκδρομή εκτός Τροντχαιμ με νοικιασμένο αυτοκίνητο. Μας ενημερώνει ότι σχεδίαζε μια εκδρομή στο Geirenger που θεωρείται από πολύ κόσμο η πιο όμορφη περιοχή της Νορβηγίας, αλλά τυχαία έμαθε ότι 15 Σεπτεμβρίου διέκοψε τα δρομολόγια το φέρι λόγω λήξης τουριστικής περιόδου. Έτσι η εκδρομή αυτή δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί οδικώς. Κρίμα, γιατί στις αναζητήσεις που έκανα για πληροφορίες για τη Νορβηγία, το Γκέιρανγκερ ή Γκάιρανγκερ έπεφτε συνεχώς μπροστά μου ως το ομορφότερο φιορδ της Νορβηγίας (εκεί είναι και οι «Επτά Αδερφές», σύμπλεγμα 7 καταρρακτών που πέφτουν από μεγάλο ύψος στη θάλασσα, εικόνα που τη βλέπεις όμως αν θυμάμαι καλά μόνο από κρουαζιερόπλοιο). Και μια σημείωση εδώ: Οι οδικές μετακινήσεις στη Νορβηγία απαιτούν συχνά πυκνά την χρήση φερι-μποτ, καθώς εξοικονομούνται δεκάδες χιλιόμετρα, λόγω του μεγάλου μήκους των φιορδ. Έτσι αντί να πραγματοποιήσεις έναν τεράστιο κύκλο, απλά χρησιμοποιείς το φέρι και μετά από λίγη ώρα βρίσκεσαι απέναντι, και μάλιστα στις περισσότερες περιπτώσεις η χρήση του φέρι είναι υποχρεωτική, καθώς δεν υπάρχει εναλλακτική οδική διαδρομή.
Έτσι κατέληξε σε εκδρομή στο Κρίστιανσουντ (Kristiansund) μέσω της εθνικής οδού και στη συνέχεια στο Όλεσουντ (Ålesund) όπου και θα διανυκτερεύαμε. Επιστροφή την επόμενη ημέρα μέσω ορεινού δρόμου, όπου θα διερχόμασταν και από το Όπνταλ (Oppdal), χειμερινό θέρετρο της Νορβηγίας. Τουλάχιστον αυτός ήταν ο προγραμματισμός μας!
(‘Όχι και τόσο) πρωινό ξύπνημα και κάνουμε βιαστικά τη βόλτα μας στο κέντρο της πόλης. Είναι Σάββατο, ο ουρανός είναι καθαρός και η θερμοκρασία καλή. Αναζητούμε γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων, αλλά σε δυο που ρωτήσαμε δεν έχουν άμεσα διαθέσιμο όχημα. Μετά από ένα τηλεφώνημα βρίσκουμε γραφείο μακριά από το κέντρο, και με ταξί σε λίγα λεπτά είμαστε εκεί (20? παρακαλώ για μία σύντομη διαδρομή), και παραλαμβάνουμε το όχημά μας.
Ξεκινάμε λοιπόν με οδηγό τον «ντόπιο» φίλο μας και σε λίγη ώρα η πόλη του Τρόντχαϊμ είναι ήδη πίσω μας. Η οδήγηση στην εθνική οδό E-39 (που σε εκείνο το τμήμα θυμίζει ελληνική επαρχιακή οδό, με μία λωρίδα κυκλοφορίας ανά κατεύθυνση, και συνεχείς στροφές, εκτός βέβαια την ποιότητα της ασφάλτου) είναι απολαυστικότατη! Η λιακάδα μας βοηθάει να χαρούμε την ύπαιθρο στο έπακρο, με το πράσινο να δεσπόζει και συχνά να οδηγούμε παράλληλα με τα φιορδ. Σε πολλά σημεία δεξιά νόμιζες πως βρισκόσουν σε ορεινό κομμάτι της Ηπείρου, αλλά μόλις γύρναγες λίγο το κεφάλι σου αντίκριζες το νερό της θάλασσας! Ο καιρός εναλλάσσεται από λιακάδα σε βαριά συννεφιά, αλλάζοντας συνεχώς τον χρωματισμό των τοπίων.
Σύντομα συναντάμε τα πρώτα διόδια, όπου επιλέγουμε λάθος λωρίδα! Στα διόδια δεν υπάρχουν πινακίδες στα αγγλικά, παρά μόνο μία προειδοποιητική πινακίδα για επιλογή σωστής λωρίδας (e-pass, credit card) στα νορβηγικά! Υπήρχε και εικονίδιο βέβαια, αλλά μέχρι να το επεξεργαστείς… Εμείς ψάχναμε λωρίδα με υπάλληλο που όμως δεν υπήρχε σε εκείνα τα διόδια. Με άγχος βλέπουμε ότι κατευθυνόμαστε στη λωρίδα e-pass και δεν υπάρχει άλλη διέξοδος! Ευτυχώς δεν είχε μπάρες, και την κουβέντα μας μονοπωλεί πώς και πού θα έρθει το πρόστιμο! Επειδή όμως περνώντας τα διόδια άκουσα έναν χαρακτηριστικό ήχο ψάχνω το συμφωνητικό ενοικίασης και συνειδητοποιώ ευτυχώς ότι το όχημα είχε τοποθετημένη συσκευή e-pass που δεν είχαμε προσέξει! Μέχρι να το καταλάβουμε βέβαια περάσαμε οπό ένα σχετικό διάστημα άγχους.
Κάνουμε μια σύντομη στάση λίγο έξω από μία μικρή πόλη (στην περιοχή του Romsdal), δίπλα σε μια γέφυρα, και απολαμβάνουμε τη θέα και την όμορφη ηλιόλουστη ημέρα. Από την απέναντι πλευρά της γέφυρας και κατά μήκος της όχθης του ποταμού αντικρίζουμε ένα τεράστιο κάμπινγκ τροχόσπιτων που δεν φαινόταν από το δρόμο! Αναρίθμητα τροχόσπιτα στη μέση του πουθενά, αφού δεν υπάρχει κανένα μεγάλο αστικό κέντρο στην ευρύτερη περιοχή. Μου φάνηκε πολύ περίεργο!
Συνεχίζουμε να οδηγούμε μέσα στη νορβηγική ύπαιθρο και ο δρόμος μας βγάζει ξαφνικά σε ένα πορθμείο, σε ένα χωριουδάκι με όμορφο λιμανάκι (νομίζω λεγόταν Halsa). Χωρίς να υπάρχει ειδικός χώρος στάθμευσης, απλά σταματάς στη δρόμο και περιμένεις στην ουρά που σχηματίζεται. Ήρεμα και ωραία! Βλέπουμε από μακριά το πλοίο να έρχεται και μέχρι να πάμε σε ένα μαγαζί για καφέ και hot-dog, το φέρυ έχει δέσει και έχουν αποβιβαστεί τα οχήματα. Με πλήρη ηρεμία έρχεται η σειρά μας για επιβίβαση και σε λίγα λεπτά έχουμε βγει στα ανοιχτά, απολαμβάνοντας τα hot-dog μας, τα οποία υπόψη ήταν λουκάνικα με δείγμα ψωμιού γύρω τους (και όχι μέσα σε μπαγκέτα όπως τα ξέρουμε), αλλά πολύ νόστιμα.
Η διαδρομή με το πλοίο σύντομη αλλά αρκετή ώστε να ξεμουδιάσει ο οδηγός, και οδήγησης συνέχεια. Στη διαδρομή περνάμε και από μερικά τούνελ, ένα μάλιστα χωρίς επένδυση, όπου οδηγείς δίπλα και κάτω από γυμνό βράχο! Στα δεύτερα διόδια που περάσαμε επιλέξαμε την σωστή λωρίδα, που είχε και υπάλληλο αυτή τη φορά! Σε κάποια διασταύρωση εγκαταλείπουμε την Ε-39 και κατευθυνόμαστε προς Κρίστιανσουντ.
Το Κρίστιανσουντ (Kristiansund, να μην συγχέεται με το Kristiansand της νότιας Νορβγηγίας) είναι μια πόλη με 23.000 κατοίκους που είναι χτισμένη πάνω σε πέντε νησιά που συνδέονται μεταξύ τους με γέφυρες ή με φέρι-μποτ. Το πέμπτο νησί αποτελούσε άλλο δήμο που συγχωνεύθηκε και αυτός με το Κρίστιανσουντ. Η εικόνα της πόλης από μακριά είναι εντυπωσιακή, ενώ προσπαθώντας να βρούμε πού είναι το κέντρο της περνάμε κάποιες από τις γέφυρες. Το θέαμα πολύ ωραίο, φωτογραφίες από τη μεγάλη γέφυρα δεν βγάλαμε όμως γιατί δεν υπήρχε χώρος να σταματήσεις.
Κάποια tips για την οδήγηση: Στις κυκλικές πλατείες έχει πάντα προτεραιότητα αυτός που κινείται επί της πλατείας, και όχι αυτός που εισέρχεται! Δεν υπάρχουν σήματα STOP, αλλά αυτά της παραχώρησης προτεραιότητας. Στις διαβάσεις πεζών σταματάμε πάντα, καθώς οι πεζοί εισέρχονται κατευθείαν, συχνά χωρίς να κοιτάζουν! Σε όλο το Κρίστιανσουντ ειδικά, ισχύει προτεραιότητα από δεξιά παντού, γεγονός που δυσκόλεψε τον οδηγό μας (ευτυχώς που οι Νορβηγοί οδηγούν μη επιθετικά και γλυτώσαμε μια σύγκρουση)!
Σταθμεύουμε το όχημα και κατευθυνόμαστε στο λιμάνι για τις απαραίτητες φωτογραφίες. Είναι ώρα για καφέ, τον οποίο απολαμβάνουμε σε μια κεντρική καφετέρια γεμάτη με νεαρόκοσμο. Είναι Σάββατο απόγευμα εξάλλου, γεγονός που δικαιολογεί τον αρκετό κόσμο μέσα και έξω. Στην καφετέρια γνωρίζουμε έναν Έλληνα μόνιμο κάτοικο του Κρίστιανσουντ που εργάζεται ως ψαράς σε αλιευτικό. Μας λέει την ιστορία του, ότι μια μέρα πούλησε τη μηχανή του στην Ελλάδα και βρέθηκε στη Νορβηγία να ψάχνει για δουλειά, και έκτοτε δουλεύει σε αλιευτικό σκάφος, και τον τελευταίο καιρό ζει στο Κρίστιανσουντ! Αλλά σκέφτεται να πιάσει δουλειά σε εξέδρα άντλησης πετρελαίου, όπου ζεις πρακτικά απομονωμένος από τον κόσμο πάνω στην εξέδρα στον ωκεανό για πολλές ημέρες σερί, αλλά παίρνεις συνεχείς μαζεμένες άδειες ως αντιστάθμισμα! Και ούτω καθεξής. Εγώ σκέφτομαι ότι δεν θα μπορούσα ποτέ να ζήσω απομονωμένος σε μια τεχνητή κατασκευή, αποκλεισμένος από τον ωκεανό! Μετά από αρκετή κουβέντα τον χαιρετάμε, αφού μας προτείνει να γευτούμε μπριζόλες φάλαινας σε τοπικό εστιατόριο. Δυστυχώς είχαμε ακόμη 2,5-3 ώρες οδήγησης και προτιμήσαμε να φύγουμε αμέσως ώστε να φτάσουμε στο Όλεσουντ σούρουπο. Μεγάλο λάθος, όπως αποδείχθηκε!
Παίρνουμε το αμάξι και κατευθυνόμαστε στο λιμάνι, όπου θα πάρουμε το φέρι για να κόψουμε αρκετή απόσταση. Πραγματικό λιμάνι αυτή τη φορά, και όχι απλά πορθμείο, όπως νωρίτερα. Δείτε το νορβηγικό σύστημα αναμονής για το φέρι: Τα αυτοκίνητα στοιχίζονται σε σειρές το ένα πίσω από το άλλο σε αριθμημένους διαδρόμους, ανάλογα με τον προορισμό. Και όταν έρθει το φέρι, το ένα πίσω από το άλλο εισέρχονται στο καράβι και στοιχίζονται ήρεμα και ωραία, χωρίς φωνές. Οι ναυτικοί καθοδηγούν τα οχήματα στη θέση τους μόνο μέσα στο πλοίο, με σειρά και τάξη! Και αμέσως έρχεται ο εισπράκτορας και πληρώνεις. Τα περισσότερα πλοία έχουν καταπέλτη και από τις δύο πλευρές, και έτσι τα οχήματα εξέρχονται με τη σειρά που έχουν μπει! Θυμάστε το Ρίο - Αντίρριο ένα πράμα; Καμία μα καμία σχέση! Ενώ τα δρομολόγια είναι απόλυτα ακριβή, χωρίς καθυστερήσεις! Βλέπουμε ότι έχουμε 20 λεπτά διαθέσιμα μέχρι την αναχώρηση και για να σκοτώσουμε τον χρόνο και την πείνα μας παίρνουμε από την καντίνα fish n’ chips. Πρόκειται για μπακαλιάρο με τηγανητές πατάτες, νόστιμο και χορταστικό! Η τιμή: 100 κορόνες, αν θυμάμαι καλά.
Επιβιβαζόμαστε στο φέρι και περνάμε απέναντι. Αυτή τη φορά ακολουθούμε την επαρχιακή οδό 64, σε μια επίσης όμορφη διαδρομή. Κομμάτι της διαδρομής αυτής μήκους 8,5 χλμ ονομάζεται Atlanterhavsveien, που στα ελληνικά αποδίδεται ως Ατλαντική Οδός, (κάποιοι το αποδίδουν και ως «Λεωφόρος του Ατλαντικού»). Πρόκειται για τμήμα του αυτοκινητοδρόμου που έχει κατασκευαστεί πάνω σε νησίδες και κομμάτια στεριάς των φιορδ, που συνδέονται μεταξύ τους με 8 ανισόπεδες γέφυρες, και έχει χαρακτηριστικό του την άπλετη θέα προς τον Ατλαντικό Ωκεανό, χωρίς να εμποδίζεται από νησιά ή στεριά. Όταν έχει θύελλες είναι πολύ επικίνδυνος γιατί τα κύματα σκάνε πάνω στο δρόμο. Η Ατλαντική Οδός αποτελεί ένα εντυπωσιακό θέαμα, με αποκορύφωμα τη γέφυρα με το όνομα «Storseisundet bru», που στέκει ανάμεσα σε δυο επικίνδυνες κυρτές στροφές της οδού! Δυστυχώς ήταν πολύ δύσκολο να σταματήσουμε για να βγάλουμε φωτογραφία γιατί ήταν πιθανό να προκαλέσουμε ατύχημα, ο δρόμος είναι πολύ στενός, ενώ τα οχήματα έρχονται από στροφές και δεν έχουν ορατότητα. Ίσως κάποιος με μοτοσικλέτα μόνο θα μπορούσε να σταματήσει για να την αποθανατίσει. Μία φωτογραφία εν κινήσει πρόλαβα να τραβήξω στην έξοδο της γέφυρας! Περιοριστήκαμε έτσι στη στάθμευση σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο μετά τη γέφυρα, όπου πλήθος κόσμου στάθμευε και έβγαζε φωτογραφίες, χάζευε, ή ψάρευε κατευθείαν από τον Ατλαντικό Ωκεανό!
Η φωτογραφία της γέφυρας από αυτό το σημείο όμως είναι παραπλανητική, καθώς δεν φανερώνει την απότομη στροφή που είχε προηγηθεί.
Δείτε την επίσημη ιστοσελίδα και μια φωτογραφία από το διαδίκτυο:
Atlanticroad - Engelsk
Επιβίβαση ξανά, με τον οδηγό μας να αρνείται επίμονα να αναλάβει άλλος το τιμόνι ώστε να ξεκουραστεί. Σε μια από τις λίγες ευθείες του δρόμου γκαζώνει αρκετά, για να δούμε μετά από λίγο έναν τύπο με το γνωστό φωσφοριζέ γιλέκο να μας κάνει νόημα να βγούμε από το δρόμο. Επίδοση κλήσης για υπερβολική ταχύτητα λοιπόν, με τον αστυνομικό να έχει πάρει τον οδηγό στο περιπολικό και να του εξηγεί αναλυτικά όλους τους δυνατούς τρόπους πληρωμής. Τα χιλιόμετρα ακατέβατα! Οι γνωστές ελληνικές δικαιολογίες που αραδιάζουμε σε αντίστοιχες περιπτώσεις στην Ελλάδα όχι απλά δεν έπιασαν τόπο, αλλά τους φάνηκαν διασκεδαστικές, νόμιζαν ότι κάναμε χιούμορ! Και αυτό γιατί οι Νορβηγοί σπάνια υποπίπτουν σε παραβάσεις, και αν υποπέσουν αναλαμβάνουν αμέσως την ευθύνη της πράξης τους, χωρίς να σκαρφίζονται δικαιολογίες. Το αποκορύφωμα ήταν όταν τους είπαμε ότι είμαστε Έλληνες: Ο ένας είχε περάσει το καλοκαίρι στην Κρήτη «όπου οι Έλληνες εκεί οδηγούν σαν τρελοί», όπως μας μετέφερε! Τι να του πεις μετά! Το ποσό της κλήσης ήταν καθαρά νορβηγικό -μην ρωτάτε παρακαλώ, μην ξύνετε πληγές- ικανό να καταστρέψει το οικονομικό πλάνο της εκδρομής (και όχι μόνο αυτό). Εδώ να κάνω μια παρένθεση και να μεταφέρω μια πληροφορία (με επιφύλαξη): αν διαφωνείς με την κλήση την πληρώνεις πρώτα, και μετά εκθέτεις εγγράφως τις αντιρρήσεις σου. Αν γίνουν δεκτές, επιστρέφεται το ποσό στο λογαριασμό που έχει δηλώσει μερικές εβδομάδες μετά! Πρωτοποριακό σύστημα, που ίσως θα έπρεπε να ακολουθήσουμε στην Ελλάδα, όπου οι κλήσεις συχνά καταλήγουν σε βουλευτές, δημοτικούς συμβούλους, διοικητές, δημάρχους...
Μας χαιρετάνε τα κατά τα άλλα πολύ συμπαθητικά όργανα όπως θα χαιρετούσαν κάποιον γνωστό τους, και εμείς σιγά-σιγά συνειδητοποιούμε την κατάσταση. Το κέφι όσο να’ναι έχει πέσει αρκετά, ενώ αρχίζει βγαίνει και η κούραση της ημέρας. Συνεχίζουμε την οδήγηση για είκοσι λεπτά ακόμη και φτάνουμε στο πορθμείο της πόλης Μόλντε (Molde). Μπαίνουμε στη γνωστή ουρά και περιμένουμε. Περνάει λίγη ώρα και πλοίο δεν βλέπαμε να έρχεται. Συμβουλεύομαι με δυσκολία τον πίνακα δρομολογίων που είναι στα νορβηγικά και επιπλέον έχει και διάφορους προορισμούς (και δεν έχω ιδέα πως λέγεται το λιμάνι απέναντι), και διαπιστώνω ότι έχουμε πέσει σε μεγάλο κενό δρομολογίου. Στην Νορβηγία τέτοια κενά υπάρχουν συνήθως Σάββατο βράδυ ή Κυριακή πρωί (πράγματι τις υπόλοιπες μέρες και ώρες υπάρχει ανά 30’ δρομολόγιο), όπου ο περισσότερος κόσμος εστιάζει στη σαββατιάτικη έξοδο. Αφού ζυγίζουμε την κατάσταση αποφασίζουμε να αλλάξουμε τα σχέδιά μας και να γυρίσουμε αυθημερόν στο Τρόντχαϊμ, γλυτώνοντας το –διόλου ευκαταφρόνητο- κόστος του ξενοδοχείου στο Όλεσουντ (Ålesund) και λοιπά ενδεχόμενα έξοδα. Εξάλλου η ώρα κόντευε 8, είχε ήδη σουρουπώσει, είχαμε δρόμο ακόμη για το Όλεσουντ, και κουρασμένοι και κακοδιάθετοι όπως είμαστε δεν θα χαιρόμασταν τη βόλτα στη μοναδική αυτή πόλη της Νορβηγίας με την χαρακτηριστική αρτ-νουβό αρχιτεκτονική της. Έτσι το Όλεσουντ μου μένει απωθημένο και δίνω την υπόσχεση στον εαυτό μου να πάω κάποια στιγμή. Πέρα από την ομορφιά του λόγω της αρτ-νουβό τεχνοτροπίας του (συνέπεια ανακατασκευής μετά από μεγάλη πυρκαγιά το 1904 που κατέστρεψε την πόλη), τους καλοκαιρινούς μήνες αποτελεί και εφαλτήριο για μια οκτάωρη (πανάκριβη) κρουαζιέρα στο Γκειράνγκερ, στο ομορφότερο κατά πολλούς φιορδ. Στο Όλεσουντ βρίσκεται επίσης και το Atlanterhavsparken, το «Ατλαντικό Πάρκο», μάλλον το μεγαλύτερο ενυδρείο της Βόρειας Ευρώπης. Ίσως μια άλλη φορά να τα τιμήσουμε, αν στο ενδιάμεσο δεν χρεοκοπήσει η χώρα μας και θα μπορούμε να φτάσουμε πέρα από το Κρυονέρι.
Για την επιστροφή μας επιλέγουμε την ορεινή οδό 70, που καταλήγει στην πόλη Όπνταλ (Oppdal), χειμερινό θέρετρο της Κεντρικής Νορβηγίας. Στη συνέχεια ακολουθούμε την Εθνική Οδό Ε6 που μας επιστρέφει στο Τρόντχαϊμ. Η ορεινή διαδρομή υποτίθεται ότι είναι πολύ όμορφη, αλλά δυστυχώς λόγω της συννεφιάς και του σκότους (και της χαλασμένης διάθεσης) δεν μπορούσαμε να την χαρούμε, εξάλλου το μόνο που έβλεπες τη νύχτα ήταν σκούροι όγκοι. Η θερμοκρασία σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα κάνει απαραίτητη την χρήση του καλοριφέρ. Για να φουλάρουμε το αυτοκίνητο πάμε σε ένα βενζινάδικο χωρίς υπάλληλο, όπου πρέπει να βάλεις πιστωτική και να γεμίσεις ο ίδιος το αμάξι. Προσπαθώ ανεπιτυχώς (οι οδηγίες στα νορβηγικά δεν βοηθάνε), και παραιτούμαι υπέρ του φίλου μου που έχει πλέον πάρει το νορβηγικό κολάι. Μετά από μια κουραστική διαδρομή φτάνουμε αποκαμωμένοι στο πολύβουο και γεμάτο κόσμο εκείνη την ώρα Τρόντχαϊμ λόγω της Σαββατιάτικης εξόδου. Καθώς η ώρα κοντεύει μία και είμαστε εξαντλημένοι, η μόνη επιλογή που έχουμε είναι να πέσουμε για ύπνο…
Το παιδί που μας φιλοξενεί έχει σηκωθεί από νωρίς, έχει επιστρέψει το αυτοκίνητο στην εταιρεία, και έχει γυρίσει με τα πόδια, πριν μας ξυπνήσει! Ευτυχώς, γιατί κάτω από το σπίτι που παρκάραμε ισχύει το σύστημα της ελεγχόμενης στάθμευσης, και δεν είχαμε περιθώριο για 2ο πρόστιμο! Παρεμπιπτόντως η ελεγχόμενη στάθμευση ισχύει παντού στο κέντρο της πόλης, ακόμη και τα Σαββατοκύριακα, αλλά οι περισσότερες θέσεις παραμένουν κενές (τουλάχιστον το καλοκαίρι), αφού ο κόσμος προτιμά το ποδήλατο ή να περπατήσει.
Έχουμε άμεση ανάγκη για καφέ και περπατάμε στους μουσκεμένους -λόγω μιας δυνατής βροχής νωρίτερα το πρωί που κοιμόμασταν- δρόμους μέχρι ένα φούρνο-καφετέρια δεκαπέντε περίπου λεπτά από το σπίτι. Τρώμε κάτι σαν τυρόπιτα και πίνουμε το ζεστό πάντα καπουτσίνο μας! Ο φούρνος είναι στη ήσυχη συνοικία Ρόζενμποργκ (Rosenborg), γνωστή στους Έλληνες από την ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα. Το γήπεδο της ομάδας όμως δεν βρίσκεται εντός της συνοικίας, και σχεδιάζουμε μία από τις προσεχείς ημέρες να περπατήσουμε ως αυτό (κάτι που τελικά δεν έγινε).
Μετά τον καφέ ξεκινά η περιήγησή μας στην όμορφη αυτή σκανδιναβική πόλη. Από το Ρόζενμποργκ κατευθυνόμαστε στο φρούριο της πόλης, το Kristiansten Festning. Πρόκειται για ένα άχαρο πέτρινο οικοδόμημα σε ένα λόφο της πόλης που χαρίζει όμως απαράμιλλη θέα προς το Τροντχάιμ και τα περίχωρά του και όλο το Trondheimfjorden και τα γύρω βουνά. Το φρούριο αυτό ήταν ο τόπος εκτέλεσης των αγωνιστών της νορβηγικής εθνικής αντίστασης.
Κατεβαίνουμε από έναν ήσυχο δρόμο που περνάει δίπλα από την φοιτητική εστία του πανεπιστημίου της πόλης, τη Singsaker Studenterhjem. Η εστία βρίσκεται σε μια εξαιρετική τοποθεσία που θυμίζει προάστιο, σε μια όμορφη αραιοκατοικημένη γειτονιά (Singsaker είναι το όνομα της γειτονιάς) μέσα στο πράσινο, κοντά στο πανεπιστήμιο και σχετικά κοντά στο κέντρο της πόλης. Συνεχίζουμε μέσω μιας οδού με πανέμορφα σπίτια με κήπους αριστερά και δεξιά, και ο δρόμος μας βγάζει στο πανεπιστήμιο της πόλης, το Νορβηγικό Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας, γνωστό ως NTNU, Norges teknisk-naturvitenskapelige universitet (Norwegian University of Science and Technology). Πρόκειται για από τα πιο γνωστά τεχνολογικά ιδρύματα στην Ευρώπη, με πλήθος ερευνητικών προγραμμάτων σε εξέλιξη, που φιλοξενεί περίπου 30.000 προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές. Περιττό να αναφέρω ότι το κτήριο του πανεπιστημίου είναι εντυπωσιακό και περιβάλλεται από πράσινο, σε μια τοποθεσία που χαίρει ηρεμίας!
Η πόλη φαντάζει απίστευτα καθαρή μετά την πρωινή βροχή, ενώ η ατμόσφαιρα είναι ολοκάθαρη, κάτι που μας κάνει να συνεχίσουμε ακούραστοι το περπάτημα. Πλησιάζουμε κέντρο και βλέπουμε τις παλιές προβλήτες στον ποταμό Νίντελβα με τα πολύχρωμα σπιτάκια, που έχουν δίκαια ανακηρυχτεί σε μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Πραγματικά χάρμα οφθαλμών, ενώ ο ποταμός Νίντελβα που περιβάλλει το κέντρο της πόλης αριστερά και δεξιά (στην ουσία το κέντρο της πόλης είναι το δέλτα που σχηματίζει ο Νίντελβα) συνεισφέρει στην ομορφιά του σκηνικού. Το κέντρο συνδέεται με την υπόλοιπη πόλη με διάφορες γέφυρες. Μία από αυτές είναι η Gamle Bybro που χρονολογείται από το 1861 και είναι πλέον ανοιχτή μόνο σε πεζούς και ποδήλατα, και αποτελεί σφραγίδα για την πόλη. Σε αυτή τη γέφυρα ξεκινά η γειτονιά Μπακλαντέ, την οποία αποφασίζουμε να επισκεφθούμε αργότερα.
Συνεχίζουμε το περπάτημα περνώντας και άλλες γέφυρες και ενώ έχει συννεφιάσει ειρωνικά φτάνουμε στην περιοχή Solsiden (την πλευρά του ήλιου, όπως ξαναέγραψα). Περιοχή με πλήθος καταστήματα και γεμάτη κόσμο, ένεκα Κυριακής μεσημέρι. Κατευθυνόμαστε σε μία καφετέρια όπου καθόμαστε για φαγητό. Προσέξτε το νορβηγικό σύστημα: Παραγγέλνεις στο ταμείο όπου και πληρώνεις, σου δίνουν αν έχεις παραγγήλλει τίποτα επιπλέον (εμείς τυπικά μπίρα, τι άλλο; ), και πληρώνεις. Όταν ετοιμαστεί το πιάτο στο φέρνει ο σερβιτόρος. Όλοι οι Νορβηγοί πληρώνουν με μια κάρτα σαν χρεωστική που δεν είναι ακριβώς χρεωστική, πιο πολύ είναι σαν πολυκάρτα με ταυτότητα συνδεδεμένη με τον τραπεζικό τους λογαριασμό (θυμίζει την κάρτα που σκέφτεται να θεσμοθετήσει η ελληνική κυβέρνηση). Εμείς πληρώνουμε με μία τυπική χρεωστική κάρτα που τότε ακόμη (Σεπτέμβρης 2009) δεν είχε τσιπάκι, οπότε δεν χρειαζόταν να πληκτρολογήσουμε κωδικό πρόσβασης. Παρόλα αυτά η υπάλληλος σου ζητούσε να πληκτρολογήσεις ο ίδιος το ποσό (μόλις αντιλήφθηκε πως δεν είχα την οικειότητα με το μηχάνημα το πληκτρολόγησε η ίδια), κάτι που δεν κατάλαβα, αλλά ο «ντόπιος» φίλος μας εξήγησε στη συνέχεια ότι το κάνεις ο ίδιος ώστε να αφήσεις πουρμπουάρ, αν το επιθυμείς. Γευόμαστε λοιπόν ένα ακόμη μη-νορβηγικό πιάτο (νόστιμη και χορταστική η μερίδα μας), επισκεπτόμαστε τις μεικτές(!) τουαλέτες, και την κάνουμε για ολίγο ακόμη περπάτημα. Α, ήπιαμε και δεύτερη μπίρα πρώτα, για να μην ξεχνιόμαστε!
Η βόλτα μάς φέρνει σε ένα καφέ με τραπεζάκια στο πεζοδρόμιο, σε μια γειτονιά με ξύλινα σπιτάκια (δεν είμαι σίγουρος αν ήταν στο Μπακλαντέ ή αλλού), όπου ένας ακόμη καπουτσίνο θα μας αναζωογονήσει! Έχει έρθει το απόγευμα όταν επιστρέφουμε σπίτι. Σε ένα κατάστημα σαν μίνι-μάρκετ λέω να σταματήσουμε να πάρουμε μπίρες, αλλά προς έκπληξή μας ο φίλος μας μας ενημερώνει ότι απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ μετά τις 18:00! Γνώριζα ήδη ότι στα σουπερ μάρκετ και συναφή καταστήματα απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ, αλλά μετά τις 20.00! Αυτό που τελικά ισχύει είναι 20:00 καθημερινές και 18:00 Σαββατοκύριακα! Μία απόφαση της κυβέρνησης ώστε να καταπολεμηθεί η μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ, μία απόφαση αμφισβητούμενου αποτελέσματος κατά τη γνώμη μου, αφού οι Νορβηγοί κάνουν προμήθειες στη διάρκεια της ημέρας, και ειδικά Παρασκευές και Σάββατα μαζεύονται σε σπίτια φίλων από νωρίς το βράδυ και πίνουν, και βγαίνουν πολύ αργότερα, αφού ήδη έχουν πιει αρκετά!
Φτάνουμε στο σπίτι όπου τιμάμε λίγο τσίπουρο που έχουμε φέρει από Ελλάδα (προσοχή στο αεροδρόμιο: Απαγορεύεται να φέρεις στη Νορβηγία περισσότερα από 1 λίτρο αλκοόλ, 1 μπουκάλι κρασί και 4 λίτρα μπίρα, αν θυμάμαι καλά – εξαιρούνται βέβαια προϊόντα από τα duty-free). Μετά από τόσες ώρες περπατήματος η ξεκούραση είναι επιβεβλημένη.
Αργά το βράδυ αφήνουμε τον οικοδεσπότη μας να ξεκουραστεί και ξεκινάμε τη βόλτα μας προς το κέντρο για ένα ποτό, όπου όμως τα πάντα είναι έρημα! Κατευθυνόμαστε τελικά και πάλι προς τη σύγχρονη συνοικία Solsiden που είναι πολύ κοντά στο διαμέρισμα που μένουμε, για να επαληθεύσουμε και εκεί το γεγονός ότι παντού υπάρχουν μόνο μία ή δύο παρέες! Να πω εδώ ότι το Solsiden ήταν το μόνο μέρος που μου θύμισε κάπως τα νεανικά στέκια στην Ελλάδα, με όμορφα πολυτελή μπαράκια και εστιατόρια το ένα δίπλα στο άλλο. Δεν πτοούμαστε -εγώ τουλάχιστον- και μπαίνουμε σε ένα όμορφο μπαράκι. Εκεί έρχομαι αντιμέτωπος με μια περίεργη κατάσταση: τον συνταξιδιώτη μου έχει πιάσει μια κρίση νοσταλγίας για την Ελλάδα, και συνεχώς γκρινιάζει και του φταίνε τα πάντα! Του έφταιγε και το γεγονός ότι πουθενά δεν είχε κόσμο, σε αντίθεση με Κυριακή βράδυ στην Αθήνα! Έχω ακούσει και από άλλους όταν είναι εξωτερικό ότι πολλές φορές σε κάποιο σημείο του ταξιδιού υπάρχει μία τέτοια «κρίση» και οφείλεται στο γεγονός ότι έχεις βγει εξολοκλήρου από το πρόγραμμά σου, και θέλοντας να εκμεταλλευτείς πλήρως τον χρόνο σου έχεις γεμάτο πρόγραμμα που δεν σου επιτρέπει να ξεκουραστείς! Πράγματι, και οι 5 μέρες μας ήταν πλήρως γεμάτες, και εγώ αισθανόμουν μεγάλη κούραση, αλλά αντίθετα με το φίλο μου η Ελλάδα δεν μου είχε λείψει καθόλου! Εν πάση περιπτώσει, την επόμενη ημέρα του είχε ευτυχώς περάσει! Απρόσμενα θα ήμουν εγώ που θα έφερνα την Ελλάδα στο προσκήνιο!
ανοιχτά του Τρόντχαϊμ, αλλά τα δρομολόγια προς αυτό είχαν διακοπεί αρχές Σεπτέμβρη λόγω λήξης της τουριστικής περιόδου. Δεν μας πείραξε, εξάλλου το μόνο που λογικά χάσαμε είναι μια άποψη της πόλης από τη θάλασσα. Το νησάκι αυτό κατά καιρούς είχε διατελέσει φρούριο, φυλακή, και μοναστήρι.
Συνεχίζουμε τη βόλτα δίπλα από κάτι γραμμές του τραμ και κατευθυνόμαστε προς ένα τούνελ που βλέπουμε. Το τούνελ είναι στην περιοχή Sverresborg, όπου ο οικοδεσπότης μας είχε προτείνει να πάμε για βόλτα. Ανεβαίνουμε λοιπόν στην ανηφόρα δίπλα στο τούνελ και ακολουθούμε ένα μονοπάτι σε μία όμορφη διαδρομή δίπλα σε ένα ρέμα, με γεφυράκια και σκαλάκια σε σημεία. Φτάνουμε σε μια γαλήνια γειτονιά δίπλα στο δάσος και ο λίγος κόσμος μάς κοιτάζει με περιέργεια! Λιγοστή κίνηση, κυρίως μικροί μαθητές που σέρνουν τα ποδήλατά τους στις ανηφόρες τις περιοχής. Επιστρέφουμε προς τα πίσω για να εντοπίσουμε ένα νέο μονοπάτι που οδηγεί ακόμη πιο μακριά από το κέντρο. Μία βόλτα μέσα σε ένα δασάκι που χαρήκαμε αρκετά παρόλη τη συννεφιά και τη βροχή! Καταλήγουμε σε μία περιφερειακή οδό όπου τυχαία βλέπουμε ένα λεωφορείο να έρχεται. Το σταματώ πριν προλάβω να συνεννοηθώ με το φίλο μου, που τελικά ήθελε να επιστρέψει με τα πόδια, αλλά επειδή ήμουν κουρασμένος από την ανάβαση και επειδή ντράπηκα που σταμάτησα το λεωφορείο, αποφασίσαμε στα γρήγορα να χωριστούμε και να συναντηθούμε αργότερα για φαγητό. Στην περιοχή Sverresborg είναι και ένα ανοιχτό μουσείο, το Sverresborg - Trøndelag Folk Museum που το είδε ο φίλος μου (απ’ έξω) στην επιστροφή του. Αποτελείται από πολλά σπιτάκια του 18ου και 19ου που αναπαριστούν σπίτια σε διάφορες περιόδους της ζωής στη Νορβηγία. Είχαμε αποφασίσει εξαρχής να μην επισκεφθούμε αυτό το μουσείο, δεν θυμάμαι γιατί (μάλλον τότε γίνονταν εργασίες συντήρησης ή στήσιμο μιας νέας έκθεσης, αν θυμάμαι σωστά), διαφορετικά θα πληρώναμε τις 50 κορόνες και θα το βλέπαμε.
Αργά το απόγευμα αποφασίζουμε να πάμε κάπου οικονομικά για φαγητό. Είχαμε δει μία προσφορά σε μια γνωστή αλυσίδα πιτσαρίας, την Peppe’s Pizza (η ίδια που είχαμε φάει και στο Μπέργκεν), όπου με 99 κορόνες έτρωγες όση πίτσα ήθελες. Διαπιστώνουμε ότι η προσφορά αφορά και όση σαλάτα θέλεις, ενώ ο κόσμος στο μαγαζί –κυρίως τουρίστες – τιμούν όλοι τη συγκεκριμένη προσφορά! Έτσι με 150 κορόνες (μαζί με τη μπίρα) τρώμε αρκετά ώστε να σκάσουμε!
Πριν γυρίσουμε σπίτι περνάμε από το σούπερ-μάρκετ για προμήθειες. Αυτό που μας προκαλεί εντύπωση είναι ότι υπάρχει ένας ολόκληρος θάλαμος-ψυγείο σε πολύ χαμηλή θερμοκρασία, όπου βρίσκονται τα τυριά, γάλατα, αλλαντικά, χυμοί κλπ. Λίγα λεπτά μέσα στο θάλαμο αυτόν και έχεις παγώσει! Πάντως αποτελεί εγγύηση ότι όλα τα προϊόντα διατηρούνται φρέσκα και καλοσυντηρημένα! Παρεμπιπτόντως να γράψω εδώ ότι όλα τα προϊόντα που δοκιμάσαμε από το σούπερ-μάρκετ ήταν πολύ νόστιμα.
Το βράδυ ο φίλος μας μας προτείνει μία μπιραρία κοντά στη παλιά γέφυρα Gamle Bybro. Ευτυχώς μας δίνει ουσιαστικές οδηγίες πρόσβασης, καθώς η είσοδος της μπιραρίας δεν φαίνεται από το δρόμο και πρέπει να κατέβεις μία σκάλα για να την εντοπίσεις. Τη μπυραρία τη θυμόμασταν από την χθεσινή βόλτα, καθώς έχει τραπεζάκια σε μία νησίδα μέσα στον ποταμό Νίντελβα, με την οποία συνδέεται με ξύλινη γεφυρούλα! Τις ημέρες που έχει λιακάδα, παρά την υγρασία, θα ήταν ίσως ωραίο να αράξεις πάνω στο ποτάμι. Τα βράδια ήταν βέβαια κλειστός ο χώρος αυτός. Το κατάστημα αρκετά μεγάλο, με μια περίεργη μυρωδιά ξύλου και υγρασίας στην ατμόσφαιρα. Κόσμος δεν υπήρχε πολύς πάντως, Αράζουμε σε ένα τραπέζι αφού πάρουμε τις μπίρες από το μπαρ και ξεκινάμε μία κουβέντα σε ελληνικές εντάσεις! Μας προκάλεσε έκπληξη ότι οι μπίρες ήταν αρκετά φθηνότερες από ότι στον τιμοκατάλογο, μάλλον ίσχυε κάτι σαν Happy Hour. Εντύπωση μας κάνει και το γεγονός ότι οι νορβηγικές παρέες (κυρίως φοιτητοπαρέες) κάνουν και αυτές τις συνομιλίες τους σε ανάλογες εντάσεις με τις ελληνικές! Ένεκα του happy hour πίνουμε και δεύτερη μπίρα, για να ακολουθήσει αργότερα η επιστροφή στο σπίτι.
, όπου πίνουμε τον πρωινό καφέ μας (ένα γερό πρωινό είχαμε φάει σπίτι από τις προμήθειες στο σούπερ-μάρκετ). Με έκπληξη παρατηρώ έναν Νορβηγό να τρώει κάτι σαν πίτα-γύρο! Αντιλαμβανόμαστε ότι ο φούρνος φτιάχνει και πίτες-γύρο, όπου ο γύρος είναι κομματάκια χοιρινού στην ηλεκτρική σχάρα, στη διόλου ευκαταφρόνητη τιμή των 70 κορόνων. Μην με ρωτήσετε αν είχε τζατζίκι, δεν ξέρω!
Έχοντας ξυπνήσει με τον καφέ, κάνουμε τη γνωστή πια διαδρομή για το κέντρο της πόλης, περνώντας από τις γέφυρες του Νίντελβα και θαυμάζοντας και πάλι τα σπιτάκια στις παλιές προβλήτες. Κάποια στιγμή μάς φέρνει η βόλτα στην αφετηρία της μοναδικής γραμμής τραμ της πόλης, που καλείται Gråkallbanen και έχει μήκος 8,8 χλμ. Πρόκειται για τη βορειότερη υπηρεσία τραμ στην Ευρώπη!
Επιβιβαζόμαστε, και ξεκινάει η διαδρομή. Είμαστε τυχεροί καθώς η θερμοκρασία έχει ανέβει και τα βαριά σύννεφα από τον ουρανό έχουν εξαφανιστεί. Στο τραμ κυρίως επιβάτες νεαρής ηλικίας που επιστρέφουν σπίτι τους από το κέντρο. Πίσω μας κάθεται ένας 55χρονος Νορβηγός που μυρίζει κρασί και δεν αργεί να μας πιάσει την κουβέντα. Ο αλκοολισμός είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα του νορβηγικού κράτους, αλλά δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω ποιοι λόγοι σπρώχνουν τόσο κόσμο στο αλκοόλ. Ο Νορβηγός μάς λέει σύντομα την ιστορία του και μας δίνει διάφορες πληροφορίες. Παράλληλα απολαμβάνουμε την υπέροχη διαδρομή από το παράθυρο, καθώς η γραμμή του τραμ διέρχεται μέσα σε ένα πράσινο μονοπάτι και δείχνει να ακολουθεί μια φυσική πορεία χωρίς την οποιαδήποτε παρέμβαση από τον άνθρωπο, ενώ η απουσία δρόμων και κίνησης ενισχύει και άλλο αυτό το αίσθημα γαλήνης.
Περνάμε δίπλα από ήσυχους οικισμούς και εκτάσεις με πράσινο και δέντρα, ενώ στην προτελευταία στάση βλέπουμε μια λίμνη την οποία σκεφτόμαστε να δούμε στην επιστροφή. Μετά από μόλις 20-25 λεπτά και χωρίς καμία ένδειξη ότι είμαστε δίπλα στην πόλη, φτάνουμε στο τέρμα. Ακολουθώντας το μονοπάτι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα πανέμορφο θέαμα που μας αφήνει με ανοιχτό το στόμα: Μια μεγάλη, κρυστάλλινη λίμνη, περιτριγυρισμένη από δέντρα, σε μια μοναδική σύνθεση μπλε, λευκού και πράσινου χρώματος. Με τη λίμνη να λειτουργεί σαν καθρέπτης, και τα λευκά σύννεφα να ανακλώνται πάνω στην επιφάνειά της, το θέαμα είναι μοναδικό. Πλησιάζουμε και απολαμβάνουμε το τοπίο, όπως και κάνει και λίγος άλλος κόσμος που βρίσκεται εκεί. Πρόκειται για τη λίμνη Lianvannet ή Lianvatnet στην τοποθεσία Lian της περιοχής Bymarka.
Τι κάνουμε; Μετά από έναν αρχικό δισταγμό αποφασίζουμε να ακολουθήσουμε το μονοπάτι περιμετρικά της λίμνης, μια έξοχη επιλογή, καθώς πρόκειται για τον περίπατο που χαρήκαμε πιο πολύ απ’ όλους! Υπ’ όψη ότι η περίμετρος της λίμνης είναι σχετικά μεγάλη, και μας πήρε μιαμισι-δυο ώρες για να κάνουμε χαλαρά το γύρω της. Με στάσεις βέβαια ώστε να την χαρούμε όσο το δυνατό περισσότερο. Το μονοπάτι σε μεγάλο μήκος πάει παράπλευρα στη λίμνη, ενώ σε άλλα σημεία χάνεται ανάμεσα σε δέντρα και δίπλα σε σπιτάκια (cabins) που δεν μοιάζουν να κατοικούνται. Εντύπωση μας κάνουν τα μανιτάρια που φύονται στην περιοχή. Το χαλαρό ρυθμό μας διακόπτουν Νορβηγοί που έχουν έρθει για άθληση και κάνουν το γύρο της λίμνης τρέχοντας!
Μόλις φτάσαμε στο σημείο που ξεκινήσαμε, αφήνω το φίλο μας να λιαστεί σε έναν ξύλινο πάγκο, και συνεχίζω τη βόλτα μου στην εξοχή κατά μήκος του δρόμου. Η πραγματικά υπέροχη ημέρα βοηθάει στη διάθεση! Επιστρέφω, τον βρίσκω να κοιμάται και τον ξυπνάω, και κατευθυνόμαστε στην αφετηρία. Μια ξύλινη κατασκευή παίζει το ρόλο της στάσης, και μέσα σε αυτήν ψηλά υπάρχει μια οθόνη που δείχνει τη θέση των βαγονιών του τραμ σε πραγματικό χρόνο καθώς διέρχεται ανάμεσα στις στάσεις! Τέτοια οθόνη σε οποιαδήποτε στάση στην Αθήνα θα είχε κάνει φτερά την ημέρα της τοποθέτησής της, αντίθετα εκεί μένει αφρούρητη μέσα στην ερημιά χωρίς κανείς να σκέφτεται ότι απειλείται! Τεράστια διαφορά στην ποιότητα ζωής ανάμεσα στις δύο πόλεις σκέφτομαι, αφού στο Τρόντχαϊμ η εγκληματικότητα είναι πρακτικά ανύπαρκτη.
Το εισιτήριο του τραμ κοστίζει 30 κορώνες, και δεν θυμάμαι πόση ώρα έχει ισχύ (50 λεπτά; ), δηλ. με το ίδιο εισιτήριο μπορείς να κατέβεις σε ενδιάμεσο σταθμό, να κάνεις τη βόλτα σου και να μπεις σε επόμενο συρμό, ή εναλλακτικά να γυρίσεις πίσω. Προσπάθησα να πείσω τον φίλο να κάνουμε μια στάση και στην προηγούμενη λίμνη που είχαμε δει το μεσημέρι, αλλά είχε κουραστεί, οπότε επιστρέψαμε στο κέντρο.
Από την αφετηρία του τραμ η βόλτα μάς βγάζει σε μια κεντρική πλατεία με ένα πανύψηλο άγαλμα, αυτό του βασιλιά Olav Tryggvason, ιδρυτή της πόλης Τρόντχαϊμ, και αυτός που εμφύσησε στους Βίκινγκς τον χριστιανισμό, γύρω στο 1000 μ.Χ. Έχουμε αρχίσει να πεινάμε, και κανονίζουμε συνάντηση με το παιδί που μας φιλοξενεί έξω από ένα εστιατόριο. Σκάει μύτη με το ποδήλατο μετά από λίγα λεπτά (πολύ βολικό μέσο τελικά), και μπαίνουμε στο εστιατόριο, το οποίο ήταν σχεδόν γεμάτο. Μας πληροφορούν ότι δεν υπάρχει διαθέσιμο τραπέζι καθώς μετά τις 18.00 είναι κλεισμένο από κάποιο συνέδριο! Με την επιμονή του παιδιού, και αφού διαβεβαιώνουμε ότι ως τις 18.00 θα είχαμε τελειώσει (εξ άλλου είχαμε μία ώρα περιθώριο), καθόμαστε σε ένα τραπέζι. Παραγγέλνουμε στο μπαρ (σελφ-σέρβις – τι πρωτότυπο), και περνάμε εκεί την επόμενη ώρα. Εγώ κλασικά ένα μη-νορβηγικό πιάτο, σε αντίθεση με τους άλλους που τίμησαν σολομό. Λίγο πριν να φύγουμε το εστιατόριο έχει αδειάσει, έτοιμο να υποδεχθεί τους συνέδρους! Ο φίλος μάς γνωρίζει και σε κάποιους Ιρανούς γνωστούς του από το πανεπιστήμιο που ήρθαν λίγο μετά από εμάς. Χωνευτήρι εθνοτήτων αυτές οι πανεπιστημιακές πόλεις!
Λέγοντας πιο πριν για ποδήλατα να συμπληρώσω ότι ο δήμος του Τρόντχαϊμ διαθέτει δωρεάν ποδήλατα το καλοκαίρι στους κατοίκους και επισκέπτες της πόλης, που βρίσκονται σε ειδικά σταντ σε διάφορα σημεία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να βγάλεις μια ηλεκτρονική κάρτα, πληρώνοντας ένα ποσό ως εγγύηση. Το ποδήλατο μπορείς να το πάρεις ή να το αφήσεις σε οποιοδήποτε σταντ, και χάρη στους αισθητήρες που φέρουν γνωρίζουν αν το έχεις επιστρέψει ή όχι. Την κάρτα την επιστρέφεις όποτε το επιθυμείς και παίρνεις τα λεφτά σου πίσω, αρκεί κάποιο σταντ να δίνει δεμένο το ποδήλατό σου. Χρήσιμο σύστημα για τους επισκέπτες! Να πω επίσης πως δεν υπάρχει εκτεταμένο σύστημα ποδηλατοδρόμων στην πόλη, αλλά η κίνηση είναι γενικά χαλαρή (εκτός τους πολύ κεντρικούς δρόμους) και μπορείς να κυκλοφορήσεις άνετα, και επιπλέον πολλά πλατιά πεζοδρόμια το έχουν χωρίσει στη μέση, το μισό για ποδήλατα και το μισό για πεζούς.
Για το βράδυ -αν θυμάμαι καλά- επιλέξαμε ένα μπαρ στο Solsiden, πιο νωρίς αυτή τη φορά. Να πω σε αυτό το σημείο κάτι που μου έκανε εντύπωση: Παρόλο το κρύο υπήρχε πολύς κόσμος που καθόταν έξω, και πολλοί από αυτούς είχαν στα πόδια τους μία κουβέρτα! Την κουβέρτα την δίνουν τα καταστήματα για να μην κρυώνουν οι πελάτες τους!
Αυτό το βράδυ είναι το μόνο βράδυ για το οποίο έχω κενό μνήμης τι ακριβώς πράξαμε και πού καθίσαμε!
, που επίτηδες αφήσαμε για όταν δεν θα είχε καλό καιρό. Πρόκειται για το σήμα-κατατεθέν της πόλης, ένα οικοδόμημα που δεσπόζει και είναι ορατό από παντού. Οι εργασίες κατασκευής του ξεκίνησαν το 1070 και τελείωσε το 1300. Έχει χτυπηθεί από πυρκαγιές και αστραπές, και οι τελευταίες εκτεταμένες εργασίες συντήρησης έγιναν το 2001, ενώ σε τμήματα του ναού συνεχίζονται και σήμερα. Η ιστοσελίδα του ναού είχε το πλήρες περιεχόμενό της και στα αγγλικά, αλλά στο τελευταίο update που έγινε δεν μπορώ να εντοπίσω το link για την αγγλική γλώσσα:
Nidarosdomen
Στο συγκρότημα του καθεδρικού ναού είναι και το Μέγαρο του Αρχιεπισκόπου (The Archbishop's Palace), το παλιότερο μη εκκλησιαστικό κτήριο σε όλη την Σκανδιναβία, από το 12ο αιώνα. Αποτέλεσε την κατοικία του αρχιεπισκόπου, ενώ σήμερα λειτουργεί ως μουσείο.
Κλείνουμε ένα ενιαίο εισιτήριο για όλο τον χώρο (100 κορόνες, αρκετά ακριβό), και ξεκινάμε με τον πρωινό καφέ μας στην καφετέρια του μουσείου. Στη συνέχεια επισκεπτόμαστε μία ανεξάρτητη έκθεση που φιλοξενούνταν τότε στο μουσείο, με τίτλο “The Crown Regalia”. Πρόκειται για έκθεση με βασιλικά αντικείμενα, όπως η κορόνα του Βασιλιά της Νορβηγίας (πρώτη φορά σε έκθεση από την στέψη του), κορώνες, σκήπτρα, βασιλικά εμβλήματα, μία ρομφαία, το οικόσημο του βασιλιά, κλπ. Προσωπικά αυτή η έκθεση με άφησε αδιάφορο, εξάλλου ήταν μικρή σε μέγεθος και δεν φάγαμε πολύ χρόνο. Στη συνέχεια μπαίνουμε στο μουσείο, που εκτεινόταν σε τρεις ορόφους. Αν και δεν ενθουσιάστηκα πολύ με τα εκθέματα, μου άρεσε το στήσιμό τους και η αναγραφή πληθώρας πληροφοριών, ευτυχώς και στην αγγλική γλώσσα. Εξάλλου η ιστορία της χώρας είναι αρκετά πρόσφατη, 1000-1500 χρόνια περίπου, για να έχει εκθέματα που θα εντυπωσιάσουν έναν Έλληνα. Όμως μου άρεσε το γεγονός ότι ήταν σωστά αξιοποιημένη, πχ. ένα από τα εκθέματα ήταν ένα μεσαιωνικό νομισματοκοπείο, και καθώς το προσέγγιζες υπήρχε ο υποβλητικός μεταλλικός ήχος κοπής νομισμάτων που νόμιζες ότι προέρχονταν από αυτό!
Στο μουσείο εκτός από εμάς αρχικά υπήρχε ένα πολυπληθές γκρουπ μαθητών, ενώ στη συνέχεια μία ομάδα από δυτικές καλόγριες! Εμείς ήμασταν τα μόνα μεμονωμένα άτομα!
Μετά το μουσείο σειρά έχει ο καθεδρικός ναός του Νίδαρου (Nidarosdomen), ένας από τους πιο εντυπωσιακούς ναούς που έχω επισκεφθεί. Λόγω του ύψους του έτσι κι αλλιώς δεσπόζει στην πόλη, ενώ το χαρακτηριστικό πρασινωπό χρώμα της σκεπής τον κάνει μοναδικό! Στην πρόσοψη του ναού υπάρχει πλήθος αγαλμάτων που πιθανότατα αναπαριστάνουν αγίους. Μπαίνοντας στο ναό προλάβαμε για λίγο και τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου που παίζει σε συγκεκριμένες ώρες. Αυτό που δεν μπορέσαμε να κάνουμε είναι να ανέβουμε στην κορυφή (δεν μου ’ρχεται άλλη λέξη) του ναού, η οποία θα χαρίζει λογικά και άπλετα θέα προς την πόλη και τον ποταμό Νίντελβα. Η είσοδος στο ναό είναι ελεύθερη, αλλά για να μπορέσεις να προσεγγίσεις την εσωτερική σκάλα και να ανέβεις ψηλά πρέπει να πληρώσεις εισιτήριο. Εμείς είχαμε πληρώσει ενιαίο που το συμπεριλάβανε, αλλά δυστυχώς αυτό το τμήμα του ναού ήταν κλειστό για τη σεζόν λόγω εργασιών συντήρησης, κάτι που ήδη γνωρίζαμε.
Αξίζει να σημειωθεί πως ο περίβολος του ναού ουσιαστικά είναι ένα παλιό νεκροταφείο, και για να τον προσεγγίσεις περπατάς δίπλα στους λιτούς αλλά επιβλητικούς τάφους! Ενώ διάφορα περίεργα γλυπτά στέκουν σε διάφορα σημεία του προαύλιου χώρου!
Ευτυχώς η βροχή αποφάσισε να σταματήσει, και ξεκινάμε τη βόλτα μας προς το τουριστικό γραφείο της πόλης που τόσες μέρες δεν είχαμε επισκεφθεί. Εκεί προμηθευόμαστε μαγνητάκια και διάφορα αναμνηστικά, ενώ βλέπουμε και φυλλάδια διάφορων εκδρομών, που αφορούσαν κυρίως Ιούλιο & Αύγουστο. Πάντως υπήρχε πλήθος δραστηριοτήτων για όσους τους αρέσουν είτε τα extreme sports, είτε η φύση (ψάρεμα, trekking, ορειβασία). Περνάμε δίπλα και από μια παλιά εκκλησία, τη Vår Frue Kirke, κτίσμα του 12ου αιώνα, με έναν από τους τοίχους της να είναι αυτός της αρχικής κατασκευής. Βέβαια ο πύργος της είναι πολύ νεώτερος. Στη συνέχεια καταλήγουμε σε ένα εμπορικό κέντρο για διάφορα ψώνια! Μεταξύ άλλων πήρα και ένα σετ κασκόλ-γάντια-κουκούλα, must από τη Νορβηγία, σε λογικότατη τιμή!
Το βράδυ πάμε και οι τρεις στη γνωστή μπυραρία δίπλα στον Νίντελβα και τη Gamle Byblo, όπου διαπιστώνουμε το αδιαχώρητο από τη μία άκρη ως την άλλη! Σήμερα υπάρχει και μια καινοτομία: το μαγαζί έχει σερβιτόρες!!! Πάντως πολύ το χάρηκα το μεγάλο αυτό μαγαζί γεμάτο κόσμο, και όλοι να συζητούν σε μεγάλες εντάσεις, να γελάνε, και γενικώς να υπάρχει πολύ κέφι. Αξίζει να αναφέρω και την χαρακτηριστική μυρωδιά ξύλου στην ατμόσφαιρα, που σου υπενθύμιζε την ιδιαιτερότητα του κτηρίου! Κανονική τιμή για τις μπίρες σήμερα, γεγονός που δεν μας πτόησε για να πάρουμε και δεύτερη! Εξάλλου είναι το τελευταίο μας βράδυ στο Τρόντχαϊμ, η επόμενη είναι η ημέρα της αναχώρησης.
, τον ψηλότερο από τους λόφους που περιβάλλουν το Μπέργκεν, σε υψόμετρο 643m Το βαγόνι που μπαίνουμε είναι άβολο, καθώς είμαστε όρθιοι και κρυώνουμε λόγω της χαμηλής θερμοκρασίας, αλλά η διαδρομή είναι σύντομη, καθώς το ανέβασμα είναι απότομο και με μεγάλη κλίση.
Μόλις φτάνουμε στην κορυφή, αποζημιωνόμαστε από την καταπληκτική θέα προς το Μπέργκεν και όλο το φιορδ, αλλά και προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς βουνά και οροπέδια! Ο λόφος Ούλρικεν δεν χαρακτηρίζεται από δέντρα, είναι τελείως διαφορετική η μορφολογία του εδάφους του. Από το σημείο που βρισκόμαστε ξεκινούν πολλά οδοιπορικά μονοπάτια προς το βουνό ή τους γειτονικούς λόφους, ενώ σε πινακίδες σημαίνεται η διάρκεια της κάθε διαδρομής. Εμείς βέβαια έχουμε παγώσει, η θερμοκρασία σε αυτό το υψόμετρο είναι μόλις 7 βαθμοί, 5-6 βαθμούς δηλαδή χαμηλότερη απ’ότι στο κέντρο του Μπέργκεν, και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να πιούμε έναν ακόμη καφέ στην καφετέρια του τελεφερίκ. Η αίθουσα της καφετέριας είναι χωρισμένη, με το μεγαλύτερο κομμάτι της να χρησιμεύει και ως συνεδριακός χώρος, όπου είχε ξεκινήσει να έρχεται και κόσμος για κάποιο συνέδριο. Περιμετρικά της καφετέριας τα τζάμια σου επιτρέπουν να απολαύσεις τη θέα πίνοντας τον καφέ σου!
Επιστρέφουμε στην πόλη, κάνουμε μια μικρή βόλτα στο Μπρίγκεν και στο λιμάνι, επισκεπτόμαστε τους υπαίθριους πάγκους για τουριστικά μικροπράγματα (όπου όλοι μας ρώταγαν αν είμαστε Ισπανοί, κάτι που είχε ήδη επαναληφθεί πολλές φορές στη διάρκεια του ταξιδιού), και καταλήγουμε στην ψαραγορά Torget της πόλης. Αφού χαζέψουμε με τα αλιεύματα, καθόμαστε σε μία από τις καντίνες που σερβίρουν διάφορους ψαρομεζέδες, και τρώμε το εγγυημένο πιάτο fish n’ chips που προτιμά και ο περισσότερος κόσμος γύρω μας, δηλαδή μπακαλιάρο με τηγανητές πατάτες.
Επιστροφή στο αεροδρόμιο Φρέσλαντ του Μπέργκεν, όπου η πρωινή ησυχία έχει πάει περίπατο και υπάρχει πολύς κόσμος που πηγαινοέρχεται. Εντύπωση μας προκαλεί κόσμος που περιμένει σε μια σκάλα αλλά δεν δίνουμε ιδιαίτερη σημασία. Αφού χαζεύουμε στο αεροδρόμιο, έχοντας κάνει check in από το πρωί, πηγαίνουμε στον ανελκυστήρα που σε βγάζει στις αναχωρήσεις. Βγαίνοντας από το ασανσέρ βλέπουμε μια τεράστια ουρά, και συνειδητοποιούμε ότι είναι η ίδια ουρά που φτάνει κάτω από τη σκάλα με τον κόσμο που βλέπαμε πριν. Στο σημείο που βρισκόμασταν η ουρά ήταν σχεδόν στη μέση. Αφού κοιτιόμαστε αμήχανα με το φίλο μου, και αφού ο κόσμος μας κοιτάζει αδιάφορα (οι περισσότεροι) και η δυνατότητα να πάμε στην αρχή της ουράς ήταν αδύνατη μιας και η σκάλα ήταν φρακαρισμένη από κόσμο, μένουμε στο σημείο που βρεθήκαμε. Δεν θα πω ως γνήσιοι Έλληνες αυτή τη φορά, δεν το είχαμε κάνει επίτηδες!
Έρχεται η στιγμή της αναχώρησης και το αεροπλάνο δεν φεύγει, ενώ αστυνομικοί και προσωπικό του αεροδρομίου μπαινοβγαίνουν στον χώρο αποσκευών. Ο πιλότος με απορία και αυτός μας εξηγεί ότι έχει χαθεί μια βαλίτσα η οποία εθεάθει στην πτήση μας(!), και πρέπει να γίνει έρευνα. Το κενό που είχαμε στο Άμστερνταμ ήταν μικρό, λίγο περισσότερο από μια ώρα, και το γεγονός μιας ενδεχόμενης καθυστέρησης μάς προκαλούσε νευρικότητα. Πετάμε τελικά με πενήντα λεπτά καθυστέρηση, και λίγο πριν το Άμστερνταμ ο πιλότος μάς ενημερώνει ότι κάψαμε παραπάνω καύσιμα και καλύψαμε κομμάτι της καθυστέρησης. Εφυσυχαζόμαστε, μέχρι που μετά από λίγο μάς ενημερώνει για νέο πρόβλημα (αγαπητοί επιβάτες, δεν ξέρω πώς να σας το πω, αλλά φαίνεται πως δεν υπάρχει ελεύθερη πύλη προς προσγείωση αυτή τη στιγμή), με αποτέλεσμα επί 15’ να κάνουμε κύκλους πάνω από το Schiphol.
Με το πού προσγειωνόμαστε ξεκινάμε να προχωράμε βιαστικά ψάχνοντας να βρούμε την πύλη επιβίβασής μας, η οποία ήταν σε άλλο τέρμιναλ και το αεροδρόμιο του Άμστερνταμ τεράστιο! Η ειρωνεία είναι ότι σκοπεύαμε να ψωνίσουμε στο αεροδρόμιο, αλλά πού χρόνος. Περνάμε από τα duty-free, αλλά η ένδειξη για την πτήση μας “gate closing” δεν άφηνε περιθώρια να το σκεφτούμε. Φτάνουμε τελικά στην πύλη μας 10΄ πριν την αναχώρηση, οι υπάλληλοι μάς καθησυχάζουν ότι οι αποσκευές μας λογικά θα πετάξουν μαζί μας, παρά το μικρό χρονικό περιθώριο, και επιβιβαζόμαστε. Ο πονοκέφαλος έχει πάει περίπατο πλέον, και στην πτήση είμαστε αρκετά ζωηροί, αναπολώντας διάφορες στιγμές του ταξιδιού! Στο Ελ.Βενιζέλος πάμε αμέσως στον κυλιόμενο ιμάντα με τις αποσκευές, και όταν τις βλέπουμε να έρχονται πανηγυρίζουμε (είχαμε παλιότερα την εμπειρία χαμένης αποσκευής με την εταιρεία, η οποία ευτυχώς βρέθηκε την επόμενη ημέρα), με τον υπόλοιπο κόσμο να μας κοιτάει περίεργα. Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε το όμορφο ταξίδι μας.
κυριε φωτογράφε μας
