ThanasisU2
Member
- Μηνύματα
- 3.469
- Likes
- 3.433
- Επόμενο Ταξίδι
- Brno
- Ταξίδι-Όνειρο
- RTW
Μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά, αλλά το Μαυροβούνιο είναι πράσινο
Το λεωφορείο της Samoborček, έφτασε στο Σπλιτ με ένα μισάωρο καθυστέρηση, κι ξεκινήσαμε επιτόπου την διαδρομή για το Ντουμπρόβνικ. Μιας κι η κούραση ήταν μεγάλη, έπεσα επιτόπου για ύπνο. Μετά από κάνα 2 ώρο, το λεωφορείο σταματάει, κι ο οδηγός μας ανακοινώνει να ετοιμάσουμε τα διαβατήρια μας/ταυτότητες, μιας κι θα περάσουμε 20 χιλιόμετρα στης Βοσνίας, στην περιοχή Neum, για να ξαναμπούμε στη Κροατία. Ο Κροάτης που μπήκε, κοίταξε τα διαβατήρια μας, κι μας άφησε να συνεχίσουμε. Οι Βόσνιοι ούτε καν ενδιαφέρθηκαν να τα δουν τα διαβατήρια μας, κι κάναν νόημα στον οδηγό να συνεχίσει. Μετά από κάνα 20 λεπτό ξανά σύνορα, για να ξαναμπούμε στην Κροατία. Ήταν ολίγο παράλογο αυτό, άλλα πας στο διάολο. Σε καμία ωρίτσα φτάσαμε στο σταθμό των λεωφορείων του Ντούμπροβνικ.
Εκεί έπαθα ένα μικρό σοκ. Νομίζοντας ότι σαν πόλη δίπλα στα σύνορα, θα είχε πιο πυκνή συγκοινωνία, έστω μέχρι το Herceg Novi (η πρώτη πόλη μετά τα σύνορα Κροατίας/Μαυροβουνίου), αλλά είχε μόνο 2 με 3 λεωφορεία την ημέρα που πήγαιναν προς το Μαυροβούνιο (ναι υπήρχαν κι λεωφορεία που ανήκαν σε ιδιώτες, κι είχαν ποιο πυκνά δρομολόγια, άλλα έπρεπε να το ψάξεις στο κέντρο του Ντουμπρόβνικ.
Ας μη τα πολυλογώ, φτάνω στο ταμείο, κι βλέπω ότι έχω λεωφορείο σε 1 ½ ώρα, κι επιτόπου πάω στην υπάλληλο:
-Dobry Den!
-Dobry den, dobry den.
-Θα ήθελα να αγοράσω ένα εισιτήριο για Μπούντβα , για το λεωφορείο της 1000 η ώρα.
-Κανένα πρόβλημα, το εισιτήριο κάνει 120 κούνα.
Λεφτά δε έχω τόσα πάνω μου, την ρωτώ Πιστωτική κάρτα? Κι μου απαντάει πως όχι (αυτό ποτέ δε το κατάλαβα στην Κροατία, πως γίνετε κεντρικοί σταθμοί λεωφορείων κι να μη έχουν μηχάνημα για συναλλαγές με πιστωτικές κάρτες/χρεωστικές), κι την ερωτώ αν μπορώ να πληρώσω σε ?. Ναι κανένα πρόβλημα, άλλα το εισιτήριο κάνει 20 ?.
Αντέ στο κόρακα, 3 ? παραπάνω, αλλά τι να κάνω. Τα δίνω, μου δίνει την άθλια απόδειξη για εισιτήριο, κι γω ξεκίνησα την αναζήτηση μινι μάρκετ, για να φάω. Η μέρα εκείνη, ήταν εθνική εορτή για τους Κροάτες, ήταν η Μέρα Απελευθέρωσης της πόλης Κνιν, κι νόμιζα πως όλα θα είναι κλειστά, αλλά το σούπερ μάρκετ Konzum ήταν ανοιχτό, κι με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες, να αγοράσω το πρωινό μου, για να καταφέρω να ξυπνήσω κι να γεμίσω το στομάχι.
Επιστροφή στο σταθμό στο λεωφορείων για την αναμονή του λεωφορείου. Στις 0930 έφτασε το λεωφορείο, κι από το λεωφορείο κατεβαίνουν ο οδηγός κι ο συνοδηγός, για να πακετάρουν τις αποσκευές μας μέσα. Το αντίτιμο για την κάθε αποσκευή, 1 ευρώ ή 8 κούνα (γενικά όλα τα λεωφορεία τύπου ΚΤΕΛ στα Βαλκάνια χρεώνουν από 1 μέχρι 2 ευρώ την βαλίτσα). Αναχώρηση στης 1000 με ένα λεωφορείο γεμάτο, για τα σύνορα Κροατίας/Μαυροβουνίου.
Η άφιξη στα σύνορα ήταν γρήγορη, άλλα τα παρατράγουδα ξεκίνησαν, όταν με το καλό μας πήραν τα διαβατήρια μας, κι μας τα επιστρέφουν άλλα δυο κοπέλες από το Πουέρτο Ρίκο, δε παρέλαβαν τις ταυτότητες τους. Σε λίγο μπαίνει κι η πανέμορφη Κροάτισα, για να ζητήσει να βγουν έξω. Μετά καταλάβαμε, ότι δεν εγγράφηκαν στη αστυνομία (μιας κι η Κροατία αυτό το ζητά, από άτομα που χρειάζονται βίζα για την Κροατία), κι χάσαμε κάνα μισάωρο για να μπορέσουν να πάνε να εγγράφουν στο φυλάκιο το που μείνανε, πόσο μείνανε κτλ κτλ. Το επόμενο σοκ το πάθαμε στην πράσινη γραμμή μεταξύ των συνόρων.
Εκεί γινόταν ένας μικρός χαμός. Από 4 λωρίδες, γινόταν μία κι ήταν αρκετά τα χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα. Μετά από μια ώρα κι εκεί, φθάσαμε στο επόμενο πέρασμα. Ο Μαυροβούνιος φύλακας μπήκε μέσα, πίρε όλα τα διαβατήρια, κι σε 5 λεπτά τα επέστρεψε σε όλους (με την δεύτερη σφραγίδα μου από τα Βαλκάνια
) κι βούρ για το Bar.
Το ταξίδι ήταν πανέμορφο, γεμάτο με πάρα πολλές εικόνες από τον υπέροχο κόλπο του Κοτορ , τα σπίτια πάνω στα βουνά, τις παραλίες αλλά κι τα αγαπημένα μου βουνά.
Πρώτος σταθμός το Κότορ/Котор , με το διάσημο Κάστρο πάνω στο βουνό κι τα υπέροχο πέτρινα σπιτάκια δίπλα στο ποτάμι/παραλία.
Τελευταίος σταθμός του λεωφορείου αυτού, η ποιο διάσημη πόλη του Μαυροβουνίου, η Budva/Будва. Προσωπική μου γνώμη για την Budva; Μου φάνηκε σαν την Μύκονο του Μαυροβουνίου. Χάος, πολυκοσμία στην high season, κι τίποτα το αξιόλογο, που όλοι την θεωρούν την ποιο όμορφη πόλη.
Άφιξη στη Budva, κι επιτόπου αγορά εισιτήριου για το Bar/Бар. Για όσους δε ξέρουν, το Μαυροβούνιο ακόμα δε έχει δικό του νόμισμα, για αυτό το λόγο χρησιμοποιούν το ?. 4,5 ευρώ το εισιτήριο (ένα ακόμα hint στο Μαυροβούνιο τα εισιτήρια για τα λεωφορεία είναι ακριβά, κι ποτέ οι τιμές δε είναι σταθερές, για αυτό αν πάει κάποιος με παρέα, ποιο φθηνό του βγαίνει να νοικιάσει αμάξι για αυτές τις μέρες, παρά να πηγαίνει με το λεωφορείο).
Σε κάνα εικοσάλεπτο έφτασε, θεός να το κάνει, λεωφορείο. Ένα λεωφορείο βγαλμένο από την Ελλάδα του 60. Οι καρέκλες άστα να πάνε, αντί για ράφια από πάνω, υπήρχαν δίχτυα κι γενικά επικρατούσε μια χαώδεις κατάσταση. Βάλαμε την βαλίτσα μέσα στην μπαγκαζιέρα κι ανεβαίνουμε στο λεωφορείο. Ο βοηθός του οδηγού, ήρθε σε εμένα για να παραλάβει το χαράτσι της βαλίτσας. Του δίνω ένα ευρώ, κι αυτός με φωνές: Ne, ne jede euro, DVA, DVA, ήθελε 2 ευρώ το παλικάρι για την δουλεία να ανοίξει την μπαγκαζίερα, πας στο διάολο λέω, πάρτα κι φύγε.
Μέχρι το Bar, επικρατούσε μια υπέροχη ατμόσφαιρα, λες κι ταξίδευα όντως με το ΚΤΕΛ του 60. Σε κάθε χωρίο να παίρνουμε κόσμο τον κάθε παππού κι γιαγιά, οι οποίοι είχανε κι της Παναγίας τα μάτια μαζί τους, αλλά μακρά το καλύτερο που είδα, την γιαγιούλα να μπαίνει με 5 ζωντανές κότες, οι οποίες γλώσσα δε κλείσανε. Ένα επίσης υπέροχο κομμάτι του IFE του ΚΤΕΛ, ήταν κι το Βαλκανικό Κλαρίνο που άκουγε ο οδηγός σε όλο το ταξίδι στο φουλ. Μετά από 2 ώρες τυραννία φτάσαμε στο Bar, κι μιας κι βγήκα τελευταίος από το λεωφορείο, κι δε υπήρχε κανείς μέσα πείρα κι τα 2 ευρώ από το κουμπαρά του συνοδηγού (για το ταξίδι αυτό, θα έπρεπε να με πληρώσουν, από το να πληρώσω ;Ρ), πείρα το σακίδιο μου, κι κατευθύνθηκα προς το κέντρο του Bar, κι στο παλικάρι από το Couchsurfing που θα με φιλοξενούσε για τις 2 νύχτες
Το λεωφορείο της Samoborček, έφτασε στο Σπλιτ με ένα μισάωρο καθυστέρηση, κι ξεκινήσαμε επιτόπου την διαδρομή για το Ντουμπρόβνικ. Μιας κι η κούραση ήταν μεγάλη, έπεσα επιτόπου για ύπνο. Μετά από κάνα 2 ώρο, το λεωφορείο σταματάει, κι ο οδηγός μας ανακοινώνει να ετοιμάσουμε τα διαβατήρια μας/ταυτότητες, μιας κι θα περάσουμε 20 χιλιόμετρα στης Βοσνίας, στην περιοχή Neum, για να ξαναμπούμε στη Κροατία. Ο Κροάτης που μπήκε, κοίταξε τα διαβατήρια μας, κι μας άφησε να συνεχίσουμε. Οι Βόσνιοι ούτε καν ενδιαφέρθηκαν να τα δουν τα διαβατήρια μας, κι κάναν νόημα στον οδηγό να συνεχίσει. Μετά από κάνα 20 λεπτό ξανά σύνορα, για να ξαναμπούμε στην Κροατία. Ήταν ολίγο παράλογο αυτό, άλλα πας στο διάολο. Σε καμία ωρίτσα φτάσαμε στο σταθμό των λεωφορείων του Ντούμπροβνικ.
Εκεί έπαθα ένα μικρό σοκ. Νομίζοντας ότι σαν πόλη δίπλα στα σύνορα, θα είχε πιο πυκνή συγκοινωνία, έστω μέχρι το Herceg Novi (η πρώτη πόλη μετά τα σύνορα Κροατίας/Μαυροβουνίου), αλλά είχε μόνο 2 με 3 λεωφορεία την ημέρα που πήγαιναν προς το Μαυροβούνιο (ναι υπήρχαν κι λεωφορεία που ανήκαν σε ιδιώτες, κι είχαν ποιο πυκνά δρομολόγια, άλλα έπρεπε να το ψάξεις στο κέντρο του Ντουμπρόβνικ.
Ας μη τα πολυλογώ, φτάνω στο ταμείο, κι βλέπω ότι έχω λεωφορείο σε 1 ½ ώρα, κι επιτόπου πάω στην υπάλληλο:
-Dobry Den!
-Dobry den, dobry den.
-Θα ήθελα να αγοράσω ένα εισιτήριο για Μπούντβα , για το λεωφορείο της 1000 η ώρα.
-Κανένα πρόβλημα, το εισιτήριο κάνει 120 κούνα.
Λεφτά δε έχω τόσα πάνω μου, την ρωτώ Πιστωτική κάρτα? Κι μου απαντάει πως όχι (αυτό ποτέ δε το κατάλαβα στην Κροατία, πως γίνετε κεντρικοί σταθμοί λεωφορείων κι να μη έχουν μηχάνημα για συναλλαγές με πιστωτικές κάρτες/χρεωστικές), κι την ερωτώ αν μπορώ να πληρώσω σε ?. Ναι κανένα πρόβλημα, άλλα το εισιτήριο κάνει 20 ?.
Αντέ στο κόρακα, 3 ? παραπάνω, αλλά τι να κάνω. Τα δίνω, μου δίνει την άθλια απόδειξη για εισιτήριο, κι γω ξεκίνησα την αναζήτηση μινι μάρκετ, για να φάω. Η μέρα εκείνη, ήταν εθνική εορτή για τους Κροάτες, ήταν η Μέρα Απελευθέρωσης της πόλης Κνιν, κι νόμιζα πως όλα θα είναι κλειστά, αλλά το σούπερ μάρκετ Konzum ήταν ανοιχτό, κι με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες, να αγοράσω το πρωινό μου, για να καταφέρω να ξυπνήσω κι να γεμίσω το στομάχι.
Επιστροφή στο σταθμό στο λεωφορείων για την αναμονή του λεωφορείου. Στις 0930 έφτασε το λεωφορείο, κι από το λεωφορείο κατεβαίνουν ο οδηγός κι ο συνοδηγός, για να πακετάρουν τις αποσκευές μας μέσα. Το αντίτιμο για την κάθε αποσκευή, 1 ευρώ ή 8 κούνα (γενικά όλα τα λεωφορεία τύπου ΚΤΕΛ στα Βαλκάνια χρεώνουν από 1 μέχρι 2 ευρώ την βαλίτσα). Αναχώρηση στης 1000 με ένα λεωφορείο γεμάτο, για τα σύνορα Κροατίας/Μαυροβουνίου.
Η άφιξη στα σύνορα ήταν γρήγορη, άλλα τα παρατράγουδα ξεκίνησαν, όταν με το καλό μας πήραν τα διαβατήρια μας, κι μας τα επιστρέφουν άλλα δυο κοπέλες από το Πουέρτο Ρίκο, δε παρέλαβαν τις ταυτότητες τους. Σε λίγο μπαίνει κι η πανέμορφη Κροάτισα, για να ζητήσει να βγουν έξω. Μετά καταλάβαμε, ότι δεν εγγράφηκαν στη αστυνομία (μιας κι η Κροατία αυτό το ζητά, από άτομα που χρειάζονται βίζα για την Κροατία), κι χάσαμε κάνα μισάωρο για να μπορέσουν να πάνε να εγγράφουν στο φυλάκιο το που μείνανε, πόσο μείνανε κτλ κτλ. Το επόμενο σοκ το πάθαμε στην πράσινη γραμμή μεταξύ των συνόρων.
Εκεί γινόταν ένας μικρός χαμός. Από 4 λωρίδες, γινόταν μία κι ήταν αρκετά τα χιλιόμετρα μέχρι τα σύνορα. Μετά από μια ώρα κι εκεί, φθάσαμε στο επόμενο πέρασμα. Ο Μαυροβούνιος φύλακας μπήκε μέσα, πίρε όλα τα διαβατήρια, κι σε 5 λεπτά τα επέστρεψε σε όλους (με την δεύτερη σφραγίδα μου από τα Βαλκάνια
Το ταξίδι ήταν πανέμορφο, γεμάτο με πάρα πολλές εικόνες από τον υπέροχο κόλπο του Κοτορ , τα σπίτια πάνω στα βουνά, τις παραλίες αλλά κι τα αγαπημένα μου βουνά.
Πρώτος σταθμός το Κότορ/Котор , με το διάσημο Κάστρο πάνω στο βουνό κι τα υπέροχο πέτρινα σπιτάκια δίπλα στο ποτάμι/παραλία.
Τελευταίος σταθμός του λεωφορείου αυτού, η ποιο διάσημη πόλη του Μαυροβουνίου, η Budva/Будва. Προσωπική μου γνώμη για την Budva; Μου φάνηκε σαν την Μύκονο του Μαυροβουνίου. Χάος, πολυκοσμία στην high season, κι τίποτα το αξιόλογο, που όλοι την θεωρούν την ποιο όμορφη πόλη.
Άφιξη στη Budva, κι επιτόπου αγορά εισιτήριου για το Bar/Бар. Για όσους δε ξέρουν, το Μαυροβούνιο ακόμα δε έχει δικό του νόμισμα, για αυτό το λόγο χρησιμοποιούν το ?. 4,5 ευρώ το εισιτήριο (ένα ακόμα hint στο Μαυροβούνιο τα εισιτήρια για τα λεωφορεία είναι ακριβά, κι ποτέ οι τιμές δε είναι σταθερές, για αυτό αν πάει κάποιος με παρέα, ποιο φθηνό του βγαίνει να νοικιάσει αμάξι για αυτές τις μέρες, παρά να πηγαίνει με το λεωφορείο).
Σε κάνα εικοσάλεπτο έφτασε, θεός να το κάνει, λεωφορείο. Ένα λεωφορείο βγαλμένο από την Ελλάδα του 60. Οι καρέκλες άστα να πάνε, αντί για ράφια από πάνω, υπήρχαν δίχτυα κι γενικά επικρατούσε μια χαώδεις κατάσταση. Βάλαμε την βαλίτσα μέσα στην μπαγκαζιέρα κι ανεβαίνουμε στο λεωφορείο. Ο βοηθός του οδηγού, ήρθε σε εμένα για να παραλάβει το χαράτσι της βαλίτσας. Του δίνω ένα ευρώ, κι αυτός με φωνές: Ne, ne jede euro, DVA, DVA, ήθελε 2 ευρώ το παλικάρι για την δουλεία να ανοίξει την μπαγκαζίερα, πας στο διάολο λέω, πάρτα κι φύγε.
Μέχρι το Bar, επικρατούσε μια υπέροχη ατμόσφαιρα, λες κι ταξίδευα όντως με το ΚΤΕΛ του 60. Σε κάθε χωρίο να παίρνουμε κόσμο τον κάθε παππού κι γιαγιά, οι οποίοι είχανε κι της Παναγίας τα μάτια μαζί τους, αλλά μακρά το καλύτερο που είδα, την γιαγιούλα να μπαίνει με 5 ζωντανές κότες, οι οποίες γλώσσα δε κλείσανε. Ένα επίσης υπέροχο κομμάτι του IFE του ΚΤΕΛ, ήταν κι το Βαλκανικό Κλαρίνο που άκουγε ο οδηγός σε όλο το ταξίδι στο φουλ. Μετά από 2 ώρες τυραννία φτάσαμε στο Bar, κι μιας κι βγήκα τελευταίος από το λεωφορείο, κι δε υπήρχε κανείς μέσα πείρα κι τα 2 ευρώ από το κουμπαρά του συνοδηγού (για το ταξίδι αυτό, θα έπρεπε να με πληρώσουν, από το να πληρώσω ;Ρ), πείρα το σακίδιο μου, κι κατευθύνθηκα προς το κέντρο του Bar, κι στο παλικάρι από το Couchsurfing που θα με φιλοξενούσε για τις 2 νύχτες
