Ταξιδεύοντας με τον θείο: Μετέωρα

[interted]

Μπόλικα κάμπινγκ, αριστερά και δεξιά του δρόμου Τρικάλων-Καλαμπάκας. Δεν φαίνονται σε λειτουργική κατάσταση, είτε γιατί είναι χειμώνας, είτε γιατί είναι μόνιμα κλειστά. Ο θείος, θυμάται όμως τις εποχή που ήταν γεμάτα...

Παίρνουμε τον δρόμο που στρίβει δεξιά πριν την Καλαμπάκα και ανεβαίνει Μετέωρα. Προσπερνάμε ένα εργαστήριο Βυζαντινών εικόνων και ένα ξενώνα, κερδίζοντας σταδιακά ύψος. Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση είναι τα μεγάλα χάσματα. Ανάμεσά τους ξεπροβάλουν γυμνοί βράχοι, σαν γιγαντιαία δάκτυλα! Οι πινακίδες στην πρώτη διασταύρωση, μας οδηγούνε στο μοναστήρι της Αγ. Τριάδας.

Το μοναστήρι βρίσκεται στον απέναντι βράχο. Με μια πρώτη ματιά, ο τρόπος μετάβασης δεν είναι τόσο προφανής. Ρωτώντας τον διασκορπισμένο κόσμο ανακαλύπτουμε την αρχή ενός μονοπατιού, που ενώνεται με ένα πιο κύριο παρακάτω. Εκεί βρίσκεται ένα τελεφερίκ, δεμένο μεταξύ των δύο βράχων. Δυστυχώς δεν ήταν για χρήση από τους τουρίστες και έτσι παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και τον κατήφορο.

Η σύσταση του βράχου είναι ενδιαφέρουσα: Αμμώδες πέτρωμα το οποίο συγκρατεί μέσα του στρογγυλεμένα θραύσματα γυαλιστερών λίθων. Σύμφωνα με τους γεωλόγους, σχηματίστηκαν στο βάθος μιας αρχαίας λίμνης και ανυψώθηκαν από την πίεση των τεκτονικών πλακών. Καλή η εξήγηση, όμως γιατί άραγε το φαινόμενο είναι τόσο ξεχωριστό σε αυτή την συγκεκριμένη περιοχή;

Ό,τι κατεβαίνει πρέπει και να ανεβεί και το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής είναι 130 σκαλιά σκαμμένα στον βράχο. Ο φιλέλλην οδοιπόρος Πάτρικ Λη Φέρμορ – που απεβίωσε σχετικά πρόσφατα σε έναν ελαιώνα στην Καρδαμύλη της Μάνης – αντικρίζοντας την μονή αμέσως μετά τον πόλεμο έγραψε:

Η Αγία Τριάδα ήταν το φτωχότερο από όλα τα μοναστήρια των Μετεώρων. Οι μοναχοί φύγανε πριν τον πόλεμο [Δεύτερο Παγκόσμιο] και κανείς τους δεν ξαναγύρισε. Κάποιες από τις πόρτες των έρημων κελιών χάσκουν ανοιχτές, και τα φύλλα του τελευταίου φθινοπώρου αιωρούνται στους έρημους διαδρόμους.

Σε ένα μικρό κήπο, ένας γέρος τσομπάνος με λαμπερά γαλάζια μάτια, με μακριά μπλεγμένα μαλλιά και πλατιά γενειάδα σαν αυτή που είχε στους αμφορείς ο Αίας και ο Αγαμέμνων, καθόταν σε ένα βράχο με ένα μακρύ τσιγκέλι πάνω στον ώμο του. [] Φαινόταν τόσο άγριος και μοναχικός όπως ο Τίμων ο Αθηναίος, αλλά μετά την σπάνια πολυτέλεια ενός τσιγάρου παραδέχτηκε ότι ένιωθε μοναξιά στην Αγία Τριάδα και ήταν έτοιμος να παρατήσει τα ποίμνια του και να γίνει δόκιμος στον Αγ. Στέφανο.

Σήμερα στο μοναστήρι μένει ένας μοναχός, αλλά η εικόνα του είναι πολύ μακριά από την εγκατάλειψη που αντίκρισε ο Φερμορ. Ένας κύριος μοιράζει εισιτήρια και λουκούμια σε ουρά τουριστών, κάθε μορφής και συνομοταξίας. Εμείς πάντως, μάλλον ως ντόπιοι, την βγάλαμε χωρίς εισιτήριο.

Σε ένα άνοιγμα στον εσωτερικό θάλαμο αντικρίσαμε ένα “πρωτόγονο” ανελκυστήρα. Χοντρό σχοινί τυλιγμένο σε ένα ξύλινο κάθετο κύλινδρο, στηριγμένο με μεγάλα καρφιά (ποντίλες – όπως λέγαν στο χωριό μου), και στην άλλη άκρη χοντρό δίχτυ. Ένα χάσμα στον τοίχο, είναι προφανές ότι ήταν η κύρια είσοδος για αγαθά αλλά και για τους ανθρώπους, πριν σκαλιστούν τα σκαλιά στον βράχο.

“Όποιος προφασίζεται ότι αγαπά τον Θεό και μισεί τον συνανθρωπόν του είναι ψεύστης” λέει πολύ εύστοχα μια ξύλινη ταμπέλα στον τοίχο. Τα καλύτερα του μοναστηριού είναι στα ενδότερα, όπου αρχαίοι τοίχοι με ξεφτισμένες τοιχογραφίες πλαισιώνουν χώρους ευλάβειας. Βουκολικές εικόνες, γιγάντια ζώα, ήταν οι προτιμήσεις των μοναχών που καλλιτεχνούσαν τον χώρο τους, αρκετούς αιώνες πίσω. Στο κύριο εκκλησάκι φωτογραφίες από τις όμορφες τοιχογραφίες δεν επιτρέπονταν.

Στην πίσω αυλή το θέαμα κόβει την ανάσα. Οι κατακόρυφες πλάτες των βράχων, πλαισιώνουν την πόλη της Καλαμπάκας η οποία βρίσκεται όλη στο πιάτο μας. Ακατάλληλη για υψοφοβικούς, η παρατήρηση αποζημιώνει με αλλόκοτους σχηματισμούς των βράχων. Είχαμε διαφωνία για το λαμπύρισμα ανάμεσα στις χαραμάδες των βράχων - εγώ έλεγα νερό. Ο θείος τελικά είχε δίκιο αφού ήταν υπολείμματα πάγου από το ψύχος των προηγούμενων ημερών. Ο σημερινός ήλιος με δόντια έδινε έμφαση σε αυτό το γεγονός, βγάζοντας ψεύστες τους Λοκομόντο, που υποστηρίζουν και καλά ότι δεν έχει κρύο στην Ελλάδα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Elena2508]

Τι ωραίο ξεκίνημα ιστορίας!!
Λατρεύω τα Μετέωρα και τον θεωρώ κορυφαίο προορισμο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη!
Περιμένω με ενδιαφέρον τη συνέχεια της ιστορίας σου.
(Το σπήλαιο της Θεόπετρας μάλλον ειναι άγνωστο στους περισσότερους.)

 

[paefstra]

Μου πηρε λιγη ωρα να καταλαβω το ...funky η Λαρισα .

 

[interted]

Μπόλικα κάμπινγκ, αριστερά και δεξιά του δρόμου Τρικάλων-Καλαμπάκας. Δεν φαίνονται σε λειτουργική κατάσταση, είτε γιατί είναι χειμώνας, είτε γιατί είναι μόνιμα κλειστά. Ο θείος, θυμάται όμως τις εποχή που ήταν γεμάτα...

Παίρνουμε τον δρόμο που στρίβει δεξιά πριν την Καλαμπάκα και ανεβαίνει Μετέωρα. Προσπερνάμε ένα εργαστήριο Βυζαντινών εικόνων και ένα ξενώνα, κερδίζοντας σταδιακά ύψος. Το πρώτο που μας κάνει εντύπωση είναι τα μεγάλα χάσματα. Ανάμεσά τους ξεπροβάλουν γυμνοί βράχοι, σαν γιγαντιαία δάκτυλα! Οι πινακίδες στην πρώτη διασταύρωση, μας οδηγούνε στο μοναστήρι της Αγ. Τριάδας.

Το μοναστήρι βρίσκεται στον απέναντι βράχο. Με μια πρώτη ματιά, ο τρόπος μετάβασης δεν είναι τόσο προφανής. Ρωτώντας τον διασκορπισμένο κόσμο ανακαλύπτουμε την αρχή ενός μονοπατιού, που ενώνεται με ένα πιο κύριο παρακάτω. Εκεί βρίσκεται ένα τελεφερίκ, δεμένο μεταξύ των δύο βράχων. Δυστυχώς δεν ήταν για χρήση από τους τουρίστες και έτσι παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και τον κατήφορο.

Η σύσταση του βράχου είναι ενδιαφέρουσα: Αμμώδες πέτρωμα το οποίο συγκρατεί μέσα του στρογγυλεμένα θραύσματα γυαλιστερών λίθων. Σύμφωνα με τους γεωλόγους, σχηματίστηκαν στο βάθος μιας αρχαίας λίμνης και ανυψώθηκαν από την πίεση των τεκτονικών πλακών. Καλή η εξήγηση, όμως γιατί άραγε το φαινόμενο είναι τόσο ξεχωριστό σε αυτή την συγκεκριμένη περιοχή;

Ό,τι κατεβαίνει πρέπει και να ανεβεί και το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής είναι 130 σκαλιά σκαμμένα στον βράχο. Ο φιλέλλην οδοιπόρος Πάτρικ Λη Φέρμορ – που απεβίωσε σχετικά πρόσφατα σε έναν ελαιώνα στην Καρδαμύλη της Μάνης – αντικρίζοντας την μονή αμέσως μετά τον πόλεμο έγραψε:

Η Αγία Τριάδα ήταν το φτωχότερο από όλα τα μοναστήρια των Μετεώρων. Οι μοναχοί φύγανε πριν τον πόλεμο [Δεύτερο Παγκόσμιο] και κανείς τους δεν ξαναγύρισε. Κάποιες από τις πόρτες των έρημων κελιών χάσκουν ανοιχτές, και τα φύλλα του τελευταίου φθινοπώρου αιωρούνται στους έρημους διαδρόμους.

Σε ένα μικρό κήπο, ένας γέρος τσομπάνος με λαμπερά γαλάζια μάτια, με μακριά μπλεγμένα μαλλιά και πλατιά γενειάδα σαν αυτή που είχε στους αμφορείς ο Αίας και ο Αγαμέμνων, καθόταν σε ένα βράχο με ένα μακρύ τσιγκέλι πάνω στον ώμο του. [] Φαινόταν τόσο άγριος και μοναχικός όπως ο Τίμων ο Αθηναίος, αλλά μετά την σπάνια πολυτέλεια ενός τσιγάρου παραδέχτηκε ότι ένιωθε μοναξιά στην Αγία Τριάδα και ήταν έτοιμος να παρατήσει τα ποίμνια του και να γίνει δόκιμος στον Αγ. Στέφανο.

Σήμερα στο μοναστήρι μένει ένας μοναχός, αλλά η εικόνα του είναι πολύ μακριά από την εγκατάλειψη που αντίκρισε ο Φερμορ. Ένας κύριος μοιράζει εισιτήρια και λουκούμια σε ουρά τουριστών, κάθε μορφής και συνομοταξίας. Εμείς πάντως, μάλλον ως ντόπιοι, την βγάλαμε χωρίς εισιτήριο.

Σε ένα άνοιγμα στον εσωτερικό θάλαμο αντικρίσαμε ένα “πρωτόγονο” ανελκυστήρα. Χοντρό σχοινί τυλιγμένο σε ένα ξύλινο κάθετο κύλινδρο, στηριγμένο με μεγάλα καρφιά (ποντίλες – όπως λέγαν στο χωριό μου), και στην άλλη άκρη χοντρό δίχτυ. Ένα χάσμα στον τοίχο, είναι προφανές ότι ήταν η κύρια είσοδος για αγαθά αλλά και για τους ανθρώπους, πριν σκαλιστούν τα σκαλιά στον βράχο.

“Όποιος προφασίζεται ότι αγαπά τον Θεό και μισεί τον συνανθρωπόν του είναι ψεύστης” λέει πολύ εύστοχα μια ξύλινη ταμπέλα στον τοίχο. Τα καλύτερα του μοναστηριού είναι στα ενδότερα, όπου αρχαίοι τοίχοι με ξεφτισμένες τοιχογραφίες πλαισιώνουν χώρους ευλάβειας. Βουκολικές εικόνες, γιγάντια ζώα, ήταν οι προτιμήσεις των μοναχών που καλλιτεχνούσαν τον χώρο τους, αρκετούς αιώνες πίσω. Στο κύριο εκκλησάκι φωτογραφίες από τις όμορφες τοιχογραφίες δεν επιτρέπονταν.

Στην πίσω αυλή το θέαμα κόβει την ανάσα. Οι κατακόρυφες πλάτες των βράχων, πλαισιώνουν την πόλη της Καλαμπάκας η οποία βρίσκεται όλη στο πιάτο μας. Ακατάλληλη για υψοφοβικούς, η παρατήρηση αποζημιώνει με αλλόκοτους σχηματισμούς των βράχων. Είχαμε διαφωνία για το λαμπύρισμα ανάμεσα στις χαραμάδες των βράχων - εγώ έλεγα νερό. Ο θείος τελικά είχε δίκιο αφού ήταν υπολείμματα πάγου από το ψύχος των προηγούμενων ημερών. Ο σημερινός ήλιος με δόντια έδινε έμφαση σε αυτό το γεγονός, βγάζοντας ψεύστες τους Λοκομόντο, που υποστηρίζουν και καλά ότι δεν έχει κρύο στην Ελλάδα.

 

[paefstra]

Η σύσταση του βράχου είναι ενδιαφέρουσα: Αμμώδες πέτρωμα το οποίο συγκρατεί μέσα του στρογγυλεμένα θραύσματα γυαλιστερών λίθων. Σύμφωνα με τους γεωλόγους, σχηματίστηκαν στο βάθος μιας αρχαίας λίμνης και ανυψώθηκαν από την πίεση των τεκτονικών πλακών. Καλή η εξήγηση, όμως γιατί άραγε το φαινόμενο είναι τόσο ξεχωριστό σε αυτή την συγκεκριμένη περιοχή;

Αν βοηθάει: Γεωλόγος δεν είμαι, αλλά από συζητήσεις με γεωλόγους ξέρω ότι αυτό το πέτρωμα λέγεται κροκαλοπαγές, αν οι πέτρες είναι μικρές, και λατυποπαγές αν είναι μεγάλες. Από τη φωτό μου φάνηκαν μεγάλες. Ισχυρίζονται οτι η εικόνα που συναντάμε στα ορεινά της Αχαιας έχει μεγάλες ομοιότητες είναι συνέχεια του σχηματισμού των Μετεώρων που διακοπτεται από τον Κορινθιακό Κόλπο.

 

[interted]

Ευχαριστώ γι' αυτή την προσθήκη. Νομίζω ότι είχε και με μικρές πέτρες και με μεγάλες. Πολύ ενδιαφέρον ότι συνεχίζεται!

 

[interted]

Στην είσοδο της ιεράς μονής Αγ. Στεφάνου το πλήθος είναι εντυπωσιακά πολυεθνικό, τόσο που έχεις αίσθηση εξωτερικού. Η ίδια η ιστορία των Μετεώρων είναι πολυεθνική. Τα μοναστήρια χτίστηκαν από ντόπιους μοναχούς με την συνδρομή της Σέρβικης διοίκησης της Θεσσαλίας, σε μια εποχή που το Σερβικό Βασίλειο κατείχε μεγάλο μέρος της Ελλάδας και παρατηρήθηκε ανάπτυξη στην περιοχή (14ος αιώνας). Μάλιστα ο ίδιος ο ηγεμόνας της Θεσσαλίας, ο Ιωάννης Ούρεσης, μόνασε εκεί από κάποιο σημείο της ζωής του και μετά, ως μοναχός Ιωάσαφ.

Στην πινακίδα, το όνομα της μονής και με Κυριλλικούς χαρακτήρες. Για να μπεις στην μονή, που θυμίζει κάστρο, περνάς από ένα χάσμα με μια μικρή γέφυρα. Στα δεξιά, ένα μαγαζάκι με εικόνες, όπου μπήκαμε καθώς εκκρεμούσαν και κάποια δώρα για Πρωτοχρονιά. Οι δύο μοναχές στο ταμείο, προσπαθούν να εξυπηρετήσουν την πελατεία. “Πόσες μοναχές έχει η μονή”, ρωτάμε αυτή που
φαίνεται μεγαλύτερη. “31, α όχι 32...”. “Πολλές. Δεν χωράμε!” απαντάει η άλλη μοναχή, “για το μέγεθος του μοναστηριού μας, σε ένα μικρό βράχο”. “Χίλιοι καλοί χωράνε”, πάμε να το μπαλώσουμε εμείς. Είναι προφανές όμως ότι ακόμα και οι τόσες μοναχές είναι πολύ απασχολημένες, έχοντας να εξυπηρετήσουν τόσους τουρίστες.

Το μοναστήρι, δεν μένει στο ένδοξο παρελθόν αλλά δημιουργεί σύγχρονη ιστορία. Το καθολικό του Αγ. Χαραλάμπους είναι διακοσμημένο με υπέροχες αγιογραφίες. Φιλοτεχνημένες
μόλις το 1991 από τον Βλάση Τσοτσώνη, ο οποίος χρησιμοποίησε φιγούρες από παλαιές αγιογραφίες σε άλλες μονές, σε μια πολυπρόσωπη σύνθεση. Ειδικά η Δεύτερη Παρουσία είναι φοβερή και αξίζει κανείς να την δει. Η φωτογράφηση αυτών αδύνατη, καθώς η γεροδεμένη μοναχή ήταν αρκετά πειστική ότι φλας και τοιχογραφίες δεν πάνε μαζί (και λογικό). Aγοράσαμε και ένα βιβλιαράκι που εξηγεί τα επιμέρους τμήματα, είναι εντυπωσιακό πόσο πλούσιος είναι ο Χριστιανισμός σε συμβολισμούς για το υπερπέραν.

Βγαίνοντας, μπαίνουμε κατευθείαν σε ένα μουσείο με ενδιαφέροντα κειμήλια. Από πετραχήλια (επιτραχήλια δηλαδή όπως έμαθα εκ των υστέρων!), άγια δισκοπότηρα, αλληλογραφία με το Πατριαρχείο (η μονή ανήκε απευθείας στο Πατριαρχείο κατά την Οθωμανική περίοδο), μεταφράσεις του Αριστοτέλη από τον 15ο αιώνα!!

Η κεντρική αυλή είναι φοβερή, με πολύ περιποιημένους κήπους. Ωραίο μέρος και για φωτογραφίες, με τους απότομους γκρεμούς στην άκρη, και απέναντι τον Πηνειό να φιδογυρίζει κάτω από το αδιαπέραστο τοίχος της Πίνδου. Φανταστικό τοπίο!

Βγαίνοντας μαθαίνουμε από μια μοναχή ότι τα μοναστήρια που είναι ανοιχτά την σήμερον ημέρα είναι έξι, “αλλά μπορεί κανείς να δει και τα εγκαταλελειμμένα, αριστερά και δεξιά του δρόμου”. Για να δούμε τι άλλο θα δούμε... αν και ηταν κάπως αργα.

 

[interted]

Αφήνουμε πίσω τον Αγ. Στέφανο και ξαναπιάνουμε τον δρόμο μας μέσα στο δάσος των κατακόρυφων βράχων. Ώρες, ώρες, θυμίζει σκηνικό από ταινία επιστημονικής φαντασίας ή βιντεοπαιχνίδι, όπου οι βράχοι αιωρούνται πάνω από την επιφάνεια του εδάφους. Καλά τα αρχαία μοναστήρια, αλλά αν δεν υπήρχε αυτή η γεωλογική “ανωμαλία” δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το μέρος θα ανακηρυσσόταν μνημείο της Ουνέσκο και θα έμπαινε στην λίστα με τους βασικούς προορισμούς στον κόσμο, τα 1000+1 μέρη που πρέπει να δω πριν πεθάνω κ.τ.λ.

Περνάμε από δύο σημεία παρατήρησης, σταματάμε και παρκάρουμε στο δεύτερο. Ο άνεμος ξυρίζει, καθώς ο ήλιος έχει πάρει την κατιούσα. Δεν μας εμποδίζει να βγάλουμε τις αυτο-φωτογραφίες μας, εμποδίζοντας και εμποδιζόμενοι, στην άκρη των βράχων που λιγουρεύονται να ποζάρουν όλοι.

Άλλα μοναστήρια στον ορίζοντα είναι Ιερά Μονή Ρουσάνου χαμηλά αριστερά μας, και πίσω της η Ιερά Μονή Αγίου Νικολάου Αναπαυσά. Και η δύο στις κορυφές πολύ στενών βράχων σαν να έχουν ξεφυτρώσει οργανικά από αυτόν. Μπροστά μας σε περίοπτη θέση η Ιερά Μονή Βαρλαάμ. Αναμφίβολα το μέρος προσέφερε προστασία, αλλά η ανάβαση των ίδιων των μοναχών δεν ήταν χωρίς απρόοπτα. Σύμφωνα με τους μοναχούς, στην αρχή γίνονταν με 4-5 ξύλινες σκάλες που κρέμονταν με πασσάλους και δημιουργούσαν ένα κενό μεταξύ τους. Οι μοναχοί ήταν αναγκασμένοι να πηδούν από τη μία σκάλα στην άλλη με κίνδυνο πολλές φορές να χάσουν ακόμη και τη ζωή τους.

Σταματάμε στο μοναστήρι του Μεγάλου Μετεώρου και επιβεβαιώνουμε αυτό που ήδη ξέραμε. Φτάσαμε αργά! Το μοναστήρι έχει κλείσει στις 14:00. Κοιτώντας το από τον απέναντι βράχο πρόκειται για μια πραγματική καστροπολιτεία. Διαβάζουμε ότι περιέχει κτίρια όπως τον πύργο του βριζονίου (χειροποίητος μηχανισμός με δίχτυ για ανέλκυση), το βαγεναρείο (κελάρι), η εστία (μαγειρείο), η τραπεζαρία, οστεοφυλάκιο, νοσοκομείο, γηροκομείο και καθολικό. Ε, ας δικαιολογήσουμε την πατάτα μας λέγοντας ότι αφήσαμε υλικό για να ξαναγυρίσουμε στα Μετέωρα...

Νυχτώνει και το στομάχι αρχίζει να διαμαρτύρεται. Σε ένα σουβλατζίδικο κοντά στο κέντρο της Καλαμπάκας, ο φιλικός ιδιοκτήτης με ορίτζιναλ προφορά μας περιποιείται με νοστιμότατο γύρο και μας μιλάει για την περιοχή και την επιχείριση του. Λέει ότι ο περισσότερος τουρισμός είναι οργανωμένος – τους πάνε κατευθείαν από το ξενοδοχείο στο μοναστήρι και σε συγκεκριμένα μαγαζιά. Είδαμε κάποια μεγάλα ξενοδοχεία κοντά στο χωριό Καστράκι, κατεβαίνοντας από τα Μετέωρα στην Καλαμπάκα. Εκεί μάλιστα παρατηρήσαμε και μια περίεργη σχισμή στον βράχο με διάφορα υφάσματα κρεμασμένα, σαν να είναι απλωμένη μπουγάδα. Ε, πρόκειται για το ερειπωμένο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου του “Μαντηλά”, στο οποίο ανεβάζουν μαντίλια αναρριχτές τιμώντας ένα έθιμο από την Οθωμανική εποχή. Για τους λόγους που είναι η Θεόπετρα κλειστή πάντως δεν πήραμε πληροφορία.

Συνοδεία μελωδικού ροκ, αναπολήσαμε τις εικόνες τις ημέρας στην επιστροφή για τον Βόλο. Σας αφήνω κι εγώ λοιπόν με αυτές τις εικόνες και την πεποίθηση ότι τα ταξίδια στην Ελλάδα με τον θείο συνεχίζονται...

Αποχαιρετώντας τον Αγ. Στέφανο και τον ήλιο για σήμερα.

Εξωπραγματικές εικόνες.

Τα υπόλοιπα τέσσερα μοναστήρια σε ένα πλάνο!

Ο θείος πρόσθεσε ακόμα ένα Μετέωρο.

Τα βράχια με το σχήμα τους είναι σαν να καλούν τους ερημίτες. Παράξενο πως η φύση και μια ανθρώπινη ανάγκη για απομόνωση συνδυάζονται τόσο τέλεια μερικές φορές.

Τα μαντίλια στην εγκατελλειμένη μονή.

Τελευταίο απαραίτητο πιτ στην Καλαμπάκα.

 

[silversurfer]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες - Ελλάδα