Αλβανία Κροατία Μαυροβούνιο Π.Γ.Δ.Μ. Τα στολίδια της Αδριατικής

[interted]

Η πρώτη εικόνα από το νησί ήταν ένας μοναχικός φάρος. Το ίδιο το νησί είχε ονομαστεί Φάρος από Έλληνες αποικιοκράτες όταν έφτασαν τον 4ο αιώνα π.Χ. και κατέσφαξαν τους ντόπιους ιθαγενείς πληθυσμούς (προ-ινδοευρωπαϊκής καταγωγής). Από εκεί και πέρα ακολούθησε την γνωστή πορεία, πέρασε στους Ρωμαίους και μετά στους Σλάβους και το όνομα μεταλλάχθηκε σταδιακά σε Hvar. Οι κύριες ασχολίες των ντόπιων είναι οι ελιές, το ψάρεμα και η λεβάντα. Τα τελευταία χρόνια έχουν καταπιαστεί με τον τουρισμό προωθώντας το νησί τους ως «το πιο ηλιόλουστο σημείο στην Ευρώπη».




Διασχίσαμε το ανατολικό μισό του νησιού ακολουθώντας το στενό επαρχιακό δίκτυο. Για περίπου 2 ώρες βλέπαμε μόνο δάση με πεύκα και χαμηλή βλάστηση. Ούτε σπίτια, ούτε ξενοδοχεία, καμία ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας. Μόνο χωματόδρομοι που οδηγούσαν σε μικρές παραλίες, αριστερά και δεξιά του δρόμου, δηλαδή στις δύο πλευρές του νησιού. Πολλές από αυτές τις παραλίες προσελκύουν γυμνιστές και φυσιολάτρες. Ο ήλιος έδυε κι εμείς έπρεπε να βρούμε κατάλυμα! Φτάσαμε στην Jelsa, ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι και αρχίσαμε να ρωτάμε. Τα δωμάτια ήταν γεμάτα και τα ξενοδοχεία πολύ ακριβά. Απογοήτευση. Σταματάμε την άκρη και ρωτάμε ένα ντόπιο. Μόλις ακούει ότι είμαστε Έλληνες ενθουσιάζεται! Μας λέει «τι κάνετε εσείς οι Έλληνες εδώ, όταν έχετε χιλιάδες πανέμορφα νησιά στην χώρα σας!» Δηλώνει λάτρης του Ελληνικού πολιτισμού και αρχίζει να παίρνει συνεχώς τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους για να μας βρει δωμάτιο. Μας εξηγεί ότι είναι πιο συμφέρον να νοικιάσουμε διαμέρισμα (apartment) και όχι δωμάτιο αφού είμαστε τέσσερα άτομα. Τα αγγλικά του τέλεια καθώς είχε σπουδάσει αρκετά χρόνια στην Αγγλία. Μας εξήγησε την ιστορία του νησιού και μας έδειξε τα αξιοθέατα. Ένα ζευγάρι Κροάτες έρχονται με το αμάξι, κάνουν μια σύσκεψη με τον «φίλο» μας και τελικά αποφασίζουν να μας νοικιάσουν διαμέρισμα. Η τιμή που μας προτείναν ήταν 60 ευρώ την βραδιά (μετά από παζάρια). Μας οδήγησαν σε μια μονοκατοικία και μας ανέβασαν στον όροφο. Ένα σπίτι με κουζίνα, σαλονοτραπεζαρία, δύο μπάνια, δύο κρεβατοκάμαρες, μπαλκόνια κτλ. μας περίμενε! Δηλαδή το σπίτι τους, αφού οι ίδιοι το καλοκαίρι μέναν στο διαμέρισμα από κάτω. Είχαν αφήσει ακόμα και τα οικογενειακά άλμπουμ! Μας έφεραν δύο κανάτες δικό τους κρασί και μας εξηγούσαν με νοήματα οτι πρέπει να νιώθουμε σαν το σπίτι μας. Μετά από ένα τέτοιο οδοιπορικό επιτέλους αξίζαμε λίγη πολυτέλεια! Αράξαμε στις πολυθρόνες και ονειρευτήκαμε παραλίες και ταξιδάκια με κότερα .

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[go2dbeach]

Τελεια interted περιμενω συνεχεια..η συνημμενη φωτο ειναι ακρως εντυπωσιακη!

 

[ΕΡΣΗ]

Wow! Πες τα γρήγορα, πολύ ενδιαφέρον οδοιπορικό!

 

[tania]

Συμφωνώ κι εγώ ότι ακούγεται πολύ ενδιαφέρον. Είχα διαβάσει σχετικό άρθρο στο Cosmos Travel. Τώρα ανυπομονώ να διαβάσω την εμπειρία κάποιου που πήγε εκεί.

 

[interted]

FYROM-Αλβανία

Ξεκινήσαμε από την Φλώρινα χωρίς ιδιαίτερο πρόγραμμα, για το που θα μείνουμε ή τα θα δούμε στον δρόμο, με απώτερο σκοπό κάποιο νησί στις Δαλματικές Ακτές. Ένα αυτοκίνητο, τέσσερις επιβάτες.

Πρώτος μας σταθμός η γραφική πόλη της Οχρίδας, στις ακτές της ομώνυμης λίμνης. Τουριστικό θέρετρο, αρκετά γνωστό και στους Έλληνες, κυρίως στους Βορειοελλαδίτες. Η λίμνη είναι τόσο μεγάλη που μοιάζει με θάλασσα. Οι καφετέριες στην παραλία πολλές και προσεγμένες. Ο κόσμος σχετικά πλούσιος. Μετά από μια βόλτα στο πάρκο, όπου το άγαλμα του Κύριλλου και Μεθόδιου βρίσκεται σε περίοπτη θέση, και ένα γρήγορο καφέ, ήμασταν έτοιμοι να αφήσουμε την Οχρίδα.

​

Μπήκαμε στην Αλβανία από τα Ανατολικά της σύνορα. Οι πρώτες εικόνες που συναντήσαμε ήταν έντονες. Οι λόφοι ήταν γεμάτοι με πυροβολεία, που είχε χτίσει ο Χότζα για την οχύρωση της χώρας. Εκατοντάδες. Ο δρόμος στενός, αλλά αξιόπιστος. Στην αρχή βλέπαμε παιδάκια με λάστιχα να περιμένουν στην άκρη του δρόμου για να πλύνουν τα διερχόμενα αμάξια. Πιο κάτω παιδάκια που πουλούσαν κυπελλάκια με βατόμουρα. Ποτέ δεν μας ζήτησαν λεφτά χωρίς να προσφέρουν κάποια υπηρεσία ή κάποιο προϊόν. Στους αγρούς άχυρο στοιβαγμένο σε μορφή πυραμίδας και όχι σε μπάλες (δεν χρησιμοποιούν ακόμη σύγχρονα γεωργικά μηχανήματα). Μισοκατεστραμμένα κτίρια και γιαπιά. Στο κέντρο των χωριών υπαίθριες αγορές, και παλιά μαγαζάκια (θυμίζουν την Ελλάδα του ‘50). Κόσμος να πάει και να έρχεται με τα πόδια. Στο ενδιάμεσο μεταξύ των χωριών βλέπεις κόσμο να περπατάει πάνω στον δρόμο κουβαλώντας πλαστικές σακούλες. Τα μόνα αυτοκίνητα με αλβανικές πινακίδες, ορισμένες παλιές Mercedes, οι οποίες ήταν στολισμένες και πήγαιναν σε κάποιο γάμο. Επειδή ήταν Κυριακή, όλος ο κόσμος παντρεύονταν! Κόσμος να τρέχει πίσω από τις Mercedes με τα πόδια. Άλλοι κάνανε μπάνιο μέσα στα ποτάμια. Πολύ φτώχια και εγκατάλειψη.

​

Φτάσαμε στα Τίρανα. Η πόλη ξεκινάει με λόφους και στην συνέχεια ένα μεγάλο πλάτωμα. Το κέντρο έχει φαρδιές λεωφόρους, με ελάχιστη κίνηση για τα ελληνικά δεδομένα, και μεγάλα πάρκα. Κάπου συναντήσαμε τα περίφημα χρωματιστά κτίρια, τα οποία από ότι έμαθα τα έχει σχεδιάσει ο ίδιος ο δήμαρχος που είναι ζωγράφος. Πολυκατοικίες, σε σχήμα εργατικών κατοικιών, με χαρούμενα χρώματα και σχέδια. Η κεντρική πλατεία (κάτι σαν την δικιά μας Ομόνοια) δεν είχε καθόλου κόσμο εκείνη την ώρα. Μόνο μια γριούλα, που δεν σταματούσε να μας μιλάει στα Αλβανικά αν και δεν καταλαβαίναμε, προσπαθούσε να μας πουλήσει ένα ματσάκι μαϊδανό. Τα καρτοτηλέφωνα της intracom, τα λεωφορεία παλιά ελληνικά που αποσύρθηκαν. Φεύγουμε από τα Τίρανα ακολουθώντας ένα σύγχρονο αυτοκινητόδρομο που κατευθύνεται βόρεια.

​

Η χώρα στον βορρά αρκετά διαφορετική. Μεγάλες πεδιάδες, καλλιέργειες, πιο μοντέρνα σπίτια. Στον δρόμο συναντήσαμε πολλά motels και βενζινάδικα. Όταν φτάσαμε κοντά στα σύνορα με τον Μαυροβούνιο όμως, το σκηνικό άλλαξε δραματικά. Μεγάλοι ορεινοί όγκοι μπροστά μας, βροχή, πολλές λακκούβες στον δρόμο. Το τελευταίο κομμάτι του δρόμου ήταν κυριολεκτικά κατσικόδρομος. Το περάσαμε κι αυτό και ήμασταν έτοιμοι να μπούμε στο Μαυροβούνιο...

​

 

[interted]

Μαυροβούνιο

Μπήκαμε στο μικρό κρατίδιο του Μαυροβουνίου από την νοτιοανατολική είσοδο. Πραγματικά δεν έχω λόγια για να περιγράψω τις ομορφιές αυτής της χώρας. Οι φωτογραφίες μιλάνε από μόνες τους. Το φυσικό περιβάλλον και οι γυναίκες (!) είναι όλα τα λεφτά.

Στα σύνορα αντικρίσαμε την ταμπέλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Από ότι φαίνεται αυτοί έχουν μπει μόνοι τους στην Ευρωζώνη! Σίγουρα, όμως, είναι βολικό να είσαι σε μια χώρα με νόμισμα το ευρώ. Με τους τελωνειακούς είχαμε κάτι μπλεξίματα, όπως και με τους τροχονόμους λίγα χιλιόμετρα μετά. Αυτά όμως θα σας τα πω σε ξεχωριστό κεφάλαιο για να μην χαλάσω την ιστορία. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζεις μόλις μπαίνεις είναι ένας πανέμορφος προστατευμένος υδροβιότοπος. Κάποια στιγμή κάναμε στάση δίπλα σε μια λιμνούλα και χαλαρώσαμε μέσα στο δάσος με τα νερά να τρέχουν από παντού και τις αγελάδες να βόσκουν δίπλα μας.



Η ακτή του Μαυροβουνίου αποκαλείται και Ριβιέρα των Βαλκανίων. Και δικαίως, γιατί τα τελευταία χρόνια έχει αναπτύξει πολύ τον τουρισμό, επενδύοντας σε Βορειοευρωπαίους τουρίστες. Το τοπίο συγκρίνεται με αυτό των συνόρων Ιταλίας-Γαλλίας, με απότομες ακτές, έντονη βλάστηση, γέφυρες και τούνελ. Κάθε λίγο παράδρομοι κατεβαίνουν σε παραθαλάσσια χωρία-θέρετρα. Υπάρχουν 12,5 χιλιόμετρα από παραλίες στις ακτές της Αδριατικής θάλασσας. Περάσαμε από το γραφικό ψαροχώρι του Sveti Stefan (Αγ. Στέφανος) το οποίο ενώνεται με την ακτή με μία στενή λωρίδα άμμου. Μετά από την κοσμοπολίτικη Budva, το τουριστικό κέντρο της περιοχής, με μιλιούνια από νέους τουρίστες και πολλά clubbing events. Καθώς έπεφτε η νύχτα αντικρίσαμε από ψηλά το λιμάνι του Kotor. Το τοπίο θυμίζει σκηνικό από το Lord of the Rings! Γύρω, γύρω παντού βουνά, και στην μέση μια υδάτινη έκταση η οποία φαίνεται σαν λίμνη με την πρώτη ματιά, αλλά τελικά κατεβαίνοντας διαπιστώνεις ότι πρόκειται για φιορδ, καθώς το νερό ενώνεται με την θάλασσα στην μία άκρη. Πρόκειται για το νοτιότερο φιορδ της Ευρώπης. Το Kotor είναι ένα μεσαιωνικό κάστρο, τα τείχη του οποίου σκαρφαλώνουν στην απότομη βουνοπλαγιά, και ταυτόχρονα ένα μεγάλο λιμάνι. Εκεί μπορείς να φτάσεις με ferry από το Μπάρι της Ιταλίας. Τα τείχη του κάστρου που είναι φωτισμένα το βράδυ, μαζί με το επιβλητικό τοπίο δημιούργησαν μια μαγική ατμόσφαιρα και αφού βρισκόμασταν στο τέλος μιας τόσο κουραστικής μέρας αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε εκεί.



Κλείσαμε ένα τρίκλινο, με ένα μπαλκόνι όπου έβλεπες όλο το Kotor στο πιάτο, με 60 Ευρώ. Κατεβήκαμε στην πόλη, μπήκαμε στο κάστρο από την κεντρική πύλη και χαζεύαμε τον κόσμο. Σε αντίθεση με την Budva, εδώ το μέρος ήταν περισσότερο για οικογενειακές διακοπές, καθώς πολλά από τα events απευθύνονταν στα παιδιά. Περπατήσαμε σε στενά δρομάκια, ανάμεσα σε κτίρια χτισμένα με λευκές πέτρες, φάγαμε ιταλική πίτσα και ήπιαμε άφθονη ντόπια βαρελίσια μπίρα. Ήταν ώρα να σβήσουμε τους διακόπτες.

 

[xenos]

Eνα αυτοκινητο...4 επιβατες χωρις συγκεκριμενο προγραμμα...με σκοπο νησακι στις Δαλματικες ακτες.


Μου ακουγεται παααρα πολυ ωραιο.!!!!!!!
Περιμενω την συνεχεια

 

[Christos_Gkir.]

................Με τους τελωνειακούς είχαμε κάτι μπλεξίματα, όπως και με τους τροχονόμους λίγα χιλιόμετρα μετά. Αυτά όμως θα σας τα πω σε ξεχωριστό κεφάλαιο για να μην χαλάσω την ιστορία..........................

Σε ένα κείμενό σου interted είχα διαβάσει προ ημερών, ότι είχατε κάποια προβλήματα με τελωνιακούς και τροχονόμους. Χθες που είδα ότι έγινες μέλος του γκρουπ «Ταξιδευτές με αυτοκίνητο ΙΧ», έψαξα και το βρήκα. Πρόκειται για το 3ο μέρος του θέματος «Τα στολίδια της Αδριατική» στο οποίο αναφέρεις ότι αντιμετωπίσατε τα ανωτέρω κατά την είσοδό σας στο Μαυροβούνιο. Επειδή είναι κάτι που ενδιαφέρει απόλυτα τα μέλη του γκρουπ, μπες αν θέλεις στο Forum του γκρουπ στο θέμα «Προς τα μέλη του γκρουπ» και γράψε περί τίνος πρόκειται. Εγώ πάντως τον περασμένο Δεκέμβριο που γύρισα όλο το δυτικό Μαυροβούνιο, μπαίνοντας από Αλβανία δεν είχα κανένα πρόβλημα, απεναντίας υπήρξε πολύ φιλική συμπεριφορά όλων. Ευχαριστώ.

 

[interted]

Ωραία, θα κάνω αναλυτικό post στο group γι' αυτά τα θέματα μόλις τελειώσω την ιστορία. Συγκεκριμένα, μια και το θέτεις, μπαίνοντας στο Μαυροβούνιο είχαμε 2 προβλήματα (κυρίως λόγω κακής πληροφόρησης):

Από φέτος το καλοκαίρι όσοι εισέρχονται στην χώρα πρέπει να πληρώνουν 10 Ευρώ Eco Tax. Συγκεκριμένα τον εισπράτει ένας τύπος σαν λαχειοπώλης που έρχεται και σου μιλάει στα σύνορα. Επειδή εμείς δεν πειστήκαμε αρνηθήκαμε να τον πληρώσουμε (η συνενόηση δεν ήταν και η καλύτερη) και τελικά ήρθαν οι τελωνιακοί υπάλληλοι για να λύσουν το θέμα.

Δεύτερο θέμα προέκυψε λίγα χιλιόμετρα αργότερα με κάτι τροχονόμους που μας σταματήσανε και μας πήραν τα διαβατήρια. Μας είπανε ότι πρέπει να πληρώσουμε επι τόπου ένα πρόστιμο (αν θυμάμαι καλα) 50 ευρώ γιατί δεν είχαμε ανοιχτά τα φώτα το μεσημέρι. Εμείς τους εξηγήσαμε οτι δεν το ξέραμε, και μετά από παζάρια το πρόστιμο έπεσε στα 20 ευρώ. Φυσικά δεν πήραμε καμία απόδειξη.

 

[taver]

Από φέτος το καλοκαίρι όσοι εισέρχονται στην χώρα πρέπει να πληρώνουν 10 Ευρώ Eco Tax. Συγκεκριμένα τον εισπράτει ένας τύπος σαν λαχειοπώλης που έρχεται και σου μιλάει στα σύνορα. Επειδή εμείς δεν πειστήκαμε αρνηθήκαμε να τον πληρώσουμε (η συνενόηση δεν ήταν και η καλύτερη) και τελικά ήρθαν οι τελωνιακοί υπάλληλοι για να λύσουν το θέμα.

Χαχα, ναι, τον θυμάμαι κι εγώ αυτό τον τύπο, όντως ήταν σα λαχειοπώλης. Τέλεια η παρομοίωση!
Πολύ περίεργα σύνορα... Σε μια φάση εκεί που περιμέναμε να μας ελέγξουν τα διαβατήρια, βλέπουμε ένα τύπο να έρχεται φουριόζος από την Αλβανία, πάνω σ' ένα μηχανάκι που το οδηγεί σαν πιτσαδόρος (ή κούριερ, αν προτιμάτε). Δεν σταματάει, κάνει απλά ενα νόημα στους συνοριακούς (και των 2 κρατών), και συνεχίζει στο Μαυροβούνιο. Κανείς δεν τον σταματά. Μετά από λίγο, τον βλέπουμε να επιστρέφει, έχοντας παραμάσχαλα μια ογκώδη τηλεόραση. Και πάλι τα ίδια, δε σταματάει παρά μόνο γνέφει κάτι στους φύλακες, και μην τον είδατε. Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, εμείς έπρεπε να πληρώσουμε το eco-tax και να περιμέεεεεεεεενουμε.
Παρεπιπτόντως, στους Αλβανικούς δρόμους μέχρις αυτά τα σύνορα, συναντήσαμε 13 μετρημένα συνεργεία της τροχαίας, έτοιμα να τσακώσουν τα ευρώ του τυχόντα παραβάτη. Όποιος περνάει από Αλβανία, το νού του στα όρια ταχύτητας!

 

[interted]

Ντουμπρόβνικ – Νότια Δαλματία

Ήταν ώρα να μπούμε στην Κροατία και στο κυρίως μέρος του ταξιδιού μας. Σε αντίθεση με το πράσινο του Μαυροβουνίου, εδώ αντικρίσομε γυμνά βουνά και πετρώδεις ακτές. Πλησιάζαμε στην ιστορικότερη πόλη της Κροατίας, το πανέμορφο και πολυδιαφημισμένο Ντουμπρόβνικ. Η πρώτη εικόνα ήταν από ψηλά. Ένας στόλος από ιστιοπλοϊκά και άλλα σκάφη ήταν σκορπισμένος στην ανοιχτή θάλασσα. Το παλιό κάστρο του Ντουμπρόβνικ πολλά υποσχόμενο. Έπρεπε να βάλουμε τα δυνατά μας και να το εξερευνήσουμε κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο. Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι οι χώροι στάθμευσης είναι λίγοι και δύσκολο να εξυπηρετήσουν τις ορδές των βαρβάρων!



Το «διαμάντι της Αδριατικής», όπως αποκαλείται αλλιώς το Ντουμπρόβνικ, είναι μια πόλη-μνημείο προστατευόμενη από την UNESCO. Στον Μεσαίωνα ήταν το αντίπαλο δέος της Βενετίας και ένα σημαντικό κέντρο ανάπτυξης της Κροατικής γλώσσας και πολιτισμού. Η Placa (ή Stradun) είναι η κεντρική πλατεία και σημείο προσανατολισμού (είναι πολύ εύκολο να χαθείς στα δαιδαλώδη στενά). Είναι στρωμένη με μάρμαρο και πλαισιώνεται από αναγεννησιακά παλάτια, εκκλησίες και καταστήματα, όλα πέτρινα και χρώματος κρεμ. Τα κτίρια συνθέτουν όλα μαζί ένα σύνολο που σε ταξιδεύει σε έναν άλλο, ξεχασμένο κόσμο. Τα αναρίθμητα μαγαζιά με σουβενίρ και οι θορυβώδεις τουρίστες, όμως, σε επαναφέρουν στο σήμερα! Ανάμεσα από τα στοιχισμένα κτίρια βρίσκεις στενά περάσματα, και απότομες σκάλες που σε περνάνε στα διαφορετικά επίπεδα. Περιπλανηθήκαμε αρκετή ώρα χωρίς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Τα κυριότερα αξιοθέατα που συναντήσαμε είναι η αναγεννησιακή εκκλησιά St Saviour και το ανάκτορο Rectors, το καθένα με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ίσως ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα είναι τα ίδια τα τείχη που κυκλώνουν την παλιά πόλη και φτάνουν στο συνολικό μήκος τα 2 km. Μερικές χρήσιμες συμβουλές: είναι πιο πρακτικό να αλλάξετε τα λεφτά σας σε kuna καθώς δεν είναι σίγουρο ότι θα δέχονται Ευρώ. Προτιμήστε να αγοράσετε σουβενίρ από κάπου αλλού γιατί είναι πανάκριβα και τέλος μην πάτε Αύγουστο (όπως εμείς) γιατί ο συνωστισμός του κόσμου είναι αφόρητος και δεν θα το απολαύσετε τόσο.



Συνεχίσαμε ακολουθώντας την δαντελωτή ακτογραμμή. Αναγκαστήκαμε να περάσουμε κι άλλα σύνορα, αυτά της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης καθώς η χώρα αυτή παρεμβάλλεται στην Κροατία και την κόβει στα 2. Με αυτό τον τρόπο έχει μικρή πρόσβαση στην θάλασσα. Ευτυχώς δεν μας καθυστέρησαν καθόλου και έτσι συνεχίσαμε βόρεια. Στον δρόμο κάναμε μια συζήτηση για να αποφασίσουμε το νησάκι που θα επισκεπτόμασταν. Οι υποψηφιότητες ήταν οι εξής:

Το Mljet(Μελίτη ή Μιλγέτ) είναι ένα σχετικά απομακρυσμένο από την ακτή νησάκι που διαθέτει ατόφια φυσική ομορφιά καθώς το μισό είναι προστατευμένο πάρκο. Highlight το μοναστήρι της Παναγίας σε ένα μικρό νησάκι στην «Μεγάλη Λίμνη». Το Korcula («Μαύρη» Κέρκυρα ή Κορτσούλα), η θεωρούμενη γενέτειρα του Μάρκο Πόλο, είναι ένα πυκνοκατοικημένο, τουριστικό νησί. Highlight το γραφικό αρχαίο φρούριο που είναι η χώρα του νησιού και βλέπει κανείς στα περισσότερα καρτ-ποστάλ. Το Brac (Μπράτς) είναι ένα μεγάλο νησί κοντά στο Σπλιτ περισσότερο γνωστό για την «μυτερή» παραλία Zlatni Rat που αλλάζει σχήμα κατά την διάρκεια της μέρας. Τέλος το Hvar (Χβαρ ή Χβορ) είναι ένα μακρόστενο νησί, το οποίο επισκέπτονται πολλοί πλούσιοι με κότερα το καλοκαίρι. Highlight τα νησάκια Pakleniστο δυτικό του άκρο (βλ. συνημμένη φωτογραφία). Κοιτώντας τις φωτογραφίες με τα highlightsτου κάθε νησιού, και υπολογίζοντας πια φέρι μας εξυπηρετούν πήραμε την απόφαση να επισκεφτούμε το Hvar.



Φτάσαμε στο Drvenik από όπου θα παίρναμε το ferryγια το Sucuraj (το ανατολικό λιμάνι του Hvar). Το εισιτήριο με το αμάξι έκανε 95 kuna (περίπου 13 ευρώ) και η απόσταση ήταν περίπου μία ώρα. Το Dvrenikείναι ένα τουριστικό χωριουδάκι με μία πανέμορφη παραλία που σκεπάζεται από δέντρα και έτσι έχει την περισσότερη ώρα σκιά. Χαζεύαμε τους Κροάτες τουρίστες που ήταν η πλειοψηφία κι αυτοί εμάς. Ήμασταν μεσοπέλαγα στην Αδριατική!

 

[interted]

Hvar (Μέρος 1ο)

Η πρώτη εικόνα από το νησί ήταν ένας μοναχικός φάρος. Το ίδιο το νησί είχε ονομαστεί Φάρος από Έλληνες αποικιοκράτες όταν έφτασαν τον 4ο αιώνα π.Χ. και κατέσφαξαν τους ντόπιους ιθαγενείς πληθυσμούς (προ-ινδοευρωπαϊκής καταγωγής). Από εκεί και πέρα ακολούθησε την γνωστή πορεία, πέρασε στους Ρωμαίους και μετά στους Σλάβους και το όνομα μεταλλάχθηκε σταδιακά σε Hvar. Οι κύριες ασχολίες των ντόπιων είναι οι ελιές, το ψάρεμα και η λεβάντα. Τα τελευταία χρόνια έχουν καταπιαστεί με τον τουρισμό προωθώντας το νησί τους ως «το πιο ηλιόλουστο σημείο στην Ευρώπη».




Διασχίσαμε το ανατολικό μισό του νησιού ακολουθώντας το στενό επαρχιακό δίκτυο. Για περίπου 2 ώρες βλέπαμε μόνο δάση με πεύκα και χαμηλή βλάστηση. Ούτε σπίτια, ούτε ξενοδοχεία, καμία ένδειξη ανθρώπινης παρουσίας. Μόνο χωματόδρομοι που οδηγούσαν σε μικρές παραλίες, αριστερά και δεξιά του δρόμου, δηλαδή στις δύο πλευρές του νησιού. Πολλές από αυτές τις παραλίες προσελκύουν γυμνιστές και φυσιολάτρες. Ο ήλιος έδυε κι εμείς έπρεπε να βρούμε κατάλυμα! Φτάσαμε στην Jelsa, ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριουδάκι και αρχίσαμε να ρωτάμε. Τα δωμάτια ήταν γεμάτα και τα ξενοδοχεία πολύ ακριβά. Απογοήτευση. Σταματάμε την άκρη και ρωτάμε ένα ντόπιο. Μόλις ακούει ότι είμαστε Έλληνες ενθουσιάζεται! Μας λέει «τι κάνετε εσείς οι Έλληνες εδώ, όταν έχετε χιλιάδες πανέμορφα νησιά στην χώρα σας!» Δηλώνει λάτρης του Ελληνικού πολιτισμού και αρχίζει να παίρνει συνεχώς τηλέφωνα σε γνωστούς και φίλους για να μας βρει δωμάτιο. Μας εξηγεί ότι είναι πιο συμφέρον να νοικιάσουμε διαμέρισμα (apartment) και όχι δωμάτιο αφού είμαστε τέσσερα άτομα. Τα αγγλικά του τέλεια καθώς είχε σπουδάσει αρκετά χρόνια στην Αγγλία. Μας εξήγησε την ιστορία του νησιού και μας έδειξε τα αξιοθέατα. Ένα ζευγάρι Κροάτες έρχονται με το αμάξι, κάνουν μια σύσκεψη με τον «φίλο» μας και τελικά αποφασίζουν να μας νοικιάσουν διαμέρισμα. Η τιμή που μας προτείναν ήταν 60 ευρώ την βραδιά (μετά από παζάρια). Μας οδήγησαν σε μια μονοκατοικία και μας ανέβασαν στον όροφο. Ένα σπίτι με κουζίνα, σαλονοτραπεζαρία, δύο μπάνια, δύο κρεβατοκάμαρες, μπαλκόνια κτλ. μας περίμενε! Δηλαδή το σπίτι τους, αφού οι ίδιοι το καλοκαίρι μέναν στο διαμέρισμα από κάτω. Είχαν αφήσει ακόμα και τα οικογενειακά άλμπουμ! Μας έφεραν δύο κανάτες δικό τους κρασί και μας εξηγούσαν με νοήματα οτι πρέπει να νιώθουμε σαν το σπίτι μας. Μετά από ένα τέτοιο οδοιπορικό επιτέλους αξίζαμε λίγη πολυτέλεια! Αράξαμε στις πολυθρόνες και ονειρευτήκαμε παραλίες και ταξιδάκια με κότερα .