Γαλλία Τα φρικιά πάνε Παρίσι!

[happiness]

και μετά, εάν δεν είμαστε πολύ κουρασμένοι, θα πάμε κάπου για ένα ποτό. Άνετα παπουτσάκια στα πόδια και ... ξεκινάμε!


Το Marais είναι μία παλιά και ιστορική περιοχή στο 3ο και 4ο arrondissement (δες εδώ σχετικά με τον γεωγραφικό διαχωρισμό της πόλης σε διαμερίσματα). Ήταν περιοχή όπου ζούσαν πολλοί Εβραίοι και αργότερα προσέλκυσε και πολλούς ανθρώπους της κουλτούρας. [imga="left"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8PIQf1ZuI/AAAAAAAAA6s/NW6q-pwEYeA/s288/P1012522.JPG[/imga]Μερικά πολύ ενδιαφέροντα μαγαζάκια είναι εκεί, αλλά θα αναφερθώ αργότερα σε αυτά εκτενέστερα

. Σήμερα που την περιπλανιέμαι ως τουρίστρια μου φαίνεται ήσυχη και όμορφη, με μικρούς δρόμους και πολλά παλιά, αλλά καλοδιατηρημένα, κτίρια. Σίγουρα όχι εντυπωσιακή όπως η Champs-Elysées, ούτε γραφική όπως η Μοντμάρτη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Και με πάμπολλες γκαλερί τέχνης! Σχεδόν μία ή δύο σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Κοντοστεκόμαστε συνέχεια και προσπαθούμε να ρίξουμε μία ματιά μέσα από τα τζάμια τους στα έργα τέχνης που είναι μέσα. Μερικές φορές δεν χρειάζεται, καθώς οι 'βιτρίνες' μας ξαφνιάζουν.


[imga="right"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/S.../ItxOYwCmwNE/s288/P1012525.JPG[/imga]Φτάνουμε στο μουσείο Picasso από την πίσω πλευρά. Φέρνουμε μία γύρα το όμορφο κτίριο και μπαίνουμε στην εσωτερική αυλή. Προχωράμε αμέριμνοι προς την είσοδο για 5 δευτερόλεπτα και μετά ... αναλαμπή. Σα να βλέπουμε 2 τύπους που μας μοιάζουν στην άλλη άκρη της αυλής. Και το κτίριο...σα να θολώνει στο βάθος. Μα καλά; πως δεν το προσέξαμε αυτό το κατασκεύασμα όταν μπήκαμε; Ένα πλέγμα από σκαλωσιές στηρίζει μία γυαλιστερή επιφάνεια τοποθετημένη εντελώς κάθετα στην πρόσοψη του κτιρίου. Το αποτέλεσμα είναι ένας μεγάλος καθρέφτης. Γελάμε με την ψυχή μας με την ευρηματικότητα της κατασκευής, αλλά και με τους εαυτούς μας, αφού μας έπιασε κότσους

. Και η ευχάριστη έκπληξη δεν σταματάει εδώ. Γρήγορα ανακαλύψαμε ότι ο ιδιόμορφος αυτός 'τοίχος' συνεχίζει ακάθεκτος στο εσωτερικό του κτιρίου, κόβοντάς το νοητά στα δύο, και θα τον 'τρακάρετε' πολλές φορές στην περιπλάνησή σας μέσα στο μουσείο.


Εκτός από πίνακες του Picasso, στο μουσείο θα δείτε αρκετά γλυπτά και κατασκευές του καλλιτέχνη, καθώς και φωτογραφίες του ιδίου στο ατελιέ του. [imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVq8rwlUkI/AAAAAAAABZk/XnFT9VBeiLM/s288/P1012531.JPG[/imga]Βρήκα τα γλυπτά και τις κατασκευές εξόχως
ενδιαφέροντα προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, αλλά χαλάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι αυτά τα έργα του Picasso δεν απολαμβάνουν της ίδιας προβολής με τους πίνακές του, με αποτέλεσμα να μην τα συναντάς συχνά σε φωτογραφίες ή αναφορές στον καλλιτέχνη. Ακόμα και με αναζήτηση στο Google, θα πέσεις πρώτα πάνω σε φωτογραφία αυτοκινήτου της Citroen, παρά σε φωτογραφία έργου του καλλιτέχνη που να μην είναι πίνακας. Κρίμα

.


[imga="left"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8M-minHgI/AAAAAAAABeI/L6ExgIZt16c/s288/P1012541.JPG[/imga]Αφού ψώνισα μερικές καρτ-ποστάλ με τους πίνακες που με εντυπωσίασαν περισσότερο, βγαίνουμε από το μουσείο κατευχαριστημένοι και συζητάμε έντονα για την τέχνη του Picasso, τον τρόπο που έβλεπε τα πρόσωπα και τα πράγματα που ζωγράφιζε, την σκοτεινιά που βγάζουν τα γλυπτά του αλλά και την περίεργη ρεαλιστικότητά τους, παρόλη την αλλόκοτη εμφάνισή τους. Σε λίγο έχουμε φτάσει πίσω από το Pompidou. Ναι. Είναι τόσο φουτουριστικό όσο λένε

. Η πρώτη εντύπωση είναι βίαιη. Μα είναι σοβαροί οι άνθρωποι; Πως πήγαν και χτίσαν αυτό το συνονθύλευμα από χρωματιστούς σωλήνες μέσ' την μέση αυτής της γραφικής περιοχής;! Το φέρνουμε γύρα για να ρθούμε στην πρόσοψη. Μπροστά της απλώνεται μία ασφαλτοστρωμένη αμφιθεατρική πλατεία. Πολλοί ντόπιοι και τουρίστες κάθονται κάτω, χύμα, και ξεκουράζονται. Άλλοι έχουν κιθάρες και τραγουδάνε. Έχει πάει μεσημέρι. Καθόμαστε και μεις να ξεκουραστούμε και να φάμε τα σαντουϊτσάκια μας (αυτά που πήραμε το πρωί ... μην τα ξαναλέμε

) και παίζουμε με την φωτογραφική μηχανή και την κλίση του εδάφους. Μία γριά ζητιάνα την έχει αράξει απέναντι και γρατζουνάει την λύρα της με εξαιρετική μαεστρία, σε σημείο δημιουργίας πονοκεφάλου στους παρευρισκόμενους. [imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVrIVWQnmI/AAAAAAAABZ4/DrdGf3lC47o/s288/P1012542.JPG[/imga]Νομίζω ότι στόχος της είναι να μας αναγκάσει να την πληρώσουμε για να σταματήσει το μαρτύριο στο οποίο μας υποβάλει.
Όσο κοιτάω το κτίριο, τόσο το συνηθίζω και αρχίζω να αλλάζω άποψη για τον κύριο Renzo Piano. Στεκόμαστε στην τεραστίων διαστάσεων ουρά για έλεγχο ασφαλείας που διασχίζει κάθετα όλη την πλατεία, αλλά τουλάχιστον γλιτώνουμε την εξίσου μεγάλη ουρά για τα ταμεία, καθώς το museum pass μας επιτρέπει να περάσουμε κατευθείαν στον έλεγχο εισιτηρίων. Με το που περνάμε τις γυάλινες πόρτες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία αχανή σάλα Μεγάλες ταμπέλες πάνω από διάφορες κυλιόμενες σκάλες σε πληροφορούν για τον προορισμό τους. Μουσείο, κινηματογράφοι, καφετέρια, βιβλιοθήκη, αίθουσες συναυλιών, καλλιτεχνικά εργαστήρια. Κόσμος κυριολεκτικά κάθε ηλικίας. Το Centre Pompidou είναι πολιτιστικό κέντρο με όλη την σημασία της λέξης![imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8OCXXYoUI/AAAAAAAAA1Q/ENDPBDo_jJs/s288/P1012550.JPG[/imga]
Ανεβαίνουμε με την εξωτερική σκάλα μέχρι τον τελευταίο όροφο για να θαυμάσουμε την θέα και μετά κατεβαίνουμε στις μόνιμες εκθέσεις. Το Pompidou στεγάζει μοντέρνα τέχνη ... αλλά πολύ μοντέρνα. Πολλά από τα εκθέματα ήταν αρκετά έξω από τα όρια της κατανόησης και της αρεσκείας μου. Υπάρχουν όμως και πιο κλασικοί καλλιτέχνες, όπως Picasso, Pollock, Kandinsky, Dali που ευφράναν την ματιά μου. Τα εκθέματα του μουσείου είναι αδιαμφισβήτητο must για όσους έχουν έστω και στοιχειώδη ανοχή στην μοντέρνα τέχνη. Αλλά και όσοι έχετε αλλεργία σε οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει αυστηρώς σχηματισμένα αντικείμενα, να επισκεφτείτε το Pompidou πάραυτα. Με ένα πολύ μικρό εισιτήριο θα μπορέσετε να κάνετε μία βόλτα με τις κυλιόμενες σκάλες μέχρι την κορυφή του, και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον χρόνο αυτόν για να ανάψετε συζήτηση σχετικά με την αμφιλεγόμενη αρχιτεκτονική του κτιρίου.
[imga="left"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVr0aUrE3I/AAAAAAAABa8/SLDkf4F6HlU/s288/P1012579.JPG[/imga]


Μετά από ένα μακροσκελές διάλλειμα, και αφού η ταμίας στο γκισέ μας 'έκανε την καρδιά περιβόλι', βγαίνουμε απογοητευμένοι καθώς είχαμε 'ψηθεί' πάρα πολύ για την έκθεση του Kandinsky (καταραμένη φτώχια !!!

) και πάμε παραδίπλα, στην αγορά Les Halles. Απολαμβάνουμε την βόλτα μας στους κήπους μέχρι να πέσει ο ήλιος και ξεκινάμε σιγά σιγά να πάμε προς το Chartier που το έχουμε βάλει στο μάτι για φαγητό. Λέμε να πάρουμε την Rue Montmartre που θα μας βγάλει στην Rue du Faubourg. Εντελώς τυχαία, το μάτι μας πέφτει σε έναν φοβερά συμπαθητικό δρομίσκο, που αργότερα θα μάθω πως είναι η πολύ γνωστή οδός Montorgueil.[imga="right"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVsWDYE_yI/AAAAAAAABbs/BiNGj6PzTs0/s288/P1012596.JPG[/imga]


Ο οδηγός περιγράφει το Chartier ως κλασικό προορισμό ντόπιων και τουριστών. Προετοιμαζόμαστε για τρελό τουριστάδικο, αλλά το επιλέγουμε αφενός γιατί, ε, τουρίστες είμαστε και μεις, και αφετέρου για τις φοβερά χαμηλές τιμές του. Το εστιατόριο είναι χωμένο σε μία στοά στον αριθμό 7 της Rue du Faubourg. Στρίβουμε στην είσοδο της στοάς και αίφνης μαυρίζει η καρδιά μας. Υπάρχει ολόκληρη ουρά από κόσμο έξω από το μαγαζί και είναι φοβερά μεγάλη. Έχουμε φτάσει σχετικά νωρίς όμως, οπότε λέμε να περιμένουμε. Γρήγορα μας φεύγει το βάρος, διότι είναι εμφανές πως η ουρά προχωράει με απροσδόκητα γρήγορο ρυθμό. Ο υπερκινητικός μετρ του μαγαζιού φροντίζει να βολεύει τον κόσμο με ταχύτητα οπλοπολυβόλου. Η όλη κατάσταση γίνεται αγχωτική για μένα όταν κοντεύουμε να φτάσουμε στο τέλος της ουράς. Πρέπει να είσαι στην τσίτα γιατί όταν ο μετρ γυρίσει προς το μέρος σου και σε ρωτήσει "πόσα άτομα;", έχεις περίπου ένα dt για να απαντήσεις. Και όταν σου κάνει σήμα να προχωρήσεις, έχεις περίπου 3 dt (είναι πιο γενναιόδωρος σε αυτή την περίπτωση) για να ξεπεράσεις τον φόβο που προκαλεί το σπινιάρισμα της περιστρεφόμενης πόρτας που δεν ακινητοποιείται ποτέ, και να ορμήσεις προς το εσωτερικό του εστιατορίου. [imga="left"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8OgAk5liI/AAAAAAAAA3k/fGV1bsi16Yk/s288/P1012598.JPG[/imga]Και πριν προλάβεις καν να πάρεις ανάσα πιάνεις με την άκρη του ματιού σου τον σερβιτόρο που θα σε οδηγήσει στο τραπέζι σου, ο οποίος έχει ήδη πεταχτεί μπροστά σαν σπρίντερ των 100 μέτρων. Τρέχουμε λοιπόν και μεις ξοπίσω του γιατί έτσι και τον χάσουμε, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας

. Ο σερβιτόρος μας δείχνει τις θέσεις μας σε ένα τραπέζι για τέσσερις ... στο οποίο κάθονται ήδη άλλοι δύο άγνωστοι. Μέσα στην παραζάλη μου, μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως δεν έχει κάνει λάθος, αλλά ότι αυτή είναι η πολιτική του μαγαζιού.

[imga="left"]http://http//lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVsZRKoG7I/AAAAAAAABbw/3MvjHUhP8Ys/s288/P1012601.JPG[/imga]​

Καθόμαστε λοιπόν στις θέσεις μας και πετάμε τα παλτά μας και τις τσάντες μας στις ράγες που βρίσκονται πάνω από τα κεφάλια μας ακριβώς για αυτόν τον σκοπό, όπως κάναν πολλά χρόνια πριν από μας οι κουρασμένοι εργάτες που ερχόταν σε αυτό το λαϊκό εστιατόριο για να φάνε την σούπα τους. Ο ηλικιωμένος και αυστηρός σερβιτόρος μας φέρνει αμέσως τα σερβίτσια μας και ένα απλό χαρτί πάνω στο οποίο είναι τυπωμένο με διχρωμία (μαύρο-κόκκινο) το μενού. Μας παίρνει φυσικά αρκετή ώρα μέχρι να κάνουμε την μετάφραση και να αποφασίσουμε και ο σερβιτόρος αναγκάζεται να έρθει δεύτερη φορά, πράγμα που δεν νομίζω ότι το εκτίμησε ιδιαιτέρως. Καθώς ανακοινώνουμε την παραγγελία μας, ο τύπος κάνει μία κίνηση που ούτε σε υπόγειο ταβερνείο δεν γίνεται. Γράφει την παραγγελία μας κατευθείαν πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντηλο !!! (ναι, ναι, εκείνα τα τραπεζομάντηλα μίας χρήσης που έχουν από πάνω ένα στρώμα λεπτού χαρτιού κι από κάτω ένα στρώμα νάυλον, και τα χρησιμοποιούσαν παλιότερα όλα τα εστιατόρια στην Ελλάδα). Τώρα έχουμε επιτέλους λίγη ώρα για να σηκώσουμε το κεφάλι μας και να θαυμάσουμε τον όμορφο χαμό που επικρατεί γύρω μας.
Ότι και να πω θα είναι λίγο για την ατμόσφαιρα αυτού του μαγαζιού. Μία αχανής αίθουσα όπου πραγματικά δεν πέφτει καρφίτσα από τον κόσμο που τρώει, που φεύγει ή έρχεται, από τους σερβιτόρους που γράφουν χιλιόμετρα στους διαδρόμους ανάμεσα από τα τραπέζια. Διάκοσμος που έχει ήδη κλείσει έναν αιώνα, ξύλο, μπρούτζος, μεγάλοι καθρέφτες και σειρές από ξύλινα κουτιά στους τοίχους. Η ιστοσελίδα του με πληροφορεί πως τα παλιά τα χρόνια, οι μόνιμοι πελάτες του εστιατορίου είχαν ο καθένας την δικιά του πετσέτα και χρησιμοποιούσαν τα κουτιά αυτά για να την αποθηκεύουν μέσα στο μαγαζί. Δεν ήμουν δυστυχώς σε καλό σημείο για να τραβήξω φωτογραφία, αλλά άμα ρίξετε μία ματιά εδώ, θα καταλάβετε λίγο τι εννοώ. Το φαΐ είναι 'φτωχικό' για να μέτρα της Γαλλίας, αλλά αξιοπρεπέστατο. Η κρέμα κάστανο με βανίλια για επιδόρπιο ήταν το τέλειο τελείωμα σε ένα ωραίο βραδινό. Και το καλύτερο για εμάς ... ο λογαριασμός (τον οποίον παρεμπιπτόντως ο σερβιτόρος μας κάνει επίσης πάνω στο τραπεζομάντηλο) είναι στα μέτρα της Ελλάδας

.


[imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8N0BxBDBI/AAAAAAAAA0A/fMjnzSIuJR8/s288/P1012603.JPG[/imga]Η ώρα δεν είναι πολύ περασμένη, και αφού τα πόδια μας μας βαστάνε ακόμα, θα πάμε για ένα ποτό σε κάποιο μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο. Επιλέγουμε ένα που έχουμε σταμπάρει τις προηγούμενες μέρες. Είναι ήσυχο και με καλή μουσική. Δεν έχει πολύ κόσμο. Και όσοι θαμώνες έρχονται το κόβουν δεξιά και χάνονται σε μία σκάλα προς το υπόγειο. Μας τρώει η περιέργεια, οπότε τους ακολουθούμε και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα στοιχείο της παρισινής αρχιτεκτονικής, που απ' ότι κατάλαβα αργότερα είναι αρκετά συνηθισμένο. Το κελάρι! Σε πάρα πολλά μαγαζιά τα οποία επισκεφτήκαμε τα παλιά υπόγεια κελάρια, τα οποία υποθέτω πως χρησίμευαν ως δροσερές αποθήκες και οινοθήκες, είναι πλήρως αξιοποιημένα σήμερα. Είτε με το να αποτελούν κύριο χώρο του μαγαζιού, όπως πχ σε μπαρ και λοιπά ξενυχτάδικα, είτε διαμορφωμένα ως τουαλέτες, κουζίνα κτλ.
[imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8OsXhSReI/AAAAAAAAA4c/Lm8UaO93tFo/s288/P1012604.JPG[/imga]Ο χώρος είναι υποβλητικός. Χαμηλός φωτισμός, καμάρες και διαδρομάκια, πέτρινοι τοίχοι. Ο αέρας έχει μία ελαφριά μυρωδιά ταγκίλας, καθώς ο μόνος εξαερισμός που υπάρχει είναι με επιπρόσθετες κατασκευές. Σκέφτομαι ότι εάν δεν ίσχυε η απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους χώρους διασκέδασης, αυτά τα εκπληκτικά υπόγεια θα μέναν αναγκαστικά αναξιοποίητα, καθώς οι θαμώνες θα ψοφάγαν σαν τα ποντίκια από την συσσώρευση του καπνού. Μόλις έχει τελειώσει το live κάποιου μικρού συγκροτήματος και οι φίλοι των μουσικών που είχαν έρθει για συμπαράσταση αρχίζουν να αποχωρούν. Νιώθω υπέροχα, σαν να έχω χωθεί σε μεσαιωνικό καταγώγιο για ένα ποτήρι μοναστηριακή μπύρα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 9
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[NTINA]

Η παριζιάνικη ιστορία σου,μ αυτό το ιδιαίτερο ύφος,
μ αρέσει πολύ
Η τελευταία φωτό ,μοναδική.

 

[happiness]

Paris museum pass και πως να γίνετε πλαστογράφοι

[IMGA="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SlO33IQr-EI/AAAAAAAAB4c/11DisUwIVQU/s288/IMG_0123.jpg[/IMGA]
Το Paris museum pass είναι μία προπληρωμένη καρτούλα, που σου επιτρέπει την δωρεάν είσοδο στα μουσεία και μνημεία που καλύπτει, χωρίς αναμονή στην ουρά των εισιτηρίων, για έναν ορισμένο αριθμό ημερών που πάει ανάλογα με την τιμή που προπληρώνεις. Πωλείται στα γκισέ όλων των μουσείων που έχει στην λίστα του και στα γραφεία τουρισμού της Γαλλίας. Καλό ακούγεται ε; Έτσι είπαμε και μείς. Κάναμε τους λογαριασμούς μας, πόσο κάνουν συνολικά τα εισιτήρια στα μουσεία που θέλουμε vs. πόσο κάνει η κάρτα, και αποφασίσαμε να πάρουμε από μία 4ήμερη ο καθένας. Μερικά πράγματα που πρέπει να προσέξει κανείς πριν αγοράσει μία τέτοια είναι τα εξής:

Πρώτον, όπως λέει και στις πληροφορίες της ιστοσελίδας της, η καρτούλα σου εξασφαλίζει την είσοδο μόνο στις σταθερές εκθέσεις των μουσείων, όχι στις προσωρινές που αλλάζουν από καιρό σε καιρό.

Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά άμα σε ενδιαφέρει η προσωρινή έκθεση Kandinsky στο Pompidou, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ... ενοχλητικά. Πολλά μουσεία, έχουν ξεχωριστό εισιτήριο για τις προσωρινές εκθέσεις τους, και ενδεχομένως να προσφέρουν και ένα ενιαίο με κάποια έκπτωση. Όχι όμως και το Pompidou, όπου υπάρχει μόνο ένα και ενιαίο εισιτήριο. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι μπροστά στο γκισέ του ταμεία, αφού έχεις ήδη συμπληρώσει 4-5 ώρες μέσα στο μουσείο, και σε ενημερώνει ότι δεν έχει σημασία που διαθέτεις museum pass και που έχεις ήδη δει τις μόνιμες εκθέσεις, άμα θες να μπεις στην προσωρινή πρέπει να πληρώσεις ολόκληρο το ενιαίο εισιτήριο...όσο να 'ναι σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι από την μετωπική σύγκρουση με την φραγκοφονίαση. Και το υπεραιματωμένο κεφάλι δεν είναι καλή συνθήκη για να δεις Kandinsky. Την κάναμε λοιπόν, αρκετά εκνευρισμένοι από την κοροϊδία.

Δεύτερον, ανάλογη "ρύθμιση" υπάρχει και για πολλά από τα μνημεία τα οποία καλύπτει το museum pass. Δηλαδή η πρόσβαση εξασφαλίζεται μόνο στους βασικούς χώρους του μνημείου και όχι σε περιοχές όπου απαιτείται ξεχωριστό εισιτήριο.

Για παράδειγμα, ενώ στην Παναγιά των Παρισίων η κάρτα σου επιτρέπει να επισκεφτείς τόσο τους πύργους όσο και την αρχαιολογική κρύπτη, στις Βερσαλλίες, περιλαμβάνεται μόνο το παλάτι (Le Château) και το Τριανόν (Trianon) αλλά όχι και η είσοδος στους κήπους. Εκ πρώτης όψεως αυτό δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα, καθώς μπορεί κανείς να επιλέξει είτε να επισκεφτεί μόνο τα 2 κτίρια, είτε να πληρώσει το εξτρά αντίτιμο για να επισκεφτεί και τον κήπο. Εμείς αποφασίσαμε το πρώτο. Βέβαια, ο Λουδοβίκος είχε καβαντζωμένη χρυσή άμαξα για να πηγαίνει πέρα δώθε. Εμείς που ήμασταν χωρίς ρόδες όμως, είπαμε να χρησιμοποιήσουμε το mini train που κάνει διαδρομές μέσα στην μεγάάάλη έκταση μεταξύ των κτιρίων. Το mini train κινείται μέσα στους κήπους. Εάν δεν πληρώσεις εισιτήριο για να μπεις στους κήπους ... δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις.

[IMGA="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SlOtHHwYmcI/AAAAAAAAB4Y/nmd3eUAuYis/s288/IMG_0122.jpg[/IMGA]Ποιό είναι το συμπέρασμα; Εάν ξαναπήγαινα θα την ξαναέπαιρνα. Νομίζω ότι μας γλίτωσε πολύ χρόνο από τις ουρές στην έκδοση εισιτηρίων. Μόνο που αυτή την φορά την στερνή μου γνώση θα την έχω πρώτη. Διότι άμα είναι να βουτηχτείς στον βούρκο της παρανομίας, ας το κάνεις από την αρχή, να πιάνει και τόπο

.

Και εξηγούμαι. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, ο τρόπος με τον ορίζονται οι μέρες ισχύος της κάρτας είναι με την χειρόγραφη σημείωση από τον αγοραστή της πρώτης ημερομηνίας που θα χρησιμοποιηθεί το πάσο, μαζί με το ονοματεπώνυμό του. Τώρα...ας γίνουμε λίγο εφευρετικοί... Σκαρφιζόμαστε ένα κόλπο το οποίο θα μας επιτρέψει να παρατείνουμε την διάρκεια της κάρτας. Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Ή χρησιμοποιούμε στυλό που σβήνει (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι και βρήκαμε και στο Παρίσι

), ή ακόμα καλύτερα απλό μολύβι, ή γράφουμε τους αριθμούς στην ημερομηνία έτσι ώστε να μπορούν να "τροποποιηθούν" ή ότι άλλο κατεβάσει το μυαλό μας τέλος πάντων

. Δεν ανησυχούμε ιδιαίτερα για τον έλεγχο στις εισόδους των μουσείων. Εμάς στα μόνο σημεία όπου έγινε σοβαρός έλεγχος της κάρτας ήταν στο Pompidou, όπου σκανάρουν το bar code έτσι ώστε να μην μπορείς να μπεις δυο φορές, και στις Βερσαλλίες όπου σημειώσανε απάνω στην κάρτα την ημερομηνία επίσκεψης (γι' αυτό προσέξτε ποια μέρα θα πάτε εκεί). Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν την πήραν καν από τα χέρια μας. Εγώ μάλιστα έκανα και ένα προσωπικό "πείραμα" με το να δείχνω επίτηδες την μπροστά πλευρά του πάσου, όπου δεν φαίνεται καμία πληροφορία για την εγκυρότητά του. Κανείς δεν μου ζήτησε περαιτέρω έλεγχο.

Με μια "ελληναριά" λοιπόν, μπορεί κανείς να την βγάλει καθαρή με μία κάρτα 2 ημερών, καθ' όλη την διάρκεια του ταξιδιού.

Disclaimer: Τις παραπάνω οδηγίες να ακολουθήσουν μόνο όσοι δεν κοκκινίζουν πατόκορφα και μόνο με την σκέψη της μπαγαποντιάς. Οι υπόλοιποι εφαρμόστε με δικιά σας ευθύνη. Η υποφαινόμενη δεν φέρει καμία ευθύνη εάν σας πετάξει η ασφάλεια κάποιου μουσείου έξω με τις κλωτσιές.

 

[happiness]

NTINA σε ευχαριστώ πολύ

ΥΓ: πότε πρόλαβες και το διάβασες καλέ; τώρα το ανέβασα

 

[Dafni]

βρες πως τα λες............πολύ πλάκα εχει....για συνέχισε
ασε που μ'αρέσει τρελλά αυτή η απομυθοποιηση...
όχι ότι δε μ'αρεσει το Παρισι αλλά τα κλασσικά για την απαράμιλλη ομορφια της πόλης ,την αριστοκρατία ,και τα σχετικά τα έχουμε εμπεδώσει ....έχει όμωςκαι την πιο cult πλευρά του που την περιγράφεις ωραιότατα....

 

[ΕΡΣΗ]

Απολαυστικη αφηγηση! Πες μας κι αλλα!

 

[happiness]

Ημέρα 2η

Λουβρο-προσκύνημα!


Σήμερα θα περάσουμε την μέρα στον Λούβρο. Ξεκινάμε αργάμιση από το ξενοδοχείο και προχωράμε προς τον σταθμό Charonne. Δεν βιαζόμαστε (που είναι να απορεί κανείς, γιατί η ώρα ήταν ήδη κοντά 12) οπότε καθίσαμε για καφέ.[IMGA="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTooutshcI/AAAAAAAAADU/Gf8F5a51pi4/s288/IMG_2531.JPG[/IMGA] Το μαγαζί ήταν κακή επιλογή όπως φαίνεται περίτρανα από τον cappuccino της φωτογραφίας. Αλλά ήταν η πρώτη μας μέρα ουσιαστικά και δεν είχαμε μάθει ακόμα τα κόλπα του καφέ (βλέπε επόμενη καταχώρηση). Ευτυχώς όμως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να μάθει κανείς τα κόλπα του σάντουιτς!


Η τακτική είναι απλή. Κατ' αρχήν βρίσκεις μία boulangerie (τουτέστιν, φούρνος). Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, οπότε μην κάνετε λάθος εδώ. Θα βρείτε σάντουιτς και σε άλλα μαγαζιά τύπου fast food, αλλά μόνο στις boulangerie το ψωμί θα είναι στα σίγουρα φρέσκο. Και τί πιο σημαντικό σε ένα Γαλλικό σάντουιτς από την μπακέτα;

Ωραία. Και τώρα που έγινε μία καλή αρχή, συνεχίζουμε στην γέμιση. Βγάλτε από το μυαλό σας ξενερωσιές του τύπου τυρί-ζαμπόν ή τυρί-ζαμπόν-μαρούλι-μαγιονέζα (στα μεγάλα κέφια). Εδώ το τυρί εννοείται. Το ζαμπόν είναι ονομασίας προέλευσης. Η μαγιονέζα, το αυγό, ο τόνος, το ροζ μπίφ, το κοτόπουλο, η μοτσαρέλα, το πέστο, η ντομάτα, το μαρούλι (και η λίστα συνεχίζεται...) είναι ένα πιθανό υλικό από τα 4-5 που οπωσδήποτε υπάρχουν σε κάθε σάντουιτς. Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο σάντουιτς, αποτελεί γεύμα. Και σε πολύ συμφέρουσα τιμή, αφού κυμαίνονται από 3 έως 5 ευρώ.


Εμείς φροντίσαμε λοιπόν να τα εντάξουμε από την πρώτη μέρα στο πρόγραμμα ως ελαφρύ μεσημεριανό για τον δρόμο. Προμηθευόμασταν δύο από τον φούρνο κοντά στον σταθμό κάθε μέρα πριν πάρουμε το μετρό. Τα σημερινά σαντουιτσάκια καταναλώθηκαν στην αυλή του Λούβρου ( τυχερά σαντουιτσάκια

).


[IMGA="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTo7XxtjrI/AAAAAAAAAEs/RMu5Kr0NdgA/s288/IMG_2542.JPG[/IMGA]Αυτό το μουσείο είναι λογικό να είναι πρώτο πρώτο στην λίστα κάθε επισκέπτη στο Παρίσι. Λογικό είναι επίσης να έχει κανείς την όρεξη και τον ενθουσιασμό να το γυρίσει ολόκληρο για να δει όλα τα εκθέματα, που φυσικά είναι απ' όλο τον κόσμο. Μην. Μην υποκύψετε στον πειρασμό. Όσο χρόνο κι αν διαθέτετε (στα πλαίσια μίας ημέρας πάντα), κι όση όρεξη κι αν έχετε, ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να καταφέρετε να το δείτε ολόκληρο. Μην μπείτε στο τριπάκι του αχόρταγου τουρίστα που πρέπει να τα δει όλα. Αφενός είναι μεγάλο κρίμα να καταλήξει κανείς να περνάει μπροστά από πανέμορφα εκθέματα, αδιάφορα, βιαστικά, για να προλάβει να πάει παρακάτω, αφετέρου υπάρχει ένα άνω όριο "κουλτούρας" που μπορεί κανείς να αφομοιώσει συνεχόμενα μέσα σε μία μέρα πριν πάθει το μυαλό του overdose.


Αυτό που χρειάζεται στην προκειμένη περίπτωση, είναι στρατηγικό σχέδιο

. Κυριολεκτικά. Κατ' αρχήν, πρέπει να βρείτε από το site του μουσείου το πλάνο του κτιρίου. Ρίχτε μετά μία ματιά στα τμήματα των εκθέσεων και αποφασίστε τι σας αρέσει περισσότερο να δείτε, και με ποια σειρά. Υπολογίστε πόση ώρα θα σας πάρει κάθε τμήμα (αφήστε λάσκο γιατί είπαμε, δεν βιαζόμαστε μέσα στο μουσείο). Υπολογίστε και ώρα για διάλλειμα, που σίγουρα θα χρειαστεί. Η εσωτερική αυλή του Λούβρου είναι καλό σημείο για λίγη ξεκούραση, αλλά μπορείτε να πάτε και κάπου έξω από το κτίριο, καθώς το εισιτήριο ισχύει για ολόκληρη την μέρα και για απεριόριστες εισόδους (να λάβετε όμως υπόψη σας ότι κάθε φορά που θα θέλετε να ξαναμπείτε στο μουσείο, πρέπει να ξανακάτσετε στην ουρά ελέγχου ασφαλείας). Κάποιες μέρες το μουσείο είναι ανοιχτό περισσότερες ώρες, οπότε εάν μπορείτε να κανονίσετε ανάλογα το πρόγραμμά σας θα κερδίσετε άνεση χρόνου.


Με την παρέα μου αποφασίσαμε να επισκεφτούμε πρώτα το τμήμα με τους Γερμανούς, Φλαμανδούς και Ολλανδούς ζωγράφους, και στην συνέχεια το τμήμα των Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων και της Μεσοποταμίας. Είδαμε βέβαια και αρκετά άλλα τμήματα που βρίσκονταν πάνω στην πορεία μας, αλλά αυτά με λιγότερη προσοχή. Ήταν άλλωστε και λίγο δύσκολο να αφιερώσει κανείς πάρα πολύ ώρα σε περίεργα αρχαιολογικά ευρήματα όταν δεν μπορεί να διαβάσει τις ταμπέλες με τις πληροφορίες, καθώς αυτές ήταν όλες γραμμένες μόνο στα Γαλλικά

.


Φυσικά πήγαμε και στα highlights

. Μόνα Λίζα, Αφροδίτη της Μήλου, Νίκη της Σαμοθράκης, Η σχεδία της Μέδουσας κ.α. Οι εντυπώσεις δεν ήταν πάντα οι αναμενόμενες από τα τόσο πολυδιαφημισμένα εκθέματα. Η Μόνα Λίζα ήταν σαφώς η μεγαλύτερη απογοήτευση. [IMGA="right"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxjOM3IWI/AAAAAAAABFk/x_sgr5W3w9E/s288/IMG_2578.JPG[/IMGA][IMGA="right"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxlr8xSBI/AAAAAAAAAI8/kl1d22WKPHc/s288/IMG_2581.JPG[/IMGA]Το θέαμα αυτού του αρκετά μικρού πίνακα (77x53cm), να κρέμεται μόνος του σε έναν μεγάλο γυμνό τοίχο, πίσω από διπλά και τρίδιπλα τζάμια ασφαλείας, πίσω από ξύλινες μπάρες και υφασμάτινες κορδέλες που κρατάνε το ατέλειωτο τσούρμο των ανθρώπων που προσπαθούν να τον καταβροχθίσουν με φωτογραφικές μηχανές σε απόσταση σίγουρα μεγαλύτερη των 3 μέτρων, ήταν τουλάχιστον καταθλιπτικό. Γι' αυτό όταν επισκεφτείτε τον Λούβρο, περάστε από την Μόνα Λίζα για εθιμοτυπικούς και μόνον λόγους. Βγάλτε 2 κλασικές φωτογραφίες, όπως αυτές εδώ, και ύστερα εάν επιθυμείτε να θαυμάσετε τον συγκεκριμένο πίνακα, περάστε από το μαγαζί του μουσείου και αγοράστε το καλύτερο αντίγραφο/φωτογραφία που θα βρείτε. Φυσικά κανένα αντίγραφο ή φωτογραφία δεν έχει σχέση με το πρωτότυπο, αλλά σας διαβεβαιώ ότι τον αληθινό πίνακα ΔΕΝ θα έχετε την δυνατότητα να τον θαυμάσετε.


Η φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης από την άλλη, ήταν μία πραγματική ευχαρίστηση για τα μάτια και το μυαλό. Η θέση που έχει τοποθετηθεί το άγαλμα, ιδανική. Στην κορυφή της μεγάλης σκάλας που οδηγεί στον πρώτο όροφο είναι εύκολα ορατή, όσος κόσμος κι αν μαζευτεί γύρω της. Η λεπτομέρεια και η κίνηση του αγάλματος, είναι τόσο εκπληκτικές όσο έχετε δει στις διάφορες φωτογραφίες. Ήταν ένα από τα εκθέματα που ευχαριστήθηκα περισσότερο.


Η Αφροδίτη της Μήλου πάσχει και αυτή λίγο από το ζήτημα "πλήθος vs ορατότητα", αλλά σε αντίθεση με την Μόνα Λίζα αυτή θα μπορέσετε να την δείτε, καθώς οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να στέκονται περιμετρικά του αγάλματος και σε κοντινή απόσταση, οπότε αργά ή γρήγορα θα βρείτε ένα κατάλληλο "κενό" για να την θαυμάσετε με την ησυχία σας.


[IMGA="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxvOOyqaI/AAAAAAAAAJ0/cYkrlULdiYI/s288/IMG_2588.JPG[/IMGA]Όπως και να'χει, στον Λούβρο πιθανότατα θα μπείτε μέρα και θα βγείτε νύχτα. Πράγμα που δεν είναι και τόσο κακό. Το κτίριο είναι πανέμορφα φωτισμένο την νύχτα. Και μετά από ατέλειωτες ώρες ορθοστασίας, πιθανότατα τα πόδια σας θα έχουν πρόβλημα να σας στηρίξουν, όπως εμάς. Εμπιστευόμαστε λοιπόν για δεύτερη φορά τον οδηγό μας και διαλέγουμε ένα μπιστρό σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο. Κι αυτή την φορά μας ανταμείβει

. Το Café de l'Industrie είναι ένα γωνιακό μαγαζάκι ... επί 2. Διαθέτει δύο "δίδυμους" χώρους στις δύο απεναντινές γωνίες της διασταύρωσης των Rue Sedaine και Rue Saint-Sabin. Από μέσα είναι χωρισμένο σε διάφορους χώρους, διακόσμηση ρουστίκ με έργα τέχνης, πίνακες, φωτογραφίες, αφρικάνικες μάσκες κ.α.[IMGA="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8Mv12SdCI/AAAAAAAAAvU/LM7aogCSZKM/s288/P1012702.JPG[/IMGA] Το φαγητό, για τα γαλλικά δεδομένα, πρέπει να είναι μέτριο. Για τα ελληνικά πάλι, είναι πολύ καλό. Και οι τιμές του είναι σχετικά φτηνές ... για τα γαλλικά δεδομένα

. Το καλό είναι ότι η κουζίνα του είναι ανοιχτή όλες τις ώρες, πράγμα λιγουλάκι δυσεύρετο στα υπόλοιπα "φαγάδικα" του Παρισιού. Μας έσωσε πραγματικά, αφού σκάσαμε στις 11:00' το βράδυ και καταφέραμε να βάλουμε στο διαμαρτυρόμενο στομάχι μας λίγο γευστικό φαγάκι. Για να μην τα πολυλογώ, εξαιρετικό μαγαζί, το προτείνω ανεπιφύλακτα, εμείς ξαναπήγαμε. Α! και εάν ενδιαφέρεται κανένας, έχει και βαρελίσια Leffe

.

 

[anny]

Μπράβο, πες μας κι άλλα γιατί είμαι στο στάδιο που μαζεύω πληροφορίες

 

[happiness]

Λοιπόν...η ταχύτητα ανάγνωσης των μελών του travelstories μ' έχει εντυπωσιάσει
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Όπως καταλάβατε (από την ταχύτητα ανάρτησης) αυτά ήταν τα "έτοιμα". Τα υπόλοιπα θα αργήσουν λίγο, αλλά θα ανέβουν Έχω 5 μέρες ακόμα

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ ωραια! Με την ησυχια σου! Εμεις εδω θα περιμενουμε ησυχα χωρις να κανουμε φασαρια...

 

[ANEL]

πολύ ωραία αφήγηση αντάξια του ταξιδιού σας!
τα tips εξαιρετικά!!για συνέχισε...

 

[ANEL]

καθένας με τον πόνο του...αλλά ας ρωτήσω:καπνίζουν στο φαγάδικο
που προτείνεις??:roll: