Γαλλία Τα φρικιά πάνε Παρίσι!

[happiness]

Ημέρα 1η

Στις 9:30'πμ ξεκινάμε από Αθήνα, με Ολυμπιακή, για να προσγειωθούμε μια χαρά στις 12:00'μμ στο Παρίσι, αεροδρόμιο Charles de Gaulle. Η εξυπηρέτηση της Ολυμπιακής ήταν πολύ καλή και το ταξίδι ωραιότατο.
[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfToaqOkMfI/AAAAAAAABNg/_-PXqZ-DIsg/s288/IMG_2523.JPG[/imga]
Στο αεροδρόμιο δεν μπερδευτήκαμε γενικά, αφενός γιατί οι ταμπέλες είναι και στα αγγλικά, αφετέρου γιατί είχαμε κάνει το κατάλληλο homework για να ξέρουμε που πρέπει να πάμε. Ένας ολιγόλεπτος αποκλεισμός ενός ορόφου του terminal, πιθανότατα λόγω κάποιας παρατημένης βαλίτσας, στα πλαίσια της τρομοϋστερίας, δεν μας πτόησε. Πιάνουμε ανελκυστήρα και σκάμε στο ισόγειο κι από εκεί στο CDGVAL shuttle train που θα μας πάει στον σταθμό του RER (διαβάζεται 'ερ-ο-ερ'), κι από εκεί... Παρίσι!!!
Η ταλαιπωρία με τις βαλίτσες πάνω-κάτω στις σκάλες των σταθμών του μετρό ήταν αναμενόμενη, αφού ήταν η πρώτη μας επαφή με το δίκτυο. Όταν φεύγαμε, ξέραμε καλύτερα, και προτιμήσαμε να αλλάξουμε γραμμές σε μεγάλους σταθμούς που έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να έχουν κυλιόμενες σκάλες

).
Το ξενοδοχείο ήταν αρκετά καλό για την τιμή του, αλλά σίγουρα εάν είχαμε την δυνατότητα να ψάξουμε νωρίτερα θα βρίσκαμε κάτι φτηνότερο και πιθανώς καλύτερο. Αλλά ποιος νοιάζεται για τις ανέσεις; Την δουλειά του να κάνει

. Είμαστε στο Παρίσι λέμε!

[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgiE4PzaMmI/AAAAAAAAB1Y/4fLp1ywpU0A/s288/IMG_0002.jpg[/imga]Ξεκουραστήκαμε λίγο και βγήκαμε για μια βολτίτσα που μας έβγαλε αρχικά στην πλατεία της Βαστίλης (Bastille). Όχι εντελώς τυχαία βέβαια

. Ψάχναμε ένα κατάστημα FNACτο οποίο πουλάει εισιτήρια για πολλά γνωστά μουσεία, συναυλίες κτλ. Για καλή μας τύχη, εκεί βρήκαμε και το LYLO, ένα πολύ απαραίτητο περιοδικάκι για ντόπιους και επισκέπτες στο Παρίσι, το οποίο περιέχει πληροφορίες για ένα σωρό μουσικές εκδηλώσεις σε όλη την πόλη, και διατίθεται δωρεάν σε μερικά καταστήματα μουσικής, μπαράκια κλ. Την Τετάρτη προμηθευτήκαμε επίσης και το Pariscope από ένα περίπτερο, το οποίο είναι αντίστοιχο του ‘Αθηνόραμα’.
[imga="left"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8N3D5NwOI/AAAAAAAABew/SoBWoBRNLXQ/s288/P1012490.JPG[/imga] Εν τέλει αντί για εισιτήρια, αποφασίσαμε να πάρουμε το Paris Museum Pass, το οποίο τελικώς αποδείχτηκε μάλλον κακή επιλογή, για διάφορους λόγους.

Η πλατεία της Βαστίλης χαρακτηρίζεται από την τεράστια στήλη του Ιουλίου και την όπερα της Βαστίλης. Η όπερα της Βαστίλης είναι ‘φρέσκια’ και το κτήριό της πολύ μοντέρνο. Ο καιρός ήταν αρκετά καλός και στα σκαλιά της καθόταν ένα σωρό κόσμος (σκηνικό που επαναλαμβανόταν σε όλα τα μεγάλα μνημεία της πόλης που διέθεταν ικανό αριθμό σκαλιών

). Το δεύτερο crash test με την όχι και τόσο ‘ονειρική’ πλευρά του Παρισιού ήρθε από την εικόνα μίας μεγάλης παρέας νεαρών περιπλανώμενων ημι-άστεγων που είχε καταλάβει με πολύ θορυβώδη τρόπο ένα μέρος της σκάλας. Το πρώτο σοκ ήταν στην διαδρομή του RER από το αεροδρόμιο, όπου περνώντας με το τρένο δίπλα από τα περίφημα προάστια ήταν απελπιστικά εμφανές το γιατί οι κάτοικοι αυτών των περιοχών έχουν τόση αγανάκτηση μέσα τους. Τεράστια μπλοκ πολυκατοικιών, τετράγωνα και γκρίζα, με καταθλιπτικές μπουγάδες στριμωγμένες στα μικρά μπαλκόνια. Κάναν τις πολυκατοικίες του κέντρου της Αθήνας να μοιάζουν με πολυτελείς βίλες.

Μετρό και αναδυόμαστε πάλι κοντά στο Τροκαντερό (Trocade'ro). Διαδηλωτές κάνουν καθιστική διαμαρτυρία και απεργία πείνας για την κατάσταση στην Σρι Λάνκα.[imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVqd1HAYkI/AAAAAAAABYk/e3Y2lxdHu48/s288/P1012500.JPG[/imga] Έχουν απλωθεί φαρδιοί πλατιοί στην είσοδο της πλατείας. Αναμέσά τους δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας ‘άσπρος’ και γύρω τους δεν υπάρχει κανένας αστυνομικός. Άμα ερχόταν να απλωθούν στο Σύνταγμα λέτε να συνέβαινε το ίδιο; Όμορφη πλατεία με όμορφο μπαλκόνι που βλέπει στον πύργο του Άιφελ (Eiffel), αλλά μάλλον κατεστραμμένη για τους Γάλλους, λόγω του υπερβολικού τουρισμού.[imga="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVqgvxYkLI/AAAAAAAABYs/pIiao8JSkkk/s288/P1012504.JPG[/imga] Το καλό είναι όμως ότι 10 μέτρα ‘παρακείθε’ από τον κόσμο επικρατεί μεγάλη ηρεμία και μπορεί κανείς να πάει να αράξει άνετα στα γρασίδια.

Συνεχίζουμε ίσια, πάνω από τον Σηκουάνα, για να βγούμε ακριβώς μπροστά στον πύργο. Εντυπωσιακός από μακριά, αλλά άμα σταθείς ακριβώς από κάτω του είναι καλύτερος. Θα θαυμάσεις για λίγη ώρα το μέγεθος και τον τρόπο κατασκευής, θα βγάλεις μερικές φωτογραφίες μακρινές πανοραμικές και μερικές κοντινές από λεπτομέρειες, αλλά μετά από λίγη ώρα θα είναι αδιάφορος.[imga="right"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVqiCIAFVI/AAAAAAAABYw/qDSV_8YweAw/s288/P1012506.JPG[/imga] Δεν πρόκειται δα και για κανένα έργο τέχνης

. Άμα έχεις χρόνο, υπομονή και λεφτά να διαθέσεις, μπορείς να περιμένεις στις ουρές για τους ανελκυστήρες που ανεβαίνουν στα δύο επίπεδα του πύργου. Εάν όχι, μην αγχώνεσαι. Υπάρχουν κι άλλες επιλογές για ‘σκαρφάλωμα’.

[imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVqn8yKBXI/AAAAAAAABY4/oJ2PFcgQCtw/s288/P1012510.JPG[/imga]Έχει αρχίσει να νυχτώνει, οπότε επιστροφή προς το ξενοδοχείο προς αναζήτηση φαγητού. Ο Τούρκος λέει ότι σε κάθε εκδρομή στο εξωτερικό, είναι νομοτελειακό ότι την πρώτη μέρα θα φας σκ@$^#. Αυτό συμβαίνει, λέει, γιατί θα φτάσει η ώρα που θα σε έχει κόψει η πείνα και επειδή δεν έχεις προλάβει να τσεκάρεις την περιοχή και να το ψάξεις το ζήτημα, θα μπεις στο πρώτο που θα βρεις μπρος σου. Επιβεβαιώνεται (σχετικά). Εμπιστευόμαστε τον οδηγό μας και ψάχνουμε την Main d'Or. Καταλήγουμε τελικά σε ένα συμπαθητικό Κουρδικό εστιατόριο. Για τους Γάλλους φαντάζομαι θα ήταν καλό. Εμείς οι Ελληναράδες από την άλλη, δεν εντυπωσιαστήκαμε ιδιαίτερα από το μενού που αποτελούταν από μουσακά, ιμάμ μπαϊλντί, ταραμοσαλάτα, κεφτέδες, πλιγούρι και άλλα τέτοια ‘εξωτικά’. Η εμπειρία μας βοήθησε απλά να εμπεδώσουμε άλλη μια φορά, ότι από τα Βαλκάνια και πέρα, σ’ ένα καζάνι βράζουμε όλοι. Εκείνη την νύχτα το κρεβάτι του ξενοδοχείου αποδείχτηκε πιο δελεαστικό, οπότε ακυρώσαμε τα σχέδιά μας για ποτό μετά το φαΐ.
[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SlO33IQr-EI/AAAAAAAAB4c/11DisUwIVQU/s288/IMG_0123.jpg[/imga]
Το Paris museum pass είναι μία προπληρωμένη καρτούλα, που σου επιτρέπει την δωρεάν είσοδο στα μουσεία και μνημεία που καλύπτει, χωρίς αναμονή στην ουρά των εισιτηρίων, για έναν ορισμένο αριθμό ημερών που πάει ανάλογα με την τιμή που προπληρώνεις. Πωλείται στα γκισέ όλων των μουσείων που έχει στην λίστα του και στα γραφεία τουρισμού της Γαλλίας. Καλό ακούγεται ε; Έτσι είπαμε και μείς. Κάναμε τους λογαριασμούς μας, πόσο κάνουν συνολικά τα εισιτήρια στα μουσεία που θέλουμε vs. πόσο κάνει η κάρτα, και αποφασίσαμε να πάρουμε από μία 4ήμερη ο καθένας. Μερικά πράγματα που πρέπει να προσέξει κανείς πριν αγοράσει μία τέτοια είναι τα εξής:

Πρώτον, όπως λέει και στις πληροφορίες της ιστοσελίδας της, η καρτούλα σου εξασφαλίζει την είσοδο μόνο στις σταθερές εκθέσεις των μουσείων, όχι στις προσωρινές που αλλάζουν από καιρό σε καιρό.

Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά άμα σε ενδιαφέρει η προσωρινή έκθεση Kandinsky στο Pompidou, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ... ενοχλητικά. Πολλά μουσεία, έχουν ξεχωριστό εισιτήριο για τις προσωρινές εκθέσεις τους, και ενδεχομένως να προσφέρουν και ένα ενιαίο με κάποια έκπτωση. Όχι όμως και το Pompidou, όπου υπάρχει μόνο ένα και ενιαίο εισιτήριο. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι μπροστά στο γκισέ του ταμεία, αφού έχεις ήδη συμπληρώσει 4-5 ώρες μέσα στο μουσείο, και σε ενημερώνει ότι δεν έχει σημασία που διαθέτεις museum pass και που έχεις ήδη δει τις μόνιμες εκθέσεις, άμα θες να μπεις στην προσωρινή πρέπει να πληρώσεις ολόκληρο το ενιαίο εισιτήριο...όσο να 'ναι σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι από την μετωπική σύγκρουση με την φραγκοφονίαση. Και το υπεραιματωμένο κεφάλι δεν είναι καλή συνθήκη για να δεις Kandinsky. Την κάναμε λοιπόν, αρκετά εκνευρισμένοι από την κοροϊδία.

Δεύτερον, ανάλογη "ρύθμιση" υπάρχει και για πολλά από τα μνημεία τα οποία καλύπτει το museum pass. Δηλαδή η πρόσβαση εξασφαλίζεται μόνο στους βασικούς χώρους του μνημείου και όχι σε περιοχές όπου απαιτείται ξεχωριστό εισιτήριο.

Για παράδειγμα, ενώ στην Παναγιά των Παρισίων η κάρτα σου επιτρέπει να επισκεφτείς τόσο τους πύργους όσο και την αρχαιολογική κρύπτη, στις Βερσαλλίες, περιλαμβάνεται μόνο το παλάτι (Le Château) και το Τριανόν (Trianon) αλλά όχι και η είσοδος στους κήπους. Εκ πρώτης όψεως αυτό δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα, καθώς μπορεί κανείς να επιλέξει είτε να επισκεφτεί μόνο τα 2 κτίρια, είτε να πληρώσει το εξτρά αντίτιμο για να επισκεφτεί και τον κήπο. Εμείς αποφασίσαμε το πρώτο. Βέβαια, ο Λουδοβίκος είχε καβαντζωμένη χρυσή άμαξα για να πηγαίνει πέρα δώθε. Εμείς που ήμασταν χωρίς ρόδες όμως, είπαμε να χρησιμοποιήσουμε το mini train που κάνει διαδρομές μέσα στην μεγάάάλη έκταση μεταξύ των κτιρίων. Το mini train κινείται μέσα στους κήπους. Εάν δεν πληρώσεις εισιτήριο για να μπεις στους κήπους ... δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις.

[imga="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SlOtHHwYmcI/AAAAAAAAB4Y/nmd3eUAuYis/s288/IMG_0122.jpg[/imga]Ποιό είναι το συμπέρασμα; Εάν ξαναπήγαινα θα την ξαναέπαιρνα. Νομίζω ότι μας γλίτωσε πολύ χρόνο από τις ουρές στην έκδοση εισιτηρίων. Μόνο που αυτή την φορά την στερνή μου γνώση θα την έχω πρώτη. Διότι άμα είναι να βουτηχτείς στον βούρκο της παρανομίας, ας το κάνεις από την αρχή, να πιάνει και τόπο

.

Και εξηγούμαι. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, ο τρόπος με τον ορίζονται οι μέρες ισχύος της κάρτας είναι με την χειρόγραφη σημείωση από τον αγοραστή της πρώτης ημερομηνίας που θα χρησιμοποιηθεί το πάσο, μαζί με το ονοματεπώνυμό του. Τώρα...ας γίνουμε λίγο εφευρετικοί... Σκαρφιζόμαστε ένα κόλπο το οποίο θα μας επιτρέψει να παρατείνουμε την διάρκεια της κάρτας. Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Ή χρησιμοποιούμε στυλό που σβήνει (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι και βρήκαμε και στο Παρίσι

), ή ακόμα καλύτερα απλό μολύβι, ή γράφουμε τους αριθμούς στην ημερομηνία έτσι ώστε να μπορούν να "τροποποιηθούν" ή ότι άλλο κατεβάσει το μυαλό μας τέλος πάντων

. Δεν ανησυχούμε ιδιαίτερα για τον έλεγχο στις εισόδους των μουσείων. Εμάς στα μόνο σημεία όπου έγινε σοβαρός έλεγχος της κάρτας ήταν στο Pompidou, όπου σκανάρουν το bar code έτσι ώστε να μην μπορείς να μπεις δυο φορές, και στις Βερσαλλίες όπου σημειώσανε απάνω στην κάρτα την ημερομηνία επίσκεψης (γι' αυτό προσέξτε ποια μέρα θα πάτε εκεί). Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν την πήραν καν από τα χέρια μας. Εγώ μάλιστα έκανα και ένα προσωπικό "πείραμα" με το να δείχνω επίτηδες την μπροστά πλευρά του πάσου, όπου δεν φαίνεται καμία πληροφορία για την εγκυρότητά του. Κανείς δεν μου ζήτησε περαιτέρω έλεγχο.

Με μια "ελληναριά" λοιπόν, μπορεί κανείς να την βγάλει καθαρή με μία κάρτα 2 ημερών, καθ' όλη την διάρκεια του ταξιδιού.

Disclaimer: Τις παραπάνω οδηγίες να ακολουθήσουν μόνο όσοι δεν κοκκινίζουν πατόκορφα και μόνο με την σκέψη της μπαγαποντιάς. Οι υπόλοιποι εφαρμόστε με δικιά σας ευθύνη. Η υποφαινόμενη δεν φέρει καμία ευθύνη εάν σας πετάξει η ασφάλεια κάποιου μουσείου έξω με τις κλωτσιές.

Λουβρο-προσκύνημα!


Σήμερα θα περάσουμε την μέρα στον Λούβρο. Ξεκινάμε αργάμιση από το ξενοδοχείο και προχωράμε προς τον σταθμό Charonne. Δεν βιαζόμαστε (που είναι να απορεί κανείς, γιατί η ώρα ήταν ήδη κοντά 12) οπότε καθίσαμε για καφέ.[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTooutshcI/AAAAAAAAADU/Gf8F5a51pi4/s288/IMG_2531.JPG[/imga] Το μαγαζί ήταν κακή επιλογή όπως φαίνεται περίτρανα από τον cappuccino της φωτογραφίας. Αλλά ήταν η πρώτη μας μέρα ουσιαστικά και δεν είχαμε μάθει ακόμα τα κόλπα του καφέ (βλέπε επόμενη καταχώρηση). Ευτυχώς όμως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να μάθει κανείς τα κόλπα του σάντουιτς!


Η τακτική είναι απλή. Κατ' αρχήν βρίσκεις μία boulangerie (τουτέστιν, φούρνος). Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, οπότε μην κάνετε λάθος εδώ. Θα βρείτε σάντουιτς και σε άλλα μαγαζιά τύπου fast food, αλλά μόνο στις boulangerie το ψωμί θα είναι στα σίγουρα φρέσκο. Και τί πιο σημαντικό σε ένα Γαλλικό σάντουιτς από την μπακέτα;

Ωραία. Και τώρα που έγινε μία καλή αρχή, συνεχίζουμε στην γέμιση. Βγάλτε από το μυαλό σας ξενερωσιές του τύπου τυρί-ζαμπόν ή τυρί-ζαμπόν-μαρούλι-μαγιονέζα (στα μεγάλα κέφια). Εδώ το τυρί εννοείται. Το ζαμπόν είναι ονομασίας προέλευσης. Η μαγιονέζα, το αυγό, ο τόνος, το ροζ μπίφ, το κοτόπουλο, η μοτσαρέλα, το πέστο, η ντομάτα, το μαρούλι (και η λίστα συνεχίζεται...) είναι ένα πιθανό υλικό από τα 4-5 που οπωσδήποτε υπάρχουν σε κάθε σάντουιτς. Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο σάντουιτς, αποτελεί γεύμα. Και σε πολύ συμφέρουσα τιμή, αφού κυμαίνονται από 3 έως 5 ευρώ.


Εμείς φροντίσαμε λοιπόν να τα εντάξουμε από την πρώτη μέρα στο πρόγραμμα ως ελαφρύ μεσημεριανό για τον δρόμο. Προμηθευόμασταν δύο από τον φούρνο κοντά στον σταθμό κάθε μέρα πριν πάρουμε το μετρό. Τα σημερινά σαντουιτσάκια καταναλώθηκαν στην αυλή του Λούβρου ( τυχερά σαντουιτσάκια

).


[imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTo7XxtjrI/AAAAAAAAAEs/RMu5Kr0NdgA/s288/IMG_2542.JPG[/imga]Αυτό το μουσείο είναι λογικό να είναι πρώτο πρώτο στην λίστα κάθε επισκέπτη στο Παρίσι. Λογικό είναι επίσης να έχει κανείς την όρεξη και τον ενθουσιασμό να το γυρίσει ολόκληρο για να δει όλα τα εκθέματα, που φυσικά είναι απ' όλο τον κόσμο. Μην. Μην υποκύψετε στον πειρασμό. Όσο χρόνο κι αν διαθέτετε (στα πλαίσια μίας ημέρας πάντα), κι όση όρεξη κι αν έχετε, ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να καταφέρετε να το δείτε ολόκληρο. Μην μπείτε στο τριπάκι του αχόρταγου τουρίστα που πρέπει να τα δει όλα. Αφενός είναι μεγάλο κρίμα να καταλήξει κανείς να περνάει μπροστά από πανέμορφα εκθέματα, αδιάφορα, βιαστικά, για να προλάβει να πάει παρακάτω, αφετέρου υπάρχει ένα άνω όριο "κουλτούρας" που μπορεί κανείς να αφομοιώσει συνεχόμενα μέσα σε μία μέρα πριν πάθει το μυαλό του overdose.


Αυτό που χρειάζεται στην προκειμένη περίπτωση, είναι στρατηγικό σχέδιο

. Κυριολεκτικά. Κατ' αρχήν, πρέπει να βρείτε από το site του μουσείου το πλάνο του κτιρίου. Ρίχτε μετά μία ματιά στα τμήματα των εκθέσεων και αποφασίστε τι σας αρέσει περισσότερο να δείτε, και με ποια σειρά. Υπολογίστε πόση ώρα θα σας πάρει κάθε τμήμα (αφήστε λάσκο γιατί είπαμε, δεν βιαζόμαστε μέσα στο μουσείο). Υπολογίστε και ώρα για διάλλειμα, που σίγουρα θα χρειαστεί. Η εσωτερική αυλή του Λούβρου είναι καλό σημείο για λίγη ξεκούραση, αλλά μπορείτε να πάτε και κάπου έξω από το κτίριο, καθώς το εισιτήριο ισχύει για ολόκληρη την μέρα και για απεριόριστες εισόδους (να λάβετε όμως υπόψη σας ότι κάθε φορά που θα θέλετε να ξαναμπείτε στο μουσείο, πρέπει να ξανακάτσετε στην ουρά ελέγχου ασφαλείας). Κάποιες μέρες το μουσείο είναι ανοιχτό περισσότερες ώρες, οπότε εάν μπορείτε να κανονίσετε ανάλογα το πρόγραμμά σας θα κερδίσετε άνεση χρόνου.


Με την παρέα μου αποφασίσαμε να επισκεφτούμε πρώτα το τμήμα με τους Γερμανούς, Φλαμανδούς και Ολλανδούς ζωγράφους, και στην συνέχεια το τμήμα των Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων και της Μεσοποταμίας. Είδαμε βέβαια και αρκετά άλλα τμήματα που βρίσκονταν πάνω στην πορεία μας, αλλά αυτά με λιγότερη προσοχή. Ήταν άλλωστε και λίγο δύσκολο να αφιερώσει κανείς πάρα πολύ ώρα σε περίεργα αρχαιολογικά ευρήματα όταν δεν μπορεί να διαβάσει τις ταμπέλες με τις πληροφορίες, καθώς αυτές ήταν όλες γραμμένες μόνο στα Γαλλικά

.


Φυσικά πήγαμε και στα highlights

. Μόνα Λίζα, Αφροδίτη της Μήλου, Νίκη της Σαμοθράκης, Η σχεδία της Μέδουσας κ.α. Οι εντυπώσεις δεν ήταν πάντα οι αναμενόμενες από τα τόσο πολυδιαφημισμένα εκθέματα. Η Μόνα Λίζα ήταν σαφώς η μεγαλύτερη απογοήτευση. [imga="right"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxjOM3IWI/AAAAAAAABFk/x_sgr5W3w9E/s288/IMG_2578.JPG[/imga][imga="right"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxlr8xSBI/AAAAAAAAAI8/kl1d22WKPHc/s288/IMG_2581.JPG[/imga]Το θέαμα αυτού του αρκετά μικρού πίνακα (77x53cm), να κρέμεται μόνος του σε έναν μεγάλο γυμνό τοίχο, πίσω από διπλά και τρίδιπλα τζάμια ασφαλείας, πίσω από ξύλινες μπάρες και υφασμάτινες κορδέλες που κρατάνε το ατέλειωτο τσούρμο των ανθρώπων που προσπαθούν να τον καταβροχθίσουν με φωτογραφικές μηχανές σε απόσταση σίγουρα μεγαλύτερη των 3 μέτρων, ήταν τουλάχιστον καταθλιπτικό. Γι' αυτό όταν επισκεφτείτε τον Λούβρο, περάστε από την Μόνα Λίζα για εθιμοτυπικούς και μόνον λόγους. Βγάλτε 2 κλασικές φωτογραφίες, όπως αυτές εδώ, και ύστερα εάν επιθυμείτε να θαυμάσετε τον συγκεκριμένο πίνακα, περάστε από το μαγαζί του μουσείου και αγοράστε το καλύτερο αντίγραφο/φωτογραφία που θα βρείτε. Φυσικά κανένα αντίγραφο ή φωτογραφία δεν έχει σχέση με το πρωτότυπο, αλλά σας διαβεβαιώ ότι τον αληθινό πίνακα ΔΕΝ θα έχετε την δυνατότητα να τον θαυμάσετε.


Η φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης από την άλλη, ήταν μία πραγματική ευχαρίστηση για τα μάτια και το μυαλό. Η θέση που έχει τοποθετηθεί το άγαλμα, ιδανική. Στην κορυφή της μεγάλης σκάλας που οδηγεί στον πρώτο όροφο είναι εύκολα ορατή, όσος κόσμος κι αν μαζευτεί γύρω της. Η λεπτομέρεια και η κίνηση του αγάλματος, είναι τόσο εκπληκτικές όσο έχετε δει στις διάφορες φωτογραφίες. Ήταν ένα από τα εκθέματα που ευχαριστήθηκα περισσότερο.


Η Αφροδίτη της Μήλου πάσχει και αυτή λίγο από το ζήτημα "πλήθος vs ορατότητα", αλλά σε αντίθεση με την Μόνα Λίζα αυτή θα μπορέσετε να την δείτε, καθώς οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να στέκονται περιμετρικά του αγάλματος και σε κοντινή απόσταση, οπότε αργά ή γρήγορα θα βρείτε ένα κατάλληλο "κενό" για να την θαυμάσετε με την ησυχία σας.


[imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxvOOyqaI/AAAAAAAAAJ0/cYkrlULdiYI/s288/IMG_2588.JPG[/imga]Όπως και να'χει, στον Λούβρο πιθανότατα θα μπείτε μέρα και θα βγείτε νύχτα. Πράγμα που δεν είναι και τόσο κακό. Το κτίριο είναι πανέμορφα φωτισμένο την νύχτα. Και μετά από ατέλειωτες ώρες ορθοστασίας, πιθανότατα τα πόδια σας θα έχουν πρόβλημα να σας στηρίξουν, όπως εμάς. Εμπιστευόμαστε λοιπόν για δεύτερη φορά τον οδηγό μας και διαλέγουμε ένα μπιστρό σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο. Κι αυτή την φορά μας ανταμείβει

. Το Café de l'Industrie είναι ένα γωνιακό μαγαζάκι ... επί 2. Διαθέτει δύο "δίδυμους" χώρους στις δύο απεναντινές γωνίες της διασταύρωσης των Rue Sedaine και Rue Saint-Sabin. Από μέσα είναι χωρισμένο σε διάφορους χώρους, διακόσμηση ρουστίκ με έργα τέχνης, πίνακες, φωτογραφίες, αφρικάνικες μάσκες κ.α.[imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8Mv12SdCI/AAAAAAAAAvU/LM7aogCSZKM/s288/P1012702.JPG[/imga] Το φαγητό, για τα γαλλικά δεδομένα, πρέπει να είναι μέτριο. Για τα ελληνικά πάλι, είναι πολύ καλό. Και οι τιμές του είναι σχετικά φτηνές ... για τα γαλλικά δεδομένα

. Το καλό είναι ότι η κουζίνα του είναι ανοιχτή όλες τις ώρες, πράγμα λιγουλάκι δυσεύρετο στα υπόλοιπα "φαγάδικα" του Παρισιού. Μας έσωσε πραγματικά, αφού σκάσαμε στις 11:00' το βράδυ και καταφέραμε να βάλουμε στο διαμαρτυρόμενο στομάχι μας λίγο γευστικό φαγάκι. Για να μην τα πολυλογώ, εξαιρετικό μαγαζί, το προτείνω ανεπιφύλακτα, εμείς ξαναπήγαμε. Α! και εάν ενδιαφέρεται κανένας, έχει και βαρελίσια Leffe

.
.


Κατά τις 12 βέβαια, εμείς ως γνήσιοι αργόσχολοι νεαροί τουρίστες, κατεβάζαμε συνήθως την τελευταία γουλιά του πρωινού καφέ, που ήταν σταθερά americain για μένα και expresso για την παρέα μου. Εγώ βέβαια, για γαλλικό καφέ ξεκίνησα, αλλά γρήγορα ανακάλυψα ότι οι Γάλλοι δεν έχουν ιδέα τι είναι ο γαλλικός καφές

. Σε κανένα μαγαζί από αυτά που πήγαμε δεν πήρε το μάτι μου καφετιέρα φίλτρου πίσω από τον πάγκο και φυσικά κανένας δεν είχε στον κατάλογό του κάτι που να μοιάζει με café filtre. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί έχει επικρατήσει εδώ να ονομάζουμε τον φιλτραρισμένο καφέ "γαλλικό", όταν στην πραγματικότητα θα έπρεπε να τον ονομάζουμε "αμερικάνικο" καθώς η ΗΠΑ φαίνεται να είναι η χώρα στην οποία αυτή η μέθοδος παρασκευής καφέ είναι πιο διαδεδομένη. Το ίδιο μάλλον έχουν σκεφτεί και οι Γάλλοι, οι οποίοι ονομάζουν έτσι έναν καφέ που είναι αραιωμένος εσπρέσο. Το παρατσούκλι Americano του έμεινε λέει από τον 2οΠΠ, όπου οι Αμερικάνοι στρατιώτες στην Γαλλία ζητούσαν τον καφέ τους αραιωμένο, διότι δεν αντέχαν τον δυνατό εσπρέσο που τους σερβίραν και προσπαθούσαν να τον φέρουν στα μέτρα του κλασικού φιλτραρισμένου. Κάτι τέτοιο ζήτησα και γω, ως όψιμο αμερικανάκι, από τον σερβιτόρο σε κείνο το μαγαζάκι λίγο έξω από τον Λούβρο, και μου έφερε έναν εσπρέσο σε μεγάλο φλυτζάνι και ένα τσαγερό με ζεστό νερό για να προσθέσω όσο θέλω. Όταν τον ρώτησα πως λένε τον καφέ, μουρμούρισε κάτι που μου φάνηκε ως "αμερικέν". Απ' ότι διαβάζω βέβαια τώρα στο internet, η σωστή ονομασία είναι η "αμερικάνο". Παρόλα αυτά οι Γάλλοι σερβιτόροι μάλλον με βλέπαν μικρή, ωραία και τουρίστρια, και μου κάναν την χάρη να μου φέρνουν πάντα τον σωστό καφέ. Η γαλάτικη αβρότητα ! Το γευστικό αποτέλεσμα αυτής της ιδιαίτερης παρασκευής καφέ, μου άρεσε τόσο πολύ που από τότε που γύρισα Ελλάδα προσπαθώ να τον περιγράψω επαρκώς σε κάποιον Έλληνα σερβιτόρο για να καταφέρω να τον απολαύσω και εδώ, αλλά δυστυχώς χωρίς τύχη

. Μάλιστα μία φορά που (απελπισμένη) προσπάθησα να περιγράψω τον espresso lungo ως "μονή δόση εσπρέσο, διπλή δόση νερό", μου έφεραν έναν μονό εσπρέσο και ... δύο ποτήρια νερό!

Oh, well...


Ο Τούρκος έπαιρνε πάντα εσπρέσο. Δεν τον τσιγκουνεύονται εκεί τον εσπρέσο. Ο απλός (μονός) είναι σε όγκο όσο ο ελληνικός καφές (δηλαδή περίπου x1,5 ο εσπρέσο που σερβίρεται συνήθως εδώ) και ιδιαίτερα "παχύς", με την κρεμούλα του και τα όλα του. Και η τιμή είναι ευθέως ανάλογη της ποσότητας του καφέ που μπαίνει στο φλιτζάνι σου. Εάν μονός εσπρέσο = τόσα ευρώ, τότε διπλός εσπρέσο = τόσα ευρώ x 2. Και το τόσα ευρώ συνήθως κυμαίνεται από 2 έως 2,5. H τιμή αυτή μπορεί να μειωθεί περαιτέρω όπως μάθαμε γρήγορα, εάν αντί να κάτσεις σε τραπέζι προτιμήσεις να κάτσεις στο μπαρ (ισχύει για όλους τους καφέδες φυσικά). Όπως και να 'χει πάντως, δεν θα βρεθείτε εύκολα προ εκπλήξεως, καθώς οι τιμές αναγράφονται κατά κανόνα στους μαυροπίνακες έξω από τα μαγαζιά. Μερικές φορές μπορεί να σου πάρει λίγη ώρα μέχρι να 'ξεκαθαρίσεις' το σκηνικό, αλλά είναι σχετικά εύκολο να βγάλεις ένα συμπέρασμα για την γενικότερη εικόνα και τιμές του μαγαζιού.



ΥΓ: Μην ξεχάσω να σημειώσω, ότι σε αντίθεση με τους φόβους μου, η συνεννόηση με τους ανθρώπους που μας εξυπηρετούσαν σε καφέ, εστιατόρια, ξενοδοχείο, κιόσκια πληροφοριών κτλ, δεν ήταν γολγοθάς. Τουναντίων, συνήθως ήταν εύκολη. Οι περισσότεροι γνωρίζαν βασικά αγγλικά για να καταλάβουν τι τους λες (ειδικά οι άνθρωποι που ήταν σε πόστα πληροφοριών στα μουσεία ή στα μετρό), αν και απαντούσαν στα γαλλικά, και με την βοήθεια λίγων γαλλικών λέξεων και της οικουμενικής παντομίμας, ε, την δουλειά μας την κάναμε. Σε καμία περίπτωση δεν έγινε λάθος συνεννόηση. (χμμμμ.... εκτός από εκείνον τον κύριο στην λαϊκή της Aligre που του ζητήσαμε ένα τέταρτο του κιλού φράουλες, και ξεκίνησε προβληματισμένος να μας βάζει 4 κιλά. Αλλά οκ, το λύσαμε

)
και μετά, εάν δεν είμαστε πολύ κουρασμένοι, θα πάμε κάπου για ένα ποτό. Άνετα παπουτσάκια στα πόδια και ... ξεκινάμε!


Το Marais είναι μία παλιά και ιστορική περιοχή στο 3ο και 4ο arrondissement (δες εδώ σχετικά με τον γεωγραφικό διαχωρισμό της πόλης σε διαμερίσματα). Ήταν περιοχή όπου ζούσαν πολλοί Εβραίοι και αργότερα προσέλκυσε και πολλούς ανθρώπους της κουλτούρας. [imga="left"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8PIQf1ZuI/AAAAAAAAA6s/NW6q-pwEYeA/s288/P1012522.JPG[/imga]Μερικά πολύ ενδιαφέροντα μαγαζάκια είναι εκεί, αλλά θα αναφερθώ αργότερα σε αυτά εκτενέστερα

. Σήμερα που την περιπλανιέμαι ως τουρίστρια μου φαίνεται ήσυχη και όμορφη, με μικρούς δρόμους και πολλά παλιά, αλλά καλοδιατηρημένα, κτίρια. Σίγουρα όχι εντυπωσιακή όπως η Champs-Elysées, ούτε γραφική όπως η Μοντμάρτη, αλλά πολύ ενδιαφέρουσα. Και με πάμπολλες γκαλερί τέχνης! Σχεδόν μία ή δύο σε κάθε οικοδομικό τετράγωνο. Κοντοστεκόμαστε συνέχεια και προσπαθούμε να ρίξουμε μία ματιά μέσα από τα τζάμια τους στα έργα τέχνης που είναι μέσα. Μερικές φορές δεν χρειάζεται, καθώς οι 'βιτρίνες' μας ξαφνιάζουν.


[imga="right"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/S.../ItxOYwCmwNE/s288/P1012525.JPG[/imga]Φτάνουμε στο μουσείο Picasso από την πίσω πλευρά. Φέρνουμε μία γύρα το όμορφο κτίριο και μπαίνουμε στην εσωτερική αυλή. Προχωράμε αμέριμνοι προς την είσοδο για 5 δευτερόλεπτα και μετά ... αναλαμπή. Σα να βλέπουμε 2 τύπους που μας μοιάζουν στην άλλη άκρη της αυλής. Και το κτίριο...σα να θολώνει στο βάθος. Μα καλά; πως δεν το προσέξαμε αυτό το κατασκεύασμα όταν μπήκαμε; Ένα πλέγμα από σκαλωσιές στηρίζει μία γυαλιστερή επιφάνεια τοποθετημένη εντελώς κάθετα στην πρόσοψη του κτιρίου. Το αποτέλεσμα είναι ένας μεγάλος καθρέφτης. Γελάμε με την ψυχή μας με την ευρηματικότητα της κατασκευής, αλλά και με τους εαυτούς μας, αφού μας έπιασε κότσους

. Και η ευχάριστη έκπληξη δεν σταματάει εδώ. Γρήγορα ανακαλύψαμε ότι ο ιδιόμορφος αυτός 'τοίχος' συνεχίζει ακάθεκτος στο εσωτερικό του κτιρίου, κόβοντάς το νοητά στα δύο, και θα τον 'τρακάρετε' πολλές φορές στην περιπλάνησή σας μέσα στο μουσείο.


Εκτός από πίνακες του Picasso, στο μουσείο θα δείτε αρκετά γλυπτά και κατασκευές του καλλιτέχνη, καθώς και φωτογραφίες του ιδίου στο ατελιέ του. [imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVq8rwlUkI/AAAAAAAABZk/XnFT9VBeiLM/s288/P1012531.JPG[/imga]Βρήκα τα γλυπτά και τις κατασκευές εξόχως
ενδιαφέροντα προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, αλλά χαλάστηκα όταν συνειδητοποίησα ότι αυτά τα έργα του Picasso δεν απολαμβάνουν της ίδιας προβολής με τους πίνακές του, με αποτέλεσμα να μην τα συναντάς συχνά σε φωτογραφίες ή αναφορές στον καλλιτέχνη. Ακόμα και με αναζήτηση στο Google, θα πέσεις πρώτα πάνω σε φωτογραφία αυτοκινήτου της Citroen, παρά σε φωτογραφία έργου του καλλιτέχνη που να μην είναι πίνακας. Κρίμα

.


[imga="left"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8M-minHgI/AAAAAAAABeI/L6ExgIZt16c/s288/P1012541.JPG[/imga]Αφού ψώνισα μερικές καρτ-ποστάλ με τους πίνακες που με εντυπωσίασαν περισσότερο, βγαίνουμε από το μουσείο κατευχαριστημένοι και συζητάμε έντονα για την τέχνη του Picasso, τον τρόπο που έβλεπε τα πρόσωπα και τα πράγματα που ζωγράφιζε, την σκοτεινιά που βγάζουν τα γλυπτά του αλλά και την περίεργη ρεαλιστικότητά τους, παρόλη την αλλόκοτη εμφάνισή τους. Σε λίγο έχουμε φτάσει πίσω από το Pompidou. Ναι. Είναι τόσο φουτουριστικό όσο λένε

. Η πρώτη εντύπωση είναι βίαιη. Μα είναι σοβαροί οι άνθρωποι; Πως πήγαν και χτίσαν αυτό το συνονθύλευμα από χρωματιστούς σωλήνες μέσ' την μέση αυτής της γραφικής περιοχής;! Το φέρνουμε γύρα για να ρθούμε στην πρόσοψη. Μπροστά της απλώνεται μία ασφαλτοστρωμένη αμφιθεατρική πλατεία. Πολλοί ντόπιοι και τουρίστες κάθονται κάτω, χύμα, και ξεκουράζονται. Άλλοι έχουν κιθάρες και τραγουδάνε. Έχει πάει μεσημέρι. Καθόμαστε και μεις να ξεκουραστούμε και να φάμε τα σαντουϊτσάκια μας (αυτά που πήραμε το πρωί ... μην τα ξαναλέμε

) και παίζουμε με την φωτογραφική μηχανή και την κλίση του εδάφους. Μία γριά ζητιάνα την έχει αράξει απέναντι και γρατζουνάει την λύρα της με εξαιρετική μαεστρία, σε σημείο δημιουργίας πονοκεφάλου στους παρευρισκόμενους. [imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVrIVWQnmI/AAAAAAAABZ4/DrdGf3lC47o/s288/P1012542.JPG[/imga]Νομίζω ότι στόχος της είναι να μας αναγκάσει να την πληρώσουμε για να σταματήσει το μαρτύριο στο οποίο μας υποβάλει.
Όσο κοιτάω το κτίριο, τόσο το συνηθίζω και αρχίζω να αλλάζω άποψη για τον κύριο Renzo Piano. Στεκόμαστε στην τεραστίων διαστάσεων ουρά για έλεγχο ασφαλείας που διασχίζει κάθετα όλη την πλατεία, αλλά τουλάχιστον γλιτώνουμε την εξίσου μεγάλη ουρά για τα ταμεία, καθώς το museum pass μας επιτρέπει να περάσουμε κατευθείαν στον έλεγχο εισιτηρίων. Με το που περνάμε τις γυάλινες πόρτες βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μία αχανή σάλα Μεγάλες ταμπέλες πάνω από διάφορες κυλιόμενες σκάλες σε πληροφορούν για τον προορισμό τους. Μουσείο, κινηματογράφοι, καφετέρια, βιβλιοθήκη, αίθουσες συναυλιών, καλλιτεχνικά εργαστήρια. Κόσμος κυριολεκτικά κάθε ηλικίας. Το Centre Pompidou είναι πολιτιστικό κέντρο με όλη την σημασία της λέξης![imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8OCXXYoUI/AAAAAAAAA1Q/ENDPBDo_jJs/s288/P1012550.JPG[/imga]
Ανεβαίνουμε με την εξωτερική σκάλα μέχρι τον τελευταίο όροφο για να θαυμάσουμε την θέα και μετά κατεβαίνουμε στις μόνιμες εκθέσεις. Το Pompidou στεγάζει μοντέρνα τέχνη ... αλλά πολύ μοντέρνα. Πολλά από τα εκθέματα ήταν αρκετά έξω από τα όρια της κατανόησης και της αρεσκείας μου. Υπάρχουν όμως και πιο κλασικοί καλλιτέχνες, όπως Picasso, Pollock, Kandinsky, Dali που ευφράναν την ματιά μου. Τα εκθέματα του μουσείου είναι αδιαμφισβήτητο must για όσους έχουν έστω και στοιχειώδη ανοχή στην μοντέρνα τέχνη. Αλλά και όσοι έχετε αλλεργία σε οτιδήποτε δεν περιλαμβάνει αυστηρώς σχηματισμένα αντικείμενα, να επισκεφτείτε το Pompidou πάραυτα. Με ένα πολύ μικρό εισιτήριο θα μπορέσετε να κάνετε μία βόλτα με τις κυλιόμενες σκάλες μέχρι την κορυφή του, και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τον χρόνο αυτόν για να ανάψετε συζήτηση σχετικά με την αμφιλεγόμενη αρχιτεκτονική του κτιρίου.
[imga="left"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVr0aUrE3I/AAAAAAAABa8/SLDkf4F6HlU/s288/P1012579.JPG[/imga]


Μετά από ένα μακροσκελές διάλλειμα, και αφού η ταμίας στο γκισέ μας 'έκανε την καρδιά περιβόλι', βγαίνουμε απογοητευμένοι καθώς είχαμε 'ψηθεί' πάρα πολύ για την έκθεση του Kandinsky (καταραμένη φτώχια !!!

) και πάμε παραδίπλα, στην αγορά Les Halles. Απολαμβάνουμε την βόλτα μας στους κήπους μέχρι να πέσει ο ήλιος και ξεκινάμε σιγά σιγά να πάμε προς το Chartier που το έχουμε βάλει στο μάτι για φαγητό. Λέμε να πάρουμε την Rue Montmartre που θα μας βγάλει στην Rue du Faubourg. Εντελώς τυχαία, το μάτι μας πέφτει σε έναν φοβερά συμπαθητικό δρομίσκο, που αργότερα θα μάθω πως είναι η πολύ γνωστή οδός Montorgueil.[imga="right"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVsWDYE_yI/AAAAAAAABbs/BiNGj6PzTs0/s288/P1012596.JPG[/imga]


Ο οδηγός περιγράφει το Chartier ως κλασικό προορισμό ντόπιων και τουριστών. Προετοιμαζόμαστε για τρελό τουριστάδικο, αλλά το επιλέγουμε αφενός γιατί, ε, τουρίστες είμαστε και μεις, και αφετέρου για τις φοβερά χαμηλές τιμές του. Το εστιατόριο είναι χωμένο σε μία στοά στον αριθμό 7 της Rue du Faubourg. Στρίβουμε στην είσοδο της στοάς και αίφνης μαυρίζει η καρδιά μας. Υπάρχει ολόκληρη ουρά από κόσμο έξω από το μαγαζί και είναι φοβερά μεγάλη. Έχουμε φτάσει σχετικά νωρίς όμως, οπότε λέμε να περιμένουμε. Γρήγορα μας φεύγει το βάρος, διότι είναι εμφανές πως η ουρά προχωράει με απροσδόκητα γρήγορο ρυθμό. Ο υπερκινητικός μετρ του μαγαζιού φροντίζει να βολεύει τον κόσμο με ταχύτητα οπλοπολυβόλου. Η όλη κατάσταση γίνεται αγχωτική για μένα όταν κοντεύουμε να φτάσουμε στο τέλος της ουράς. Πρέπει να είσαι στην τσίτα γιατί όταν ο μετρ γυρίσει προς το μέρος σου και σε ρωτήσει "πόσα άτομα;", έχεις περίπου ένα dt για να απαντήσεις. Και όταν σου κάνει σήμα να προχωρήσεις, έχεις περίπου 3 dt (είναι πιο γενναιόδωρος σε αυτή την περίπτωση) για να ξεπεράσεις τον φόβο που προκαλεί το σπινιάρισμα της περιστρεφόμενης πόρτας που δεν ακινητοποιείται ποτέ, και να ορμήσεις προς το εσωτερικό του εστιατορίου. [imga="left"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8OgAk5liI/AAAAAAAAA3k/fGV1bsi16Yk/s288/P1012598.JPG[/imga]Και πριν προλάβεις καν να πάρεις ανάσα πιάνεις με την άκρη του ματιού σου τον σερβιτόρο που θα σε οδηγήσει στο τραπέζι σου, ο οποίος έχει ήδη πεταχτεί μπροστά σαν σπρίντερ των 100 μέτρων. Τρέχουμε λοιπόν και μεις ξοπίσω του γιατί έτσι και τον χάσουμε, ούτε ψύλλος στον κόρφο μας

. Ο σερβιτόρος μας δείχνει τις θέσεις μας σε ένα τραπέζι για τέσσερις ... στο οποίο κάθονται ήδη άλλοι δύο άγνωστοι. Μέσα στην παραζάλη μου, μου παίρνει μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω πως δεν έχει κάνει λάθος, αλλά ότι αυτή είναι η πολιτική του μαγαζιού.

[imga="left"]http://http//lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVsZRKoG7I/AAAAAAAABbw/3MvjHUhP8Ys/s288/P1012601.JPG[/imga]​

Καθόμαστε λοιπόν στις θέσεις μας και πετάμε τα παλτά μας και τις τσάντες μας στις ράγες που βρίσκονται πάνω από τα κεφάλια μας ακριβώς για αυτόν τον σκοπό, όπως κάναν πολλά χρόνια πριν από μας οι κουρασμένοι εργάτες που ερχόταν σε αυτό το λαϊκό εστιατόριο για να φάνε την σούπα τους. Ο ηλικιωμένος και αυστηρός σερβιτόρος μας φέρνει αμέσως τα σερβίτσια μας και ένα απλό χαρτί πάνω στο οποίο είναι τυπωμένο με διχρωμία (μαύρο-κόκκινο) το μενού. Μας παίρνει φυσικά αρκετή ώρα μέχρι να κάνουμε την μετάφραση και να αποφασίσουμε και ο σερβιτόρος αναγκάζεται να έρθει δεύτερη φορά, πράγμα που δεν νομίζω ότι το εκτίμησε ιδιαιτέρως. Καθώς ανακοινώνουμε την παραγγελία μας, ο τύπος κάνει μία κίνηση που ούτε σε υπόγειο ταβερνείο δεν γίνεται. Γράφει την παραγγελία μας κατευθείαν πάνω στο χάρτινο τραπεζομάντηλο !!! (ναι, ναι, εκείνα τα τραπεζομάντηλα μίας χρήσης που έχουν από πάνω ένα στρώμα λεπτού χαρτιού κι από κάτω ένα στρώμα νάυλον, και τα χρησιμοποιούσαν παλιότερα όλα τα εστιατόρια στην Ελλάδα). Τώρα έχουμε επιτέλους λίγη ώρα για να σηκώσουμε το κεφάλι μας και να θαυμάσουμε τον όμορφο χαμό που επικρατεί γύρω μας.
Ότι και να πω θα είναι λίγο για την ατμόσφαιρα αυτού του μαγαζιού. Μία αχανής αίθουσα όπου πραγματικά δεν πέφτει καρφίτσα από τον κόσμο που τρώει, που φεύγει ή έρχεται, από τους σερβιτόρους που γράφουν χιλιόμετρα στους διαδρόμους ανάμεσα από τα τραπέζια. Διάκοσμος που έχει ήδη κλείσει έναν αιώνα, ξύλο, μπρούτζος, μεγάλοι καθρέφτες και σειρές από ξύλινα κουτιά στους τοίχους. Η ιστοσελίδα του με πληροφορεί πως τα παλιά τα χρόνια, οι μόνιμοι πελάτες του εστιατορίου είχαν ο καθένας την δικιά του πετσέτα και χρησιμοποιούσαν τα κουτιά αυτά για να την αποθηκεύουν μέσα στο μαγαζί. Δεν ήμουν δυστυχώς σε καλό σημείο για να τραβήξω φωτογραφία, αλλά άμα ρίξετε μία ματιά εδώ, θα καταλάβετε λίγο τι εννοώ. Το φαΐ είναι 'φτωχικό' για να μέτρα της Γαλλίας, αλλά αξιοπρεπέστατο. Η κρέμα κάστανο με βανίλια για επιδόρπιο ήταν το τέλειο τελείωμα σε ένα ωραίο βραδινό. Και το καλύτερο για εμάς ... ο λογαριασμός (τον οποίον παρεμπιπτόντως ο σερβιτόρος μας κάνει επίσης πάνω στο τραπεζομάντηλο) είναι στα μέτρα της Ελλάδας

.


[imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8N0BxBDBI/AAAAAAAAA0A/fMjnzSIuJR8/s288/P1012603.JPG[/imga]Η ώρα δεν είναι πολύ περασμένη, και αφού τα πόδια μας μας βαστάνε ακόμα, θα πάμε για ένα ποτό σε κάποιο μπαράκι κοντά στο ξενοδοχείο. Επιλέγουμε ένα που έχουμε σταμπάρει τις προηγούμενες μέρες. Είναι ήσυχο και με καλή μουσική. Δεν έχει πολύ κόσμο. Και όσοι θαμώνες έρχονται το κόβουν δεξιά και χάνονται σε μία σκάλα προς το υπόγειο. Μας τρώει η περιέργεια, οπότε τους ακολουθούμε και βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα στοιχείο της παρισινής αρχιτεκτονικής, που απ' ότι κατάλαβα αργότερα είναι αρκετά συνηθισμένο. Το κελάρι! Σε πάρα πολλά μαγαζιά τα οποία επισκεφτήκαμε τα παλιά υπόγεια κελάρια, τα οποία υποθέτω πως χρησίμευαν ως δροσερές αποθήκες και οινοθήκες, είναι πλήρως αξιοποιημένα σήμερα. Είτε με το να αποτελούν κύριο χώρο του μαγαζιού, όπως πχ σε μπαρ και λοιπά ξενυχτάδικα, είτε διαμορφωμένα ως τουαλέτες, κουζίνα κτλ.
[imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8OsXhSReI/AAAAAAAAA4c/Lm8UaO93tFo/s288/P1012604.JPG[/imga]Ο χώρος είναι υποβλητικός. Χαμηλός φωτισμός, καμάρες και διαδρομάκια, πέτρινοι τοίχοι. Ο αέρας έχει μία ελαφριά μυρωδιά ταγκίλας, καθώς ο μόνος εξαερισμός που υπάρχει είναι με επιπρόσθετες κατασκευές. Σκέφτομαι ότι εάν δεν ίσχυε η απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους χώρους διασκέδασης, αυτά τα εκπληκτικά υπόγεια θα μέναν αναγκαστικά αναξιοποίητα, καθώς οι θαμώνες θα ψοφάγαν σαν τα ποντίκια από την συσσώρευση του καπνού. Μόλις έχει τελειώσει το live κάποιου μικρού συγκροτήματος και οι φίλοι των μουσικών που είχαν έρθει για συμπαράσταση αρχίζουν να αποχωρούν. Νιώθω υπέροχα, σαν να έχω χωθεί σε μεσαιωνικό καταγώγιο για ένα ποτήρι μοναστηριακή μπύρα.
[imga="LEFT"]http://upload.wikimedia.org/wikiped...olitain.jpg/250px-Metropolitain.jpg[/imga]Την ταμπελίτσα αυτή θα την αγαπήσετε πολύ στο Παρίσι. Όχι μόνο γιατί αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα Art Nouveau (έχει βρει άλλωστε και την δίκαιη θέση της στο αντίστοιχο τμήμα του μουσείου d'Orsay) αλλά και γιατί θα γίνει η καλύτερή σας φίλη στις εξορμήσεις σας στην πόλη.


Το δίκτυο του μετρό στο Παρίσι (τουλάχιστον στο λεγόμενο κέντρο του) είναι κάτι παραπάνω από επαρκές. Υπάρχει ένας σταθμός υπογείου, σε λιγότερο από 5' απόσταση, απ' οπουδήποτε κι αν βρίσκεστε. Και τα δρομολόγια είναι συχνότατα. Θεωρώ έγκλημα για οποιονδήποτε τουρίστα να χρησιμοποιήσει άλλο μέσο μεταφοράς εκτός απ' αυτό (άντε, θα είμαι λίγο ανεκτική στα ποδήλατα, για λόγους αναψυχής και στα λεοφωρεία, τις πολύ πρωινές ώρες). Η εταιρία που διαχειρίζεται τις γραμμές του μετρό και τις γραμμές RER, λέγεται RATP και μάλλον είναι υπεύθυνη για όλα τα ΜΜΜ της πόλης (τραίνα, λεοφωρεία και τραμ).
Ένα από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να κάνει κανείς όταν μπει στον πρώτο σταθμό υπόγειου, αφού έχει πληρώσει τα 8,50 ευρώπουλα για την διαδρομή του RER από το Charles de Gaulle μέχρι την ζώνη 1 που είναι το κέντρο

, είναι να προμηθευτεί από τα γκισέ πληροφοριών έναν χάρτη του δικτύου. Εάν πάλι είσαστε εντελώς control freaks, μπορείτε και να τον έχετε εκτυπώσει από πριν

. Επίσης, καλό είναι να πάρετε και ό,τι άλλο βρείτε να υπάρχει σε χάρτη, καθώς ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να χρειαστείς λεοφωρείο ή τραμ.
Αφού λοιπόν τον πάρετε στα χέρια σας και τον μελετήσετε καλά, σας προτείνω να σχεδιάσετε την διαδρομή σας έτσι ώστε να αποφύγετε όσο μπορείτε περισσότερο τις αλλαγές γραμμών από RER σε απλές του μετρό. Αυτή την εμπειρία την αποκτήσαμε κυριολεκτικά 'στην πλάτη' μας. Διότι το μετρό του Παρισιού μπορεί να είναι πυκνό, αλλά είναι παλιό, και μόνο οι αποβάθρες που εξυπηρετούν γραμμές RER διαθέτουν κυλιόμενες σκάλες. Και πιστέψτε με ... έχουν πολλές σκάλες οι σταθμοί τους. Πολλές και στενές. Και το να προσπαθείς να σύρεις την, εεε, κάπως παραφουσκωμένη βαλίτσα σου πάνω-κάτω σε αυτές, δεν λέει και πολύ

. Και μην αρχίσω καν να λέω για την απόσταση που πρέπει να διανύσεις σε μερικούς από αυτούς για να μετακινηθείς από την πλατφόρμα της μίας γραμμής σε αυτή της άλλης! Έχω την αίσθηση ότι διανύσαμε περισσότερα χιλιόμετρα κάτω από το Παρίσι, παρά πάνω του

.


[imga="left"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8OvXOsZAI/AAAAAAAAA4s/C0dCTJBBuqY/s288/P1012619.JPG[/imga]Η σελίδα της αγγλικής Wikipedia έχει πολλές χρήσιμες πληροφορίες, εκ των οποίων δώστε βάση στις πληροφορίες για τα διαφορετικά είδη εισιτηρίων, και ειδικά στο Navigo pass. Η αγγλική σελίδα της RATP δεν το αναφέρει, διότι, θεωρητικά, δεν απευθύνεται σε τουρίστες. Αντ' αυτού έχει φάτσα-κάρτα το ParisVisite. Γνώμη μου είναι ότι το ParisVisite δεν συμφέρει σε καμία περίπτωση (εκτός ίσως κι αν επισκεφτεί κανείς αρκετές από τις τουριστικές ατραξιόν που περιλαμβάνει). Το Navigo pass, το οποίο αντικατέστησε την παλιά Carte orange, είναι κάρτα απεριορίστων διαδρομών, εβδομαδιαία ή μηνιαία, και απευθύνεται στους Γάλλους κατοίκους του Παρισίου, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορεί να το προμηθευτεί και ένας ξένος. Η διαφορά είναι ότι ο μη ντόπιος θα πληρώσει 5 ευρώ εφάπαξ για την έκδοση της κάρτας, επιπλέον σε ότι δώσει για να την φορτώσει, τα οποία θα πρέπει να συνυπολογίσετε στο κόστος της κάρτας για να δείτε εάν τελικά σας συμφέρει ή όχι. Επίσης, έχετε υπόψη σας ότι εάν φορτώσετε την κάρτα μόνο για την ζώνη 1 (κέντρο), τότε στο κόστος της μετακίνησής σας θα πρέπει να προσθέσετε και τα ολίγον τσουχτερά εισιτήρια για τα αξιοθέατα που είναι εκτός αυτής (Βερσαλίες, Disneyland κ.α.). Ιδιαίτερη προσοχή δώστε στην διάρκεια της κάρτας. Η εβδομαδιαία διάρκειά της δεν μετράει από την μέρα που την αγοράζεις + 7 μέρες, όπως θα περίμενε κανείς. Μετράει από το πρωί της Δευτέρας, μέχρι τα μεσάνυχτα της επόμενης Κυριακής, άσχετα ποια ημέρα της εβδομάδας την αγοράζεις και την χρησιμοποιείς. Α! και θυμηθείτε να έχετε μαζί σας και μία κολακευτική, μικρή, φωτογραφία ταυτότητας, γιατί πρέπει να την κολλήσετε απάνω

.
Δυστυχώς, "ελληναριά" δεν παίζει με το Navigo pass

. Δεν ανακαλύψαμε κανένα κόλπο για την ξεγελάσουμε. Αντιθέτως, πιστοποιήσαμε ότι αυτό το "αυστηρά προσωπική" ισχύει στ' αλήθεια. Μία φορά που κατά λάθος δεν πρόλαβα να περάσω όταν άνοιξε η μπάρα εισόδου, αφού είχα χτυπήσει την κάρτα μου στο μηχάνημα, ανακάλυψα ότι δεν μπορώ να ξαναχτυπήσω την ίδια κάρτα δύο φορές συνεχόμενα. Ευτυχώς οι εξυπηρετικοί υπάλληλοι στα γκισέ πληροφοριών που υπήρχαν δίπλα από την είσοδο, με βοηθήσαν να περάσω παρακάμπτοντας το σύστημα ασφαλείας. Άρα το να περνάει ο πρώτος και να την πασάρει στον πισινό του, έτσι ώστε να βολεύεται όλη η παρέα με μία κάρτα, αποκλείεται ως ιδέα.


Ένα άλλο μέσο που μπορεί να σας φανεί χρήσιμο κάποια μέρα που θα αποφασίσετε να το ρίξετε έξω, είναι τα λεοφωρεία Noctilien. Έτσι λέγονται τα νυχτερινά λεοφωρεία στο Παρίσι. Τελικά δεν τα χρησιμοποιήσαμε ποτέ, διότι τις ατασθαλίες μας τις κάναμε το σαββατοκύριακο, που τα δρομολόγια του μετρό είναι επεκταμένα, οπότε δεν μπορώ να ξέρω εάν είναι εύχρηστα ή εάν τίθεται θέμα εγκληματικότητας, αλλά φαντάζομαι ότι εάν δεν κυκλοφορήσει κανείς άγρια χαράματα δεν θα έχει πρόβλημα.
Και για τους πιο αθλητικούς τύπους, υπάρχουν και τα ποδήλατα! Στην πόλη έχει εγκατασταθεί ένα πολύ οργανωμένο δίκτυο με σταθμούς ενοικίασης ποδηλάτων με την ώρα, στο οποίο μπορείτε επίσης να χρησιμοποιήσετε το [imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTx4sZs-xI/AAAAAAAAAK0/mbQMabUNmw0/s288/IMG_2598.JPG[/imga]Navigo pass, εφόσον το έχετε φορτώσει με το κατάλληλο αντίτιμο. Εμείς που δεν είμαστε και πολύ καλοί στην ισορροπία, χρησιμοποιήσαμε τα πόδια μας

.


Λοιπόν, όπως προείπα, το μετρό στο Παρίσι είναι παλιό. Το ίδιο και τα βαγόνια του. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν το πόσο μπερδευτήκαμε, όταν κάποια από τις πρώτες μέρες της διαμονής μας σταθήκαμε μπροστά από την πόρτα του βαγονιού για να κατέβουμε, αλλά αυτή δεν έλεγε να ανοίξει! Ένας Γάλλος που στεκόταν δίπλα μας είπε να μας βγάλει από το αδιέξοδο και γύρισε το χερουλάκι της πόρτας

. Διότι , ναι!, σε πολλούς συρμούς οι πόρτες δεν ανοίγουν αυτόματα. Πρέπει να το κάνετε εσείς μόλις το τρένο σταματήσει στον σταθμό. Ή καλύτερα αφήστε να το κάνουν οι άλλοι, που έχουν πάρει και το κολάι.

Εισιτηριάκια στο χέρι λοιπόν, και καλές εξορμήσεις!
. Το Παρίσι μπορεί να είναι μία πυκνοκατοικημένη μεγαλούπολη, με σοβαρό οικιστικό πρόβλημα (διαμερίσματα μικρά, παλιά και με απαράδεκτα υψηλά ενοίκια), αλλά δεν "πνίγεσαι" πουθενά. Μεγάλοι δρόμοι, μεγάλα πεζοδρόμια, φροντισμένα δέντρα και κήποι συνθέτουν το εικόνα του. Ακόμα και έξω από τα στενά όρια του κέντρου (δηλαδή έξω από την Boulevard Périphérique) το street view του Google maps δείχνει μία πόλη που αναπνέει.


Το Museum Pass δεν αποδεικνύεται χρήσιμο άλλη μια φορά, αλλά τώρα φταίω εγώ. Δεν είχα προσέξει ότι δεν συμπεριλαμβάνει στην λίστα του την όπερα Garnier. Το εισιτήριο είναι 9 ευρώ, ιδιαίτερα τσουχτερό. Τι κρίμα. Και ήθελα να δω την περίφημη σκάλα και το ωραίο ταβανάκι

. Δεν πειράζει. Κάναμε την βόλτα μας γύρω-γύρω απ' το όμορφο κτίριο και ξαναμπήκαμε στο μετρό για να βγούμε σε έναν παλιό σιδηροδρομικό σταθμό. Ο Τούρκος έχει ξανάρθει σε αυτό το μουσείο και λόγω της αγάπης του για την μοντέρνα τέχνη, είναι ξετρελαμένος. Μου έχει φάει τ' αυτιά με τους ιμπρεσιονιστές

. Αποφεύγουμε την μεγαλούτσικη ουρά στην είσοδο έκδοσης εισιτηρίων και μπαίνουμε από την entrée réservée

.



[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVsyrB_RDI/AAAAAAAABcY/crVQl6R8iPE/s288/P1012622.JPG[/imga]Ο χώρος μέσα εντυπωσιακός. Μεγάλος, ανοιχτός και φωτεινός, με τα μπαλκόνια που κοιτάνε στο αίθριο στολισμένα με αγάλματα. Και το πανέμορφο (και πολυφωτογραφημένο) ρολόι που δεσπόζει πάνω απ' το κεφάλι μου με κάνει να θέλω να περιμένω ένα παλιό τρένο. Το προσέχανε άραγε καθόλου οι άνθρωποι αυτό το κομψοτέχνημα όταν ανεβοκατέβαιναν βιαστικοί στους συρμούς, τότε που το κτίριο αυτό δεν ήταν μέρος αναψυχής και συνάντησης αργόσχολων τουριστών, αλλά λειτουργικό στοιχείο της ζωής της μεγαλούπολης; Μπορεί και όχι. Άλλωστε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, οι άνθρωποι εδώ ήταν συνηθισμένοι να περιτριγυρίζονται από πολλά όμορφα πράγματα. Φρόντιζε το κίνημα της Art Nouveau γι' αυτό... Αλλά ελπίζω ότι όλο και κάποιος "τρελός" θα καθόταν που και που μερικά δευτερόλεπτα ακίνητος για να το θαυμάσει. Μας λείπουν σήμερα οι "τρελοί".

Περίπου 5 ώρες μετά, το απογευματάκι μας βρήκε τέζα μέσα στο μουσείο, με εμένα να αναφωνώ "Όχι άλλο κάρβουνο!" (μετ.: "Δεν αντέχω άλλη ορθοστασία!"). Παρόλο που και εδώ, όπως και στον Λούβρο, είχαμε καταστρώσει προσεκτικά στρατηγικό πλάνο επέλασης, και πάλι δεν καταφέραμε να το κατακτήσουμε ολόκληρο. Λογικό βέβαια, διότι άμα καθόμαστε και χάσκουμε σαν χάνοι μπροστά από διάφορους Manet, Monet, Degas, Maurice, Renoir, Toulouse-Lautrec, Van Gogh και δεν συμμαζεύεται (μου είναι αδύνατο να απαριθμήσω όλους τους εκπληκτικούς ζωγράφους που συγκεντρώνει το Orsay), που καιρός για τα υπόλοιπα εκθέματα; Τα πάμπολλα ενδιαφέροντα αγάλματα που στέκονταν στα μπαλκόνια και τα περίτεχνα διακοσμητικά αντικείμενα, προσπαθούσαν να κερδίσουν λίγο περισσότερο από τον χρόνο μας, αλλά μάλλον δεν τα πολυκαταφέραν

. Δυστυχώς, στην συλλογή δεν περιλαμβάνεται ο αγαπημένος μου πίνακας, αλλά δεν πειράζει ... βολεύτηκα με μία διαφορετική νύχτα...



[imga="left"]http://static.howstuffworks.com/gif/paintings-by-gustave-caillebotte-1.jpg[/imga]
©howstuffworks
Και απέκτησα και έναν νέο αγαπημένο! Ο Τούρκος με πήρε από το χεράκι για να με πάει σ' αυτόν. Με πήγε στην αίθουσα που είναι εκτεθειμένος ο πίνακας του Whistler, Arrangement in Grey and Black ή αλλιώς Whistler's Mother. Ωραία, λέω. Διάσημος πίνακας. "Όχι εκεί!" μου φωνάζει και με τραβάει από το χέρι να γυρίσω. "Εδώ", λέει, και μου δείχνει μπροστά έναν μεγάλων διαστάσεων πίνακα που δείχνει τρεις εργάτες ξυλουργούς να πλανάρουν το ξύλινο πάτωμα ενός άδειου δωματίου. Τα χρώματά του είναι αδρά, τα χέρια των ανδρών φαίνονται τόσο μακριά, που μοιάζουν ατελείωτα. Η εικόνα βγάζει την ηρεμία του καθημερινού μεροκάματου των εργατών. Δουλειά μαζί με τους συν-εργάτες κι ένα μπουκάλι κρασί ακουμπισμένο παραδίπλα, για το διάλειμμα. Το φως μπαίνει από το παράθυρο.
"Όμορφος είναι" του απαντάω "αλλά πέφτουν τα φώτα απάνω του και γυαλίζει. Θα πάω πιο κει να τον δω από άλλη γωνία". "Όχι δεν είναι τα φώτα του μουσείου. Έτσι το έχει ζωγραφίσει το φως που μπαίνει από το παράθυρο και αντανακλάει πάνω στο λούστρο των ξύλων", μου απαντάει. "Αποκλείεται!". Η αντανάκλαση του φωτός είναι εξαιρετικά έντονη και δεν μπορώ να πιστέψω ότι μπορεί να επιτευχθεί με χρώματα πάνω σε έναν πίνακα. Πλησιάζω πιο κοντά και οι αμφιβολίες μου διαλύονται. Με κάποιον ακατανόητο τρόπο ο Caillebotte καταφέρνει να κάνει τα χρώματα λαδιού πάνω στον καμβά, να ακτινοβολούν πραγματικό φως! Ούτε το επίσημο αντίγραφο του μουσείου, ούτε καμία φωτογραφία στο internet δεν μπορεί να αποδώσει αυτό που βλέπει το μάτι στον αυθεντικό πίνακα. Παρόλα αυτά παραθέτω την φωτογραφία του έργου για λόγους αναφοράς.



[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/S...03CZ0g9zw-c/s288/P1012637.JPG[/imga]Βγαίνουμε ξανά έξω στη πόλη και παίρνουμε τον δρόμο προς την Champs-Élysées και το ... ? [imga="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTx2HtDD1I/AAAAAAAABPw/vehXUlRWF1s/s288/IMG_2596.JPG[/imga]Σήμερα βρήκε να βρέχει;;!! Που έχουμε κανονίσει να πάμε Βερσαλλίες;! Τέλος πάντων... ένα εσπρεσάκι στα γρήγορα για να ξυπνήσουμε και ξεκινάμε...



Πρώτο βήμα είναι να βρούμε πως πάμε μέχρι εκεί. Με τρένο φυσικά, αλλά η Navigo δεν μας καλύπτει για τόσο μακρινή απόσταση, οπότε δίνουμε 5.80ε/άτομο για aller-retour εισιτήριο. Η αναζήτηση της σωστής αμαξοστοιχίας που θα μας πάει αποδεικνύεται πιο δύσκολο task από τις απλές μετακινήσεις στο κέντρο του Παρισιού. Κι αυτό γιατί η γραμμή RER C που πρέπει να πάρουμε, έχει πολλές διακλαδώσεις και θέλει προσοχή για να ανεβείς στο σωστό τρένο. Το καλό είναι ότι επειδή το Château de Versailles είναι σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο, υπάρχει ένα μικρό καφεδί σηματάκι δίπλα από όλες τις ταμπέλες που αναφέρονται στην γραμμή που το εξυπηρετεί. Οπότε μπορεί κανείς να είναι σίγουρος ότι είναι στον σωστό δρόμο

. Οι οθόνες στην πλατφόρμα των τρένων ήταν λίγο μπέρδεμα, διότι απ' ότι θυμάμαι δεν δείχνει κάθε μία από αυτές όλες τις γραμμές, και πρέπει να ψάξεις σε πολλές διαφορετικές οθόνες για να βρεις τι ώρα είναι ο συρμός που περιμένεις εσύ, αλλά all in all τα καταφέραμε.

Σημαντική σημείωση: Σε αυτή την διαδρομή η είσοδος στις πλατφόρμες είναι ελεύθερη. Το εισιτήριο το ακυρώνεις στο τέλος της διαδρομής προκειμένου να μπορέσεις να βγεις από τον σταθμό. Μη νομίσεις ότι τους έπιασες κότσους επειδή μπήκες στο τρένο χωρίς να χτυπήσεις το εισιτήριο

[imga="right"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTx3nUDXmI/AAAAAAAAAKs/Qu382TMs7fE/s288/IMG_2597.JPG[/imga]Η διαδρομή είναι μεγαλούτσικη (κοντά στα 45'), οπότε γεμίζω δημιουργικά τον χρόνο μου συμπληρώνοντας το μικρό, πρακτικό και ... θανατηφόρα κοριτσίστικο, σημειωματάριό μου με τις εντυπώσεις των προηγούμενων ημερών. Αυτό το μπεμπέ μπλοκάκι με το μινιόν στυλό στο πλάι, είναι η βάση αναφοράς για όλη αυτή την αφήγηση και μάλλον το πιο ωραίο αναμνηστικό του ταξιδιού.

Το παλάτι είναι σε απόσταση 10 λεπτών περίπου με τα πόδια, από τον σταθμό του τρένου. Στην πορεία βρίσκουμε fast-food σαντουϊτσάδικο για τουαλέτα και θερμιδική επαναφόρτιση και κάτι τουριστάδικα για να χαζεύω εγώ. Δυστυχώς ο καιρός παραμένει στην κατάσταση του εκνευριστικού ψιλόβροχου, που δεν είναι αρκετά καταρρακτώδες για να μας αποτρέψει από τις εξορμήσεις μας, αλλά από την άλλη μας αναγκάζει και να στριμωχνόμαστε κάτω από την ίδια ομπρέλα.[imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTyCFb-tgI/AAAAAAAABHU/r-JRxGZHOwg/s288/IMG_2613.JPG[/imga]

Την πρώτη εικόνα του παλατιού την αποκτάει κανείς καθώς πλησιάζει προς την κεντρική του πύλη και το βλέπει να απλώνεται, τεράστιο όπως είναι, πίσω από τα χρυσοβαμμένα του κάγκελα. Ο περιβάλλων χώρος μου φάνηκε ιδιαίτερα γυμνός και άγονος, καθώς οι φίλτατοι Γάλλοι δεν έχουν φροντίσει να φυτέψουν κανά δεντράκι προς τα εκεί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η χρυσή πύλη, αντί να μου προξενήσει αισθήματα δέους - όπως υποθέτω ότι είναι ο σκοπός της - μου φάνηκε απλά κακόγουστη σαν faux bijoux. Μπορεί όμως ο Λουδοβίκος να είχε καλύτερη χρυσομπογιά...
Θα ξεκινήσουμε την επίσκεψή μας από το κεντρικό παλάτι, με την ελπίδα ότι μέχρι να βγούμε το ψιλόβροχο θα έχει σταματήσει.
Ακολουθούμε το τσούρμο των τουριστών μέσα από τα διαδοχικά δωμάτια [imga="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTyGfZWS-I/AAAAAAAABP4/TUODwonejMI/s288/IMG_2616.JPG[/imga]που είναι ανοιχτά για το κοινό, περνάμε από την περίφημη αίθουσα με τους καθρέφτες και από τα δωμάτια του βασιλιά και της βασίλισσας και των διαδόχων. Παντού κυριαρχούν τα πιο βαριά μπαρόκ μοτίβα (ντααα! προφανώς!). Το μάτι μου έχει πάθει τον απόλυτο αποσυντονισμό

. Παρόλα αυτά κάνω φιλότιμες προσπάθειες να βρω κάτι να θαυμάσω, δυσκολεύομαι όμως. Είναι που μετά το 3ο δωμάτιο έχω πάθει ήδη overdose από βελούδο και χρυσο-μπογιά/κλωστή/μέταλλο. Είναι που οι πίνακες που "στολίζουν" τους τοίχους - που θα έλεγε κανείς ότι θα ήταν εύκολο να τους βρει κανείς ευχάριστους - μου προκαλούν αηδία. Εικόνες επίπεδες, άνευρες, άχρωμες, άοσμες, χωρίς όγκο, χωρίς ένταση, στημένες αναπαραστάσεις των εκάστοτε αριστοκρατών από σφουγγοκωλάριους καλλιτέχνες. Θα μου πεις, τι να κάνει και ο κατακαημένος καλλιτέχνης του 1700μΧ; Εκείνο τον καιρό εάν δεν σε ζούσε η αριστοκρατία, δεν σε ζούσε κανένας.

[imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTyWp4660I/AAAAAAAAANo/eVoJ-Zhygcw/s288/IMG_2629.JPG[/imga]To tour τελείωσε, και έχω μείνει με μία γεύση απογοήτευσης. Περίμενα να δω ένα παλάτι πλήρως επιπλωμένο, να αναδύει την αίσθηση των Λουδοβίκων που περάσαν από εκεί. Αντ' αυτού είδα μερικά δωμάτια στα οποία το μόνα που υπήρχαν σε αφθονία ήταν οι ταπετσαρίες και οι πίνακες. Αργότερα έμαθα ότι το παλάτι αποψιλώθηκε από την επίπλωσή του κατά την διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης και τα περισσότερα κομμάτια έχουν χαθεί, οπότε η εικόνα που αντίκρισα ήταν μάλλον λογικό επακόλουθο. Απ' ότι φαίνεται απλά είχα μεγάλες προσδοκίες

.



To tour τελείωσε, αλλά η βροχή δεν σταμάτησε. Το Paris museum pass δεν περιλαμβάνει τους κήπους των Βερσαλλιών, αλλά μόνο το παλάτι και το Grand Trianon. Λέμε λοιπόν να επισκεφτούμε και το δεύτερο, προκειμένου να σκοτώσουμε λίγο χρόνο παραπάνω, μπας και μας κάνει την χάρη ο καιρός. Ο τουριστικός χάρτης του χώρου πληροφορεί ότι στο Trianon μπορεί να πάει κανείς είτε με τα πόδια, είτε με το ειδικό τραινάκι. Φυσικά θα πάμε με το τραινάκι, δεν τίθεται θέμα

. Η προσπάθειά μας όμως να προσεγγίσουμε την στάση στο πίσω μέρος του παλατιού, προσκρούει πάνω στα γκισέ της εισόδου των κήπων και στις δεσποινίδες που βρίσκονται εκεί και μας πληροφορούν ότι εάν θέλουμε να προχωρήσουμε έστω και ένα βήμα από εκείνο το σημείο, πρέπει να πληρώσουμε το αντίτιμο επίσκεψης σε αυτούς."Τι θέλεις να κάνουμε;" ρωτάει ο Τούρκος. "Θέλεις να μπούμε και να κάνουμε και μια βόλτα στους κήπους;". "Δεν έχω διάθεση για βόλτα μες την βροχή", απαντάω, και λήγω την σημερινή μας εξόρμηση με λίγο άδοξο τρόπο. Την επόμενη φορά που θα πάω όμως, θα πάω μόνο για τους κήπους. Το υπόσχομαι!

[imga="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTydhiJu-I/AAAAAAAABQQ/_aNhI_beBOM/s288/IMG_2636.JPG[/imga]Παίρνουμε λοιπόν τον πικρό δρόμο της επιστροφής, και όταν φτάνουμε και πάλι στο Παρίσι είναι ήδη απόγευμα, αλλά δεν θέλουμε να αφήσουμε την μέρα να περάσει έτσι. Αποφασίζουμε να επισκεφτούμε το Πάνθεον. O οδηγός γράφει ότι κλείνει στις 6:00μμ, οπότε θεωρούμε πως προλαβαίνουμε να το δούμε για κανά μισάωρο. Προσεγγίζουμε τον "στόχο" μας μιμούμενοι στο περπάτημα τους αθλητές του βάδην καθώς η ώρα μας πιέζει αφόρητα, και φτάνουμε θριαμβευτικά μπροστά στην πύλη στις 5:30'μμ

! Ααααμ, δε!! Ένας Γάλλος υπάλληλος βρίσκεται μέσα από την καγκελόπορτα, και την κλειδώνει επιδεικτικά μπροστά στα μούτρα τα δικά μας και κανα-δυό άλλων τουριστών που βρισκόταν δίπλα μας. Ο αχρείος!!!

Από τα συμφραζόμενα αντιλαμβανόμαστε ότι ναι μεν το μνημείο κλείνει στις 6:00μμ, η είσοδος όμως κλείνει μισή ώρα νωρίτερα (μιλάμε το χάσαμε για 30''

). Απίστευτο ξενέρωμα!!! Εκνευρίζομαι φυσικά, αλλά σκέφτομαι και τους υπαλλήλους. Σίγουρα δεν θα θέλουν κάθε μέρα να κυνηγάνε με την γκλίτσα τους τελευταίους αδέσποτους τουρίστες μετά την λήξη του ωραρίου τους.
*** Τώρα που είπα "γκλίτσα"... Όταν επισκέφτηκα με τους γονείς μου το Μητροπολιτικό μουσείο της Νέας Υόρκης, μείναμε μέχρι το κλείσιμο. Ένα τέταρτο πριν την καθορισμένη ώρα λήξης του ωραρίου, κι ενώ εμείς συνεχίζαμε αμέριμνοι την βόλτα μας, σε χρόνο dt όλοι οι φύλακες του μουσείου "συντονίζονται" και αρχίζουν να μας προγκάνε , κυριολεκτικά, προς την έξοδο. Χωρίς πλάκα!

Μόνο η γκλίτσα τους έλειπε. Το θέαμα του κοπαδιού των τουριστών να κατεβαίνει μπουλουκιδόν την μεγάλη σκάλα του μουσείου, έχει χαρακτεί στην μνήμη μου ανεξίτηλα

***



Και κάπως έτσι τελείωσε με το ζόρι το τουριστικό πρόγραμμα της ημέρας. Περπατάμε σαν χαμένοι προς απροσδιόριστη κατεύθυνση, στριμωγμένοι κάτω από την ομπρέλα, προσπαθώντας να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε με το βράδυ μας. Η απογοήτευση από τα συνεχή εμπόδια της ημέρας, η κούραση και το ασταμάτητο σου-γαμάω-την-ψυχολογία ψιλόβροχο, έχουν αρχίσει να τσιτώνουν τα νεύρα και των δυο μας, και ο πρώτος καβγάς της σχέσης έχει αρχίσει να ξεμυτάει από την σπηλιά του.

Προσπαθώ να σώσω την κατάσταση και λέω να πάμε για φαΐ σε ένα εστιατόριο που μου έχει προτείνει ο (πολλάκις επισκεφθείς το Παρίσι) θείος μου. Δεν έχω φροντίσει όμως να σημειώσω την διεύθυνση και ο Τούρκος έχει αρχίσει να γίνεται Τούρκος και με κοιτάει με μάτι που γυαλίζει. Ευτυχώς οι πληροφορίες βρίσκονται μέσα στα mail μου.
Το μόνο που μου χρειάζεται, είναι λιγουλάκι internet. Δοξάζω τον θεό για τα wifi enabled κινητά και τον διάβολο για τα δωρεάν hotspots στις καφετέριες!!!

Στηνόμαστε (διακριτικά πάντα) έξω από μία brasserie που έχει ανοιχτό το δίκτυό της και μετά από λίγη ώρα προσπάθειας έχω βρει την διεύθυνση. Hooray! Αποστολή εξετελέσθη. Καβγάς απετεύχθηκε.

Περνάμε από εκεί και κλείνουμε τραπέζι και χωνόμαστε σε μία καφετέρια να περάσουμε τον χρόνο μας μέχρι το δείπνο. Έχουμε πλέον χαλαρώσει και η διάθεση καλυτερεύει.

[imga="left"]http://www.charles-victor.com/img/75_small.jpg[/imga]
©Restaurant chez Charles Victor Restaurant Paris 14eme


Το εστιατόριο λέγεται Charles-Victor. Μικρό με μοντέρνα διακόσμηση. Θα πω πολύ λίγα λόγια ... confit de canard. Στο τέλος του γεύματος βγαίνουμε μ' ένα χαμόγελο στα χείλη. Η μέρα σώθηκε!

Κυριακή: μέρα της ραστώνης και του θεού.


Για το πρώτο κόβω το δεξί μου χέρι

. Για το δεύτερο δεν παίρνω κανέναν όρκο, αλλά καλού-κακού, και επειδή σήμερα στην Ελλάδα είναι Κυριακή του Πάσχα, εμείς βάλαμε και εκκλησία στο πρόγραμμα, μη τυχόν και πέσει φωτιά να μας κάψει (ή πιο γαλλιστί: μη τυχόν και πέσει ο ουρανός στο κεφάλι μας). Οκ... μπορεί να έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι σήμερα στην Notre Dame έχει συναυλία όργανου, και μάλιστα περιλαμβάνει και Bach. Όπως και να'χει πάντως, το σημερινό πρόγραμμα είναι "στοχοπροσηλωμένο".


Η συναυλία όμως είναι το μεσημέρι και τώρα είναι ακόμα πρωί. Προέχει ο πρώτος Κυριακάτικος "στόχος". Βολτίτσα στις παρισινές λαϊκές αγορές. Ο οδηγός μας, εκτός από καταστήματα τύπου Galeries Lafayette τα οποία δεν θέλω ούτε απ' έξω να τα δω

(ψυχολογικό τραύμα από το ταξίδι στην Αμερική ... μη ρωτάτε ...), σημειώνει και αρκετές λαϊκές αγορές οι περισσότερες από τις οποίες γίνονται (και) Κυριακή.


[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8O3A0XWRI/AAAAAAAAA5U/O7ESKIpcPyA/s288/P1012658.JPG[/imga]Ξεκινάμε από την πιο κοντινή, την αγορά της λεωφόρου Richard-Lenoir που ξεκινάει από την πλατεία της Βαστίλης και εκτείνεται μέχρι το τέλος της δεντροστοιχίας του δρόμου. Με την πρώτη ματιά, οι ομοιότητες και οι διαφορές με τις ελληνικές λαϊκές αγορές με εντυπωσιάζουν. Η σαφώς καλύτερη οργάνωση είναι εμφανής. Οι πωλητές έχουν ακουμπήσει τα προϊόντα τους πάνω σε ομοιόμορφους, ευθυγραμμισμένους πάγκους, που φαίνεται να έχουν τοποθετηθεί εκεί από τον δήμο. Μετά τους πάγκους των τροφίμων υπάρχουν και κάποιοι πωλητές λοιπών αντικειμένων, οι οποίοι έχουν την πραμάτεια τους κάτω. Η λαϊκή περιλαμβάνει οπωροπώλεις, ανθοπώλεις, ψαράδες με φρέσκους και φιλεταρισμένους σολομούς, κρασοπώλεις, κρεοπώλεις και τυροπώλεις με πάγκους-ψυγεία και πωλητές με ethnic fast food. Και φυσικά .... οστρακοπώλεις

. Παρόλο που δεν έχω εντρυφήσει (ακόμα) στο κεφάλαιο όστρακα, πρέπει να ομολογήσω ότι μόνο στο θέαμα αυτών των τεράστιων, περίεργων στρειδιών, μυδιών και λοιπών -διών, μου άνοιγε την όρεξη. Μετανιώνω που δεν είχα το θάρρος να πάρω κανα-δυο απ' αυτά και να τα δοκιμάσω επιτόπου.[imga="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SgVtnpP9AOI/AAAAAAAABdk/D1wPFILG8H8/s288/P1012659.JPG[/imga]
Τα τυράκια βέβαια που δεν χρειάζονται και πολλά θάρρητα, τα τσακίσαμε. Πήραμε 1/4 από ένα γραβιερο-ειδές και ένα κεφαλάκι από κάποιο κατσικίσιο τυρί, με σκοπό να μεταφέρουμε το τελευταίο πίσω στην Ελλάδα, αφού η πωλήτρια μας είπε πως μπορεί να αντέξει το ταξίδι. Η πορεία αυτού του τυριού, που με τόση φροντίδα κρατούσαμε στο ψυγειάκι του ξενοδοχείου και αργότερα πακετάραμε μέσα στην χειραποσκευή, έληξε άδοξα στον σκουπιδοντενεκέ του χώρου ελέγχου του αεροδρομίου. Δυστυχώς οι ελεγκτές δεν μας άφησαν να το πάρουμε μαζί μας και με πόνο καρδιάς (και πολλά νεύρα για την επιλογή μας να το βάλουμε στην χειραποσκευή αντί της βαλίτσας, όπου θα είχε περάσει απαρατήρητο) το πετάξαμε χωρίς καν να το ανοίξουμε

. Το άλλο τυράκι στάθηκε πιο τυχερό. Μασουλίστηκε επιτόπου και εν συντομία, συνοδεία φρέσκου ζυμωτού ψωμιού από παρακείμενο φούρνο. Αιωνία του η μνήμη.


Η βόλτα μας συνεχίζεται στην πλατεία Aligre, λίγο πιο πέρα από την Βαστίλη. Εκεί υπάρχει άλλη, σαφώς μικρότερη, λαϊκή που έχει όμως πολλούς παλαιοπώλεις και το σκηνικό θυμίζει υπαίθριο Μοναστηράκι. Έχω ιδιαίτερα καλή διάθεση και κάνω σαν μικρό παιδί από την χαρά μου, οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να απομακρυνθώ εύκολα από έναν πάγκο που είχε απάνω του ένα βουνό από ώριμες, κατακόκκινες φράουλες, χύμα

. Ο Τούρκος (ευτυχώς) απαντάει "Καλά, καλά, θα σου πάρω" στην ερώτηση "Θα μου πάρεις, θα μου πάρεις, θα μου πάάάάρειιιιςςς;;;;". Νομίζουμε ότι ζητάμε 1/4 από τον συμπαθή Γάλλο, αλλά μάλλον ζητήσαμε 4 κιλά γιατί ο πωλητής, αφού μας κοίταξε λίγο απορημένος, άρχισε να βάζει και δεν σταματούσε. Σε κάποια φάση συνειδητοποιούμε ότι η ποσότητα που έχει βάλει μέσα στην σακούλα ζυγίζει πολύ περισσότερο από 1/4, και φροντίζουμε να λύσουμε την παρεξήγηση. Αυτές οι φραουλίτσες ήταν extra τυχερές. Μασουλίστηκαν στα όρθια και εν ριπή οφθαλμού. Δεν ξέρω εάν ήταν η καλή μου διάθεση που με επηρέασε, αλλά νομίζω πως ήταν οι νοστιμότερες φράουλες που έφαγα ποτέ. Αιωνία τους η μνήμη.


[imga="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8MQ35dowI/AAAAAAAAAs8/e5HtqFGqetQ/s288/P1012668.JPG[/imga]Δυο βήματα κάνουμε (στην κυριολεξία) και επιτυγχάνουμε έναν δεύτερο "στόχο". Ένα κρασοπουλειό, στέκι ντόπιων και πόλος τουριστών. Ευχαριστώ πάλι τον τουριστικό οδηγό μας που ήταν η αφορμή να ψάξω και να μάθω αυτό το μέρος, όταν τον μελετούσα πριν ακόμα ξεκινήσουμε το ταξίδι μας.


Είχαμε μεγάλες προσδοκίες για αυτό το μαγαζάκι και όχι μόνο επιβεβαιωθήκαμε, αλλά υπερκαλυφθήκαμε! Η ατμόσφαιρα αυθεντική. Τα κρασιά απίθανα. Οι τιμές (των κρασιών) πολύ καλές (των φαγώσιμων πιο τσιμπημένες). Οι μεζέδες ..εχμ.. Γαλλικοί. Εμείς συγκεκριμένα πήραμε αυτό το πιατάκι που περιείχε δυο μεγάλα κομμάτια rillettes, ένα παρασκεύασμα από κρέας περίπου σαν πατέ. [imga="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8MPOt_tqI/AAAAAAAAAs0/ILJssLC1PXg/s288/P1012667.JPG[/imga]Μερικές από τις πιο ευχάριστες ώρες του ταξιδιού. Φεύγοντας τσιμπάμε και δύο μονόλιτρα (!) μπουκάλια με κρασί που μας γεμίζουν από τα τεράστια βαρέλια που βρίσκονται μέσα στο μαγαζί, ένα merlot κι ένα cote du rhone που στην Ελλάδα αποδείχθηκαν ιδιαίτερα καλά, και πληρώνουμε κάτι λιγότερο από 7 ευρώ

. Φεύγουμε τρέχοντας πριν καταλάβουν ότι τους γδύσαμε. Την επόμενη φορά θα προσπαθήσω να πετύχω και τα στρείδια που απ' ότι διαβάζω σερβίρονται συχνά-πυκνά

.


Μπαίνουμε στο μετρό, βγαίνουμε απ' το μετρό, και με ένα σύντομο περπάτημα... "στόχος" τρίτος "εν όψη". Είμαστε στην Notre Dame και είμαστε στην ώρα μας. Η ουρά είναι πολύ μεγάλη, αλλά ευτυχώς προχωράει αρκετά γρήγορα. Με το που μπαίνω στην εκκλησία μου 'ρχεται να πέσω κάτω απ' τα γέλια, αλλά συγκρατιέμαι γιατί συνειδητοποιώ ότι εάν κάνω κάτι τέτοιο, ή θα φάω ξύλο, ή θα μου κάνουν κανάν εξορκισμό εξπρές. Το πρώτο πράμα που μας "καλωσορίζει" στο εσωτερικό, είναι ένα πανηγυριώτικο αυτόματο μηχάνημα πώλησης τουριστικών/αναμνηστικών νομισμάτων. LOL

.
[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8NeRMqhRI/AAAAAAAAAy4/t0FC5B8vg4s/s288/P1012679.JPG[/imga]Τεσπά. Αρκούμαι στο να το σχολιάσω καυστικά στον Τούρκο και προχωράω παραμέσα, μαζί με το ποτάμι. Κάθε βήμα που κάνω παραπάνω με κάνει να συνειδητοποιώ το αίσθημα που πρέπει να κατέκλυε τον άνθρωπο του Μεσαίωνα που έκανε τα ίδια βήματα με μένα. Οι συνθήκες είναι άκρως διαφορετικές σήμερα, αλλά παρόλα αυτά σε μένα είναι εμφανές. Μία λέξη μόνο. Τρόμος.
Δεν μου είναι εύκολο να συνειδητοποιήσω το γιατί, αλλά σχεδόν αμέσως, το μυαλό μου άρχισε να μετατρέπει την εικόνα που είχα μπροστά μου. Άδειασε τον χώρο από τον κόσμο, προχώρησε την ώρα και την έκανε νυχτερινή, και αντικατέστησε τα ηλεκτρικά φώτα με κεριά. Ε, κάπου εκεί ήταν που μου σηκώθηκε η τρίχα. Μόλις κατάκατσε η τρίχα το μόνο που αισθανόμουν ήταν λύπη, που το αίσθημα του φόβου χρησιμοποιούταν (και χρησιμοποιείται ακόμα) τόσο απροκάλυπτα για να κλείνονται πιο αποτελεσματικά οι άνθρωποι στο "μαντρί" της θρησκείας.


[imga="left"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8MWjTAGdI/AAAAAAAAAtc/5vkxeR4hPio/s288/P1012676.JPG[/imga]Αλλάζω διάθεση και αναζητώ τις όμορφες μεριές της εκκλησίας. Βρίσκω πολλές είναι η αλήθεια. Τόσες πολλές που εν τέλει δεν μπορώ να τις απορροφήσω. Τα πανύψηλα παράθυρα είναι καλυμμένα με πολύπλοκα βιτρό, που φτάνουν τόσο ψηλά που δεν μπορείς να ξεχωρίσεις πλέον τις παραστάσεις. Κάνουμε τον καθιερωμένο κύκλο και μετά καθόμαστε στους πάγκους και περιμένουμε την συναυλία να αρχίσει.
Πρώτο κομμάτι ο πολυαναμενόμενος Bach, γαμεί και δέρνει (pardon my French). Και θάβει (πολύ πολύ βαθιά) όλα τα υπόλοιπα κομμάτια που ακολούθησαν. Για εμένα που δεν έχω ξανακούσει όργανο από κοντά, η εμπειρία είναι μια αποκάλυψη φυσικά. Μαθαίνοντας πιάνο, έχω ακούσει και έχω παίξει αρκετά κομμάτια του συνθέτη. Στην πραγματικότητα όμως δεν είχα συνειδητοποιήσει το πραγματικό ύφος και τον πραγματικό ήχο των συνθέσεών του. Και λογικό είναι θα μου πεις, αφού ο άνθρωπος ουδέποτε συνέθεσε για πιάνο, αλλά για όργανο, άντε και κανένα κλειδοκύμβαλο

.


[imga="right"]http://lh6.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8Nqxt_GJI/AAAAAAAAAzQ/qndcu7qRD-k/s288/P1012682.JPG[/imga]Μόλις τελειώνει η συναυλία βγαίνουμε έξω. Λέμε να ανέβουμε στους πύργους μιας και περιλαμβάνονται στο Museum pass, αλλά η είσοδος μόλις έχει κλείσει. Πάμε με τα πόδια στην κοντινή Sainte-Chapelle που επίσης περιλαμβάνεται στο πάσο

. Η μέρα δεν έχει τελειώσει ακόμα και το φως αναδεικνύει το (μόνο) αξιοθέατο της εκκλησίας, που είναι τα πάμπολλα, πανύψηλα και περίτεχνα βιτρό. Πέρα από αυτά, το μνημείο δεν προσφέρει κάτι άλλο. Και μιας και τα χρωματιστά τζάμια δεν προκαλούν και καμία εξαιρετική συγκίνηση, ειδικά όταν προσπαθείς να διακρίνεις τις παραστάσεις τους από μία κάποια απόσταση, μπήκαμε και βγήκαμε σε χρόνο dt. Το κοινό συμπέρασμα ήταν πως σε άλλη περίπτωση δεν θα καταθέταμε τον οβολό του εισιτηρίου για να επισκεφτούμε το συγκεκριμένο αξιοθέατο.


Συνεχίζουμε την βόλτα μας χαζεύοντας τα κτίρια. Βγάζω και τις απαραίτητες καλλιτεχνουά φωτογραφίες των gargoyles για να αποδείξω πως "ήμουν και γω εκεί"

.


[imga="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8O93JZUeI/AAAAAAAAA50/3xInMRmpglw/s288/P1012693.JPG[/imga]Τρίτη -και καλύτερη- αγορά που θα επισκεφτούμε σήμερα είναι η marché aux fleurs που γίνεται καθημερινά στο Île de la Cité. Την Κυριακή συνοδεύεται από την marché aux oiseaux. Εντάξει... τι να πω; Η αγορά των λουλουδιών θα έπρεπε μάλλον να λέγεται "αγορά της ζούγκλας". Το τι είχε! Τι δεν είχε, μάλλον. Από τα μικρότερα λουλούδια και μυρωδικά μέχρι ολόκληρα δεντράκια. Πανδαισία. Την αγορά των πουλιών δεν πρόλαβα να την γυρίσω όσο θα ήθελα, αλλά από το λίγο που πήρε το μάτι μου πρέπει να ήταν το ίδιο εντυπωσιακή.


[imga="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8N1vt16KI/AAAAAAAACiE/4ZHI_EzSI54/s288/P1012684.JPG[/imga]Περπατάμε δυτικά μέχρι την μυτούλα του νησιού και περνάμε την pont Neuf. Στην απέναντι όχθη του Σηκουάνα η αγορά των παλιών βιβλίων έχει κατεβάσει ρολά, ή μάλλον καπάκια. Στεναχωρήθηκα πολύ που δεν είχα πάρει χαμπάρι νωρίτερα την ύπαρξη αυτής της ιστορικής και ιδιαίτερης αγοράς. Εάν δεν χάζευα τόση ώρα τα λουλούδια θα την είχαμε προλάβει

. Τεσπά. Είμαστε πλέον πτώματα. Café de l'Industrie για φαγάκι και βουρ στα κρεβάτια μας!
Τελευταία μας μέρα στο Παρίσι. Το 'χουμε συμφωνήσει, ότι σήμερα θα κάνουμε όλη μέρα βόλτες από δω κι από κει. Τέρμα τα μουσεία (άλλωστε είναι Δευτέρα), τέρμα οι indoors δραστηριότητες, τέρμα η βιάση. Θα χαρούμε μία τελευταία φορά την πόλη.


Το βολτάρισμα λέμε να γίνει ως εξής: ξεκινάμε από την πλατεία de la Madeleine, κατεβαίνουμε ίσια κάτω στην πλατεία de la Concorde και μετά στρίβουμε για να μπούμε στον κήπο des Tuileries. Μετά θα πάρουμε μετρό και θα ανεβούμε στην Sacré Cœur για να χαζέψουμε την θέα και να κάνουμε βόλτα στην Montmartre. Μόλις πέσει ο ήλιος θα γυρίσουμε στο ξενοδοχείο για ολιγόωρη ξεκούραση και το βράδυ θα πάμε να φάμε εδώ. Στο οινό-μπαρο του Jacques Mélac.

[imga="left"]https://lh4.googleusercontent.com/_8HaThUv6Qz0/SfTyfbNeh3I/AAAAAAAAAOg/IZWYnH1_9Mg/s288/IMG_2637.JPG[/imga]Η χαρακτηριστική εκκλησία της Μαγδαληνής, αρχαιοελληνικού τύπου, βρίσκεται στο κέντρο της πλατείας. Απ' έξω είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Από μέσα δεν θυμάμαι να με εντυπωσίασε σε κάτι, αλλά πάλι δεν είναι ότι της δώσαμε και καμία ιδιαίτερη προσοχή. Για 10' μπήκαμε, ίσα ίσα γιατί η είσοδος ήταν δωρεάν. Ο οδηγός λέει ότι η περιοχή γύρω από την πλατεία είναι η πιο ακριβή της πόλης. Και μιας και το Παρίσι είναι ήδη ακριβή πόλη, φαντάσου για τι απάλευτες τιμές μιλάμε! Μία απλή ματιά στην βιτρίνα ενός ζαχαροπλαστείου πείθει και τον άπιστο Θωμά. 36 ευρώ

για μία σχεδόν ατομική τουρτίτσα στο Fauchon. Κι ήθελα και γω να το παίξω καπιτάλα, και μπήκα στο εν λόγω μαγαζί και πήρα με 2 ευρώ ... ένα μπισκοτάκι. Τρομάρα μου!

[imga="right"]https://lh4.googleusercontent.com/_8HaThUv6Qz0/SfTygfpuXZI/AAAAAAAABIo/aS6MDSy4hRU/s288/IMG_2638.JPG[/imga]
Είμαστε λοιπόν στο Κολωνάκι του Παρισιού. Στα σκαλοπάτια της εκκλησίας κάθονται αρκετά καλοντυμένοι εργαζόμενοι (προφανώς) από τα γύρω γραφεία και τρώνε τα υπερτιμημένα σαντουιτσάκια τους και τις φρέσκες σαλάτες από τα πλαστικά μπολάκια. Αυτοί είναι μάλλον οι κακοπληρωμένοι της περιοχής. Τραβολογάω τον Τούρκο για χάζεμα στο Heriard. Άάάλλο φτηνό και προσιτό μαγαζάκι. Μία μαρμελαδίτσα λεμόνι όμως την τσίμπησα. Εκεί που το χαρήκαμε μάλλον περισσότερο ήταν στο μαγαζί της Maille, της γνωστής και μη εξαιρετέας μάρκας γαλλικής μουστάρδας. Ο Τούρκος, παραδοσιακός ων, πήρε κλασική μουστάρδα με κόκκους, ξέρεις... απ' αυτή που βάζουμε στην ψητούρα

. Εγώ μία με λεμόνι και πιπεριά.


[imga="left"]https://lh4.googleusercontent.com/_8HaThUv6Qz0/SfTynPYDnEI/AAAAAAAAAPI/rUY4fKVbWCs/s288/IMG_2642.JPG[/imga]Περπατάμε πάνω στην Rue Royale μέχρι την πλατεία Concorde με τον χαρακτηριστικό οβελίσκο της, και μπαίνουμε στον κήπο des Tuileries. Oooh, le Paradis! Τι ανακούφιση ήταν αυτή!; Μιλάμε για τουλάχιστον 5 βαθμούς παρακάτω η θερμοκρασία με το που μπαίνεις στον χώρο των κήπων. Βρήκαμε κάτι αναπαυτικότατες καρέκλες ξέμπαρκες και αράξαμε λίγο ανάμεσα στους θάμνους. Γύρω-γύρω η απόλυτη ηρεμία και ησυχία. Λες και δεν περάσαμε μόλις από την Concorde όπου γινόταν σφαγή από την κίνηση. Όταν συνήλθα λίγο, κάναμε την βόλτα μας και πέσαμε πάνω σε μία έκθεση σπορ αυτοκινήτων, vintage και μοντέρνων. Ο Τούρκος αργοπορεί λίγο παραπάνω και χαζεύει, εγώ γκρινιάζω (κλασικά), και σιγά σιγά χωνόμαστε στο μετρό και αναδυόμαστε κάτω από την Μονμάρτη.[imga="left"]https://lh4.googleusercontent.com/_8HaThUv6Qz0/SfTy2YlC6dI/AAAAAAAAAQI/BxjOU5FA88Y/s288/IMG_2650.JPG[/imga]






Τσούκου-τσούκου στην ανηφόρα, περνάμε σαν καλοί τουρίστες μπροστά απ' όλα τα τουριστομάγαζα που βρίσκονται πάνω στον δρόμο, φτάνουμε στην εκκλησία Sacre Coeur που απ' έξω είναι πολύ εντυπωσιακή (από μέσα όχι και τόσο) με το άσπρο της χρώμα να αντανακλάει τον ήλιο. Μας κάνει πολύ ωραία μέρα σήμερα. Οι φίλτατοι Γάλλοι έχουν ξαμοληθεί στα σκαλάκια και στα γρασιδάκια με τις κιθαρίτσες και τα σαντουιτσάκια και λοιπά υποκοριστικά. Μετά από λίγο χάζι της θέας της πόλης όπως φαίνεται από τα σκαλιά, πάμε προς την πλατεία της Μονμάρτης, με τους υπαίθριους καλλιτέχνες. Την κάνουμε μία γύρα λίγο γρήγορα καθώς οι, συμπαθείς κατά τ' άλλα, πλανόδιοι ζωγράφοι είναι λίγο επίμονοι και ενοχλητικοί, και κοιτάμε εκεί κοντά για κανένα συμπαθητικό καφέ. Βρίσκουμε ένα μαγαζάκι με έναν κάπως κρυμμένο κηπάκο, αλλά δυστυχώς οι μουσικές επιλογές του ήταν οι χείριστες

.
[imga="left"]https://lh4.googleusercontent.com/_8HaThUv6Qz0/SfTy4f32QrI/AAAAAAAAAQQ/-J2d_huZb9U/s288/IMG_2651.JPG[/imga]



Με τούτα και με κείνα, έχει ψιλοπεράσει η ώρα και αρχίζουμε την κατηφόρα προς τον σταθμό. Πάμε να ξεκουραστούμε λίγο στο ξενοδοχείο, να μπανιαριστούμε, να παρφουμαριστούμε και να περάσουμε την τελευταία μας νύχτα στο Παρίσι στο μαγαζί ενός άμεσου απόγονου του Αστερίξ! Ναι, μάλιστα, κύριοι! Κι αν δεν με πιστεύετε δείτε το και μόνοι σας. Το οποίο μαγαζί μπάι δε γουέι είναι και δυο βήματα από το ξενοδοχείο.


[imga="right"]https://lh4.googleusercontent.com/_8HaThUv6Qz0/SfTzYcqmhEI/AAAAAAAABJ0/f8j1sEBJWJw/s288/IMG_2669.JPG[/imga]
Αλλά, ω σκληροί θεοί! Η τύχη μας παίζει άσχημο παιχνίδι. Μία ταμπέλα στην πόρτα ανακοινώνει με σκληρότητα ότι ο Αστερίξ από το Σάββατο πήρε τα παιδιά και το σκυλί του φίλου του και πήγε διακοπές για μία βδομάδα (πιθανότατα στην Nicae)

. Τι να γίνει; Αυτά έχει η ζωή. Εναλλακτικές; "Πάμε σε εκείνο το μπιστρό που είναι κοντά στην στάση του μετρό; Αξιοπρεπές φαίνεται". "Πάμε". Ευτυχώς η επιλογή μας, παρόλο που έγινε ολίγον στα τυφλά, δεν μας απογοήτευσε. Τουναντίον. Εγώ έχω να το λέω πως εκεί έφαγα την καλύτερη μακαρονάδα αλά κρεμ με σολομό. Τρία είδη σολομού -φρέσκος, καπνιστός και... άλλο ένα που δεν το θυμάμαι- και just enough κρέμα γάλακτος. Τέλειο! Ο λογαριασμός ήταν λίγο τσουχτερός λόγω μίας περίεργης πολιτικής τιμολόγησης των ποτών μετά από τις 23:00, αλλά τι με νοιάζει;! Είναι η τελευταία μας νύχτα εδώ!

Το λήγουμε κατά τις 1:00πμ και σε ελάχιστη ώρα έχουμε ξεραθεί. Αύριο έχουμε αρκετό χρόνο για να μαζέψουμε τις βαλίτσες μας και να αναχωρήσουμε. Μην ξεχάσω να πακετάρω τα κρασιά από το Baron Rouge, το τυράκι που πήραμε στην λαϊκή, τις καρτ-ποστάλ και τα μαγνητάκια από τα μουσεία, τους χάρτες και τα εισιτήρια που θέλω να κρατήσω για ενθύμιο, το μωρουδίστικο μπλοκάκι-ημερολόγιο που γέμισα με ακατάστατα ορνιθοσκαλίσματα (give me a break, δεν είναι ότι είχα να ακουμπήσω κάπου συνήθως) και όλες τις σημειώσεις μου με το που θα πάμε την επόμενη φορά!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 7
• 8
• 9

First Προηγούμενη 9 of 9

Go to chapter

Go

[NTINA]

Η παριζιάνικη ιστορία σου,μ αυτό το ιδιαίτερο ύφος,
μ αρέσει πολύ
Η τελευταία φωτό ,μοναδική.

 

[happiness]

Paris museum pass και πως να γίνετε πλαστογράφοι

[IMGA="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SlO33IQr-EI/AAAAAAAAB4c/11DisUwIVQU/s288/IMG_0123.jpg[/IMGA]
Το Paris museum pass είναι μία προπληρωμένη καρτούλα, που σου επιτρέπει την δωρεάν είσοδο στα μουσεία και μνημεία που καλύπτει, χωρίς αναμονή στην ουρά των εισιτηρίων, για έναν ορισμένο αριθμό ημερών που πάει ανάλογα με την τιμή που προπληρώνεις. Πωλείται στα γκισέ όλων των μουσείων που έχει στην λίστα του και στα γραφεία τουρισμού της Γαλλίας. Καλό ακούγεται ε; Έτσι είπαμε και μείς. Κάναμε τους λογαριασμούς μας, πόσο κάνουν συνολικά τα εισιτήρια στα μουσεία που θέλουμε vs. πόσο κάνει η κάρτα, και αποφασίσαμε να πάρουμε από μία 4ήμερη ο καθένας. Μερικά πράγματα που πρέπει να προσέξει κανείς πριν αγοράσει μία τέτοια είναι τα εξής:

Πρώτον, όπως λέει και στις πληροφορίες της ιστοσελίδας της, η καρτούλα σου εξασφαλίζει την είσοδο μόνο στις σταθερές εκθέσεις των μουσείων, όχι στις προσωρινές που αλλάζουν από καιρό σε καιρό.

Στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό δεν αποτελεί πρόβλημα, αλλά άμα σε ενδιαφέρει η προσωρινή έκθεση Kandinsky στο Pompidou, τα πράγματα γίνονται λίγο πιο ... ενοχλητικά. Πολλά μουσεία, έχουν ξεχωριστό εισιτήριο για τις προσωρινές εκθέσεις τους, και ενδεχομένως να προσφέρουν και ένα ενιαίο με κάποια έκπτωση. Όχι όμως και το Pompidou, όπου υπάρχει μόνο ένα και ενιαίο εισιτήριο. Όταν λοιπόν βρίσκεσαι μπροστά στο γκισέ του ταμεία, αφού έχεις ήδη συμπληρώσει 4-5 ώρες μέσα στο μουσείο, και σε ενημερώνει ότι δεν έχει σημασία που διαθέτεις museum pass και που έχεις ήδη δει τις μόνιμες εκθέσεις, άμα θες να μπεις στην προσωρινή πρέπει να πληρώσεις ολόκληρο το ενιαίο εισιτήριο...όσο να 'ναι σου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι από την μετωπική σύγκρουση με την φραγκοφονίαση. Και το υπεραιματωμένο κεφάλι δεν είναι καλή συνθήκη για να δεις Kandinsky. Την κάναμε λοιπόν, αρκετά εκνευρισμένοι από την κοροϊδία.

Δεύτερον, ανάλογη "ρύθμιση" υπάρχει και για πολλά από τα μνημεία τα οποία καλύπτει το museum pass. Δηλαδή η πρόσβαση εξασφαλίζεται μόνο στους βασικούς χώρους του μνημείου και όχι σε περιοχές όπου απαιτείται ξεχωριστό εισιτήριο.

Για παράδειγμα, ενώ στην Παναγιά των Παρισίων η κάρτα σου επιτρέπει να επισκεφτείς τόσο τους πύργους όσο και την αρχαιολογική κρύπτη, στις Βερσαλλίες, περιλαμβάνεται μόνο το παλάτι (Le Château) και το Τριανόν (Trianon) αλλά όχι και η είσοδος στους κήπους. Εκ πρώτης όψεως αυτό δεν φαίνεται να αποτελεί πρόβλημα, καθώς μπορεί κανείς να επιλέξει είτε να επισκεφτεί μόνο τα 2 κτίρια, είτε να πληρώσει το εξτρά αντίτιμο για να επισκεφτεί και τον κήπο. Εμείς αποφασίσαμε το πρώτο. Βέβαια, ο Λουδοβίκος είχε καβαντζωμένη χρυσή άμαξα για να πηγαίνει πέρα δώθε. Εμείς που ήμασταν χωρίς ρόδες όμως, είπαμε να χρησιμοποιήσουμε το mini train που κάνει διαδρομές μέσα στην μεγάάάλη έκταση μεταξύ των κτιρίων. Το mini train κινείται μέσα στους κήπους. Εάν δεν πληρώσεις εισιτήριο για να μπεις στους κήπους ... δεν μπορείς να το χρησιμοποιήσεις.

[IMGA="left"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SlOtHHwYmcI/AAAAAAAAB4Y/nmd3eUAuYis/s288/IMG_0122.jpg[/IMGA]Ποιό είναι το συμπέρασμα; Εάν ξαναπήγαινα θα την ξαναέπαιρνα. Νομίζω ότι μας γλίτωσε πολύ χρόνο από τις ουρές στην έκδοση εισιτηρίων. Μόνο που αυτή την φορά την στερνή μου γνώση θα την έχω πρώτη. Διότι άμα είναι να βουτηχτείς στον βούρκο της παρανομίας, ας το κάνεις από την αρχή, να πιάνει και τόπο

.

Και εξηγούμαι. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία, ο τρόπος με τον ορίζονται οι μέρες ισχύος της κάρτας είναι με την χειρόγραφη σημείωση από τον αγοραστή της πρώτης ημερομηνίας που θα χρησιμοποιηθεί το πάσο, μαζί με το ονοματεπώνυμό του. Τώρα...ας γίνουμε λίγο εφευρετικοί... Σκαρφιζόμαστε ένα κόλπο το οποίο θα μας επιτρέψει να παρατείνουμε την διάρκεια της κάρτας. Αυτό μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους. Ή χρησιμοποιούμε στυλό που σβήνει (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι και βρήκαμε και στο Παρίσι

), ή ακόμα καλύτερα απλό μολύβι, ή γράφουμε τους αριθμούς στην ημερομηνία έτσι ώστε να μπορούν να "τροποποιηθούν" ή ότι άλλο κατεβάσει το μυαλό μας τέλος πάντων

. Δεν ανησυχούμε ιδιαίτερα για τον έλεγχο στις εισόδους των μουσείων. Εμάς στα μόνο σημεία όπου έγινε σοβαρός έλεγχος της κάρτας ήταν στο Pompidou, όπου σκανάρουν το bar code έτσι ώστε να μην μπορείς να μπεις δυο φορές, και στις Βερσαλλίες όπου σημειώσανε απάνω στην κάρτα την ημερομηνία επίσκεψης (γι' αυτό προσέξτε ποια μέρα θα πάτε εκεί). Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις δεν την πήραν καν από τα χέρια μας. Εγώ μάλιστα έκανα και ένα προσωπικό "πείραμα" με το να δείχνω επίτηδες την μπροστά πλευρά του πάσου, όπου δεν φαίνεται καμία πληροφορία για την εγκυρότητά του. Κανείς δεν μου ζήτησε περαιτέρω έλεγχο.

Με μια "ελληναριά" λοιπόν, μπορεί κανείς να την βγάλει καθαρή με μία κάρτα 2 ημερών, καθ' όλη την διάρκεια του ταξιδιού.

Disclaimer: Τις παραπάνω οδηγίες να ακολουθήσουν μόνο όσοι δεν κοκκινίζουν πατόκορφα και μόνο με την σκέψη της μπαγαποντιάς. Οι υπόλοιποι εφαρμόστε με δικιά σας ευθύνη. Η υποφαινόμενη δεν φέρει καμία ευθύνη εάν σας πετάξει η ασφάλεια κάποιου μουσείου έξω με τις κλωτσιές.

 

[happiness]

NTINA σε ευχαριστώ πολύ

ΥΓ: πότε πρόλαβες και το διάβασες καλέ; τώρα το ανέβασα

 

[Dafni]

βρες πως τα λες............πολύ πλάκα εχει....για συνέχισε
ασε που μ'αρέσει τρελλά αυτή η απομυθοποιηση...
όχι ότι δε μ'αρεσει το Παρισι αλλά τα κλασσικά για την απαράμιλλη ομορφια της πόλης ,την αριστοκρατία ,και τα σχετικά τα έχουμε εμπεδώσει ....έχει όμωςκαι την πιο cult πλευρά του που την περιγράφεις ωραιότατα....

 

[ΕΡΣΗ]

Απολαυστικη αφηγηση! Πες μας κι αλλα!

 

[happiness]

Ημέρα 2η

Λουβρο-προσκύνημα!


Σήμερα θα περάσουμε την μέρα στον Λούβρο. Ξεκινάμε αργάμιση από το ξενοδοχείο και προχωράμε προς τον σταθμό Charonne. Δεν βιαζόμαστε (που είναι να απορεί κανείς, γιατί η ώρα ήταν ήδη κοντά 12) οπότε καθίσαμε για καφέ.[IMGA="right"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTooutshcI/AAAAAAAAADU/Gf8F5a51pi4/s288/IMG_2531.JPG[/IMGA] Το μαγαζί ήταν κακή επιλογή όπως φαίνεται περίτρανα από τον cappuccino της φωτογραφίας. Αλλά ήταν η πρώτη μας μέρα ουσιαστικά και δεν είχαμε μάθει ακόμα τα κόλπα του καφέ (βλέπε επόμενη καταχώρηση). Ευτυχώς όμως δεν χρειάζεται ιδιαίτερη έρευνα για να μάθει κανείς τα κόλπα του σάντουιτς!


Η τακτική είναι απλή. Κατ' αρχήν βρίσκεις μία boulangerie (τουτέστιν, φούρνος). Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, οπότε μην κάνετε λάθος εδώ. Θα βρείτε σάντουιτς και σε άλλα μαγαζιά τύπου fast food, αλλά μόνο στις boulangerie το ψωμί θα είναι στα σίγουρα φρέσκο. Και τί πιο σημαντικό σε ένα Γαλλικό σάντουιτς από την μπακέτα;

Ωραία. Και τώρα που έγινε μία καλή αρχή, συνεχίζουμε στην γέμιση. Βγάλτε από το μυαλό σας ξενερωσιές του τύπου τυρί-ζαμπόν ή τυρί-ζαμπόν-μαρούλι-μαγιονέζα (στα μεγάλα κέφια). Εδώ το τυρί εννοείται. Το ζαμπόν είναι ονομασίας προέλευσης. Η μαγιονέζα, το αυγό, ο τόνος, το ροζ μπίφ, το κοτόπουλο, η μοτσαρέλα, το πέστο, η ντομάτα, το μαρούλι (και η λίστα συνεχίζεται...) είναι ένα πιθανό υλικό από τα 4-5 που οπωσδήποτε υπάρχουν σε κάθε σάντουιτς. Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο σάντουιτς, αποτελεί γεύμα. Και σε πολύ συμφέρουσα τιμή, αφού κυμαίνονται από 3 έως 5 ευρώ.


Εμείς φροντίσαμε λοιπόν να τα εντάξουμε από την πρώτη μέρα στο πρόγραμμα ως ελαφρύ μεσημεριανό για τον δρόμο. Προμηθευόμασταν δύο από τον φούρνο κοντά στον σταθμό κάθε μέρα πριν πάρουμε το μετρό. Τα σημερινά σαντουιτσάκια καταναλώθηκαν στην αυλή του Λούβρου ( τυχερά σαντουιτσάκια

).


[IMGA="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTo7XxtjrI/AAAAAAAAAEs/RMu5Kr0NdgA/s288/IMG_2542.JPG[/IMGA]Αυτό το μουσείο είναι λογικό να είναι πρώτο πρώτο στην λίστα κάθε επισκέπτη στο Παρίσι. Λογικό είναι επίσης να έχει κανείς την όρεξη και τον ενθουσιασμό να το γυρίσει ολόκληρο για να δει όλα τα εκθέματα, που φυσικά είναι απ' όλο τον κόσμο. Μην. Μην υποκύψετε στον πειρασμό. Όσο χρόνο κι αν διαθέτετε (στα πλαίσια μίας ημέρας πάντα), κι όση όρεξη κι αν έχετε, ΔΕΝ υπάρχει περίπτωση να καταφέρετε να το δείτε ολόκληρο. Μην μπείτε στο τριπάκι του αχόρταγου τουρίστα που πρέπει να τα δει όλα. Αφενός είναι μεγάλο κρίμα να καταλήξει κανείς να περνάει μπροστά από πανέμορφα εκθέματα, αδιάφορα, βιαστικά, για να προλάβει να πάει παρακάτω, αφετέρου υπάρχει ένα άνω όριο "κουλτούρας" που μπορεί κανείς να αφομοιώσει συνεχόμενα μέσα σε μία μέρα πριν πάθει το μυαλό του overdose.


Αυτό που χρειάζεται στην προκειμένη περίπτωση, είναι στρατηγικό σχέδιο

. Κυριολεκτικά. Κατ' αρχήν, πρέπει να βρείτε από το site του μουσείου το πλάνο του κτιρίου. Ρίχτε μετά μία ματιά στα τμήματα των εκθέσεων και αποφασίστε τι σας αρέσει περισσότερο να δείτε, και με ποια σειρά. Υπολογίστε πόση ώρα θα σας πάρει κάθε τμήμα (αφήστε λάσκο γιατί είπαμε, δεν βιαζόμαστε μέσα στο μουσείο). Υπολογίστε και ώρα για διάλλειμα, που σίγουρα θα χρειαστεί. Η εσωτερική αυλή του Λούβρου είναι καλό σημείο για λίγη ξεκούραση, αλλά μπορείτε να πάτε και κάπου έξω από το κτίριο, καθώς το εισιτήριο ισχύει για ολόκληρη την μέρα και για απεριόριστες εισόδους (να λάβετε όμως υπόψη σας ότι κάθε φορά που θα θέλετε να ξαναμπείτε στο μουσείο, πρέπει να ξανακάτσετε στην ουρά ελέγχου ασφαλείας). Κάποιες μέρες το μουσείο είναι ανοιχτό περισσότερες ώρες, οπότε εάν μπορείτε να κανονίσετε ανάλογα το πρόγραμμά σας θα κερδίσετε άνεση χρόνου.


Με την παρέα μου αποφασίσαμε να επισκεφτούμε πρώτα το τμήμα με τους Γερμανούς, Φλαμανδούς και Ολλανδούς ζωγράφους, και στην συνέχεια το τμήμα των Αιγυπτιακών αρχαιοτήτων και της Μεσοποταμίας. Είδαμε βέβαια και αρκετά άλλα τμήματα που βρίσκονταν πάνω στην πορεία μας, αλλά αυτά με λιγότερη προσοχή. Ήταν άλλωστε και λίγο δύσκολο να αφιερώσει κανείς πάρα πολύ ώρα σε περίεργα αρχαιολογικά ευρήματα όταν δεν μπορεί να διαβάσει τις ταμπέλες με τις πληροφορίες, καθώς αυτές ήταν όλες γραμμένες μόνο στα Γαλλικά

.


Φυσικά πήγαμε και στα highlights

. Μόνα Λίζα, Αφροδίτη της Μήλου, Νίκη της Σαμοθράκης, Η σχεδία της Μέδουσας κ.α. Οι εντυπώσεις δεν ήταν πάντα οι αναμενόμενες από τα τόσο πολυδιαφημισμένα εκθέματα. Η Μόνα Λίζα ήταν σαφώς η μεγαλύτερη απογοήτευση. [IMGA="right"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxjOM3IWI/AAAAAAAABFk/x_sgr5W3w9E/s288/IMG_2578.JPG[/IMGA][IMGA="right"]http://lh4.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxlr8xSBI/AAAAAAAAAI8/kl1d22WKPHc/s288/IMG_2581.JPG[/IMGA]Το θέαμα αυτού του αρκετά μικρού πίνακα (77x53cm), να κρέμεται μόνος του σε έναν μεγάλο γυμνό τοίχο, πίσω από διπλά και τρίδιπλα τζάμια ασφαλείας, πίσω από ξύλινες μπάρες και υφασμάτινες κορδέλες που κρατάνε το ατέλειωτο τσούρμο των ανθρώπων που προσπαθούν να τον καταβροχθίσουν με φωτογραφικές μηχανές σε απόσταση σίγουρα μεγαλύτερη των 3 μέτρων, ήταν τουλάχιστον καταθλιπτικό. Γι' αυτό όταν επισκεφτείτε τον Λούβρο, περάστε από την Μόνα Λίζα για εθιμοτυπικούς και μόνον λόγους. Βγάλτε 2 κλασικές φωτογραφίες, όπως αυτές εδώ, και ύστερα εάν επιθυμείτε να θαυμάσετε τον συγκεκριμένο πίνακα, περάστε από το μαγαζί του μουσείου και αγοράστε το καλύτερο αντίγραφο/φωτογραφία που θα βρείτε. Φυσικά κανένα αντίγραφο ή φωτογραφία δεν έχει σχέση με το πρωτότυπο, αλλά σας διαβεβαιώ ότι τον αληθινό πίνακα ΔΕΝ θα έχετε την δυνατότητα να τον θαυμάσετε.


Η φτερωτή Νίκη της Σαμοθράκης από την άλλη, ήταν μία πραγματική ευχαρίστηση για τα μάτια και το μυαλό. Η θέση που έχει τοποθετηθεί το άγαλμα, ιδανική. Στην κορυφή της μεγάλης σκάλας που οδηγεί στον πρώτο όροφο είναι εύκολα ορατή, όσος κόσμος κι αν μαζευτεί γύρω της. Η λεπτομέρεια και η κίνηση του αγάλματος, είναι τόσο εκπληκτικές όσο έχετε δει στις διάφορες φωτογραφίες. Ήταν ένα από τα εκθέματα που ευχαριστήθηκα περισσότερο.


Η Αφροδίτη της Μήλου πάσχει και αυτή λίγο από το ζήτημα "πλήθος vs ορατότητα", αλλά σε αντίθεση με την Μόνα Λίζα αυτή θα μπορέσετε να την δείτε, καθώς οι επισκέπτες έχουν την δυνατότητα να στέκονται περιμετρικά του αγάλματος και σε κοντινή απόσταση, οπότε αργά ή γρήγορα θα βρείτε ένα κατάλληλο "κενό" για να την θαυμάσετε με την ησυχία σας.


[IMGA="left"]http://lh3.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/SfTxvOOyqaI/AAAAAAAAAJ0/cYkrlULdiYI/s288/IMG_2588.JPG[/IMGA]Όπως και να'χει, στον Λούβρο πιθανότατα θα μπείτε μέρα και θα βγείτε νύχτα. Πράγμα που δεν είναι και τόσο κακό. Το κτίριο είναι πανέμορφα φωτισμένο την νύχτα. Και μετά από ατέλειωτες ώρες ορθοστασίας, πιθανότατα τα πόδια σας θα έχουν πρόβλημα να σας στηρίξουν, όπως εμάς. Εμπιστευόμαστε λοιπόν για δεύτερη φορά τον οδηγό μας και διαλέγουμε ένα μπιστρό σχετικά κοντά στο ξενοδοχείο. Κι αυτή την φορά μας ανταμείβει

. Το Café de l'Industrie είναι ένα γωνιακό μαγαζάκι ... επί 2. Διαθέτει δύο "δίδυμους" χώρους στις δύο απεναντινές γωνίες της διασταύρωσης των Rue Sedaine και Rue Saint-Sabin. Από μέσα είναι χωρισμένο σε διάφορους χώρους, διακόσμηση ρουστίκ με έργα τέχνης, πίνακες, φωτογραφίες, αφρικάνικες μάσκες κ.α.[IMGA="right"]http://lh5.ggpht.com/_8HaThUv6Qz0/Sf8Mv12SdCI/AAAAAAAAAvU/LM7aogCSZKM/s288/P1012702.JPG[/IMGA] Το φαγητό, για τα γαλλικά δεδομένα, πρέπει να είναι μέτριο. Για τα ελληνικά πάλι, είναι πολύ καλό. Και οι τιμές του είναι σχετικά φτηνές ... για τα γαλλικά δεδομένα

. Το καλό είναι ότι η κουζίνα του είναι ανοιχτή όλες τις ώρες, πράγμα λιγουλάκι δυσεύρετο στα υπόλοιπα "φαγάδικα" του Παρισιού. Μας έσωσε πραγματικά, αφού σκάσαμε στις 11:00' το βράδυ και καταφέραμε να βάλουμε στο διαμαρτυρόμενο στομάχι μας λίγο γευστικό φαγάκι. Για να μην τα πολυλογώ, εξαιρετικό μαγαζί, το προτείνω ανεπιφύλακτα, εμείς ξαναπήγαμε. Α! και εάν ενδιαφέρεται κανένας, έχει και βαρελίσια Leffe

.

 

[anny]

Μπράβο, πες μας κι άλλα γιατί είμαι στο στάδιο που μαζεύω πληροφορίες

 

[happiness]

Λοιπόν...η ταχύτητα ανάγνωσης των μελών του travelstories μ' έχει εντυπωσιάσει
Σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια. Όπως καταλάβατε (από την ταχύτητα ανάρτησης) αυτά ήταν τα "έτοιμα". Τα υπόλοιπα θα αργήσουν λίγο, αλλά θα ανέβουν Έχω 5 μέρες ακόμα

 

[ΕΡΣΗ]

Πολυ ωραια! Με την ησυχια σου! Εμεις εδω θα περιμενουμε ησυχα χωρις να κανουμε φασαρια...

 

[ANEL]

πολύ ωραία αφήγηση αντάξια του ταξιδιού σας!
τα tips εξαιρετικά!!για συνέχισε...

 

[ANEL]

καθένας με τον πόνο του...αλλά ας ρωτήσω:καπνίζουν στο φαγάδικο
που προτείνεις??:roll: