Ρουμανία Τα όμορφα της Ρουμανίας

[kalspiros]

Η είσοδος την πόλης δεν είναι όμορφη. Όταν, όμως, δεις τις πινακίδες centu δεξιά, θα έχεις ήδη καταλάβει σε τι κατάσταση σε έβαλε με το ζόρι ο kalspiros. (έχω ξεθεωθεί να το ουρλιάζω από αυτό το forum, ΣΙΚΙΣΟΑΡΑ!!!) Όμορφα και καθαρά, παραδοσιακά Ρουμάνικα σπιτάκια. Πάνω από τις στέγες τους ορθώνεται ένας κατάφυτος λόφος για να δημιουργήσει την κατάλληλη αντίθεση με την παλιά πόλη, την citadel. Το παλιό ρολόι, η εκκλησία στον λόφο, το μουσείο πολέμου, το Dominican monastery. Όλα τα σημαντικά κτίρια της παλιάς πόλης με πύργους που ξεπηδούν από μέσα τους προς τον ουρανό. Εκκλησιές που προσπαθούν να πιάσουν την κορυφή μόνο και μόνο για να φαντάζουν τα γύρω σπίτια πιο χαμηλά. Πιο «μικρά». Δεν τα καταφέρνουν, όχι εδώ…
Για να βρεις από πού θα ανεβείς, που θα παρκάρεις και πως θα επισκεφτείς την πόλη, θα μπερδευτείς. Δεν πειράζει. Η πόλη είναι μικρή. Εμείς παρκάραμε στο παρκινγκ κάτω από την «οδική» είσοδο και με τα πόδια αρχίσαμε την ανάβαση στα λιθόστρωτα. Πρώτο καλωσόρισμα: η είσοδος περνάει κάτω από σπίτια διαμορφωμένα σαν πύλη. Υπάρχει και άλλη μία παρόμοια. Μεταξύ των δύο αρχίζουν τα στενά της πόλης και τα μεσαιωνικά σπίτια. Ακόμα δεν έχουμε μπει για τα καλά και όλα τα σπίτια γύρω μας, φορούν το σύμβολο της UNESCO περί κτιρίου ιδιαίτερου ιστορικού ενδιαφέροντος. Εδώ όμως έχουμε και κάτι ακόμα.. μουσική. Από την στιγμή που περάσαμε την πρώτη είσοδο. Επίσης, χτυπήματα ποδιών σε ξύλο με τον ρυθμό της μουσικής. Είναι δεκαπενταύγουστος και η πόλη γιορτάζει με ένα φεστιβάλ Ρουμάνικης παράδοσης. Περνάμε την δεύτερη είσοδο και πλέον ο κόσμος είναι αρκετός και διαφόρων φυλών, κυρίως Ιταλοί, Γερμανοί αλλά, κατά κόρων, βέβαια, Ρουμάνοι.
Πλέον είμαστε στην καρδιά της πόλης. Τα κατάφερα και ξεγέλασα τον εαυτό μου. Όλα είναι πρωτόγνωρα για μια ακόμα φορά. Όλη η αίσθηση την μοναδικότητας εδώ ξανά. Συνέβαλε και η πόλη. Δεδομένο.
Η κεντρική πλατεία μπροστά ασφυκτιά από την ύπαρξη την ευμεγέθους πίστας. Ξύλινοι πάγκοι και τραπέζια, ψησταριές με λογής εδέσματα (όχι μόνο κρέατα αλλά και το παραδοσιακό γλυκό της περιοχής colac se cuiesc, ένας κύλινδρος ζύμης με ζάχαρη, αμύγδαλα ή καρύδα) συμπληρώνουν την εικόνα. Όταν καταλαγιάσει αυτή η εικόνα, προσαρμόζεσαι στην πόλη. Γύρω από την μικρή πλατεία, μεσαιωνικά σπίτια. Από δεξιά, ένας μικρός δρόμος οδηγεί στις γειτονιές της πόλης. Ευθεία μπροστά, το ρολόι χτισμένο το 1360. Ένας πύργος 60 μέτρων με την μια εκ των δύο εισόδων της πόλης στην βάση της, μια σκάλα που περνάει ανάμεσα από παραδοσιακά σπίτια και στοές. Στα αριστερά και στην κορυφή του λόφου η εκκλησία και το κοιμητήριο. Πρόσβαση από την σκεπαστή σκάλα με ξύλινη οροφή που δίνει καταπληκτικές εικόνες όταν ο ήλιος εισέρχεται από τα διάκενα των ξύλινων σανίδων. Οι δρόμοι ακόμα όπως τους προτιμούσα. Χώμα, πέτρες σπασμένες, λάσπη. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όχι από την τελευταία φορά που βρέθηκα στην πόλη αλλά ακόμα κι από πιο παλιά.. βέβαια ο δήμος αποφάσισε να τους καλλωπίσει και άρχισε την λιθόστρωση σε κάποιους απʼ αυτούς. Η δουλειά έχει γίνει τόσο καλή που είναι ευπρόσδεκτη ακόμα κι ας αλλοιώνει κάπως την αρχική εικόνα της πόλης.
Για άλλη μια φορά, ξενοδοχείο sighisoara. Παλιό κτίριο, ξύλο, πέτρα, σοφίτες και δαιδαλώδη διάδρομοι, όμορφος κήπος από πίσω με πλειάδα από γάτες και γατάκια ανάμεσα στα πόδια σου. Προσπαθήστε να κλείσετε δωμάτια 400-404 στον τελευταίο όροφο (προσοχή ασανσέρ δεν υπάρχει) για να έχετε πανοραμική θέα από το δωμάτιό σας (στο 401, ξυριζόμουν και έβλεπα από τον καθρέφτη το ρολόι!) Αφήνουμε τα πράγματα, βλέπουμε αφʼ υψηλού τα δρώμενα στην κεντρική πλατεία και εξορμούμε. Όλη την παλιά πόλη την γυρνάς πολύ εύκολα. Είναι ένα φωτογραφικό άλμπουμ από μόνη της (δεν είναι τυχαίο που και τις δυο φορές που πήγα, περισσότεροι από τους μισούς επισκέπτες κρατούσαν μεγάλες ακριβές κάμερες με τρίποδα). Κατάληξη πάντα στην κεντρική πλατεία για παραδοσιακούς χορούς (οι οποίοι είναι ιδιαίτερα κεφάτοι και θεατρικοί καθώς ανάμεσα στις φιγούρες εξελίσσονται και μικρά σκετς μεταξύ αντρών και γυναικών) και μυρωδιές κάρβουνου και Μίτς (χαρακτηριστικά ρουμάνικα κεφτεδάκια και όχι ο Χάσελχοφ).
Στην συνέχεια, από την σκάλα του ρολογιού κατεβήκαμε στην καινούρια πόλη η οποία δεν προσβάλει την ιστορία της παλιάς. Καφέ σε νεανική καφετέρια και ξανά πάνω. Περνάμε δίπλα από το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε (έως τα 4 του) ο Δράκουλας το οποίο είναι εστιατόριο τώρα. Reservat. Φαγητό στο ξενοδοχείο υπό τους ήχους ρουμάνικων τραγουδιών.
Πάντα ήθελα να μαθαίνω τις μουσικές παραδώσεις άλλων χωρών. Το κίνητρο είναι το εξής: όταν ακούω το Πότε θα κάμει ξαστεριά, Βέμπο, Δυνατά της Αρβανιτάκη, ή ακόμα και την Συννεφούλα και άλλα τόσα, αναρωτιέμαι με τι μουσικές αισθάνονται οι άλλοι λαοί το ίδιο που αισθάνομαι εγώ... 13 ηλικιωμένες γυναίκες επάνω στην πίστα. Μία οδηγός, μαέστρος. Τραγουδούσαν αιθέριες μελωδίες. Ήταν βράδυ και η πόλη μπορούσε να χαρακτηριστεί σκοτεινή. Τα κεντρικά κτίρια ήταν φωτισμένα. Και η πλατεία. Τα ηχεία τραγουδούσαν χωρίς να γνωρίζουν τι προκαλούσαν σε όλους εμάς. Από την κορυφή του ξενοδοχείου, όρθιος στο παράθυρό μου.


Επίτηδες ήταν όλα τα σκίαστρα του δωματίου αφημένα ανοιχτά. Για εμένα αυτό είναι βλάσφημο διότι ακόμα και το σπάσιμο του απόλυτου μαύρου της νύχτας είναι αρκετό για να με σηκώσει. Μα αυτό όμως ήθελα. Σηκώθηκα, χάζεψα τις ομορφιές της ρουμάνικης φύσης μακριά, πέρα από την πόλη και ξανακοιμήθηκα.
Όλα ήταν τακτοποιημένα έτσι ώστε μόνο οι καλύτερες εντυπώσεις να είναι δυνατές από αυτό το ταξίδι. Έτσι, το πρωί, σκόρπια σύννεφα υγρασίας, σκίαζαν και φώτιζαν την πόλη δίνοντάς της άλλες όψεις. Από την μυστικιστική και βλοσυρή μεσαιωνική ιστορία της στα πολύχρωμα, λαμπερά και ευχάριστα σπίτια της, τους ανθισμένους κήπους στο παρόν της και τα συστήματα ήχου στην πλατεία της. Με κάθε τρόπο, όμως, ο θεατής αποφάσιζε τι θα εκλάβει και που θα ταξίδευε.
Πρωινό και φυγή. Η πλατεία μοναχική μετά την χθεσινοβραδινή βοή της. Ίσως και μελαγχολική, στα μάτια μου σίγουρα. Κάποιοι σκόρπιοι τουρίστες και φωτογράφοι για τις πρώτες, εκ των δύο, μαγικές αντιθέσεις που δίνει ο ήλιος. Όταν ανατέλλει και όταν δύει. Παρέες για καφέ και συζήτηση τριγύρω. Πέντε ή έξη φορές, κάποιες πάνω από δέκα δευτερόλεπτα, γύρισα προς τα πίσω μου μη μπορώντας να αποχωριστώ την εικόνα της. Γνωρίζω όμως ότι το τελευταίο σαββατοκύριακο του επόμενου Ιουλίου θα την επισκεφτώ για το μεσαιωνικό φεστιβάλ και ικανοποιούμαι… το ταξίδι όμως δεν έχει τελειώσει. Ακόμα δεν έχω σημειώσει ότι ο κύριος λόγος του ΣΚ δεν ήταν η Σικισοάρα. Εκείνη ήταν για την διαμονή. Η διαδρομή είναι άλλη…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 4

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[kalspiros]

(μπορεί κάποιος να μου πει πως μπορώ να επισυνάψω φώτος όπως έκανε πχ ο taver στο οδοιπορικό του; θέλω να τα βάλω από τον δίσκο μου όχι με url)

 

[getxowoman]

Οταν λες Γαλατσι εννοεις καποια περιοχη στη Ρουμανια φανταζομαι και οχι την περιοχη Γαλατσι στην Αθηνα ,γιατι μπερδευτηκα λιγο.

Ποσες ωρες εκανες τελικα να φτασεις στην αγαπημενη σου πολη;

 

[kalspiros]

(έρχομαι με συνέχεια... περίπου 7 λόγω κίνησης) galati στα ανατολικά της χώρας

 

[kalspiros]

(συνεχίζω, έστω και χωρίς φωτογραφίες)

Η είσοδος την πόλης δεν είναι όμορφη. Όταν, όμως, δεις τις πινακίδες centu δεξιά, θα έχεις ήδη καταλάβει σε τι κατάσταση σε έβαλε με το ζόρι ο kalspiros. (έχω ξεθεωθεί να το ουρλιάζω από αυτό το forum, ΣΙΚΙΣΟΑΡΑ!!!) Όμορφα και καθαρά, παραδοσιακά Ρουμάνικα σπιτάκια. Πάνω από τις στέγες τους ορθώνεται ένας κατάφυτος λόφος για να δημιουργήσει την κατάλληλη αντίθεση με την παλιά πόλη, την citadel. Το παλιό ρολόι, η εκκλησία στον λόφο, το μουσείο πολέμου, το Dominican monastery. Όλα τα σημαντικά κτίρια της παλιάς πόλης με πύργους που ξεπηδούν από μέσα τους προς τον ουρανό. Εκκλησιές που προσπαθούν να πιάσουν την κορυφή μόνο και μόνο για να φαντάζουν τα γύρω σπίτια πιο χαμηλά. Πιο «μικρά». Δεν τα καταφέρνουν, όχι εδώ…
Για να βρεις από πού θα ανεβείς, που θα παρκάρεις και πως θα επισκεφτείς την πόλη, θα μπερδευτείς. Δεν πειράζει. Η πόλη είναι μικρή. Εμείς παρκάραμε στο παρκινγκ κάτω από την «οδική» είσοδο και με τα πόδια αρχίσαμε την ανάβαση στα λιθόστρωτα. Πρώτο καλωσόρισμα: η είσοδος περνάει κάτω από σπίτια διαμορφωμένα σαν πύλη. Υπάρχει και άλλη μία παρόμοια. Μεταξύ των δύο αρχίζουν τα στενά της πόλης και τα μεσαιωνικά σπίτια. Ακόμα δεν έχουμε μπει για τα καλά και όλα τα σπίτια γύρω μας, φορούν το σύμβολο της UNESCO περί κτιρίου ιδιαίτερου ιστορικού ενδιαφέροντος. Εδώ όμως έχουμε και κάτι ακόμα.. μουσική. Από την στιγμή που περάσαμε την πρώτη είσοδο. Επίσης, χτυπήματα ποδιών σε ξύλο με τον ρυθμό της μουσικής. Είναι δεκαπενταύγουστος και η πόλη γιορτάζει με ένα φεστιβάλ Ρουμάνικης παράδοσης. Περνάμε την δεύτερη είσοδο και πλέον ο κόσμος είναι αρκετός και διαφόρων φυλών, κυρίως Ιταλοί, Γερμανοί αλλά, κατά κόρων, βέβαια, Ρουμάνοι.
Πλέον είμαστε στην καρδιά της πόλης. Τα κατάφερα και ξεγέλασα τον εαυτό μου. Όλα είναι πρωτόγνωρα για μια ακόμα φορά. Όλη η αίσθηση την μοναδικότητας εδώ ξανά. Συνέβαλε και η πόλη. Δεδομένο.
Η κεντρική πλατεία μπροστά ασφυκτιά από την ύπαρξη την ευμεγέθους πίστας. Ξύλινοι πάγκοι και τραπέζια, ψησταριές με λογής εδέσματα (όχι μόνο κρέατα αλλά και το παραδοσιακό γλυκό της περιοχής colac se cuiesc, ένας κύλινδρος ζύμης με ζάχαρη, αμύγδαλα ή καρύδα) συμπληρώνουν την εικόνα. Όταν καταλαγιάσει αυτή η εικόνα, προσαρμόζεσαι στην πόλη. Γύρω από την μικρή πλατεία, μεσαιωνικά σπίτια. Από δεξιά, ένας μικρός δρόμος οδηγεί στις γειτονιές της πόλης. Ευθεία μπροστά, το ρολόι χτισμένο το 1360. Ένας πύργος 60 μέτρων με την μια εκ των δύο εισόδων της πόλης στην βάση της, μια σκάλα που περνάει ανάμεσα από παραδοσιακά σπίτια και στοές. Στα αριστερά και στην κορυφή του λόφου η εκκλησία και το κοιμητήριο. Πρόσβαση από την σκεπαστή σκάλα με ξύλινη οροφή που δίνει καταπληκτικές εικόνες όταν ο ήλιος εισέρχεται από τα διάκενα των ξύλινων σανίδων. Οι δρόμοι ακόμα όπως τους προτιμούσα. Χώμα, πέτρες σπασμένες, λάσπη. Τίποτα δεν έχει αλλάξει. Όχι από την τελευταία φορά που βρέθηκα στην πόλη αλλά ακόμα κι από πιο παλιά.. βέβαια ο δήμος αποφάσισε να τους καλλωπίσει και άρχισε την λιθόστρωση σε κάποιους απʼ αυτούς. Η δουλειά έχει γίνει τόσο καλή που είναι ευπρόσδεκτη ακόμα κι ας αλλοιώνει κάπως την αρχική εικόνα της πόλης.
Για άλλη μια φορά, ξενοδοχείο sighisoara. Παλιό κτίριο, ξύλο, πέτρα, σοφίτες και δαιδαλώδη διάδρομοι, όμορφος κήπος από πίσω με πλειάδα από γάτες και γατάκια ανάμεσα στα πόδια σου. Προσπαθήστε να κλείσετε δωμάτια 400-404 στον τελευταίο όροφο (προσοχή ασανσέρ δεν υπάρχει) για να έχετε πανοραμική θέα από το δωμάτιό σας (στο 401, ξυριζόμουν και έβλεπα από τον καθρέφτη το ρολόι!) Αφήνουμε τα πράγματα, βλέπουμε αφʼ υψηλού τα δρώμενα στην κεντρική πλατεία και εξορμούμε. Όλη την παλιά πόλη την γυρνάς πολύ εύκολα. Είναι ένα φωτογραφικό άλμπουμ από μόνη της (δεν είναι τυχαίο που και τις δυο φορές που πήγα, περισσότεροι από τους μισούς επισκέπτες κρατούσαν μεγάλες ακριβές κάμερες με τρίποδα). Κατάληξη πάντα στην κεντρική πλατεία για παραδοσιακούς χορούς (οι οποίοι είναι ιδιαίτερα κεφάτοι και θεατρικοί καθώς ανάμεσα στις φιγούρες εξελίσσονται και μικρά σκετς μεταξύ αντρών και γυναικών) και μυρωδιές κάρβουνου και Μίτς (χαρακτηριστικά ρουμάνικα κεφτεδάκια και όχι ο Χάσελχοφ).
Στην συνέχεια, από την σκάλα του ρολογιού κατεβήκαμε στην καινούρια πόλη η οποία δεν προσβάλει την ιστορία της παλιάς. Καφέ σε νεανική καφετέρια και ξανά πάνω. Περνάμε δίπλα από το σπίτι που γεννήθηκε και μεγάλωσε (έως τα 4 του) ο Δράκουλας το οποίο είναι εστιατόριο τώρα. Reservat. Φαγητό στο ξενοδοχείο υπό τους ήχους ρουμάνικων τραγουδιών.
Πάντα ήθελα να μαθαίνω τις μουσικές παραδώσεις άλλων χωρών. Το κίνητρο είναι το εξής: όταν ακούω το Πότε θα κάμει ξαστεριά, Βέμπο, Δυνατά της Αρβανιτάκη, ή ακόμα και την Συννεφούλα και άλλα τόσα, αναρωτιέμαι με τι μουσικές αισθάνονται οι άλλοι λαοί το ίδιο που αισθάνομαι εγώ... 13 ηλικιωμένες γυναίκες επάνω στην πίστα. Μία οδηγός, μαέστρος. Τραγουδούσαν αιθέριες μελωδίες. Ήταν βράδυ και η πόλη μπορούσε να χαρακτηριστεί σκοτεινή. Τα κεντρικά κτίρια ήταν φωτισμένα. Και η πλατεία. Τα ηχεία τραγουδούσαν χωρίς να γνωρίζουν τι προκαλούσαν σε όλους εμάς. Από την κορυφή του ξενοδοχείου, όρθιος στο παράθυρό μου.


Επίτηδες ήταν όλα τα σκίαστρα του δωματίου αφημένα ανοιχτά. Για εμένα αυτό είναι βλάσφημο διότι ακόμα και το σπάσιμο του απόλυτου μαύρου της νύχτας είναι αρκετό για να με σηκώσει. Μα αυτό όμως ήθελα. Σηκώθηκα, χάζεψα τις ομορφιές της ρουμάνικης φύσης μακριά, πέρα από την πόλη και ξανακοιμήθηκα.
Όλα ήταν τακτοποιημένα έτσι ώστε μόνο οι καλύτερες εντυπώσεις να είναι δυνατές από αυτό το ταξίδι. Έτσι, το πρωί, σκόρπια σύννεφα υγρασίας, σκίαζαν και φώτιζαν την πόλη δίνοντάς της άλλες όψεις. Από την μυστικιστική και βλοσυρή μεσαιωνική ιστορία της στα πολύχρωμα, λαμπερά και ευχάριστα σπίτια της, τους ανθισμένους κήπους στο παρόν της και τα συστήματα ήχου στην πλατεία της. Με κάθε τρόπο, όμως, ο θεατής αποφάσιζε τι θα εκλάβει και που θα ταξίδευε.
Πρωινό και φυγή. Η πλατεία μοναχική μετά την χθεσινοβραδινή βοή της. Ίσως και μελαγχολική, στα μάτια μου σίγουρα. Κάποιοι σκόρπιοι τουρίστες και φωτογράφοι για τις πρώτες, εκ των δύο, μαγικές αντιθέσεις που δίνει ο ήλιος. Όταν ανατέλλει και όταν δύει. Παρέες για καφέ και συζήτηση τριγύρω. Πέντε ή έξη φορές, κάποιες πάνω από δέκα δευτερόλεπτα, γύρισα προς τα πίσω μου μη μπορώντας να αποχωριστώ την εικόνα της. Γνωρίζω όμως ότι το τελευταίο σαββατοκύριακο του επόμενου Ιουλίου θα την επισκεφτώ για το μεσαιωνικό φεστιβάλ και ικανοποιούμαι… το ταξίδι όμως δεν έχει τελειώσει. Ακόμα δεν έχω σημειώσει ότι ο κύριος λόγος του ΣΚ δεν ήταν η Σικισοάρα. Εκείνη ήταν για την διαμονή. Η διαδρομή είναι άλλη…

 

[kalspiros]

Αρχές Σεπτεμβρίου του 2008, όταν ανέβηκα Ρουμανία, ρώτησα για τουριστικά σημεία και ιδιαίτερες διαδρομές. Μετά από 11 μήνες, πέρασα τον δρόμο Transfagarasan. Μετά από 11 μήνες και 7.000 προπομπές! Είμαστε ακόμα στην Σικισοάρα όμως.
Δεν κατεβήκαμε από τον ίδιο δρόμο (το βρίσκω ανεπίτρεπτο!!) αλλά από έναν άλλο που θα μας έβγαζε στον κεντρικό άξονα Μπρασόβ- Σιμπίου. Ο χάρτης δεν μου τον παρουσίαζε ως όμορφο αλλά δεν με απασχολούσε. Μέσω Απόλντ προς Αγνίτα και εκεί προς Βόιλα. Ο δρόμος όχι σε καλή κατάσταση. Σαν επαρχιακό κρητικό δρόμο. Η διαδρομή μέσα από δάση και λόφους (αυτό δεν ήταν σαν κρητικό δρόμο). Χαρακτηριστικό είναι επίσης ότι σε κάποια τμήματα η άσφαλτος έχει φθαρεί και έχει αφήσει την υπόστρωση εμφανή. Η υπόστρωση είναι οι δρόμοι του 1300! Οι ίδιοι (πρέπει..) λιθόστρωτοι δρόμοι. Και τα χωριά…
Υπάρχουν παντού τα παραδοσιακά χωριά. Και στην Ρουμανία πάνω στους κεντρικούς άξονες. Σε άλλες χώρες, αν βγεις από τους κεντρικούς άξονες, θα συναντήσεις ευπαρουσίαστα χωριά που προσαρμοστήκαν στο πέρας των χρόνων ώστε να ικανοποιούν επιπλέον ανάγκες των κατοίκων τους ή των τουριστών τους. Άλλα, βρισκόμενα σε όμορφα τοπία, εκμεταλλευόμενα μια παλιά εκκλησία ή ένα κάστρο, ξεκινούν πεζοδρομήσεις, εμφανίζονται μαγαζάκια με σουβενίρ ή γίνονται ακόμα και λιγότερες προσβλητικές προσθήκες απέναντι σε όλους του πολέμιους της ασύδοτης τουριστομανίας. Μια παραδοσιακή ταβέρνα ίσως ή μια βαρκάδα στην παρακείμενη λίμνη. . . ξεχάστε τα!
Εδώ όλα λειτουργούν για τον κάτοικο. Φίλε μου, εσύ είσαι παρείσακτος! Ναι, έχουμε και την παραδοσιακή μας εκκλησία πάνω στον λόφο, έχουμε τα κάστρα μας διότι έτσι προστατευόμασταν από το μένος του κατακτητή και έχουμε και την παράδοσή μας στο τι είναι χωριό. Πως χτίζεται, που είναι το κέντρο, που είναι ο στάβλος του σπιτιού και οι κήποι, που θα παίξουν τα παιδιά μας. Αλλά έχουμε έναν τρόπο που το κάνουμε αυτό και δεν θα τον αλλάξουμε. Ά και ναι, όπως προείπαμε, έχουμε αξιοθέατα όπου μια ματιά να τους ρίξουν τα τουριστικά γραφεία, θα γεμίσουν τα χωριά μας. Μπά, δεν πειράζει. Για εμάς θα είναι πάντα το κάστρο του χωριού μας και όχι των τουριστών μας. Διαφορετικά με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσαμε να βγαίνουμε στον κεντρικό δρόμο με το κάρο μας με 30 χλμ. (για κάρο ενός αλόγου, είναι πολλά!) χωρίς καν να κοιτάξουμε! Μας νοιάζει μήπως η παθητική ασφάλεια του αλόγου(!?)
Οι περιοχές που χτίστηκαν τα χωριά επίσης είναι μοναδικές. Όλα τα χωριά είναι μοναδικά. Και ελπίζω να μην γίνουν τουριστικά. Ας μην γίνει η Απόλντ, Απόλντα... δεν πειράζει πάω στην Θουριγγία και θα την δω.
Βγαίνουμε στον κεντρικό άξονα και στρίβουμε προς Σιμπίου. Τα βουνά, θεόρατα και συννεφιασμένα στα αριστερά. Είμαστε στα 400μ και θα ανεβούμε στα 2100μ. «δεν το νοιάζει να χιονίζει εκεί επάνω», «Τι εκεί πάνω θα ανεβούμε??», «Ντά!», «μανούλα..». Βλέπω την διασταύρωση για Lac Balea. Αισθάνομαι περίφημα. Επιτέλους. Μπαίνουμε.
Ο δρόμος από την αρχή φάνηκε ότι διέπεται από μια μεθοδικότητα στις συγκινήσεις. Πλησιάζουμε τα βουνά, αρχίζουν τα γεφυράκια με τα ποταμάκια και πλειάδα ρουμάνων παρκαρισμένων παντού, ξαπλωμένοι στην χλόη με ψησταριές και σκηνές όπου είχαν ήδη μείνει μια βραδιά. (παρακαλώ, αν κατά την διάρκεια της διαδρομής, δείτε κάφρους Ρουμάνους που φεύγοντας άφησαν όλο το νοικοκυριό τους σε σκουπίδια μέσα στο δάσος, απλώς κοιτάξτε αλλού. Μην το αφήσετε να σας χαλάσει). Κατά την διάρκεια της διαδρομής ( το ΣΚ του 15αύγουστου, τουλάχιστον μία στις είκοσι βαθιές ανάσες οξυγόνου που θα εισπνέετε θα είναι καβουρνίλα και κρεατίλα, άρωμα καθ’ όλα καλοδεχούμενο!) Μπαίνουμε σε μια κατάφυτη χαράδρα με μόνιμη και δύσκολη ανάβαση. Αρκετή ώρα ανεβαίναμε και κάπου ανάμεσα στα δέντρα το αντιληφθήκαμε και οπτικώς. Στην συνέχεια ο δρόμος πλεύρισε ισοϋψή βουνού και συνέχισε ευθείς, πάντα ανηφορικός. Περάσαμε μερικά μικρά τούνελ και τότε είδαμε.. κάτι που μου έκοψε την ανάσα. Περίπου 1 χιλιόμετρο μπροστά μας, κατέβαινε ένας καταρράκτης περίπου 300 μέτρα ύψους. Δεν ήταν κατακόρυφος άλλα έρρεε σε μια απότομη πλαγιά. Στην βάση του καταρράκτη μπορούσες να δεις ανθρώπους. Στην κορυφή του καταρράκτη, επίσης όπως και σε λόφους που έδιναν διαφορετικές οπτικές στο θέαμα. Επάνω από το όλο σκηνικό, κινιόταν νωχελικά ένα τελεφερίκ που κατέληγε στην κορυφή του βουνού και προορισμό μας. Στην βάση του τελεφερίκ, παζάρι και στην αμέσως επόμενη στροφή μια πινακίδα: o Transfagarasan είναι ανοιχτός. Καλώς ήλθατε!

 

[kalspiros]

«Προσοχή! Δρόμος χωρίς προστατευτική μπαριέρα» εγώ παντού είδα. Αρχίζουμε ξανά την άνοδο (αλίμονο) με φιδίσιο δρόμο. Για άλλη μια φορά φτάσαμε σε ευθύ τμήμα όπου από κάτω μας απλωνόταν μια χαράδρα καταπράσινη 300 μέτρων βάλε- βγάλε. Και σε διάσπαρτα σημεία της διαδρομής, μικρά παρκινγκ πρόσφεραν θέα για φωτογράφηση. Κάποια, πιο τυχερά, σου έδιναν γκρο πλάνο του καταρράκτη από το άνω υψόμετρο του πλέον. Τα έλατα λιγοστεύουν. Το τοπίο θυμίζει τούντρα. Όσο πλησιάζουμε καταλαβαίνουμε την γεωμορφολογία του χώρου. Ανεβαίναμε την χαράδρα για να βρεθούμε σε ένα μικρό πλάτωμα από όπου έπεφτε ο καταρράκτης. Το πλάτωμα τελείωνε γρήγορα και ξεκινούσε κι άλλη ανάβαση. Άλλωστε έχουμε άλλα 500 μέτρα να ανεβούμε!
Μπαίνοντας στο πλάτωμα, μας έπιασαν τα γέλια! Επαναπροσδιορισμός του φιδίσιου δρόμου! Κυριακή και ο δρόμος με πολλά αμάξια. Από κάτω φάνταζε σαν το παιχνίδι που είχαμε μικροί με τα πιγκουινάκια που ανέβαιναν μια μηχανική σκάλα και κατέβαιναν από μια ράμπα! Το μόνο που μπορεί να βοηθήσει στην πλήρη αντίληψη αυτής της χάραξης είναι φωτογραφίες ή google earth. Λόγια εγώ δεν έχω…
Ή μπορεί και να έχω… ας προσπαθήσω τουλάχιστον! Ο δρόμος πλησίαζε στην πλαγιά και μπορούσες να δεις τουλάχιστον 8 επίπεδα ανόδου. 8 ευθείες ανηφόρες σε διαφορετικό υψόμετρο η μια πάνω στην άλλη. Σε πολλά σημεία της πλαγιάς κυλούσαν ποταμάκια και καταρρακτάκια που ανάγκαζαν το δρόμο να αφήνει ανοίγματα με μικρά γεφυράκια. Ανάμεσα οι τεράστιοι πυλώνες του τελεφερίκ και που και που καμιά καμπίνα πάνω από το κεφάλι σου. Στις άκρες του δρόμου αλλά και σε κάποια πλατώματα, παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Ενίοτε και σκηνές. Στα μισά της ανόδου μας επιτίθεται ένα σύννεφο προκαλώντας ομίχλη. Μέχρι να φτάσουμε πάνω, είχε μπλοκαριστεί από τα θεόρατα βουνά και αναγκάστηκε να διαλυθεί προς τέρψιν μας διότι τώρα ο δρόμος ήταν ορατός και από πάνω προς τα κάτω. Στην κορυφή της διαδρομής, παζάρι. Λόγω κίνησης, τα αυτοκίνητα είχαν σταματήσει. Ως συνοδηγός, βγήκα και άρχισα το περπάτημα παράπλευρα του δρόμου. Δεν ήταν πάντα εύκολο. Λόγω της κίνησης, τα περισσότερα αμάξια είχαν σβήσει τους κινητήρες, πράγμα καλό. Όταν όμως ξεκινούσαν και όλα μαζί ανάβανε για να προχωρήσουν 5 μέτρα, έπαιρνες μια γερή δόση Πατησίων και συνέχιζες την άνοδο. Εγκατέλειψα τον δρόμο κακήν κακώς για ένα κακοτράχαλο μονοπάτι που περνούσε μπροστά από τον τερματικό σταθμό του τελεφερίκ. Από πίσω, μακριά από τον δρόμο και την φασαρία, μια αλπική λίμνη η Balea. Δύο κτίρια πάνω στις όχθες τις. Κάνοντας delete όλη την κοσμοσυρροή, πολύ εύκολα θα ονόμαζες την εικόνα απόκοσμη. Μακριά από κάθε άλλη εμπειρία μου. (όποιος αποφασίσει να περάσει τον δρόμο, προτείνω καθημερινή). Βγαίνω στο παζάρι, παίρνω ένα καλαμπόκι κι ένα colac se cuiesc. Αντιλαμβάνομαι ότι πάνω από το κεφάλι μου κινείται κάτι για να σηκώσω το βλέμμα και να δω μια κοπελίτσα κρεμασμένη από ένα σύρμα το οποίο περνούσε από ένα λόφο στην αριστερή πλευρά του δρόμου, σε ένα πλάτωμα από τα δεξιά. Έχει φτάσει όμως το αμάξι μου. Μπαίνω μέσα και μπαίνουμε μέσα. Σε τούνελ.
Το τούνελ είναι κατηφορικό και μακρύ. Ενʼ αναμονή τι μας επιφυλάσσει η άλλη πλευρά. Όχι σπουδαία πράγματα. Το σκηνικό δεν είναι τόσο εντυπωσιακό όσο της βόρειας πλευράς. Πάλι μια θεόρατη πλαγιά με υψοφοβικές χαράξεις δρόμου. Πάνω σε μια σχεδόν κατακόρυφη πλαγιά, ένα κοπάδι πρόβατα (κομμάντα!), καταρράκτες στις άκρες του δρόμου και εκεί παρκαρισμένα αυτοκίνητα για φωτογραφίες και μια ουρά καμιά 15αριά αυτοκίνητα από πίσω… Για αρκετά χιλιόμετρα, είμαστε πάλι σε μια χαράδρα με ποταμάκια, δεντράκια κλπ. Ώσπου φτάνουμε στην λίμνη.
Η λίμνη Βιντράρου είναι τεχνική. Το φράγμα κατασκευάστηκε το 1965. Πίσω από το φράγμα, υδροηλεκτρικός σταθμός. Εκείνη την εποχή ήταν ο 5ος πιο παραγωγικός σταθμός στην Ευρώπη και ο 9ος στον κόσμο. Το μήκος της είναι περίπου 8χλμ. αλλά με το αμάξι είναι άλλο πράγμα. Ο δρόμος είναι σε μαύρο χάλι, οι στροφές ανυπόφορες και συνεχείς, η θέα περιορισμένη λόγω των δέντρων. Ατέλειωτος. Στην λίμνη υπάρχουν μερικά ξενοδοχεία και εστιατόρια και υπάρχει δυνατότητα βαρκάδας. Φτάνουμε στο φράγμα. Απίστευτο το θέαμα ενός δρόμου που τρυπάει το βουνό στην απέναντι πλευρά της λίμνης, ο οποίος συναντάει τον δικόν μας μέσω γέφυρας. Και μετά, απανωτά τούνελ τα οποία μας βγάζουν στην άλλη πλευρά του φράγματος. Κοιτάς πίσω και βλέπεις το τεράστιο φράγμα των 166 μέτρων, αντιλαμβάνεσαι ότι κινείσαι σε πανύψηλη γέφυρα, βλέπεις το τούνελ που μόλις άφησες και ξανα μπαίνεις σε άλλο. Γυρνάς μην έχοντας αντιληφθεί τι γίνεται και μπροστά σου το φαράγγι που πρόκειται να κατεβείς μέσω γεφυρών και τούνελ και κάπου πάνω σε μια κορυφή ένα κάστρο με την Ρουμάνικη σημαία.. αποχαυνωμένος από τόσες εικόνες ξανά κοιτάς πίσω για να δεις από άλλη γωνιά το φράγμα. Μπροστά τώρα γιατί ο δρόμος έχει στρίψει και σε βάζει σε μια άλλη βαθιά λεκάνη απορροής από όπου τρυπάει το βουνό μια σωλήνα απίστευτου διαμετρήματος για να περάσει πάνω από το χάος στην απέναντι πλευρά του δρόμου, κάτω από το οδόστρωμα. Έχεις περάσει από την άλλη πλευρά της λεκάνης και βλέπεις τις γέφυρες που πέρασες. Υπάρχει άλλη μια γέφυρα για πρόσβαση στο φράγμα. Αυτή είναι και η πιο βαθιά. Όσο πρόλαβα να δω, ένας τύπος καθόταν στην άκρη της γέφυρας. Μπάντζι υπέθεσα. Όλα όμως γίνονται πολύ γρήγορα γιατί η κίνηση δεν σου επιτρέπει να χασομερήσεις. (έχουμε και τον αδιάφορο οδηγό που προείπα..) Πλέον βλέπεις καθαρά και το κάστρο. Είναι το Poenari. Τον 15ο αιώνα μετατράπηκε στο κύριο κάστρο του Δράκουλα. Εδώ είμαστε! Ο βράχος είναι τόσο ψηλός, τα βουνά απότομα με χαράδρες παντού. Έ ναι! Το περιβάλλον είναι ιδανικό! Εδώ έζησε ο Δράκουλας!
Και τέλος. Ελάχιστα χιλιόμετρα μετά η πεδιάδα απλώνεται μπροστά μας. Όμορφα χωριά που ωχριούν όμως στις προηγούμενες εικόνες. Φτάσαμε στο Πιτέστι και από εκεί Βουκουρέστι μέσω του Α1. Όλα φαντάζουν διαφορετικά. Ακόμα και το άσχημο Βουκουρέστι. Κάποιες ρανίδες από όλη αυτή την παράδοση κατέβηκαν μαζί μας προσπαθώντας να μπολιάσουν στην εικόνα της σύγχρονης πόλης, τους λόγους αυτής της εικόνας. Άσχημης ή όχι…. Άσχημης. Το ταξίδι τελειώνει. Το αυτοκίνητο θα μείνει Βουκουρέστι και θα επιστρέψουμε με τρένο στο Γαλάτσι. Ο σταθμός τρένων ευπρεπής. Το τρένο το ίδιο. Η διαδρομή βαρετή αλλά, πάντα τα τρένα προσφέρουν τις ίδιες εικόνες από άλλη σκοπιά. Τα τρένα με μελαγχολούν. Θα σταματήσω τώρα. Στην διαδρομή σκεφτόμουν τα παραπάνω που έγραψα, όχι το κλείσιμο. Καλά να είμαστε. Εκεί θα είναι όλα αυτά. Και εγώ ξανά. Με φίλους, οικογένεια ή όποιον θέλει. Γιατί όποιος από το forum μου πει να το ξανακάνω, κλείνω ημερομηνία. Τώρα.

 

[kalspiros]

καθώς δεν γνωρίζω τι εστί url και πως δουλεύει, επισύναψα για κάθε κεφάλαιο έστω μια φωτογραφία. να οπτικοποιηθούν λίγο οι αναμνήσεις..

 

[taver]

Σε μένα πάλι η Σιγκισοάρα δε μου άρεσε και τόσο. Ίσως επειδή την επισκέφτηκα μια βροχερή ανοιξιάτικη μέρα, με τη λασπουριά στο απόγειό της, ίσως επειδή γινόταν έργα για τη λιθόστρωση. Ίσως επειδή η Citadel ήταν ψιλοέρημη, και στο εστιατόριο στο σπίτι του Δράκουλα ήμασταν το μοναδικό κατηλλημένο τραπέζι. Ή ίσως επειδή την προηγούμενη μέρα και το πρωί της ίδιας βρισκόμασταν στο (σαφώς ανώτερο κατά τη γνώμη μου) Sibiu και η σύγκριση ήταν αναπόφευκτη.

Το Transfagarasan είναι στο πρόγραμμα μου για επόμενη επίσκεψη στη Ρουμανία...

 

[kalspiros]

δεύτερη φορά ακούω κάποιον να μου λέει ότι δεν ενθουσιάστηκε από την πόλη άρα μάλλον με τρώνε οι ψύλλοι της υποκειμενικότητος! όντως το Sibiu μαγικό! οι Ρουμάνοι δεν την δέχονται όμως σαν πόλη τους (Cluj, Sibiu και Timisoara τις ονομάζουν γερμανικές πόλεις!). και η Sighisoara ψιλογερμανίζει πάντως. Για τον Transfagarasan ήδη μαζεύω υπογραφές από το forum για να τον ξανά περάσω!! (καλύτερα να το κάνεις ανάποδα από ότι εγώ. από Pitesti προς Τρανσυλβανία.)

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ευρώπης.

 

[ManolisMRC]

Φιλε kalspiros την συγκεκριμενη διαδρομη την πραγματοποιήσα το 2007. Ειναι πραγματικά εντυπωσιακή, που γίνεται ακόμα εντυπωσιακότερη αν αναλογιστεί κανείς την ιστορία της: Πρόκειται για μια διαδρομή που διασχίσει μέρος των Καρπαθίων Όρεων και ειδικότερα το τμήμα των Muntii Fagarasului. Είναι το υψηλότερο οδικό σημείο (2.035μ.) της χώρας. Το πέρασμα μένει ανοιχτό μόνο 3 μήνες το χρόνο και συγκεκριμένες ώρες ημερησίως (7πμ.-9μμ.). Κατασκευάστηκε ύστερα από εντολή του Nicolae Ceausescu (την εποχή του Κομμουνισμού). Ήθελε με το εγχείρημα αυτό αφενός να νικήσει την φύση, αφετέρου να λειτουργήσει ως άσκηση του στρατού στην κατασκευή δρόμων.


Θεωρω πως ειναι μια από τις must διαδρομες της Ρουμανιας...

Οσο αφορά την Sighisoara, θα συμφωνησω μαζι σου...