Παρίσακτος
Member
- Μηνύματα
- 267
- Likes
- 2.965
Koh Chang – ο γίγαντας του Τρατ
Το καράβι δεν κουνούσε πολύ, αλλά το αξιοθέατο ήταν ένας ναύτης που σε μια άλλη ζωή θα ήταν πειρατής, με σώμα καλυμμένο από τατουάζ, μακριά μαλλιά και μια ζώνη από ξύλινους φαλλούς, σε διάφορα μεγέθη και σχήματα, τη χρήση των οποίων δεν έμαθα και θα πεθάνω με την απορία.
Πήρα ταξί και κατέβηκα σε ένα χόστελ που είχα μπανίσει από το booking. Δεν είχα κάνει κράτηση, αλλά είχε διαθεσιμότητα. Ρώτησα πόσο έχει τη βραδιά, 350 μου απαντάνε.
«Μα στο booking το έχει στα 300». Συνήθως το ανάποδο συμβαίνει.
«Ε τότε κλείστε από το booking».
Ε, αυτό έκανα.
Εκείνο το πρώτο απόγευμα συμπεριλάμβανε μια απλή βόλτα στην κοντινότερη παραλία, τη Lonely Beach, που θεωρείται από τις πιο ωραίες παραλίες του νησιού και μάλλον η δημοφιλέστερη.
Το βράδυ γνώρισα στο χόστελ την Τζ., μια Φινλανδή αεροσυνοδό με δύο διαβατήρια φινλανδικά, τον Ζ. έναν Άγγλο πάρτι άνιμαλ και τη Ρ., μια Ολλανδή δασκάλα. Με την τελευταία πήγαμε σ’ ένα μπαρ στην παραλία, όπου υπήρχε το –καθιερωμένο απ’ ό,τι κατάλαβα- σόου με φωτιές στην παραλία.
Η βραδιά συνεχίστηκε σε ένα ψυχεδελικό μπαρ, τόσο ως προς τη μουσική όσο κι ως προς τη διακόσμηση, ονόματι Ex Bar. Δεν καθίσαμε πολύ.
Το επόμενο πρωί, μετά από δυο φέτες ψωμί με μαρμελάδα για πρωινό πήγα να νοικιάζω μηχανάκι για να εξερευνήσω το νησί. Δίπλα από το χόστελ υπήρχαν επιλογές, οπότε πήγα στην πρώτη διαθέσιμη.
Μου λέει τιμή για τη μέρα (200 μπατ), τους κανόνες ενοικίασης, ένας εκ των οποίων ότι το μηχανάκι το παραλαμβάνω γεμάτο κι έτσι πρέπει να το παραδώσω (full to full, πράγμα πρωτάκουστο σ’ αυτό το ταξίδι που πάντα το παραλάμβανα άδειο), υπογράφω το έγγραφο, μου ζητάει διαβατήριο, της δίνω το παλιό μου.
Γενικά, τις πρώτες μου μέρες έδινα το προσωρινό διαβατήριο (που είχε και τη βίζα για την Ταϊλάνδη), αλλά κανείς δεν το αναγνώριζε κι όποτε του έδειχνα το ακυρωμένο μου, τους ήταν αρκετό, χωρίς αναστολές το δέχονταν.
Ε η συγκεκριμένη δεν ήταν τυχαία: το πήρε στα χέρια της, άρχισε να το ξεφυλλίζει, να το μελετάει, να ψάχνει τη visa.
“Από Ελλάδα έρχομαι, δεν χρειαζόμαστε βίζα», που τεχνικά δεν είναι ψέμα, αλλά ούτε κι ακριβώς αλήθεια στην περίπτωσή μου.
Κι έπειτα μου δείχνει τη βιετναμέζικη βίζα, που δεν έχει σφραγίδα εξόδου. Έπεσα σε ψυλλιασμένη.
«Διαβατήριο με σφραγίδα, καα…» να μου λέει με την Ταϊλανδέζικη προφορά της.
Της εξηγώ ότι είναι ένα απλό έγγραφο Α4, δεν είναι σαν αυτό, αλλά εκείνη ανένδοτη, θέλει το διαβατήριο με τη visa. Εγώ αρχίζω και φορτώνω στην ιδέα ότι με βάζει να πηγαίνω να το φέρνω τσάμπα, αλλά προφανώς το κάνω, γιατί ήδη είχα υπογράψει και δεν ήθελα να συνεχίζω το ψάξιμο.
Της το φέρνω, όντας σίγουρος ότι δεν θα το δεχτεί, γιατί σιγά μην ξέρει τι είναι προσωρινό διαβατήριο από την ελληνική πρεσβεία.
«Να, ορίστε, διαβατήριο με σφραγίδα», λέω χαμογελαστός.
«No, passport», επιμένει αυτή.
«Ναι, αυτό είναι το διαβατήριο μου», λέω με το ύφος που παίρνουμε όταν μιλάμε σε κάποιον που θεωρούμε ηλίθιο, μιλώντας αργά και καθαρά ενώ η υπομονή σιγά σιγά εξαντλείται, «το άλλο έχει ακυρωθεί, αλλά αυτό και τη visa (για την οποία με πρήξατε)».
«No, passport», επαναλαμβάνει αυτή και μου δείχνει πώς είναι κανονικά τα διαβατήρια, λες κι είμαι χαζός και δεν της είχα δώσει πέντε λεπτά πριν το ίδιο έγγραφο που το είχε απορρίψει. Τέτοιο έλεγχο ούτε στο αεροδρόμιο, που λέει ο λόγος, δεν μου κάνανε.
Της επαναλαμβάνω αργά και καθαρά την κατάσταση.
«Δεν το έχω ξαναδεί», μου λέει χαμογελαστή.
«Ούτε κι εγώ», ομοίως χαμογελαστός.
Τελικά δεν το δέχτηκε.
«Μπορώ να έχω το χαρτί που υπέγραψα;» λέω εκνευρισμένος που είχα χάσει τον χρόνο μου.
Το βγάζει από τον φάκελο και πάει να το σκίσει.
«Όχι», της λέω κοφτά, φανερά θυμωμένος τώρα, και της κάνω νόημα να μου το δώσει.
Μου το δίνει.
Και το σκίζω.
Επιδεικτικά μπροστά της.
Κι αν υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος στην περίπτωση αυτή θα έσκιζε το χαρτί ν φορές, εγώ το κομμάτιασα ν+1 ή ν+2.
Αισθάνθηκα καλά; Ναι, το παραδέχομαι.
Αισθάνομαι περήφανος; Αυτό είναι πιο δύσκολο να απαντηθεί, άλλωστε δεν έκανε κάτι κακό πέρα από το να είναι σχολαστική, από την άλλη, όμως, μην μου το παίζεις και Immigration όταν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις καν τη visa ή να διαβάσεις στοιχειώδη αγγλικά.
Πήγα σε γειτονικό moto rental κι εκεί πήρα ένα 125άρι σκουτεράκι (μόνοι οι ντόπιοι οδηγούν ημιαυτόματα), με 20 μπατ λιγότερα. Μου πρότεινε να αγοράσω βενζίνη από κάτι μπουκάλια Bacardi που είχε, μιας κι ήταν άδειο, αλλά αποφάσισα να ψάξω στον δρόμο μου, πράγμα που έκανα και σε καλύτερη τιμή.
Πρώτη στάση η White Sand Beach, η πιο βαθιά παραλία που συνάντησα στην Ταϊλάνδη, ευχάριστη έκπληξη το ότι δεν χρειαζόταν να περπατήσω διακόσια μέτρα για να ξεφύγω από τα αβαθή νερά. Έπειτα πέρασα από το λιμάνι που οδηγούσε πίσω στην ενδοχώρα, για να ρωτήσω λεπτομέρειες και συνέχισα ανατολικά, προς τον νότο του νησιού και το δάσος από μαγκρόβιες.
Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη στο ανατολικό κομμάτι του νησιού, με τον δρόμο πλάι στην ακτή, στα αριστερά σου απλωνόταν η θάλασσα και στα δεξιά σου τα πράσινα βουνά. Μια στάση σε μια αδιάφορη παραλία απ’ όπου μπορούσες να νοικιάσεις καγιάκ, το οποίο μου έβαλε τον σπόρο να νοικιάζω κανό για να εξερευνήσω το θαλάσσιο δάσος, έπειτα σ’ ένα μνημείο για ένα πλοίο που είχε βυθιστεί στον πόλεμο, μετά στη lonely beach που είχε λίγο κύμα και δεν με ξετρέλανε.
Κι έπειτα έφτασα στο δάσος από μαγκρόβιες, όπου ακολουθώντας μια κόκκινη γέφυρα από τσιμέντο και σανίδες, έβλεπες το δάσος από ψηλά, χαζεύοντας τους κορμούς που ξεφύτρωναν μέσα από τις λάσπες στο νερό ή αιωρούνταν πάνω από την επιφάνεια.
Στην πλησιέστερη πόλη έφαγα δίπλα στον γνωστότερο ναό του νησιού και ρώτησα για καγιάκ· ακολούθησα τις οδηγίες τους αλλά δυστυχώς το μαγαζί εκείνη τη μέρα ήταν κλειστό, χώρια ότι ήταν ήδη κάπως αργά, σαράντα λεπτά μέχρι τη δύση. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Ήθελα να βάλω και λίγη βενζίνη, για να με φτάσει μέχρι τον γυρισμό, ίσα 20 μπατ έλεγε η εμπειρία της τελευταίας βδομάδας. Στο πρώτο βενζινάδικο υπήρχε ελάχιστη κατανάλωση 40 μπατ και δεν ήμουν διατεθειμένος να το αφήσω πιο γεμάτο απ’ ό,τι το είχα βρει. Το δεύτερο που βρήκα ήταν αυτόματο, οπότε δεν υπήρχε περιορισμός. Ήρθε κάποιος, ο ιδιοκτήτης μάλλον, να με βοηθήσει.
«60 θέλει», είπε βλέποντας το ντεπόζιτο.
«20», επέμεινα.
«Δεν θα σου φτάσει μέχρι τη Lonely Beach».
«Δεν πειράζει, θα ξαναβάλω αν χρειαστεί».
Τελικά μου έφτασε και μου περίσσεψε.
Επέστρεψα στο χόστελ, έκλεισα μια εκδρομή snorkeling για την επόμενη μέρα, έφαγα με την Ολλανδή και τον Άγγλο, και λίγο πριν κοιμηθώ άραξα στο χόστελ με τα παιδιά.
Εκεί, πετύχαμε ένα ζευγάρι Σουηδέζων, με τις οποίες σε κάποιο σημείο της κουβέντας μοιράστηκα τις εντυπώσεις μου από το Koh Kut, λέγοντας πως μου άρεσε αλλά πας μόνο για τις παραλίες, οι οποίες ήταν πολύ ρηχές για τα γούστα μου και γενικά από παραλίες έχω δει και καλύτερες στον τόπο μου. Και γελούσαν κι οι δυο τους, λες κι έλεγα κάτι αστείο ή λες και ήταν παράλογο κάποιος να μην θέλει να περπατά εκατό ή διακόσια μέτρα μέχρι να καταφέρει να κολυμπήσει.
Λες και σήμερα έπρεπε σώνει και ντε να με κάνουν έξαλλο, μια η ενοικιάστρια μηχανών, μία η μοίρα μου να μην εξερευνήσω με κανό τις μαγκρόβιες, μία αυτές τώρα:
«Αφού έχετε καλύτερες παραλίες στην Ελλάδα γιατί ταξιδεύεις;» ρώτησε η μία τους.
Αλλά είπα αυτή τη φορά να απαντήσω χωρίς ειρωνείες, να αγκαλιάσω την ανατολίτικη θεώρηση του κόσμου, να κάνω ευαγγέλιό μου τη συγχώρεση.
«Γιατί δεν το ήξερα εκ των προτέρων. Είναι σαν να ταξιδεύεις στη Νέα Ζηλανδία και να καταλήγεις ότι έχετε ωραιότερο χιόνι στη Σουηδία». Δεν τους έπεισε το επιχείρημα, αλλά δεν είχα ξύδι να τους δώσω.
Στο μεταξύ, η Φινλανδή που είχε κάνει κατάδυση το ίδιο πρωί μας έλεγε την περιπέτειά της, όπου σε μια βουτιά της η θάλασσα γύρω της σκοτείνιασε και δεν μπορούσε να καταλάβει πού ήταν το πάνω και το κάτω, καθώς δεν έβλεπε τίποτα πέρα από 5 εκατοστά μπροστά της. Όταν βρήκε την ηρεμία της κατάφερε να αναδυθεί στην επιφάνεια, και το πρόβλημα λύθηκε, αλλά η εικόνα του ότι ένα πηχτό θαλάσσιο σκοτάδι με ρουφούσε κατά τη διάρκεια του snorkeling συνόδευσε τον ύπνο μου εκείνο το βράδυ.
Το καράβι δεν κουνούσε πολύ, αλλά το αξιοθέατο ήταν ένας ναύτης που σε μια άλλη ζωή θα ήταν πειρατής, με σώμα καλυμμένο από τατουάζ, μακριά μαλλιά και μια ζώνη από ξύλινους φαλλούς, σε διάφορα μεγέθη και σχήματα, τη χρήση των οποίων δεν έμαθα και θα πεθάνω με την απορία.
Πήρα ταξί και κατέβηκα σε ένα χόστελ που είχα μπανίσει από το booking. Δεν είχα κάνει κράτηση, αλλά είχε διαθεσιμότητα. Ρώτησα πόσο έχει τη βραδιά, 350 μου απαντάνε.
«Μα στο booking το έχει στα 300». Συνήθως το ανάποδο συμβαίνει.
«Ε τότε κλείστε από το booking».
Ε, αυτό έκανα.
Εκείνο το πρώτο απόγευμα συμπεριλάμβανε μια απλή βόλτα στην κοντινότερη παραλία, τη Lonely Beach, που θεωρείται από τις πιο ωραίες παραλίες του νησιού και μάλλον η δημοφιλέστερη.
Το βράδυ γνώρισα στο χόστελ την Τζ., μια Φινλανδή αεροσυνοδό με δύο διαβατήρια φινλανδικά, τον Ζ. έναν Άγγλο πάρτι άνιμαλ και τη Ρ., μια Ολλανδή δασκάλα. Με την τελευταία πήγαμε σ’ ένα μπαρ στην παραλία, όπου υπήρχε το –καθιερωμένο απ’ ό,τι κατάλαβα- σόου με φωτιές στην παραλία.
Η βραδιά συνεχίστηκε σε ένα ψυχεδελικό μπαρ, τόσο ως προς τη μουσική όσο κι ως προς τη διακόσμηση, ονόματι Ex Bar. Δεν καθίσαμε πολύ.
Το επόμενο πρωί, μετά από δυο φέτες ψωμί με μαρμελάδα για πρωινό πήγα να νοικιάζω μηχανάκι για να εξερευνήσω το νησί. Δίπλα από το χόστελ υπήρχαν επιλογές, οπότε πήγα στην πρώτη διαθέσιμη.
Μου λέει τιμή για τη μέρα (200 μπατ), τους κανόνες ενοικίασης, ένας εκ των οποίων ότι το μηχανάκι το παραλαμβάνω γεμάτο κι έτσι πρέπει να το παραδώσω (full to full, πράγμα πρωτάκουστο σ’ αυτό το ταξίδι που πάντα το παραλάμβανα άδειο), υπογράφω το έγγραφο, μου ζητάει διαβατήριο, της δίνω το παλιό μου.
Γενικά, τις πρώτες μου μέρες έδινα το προσωρινό διαβατήριο (που είχε και τη βίζα για την Ταϊλάνδη), αλλά κανείς δεν το αναγνώριζε κι όποτε του έδειχνα το ακυρωμένο μου, τους ήταν αρκετό, χωρίς αναστολές το δέχονταν.
Ε η συγκεκριμένη δεν ήταν τυχαία: το πήρε στα χέρια της, άρχισε να το ξεφυλλίζει, να το μελετάει, να ψάχνει τη visa.
“Από Ελλάδα έρχομαι, δεν χρειαζόμαστε βίζα», που τεχνικά δεν είναι ψέμα, αλλά ούτε κι ακριβώς αλήθεια στην περίπτωσή μου.
Κι έπειτα μου δείχνει τη βιετναμέζικη βίζα, που δεν έχει σφραγίδα εξόδου. Έπεσα σε ψυλλιασμένη.
«Διαβατήριο με σφραγίδα, καα…» να μου λέει με την Ταϊλανδέζικη προφορά της.
Της εξηγώ ότι είναι ένα απλό έγγραφο Α4, δεν είναι σαν αυτό, αλλά εκείνη ανένδοτη, θέλει το διαβατήριο με τη visa. Εγώ αρχίζω και φορτώνω στην ιδέα ότι με βάζει να πηγαίνω να το φέρνω τσάμπα, αλλά προφανώς το κάνω, γιατί ήδη είχα υπογράψει και δεν ήθελα να συνεχίζω το ψάξιμο.
Της το φέρνω, όντας σίγουρος ότι δεν θα το δεχτεί, γιατί σιγά μην ξέρει τι είναι προσωρινό διαβατήριο από την ελληνική πρεσβεία.
«Να, ορίστε, διαβατήριο με σφραγίδα», λέω χαμογελαστός.
«No, passport», επιμένει αυτή.
«Ναι, αυτό είναι το διαβατήριο μου», λέω με το ύφος που παίρνουμε όταν μιλάμε σε κάποιον που θεωρούμε ηλίθιο, μιλώντας αργά και καθαρά ενώ η υπομονή σιγά σιγά εξαντλείται, «το άλλο έχει ακυρωθεί, αλλά αυτό και τη visa (για την οποία με πρήξατε)».
«No, passport», επαναλαμβάνει αυτή και μου δείχνει πώς είναι κανονικά τα διαβατήρια, λες κι είμαι χαζός και δεν της είχα δώσει πέντε λεπτά πριν το ίδιο έγγραφο που το είχε απορρίψει. Τέτοιο έλεγχο ούτε στο αεροδρόμιο, που λέει ο λόγος, δεν μου κάνανε.
Της επαναλαμβάνω αργά και καθαρά την κατάσταση.
«Δεν το έχω ξαναδεί», μου λέει χαμογελαστή.
«Ούτε κι εγώ», ομοίως χαμογελαστός.
Τελικά δεν το δέχτηκε.
«Μπορώ να έχω το χαρτί που υπέγραψα;» λέω εκνευρισμένος που είχα χάσει τον χρόνο μου.
Το βγάζει από τον φάκελο και πάει να το σκίσει.
«Όχι», της λέω κοφτά, φανερά θυμωμένος τώρα, και της κάνω νόημα να μου το δώσει.
Μου το δίνει.
Και το σκίζω.
Επιδεικτικά μπροστά της.
Κι αν υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος στην περίπτωση αυτή θα έσκιζε το χαρτί ν φορές, εγώ το κομμάτιασα ν+1 ή ν+2.
Αισθάνθηκα καλά; Ναι, το παραδέχομαι.
Αισθάνομαι περήφανος; Αυτό είναι πιο δύσκολο να απαντηθεί, άλλωστε δεν έκανε κάτι κακό πέρα από το να είναι σχολαστική, από την άλλη, όμως, μην μου το παίζεις και Immigration όταν δεν μπορείς να αναγνωρίσεις καν τη visa ή να διαβάσεις στοιχειώδη αγγλικά.
Πήγα σε γειτονικό moto rental κι εκεί πήρα ένα 125άρι σκουτεράκι (μόνοι οι ντόπιοι οδηγούν ημιαυτόματα), με 20 μπατ λιγότερα. Μου πρότεινε να αγοράσω βενζίνη από κάτι μπουκάλια Bacardi που είχε, μιας κι ήταν άδειο, αλλά αποφάσισα να ψάξω στον δρόμο μου, πράγμα που έκανα και σε καλύτερη τιμή.
Πρώτη στάση η White Sand Beach, η πιο βαθιά παραλία που συνάντησα στην Ταϊλάνδη, ευχάριστη έκπληξη το ότι δεν χρειαζόταν να περπατήσω διακόσια μέτρα για να ξεφύγω από τα αβαθή νερά. Έπειτα πέρασα από το λιμάνι που οδηγούσε πίσω στην ενδοχώρα, για να ρωτήσω λεπτομέρειες και συνέχισα ανατολικά, προς τον νότο του νησιού και το δάσος από μαγκρόβιες.
Η διαδρομή ήταν πολύ όμορφη στο ανατολικό κομμάτι του νησιού, με τον δρόμο πλάι στην ακτή, στα αριστερά σου απλωνόταν η θάλασσα και στα δεξιά σου τα πράσινα βουνά. Μια στάση σε μια αδιάφορη παραλία απ’ όπου μπορούσες να νοικιάσεις καγιάκ, το οποίο μου έβαλε τον σπόρο να νοικιάζω κανό για να εξερευνήσω το θαλάσσιο δάσος, έπειτα σ’ ένα μνημείο για ένα πλοίο που είχε βυθιστεί στον πόλεμο, μετά στη lonely beach που είχε λίγο κύμα και δεν με ξετρέλανε.
Κι έπειτα έφτασα στο δάσος από μαγκρόβιες, όπου ακολουθώντας μια κόκκινη γέφυρα από τσιμέντο και σανίδες, έβλεπες το δάσος από ψηλά, χαζεύοντας τους κορμούς που ξεφύτρωναν μέσα από τις λάσπες στο νερό ή αιωρούνταν πάνω από την επιφάνεια.
Στην πλησιέστερη πόλη έφαγα δίπλα στον γνωστότερο ναό του νησιού και ρώτησα για καγιάκ· ακολούθησα τις οδηγίες τους αλλά δυστυχώς το μαγαζί εκείνη τη μέρα ήταν κλειστό, χώρια ότι ήταν ήδη κάπως αργά, σαράντα λεπτά μέχρι τη δύση. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Ήθελα να βάλω και λίγη βενζίνη, για να με φτάσει μέχρι τον γυρισμό, ίσα 20 μπατ έλεγε η εμπειρία της τελευταίας βδομάδας. Στο πρώτο βενζινάδικο υπήρχε ελάχιστη κατανάλωση 40 μπατ και δεν ήμουν διατεθειμένος να το αφήσω πιο γεμάτο απ’ ό,τι το είχα βρει. Το δεύτερο που βρήκα ήταν αυτόματο, οπότε δεν υπήρχε περιορισμός. Ήρθε κάποιος, ο ιδιοκτήτης μάλλον, να με βοηθήσει.
«60 θέλει», είπε βλέποντας το ντεπόζιτο.
«20», επέμεινα.
«Δεν θα σου φτάσει μέχρι τη Lonely Beach».
«Δεν πειράζει, θα ξαναβάλω αν χρειαστεί».
Τελικά μου έφτασε και μου περίσσεψε.
Επέστρεψα στο χόστελ, έκλεισα μια εκδρομή snorkeling για την επόμενη μέρα, έφαγα με την Ολλανδή και τον Άγγλο, και λίγο πριν κοιμηθώ άραξα στο χόστελ με τα παιδιά.
Εκεί, πετύχαμε ένα ζευγάρι Σουηδέζων, με τις οποίες σε κάποιο σημείο της κουβέντας μοιράστηκα τις εντυπώσεις μου από το Koh Kut, λέγοντας πως μου άρεσε αλλά πας μόνο για τις παραλίες, οι οποίες ήταν πολύ ρηχές για τα γούστα μου και γενικά από παραλίες έχω δει και καλύτερες στον τόπο μου. Και γελούσαν κι οι δυο τους, λες κι έλεγα κάτι αστείο ή λες και ήταν παράλογο κάποιος να μην θέλει να περπατά εκατό ή διακόσια μέτρα μέχρι να καταφέρει να κολυμπήσει.
Λες και σήμερα έπρεπε σώνει και ντε να με κάνουν έξαλλο, μια η ενοικιάστρια μηχανών, μία η μοίρα μου να μην εξερευνήσω με κανό τις μαγκρόβιες, μία αυτές τώρα:
«Αφού έχετε καλύτερες παραλίες στην Ελλάδα γιατί ταξιδεύεις;» ρώτησε η μία τους.
Αλλά είπα αυτή τη φορά να απαντήσω χωρίς ειρωνείες, να αγκαλιάσω την ανατολίτικη θεώρηση του κόσμου, να κάνω ευαγγέλιό μου τη συγχώρεση.
«Γιατί δεν το ήξερα εκ των προτέρων. Είναι σαν να ταξιδεύεις στη Νέα Ζηλανδία και να καταλήγεις ότι έχετε ωραιότερο χιόνι στη Σουηδία». Δεν τους έπεισε το επιχείρημα, αλλά δεν είχα ξύδι να τους δώσω.
Στο μεταξύ, η Φινλανδή που είχε κάνει κατάδυση το ίδιο πρωί μας έλεγε την περιπέτειά της, όπου σε μια βουτιά της η θάλασσα γύρω της σκοτείνιασε και δεν μπορούσε να καταλάβει πού ήταν το πάνω και το κάτω, καθώς δεν έβλεπε τίποτα πέρα από 5 εκατοστά μπροστά της. Όταν βρήκε την ηρεμία της κατάφερε να αναδυθεί στην επιφάνεια, και το πρόβλημα λύθηκε, αλλά η εικόνα του ότι ένα πηχτό θαλάσσιο σκοτάδι με ρουφούσε κατά τη διάρκεια του snorkeling συνόδευσε τον ύπνο μου εκείνο το βράδυ.
