poised
Member
- Μηνύματα
- 995
- Likes
- 8.126
Μεταξύ άλλων μας έδειξαν τα περιττώματά τους, τα οποία μύριζαν σαν σανό, χωρίς έντονη γεύση, ίσως λόγω vegan διατροφής.
Μεταξύ άλλων μας έδειξαν τα περιττώματά τους, τα οποία μύριζαν σαν σανό, χωρίς έντονη γεύση, ίσως λόγω vegan διατροφής.
Δυστυχώς(?) δεν το επιβεβαίωσα προσωπικά, αν κι είχα πάμπολλες ευκαιρίες (ιδίως στα λασπόνερα), οπότε αρκέστηκα στους ειδικούς
Εντάξει, γράφεις εκπληκτικά.Ο πρόξενος, η μούμια και το κακό συναπάντημα – Μέρος 2ο
Μάλλον ήταν το πρώτο πρωί που ξύπνησα χωρίς καθόλου πυρετό, ένιωθα κάπως καλύτερα. Βέβαια στην πρωινή μου βόλτα πέτυχα σε διαφορετικές φάσεις έναν νεκρό αρουραίο κι ένα νεκρό σπουργιτάκι. Σημάδια από τα βουδιστικά πνεύματα, που δεν είχα ακόμη μάθει να διαβάζω, οπότε δεν τα άφησα να επηρεάσουν την ήδη πεσμένη μου ψυχολογία.
Είχα ένα πρωινό να σκοτώσω οπότε αποφάσισα να επισκεφτώ το Μαυσωλείο του Χο Τσι Μιν, που είχε ελεύθερη είσοδο, όταν δηλαδή είναι ανοιχτό, συγκεκριμένες ώρες και μέρες της βδομάδας, αξιοθέατο που δεν το είχα προλάβει στην πρώτη μου επίσκεψη στην πόλη. Το κτίριο είναι επιβλητικό και ευτυχώς η ουρά δεν ήταν μεγάλη όταν πήγα.
View attachment 324160
Μου το είχαν περιγράψει ως πολύ κακό για το τίποτα, υπόθεση μισού λεπτού, όπου απλώς περνάς και βλέπεις το βαλσαμωμένο σώμα του πρώην ηγέτη τους, χωρίς να μπορείς να σταθείς για λίγο να τον παρατηρήσεις (σου κάνουν παρατήρηση οι φύλακες) ή να βγάλεις φωτογραφίας (ομοίως, αν και υποθέτω με πιο αγριεμένο ύφος). Πράγματι, έτσι ήταν.
Προσωπικά, όμως, το θεωρώ must «αξιοθέατο» της πόλης, είναι πολύ ενδιαφέρον πώς τον επιδεικνύουν μετά από τόσα χρόνια, ως λείψανο-εθνικός ήρωας, με τι σεβασμό και στρατιωτική ευλάβεια τον αντιμετωπίζουν, σαν βασιλιά, κατιτίς πιο κάτω από θεό, ένα σύμβολο, αθάνατο, που παραμένει ζωντανό όσο μπορούν οι πιστοί του να τον βλέπουν και να τον λατρεύουν.
Ήταν καλοδιατηρημένο το κορμί του· θα μπορούσες να θεωρήσεις ότι απλά κοιμάται, έτσι όπως ήταν γαλήνια ξαπλωμένος. Είχε κάτι το σχεδόν υπνωτιστικό η πορεία, σαν να παρακολουθείς προσκύνημα, ακόμη κι αν πολλοί από εμάς ήμασταν απλοί τουρίστες. Αφού ακολουθήσαμε μια διαδρομή-πέταλο μπροστά του, βγήκαμε από άλλη έξοδο κι έπειτα στο φως. Στη συνέχεια μπήκα και στο μουσείο Ho Chi Minh αλλά δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα, το βρήκα περισσότερο για εσωτερική κατανάλωση, σε σχέση με άλλα μουσεία ακόμη και στο ίδιο το Ανόι (π.χ. φυλακές).
Ακολούθησα τη διαδρομή προς την πρεσβεία, περνώντας για άλλη μια φορά από τη δυτική λίμνη, με γνωστότερο αξιοθέατό της την φωτογενή παγόδα Tran Quoc.
View attachment 324161
Στην πρεσβεία αρχικά έπρεπε να περιμένω μέχρι να ανοίξει το immigration (από ενδεχόμενη μεσημεριανή σιέστα), καθότι τελικά είχα έρθει τσάμπα νωρίτερα. Έκανα, λοιπόν, μια βόλτα στην αδιάφορη εκεί συνοικία. Όταν επέστρεψα για να ξεκινήσουμε, ο Χ. μου είπε να περιμένω λίγο, έκανα όπως μου είπε για κάνα πεντάλεπτο, μέχρι που ήρθε να μου ανακοινώσει ότι είχε μείνει μόνος του στην πρεσβεία και δεν μπορούσε να εγκαταλείψει το κτίριο, οπότε μετά από κάμποση ακόμη αναμονή, του πρότεινα να επιστρέψω προς την πόλη και να μου στείλει μήνυμα όταν θα είναι διαθέσιμος για να βρεθούμε κατευθείαν στο Αλλοδαπών.
Ίσα που πρόλαβα να φτάσω μέχρι το χόστελ μου, όταν με ενημέρωσε ότι θα ξεκινούσε· τον συνάντησα μόλις πάρκαρε το μηχανάκι του απέξω.
«Οι δημόσιοι υπάλληλοι εδώ είναι τρομαχτικοί», μου εξομολογήθηκε πριν μπούμε. Καθόλου ευοίωνο, θα μου πεις τέτοιο φόβο δεν τρέφουν ορισμένοι συμπατριώτες μου για τους εφοριακούς;
Αυτή τη φορά δεν περιμέναμε ιδιαίτερα, πήγαμε στο γκισέ και μας είπε η υπάλληλος ακριβώς ό,τι μου είχε πει και την προηγούμενη μέρα. Αυτός έδειχνε να καταλαβαίνει, την ευχαρίστησε κι έφυγε.
«Χθες τα ίδια μού είχε ζητήσει, μα ο πρόξενος δεν έδειχνε διατεθειμένος να ικανοποιήσει το αίτημά της», είπα πριν βγούμε.
«Όχι, κατάλαβα τι θέλει».
Ο πρόξενος, από την άλλη, δεν έμεινε ικανοποιημένος από τη διαπραγμάτευση. Αρχικά δεν του άρεσε καν η ιδέα του εγγράφου για τους λόγους που μου είχε αραδιάσει την προηγούμενη μέρα, ο Χ. όμως υποστήριξε ότι είναι η προβλεπόμενη διαδικασία, βάσει του Immigration. Κάποια στιγμή δέχτηκε, αλλά μόνο στα αγγλικά, μα ο Χ. επέμεινε ότι δεν θα του ήταν κόπος να το μεταφράσει ο ίδιος.
Αφού μείναμε για λίγο μετέωροι κι άρχισα να ανησυχώ ότι θα τρίτωνε το κακό και θα ερχόμουν και την επομένη, ο πρόξενος έδωσε το οκ, να ξεμπερδεύουμε, θα με είχε βαρεθεί κι ο δόλιος τόσες φορές που με είχε δει μέσα σε δυο μέρες.
View attachment 324162
Fast forward στο σημείο που παραδίδω τα έγγραφα και το παραδάκι και μου δίνουν ένα χαρτί που δήλωνε πως το Αλλοδαπών είχε το διαβατήριό μου μέχρι την τάδε ημερομηνία, ενώ έβγαλα φωτογραφία από τα έγγραφα που παρέδωσα, σε περίπτωση που χρειαζόταν.
«Με αυτό θα μπορώ να κάνω και πτήσεις, όπως μου είχατε πει προηγουμένως, σωστά;» ρωτάω από ψυχαναγκασμό για επιβεβαίωση, αν και λίγες ώρες πριν το είχε ρωτήσει κι ο Χ. Απλώς μου έκανε εντύπωση γιατί το έγγραφο δεν είχε απολύτως τίποτα που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ταυτοποίησή μου.
Αυτή τη φορά δεν απάντησε αμέσως, με παρέπεμψε σε συνάδελφό της, που ήταν κατηγορητική:
«Δεν γίνεται, όχι. Ούτε τρένο. Πρέπει να μείνεις στο Ανόι μέχρι να βγει».
Το οποίο σήμαινε ότι θα έπρεπε να μείνω δυο βδομάδες στην πόλη, από τη στιγμή που το Τετ ήταν σε λίγες μέρες και θα ήταν κλειστές οι δημόσιες υπηρεσίες για μια βδομάδα. Θέλουν να με τρελάνουν, δεν εξηγείται αλλιώς.
«Δηλαδή είμαι υποχρεωμένος να μείνω εδώ;» συνέχισα να την πρήζω μέχρι να πάρω την απάντηση που ήθελα. «Αν μου επιτρέψουν να μπω σε λεωφορείο;»
«Ναι, αν σας αφήσουν, μπορείτε, αλλά να είστε εδώ την ημερομηνία που αναγράφεται στο έγγραφο», είπε για να με ξεφορτωθεί.
Υπέροχα.
Αναχωρώ, έχοντας αποφασίσει να την κάνω από την πόλη για το κεντρικό Βιετνάμ και συγκεκριμένα την πόλη της Χόι Αν που σκόπευα ούτως ή άλλως να περάσω το Τετ. Όμως μιας και το Immigration μου είχε φάει όλα τα χρήματα, αποφάσισα να βγάλω λεφτά από μια τράπεζα. Συνήθως προτιμούσα να παίρνω από την VP Bank (στις μεγάλες πόλεις κατά κανόνα υπήρχαν ορισμένα ΑΤΜ ή καταστήματα), που σε αντίθεση με τις περισσότερες τράπεζες, δεν κρατούσε προμήθεια.
Βλέπω ένα κατάστημα στον δρόμο μου, πάω στο μηχάνημα, τοποθετώ την κάρτα στην υποδοχή, τη ρουφά.
Περιμένω.
Περιμένω λίγο παραπάνω από το κανονικό.
Η εικόνα δεν αλλάζει, έχει κολλήσει στην αναμονή κάρτας. Κοιτάζω την ώρα. Χρονομετρώ.
Περνά μισό λεπτό.
Αρχίζω να ιδρώνω.
Περνά ένα λεπτό.
Πατάω cancel.
Πλέον η εικόνα μου στους δρόμους του Ανόι με μαλλιά ράστα από την απλυσιά και ρούχα που ζέχνουν έχει αποτυπωθεί στον αμφιβληστροειδή μου.
Καμία ανταπόκριση.
Φωνάζω σεκιουριτά. Του λέω ότι μου την έφαγε, με κοιτάζει θλιμμένος και μου δείχνει να μπω μες στο κατάστημα.
Πρώτα το διαβατήριο.
Έπειτα η αρρώστια.
Τώρα η κάρτα.
Fuck. My. Life.
Από τα ωραιότερα κ πιο αληθινά λόγια που έχουν ειπωθεί εδώ μέσαΜα από την άλλη ίσως αυτό να είναι κάθε ταξίδι, μια συνεχής αναζήτηση του εαυτού σου. Και του άλλου. Των ορίων σου και του κόσμου που σε περιβάλλει.