psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.127
- Likes
- 56.392
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Αναχώρηση απ’ τη Θεσσαλονίκη
Η μέρα ήταν εργάσιμη, καθώς η πτήση μας ήταν μετά τις τέσσερις το απόγευμα, οπότε και ξεκίνησε από το γραφείο σε περιοχή κοντά σχετικά στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Αφού πήραμε τις απαραίτητες συστάσεις για το Βελιγράδι από το αφεντικό μας ο οποίος το γνωρίζει άψογα, ξεκινήσαμε για το πάρκινγκ κοντά στο αεροδρόμιο. Ήμασταν δύο, καθώς οι άλλοι δύο της παρέας ταξίδευαν από Αθήνα.
Ο καύσωνας στη Θεσσαλονίκη δυνάμωνε, οι εκτιμήσεις για το τριήμερο του Αγίου πνεύματος έκαναν λόγο για 37άρια, η Χαλκιδική ήταν έτοιμη να βουλιάξει ακόμα μια φορά από τις ορδές των βαρβάρων, κι εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί έβγαινα στο εξωτερικό, αλλά περισσότερο χαρούμενος γιατί κατευθυνόμουν βόρεια και θα απέφευγα τον καύσωνα. Έτσι νόμιζα με το φτωχό μου μυαλό…
Φτάσαμε, τσεκάραμε τις αποσκευές μας και τις παραδώσαμε στον ιμάντα παίρνοντας στα χέρια το πολυπόθητο εισιτήριο:
Είχαμε ήδη μιλήσει με τους άλλους δύο και μας περίμεναν, αναφέροντας μας μόνο καλές εντυπώσεις για τη πρώτη εικόνα της πόλης, αλλά και την έντονη κινητικότητα των αστυνομικών δυνάμεων ενόψει της επίσκεψης του Κινέζου πρωθυπουργού.
Η πτήση ήταν εύκολη και γρήγορη, καθώς κάναμε πάνω κάτω την ίδια ώρα, ίσως και λιγότερη με το Θεσσαλονίκη – Κρήτη. Τόσο εύκολο. Κατεβήκαμε και μπήκαμε στη φυσούνα του αεροδρομίου ‘’Nikola Tesla’’ πηγαίνοντας προς τον έλεγχο διαβατηρίων, βλέποντας απέναντι μας το Κινέζικο κτήνος, το πρωθυπουργικό αεροσκάφος.
Ο αστυνομικός τσατίστηκε που πήγαμε μόνο με ταυτότητες, ζήτησε διαβατήριο για να λάβει αρνητική απάντηση φυσικά, και κατόπιν κάποιο άλλο αποδεικτικό καθυστερώντας μας επίτηδες ίσως για να μας νευριάσει. Περάσαμε δείχνοντας τους τις κάρτες της τράπεζας και βρίζοντας τον από μέσα μας.
Το επόμενο βήμα ήταν να πάρουμε ταξί, κάτι για το οποίο μας είχαν προειδοποιήσει με τα χειρότερα λόγια για τη Σερβία, έτσι λοιπόν πήγαμε στα σίγουρα. Πριν βγεις από το αεροδρόμιο πηγαίνεις στο Info σταντ, δηλώνεις τη διεύθυνση που θέλεις να κατευθυνθείς με το ταξί λαμβάνοντας επίσημο απόκομμα με το αντίτιμο που θα πληρώσεις, το οποίο και δίνεις στον οδηγό ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα να σου ζητήσει λεπτό παραπάνω. Φαντάζομαι τι μπορεί να γινότανε για να καταφύγουν σε τέτοιο σύστημα οι άνθρωποι…
Η πρώτη εντύπωση βγαίνοντας από το αεροδρόμιο ήταν ζέστης αναμεμειγμένης με υγρασία. Τρομερή υγρασία, με τα ρούχα να κολλάνε πάνω σου αφήνοντας αυτή τη άθλια αίσθηση. Μου το λέγανε και κορόιδευα περί καύσωνα, να που τελικά είχαν δίκιο…
Η δεύτερη ήταν τα ύψη που συναντούσα αριστερά – δεξιά, δείχνοντας μου με το καλημέρα σας ότι οι Σέρβοι είναι γενικά ψηλός λαός κι ότι επιτέλους σε ένα μέρος δε θα είμαι εγώ ο δακτυλοδεικτούμενος επονομαζόμενος απ’ όλους σαν ‘’ψηλός’’. Τι ευτυχία!
Το χαμόγελο κόπηκε όμως καθώς το ταξί δεν είχε ή δε γούσταρε να έχει air condition, κάτι που σε συνδυασμό με τη διαολεμένη κίνηση στη πόλη λόγω του κλεισίματος των δρόμων για τους επίσημους έκανε τη μικρή διαδρομή των 19 χιλιομέτρων ως το κέντρο απάλευτη. Πόσο Ελλάδα μας θύμιζε όλο αυτό! Αν και δεν ήταν η καλύτερη κατάσταση -κάθε άλλο- εγώ δε σταμάτησα να ρουφάω εικόνες. Εικόνες άγνωστες, εικόνες μιας άλλης χώρας που για πρώτη φορά έβλεπαν τα μάτια μου.
Μιας χώρας κι ενός λαού που έχει αρκετά παρόμοια ιδιοσυγκρασία με τους Έλληνες. Ενός λαού σκληραγωγημένου και αρκετά δοκιμασμένου στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Έζησα τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας στο τέλος της εφηβείας μου και με είχε στιγματίσει πολύ σαν περιστατικό. Πρόλαβα κάτι ωραίες μπούκες στα Νατοϊκά τρένα τότε στη Θεσσαλονίκη, κάτι συναυλίες αλληλεγγύης, όπως και συγκέντρωση βοήθειας. Είναι γεγονός ότι έπρεπε να ντρεπόμαστε σα λαός για τις τότε επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει αλλού.
Με όλα αυτά λοιπόν στο μυαλό μου, η εκτίμηση που είχα στους Σέρβους για την αυταπάρνηση και τη παλικαριά που έδειχναν ήταν πολύ μεγάλη και υποσυνείδητα χαιρόμουν που θα ταξιδέψω στη πατρίδα τους. Πολλά είχαν ακουστεί για τη τότε εποχή, ότι άλλαξε αρκετά η άποψη τους για τους Έλληνες με όλα αυτά, αν και μας ενώνουν αρκετά πράγματα. Μήπως δε μας ενώνουν με άλλους λαούς θα μου πεις; Τι έχουμε να χωρίσουμε;
Από τη συνεχόμενη σκέψη και την αλληλουχία των εικόνων με έβγαλε ο Σέρβος ταρίφας, σταματώντας στο σημείο που έπρεπε ξεφορτώνοντας στραβωμένος τις αποσκευές μας…
Η μέρα ήταν εργάσιμη, καθώς η πτήση μας ήταν μετά τις τέσσερις το απόγευμα, οπότε και ξεκίνησε από το γραφείο σε περιοχή κοντά σχετικά στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Αφού πήραμε τις απαραίτητες συστάσεις για το Βελιγράδι από το αφεντικό μας ο οποίος το γνωρίζει άψογα, ξεκινήσαμε για το πάρκινγκ κοντά στο αεροδρόμιο. Ήμασταν δύο, καθώς οι άλλοι δύο της παρέας ταξίδευαν από Αθήνα.
Ο καύσωνας στη Θεσσαλονίκη δυνάμωνε, οι εκτιμήσεις για το τριήμερο του Αγίου πνεύματος έκαναν λόγο για 37άρια, η Χαλκιδική ήταν έτοιμη να βουλιάξει ακόμα μια φορά από τις ορδές των βαρβάρων, κι εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί έβγαινα στο εξωτερικό, αλλά περισσότερο χαρούμενος γιατί κατευθυνόμουν βόρεια και θα απέφευγα τον καύσωνα. Έτσι νόμιζα με το φτωχό μου μυαλό…
Φτάσαμε, τσεκάραμε τις αποσκευές μας και τις παραδώσαμε στον ιμάντα παίρνοντας στα χέρια το πολυπόθητο εισιτήριο:
Είχαμε ήδη μιλήσει με τους άλλους δύο και μας περίμεναν, αναφέροντας μας μόνο καλές εντυπώσεις για τη πρώτη εικόνα της πόλης, αλλά και την έντονη κινητικότητα των αστυνομικών δυνάμεων ενόψει της επίσκεψης του Κινέζου πρωθυπουργού.
Η πτήση ήταν εύκολη και γρήγορη, καθώς κάναμε πάνω κάτω την ίδια ώρα, ίσως και λιγότερη με το Θεσσαλονίκη – Κρήτη. Τόσο εύκολο. Κατεβήκαμε και μπήκαμε στη φυσούνα του αεροδρομίου ‘’Nikola Tesla’’ πηγαίνοντας προς τον έλεγχο διαβατηρίων, βλέποντας απέναντι μας το Κινέζικο κτήνος, το πρωθυπουργικό αεροσκάφος.
Ο αστυνομικός τσατίστηκε που πήγαμε μόνο με ταυτότητες, ζήτησε διαβατήριο για να λάβει αρνητική απάντηση φυσικά, και κατόπιν κάποιο άλλο αποδεικτικό καθυστερώντας μας επίτηδες ίσως για να μας νευριάσει. Περάσαμε δείχνοντας τους τις κάρτες της τράπεζας και βρίζοντας τον από μέσα μας.
Το επόμενο βήμα ήταν να πάρουμε ταξί, κάτι για το οποίο μας είχαν προειδοποιήσει με τα χειρότερα λόγια για τη Σερβία, έτσι λοιπόν πήγαμε στα σίγουρα. Πριν βγεις από το αεροδρόμιο πηγαίνεις στο Info σταντ, δηλώνεις τη διεύθυνση που θέλεις να κατευθυνθείς με το ταξί λαμβάνοντας επίσημο απόκομμα με το αντίτιμο που θα πληρώσεις, το οποίο και δίνεις στον οδηγό ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα να σου ζητήσει λεπτό παραπάνω. Φαντάζομαι τι μπορεί να γινότανε για να καταφύγουν σε τέτοιο σύστημα οι άνθρωποι…
Η πρώτη εντύπωση βγαίνοντας από το αεροδρόμιο ήταν ζέστης αναμεμειγμένης με υγρασία. Τρομερή υγρασία, με τα ρούχα να κολλάνε πάνω σου αφήνοντας αυτή τη άθλια αίσθηση. Μου το λέγανε και κορόιδευα περί καύσωνα, να που τελικά είχαν δίκιο…
Η δεύτερη ήταν τα ύψη που συναντούσα αριστερά – δεξιά, δείχνοντας μου με το καλημέρα σας ότι οι Σέρβοι είναι γενικά ψηλός λαός κι ότι επιτέλους σε ένα μέρος δε θα είμαι εγώ ο δακτυλοδεικτούμενος επονομαζόμενος απ’ όλους σαν ‘’ψηλός’’. Τι ευτυχία!
Το χαμόγελο κόπηκε όμως καθώς το ταξί δεν είχε ή δε γούσταρε να έχει air condition, κάτι που σε συνδυασμό με τη διαολεμένη κίνηση στη πόλη λόγω του κλεισίματος των δρόμων για τους επίσημους έκανε τη μικρή διαδρομή των 19 χιλιομέτρων ως το κέντρο απάλευτη. Πόσο Ελλάδα μας θύμιζε όλο αυτό! Αν και δεν ήταν η καλύτερη κατάσταση -κάθε άλλο- εγώ δε σταμάτησα να ρουφάω εικόνες. Εικόνες άγνωστες, εικόνες μιας άλλης χώρας που για πρώτη φορά έβλεπαν τα μάτια μου.
Μιας χώρας κι ενός λαού που έχει αρκετά παρόμοια ιδιοσυγκρασία με τους Έλληνες. Ενός λαού σκληραγωγημένου και αρκετά δοκιμασμένου στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Έζησα τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας στο τέλος της εφηβείας μου και με είχε στιγματίσει πολύ σαν περιστατικό. Πρόλαβα κάτι ωραίες μπούκες στα Νατοϊκά τρένα τότε στη Θεσσαλονίκη, κάτι συναυλίες αλληλεγγύης, όπως και συγκέντρωση βοήθειας. Είναι γεγονός ότι έπρεπε να ντρεπόμαστε σα λαός για τις τότε επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει αλλού.
Με όλα αυτά λοιπόν στο μυαλό μου, η εκτίμηση που είχα στους Σέρβους για την αυταπάρνηση και τη παλικαριά που έδειχναν ήταν πολύ μεγάλη και υποσυνείδητα χαιρόμουν που θα ταξιδέψω στη πατρίδα τους. Πολλά είχαν ακουστεί για τη τότε εποχή, ότι άλλαξε αρκετά η άποψη τους για τους Έλληνες με όλα αυτά, αν και μας ενώνουν αρκετά πράγματα. Μήπως δε μας ενώνουν με άλλους λαούς θα μου πεις; Τι έχουμε να χωρίσουμε;
Από τη συνεχόμενη σκέψη και την αλληλουχία των εικόνων με έβγαλε ο Σέρβος ταρίφας, σταματώντας στο σημείο που έπρεπε ξεφορτώνοντας στραβωμένος τις αποσκευές μας…
Last edited:
Δεν αποκλείονται από τίποτα.
