Σερβία Τετραήμερο στο Београд, εκεί που ξεκίνησαν όλα!

[psilos3]

Χαλάζι, μάθημα ιστορίας κι ένα μεγάλο απρόοπτο (μέρα τέταρτη)



Δε μπορώ να πω ότι σηκωθήκαμε και πολύ νωρίς, καθώς ήταν λίγο πριν το μεσημέρι όταν πήραμε τους δρόμους:

Ο καιρός εξακολουθούσε να παίζει τα παιχνίδια του κι εμείς βολτάραμε αρχικά στη Knez Mihailova :

Η εμφανέστατη απορία στο ύφος μου προκύπτει από τις ισοϋψείς σχεδόν γυναίκες που έβλεπα κατά συρροή στο Βελιγράδι

Περάσαμε ξανά τον υπέροχο πεζόδρομο

Βγαίνοντας κεντρικά

Κατευθυνόμενοι προς το Δούναβη:

Κάναμε στάση για ένα μπέργκερ που βρήκαμε και μας άρεσε πολύ, ενώ άρχισε σιγά σιγά να ψιχαλίζει. Μέχρι να φάμε και την ώρα που πληρώσαμε για να φύγουμε ξεκίνησε το πάρτυ. Μιλάμε για κοσμοχαλασμό. Τέτοιο χαλάζι δεν είχαμε ξαναδεί:

Πανικός όχι αστεία, που κράτησε αρκετή ώρα. Για καλή μας τύχη ο καλός θεός των ταξιδιωτών μας βοήθησε ακόμα μια φορά, καθώς η πρώτη τέντα που βρήκαμε διαθέσιμη ήταν από ανοιχτό μπαρ, στο οποίο χωθήκαμε και αρχίσαμε τα τζιν χωρίς δισταγμό. Δε μπορούσαμε να πάμε πουθενά άλλωστε με τέτοιο καιρό!

Φύγαμε το απόγευμα αφού σταμάτησε επιτέλους:

Ανεβαίνοντας και βολτάροντας στο βροχερό Βελιγράδι:

Βγήκαμε μια φωτογραφία στο γνωστό σημείο με τις ομπρέλες:

Και συνεχίσαμε προς το κάστρο του πάρκου Kalemegdan όπου είχαμε ραντεβού με τον Γιούρκι. Ο φίλος μας πλέον -δικηγόρος στο επάγγελμα- ανέλαβε να μας ξεναγήσει στο φρούριο και να μας πει πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα για την ιστορία του.

Δεν συνέστησε να δούμε το μουσείο καθώς ήταν αρκετά προπαγανδιστικό όπως ανέφερε. Και να θέλαμε βέβαια ήταν κλειστό εκείνη την ώρα οπότε αρκεστήκαμε σε κάποια άρματα:

Μαγεύτηκα από τις γνώσεις και τη περιγραφή του Γιούρκι νιώθοντας ιδιαίτερη ντροπή καθώς δε γνώριζα ότι εκεί βρίσκεται ο πύργος Nebojša, η φυλακή στην οποία κρατούνταν μέχρι το τέλος της ζωής του ο μεγάλος επαναστάτης και οραματιστής Ρήγας Φεραίος. Εντός του πάρκου υπάρχει και άγαλμα. Αφιερώθηκα στην ξενάγηση και άφησα δυστυχώς κατά μέρος τις φωτογραφίες…

Ήταν μεγάλη ντροπή για όλους το γεγονός ότι δε γνωρίζαμε αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας. Ο Ρήγας Φεραίος παραδόθηκε μαζί με επτά συντρόφους του από τη Βιέννη όπου διέμενε στους Τούρκους του Βελιγραδίου. Στραγγαλίστηκε μετά από βασανιστήρια και το σώμα του πετάχτηκε στο Δούναβη. Καταλάβαμε ότι αποτελεί και για τους Σέρβους χαρακτηριστικό παράδειγμα αντρειοσύνης και παλικαριάς.

Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια με τον Γιούρκι κι έχοντας σχεδόν νυχτώσει γυρίσαμε προς το σπίτι να ετοιμαστούμε. Θα βγαίναμε νωρίς, καθώς μπορεί στην Ελλάδα να ήταν του Αγίου Πνεύματός, αλλά στη Σερβία ήταν Δευτέρα βράδυ και δεν είχε πολύ κόσμο έξω. Βγήκαμε τρεις καθώς ο Αλκ. δεν είχε όρεξη, λέγοντας μας να τον πάρουμε αν πάμε για φαγητό μετά.

Κινηθήκαμε ως την ανατολική όχθη του Δούναβη αυτή τη φορά. Εκεί βρίσκονται τα πιο ‘’κυριλέ’’ καταστήματα του Βελιγραδίου, μπαρ – ρεστοράν κτλ. Καθίσαμε σε ένα που βρήκαμε κόσμο για να πιούμε μερικά ποτά. Μου έκανε εντύπωση γενικά στη Σερβία ότι σου φέρνουν χωριστά το αναψυκτικό/σόδα που πίνεις με το ποτό για να βάλεις εσύ όσο θέλεις. Πολύ μπροστά!

Γύρω στις 12 αναχωρήσαμε καθώς είδαμε ότι όλα έκλειναν σιγά σιγά και ο κόσμος είχε αραιώσει αισθητά. Κλασσική Δευτέρα βράδυ. Εμείς βέβαια δεν είχαμε άγχος καθώς την άλλη μέρα πετούσαμε μεσημέρι, οπότε θα κάναμε και μια βόλτα το πρωί αλλά και ψώνια που θέλαμε όλοι, δώρα, κτλ.

Γυρίσαμε προς την αγορά ‘’Zeleni venac’’ προκειμένου να φάμε κάτι και να πιούμε μερικές μπύρες, οπότε και πήραμε τον τέταρτο της παρέας (τον πιο μικρό και χαζό) τηλέφωνο για να έρθει να μας βρει και ν’ αράξουμε.

Ήρθε κουβαλώντας μαζί του το πορτοφόλι με όλα του τα χρήματα και τα έγγραφα. Εντελώς απερίσκεπτη κίνηση που θα τη πληρώναμε εν τέλει, καθώς σε μια στιγμή απροσεξίας όπου πήγε να ψωνίσει εκ νέου μπύρες (γιατί στη πρώτη γύρα τις έφερε ζεστές) του έπεσε από τη τσέπη ή το κλέψανε, κάτι που ποτέ δε μάθαμε φυσικά.

Έτσι ξεκινήσαμε έναν αγώνα δρόμου επιστρέφοντας στο σπίτι όταν και κατάλαβε ότι λείπει. Ρωτήσαμε, ψάξαμε παντού μες τη νύχτα, στη διαδρομή, σε κάδους, στο πάρκο, στη διαδρομή, σε ότι περνούσε απ’ το μυαλό μας ανεπιτυχώς. Υπήρχε σοβαρό πρόβλημα καθώς δεν είχε τίποτα επίσημο για να μπορέσει να γυρίσει στην Ελλάδα… Χαμένη ταυτότητα, άδεια οδήγησης, χώρια τα λεφτά…

Οι επόμενες ώρες ήταν έντονης αγωνίας. Τηλέφωνα σε πρεσβεία (όπου λόγω της αργίας δε μπορούσαν να μας εξυπηρετήσουν), τηλέφωνα στην Air Serbia για να δηλώσουμε τη κατάσταση, τρέξιμο των δύο από στα αστυνομικά τμήματα όπου τους πηγαίνανε μπαλάκι από το ένα στο άλλο οι ανεύθυνοι Σέρβοι που δε μιλούσαν Αγγλικά, και γενικά μια κατάσταση άγχους. Να μη τα πολυλογώ, περάσαμε όλο το βράδυ ξάγρυπνοι καθώς τα πράγματα ήταν οριακά και μάλλον δε θα προλάβαινε τη πτήση.

Τελικά τη λύση έδωσε και πάλι ο Γιούρκι αφού τους έστειλε στο κατάλληλο άνθρωπο και μόλις λάβανε τα παιδιά τα δικαιολογητικά με φαξ από την Αθήνα, φύγανε τρέχοντας στη πρεσβεία, όπου με περισσή καθυστέρηση έβγαλαν το προσωρινό έγγραφο.

Οι άλλοι δύο αφού βοηθήσαμε όσο μπορούσαμε όλο το βράδυ μεταφράζοντας τα σέρβικα σε google translate και στέλνοντας τα σε μηνύματα στα παιδιά για να το δείχνουν στους αστυνομικούς, κάναμε όσα τηλέφωνα έπρεπε, μαζέψαμε τελικά το πρωί όλα τα πράγματα και τα κινηθήκαμε για αεροδρόμιο 2 ώρες πριν τη πτήση, καθώς έπρεπε να πιάσουμε διευθετήσουμε και το ζήτημα με την Air Serbia. Ένα παρατεταμένο άγχος για ώρες!

Φτάνοντας, το ταξί των παιδιών που ερχόταν από τη πρεσβεία, δύο χιλιόμετρα μακριά απ’ το αεροδρόμιο χάλασε κιόλας, μισή ώρα περίπου πριν τη πτήση αναχώρησης. Ε, άμα δε σε θέλει δε σε θέλει!

Ευτυχώς έφτασαν οριακά, στα 20 λεπτά πριν και επειδή είχαμε μιλήσει ήδη η πτήση ήταν ανοιχτή για τον ανεύθυνο φίλο μας που πετούσε για Αθήνα. Οι υπόλοιποι πήραμε επιτέλους βαθιά ανάσα, ιδιαίτερα ο Νίκος που έφαγε όλο το τρέξιμο από τη νύχτα ως το μεσημέρι, μη προλαβαίνοντας να πιεί και γουλιά μπύρας μάλιστα (κάτι που τον πειράζει μέχρι σήμερα).

Ηθικό δίδαγμα 1ο , δε βγαίνεις ποτέ με όλα σου τα έγγραφα & χρήματα πάνω σου, πόσο μάλλον αν είναι να πας για μπύρες στο πάρκο φορώντας σορτς και παντόφλα

Ηθικό δίδαγμα 2ο, δεν αγοράζεις ποτέ ζεστές μπύρες ντάλα καλοκαίρι.



Με αυτό το βάρβαρο τρόπο τελείωσε η πρώτη μου εκδρομή σε ξένο έδαφος. Όπως είναι εύκολα αντιληπτό δε προλάβαμε να κάνουμε τίποτα τη τελευταία μέρα, είχαμε σχεδιάσει κάποια πραγματάκια το πρωί τα οποία πήγαν άκλαφτα με συνοπτικές διαδικασίες. Όπως και να ‘χει η εμπειρία ήταν πολύ ωραία και μου έδωσε την απαραίτητη ώθηση που χρειαζόμουν έστω και αργά…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Προετοιμασία

Soundtrack εκδρομής:

(Београд, Σαλόνικα, Istanbul πάλι Ζ'γκοστ Ζ'γκοστ - U.S.B. United Space of Balkans)


Όπως ανέφερα και στο πρόλογο μου, δύο μήνες πριν το ταξίδι κλείστηκε το εισιτήριο από το site της Air Serbia για πτήση απευθείας από τη Θεσσαλονίκη με επιστροφή, κόστους περίπου στα 140€ με κανονική αποσκευή. Η εταιρεία διατηρεί το δρομολόγιο σταθερό όλα αυτά τα χρόνια, διεξάγοντας μάλιστα διπλές πτήσεις προς Θεσσαλονίκη τους μήνες αιχμής, το μεσημέρι στις τέσσερις και τα ξημερώματα την ίδια ώρα.

Σε ότι αφορά τη διαμονή ανέλαβα το ψάξιμο, έχοντας μηδαμινή εμπειρία σε ταξίδια εξωτερικού, καταλήγοντας ωστόσο στη καλύτερη δυνατή επιλογή. Διάβασα αρκετά, έψαξα πολύ και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να μείνουμε στο κέντρο, δίπλα στη πασίγνωστη οδό ‘’Knez Mihailova’’ που αποτελεί το κεντρικότερο πεζόδρομο του Βελιγραδίου.

Μέσω της πλατφόρμας του booking έκλεισα ένα κεντρικότατο διαμέρισμα πλήρως ανακαινισμένο, πολύ ευρύχωρο και όμορφο με το όνομα ‘’Apartment Terazije‘’ στη καρδιά κυριολεκτικά της πόλης, το δρόμο ‘’Terazije‘’ που βρίσκεται και το περίφημο Hotel Moskva.

Έχοντας δει τις ισοτιμίες εξ αρχής, στείλαμε στα παιδιά να μας κάνουν συνάλλαγμα από το αεροδρόμιο της Αθήνας για να μην ψαχνόμαστε εκεί με μετρητά.

Δε χρειάστηκε να κλείσουμε εκ των προτέρων κάτι άλλο, καθώς θεωρήσαμε σωστό να βγάλουμε επιτόπου πρόγραμμα. Δε σας κρύβω ότι ένας από τους στόχους της εκδρομής ήταν και η νυχτερινή διασκέδαση, οπότε και το αφήσαμε λίγο φλου.

Το Βελιγράδι άλλωστε φημίζεται ότι είναι η πόλη που δε κοιμάται ποτέ, γεγονός που μας διέγειρε τη φαντασία για το τι θα συναντήσουμε τη νύχτα του.

Έπεσε όμως αρκετό διάβασμα μιας και δεν ήθελα να φανώ τόσο άσχετος και τόσο αφελής ώστε να μη δω μερικά βασικά πράγματα, μουσεία & αξιοθέατα.

Τελικά οι συζητήσεις με τα τσίπουρα στη Ρόδο είχαν πιάσει τόπο…

 

[psilos3]

Αναχώρηση απ’ τη Θεσσαλονίκη



Η μέρα ήταν εργάσιμη, καθώς η πτήση μας ήταν μετά τις τέσσερις το απόγευμα, οπότε και ξεκίνησε από το γραφείο σε περιοχή κοντά σχετικά στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Αφού πήραμε τις απαραίτητες συστάσεις για το Βελιγράδι από το αφεντικό μας ο οποίος το γνωρίζει άψογα, ξεκινήσαμε για το πάρκινγκ κοντά στο αεροδρόμιο. Ήμασταν δύο, καθώς οι άλλοι δύο της παρέας ταξίδευαν από Αθήνα.

Ο καύσωνας στη Θεσσαλονίκη δυνάμωνε, οι εκτιμήσεις για το τριήμερο του Αγίου πνεύματος έκαναν λόγο για 37άρια, η Χαλκιδική ήταν έτοιμη να βουλιάξει ακόμα μια φορά από τις ορδές των βαρβάρων, κι εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί έβγαινα στο εξωτερικό, αλλά περισσότερο χαρούμενος γιατί κατευθυνόμουν βόρεια και θα απέφευγα τον καύσωνα. Έτσι νόμιζα με το φτωχό μου μυαλό…

Φτάσαμε, τσεκάραμε τις αποσκευές μας και τις παραδώσαμε στον ιμάντα παίρνοντας στα χέρια το πολυπόθητο εισιτήριο:

Είχαμε ήδη μιλήσει με τους άλλους δύο και μας περίμεναν, αναφέροντας μας μόνο καλές εντυπώσεις για τη πρώτη εικόνα της πόλης, αλλά και την έντονη κινητικότητα των αστυνομικών δυνάμεων ενόψει της επίσκεψης του Κινέζου πρωθυπουργού.

Η πτήση ήταν εύκολη και γρήγορη, καθώς κάναμε πάνω κάτω την ίδια ώρα, ίσως και λιγότερη με το Θεσσαλονίκη – Κρήτη. Τόσο εύκολο. Κατεβήκαμε και μπήκαμε στη φυσούνα του αεροδρομίου ‘’Nikola Tesla’’ πηγαίνοντας προς τον έλεγχο διαβατηρίων, βλέποντας απέναντι μας το Κινέζικο κτήνος, το πρωθυπουργικό αεροσκάφος.

Ο αστυνομικός τσατίστηκε που πήγαμε μόνο με ταυτότητες, ζήτησε διαβατήριο για να λάβει αρνητική απάντηση φυσικά, και κατόπιν κάποιο άλλο αποδεικτικό καθυστερώντας μας επίτηδες ίσως για να μας νευριάσει. Περάσαμε δείχνοντας τους τις κάρτες της τράπεζας και βρίζοντας τον από μέσα μας.

Το επόμενο βήμα ήταν να πάρουμε ταξί, κάτι για το οποίο μας είχαν προειδοποιήσει με τα χειρότερα λόγια για τη Σερβία, έτσι λοιπόν πήγαμε στα σίγουρα. Πριν βγεις από το αεροδρόμιο πηγαίνεις στο Info σταντ, δηλώνεις τη διεύθυνση που θέλεις να κατευθυνθείς με το ταξί λαμβάνοντας επίσημο απόκομμα με το αντίτιμο που θα πληρώσεις, το οποίο και δίνεις στον οδηγό ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα να σου ζητήσει λεπτό παραπάνω. Φαντάζομαι τι μπορεί να γινότανε για να καταφύγουν σε τέτοιο σύστημα οι άνθρωποι…

Η πρώτη εντύπωση βγαίνοντας από το αεροδρόμιο ήταν ζέστης αναμεμειγμένης με υγρασία. Τρομερή υγρασία, με τα ρούχα να κολλάνε πάνω σου αφήνοντας αυτή τη άθλια αίσθηση. Μου το λέγανε και κορόιδευα περί καύσωνα, να που τελικά είχαν δίκιο…

Η δεύτερη ήταν τα ύψη που συναντούσα αριστερά – δεξιά, δείχνοντας μου με το καλημέρα σας ότι οι Σέρβοι είναι γενικά ψηλός λαός κι ότι επιτέλους σε ένα μέρος δε θα είμαι εγώ ο δακτυλοδεικτούμενος επονομαζόμενος απ’ όλους σαν ‘’ψηλός’’. Τι ευτυχία!

Το χαμόγελο κόπηκε όμως καθώς το ταξί δεν είχε ή δε γούσταρε να έχει air condition, κάτι που σε συνδυασμό με τη διαολεμένη κίνηση στη πόλη λόγω του κλεισίματος των δρόμων για τους επίσημους έκανε τη μικρή διαδρομή των 19 χιλιομέτρων ως το κέντρο απάλευτη. Πόσο Ελλάδα μας θύμιζε όλο αυτό! Αν και δεν ήταν η καλύτερη κατάσταση -κάθε άλλο- εγώ δε σταμάτησα να ρουφάω εικόνες. Εικόνες άγνωστες, εικόνες μιας άλλης χώρας που για πρώτη φορά έβλεπαν τα μάτια μου.

Μιας χώρας κι ενός λαού που έχει αρκετά παρόμοια ιδιοσυγκρασία με τους Έλληνες. Ενός λαού σκληραγωγημένου και αρκετά δοκιμασμένου στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Έζησα τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας στο τέλος της εφηβείας μου και με είχε στιγματίσει πολύ σαν περιστατικό. Πρόλαβα κάτι ωραίες μπούκες στα Νατοϊκά τρένα τότε στη Θεσσαλονίκη, κάτι συναυλίες αλληλεγγύης, όπως και συγκέντρωση βοήθειας. Είναι γεγονός ότι έπρεπε να ντρεπόμαστε σα λαός για τις τότε επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει αλλού.

Με όλα αυτά λοιπόν στο μυαλό μου, η εκτίμηση που είχα στους Σέρβους για την αυταπάρνηση και τη παλικαριά που έδειχναν ήταν πολύ μεγάλη και υποσυνείδητα χαιρόμουν που θα ταξιδέψω στη πατρίδα τους. Πολλά είχαν ακουστεί για τη τότε εποχή, ότι άλλαξε αρκετά η άποψη τους για τους Έλληνες με όλα αυτά, αν και μας ενώνουν αρκετά πράγματα. Μήπως δε μας ενώνουν με άλλους λαούς θα μου πεις; Τι έχουμε να χωρίσουμε;

Από τη συνεχόμενη σκέψη και την αλληλουχία των εικόνων με έβγαλε ο Σέρβος ταρίφας, σταματώντας στο σημείο που έπρεπε ξεφορτώνοντας στραβωμένος τις αποσκευές μας…

 

[psilos3]

Καλησπέρα Beograd! (Μέρα πρώτη)



Μέσα στη ζέστη αρχίσαμε να ψάχνουμε το διαμέρισμα. Ξέραμε οδό και αριθμό, είχαμε υπόψιν μας και το κουδούνι ωστόσο δεν άνοιγε κανείς. Τηλέφωνα δεν είχαμε ενεργοποιήσει ακόμα, καθώς η Σερβία βρίσκεται στη ζώνη Β και οι χρεώσεις ήταν μεγάλες, έτσι μας φάγανε τα πήγαινε – έλα προκειμένου να βρούμε Wi-Fi για να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, που δεν απαντούσαν ούτε στο Viber… Τα νεύρα μας είχαν γίνει κρόσια, μέχρι που βγήκε μισοκοιμισμένος ο ένας εκ των δύο της παρέας στο μπαλκόνι γιατί ‘’ένιωσε’’ κι έφαγε το βρίσιμο της αρκούδας. Κοιμόντουσαν τα παιδιά και μας είχαν γράψει τελείως…

Ανεβήκαμε τα βρώμικα σκαλοπάτια της παλιάς και ατημέλητης οικοδομής με μεγάλη απαισιοδοξία για το τι θα συναντήσουμε, ωστόσο το διαμέρισμα μας επιφύλασσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη καθώς ήταν πλήρως ανακαινισμένο. Ευτυχώς τα παιδιά είχαν φροντίσει πριν κοιμηθούν να φουλάρουν το ψυγείο με μπύρες, έτσι αφού άνοιξα τη πρώτη παγωμένη ‘’Jelen Pivo’’ οι ρυθμοί επανήλθαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα!

Αφού συνεννοηθήκαμε για τα διαδικαστικά, τακτοποιηθήκαμε και ήπιαμε μερικές μπυρίτσες, κατεβήκαμε κάτω για τη πρώτη γνωριμία με τη πόλη.

Απέναντι από το διαμέρισμα μας είχε ένα πολύ γνωστό και μικρό μπεργκεράδικο το οποίο είχε αρκετά μεγάλη φήμη και πάντα ουρές απ’ έξω, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο εμφανισιακά καθώς θύμιζε γυράδικο Θεσσαλονίκης δεκαετίας ’90.

Λίγα μέτρα πιο πάνω φτάναμε στο περίφημο hotel ‘’Moskva’’ γνωστό σε όλη τη πόλη για το περίφημο κεϊκ που σερβίρεται στο καφέ του.

Βγήκαμε μια πρώτη φωτογραφία

και χωρίς να χάσουμε χρόνο περάσαμε απέναντι και ξεχυθήκαμε στο διάσημο πεζόδρομο του Βελιγραδίου, τη Knez Mihailova με τα καφέ, τα εμπορικά καταστήματα και τα επιβλητικά κτήρια:

Την ώρα εκείνη επικρατούσε πολυκοσμία, ή καλύτερα χαμός από κόσμο, κάτι που είναι απόλυτα λογικό:

H Knez Mihailova δεν οδηγεί παρά στο πάρκο Kalemegdan, ένα πολύ όμορφο πάρκο στη καρδιά της πόλης με το ιστορικό και πολύ όμορφο κάστρο του Βελιγραδίου (Београдска тврђава) να βρίσκεται σ’ αυτό, χτισμένο πάνω από το ιδιαίτερο σημείο που συναντιούνται οι δύο ποταμοί, Δούναβης & Σάββα. Αρκετοί Σέρβοι κάναν τη βόλτα τους την ώρα εκείνη:

Πήραμε μια μπύρα από τους πλανόδιους και καθίσαμε χαζεύοντας τη προπόνηση ενός παιδικού τμήματος μπάσκετ, σε ανοικτό γήπεδο που φιλοξενείται εντός των τειχών. Μου έκανε εντύπωση το στυλ της προπόνησης, έχοντας περάσει από αντίστοιχα τμήματα, διαπιστώνοντας με περισσή ευκολία πόσο πίσω είμαστε μπασκετικά από τους Σέρβους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο:

Κάναμε μια σύντομη βόλτα καθώς η νύχτα έπεσε για τα καλά:

Βγήκαμε από το πάρκο και ξαναπήραμε το πεζόδρομο από την αρχή:

Επιστρέψαμε στο σπίτι για να ετοιμαστούμε. Ήταν η πρώτη νύχτα μας στο Βελιγράδι και ήταν παραπάνω από δεδομένο ότι θα βγούμε, αν και η κούραση μαζί με την ανυπόφορη ζέστη μας είχαν καταβάλλει. Αργήσαμε να ετοιμαστούμε κι αφού ήπιαμε τις μπύρες μας κατευθυνθήκαμε προς ένα κλαμπάκι κοντά στο πάρκο, πάνω ακριβώς από το ζωολογικό πάρκο, στο οποίο είχαμε φροντίσει να κάνουμε κράτηση μέσω του Σέρβου φίλου του Βασίλη αν και δε χρειαζόταν τελικά:

Ήπιαμε τα ποτά μας και κάναμε μια βόλτα κοντά στο ποτάμι, χωρίς να βρούμε κάτι άλλο να μας κινήσει το ενδιαφέρον.

Επιστρέψαμε προς το διαμέρισμα αφού βρήκαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο νωρίς ξημέρωνε στη Σερβία. Η ώρα τέσσερις και κάτι και είχε φέξει για τα καλά! Γυρίσαμε περνώντας από το άγαλμα του Nikola Pašić και την ομώνυμη οδό, βλέποντας το συννεφιασμένο ουρανό.

Η πρώτη μου μέρα στο εξωτερικό είχε μόλις ολοκληρωθεί.

 

[turms]

να ρωτησω κατι?
παρακολουθω ολες τις ιστοριες σου...
μου φαινεται μονο σε μια υπηρχε το ασθενες φυλο στις φωτο
απο την αλλη αποκλειω ολα αυτα τα χρονια να τυχαινε παντα πριν τα ταξιδια να ησανσταν ολοι, μπακουροπαρεα οπως επισης αποκλειω ολα τα ταξιδια να ηταν εκδρομες να δεις τον Αρη εκτος εδρας. Κ αποκλειεται να ειχατε γυναικες στην παρεα κ να μην βγαινανε στις φωτο
........................
οποτε καταληγω στο ερωτημα? τι ταζατε στις κοπελες / γυναικες σας για να σας αφησουν?
'η μηπως ηταν ολα "επαγγελματικα ταξιδια?"

 

[psilos3]

να ρωτησω κατι?
παρακολουθω ολες τις ιστοριες σου...

Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα απαντούσα σε μια τέτοια ερώτηση... Να σαι καλά, και σ' ευχαριστώ που με διαβάζεις.
Είσαι πολύ παρατηρητικός όσον αφορά το ασθενές φύλο. Στη συντριπτική πλειοψηφία των ταξιδιών όντως δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει γιατί ίσως στο τύπο ταξιδιού που επιλέγουμε δε πολυκολλάει και το ξέρουν και οι ίδιες είτε είναι απλά φίλες είτε κάτι περισσότερο.
Μας αρέσει η αντροπαρέα και ο χαβαλές που βγαίνει. Επίσης ειδικά στο εξωτερικό το πρόγραμμα είναι εξοντωτικο πολλές φορές και δε μπορούν να το ακολουθήσουν.
Ίσως το επιλέγουμε περισσότερο άθελα μας. Άλλες φορές πάλι όχι.
Δε τάζουμε τίποτα, έτσι μας γνώρισαν, με τα ταξίδια μας και τις εκδρομές μας και εφόσον θέλουν να υπάρχουν (όταν υπάρχουν) στη ζωή μας οφείλουν να το αποδεχτούν. Μιλημένα, ξηγημένα, όμορφα πάντα Δεν αποκλείονται από τίποτα.
Όσο για τον Άρη, δε βλέπω να κάνω εκδρομή και πολύ σύντομα δυστυχώς

 

[Vasileti]

Δε τάζουμε τίποτα, έτσι μας γνώρισαν, με τα ταξίδια μας και τις εκδρομές μας

εμάς έτσι μας χώρισαν!

 

[Earth Citizen]

υπηρχε το ασθενες φυλο

όσον αφορά το ασθενές φύλο.

Όλα καλά όλα ανθηρά μέχρι που διάβασα "το ασθενές φύλο"
Οκ, προχωράμε!

(το ίδιο μ' ενοχλεί και η έκφραση το "ωραίο φύλο").

 

[barkour]

Όλα καλά όλα ανθηρά μέχρι που διάβασα "το ασθενές φύλο"
Οκ, προχωράμε!

(το ίδιο μ' ενοχλεί και η έκφραση το "ωραίο φύλο").

Εμενα με πειραζει το χωριατικο φυλλο ...

 

[psilos3]

Όλα καλά όλα ανθηρά μέχρι που διάβασα "το ασθενές φύλο"
Οκ, προχωράμε!

(το ίδιο μ' ενοχλεί και η έκφραση το "ωραίο φύλο").

Δε το συμμερίζομαι, μη παρεξηγηθώ (που παρεξηγήθηκα ήδη ).
Απάντησα επακριβώς στα λεγόμενα του φίλου turns, από κεκτημένη ταχύτητα χρησιμοποίησα την ατάκα του βλέποντας τη στο μύνημα του. Προχωράμε ξεκάθαρα!

 

[Earth Citizen]

Εμενα με πειραζει το χωριατικο φυλλο ...

Ο καθένας με τα βίτσια του

 

[barkour]

Ο καθένας με τα βίτσια του

Δεν ειναι αυτο που νομιζεις αλλα μου αρεσει ο τροπος που σκεφτεσαι ...