Σερβία Τετραήμερο στο Београд, εκεί που ξεκίνησαν όλα!

[psilos3]

Βόλτες στη πόλη και στ’ αξιοθέατα (μέρα δεύτερη)



Η απόπειρα για πρωινό καφεδάκι στο διαμέρισμα παίρνοντας πακέτο από το γειτονικό καφέ κρίνεται παραπάνω από αποτυχημένη. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς άλλωστε τη μικρή μπάλα παγωτού (!) μέσα σε κάθε εσπρέσο, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σε στείλει στη τουαλέτα μια ώρα αρχύτερα...

Παρόλο που η φριχτή ζέστη δεν έλεγε να κοπάσει και καθόμασταν μέσα με το air condition αναμμένο, αποφασίσαμε να ξεχυθούμε στους δρόμους περπατώντας για να δούμε τη πόλη και να επισκεφτούμε μερικά από τα πολύ γνωστά αξιοθέατα. Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε μπροστά στο Mockba απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε:

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη -αν και μη δικαιολογημένη- καθώς για πρώτη φορά έκανα κάτι το οποίο εν τέλει θα στιγμάτιζε και τη μετέπειτα ταξιδιωτική πορεία μου, να περπατώ δηλαδή και να χάνομαι στους δρόμους της εκάστοτε πόλης μιας ξένης χώρας φωτογραφίζοντας:

Δε διακρίναμε πολύ κόσμο και κίνηση αν και Σάββατο πρωί. Προφανώς ο καιρός έπαιζε το ρόλο του:

Ανεβήκαμε το δρόμο Kralja Milana, φτάνοντας ως τη κυκλική πλατεία Славија

Συνεχίζοντας για λίγο ακόμα μέχρι να βρούμε το πάρκο με τον μεγαλεπήβολο ναό του Αγίου Σάββα (Храм Светог Саве) :

Ο ναός του Αγίου Σάββα είναι ένας από τους μεγαλύτερους ορθόδοξους ναούς στον κόσμο και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1935, συνεχίστηκε μετά από προσπάθειες το 1985 και μπορεί να φιλοξενήσει έως 10.000 πιστούς, κατατάσσοντας τον ως το μεγαλύτερο ορθόδοξο ναό στα Βαλκάνια:

Δυστυχώς δεν ήταν επισκέψιμος στο μεγαλύτερο του μέρος λόγω εργασιών, ωστόσο μια γεύση μπορούσε να τη πάρει κανείς αναφορικά με το κτίσμα:

Βγήκαμε μια φωτογραφία όλοι μαζί,

συνεχίζοντας ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, σε ένα αξιοθέατο που ανυπομονούσα να επισκεφτώ, το μουσείο του πασίγνωστου εφευρέτη και οραματιστή Νίκολα Τέσλα (Музеј Николе Тесле), σε ένα κτήριο που το περίμενα κάπως διαφορετικό είναι η αλήθεια:

Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για το Σερβο-αμερικανό εφευρέτη, μηχανικό & φυσικό, ο οποίος είχε αφιερώσει τη ζωή του στην επιστήμη και πως αυτή θα βελτιώσει τη ζωή του ανθρώπου. Τα επιτεύγματα και η τεχνολογία που είχε ανακαλύψει όχι απλά μνημονεύεται, αλλά χρησιμοποιείται έως σήμερα σε αμέτρητες εφαρμογές.

Η ανθρωπότητα χρωστάει πολλά στο Νίκολα Τέσλα για όσα της έχει προσφέρει, αν και δεν ολοκλήρωσε το όραμα του για δωρεάν ενέργεια στο καθένα. Πάντως μόνο και μόνο για την ανακάλυψη και την εφαρμογή του εναλλασσόμενου ρεύματος χρειάζεται ειδική μνεία. Ο κόσμος του σήμερα ανήκει σε μεγάλο ποσοστό σ’ αυτόν.

Ένα πολύ ωραίο και απλό βίντεο σχετικά με τον Τέσλα και τα επιτεύγματα του:

Εκδώσαμε εισιτήριο και μπήκαμε μέσα, ξεκινώντας να βλέπουμε τα εκθέματα:

Ο άνθρωπος είχε ανακαλύψει το χειρισμό εξ αποστάσεως (τηλεκατευθυνόμενο πλοίο) περίπου 100 χρόνια πριν!

Το περίφημο πηνίο του Τέσλα, ένα είδος μετασχηματιστή υψηλής τάσης χαμηλού φορτίου, που χρησιμοποιούταν για τη διεξαγωγή πειραμάτων στον φωτισμό, τις ακτινογραφίες με ακτίνες Χ, και κυριότερα στην μαζική μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς καλώδια:

(Σε μια φωτογραφία κάτω από το πίνακα του)

Είδαμε τη τεφροδόχο η οποία βρισκόταν σε περίοπτη θέση. Λέγεται πως ο ίδιος ζήτησε να τοποθετηθεί στο Βελιγράδι, δίνοντας την απάντηση σε όσους διεκδικούσαν τη καταγωγή του:

Ένα από τα κοστούμια του:

Καταλήγοντας και πάλι στο πηνίο, όπου και παρακολουθήσαμε ένα τρομερά ενδιαφέρον πείραμα με το άναμμα των λαμπών επαγωγικά:

Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι η συνοδεία ξεναγού κρίνεται απαραίτητη στο μουσείο, καθώς μόνο έτσι μπορείς να κατανοήσεις όσα βλέπεις και να συμμετάσχεις στη διεξαγωγή των πειραμάτων. Ευτυχώς το μάθαμε εγκαίρως.

Αποχωρήσαμε πολύ ευχαριστημένοι, βγαίνοντας και μια αναμνηστική:

Πήραμε τη κατηφόρα φτάνοντας μέχρι το Pionirski park:

Βλέποντας απέναντι το πολύ όμορφο κτήριο της εθνοσυνέλευσης (Народна скупштина Републике Србије):

Στο οποίο και δε χάσαμε την ευκαιρία για φωτογραφίες:

Δεν ήμασταν πολύ μακριά από τη γειτονιά που μέναμε, ωστόσο συνεχίσαμε το δρόμο:

Θέλοντας να φτάσουμε ως τη περιοχή Skadarlija (Скадарлија), αποτελούμενη από μικρούς πέτρινους πεζόδρομους μέσα σε δέντρα, μήκους όχι περισσότερο από 500 μέτρα. Στη περιοχή φιλοξενούνται πολλά καφέ, εστιατόρια, γκαλερί, ξενοδοχεία κτλ:

Γυρίσαμε τα πολύ ωραία δρομάκια:

Ψάχνοντας να βρούμε κάτι να κάνουμε στάση για φαγητό:

Βρίσκοντας τα όμως όλα ιδιαίτερα τουριστικά λες και περπατάμε στα στενάκια της Πλάκας ή κάποιας άλλης αντίστοιχης συνοικίας, δε βρήκαμε κάτι που να μας ελκύει και συνεχίσαμε το δρόμο μας:

Σταματήσαμε για ένα μπέργκερ προκειμένου να κόψει τη πείνα μας. Είναι κάτι που οφείλετε να κάνετε όταν βρεθείτε στο Βελιγράδι, καθώς πρόκειται για εξαιρετικό street food και θα το βρείτε με τη συχνότητα που βρίσκουμε γυράδικο στην Ελλάδα.

Απόγευμα πλέον και τι άλλο θα μπορούσε να απορροφήσει τη κούραση μας (κυρίως λόγω ζέστης) πέρα από μια παγωμένη μπύρα. Μάλλον όχι μόνο μία, καθώς η ανακάλυψη των παιδιών τη χθεσινή μέρα άκουγε στο όνομα Samo Pivo ,ένα πολύ ιδιαίτερο μαγαζί – μπυραρία δίπλα σχεδόν στο διαμέρισμα μας, με όμορφη διακόσμηση, ωραίο κόσμο, ροκ μουσικάρες, και πολλές μα πολλές μπύρες. Μόνο μπύρες, όπως μαρτυράει και το όνομα του στα Σέρβικα, καθώς δε πρόκειται να βρείτε οτιδήποτε άλλο στο συγκεκριμένο χώρο. Πιάσαμε ένα τραπέζι (από τα κλασσικά που φτιάχνονται από καρούλια καλωδίων) και ξεκινήσαμε με μια μαύρη στην αυλή του:

Μεταφερόμενοι λίγο μετά στο μπαρ όπως ήταν λογικό:

Δοκιμάζοντας πολλές από τις ετικέτες του, καλοπερνώντας και συζητώντας με το μπαρμαν αλλά και άλλο κόσμο. Είχαμε βρει το «στέκι» μας και ήταν φυσικό κι επόμενο να μας βρει εκεί το βράδυ:

Έπρεπε όμως να γυρίσουμε σπίτι καθώς θα είχαμε επισκέψεις, από έναν επίσης Σέρβο φίλο του Βασίλη τον Γιουργκι, ο οποίος θα μας ‘’αναλάμβανε’’ για το βράδυ. Αφού ξεκινήσαμε τη συζήτηση όση ώρα ετοιμαζόμασταν δοκιμάζοντας τη Σέρβικη Rakija και κάνοντας μας μινι σεμινάριο πως καταλαβαίνουμε αν είναι καλή ή όχι, συνεχίσαμε με διάφορα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα όπου αντιλήφθηκα πολλά από τα κατάλοιπα που έχει αφήσει ο πόλεμος.

Ο Γιούργκι βλέπετε ήταν κατά το ήμισυ Κροάτης οπότε είχε άποψη και θέση και αρκετά πράγματα να μας πει, καταλήγοντας ωστόσο σε ένα μεγάλο γιατί… Γιατί έτσι θέλησαν κάποιοι λίγοι όπως πάντα.

Αναχωρήσαμε γύρω στις 12 με το αμάξι του και κατεύθυνση την Δυτική όχθη του Δούναβη στην οποία και γίνεται ο χαμός από πλωτά μπαρ – κλαμπ και όχι μόνο. Είχε πολύ κόσμο καθώς ήταν Σάββατο βράδυ, και για το λόγο αυτό παρκάραμε λίγο μακριά και κάναμε βόλτα:

Βλέποντας την όμορφη νυχτερινή θέα και μη χάνοντας την ευκαιρία να βγούμε φωτογραφία κάτω από τη γέφυρα του ποταμού:

Καταλήξαμε σε ένα από τα καλά κλαμπ της περιοχής, όπου και διαπιστώσαμε ότι το τραπέζι που θα σε βάλουν εξαρτάται με το αν και τι μπουκάλι θα ανοίξεις. Γι’ αυτό και από τη τουαλέτα σχεδόν όπου ήμασταν φτάσαμε στο κέντρο του κλαμπ με συνοπτικές διαδικασίες, ανοίγοντας μια φιάλη Hendricks. Οι όμορφες Σερβίδες που μας έφεραν σφηνάκια μας τα χρέωσαν με συνοπτικές διαδικασίες, δίνοντας μας ακόμα μια εκδοχή της νύχτας στη πόλη.

Το ξημέρωμα μας βρήκε στο ποτάμι, κλείνοντας τη δεύτερη μέρα με τον τρόπο που θα έπρεπε.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[psilos3]

Προετοιμασία

Soundtrack εκδρομής:

(Београд, Σαλόνικα, Istanbul πάλι Ζ'γκοστ Ζ'γκοστ - U.S.B. United Space of Balkans)


Όπως ανέφερα και στο πρόλογο μου, δύο μήνες πριν το ταξίδι κλείστηκε το εισιτήριο από το site της Air Serbia για πτήση απευθείας από τη Θεσσαλονίκη με επιστροφή, κόστους περίπου στα 140€ με κανονική αποσκευή. Η εταιρεία διατηρεί το δρομολόγιο σταθερό όλα αυτά τα χρόνια, διεξάγοντας μάλιστα διπλές πτήσεις προς Θεσσαλονίκη τους μήνες αιχμής, το μεσημέρι στις τέσσερις και τα ξημερώματα την ίδια ώρα.

Σε ότι αφορά τη διαμονή ανέλαβα το ψάξιμο, έχοντας μηδαμινή εμπειρία σε ταξίδια εξωτερικού, καταλήγοντας ωστόσο στη καλύτερη δυνατή επιλογή. Διάβασα αρκετά, έψαξα πολύ και κατέληξα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να μείνουμε στο κέντρο, δίπλα στη πασίγνωστη οδό ‘’Knez Mihailova’’ που αποτελεί το κεντρικότερο πεζόδρομο του Βελιγραδίου.

Μέσω της πλατφόρμας του booking έκλεισα ένα κεντρικότατο διαμέρισμα πλήρως ανακαινισμένο, πολύ ευρύχωρο και όμορφο με το όνομα ‘’Apartment Terazije‘’ στη καρδιά κυριολεκτικά της πόλης, το δρόμο ‘’Terazije‘’ που βρίσκεται και το περίφημο Hotel Moskva.

Έχοντας δει τις ισοτιμίες εξ αρχής, στείλαμε στα παιδιά να μας κάνουν συνάλλαγμα από το αεροδρόμιο της Αθήνας για να μην ψαχνόμαστε εκεί με μετρητά.

Δε χρειάστηκε να κλείσουμε εκ των προτέρων κάτι άλλο, καθώς θεωρήσαμε σωστό να βγάλουμε επιτόπου πρόγραμμα. Δε σας κρύβω ότι ένας από τους στόχους της εκδρομής ήταν και η νυχτερινή διασκέδαση, οπότε και το αφήσαμε λίγο φλου.

Το Βελιγράδι άλλωστε φημίζεται ότι είναι η πόλη που δε κοιμάται ποτέ, γεγονός που μας διέγειρε τη φαντασία για το τι θα συναντήσουμε τη νύχτα του.

Έπεσε όμως αρκετό διάβασμα μιας και δεν ήθελα να φανώ τόσο άσχετος και τόσο αφελής ώστε να μη δω μερικά βασικά πράγματα, μουσεία & αξιοθέατα.

Τελικά οι συζητήσεις με τα τσίπουρα στη Ρόδο είχαν πιάσει τόπο…

 

[psilos3]

Αναχώρηση απ’ τη Θεσσαλονίκη



Η μέρα ήταν εργάσιμη, καθώς η πτήση μας ήταν μετά τις τέσσερις το απόγευμα, οπότε και ξεκίνησε από το γραφείο σε περιοχή κοντά σχετικά στο αεροδρόμιο Μακεδονία. Αφού πήραμε τις απαραίτητες συστάσεις για το Βελιγράδι από το αφεντικό μας ο οποίος το γνωρίζει άψογα, ξεκινήσαμε για το πάρκινγκ κοντά στο αεροδρόμιο. Ήμασταν δύο, καθώς οι άλλοι δύο της παρέας ταξίδευαν από Αθήνα.

Ο καύσωνας στη Θεσσαλονίκη δυνάμωνε, οι εκτιμήσεις για το τριήμερο του Αγίου πνεύματος έκαναν λόγο για 37άρια, η Χαλκιδική ήταν έτοιμη να βουλιάξει ακόμα μια φορά από τις ορδές των βαρβάρων, κι εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος γιατί έβγαινα στο εξωτερικό, αλλά περισσότερο χαρούμενος γιατί κατευθυνόμουν βόρεια και θα απέφευγα τον καύσωνα. Έτσι νόμιζα με το φτωχό μου μυαλό…

Φτάσαμε, τσεκάραμε τις αποσκευές μας και τις παραδώσαμε στον ιμάντα παίρνοντας στα χέρια το πολυπόθητο εισιτήριο:

Είχαμε ήδη μιλήσει με τους άλλους δύο και μας περίμεναν, αναφέροντας μας μόνο καλές εντυπώσεις για τη πρώτη εικόνα της πόλης, αλλά και την έντονη κινητικότητα των αστυνομικών δυνάμεων ενόψει της επίσκεψης του Κινέζου πρωθυπουργού.

Η πτήση ήταν εύκολη και γρήγορη, καθώς κάναμε πάνω κάτω την ίδια ώρα, ίσως και λιγότερη με το Θεσσαλονίκη – Κρήτη. Τόσο εύκολο. Κατεβήκαμε και μπήκαμε στη φυσούνα του αεροδρομίου ‘’Nikola Tesla’’ πηγαίνοντας προς τον έλεγχο διαβατηρίων, βλέποντας απέναντι μας το Κινέζικο κτήνος, το πρωθυπουργικό αεροσκάφος.

Ο αστυνομικός τσατίστηκε που πήγαμε μόνο με ταυτότητες, ζήτησε διαβατήριο για να λάβει αρνητική απάντηση φυσικά, και κατόπιν κάποιο άλλο αποδεικτικό καθυστερώντας μας επίτηδες ίσως για να μας νευριάσει. Περάσαμε δείχνοντας τους τις κάρτες της τράπεζας και βρίζοντας τον από μέσα μας.

Το επόμενο βήμα ήταν να πάρουμε ταξί, κάτι για το οποίο μας είχαν προειδοποιήσει με τα χειρότερα λόγια για τη Σερβία, έτσι λοιπόν πήγαμε στα σίγουρα. Πριν βγεις από το αεροδρόμιο πηγαίνεις στο Info σταντ, δηλώνεις τη διεύθυνση που θέλεις να κατευθυνθείς με το ταξί λαμβάνοντας επίσημο απόκομμα με το αντίτιμο που θα πληρώσεις, το οποίο και δίνεις στον οδηγό ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα να σου ζητήσει λεπτό παραπάνω. Φαντάζομαι τι μπορεί να γινότανε για να καταφύγουν σε τέτοιο σύστημα οι άνθρωποι…

Η πρώτη εντύπωση βγαίνοντας από το αεροδρόμιο ήταν ζέστης αναμεμειγμένης με υγρασία. Τρομερή υγρασία, με τα ρούχα να κολλάνε πάνω σου αφήνοντας αυτή τη άθλια αίσθηση. Μου το λέγανε και κορόιδευα περί καύσωνα, να που τελικά είχαν δίκιο…

Η δεύτερη ήταν τα ύψη που συναντούσα αριστερά – δεξιά, δείχνοντας μου με το καλημέρα σας ότι οι Σέρβοι είναι γενικά ψηλός λαός κι ότι επιτέλους σε ένα μέρος δε θα είμαι εγώ ο δακτυλοδεικτούμενος επονομαζόμενος απ’ όλους σαν ‘’ψηλός’’. Τι ευτυχία!

Το χαμόγελο κόπηκε όμως καθώς το ταξί δεν είχε ή δε γούσταρε να έχει air condition, κάτι που σε συνδυασμό με τη διαολεμένη κίνηση στη πόλη λόγω του κλεισίματος των δρόμων για τους επίσημους έκανε τη μικρή διαδρομή των 19 χιλιομέτρων ως το κέντρο απάλευτη. Πόσο Ελλάδα μας θύμιζε όλο αυτό! Αν και δεν ήταν η καλύτερη κατάσταση -κάθε άλλο- εγώ δε σταμάτησα να ρουφάω εικόνες. Εικόνες άγνωστες, εικόνες μιας άλλης χώρας που για πρώτη φορά έβλεπαν τα μάτια μου.

Μιας χώρας κι ενός λαού που έχει αρκετά παρόμοια ιδιοσυγκρασία με τους Έλληνες. Ενός λαού σκληραγωγημένου και αρκετά δοκιμασμένου στο πολύ πρόσφατο παρελθόν. Έζησα τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας στο τέλος της εφηβείας μου και με είχε στιγματίσει πολύ σαν περιστατικό. Πρόλαβα κάτι ωραίες μπούκες στα Νατοϊκά τρένα τότε στη Θεσσαλονίκη, κάτι συναυλίες αλληλεγγύης, όπως και συγκέντρωση βοήθειας. Είναι γεγονός ότι έπρεπε να ντρεπόμαστε σα λαός για τις τότε επιλογές της πολιτικής ηγεσίας, αλλά αυτό είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει αλλού.

Με όλα αυτά λοιπόν στο μυαλό μου, η εκτίμηση που είχα στους Σέρβους για την αυταπάρνηση και τη παλικαριά που έδειχναν ήταν πολύ μεγάλη και υποσυνείδητα χαιρόμουν που θα ταξιδέψω στη πατρίδα τους. Πολλά είχαν ακουστεί για τη τότε εποχή, ότι άλλαξε αρκετά η άποψη τους για τους Έλληνες με όλα αυτά, αν και μας ενώνουν αρκετά πράγματα. Μήπως δε μας ενώνουν με άλλους λαούς θα μου πεις; Τι έχουμε να χωρίσουμε;

Από τη συνεχόμενη σκέψη και την αλληλουχία των εικόνων με έβγαλε ο Σέρβος ταρίφας, σταματώντας στο σημείο που έπρεπε ξεφορτώνοντας στραβωμένος τις αποσκευές μας…

 

[psilos3]

Καλησπέρα Beograd! (Μέρα πρώτη)



Μέσα στη ζέστη αρχίσαμε να ψάχνουμε το διαμέρισμα. Ξέραμε οδό και αριθμό, είχαμε υπόψιν μας και το κουδούνι ωστόσο δεν άνοιγε κανείς. Τηλέφωνα δεν είχαμε ενεργοποιήσει ακόμα, καθώς η Σερβία βρίσκεται στη ζώνη Β και οι χρεώσεις ήταν μεγάλες, έτσι μας φάγανε τα πήγαινε – έλα προκειμένου να βρούμε Wi-Fi για να επικοινωνήσουμε με τους άλλους, που δεν απαντούσαν ούτε στο Viber… Τα νεύρα μας είχαν γίνει κρόσια, μέχρι που βγήκε μισοκοιμισμένος ο ένας εκ των δύο της παρέας στο μπαλκόνι γιατί ‘’ένιωσε’’ κι έφαγε το βρίσιμο της αρκούδας. Κοιμόντουσαν τα παιδιά και μας είχαν γράψει τελείως…

Ανεβήκαμε τα βρώμικα σκαλοπάτια της παλιάς και ατημέλητης οικοδομής με μεγάλη απαισιοδοξία για το τι θα συναντήσουμε, ωστόσο το διαμέρισμα μας επιφύλασσε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη καθώς ήταν πλήρως ανακαινισμένο. Ευτυχώς τα παιδιά είχαν φροντίσει πριν κοιμηθούν να φουλάρουν το ψυγείο με μπύρες, έτσι αφού άνοιξα τη πρώτη παγωμένη ‘’Jelen Pivo’’ οι ρυθμοί επανήλθαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα!

Αφού συνεννοηθήκαμε για τα διαδικαστικά, τακτοποιηθήκαμε και ήπιαμε μερικές μπυρίτσες, κατεβήκαμε κάτω για τη πρώτη γνωριμία με τη πόλη.

Απέναντι από το διαμέρισμα μας είχε ένα πολύ γνωστό και μικρό μπεργκεράδικο το οποίο είχε αρκετά μεγάλη φήμη και πάντα ουρές απ’ έξω, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο εμφανισιακά καθώς θύμιζε γυράδικο Θεσσαλονίκης δεκαετίας ’90.

Λίγα μέτρα πιο πάνω φτάναμε στο περίφημο hotel ‘’Moskva’’ γνωστό σε όλη τη πόλη για το περίφημο κεϊκ που σερβίρεται στο καφέ του.

Βγήκαμε μια πρώτη φωτογραφία

και χωρίς να χάσουμε χρόνο περάσαμε απέναντι και ξεχυθήκαμε στο διάσημο πεζόδρομο του Βελιγραδίου, τη Knez Mihailova με τα καφέ, τα εμπορικά καταστήματα και τα επιβλητικά κτήρια:

Την ώρα εκείνη επικρατούσε πολυκοσμία, ή καλύτερα χαμός από κόσμο, κάτι που είναι απόλυτα λογικό:

H Knez Mihailova δεν οδηγεί παρά στο πάρκο Kalemegdan, ένα πολύ όμορφο πάρκο στη καρδιά της πόλης με το ιστορικό και πολύ όμορφο κάστρο του Βελιγραδίου (Београдска тврђава) να βρίσκεται σ’ αυτό, χτισμένο πάνω από το ιδιαίτερο σημείο που συναντιούνται οι δύο ποταμοί, Δούναβης & Σάββα. Αρκετοί Σέρβοι κάναν τη βόλτα τους την ώρα εκείνη:

Πήραμε μια μπύρα από τους πλανόδιους και καθίσαμε χαζεύοντας τη προπόνηση ενός παιδικού τμήματος μπάσκετ, σε ανοικτό γήπεδο που φιλοξενείται εντός των τειχών. Μου έκανε εντύπωση το στυλ της προπόνησης, έχοντας περάσει από αντίστοιχα τμήματα, διαπιστώνοντας με περισσή ευκολία πόσο πίσω είμαστε μπασκετικά από τους Σέρβους. Τίποτα δεν είναι τυχαίο:

Κάναμε μια σύντομη βόλτα καθώς η νύχτα έπεσε για τα καλά:

Βγήκαμε από το πάρκο και ξαναπήραμε το πεζόδρομο από την αρχή:

Επιστρέψαμε στο σπίτι για να ετοιμαστούμε. Ήταν η πρώτη νύχτα μας στο Βελιγράδι και ήταν παραπάνω από δεδομένο ότι θα βγούμε, αν και η κούραση μαζί με την ανυπόφορη ζέστη μας είχαν καταβάλλει. Αργήσαμε να ετοιμαστούμε κι αφού ήπιαμε τις μπύρες μας κατευθυνθήκαμε προς ένα κλαμπάκι κοντά στο πάρκο, πάνω ακριβώς από το ζωολογικό πάρκο, στο οποίο είχαμε φροντίσει να κάνουμε κράτηση μέσω του Σέρβου φίλου του Βασίλη αν και δε χρειαζόταν τελικά:

Ήπιαμε τα ποτά μας και κάναμε μια βόλτα κοντά στο ποτάμι, χωρίς να βρούμε κάτι άλλο να μας κινήσει το ενδιαφέρον.

Επιστρέψαμε προς το διαμέρισμα αφού βρήκαμε να τσιμπήσουμε κάτι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση το πόσο νωρίς ξημέρωνε στη Σερβία. Η ώρα τέσσερις και κάτι και είχε φέξει για τα καλά! Γυρίσαμε περνώντας από το άγαλμα του Nikola Pašić και την ομώνυμη οδό, βλέποντας το συννεφιασμένο ουρανό.

Η πρώτη μου μέρα στο εξωτερικό είχε μόλις ολοκληρωθεί.

 

[turms]

να ρωτησω κατι?
παρακολουθω ολες τις ιστοριες σου...
μου φαινεται μονο σε μια υπηρχε το ασθενες φυλο στις φωτο
απο την αλλη αποκλειω ολα αυτα τα χρονια να τυχαινε παντα πριν τα ταξιδια να ησανσταν ολοι, μπακουροπαρεα οπως επισης αποκλειω ολα τα ταξιδια να ηταν εκδρομες να δεις τον Αρη εκτος εδρας. Κ αποκλειεται να ειχατε γυναικες στην παρεα κ να μην βγαινανε στις φωτο
........................
οποτε καταληγω στο ερωτημα? τι ταζατε στις κοπελες / γυναικες σας για να σας αφησουν?
'η μηπως ηταν ολα "επαγγελματικα ταξιδια?"

 

[psilos3]

να ρωτησω κατι?
παρακολουθω ολες τις ιστοριες σου...

Δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα απαντούσα σε μια τέτοια ερώτηση... Να σαι καλά, και σ' ευχαριστώ που με διαβάζεις.
Είσαι πολύ παρατηρητικός όσον αφορά το ασθενές φύλο. Στη συντριπτική πλειοψηφία των ταξιδιών όντως δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχει γιατί ίσως στο τύπο ταξιδιού που επιλέγουμε δε πολυκολλάει και το ξέρουν και οι ίδιες είτε είναι απλά φίλες είτε κάτι περισσότερο.
Μας αρέσει η αντροπαρέα και ο χαβαλές που βγαίνει. Επίσης ειδικά στο εξωτερικό το πρόγραμμα είναι εξοντωτικο πολλές φορές και δε μπορούν να το ακολουθήσουν.
Ίσως το επιλέγουμε περισσότερο άθελα μας. Άλλες φορές πάλι όχι.
Δε τάζουμε τίποτα, έτσι μας γνώρισαν, με τα ταξίδια μας και τις εκδρομές μας και εφόσον θέλουν να υπάρχουν (όταν υπάρχουν) στη ζωή μας οφείλουν να το αποδεχτούν. Μιλημένα, ξηγημένα, όμορφα πάντα Δεν αποκλείονται από τίποτα.
Όσο για τον Άρη, δε βλέπω να κάνω εκδρομή και πολύ σύντομα δυστυχώς

 

[Vasileti]

Δε τάζουμε τίποτα, έτσι μας γνώρισαν, με τα ταξίδια μας και τις εκδρομές μας

εμάς έτσι μας χώρισαν!

 

[Earth Citizen]

υπηρχε το ασθενες φυλο

όσον αφορά το ασθενές φύλο.

Όλα καλά όλα ανθηρά μέχρι που διάβασα "το ασθενές φύλο"
Οκ, προχωράμε!

(το ίδιο μ' ενοχλεί και η έκφραση το "ωραίο φύλο").

 

[barkour]

Όλα καλά όλα ανθηρά μέχρι που διάβασα "το ασθενές φύλο"
Οκ, προχωράμε!

(το ίδιο μ' ενοχλεί και η έκφραση το "ωραίο φύλο").

Εμενα με πειραζει το χωριατικο φυλλο ...

 

[psilos3]

Όλα καλά όλα ανθηρά μέχρι που διάβασα "το ασθενές φύλο"
Οκ, προχωράμε!

(το ίδιο μ' ενοχλεί και η έκφραση το "ωραίο φύλο").

Δε το συμμερίζομαι, μη παρεξηγηθώ (που παρεξηγήθηκα ήδη ).
Απάντησα επακριβώς στα λεγόμενα του φίλου turns, από κεκτημένη ταχύτητα χρησιμοποίησα την ατάκα του βλέποντας τη στο μύνημα του. Προχωράμε ξεκάθαρα!

 

[Earth Citizen]

Εμενα με πειραζει το χωριατικο φυλλο ...

Ο καθένας με τα βίτσια του

 

[barkour]

Ο καθένας με τα βίτσια του

Δεν ειναι αυτο που νομιζεις αλλα μου αρεσει ο τροπος που σκεφτεσαι ...