psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.127
- Likes
- 56.392
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Βόλτες στη πόλη και στ’ αξιοθέατα (μέρα δεύτερη)
Η απόπειρα για πρωινό καφεδάκι στο διαμέρισμα παίρνοντας πακέτο από το γειτονικό καφέ κρίνεται παραπάνω από αποτυχημένη. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς άλλωστε τη μικρή μπάλα παγωτού (!) μέσα σε κάθε εσπρέσο, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σε στείλει στη τουαλέτα μια ώρα αρχύτερα...
Παρόλο που η φριχτή ζέστη δεν έλεγε να κοπάσει και καθόμασταν μέσα με το air condition αναμμένο, αποφασίσαμε να ξεχυθούμε στους δρόμους περπατώντας για να δούμε τη πόλη και να επισκεφτούμε μερικά από τα πολύ γνωστά αξιοθέατα. Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε μπροστά στο Mockba απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε:
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη -αν και μη δικαιολογημένη- καθώς για πρώτη φορά έκανα κάτι το οποίο εν τέλει θα στιγμάτιζε και τη μετέπειτα ταξιδιωτική πορεία μου, να περπατώ δηλαδή και να χάνομαι στους δρόμους της εκάστοτε πόλης μιας ξένης χώρας φωτογραφίζοντας:
Δε διακρίναμε πολύ κόσμο και κίνηση αν και Σάββατο πρωί. Προφανώς ο καιρός έπαιζε το ρόλο του:
Ανεβήκαμε το δρόμο Kralja Milana, φτάνοντας ως τη κυκλική πλατεία Славија
Συνεχίζοντας για λίγο ακόμα μέχρι να βρούμε το πάρκο με τον μεγαλεπήβολο ναό του Αγίου Σάββα (Храм Светог Саве) :
Ο ναός του Αγίου Σάββα είναι ένας από τους μεγαλύτερους ορθόδοξους ναούς στον κόσμο και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1935, συνεχίστηκε μετά από προσπάθειες το 1985 και μπορεί να φιλοξενήσει έως 10.000 πιστούς, κατατάσσοντας τον ως το μεγαλύτερο ορθόδοξο ναό στα Βαλκάνια:
Δυστυχώς δεν ήταν επισκέψιμος στο μεγαλύτερο του μέρος λόγω εργασιών, ωστόσο μια γεύση μπορούσε να τη πάρει κανείς αναφορικά με το κτίσμα:
Βγήκαμε μια φωτογραφία όλοι μαζί,
συνεχίζοντας ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, σε ένα αξιοθέατο που ανυπομονούσα να επισκεφτώ, το μουσείο του πασίγνωστου εφευρέτη και οραματιστή Νίκολα Τέσλα (Музеј Николе Тесле), σε ένα κτήριο που το περίμενα κάπως διαφορετικό είναι η αλήθεια:
Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για το Σερβο-αμερικανό εφευρέτη, μηχανικό & φυσικό, ο οποίος είχε αφιερώσει τη ζωή του στην επιστήμη και πως αυτή θα βελτιώσει τη ζωή του ανθρώπου. Τα επιτεύγματα και η τεχνολογία που είχε ανακαλύψει όχι απλά μνημονεύεται, αλλά χρησιμοποιείται έως σήμερα σε αμέτρητες εφαρμογές.
Η ανθρωπότητα χρωστάει πολλά στο Νίκολα Τέσλα για όσα της έχει προσφέρει, αν και δεν ολοκλήρωσε το όραμα του για δωρεάν ενέργεια στο καθένα. Πάντως μόνο και μόνο για την ανακάλυψη και την εφαρμογή του εναλλασσόμενου ρεύματος χρειάζεται ειδική μνεία. Ο κόσμος του σήμερα ανήκει σε μεγάλο ποσοστό σ’ αυτόν.
Ένα πολύ ωραίο και απλό βίντεο σχετικά με τον Τέσλα και τα επιτεύγματα του:
Εκδώσαμε εισιτήριο και μπήκαμε μέσα, ξεκινώντας να βλέπουμε τα εκθέματα:
Ο άνθρωπος είχε ανακαλύψει το χειρισμό εξ αποστάσεως (τηλεκατευθυνόμενο πλοίο) περίπου 100 χρόνια πριν!
Το περίφημο πηνίο του Τέσλα, ένα είδος μετασχηματιστή υψηλής τάσης χαμηλού φορτίου, που χρησιμοποιούταν για τη διεξαγωγή πειραμάτων στον φωτισμό, τις ακτινογραφίες με ακτίνες Χ, και κυριότερα στην μαζική μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς καλώδια:
(Σε μια φωτογραφία κάτω από το πίνακα του)
Είδαμε τη τεφροδόχο η οποία βρισκόταν σε περίοπτη θέση. Λέγεται πως ο ίδιος ζήτησε να τοποθετηθεί στο Βελιγράδι, δίνοντας την απάντηση σε όσους διεκδικούσαν τη καταγωγή του:
Ένα από τα κοστούμια του:
Καταλήγοντας και πάλι στο πηνίο, όπου και παρακολουθήσαμε ένα τρομερά ενδιαφέρον πείραμα με το άναμμα των λαμπών επαγωγικά:
Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι η συνοδεία ξεναγού κρίνεται απαραίτητη στο μουσείο, καθώς μόνο έτσι μπορείς να κατανοήσεις όσα βλέπεις και να συμμετάσχεις στη διεξαγωγή των πειραμάτων. Ευτυχώς το μάθαμε εγκαίρως.
Αποχωρήσαμε πολύ ευχαριστημένοι, βγαίνοντας και μια αναμνηστική:
Πήραμε τη κατηφόρα φτάνοντας μέχρι το Pionirski park:
Βλέποντας απέναντι το πολύ όμορφο κτήριο της εθνοσυνέλευσης (Народна скупштина Републике Србије):
Στο οποίο και δε χάσαμε την ευκαιρία για φωτογραφίες:
Δεν ήμασταν πολύ μακριά από τη γειτονιά που μέναμε, ωστόσο συνεχίσαμε το δρόμο:
Θέλοντας να φτάσουμε ως τη περιοχή Skadarlija (Скадарлија), αποτελούμενη από μικρούς πέτρινους πεζόδρομους μέσα σε δέντρα, μήκους όχι περισσότερο από 500 μέτρα. Στη περιοχή φιλοξενούνται πολλά καφέ, εστιατόρια, γκαλερί, ξενοδοχεία κτλ:
Γυρίσαμε τα πολύ ωραία δρομάκια:
Ψάχνοντας να βρούμε κάτι να κάνουμε στάση για φαγητό:
Βρίσκοντας τα όμως όλα ιδιαίτερα τουριστικά λες και περπατάμε στα στενάκια της Πλάκας ή κάποιας άλλης αντίστοιχης συνοικίας, δε βρήκαμε κάτι που να μας ελκύει και συνεχίσαμε το δρόμο μας:
Σταματήσαμε για ένα μπέργκερ προκειμένου να κόψει τη πείνα μας. Είναι κάτι που οφείλετε να κάνετε όταν βρεθείτε στο Βελιγράδι, καθώς πρόκειται για εξαιρετικό street food και θα το βρείτε με τη συχνότητα που βρίσκουμε γυράδικο στην Ελλάδα.
Απόγευμα πλέον και τι άλλο θα μπορούσε να απορροφήσει τη κούραση μας (κυρίως λόγω ζέστης) πέρα από μια παγωμένη μπύρα. Μάλλον όχι μόνο μία, καθώς η ανακάλυψη των παιδιών τη χθεσινή μέρα άκουγε στο όνομα Samo Pivo ,ένα πολύ ιδιαίτερο μαγαζί – μπυραρία δίπλα σχεδόν στο διαμέρισμα μας, με όμορφη διακόσμηση, ωραίο κόσμο, ροκ μουσικάρες, και πολλές μα πολλές μπύρες. Μόνο μπύρες, όπως μαρτυράει και το όνομα του στα Σέρβικα, καθώς δε πρόκειται να βρείτε οτιδήποτε άλλο στο συγκεκριμένο χώρο. Πιάσαμε ένα τραπέζι (από τα κλασσικά που φτιάχνονται από καρούλια καλωδίων) και ξεκινήσαμε με μια μαύρη στην αυλή του:
Μεταφερόμενοι λίγο μετά στο μπαρ όπως ήταν λογικό:
Δοκιμάζοντας πολλές από τις ετικέτες του, καλοπερνώντας και συζητώντας με το μπαρμαν αλλά και άλλο κόσμο. Είχαμε βρει το «στέκι» μας και ήταν φυσικό κι επόμενο να μας βρει εκεί το βράδυ:
Έπρεπε όμως να γυρίσουμε σπίτι καθώς θα είχαμε επισκέψεις, από έναν επίσης Σέρβο φίλο του Βασίλη τον Γιουργκι, ο οποίος θα μας ‘’αναλάμβανε’’ για το βράδυ. Αφού ξεκινήσαμε τη συζήτηση όση ώρα ετοιμαζόμασταν δοκιμάζοντας τη Σέρβικη Rakija και κάνοντας μας μινι σεμινάριο πως καταλαβαίνουμε αν είναι καλή ή όχι, συνεχίσαμε με διάφορα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα όπου αντιλήφθηκα πολλά από τα κατάλοιπα που έχει αφήσει ο πόλεμος.
Ο Γιούργκι βλέπετε ήταν κατά το ήμισυ Κροάτης οπότε είχε άποψη και θέση και αρκετά πράγματα να μας πει, καταλήγοντας ωστόσο σε ένα μεγάλο γιατί… Γιατί έτσι θέλησαν κάποιοι λίγοι όπως πάντα.
Αναχωρήσαμε γύρω στις 12 με το αμάξι του και κατεύθυνση την Δυτική όχθη του Δούναβη στην οποία και γίνεται ο χαμός από πλωτά μπαρ – κλαμπ και όχι μόνο. Είχε πολύ κόσμο καθώς ήταν Σάββατο βράδυ, και για το λόγο αυτό παρκάραμε λίγο μακριά και κάναμε βόλτα:
Βλέποντας την όμορφη νυχτερινή θέα και μη χάνοντας την ευκαιρία να βγούμε φωτογραφία κάτω από τη γέφυρα του ποταμού:
Καταλήξαμε σε ένα από τα καλά κλαμπ της περιοχής, όπου και διαπιστώσαμε ότι το τραπέζι που θα σε βάλουν εξαρτάται με το αν και τι μπουκάλι θα ανοίξεις. Γι’ αυτό και από τη τουαλέτα σχεδόν όπου ήμασταν φτάσαμε στο κέντρο του κλαμπ με συνοπτικές διαδικασίες, ανοίγοντας μια φιάλη Hendricks. Οι όμορφες Σερβίδες που μας έφεραν σφηνάκια μας τα χρέωσαν με συνοπτικές διαδικασίες, δίνοντας μας ακόμα μια εκδοχή της νύχτας στη πόλη.
Το ξημέρωμα μας βρήκε στο ποτάμι, κλείνοντας τη δεύτερη μέρα με τον τρόπο που θα έπρεπε.
Η απόπειρα για πρωινό καφεδάκι στο διαμέρισμα παίρνοντας πακέτο από το γειτονικό καφέ κρίνεται παραπάνω από αποτυχημένη. Πως αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς άλλωστε τη μικρή μπάλα παγωτού (!) μέσα σε κάθε εσπρέσο, που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σε στείλει στη τουαλέτα μια ώρα αρχύτερα...
Παρόλο που η φριχτή ζέστη δεν έλεγε να κοπάσει και καθόμασταν μέσα με το air condition αναμμένο, αποφασίσαμε να ξεχυθούμε στους δρόμους περπατώντας για να δούμε τη πόλη και να επισκεφτούμε μερικά από τα πολύ γνωστά αξιοθέατα. Ετοιμαστήκαμε και κατεβήκαμε μπροστά στο Mockba απ’ όπου και θα ξεκινούσαμε:
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη -αν και μη δικαιολογημένη- καθώς για πρώτη φορά έκανα κάτι το οποίο εν τέλει θα στιγμάτιζε και τη μετέπειτα ταξιδιωτική πορεία μου, να περπατώ δηλαδή και να χάνομαι στους δρόμους της εκάστοτε πόλης μιας ξένης χώρας φωτογραφίζοντας:
Δε διακρίναμε πολύ κόσμο και κίνηση αν και Σάββατο πρωί. Προφανώς ο καιρός έπαιζε το ρόλο του:
Ανεβήκαμε το δρόμο Kralja Milana, φτάνοντας ως τη κυκλική πλατεία Славија
Συνεχίζοντας για λίγο ακόμα μέχρι να βρούμε το πάρκο με τον μεγαλεπήβολο ναό του Αγίου Σάββα (Храм Светог Саве) :
Ο ναός του Αγίου Σάββα είναι ένας από τους μεγαλύτερους ορθόδοξους ναούς στον κόσμο και είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, ιδρυτή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ξεκίνησε να κατασκευάζεται το 1935, συνεχίστηκε μετά από προσπάθειες το 1985 και μπορεί να φιλοξενήσει έως 10.000 πιστούς, κατατάσσοντας τον ως το μεγαλύτερο ορθόδοξο ναό στα Βαλκάνια:
Δυστυχώς δεν ήταν επισκέψιμος στο μεγαλύτερο του μέρος λόγω εργασιών, ωστόσο μια γεύση μπορούσε να τη πάρει κανείς αναφορικά με το κτίσμα:
Βγήκαμε μια φωτογραφία όλοι μαζί,
συνεχίζοντας ένα χιλιόμετρο πιο κάτω, σε ένα αξιοθέατο που ανυπομονούσα να επισκεφτώ, το μουσείο του πασίγνωστου εφευρέτη και οραματιστή Νίκολα Τέσλα (Музеј Николе Тесле), σε ένα κτήριο που το περίμενα κάπως διαφορετικό είναι η αλήθεια:
Τρέφω μεγάλο θαυμασμό για το Σερβο-αμερικανό εφευρέτη, μηχανικό & φυσικό, ο οποίος είχε αφιερώσει τη ζωή του στην επιστήμη και πως αυτή θα βελτιώσει τη ζωή του ανθρώπου. Τα επιτεύγματα και η τεχνολογία που είχε ανακαλύψει όχι απλά μνημονεύεται, αλλά χρησιμοποιείται έως σήμερα σε αμέτρητες εφαρμογές.
Η ανθρωπότητα χρωστάει πολλά στο Νίκολα Τέσλα για όσα της έχει προσφέρει, αν και δεν ολοκλήρωσε το όραμα του για δωρεάν ενέργεια στο καθένα. Πάντως μόνο και μόνο για την ανακάλυψη και την εφαρμογή του εναλλασσόμενου ρεύματος χρειάζεται ειδική μνεία. Ο κόσμος του σήμερα ανήκει σε μεγάλο ποσοστό σ’ αυτόν.
Ένα πολύ ωραίο και απλό βίντεο σχετικά με τον Τέσλα και τα επιτεύγματα του:
Εκδώσαμε εισιτήριο και μπήκαμε μέσα, ξεκινώντας να βλέπουμε τα εκθέματα:
Ο άνθρωπος είχε ανακαλύψει το χειρισμό εξ αποστάσεως (τηλεκατευθυνόμενο πλοίο) περίπου 100 χρόνια πριν!
Το περίφημο πηνίο του Τέσλα, ένα είδος μετασχηματιστή υψηλής τάσης χαμηλού φορτίου, που χρησιμοποιούταν για τη διεξαγωγή πειραμάτων στον φωτισμό, τις ακτινογραφίες με ακτίνες Χ, και κυριότερα στην μαζική μεταφορά μεγάλων ποσοτήτων ηλεκτρικής ενέργειας χωρίς καλώδια:
(Σε μια φωτογραφία κάτω από το πίνακα του)
Είδαμε τη τεφροδόχο η οποία βρισκόταν σε περίοπτη θέση. Λέγεται πως ο ίδιος ζήτησε να τοποθετηθεί στο Βελιγράδι, δίνοντας την απάντηση σε όσους διεκδικούσαν τη καταγωγή του:
Ένα από τα κοστούμια του:
Καταλήγοντας και πάλι στο πηνίο, όπου και παρακολουθήσαμε ένα τρομερά ενδιαφέρον πείραμα με το άναμμα των λαμπών επαγωγικά:
Στο σημείο αυτό να αναφέρω ότι η συνοδεία ξεναγού κρίνεται απαραίτητη στο μουσείο, καθώς μόνο έτσι μπορείς να κατανοήσεις όσα βλέπεις και να συμμετάσχεις στη διεξαγωγή των πειραμάτων. Ευτυχώς το μάθαμε εγκαίρως.
Αποχωρήσαμε πολύ ευχαριστημένοι, βγαίνοντας και μια αναμνηστική:
Πήραμε τη κατηφόρα φτάνοντας μέχρι το Pionirski park:
Βλέποντας απέναντι το πολύ όμορφο κτήριο της εθνοσυνέλευσης (Народна скупштина Републике Србије):
Στο οποίο και δε χάσαμε την ευκαιρία για φωτογραφίες:
Δεν ήμασταν πολύ μακριά από τη γειτονιά που μέναμε, ωστόσο συνεχίσαμε το δρόμο:
Θέλοντας να φτάσουμε ως τη περιοχή Skadarlija (Скадарлија), αποτελούμενη από μικρούς πέτρινους πεζόδρομους μέσα σε δέντρα, μήκους όχι περισσότερο από 500 μέτρα. Στη περιοχή φιλοξενούνται πολλά καφέ, εστιατόρια, γκαλερί, ξενοδοχεία κτλ:
Γυρίσαμε τα πολύ ωραία δρομάκια:
Ψάχνοντας να βρούμε κάτι να κάνουμε στάση για φαγητό:
Βρίσκοντας τα όμως όλα ιδιαίτερα τουριστικά λες και περπατάμε στα στενάκια της Πλάκας ή κάποιας άλλης αντίστοιχης συνοικίας, δε βρήκαμε κάτι που να μας ελκύει και συνεχίσαμε το δρόμο μας:
Σταματήσαμε για ένα μπέργκερ προκειμένου να κόψει τη πείνα μας. Είναι κάτι που οφείλετε να κάνετε όταν βρεθείτε στο Βελιγράδι, καθώς πρόκειται για εξαιρετικό street food και θα το βρείτε με τη συχνότητα που βρίσκουμε γυράδικο στην Ελλάδα.
Απόγευμα πλέον και τι άλλο θα μπορούσε να απορροφήσει τη κούραση μας (κυρίως λόγω ζέστης) πέρα από μια παγωμένη μπύρα. Μάλλον όχι μόνο μία, καθώς η ανακάλυψη των παιδιών τη χθεσινή μέρα άκουγε στο όνομα Samo Pivo ,ένα πολύ ιδιαίτερο μαγαζί – μπυραρία δίπλα σχεδόν στο διαμέρισμα μας, με όμορφη διακόσμηση, ωραίο κόσμο, ροκ μουσικάρες, και πολλές μα πολλές μπύρες. Μόνο μπύρες, όπως μαρτυράει και το όνομα του στα Σέρβικα, καθώς δε πρόκειται να βρείτε οτιδήποτε άλλο στο συγκεκριμένο χώρο. Πιάσαμε ένα τραπέζι (από τα κλασσικά που φτιάχνονται από καρούλια καλωδίων) και ξεκινήσαμε με μια μαύρη στην αυλή του:
Μεταφερόμενοι λίγο μετά στο μπαρ όπως ήταν λογικό:
Δοκιμάζοντας πολλές από τις ετικέτες του, καλοπερνώντας και συζητώντας με το μπαρμαν αλλά και άλλο κόσμο. Είχαμε βρει το «στέκι» μας και ήταν φυσικό κι επόμενο να μας βρει εκεί το βράδυ:
Έπρεπε όμως να γυρίσουμε σπίτι καθώς θα είχαμε επισκέψεις, από έναν επίσης Σέρβο φίλο του Βασίλη τον Γιουργκι, ο οποίος θα μας ‘’αναλάμβανε’’ για το βράδυ. Αφού ξεκινήσαμε τη συζήτηση όση ώρα ετοιμαζόμασταν δοκιμάζοντας τη Σέρβικη Rakija και κάνοντας μας μινι σεμινάριο πως καταλαβαίνουμε αν είναι καλή ή όχι, συνεχίσαμε με διάφορα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα όπου αντιλήφθηκα πολλά από τα κατάλοιπα που έχει αφήσει ο πόλεμος.
Ο Γιούργκι βλέπετε ήταν κατά το ήμισυ Κροάτης οπότε είχε άποψη και θέση και αρκετά πράγματα να μας πει, καταλήγοντας ωστόσο σε ένα μεγάλο γιατί… Γιατί έτσι θέλησαν κάποιοι λίγοι όπως πάντα.
Αναχωρήσαμε γύρω στις 12 με το αμάξι του και κατεύθυνση την Δυτική όχθη του Δούναβη στην οποία και γίνεται ο χαμός από πλωτά μπαρ – κλαμπ και όχι μόνο. Είχε πολύ κόσμο καθώς ήταν Σάββατο βράδυ, και για το λόγο αυτό παρκάραμε λίγο μακριά και κάναμε βόλτα:
Βλέποντας την όμορφη νυχτερινή θέα και μη χάνοντας την ευκαιρία να βγούμε φωτογραφία κάτω από τη γέφυρα του ποταμού:
Καταλήξαμε σε ένα από τα καλά κλαμπ της περιοχής, όπου και διαπιστώσαμε ότι το τραπέζι που θα σε βάλουν εξαρτάται με το αν και τι μπουκάλι θα ανοίξεις. Γι’ αυτό και από τη τουαλέτα σχεδόν όπου ήμασταν φτάσαμε στο κέντρο του κλαμπ με συνοπτικές διαδικασίες, ανοίγοντας μια φιάλη Hendricks. Οι όμορφες Σερβίδες που μας έφεραν σφηνάκια μας τα χρέωσαν με συνοπτικές διαδικασίες, δίνοντας μας ακόμα μια εκδοχή της νύχτας στη πόλη.
Το ξημέρωμα μας βρήκε στο ποτάμι, κλείνοντας τη δεύτερη μέρα με τον τρόπο που θα έπρεπε.
Last edited:
Δεν αποκλείονται από τίποτα.
