Βέλγιο Ολλανδία Τρένων Ιστορία … σε Βέλγιο και Ολλανδία

[Grerena]

Οι συγκινήσεις της ημέρας δεν τελείωσαν ακόμα.
Επιστρέψαμε τα ποδήλατα και πήραμε λεωφορείο με προορισμό τους κήπους. Εδώ ήταν λίγο δύσκολη η μετάβασή μας. Ήταν απόγευμα και φοβόμουν ότι δεν θα προλάβουμε την είσοδο στους κήπους και το επόμενο λεωφορείο που έφευγε με προορισμό τους κήπους δεν έκανε στάση ακριβώς στην είσοδο, αλλά λίγο πιο μακριά και θα έπρεπε να περπατήσουμε. Έτσι και κάναμε. Το λεωφορείο μας άφησε σε ένα σημείο στο δρόμο, σε μια διασταύρωση για την πόλη Lisse και αφού περπατήσαμε για λίγο στην εθνική φτάσαμε 6:15 στην είσοδο των κήπων.
Τα σημάδια όμως δεν ήταν καλά. Έβλεπα κόσμο να βγαίνει και όχι να μπαίνει. Φτάνω στα ταμεία αλλά δεν έβλεπα πουθενά υπάλληλο. Κάπου θέλω να ρωτήσω. Πού;
Βρήκα έναν με κάτι σαν στολή (που μου έμοιαζε με φύλακα) και τον ρωτάω:
-Από πού είναι η είσοδος;
-Έκλεισε το πάρκο μαντάμ.
-Έκλεισε;
-Στις 6:00 κλείνουν τα ταμεία. Απλά μέχρι να βγει ο κόσμος το πάρκο παραμένει ανοιχτό έως τις 7:30.
-Ωχ. Όχι.
Δεν ξέρω τι ύφος πήρα εκείνη τη στιγμή. Πάντως ένιωσα μεγάλη απογοήτευση, που μάλλον φάνηκε. Εκεί που ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα ακούω τον «φύλακα» να με ρωτάει:
-Και έρχεστε από μακριά για τους κήπους;
Ώπα! Μου δίνει «πάτημα» για να τον παρακαλέσω να με αφήσει να περάσω;
-Ναι, του λέω. Ερχόμαστε από πολύ μακριά. Για να δούμε τους κήπους. Και δεν τους προλάβαμε για ένα τέταρτο.
Στο μυαλό μου ήρθαν οι ατάκες του Χατζηχρήστου προς τον Βέγγο (από την ταινία: «Ο Ηλίας του 16ου»)
-«Και μήπως πεινάνε και τα παιδάκια σου»;
-«Πεινάνε και τα παιδάκια μου».
-«Μήπως είναι άρρωστη και η μανούλα σου»;
-«Είναι άρρωστη και η μανούλα μου», απαντούσε ο Βέγγος.
Εκεί που ήμουν έτοιμη να του πω αυτά και άλλα πολλά μου λέει:
-Άντε μπορείτε να μπείτε, αλλά 7:30 θα είστε έξω.
Έτσι, χωρίς εισιτήριο, χάρις «στον καλό αυτόν άνθρωπο» (που έλεγε και ο Βέγγος), μπήκαμε στους κήπους από ένα πλαϊνό πορτάκι που μας άνοιξε. Παραλίγο να τιμωρηθώ για την ανοργανωσιά μου αυτή τη φορά γιατί οι κήποι ήταν κάτι το εξαιρετικό και θα ήταν κρίμα αφού φτάσαμε μέχρι εδώ να τους χάναμε.
Άσε που κατέρρευσε η άποψη που είχα για τους βόρειους λαούς ότι είναι τυπικοί, ακολουθούν τους νόμους κατά γράμμα και αντιπαθούν τους αυτοσχεδιασμούς. Να ήταν η εξαίρεση αυτός ο φύλακας; Να ήταν εξαίρεση και ο receptionist με το black humor του και τα καλά και κακά νέα του; Δεν ξέρω. Εγώ ξέρω ότι παραλίγο να χάσω αυτό το θέαμα που είδα αμέσως μετά.

Είχαμε μία ώρα και ένα τέταρτο καιρό να περιπλανηθούμε, μέχρι τις 7:30 που θα έκλεινε το πάρκο. Ύστερα από την ομορφιά που αντίκρισα μέσα σε αυτούς τους κήπους, συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είναι η καλή οργάνωση ενός ταξιδιού. Δεν θα ξανά άφηνα ποτέ στην τύχη τέτοια πράγματα.

Σίγουρα δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο, ούτε είχα φανταστεί. Ούτε ακόμα οι φωτογραφίες στο internet μπορούν να μεταφέρουν την ομορφιά αυτών των κήπων. Υπήρχε μια τεράστια ποικιλία πολύχρωμων λουλουδιών και κυρίαρχο λουλούδι βέβαια την τουλίπα. Με διάφορους συνδυασμούς χρωματιστών λουλουδιών δημιουργούνταν διάφορα σχέδια σε παρτέρια ανάμεσα σε λιμνούλες κανάλια, πλατειούλες, μονοπάτια. Η αλήθεια είναι ότι ήταν και ιδανική εποχή. Ήμασταν στην καρδιά της ανθοφορίας. 2 Μαίου επισκεφτήκαμε τους κήπους. Μέσα στη γιορτή της άνοιξης. Είδαμε και τη γνωστή μαύρη τουλίπα. Δηλ. την προσπάθεια των Ολλανδών να παράγουν ένα μαύρο άνθος που στην πραγματικότητα είναι μωβί. Αν και μωβί είναι ένα πολύ ασυνήθιστο και εντυπωσιακό λουλούδι.
Μιάμισι ώρα που είχαμε καιρό να περιπλανηθούμε δεν έφτανε. Εδώ χρειάζεται για να το ευχαριστηθείς τουλάχιστον τέσσερις με πέντε ώρες. Μπορούσες να κάνεις βαρκάδα στα κανάλια (ακόμα και έξω από τους κήπους στις καλλιέργειες των λουλουδιών), να επισκεφτείς ένα μύλο-μουσείο, να χαθείς μέσα σε λαβύρινθο θάμνων ψάχνοντας την έξοδο, να περπατήσεις στο νερό (υπάρχουν σημεία οφθαλμαπάτη που ξεγελούν και νομίζει κάποιος ότι περπατάς πάνω του) και πολλά άλλα τα οποία απλά τα είδαμε, αλλά δεν τα γευτήκαμε όσο θα θέλαμε.

Όσα και να πω θα είναι λίγα γι¨ αυτούς τους κήπους. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.........

Κατά τις οκτώ παρά πήραμε λεωφορείο με κατεύθυνση τη γειτονική πόλη Leiden, προκειμένου από εκεί να πάρουμε το τρένο για τη Χάγη. Φτάσαμε στο Leiden με εμένα έτοιμη να λιποθυμήσω από την κούραση. Ήθελα να πάω στο ξενοδοχείο μας μια ώρα αρχήτερα. Τέρμα για σήμερα. Είχα πάρει από το πρωί τρένο, ποδήλατο, λεωφορείο, είχα περπατήσει στην εθνική, είχα γυρίσει όλους τους τεράστιους κήπους, ξανά τρένο και δεν μπορούσα άλλο. Έλα που ο άνδρας μου επέμενε. Σου λέει είμαστε στο σταθμό του Leiden και δεν θα πάμε στην πόλη λίγο να την περπατήσουμε; Μικρή πόλη είναι. Φοιτητούπολη και αυτή.
Πραγματικά το κέντρο της ήταν 5 λεπτά ακριβώς περπάτημα από το σταθμό του τρένου. Είδαμε και το μύλο του Rembrandt, δηλ. του πατέρα του Rembrandt και καθίσαμε για καφέ σε ένα κεντρικό σημείο που στην ουσία ήταν διασταύρωση 5-6 καναλιών. Ήταν πια σούρουπο και τα φώτα καθρεφτίζονταν στα νερά των καναλιών, από τα οποία ήσουν κυριολεκτικά περικυκλωμένος. Νομίζω ότι και αυτή η επίσκεψή μας ήταν μαγευτική. Και αυτό δεν θα ήθελα να το είχα χάσει.

Το επόμενο τρένο πια ήταν μια εύκολη υπόθεση. Ο σταθμός ήταν πολύ κοντά καθώς και η Χάγη. Κοιμηθήκαμε εξαντλημένοι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Συνεχίζω την ιστορία μου...

2η ημέρα (Μπριζ – Αμβέρσα – Χάγη)
Πρωινό ξύπνημα στην ηλιόλουστη Μπριζ. Το πρωινό του ξενοδοχείου ήταν πολύ καλό, μα πιο καλή ήταν η αίθουσα του πρωινού, που ήταν στο ισόγειο του ξενοδοχείου που με τις μεγάλες τζαμαρίες του είχαμε φοβερή ορατότητα στο κανάλι.
Ξανά μία τελευταία βόλτα στη Μπριζ και μετά στο σταθμό για να βγάλουμε εισιτήρια για τον επόμενο προορισμό μας, που ήταν η Αμβέρσα.
Το τρένο όμως θα «αργούσε». Θα έκανε μισή ώρα να έρθει! Αλλά εγώ πολύ θα ήθελα να αργούσε το τρένο πραγματικά, γιατί αυτός ο σταθμός τρένων πέραν του ότι ήταν πολύ ωραίος είχε και καταπληκτικό χώρο για καφέ-αναμονή. Έχω και μια αδυναμία στους σταθμούς των τρένων. Μάλλον φταίει η Αγκάθα Κρίστι που διάβαζα όταν ήμουν μικρή και με έχουν επηρεάσει οι περιγραφές της σχετικά με τα τρένα και τους σταθμούς που πρωταγωνιστούσαν στα έργα της. Τι να πω!
Μα τι σταθμός ήταν αυτός! Ωραία ξύλινα έπιπλα σε διαφορετικά επίπεδα, φωτεινός, με ένα τεράστιο αντίκα ρολόι να κρέμεται από την οροφή. Πως είναι το κυλικείο στο Σταθμό Λαρίσης; Καμία σχέση. Επίσης και το σέρβις ήταν φοβερό. Αυτό το μισάωρο σίγουρα δεν ήταν από τους νεκρούς χρόνους, που τόσο προσπαθώ να αποφύγω στα ταξίδια μου. Αυτό ήταν ένα διάλλειμα για χαλάρωμα σε ένα υπέροχο καφέ στην Brugge, που πάντα θα θυμάμαι.

Μετά από μία ώρα φτάσαμε Αμβέρσα. Πάλι τα πράγματά μας τα αφήσαμε σε ντουλαπάκια του σταθμού. Ε! τι να πω τώρα και για αυτόν τον σιδηροδρομικό σταθμό. Μοναδικός! Επιβλητικός! Απίστευτη αρχιτεκτονική. Το κτίριο είναι μουσειακό. Ένα must see από μόνος του. Χτίστηκε το 1895. Πρόκειται για ένα από τα καλύτερα δείγματα σιδηροδρομικής αρχιτεκτονικής. Το ύψος του κτιρίου φτάνει μέχρι τα 43μ. Ύψος που ήταν απαραίτητο κάποτε για τον ατμό των μηχανών.
Εδώ δεν καθίσαμε όμως για καφέ γιατί είχαμε πολλά άλλα να δούμε. Μπορεί να καθίσουμε στο γυρισμό, αν «αργήσει» το τρένο κανένα μισάωρο. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες του σταθμού βγήκαμε στην πόλη.

Αυτή η πόλη ήταν σαφώς πιο μεγάλη από τις δύο προηγούμενες. Δεν θα μπορούσαμε να τη γυρίσουμε ούτε με τα πόδια, ούτε με καραβάκι αλλά ούτε με ποδήλατο που ήθελα πολύ. Αποφασίσαμε να πάρουμε το open bus. Τιμή 13€ το άτομο. Το λεωφορείο μας γύρισε σε όλη την πόλη περιφερειακά ενημερώνοντας μας για ότι βλέπαμε, μέσω των ακουστικών στα Αγγλικά και φτάνοντας στο κέντρο της πόλης κατεβήκαμε προκειμένου να κάνουμε και περιήγηση με τα πόδια.
Κάναμε τα κλασικά, δηλ. κεντρική πλατεία με φωτογραφίες στο κεντρικό συντριβάνι, επίσκεψη στον καθεδρικό, ο οποίος (τι έκπληξη!) είχε μέσα αριστουργηματικούς πίνακες του Rubens, μπύρα σε διπλανή μπυραρία (που μου είχε συστήσει μια Βελγίδα γνωστή μου) την Elfde Gebod (που σημαίνει: ενδεκάτη εντολή), με την πολύ ιδιαίτερη και λίγο κιτς διακόσμηση αγαλμάτων και εικόνων αγίων, για να καταλήξουμε στο λιμάνι της Αμβέρσας, σε πάρκο δίπλα στο κάστρο της για πικ-νικ, μαζί με πολλούς ντόπιους.

Ο καθεδρικός ναός της Παναγίας της Αμβέρσας

Grote Markt

Η μπυραρία Elfde Gebod

Μία οπτική μέρους του μεγάλου λιμανιου της Αμβέρσας

Το άγαλμα του Lange Wapper μπροστά από το Steen Castle του λιμανιου. Ο [URL='https://en.wikipedia.org/wiki/Lange_Wapper']Lange Wapper ήταν ένας γίγαντας σύμφωνα με την φλαμανδική λαογραφία.[/URL]

Το παραλιακό πάρκο, μπροστα από το Steen Castle.

Μετά το φαγητό και την απαραίτητη ξεκούραση στα παγκάκια του λιμανιού, για να ολοκληρωθεί η βόλτα μας έπρεπε να πάμε και μία βόλτα και στο εμπορικό κέντρο της πόλης να πάρουμε μια «μυρωδιά» και να επισκεφτούμε αν μπορούσαμε και το σπίτι του Rubens που ήταν εκεί. Πήραμε πάλι το open bus και φτάσαμε στον κεντρικό πεζόδρομο της πόλης. Το σπίτι μουσείο του Rubens τελικά ήταν κλειστό. Πήγαμε τη μοναδική μέρα του χρόνου που ήταν κλειστά. Ήταν πρωτομαγιά. Δεν πειράζει. Τουλάχιστον είδαμε τα έργα του στον καθεδρικό.

Ξανά με το open bus επιστροφή στο σταθμό-μουσείο, πήραμε τα πράγματά μας από τα lock rooms, το τρένο δυστυχώς δεν άργησε και σε δέκα λεπτά πήραμε το τρένο για τον επόμενο προορισμό μας που ήταν η Χάγη, στην οποία θα διανυκτερεύαμε.

Φτάσαμε στη Χάγη μετά από ταξίδι μιας ώρας. Εκεί είχαμε μια μικρή ταλαιπωρία. Και λέω μικρή γιατί στις μικρές πόλεις και οι ταλαιπωρίες είναι ανάλογες. Γι’ αυτό μου αρέσουν οι μικρές πόλεις. Είχα κλείσει ένα ξενοδοχείο λίγο περιφερειακά της πόλης και όχι στο κέντρο της, γιατί στο κέντρο ήταν αρκετά ακριβά. Επίσης είχα σκεφτεί ότι από τη Χάγη ενδεχομένως θα μπορούσαμε να νοικιάσουμε για μία ημέρα αυτοκίνητο για να πάμε στους κήπους Keukenhof, που δεν πήγαινε τρένο και αν το ξενοδοχείο ήταν περιφερειακά της πόλης θα ήταν πιο εύκολο το παρκάρισμα σε σχέση με το κέντρο.
Το περιφερειακό ξενοδοχείο που είχα κλείσει ήταν περίπου 2 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της πόλης. Μετά από 15 λεπτά διαδρομή με το λεωφορείο και λίγο περπάτημα (περάσαμε και μπροστά από το δικαστήριο της Χάγης) φτάσαμε στο ξενοδοχείο. Εκεί όμως ο receptionist μας ανακοίνωσε ψιλοχαριτολογώντας ότι έχει και καλά νέα και κακά νέα. Τα κακά νέα ήταν ότι δυστυχώς ήταν πλήρεις και δεν υπήρχε δωμάτιο για μας. Χωρίς κόμμα στο λόγο του (προφανώς για να μην προλάβω να πάθω τίποτα), στο καπάκι μας είπε ότι τα καλά νέα είναι ότι είχαν φροντίσει να μας κλείσουν δωμάτιο σε άλλο ξενοδοχείο το οποίο ήταν 2 χλμ. από εκεί.
Τι να κάνουμε λοιπόν; Το αποδεχτήκαμε. Ήταν αργά, ήμασταν κουρασμένοι και ότι και να ήταν αυτό που μας είχαν κλείσει, τώρα θα μέναμε. Μας έστειλαν στο νέο ξενοδοχείο με ταξί παρακαλώ. Τελικά το νέο ξενοδοχείο ήταν στο κέντρο της πόλης, δίπλα στη λίμνη-κανάλι Hofvijver και στο Mauritshuis (δηλ. στα βασικά αξιοθέατα της πόλης), ήταν 4*, πολύ καλύτερο από αυτό που είχα κλείσει και ήταν το Mercure hotel. Για μια ακόμη φορά επιβεβαιώνεται το «ουδέν κακόν αμιγές καλού».
Εγώ παρόλο που προς στιγμήν ανησύχησα (γιατί στα ταξίδια μας κυρίως εγώ είμαι υπεύθυνη για τα ξενοδοχεία που κλείνουμε…και μάλλον και για όλα τα άλλα), τελικά ήμουν πολύ ευχαριστημένη με την εξέλιξη. Τώρα έπρεπε να φρεσκαριστούμε σύντομα προκειμένου να προλάβουμε ένα νυχτερινό happening που θα γινόταν στις 10: 00 στην Madurodam.

Αφού συνήλθαμε από το ευχάριστο σοκ και ξεκουραστήκαμε καμιά ώρα κατά τις 9:30 πήραμε το τραμ (Νο9) και φτάσαμε στη Madurodam. Η Madurodam ήταν ένας χώρος παρουσίασης όλης της Ολλανδίας σε μικρογραφίες. Γέφυρες, λιμάνια, κανάλια, πλατείες του Άμστερνταμ, το δικαστήριο της Χάγης που είχαμε δει και νωρίτερα και πολλά άλλα σε μικρογραφίες. Το ιδιαίτερο της βραδιάς ήταν ότι σε αυτόν τον χώρο γινόταν παρουσίαση της Ιστορίας της Ολλανδίας οπτικοακουστικά με μουσική, λέιζερ και video, τα οποία μέσα στη νύχτα ήταν πολύ εντυπωσιακή. Είδαμε και τις μινιατούρες βέβαια αλλά μέσα στα σκοτάδια. Το περίεργο ήταν ότι δεν πληρώσαμε κανένα εισιτήριο. Δεν ξέρω αν ήταν δωρεάν το θέαμα ή επειδή ήταν αργά ήταν ελεύθερη η είσοδος ή επειδή την ώρα που μπήκαμε έτυχε να μην είναι κάποιος στην είσοδο. Πάντως εμείς περάσαμε ευχάριστα.

H είσοδος του πάρκου

Τα παιχνιδίσματα με τα laiser. Προφανώς δεν μπορώ με τις φωτογταφίες να μεταφέρω το αποτέλεσμα. Ακτίνες, κινούμενες εικόνες, ολογράμματα, μουσική που εξηγούσαν την ιστορία της Ολλανδίας. Τονίστηκε ιδιαίτερα η σχέση που έχει η χώρα με τη θάλασσα.

Η Ολλανδία σε μικρογραφία...τη νύχτα.

Το τραμ του γυρισμού άργησε να περάσει. Περιμέναμε περίπου μισή ώρα στην εξοχή. Ήταν έντεκα και η ώρα, δηλ. αργά, για τα δεδομένα της Χάγης και ήταν λίγο ερημιά. Φτάσαμε πεινασμένοι στη γειτονιά μας, αλλά επειδή ήταν κεντρικό σημείο βρήκαμε πρόχειρο φαγητό στο μοναδικό μαγαζί που ήταν ανοιχτό και φάγαμε για να στηλωθούμε λίγο. Και αυτή ήταν «γεμάτη» μέρα.
Η ιστορία συνεχίζεται....συντόμως.

 

[Grerena]

3η ημέρα (Χάγη - Haarlem – κήποι Keukenhof – Leiden)
Την επόμενη ημέρα αφού φάγαμε ωραίο πρωινό στο «κυριλάτο» ξενοδοχείο μας καταστρώσαμε σχέδιο ημέρας. Έπρεπε οπωσδήποτε να πάμε στο Mauritshuis, την πινακοθήκη της Χάγης και να πάμε και στους κήπους Keukenhof.
Η πινακοθήκη ήταν εύκολο αφού ήταν δίπλα στο ξενοδοχείο μας. Στους κήπους όμως δεν πήγαινε τρένο και θα έπρεπε να πάμε ή Leiden ή Haarlem με τρένο και από εκεί να συνεχίσουμε με λεωφορείο.

Ξεκινήσαμε με την επίσκεψή μας στο Mauritshuis, όπου είδαμε πολύ Vermeer. Ύστερα από αυτή μου την επίσκεψη και ο Johannes Vermeer έγινε ένας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους. Είχα προλάβει και είχα δει πριν το ταξίδι και την ταινία: «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι» με τον Colin Firth στο ρόλο του Vermeer, όπου περιγράφει τη ζωή και την ψυχοσύνθεση του ζωγράφου και σε μεταφέρει αρκετά στην εποχή εκείνη της Ολλανδίας. Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι έπαιξε η Scarlett Johansson. Σε εκείνη την εποχή σε μετέφερε και η συγκεκριμένη πινακοθήκη με τους πίνακες του Vermeer, του Rembrandt, του Rubens, του Frans Hals και πολλών άλλων Φλαμανδών και Ολλανδών ζωγράφων. Εκτός από τον πίνακα «Το κορίτσι με το μαργαριταρένιο σκουλαρίκι» του Vermeer, άλλα ατού της πινακοθήκης είναι το «View of Delft» επίσης του Vermeer και η μεγάλων διαστάσεων ελαιογραφία του Rembrandt «The Anatomy Lesson of Dr Nicolaes Tulp» (To Μάθημα ανατομίας του Δρ. Τουλπ).

Βγαίνοντας από την πινακοθήκη περιπλανηθήκαμε λίγο γύρω από το κτίριο Binnenhof και τη λίμνη Hofvijver, που είναι δίπλα. To Binnenhof είναι ένα γοτθικό κάστρο του 13ου αι. και αποτελεί την παλαιότερη Βουλή, που ακόμα λειτουργεί σαν Βουλή. Στο κτίριο αυτό επίσης είναι και το γραφείο του πρωθυπουργού. Βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, περπατήσαμε και λίγο στο κέντρο και στην αγορά τους και μετά φτάσαμε στο σταθμό και πήραμε το τρένο για Haarlem. Από εκεί με ενδιάμεση στάση τους κήπους, θα καταλήγαμε στο Leiden.

Binnenhof

H λίμνη Hofvijver

Και τα τρία μαζί: λίμνη Hofvijver, Mauritshuis (κέντρο), Binnenhof (αριστερά)

Ύστερα από μία ώρα φτάσαμε Haarlem. Το Haarlem είναι μία πόλη βόρεια και πολύ κοντά στο Amsterdam (που είχαμε πάει σε άλλο ταξίδι), πολύ νεανική και φοιτητική πόλη.

Τη Γάνδη τη γυρίσαμε με τα πόδια, τη Μπριζ με βάρκα, την Αμβέρσα με open bus, τώρα ήρθε η ώρα του ποδήλατου. Έτσι, νοικιάσαμε ποδήλατο.

Πήραμε τον κεντρικό δρόμο και οδηγούσαμε στην τύχη όπου πήγαινε ποδηλατόδρομος. Χωρίς να το καταλάβουμε βγήκαμε έξω από την πόλη, στην εξοχή. Είδαμε παραμυθένια σπιτάκια με κήπους και αυλές, πολλά από αυτά δίπλα σε κανάλια με τις βάρκες τους στο υγρό parking τους. Είδαμε πλωτά σπίτια και παραδοσιακούς Ολλανδικούς μύλους που είχαν μετατραπεί σε σπίτια. Ήταν Κυριακή και είδαμε μέχρι και οικογένειες να κάνουν βαρκάδες, αθλητές να προπονούνται στα κανάλια με τα κανό τους κ.α. Καθίσαμε δίπλα σε ένα κανάλι να κάνουμε το καθιερωμένο πικ-νικ μας. Ήταν τόσο ωραία που ξεχαστήκαμε για αρκετή ώρα. Γυρίσαμε στην κεντρική πλατεία, παρκάραμε τα «οχήματά» μας και καθίσαμε για ένα καφέ ανάμεσα σε εκατοντάδες φοιτητές που έκαναν το ίδιο. Έπρεπε όμως να φύγουμε γιατί το πρόγραμμα σήμερα είχε και τους κήπους Keukenhof.

Ένας δρόμος του Haarlem

Ένα μεγάλο κανάλι στο Haarlem

Και ένα μικρό κανάλι στο Haarlem

Ένα πλωτό σπίτι

Ένα παραμυθένιο σπίτι

Στο κέντρο του Haarlem

Η συνέχεια με τους συναρπαστικούς κήπους Keukenhof...

 

[Grerena]

Οι συγκινήσεις της ημέρας δεν τελείωσαν ακόμα.
Επιστρέψαμε τα ποδήλατα και πήραμε λεωφορείο με προορισμό τους κήπους. Εδώ ήταν λίγο δύσκολη η μετάβασή μας. Ήταν απόγευμα και φοβόμουν ότι δεν θα προλάβουμε την είσοδο στους κήπους και το επόμενο λεωφορείο που έφευγε με προορισμό τους κήπους δεν έκανε στάση ακριβώς στην είσοδο, αλλά λίγο πιο μακριά και θα έπρεπε να περπατήσουμε. Έτσι και κάναμε. Το λεωφορείο μας άφησε σε ένα σημείο στο δρόμο, σε μια διασταύρωση για την πόλη Lisse και αφού περπατήσαμε για λίγο στην εθνική φτάσαμε 6:15 στην είσοδο των κήπων.
Τα σημάδια όμως δεν ήταν καλά. Έβλεπα κόσμο να βγαίνει και όχι να μπαίνει. Φτάνω στα ταμεία αλλά δεν έβλεπα πουθενά υπάλληλο. Κάπου θέλω να ρωτήσω. Πού;
Βρήκα έναν με κάτι σαν στολή (που μου έμοιαζε με φύλακα) και τον ρωτάω:
-Από πού είναι η είσοδος;
-Έκλεισε το πάρκο μαντάμ.
-Έκλεισε;
-Στις 6:00 κλείνουν τα ταμεία. Απλά μέχρι να βγει ο κόσμος το πάρκο παραμένει ανοιχτό έως τις 7:30.
-Ωχ. Όχι.
Δεν ξέρω τι ύφος πήρα εκείνη τη στιγμή. Πάντως ένιωσα μεγάλη απογοήτευση, που μάλλον φάνηκε. Εκεί που ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα ακούω τον «φύλακα» να με ρωτάει:
-Και έρχεστε από μακριά για τους κήπους;
Ώπα! Μου δίνει «πάτημα» για να τον παρακαλέσω να με αφήσει να περάσω;
-Ναι, του λέω. Ερχόμαστε από πολύ μακριά. Για να δούμε τους κήπους. Και δεν τους προλάβαμε για ένα τέταρτο.
Στο μυαλό μου ήρθαν οι ατάκες του Χατζηχρήστου προς τον Βέγγο (από την ταινία: «Ο Ηλίας του 16ου»)
-«Και μήπως πεινάνε και τα παιδάκια σου»;
-«Πεινάνε και τα παιδάκια μου».
-«Μήπως είναι άρρωστη και η μανούλα σου»;
-«Είναι άρρωστη και η μανούλα μου», απαντούσε ο Βέγγος.
Εκεί που ήμουν έτοιμη να του πω αυτά και άλλα πολλά μου λέει:
-Άντε μπορείτε να μπείτε, αλλά 7:30 θα είστε έξω.
Έτσι, χωρίς εισιτήριο, χάρις «στον καλό αυτόν άνθρωπο» (που έλεγε και ο Βέγγος), μπήκαμε στους κήπους από ένα πλαϊνό πορτάκι που μας άνοιξε. Παραλίγο να τιμωρηθώ για την ανοργανωσιά μου αυτή τη φορά γιατί οι κήποι ήταν κάτι το εξαιρετικό και θα ήταν κρίμα αφού φτάσαμε μέχρι εδώ να τους χάναμε.
Άσε που κατέρρευσε η άποψη που είχα για τους βόρειους λαούς ότι είναι τυπικοί, ακολουθούν τους νόμους κατά γράμμα και αντιπαθούν τους αυτοσχεδιασμούς. Να ήταν η εξαίρεση αυτός ο φύλακας; Να ήταν εξαίρεση και ο receptionist με το black humor του και τα καλά και κακά νέα του; Δεν ξέρω. Εγώ ξέρω ότι παραλίγο να χάσω αυτό το θέαμα που είδα αμέσως μετά.

Είχαμε μία ώρα και ένα τέταρτο καιρό να περιπλανηθούμε, μέχρι τις 7:30 που θα έκλεινε το πάρκο. Ύστερα από την ομορφιά που αντίκρισα μέσα σε αυτούς τους κήπους, συνειδητοποίησα πόσο σημαντική είναι η καλή οργάνωση ενός ταξιδιού. Δεν θα ξανά άφηνα ποτέ στην τύχη τέτοια πράγματα.

Σίγουρα δεν είχα ξαναδεί κάτι παρόμοιο, ούτε είχα φανταστεί. Ούτε ακόμα οι φωτογραφίες στο internet μπορούν να μεταφέρουν την ομορφιά αυτών των κήπων. Υπήρχε μια τεράστια ποικιλία πολύχρωμων λουλουδιών και κυρίαρχο λουλούδι βέβαια την τουλίπα. Με διάφορους συνδυασμούς χρωματιστών λουλουδιών δημιουργούνταν διάφορα σχέδια σε παρτέρια ανάμεσα σε λιμνούλες κανάλια, πλατειούλες, μονοπάτια. Η αλήθεια είναι ότι ήταν και ιδανική εποχή. Ήμασταν στην καρδιά της ανθοφορίας. 2 Μαίου επισκεφτήκαμε τους κήπους. Μέσα στη γιορτή της άνοιξης. Είδαμε και τη γνωστή μαύρη τουλίπα. Δηλ. την προσπάθεια των Ολλανδών να παράγουν ένα μαύρο άνθος που στην πραγματικότητα είναι μωβί. Αν και μωβί είναι ένα πολύ ασυνήθιστο και εντυπωσιακό λουλούδι.
Μιάμισι ώρα που είχαμε καιρό να περιπλανηθούμε δεν έφτανε. Εδώ χρειάζεται για να το ευχαριστηθείς τουλάχιστον τέσσερις με πέντε ώρες. Μπορούσες να κάνεις βαρκάδα στα κανάλια (ακόμα και έξω από τους κήπους στις καλλιέργειες των λουλουδιών), να επισκεφτείς ένα μύλο-μουσείο, να χαθείς μέσα σε λαβύρινθο θάμνων ψάχνοντας την έξοδο, να περπατήσεις στο νερό (υπάρχουν σημεία οφθαλμαπάτη που ξεγελούν και νομίζει κάποιος ότι περπατάς πάνω του) και πολλά άλλα τα οποία απλά τα είδαμε, αλλά δεν τα γευτήκαμε όσο θα θέλαμε.

Όσα και να πω θα είναι λίγα γι¨ αυτούς τους κήπους. Θα αφήσω τις φωτογραφίες να μιλήσουν.........

Κατά τις οκτώ παρά πήραμε λεωφορείο με κατεύθυνση τη γειτονική πόλη Leiden, προκειμένου από εκεί να πάρουμε το τρένο για τη Χάγη. Φτάσαμε στο Leiden με εμένα έτοιμη να λιποθυμήσω από την κούραση. Ήθελα να πάω στο ξενοδοχείο μας μια ώρα αρχήτερα. Τέρμα για σήμερα. Είχα πάρει από το πρωί τρένο, ποδήλατο, λεωφορείο, είχα περπατήσει στην εθνική, είχα γυρίσει όλους τους τεράστιους κήπους, ξανά τρένο και δεν μπορούσα άλλο. Έλα που ο άνδρας μου επέμενε. Σου λέει είμαστε στο σταθμό του Leiden και δεν θα πάμε στην πόλη λίγο να την περπατήσουμε; Μικρή πόλη είναι. Φοιτητούπολη και αυτή.
Πραγματικά το κέντρο της ήταν 5 λεπτά ακριβώς περπάτημα από το σταθμό του τρένου. Είδαμε και το μύλο του Rembrandt, δηλ. του πατέρα του Rembrandt και καθίσαμε για καφέ σε ένα κεντρικό σημείο που στην ουσία ήταν διασταύρωση 5-6 καναλιών. Ήταν πια σούρουπο και τα φώτα καθρεφτίζονταν στα νερά των καναλιών, από τα οποία ήσουν κυριολεκτικά περικυκλωμένος. Νομίζω ότι και αυτή η επίσκεψή μας ήταν μαγευτική. Και αυτό δεν θα ήθελα να το είχα χάσει.

Το επόμενο τρένο πια ήταν μια εύκολη υπόθεση. Ο σταθμός ήταν πολύ κοντά καθώς και η Χάγη. Κοιμηθήκαμε εξαντλημένοι.

 

[Dina Z]

Εντάξει, Grerena έπαθα!
Η διήγησή σου, για άλλη μια φορά, περιεκτική, ζωντανή, κατατοπιστική και ενδιαφέρουσα. Αλλά οι φωτογραφίες σου ..... με έχουν ταξιδέψει.
Στη Brygge είχα πάει πριν από πολλά χρόνια και είχα εντυπωσιαστεί αλλά είναι σαν να την βλέπω πρώτη φορά μέσα από τη δική σου οπτική.
Τι ωραία!!!

 

[Grerena]

Σε ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια!
Η αλήθεια είναι ότι είναι τόσο όμορφα αυτά τα μέρη που συνεπώς είναι και πολύ φωτογενή.
Πάντως και εγώ από τη μεριά μου, προσπαθώ να καταγράψω εικόνες αλλά και συναισθήματα από τα ταξίδια μου ώστε όταν γεράσω και θα τα έχω ξεχάσει...να μπορώ να τα διαβάζω και έτσι να τα ξαναζώ από ξανά από την αρχή.

 

[chris7]

Όλες οι περιοχές που μας διηγήθηκες πανέμορφες αλλά ειδικά οι κήποι είναι φανταστικοί.
Οι φωτογραφίες υπέροχες.

 

[Grerena]

4η ημέρα (Scheveningen-Ουτρέχτη-Βρυξέλλες)
Την τέταρτη ημέρα δυστυχώς ο καιρός χάλασε. Αν κρατούσε η καλοκαιρία άλλη μία ημέρα πιθανότατα να τολμούσα να κάνω μπάνιο στην παραλία της Χάγης, τη Scheveningen. H Scheveningen απείχε μόλις 3km από τη Χάγη και είναι γνωστό παραθεριστικό θέρετρο της περιοχής. Φορέσαμε λοιπόν και εμείς τα πιο βαριά ρούχα που είχαμε φέρει στο ταξίδι μας, πήραμε το τραμ και πήγαμε στην παραλία.
Η Scheveningen έχει ένα κοσμοπολίτικο αέρα. Πολύ από αυτόν τον αέρα της τον προσδίδει το τεράστιο ξενοδοχείο που δεσπόζει στο κέντρο της μεγάλης του παραλίας. Πρόκειται για το Grand Hotel Amrath Kurhaus. Χτίστηκε το 1984 από Γερμανό αρχιτέκτονα και μέχρι το 1960 φιλοξενούσε βασιλείς και αρχηγούς κρατών. Αργότερα κινδύνεψε με ερείπωση, αλλά στο τέλος ανακαινίστηκε και τώρα κοσμεί την παραλία αυτή της Χάγης. Σαν θέρετρο που είναι έχει και πολλά μαγαζιά και μπαρ καθώς μία μεγάλη (και άσχημη κατά τη γνώμη μου) προβλήτα από σίδερο και τζάμι να εισχωρεί βαθιά μέσα στη θάλασσα.
Κάναμε μια βόλτα στην προβλήτα, από την οποία είχαμε μια ωραία οπτική άποψη της πραγματικά μεγάλης παραλίας, ψωνίζοντας παράλληλα και κάποια σουβενίρ. Κάναμε και μια βόλτα στη μεγάλη και φαρδιά αμμουδιά, χαζεύοντας τους γλάρους, αλλά και μια τεραστίων διαστάσεων καστροπολιτεία που είχαν φτιάξει κάποιοι στην άμμο.

Πολύ μελαγχολικό τοπίο.
Ειδικά αυτή με το παιδάκι...

Το μεγαλοπρεπές Grand Hotel Amrath Kurhaus

Ύστερα από αυτή τη δίωρη περίπου βόλτα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, πήραμε τα πράγματά μας και πήραμε το επόμενο τρένο για την Ουτρέχτη. Στο μεταξύ ο καιρός είχε φτιάξει λίγο. Βγήκε ο ήλιος και γλύκανε λίγο. Φτάνοντας στην Ουτρέχτη αφήσαμε πάλι τα πράγματά μας σε lock rooms στο σταθμό και ξεκινήσαμε πάλι τη βόλτα μας πεζοί αυτή τη φορά.

Η Ουτρέχτη είναι μια επίσης κούκλα πόλη. Μάλλον, η μία πόλη είναι καλύτερη από την άλλη σε Ολλανδία και Βέλγιο. Το χαρακτηριστικό της όμως που τη διαφοροποιεί λίγο από τις άλλες πόλεις, που διαρρέονται από κανάλια είναι ότι εδώ κατά μήκος των καναλιών υπάρχουν αποβάθρες - πεζοδρόμια, στις οποίες μπορείς να περπατήσεις και να είσαι σε άμεση επαφή με το νερό. Αυτό συμβαίνει γιατί δίπλα στο νερό τα παλιά χρόνια οι έμποροι είχαν τις αποθήκες τους και ξεφόρτωναν τα προϊόντα τους με βάρκες κατ’ ευθείαν σε αυτές. Σήμερα οι αποθήκες αυτές έχουν μετατραπεί σε όμορφα καφέ και εστιατόρια.
Σε ένα από αυτά καθίσαμε για καφέ. Μαζί με τον καφέ απολαύσαμε και «περαντζάδα». Το κανάλι δίπλα μας είχε φοβερή κίνηση. Το τι βάρκες, κανό, καίκια και πάπιες περάσανε από δίπλα μας δε λέγεται. Μετά τον καφέ κάναμε και μία χαλαρή βόλτα τρώγοντας πάλι τις γνωστές πατάτες με μαγιονέζα στο χέρι. Η πόλη είχε μεγάλη εμπορική κίνηση. Ίσως να ήταν η πιο «ζωηρή» από τις πόλεις που πήγαμε αυτό το τετραήμερο.

Επίσης άλλο χαρακτηριστικό των καναλιών είναι τα πλατάνια.

Έφτασε και η ώρα της αναχώρησης μας. Πήγαμε στο σταθμό να πάρουμε τα πράγματά μας και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας. Και εκεί πάθαμε τη λαχτάρα.
Ξεκλειδώνουμε το ντουλάπι που βάλαμε τη βαλίτσα μας και ω! τι έκπληξη! Η βαλίτσα δεν ήταν εκεί! Μείναμε αποσβολωμένοι. Για λίγη ώρα δεν μιλούσαμε, ούτε κινηθήκαμε ούτε καν σκεφτόμασταν. Πάει το ταξίδι μας. Μεγάλη ήττα. Μας κλέψανε; Μα το κλειδί μας έχει το ίδιο νούμερο με το ντουλάπι μας. Προφανώς και γι ‘αυτό και άνοιξε. Τι λέω! Μα δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Διάρρηξη και μετά το κλείδωσαν πάλι; Μα εγώ το ξεκλείδωσα, δεν ήταν παραβιασμένο. Και ξαφνικά τι ιδέα μου ήρθε; Σχεδόν έκανα την κίνηση χωρίς να σκεφτώ. Άνοιξα το από κάτω ακριβώς ντουλάπι από το δικό μας που ήταν γυρτό και όχι κλειδωμένο. Και τι να δω μέσα; Τη βαλίτσα μας. Ναι! Ναι! Το μυστήριο λύθηκε. Είχαμε βάλει τη βαλίτσα στο κάτω ντουλάπι και είχαμε κλειδώσει το πάνω. Πανέξυπνο, ε;. Ο διαρρήκτης αν ήθελε να μας κλέψει θα άνοιγε το κλειδωμένο ντουλάπι και όχι το ξεκλείδωτο…….Τι ανακούφιση!
Τέλος καλό όλα καλά. Το γεγονός αυτό νομίζω ότι για μεγάλο διάστημα το είχαμε ξεχάσει. Τώρα όμως που πέρασε λίγος καιρός, το ξεπέρασα (το σοκ και την ντροπή) και νομίζω ότι μπορώ να το γράψω και στο forum π.χ. σε μια στήλη του τύπου: «αστεία και παράξενα» ή «γκαντεμιές & τυχερά»;
Σειρά είχαν οι Βρυξέλλες.....

 

[Dina Z]

Πανέξυπνο, ε;. Ο διαρρήκτης αν ήθελε να μας κλέψει θα άνοιγε το κλειδωμένο ντουλάπι και όχι το ξεκλείδωτο…….Τι ανακούφιση!

Αυτά τα περιστατικά όταν έχουν αίσιο τέλος είναι πραγματικά αστεία.
Γέλασα με το πάθημά σου γιατί μου θυμίζει αντίστοιχα δικά μου.

νομίζω ότι μπορώ να το γράψω και στο forum π.χ. σε μια στήλη του τύπου: «αστεία και παράξενα» ή «γκαντεμιές & τυχερά»;

Υπάρχει σχετικό θέμα αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο. Πρέπει να είναι "η μεγαλύτερη γκάφα που έχετε κάνει σε ταξίδι" ή κάπως έτσι. Θα το αναζητήσω.

 

[Arkoudou]

Grerena μου έδωσες ιδέες για ένα ταξίδι που θέλω από καιρό να κάνω. Πολύ όμορφη η διήγησή σου, αλλά οι φωτογραφίες με τις ανθισμένες τουλίπες είναι πραγματικά υπεροχες!!! Αναμένουμε τη συνέχεια....

 

[Grerena]

Αυτά τα περιστατικά όταν έχουν αίσιο τέλος είναι πραγματικά αστεία.
Γέλασα με το πάθημά σου γιατί μου θυμίζει αντίστοιχα δικά μου.



Υπάρχει σχετικό θέμα αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τον τίτλο. Πρέπει να είναι "η μεγαλύτερη γκάφα που έχετε κάνει σε ταξίδι" ή κάπως έτσι. Θα το αναζητήσω.

Από τέτοια περιστατικά είναι γεμάτη η ταξιδιωτική μου καριέρα. Όχι ότι κάνω πολλά ταξίδια, αλλά όταν πηγαίνω σε έναν προορισμό θέλω να πηγαίνω και σε όλα τα γύρω-γύρω του. Αυτό σημαίνει ότι έχω πολλές μετακινήσεις με αποσκευές και χωρίς.
Μια φορά στο metro του Παρισιού ξεχάσαμε ένα σακίδιο σε ένα βαγόνι και μετά από κάποιο χρόνο αναμονής στο σταθμό, όταν το τρένο ξαναπέρασε μπήκαμε στο βαγόνι και πήραμε το σακίδιό μας, όπου βρισκόταν εκεί που το αφήσαμε. Πάλι αίσιο τέλος.
Συμφωνώ λοιπόν ότι αυτά τα περιστατικά όταν τελειώνουν έτσι, είναι αστεία και μετά χαίρεσαι να τα διηγείσαι.

 

[Grerena]

Grerena μου έδωσες ιδέες για ένα ταξίδι που θέλω από καιρό να κάνω. Πολύ όμορφη η διήγησή σου, αλλά οι φωτογραφίες με τις ανθισμένες τουλίπες είναι πραγματικά υπεροχες!!! Αναμένουμε τη συνέχεια....

Πράγματι οι κήποι είναι το κάτι άλλο. Μόνο να επιλέξεις προσεκτικά τις ημερομηνίες του ταξιδιού σου, γιατί οι κήποι είναι ανοιχτοί μόνο την Άνοιξη και για λίγο. Ενημερώσου από το oficial site των κήπων.